Φυσική κρέμα χεριών με αμυγδαλέλαιο

Απλές λύσεις

Φυσική κρέμα χεριών με αμυγδαλέλαιο

Χαρίζει απαλή επιδερμίδα

Αν επιθυμείτε να αποκτήσετε απαλή επιδερμίδα στα άκρα σας αλλά τα προϊόντα του εμπορίου δεν σας καλύπτουν, μπορείτε να δοκιμάσετε να παρασκευάσετε τη δική σας κρέμα από αμυγδαλέλαιο;

Διαβάστε αναλυτικά τις οδηγίες παρασκευής της σπιτικής κρέμας...

Υλικά που θα χρειαστούμε

• 20 γρ. βούτυρο κακάο
• 20 ml φυτική γλυκερίνη
• 20 γρ. μελισσοκέρι σε κομματάκια (λευκό ή κίτρινο)
• 60 ml αμυγδαλέλαιο
• 20 σταγόνες αιθέριο έλαιο νεραντζιάς
• 60 ml ανθόνερο

Οδηγίες εκτέλεσης της συνταγής

Βάζετε το βούτυρο κακάο, το κερί μέλισσας και το αμυγδαλέλαιο σε μπεν μαρί. Ζεσταίνουμε το ροδόνερο και ανακατεύουμε με τη γλυκερίνη.

Τα αναμειγνύουμε όλα μαζί και ανακατεύουμε αργά έως ότου κρυώσει.

Βάζουμε την κρέμα σε 2 γυάλινα βαζάκια των 50 gr, όπου και διατηρούνται έως και 2 μήνες.

☆ Προσοχή

Πριν από τη χρήση οποιουδήποτε καλλυντικού είναι σημαντικό να κάνουμε μια δοκιμή στο εσωτερικό του καρπού, για να ελέγξουμε την ανοχή ή μη στο προϊόν.

Αν προκληθεί ερεθισμός, εξυπακούεται ότι δεν το χρησιμοποιούμε. Και οπωσδήποτε δεν ξεχνάμε να διατηρούμε τα χειροποίητα καλλυντικά στο ψυγείο.

newsbeast.gr

Χαλίλ Γκιμπράν "ΑΜΜΟΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΣ"

Ταξίδι στο Φως

Εφτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου. Την πρώτη φορά σαν την είδα να 'ναι ήρεμη αντί ν' αποζητά τα ύψη. Τη δεύτερη σαν την είδα να κουτσαίνει μπρος σε ανάπηρο. Την τρίτη φορά σαν είχε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και τον εύκολο το δρόμο και διάλεξε τον εύκολο. Την τέταρτη φορά όταν έκαμε λάθος και παρηγορήθηκε επειδή λάθος κάνουν και οι άλλοι. Την πέμπτη φορά σαν έδειξε υπομονή στην αδυναμία και την υπομονή την απέδωσε σα δύναμη. Την έκτη φορά σαν περιφρόνησε την ασχήμια ενός προσώπου και δε γνώριζε πως ήταν ένα από τα δικά της προσωπεία. Και την έβδομη φορά σαν τραγούδησε τραγούδι υμνητικό και το θεώρησε αρετή.
Χαλίλ Γκιμπράν "ΑΜΜΟΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΣ"

Ταξιδεύοντας Διαφορετικά

περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι

Το περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι προτείνουν: Bertil Malberg, Ταξιδεύοντας Διαφορετικά, Eκδόσεις Οδός Πανός. Επιλογή ποιημάτων - ανθολόγηση: Βασίλης Παπαγεωργίου, μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου

επιμέλεια: Βασίλης Παπαγεωργίου

"Η παρούσα ανθολογία έχει πάνω απ’ όλα σκοπό να κάνει γνωστό στην Ελλάδα έναν μεγάλο ποιητή που διεύρυνε τον σουηδικό και ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Συγχρόνως δίνεται και πάλι η δυνατότητα στους αναγνώστες της ποίησης στην Ελλάδα για μια άλλη γόνιμη σύγκριση με εκείνον τον μοντερνισμό, ο οποίος ακολουθώντας τον γλωσσικά διασταλτικό γαλλικό υπερρεαλισμό, όπως κυρίως τον συναντάμε στον Ανδρέα Εμπειρίκο, τον Νίκο Εγγονόπουλο ή τον Οδυσσέα Ελύτη, πρωτίστως καταφάσκει το φως και τη ζωή, ενώ τα όνειρα και οι παραισθήσεις στον Μάλμπεργκ διαπνέονται από το σκοτάδι και τον θάνατο.

