Μωσαϊκό

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Πορτοκαλόπιτα χωρίς φύλλο

Πορτοκαλόπιτα χωρίς φύλλο

Bαθμολογία:

14 ψήφοι

Προστέθηκε από ΔΙΔΥΜΙΝΑ, 13.03.10

Περιγραφή

Αν θέλετε ντε και καλά να φτιάξετε πορτοκαλόπιτα, αλλά δεν έχετε φύλλο κρούστας, ορίστε!

Τι χρειαζόμαστε:

2 πορτοκάλια
3 αυγά
1 φλυτζάνι τσαγιού γάλα ή 1 κεσεδάκι γιαούρτι
1 κουταλιά σούπας μπέικιν
μισό φλυτζάνι τσαγιού σιμιγδάλι ψιλό
300 γραμ. αμύγδαλο ασπρισμένο τριμμένο
1 φλ. ζάχαρη

ΣΙΡΟΠΙ

1 φλυτζάνι τσαγιού ζάχαρη
1 1/2 φλυτζάνι νερό
φλούδες ενός πορτοκαλιού

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Σιροπιαστά γλυκά

Διατροφή

Χορτοφαγική

Περιέχει

Αβγά

Ξηρούς καρπούς

Γάλα

Φρούτα

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Πορτοκαλόπιτα χωρίς φύλλο http://www.sintagespareas.gr/sintages/portokalopita-xoris-fillo.html#ixzz25Vy4Cirr

Ο ΜΗΝΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Ονομασία του μήνα Φεβρουαρίου

Ετυμολογία μήνα: Ο Φεβρουάριος παράγεται από το λατινικό ρήμα februare, που σημαίνει καθαίρω, αγνίζω, αποβάλλω τα καθάρματα.
Ο Φεβρουάριος προστέθηκε στο Ρωμαϊκό έτος σαν ο τελευταίος μήνας από τον Πομπίλιο Νουμά. Είναι μήνας διαβατήριος και αποκαθαρκτικός. Το 153 π,χ. μεταφέρθηκε στη θέση που έχει σήμερα (δεύτερος μήνας του έτους), και σε αυτή τη θέση διατηρήθηκε και στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Στη διάρκειά του οι Ρωμαίοι διοργάνωναν τελετές καθαρμών και εξαγνισμών.
Η λατινική λέξη februa σημαίνει καθάρσιος-καθαρκτικός και το ουδέτερο πληθυντικού februa, σήμαινε όχι μόνο καθαρτήριος, αλλά και συγκεκριμένα ειδική γιορτή που γίνονταν τον μήνα Φεβρουάριο.
Ο μήνας λοιπόν που περιλάμβανε τους καθαρμούς ονομάστηκε Februarious mensis και μετά από παράλειψη του mensis (μήνας) έμεινε η λέξη Φεβρουάριος.
Η Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος αναφέρει ότι ο Φέβρουος ήταν ο θεός των νεκρών και η Φεβρούα ήταν η θεά που επόπτευε τους καθαρμούς και τους εξαγνισμούς.
Ο μήνας Φεβρουάριος ήταν αφιερωμένος λοιπόν από τους Ρωμαίους στον εξαγνισμό και επιπρόσθετα, επειδή ήταν πολύ βροχερός τον είχαν αφιερώσει στον Ποσειδώνα.
Ο Φεβρουάριος αντιστοιχούσε προς τον αττικό μήνα Ανθεστηριώνα.
Με την καθιέρωση του Ιουλιανού ημερολόγιου (46 π.χ.) περιορίστηκαν οι μέρες του μήνα αυτού από 30 που ήταν ως τότε σε 29, και την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου του αφαιρέθηκε μια ακόμη ημέρα, που προστέθηκε στον μήνα Αύγουστο προς τιμήν του Αυτοκράτορα.

