Βασίλης Αυλωνίτης

Ο Βασίλης Αυλωνίτης (1 Ιανουαρίου 1904 - 10 Μαρτίου 1970) ήταν ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Θησείο. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1924 στην οπερέτα του Ν. Χατζηαποστόλου Το κορίτσι της γειτονιάς. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους σε οπερέτες και κωμωδίες, μέχρι το 1928, οπότε και στράφηκε προς την επιθεώρηση επικεφαλής δικού του θιάσου.
Τον Αύγουστο του 1931, παρολίγο να τον σκοτώσει σφαίρα από θερμόαιμο οπαδό ομάδας φιλελευθέρων, "Βενιζελικών", που εισέβαλε στο θέατρο που έπαιζε τότε στην επιθεώρηση "Κατεργάρα" και άρχισαν να πυροβολούν θεωρώντας ότι σατιριζόταν ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος. Από την εισβολή αυτή τραυματίσθηκαν κάποιοι θεατές ενώ σκοτώθηκε ο τεχνικός του θεάτρου. Στη συνέχεια από τις ανακρίσεις που ακολούθησαν θεωρήθηκε ότι υπαίτια ήταν η σάτιρα και όχι οι δράστες. Τότε εκδόθηκε και ο γνωστός νόμος "περί τύπου" που περιελάμβανε και το θέατρο στην επακόλουθη λογοκρισία.
Το 1934 συμμετείχε σε επιθεωρήσεις του θεάτρου Περοκέ, ενώ νωρίτερα έκανε δικό του θίασο. Την περίοδο του '40 σχημάτισε θίασο με τον Κυριάκο Μαυρέα και ερμήνευσε το στρατιώτη Πολυχρόνη Περονόσπορο στο ηθογραφικό χρονικό Από την Αλβανία στο Ρίμινι. Υπήρξε για πολλά χρόνια βασικό στέλεχος των επιθεωρησιακών θιάσων του θεάτρου Ακροπόλ και διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του (1956-61). Ο τελευταίος του θίασος συγκροτήθηκε με τον Κώστα Χατζηχρήστο, το 1967-68. Μαζί περιόδευσαν σε πολλές επαρχιακές πόλεις, αλλά λόγοι υγείας τον ανάγκασαν να διακόψει την περιοδεία. Υπηρέτησε με συνέπεια και αφοσίωση όλα τα είδη του θεάτρου. Kηδεύτηκε στο Β' Νεκροταφείο στα Πατήσια και σήμερα τα οστά του βρίσκονται σε οστεοφυλάκιο του κοιμητηρίου.
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1929 στην ταινία του Αχιλλέα Μαδρά, Μαρία Πενταγιώτισσα, ενώ ακολούθησαν δεκάδες άλλες, έως το 1970, όπως Η αριστοκράτισσα κι ο αλήτης, όπου εμφανίστηκε στον τελευταίο του ρόλο. Λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωσή αυτής της ταινίας, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Συνολικά πρωταγωνίστησε ή εμφανίστηκε σε μικρότερους ρόλους σε 75 ταινίες. Είχε ήρεμη προσωπική ζωή, ενώ δεν παντρεύτηκε ποτέ.
Θα μείνει αξέχαστος στον κινηματογράφο σε ταινίες όπως: «Μια ζωή την έχουμε», «Το αμαξάκι, «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» «Οι γαμπροί της Ευτυχίας», «"Ο λεφτάς", Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» κ. ά.
Από τη βικιπαιδεια

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

http://lefobserver.blogspot.gr/2008/08/blog-post.html?spref=fb

https://www.youtube.com/watch?v=Ip7pMa76xKc 

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ : ΙΣΩΣ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΘΕΙ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Παύλος ΜελάςΤο πιστεύετε ότι υπάρχει ελληνική ταινία που δεν έχει προβληθεί ποτέ στη τηλεόραση. Κι όμως ναι! Είναι η ταινία ''Παύλος Μελάς'' γυρισμένη το 1974. ;Όταν προβλήθηκε στους κινηματογράφους, κατέκτησε τη πρώτη θέση, κόβοντας περίπου 433.000 εισητήρια. Τώρα γιατί δεν την έχουν προβάλει ούτε μια φορά, δε γνωρίζω. Ας δούμε πως είχε διαφημιστεί το 1974.

 

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΡΠΑΖΕΙ ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΟΥ ΑΝΑΒΑΠΤΙΖΕΙ ΣΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΦΕΡΝΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΔΥΝΑΤΟ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΙΕΡΟ ΡΙΓΟΣ.Τα ποικίλα γυρίσματα, με πλούσια πλάνα στην τότε Αθήνα και μάλιστα στα μέρη που έλαβαν χώρα τα ιστορικά γεγονότα, και οι αλλεπάλληλες σφοδρές πολεμικές σκηνές και συγκρούσεις φρίκης, οδηγούν από λαχτάρα σε λαχτάρα, κάνουν το έργο άκρως συγκινητικό και συναρπαστικό.

 

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:Λάκης Κομνηνός, Φαίδων Γεωργίτσης, Καίτη Παπανίκα, Λίλλη Παπαγιάννη, Ανδρέας Φιλιππίδης, Γιάννης Αργύρης.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φίλιππος Φυλακτός

ΜΟΥΣΙΚΗ: Γιάννης Σπανός(η μουσική της ταινίας, βρίσκεται στα αριστερά του blog).

