Αρχαίο ελληνικό νόμισμα κατέγραψε έκλειψη...

Μυθικη Αναζητηση

Αρχαίο ελληνικό νόμισμα κατέγραψε έκλειψη του Δία από την Σελήνη.
Ήταν 17 Ιανουαρίου 121 π.Χ. Ακριβώς πριν από 2.136 χρόνια συµβαίνει ένα σπάνιο αστρονοµικό φαινόµενο: έκλειψη του ∆ία από τη Σελήνη. 
Λίγο αργότερα – περίπου το 120 π.Χ. – κυκλοφορεί ένα αργυρό τετράδραχµο που εµφανίζεται για µία φορά µόνο στην Ιστορία της αρχαίας Συρίας και εξαφανίζεται... 
http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_4959.html

εξωτικά λουλούδια!

Φτιάξτε εξωτικά λουλούδια από τη Χαβάη ! Είναι πανεύκολο!
Στους παρακάτω συνδέσμους θα δείτε ένα προς ένα τα βήματα .
Με την ίδια τακτική και με παραλλαγές στην ποιότητα της κλωστής
μπορείτε να φτιάξετε απο κουβέρτα μέχρι σάλι. Καλή επιτυχία!

Το τερπνόν μετά του ωφελίμου

Reciclagem , Jardinagem e Decoração.

 

Roupinha em tricô para as canecas! Para alegrar a hora do chá, chocolate quente ou café...

Το τερπνόν μετά του ωφελίμου 
Όμορφα μπλουζάκια για την κούπα σας διατηρούν ζεστό το ρόφημά σας και μοιάζει να  είναι μια τρυφερή συντροφιά
Καλή επιτυχία! 

Η μονή Μυρτιάς

Η Αμπελος

 

Η μονή Μυρτιάς, αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου, στην ομώνυμη γραφική περιοχή της Τριχωνίδας Αιτωλοακαρνανίας

Λίνδος!!!!

Ρόδος (Rhodos,Rhodes,Rodos)

 

 

Λίνδος!!!!Μπορεί και διατηρεί το χρώμα και την ατμόσφαιρα 

μιας άλλης εποχής. 

Κυρίαρχο στοιχείο ο ρομαντισμός, που καταλαμβάνει τον επισκέπτη, 

μόλις φθάσει στο χωριό.

της Παναγίας της Θαλασσινής

Η Αμπελος

 

 

 

              Η εκκλησία της Παναγίας της Θαλασσινής, πάνω σε βράχο, 

δίπλα στη θάλασσα, στη Χώρα της Άνδρου

"Ἕνα καράβι φεύγει" Κώστας Οὐράνης (Λεωνίδιο 1890 - Ἀθήνα 1953)

Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Πατήστε "Μου αρέσει!" στη Σελίδα · 10 Απριλίου

 

"Ἕνα καράβι φεύγει"
Κώστας Οὐράνης (Λεωνίδιο 1890 - Ἀθήνα 1953)

Ἕνα μεγάλο τετρακάταρτο καράβι
ἀφήνει ἀγάλια τὸ λιμάνι πρὸς τὸ βράδυ.

Ἡ νηνεμία τῶν νερῶν, καθὼς τὴ σχίζει,
μ' ἀντιφεγγίσματα λευκῶν πανιῶν γεμίζει.

Εἶν' ἕνα ξενικὸ καράβι, στὰ πλευρά του
μὲ κόπο συλλαβίζει ὁ κόσμος τ' ὄνομά του.

Ἀπὸ ποιὰ μακρινὰ ἔχει ἔρθει μέρη
καὶ τὸ ποῦ πάει κανένας δὲν τὸ ξέρει.

Οὔτ' ἕνα ἄσπρο μαντήλι δὲν τὸ χαιρετάει,
τώρα ποὺ ἀπ' τ' ἀκρολίμανο σιγὰ περνάει.

Μόνο οἱ γυναῖκες τὸ κοιτᾶν ἀπ' τὰ μπαλκόνια,
σὰ ν' ἀπολησμονήθηκαν ἐκεῖ ἀπὸ χρόνια.