Πρόκειται για μια δημιουργική αντιστικτική σύγκριση, ιδιαίτερα όταν έχουμε υπόψη ότι και στις δυο περιπτώσεις η έγνοια για τον άνθρωπο είναι και η αφορμή και το ζητούμενο. Έγνοια που στην ποίηση και σε διάφορα πεζά του ο Μάλμπεργκ, ο οποίος στα νιάτα του με υψηλή γλώσσα και μετάρσιο φρόνημα έγραφε μεγαλόσχημη ποίηση, συγκεκριμενοποιεί στη στάση του κατά του αυταρχισμού, της ολότητας και των ολοκληρώσεων."

Έγεστα (Σετζέστα)

Στα Μονοπάτια των Μονών και των Μεγάλων Ζωγράφων

Στην Έγεστα (Σετζέστα) θαυμάζει κανείς τον δωρικό ναό του 5ου αιώνα π.Χ., οι εργασίες του οποίου σταμάτησαν χωρίς αιτία μετά την αποπεράτωση των κιονοστοιχιών του. Σήμερα στέκεται γοητευτικός στη μοναξιά του, στις παρυφές της Σετζέστα και μας προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες για τις οικοδομικές τέχνες της εποχής.

Μέλι

Κρητικό Περιβόλι

 http://to-perivoli-tis-kritis.gr/content/%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B9

Μέλι

Το μέλι είναι το παχύρευστο γλυκό και αρωματικό υγρό που φτιάχνουν οι μέλισσες απο το νέκταρ των φυτών και αποτελεί τη τροφή τους που την αποθηκεύσουν στις κηρήθρες μέσα στη κυψέλη.

Το μέλι περιέχει κατά 77-78% σάκχαρα (κυρίως φρουκτόζη και γλυκόζη) και λόγω της σχετικά χαμηλής του υγρασίας, δεν ευνοεί την ανάπτυξη μικροοργανισμών.

Είναι όξινης αντίδρασης, ρευστό στην αρχική μορφή του, αλλά μεταβάλλεται σε κρυσταλλικό όταν μείνει πολύ καιρό. Αποτελείται κυρίως από δύο απλά σάκχαρα, την δεξτρόζη και την λεβουλόζη, με παρουσία κατά περιπτώσεις πιο σύνθετων υδατανθράκων, με επικρατέστερη συνήθως την λεβουλόζη και περιέχει πάντοτε μεταλλικές ουσίες, φυτικά χρωστικά υλικά, μερικά ένζυμα και κόκκους γύρεως.

Στην κατανάλωση μελιού αποδίδεται η μακροβιότητα διάσημων μελισσοκόμων, που κυμαίνεται μεταξύ 80 και 90 ετών. Τα μέλια με σκούρο χρώμα έχουν τις περισσότερες τονωτικές ιδιότητες, όπως λ.χ. το πευκόμελο, που είναι πλούσιο σε μεταλλικά ιχνοστοιχεία.

Το μέλι σαν τροφή του ανθρώπου είναι ένα από τα πολυτιμότερα, θρεπτικότερα και υγιεινότερα τρόφιμα. Δίνει ενέργεια στους μυς, διαύγεια στο μυαλό, απολυμαίνει και ρυθμίζει το πεπτικό σύστημα. Η τακτική χρήση του δίνει σφρίγος στον οργανισμό και συντελεί στην παράταση της ζωής. Ο Ιπποκράτης και όλοι οι γιατροί της αρχαιότητας το συνιστούσαν σαν φάρμακο σε πολλές περιπτώσεις. Και σήμερα αναγνωρίζεται η θεραπευτική του αξία στην καθ' έξιν δυσκοιλιότητα, στις καρδιοπάθειες, αναιμία, αδενοπάθεια και στις περιπτώσεις κατάπτωσης και αδυναμίας του οργανισμού.

Η άποψη αυτή είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο και το σπουδαιότερο είναι τεκμηριωμένη και από επιστήμονες. Έτσι σε μια προσπάθεια να προσδιοριστεί η δράση του μελιού ως τροφή και φάρμακο σε διάφορες κλινικές περιπτώσεις ο Duisberg (1967) διέκρινε τις παρακάτω περιπτώσεις.

Το μέλι δρα κατά της κοπώσεως και αυτό πετυχαίνεται με αποθήκευση της φρουκτόζης που περιέχει στο συκώτι ως γλυκογόνο. Εκεί μετατρέπεται σε γλυκόζη, αυξάνοντας έτσι την περιεκτικότητα της στο αίμα. Ευκολύνει την αφομοίωση του ασβεστίου, δραστηριοποιεί την οστεοποίηση.

