Η Αμυγδαλιά στη Μυθολογία

Η Αμυγδαλιά στη Μυθολογία

Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς.
Ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα.
Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα
επέστρεφε από την Τροία.
Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε
την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο τον άφησε να γυρίσει πίσω και αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της.

Έτσι κι έγινε και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της
για χρόνια ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της.
Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο
για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της.
Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο,
που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά.

Έλεγαν λοιπόν ότι μετά από χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου.
Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις αγκάλιασε τον κορμό της και τότε εκείνη
πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα νικώντας το θάνατο.

Μια άλλη εκδοχή του μύθου για την αμυγδαλιά αναφέρει ότι
Η Φυλλίς έμεινε πίσω περιμένοντας τον, στον τόπο της τελετής του γάμου της.
Τα χρόνια περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν επέστρεφε.
Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον έχασε για πάντα πήγε και
κρεμάστηκε σ΄ ένα δέντρο. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της κι από τότε
δεν ξανάβγαλε φύλλα ούτε άνθισε.
Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε ο γιος του Θησέα.
Σαν έμαθε τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε το δέντρο και
αυτό άρχισε να βγάζει τρυφερά φύλλα και άνθη.
Η ψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με το γυρισμό του Δημοφώντα
μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της.

Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.
Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι
η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.
Οι αρχαίοι θεωρούσαν τα αμύγδαλα -μαζί με το μέλι- εκλεκτό γλύκισμα.

Τα πικραμύγδαλα, με το πρωσσικό οξύ, χρησιμοποιούνταν όπως και σήμερα για τα γλυκίσματα ή για την παραγωγή ενός λαδιού που έμπαινε στις αλοιφές και τα αρώματα. Επειδή η σοδειά των αμυγδάλων γενικά ήταν μικρή, γινόταν σημαντική εισαγωγή.
Στο ναυάγιο ενός εμπορικού πλοίου 15μ. μάκρους, έξω από το λιμάνι της Κυρήνειας, βρέθηκε ένα φορτίο από 10.000 σακιά αμύγδαλα. http://www.paidika.gr/

ΠΙΝΑΚΑΣ - ΠΙΝΑΚΑΣEdward Burne-Jones,

Phyllis and Demophoon,

... κάποιοι άνθρωποι...

Απλές λύσεις

 

 

 Yπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ποτέ δεν προλαβαίνουν το ξημέρωμα...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που τους έπλασε ο Θεός να μην προλαβαίνουν το ξημέρωμα. Η μέρα τους αρχίζει το δείλι και σβήνει την νύχτα.

Είναι όλοι εκείνοι που τα όνειρα τους δεν υλοποιούνται ποτέ. Χαϊδεύουν μόνο τις ελπίδες τους και μονολογούν αποφασιστικά: Αύριο!

Τους αναγνωρίζεις πολύ εύκολα: Είναι ο κύριος με το καρτερικό ύφος που στέκεται στην ουρά, ενώ πάντα θα βρεθεί κάποιος να χωθεί για να του πάρει την θέση.

Είναι εκείνη η κοπέλα που δεν τρέχει να προλάβει το λεωφορείο, αλλά προτιμά να περιμένει το επόμενο. Είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν την τόλμη να κατακτήσουν τους στόχους τους...

Έτσι ήταν και η κοπέλα της ιστορίας μας. Μοναχική,και απίστευτα ρομαντική, ένιωσε το πρώτο ερωτικό σκίρτημα πολύ νωρίς:
Στην πρώτη δημοτικού!

Ερωτεύθηκε λοιπόν ένα πιτσιρικά συμμαθητή της.
Ήταν ένα ροδοκόκκινο παχουλό αγοράκι, με πράσινα μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Τίποτα το εξαιρετικό, όμως στα δικά της μάτια φάνταζε ως άγγελος. Και έτσι τον αποκαλούσε κρυφά από μέσα της: Ο Άγγελος μου!

Όμως, μόνο από μέσα της. Διότι θα προτιμούσε να αντιμετωπίσει όλους τους δαίμονες τις κολάσεως, παρά να αποκαλύψει σ αυτόν ότι τον αγαπούσε.