Ὡστόσο ἀφήνοντας γιὰ πάντα τὸ λιμάνι,
ἕνα τεράστιο ψυχρὸ κενὸ ἔχει κάνει.

Καὶ τώρα ποὺ στὸ πέλαγο ἀρμενίζει
κι ὁ δειλινὸς ὁ ἥλιος τὸ φωτίζει,

-λάμπουν ἀπὸ χρυσάφι τὰ κατάρτια,
πορφύρες κυματίζουνε στὰ ξάρτια-,

οἱ ἀνθρῶποι ποὺ κοιτᾶν στὴν παραλία
νοιώθουν πιὸ ἄδεια, πιὸ στενὴ τὴν πολιτεία

καὶ πιὸ γυμνὴ ὁ καθένας τὴ ζωή του
-σὰν κάτι νὰ τοὺς ἔφυγε μαζί του...
***

Κάρτα - Σκυριανό Καράβι - Καλλιτέχνης: Φωτεινή Στεφανίδη

Σήμερα... 14/4

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ Ο ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ Ο ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ
Τὸ “ΣΥΝΕΧΕΣ” Θαῦμα τοῦ Ἀρχάγγελου Μιχαὴλ στὴν Σύμη. Μπουκάλια πιστῶν μὲ τὶς προσευχές τους ἀπὸ κάθε μέρος τῆς γὴς φτάνουν στὸ νησὶ μόνα τους !!!
Δοχεία, μπουκάλια, καὶ δέματα σταλμένα ἀπὸ τοὺς ὠκεανοὺς στὴν Μονὴ Ταξιάρχου Μιχαὴλ στὴν Σύμη. Φθάνουν πάντοτε, σὲ ὅσους μὲ πραγματικὴ πίστη κάνουν τὸ τάμα τους, καὶ πάντα παίρνουν ἀπάντηση ἀπὸ τὸ Μοναστήρι.
Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ὁ Πανορμίτης, πέρα ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα ἐπιβεβαιωμένα Θαύματα ποὺ ἔχει ἐπιτελέσει καὶ ἐπιτελεῖ ἐδῶ καὶ ἑκατοντάδες χρόνια στὴν Ἱερὰ αὐτὴ Μονὴ τῆς Σύμης, πραγματοποιεῖ (ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω) καὶ ἕνα διαχρονικὸ (ἀνὰ τοὺς αἰῶνες) καὶ ταυτόχρονα Μοναδικὸ παγκοσμίως Θαῦμα, σὲ ὅσους πιστοὺς βρίσκονται σὲ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου καὶ δὲν ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ ἔρθουν οἱ ἴδιοι στὸ Μοναστήρι του.
Τὸ Μοναστήρι βρίσκεται στὸ Νότιο ἄκρο τοῦ νησιοῦ καὶ εἶναι χτισμένο στὸν πανέμορφο ὅρμο τοῦ Πανόρμου, ἐνῶ ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀκόμα Χριστιανικοὺς αἰῶνες ἀποτελοῦσε ἕνα ἀπὸ τὰ Κέντρα τοπικῆς Εὐσέβειας πρὸς τοὺς Ἀγγέλους.
Ἡ Ἱερὰ Μονὴ (ὅπου δεσπόζει, κατέχοντας φυσικὲς διαστάσεις, ἡ Ἐφέστια Θαυματουργὴ Εἰκόνα τοῦ Ταξιάρχου Μιχαήλ), εἶναι χτισμένη τὸ 1783, ἡ δὲ Ἁγιογράφηση πραγματοποιήθηκε τὸ 1792 ἀπὸ δύο αὐτόχθονες Ἁγιογράφους, τὸν Ἱερομόναχο Νεόφυτο καὶ τὸν Κυριάκο Καρακωστή. Τέλος, πάνω ἀπὸ τὴν κεντρικὴ Πύλη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς βρίσκεται τὸ περίφημο Καμπαναριὸ τοῦ Πανορμίτη (Κτίσμα τοῦ 1911), ποὺ συγγενεύει μὲ Ρωσικὰ Καμπαναριά.
