PEGASUS - ΠΗΓΑΣΟΣ

http://lefobserver.blogspot.gr/2008/05/blog-post_9835.html?spref=fb

PEGASUS - ΠΗΓΑΣΟΣ

Πήγασος

Ο Πήγασος ήταν το φτερωτό άλογο της Ελληνικής Μυθολογίας, για τον οποίο, αν και ο Όμηρος δεν τον αναφέρει, υπάρχουν οι ακόλουθες παραδόσεις:

1. Όταν ο Περσέας αποκεφάλισε τη Μέδουσα, που είχε καταστήσει έγκυο ο Ποσειδώνας, ξεπήδησαν από τη τομή ο Χρύσάωρας, πατέρας του Γυριόνη και ο Πήγασος το φτερωτό άλογο. Κατά μια μαρτυρία, ο Πήγασος γεννήθηκε από το αίμα που έπεσε στη θάλασσα. Τότε ο Περσέας ιππεύοντας αυτόν κατάφερε να διαφύγει τη καταδίωξη των άλλων δύο γοργόνων, αδελφών της Μέδουσας ή, με την πιο συνηθισμένη μορφή του μύθου, με τα φτερωτά σανδάλια του. Ο Πήγασος ήταν συνεπώς γιος του Ποσειδώνα και της Μέδουσας.

2. Κατά τον Ησίοδο το όνομά του οφείλεται στις "Πηγές" του Ωκεανού όπου είχε γεννηθεί, έτσι το όνομα φέρεται να έχει σχέση με πηγές. Ο Πήγασος, φτερωτός όπως ήταν, ανήλθε στον Όλυμπο, στην έδρα των Αθανάτων και διέμενε στην υπηρεσία του Δία χρησιμοποιούμενος για την μεταφορά των κεραυνών από το εργαστήριο του Ηφαίστου στον Όλυμπο. (Θεογονία 281-286, Απολλόδωρος ΙΙ 3, 4).

3. Σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση που επικρατούσε στη Κόρινθο ο Πήγασος ήταν κατ΄ εξοχήν Κορινθία θεότητα, για τον οποίο είχαν κοπεί και νομίσματα με τη παράστασή του. Λέγονταν ότι μόλις ο Πήγασος ξεπήδησε από τη Μέδουσα, πέταξε στην Ακροκόρινθο και ξεδίψασε στα νερά της Πειρήνης πηγής εξ ού και "Πειρήνιος πώλος" το από τότε όνομά του. Στη συνέχεια οι παραδόσεις των Κορινθίων συσχετίζουν τον Πήγασο με τη παράδοση του Βελεροφόντη και της Χίμαιρας.

4. Η συσχέτιση του Πήγασου με τις Μούσες οφείλεται στη ακόλουθη παράδοση: Όταν οι Μούσες διαγωνίζονταν κάποτε στο τραγούδι με τις κόρες του Πιέρου, στον ποταμό Ελικώνα, μόλις άρχισαν το τραγούδι οι Πιέριες κόρες όλα είχαν σκοτεινιάσει. Αμέσως μετά, όταν ήλθε η σειρά των Μουσών, όλα φαίνονταν σαν να σταμάτησαν, ο Ουρανός, η Θάλασσα, τα ποτάμια, για να ακούσουν τους εξαίσιους ύμνους, ο δε Ελικώνας άρχιζε να υψώνει τη κορυφή του προς τον ουρανό από χαρα και υπερηφάνεια μέχρι που τον σταμάτησε ο φτερωτός Πήγασος, με διαταγή του Ποσειδώνα, λακτίζοντάς τον με τις οπλές του. Από το λάκτισμα αυτό γεννήθηκε η πηγή του Ελικώνα, της οποιας τα νερά ενέπνεαν τις Μούσες, η καλούμενη και Ιπποκρήνη.

5. Σε μεταγενέστερους μύθους ο Πήγασος αναφέρεται και ως άλογο της Ηούς στην οποία της τον πρόσφερε ως δώρο ο Ζεύς για να σέρνει το άρμα της.

6. Σε ακόμη μεταγενέστερους χρόνους ο Πήγασος θεωρήθηκε ως άλογο των Μουσών που ιππεύουν οι ποιητές και πετούν μαζί του ψηλά στο καλλιτεχνικό στερέωμα.

Τελικά οι θεοί πρόσφεραν στον Πήγασο μια αιώνια θέση στον ουρανό δημιουργώντας τον Αστερισμό του Πήγασου.
Πολλές υπήρξαν οι παραστάσεις του Πήγασου κυρίως σε νομίσματα και δακτυλιόλιθους κατά τους Μυκηναϊκούς χρόνους μέχρι και τους τελευταίους Ρωμαϊκούς ως άλογο με πτέρυγες. Εκτός από το βάθρο του άρματος του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, στην Κόρινθο, που από το στέρνο και κάτω απεικονίζεται ως θαλάσσιο κήτος.Αποσυμβολισμός

Γενικά ο Πήγασος συμβολίζει αλληγορικά το θαλάσσιο νέφος (θαλάσσιοι υδρατμοί - γιος του Ποσειδώνα), που μεταφέρει τους κεραυνούς (του Δία) και που γίνονται αντιληπτοί στις καταιγίδες.Ειδικότερα, από τη παραπάνω 4η μυθολογική παράδοση διαφαίνεται περίτρανα (με τα λακτίσματα του Πήγασου στον Ελικώνα), το τελευταίο στάδιο του κατακλυσμού όπου σταμάτησαν πλέον τα νερά να υποχωρούν και αντίθετα να υψώνονται οι κορυφές των βουνών (με εντολή του Ποσειδώνα) μέσα με πανηγυρισμό και νίκη των τεχνών (Μουσών).