Θα σου περάσει, της έλεγε η φίλη της που δεν άντεχε άλλο να ακούει τα ποιήματα για τον κρυφό ερωτά της. Αλλά δεν της πέρασε.
Ο καιρός περνούσε και το αντικείμενο του πόθου της, της έγινε έμμονη ιδέα. Πάντα αθόρυβα,άρχισε να τον παρακολουθεί. Ήξερε όλες τις κινήσεις του.

Το περίεργο ήταν, ότι εκείνος δεν κατάλαβε ποτέ τίποτα. Μα και να του το έλεγαν, δεν θα το πίστευε. Διότι εκείνη, στην προσπάθεια της να μην αποκαλυφθεί, του μιλούσε πάντα ψυχρά. Και ας έλιωνε από αγάπη όποτε τον κοιτούσε.

Τα χρόνια πέρασαν. Η κοπέλα τέλειωσε το λύκειο, και χρειάστηκε να μετακομίσει σε άλλη πόλη. Μα η σκέψη της ήταν πάντα σε εκείνον.

Γνώρισε άλλους ανθρώπους, σχετίστηκε κατά περιόδους με διάφορους άντρες. Τώρα το πάθος της για την πρώτη της αγάπη μεταβλήθηκε σε ένα τρυφερό συναίσθημα που δεν την πόναγε πια.

Παντρεύτηκε μάλιστα, και λίγο αργότερα γέννησε ένα αγοράκι.
Το βάφτισε Άγγελο...

Κάποτε, τριαντάρα πια, έμαθε ότι η παλιά της τάξη, θα συγκεντρώνονταν κάπου. Έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά έγραφε η πρόσκληση.

Έφτασε εκεί συγκινημένη. Ήταν όλοι μαζεμένοι. Και εκείνος επίσης. Μιλήσανε για όλα και για τίποτα, όπως γίνεται συνήθως σ αυτές τις συγκεντρώσεις.

Εκείνος ήταν παντρεμένος, είχε μάλιστα και 3 παιδάκια. Όλα ήταν μια χαρά.

Μέχρι που εκείνος, της είπε χαμογελώντας: "δεν θα το πιστέψεις,αλλά όταν ήμουν πιτσιρικάς, ήμουν άγρια τσιμπημένος μαζί σου. Αλλά πως να σου το έλεγα, ήσουνα πάντα τόσο ψυχρή μαζί μου!"...

e-steki.gr

Mary Leakey

http://www.madata.gr/diafora/technology/253420.html

Mary Leakey: 100α γενέθλια της αρχαιολόγου στην Google

06 Φεβρουαρίου 2013 | 06:247981 α- α+

Σήμερα Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου. η Google, τιμώντας την 100η επέτειο γέννησης της Βρετανίδας αρχαιολόγου και ανθρωπολόγου Mary Leakey, έχει δημοσιεύσει ένα doodle στην αρχική σελίδα της, αφιερωμένο. Το doodle αυτό απεικονίζει τη Mary Leakey σε έναν αρχαιολογικό χώρο, η οποία φαίνεται απασχολημένοη με τη δουλειά της ανασκαφής.

Το 1978 στο Λέτολι της Τανζανίας, η παλαιοανθρωπολόγος Mary Leakey ανακάλυψε ένα συναρπαστικό προϊστορικό πεδίο, στο οποίο υπήρχαν σε σκληρυμένη ηφαιστειακή τέφρα τα αποτυπώματα ανθρωπίδας που περπατούσε όρθια πριν από 3,6 εκατομμύρια χρόνια.

Στο doodle επίσης υπάρχουν και δύο σκυλιά Δαλματίας, τα οποία η αρχαιολόγος αγαπούσε πολύ και σχεδόν πάντα συνοδεύονταν από τρία ή τέσσερα σκυλιά. Παρουσιάζει επίσης μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις της "χνάρια Laetoli", και μερικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται στην αρχαιολογία.

