Τα χαρακτηριστικά της μηνιγγίτιδας

 Τα χαρακτηριστικά της μηνιγγίτιδας
Σημαντική η έγκαιρη διάγνωση
Είναι ο φόβος και ο τρόμος γονιών και γιατρών. Πολλά μικρόβια και ιοί μπορούν να την προκαλέσουν και ανάλογα με το αίτιο είναι και η βαρύτητα. Τις περισσότερες φορές, και μάλιστα όταν η διάγνωση γίνει έγκαιρα, θεραπεύεται χωρίς να αφήσει κατάλοιπα.

Σε κάθε εμπύρετο που συνοδεύεται με πονοκέφαλο, υπνηλία και αλλαγή της διάθεσης (ζαβλάκωμα, ανησυχία, διέγερση, έντονη ανορεξία, νωθρότητα), ο γιατρός υποψιάζεται τη μηνιγγίτιδα.

Συχνά θα δείτε τον παιδίατρο σας, εξετάζοντας το παιδί, να ψάχνει να βρει κάποια τυχόν δυσκαμψία του αυχένα του. Όπως δηλαδή είναι ξαπλωμένο το παιδί, ο γιατρός βάζει το χέρι του σαν προσκεφάλι κάτω από το κεφάλι του παιδιού, αναγκάζοντας το να καμφθεί προς το θώρακα.

Αν υπάρχει δυσκαμψία, η κίνηση αυτή δεν μπορεί να γίνει. Η δυσκαμψία του αυχένα είναι από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της μηνιγγίτιδας, αλλά αυτό δεν ισχύει για τα βρέφη και για όλες τις περιπτώσεις. Πολύ σοβαρό σημάδι μηνιγγίτιδας είναι η εμφάνιση σε ένα άρρωστο παιδί αιμορραγικού εξανθήματος. Ένα εξάνθημα χαρακτηρίζεται αιμορραγικό όταν πιέζοντας το δεν εξαφανίζεται. Γι αυτό θα πρέπει να ενημερώνεται πάντα ο παιδίατρος για κάθε εξάνθημα που αρχίζει να βγάζει ένα παιδί που έχει πυρετό.

Η διάγνωση στη μηνιγγίτιδα βιάζει. Όσο πιο γρήγορα γίνει η διάγνωση και αρχίσει η θεραπεία, τόσο το καλύτερο για το παιδί.

Η θεραπεία πρέπει να γίνεται σε μεγάλο Νοσοκομείο και μάλιστα σε μονάδες εντατικής θεραπείας. Σε περίπτωση μεταφοράς του αρρώστου πρέπει να χορηγούνται ενδοφλεβίως υγρά (φυσιολογικός ορός) και αντιβίωση, αμέσως με την υποψία της νόσου και πριν μεταφερθεί ο άρρωστος.

Μια ιδιαίτερη μορφή μηνιγγίτιδας είναι η φυματιώδης μηνιγγίτιδα, αρρώστια πάρα πολύ σοβαρή. Στα αρχικά της στάδια, το μόνο που παρουσιάζει το παιδί είναι αλλαγή της συμπεριφοράς του (οξυθυμία, νωχέλεια, αδυναμία συγκέντρωσης κλπ.). Τέτοιου είδους συμπτώματα πρέπει να ανησυχήσουν τη μητέρα. Πρόληψη στη φυματιώδη μηνιγγίτιδα αποτελεί το να γίνεται συχνά το ειδικό τεστ για τη φυματίωση, η δερμοαντίδραση Mantoux.

Κρούσμα μηνιγγίτιδας σε σχολείο

Αν παρουσιαστεί κάποιο κρούσμα μηνιγγίτιδας σε ένα σχολείο, είναι περιττό να γίνονται απολυμάνσεις. Αν γίνονται, γίνονται για το «θεαθήναι τοις ανθρώποις» και για καθαρά ψυχολογικούς λόγους των γονιών των υπολοίπων παιδιών.

Το πιο συνηθισμένο μικρόβιο, ο μηνιγγιτιδόκοκκος, ο οποίος προκαλεί και τη λεγόμενη ενδημική μηνιγγίτιδα, δεν αντέχει στο περιβάλλον αλλά ζει μέσα στη μύτη υγιών ανθρώπων, που το μεταδίδουν χωρίς να το ξέρουν.