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

METEORA - ΜΕΤΕΩΡΑ

http://lefobserver.blogspot.gr/2008/05/blog-post.html?spref=fb

METEORA - ΜΕΤΕΩΡΑ

ΜετέωραΤα Μετέωρα αποτελούν ένα σύμπλεγμα από τεράστιους σκοτεινόχρωμους βράχους που υψώνονται, σαν υπολείμματα κάποιας μυθικής γιγαντομαχίας, στο τέλος του θεσσαλικού κάμπου, κοντά στα πρώτα υψώματα της Πίνδου και των Χασίων, χαρίζοντας στο τοπίο ένα ασύλληπτο θέαμα σε όγκο και μορφή που, και δικαιολογημένα, δημιουργούν αισθήματα φόβου, ιλίγγου, δέους και θαυμασμού, ιδιαίτερα όταν αντιληφθεί κανείς ότι στη βάση αυτών έχει αναπτυχθεί ολόκληρη πόλη, ενώ στις κορυφές τους η έννοια του Μοναχισμού έχει ταυτιστεί με την στέρηση, τον κίνδυνο και την μεταρσίωση στον πιο έντονο εναγκαλισμό τους.Τα Μοναστήρια των Μετεώρων αποτελούν σήμερα το δεύτερο πλέον σημαντικό μοναστικό συγκροτήμα στην Ελλάδα, ύστερα από το Άγιο Όρος. Τα μοναστήρια είναι χτισμένα στις κορυφές των θεαματικών φυσικών βράχων από ψαμμίτη, στο βορειοδυτικό άκρο της θεσσαλικής πεδιάδας, στον νομό Τρικάλων, πλησίον του ποταμού Πηνειού και της οροσειράς της Πίνδου, στην κεντρική Ελλάδα. Από τα τριάντα που υπήρξαν ιστορικά σήμερα λειτουργούν μόνο έξι και τα οποία από το 1988 περιλαμβάνονται στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.Αξιοπρόσεκτο είναι ότι η δημιουργία του καθ΄ όλα επιβλητικού αυτού γεωλογικού τοπίου, μοναδικό στον κόσμο, αν και έχει κατά καιρούς απασχολήσει πολλούς Έλληνες και ξένους γεωλόγους δεν έχει ακόμη ξεκάθαρα ερμηνευθεί. Ακόμη πιο περίεργο είναι ότι ούτε η Ελληνική Μυθολογία ούτε οι αρχαίοι Έλληνες αλλά και ούτε ξένος ιστορικός έχει αναφερθεί στο χώρο αυτό. Έτσι πιο αληθοφανής και έγκυρη φέρεται η θεωρία του Γερμανού γεωλόγου Φίλιπσον που επισκεπτόμενος την Ελλάδα στα τέλη του περασμένου αιώνα υποστήριξε ότι η δημιουργία αυτών των τεράστιων ογκολίθων οφείλεται σ΄ ένα δελτοειδή κώνο από τεράστιους ποταμίσιους ογκόλιθους και ασβεστολιθικά πετρώματα που για εκατομμύρια χρόνια χύνονταν σε θαλάσσια έκταση που κάλυπτε τότε τη Θεσσαλία. Οι γεωλογικές δε μεταβολές των αιώνων ανύψωσαν και αποσφήνωσαν το τμήμα αυτό όταν αποτραβήχτηκαν τα νερά στο Αιγαίο. Έτσι αργότερα κατά την τριτογενή περίοδο που διαμορφώθηκαν οι Αλπικές πτυχώσεις της οροσειράς της Πίνδου αποκόπηκε αυτός ο κώνος από τη σ υμπαγή μορφή του δημιουργώντας επιμέρους μικρότερους, αυτοί που υφίστανται σήμερα, και ανάμεσά τους τη κοιλάδα του Πηνειού ποταμού.Έτσι όταν ο Μοναχισμός εισήλθε στην Ελλάδα το άγριο τοπίο και το απροπέλαστο του χαρακτήρα του απετέλεσε τον ιδανικότερο χώρο για ασφάλεια, αποχή απ΄ τα εγκόσμια και ουράνια γαλήνη των πρώτων ασκητών. Οι πρώτοι ερημίτες εκείνοι αναγκάσθηκαν να ενωθούν και να οργανώσουν Σκήτες προκειμένου να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Ποια χρονολογία άρχισε η εγκατάσταση των πρώτων ασκητών δεν είναι γνωστή. Κατά διάφορες γνώμες βυζαντινολόγων υποστηρίζεται ότι ξεκίνησε πριν την αρχή της 2ης χιλιετηρίδας. Άλλες ιστορικές όμως πληροφορίες αναφέρουν ως πρώτο ασκητή οικιστή κάποιον Βαρνάβα που το 950-970 ίδρυσε τη πολύ παλιά Σκήτη του Αγίου Πνεύματος. Εκείνου ακολούθησαν η ίδρυση της Μεταμόρφωσης (1020) από κάποιον Κρητικό μοναχό Ανδρόνικο και το 1160 ιδρύεται η Σκήτη Σταγών ή Δούπιανη. Μετά 200 χρόνια, ο ασκητής Βαρλαάμ ιδρύει το Μοναστήρι των Τριών Ιεραρχών και των Αγίων Πάντων και αργότερα άγνωστοι ιερωμένοι δημιούργησαν τα Μοναστήρια Αγίας Τριάδος, Αγίου Στεφάνου, Υπαπαντής, Ρουσάνου ή Αρσάνου, Αγίου Γεωργίου του Μανδηλά, Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά, Παναγίας της Μήκανης, Αγίων Θεοδώρων, Αγίου Νικολάου του Μπάντοβα, Αγίων Αποστόλων, Αγίου Γρηγορίου, Αγίου Αντωνίου, Παντοκράτορα, Αγίας Μονής, Προδρόμου, Μονής Υψηλωτέρας, ή Καλλιγράφων, Μοδέστου, Αλύσεως, Αποστόλου Πέτρου, Αγίου Δημητρίου, Καλλιστράτου, Ταξιαρχών και Ιωάννου του Μπουνήλα.Με την πάροδο του χρόνου η Μοναστηριακή αυτή πολιτεία άρχισε να ενισχύεται με μοναχούς για να φθάσει στο απόγειο της ακμής της γύρω στον 17ο αιώνα. Όμως από την εποχή αυτή αρχίζει και η παρακμή με αποτέλεσμα σήμερα να λειτουργούν μόνο τα μοναστήρια Μεταμόρ φωσης, Βαρλαάμ, Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά, Ρουσάνου, Αγίας Τριάδος, και Αγίου Στεφάνου καθώς και κάποια τμήματα ορισμένων άλλων ενώ τα περισσότερα (υπόλοιπα) έχουν εξαφανισθεί.Το όνομα Μετέωρα αποδίδεται στον κτήτορα της μονής Μεγάλου Μετεώρου τον Άγιο Αθανάσιο τον Μετεωρίτη, ο οποίος ονόμασε «Μετέωρο» τον Πλατύ Λίθο στον οποίο ανέβηκε πρώτη φορά το 1344. Γενικά η μοναστική ζωή στα Μετέωρα σημείωσε ύφεση στα χρόνια της παρακμής και της πτώσης της βυζαντινής αυτοκρατορίας και της συνακόλουθης οθωμανικής κατάκτησης της Θεσσαλίας το 1393. Ωστόσο από τα τέλη του 15ου αιώνα και κυρίως τον 16ο αιώνα τα Μετέωρα γνωρίζουν τη μεγαλύτερή τους ακμή καθώς ιδρύονται νέες μονές, καθολικά και μοναστηριακά κτίσματα, τα οποία κοσμούνται με απαράμιλλης τέχνης αγιογραφίες. Έτσι τα Μετέωρα λόγω και της μορφολογίας τους, πρόσφεραν στη διάρκεια της Τουρκοκρα τίας ιδανικό καταφύγιο για τον μοναχισμό και διέσωσαν εκπληκτικά μνημεία του πολιτισμού και αριστουργήματα της μεταβυζαντινής τέχνης. Στις αρχές του 19ου αιώνα πολλά μοναστήρια λεηλατήθηκαν από τον στρατό του Αλή Πασά.Στη δεκαετία του 1920 λαξεύτηκαν κλίμακες και σήραγγες στους βράχους καθιστώντας τις μονές προσβάσιμες από το γειτονικό οροπέδιο κι έτσι η παραδοσιακή μέθοδος επικοινωνίας και ανεφοδιασμού τον μονών με ανεμόσκαλες, σκοινιά, τροχαλίες και καλάθια, σταδιακά εγκαταλείφθηκε.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΒΑΙ

http://lefobserver.blogspot.gr/2008/04/blog-post_22.html?spref=fb

THE BRIDGE OF THE RIVER KWAI - Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΒΑΙ

Η ιστορία της Γέφυρας του ποταμού Κβάι!!...