Τα πρώτα και τα δύο τελευταία γράμματα της λέξης Google φαίνονται στο φόντο, ενώ η Mary Leakey και ένα από τα Δαλματίας έχοθν  αντικαταστήσει το δεύτερο και το δεύτερο O και το G του Google, αντίστοιχα.
Η παλαιοανθρωπολόγος Mary Leakey, γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1913 στο Λονδίνο, και πέθανε το 1996 σε ηλικία 83 ετών στην Κένυα.
Οι ανακαλύψεις της για το ανθρώπινο είδος έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμαστε το τι είναι ανθρώπινο. Για παράδειγμα, ερευνητές που εργάζονται στη νότια Αιθιοπία και τη βόρεια Κένυα ανακάλυψαν μαρτυρίες ότι πρόγονοί μας που έζησαν περίπου 2 εκατομμύρια χρόνια πριν είχαν τη δυνατότητα να γδέρνουν με λίθινα εργαλεία μικρά θηράματα, αποκαλύπτοντας με αυτόν τον τρόπο ένα συγκεκριμένο πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς.

Ολυμπιακές Παρατηρήσεις 5

Από παλιά Ραδιοτηλεόραση

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Οι αγώνες στην ΕΡΤ on line - Νίκη είναι η προσφορά - 
Μεγάλα αστέρια στην Αθήνα - 
Τα παιδιά υμνούν την εκεχειρία - Απαθανατίζοντας ολυμπιακές στιγμές - Ολυμπιακό μενού

ἐλεύθερα γιὰ μελέτη καὶ ἀνάγνωση...

APXAIA EΛΛAΣ

Στὸν δικτυακὸ τόπο τοῦ ΤΕΙ Κρήτης ἒχουν ἀναρτηθεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἒρευνας γιὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Δίσκου τῆς Φαιστοῦ ποὺ πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τὴν ἐρευνητικὴ ὀμάδα τοῦ δρος Γκᾶρεθ Ὂουενς, ἐπιστημονικοῦ συνεργάτη τοῦ Τμήματος Τουριστικῶν Ἐπιχειρήσεων καὶ συντονιστὴ τοῦ Ἰδρύματος γιὰ τὸ Πρόγραμμα Διὰ Βίου Μάθησης – Ἒρασμος, καὶ τοῦ Τζὸν Κόουλμαν, καθηγητὴ φωνητικῆς στὴ Σχολὴ Γλωσσολογίας, Φιλολογίας καὶ Φωνητικῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀξφόρδης.

Τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἒρευνας βρίσκονται στὴν ἡλεκτρονικὴ διεύθυνση http://www.teicrete.gr/daidalika/

καὶ εἶναι ἐλεύθερα γιὰ μελέτη καὶ ἀνάγνωση...

http://www.archaiologia.gr/blog/blogs/%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D/

Πύθιος Ἀπόλλων

APXAIA EΛΛAΣ

Πύθιος Ἀπόλλων. Ἀττικὴ κύλικα μὲ τὸν Ἀπόλλωνα νὰ τελεῖ σπονδή, 480-470 π.Χ.
White-ground kylix with seated Apollo pours the libation from a bowl, Left a raven , c. 480-470 BC.

Τὸ ἀγγεῖο αὐτὸ βρέθηκε τὸ 1959 μέσα σὲ ἓναν τάφο κάτω ἀπὸ τὸ χῶρο τοῦ σημερινοῦ Μουσείου τῶν Δελφῶν. Πιθανὸν συνόδευε κάποιον ἱερέα τοῦ Ἀπόλλωνα στὴν τελευταία του κατοικία. Τὸ ἀγγεῖο σώζει μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἀντιπροσωπευτικὲς ἀπεικονίσεις τοῦ Ἀπόλλωνα. Ὁ θεὸς εἰκονίζεται καθισμένος σὲ ὀκλαδία δίφρο. Φοράει λευκὸ ἀχειρίδωτο χιτῶνα, ποὺ στερεώνεται στοὺς ὣμους μὲ πόρπες, καὶ πορφυρὸ ἰμάτιο ποὺ τυλίγει τὸ κατώτερο μέρος τοῦ κορμιού του. Τὰ μαλλιά του εῖναι ἀνέμελα δεμένα πίσω καὶ στὸ κεφάλι του φέρει στεφάνι ἀπὸ φύλλα μυρτιᾶς. Μὲ τὸ δεξὶ χέρι κάνει σπονδὴ χύνοντας κρασὶ ἀπὸ φιάλη, ἐνῶ μὲ τὸ ἀριστερὸ κρατάει ἐπτάχορδη λύρα μὲ ἠχεῖο ἀπὸ κέλυφος χελῶνας. Τὴ σκηνὴ παρακολουθεῖ μία κορώνη, ποὺ θυμίζει τὸ μῦθο γιὰ τὴν Κορωνίδα, κόρη τοῦ βασιλιᾶ Φλεγῦα, τὴν ὀποία ἀγαποῦσε ὁ Ἀπόλλωνας. Ἂλλοι μελετητὲς θεωροῦν ὃτι πρόκειται ἁπλῶς γιὰ κάποιο πτηνὸ μὲ μαντικὲς ἰδιότητες. Ἡ κύλικα ἀποτελεῖ τυπικὸ δεῖγμα τῆς ἀττικῆς ἀγγειογραφίας τῶν ἀρχῶν τοῦ 5ου αἰ. π.Χ., ποὺ χρησιμοποιοῦσε λευκὸ χρῶμα ὡς φόντο γιὰ πολύχρωμες παραστάσεις. Εἶναι ἒργο ἂγνωστου ἀγγειογράφου.

