Φιλόσοφοι σὲ κινούμενα σχέδια

http://anihneftes.wordpress.com

Φιλόσοφοι σὲ κινούμενα σχέδια

By Χλόη on Φεβρουαρίου 16, 2013

Ο Σωκράτης, ο Πλάτων ή ο Νίτσε είναι μερικοί μόνο από τους φιλοσόφους που «αυτοσυστήνονται» μέσα από τη νέα ψυχαγωγική, αλλά και επιμορφωτική σειρά ντοκιμαντέρ «Animated…Φιλόσοφοι» που αρχίζει στην ΕΤ3 τη Δευτέρα, 18 Φεβρουαρίου 2013, στις δώδεκα τα μεσάνυχτα.

Για πρώτη φορά η ιστορία της Φιλοσοφίας αποτυπώνεται τηλεοπτικά μέσα από μία πρωτότυπη παραγωγή που θα συνδυάζει το animation με συνεντεύξεις καθηγητών Φιλοσοφίας.

Κάθε επεισόδιο της σειράς, το σενάριο και τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Γιώργος Χατζηβασιλείου, παρουσιάζει με τρόπο απλουστευμένο, προσιτό αλλά και… χιουμοριστικό τις βασικές γραμμές από τη σκέψη ενός φιλοσόφου – σταθμού για την ιστορία της δυτικής σκέψης.

Ποια ήταν τα ερωτήματα που απασχόλησαν τον φιλόσοφο; Ποιες οπτικές άνοιξε η σκέψη του; Σε ποια περίοδο έζησε; Πώς επηρεάζει πρακτικά τον σημερινό κόσμο ένας άνθρωπος που έζησε ίσως πριν από 2.000 χρόνια; Είναι μερικά μόνο από τα ζητήματα που η εκπομπή αναδεικνύει.

Το animation, κατέχοντας τον μισό χρόνο του προγράμματος, βρίσκεται σε ένα διαρκή «διάλογο» με τα αποσπάσματα των συνεντεύξεων. Όσον αφορά τις συνεντεύξεις, η εκπομπή φιλοξενεί ορισμένους από τους κορυφαίους Έλληνες ειδήμονες (καθηγητές & διδάκτορες Φιλοσοφίας) πάνω στον εκάστοτε φιλόσοφο.

Στον α’ κύκλο εκπομπών παρουσιάζονται οι κυριότεροι Φιλόσοφοι που έζησαν από την αρχαιότητα έως και τον Μεσαίωνα.

Η ΕΤ3 φέρνει στη μικρή οθόνη μια δυναμική τηλεοπτική παραγωγή για τη Φιλοσοφία, που χαρακτηριστικά της είναι η σύγχρονη αισθητική, ο απλός λόγος αλλά και το χιούμορ. Στόχος είναι «παλιά», ή καλύτερα διαχρονικά, πράγματα να ειπωθούν με ένα ελκυστικό και κατανοητό τρόπο!

Στο πρώτο επεισόδιο η εκπομπή παρουσιάζει τον Πυθαγόρα! Ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της αρχαιότητας στον οποίο οφείλουμε πολλά: από τη μαθηματική σκέψη και τη θεωρητική θεμελίωση της μουσικής έως τη βαθιά επίδραση που άσκησε στη θρησκεία και τον μυστικισμό.

 Σενάριο-σκηνοθεσία: Γιώργος Χατζηβασιλείου

www.agelioforos.gr

Ο ΘΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΣΙΝΟΗΣ

http://www.visaltis.net/2013/02/blog-post_16.html?spref=fb

ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ-Ο ΘΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΣΙΝΟΗΣ

11:55 π.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

Εάν η τελετή του Δίωνα έχει εξαφανισθεί από το Άνάκτορον', γιατί δεν μεταφέρθηκε στη ροτόντα; Δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα να αποδεικνύει το βάσιμο μιας τέτοιας υπόθεσης. Σημειώστε ότι εκεί θα επιτρεπόταν μόνο ένας μικρός αριθμός συμμετεχόντων.

Σας μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα για το μεγαλύτερο κυκλικό κτίριο της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής την Ροτόντα της Αρσινόης από το βιβλίο του Ομότιμου καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας του Παν/μίου Ζυρίχης Walter Burkert "Greek Margins: Mysteries of Samothrace/Ελληνική Περιφέρεια: Τα μυστήρια της Σαμοθράκης" 2002 .
"H Αρσινόη, αδελφή του Πτολεμαίου II, σύζυγος του Λυσιμάχου και αργότερα η 'Φιλάδελφος' σύζυγος του ίδιου του Πτολεμαίου, ανεζήτησε καταφύγιο στη Σαμοθράκη στην απελπισμένη κρίση του 280, όταν ο βασιλεύς Λυσίμαχος σκοτώθηκε στη μάχη.
Η Αρσινόη αφιέρωσε το πιο εντυπωσιακό κτίριο στο ιερό, τη μεγάλη ροτόντα, στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο κυκλικό κτίριο της ελληνικής αρχιτεκτονικής.