Γιατρεύει ή ανακουφίζει τις εσωτερικές διαταραχές, τα έλκη του στομάχου, την αϋπνία, τους πονόλαιμους, μερικές καρδιακές παθήσεις και γενικά έχει ευεργετική επίδραση και στην καρδιά, αυξάνει τις αιμογλοβίνες του αίματος και τη μυϊκή δύναμη, κ.α.

Σε εξωτερική χρήση θεραπεύει τα εγκαύματα, τις πληγές και τις ρινοφαρυγγικές παθήσεις χάρη στην ινχιδίνη (inhidine) που του προσδίδει βακτηριοστατικές ιδιότητες. Το μέλι, λοιπόν, είναι το βασικό προϊόν στην μελισσοκομία αλλά και ένας πολύτιμος σύμμαχος του ανθρώπινου οργανισμού.

Το μέλι έχει την τάση να κρυσταλλώνει. Στην αρχή σχηματίζονται κρύσταλλοι στον πυθμένα και τα τοιχώματα του δοχείου. Διαρκώς προστίθενται νέοι κρύσταλλοι οι οποίοι δίνουν γενικά μια όχι ευχάριστη εικόνα στο μέλι. Η κρυστάλλωση επίσης το κάνει δύσχρηστο. Το κρυσταλλωμένο μέλι δεν χάνει τις ιδιότητές του. Με την κρυστάλλωση όμως δημιουργείται μια άνιση κατανομή της υγρασίας με αποτέλεσμα το μη κρυσταλλωμένο μέλι να έχει περισσότερη υγρασία (πάνω από 20-21%) και να οδηγεί σε έναρξη των ζυμώσεων.

Σε περίπτωση που το μέλι σας κρυσταλλώσει/ζαχαρώσει, μπορείτε να το επαναφέρετε στην αρχική του κατάσταση βάζοντας το σε μπεν-μαρί. Τοποθετήστε το μέλι σας σε ένα κατσαρολάκι που βράζει και σε λίγα δευτερόλεπτα το μέλι σας θα είναι όπως όταν το αγοράσατε. Εναλλακτικά μπορείτε να το τοποθετήσετε πάνω σε καλοριφέρ (περισσότερος χρόνος) και θα επανέλθει στην αρχική του ρευστότητα.

Έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες για την πρόβλεψη του χρόνου έναρξης της κρυστάλλωσης. Πιο ικανοποιητική θεωρείται ο λόγος γλυκόζης/νερού. Συνήθως τα ανθόμελα κρυσταλλώνουν σε μερικές εβδομάδες, το πευκόμελο σε μερικούς μήνες ενώ υπάρχουν και αρκετά είδη, όπως το μέλι της ακακίας, που χρειάζεται χρόνια για να κρυσταλλώσει. Στην Ελλάδα ο καταναλωτής προτιμά το ρευστό μέλι.

(Απο την Ελληνική Wikipedia http://el.wikipedia.org/wiki/Μέλι)

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ «Άνθρωποι»

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ «Άνθρωποι»

… και τώρα πια δεν έχουμε ούτε δάχτυλα
ούτε επιστροφή, να πιάσουμε.

Κοιτάξαμε τριγύρω μας την πόλη βουλιαγμένη
μες στην ομίχλη των πουλιών, που φύγαν με τα πλοία,
ακούσαμε τον ήλιο να βουίζει σ’ άδεια λατομεία,
όπου η βροχή τής χτεσινής μας νιότης λιμνασμένηλασπώνει τη ματιά με τα νεκρά φτερά των σπουργιτιών.
 

Σκύψαμε πάνω από γκρεμούς ν’ αφουγκραστούμε
τον πόνο μας και πάνω από ρυάκια για να δούμε
τα μάτια σου στα μάτια μας – κλειδί των φεγγαριών.

Τη νύχτα αναζητήσαμε – κι αυτή μας πλημμυρά,
ποθήσαμε τη σιωπή – μα ήρθε η απουσία,
τα γιασεμιά αγαπήσαμε – κι εκείνα τη χαρά
και στα κοχύλια ακούμε τη δική μας ιστορία:

Είμαστε απλοί, ανεπίστρεπτοι και σύντομοι διαβάτες,
δε μας πλανεύει τ’ όνειρο ενός εξαίσιου τέλους,
τα ωραία κορίτσια ερωτευτήκαμε – κι εκείνα τους αγγέλους,
χαμογελάσαμε στην άνοιξη – κι εκείνη στα παιδιά της.

Κλάψαμε για ό,τι χάσαμε∙ ήμασταν άνθρωποι πολύ,
άνθρωποι ως την τελευταία αιμόπτυση της δύσης,
άνθρωποι να προσμένουμε στο μώλο, που δε θα γυρίσεις,
άνθρωποι να ποθούμε αυτό, που ξέμαθε να μας ποθεί.