Attic white-ground kylix

This Attic White Ground kylix of the early 5th century BC has a most distinctive depiction of the Apollo. The god wears a white sleeveless chiton, which is fastened with pins at the shoulders, and a red himation wrapped around the lower part of his body. He sits on a cross-legged stool. A myrtle wreath garnishes his carelessly bound hair. He performs a libation by pouring wine out of a bowl with his right hand, while holding a seven-stringed lyre, whose sound-box is made of a turtle-shell, in his left hand. A raven looks on. This scene could allude to the myth of King Phlegyas's daughter Koronida (from the Greek korone = raven), who was in love with Apollo, although some scholars believe it is simply a bird with prophetic powers. These colourful figures on a white background are typical of Attic vase-painting of the early 5th century BC. This kylix is the work of an unknown artist.

Πληροφορίες: Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ καὶ Τουρισμοῦ, ΟΔΥΣΣΕΥΣ.
Τὸ ἀρχαιολογικὸ Μουσεῖο τῶν Δελφῶν, Ροζίτα Κολώνια.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (3 Απριλίου 1770 - 4 Φεβρουαρίου 1843) ήταν Έλληνας κλέφτης, καπετάνιος, στρατηγός με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821, πολιτικός, αρχηγός κόμματος, πληρεξούσιος, σύμβουλος της Επικράτειας. Έμεινε γνωστός και ως Γέρος του Μοριά

Προερχόταν από φημισμένη οικογένεια κλεφταρματολών. Το επώνυμο της οικογένειάς του αρχικά ήταν Τσεργίνης. Αργότερα, σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση που διηγείται ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο παππούς του, Γιάννης Μπότσικας (Τσεργίνης), υιοθέτησε το «Κολοκοτρώνης» ως οικογενειακό όνομα, σαν μετάφραση του αρβανίτικου παρωνυμίου "Μπιθεκούρας" που του αποδόθηκε από κάποιον Αρβανίτη[1]. Ο Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας, καταγόταν από το Λιμποβίσι της Καρύταινας και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Αλωνίσταινα της Αρκαδίας που ήταν τόπος καταγωγής της μητέρας του, Ζαμπία Κωτσάκη (εκεί κατέφυγαν οι δυο τους μετά τον θάνατο του πατέρα). Ο πατέρας του Θεόδωρου, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση που υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β' της Ρωσίας το 1770 και σκοτώθηκε μαζί με δύο αδελφούς και τον φημισμένο Παναγιώταρο στον πύργο της Καστάνιτσας από τους Τούρκους. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης εισχώρησε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου και στα 15 του έγινε καπετάνιος. Έχοντας αποκτήσει πείρα και στη θάλασσα ως κουρσάρος, το 1805 πήρε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις του ρωσικού στόλου κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Έφιππος Κολοκοτρώνης μπροστά από το κτίριο της παλιάς Βουλής