Άρα η απολύμανση του σχολείου, δεν προσφέρει τίποτα. Σε περίπτωση κάποιου κρούσματος, θα πρέπει να παρακολουθούνται τα παιδιά που είχαν στενή επαφή με το παιδί που αρρώστησε, μήπως παρουσιάσουν κάποιο σύμπτωμα.

Η προληπτική χορήγηση αντιβιοτικών ενδείκνυται μόνο στα άτομα που είχαν άμεση επαφή με τον πάσχοντα.

iator.gr

Πανέμορφα Diy κάδρα

Απλές λύσεις

 

 

► Πανέμορφα Diy κάδρα με συδυασμό κλαδιών δέντρου και χρώματος για εκπληκτικές διακοσμήσεις
Στο σημερινό μας άρθρο θα παρουσιάσουμε μια πολύ όμορφη ιδέα που έχει να κάνει με την κατασκευή ιδιαίτερων κάδρων, τα οποία δημιουργούνται από ανακυκλώσιμο ξύλο και κλαδιά.
Τα κάδρα αυτά έχουν μια εκπληκτική 3D όψη, ενώ το θέματα τους είναι παραμυθένια και ποιητικά.

Εκπληκτικός συνδυασμός θαλασσόξυλων, κλαδιών δέντρου και χρωμάτων, που δημιουργούν ένα μαγικό αποτέλεσμα.

Αυτή είναι η δουλειά της Anja Leko. Μια ιδέα που μπορεί να δώσει σε όλους εμάς έμπνευση για την κατασκευή παρόμοιων έργων για τις διακοσμήσεις του σπιτιού μας.

texnotropieskaidiakosmisi.com

Σε γνωρίζω από την κόψη...

http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6982.html?spref=fb

Σε γνωρίζω από την κόψη...

Αγκύλωση είχε πάθει η παλάμη του Νικηταρά γύρω από τη λαβή του σπαθιού του, όταν ολοκληρώθηκε η μάχη στα Δερβενάκια. Βλέποντας τώρα αυτό το σπαθί με την κυματοειδή λάμα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, ο επισκέπτης δεν μπορεί παρά να νιώσει συγκίνηση. Γυαλοκοπάει στη βιτρίνα του το όπλο, που πάνω (και) σ' αυτό αποκτήσαμε το δικαίωμα να είμαστε (όσο γίνεται) ελεύθεροι Ελληνες πολίτες...

Να ήταν όμως μόνο αυτό; Περιδιαβάζοντας τις αίθουσες, σταματάει κανείς συνεχώς μπροστά στα τότε όπλα, τα σημερινά κειμήλια. Και εκπλήσσεται διαπιστώνοντας πως κάποια από αυτά, που πίστευε πως τουλάχιστον το 1800 είχαν βγει εκτός χρήσης, όπως οι πέλεκεις και οι κεφαλοθραύστες, εξακολουθούσαν να κάνουν τη δουλειά τους.
Υστερα τα χάνει, βλέποντας π.χ. πιστόλια ή τυφέκια με έξι κάννες αλλά με μια σκανδάλη, ικανά να κόψουν στη μέση τον αντίπαλο κι αναρωτιέται για τη χρήση των τρομπονιών, έως ότου του εξηγούν πως αντί για ένα βλήμα, τα γέμιζαν με σίδερα, βλήματα και σιδεράκια, τα οποία διέσπειραν και όποιον έπαιρνε ο χάρος.
Τα πυροβόλα όπλα, που χρησιμοποιούσαν οι Οθωμανοί και οι υποτελείς τους, δεν ήταν τυποποιημένα βιομηχανικά είδη. Κάννες, κοντάκια, πυροδοτικοί μηχανισμοί και άλλα προέρχονταν από διάφορα μέρη εντός και εκτός Αυτοκρατορίας και συναρμολογούνταν σε διάσπαρτα βιοτεχνικά εργαστήρια. Οσο για τις μορφολογικές τους παραλλαγές, οφείλονταν περισσότερο σε τοπικές παραδόσεις ή προσωπικές προτιμήσεις παρά σε τεχνικούς λόγους.
Εφεραν τότε τον οθωμανικό σισανέ, με το πολυγωνικό κοντάκι, το καριοφίλι (Cario e figli = Κάριο και υιοί - ιταλικό εργαστήριο όπλων), το επίσης ιταλικό νταλιάνι, το τρομπόνι, που χρησιμοποιούσαν κατά κύριο λόγο στα πλοία, και την πιστόλα, σε ζεύγη, που φέρεται στο σελαχλίκι.
 