Τὸ Μέγα λοιπὸν καὶ διαχρονικὸ αὐτὸ Θαῦμα ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω, ἔχει συμβεῖ καὶ συμβαίνει σὲ ὅποιον διαθέτει Ἀληθινὴ Πίστη στὸν Μοναδικὸ Ἀληθινὸ Θεό, στὸν Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστό.
Ἐκεῖνος ποὺ ἀδυνατεῖ τὴν παροῦσα στιγμὴ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν Ἱερὰ Μονή, μπορεῖ μέσα σὲ ἕνα μικρὸ μπουκαλάκι, εἴτε ἀπὸ ἐμφιαλωμένο νερὸ εἴτε ἀπὸ πορτοκαλάδα (πλαστικὸ κατὰ προτίμηση, ὡς πιὸ ἀνθεκτικό), νὰ τοποθετήσει Θυμίαμα, ἕνα χαρτὶ μὲ τὰ «Ὑπὲρ Ὑγείας» καὶ τὰ «Ὑπὲρ Ἀναπαύσεως» ὀνόματα ἐκείνων ποὺ ἐπιθυμεῖ, ἕνα χαρτάκι μὲ τὸ ὀνοματεπώνυμο, τὴ διεύθυνση ἢ καὶ τὸ τηλέφωνό του. Ἐπίσης, μπορεῖ νὰ συμπεριλάβει καὶ ἕνα γράμμα πρὸς τὸ Μοναστήρι, γιὰ ὁποιοδήποτε θέμα τὸν ἀπασχολεῖ καὶ θὰ ἤθελε νὰ γίνει θέμα προσευχῆς στὴν Ἱερὰ Μονή.
Ἀφοῦ τοποθετήσει μέσα ὅλα αὐτὰ τὰ Ἀφιερώματα γιὰ τὸν Ταξιάρχη καὶ κλείσει τὸ μπουκαλάκι, μπορεῖ, εἴτε ἀπὸ ἕνα λιμάνι εἴτε ἀπὸ κάποιο πλοῖο ποὺ βρίσκεται στὰ ἀνοιχτὰ νὰ πετάξει τὸ μπουκαλάκι στὴ θάλασσα, ἀφοῦ πρῶτα προσευχηθεῖ στὸν Ἀρχάγγελο Μιχαὴλ τὸν Πανορμίτη καὶ τοῦ ζητήσει νὰ τὸ ὁδηγήσει ὁ ἴδιος στὸ Μοναστήρι του στὴ Σύμη.
Ὁ Πανορμίτης θὰ τὸ ἀναλάβει καὶ τὸ μπουκαλάκι μὲ τὰ Ἀφιερώματα θὰ φτάσει τελικὰ στὴ Σύμη, στὸν ὅρμο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἢ διαφορετικὰ θὰ μπλεχτεῖ στὰ δίχτυα τῶν ψαράδων στὰ ἀνοιχτά του νησιοῦ. Σὲ κάθε περίπτωση ὅμως, ὁ τελικὸς προορισμός του θὰ εἶναι νὰ καταλήξει ἄθικτο στὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων τοῦ Μοναστηριοῦ, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ σειρά τους (ὡς ἐπιβεβαίωση τοῦ Θαύματος, «πρὸς Δόξαν Θεοῦ») θὰ ἀποστείλουν εὐχαριστήρια ἐπιστολὴ πρὸς τὸν πιστὸ ποὺ τὸ ἔστειλε, εὐχαριστώντας τὸν γιὰ τὰ Ἀφιερώματα.
Στὴν Ἱερὰ Μονή, ἐπίσης, ὑπάρχει αἴθουσα ὅπου ἐκτίθενται πλῆθος ἀπὸ καραβάκια, κιβώτια καὶ μπουκάλια μὲ ἀφιερώματα πιστῶν στὸν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ. Πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποία ἔχουν φτάσει μὲ τὴν Χάρη Τοῦ διὰ θαλάσσης μόνα τους στὸν ὅρμο τῆς Μονῆς, ἐρχόμενα ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδας καὶ τοῦ κόσμου (ὅπως γιὰ παράδειγμα ἀπὸ τὴν Αὐστραλία).