Τον Ιανουάριο του 1806 και ενώ βρισκόταν στην Πελοπόννησο βγήκε διάταγμα δίωξής του. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ακολουθήσει πολύμηνη περιπετειώδης και δραματική καταδίωξή του από τους Τούρκους σε πολλά χωριά και πόλεις της Πελοποννήσου. Κατάφερε - μαχόμενος - να διαφύγει τελικά με πλοιάριο, φεύγοντας από περιοχή στα ανατολικά του Λακωνικού κόλπου και περνώντας στα ρωσοκρατούμενα Κύθηρα με ενδιάμεση στάση στην Ελαφόνησο λόγω κακοκαιρίας. Από το 1810 υπηρέτησε στο ελληνικό στρατιωτικό σώμα του αγγλικού στρατού στη Ζάκυνθο και τιμήθηκε με τον βαθμό του ταγματάρχη για τη δράση του εναντίον των Γάλλων.

Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και άρχισε να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Ως απεσταλμένος της στη Μάνη σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου 1821. Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι (14 Μαΐου 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822), όπου διέσωσε τον Αγώνα στην Πελοπόννησο, αφού πρυτάνευσαν η ευφυΐα και η τόλμη του στρατηγικού του νου. Οι επιτυχίες αυτές τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη. Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.

Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του Κολοκοτρώνη στα απομνημονεύματά του σχετικά με την κατάληψη της Τριπολιτσάς:

Όταν έμβηκα εις την Τριπολιτσά, με έδειξαν τον Πλάτανο εις το παζάρι όπου εκρέμαγαν τους Έλληνας. Αναστέναξα και είπα: «Άιντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθηκαν εκεί», και διέταξα και το έκοψαν.

Άγαλμα του Θ. Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια

Ο Σουλτάνος ζήτησε τη βοήθεια της Αιγύπτου για να σταματήσει την Επανάσταση, οπότε ο γιος του Μεχμέτ Αλή και διάδοχος του αιγυπτιακού θρόνου Ιμπραήμ αποβιβάστηκε το 1825 στην Πελοπόννησο. Η Σφακτηρία και το Ναυαρίνο έπεσαν στα χέρια των Αιγυπτίων και τότε ο Κολοκοτρώνης αποφυλακίστηκε για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Χωρίς πολυάριθμο στρατό ξεκίνησε και πάλι τον κλεφτοπόλεμο, που διήρκεσε ως το 1828, όταν στην Ελλάδα έφτασε το στράτευμα του στρατηγού Μεζόν με εντολή του Καρόλου Ι´ της Γαλλίας για να διασώσει την Ελλάδα από τα αιγυπτιακά στρατεύματα (η Γαλλική Εκστρατεία του Μωριά).

Αξίζει να τονιστεί η στρατηγική φυσιογνωμία του Κολοκοτρώνη, καθώς διοικούσε τα στρατεύματα με ιδιοφυή τρόπο, χρησιμοποιώντας τις τακτικές του κλεφτοπολέμου, ώστε να μπορεί να αντεπεξέρχεται το στράτευμα στην αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου. Ενδεικτικό της δυσκολίας του αγώνα του 21 είναι το παρακάτω απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του.

O Ιμπραΐμης μου επαράγγειλε μια φορά διατί δεν στέκω να πολεμήσωμεν (κατά μέτωπον). Εγώ του αποκρίθηκα, ας πάρη πεντακόσιους, χίλιους, και παίρνω και εγώ άλλους τόσους, και τότε πολεμούμε, ή αν θέλη ας έλθη και να μονομαχήσωμεν οι δύο. Αυτός δεν με αποκρίθηκε εις κανένα. Και αν ήθελε το δεχθή το έκαμνα με όλην την καρδιάν, διότι έλεγα αν χανόμουν, ας πήγαινα, αν τον χαλούσα, εγλύτωνα το έθνος μου.

Επίσης μεγάλη σημασία έδινε στην καταστροφή των πόρων (τροφές - ζωοτροφές) του αντιπάλου, καθώς και στην εξασφάλιση τροφής για το στράτευμα του. Αναγνώρισε πολλές φορές το έργο και τη σημασία των Ελλήνων κτηνοτρόφων, που εξασφάλιζαν με τα χιλιάδες ζώα τους τροφή για την υποστήριξη των μαχητών και γενικά της επανάστασης.