Ο Πτολεμαίος Π οικειοποιείται τα Προπύλαια.

Εάν η εξωτερική ιστορία του ιερού είναι εύκολα κατανοητή με αυτή τη
σειρά, η ουσιαστική σημασία γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινή: η μεγάλη ροτόντα της Αρσινόης είναι ένα πραγματικό μυστήριο.

Δεν είχε καθόλου παράθυρα και μόνο μια πόρτα• δύσκολα θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν μέσα πλήθη. Ήταν ένα είδος ηρώου της δυναστείας, όπως το Φιλίππειον στην Ολυμπία; Ωστόσο φαίνεται να έχει ένα πολύ μικρότερο πρόδρομο, 'τη Δωρική ροτόντα' από τον 4ο αι. Τα ηρώα δεν αντικαθίστανται ούτε μετακινούνται εύκολα.

Υπάρχει ένας άλλος δελεαστικός συνδυασμός. Μυστήρια με κυκλικό χορό αναφέρονται σε ένα πολυαναφερόμενο κείμενο του Δίωνα της Προύσας: "Εάν κανείς θα έφερνε έναν άνθρωπο, Έλληνα ή βάρβαρο, για μύηση μέσα σε ένα μυστικό σηκό, εξαιρετικής ομορφιάς και μεγέθους, όπου αυτός θα παρατηρούσε πολλές μυστικές θέες και θα άκουγε πολλούς μυστικούς ήχους, με σκοτάδι και φως να εναλλάσσονται ξαφνικά και άλλα αμέτρητα πράγματα να συμβαίνουν, και ακόμη, όπως ακριβώς συνηθίζουν να κάνουν στην καλούμενη τελετή 'θρονισμού' όπου οι τελούντες ιερείς έχουν τους μυουμένους να κάθονται κάτω και αυτοί χορεύουν γύρω τους- εάν όλα αυτά συνέβαιναν, θα ήταν δυνατόν, ώστε αυτός ο άνθρωπος να μην δοκίμαζε τίποτα στην ψυχή του και να μην έφτανε στο σημείο να μαντεύσει ότι όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα κάτι παραπάνω από μια σοφή πρόθεση και προετοιμασία ..."

Ο περίφημος Θόλος (Ροτόντα) της Αρσινόης, το μεγαλύτερο στεγασμένο κυκλικό κτίριο στην Αρχαία Ελλάδα.

Ο Δίων δεν δίνει καμία ένδειξη ποια 'αίθουσα μυστηρίων' έχει στο νου του. Το πρώτο μέρος θα μπορούσε κάλλιστα να παραπέμπει στην Ελευσίνα, αλλά 'η τελετή θρονισμού' δεν ταιριάζει στο Τελεστήριον έτσι η Σαμοθράκη παραμένει μια εικασία.

Ο Δίων είχε ταξιδέψει πολύ στη Βόρειο Ελλάδα. Ο Α. D. Nock σκέφτηκε το κείμενο του Δίοτνα, όταν λείψανα μιας κυκλικής ξύλινης κατασκευής αναφέρθηκε ότι είχαν βρεθεί μέσα στο καλούμενο Άνάκτορον'. Αυτά,
όμως, αποδόθηκαν μετά σε ένα μεταγενέστερο ασβεστοκάμινο.

Πηγή:/samothrakisnea.blogspot.
 

©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ/visaltis.net

Οι ζάνες είναι η συνείδηση μας

Ancient Greek Civilization - Αρχαία Ελλάς

Πατήστε "Μου αρέσει!" στη Σελίδα · 22 Δεκεμβρίου 2012

http://www.osmosis.com.au/visualize/olympia_06.htm

Οι ζάνες είναι 16 βάσεις με τα χάλκινα αγάλματα του Δία στην είσοδο του σταδίου στην Αρχαία Ολυμπία. Ήταν όλοι τους έργα ξακουστών καλλιτεχνών και πληρώθηκαν με τα πρόστιμα που έδιναν οι παραβάτες αθλητές. Την εποχή εκείνη, συνηθιζόταν αντί ποινής να χαράσσονται στους ζάννες τα ονόματα των απατεώνων, των λαμόγιων της εποχής, για να μην τους ξεχνάει κανείς.

Οι ζάνες είναι η ανάγκη του καθενός για δικαιοσύνη και εκτός από το στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας, είναι παντού. Είναι το όραμα, η ίδια η ζωή, οι άνθρωποι που γελάνε, κλαίνε, ερωτεύονται, είναι αυτοί που έχουν ανθρωπιά, μπέσα, φιλότιμο, αξιοπρέπεια. Οι ζάνες είναι τελικά η ίδια η κοινωνία, με τις αντιστάσεις της. Οι αλάθητοι κριτές των πράξεών μας που μας επαναφέρουν στην τάξη.

