http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_7713.html
Οι Διατροφικές συνήθειες των Αρχαίων Ελλήνων.
Στη
σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία μας η διατροφή απασχολεί έντονα τον μέσο
άνθρωπο και η σημασία της για την υγεία μας είναι πάρα πολύ μεγάλη. Οι
διατροφικές μας συνήθειες διαφέρουν ριζικά από τις συνήθειες των
αρχαίων μας προγόνων αν και ακόμη διατηρούμε κάποιες από αυτές. Οι
αρχαίοι Έλληνες ξυπνούσαν μόλις εμφανιζόταν ο ήλιος και το πρωινό τους
αποτελούνταν από τον «κυκεώνα» , ένα ρόφημα από βρασμένο θυμάρι, αρωματισμένο με σουσάμι ή μέντα, γάλα και χλιαρό νερό με μέλι, και το «ακράτισμα», που ήταν ψωμί βουτηγμένο σε ανέρωτο κρασί, συνοδευόμενο από ελιές και σύκα.
Γύρω στις έντεκα έτρωγαν το «άριστον» που αποτελούνταν από ψωμί, τυρί, σκόρδο ή κρεμμύδι. Το μεσημέρι κατά τις τρεις είχαν το «εσπέρισμα»,
ένα ελαφρύ γεύμα προκειμένου να κρατηθούν μέχρι το βράδυ. Τα γεύματά
τους ήταν στην πλειοψηφία τους μικρά και μόνο όταν νύχτωνε έτρωγαν
πλούσια, το λεγόμενο«δείπνον». Αυτό αποτελούνταν από όσπρια, κρέας ή ψάρι, τυρί, ελιές, πίτες και ως επιδόρπιο φρούτα, ξηρούς καρπούς και γλυκά.
Το
κρασί ήταν βασικό στοιχείο της καθημερινότητας των Ελλήνων. Το έπιναν
όμως νερωμένο και ανάλογα με την ώρα της ημέρας έβαζαν την ανάλογη
ποσότητα νερού. Όσο πλησίαζε η νύχτα, τόσο λιγότερο νερό έβαζαν. Τα
συμπόσια ήταν μια άλλη αγαπημένη συνήθεια των αρχαίων Ελλήνων. Ξεκίναγαν
συνήθως στις δέκα το πρωί και τέλειωναν με τη δύση του ηλίου. Το φαγητό
και το κρασί έρεε άφθονο και σε συνδυασμό με κάθε είδους ηδονή και τις
διαλογικές συζητήσεις πάνω σε κάθε κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος
αποτέλεσαν ένα αξεπέραστο αρμονικό σύνολο που ποτέ άλλοτε δεν συναντάμε
στην ιστορία.
Οι πρόγονοί μας λάτρευαν επίσης τα γλυκά. Το «μελίκρατον» (γάλα, μέλι και καρύδια), ο «μυττωτός» (πίτα με τυρί, λάδι, μέλι και σκόρδο), το «νωγάλευμα» (λιναρόσπορο και μέλι) καθώς και τηγανίτες και τυρόψωμα. Τα νωγαλεύματα, όπως συνηθίζουν να αποκαλούν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τις λιχουδιές, σερβίρονται ως τελευταίο πιάτο.
Σ’
όλη την Ελλάδα οι άνθρωποι είχαν λίγο-πολύ τις ίδιες διατροφικές
συνήθειες. Σ’ όλη εκτός των Λακεδαιμονίων. Για τους λάτρεις του καλού
φαγητού η Σπάρτη δεν ήταν ο κατάλληλος τόπος για να ζήσουν. Ο σκληρός
τρόπος ζωής τους και οι απαιτήσεις της πολεμικής τους κοινωνίας δεν
επέτρεπαν απολαύσεις και ηδονές. Το καλό φαγητό είναι και αυτό μια ηδονή
που ο Σπαρτιάτης έπρεπε να αποφεύγει. Το βασικό τους φαγητό ήταν ο
περίφημος «μέλανας ζωμός», ένα κακόγευστο ζουμί από κρέας, αίμα, ξύδι. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι οι Σπαρτιάτες έτρωγαν λίγο και όχι εκλεκτά.
Οι
μισητοί τους αντίπαλοι Αθηναίοι για να τους πικάρουν έλεγαν σε όποιον
εκθείαζε την ανδρεία και την αυτοθυσία των Σπαρτιατών ότι ο οποιοσδήποτε
θα προτιμούσε να σκοτωθεί στην μάχη παρά να τρώει κάθε μέρα μέλανα
ζωμό… Μια ακόμη συνήθεια των Σπαρτιατών ήταν ξακουστή στην Αρχαία
Ελλάδα. Λίγο πριν τη μάχη έτρωγαν ωμά κρεμμύδια για να ανεβάσουν την
αδρεναλίνη τους!
Θεμέλιό της διατροφής τους ήταν η λεγόμενη «μεσογειακή τριάδα» : σιτάρι λάδι και κρασί.