Ως το τέλος της Επανάστασης ο Κολοκοτρώνης συνέχισε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της εποχής.
Τα όπλα και η περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη

Υπήρξε ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Όθωνα. Το 1833, όμως, οι διαφωνίες του με την Αντιβασιλεία τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές του Ιτς-Καλέ στο Ναύπλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και στις 25 Μαΐου 1834, μαζί με τον Πλαπούτα, καταδικάστηκε σε θάνατο. Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835, οπότε και ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας». Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836 και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε μια νύχτα του 1843 από εγκεφαλικό επεισόδιο, επιστρέφοντας από γλέντι στα βασιλικά ανάκτορα.

Σημείο αναφοράς της ομιλίας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στη Πνύκα (1838) αποτελεί το παρακάτω απόσπασμα:
« Όταν αποφασήσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «Που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;», αλλά , ως μία βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. »

Παιδιά του ήταν ο Γιάννης, που έγινε στρατιωτικός και μετέπειτα πρωθυπουργός, ο Κωνσταντίνος, ο Πάνος, που δολοφονήθηκε το 1824, ο μετέπειτα συνονόματος Πάνος και η Ελένη, σύζυγος του Νικήτα Δικαίου.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82

Πούπουλα στον άνεμο

Απλές λύσεις

 Πούπουλα στον άνεμο

Μια γυναίκα κουτσομπόλευε με τις φίλες της έναν άνδρα γείτονα τους, που μετά βίας γνώριζαν. Την ίδια νύχτα η γυναίκα, είδε ένα όνειρο: Ένα θεόρατο χέρι εμφανίστηκε επάνω από το κεφάλι της, δείχνοντάς την επικριτικά.
Αμέσως καταλήφθηκε από ένα αδυσώπητο αίσθημα ενοχής.

Την επόμενη μέρα πήγε να εξομολογηθεί. Βρήκε έναν ηλικιωμένο πνευματικό της ενορίας της και του εξιστόρησε τα καθέκαστα: «Είναι αμαρτία το κουτσομπολιό;» τον ρώτησε. «Ήταν το επικριτικό χέρι του Θεού, αυτό που με σημάδευε; Πρέπει να ζητήσω συχώρεση πάτερ; Έκανα κάτι κακό;»
«Ναι,» απάντησε ο ιερωμένος. «Ναι, ανόητη και άξεστη γυναίκα! Διέδωσες ψεύδη για το γείτονά σου. Έπαιξες άσκοπα με την υπόληψή του και θα ʽπρεπε βαθιά να μετανοείς».

Η γυναίκα δήλωσε μετανιωμένη και ζήτησε συχώρεση.

«Όχι τόσο γρήγορα,» απάντησε ο παπάς. «Θέλω να γυρίσεις σπίτι σου, να πάρεις ένα μαξιλάρι και να ανέβεις στη στέγη του σπιτιού σου∙ εκεί, θέλω να ξεκοιλιάσεις το μαξιλάρι με ένα μαχαίρι κι έπειτα να γυρίσεις πάλι εδώ».

Η γυναίκα γύρισε σπίτι της, πήρε ένα μαξιλάρι από το κρεβάτι της κι ένα μαχαίρι από την κουζίνα, ανέβηκε στη στέγη του σπιτιού της και το μαχαίρωσε.
Έπειτα γύρισε στον ιερωμένο.

-Έσχισες το μαξιλάρι όπως σου ζήτησα; τη ρώτησε εκείνος.
-Ναι, πάτερ.
-Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
-Πούπουλα, απάντησε εκείνη, πούπουλα παντού! Η γειτονιά μας, γέμισε με πούπουλα!
-Τώρα θέλω να γυρίσεις πίσω και να τα μαζέψεις όλα, ένα-ένα.
-Μα αυτό δε μπορεί να γίνει. Δε ξέρω που κατέληξαν. Ο άνεμος τα παρέσυρε μακριά και τα σκόρπισε παντού.

-Έτσι ακριβώς, είπε ο ιερωμένος, συμβαίνει και με το κουτσομπολιό.