Ο Δημήτρης Μαυρομιχάλης σε έργο του Ντιπρέ του 1819

Μετά ήταν το γιαταγάνι, το ανατολίτικο κοντό σπαθί με την κυρτή λάμα, η πάλα, αλλά και η σπάθη. Τα μαχαιρίδια, διαφόρων τύπων, η μπαρουταποθήκη, το χαρμπί ως εξάρτημα καθαρισμού και η μήτρα, όπου έχυναν μολύβι για τα βόλια, συμπλήρωναν τον εξοπλισμό.
Εύλογο πως τα ελληνικά όπλα του Αγώνα ήταν εν πολλοίς τουρκικά, αφού μετά τις πρώτες στρατιωτικές επιτυχίες οι πολεμιστές κατόρθωσαν να εξοπλιστούν καλύτερα από τα λάφυρα. Σημειώστε ότι τα πυροβόλα όπλα δεν ήταν εύχρηστα. Ηταν βαριά και βραδυφλεγή, με αποτέλεσμα ο κάθε αγωνιστής να φέρει πολλά από αυτά και να έχει πίσω του στο ταμπούρι δυο-τρία παλικαράκια για να του τα γεμίζουν.
Ο συναισθηματικός δεσμός του πολεμιστή με τα όπλα του ήταν ισχυρότατος. Τα προβιομηχανικά όπλα ήταν κατ' εξοχήν προσωπικά και η κατοχή ή η απώλειά τους ήταν συνυφασμένη με την αίσθηση της τιμής και της ανδρείας.
Συχνά δε τα προσωποποιούσαν δίνοντάς τους (με τρυφερότητα) γυναικεία ονόματα. Ετσι Θοδωρούλα λεγόταν το καριοφίλι του Θεόδωρου Γρίβα, Κυρα-Βασιλική, το καριοφίλι του Γεωργίου Καραϊσκάκη, Παπαδιά αυτό του Αθανάσιου Διάκου και Ασήμω η σπάθη του Οδυσσέα Ανδρούτσου.
Επιχειρήστε μια επίσκεψη στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (Παλιά Βουλή). Στ' αλήθεια μεταγγίζει υγιή ιστορική υπερηφάνεια που, μέρες που είναι, την έχουμε ανάγκη.

πηγή: Ελευθεροτυπία

ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ

ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ (12 Ιανουαρίου 1873 – 26 Μαρτίου 1940)
Ο Σπύρος Λούης γεννήθηκε το 1872 στο Μαρούσι, χωριό τότε κοντά στην Αθήνα. Η δουλειά του ήταν νερουλάς στα γύρω χωριά. Κατά τη στρατιωτική του θητεία, διακρίθηκε για την ικανότητά του να τρέχει "πιο γρήγορα από άλογο".
Ο Σπύρος Λούης, ένας απλός άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση και ειδική εκπαίδευση, που πάντα φορούσε την ελληνική εθνική ενδυμασία, έγινε μύθος. Πολλοί συγγραφείς τού αφιέρωσαν ποιήματα και ύμνους και ο Τύπος τον ανακήρυξε ήρωα. Σήμερα τ' όνομά του έχει μείνει έκφραση παροιμιώδης, που δείχνει τη ζωντάνια αυτού του μύθου.

Παρά τη δόξα που απέκτησε μετά τους Αγώνες, η ζωή του ήταν δύσκολη. Δούλευε σκληρά για να κερδίσει τα προς το ζην και αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα με την υγεία της γυναίκας του. Οδηγήθηκε ακόμη και στη φυλακή, καταδικασμένος άδικα για πλαστογραφία, αλλά το ευρύ κοινό συνέχισε να τον υποστηρίζει. Σύντομα, η 

δικαιοσύνη αναγνώρισε το λάθος της και τον απελευθέρωσε.
Ο Λούης πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο ως επίσημος αντιπρόσωπος της Ελλάδας, μεταφέροντας το Ολυμπιακό σύμβολο της χώρας του, τον κότινο, ένα στεφάνι αγριελιάς. Αυτή ήταν και η τελευταία του δημόσια εμφάνιση. Πέθανε το 1940, αφήνοντας πίσω του έναν ισχυρό μύθο που ξεπέρασε την εν ζωή του φήμη. http://www.fhw.gr/

τι σημαίνει ταπεινοσύνη

Adali Kalliopi

Ακολουθήστε · Δευτέρα

 

ΑΡΓΗΣΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ‘κοψα και το ‘φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.

