“Χαβάη 5-0” … Το θυμάστε ;
Εκατομμύρια τηλεθεατές στην Ελλάδα, κάθε Πέμπτη καθόντουσαν αναπαυτικά στους καναπέδες τους και περίμεναν τη μεγάλη στιγμή...
Περίμεναν τη στιγμή εκείνη που θα δουν τη θρυλική σειρά «Χαβάη 5-0» να ζωντανεύει ξανά στον τηλεοπτικό τους δέκτη!
Η σειρά «Χαβάη 5-0» βγήκε για πρώτη φορά στον αέρα το 1968 και διήρκεσε δώδεκα χρόνια! Δώδεκα χρόνια ασταμάτητης προβολής, από τη στιγμή που η επιτυχία που σημείωνε ήταν τόσο μεγάλη που της έδινε συνεχώς ζωή μέχρι και το 1980 όπου κι έπεσε η τηλεοπτική αυλαία!
Και όταν μιλάμε για επιτυχία, μιλάμε για επιτυχία απίστευτου μεγέθους, αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως τα επεισόδια της σειράς τα είδαν συνολικά 400.000.000 τηλεθεατές παγκοσμίως!
Φυσικά ο Στιβ Μαγκάρετ και η... χαβανέζικη γκαρνταρόμπα του δεν θα μπορούσαν να έχουν αφήσει ασυγκίνητους ούτε τους Ελληνες τηλεθεατές.
Το «Χαβάη 5-0» να θυμίσουμε πως μεταδιδόταν και στη χώρα μας μέσα από το τότε ΕΙΡΤ και είχε αποκτήσει χιλιάδες φανατικούς τηλεθεατές.
Πρωταγωνιστής ήταν ο αξέχαστος ηθοποιός Jack Lord που υποδυόταν τον αστυνομικό Στιβ Μαγκάρετ !!
Τις Πέμπτες μαζευόμασταν στο σπίτι νωρίς για να καθίσουμε μπροστά στην τηλεόραση. Να δούμε Μαγκάρετ. Οι αυλές και τα μπαλκόνια γέμιζαν από οικογένειες σε απαρτία που παρακολουθούσαν, εκεί μετά τις 9, τη δράση και τις περιπέτειες του Τζακ Λορντ και της παρέας του. Η ασπρόμαυρη Grundig στο τραπεζάκι με τις ρόδες γύριζε τα μέσα έξω ώστε να την παρακολουθούμε από το μπαλκόνι. Τρώγαμε καρπούζι, γιαρμάδες ή καμιά φορά ο πατέρας έφερνε σουβλάκια γυρίζοντας από το καφενείο. Η πλάκα είναι ότι την αμερικάνικη αστυνομική σειρά την έβλεπε σύσσωμη η οικογένεια, ακόμα και η γιαγιά που δεν την πολυκαταλάβαινε.
Ούτε κι εμείς πολυκαταλαβαίναμε. Εκεί στην ηλικία των 8 ή 9 ετών, όλο και κάτι θα μας ξέφευγε. Αλλά δεν είχε σημασία. Εμείς βλέπαμε περιπολικά να τρέχουν με αναμμένες σειρήνες, καλούς κακούς, πιστολίδι. Τους καλούς να νικάνε στο τέλος. Και κολλούσαμε στα πρόσωπα των καλών. Αυτοί ήταν τα παλικάρια. Κι εμείς μαζί τους. Το μυαλό μας ήταν να ξεσηκώσουμε, κινήσεις, φράσεις, πόζες για να τις περιλάβουμε στα παιχνίδια μας το επόμενο πρωί.
Γιατί το επόμενο πρωί ήταν δεδομένο ότι θα παίζαμε «Χαβάη 5-0» στο δρόμο. Με τα πιστόλια του Πάσχα στο χέρι, κρυμμένοι σε γωνίες, κάνοντας παλικαριές κι ανδραγαθήματα. Κι επειδή εμείς ήμασταν πιο μικροί, δεν μας έπαιρνε να κάνουμε τον αρχηγό, το Στηβ Μαγκάρετ. Μας ήταν αρκετό να μπαίνουμε στο ρόλο του πρωτοπαλίκαρου, του Ντάνο. Κι όταν μετά από τρεχαλητά, κυνηγητά και ανταλλαγή πυροβολισμών έφτανε η ώρα των συλλήψεων ήταν έτοιμη η ατάκα «λοκδεμάπ Ντάνο!».
Έτσι, όλο μαζί εκφερόμενο σαν δυο λέξεις, τα αγγλικά μας ήταν από λιγοστά (επιπέδου “this is a garden”) έως ανύπαρκτα. Εννοείται ότι όλο το πανηγύρι γινόταν μπροστά στα μάτια των κοριτσιών. Που είχαν τα δικά τους παιχνίδια αλλά και το μάτι τους στα δικά μας.