Τα
δημητριακά είναι το κύριο συστατικό στις συνταγές τους. Ο άρτος είναι
ιερό προϊόν και απαραίτητο. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει ολοκληρωμένο γεύμα.
Αλεύρι από κριθάρι ζυμωμένο σε γαλέτα είναι η συνηθισμένη εκδοχή και
ονομάζεται μάζα. Η μεγάλη ποικιλία θεωρείται πολυτέλεια και πλούτος.
Για
το λόγο αυτό συναντάμε τον ”Ιπνίτη” (ψωμί σε θερμή σκάφη),
τον ”Εσχαρίτη” (ψωμί στη σχάρα), τον ”Άρτο τυρέοντα” (η λεγόμενη
τυρόπιτα), τον ”Κριβανίτη άρτο” (από σιμιγδάλι), το ”όφωρος”, τις
λαγάνες και άλλα πολλά που στολίζουν το γιορτινό τραπέζι.
Φασόλια,
φακές, κουκιά υπάρχουν σε κάθε κουζίνα. Απαραίτητο υλικό για την
δημιουργία λαχταριστών εδεσμάτων το λάδι. Λάδι από τη Σάμο και την
Ικαρία θεωρείται το καλύτερο και νοστιμότερο όλων.
Επίσης
το γάλα αποτελεί σταθερή διατροφική συνήθεια. Τυρί, σκόρδα, κρεμμύδια,
κοχλιοί, σαλιγκάρια, μικρά πουλιά (τσίχλες, σπίνοι), σούπες, ζωμός από
μπιζέλια συνθέτουν το πορτραίτο της καθημερινής και αναγκαίας βρώσης.
Ο
Αριστοφάνης περιγράφει γεύσεις περίεργες στα έργα του : “ξίγκι βοδινό
ψημένο με συκόφυλλα”, ”πελανό” (κράμα από αλεύρι, μέλι,
λάδι), ”έκχυτος” (μείγμα από αλεύρι και ψημένο τυρί με κρασί μελωμένο),
“μυττωτός” (πίτα με τυρί ανακατεμένο με μέλι και σκόρδα). Ποτέ στην
αρχή του γεύματος δεν σερβίρεται σούπα για να μην κοπεί η όρεξη.
Τα
φρούτα, όπως η ορβικλάτα (γλυκά μήλα), στρουθιά και κοδύματα (κυδώνια),
κοκκύμπα (ροδάκινα), σταφύλια, σύκα αποτελούν μεγάλη αδυναμία γι’ αυτό
και δεν λείπουν από κανένα δείπνο.
Οι Έλληνες ανέτρεφαν πάπιες, χήνες, ορτύκια και κότες για να εξασφαλίζουν αυγά.
Ορισμένοι συγγραφείς κάνουν ακόμη αναφορά σε αυγά φασιανού και
αιγυπτιακής χήνας, εντούτοις μπορούμε να υποθέσουμε πως επρόκειτο για
σπάνια εδέσματα. Τα αυγά καταναλώνονταν είτε μελάτα είτε σφικτά ως
ορεκτικό ή επιδόρπιο. Επιπλέον τόσο ο κρόκος όσο και το ασπράδι του
αυγού αποτελούσαν συστατικά διάφορων συνταγών.
Η κατανάλωση κρέατος και θαλασσινών σχετιζόταν
με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας, αλλά και με το αν
κατοικούσε στην πόλη, στην ύπαιθρο ή κοντά στη θάλασσα. Οι Έλληνες
κατανάλωναν ιδιαιτέρως τα γαλακτοκομικά και κυρίως το τυρί. Το
βούτυρο ήταν γνωστό, αλλά έχανε σε προτιμήσεις σε σχέση με το ελαιόλαδο
το οποίο ήταν ένα από τα ”θεμέλια” της διατροφής τους.
Ο
ορφισμός και ο πυθαγορισμός, δύο αρχαιοελληνικά θρησκευτικά ρεύματα,
πρότειναν ένα διαφοροποιημένο τρόπο ζωής βασισμένο στην αγνότητα και την
κάθαρση - στην πραγματικότητα πρόκειται για μία μορφή άσκησης. Στο
πλαίσιο αυτό η χορτοφαγία αποτελεί κεντρικό σημείο στην ιδεολογία του
ορφισμού, καθώς και σε μερικές από τις παραλλαγές του πυθαγορισμού.
Ο
Εμπεδοκλής τον 5ο αιώνα π.Χ πλαισιώνει τη χορτοφαγία στην πεποίθηση της
μεταμψύχωσης : ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι ένα ζώο που θανατώνεται δεν
αποτελεί το καταφύγιο μιας ανθρώπινης ψυχής; Οφείλουμε να
παρατηρήσουμε, ωστόσο, πως ο Εμπεδοκλής, αν ήθελε να είναι συνεπής με
την ίδια του τη λογική, θα έπρεπε να αρνείται επίσης να καταναλώνει και
φυτά για τον ίδιο λόγο.Η χορτοφαγία πιθανώς επίσης εκπορεύεται από την
απέχθεια προς τη θανάτωση ζωντανών οργανισμών, καθώς ο ορφισμός δίδασκε
την αποχή απο αιματοχυσίες.