ΠΙΝΑΚΑΣ - Claude Lorrain

ΡΕΜΠΡΑΝΤ «ΜΑΘΗΜΑ ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ»

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΡΕΜΠΡΑΝΤ «ΜΑΘΗΜΑ ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ»

Γράφει ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ Ομότιμος καθηγητής αγγειακής χειρουργικής και μεταμοσχεύσεων του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης

Ο ΠΙΝΑΚΑΣ παριστάνει μία ανατομική επίδειξη . Σε πρώτο επίπεδο πάνω στο άπλετα φωτισμένο ανατομικό τραπέζι, κείτεται το πτώμα ενός άνδρα, του οποίου έχουν παρασκευασθεί οι μύες και οι τένοντες του πήχεως και της άκρας αριστεράς χειρός. Στη συνέχεια τα βλέμματα συγκεντρώνονται στην κεντρική φυσιογνωμία της σύνθεσης. Φορώντας μαύρο πλατύγυρο καπέλο που μας ξαφνιάζει, ο αγέρωχος και γεμάτος αυτοπεποίθηση δόκτωρ Τουλπ, κρατώντας μία λαβίδα στο δεξί του χέρι, επιδεικνύει, με θεατρική κίνηση του αριστερού χεριού, το ανατομικό παρασκεύασμα1. Τον παρακολουθούν με προσοχή επτά ασκεπείς άνδρες, γνωστά μέλη της συντεχνίας των πρακτικών χειρουργών του Άμστερνταμ, που έχουν πάρει θέση σε διάφορα επίπεδα στα δεξιά του, σε δυναμική διάταξη. Τα ονόματα των ανδρών αυτών είναι γνωστά χάρη σ’ ένα φύλλο χαρτιού που κρατά ένας απ’ αυτούς, ονόματι Χάρτμαν. Παρατηρούμε ότι όλοι είναι νέοι, έχουν μουστάκι και μυτερή γενειάδα, πλην ενός, φορούν μαύρα επίσημα ενδύματα, πάνω στα οποία δημιουργούν αντίθεση τα λευκά πτυχωτά κολάρα τους, σύμφωνα με τη μόδα της εποχής. Το βλέμμα επιστρέφει στον δόκτορα Τουλπ, για να προσέξουμε και άλλες λεπτομέρειες: τη μαύρη κομψή τήβεννο που φορά, το πλατύ λευκό περιλαίμιο, που τελειώνει σε φίνα δαντέλα και δένει με ασημένιο κορδόνι σχηματίζοντας φιόγκο με δύο φουντίτσες στις άκρες. Λευκά μανικέτια τονίζουν τις κινήσεις των χεριών, ενώ φαίνεται ότι ο αριστερός αγκώνας ακουμπά ελαφρά στο μπράτσο υψηλής πολυθρόνας, που διακρίνεται αμυδρά, επιτρέποντας να συμπεράνουμε ότι ο δόκτωρ Τουλπ είναι καθιστός. Η θέση του μέσα στον χώρο, η προσεγμένη εμφάνισή του με το μαύρο καπέλο, που μόνον αυτός φορά, η στάση του, η εκφραστικότητα των ματιών και των κινήσεών του, τον κάνουν αμέσως να ξεχωρίζει και με λιτό καλβινιστικό τρόπο επιβεβαιώνουν την υπεροχή του δασκάλου. Καθιστοί, σε χαμηλότερα ίσως καθίσματα, είναι προφανώς και άλλοι δύο άνδρες στο αριστερό άκρο της σύνθεσης. Μιας σύνθεσης της οποίας οι άξονες συγκλίνουν πάνω στο άψυχο, ωχρό πτώμα που, σχεδόν ολόγυμνο, τέμνει διαγώνια τον πίνακα. Προσέχοντας περισσότερο, διακρίνουμε σε μικρή απόσταση από τα κυανωτικά πόδια, ανοιχτό πάνω σε αναλόγιο, ένα ογκώδες βιβλίο. Στο γκρίζο σκοτεινό βάθος του πίνακα διαγράφεται ανεπαίσθητα μια τοιχοκολλημένη ανακοίνωση αγνώστου περιεχομένου. Ξεχωρίζουν στο επάνω μέρος το όνομα του Ρέμπραντ και η χρονολογία 1632, έτος εκτέλεσης του έργου. Ο ζωγράφος πέτυχε, με το παιχνίδι των φωτοσκιάσεων και τα άλλα μυστικά της τέχνης που καλά κατείχε, να προσδώσει ζωντάνια και δραματικότητα σε μια όντως μακάβρια σκηνή.