Σάμιουελ Μπέκετ

Ο Σάμιουελ Μπέκετ (αγγλ.Samuel Barclay Beckett) (13 Απριλίου 1906-22 Δεκεμβρίου 1989) ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του είναι βασικά μινιμαλιστικό, και σύμφωνα με ορισμένους ερμηνευτές, βαθιά απαισιόδοξο για την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή αντανακλάται από την εκτενή και περίεργη αίσθηση του χιούμορ στο έργο του, καθώς και από το γεγονός ότι η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι το "ταξίδι" είναι που αξίζει, παρά τις δυσκολίες του.

Το 1969, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ το 1984 εκλέχθηκε επικεφαλής της Aosdána, ένωσης ανθρώπων των Καλών Τεχνών της Ιρλανδίας.
Σπουδές και ακαδημαϊκή θέση

Η οικογένεια Beckett (αρχικά Becquet) φημολογείτο ότι είχαν καταγωγή από Ουγενότους που μετακινήθηκαν από τη Γαλλία στην Ιρλανδία μετά την ανάκληση του Διατάγματος της Νάντης το 1685. Ο πατέρας του Beckett ήταν επιμετρητής ποσοτήτων και η μητέρα του νοσοκόμα. [1]

Ο Μπέκετ σπούδασε γαλλικά, ιταλικά και αγγλικά στο Trinity College στο Δουβλίνο από το 1923 έως το 1927. Αφού πήρε το πτυχίο του, δίδαξε για μικρό χρονικό διάστημα στο Campbell College του Μπέλφαστ κι έπειτα διορίστηκε ως καθηγητής αγγλικών στην Ecole Normale Supérieure στο Παρίσι, όπου και γνωρίστηκε με το γνωστό Ιρλανδό συγγραφέα Τζέιμς Τζόις. Η γνωριμία αυτή επηρέασε έκδηλα τον νεαρό Μπέκετ, ο οποίος βοηθούσε τον Τζόις στο έργο του, όπως στην έρευνα για το βιβλίο του γνωστό με τον τίτλο Finnegans Wake.[2] Το 1929, ο Μπέκετ δημοσίευσε το πρώτο του έργο, ένα κριτικό δοκίμιο με τίτλο Dante...Bruno. Vico..Joyce. Τον επόμενο χρόνο, κέρδισε ένα μικρό λογοτεχνικό έπαθλο με το ποίημα "Whoroscope", εμπνευσμένο από μια βιογραφία του Ρενέ Ντεκάρτ που έτυχε να διαβάζει εκείνη την περίοδο.

To 1930, o Μπέκετ επέστρεψε ως λέκτορας στο Trinity College, ωστόσο σύντομα απογοητεύτηκε από το ακαδημαϊκό του λειτούργημα. Την απέχθειά του αυτή την εξέφρασε με ένα τέχνασμα που έκανε στην Modern Language Society του Δουβλίνου, διαβάζοντας στα γαλλικά ένα σοβαρό επιστημονικό άρθρο του συγγραφέα Jean du Chas, ιδρυτή του κινήματος του Συγκεντρωτισμού. Τόσο ο συγγραφέας όσο και το κίνημά του ήταν δημιουργήματα της φαντασίας του Μπέκετ, που με αυτό τον τρόπο ήθελε να κοροϊδέψει τους σχολαστικούς. Ο Μπέκετ παραιτήθηκε από τη θέση αυτή το 1931 και ξεκίνησε να ταξιδεύει στην Ευρώπη. Στο Λονδίνο, εξέδωσε μια κριτική μελέτη για το Γάλλο συγγραφέα Μαρσέλ Προυστ. Ένα χρόνο αργότερα, έγραψε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Dream of Fair to Middling Women, το οποίο εγκατέλειψε μετά τις απορρίψεις αρκετών εκδοτών (εκδόθηκε τελικά το 1993). Μετά από άλλα ταξίδια, όπως στη Γερμανία, όπου δήλωσε απέχθεια για τη δράση των Ναζί, βρέθηκε στο Παρίσι. Εκεί, τον Ιανουάριο του 1938, έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, καθώς αρνιόταν τις ανήθικες προτάσεις ενός περιβόητου μαστροπού της πόλης. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στο νοσοκομείο, γνώρισε την Suzanne Deschevaux-Dumesnil, με την οποία θα διατηρούσε μια μακροχρόνια σχέση που θα κρατούσε σχεδόν 50 χρόνια.
Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Μπέκετ συμμετείχε στη Γαλλική Αντίσταση, δουλεύοντας ως αγγελιαφόρος, και τα επόμενα δυο χρόνια αρκετές φορές διακινδύνευσε να συλληφθεί από τη Γκεστάπο.