Οδυσσέα Ελύτη

ΤΕΡΕΖΑ ΜΑΚΡΗ - Η «κόρη των Αθηνών» και ο Λόρδος Βύρων

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΤΕΡΕΖΑ ΜΑΚΡΗ - Η «κόρη των Αθηνών» και ο Λόρδος Βύρων

Στην περιοχή του Ψειρή γράφτηκε στα 1809 μια πολύ τρυφερή ιστορία αγάπης. Το ρομαντικό ειδύλλιο ανάμεσα στον διάσημο ποιητή και φιλέλληνα λόρδο Βύρωνα και τη μικρή κόρη του Προκοπίου Μακρή, προξένου τής ‘Αγγλίας, τη Θηρεσία Μακρή. Λίγο πιο πέρα από την πλατεία ‘Ηρώων, την πλατεία Ψειρή, στην Οδό ‘Αγυιάς, σήμερα ‘Αγ. Θέκλας, βρισκόταν το σπίτι του Μακρή. Στην πραγματικότητα ήταν δύο κα­τοικίες που χωρίζονταν με μεσότοιχο, αλλά επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Τότε, που τα σπίτια ήταν λίγα στην Αθήνα, στη μια από τις δυο κατοικίες εφιλοξενούντο ξένοι περιηγητές για λίγες ημέρες.
‘Ανάμεσα στους φιλοξενούμενους ήταν ο Λόρδος Βύρων και ο φίλος του Χόμπχαουζ. Όταν ο Βύρων, στα τέλη του Δεκέμβρη του 1809, είδε την δωδεκάχρονη Θηρεσία ή Τερέζα Μακρή (είχε γεννηθεί το 1791) κεραυνοβολήθηκε. Ενοιωσε μεγάλο θαυμασμό και είπε στο φίλο του:
- Κοίτα, Ρόμπερτ, μία από τις Καρυάτιδες ζωντάνεψε!
Όσο περνούσαν οι μέρες τόσο ο έρωτας του Βύρωνα για την μικρή σπιτονοικοκυρά του μεγάλωνε. Ο φίλος του Ρόμπερτ, του συνέστησε να φύγουν το γρηγορότερο. Όμως ο Βύρων ήθελε να την παντρευτεί. Μα φοβό­ταν μήπως η δωδεκάχρονη κόρη δεν καταλάβαινε τον έρωτά του. Ετσι αποφάσισε να μιλήσει στη μητέρα της. Βέβαια, και η μικρή Θηρεσία, όταν αντάμωσε το βλέμμα του, ένοιωσε την καρδιά της να φτερουγίζει. Μα απέκλεισε μέσα της οτιδήποτε, αφού ο Βύρων είχε τέτοια καταγωγή.
Μια μέρα, όμως, που βρέθηκαν οι δυο τους στο χαγιά­τι του σπιτιού, ο ευγενής φιλέλληνας της έπιασε το χέρι. Η νέα το τράβηξε και του είπε στα Γαλλικά:
- Είμαι ορφανή κοπέλα και δεν έχω δικαίωμα να μι­λάω με άνδρες…..
Τότε ο Λόρδος γονάτισε μπροστά της και της φίλησε τα κρινοδάχτυλα των χεριών της.
- Ζωή μου, σ’ αγαπώ, της είπε με αληθινό πάθος. Πες μου, θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;
Πλημμυρισμένη από ευτυχία η Θηρεσία του είπε:
- Φοβάμαι, Νοέλ..
Φοβόταν πως η αγάπη, η μεγάλη αυτή αγάπη, θα περ­νούσε σύντομα.
- Ταξίδεψε, συνέχισε κι αν η αγάπη σου μείνει ζωντα­νή, τότε έλα πάλι.
Τρελός από ευτυχία ο Βύρων έγραψε το γνωστό ποίημα για την κόρη των ‘Αθηνών, που κάθε στροφή του τελειώνει με το «ζωή μου, σ’ αγαπώ». Όταν, όμως, επρόκειτο να φύγει, η Θηρεσία του υπενθύμισε ότι ένας ποιητής πρέπει να μένει ελεύθερος. Ο ποιητής έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι και δεν ξα­ναγύρισε. Λίγο αργότερα η Θηρεσία έκλαψε το θάνατό του. Στα 1829 παντρεύτηκε τον πρόξενο της ‘Αγγλίας στο Μεσολόγγι, γνωστό Φιλέλληνα Ιάκωβο Μπλακ, και από κει και πέρα έζησε στην ‘Αγγλία, αφήνοντας πίσω της την πλατεία του Ψειρή.
Όταν πέθανε, στα 1876, οι «κουτσαβάκηδες» ήταν στις δόξες τους γύρω από το πατρικό της σπίτι.