ΑΠΟ http://www.istoria.gr/mar04/content01.htm

Ένα ταξίδι χιλίων μιλίων αρχίζει με το πρώτο βήμα. Λάο Τσε

Ταξίδι στο Φως

Κάθε δέντρο που ο κορμός του

Είναι όσο το άνοιγμα των χεριών μας

Αναπτύσσεται από μια φουντωτή κορφούλα.

Μια ταράτσα σκαρφαλωμένη σ’ ένα εννιαόρωφο κτίριο

Ξεκινά από ένα σωρό τούβλα.

Ένα ταξίδι χιλίων μιλίων αρχίζει με το πρώτο βήμα.

Λάο Τσε

Δώρα: 20 ιδέες για εντυπωσιακό αμπαλάζ

Απλές λύσεις

 Δώρα: 20 ιδέες για εντυπωσιακό αμπαλάζ

Το τύλιγμα των δώρων είναι πονοκέφαλος. Δεν αρκούν οι συσκευασίες των καταστημάτων. Η προσωπική σας επέμβαση είναι απαραίτητη για να γίνει το δώρο ακόμα πιο ιδιαίτερο, για να είναι η έκπληξη πιο ολοκληρωμένη.
Μοιραστείτε μαζί μας τις πιο εντυπωσιακές προτάσεις και ίσως πάρετε κάποιες ιδέες και για δώρα.

1. Οικολογικές σακούλες στολισμένες με εντυπωσιακές κορδέλες, πευκοβελόνες, κουμπιά και κορδόνια και …ότι άλλο σας κατέβει.

2. Τυλίξτε το κέικ σε λαδόκολλα με μεταξωτή κορδέλα.

3. Χρωματιστό τσουβάλι με δέρμα και ασορτί κουταλάκι και μια κάρτα πολύ προσωπική… για το γλυκό του κουταλιού.

4. Υπέροχα κουτιά ντυμένα με ταπετσαρία της επιλογής σας.

5. Layers από κορδέλες

6. Φτιάξτε μόνοι σας χάρτινα λουλούδια

7. Τα τενεκεδάκια αποθήκευσης της κουζίνας παίρνουν έναν άλλο ρόλο. Συνδυάζονται με μπάλες και τρέσες.

8. Χαρτιά περιτυλίγματος με παραστάσεις αλλά χωρίς κορδέλες. Θα ήταν υπερβολικό.

9. Μην πετάτε τις κάρτες της περασμένης χρονιάς. Κόψτε τα πιο εντυπωσιακά μοτίβα και στολίστε πακέτα. Θα εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα.

10. Ομαδοποιείστε τα δώρα ανά πρόσωπο ή οικογένεια. Είναι και ένα εντυπωσιακό στολίδι χώρου.

11. Μία…παρέα κεριών δεμένα, με μια προσωπική κάρτα είναι ένα απλό, φτηνό και εντυπωσιακό δώρο από την οικοδέσποινα προς τους καλεσμένους της.

12. Οι λευκές κορδέλες είναι πολύ κομψές και μια ασφαλής επιλογή για ένα πολύχρωμο πακέτο.

13. Ένα “gourmet” καλάθι. Μικρές καθημερινές νοστιμιές, αλλά και ένα σπάνιο και ιδιαίτερο ξύδι, ή σπίρτα ….πιστέψτε το θα είναι το πιο χρήσιμο δώρο.

14. Μια ομάδα ρεσώ σε ένα απλό κουτί.

15. Τα οικολογικά πακέτα. Αναφορές στην φύση, οικολογικά μηνύματα και ευχές, φυσικά υλικά ( λινά, βαμβακερά, στάχια αποξηραμένα, κλαδιά και σπάγκοι).

16. Τα “fashion” πακέτα. Κουτιά ντυμένα με τριαντάφυλλα, χριστουγεννιάτικες τρέσες, καραμέλες ακόμη και με μεζούρες.

17. Τι καλύτερο από το δώρο που δεν είναι άλλο από ένα εισιτήριο για ταξίδι, σε ένα beauty case ντυμένο με τον χάρτη της πόλης –προορισμό.

18. Ντύστε τα μπουκάλια με λαμπερά υφάσματα. Σταματήστε να τα βάζετε σε βαρετά καλάθια και κουτιά.

19. Ντραπάρετε ότι σας περίσσεψε στο ράψιμο. Τα ρετάλια που αλλιώς θα πετούσατε παίρνουν μορφή και με χρωματιστές κάρτες μετατρέπονται σε ένα εντυπωσιακό πακέτο.

20. Προς θεού μην πετάτε τα περιοδικά. Με τις σελίδες τους μπορείτε να δημιουργήσετε ένα πραγματικά hip πακέτο.

easy.com.gr

Η ΑΓΑΠΗ, Η ΑΝΕΜΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΙ του Πάνου Κεχαγιόγλου * .

http://www.onestory.gr/post/35118613393

Η ΑΓΑΠΗ, Η ΑΝΕΜΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΙ

του Πάνου Κεχαγιόγλου *

.