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 125’

Μια μοναδική στο είδος της ταινία μεγάλου μήκους, που δικαίως χαρακτηρίστηκε από ειδικούς ως η πλουσιότερη και αυθεντικότερη υπερπαραγωγή στον ελληνικό κινηματογράφο.Φέρνει σε άμεση επαφή με τα ιστορικά εθνικά και πολεμικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στις αρχές του 20ου αιώνα με πρόσωπα επώνυμα και ανώνυμα που αγωνίστηκαν για τα μεγάλα ιδεώδη της Φυλής.Το έργο που κρατά συνεχώς αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, οδηγεί σε πραγματική ψυχική μεταρσίωση και εθνική μέθη, θίγει ευαίσθητες χορδές της ελληνικής ψυχής και μάλιστα με την παρουσία και δράση του μεγάλου ήρωα του ιστορικού εκείνου έπους.

VIDEO ΑΠΟ Rumeliotis

Στα Μονοπάτια των Μονών και των Μεγάλων Ζωγράφων

Παναγία Γκαρικά

Η Παναγία Γκαρικά, είναι μία μοναδικής ομορφιάς εκκλησία που περιβάλλεται από τον αρχαίο οικισμό της Κερατέας. Πέτρινη με μεγάλο προαύλιο χώρο, χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα και ανακαινίσθηκε τα τελευταία χρόνια. Βρίσκεται σε τοποθεσία ανατολικά της Κερατέας στα μεσόγεια της Αττικής.

Εικονοθεραπεία 65

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-    

Τυροστριφτάρι με άνηθο

Τυροστριφτάρι με άνηθο

Bαθμολογία:

1 ψήφοι

Προστέθηκε από mama, 11.02.08

Περιγραφή

Την έφτιαχνε η πεθερά μου και ήταν από τις αγαπημένες μου...

photo: common

Τι χρειαζόμαστε:

• 500γρ γιαούρτι
• 250γρ τρίμματα φέτας
• 250γρ μυζήθρα
• 3 αυγά
• 1 κούπα σιμιγδάλι ψιλό
• 1 κούπα γάλα φρέσκο
• 1 κούπα ελαιόλαδο
• 1 ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
• αλάτι πιπέρι
• φύλλα κρούστας

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Πίτες με τυρί

Μέθοδος

Φούρνου

Διατροφή

Πλούσια σε ενέργεια

Χορτοφαγική

Πλούσια σε ασβέστιο

Περιέχει

Τυριά

Γιαούρτι

Αβγά

Γάλα

Φτιάχνει

1 μεγάλο ταψί

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Τυροστριφτάρι με άνηθο http://www.sintagespareas.gr/sintages/tirostriftari-me-anitho.html#ixzz235JALQNh

ΥΠΑΤΙΑ η Αλεξανδρινή (370 - 415 μ.Χ)

Ευαγγελία Τσακίρη

Σήμερα ·

 

ΥΠΑΤΙΑ η Αλεξανδρινή (370 - 415 μ.Χ) 

 
Η Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα μ.Χ. ήταν ο χώρος μιας μικρής επιστημονικής αναγέννησης και αυτή φωτίστηκε από την πιο διάσημη ανάμεσα στις γυναίκες επιστήμονες και φιλοσόφους. Για δεκαπέντε αιώνες η Υπατία θεωρείται ότι ήταν η μόνη γυναίκα επιστήμονας στην ιστορία. Ακόμα και σήμερα συχνά είναι η μόνη γυναίκα που αναφέρεται στην ιστορία των μαθηματικών και της αστρονομίας. Αυτή η ευγενής γυναίκα ξεχωρίζει στις σελίδες της ιστορίας σαν η μεγαλύτερη από τους μάρτυρες Εθνικούς.
 

 

Η Ζωή της

Όταν γεννήθηκε η Υπατία το 370 μ.Χ., η διανοητική ζωή της Αλεξάνδρειας βρισκόταν σε κατάσταση επικίνδυνης σύγχυσης. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γινόταν χριστιανική και όλο και πιο συχνά δεν ήταν μόνο ο χριστιανός ζηλωτής που έβλεπε αιρέσεις και σατανισμό στα μαθηματικά και στην επιστήμη: "οι μαθηματικοί έπρεπε να κατασπαραχθούν από θηρία ή να καούν ζωντανοί" (McCabe). Μερικοί από τους χριστιανούς Πατέρες αναβίωσαν τις θεωρίες της επίπεδης γης και του σύμπαντος ως στερέωμα. Στην Αλεξάνδρεια ο Θεόφιλος, Πατριάρχης Αλεξάνδρειας, υποκινούσε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ Εθνικών (Ελλήνων), Εβραίων και Χριστιανών. Δεν ήταν μια και τόσο ευμενής εποχή για να είναι κανείς επιστήμονας, ή φιλόσοφος.

Ο πατέρας της Υπατίας, ο Θέων, ήταν μαθηματικός και αστρονόμος στο Μουσείο. Επέβλεπε από κοντά κάθε πλευρά της εκπαίδευσης της κόρης του. Σύμφωνα με το μύθο, ήταν αποφασισμένος να γίνει η κόρη του ένα 'τέλειο ανθρώπινο ον' - ήταν η εποχή που οι γυναίκες θεωρούνταν κάτι παρακάτω από άνθρωποι! Ήταν προσωπική μαθήτρια του Πλούταρχου και ανατράφηκε στις θεμελιώδεις αρχές της Πλατωνικής Σχολής. Η Υπατία ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή νέα. Ταξίδεψε στην Αθήνα και την Ιταλία και εντυπωσίαζε όσους συναντούσε με την εξυπνάδα και την ομορφιά της.