Κόρη γλυκιά των Αθηνών,
σε τούτη δω του αποχωρισμού την ώρα,
δώσε , ώ! δώσε πίσω την καρδιά μου,
π’αποχωρίστηκε από το στήθος το δικό μου
ή πάρε ό,τι απόμεινε και κράτησέ το.
Πριχού να φύγω άκουσε τον όρκο τον δικό μου:
-Ζωή μου, σας αγαπώ!
Μα τα μαλλιά τ΄ατίθασα ,
τα γλυκανεμισμένα ‘πο τον αγέρα του Αιγαίου,
Μα τα βλέφαρά σου που με τα κατάμαυρα ματόκλαδα αγγίζουν
τα τρυφερά τα μάγουλα τα ροδοβαμμένα.
Μα τα ελαφίσια τ’ ‘αγριωπά τα μάτια σου,
-Ζωή μου, σας αγαπώ!
Μα τα χείλη σου, που λαχταρώ με πόθο,
Μα τη λιγνή τη μέση σου, που ‘ναι σα δαχτυλίδι.
Μα τα λουλούδια που μιλούν κάλλιο από κάθε λέξη.
Μα της αγάπης τη χαρά, που γίνεται μαζί και λύπη :
-Ζωή μου, σας αγαπώ!
Κόρη γλυκιά των Αθηνών,
Σ΄ αφήνω γεια και φεύγω, μα μη με ξεχνάς
Σαν είσαι μοναχή να με συλλογάσαι.
Τι κι αν πηγαίνω μακριά κι αν φεύγω για την Πόλη
μου ΄χει η Αθήνα την καρδιά και την ψυχή σκλαβώσει.
Αγάπη τέτοια σώνεται;
-Ζωή μου, σας αγαπώ!

Η μορφή της Κόρης των Αθηνών, (ή κατά κόσμον Τερέζας Μακρή), μια μορφή αγγελικά πλασμένη μέσα από τους φλογερούς στίχους βγαλμένους από τον έρωτα που έτρεφε ο Μπάϋρον για εκείνην, ενέπνευσε ποιητές, ζωγράφους και λοιπούς καλλιτέχνες για να περάσει για πάντοτε στα Ηλύσια της ποίησης και του θρύλου.
Το σπίτι της οδού Θέκλας εκεί όπου γεννήθηκε ο έρωτας του Μπάϋρον για την πανέμορφη Τερέζα δεν υπάρχει πια…..
Κατεδαφίστηκε το 1974….ΑΠΟ http://olympia.gr/

ΠΙΝΑΚΑΣ - Αγνώστου,Κόρη των Αθηνών (λεπτομέρεια).

Τένεσι Ουίλιαμς

Ο Τένεσι Ουίλιαμς (26 Μαρτίου 1911-25 Φεβρουαρίου 1983), φιλολογικό ψευδώνυμο του Τόμας Λανιέ Ουίλιαμς, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς, μαζί με το σύγχρονό του, Άρθουρ Μίλλερ. Έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Νέα Ορλεάνη, όπου και άλλαξε το όνομά του από την πολιτεία καταγωγής του πατέρα του. Έγραψε ποιήματα, νουβέλες, θεατρικά έργα και παιχνίδια, ιστορίες και μυθιστορήματα. Κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1948 για το "Λεωφορείον ο Πόθος" και το 1955 για τη "Λυσσασμένη Γάτα". Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 30 γλώσσες, ενώ αποτελούν ιδιαίτερα δημοφιλείς παραστάσεις σε όλο τον κόσμο.