Τον Αύγουστο του 1942, η μονάδα του προδόθηκε: αυτός κι η Σουζάν κατέφυγαν νότια, στο μικρό χωριό Ρουσιγιόν, όπου και συνέχισαν να βοηθούν στην Αντίσταση, κρύβοντας πολεμικό εξοπλισμό στην κατοικία τους και βοηθώντας εμμέσως ένα σαμποτάζ των Μακί εναντίον του γερμανικού στρατού.

Ο Μπέκετ τιμήθηκε με το Μετάλλιο Αντίστασης και το Σταυρό του πολέμου από τη γαλλική κυβέρνηση για τη δράση του κατά της γερμανικής κατοχής, ωστόσο μέχρι το τέλος της ζωής του αναφερόταν με μετριοφροσύνη στο έργο του αυτό. [3]
Θεατρικά έργα και δημοσιότητα

Το 1945, ο Μπέκετ επέστρεψε στο Δουβλίνο, όπου και είχε μια "αποκάλυψη" για τη μελλοντική λογοτεχνική του πορεία, γεγονός που αργότερα παρουσιάστηκε στο έργο του 1958 Krapp's Last Tape, όπου πολλοί σχολιαστές ταύτισαν τον Μπέκετ με τον Krapp, ο οποίος σε όλο το έργο ακούει μια κασέτα που ηχογράφησε παλαιότερα και σε ένα σημείο αναφέρει: ...σαφές τελικά σε εμένα πως το σκοτάδι που πάντα πάλευα να κατανικήσω είναι στην πραγματικότητα ο καλύτερός μου σύμμαχος...

Ο Μπέκετ είναι περισσότερο γνωστός για το έργο του Περιμένοντας τον Γκοντό, το οποίο γράφτηκε αρχικά στα γαλλικά, όπως και τα περισσότερα έργα του Μπέκετ μετά το 1947. Το έργο δημοσιεύτηκε το 1952 και παρουσιάστηκε στο θέατρο για πρώτη φορά το 1953. Στο Παρίσι, έκανε δημοφιλή και αμφιλεγόμενη επιτυχία, ενώ στο Λονδίνο το 1955 αρχικά το υποδέχτηκαν με αρνητικές κριτικές, ενώ παίχτηκε με επιτυχία και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η επιτυχία αυτή άνοιξε στον Μπέκετ το δρόμο για μια σταδιοδρομία στο θέατρο με επιτυχημένα έργα όπως: Endgame, Krapp's Last Tape, Happy Days και Play.
Βραβείο Νόμπελ

Το 1961, σε μια μυστική τελετή στην Αγγλία, ο Μπέκετ παντρεύτηκε τη Σουζάν, κυρίως για λόγους που σχετίζονταν με το γαλλικό κληρονομικό δίκαιο. Οι συνεχείς επιτυχίες των θεατρικών του έργων του άνοιξαν την καριέρα και του θεατρικού σκηνοθέτη. Το 1969, κατά τη διάρκεια των διακοπών του στην Τύνιδα με τη Σουζάν, ο Μπέκετ έμαθε ότι κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η Σουζάν πέθανε στις 17 Ιουλίου 1989, ενώ ο Μπέκετ πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου. Έπασχε από εμφύσημα και πιθανότατα από τη νόσο του Πάρκινσον.

http://el.wikipedia.org/wiki/Σάμιουελ_Μπέκετ