Σπούδασε στη νεοπλατωνική σχολή του Πλούταρχου του Νεότερου και της κόρης του Ασκληπιγένειας στην Αθήνα. Την εποχή εκείνη υπήρχε διάκριση μεταξύ των νεοπλατωνικών σχολών της Αλεξάνδρειας και της Αθήνας. Η σχολή της Αθήνας τόνιζε περισσότερο την απόκρυφη επιστήμη, αλλά για τους Χριστιανούς, όλοι οι Πλατωνιστές ήταν επικίνδυνοι αιρετικοί.

Αν και τα γραπτά της καταστράφηκαν στην πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, μπορούμε να σχηματίσουμε μια εικόνα του περιεχομένου τους από τα σχόλια σύγχρονών συγγραφέων της . Η Υπατία έγραψε σχόλια για την Αριθμητική του Διόφαντου, επίσης για τον Αστρονομικό Κανόνα του Πτολεμαίου και ακόμα για τις Κωνικές Τομές του Απολλώνιου της Πέργα.
Εκτός από τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά, η Υπατία είχε ενδιαφέρον για τη μηχανική και την πρακτική τεχνολογία. Τα γράμματα του Συνέσιου περιέχουν σχέδια για αρκετά επιστημονικά όργανα περιλαμβάνοντας έναν αστρολάβο (Ο αστρολάβος χρησιμοποιούταν για τη μέτρηση των θέσεων του άστρων, πλανητών και του ήλιου και για τον υπολογισμό της ώρας και του ανερχόμενου ζωδίου του ζωδιακού).

Η Υπατία ανέπτυξε ακόμα μια συσκευή για τη διύλιση του νερού, ένα όργανο για τη μέτρηση της στάθμης του νερού και ένα διαβαθμισμένο υδρόμετρο από μπρούτζο για τη μέτρηση της ειδικής βαρύτητας (πυκνότητας) ενός υγρού.

Η Υπατία ήταν ο τελευταίος Έλληνας Εθνικός επιστήμονας του δυτικού κόσμου και ο θάνατός της συνέπεσε με τα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και αφού από τότε δεν υπήρξαν σημαντικές πρόοδοι στα μαθηματικά, την αστρονομία και τη φυσική σε όλη τη Δύση για άλλα 1000 χρόνια, η Υπατία έγινε σύμβολο του τέλους της αρχαίας επιστήμης. Μετά την Υπατία ήρθε το χάος και ο βαρβαρισμός των Σκοτεινών Χρόνων.

Αρκετοί συγγραφείς μνημονεύουν τις διδασκαλίες της Υπατίας σαν Χριστιανικές στο πνεύμα. Πραγματικά, η Υπατία αφαίρεσε το πέπλο μυστηρίου με το οποίο είχε καλυφθεί αυτή η νέα θρησκεία, συζητώντας με τέτοια ευκρίνεια για τις πιο πολύπλοκες αρχές της ώστε πολλοί νεοφώτιστοι στη Χριστιανική πίστη εγκατέλειψαν το Χριστιανισμό για να γίνουν μαθητές της. Η Υπατία αποδείκνυε λογικά την παγανιστική καταγωγή της Χριστιανικής πίστης, αλλά και εξέθετε τα υποτιθέμενα θαύματα που οι Χριστιανοί πρόβαλαν σαν σημάδια "θείας προτίμησης", αναλύοντας τους φυσικούς νόμους που διέπουν τα φαινόμενα.
Ο Θάνατος της

Σαν γυναίκα και άνθρωπος, που ασπάστηκε την ελληνική επιστημονική σκέψη και σαν πολιτικό πρόσωπο με επιρροή, η Υπατία βρέθηκε σε πολύ επικίνδυνη θέση σε μια όλο και πιο χριστιανική πόλη. Το 412 ο Κύριλλος, ένας φανατικός χριστιανός, έγινε Πατριάρχης της Αλεξάνδρειας και μεγάλη εχθρότητα αναπτύχθηκε μεταξύ του Κυρίλλου και του Ορέστη, του Ρωμαίου Κυβερνήτη της Αιγύπτου, ενός παλιού μαθητή και καλού φίλου της Υπατίας. Αμέσως μόλις πήρε την εξουσία, ο Κύριλλος άρχισε να διώκει τους εβραίους, διώχνοντας χιλιάδες από αυτούς από την πόλη. Έπειτα, παρά τη σφοδρή αντίθεση του Ορέστη, έστρεψε την προσοχή του στο να καθαρίσει την πόλη από του νεοπλατωνιστές. Αγνοώντας τις εκκλήσεις του Ορέστη, η Υπατία αρνήθηκε να απαρνηθεί τις ιδέες της και να ασπασθεί το Χριστιανισμό.

Ο φόνος της Υπατίας περιγράφεται στα γραπτά του χριστιανού ιστορικού του 5ου αιώνα Σωκράτη του Σχολαστικού:

"Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της. Ωστόσο, πολλοί με πείσμα την ζήλευαν και επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης δεν γινόταν φίλοι. Με λίγα λόγια, ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι κοκορόμυαλοι με υποκινητή και αρχηγό τους τον Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας από κάπου. Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην Εκκλησία που ονομαζόταν Caesarium, την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε, διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον και τα έκαψαν."