Όλα αυτά που πέρασα και γίναν’ όνειρα και γίναν τραγούδι είναι η ζωή μας. Η δική σου και η δική μου. Δεν τα θυμάμαι όλα, μα θυμάμαι πολλά. Σου είπα. Γίναν όνειρα και γίναν τραγούδι.

Η γλάστρα που μου χάρισες κοιτούσε από το περβάζι. Τα φύλλα της καμέλιας ζωντάνευαν και τα λουλούδια της σκιρτούσαν, σαν στη στροφή του δρόμου το άρωμά σου πλημμύριζε τις αυλές.

Ο Ήλιος απορούσε που έβλεπε δυο θάλασσες χαμογελαστές να λαμπιρίζουν, όχι από το δικό του φως. Απορούσε από πού ξεχυνόταν αυτή η λάμψη και ρωτούσε όποτε συναντούσε τη Σελήνη αν και τη νύχτα η θάλασσές σου φεγγοβολούσαν. Μα η Σελήνη, τα μυστικά της τα κρατάει. Το φως της δεν είναι της αποκάλυψης. Το φως της είναι του ασημιού, το φως της είναι άχνη. Δίνει χάρη και γλύκα. Το φως της έμπαινε παντού, όπως έμπαινε ο ένας στον άλλο για να γίνουμε ένα. Και έτσι, ήξερε πως το φως των θαλασσών σου αντιφέγγιζαν έρωτα. Τον Έρωτά μας. Την Αγάπη μας.

Ένα μεσημέρι ήμουν τυχερός. Πότιζα τη γλάστρα στο περβάζι και τα φύλλα της καμέλιας ζωντάνεψαν με μιας και τα λουλούδια της σκίρτησαν. Ακούμπησα τους αγκώνες στο περβάζι και τα πυρωμένα μάγουλά μου στις γροθιές μου. Σε χάζευα. Εσύ έγνεψες. Ο άνεμος ανακάτευε τα μαλλιά σου και ένας Θεός ξέρει πώς και από πού ήρθε μια ανεμώνη στο χέρι σου. Χαμογέλασα και το άλλο μισό παραθυρόφυλλο το άνοιξε ο αέρας .

Από ‘κει μακριά, μου έδειξες την ανεμώνη απορημένη και μου φώναξες:

- «Πώς το ‘κανες αυτό;»

- «Σ’ αγαπώ» είπα σηκώνοντας τους ώμους.

- «Ε;» μου φώναξες γιατί ο ήχος του «σ’ αγαπώ» μου σκορπίστηκε στον άνεμο πριν να φτάσει στα αυτιά σου

- «Σ’ ΑΓΑΠΩ! ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑ!!» Φώναξα, κάνοντας τα φύλλα της καμέλιας να γυρίσουν και να με κοιτάξουν με μια μικρή ζήλια που τα έκανε ακόμα πιο πράσινα.

Στο δωμάτιο μου αμέσως μετά μπήκε ο ήλιος και ο αέρας και οι δυο θάλασσες. Την ανεμώνη μου τη χάρισες με ένα φιλί στο στόμα. Εγώ την κράτησα εκεί. Στο στόμα μου, καθώς τα χέρια μου ανακάλυπταν του κορμιού σου τις μυστικές πηγές, τα σκοτεινά βάθη και απολάμβαναν την απαλότητά του. Τα πόδια μου, με πυξίδα το πάθος και τη δίψα του ενός για τον άλλο, μας οδήγησαν στο νησί των Θησαυρών μας. Οι καταρράχτες των μαλλιών σου ξεχύθηκαν στα σεντόνια του νησιού μας ξελύνοντας την κορδέλα που τα συγκρατούσε καθώς έγερνες να με δεχτείς στο λιμάνι σου.

Πέρασα την ανεμώνη πίσω από το αυτί σου και στο νησί ναυαγήσαμε για τρεις μέρες. Η ανεμώνη έτρεμε μαζί σου καθώς η ανάσα σου κοφτή, μικρή και σύντομη τη μία, και βαθιά, συρτή και ανακουφιστική την άλλη στιγμή φανέρωνε πως περπατούσες στις κοιλάδες τις ευφορίας.

Όσες φορές σου ψιθύρισα «σ’ αγαπώ» με ρωτούσες «τι;». Εγώ το ξαναέλεγα πιο δυνατά, πιο δυνατά. Φώναζα «Σ’ ΑΓΑΠΩ» για να το ακούσεις δυνατά, γιατί έλεγες πως αν το φωνάξω θα κάνει τον γύρω της Γης και πως αν το ξανακούσουμε πολύ γρήγορα θα είναι απόδειξη ότι μπορούμε να νικήσουμε τον χρόνο και την απόσταση.