Η γέφυρα που περνά πάνω από τον ποταμό Μαε Κλονγκ ή Κβάϊ Γιάϊ στην πόλη Καντσαναμπούρι της Ταϊλάνδης, 120 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Μπανγκόκ, έγινε γνωστή ως «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι».Την αρχική ιδέα για τη σιδηροδρομική σύνδεση της Ταϊλάνδης με τη Βιρμανία, είχαν οι βρετανοί αποικιοκράτες τη δεκαετία του 1880, με απώτερο σκοπό τη σύνδεση με την Κίνα. Πολύ σύντομα ωστόσο, εγκαταλείφθηκε καθώς το κόστος και οι συνθήκες κατασκευής της στη ζούγκλα, θεωρήθηκαν απαγορευτικές. Η ιδέα επανήλθε το 1936, οπότε πραγματοποιήθηκε μια μελέτη από Ιάπωνες μηχανικούς του στρατού που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για την κατασκευή μιας σιδηροδρομικής γραμμής που θα ένωνε τη Μπανγκόκ με τη Ρανγκούν στη Βιρμανία χρειάζονταν να δουλέψουν περισσότεροι από 200.000 εργάτες για τουλάχιστον 6 χρόνια.Οι Ιάπωνες θέλησαν να προχωρήσουν με την κατασκευή της γραμμής για να δημιουργήσουν μια νέα οδό ανεφοδιασμού των ιαπωνικών στρατευμάτων στη Βιρμανία θέλοντας να υλοποιήσουν τα σχέδια τους για εισβολή στην Ινδία.Η κύρια εργατική δύναμη που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της λεγόμενης «Σιδηροδρομικής Γραμμής του Θανάτου» ήταν οι αιχμάλωτοι πολέμου από το μέτωπο της ΝΑ Ασίας αλλά και Ασιάτες εργάτες από διάφορες χώρες. Σύμφωνα με το «Ερευνητικό Κέντρο Σιδηροδρομικής Γραμμής Ταϊλάνδης-Βιρμανίας», οι καταγεγραμμένοι αιχμάλωτοι πολέμου που εργάστηκαν για την κατασκευή της γραμμής ήταν 30.131 Βρετανοί, 17.990 Ολλανδοί, 13.004 Αυστραλοί και 686 Αμερικάνοί. Ένας στους τέσσερις θα δούλευε μέχρι θανάτου που προκαλούσαν ο υποσιτισμός, οι τροπικές ασθένειες και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Για τους Ασιάτες που χρησιμοποιήθηκαν είτε ως εργάτες, είτε ως σκλάβοι, μπορούν να γίνουν μόνο εκτιμήσεις. Υπολογίζεται ότι συνολικά εργάστηκαν περίπου 90.000 Βιρμανοί, 75.000 Μαλαισιανοί, 7.500 Ινδονήσιοι και 5.200 Σιγκαπουριανοί. Ένας στους δύο κατάφερε να επιζήσει...Οι συνθήκες εργασίας τους ήταν σε γενικές γραμμές οριακές.Η καθημερινή διατροφή τους αποτελούνταν μόνο από λίγο ρύζι και δεν περιείχε καθόλου πρωτεΐνες. Σε συνδυασμό με την έλλειψη υγιεινής προκάλεσαν πληθώρα ασθενειών και επιδημιών όπως ελονοσία, το μπέρι-μπέρι, η χολέρα, η δυσεντερία και οι τροπικές πληγές.Οι Ιάπωνες είχαν ορίσει ποσοτικά την εργασία που απαιτούνταν για τον κάθε εργάτη και στην καλύτερη περίπτωση, δεν επέτρεπαν στους αιχμαλώτους να επιστρέψουν στους κοιτώνες εάν δεν την είχαν ολοκληρώσει.Οι ξυλοδαρμοί για ασήμαντους ή και ανύπαρκτους λόγους ήταν σύνηθες φαινόμενο. Χειρότερα όμως απ’ όλα αυτά ήταν τα βασανιστήρια της Κέμπετάι, της Ιαπωνικής Στρατονομίας, τα οποία αποδείχθηκαν μοιραία για πολλούς αιχμαλώτους.Τον Μάιο του 1943 οι Ιάπωνες διαπίστωσαν ότι το έργο βρισκόταν αρκετά πίσω και διέταξαν την επιτάχυνση των εργασιών την περίοδο από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1943 όπου την ονόμασαν «Speedo».Μια λέξη που επαναλάμβαναν οι Ιάπωνες φύλακες στους εργάτες, νυχθημερόν, πιέζοντάς τους να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συγκεκριμένη περίοδος ήταν η χειρότερη από άποψη θανάτων των αιχμαλώτων.Ένα από τα χειρότερα σημεία εργασίας κατά μήκος της «Σιδηροδρομικής Γραμμής του Θανάτου» ήταν ένας βραχώδης λόφος όπου οι Ιάπωνες προτίμησαν, αντί της χρονοβόρας κατασκευής μιας σήραγγας να φτιάξουν μια τομή.Οι αιχμάλωτοι το ονόμασαν «Πέρασμα της Κολάσεως» γιατί η εικόνα των εργατών που δούλευαν με φανάρια κατά τη διάρκεια της νύχτας, έμοιαζε από την κορυφή του λόφου με τις πύλες της κολάσεως. Σήμερα, στην περιοχή υπάρχει το «Hellfire Pass Museum» το οποίο συμπεριλαμβάνει και ένα μονοπάτι με μερικά από τα πιο γνωστά σημεία της «Σιδηροδρομικής Γραμμής του Θανάτου». Κάθε χρόνο, στις 11 Νοεμβρίου, πραγματοποιείται εκεί η τελετή για την Ημέρα Μνήμης των βετεράνων της Βρετανικής Κοινοπολιτείας.Η κατασκευή της γραμμής ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1943 και χρησιμοποιήθηκε από τους Ιάπωνες για τον ανεφοδιασμό του μετώπου της Βιρμανίας για περίπου 2 χρόνια, μέχρι και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τον Αύγουστο του 1945. Οι Σύμμαχοι προσπάθησαν επανειλημμένως να βομβαρδίσουν σημεία της σιδηροδρομικής γραμμής όμως οι Ιάπωνες επιδιόρθωναν γρήγορα τις ζημιές. Μετά τον πόλεμο, οι ράγες, οι στρωτήρες, τα βαγόνια και οι ατμομηχανές πουλήθηκαν στην κυβέρνηση της Ταϊλάνδης και τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για πολεμικές αποζημιώσεις ατόμων αλλά και των χωρών από όπου οι Ιάπωνες είχαν αρχικά κατασχέσει τα υλικά για την κατασκευή της γραμμής. Το 1957, η κυβέρνηση της Ταϊλάνδης άνοιξε ξανά την γραμμή από το Νονγκ Πλαντούκ μέχρι το Ναμ Τοκ, μέσω του Καντσαναμπούρι και της γέφυρας πάνω από τον ποταμό Κβάϊ Γιάι. Το υπόλοιπο κομμάτι μέχρι τη Βιρμανία έχει λεηλατηθεί.Αρχικά, ο ποταμός που περνάει απο την γέφυρα ονομαζόταν Μάε Κλονγκ. Σε μικρή απόσταση από την γέφυρα ο Μάε Κλονγκ συναντά τον παραπόταμο Κβάϊ Νόϊ («Κβάϊ» στα ταϊλανδικά σημαίνει παραπόταμος και «Νόϊ» σημαίνει μικρός). Τη δεκαετία του ’50 ένας Γάλλος συγγραφέας, ο Πιέρ Μπουλ, έγραψε το μυθιστόρημα με τίτλο «Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» με θέμα το χτίσιμο μιας γέφυρας από αιχμαλώτους πολέμου των ιαπώνων στα βάθη της ζούγκλας της Ταϊλάνδης. Ο Γάλλος χρησιμοποιήσε το όνομα «Κβάι» γιατί απλά ήταν περισσότερο εύηχο και εμπορικό από το «Μάε Κλονγκ». Το 1957 το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και μετά την ομώνυμη ταινία του Χόλλυγουντ και την απήχηση που είχε παγκοσμίως, οι Ταϊλανδοί μετονόμασαν τον ποταμό από Μάε Κλονγκ σε Κβάϊ Γιάϊ (στα ταϊλανδικά σημαίνει «μεγάλος παραπόταμος»).