Το Λεωφορείον ο Πόθος (τίτλος πρωτοτύπου A streetcar named Desire) είναι ταινία του σκηνοθέτη Ηλία Καζάν γυρισμένη το 1951. Βασίζεται στο ομώνυμο δράμα του Τένεσσι Ουίλιαμς. Η ταινία έλαβε δώδεκα υποψηφιότητες και βραβεύτηκε με τέσσερα βραβεία όσκαρ.

Το 1997 το Λεωφορείον ο Πόθος έλαβε την 45η θέση ως μιά απ'τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών απ'το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφο
Η Μπλάνς (Βίβιαν Λι), μια καθηγήτρια από τις Νότιες Πολιτείες, επισκέπτεται μετά τον πλειστηριασμό της οικογενειακής περιουσίας της την αδερφή της Στέλλα (Κιμ Χάντερ), που ζει με τον άντρα της Στάνλευ Κοβάλσκυ (Μάρλον Μπράντο) στη Νέα Ορλεάνη. Ο Κοβάλσκυ, που ως Πολωνός μετανάστης και εργάτης αντιμετωπίζεται υποτιμητικά από την Μπλανς, καθηλώνει την Στέλλα με τον οξύθυμο και επιβλητικό χαρακτήρα του σε μία σχέση που κυριαρχείται από το ωμό πάθος. Η υπερευαίσθητη και κάπως υπερβολική Μπλανς, τονίζοντας την ευγενή καταγωγή και την καλή ανατροφή της, μπαίνει στο στόχαστρό του και ενδόμυχα γεννιέται ένας κρυφός πόθος. Όσο περνά ο καιρός, αποκαλύπτονται μυστικά του παρελθόντος της Μπλανς και λόγω της συγκατοίκησης δημιουργούνται εντάσεις και πολλαπλά ξεσπάσματα που αφαιρούν ένα ένα τα πέπλα από τους πολύπλοκους χαρακτήρες των ηρώων. Εν τέλει το όριο μεταξύ λογικής και παράνοιας γίνεται όλο και περισσότερο θολό, με αποτέλεσμα το ολέθριο τέλος.Η ταινία προτάθηκε για δώδεκα όσκαρ το 1951, λαμβάνοντας συνολικά τέσσερα βραβεία όσκαρ, εκ των οποίων τα τρία ήταν για τις ερμηνείες των Λι, Μάλντεν και Χάντερ. Είναι η μοναδική ταινία μέχρι και σήμερα που έχει λάβει τρία ερμηνευτικά βραβεία και μοιράζεται το ρεκόρ με την ταινία του 1976 Το δίκτυο (The Network). Ο Μάρλον Μπράντο ήταν ο μοναδικός από τους ηθοποιούς της ταινίας που ήταν υποψήφιοι που δεν τιμήθηκε με το βραβείο, το οποίο έχασε από τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ για την ταινία Η βασίλισσα της Αφρικής (The African Queen), ενώ η ταινία έχασε το όσκαρ καλύτερης ταινίας από το Ένας Αμερικανός στο Παρίσι (An American In Paris, 1951.

http://el.wikipedia.org/wiki/Λεωφορείον_ο_Πόθος

Οι Σουμέριοι ήταν πανάρχαιοι Κρήτες

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/03/oi-soumerioi-hsan-panarxaioi-krhtes.html