Οι δολοφόνοι της Υπατίας ήταν Παραβολικοί, φανατικοί μοναχοί της Εκκλησίας τουΑγ. Κυρίλλου της Ιερουσαλήμ, πιθανώς υποβοηθούμενοι από Νιτριανούς μοναχούς. Το αν ο Κύριλλος διέταξε ο ίδιος το φόνο παραμένει ανοικτό ερώτημα. Πάντως, δημιούργησε το λιγότερο το πολιτικό κλίμα που επέτρεψε μια τέτοια θηριωδία. Ο Κύριλλος αργότερα ονομάστηκε άγιος.

Έτσι χάθηκε το 415 η μεγαλύτερη γυναίκα μύστης του αρχαίου κόσμου και μαζί της έπεσε και η Νεοπλατωνική Σχολή της Αλεξάνδρειας.

Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού, η έρευνα έδωσε τη θέση της στην εμφάνιση πολλών θρησκευτικών λατρειών και μεγάλο θρησκευτικό χάος και ενδιαφέρον για την αστρολογία και το μυστικισμό. Το 640 εισέβαλαν οι Άραβες στην Αλεξάνδρεια και ό,τι είχε απομείνει από το Μουσείο καταστράφηκε..

ΕΒΔΟΜΗ ΕΣΠΕΡΙΝΗ του Γιάννη Φαρσάρη

http://dimitris-nikou.blogspot.gr/2012/04/blog-post_16.html

ΕΒΔΟΜΗ ΕΣΠΕΡΙΝΗ του Γιάννη Φαρσάρη

Ξεχωριστή και πολύ ιδιαίτερη αυτή η νέα βιβλιοπρόταση, το πρώτο ηλεκτρονικό βιβλίο για το οποίο αισθάνθηκα ότι θέλω τόσο πολύ να σας μιλήσω - μια ανακάλυψη που χρωστώ στο ιστολόγιο της φίλης Ευρυδίκης Αμανατίδου.
Αχανές, πραγματικά, το διαδίκτυο, η ματιά σου αποσπάται κάθε στιγμή σε χίλια δυο πράγματα που απαιτούν την προσοχή και την αφοσίωσή σου. Όμως κρυμμένα καλά, όπως και καθετί που γνωρίζει την αξία του, έργα-διαμάντια και δημιουργοί, άνθρωποι-διαμάντια περιμένουν να τα γνωρίσεις, να τα ξεχωρίσεις και τελικά να τα αγαπήσεις.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους-διαμάντια, είναι και ο Γιάννης Φαρσάρης από το Ηράκλειο της Κρήτης. Δημιουργός της πλατφόρμας ανοιχτής λογοτεχνίας Openbook, της διαδικτυακής ανθολογίας One:Story, αρθρογράφος στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και συγγραφέας -κυρίως διηγηματογράφος- που κυκλοφορεί τα έργα του δωρεάν μέσω ίντερνετ, ο Γιάννης είναι ένας άνθρωπος που υπηρετεί την λογοτεχνία με όλες του τις δυνάμεις, με πάθος και όραμα.
Εδώ, θα μιλήσουμε για την "Εβδόμη εσπερινή", μια συλλογή μικρών ιστοριών που κυκλοφόρησε σε δωρεάν ebook το 2010, περιλαμβάνοντας διηγήματα που είχαν πρωτοδημοσιευθεί παλαιότερα σε διάφορα περιοδικά
"Ο χρόνος, ο έρωτας, η αστική ζωή, τα προσωπικά αδιέξοδα, ο εγκλωβισμός της καθημερινότητας, είναι μερικά από τα θέματα που δεσπόζουν στις ιστορίες. Η αισιοδοξία εναλλάσσεται με την μελαγχολία, το χιούμορ με τη συναισθηματική φόρτιση, η απογοήτευση δίνει τη θέση της στην ελπίδα. Μικρές προσωπικές ιστορίες, γραμμένες με γλαφυρότητα, για να ξεσκεπάσουν κρυμμένες πτυχές της ζωής στην πόλη..." μας δίνει ως πρώτες εικόνες το, ας πούμε, "οπισθόφυλλο" του βιβλίου και το κυρίαρχο στοιχείο του έργου δεσπόζει πρώτο. Χρόνος.
Ένα χάδι στο χρόνο είναι οι πανέμορφες αυτές ιστορίες. Στο χρόνο που νοείται ως σύμμαχος και όχι ως εχθρός στο διάβα της κάθε μας μέρας. Η αλλαγή των εποχών, οι μήνες, το δέσιμο ή το χάσιμο των ωρών, άυλα αγγίγματα, φιλικές και ερωτικές ανάσες που γεννούν ταπεινή -άρα αιώνια- αγάπη για τη ζωή. Μέσα από μία υπέροχη, στρωτή γλώσσα, που από απλή γίνεται αβίαστα ποιητική, ο Γιάννης Φαρσάρης, ενδύει το συνηθισμένο με μια μαγεία μοναδική, το βάφει με πλούσια και έντονα χρώματα, του χαρίζει μυρωδιές σπάνιες, μα αληθινές, που παρασέρνουν κατά την ανάγνωση. Η "Εβδόμη εσπερινή" θα μπορούσε να είναι ένα ιδιότυπο ημερολόγιο καθημερινότητας, μιας καθημερινότητας που αφήνουμε να περνά δίχως να της δίνουμε ίσως ποτέ τη σημασία που της πρέπει.
Διαβάζουμε στη σελίδα 27: "Θά ‘θελες να έχεις την ευκαιρία να χαίρεσαι περισσότερο τη ζωή σου με απλές, χαλαρές, καθημερινές αποδράσεις. Όχι τίποτε εξωτικά μαγικό, άλλωστε ο τόπος που γεννήθηκες είναι ευλογημένος. Απλά βλέπεις να περνάνε αδιάφορα οι μέρες και βαθιά μέσα σου νιώθεις να μένει μόνο η κρούστα από το άγχος και την πίεση. Είναι το βεβαρημένο πρόγραμμα στη δουλειά, είναι τα χρέη των δανείων που σε κυνηγούν, είναι οι κοινωνικές υποχρεώσεις που σε πιέζουν και σου κατατρώνε την ψυχούλα σου. Χρειάζεσαι χρόνο για τον εαυτό σου, για την οικογένειά σου, για τους φίλους σου. Θέλεις να τους προσφέρεις κομμάτι από σένα αλλά νιώθεις διαρκώς ελλειμματικός."
Κάθε στιγμή μας είναι μοναδική. Κάθε λεπτό μας είναι τόσο μικρό και ταυτόχρονα αιώνιο, αθάνατο, ακριβώς επειδή είναι μοναδικό. Χιλιάδες μικρές μοναδικές στιγμές η κάθε μας μέρα, ψηφίδες πολύχρωμες σε ένα δημιούργημα που μας διαμορφώνει εικόνα όπως και ψυχή, καθώς το αύριο, γίνεται σήμερα και το σήμερα, αφήνεται στο χθες.
Δώδεκα, όσα οι αριθμοί στα καντράν των ρολογιών. Δώδεκα, όσοι οι μήνες. Δώδεκα κινήσεις, σε μια παρτίδα με το χρόνο που όμως δεν βγάζει νικητή ούτε χαμένο.
> Κατεβάστε εντελώς δωρεάν την "Εβδόμη εσπερινή", πατώντας εδώ.