Ονομασίες λαϊκές για το μήνα Φεβρουάριο

Για να συντονιστεί το ημερολόγιο των 365 ημερών προς το ηλιακό έτος, καθιερώθηκε η αύξηση των ημερών του Φεβρουαρίου κατά μια, κάθε τέσσερα χρόνια.
Ο λαός μας τον αποκάλεσε Κουτσοφλέβαρο, επειδή έχει 28 ημέρες και κάθε τέσσερα χρόνια 29. Κάθε τέσσερα χρόνια που έχουμε δίσεκτο έτος, ο λαός μας πιστεύει ότι είναι κακότυχο. Το δίσεκτο έτος δεν πρέπει να φυτεύουν αμπέλια οι γεωργοί ούτε να γίνονται γάμοι ούτε να χτίζονται σπίτια.
Λέγεται επίσης Φλιάρης, Ληψομήνας, Κουτσός, Κουτσούκης ή Μικρός (Κύπρος).
Στον πόντο τον Φεβρουάριο τον ονόμαζαν συνήθως Κούντουρος, γιατί έχει κοντή ουρά, αφού είναι λειψός σε σχέση με τους άλλους. Επίσης σε κάποια μέρη λεγόταν Κούτσουρος, διότι κατά κάποιο τρόπο είναι κουτσουρεμένος.
Οι δύο λέξεις Φεβρουάριος, Φλεβάρης δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους άσχετα αν συμπτωματικά ταιριάζουν τόσο ώστε η μια να προέρχεται από την άλλη.
Το ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ είναι ρωμαϊκό από τους Ρωμαίους θεούς Φεβρούα των καθαρμών και Φέβρουο των νεκρών.
Το ΦΛΕΒΑΡΗΣ βγαίνει από τη λαϊκή ελληνική παράδοση και έχει σχέση με τις φλέβες της γης. Ο λαός μας κατά τον Δ.Σ. Λουκάτο, παρετυμολόγησε τον μήνα και τον ονόμασε Φλεβάρη, επειδή «ανοίγει τις φλέβες του» και γεμίζει τη γη νερά.
Κατ' άλλους λέγεται Φλεβάρης, γιατί παγώνει τις φλέβες της γης. Στη Θράκη υπάρχει το ρήμα φλεβαρίζω= πλημμυρίζω, επειδή τα χωράφια «φλεβαρίζουν από τις βροχές
Λέγεται και τρυγητής γιατί στον αγροτικό βίο, ο Φλεβάρης είναι ο μήνας των αμπελιών. Τότε γίνεται το κλάδεμα, το καθάρισμα και το τσάπισμα των αμπελιών. Τότε βάζουν και καταβολάδες, δηλαδή φυτεύουν αμπέλια (εκτός και αν είναι δίσεχτος ο χρόνος). Για αυτό του το περιεχόμενο ο Φλεβάρης λέγεται όπου είναι ανεπτυγμένη η αμπελουργία και Κλαδευτής.
Για τον άστατο καιρό, ο Φλεβάρης λέγεται επίσης και Μεθυσμένος, γιατί δεν ξέρει τι κάνει.
ΑΠΟ http://www.paidika.gr/