Οι ζάνες είναι η συνείδηση μας που μας αναγκάζει να ζητάμε συγνώμη από τα όνειρά μας και να τα βοηθάμε να ξεκινούν την αντεπίθεσή τους.

Zanes were Statues of Zeus , paid for by fines imposed on those who were found to be cheating at the Olympic Games. The names of the athletes were inscribed on the bases!!!

Διήγημα "Στου Κεμάλ το σπίτι"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ (1927 – 16 Φεβρουαρίου 1985)
Διήγημα "Στου Κεμάλ το σπίτι"

Δεν ξαναφάνηκε η μαυροφορεμένη εκείνη γυναίκα, που ερχόταν στο κατώφλι μας κάθε χρονιά, την εποχή που γίνονται τα μούρα, ζητώντας με ευγένεια να της δώσουμε λίγο νερό απ' το πηγάδι της αυλής. Έμοιαζε πολύ κουρασμένη, διατηρούσε όμως πάνω της ίχνη μιας μεγάλης αρχοντικής ομορφιάς. Και μόνο ο τρόπος που έπιανε το ποτήρι, έφτανε για να σχηματίσει κανείς την εντύπωση πως η γυναίκα αυτή στα σίγουρα ήταν μια αρχόντισσα. Δίνοντάς μας πίσω το ποτήρι, ποτέ δεν παρέλειπε να μας πει στα τούρκικα την καθιερωμένη ευχή, που μπορεί να μην καταλαβαίναμε ακριβώς τα λόγια της, πιάναμε όμως καλά το νόημά της: "Ο Θεός να σας ανταποδώσει το μεγάλο καλό". Ποιο μεγάλο καλό; Ιδέα δεν είχαμε.
Καθόταν ήσυχα για ώρα πολλή στο κατώφλι της αυλής, κι αντί να κοιτάζει κατά το δρόμο ή τουλάχιστο κατά το πλαϊνό σπίτι του Κεμάλ, αυτή στραμμένη έριχνε κλεφτές ματιές προς το δικό μας σπίτι, παραμιλώντας σιγανά. Πότε πότε έκλεινε τα μάτια και το πρόσωπό της γινόταν μακρινό, καθώς συλλάβιζε ονόματα παράξενα. Εμείς, πάντως, δεν παραλείπαμε να της δίνουμε μούρα απ' την ντουτιά, όπως άλλωστε δίναμε σ' όλη τη γειτονιά και σ' όποιον περαστικό μας ζητούσε. Η ξένη τα έτρωγε σιγανά, αλλά με ζωηρή ευχαρίστηση. Δε μας φαινόταν παράξενο που της άρεζαν τα μούρα μας τόσο πολύ. Το δέντρο μας δεν ήταν από τις συνηθισμένες μουριές, απ' αυτές που κάνουν εκείνα τα άνοστα νερουλιάρικα μούρα. Το δικό μας έκαμνε κάτι μεγάλα, ξινά σα βύσσινα, και πολύ κόκκινα στο χρώμα. Ήταν ένα δέντρο παλιό και τεράστιο, τα κλαδιά του ξεπερνούσαν το δίπατο σπίτι μας. Μοναχά ένα κακό είχε∙ τα φύλλα του ήταν σκληρά και οι μεταξοσκώληκές μου δεν μπορούσαν να τα φάνε. Ήταν, πάντως, δέντρο φημισμένο σ' όλο το Ισλαχανέ κι ακόμα πιο πέρα.
Την πρώτη φορά που είχε καθίσει η άγνωστη γυναίκα στο κατώφλι μας, δε σκεφτήκαμε να της προσφέρουμε μούρα, όμως σε λίγο μας ζήτησε η ίδια λέγοντας πως ήθελε να φυτέψει το σπόρο τους στον μπαχτσέ της. Έφαγε μερικά και τα υπόλοιπα τα έβαλε σ' ένα χαρτί και έφυγε χαρούμενη.