Η ιστορία των Ταρώ

 http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/eswterismou/h-istoria-twn-tarw.html

 Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

Η ιστορία των Ταρώ

Ήδη τον 20ο αιώνα, σε μια εποχή με μεγάλη επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη και πριν από την κυριαρχία της λογικής σκέψης και της προόδου της πληροφορικής, ήταν ορατή η επανεμφάνιση του εσωτερικού κόσμου. Με κάθε βεβαιότητα αυτή η αναγέννηση υπάκουσε στην αναζήτηση νέων πνευματικών αξιών που εμπλούτιζαν τις ζωές των ανθρώπων πριν από το πνευματικό κενό, που δημιουργήθηκε εξαιτίας ενός υλικού κόσμου, ο οποίος κυριαρχείται από τον πόθο για κατανάλωση, σκιάζεται από τους εφιάλτες του πολέμου, την πυρηνική απειλή και το τέλος της χιλιετίας που πλησιάζει.

Αυτή η φωτεινή γραμμή στα σκοτάδια των χρόνων πήρε πολλές μορφές, φόρεσε πολλές μάσκες και πέρασε από τις σκοτεινές εποχές κρατώντας γερά το μυστικό. Μία τέτοια δεσμίδα φωτός φαίνεται να είναι και η τέχνη των Ταρό.

Η προέλευση της τράπουλας Ταρό χάνεται μέσα στην ομίχλη του παρελθόντος. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ήρθε από την Κίνα ή την Κορέα όπου και δημιουργήθηκε τον 10ο ή τον 11ο αιώνα, κάποια άλλοι πως είναι ινδικής προέλευσης και την έφεραν μαζί τους οι Τσιγγάνοι, κάποιοι πως αποτελεί την Κιβωτό της Καββαλιστικής ή και της Αιγυπτιακής σοφίας. Το ίδιο αμφιλεγόμενες είναι και οι προσπάθειες της εξήγησης της λέξης Ταρό. Μερικοί υποστηρίζουν πως η ονομασία οφείλεται στον ποταμό Ταρό της Β. Ιταλίας, στην οποία μάλιστα πρωτοεμφανίστηκε, άλλοι πως προέρχεται από την σανσκριτική λέξη taru που σημαίνει δεσμίδα, άλλοι από τις Αιγυπτιακές λέξεις Tar (δρόμος) και Ro (βασιλιάς) δηλαδή βασιλικός δρόμος.

Αυτή η ομίχλη μυστηρίου καλύπτει ακόμη και τις ερμηνείες αυτού του "παιχνιδιού".
Η κατανόηση του θα έρθει μόλις μπορέσει κανείς να κάνει τα σύμβολα να μιλήσουν, αυτά που ξεπερνούν κάθε ομιλία σε ευφράδεια, γιατί σου επιτρέπουν να βρεις το "χαμένο λόγο" δηλαδή την αιώνια ζώσα σκέψη, της οποίας αυτά αποτελούν την αινιγματική έκφραση. Η αποκρυπτογράφηση των ιερογλυφικά της σιωπηλής σοφίας, που είναι κοινά στους στοχαστές όλων των εποχών, στις θρησκείες, τους μύθους και την ποιητική δημιουργία και θα μας κάνει να αποκαλύψουμε ιδέες που βρίσκονται σε αρμονία και χτίζονται με προβλήματα, τα οποία απασχολούσαν πάντα τον ανθρώπινο νου. Με έναν ποιητικό τρόπο τα σύμβολα μας αποκαλύπτουν ιδέες οι οποίες είναι υπερβολικά αιθέριες ώστε να υποβληθούν στον περιορισμό των λέξεων. Υπάρχουν μερικά πράγματα τόσο λεπτοφυή που πρέπει κανείς να τα νιώσει και να διαισθανθεί.