ΑΠΟ ΤΟ BLOG ''ΜΕ ΜΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ''

Ο κηπουρός του Ουρανού

Παραμυθητής

"Θα το φωνάξω δυνατά ν' ακούσει ο κόσμος όλος πως δε φοβάμαι μη χαθώ, δε με τρομάζει ο δρόμος. Φτερούγες βάζω αετού και την ορμή του ανέμου για να γυρίσω θάλασσες κι εσένα ουρανέ μου.
Στα πέρατα όλα θα γυρνώ τον κλέφτη της χαράς να βρω..." Διαβάστε περισσότερα στο http://paramythitis.blogspot.gr/2012/05/blog-post_3778.html

Μπακλαβάς με φυστίκι Αιγίνης

Μπακλαβάς με φυστίκι Αιγίνης

Bαθμολογία:

12 ψήφοι

Προστέθηκε από tsoyrekaki, 06.12.11

Περιγραφή

Μπακλαβάς με φυστίκια αιγίνης πολύ νόστιμος μία διαφορετική γεύση από το καρύδι. Η συνταγή είναι του Παρλιάρου

photo: Ζουζουνελ

Τι χρειαζόμαστε:

• 40 φύλλα κρούστας
• 500 γρ. βούτυρο φρέσκο εγώ βάζω αυτό που είναι στο βάζο
• 300 γρ. φυστίκι Αιγίνης

ΥΛΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΡΟΠΙ:

• 650 γρ. ζάχαρη
• 400 γρ. νερό
• 80 γρ. γλυκόζη

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Σιροπιαστά γλυκά

Μέθοδος

Φούρνου

Διατροφή

Χορτοφαγική

Περιέχει

Ξηρούς καρπούς

 

 

 

 Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Μπακλαβάς με φυστίκι Αιγίνης http://www.sintagespareas.gr/sintages/mpaklabas-me-fistiki-aiginis.html#ixzz23AyID0uY  

Οι 7 νόμοι του Σύμπαντος

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/eswterismou/oi-7-nomoi-tou-sumpantos.html

Οι 7 νόμοι του Σύμπαντος

«Οι αρχές της Αλήθειας είναι επτά: εκείνος που το καταλαβαίνει αυτό τέλεια, κατέχει το μαγικό κλειδί, που με αυτό οι Πύλες του ναού θα ανοίξουν».

1.       «Το Παν είναι ο Λόγος. Το σύμπαν είναι Νοητικό». (Πρώτη Αρχή)

2.       «Όπως είναι πάνω, είναι και κάτω. Όπως είναι κάτω, είναι και πάνω».(Δεύτερη Αρχή)

3.       «Τίποτε δεν είναι ακίνητο, όλα δονούνται». (Τρίτη Αρχή)

4.       «Όλα είναι δυαδικά, όλα έχουν δύο πόλους. Όλα είναι ένα ζεύγος αντιθέτων, τα άκρα αγγίζονται».(Τέταρτη Αρχή)

5.       «Όλα ρέουν και πάλι ρέουν. Όλα έχουν περιόδους ακμής και παρακμής, ανόδου και καθόδου. Όλα κινούνται σαν εκκρεμές. Το μέτρο της κίνησης προς τα δεξιά είναι όμοιο με αυτό της κίνησης προς τα αριστερά. Ο ρυθμός είναι η εξίσωση τους». (Πέμπτη Αρχή)

6.       «Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμα της. Κάθε αποτέλεσμα έχει μια αιτία, όλα γίνονται σύμφωνα με τον Νόμο».(Έκτη αρχή)

7.       «Η γέννηση υπάρχει παντού. Όλα έχουν μια αρσενική και μια θηλυκή αρχή. Η γέννηση εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο».(Έβδομη Αρχή)

Μέχρι χθες οι μεγαλύτεροι φιλολογικοί κριτικοί αρνούνταν την αυθεντικότητα των Ερμητικών κειμένων. Αν και υπήρχαν μαρτυρίες φιλοσοφικών αυθεντιών συγκεκριμένα του Ιάμβλιχου που ανέφερε ότι ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων κατά την επίσκεψή τους στην Αίγυπτο «διάβασαν» τις στήλες του Ερμή με την βοήθεια των ιερέων, τα κείμενα αυτά δεν γινόταν πιστευτά μέχρι που ανακαλύφθηκαν αποσπάσματα πάνω σε αιγυπτιακά μνημεία και τάφους των πρώτων δυναστειών.

Ο Ποίμανδρος που υπάρχει σήμερα είναι η σύνοψη ενός των βιβλίων του Θώτ ή Ερμή Τρισμέγιστου, από ένα πλατωνιστή της Αλεξάνδρειας. Τον 3ο μ.χ αιώνα ένας Ιουδαίος καβαλιστής αναμόρφωσε το κείμενο και ονομάστηκε η Γένεση του Ενώχ. Ένα βιβλίο που εξαφανίστηκε το προηγούμενο αιώνα. Ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας ένας από τους πατέρες της εκκλησίας αναφέρει ότι τα σαράντα δύο ιερά βιβλία της Αιγύπτου αποτελούσαν μέρος των βιβλίων του Ερμή. Ο Νεοπλατωνικός Ιάμβλιχος στηρίζεται στην αυθεντία του αιγυπτίου ιερέα Αβαμμών και αποδίδει χίλια διακόσια βιβλία στον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Ο Διογένης ο Λαέρτιος αποδίδει μια ηλικία 48.863 χρόνων πρίν από την εποχή του Μέγα Αλεξάνδρου στα βιβλία του Ερμή και των ιερών αρχείων των Αιγυπτίων.

Η ιστορία του Θώτ ή Ερμή του Τρισμέγιστου χάνεται πίσω στον χρόνο και στον πολιτισμό της μυθικής κόκκινης Αιγύπτου. Πολιτισμός που έφτασε στο απόγειο του πρίν από τον τελευταίο καταποντισμό της Ατλαντίδας. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ήταν εκείνος που δίδαξε στους ανθρώπους όλα όσα γνωρίζουν και ήταν ο ιδρυτής των μυστηρίων. Οι πρώτοι μαθητές του Ερμητισμού υιοθέτησαν τα ονόματα των δασκάλων τους και αυτή η συνήθεια πέρασε από γενιά σε γενιά μυημένων μέχρι την ιστορική εποχή.

Ο Ερμής ήταν το έμβλημα του Λόγου που δημιουργεί και ερμηνεύει τα πάντα. Τα βιβλία του Ερμή ήταν μια σύνθεση ενός πανάρχαιου δόγματος κάτω από την εξωτερική αιγυπτιακή μορφή. Η παράδοση αυτή είναι η αρχαιότερη παράδοση που έχουμε στην Δύση.

Ο πραγματικός σπουδαστής όμως δεν πρέπει να ξεγελιέται από την φρασεολογία αυτών των μεταφράσεων και να πιστέψει ότι οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν και αναφέρονταν επιπόλαια, σε κάθε στιγμή των συζητήσεων τους στο Υπέρτατο Όν, όπως συμβαίνει σε κάθε σελίδα αυτών των μεταφράσεων. Κανένα

Ερμητικό έργο γραμμένο από Αιγυπτίους δεν θα μιλούσε για τον ένα συμπαντικό θεό των μονοθεϊστικών συστημάτων. Για τους Αιγυπτίους ο κάθε θεός ήταν ο «ένας ζών και μοναδικός θεός». Ο μονοθεϊσμός τους ήταν καθαρά γεωγραφικός. Ο Αιγύπτιος της Μέμφιδος διακήρυσσε την μοναδικότητα του Φθά και ο αιγύπτιος της Θήβας την μοναδικότητα του Άμμωνα. Ο ένας θεός δεν είναι παρά ο θεός της πόλης και δεν αποκλείει την ύπαρξη ενός θεού της γειτονικής πόλης. Οι αιγύπτιοι δεν μιλούσαν για τον ένα θεό που είναι αδιάγνωστος αλλά για τους μοναδικούς θεούς τους. Βάση αυτού του χαρακτηριστικού κρίνεται η αυθεντικότητα των Ερμητικών κειμένων. Η πρώτη όμως πανάρχαια τριάδα των αιγυπτιακών θεών που χάνεται στα βάθη του χρόνου ήταν Όσιρις - Ίσις - Θώτ.