Τη δεύτερη φορά, θα ήταν κατά το τριάντα οχτώ, δυο χρόνια, πάντως, μετά την πρώτη, δεν έβαλε μούρα στο χαρτί. Κάθισε και τα έφαγε ένα ένα στο κατώφλι. Φαίνεται πως ο σπόρος απ' τα προηγούμενα είχε αποδώσει, αλλά για να δώσει και μούρα έπρεπε, βέβαια, να περάσουν χρόνια. Το δέντρο αυτό, όπως όλα τα δέντρα που μεγαλώνουν σιγά, ζει πολλά χρόνια και αργεί να καρπίσει.
Η γυναίκα ξαναφάνηκε και τον επόμενο χρόνο, λίγο πριν απ' τον πόλεμο. Όμως τη φορά αυτή της προσφέραμε νερό απ' τη βρύση. Αρνήθηκε να πιει το νερό. Μόλις το έφερε στο στόμα, μας κοίταξε στα μάτια και μας έδωσε πίσω το γεμάτο ποτήρι. Επειδή την είδαμε ταραγμένη, θελήσαμε να της εξηγήσουμε. Ο σιχαμένος σπιτονοικοκύρης μας είχε διοχετεύσει το βόθρο του σπιτιού στο βαθύ πηγάδι. "Τώρα που σας έφερα το νερό στις κουζίνες σας, δε σας χρειάζεται το πηγάδι", μας είχε πει. Η γυναίκα βούρκωσε, δε μας έδωσε όμως καμιά εξήγηση για την τόση λύπη της. Για να την παρηγορήσουμε της δώσαμε περισσότερα μούρα κι η γιαγιά μου της είπε κάτι που την έκανε να τιναχτεί: "Θα σου τα έβαζα σ' ένα κουτί, αλλά δε βαστάνε για μακριά". Και πράγματι είχαμε αρχίσει κάτι να υποπτευόμαστε. Την άλλη φορά είδαμε, πως μόλις έφυγε από μας, πήγε δίπλα στου Κεμάλ το σπίτι, όπου την περίμενε μια ομάδα από τούρκους προσκυνητές, που κοντοστέκονταν στο πεζοδρόμιο. Εμείς ως τότε θαρρούσαμε πως είναι καμιά τουρκομερίτισσα δικιά μας, απ' τις πάμπολλες εκείνες, που δεν ήξεραν λέξη ελληνικά, μια και η ανταλλαγή των πληθυσμών είχε γίνει με βάση τη θρησκεία και όχι τη γλώσσα. Η αποκάλυψη αυτή στη αρχή μάς τάραξε. Δε μας έφτανε που είχαμε δίπλα μας του Κεμάλ το σπίτι, σα μια διαρκή υπενθύμιση της καταστροφής, θα είχαμε τώρα και τους τούρκους να μπερδουκλώνονται πάλι στα πόδια μας; Και τι ακριβώς ήθελε από μας αυτή η γυναίκα; Πάνω σ' αυτό δεν απαντήσαμε, κοιταχτήκαμε όμως βαθιά υποψιασμένοι. Και τα επόμενα λόγια μας έδειχναν πως η καρδιά μας ζεστάθηκε κάπως από συμπάθεια κι ελπίδα. Είχαμε κι εμείς αφήσει σπίτια και αμπελοχώραφα εκεί κάτω.

Η τουρκάλα ξαναφάνηκε λίγο μετά τον πόλεμο. Εμείς καθόμασταν πια σε άλλο σπίτι, λίγο παραπάνω, όμως την είδαμε μια μέρα να κάθεται κατατσακισμένη στο κατώφλι του παλιού σπιτιού μας. Ο πρώτος που την είδε, ήρθε μέσα και φώναξε: "η τουρκάλα!" Βγήκαμε στα παράθυρα και την κοιτάζαμε με συγκίνηση. Παραλίγο να την καλέσουμε απάνω στο σπίτι - τόσο μας είχε μαλακώσει την καρδιά η επίμονη νοσταλγία της. Όμως αυτή κοίταζε ακίνητη την κατάγυμνη αυλή και το έρημο σπίτι. Μια ιταλιάνικη μπόμπα είχε σαρώσει τη ντουτιά κι είχε ρημάξει το καλοκαμωμένο ξυλόδετο σπίτι, χωρίς να καταφέρει να το γκρεμίσει.
Δεν την ξανάδαμε από τότε. Ήρθε - δεν ήρθε, άγνωστο. Άλλωστε και να 'ρχότανε δε θα 'βρισκε πια το κατώφλι με το αφράτο μάρμαρο για να ξαποστάσει. Το σπίτι είχε από καιρό παραδοθεί σε μια συμμορία εργολάβων και στη θέση του υψώθηκε μια πολυκατοικία απ' τις πιο φρικαλέες. Τώρα ετοιμάζονται να την γκρεμίσουν οι γελοίοι. Ποιος ξέρει τι μεγαλεπήβολο σχέδιο συνέλαβε πάλι το πονηρό μυαλό τους.
Αν γίνει αυτό, θα παραφυλάγω νύχτα μέρα, ιδίως όταν το σκάψιμο θα έχει φτάσει στα θεμέλια, κι ίσως μπορέσω να εμποδίσω ή τουλάχιστο να καθυστερήσω το χτίσιμο του νέου εξαμβλώματος. Την προηγούμενη φορά είχε βρεθεί εκεί στα βάθη ένα θαυμάσιο ψηφιδωτό, που άρχιζε απ' το οικόπεδο του δικού μας σπιτιού και συνεχιζόταν προς το σπίτι του Κεμάλ. Το ψηφιδωτό αυτό οι δασκαλεμένοι εργάτες το σκεπάσανε γρήγορα γρήγορα για να μην τους σταματήσουν οι αρμόδιοι. Πάντως, τις ώρες που το έβλεπε το φως του ήλιου, γίνονταν διάφορα σχόλια απ' την έκθαμβη γειτονιά. Όλοι μιλούσανε για την ομορφιά και την παλιά δόξα, μα ανάμεσα στα δυνατά λόγια και τις φωνές, άκουσα μια γρια να σιγολέει: «Στο σπίτι αυτό καθόταν ένας μπέης, που είχε μια κόρη σαν τα κρύα τα νερά. Κυλιόταν κάτω, όταν φεύγανε, φιλούσε το κατώφλι. Τέτοιο σπαραγμό δεν ματαείδα».