Οι Σουμέριοι ήταν πανάρχαιοι Κρήτες

Ο Ευήμερος αναφέρει ότι, οι πανάρχαιοι Έλληνες Μινωικοί Κρήτες οδηγούμενοι υπό του Διός, είχαν εποικήσει την Αραβία, την Περσία, τα νησιά του Ινδικού Ωκεανού, την νήσο Παγχαία, την Μεσοποταμία, όπου πολύ αργότερα ονομάσθηκαν Σουμέριοι, μέχρι και τον Εύξεινο Πόντο, όπου εμφανίσθηκαν και εγκαταστάθηκαν ως Χάλυβες. Φιλέλληνες Ινδοί της Καλκούτας, λένε:
Πιστεύουμε ότι ήρθαμε απ'τήν Κρήτη πολύ πριν από τον Αλέξανδρο (τουλάχιστον κάποιοι από εμάς). Κρητικές σφραγίδες έχουν ανακαλυφθεί στην περιοχή μας. Το λιμάνι Γιάνγκ ήταν πολύ αρχαίο λιμάνι και η ιστορία των πραγματικών Αργοναυτικών πρέπει να είναι κρυμμένη εκεί. (Οικονομικός Ταχυδρόμος 6-10-94).
Μήπως αυτή η λεγόμενη Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα; και η κάποια; άγνωστη μεσογειακή θα έπρεπε να λέγεται Ελληνοκρητομινωϊκή;. O αρχαιολόγος S.K.CHATTERGI στο κεφάλαιο του περίφημου βιβλίου του Ιστορία και πολιτισμός του Ινδικού λαού όχι μονάχα παραδέχεται τη μεγάλη μετανάστευση από τα νησιά του Αιγαίου με επίκεντρο τη νήσο Κρήτη, αλλά επιμένει στην καταγωγή του ινδικού λαού από τους προέλληνες του Αιγαίου.

Ένας Ινδός αρχαιολόγος αναζητώντας παλιούς ναούς βουδικούς στο Πακιστάν το 1922, βρήκε τον ένα μετά τον άλλο έξι σφραγιδόλιθους με εικονογραφική ανάγλυφη παράσταση, τέλειας τέχνης.
Μην κατορθώνοντας να ερμηνεύσει αυτούς αποτείνεται στον ανατολιστή αρχαιολόγο SIR JOHN MARSHAL, στο οποίο παρέδωσε τα ευρήματα του.
Το 1925 έγινε γνωστό, ότι κάποια σχέση ανάμεσα σ'αυτούς τους δακτυλιόλιθους πρέπει να υπάρχει, με την εικονογραφική παράσταση του Δίσκου της Φαιστού

Γηρυόνης

http://art-hellas.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7126.html

Γηρυόνης

Στην ελληνική μυθολογία ο Γηρυόνης (από το ρήμα γηρύω = φωνάζω, σκούζω) ήταν ένας τρισώματος ή τρικέφαλος γίγαντας, γιος του Χρυσάορα ή του θεού Ποσειδώνα και της Καλλιρρόης, κόρης του Ωκεανού. Και στις δύο εκδοχές, είναι εγγονός της Μέδουσας Γοργώς. Είναι επίσης γνωστός με τα ονόματα Γηρυονέας, Γηρυονεύς και Γηρυών.

Ο Γηρυόνης κατοικούσε στη νήσο Ερύθεια, στην ομιχλώδη Δύση, στα πέρατα του Ωκεανού. Είχε πλούσια κοπάδια βοδιών, που τα έβοσκε ο Ευρυτίων και ο δικέφαλος σκύλος Όρθρος ή Όρθος, κοντά στο μέρος όπου ο Μενοίτιος έβοσκε τα κοπάδια του Άδη. Με διαταγή του Ευρυσθέα ο Ηρακλής ήρθε στην Ερύθεια για να πάρει τα βόδια του Γηρυόνη στον ομώνυμο άθλο του, τον δέκατο κατά σειρά. Ο Ηρακλής σκότωσε τελικά τότε και τον Γηρυόνη, κοντά στον ποταμό Ανθεμούντα, όπου συναντήθηκαν και αναμετρήθηκαν.

Οι αρχαίοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν ποικιλότροπα τον μύθο του τρισώματου Γηρυόνη, λέγοντας ότι στην πραγματικότητα ήταν οι τρεις γιοί του Χρυσάορα, που εξεστράτευσαν κατά του Ηρακλή, είτε ότι ο Γηρυόνης εκφράζει τις τρεις χρονικές κατηγορίες (παρελθόν - παρόν - μέλλον). Επιστημονικότερος, ο Θουκυδίδης ερμηνεύει τον μύθο ως ανάμνηση της παλαιότερης εποχής, οπότε οι ληστείες ήταν συχνές, αλλά δεν θεωρούνταν επίμεμπτη πράξη. Ο Παλαίφατος, στο βιβλίο του "Περί Απίστων", αναφέρει πως ο Γηρυόνης καταγόταν από την πόλη Τρικαρηνία (κάρα = κρανίο)κι έτσι από παρανόηση, όταν αναφέρονταν στον Γηρυόνη τον Τρικαρήνο, νόμιζαν πως είχε τρία κεφάλια.