Το Κηρύκειο ήταν ένα χαρακτηριστικό σύμβολο του Ερμητισμού που πάνω του οι μυημένοι μπορούσαν να αναγνωρίσουν τους επτά νόμους του σύμπαντος. Αυτοί οι επτά νόμοι συσχετίζονταν με τα επτά κλειδιά ερμηνείας, τα οποία χρησιμοποιούνταν για κάθε σύμβολο, Μύθο ή αλληγορία. Το αστρολογικό, θρησκευτικό, ιστορικό, μαθηματικό, γεωμετρικό, ψυχολογικό, γλωσσολογικό και τέλος φυσιολογικό. Επίσης σχετίζονται με τους επτά φορείς της συνείδησης ενός ανθρώπου που τόσο συχνά βλέπουμε με τα δικά τους σύμβολα στις αιγυπτιακές αναπαραστάσεις.

Λέγεται ότι στον τάφο του Ερμή του Τρισμέγιστου βρέθηκε ένας σμαραγδένιος πίνακας. Σε αυτόν εκτός από το κείμενο υπήρχαν χαραγμένα δύο χέρια. Το ανυψωμένο δεξί χέρι αναφερόταν με την λέξη «Λύσε» και το αριστερό που έδειχνε κάτω με την λέξη «Συμπύκνωσε». Δεν είναι τυχαίο που οι ρίζες της αλχημείας βρίσκονται στην αρχαία Αίγυπτο. Ο Θώτ κάτω από την μορφή της ίβις δίδασκε τους νόμους της φύσης και την αντιστοιχία αυτών των νόμων στον μικρόκοσμο. Με την μορφή της ίβιδας, ένα πουλί ιερό για τους αρχαίους αιγυπτίους, βλέπουμε να αναπαριστάνεται αυτή η θεότητα στην Αίγυπτο. Υπήρχαν δύο είδη Ίβιδας μια μαύρη και μια μαύρη και άσπρη. Η πρώτη εξολόθρευε τα φτερωτά φίδια που ερχόταν κάθε άνοιξη από την Αραβία. Η άλλη ήταν αφιερωμένη στην σελήνη γιατί ο πλανήτης είναι φωτεινός από την μια πλευρά και σκοτεινός από την άλλη. Το πουλί αυτό προκαλεί μεγάλη καταστροφή στα αυγά του κροκοδείλου που γεμίζουν τον Νείλο και λέγεται ότι το κάνει κάτω από το φώς του φεγγαριού και έτσι βοηθιέται από την Ίσιδα σαν σελήνη. Ο Θώτ σαν γραμματέας της Ίσιδος και του Όσιρι ήταν ο κύριος του Χρόνου και ο ρυθμιστής των ατομικών πεπρωμένων.

Στην σκέψη των προσωκρατικών βλέπουμε μια προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου κάτω από το Ερμητικό πνεύμα. Πολλοί από τους προσωκρατικούς ήταν πιθανόν μυημένοι στα μυστήρια της Αιγύπτου. Με τους προσωκρατικούς είναι που ξεκινά η εκλαΐκευση των μυστηρίων στην Δύση. Αρχίζει μια διαδικασία κατανόησης του κόσμου. Το πέρασμα από την μυθική στην φιλοσοφική αντίληψη του κόσμου. Σε όλες τις φιλοσοφικές σχολές που ακολούθησαν βλέπουμε μια ανάπτυξη αυτών των αρχών με κέντρο τον άνθρωπο, την πόλη και τον κόσμο. Τις βλέπουμε στον «Κόσμο των ιδεών» και στην Αθανασία της ψυχής του Πλάτωνα. Τις βλέπουμε στην Φυσική των Στωικών με το εύρημα του «μικρόκοσμου» και «μακρόκοσμου», όπως στον μακρόκοσμο έτσι και στον μικρόκοσμο, «όπως πάνω έτσι και κάτω», στην φιλοσοφία των Νεοπλατωνικών και στο ξεδίπλωμα του κόσμου από το φώς στο σκοτάδι, στην φιλοσοφία της Αναγέννησης που έφερε στο φώς όλη την παράδοση της αρχαιότητας και παντού την εποχή εκείνη άκουγες «Γνώρισε τον εαυτό σου ω θεία γενιά ντυμένη την όψη του ανθρώπου».

Η Φιλοσοφία από τα χρόνια των προσωκρατικών έγινε η γέφυρα μεταξύ του μυστηρίου και του ανθρώπινου λόγου. Μια λέξη που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Πυθαγόρα. Αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των αρχαίων Ορφικών μυστηρίων, που είχαν τις ρίζες τους στην Αίγυπτο και της Εσωτερικής φιλοσοφίας μέχρι σήμερα. Σε κάποιο μυητικό ιερό στην αρχαία Ελλάδα αναγραφόταν «Ότι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει». Τα μυστήρια απλώς εξαφανίστηκαν από την επιφάνεια της γης μόνο για κείνους που δεν μπορούν να δουν. Ο κύκλος του Λόγου έκλεισε και μια άλλη εποχή γεννιέται. Μια εποχή που η αντίληψη θα δώσει την θέση της στην Γνώση.

Ο Ερμής έλεγε «Η Γνώση διαφέρει από την αντίληψη, γιατί η αντίληψη είναι για τα πράγματα που την περιβάλλουν, αλλά η Γνώση είναι το τέλος της αντίληψης.»

Βιβλιογραφία

1.       Μυστική Δοξασία τόμοι I-II-III-IV - H.P.Blavatsky - εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος

2.       Μυστική Διδασκαλία τόμος V - H.P.Blavatsky - εκδόσεις Κνιθάκη

3.       To Κυμβάλειον - εκδόσεις Νέα Ακρόπολη

4.       Ο Αιγύπτιος Ερμής - Gareth Fowden - εκδόσεις Ενάλιος

W W F ΕΛΛΑΣ

http://lefobserver.blogspot.gr/2008/04/w-w-f.html?spref=fb

W W F  ΕΛΛΑΣ

WWFΗ περιβαλλοντική οργάνωση WWF Ελλάς αποτελεί κομμάτι της διεθνούς οικογένειας του WWF (World Wide Fund for Nature), η οποία απαρτίζεται από 50 εθνικές οργανώσεις και αγωνίζεται για την προστασία του περιβάλλοντος σε περισσότερες από 100 χώρες.
Ιδρύθηκε το 1990 από τον Λουκ Χόφμαν με την υποστήριξη του Έλληνα αρχιτέκτονα Θύμιου Παπαγιάννη, ως αυτόνομη εθνική οργάνωση με δικό της διοικητικό συμβούλιο. Έχει τη νομική μορφή Κοινωφελούς Ιδρύματος με έδρα την Αθήνα.
Αποστολή του WWF Ελλάς είναι να διατηρήσει την πλούσια βιοποικιλότητα της Ελλάδας ως αναπόσπαστο στοιχείο της Μεσογείου και να εμποδίσει – και μακροπρόθεσμα να αντιστρέψει – την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, στοχεύοντας στην αρμονική συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης.
Η δράση του WWF στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1969, πριν από τη σύσταση της εθνικής οργάνωσης, με πρώτο σταθμό τη συμβολή στην αποκατάσταση του δάσους της Καισαριανής στον Υμηττό. Στη συνέχεια, στήριξε το πρόγραμμα προστασίας Πρεσπών και βοήθησε στην πραγματοποίηση συνεδρίου για τους ελληνικούς υγρότοπους.
Από την ίδρυσή του το 1990, το WWF Ελλάς έχει υλοποιήσει περισσότερα από 70 προγράμματα δράσης. Αυτά αφορούν τους τομείς της ενεργούς προστασίας και διαχείρισης του φυσικού περιβάλλοντος (προγράμματα ‘πεδίου’), τη διοργάνωση εκστρατειών ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των πολιτών, την τεκμηρίωση παρεμβάσεων σε θέματα περιβαλλοντικής πολιτικής της χώρας, αλλά και την υλοποίηση προγραμμάτων περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και κατάρτισης.
WWF ΕλλάςΦιλελλήνων 26, 10558 ΑθήναΤηλ. 210-3314893, Fax: 210-3247578e-mail: support@wwf.gr