Η
διδασκαλία του Πυθαγόρα τον 4ο αιώνα π.Χ είναι ακόμη δυσκολότερο να
οριοθετηθεί με ακρίβεια. Οι ποιητές της Μέσης κωμωδίας, όπως ο Άλεξις ή ο
Αριστοφών, περιγράφουν τους πυθαγόρειους ως αυστηρά χορτοφάγους:
μάλιστα ορισμένοι περιορίζονταν μονάχα στην κατανάλωση ψωμιού και νερού.
Ωστόσο,
άλλα ρεύματα περιορίζονταν στην απαγόρευση συγκεκριμένων φυτικών τροφών
όπως τα κουκιά ή ιερών ζώων όπως ο λευκός κόκκορας ή ακόμη
συγκεκριμένων σημείων του σώματος των ζώων. Τέλος, ακόμη και οι οπαδοί
της χορτοφαγίας σε συγκεκριμένες θρησκευτικές περιστάσεις κατανάλωναν
θυσιασμένα ζώα, κατά την άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων.
Η
χορτοφαγία και η ιδέα της αγνότητας παρέμειναν στενά συνδεδεμένες και
ορισμένες φορές συνοδεύονταν κι από την αποχή από τη σεξουαλική πράξη.
Στο έργο του «Περί σαρκοφαγίας» ο Πλούταρχος αναβιώνει
την αντίληψη πως η αιματοχυσία αποτελεί βάρβαρη πράξη και ζητά από τον
άνθρωπο που καταναλώνει σάρκα να δικαιολογήσει την προτίμησή του.
Ο νεοπλατωνικός Πορφύριος από την Τύρο (3ος αιώνας), στο έργο του «De abstinentia ab esu animalium» συνδέει
τη χορτοφαγία με τα κρητικά μυστήρια και παρέχει έναν κατάλογο με
διάσημους χορτοφάγους του παρελθόντος, ξεκινώντας από τον Επιμενίδη. Για
εκείνον, είναι ο ήρωας Τριπτόλεμος, που δέχτηκε από το θεά Δήμητρα ένα
στάχυ ως δώρο και εκείνος που εισήγαγε τη χορτοφαγία. Οι τρεις εντολές
του ήταν: «Τίμα τους γονείς σου», «Τίμα τους θεούς με καρπούς» και
«Δείξε οίκτο στα ζώα».
Διατροφή των αρρώστων
Οι
αρχαίοι Έλληνες ιατροί συμφωνούν για την αναγκαιότητα ιδιαίτερης
διατροφής για τους αρρώστους, εντούτοις οι απόψεις τους για το ποια
τρόφιμα πρέπει να περιλαμβάνει δεν συμφωνούν. Στο έργο του «Περί Διαίτης Οξέων» ο Ιπποκράτης αναφέρεται στις ευεργετικές ιδιότητες της πτισάνης, η οποία αφομοιώνεται εύκολα από τον οργανισμό και προκαλεί πτώση του πυρετού.
Εντούτοις,
άλλοι τη θεωρούν βαρυά, καθώς εμπεριέχει σπόρους κριθαριού, ενώ άλλοι
την συνιστούν με την προϋπόθεση να μην τοποθετούνται οι σπόροι αυτοί
κατά την προετοιμασία της. Ορισμένοι ιατροί δεν επιτρέπουν παρά μόνο
υγρές τροφές μέχρι και την έβδομη ημέρα, και μετά επιτρέπουν την
πτισάνη. Τέλος μια μερίδα εξ αυτών υποστηρίζει πως δεν θα πρέπει να
καταναλώνονται στερεές τροφές καθ’ όλη τη διάρκεια της ασθένειας.
Οι
ίδιες οι μέθοδοι του Ιπποκράτη αποτελούν αντικείμενο διχογνωμίας
ανάμεσα στους διάφορους ιατρούς: άλλοι κατηγορούν το μεγάλο ιατρό πως
υποσιτίζει τους ασθενείς του, ενώ άλλοι πως τους τρέφει υπερβολικά. Κατά
την ελληνιστική εποχή, ο αλεκανδρινός Ερασίστριτος προσάπτει στον
Ιπποκράτη ότι απαγόρευε στους αρρώστους να τρώνε ο,τιδήποτε παρά λίγο
νερό, χωρίς να λαμβάνουν κανένα άλλο θρεπτικό στοιχείο: πρόκειται
πράγματι για την πρακτική των μεθοδικών που δεν επέτρεπαν στους
ασθενείς τη λήψη τροφής κατά το πρώτο 48ωρο. Αντίθετα, ο Πετρονάς
συνιστά την κατανάλωση χοιρινού και τη λήψη ανόθευτου οίνου.
Πηγή: www.report24.gr