Το αρχαιότερο παιχνίδι με τράπουλα έρχεται από την Βενετία όπου παιζόταν ήδη τον 14ο αιώνα.

Χωρίζεται σε 2 ξεχωριστές κατηγορίες.

1.       Στις 22 κάρτες ή Μεγάλη Αρκάνα (στα Λατινικά "Αρκάνα" σημαίνει μυστικό) επίσης οι κάρτες αυτές ονομάζονται και "Farots". Αυτή η ομάδα χαρτιών χρησιμοποιούταν για εντελώς διαφορετικό σκοπό από το παιχνίδι, γι αυτό και πολλοί (όπως Ισπανοί παίχτες) τα αφαιρούσαν εντελώς από την τράπουλα.

2.         
    Και στην άλλη κατηγορία που είναι 56 χαρτιά διαιρούμενα σε 4 σειρές:

a.        1η: Ράβδος- Μπαστούνια. Είναι το ραβδί των ευχών ή η μαγική ράβδος, το σκήπτρο της ανδρικής κυριαρχίας, το έμβλημα της αρσενικής αναπαραγωγικής δύναμης,

b.       2η: Κύπελλο-Κούπες. Είναι η κούπα της μαντείας, η δεκτικότητα της γυναίκας, η φανταστική αλλά και φυσική η Μητέρα,

c.        3η: Σπαθί-Σπαθιά. Το ξίφος, η λεπίδα του θαυματοποιού η οποία διαγράφει το σχήμα ενός σταυρού και έτσι μας θυμίζει τη γόνιμη ένωση των δύο αρχών, της αρσενικής και της θηλυκής, τη συγχώνευση και τη συνεργασία των αντιθέτων, Η λεπίδα συμβολίζει ακόμη μια διεισδυτική δράση σαν αυτή του Λόγου ή του Υιού.

d.       4η: Καρά- Πεντάκτινος. Ένας πεντάπλευρος δίσκος σαν σημάδι στήριξης, θέλησης και δύναμης, συμπυκνωμένο υλικό πνευματικής δράσης, σύνθεση που φέρνει την τριάδα στη μονάδα.

Το όνομα Ταρό αποδίδεται μόνο κατ' επέκταση σε όλα τα χαρτιά 22+56 αυστηρά μιλώντας, ο όρος αναφέρεται στα 22 χαρτιά.

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΟΥ ΤΑΡΟ

Στην πραγματικότητα μπορούν να βρεθούν εκδοχές του Ταρό πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Το Αιγυπτιακό Ταρό, το Ταρό της Μασσαλίας, το Ταρό Rider, το εσωτερικό Ταρό κλπ.

Το Ταρό της Μασσαλίας, που επίσης ονομάζεται "το Μασσαλιώτικο" ή "το Γαλλικό", είναι ένα από τα πιο παλιά που υπάρχουν, και ίσως το πιο παραδοσιακό. Είναι επίσης γνωστό και ως "το Ταρό των ονειροπόλων (επινοητών) του μεσαίωνα.". Κάποιοι μελετητές έχουν την άποψη ότι το Ταρό γεννήθηκε στη ζώνη του ποταμού Νείλου ή τη Μικρά Ασία και έφτασε στη Γαλλία από το μεσογειακό λιμάνι της Μασσαλίας.

Το Ταρό Rider που οφείλει το όνομα του στον εκδότη του, γεννήθηκε στη Αγγλία το 1910. Ο συγγραφέας του, Arthur Edward Waite, δέχθηκε κριτική επειδή άλλαξε την εκδοχή κάποιων Aρκάνα 'Άλλαξε την παραδοσιακή εικόνα του χαρτιού του Ήλιου του Μασσαλιώτικου Ταρό, όπου μπορούσε κανείς να δει δύο παιδίά σε ένα μόνο παιδί καβάλα σε άλογο μέσα σε δάσος. Εργάστηκα μαζί με μια καλλιτέχνιδα ονόματι Pamela Colman Smith. Το Ταρό Rider επηρέασε σοβαρά τους μεταγενέστερους σχεδιαστές Ταρό.

Μπροστά στην πρόκληση αυτού του μεγάλου μυστικού πολλοί αποπειράθηκαν να σχεδιάσουν τράπουλες και πολλές από αυτές έχουν μείνει και στην Ιστορία. Όλοι προσπάθησαν να αποδώσουν όσο καλύτερα μπορούσαν την δική τους άποψη, αποκάλυψη. Πολλοί από αυτούς ήταν καλλιτέχνες, ψυχολόγοι κλπ.

Ανάμεσα στους καλλιτέχνες ο Σαλβαντόρ Νταλί σχεδίασε πανέμορφα τραπουλόχαρτα. Από τους ψυχολόγους η Αγγλίδα ψυχαναλύτρια Liz Greene οπαδός της σχολής του Jung, δημιούργησε το Μυθικό Ταρό, εμπνευσμένη από τους μύθους και τις ελληνικές τραγωδίες.

Τον 13ο και 14ο αιώνα οι Ιταλοί προτιμούσαν τις συνθέσεις που απεικόνιζαν μια σειρά θεμάτων, έτσι δημιουργήθηκαν τα "naibi" οι αθώες κάρτες τις οποίες συνιστούσαν ηθικολόγοι όπως ο Μορέλι το 1393. Στο τέλος του 14ου αιώνα οι πρώτες εκπαιδευτικές κάρτες οδήγησαν στην επινόηση των παιγνιόχαρτων τα οποία αποδίδονται στον Φρανσουά Φίμπια που πέθανε το 1419. Η ιδέα των αριθμητικών χαρτιών (άσσος δύο τρία κλπ) φαίνεται να δόθηκε στους παίκτες από τα ζάρια, ενώ το σκάκι τους πρόσφερε τις φιγούρες (Βασιλιάς, Βασίλισσα, και Ιππότης).