Τσιζκέικ σοκολάτα

Τσιζκέικ σοκολάτα

Ένα υπέροχο τσιζκέικ με τριών ειδών σοκολάτες, σκούρα, γάλακτος και άσπρη, για τους λάτρεις του είδους. Δεν χρειάζεται ψήσιμο.

• Απλά σοκολατένια μπισκότα: 200 γρ. (όχι γεμιστά) • Λιωμένο βούτυρο: 80 γρ.
• Σκόνη ζελατίνη: 6 κουταλάκια τσαγιού
• Νερό: 1/4 κούπας
• Σε θερμοκρασία δωματίου τυρί κρέμα: 400 γρ.
• Άχνη ζάχαρη: 1/2 κούπα
• Γάλα: 1/2 κούπα
• Σκούρα σοκολάτα: 150 γρ.
• Λευκή σοκολάτα: 150 γρ.
• Κρέμα γάλακτος: 400 ml
• Σοκολάτα γάλακτος: 80 γρ.

Στρώνετε με λαδόχαρτο μια φόρμα 24 εκ. που ανοίγει ή μια πιατέλα στην οποία βάζετε στην ίδια διάμετρο τσέρκι ζαχαροπλαστικής.

Χτυπάτε τα μπισκότα σε μπλέντερ και τα τρίβετε. Προσθέτετε το λιωμένο βούτυρο και ανακατεύετε καλά, να βραχούν όλα τα μπισκότα. Τα αδειάζετε στη φόρμα, να καλύψουν όλο τον πάτο και στρώνετε την επιφάνεια. Βάζετε τη φόρμα στο ψυγείο να κρυώσει για 30 λεπτά περίπου.

Βάζετε την ζελατίνη στο νερό και την αφήνετε λίγο να φουσκώσει. Την βάζετε σε πολύ χαμηλή φωτιά, ανακατεύοντας μέχρι να λιώσει.

Χτυπάτε το τυρί κρέμα με την άχνη και το γάλα για μερικά λεπτά. Προσθέτετε και την ζελατίνη. Σταματάτε το χτύπημα και χωρίζετε το μείγμα σε 2 ίσα μέρη.

Λιώνετε ξεχωριστά σε μπαιν μαρί την σκούρα και την άσπρη σοκολάτα. Προσθέτετε στο μισό τυρί κρέμα την σκούρα σοκολάτα και στο άλλο μισό την άσπρη σοκολάτα και ανακατεύετε να αναμειχθούν.

Χτυπάτε την κρέμα γάλακτος σε σαντιγί και την μοιράζετε στα δύο μείγματα τυριού. Ανακατεύετε.

Απλώνετε πάνω στη βάση του μπισκότου την κρέμα σκούρας σοκολάτας. Στρώνετε καλά την επιφάνεια και βάζετε το γλυκό στην κατάψυξη για 15 λεπτά να σταθεροποιηθεί. Το βγάζετε και βάζετε από πάνω το μείγμα της άσπρης σοκολάτας. Στρώνετε την επιφάνεια και βάζετε στο ψυγείο (στη συντήρηση).

Τρίβετε την σοκολάτα γάλακτος με τον καθαριστή της πατάτας και την πασπαλίζετε πάνω στο τσιζκέικ. Αφαιρείτε το δαχτυλίδι της φόρμας, βάζετε σε πιατέλα και σερβίρετε.

radicio.com

Στους Δελφούς το 1900 π.Χ. η πρώτη νευροχειρουργική επέμβαση στην Ελλάδα

http://www.tanea.gr

Στους Δελφούς το 1900 π.Χ. η πρώτη νευροχειρουργική επέμβαση στην Ελλάδα

Στέφανος Κρίκκης  | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 15/02/2013 14:53 |

Το κρανίο με την οπή στο δεξιό κροταφικό οστό, ανήκε σε νεαρό άντρα που υπεβλήθη σε νευροχειρουργική επέμβαση, περί το 1900 π.Χ. στους Δελφούς.

ΠΡΟΒΕΒΛΗΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΕΙΣ

Λιποαναρρόφηση Vibro-Lipo

Απαλλαχτείτε από τα ψωμάκια με τις μεγάλες προσφορές ως τις 20/02!

www.anagennisi-sa.gr

81

Η πρώτη γνωστή μέχρι σήμερα νευροχειρουργική  επέμβαση στην Ελλάδα, έγινε γύρω στο 1900 π.Χ. στην περιοχή των Δελφών. Την ανακάλυψη αυτή έκαναν έλληνες επιστήμονες που μελέτησαν το κρανίο ενός άντρα από την περιοχή της Κίρρας στη Φωκίδα.

Μάλιστα όπως αναφέρουν στην έρευνα τους οι ειδικοί, η οποία δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση World Neurosurgery, μετά την επέμβαση, ο άντρας έζησε για κάποιους μήνες ή χρόνο μέχρι που τελικά πέθανε σε ηλικία 30 έως 35 χρονών.

Ο κ. Μανώλης Ι. Παπαγρηγοράκης, ορθοδοντικός και επίκουρος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αθηνών, είναι ειδικός σε θέματα παλαιοπαθολογίας. Όταν η αρχαιολόγος κα. Δέσποινα Σκορδά του έδειξε το κρανίο, πρόσεξε μία οπή στο δεξί κροταφικό οστό.

Από το μυαλό του πέρασε το ενδεχόμενο η οπή αυτή να προήλθε από χειρουργική επέμβαση με τρυπανισμό καθώς αν επρόκειτο για θανάσιμο τραύμα από βέλος, «τότε το κρανίο θα έφερε κατάγματα», όπως λέει ο ίδιος στα ΝΕΑ. Οι κρανιογκεφαλικές επεμβάσεις με τρυπανισμό, γίνονταν όπως έχει αποδείξει η επιστημονική έρευνα πολύ παλιότερα σε άλλες περιοχές της Γης, όπως στη Γαλλία, την Ινδία, τους πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής.

Η πρώτη όμως επιστημονική περιγραφή του τρυπανισμού ανήκει στον Ιπποκράτη ο οποίος τη συστήνει ως θεραπεία για τραύματα του κεφαλιού και ιδίως κρανιακά κατάγματα.

Στους Δελφούς, κατά τη Μέση Εποχή του Χαλκού, οι αναθυμιάσεις από αέρια που αναδύονταν μέσα από το έδαφος, προϊδέαζαν την περιοχή ως ιδανικό τόπο για να γίνει μία τέτοια επέμβαση.

Πολύωρη επέμβαση
«Ο ασθενής έπρεπε να βρίσκεται σε κατάσταση μέθης, σε αναλγησία, και εκείνη την εποχή στο βαθμό που γνωρίζουμε δεν υπήρχαν οι γνώσεις για την παρασκευή κάποιας ουσίας  που να προκαλεί αναισθησία», λέει ο κ. Μ. Παπαγρηγοράκης, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Επομένως είναι πολύ πιθανό η επέμβαση να έγινε κοντά σε κάποιο γεωλογικό σχηματισμό απ’ όπου αναδύονταν αναθυμιάσεις.

Οι έλληνες επιστήμονες πιστεύουν ότι ο άντρας που υποβλήθηκε στην επέμβαση, έπασχε μάλλον από κάποια μορφή επιληψίας. «Η διάνοιξη οπής στο κρανίο φάνταζε στα μάτια των θεραπευτών ως η ιδανική λύση για την απαλλαγή των ασθενών από “κακά πνεύματα”. Η επέμβαση άνοιγε κατά την πεποίθησή τους, ένα παράθυρο για να διαφύγουν από το κεφάλι».

Οι έλληνες ειδικοί, εξέτασαν το κρανίο σε αξονικό τομογράφο για να μελετήσουν τη δομή του οστού όπου είχε γίνει η επέμβαση. Η οπή είχε σχήμα ωοειδές με διαστάσεις 8 επί 7,5 χιλιοστά και τα άκρα της ήταν κυρτωμένα, υποδεικνύοντας ότι η διαδικασία της επούλωσης είχε ξεκινήσει μετά την επέμβαση.

Ήταν σίγουρα μια πολύωρη επέμβαση και επώδυνη για τον ασθενή, παρά την κατάσταση μέθης που βρισκόταν. Η μορφολογία του σχήματος της οπής, κάνει τους ειδικούς να πιστεύουν ότι η επέμβαση πραγματοποιήθηκε τρίβοντας πάνω στο κρανίο κάποιο λίθινο, κατά πάσα πιθανότητα, εργαλείο.

Με τον τρόπο αυτό γινόταν ο τρυπανισμός του κρανίου, το οποίο στη συνέχεια επουλωνόταν. Οι επιστήμονες δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα τι είδους ασθένειες (εκτός από επιληψία) επεδίωκαν να γιατρεύουν οι θεραπευτές με τη μέθοδο του τρυπανισμού.