Εγώ δεν σε πίστεψα. Σου είπα πως προτιμώ να το φωνάξουμε σε πηγάδι. Να το φυλάξουμε εκεί. Να αντιλαλεί στα τοιχώματα. Να κάνει μαζί με την ανεμώνη το νερό να ευωδιάζει έρωτα, πάθος μα και αγνότητα. Να ανοίγουμε και να βουτάμε τον κουβά μας κάθε πρωί να μας ποτίζει το άγιο νερό του έρωτά μας.

Τελικά το πείραμα πέτυχε και η δική σου θεωρία φάνηκε να είναι σωστή. Σου είπα «Σ’ αγαπώ» και αμέσως ακούστηκε από το στόμα σου το ίδιο. Σου ξαναείπα «Σ’ αγαπώ» και μου απάντησες ξανά το ίδιο. Μου έκλεισες το μάτι και μου είπες «Είδες; Έκανε το γύρω της Γης. Και ξαναήρθε στο στόμα μου. Ήρθε τόσο γρήγορα που μπορούμε να νικήσουμε το χρόνο και την απόσταση. Και όσο ακούγεται θα μπορούμε να πετυχαίνουμε τα πάντα. Τα Πάντα.»

Έβλεπες όμως τα πράγματα διαφορετικά. Εσύ έλεγες «όσο ακούγεται» κι εγώ έλεγα «να το φυλάξουμε». Και όπως ήρθε στα χέρια σου η ανεμώνη, ξαφνικά, απρόσμενα, αβίαστα, έτσι έφυγες. Το «Σ’ αγαπώ» μου δεν κάνει πλέον τον γύρω της Γης. Δεν ξαναφθάνει στ’ αυτιά μου…

Ξύπνησα αλλού.

Ο αποχωρισμός έγινε όνειρο κι έγινε τραγούδι. Κι έτσι, θάνατος είναι, σκέφτηκα. Στην Πανσέληνο που ξέρω πως το φως της έμπαινε παντού όπως έμπαινε ο ένας στον άλλο για να γίνουμε ένα, κοιτώ μήπως αντιφεγγίζει τη μορφή σου. Να τη δω γλυκιά και με χάρη. Κοιτώ με τις ώρες μήπως σ’ του φεγγαριού το κάτοπτρο με δεις να σε προσμένω, μήπως με καλέσεις.

Τα όνειρά μου γίναν αλλόκοτα.

Με είδα λέει να κοιμάμαι και να ονειρεύομαι το πηγάδι. Τη μορφή σου δεν την είδα λέει στου φεγγαριού του φέγγος. Ο αντίλαλος δεν ερχόταν πίσω όσο κι αν περίμενα, ακόμα κι όταν έπεσα μέσα στο πηγάδι, αντίλαλος δεν υπήρχε για να ακούσω έστω για τελευταία φορά «Σ’ αγαπώ». Και το νερό μύριζε χώμα κι όχι αγάπη κι ανεμώνη. Σε είδα στην ρυτιδιασμένη επιφάνεια του λασπωμένου νερού του πηγαδιού. Σήκωσα το βλέμμα και είδα τη μορφή σου να τη φωτίζει η φλόγα του κεριού που κρατούσες. Στεναχωρήθηκα λέει γιατί είδα το πρόσωπό σου σκοτεινό και η καρδιά σου ήταν θλιμμένη. Γέμισα απελπισιά στο άκουσμα της φωνής σου. Πως δεν ήθελες άλλο αγάπη. Να χαθείς ήθελες. Να πάρεις τα βουνά. Να χαθείς σε σύννεφα και θαλασσοκύματα.

Η Προσευχή μου, έσκισε τα πέρατα και ο Θεός με πήρε από το χέρι έξω από το πηγάδι. Με πήγε παντού μα για σένα κανένας δεν είχε ακούσει. Εκεί λέει ξύπνησα κι αναρωτιόμουν. Μα πώς; Δεν υπάρχει; Δεν υπήρξε ποτέ;

Εκεί λέει κατάλαβα.

Μόνο Εκείνος με είχε φέρει στην αγκαλιά σου. Το Δώρο Του ήταν η Αγάπη μας. Εμείς δεν είχαμε κάνει τίποτε γι’ αυτό. Δεν υπήρχα και δεν υπήρχες. Υπήρχε μόνο η Αγάπη μας. Ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν υπήρχε τόση Αγάπη. Μας έδωσε την Αγάπη στο χέρι σαν ανεμώνη, θυμάσαι; Ήμασταν δύο και δεν τρομάξαμε. Την φροντίσαμε, την ποτίσαμε. Μας ταξίδεψε μαζί της.