Η πιο παλιά ευρωπαϊκή τράπουλα που είναι σήμερα γνωστή χρονολογείται το 14ο αιώνα.

Τι μπορεί όμως να σκεφτεί κανείς για τα 22 χαρτιά που είναι αρχαιότερης προέλευσης από τα άλλα. Αυτές οι παράξενες συνθέσεις αναπαράχθηκαν το 1392 από τον Ζακεμέν Γκριγκονέ "για την ικανοποίηση του άτυχου βασιλιά μας Κάρολου ΣΤ" αλλά φαίνεται ότι ήταν ήδη γνωστές στον Ραμόν Λούλε, ένα έξυπνο αλχημιστή μοναχό που έζησε από το 1234 εώς το 1315.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΑΡΩ

Κατά τον Κουρτ ντε Ζεμπελεν (1725-1784 μ.Χ., Γάλλος μελετητής και ελευθεροτέκτονας) τα Ταρό προέρχονται από την Αίγυπτο έχοντας κρυμένα μέσα τους μεγάλο κομμάτι της Αιγυπτιακής Σοφίας. Παραθέτουμε απόσπασμα από το βιβλίο του Ζεμπελέν "Ο πρωτόγονος κόσμος του Κουρ ντε Ζεμπελέν"

"Αν κανείς ακούσει την δήλωση ότι υπάρχει ακόμα σήμερα ένα έργο των αρχαίων Αιγυπτίων, ένα από τα βιβλία που σώθηκαν, από τις φλόγες που κατέστρεψαν τις έξοχες Βιβλιοθήκες τους, ένα βιβλίο που περιέχει τις πιο γνήσιες δοξασίες του πάνω σε ενδιαφέροντα θέματα, ασφαλώς χωρίς αμφιβολία ο καθένας θα ανυπομονούσε να γνωρίσει ένα τέτοιο πολύτιμο και παράξενο βιβλίο. Και αν καλά γνωστό στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, και ότι για αρκετούς αιώνες βρισκόταν στα χέρια του καθένα, τότε αναμφίβολα η έκπληξη μας θα μεγάλωνε. Αλλά η έκπληξη μας θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν μας έλεγαν ότι ποτέ κανείς δεν υποψιάστηκε ότι ήταν Αιγυπτιακό, ότι έχουμε αυτό το βιβλίο χωρίς στην πραγματικότητα να το κατέχουμε, ότι ποτέ κανένας δεν προσπάθησε να αποκρυπτογραφήσει μια σελίδα του και ότι ο καρπός μιας έξοχης σοφίας θεωρείται απλώς σαν μια συλλογή υπερβολικών εικόνων οι οποίες από μόνες τους δεν σημαίνουν τίποτε απολύτως.. Κι όμως γεγονός είναι υπερβολικά αληθινό, αυτό το Αιγυπτιακό βιβλίο, μοναδικός επιζών των έξοχων βιβλιοθηκών τους υπάρχει σήμερα, είναι επίσης τόσο καλά γνωστό ώστε δεν υπάρχει μορφωμένος άνθρωπος που να μην καταδέχθηκε να του ρίξει μία ματιά, αλλά κανένας πριν από μας δεν μάντεψε ποτέ την ένδοξη καταγωγή του. Αυτό το βιβλίο είναι το ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΤΑΡΟ...."

Το 1781 με την έκδοση του βιβλίου αυτού άρχισε να δίνεται σημασία στα Ταρό τα οποία υπήρχαν χωρίς να έχουν καμία αξία.

Ο Κριστιάν στο έργο του "Ιστορία της Μαγείας" συμφωνεί επίσης πάνω στην ιδέα της Αιγύπτου. Ο συγγραφέας μας βάζει να παρακολουθήσουμε μια μύηση του Όσιρη. Στη συνέχεια μπαίνουμε στις κρύπτες της μεγάλης Πυραμίδας της Μέμφιδας όπου ο μυούμενος υφίσταται τρομερές δοκιμασίες που τον οδηγούν σε μια γαλαρία της οποίας οι διπλοί τοίχοι έχουν δύο παραστάδες, δώδεκα από την κάθε μεριά με είκοσι δύο ταμπλό διακοσμημένα με ιερογλυφικές εικόνες. Αυτά είναι τα πρότυπα του Ταρό.

Το άτομο που πρόκειται να γίνει δεκτό περνάει μέσα από αυτές τις εικόνες οι οποίες παρουσιάζουν τη μυστική δοξασία των αρχιερέων. Καθώς περπατάει, ένας φύλακας των μυστικών συμβόλων του δίνει εξηγήσεις που αποτελούσαν την καθοδήγηση του αρχάριου στη μύηση.

Σύμφωνα με την άποψη του, τα μυστικά ιερογλυφικά ήρθαν σε εμάς από τον τελευταίο μυημένο ο οποίος πρέπει να πήρε ένα αντίγραφο από τον τοίχο του βιβλίου του Ερμή και εγκατέλειψε βιαστικά το ιερό καθώς τον καταδίωκαν οι Χριστιανοί. Αυτά τα αντίγραφα που πρέπει να είχαν φτιαχτεί πάνω σε φορητά πλαίσια, πέρασαν στους Γνωστικούς και ύστερα στους Αλχημιστές από τους οποίους και τα κληρονομήσαμε εμείς.