ΠΙΝΑΚΑΣ Γ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ

Ζήσιμος Λορεντζάτος

Ζήσιμος Λορεντζάτος

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1915. Γιος του δημοτικιστή καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Παναγή Λορεντζάτου (1872 - 1941). Σπούδασε, χωρίς να πάρει πτυχίο, στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Τιμήθηκε το 1988 με το Α' κρατικό βραβείο κριτικής-δοκιμίου[1], το οποίο δεν αποδέχτηκε, ενώ το 2001 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη για το σύνολο του έργου του.
Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1936 με τη μελέτη Έντγκαρ Πόε: Οι εξαιρέσεις. Η φιλοσοφία της συνθέσεως. Η ποιητική αρχή.. Θα επανεμφανισθεί το 1947 με το βιβλίο του Δοκίμιο Ι (μια σημαντική μελέτη για το έργο του Διονυσίου Σολωμού). Στη συνέχεια και ως το τέλος της ζωής του, απαλλαγμένος από βιοποριστικές φροντίδες, θα αφιερωθεί αποκλειστικώς στα γράμματα (ο ίδιος δεν επιδίωξε καμία καριέρα – εργάστηκε βιοποριστικά μόνο για λίγους μήνες, το 1953, ως Programme Assistant στο B. B. C.). Το κυριαρχικό στοιχείο στο δημιουργικό του ορίζοντα υπήρξε η Πνευματικότητα. Θα την αναζητήσει αρχικά στους αρχαίους πολιτισμούς και σε μείζονες δημιουργούς, όπως ο Ουίλιαμ Μπλέικ, ο Αρθούρος Ρεμπώ, ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, ο Έζρα Πάουντ, ο Διονύσιος Σολωμός, ο Άγγελος Σικελιανός. Στο ποιητικό του έργο Μικρά Σύρτις (1955) θα καταθέσει όλες αυτές τις αναζητήσεις του. Δεν έχει όμως ακόμη ξεφύγει από τη γοητεία του αισθητισμού – ήδη αποτυπωμένη στο βιβλίο του Ο Θησέας του Αντρέ Ζιντ. Και άλλα κείμενα (1952). Οι δυο εξαιρετικές μεταφράσεις που εκπόνησε εκείνα τα χρόνια: Έζρα Πάουντ Κατάη (1949) και Ο. Μπλέικ Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης (1954) αποτελούν σταθμούς στην πορεία του. Το 1961, στο δοκίμιο Το χαμένο κέντρο, που θα γράψει με αφορμή τόμο αφιερωμένο στον Γιώργο Σεφέρη, ο Λορεντζάτος θα σταθεί κριτικά απέναντι στη σύγχρονη τέχνη (ως art pour l' art και μόνο) και θα εντάξει στον πνευματικό του ορίζοντα και τη Χριστιανική Παράδοση της Ορθοδοξίας. Η επίδραση του Ananda K. Coomaraswamy και του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού θα πλουτίσουν ακόμη περισσότερο τη σκέψη και το έργο του. Αφιερώνεται εξακολουθητικά στην ποίηση, τη μετάφραση, και ιδίως στη μελέτη των αληθινά μεγάλων Ελλήνων δημιουργών (Σολωμός, Κάλβος, Παπαδιαμάντης, Σικελιανός, Καβάφης, Καρυωτάκης) αντιμετωπίζοντας τη Γενιά του '30 ως μια υπερεκτιμημένη ομάδα λογοτεχνών (με την εξαίρεση των Δοκιμών του Σεφέρη, των πεζών κειμένων του Σαραντάρη, και της ακτινοβολίας του Νίκου Γκάτσου). Στο πεδίο των ξένων δημιουργών ο Λορεντζάτος αναζητά τα ουσιαστικότερα πνευματικά ρεύματα και τα πρόσωπα που καθορίζουν τον βαθύτερο εαυτό του σύγχρονου ανθρώπου (Φρίντριχ Χαίλντερλιν, Ο. Μ. Γέιτς, Έζρα Πάουντ, Τ. Σ. Έλιοτ, Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, Άλμπερτ Αϊνστάιν κ. ά.). Πεθαίνει στις 3 Φεβρουαρίου του 2004 http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AE%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82

Σήμερα... 3/2

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΣΥΜΕΩΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣ

Δράμα - Η πόλη των νερών

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 20/12/2003

Γεύσεις με ιστορία - Δαμάσκηνο

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 20/12/2003

Γιαουρτόπιτα

Γιαουρτόπιτα 1 φλιτζάνι βούτυρο ή μαργαρίνη 1 φλιτζάνι γιαούρτι 2 φλιτζάνια ζάχαρη 5 αβγά 1 φλιτζάνι αλεύρι ½ κουτ. γλυκού σόδα 2 κουτ. γλυκού μπέικιν πάουντερ ½ κουτ. σούπας κρεμόριο
Για το σιρόπι 1 φλιτζάνι νερό 1 φλιτζάνι ζάχαρη ½ λεμόνι (τον χυμό του)
Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180°C.
Xτυπάμε στο μίξερ το βούτυρο ή τη μαργαρίνη με τη ζάχαρη μέχρι να γίνουν αφράτα και να ασπρίσουν.
Προσθέτουμε τα αβγά ένα ένα ανακατεύοντας για 3-4 λεπτά.
Xαμηλώνουμε την ταχύτητα και ρίχνουμε εναλλάξ το γιαούρτι και το αλεύρι κοσκινισμένο μαζί με τη σόδα, το μπέικιν πάουντερ και το κρεμόριο.
Kατεβάζουμε το μίξερ και ανακατεύουμε καλά με κουτάλι.
Aδειάζουμε το μείγμα σε τετράγωνο βουτυρωμένο ταψί 26 εκατοστών.
Ψήνουμε για 45 λεπτά, μέχρι να ροδίσει η επιφάνεια και να μην κολλάει η ζύμη στο δοκιμαστικό ξυλάκι.
Aφήνουμε την πίτα να κρυώσει. Bράζουμε όλα τα υλικά για το σιρόπι σε δυνατή φωτιά για 5 λεπτά και περιχύνουμε την κρύα πίτα με το σιρόπι ζεστό.
ΕΦΗ ΓΙΑΛΟΥΣΗ
ethnos.gr

Πικάντικα μπιφτέκια με κιμά και πλιγούρι

Πικάντικα μπιφτέκια με κιμά και πλιγούρι

500 γρ. κιμά μοσχαρίσιο (ή μαζί με αρνίσιο)
1/2 φλ.τσ. πλιγούρι
1 κρεμμύδι, ψιλοκομμένο (όχι στον τρίφτη)

1 πιπεριά Φλωρίνης, ψιλοκομμένη
1 καυτερή κόκκινη πιπεριά (ή 1 κ.σ. μπούκοβο)
2 σκ.σκόρδο στον τρίφτη ή λυωμένες
1 κ.γ. κίμινο σε σπόρους
1/2 φλ.τσ. μαϊντανό ψιλοκομμένο
1/2 φλ.τσ. δυόσμο ψιλοκομμένο
2 κ.σ. ελαιόλαδο
αλάτι, πιπέρι
γιά τη σάλτσα γιαουρτιού:
3/4 φλ.τσ. απλό γιαούρτι πλήρες
1 κ.σ. ψιλοκομμένη κάπαρη
1/2 κ.γ. ξερό δυόσμο
1 κ.γ. ξύσμα λεμονιού
2 κ.γ.χυμό λεμονιού
αλάτι, πιπέρι

Σιγοβράζουμε το πλιγούρι γιά 3' και κατόπιν το αφήνουμε στο νερό να φουσκώσει και να μαλακώσει. Αφαιρούμε τους σπόρους και τις λευκές μεμβράνες από την καυτερή πιπεριά και την κόβουμε πολύ ψιλή.

Στραγγίζουμε το πλιγούρι και το αναμειγνύουμε με τα υπόλοιπα υλικά (μπορούμε να ψιλοκόψουμε στο μπλέντερ συγχρόνως κρεμμύδι, πιπεριά Φλωρίνης, μαϊντανό και δυόσμο, γιά ευκολία). Ζυμώνουμε το μείγμα επί 5' -6', ώστε να αναμειχθούν καλά τα υλικά και το αφήνουμε να σταθεί τουλάχιστον 30'.

Πλάθουμε μπιφτεκάκια μικρού μεγέθους. Τα ψήνουμε σε μαντεμένιο ή αντικολλητικό τηγάνι με αυλάκια (ή στα κάρβουνα, βέβαια) γιά 3'-4' από κάθε πλευρά, ανάλογα με το μέγεθός τους. Τα σερβίρουμε με τη δροσερή σάλτσα γιαουρτιού, που θα μετριάσει την κάψα. (σημ.: με αυτή τη δοσολογία γίνονται πολύ πικάντικα).

Γιά τη σάλτσα γιαουρτιού ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά και δοκιμάζουμε στο τέλος το αλάτι.

Προσθέτουμε περισσότερο λεμόνι, αν μας αρέσει.

athinorama.gr