Στην επιστημονική ομάδα που έκανε την ανακάλυψη, μετείχαν ακόμη ο κ. Παναγιώτης Τούλας, νευροακτινολόγος, ο κ. Μανώλης Τσιλιβάκος, ανθρωπολόγος, ο κ. Αντώνης Κουσούλης, ιατρός, ο κ. Γιώργος Ορφανίδης, νευροχειρουργός, και ο κ. Φίλιππος Συνοδινός, ορθοδοντικός

Μαθητές σήκωσαν ελληνικές σημαίες μέσα στο Βρετανικό μουσείο.

ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΝΕΑ - INFO DIASPORA

Πατήστε "Μου αρέσει!" στη Σελίδα · Χθες

 

Μαθητές σήκωσαν ελληνικές σημαίες μέσα στο Βρετανικό μουσείο.

Οι μικροί μαθητές του 2ου Γυμνασίου Κορίνθου παρέδωσαν στον Διευθυντή του Μουσείου επιστολές για την επιστροφή των Μαρμάρων.

Επίσκεψη στο Βρετανικό Μουσείο έκαναν οι μαθητές του σχολείου στην Κόρινθο στα πλαίσια εκπαιδευτικής εκδρομής.
Οι μικροί μαθητές σήκωσαν με περηφάνια και το σύνθημα “Bring Them Back“ ελληνικές σημαίες μπροστά στα γλυπτά του Παρθενώνα και παρέδωσαν στον Διευθυντή του Μουσείου, επιστολές μέσα από τις οποίες εξηγούσαν, με τεκμηριωμένες θέσεις και επιχειρήματα, τους ιστορικούς λόγους για τους οποίους οι Βρετανοί οφείλουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα τα Ελγίνεια Μάρμαρα.

ΠΗΓΗ: http://www.e-afipnisi.gr/

— με ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΝΕΑ

Ελβετικές τρούφες σοκολάτας

 

Ελβετικές τρούφες σοκολάτας

Σπιτικά σοκολατάκια με απλά υλικά

• 225 γραμμάρια καλής ποιότητας μαύρη σοκολάτα • 1/8 κουταλιά του γλυκού chipotle ή πιπέρι καγιέν
• 1 μεγάλη πρέζα αλάτι
• 1/2 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος
• κακάο σε σκόνη
• 1 μαύρο κουτάκι για γλυκά

Στο πάγκο της κουζίνας κόβετε σε πολύ ψιλά κομματάκια τη σοκολάτα και τη ρίχνετε σε ένα μπολ. Ρίχνουμε το πιπέρι και το αλάτι.

Συγχρόνως βράζουμε την κρέμα γάλακτος σε μεσαία θερμοκρασία ίσα-ίσα να πάρει μια βράση για περίπου 1 με 2 λεπτά.

Ρίχνουμε την καυτή κρέμα γάλακτος μέσα στη σοκολάτα και αφήνουμε 3 λεπτά να κάτσει το μείγμα. Στη συνέχεια ανακατεύουμε σιγά-σιγά στην αρχή και στη συνέχεια δυνατά, μέχρι να γίνει απαλή η γκανάζ.

Τοποθετούμε 1 μεγάλο φύλλο μεμβράνης στον πάγκο της κουζίνας και ρίχνουμε τη γκανάζ. Την τυλίγουμε απαλά και προσέχουμε να διατηρεί το σχήμα της. Τοποθετούμε στο ψυγείο για περίπου 1 ώρα, μέχρι να παγώσει αρκετά και να στέκεται.

Με ένα μαχαίρι κόβουμε τη σοκολάτα στη μέση. Μετά κάθε μισό κομμάτι το ξανά κόβουμε στη μέση και μετά σε κύβους.

Ρίχνουμε τους κύβους μέσα στο μπολ με το κακάο και ανακατεύουμε. Βάζουμε τις τρούφες στο κουτάκι.
sidagi.gr

ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ-Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

http://www.visaltis.net/2013/02/blog-post_15.html

ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ-Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

5:34 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

(..)Και, τεμπέλικα, τ’ αρχαία σαν χαζοί θα σχολιάζουν, ενώ οι γεροντοκόρες από πόθο θα στενάζουν και θα κατατρώγουν όλες ψηλαφώντας με τα μάτια των υπέροχων γιγάντων τα μαρμάρινα κομμάτια, και θλιμμένες θα φωνάζουν, όταν δουν τους ανδριάντες: “Ω, οι Έλληνες οι αρχαίοι ήτανε στ’ αλήθεια άντρες!”