Κατά Ελιφάς Λεβί και της αντιστοιχίας του αριθμού 22 (Μεγάλη Αρκάνα) με τον αριθμό των γραμμάτων του Εβραϊκού αλφαβήτου υπάρχει η πεποίθηση ότι προέρχονται από τους Καβαλιστές. Λέει ο Λεβί:

"Όταν η κυριαρχία του ιερατείου έφτασε στο τέλος της, όταν όλα τα μαντεία του κόσμου σώπασαν μπροστά στο Λόγο του ανθρώπου, μιλώντας μέσω του στόματος του πιο αγαπητού και πιο ευγενούς των σοφών ανθρώπων, όταν η κιβωτός χάθηκε, το ιερό βεβηλώθηκε και ο ναός καταστράφηκε, τότε τα μυστήρια του "Εφοδ" και των "Τεραφίμ" τα οποία δεν χαράσσονταν πια πάνω στο χρυσό και στις πολύτιμες πέτρες, γράφτηκαν ή μάλλον χαράχτηκαν από λίγους σοφούς Καμπαλιστές πάνω σε ελεφαντόδοντο, σε περγαμηνή, σε ασήμι και σε βερνικωμένο δέρμα και τέλος πάνω σε απλά χαρτιά. Τα οποία πάντα η επίσημη Εκκλησία υποψιαζόταν ότι περιέχουν το επικίνδυνο κλειδί των μυστηρίων της. Από αυτά προέρχονται εκείνα τα Ταρό, η αρχαία καταγωγή των οποίων (όπως ανακαλύφτηκε από την μελέτη του Κουρτ ντε Ζεμπελέν μέσω της γνώσης του για τα ιερογλυφικά και τους αριθμούς) κούρασε τόσο πολύ την αναμφίβολη οξυδέρκεια και την επίμονη έρευνα του Ετέιλλα".

Είναι γνωστό πιά ότι οι δύο εκδόσεις αυτού του παιχνιδιού που έχουμε χρονολογούνται το 1470 και το 1485, αλλά μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ο χαράκτης εκείνης της εποχής το εμπνεύστηκε από αρχαιότερο πρότυπο.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

     OCEANO GRYPO EDOTORIAL Eκδόσεις ΔΟΛ

     Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος

     Εγκυκλοπαίδεια Εσωτερισμού

      Εγκυκλοπαίδεια PAPUROS LARUS

     ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ Άρθρο

     Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΑΡΟ του Οσβαλντ Βιρτ Εκδ. Πύρινος Κόσμος

Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ "Ἡ βρύση τοῦ πουλιοῦ '

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ "Ἡ βρύση τοῦ πουλιοῦ '

Κάνε με ἀηδόνι Θεέ μου, πᾶρε μου ὅλες
τὶς λέξεις κι ἄφησέ μου τὴ φωτιά,
τὴ λαχτάρα, τὸ πάθος, τὴν ἀγάπη,
νὰ τραγουδῶ ἔτσι ἁπλά, ὅπως τραγουδοῦσαν
οἱ γρῦλοι μία φορὰ κι ἀντιλαλοῦσε
ἡ Πλούμιτσα τὴ νύχτα. 

Ὅπως ἡ βρύση τοῦ Πουλιοῦ μὲς στὴ φτέρη. 

Νὰ γιομίζω
μὲ τὸ μουμούρισμά μου τὴ μεγάλη
κυψέλη τ᾿ οὐρανοῦ. Νὰ θησαυρίζω
τὰ νερὰ τῶν βροχῶν καὶ τὶς ἀνταύγειες
ἀπ᾿ τὸ θαῦμα τοῦ κόσμου. Νὰ μ᾿ ἁπλώνουν

τὶς φοῦχτες τους οἱ ἄνθρωποι κι ἕνας ἕνας
νὰ προσπερνοῦν. Κι ἀδιάκοπα νὰ ρέω
τὴ ζωή, τὴν ἐλπίδα, τὴ λάμψη τοῦ ἥλιου,
τοῦ ἡλιογέρματος τὸ γαρουφαλένιο

ψιχάλισμα στὰ ὄρη, τὴ χαρά,
τὰ χρώματα νὰ ρέω τοῦ οὐράνιου τόξου
καὶ τὴ βροχούλα τῆς ἀστροφεγγιᾶς.
Ὢ τί καλὰ πού ῾ναι σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!

Brookesia micra

http://lefobserver.blogspot.gr/2012/08/brookedia-micra.html?spref=fb

BROOKEDIA MICRA

H Brookesia micra είναι ένα μικρό είδος χαμαιλέοντα το οποίο ζει σε μία νησίδα βόρεια της Μαδαγασκάρης. Πρόκειται για το μικρότερο γνωστό είδος χαμαιλέοντα και είναι το μικρότερο είδος ερπετού γενικότερα. Σε πλήρη ανάπτυξη φτάνει σε μήκος 29 χιλιοστών (περίπου τρία εκατοστά).

Το είδος ανακαλύφθηκε από αποστολή γερμανών ερπετολογών στη βόρεια Μαδαγασκάρη τη περίοδο 2003 με 2007, μαζί με άλλα τρία είδη χαμαιλέωντα. Το είδος απαντάται σε ένα μικρό νησί υπάρκτια της βόρειας Μαδαγασκάρης.