Η Μαγεία της Ανεμώνης πλανιόταν μέσα στους τέσσερις τοίχους, κάνοντας το κρεβάτι μας νησί που ξεπροβάλει μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού, με βουνά θεόρατα, με ορμητικά ποτάμια που κουβαλάνε ό,τι αφήσουν οι βουνοκορφές. Με φιλόξενους κόλπους για ναυαγούς που ζητούν ασφάλεια και σπηλιές μυστικές που τους μύστες καλούσαν για χορούς μαγικούς. Με γκρεμούς και φαράγγια που καλούσαν εμάς τους τολμηρούς να χαθούμε για να εξερευνήσουμε και να περιπλανηθούμε πριν η ζωή τελειώσει.

Δεν μου έλειψαν τόσο τα λουλούδια που μου έφερνες όσο το τραγούδι σου και η φωνή σου

Οι πρωινές βόλτες μου στους κήπους μάλλον θα πρέπει να γίνονται λίγο πιο αργά γιατί δε βλέπω κανέναν πρωί - πρωί.

Άρχισε να μου αρέσει να κοιτώ φλόγες κεριών. Με ηρεμούν κι βλέπω πως δίνουν τροφή στην ομολογουμένως στεγνή φαντασία αλλά και την αδύναμη μνήμη μου τελευταία. Πόσο θα ‘θελα να μπορώ να θυμηθώ που κούρνιαζες θλιμμένη, ίσως κουρασμένη, ίσως τρομαγμένη. Να σε πάρω ξανά από το χέρι και να μπούμε μαζί σε ένα όνειρο όπου θα ‘μαστε ξανά μαζί. Και εγώ θα σου λέω «κοίτα μπροστά, μην κοιτάς πίσω». Και η ματιά σου θα είναι θολή από το κλάμα κι εγώ θα σου κρατώ το χέρι απαλά σαν αεράκι, μόνο για να μην φοβάσαι.

Είναι φορές που νοιώθω πως αντί να κοιτώ τη φλόγα, με κοιτάζει αυτή. Και το πώς σε κοιτάει μια φλόγα είναι αλλόκοτο, διαφορετικό και ο τρόπος της είναι διαφορετικός. Άλλες φορές το βλέμμα της είναι ήρεμο και γαλήνιο, σταθερό και γεμάτο. Άλλες φορές πάλι επίμονο και νικηφόρο. Πολλές φορές είναι θλιβερό, με λυγμούς. Παρόλα αυτά νιώθω πως μια φλόγα πάντα φωτίζει την ψυχή μου διατηρώντας την ελπίδα πως θα σε ξαναδώ. Δεν ξέρω πώς και γιατί μα η φλόγα του μου φέρνει τη ζεστασιά σου και το φως του τη γλύκα των ματιών σου.

Ξαναείδα το όνειρο με το πηγάδι. Έστω να δω τη μορφή σου όπως και να είναι. Να δω τη φλόγα στην κορφή του πηγαδιού να φωτίζει το πρόσωπό σου και την ψυχή μου.

Κι έμεινα να κοιτώ του κεριού τη φλόγα και να με κοιτά κι αυτή. Τρεμόσβηνε, μα η θύμηση της τρεμάμενη πνοής σου πριν την έκρηξη από τα βάθη της ύπαρξής σου, τη ζωντάνεψε πριν σβήσει και μείνω πια στο σκοτάδι. Και ως Ανίδεος και Λησμονημένος πια Νεκρός να θρηνώ σε έναν μοναχικό σκοτεινό Παράδεισο με την ελπίδα πως το σκοτάδι θα αραιώσει με το επόμενο κερί σου ή με την παρουσία σου έστω και σαν όνειρο.

.

Ο Πάνος Κεχαγιόγλου γεννήθηκε το 1973 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Μηχανολόγος στην Αθήνα, ζει και εργάζεται όμως στη γενέτειρα του. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί στις συλλογές «Επιστροφή στο χωριό» (Α/Συνέχεια) και «Αόρατες Παρουσίες» (Α. Παπαδοπούλου). Απολαμβάνει την παρέα φίλων του που μαζεύονται για να μιλήσουν για αυτά που διαβάσανε, για να διαβάσουν αυτά που έγραψαν, συνοδεία κόκκινου κρασιού. Τελευταία παίζει «παρ’ τα όλα» με την κόρη του και τη γυναίκα του.

[ Αόρατες παρουσίες ] [ bohemians scripta ] [ bohemians ] [ e-mail ]