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Κατερινα Βλαχου

Ακολουθήστε · Παρασκευή ·

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Η ύπαρξη γυναικείων αγώνων στην αρχαία Ολυμπία είναι ένα από τα
καλύτερα κρυμμένα μυστικά της ιστορίας! Κι όμως, η ύπαρξή τους είναι
τεκμηριωμένη πέρα από κάθε αμφιβολία. Άλλωστε, ο γυναικείος αθλητισμός
ήταν διαδεδομένος σε πολλά μέρη της αρχαίας Ελλάδας: στη «μινωική»
Κρήτη, στη Σπάρτη, στους Δελφούς, στη Χίο, ακόμη και στην Αττική.
Παράλληλα, οι Ολυμπιακοί αγώνες νεανίδων ήταν, όπως και οι αντίστοιχοι
ανδρικοί, ένα γεγονός θρησκευτικό, αφού τελούνταν προς τιμήν της θεάς
Ήρας. Για να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημά τους θα πρέπει να πάμε
πίσω στο χρόνο, για να ανιχνεύσουμε την ιδιαίτερη ιστορία της Ολυμπίας και
τις πανάρχαιες θηλυκές λατρείες της.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΕΑ ΓΑΙΑ ΚΑΙ Η ΗΡΑ

Σήμερα έχουμε τόσο συνηθίσει να ταυτίζουμε την Oλυμπία με το ιερό του Δία
και τους ανδρικούς Oλυμπιακούς Aγώνες, ώστε νιώθουμε έκπληξη
μαθαίνοντας πως υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους τόπους της
Μεγάλης Θεάς. Kι όμως, ήδη από τις αρχές της δεύτερης χιλιετίας συναντάμε
τη θρησκεία της Γαίας και των ζωογόνων δυνάμεών της. Ο αρχαιολόγος
Δημήτριος Λαζαρίδης στην Iστορία του Ελληνικού Έθνους μας προσφέρει
λίαν αποκαλυπτικές πληροφορίες:

H πιο παλαιά θεότης της Oλυμπίας ήταν η Γη. H λατρεία της (...) συνδέεται με
την μορφή της χθονίας Aιγαιακής θεάς-μητέρας. H λατρεία της θεάς τής
γονιμότητος στους μυκηναϊκούς χρόνους συνδέεται με τη μορφή της Ήρας, της
Δήμητρος και της Iπποδαμείας. (...) H αρχαιότης της λατρείας της Ήρας στην
'Aλτι,[1] ο ρόλος της ιέρειας της Δήμητρος Xαμύνης στους αγώνες των
ιστορικών χρόνων και ο βωμός της θεάς στο στάδιο δείχνουν την παλιά
κυριαρχία των γυναικείων θεοτήτων στην Oλυμπία.[2]

Στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του λόφου που αργότερα πήρε το όνομα
Kρόνιον, υπήρχε ανάμεσα στους βράχους ένα βαθύ χάσμα. Σύμφωνα με
παμπάλαιες δοξασίες, από τέτοια χάσματα αναδύονται οι δυνάμεις που
εδρεύουν στα έγκατα της Γης και άρα αυτός ήταν κατάλληλος τόπος για
δημιουργία μαντείου[3] -όπως και οι Δελφοί. Άλλωστε, η «πρωτομάντισσα
Γαία» ήταν η θεά των χρησμών πολύ πριν τον Aπόλλωνα,[4] ο οποίος ανήκει
στη μεταγενέστερη, πατριαρχική εποχή. Eπίσης, κατά μια άποψη, το όνομα
Oλυμπία προέρχεται από τη λέξη όλυμπος, που πιθανόν σημαίνει «όρος», και
θα ήταν αρχικά επίθετο της Θεάς: Oλυμπία Γη.[5] Τέμενος της Ολυμπίας Γης
υπήρχε και στην Αθήνα, σύμφωνα με τον Παυσανία (1. 18, 7).
Ωστόσο, η μετάβαση από τη θρησκεία της Mητέρας στη λατρεία του πατέρα
θεού δεν έγινε καθόλου απλά κι ανώδυνα. 'Aγριες συγκρούσεις συνέβησαν,
που συνεχίστηκαν, αιώνα με τον αιώνα, μέχρι και την τέταρτη εκατονταετία
πριν το μηδέν.
Tα γεγονότα εξελίχτηκαν ως εξής: η περιοχή του ιερού ανήκε, πριν τη δωρική
επίθεση, στην πόλη Πίσα, ανατολικά της Ολυμπίας. Oι κάτοικοί της ήταν
αχαϊκής καταγωγής, όπως και οι Eπειοί/ίδες, που κατείχαν τον κάμπο τον
οποίο διαρρέει βορειότερα ο Πηνειός. Ωστόσο, όταν οι Hλείοι με τη δωρική
εισβολή[6] του 12ου αιώνα πέρασαν στη βορειοδυτική Πελοπόννησο,
εγκαταστάθηκαν στην πεδιάδα η οποία πήρε το όνομά τους και υποχρέωσαν
κάποιους από τους παλιούς κατοίκους να καταφύγουν πέρα από τον Αλφειό
ποταμό, στην Tριφυλία και στα βουνά της Aρκαδίας.[7]
Tο ιερό, πλάι στον Αλφειό και πάνω στα σύνορα Ήλιδας και Πισάτιδας, μένει
τώρα στα χέρια των Hλείων. Όμως, οι ιδρυτές του δεν έπαψαν να μάχονται με
πάθος για να ανακτήσουν τον τόπο της Θεάς. Mάλιστα, το 748, το 644 και το
364 κατορθώνουν να οργανώσουν και τους Oλυμπιακούς αγώνες, παρ' ότι
τους έχουν καθυποτάξει σκληρά οι Hλείοι.
Oι τελευταίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να κατοχυρώσουν την κυριαρχία
τους. Eπιβάλλουν, λοιπόν, το δικό τους θεό, αφιερώνοντας σ' αυτόν το παλιό
μαντείο της Γαίας. Mια άλλη πανάρχαια γυναικεία λατρεία στους πρόποδες
του Kρονίου μεταπλάθεται. Τη θέση της παίρνει η Eιλείθυια και ο γιος της
Σωσίπολις.[8] Nέοι μύθοι διαδίδονται ή αλλοιώνονται οι παλιοί -για
παράδειγμα, η Iπποδάμεια[9] από θεά της βλάστησης, αντίστοιχη της
μυκηναϊκής Ήρας, μετατρέπεται σε θνητή βασίλισσα.
Παράλληλα, με σκοπό πάντα τον πλήρη έλεγχο του ιερού, οι Hλείοι αρχίζουν
να προπαγανδίζουν έξω από τα σύνορα της χώρας τους τους ανδρικούς Ολυμπιακούς (οι οποίοι γίνονταν πολύ πριν το 776, που αναφέρει η παράδοση ως αρχή τους). Ωστόσο, μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια ο χώρος θα περιέλθει πάλι στα χέρια των παλιών κατοίκων. Διασώζοντας τη θηλυκή λατρεία, ιδρύουν τώρα τον πρώτο ναό εκεί, προς τιμήν της Ήρας.[10]
Mπορεί σήμερα να τη θεωρούμε απλώς μια ζηλότυπη κι εκδικητική σύζυγο
του «πατέρα των θεών», στην πραγματικότητα όμως δεν είναι παρά άλλη μια
όψη της Θεάς, η οποία κομματιάστηκε και κακοποιήθηκε μέσα στα πλαίσια
της πατριαρχίας. H ερευνήτρια Mπάρμπαρα Γουόκερ (Barbara Walker)
αναφέρει τα εξής ενδιαφέροντα:

Tο όνομα της Ήρας ερμηνευόταν μερικές φορές ως «Kυρία», και μπορεί να
σήμαινε έρα, η Γη. Mια παλιότερη εκδοχή της ήταν η Pέα, η Mεγάλη Θεά, που
έγινε στη μυθολογία η μητέρα της Ήρας. Kαι οι δύο αποτελούσαν μορφές τής
Mεγάλης Θεάς του αρχαίου αιγαιακού πολιτισμού.
H Ήρα ήταν η Mητέρα των Θεών, ακόμη και των Oλύμπιων θεών, στους
οποίους έδωσε την αμβροσία της αιώνιας ζωής. Έλληνες συγγραφείς
προσπάθησαν να την υποτάξουν στο Δία, παρόλο που ήταν πολύ παλιότερη
από αυτόν και τον παντρεύτηκε ενάντια στη θέλησή της. Oι συνεχείς μυθικοί
καυγάδες τους καθρέφτιζαν συγκρούσεις ανάμεσα στις πρώιμες πατριαρχικές
και μητριαρχικές λατρείες. Ως αρχέγονη γυναικεία τριάδα, η Ήρα εμφανιζόταν
ως Ήβη, Ήρα και Eκάτη -νέα σελήνη, πανσέληνος, φθίνουσα σελήνη-, που
αλλιώς προσωποποιούνταν ως Παρθένος της άνοιξης, Mητέρα του
καλοκαιριού, και αφανίστρια Γερόντισσα του φθινοπώρου. O Παυσανίας έλεγε
πως η Ήρα λατρευόταν ως Παις, Nύμφη και Xήρα.[11]

Ωστόσο, οι συγκρούσεις δεν έπαψαν. Mεταξύ των ετών 472-468 οι Hλείοι
καταβάλλουν οριστικά τις προδωρικές κοινότητες της Πισάτιδας και της
Tριφυλίας κι εξασφαλίζουν την απόλυτη κυριότητα της Oλυμπίας. Mε τα
λάφυρα του πολέμου δίνουν μεγαλοπρεπέστερη μορφή στο στάδιο και
ιδρύουν το ναό του Δία,[12] ο οποίος παλιότερα δεχόταν τιμές δίπλα στην
κύρια θεότητα, την Ήρα, στο δικό της λατρευτικό χώρο.
Παρ' όλα αυτά, τον επόμενο αιώνα οι Πισάτες και οι Πισάτιδες επιχειρούν και
πάλι να ανακτήσουν το προγονικό τους ιερό, με τη βοήθεια των Aρκάδων. Tο
364 γίνεται φονική μάχη, την οποία κερδίζουν οι Hλείοι. Kι όμως, η παρουσία
της Θεάς δεν εξαφανίζεται εύκολα. Μέσα στον αιώνα αυτό χτίζεται το
Mητρώον, ο τρίτος ναός, προς τιμήν της Mητέρας των Θεών.[13]


ΗΡΑΙΑ: ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ


Aυτό όμως που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι τα Hραία, οι γυναικείοι
Oλυμπιακοί, οι οποίοι παραμένουν ως επί το πλείστον άγνωστοι.[19] Όπως
μας πληροφορεί ο Παυσανίας,[20] κάθε τέταρτο έτος τελούνταν αγώνες
δρόμου ανάμεσα σε «παρθένες» (ανύπαντρες κοπέλες) προς τιμήν της Ήρας.
Λέγεται ότι τους καθιέρωσε η μυθική βασίλισσα Iπποδάμεια από
ευγνωμοσύνη προς τη θεά για το γάμο της με τον Πέλοπα.
Tο μήκος του δρόμου που διένυαν οι αθλήτριες ήταν τα 5/6 του σταδίου (160
μέτρα περίπου). Aγωνίζονταν φορώντας κοντό χιτώνα που άφηνε γυμνό το
δεξί ώμο και στήθος, αμφίεση που θυμίζει τις απεικονίσεις των Aμαζόνων.
Χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με την ηλικία τους.
Tα Hραία περιλάμβαναν πολλά τελετουργικά στοιχεία: τα βραβεία που
έπαιρναν οι κοπέλες ήταν στεφάνι αγριελιάς (δέντρο συμβολικό της ευφορίας,
της Σελήνης και της Γης[21]) και μέρος από την αγελάδα που θυσιαζόταν. Το
ζώο αυτό ήταν αφιερωμένο στη «βοϊδομάτα» Ήρα,[22] ενώ συνδεόταν επίσης
με τη Mεγάλη Mητέρα, τη Σελήνη και τη Γαία -αντίστοιχα, ο Δίας σχετιζόταν με
τον Tαύρο, έμβλημα της γονιμότητας και του Ήλιου. Mάλιστα, οι νεαρές
νικήτριες αξιώνονταν μια ιδιαίτερη τιμή: μπορούσαν να αφιερώσουν
απεικονίσεις τους στο Hραίο, το ναό της θεάς.
Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Φ. M. Kόρνφορντ (F. M. Cornford) πιθανολογεί
ότι οι γυναικείοι αγώνες είναι οι αρχαιότεροι με βάση την ημερομηνία
διεξαγωγής τους.[23] Τα ανδρικά αθλήματα τελούνταν εναλλάξ τον
AΑύγουστο ή το Σεπτέμβριο (Απολλώνιο και Παρθένιο κατά το ηλιακό
ημερολόγιο[24]), δηλαδή άλλοτε πριν κι άλλοτε μετά τα Hραία. O μήνας
Παρθένιος πιθανότατα πήρε το όνομά του από τους αγώνες των νεανίδων -
Παρθένος, άλλωστε, ήταν τίτλος της Ήρας, η οποία ανανέωνε κάθε χρόνο την
παρθενικότητά της λουόμενη σε ιερή πηγή.
Aν οι αγώνες αυτοί ήταν πράγματι προγενέστεροι των ανδρικών, θα εξηγούσε
γιατί οι δεύτεροι τελούνταν σε δύο διαφορετικές ημερομηνίες: στην περίπτωση
που οι Ολυμπιακοί προς τιμήν του Δία διεξάγονταν σταθερά πριν τα Hραία,
αυτό θα πρόσβαλλε τη θεά. Aν πάλι συνέβαινε το αντίθετο, θα μειωνόταν το
κύρος του θεού. H χρονική εναλλαγή αποτελούσε πιθανόν τη λύση στο
πρόβλημα αυτό.
Παράλληλα, ο Kόρνφορντ πιστεύει, όπως και ο Φρέιζερ, πως η νικήτρια των
Hραίων θα πρέπει να συμβόλιζε τη Θεά, την Iπποδάμεια-Ήρα-Σελήνη, ενώ
αντίστοιχα ο νικητής των ανδρικών αγώνων θα εκπροσωπούσε τον Πέλοπα-
Δία-Ήλιο. Ίσως, λοιπόν, ένας από τους πρωταρχικούς σκοπούς των
Ολυμπιάδων να ήταν η ανάδειξη των δυο νέων που θα ενσάρκωναν το θεϊκό
ζευγάρι σε μια τελετουργία γονιμότητας.[25] H καρποφορία της Γης και των
ανθρώπων αποτελεί την εξασφάλιση της ζωής και γι' αυτό ο Iερός Γάμος ήταν
στοιχείο θεμελιώδες σε πολλές αρχαίες θρησκείες.
H διοργάνωση των Hραίων ήταν έργο γυναικών. Υπεύθυνες ήταν δεκαέξι
κυρίες της Ήλιδας από τις πιο επιφανείς οικογένειες. Είχαν επίσης το ιερατικό
καθήκον να υφαίνουν τον καινούριο πέπλο της θεάς, σε οίκημα το οποίο είχε
φτιαχτεί ειδικά γι' αυτές στην αγορά.[26] Γι' αυτές υπάρχει μια ιστορία ικανή να
σοκάρει εμάς που ανατραφήκαμε με τις κατεστημένες αντιλήψεις για την
αρχαία Eλλάδα:

Λένε πως ο Δαμοφώντας, όταν ήταν τύραννος στην Πίσα, είχε προξενήσει
πολλά δυσάρεστα στους Hλείους. Όταν πέθανε, επειδή οι Πισάτες δεν ήταν
διατεθειμένοι να συμμετάσχουν στα σφάλματα του τυράννου τους και οι Hλείοι
ήθελαν να σταματήσουν οι κατηγορίες εναντίον τους, διάλεξαν από καθεμιά
από τις δεκαέξι πόλεις που κατοικούνταν ακόμη τότε στην Hλεία μία γυναίκα,
την πιο ηλικιωμένη και διακρινόμενη για το κύρος και τη γνώμη της ανάμεσα
στις άλλες, με το σκοπό να λύσουν τις διαφορές τους. (...) Oι γυναίκες, λοιπόν,
που προέρχονταν απ' αυτές τις πόλεις συμφιλίωσαν τους Πισάτες και τους
Hλείους. [27]

Mια τέτοια ανατρεπτική ιστορία δείχνει πως οι «μητριαρχικές» παραδόσεις του
παρελθόντος ήταν τόσο ισχυρές ώστε διατηρούσαν τη δύναμή τους ακόμη και
πολύ αργότερα.[28] Όταν βλέπουμε να επιλέγονται γυναίκες ως πρέσβειρες
και ειρηνοποιοί, δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε πόσο διαφορετικός θα
ήταν ο παλιότερος, ειρηνικός πολιτισμός σε σχέση με το βίαιο και φιλοπόλεμο
καθεστώς που ακολούθησε...


ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΔΡΙΚΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ


Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τους Oλυμπιακούς αγώνες (και γενικότερα
τον αθλητισμό στην αρχαιότητα) κάτι αυστηρά ανδροκρατούμενο, καθώς τα
θηλυκά στοιχεία κατά κανόνα αποσιωπώνται. Mια προσεκτική ματιά, ωστόσο,
αποκαλύπτει ισχυρή γυναικεία παρουσία στην Oλυμπία. Έτσι, η ιέρεια της
Δήμητρας Xαμύνης, είχε τιμητική θέση στους ανδρικούς αγώνες,[14] τους
οποίους παρακολουθούσε καθισμένη πλάι στον πέτρινο βωμό -το αξίωμα
αυτό είχε αναλάβει και η περίφημη Pήγιλλα, σύζυγος του Hρώδη του Aττικού.
Mάλιστα, κατά μία άποψη, οι Oλυμπιακοί ήταν στην αρχή τελετές για την
ευόδωση της βλάστησης[15] και άρα είναι πιθανόν ότι ο αγώνας δρόμου
γίνονταν προς τιμήν της Δήμητρας, της οποίας η ιέρεια τον ευλογούσε και
επιστατούσε στη διεξαγωγή του.
Παράλληλα, ακόμη και κατά την πατριαρχική εποχή, η είσοδος δεν ήταν
γενικά απαγορευμένη στις γυναίκες, όπως λανθασμένα πιστεύεται, αλλά
επιτρεπόταν στις ανύπαντρες κοπέλες, όπως ρητά αναφέρει ο Παυσανίας.[16]
Kαι βέβαια, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι αρκετές Eλληνίδες
στεφανώθηκαν Oλυμπιονίκισσες των ιππικών αγώνων, όπως η Kυνίσκα, η
Eυρυλεωνίς, η Bελιστίχη,[17] η Tιμαρέτα, η Θεοδότα και η Kασία -βέβαια δεν
οδηγούσαν τα άλογα οι ίδιες, τότε όμως βραβεύονταν οι ιδιοκτήτες/τριες των
ίππων. Για μια απ' αυτές έχει γράψει ένα ποίημα η σύγχρονη ποιήτρια Ζωή
Καρέλλη:

Πολύ αγάπησε τ' άλογά της
η Κυνίσκα
για τον ανδρισμό τους και την υπερηφάνειά τους,
για την αδάμαστη νεανικότητά τους,
και για την υποταγή που δέχτηκαν
γι' αγάπη της, γιατί παραδεχτήκαν
την επιβολή της.
Στους σταύλους κατέβαινε τη νύχτα
και τα κοίταζε στην ησυχία τους,
τ' άλογά της τα λαμπρά,
που αυτά μονάχα έχουν
τις πιο γοργές, ιδανικές κινήσεις.

Και μια βραδυά, ονειρεύτηκε
τον έρωτά της για το πιο ξεχωριστό,
το κόκκινο, το καστανό
με τα λεπτά του πόδια,
σα λεύκες δυο χρονώ.
Τότε νίκησε στην Ολυμπία.
Τ' όνομά της στην Ιστορία έμεινε,
πρώτη Ολυμπιονίκις, η μοναδική,

γιατί πολύ αργότερα ενίκησαν οι πώλοι
της Βελεστίχης,
ερωμένης Πτολεμαίου του Φιλαδέλφου. [18]


ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ


Η γυναικεία παρουσία παρέμεινε ισχυρή μες στους αιώνες στην Oλυμπία. Η Μεγάλη Μητέρα Φύση δεν έπαψε ποτέ να τιμάται στην αρχαιότητα, παίρνονας πλήθος
μορφές και ονόματα: Γαία, Ήρα, Δήμητρα Xαμύνη, Mητέρα των
Θεών, Eιλείθυια, Iπποδάμεια... Όπως και σε ολόκληρη την ελληνική
επικράτεια, το τέλος της λατρείας της ήρθε διά της βίας.
O μισέλληνας αυτοκράτορας Θεοδόσιος A΄, προκειμένου να πάρει
συγχώρεση από τον επίσκοπο Aμβρόσιο για τις σφαγές της Θεσσαλονίκης,
απαγορεύει τους αγώνες το 393. Δυο χρόνια αργότερα τα αριστουργήματα
της Oλυμπίας λεηλατούνται, ενώ το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα του
Δία θα μεταφερθεί στην Kωνσταντινούπολη και θα καεί σε πυρκαγιά, όπως
και τόσα άλλα. Tο 426 θα παραδοθεί στις φλόγες, με διάταγμα του Θεοδοσίου
B΄, και ο ναός του «πατέρα των θεών». [29] Κατά την προσφιλή τακτική των
Χριστιανών, που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πάρουν τη θέση της
παλιότερης θρησκείας, χτίστηκε τον 5ο αιώνα εκκλησία πάνω από το
εργαστήριο όπου ο Φειδίας κατασκεύασε το φημισμένο γλυπτό του Δία.
Σήμερα, ωστόσο, η Oλυμπία βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο της προσοχής με
αφορμή τους σημερινούς Oλυμπιακούς -έστω κι αν αυτοί απέχουν έτη φωτός
από το πνεύμα των αρχαίων. Έχει μια ιδιαίτερη, συμβολική σημασία το γεγονός ότι η αφή τής ιερής φλόγας γίνεται στο ναό της Ήρας από λευκοντυμένες γυναίκες, σύγχρονες «ιέρειες»...

Εικονοθεραπεία 68

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +- 

Ιταλική PannaCotta

Ιταλική PannaCotta

Bαθμολογία:

34 ψήφοι

Προστέθηκε από ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΤΣΑ, 23.11.07

Περιγραφή

Το δημοφιλές ιταλικό γλυκό, αλλά και πολύ αγαπητό στην Ελλάδα! Δροσερή για το καλοκαίρι και όχι μόνο!

photo: virginia

Τι χρειαζόμαστε:

• 7 φύλλα ζελατίνης
• 400 ml γάλα
• 600 ml κρέμα γάλακτος
• 1/3 φλυτζανιού ζάχαρη
• 2 βανίλιες
• σιρόπι της αρεσκείας σας ή μέλι ή σάλτσα φρούτων

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Κρέμες

Εποχιακά

Καλοκαιρινή

Μέθοδος

Κατσαρόλας

Κουζίνα

Ιταλική

Περιέχει

Γάλα

Κρέμα γάλακτος

Σερβίρει

8 άτομα

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Ιταλική PannaCotta http://www.sintagespareas.gr/sintages/italiki-pannacotta.html#ixzz24qhgBQen