Η πάλη του Ηρακλή με τον Γηρυόνη απεικονιζόταν κατά τον Παυσανία στη Λάρνακα του Κυψέλου στην Ολυμπία. Επίσης, η πάλη αυτή παριστανόταν στη μετόπη του «θησαυρού» των Αθηναίων στους Δελφούς, στη μετόπη του ναού του Δία στην Ολυμπία, στις δύο μετόπες του ναού του Ηφαίστου στην Αθήνα (το γνωστό «Θησείο»), σε πολλά αρχαϊκά αγγεία, ιδίως χαλκιδικά, καθώς και σε αττικά μελανόμορφα και ερυθρόμορφα αγγεία. Από τα μελανόμορφα το πιο αξιόλογο θεωρείται ο αμφορέας του Εξηκία (σήμερα στο Λούβρο), ενώ από τα ερυθρόμορφα η κύλικα του Ευφρονίου

Ο Στησίχορος έγραψε ένα άσμα για τον Γηρυόνη, το «Γηρυονηίς», σπαράγματα του οποίου διασώθηκαν στον Πάπυρο της Οξυρρύγχου.

Ο Γηρυόνης ταυτοποιείται μερικές φορές ως χθόνιος δαίμονας του θανάτου, κυρίως εξαιτίας του συνειρμού με την ακραία δυτική κατεύθυνση. Στη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, ο Γηρυόνης εμφανίζεται ως φτερωτό θηρίο με ουρά σκορπιού αλλά με το πρόσωπο ενός τίμιου ανθρώπου, να κατοικεί στην πλαγιά ανάμεσα στον έβδομο και τον όγδοο κύκλο της Κολάσεως (οι κύκλοι της βίας και της απάτης, αντιστοίχως).

Φρεντερίκ Μιστράλ - Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 

 

Φρεντερίκ Μιστράλ - Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

**Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια
λάμπει, και με το φως τα πάντα ξανανιώνουν.

Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι

στον Παρθενώνα ξαναχτίζει τη φωλιά του!

Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου

στ' αμπέλια μας απάνου τα σαρακωμένα.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

**Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα,

να η άνοιξη γυρίζει, μα στα κορφοβούνια

του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα

όρνιομεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε'

για να διώξεις το μαύρο γύπα που σε τρώει,

αρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.


**Τ' ανάκρασμα τ' ακούτε της αρχαίας Πυθίας:

"Νίκη στων ημιθέων τ' αγγόνια!" Από την 'Ιδη

ως στης Νικαίας τ' ακρογιάλια ξανανθίζουν

αιώνιες οι ελιές. Με τ' άρματα στα χέρια

εμπρός! Τα ύψη των βουνών ας τ' ανεβούμε,

τους σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας!

Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.


**Κι έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορέματά σας,

αρραβωνιαστικές, για να στεφανωθείτε

στο γυρισμό τους ακριβούς σας' μέσ' στο λόγγο

γι' αυτούς που σας γλιτώσανε κόφτε τη δάφνη.

Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη,

ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα, παλικάρια.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.


**'Ο,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αδέρφια!

Στων πυρωμένων τούτων βράχων τη λαμπράδα

με σάρκα θεία μπόρεσ' ο άνθρωπος να ντύσει

το φωτερότερο κι απ' όλα τα όνειρά του.

Κι η χριστιανή ψυχή βουβή εκεί πέρα θα είναι;

Κι εμείς ενός κορμού ξερόκλαδα εκεί πέρα;

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Φρεντερίκ Μιστράλ
(8 Σεπτεμβρίου 1830 - 25 Μαρτίου 1914) Γάλλος ποιητής, συγγραφέας και λεξικογράφος, ο οποίος, τον 19ο αιώνα, ηγήθηκε της προσπάθειας αναβίωσης της οξιτανικής γλώσσας και λογοτεχνίας.
Το 1904 μοιράστηκε με τον Ισπανό Χοσέ Eτσεγκαράι υ Eϊζαγκίρε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για τις συμβολές του στη λογοτεχνία και τη φιλολογία. Προς τιμήν του πήρε το ψευδώνυμο επίθετό της η Χιλιανή συγγραφέας και Νομπελίστρια Γκαμπριέλα Mιστράλ (Lucila Godoy Alcayaga). Προτομή του έχει στηθεί στην Καλλιθέα Αττικής, στην πλατεία Αγίας Ελεούσης.