Και συγκρίνοντάς τους τώρα με εκείνους τους γενναίους, θα ζηλέψουν τη Λαΐδα για τους φίλους Αθηναίους. Πότε σύγχρονη γυναίκα θα ’χει τέτοιον εραστή; Άχ, αλίμονο, ο σερ Χάρρυ δεν του μοιάζει του Ηρακλή…

 Και στο τέλος, μες στο τόσο το ανώνυμο το πλήθος, θα βρεθεί κάποιος διαβάτης που θα έχει λίγο ήθος· λυπημένος, βλέποντάς τα, άφωνος θ’ αγανακτήσει, θα θαυμάσει τα κλεμμένα, μα τον κλέφτη θα μισήσει. Ώ, καταραμένη να ’ναι η ζωή του και ο τάφος και οργή να συνοδεύει το ιερόσυλό του πάθος. Τ’ όνομά του η Ιστορία δίπλα σ’ εκεινού θα γράψει του τρελού, που της Εφέσου το ναό ’χε κατακάψει. Κι η κατάρα μου πιο πέρα απ’ τον τάφο να τον πάει και το μίσος αιωνίως και τους δυο να κυνηγάει. Ο Ηρόστρατος και ο Έλγιν, και οι δυο ατιμασμένοι, μα ο δεύτερος πιο μαύρος απ’ τον πρώτο θ’ απομένει.(...)
(Λόρδος Βύρων, Η Κατάρα της Αθηνάς)
Το ποίημα αυτό,"Η κατάρα της Αθηνάς" (The Curse of Minerva) γράφηκε τον Μάρτιο του 1811 στην Αθήνα και παραμένει μια  σχεδόν άγνωστη και λησμονημένη  δημιουργία του φιλέλληνα ποιητή λόρδου Μπάυρον.Η αφορμή ήταν μια επίσκεψη στον ιερό βράχο για να θαυμάσει το αρχαίο κάλλος, αλλά έφριξε από αγανάκτηση  όταν αντίκρισε λεηλατημένο και κατεστραμμένο τον ναό της Αθηνάς ,άλλα και την Καρυάτιδα να λείπει από τη θέση της.
Ήταν νωπή ακόμα η ιεροσυλία και καταστροφή που είχε διαπράξει ο λόρδος ‘Ελγιν...
Βισάλτης / ©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ

Γέμιζε τις σπηλιές με αγάλματα...

Γέμιζε τις σπηλιές με αγάλματα...
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σελίδες της ιστορίας της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας υπήρξε η επιχείρηση διάσωσης των αρχαιοτήτων στα χρόνια της Κατοχής από πιθανούς βομβαρδισμούς ή και λεηλασίες των ξένων στρατευμάτων.

Αγάλματα και αρχαία αντικείμενα θάβονταν στη γη, σε κρύπτες, σε θησαυροφυλάκια, σε σπηλιές. Τα μνημεία συσκευάζονταν σε σάκους με άμμο και σε κιβώτια. Στα υπόγεια του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου ανοίχτηκαν λάκκοι ενώ το ίδιο έγινε, όπως γράφει ένα παλιό τεύχος του περιοδικού «Μέντωρ», και στο Μουσείο της Ακρόπολης, μέσα στην Αίθουσα του Παρθενώνα.

Σύμφωνα με το σχέδιο που είχε εκπονηθεί, τα δευτερεύουσας σημασίας αρχαιολογικά ευρήματα παρέμεναν στους χώρους των μουσείων ενώ τα πολυτιμότερα μεταφέρονταν στα υπόγεια όπου ανοίγονταν μεγάλοι λάκκοι, τα γλυπτά έμπαιναν σε στρώσεις και σκεπάζονταν με στεγνή άμμο που μεταφερόταν από τα λατομεία του Ψυχικού.

Σε κάθε στρώση με αρχαία αντιστοιχούσε και μία στρώση με άμμο. Λάκκοι ανοίγονταν και στις αίθουσες των μουσείων. Ο διευθυντής του Μουσείου Ακροπόλεως, ο Γιάννης Μηλιάδης (στην ένθετη φωτογραφία δεξιά), είχε από την αρχή μαρκάρει τα σπουδαιότερα αρχαία με σταυρό. Αυτά μπήκαν σε κασόνια με ειδικά στηρίγματα που γέμισαν με ροκανίδια και μεταφέρθηκαν σε περιοχές γύρω από την Ακρόπολη, όπου ο κίνδυνος για βομβαρδισμούς ήταν μικρότερος. Στη σπηλιά του Φιλοπάππου, που είναι γνωστή ως φυλακή του Σωκράτη, στη σπηλιά της Εννεακρούνου, κάτω από την Πνύκα, αλλά και σε φρεατοειδή ανοίγματα στη βορινή πλευρά του Παρθενώνα. Τα στόμια κλείστηκαν με χοντρές πλάκες από μπετόν αρμέ...

Διαβάστε περισσότερα Ἔρρωσο: Γέμιζε τις σπηλιές με αγάλματα http://erroso.blogspot.com/2013/02/blog-post_16.html#ixzz2L3M8UZLK