(από την ταινία Doubt)

e-steki.gr

παλιά λάστιχα αυτοκινήτων

Απλές λύσεις

Πώς να χρησιμοποιήσετε παλιά λάστιχα αυτοκινήτων

Απλές λύσεις που θα σας εντυπωσιάσουν

Άλλοι αγαπούν την ανακύκλωση! Και σε εμάς το 80% των σκουπιδιών καταλήγουν στην σακούλα της ανακύκλωσης. Αλλά τι ωραιότερο από το να ξαναδίνεις ζωή σε αντικείμενα που τα θεωρούσες άχρηστα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση λάστιχα αυτοκινήτων (από τα ποδήλατα είναι πολύ μικρά)…. Στις παρακάτω φωτογραφίες θα δείτε ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως γλάστρες στον κήπο ή να φτιάξετε πουφ!

Βάψτε τα σε έντονα χρώματα και βάλτε μέσα χώμα και φυτέψτε τα αγαπημένα σας φυτά!

Ένας άλλος τρόπος είναι να τα βάψετε στα χρώματα του σπιτιού σας, να βάλετε μαξιλαράκια στην τρύπα και να τα καλύψετε ίσως με ένα χνουδωτό ύφασμα…. αν θέλετε και «πλάτη», τότε καλό είναι να τα ακουμπήσετε στον τοίχο για να είναι καλά στερεωμένα!

newsbeast.gr

Αλέκα Παΐζη

Η Αλέκα Παΐζη ήταν Ελληνίδα ηθοποιός.

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1919 (η μητέρα της είχε καταγωγή από τα Σφακιά) και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η οικογένειά της είχε οικονομική άνεση, καθώς ο πατέρας της ήταν καπνοβιομήχανος, ο οποίος βίωσε δύσκολες στιγμές όταν έχασε την επιχείρησή του[1].

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1941, ερμηνεύοντας τη Σουζάνα στη «Βεντάλια» του Κάρλο Γκολντόνι, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Κατά την περίοδο του Εμφυλίου, συμμετείχε στην ομάδα των "Ενωμένων Καλλιτεχνών". Το 1946, συγκρότησε θίασο με το Δήμο Σταρένιο και τον Τίτο Βανδή, τον πρώτο της σύζυγο.

Συνεργάστηκε με το θίασο του Κ. Μουσούρη, της Κατερίνας, της Έλσας Βεργή και άλλων. Από το 1963 ως το 1966, ερμήνευσε διάφορους ρόλους σε έργα από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Η Αλέκα Παΐζη υπήρξε παράλληλα αγωνίστρια της Αριστεράς: συμμετείχε στην Ελληνική Αντίσταση κατά την Κατοχή, μέσα από το ΕΑΜ, πέρασε από τη Μακρόνησο, το Τρίκερι, ενώ συνελήφθη αρκετές φορές. Μετά την κήρυξη της δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967, έφυγε στο εξωτερικό. Επιστρέφοντας μετά τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα, συνεργάστηκε με το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά, με το Μάνο Κατράκη, με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν κ.α.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1957, στην ταινία «Μπαρμπα-Γιάννης, ο κανατάς». Έπαιξε επίσης στις ταινίες «Ο Μιμίκος και η Μαίρη» του Γρηγόριου Ξενόπουλου, «Το παιδί του δρόμου» του Τ. Αλιφέρη, «Συνοικία το όνειρο» του Α. Αλεξανδράκη κ.α.

Στο εξωτερικό, εργάστηκε στον ιταλικό κινηματογράφο. Εμφανίστηκε και στην τηλεόραση, με πιο διάσημο το ρόλο της Χρυσοστόμης στους «Πανθέους» του Τάσου Αθανασιάδη, σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη.

Στις 28 Νοεμβρίου 1994, σε εκδήλωση του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου, της απονεμήθηκε για τη συνολική της προσφορά το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη»[2].

Το 2008, συμμετείχε στην έκθεση και στο αντίστοιχο φωτογραφικό λεύκωμα γυμνών πορτρέτων με τίτλο "Λευκό βιβλίο" του φωτογράφου Τάκη Διαμαντόπουλου[3][4].

Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 2009, έπειτα από πολύμηνη περιπέτεια που είχε με την υγεία της[5], περίπου ένα μήνα πριν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», σκηνική μεταφορά του ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου, έχοντας υπηρετήσει το θέατρο για περισσότερο από 60 χρόνια. Κηδεύτηκε στο Β' Νεκροταφείο.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CE%90%CE%B6%CE%B7