Εκατομμύρια τηλεθεατές στην Ελλάδα, κάθε Πέμπτη καθόντουσαν αναπαυτικά στους καναπέδες τους και περίμεναν τη μεγάλη στιγμή...
Περίμεναν τη στιγμή εκείνη που θα δουν τη θρυλική σειρά «Χαβάη 5-0» να ζωντανεύει ξανά στον τηλεοπτικό τους δέκτη!
Η σειρά «Χαβάη 5-0» βγήκε για πρώτη φορά στον αέρα το 1968 και διήρκεσε δώδεκα χρόνια! Δώδεκα χρόνια ασταμάτητης προβολής, από τη στιγμή που η επιτυχία που σημείωνε ήταν τόσο μεγάλη που της έδινε συνεχώς ζωή μέχρι και το 1980 όπου κι έπεσε η τηλεοπτική αυλαία!
Και όταν μιλάμε για επιτυχία, μιλάμε για επιτυχία απίστευτου μεγέθους, αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως τα επεισόδια της σειράς τα είδαν συνολικά 400.000.000 τηλεθεατές παγκοσμίως!
Φυσικά ο Στιβ Μαγκάρετ και η... χαβανέζικη γκαρνταρόμπα του δεν θα μπορούσαν να έχουν αφήσει ασυγκίνητους ούτε τους Ελληνες τηλεθεατές.
Το «Χαβάη 5-0» να θυμίσουμε πως μεταδιδόταν και στη χώρα μας μέσα από το τότε ΕΙΡΤ και είχε αποκτήσει χιλιάδες φανατικούς τηλεθεατές.
Πρωταγωνιστής ήταν ο αξέχαστος ηθοποιός Jack Lord που υποδυόταν τον αστυνομικό Στιβ Μαγκάρετ !!
Τις Πέμπτες μαζευόμασταν στο σπίτι νωρίς για να καθίσουμε μπροστά στην τηλεόραση. Να δούμε Μαγκάρετ. Οι αυλές και τα μπαλκόνια γέμιζαν από οικογένειες σε απαρτία που παρακολουθούσαν, εκεί μετά τις 9, τη δράση και τις περιπέτειες του Τζακ Λορντ και της παρέας του. Η ασπρόμαυρη Grundig στο τραπεζάκι με τις ρόδες γύριζε τα μέσα έξω ώστε να την παρακολουθούμε από το μπαλκόνι. Τρώγαμε καρπούζι, γιαρμάδες ή καμιά φορά ο πατέρας έφερνε σουβλάκια γυρίζοντας από το καφενείο. Η πλάκα είναι ότι την αμερικάνικη αστυνομική σειρά την έβλεπε σύσσωμη η οικογένεια, ακόμα και η γιαγιά που δεν την πολυκαταλάβαινε.
Ούτε κι εμείς πολυκαταλαβαίναμε. Εκεί στην ηλικία των 8 ή 9 ετών, όλο και κάτι θα μας ξέφευγε. Αλλά δεν είχε σημασία. Εμείς βλέπαμε περιπολικά να τρέχουν με αναμμένες σειρήνες, καλούς κακούς, πιστολίδι. Τους καλούς να νικάνε στο τέλος. Και κολλούσαμε στα πρόσωπα των καλών. Αυτοί ήταν τα παλικάρια. Κι εμείς μαζί τους. Το μυαλό μας ήταν να ξεσηκώσουμε, κινήσεις, φράσεις, πόζες για να τις περιλάβουμε στα παιχνίδια μας το επόμενο πρωί.
Γιατί το επόμενο πρωί ήταν δεδομένο ότι θα παίζαμε «Χαβάη 5-0» στο δρόμο. Με τα πιστόλια του Πάσχα στο χέρι, κρυμμένοι σε γωνίες, κάνοντας παλικαριές κι ανδραγαθήματα. Κι επειδή εμείς ήμασταν πιο μικροί, δεν μας έπαιρνε να κάνουμε τον αρχηγό, το Στηβ Μαγκάρετ. Μας ήταν αρκετό να μπαίνουμε στο ρόλο του πρωτοπαλίκαρου, του Ντάνο. Κι όταν μετά από τρεχαλητά, κυνηγητά και ανταλλαγή πυροβολισμών έφτανε η ώρα των συλλήψεων ήταν έτοιμη η ατάκα «λοκδεμάπ Ντάνο!».
Έτσι, όλο μαζί εκφερόμενο σαν δυο λέξεις, τα αγγλικά μας ήταν από λιγοστά (επιπέδου “this is a garden”) έως ανύπαρκτα. Εννοείται ότι όλο το πανηγύρι γινόταν μπροστά στα μάτια των κοριτσιών. Που είχαν τα δικά τους παιχνίδια αλλά και το μάτι τους στα δικά μας.
