Πρὶν
μιλήσω γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, θὰ ἤθελα νὰ ξεκινήσω κάνοντας μία
σύντομη ἀναφορὰ στὸν ἑλληνισμὸ στὸ Μεξικό, ἔτσι ὥστε νὰ ἔχετε μία καθαρὴ
εἰκόνα τῆς παρουσίας τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς στὰ πλαίσια τῶν
πανεπιστημιακῶν σπουδῶν.
Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ
τῆς Ν. Μορελεόν*
Πρὶν
μιλήσω γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, θὰ ἤθελα νὰ ξεκινήσω κάνοντας μία
σύντομη ἀναφορὰ στὸν ἑλληνισμὸ στὸ Μεξικό, ἔτσι ὥστε νὰ ἔχετε μία καθαρὴ
εἰκόνα τῆς παρουσίας τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς στὰ πλαίσια τῶν
πανεπιστημιακῶν σπουδῶν.
Ὁ ἑλληνισμὸς στὸ Μεξικὸ ἔχει μία μακρόχρονη ἱστορία ποὺ ἀνάγεται στὸν 16ο
αἰῶνα, τότε ποὺ ἱδρύθηκε τὸ Βασιλικὸ καὶ Ἀρχιερατικὸ Πανεπιστήμιο,
μόλις 50 χρόνια μετὰ τὴν κατάκτηση τῆς Ἀμερικῆς ἀπὸ τοὺς Ἱσπανούς, χάριν
στὸ βασιλικὸ διάταγμα τῆς 21ης Σεπτεμβρίου τοῦ 1551, καὶ ἔχοντας ὡς πρότυπο τὸ Πανεπιστήμιο τῆς Σαλαμάνκα.
Τὸ
Βασιλικὸ κι Ἀρχιερατικὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Μεξικοῦ, ὅπως ὀνομάστηκε στὴν
ἀρχή, εἶναι μαζὶ μὲ ἐκεῖνο τοῦ Περοῦ, τὰ δύο παλαιότερα Πανεπιστήμια
ὁλόκληρης τῆς Ἀμερικανικῆς Ἠπείρου.
Πρέπει
νὰ σημειωθεῖ ὅτι ξεκίνησε μὲ τὴν δημιουργία τῶν ἑδρῶν τῆς Νομικῆς καὶ
τῆς Ἰατρικῆς, οἱ ὁποῖες ἑστίαζαν στὴν ἔρευνα καὶ τὴν διδασκαλία τῆς
Ἀριστοτελικῆς Φιλοσοφίας. Ὑπῆρχε ἐπίσης ἡ ἕδρα Θεολογίας, μὲ καθηγητὲς
ποὺ γνώριζαν τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα καὶ πιθανότατα νὰ τὴν χρησιμοποιοῦσαν
ὡς ἐργαλεῖο γιὰ τὴν μετάφραση, προβαίνοντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, σὲ ἕνα
εἶδος εἰσαγωγῆς στὴν διδασκαλία τῆς γλώσσας αὐτῆς.
Τὴν
ἴδια ἐποχή, τὸ Ἱσπανικὸ Θρησκευτικὸ Θέατρο, στὰ πλαίσια τοῦ
εὐαγγελισμοῦ τῶν αὐτοχθόνων, συνήθιζε νὰ προβάλλει μορφὲς τῆς ἑλληνικῆς
μυθολογίας προσαρμοσμένες κατάλληλα ἔτσι ὥστε νὰ ἐξυπηρετοῦν
θρησκευτικοὺς σκοπούς. Ὅπως, π.χ., τὴν μορφὴ τοῦ Προμηθέα εἰς τρόπον
ὥστε νὰ παραπέμπει στὸν Χριστό, καθὼς καὶ ἄλλες, ὅπως τὸν Ἰάσονα καὶ τὴν
Ἀργοναυτικὴ ἐκστρατεία, μὲ διάφορες παραλλαγές.
Αὐτὴ εἶναι, οὐσιαστικά, ἡ ἀφετηρία τῆς διάδοσης τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ στὸ Μεξικό, ἀπὸ τὰ μέσα ἤδη τοῦ 16ου αἰώνα.
Τρεῖς
αἰῶνες ἀργότερα, τὸ 1867, ἐπὶ προεδρίας τοῦ Benito Juarez καὶ μὲ
πρωτοβουλία του, ἱδρύεται τὸ Ἐθνικὸ Λύκειο, ἐμπνεόμενο ἀπὸ τὶς ἰδέες τοῦ
Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ Θετικισμοῦ, βάσει τῶν ὁποίων κρίθηκε ἀναγκαία ἡ
εἰσαγωγὴ τῆς διδασκαλίας τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν καὶ τῶν λατινικῶν στὸ
ἀκαδημαϊκό του πρόγραμμα. Σημαντικὸ εἶναι, ἐπίσης, νὰ ἀναφέρουμε ὅτι τὸ
Ἐθνικὸ Λύκειο ὑπάγεται, ἀπὸ τότε, στὸ Πανεπιστήμιό μας. Ὅσον ἀφορᾶ δὲ
τὶς πτυχιακὲς σπουδές, τὴν ἴδια ἐποχὴ ἱδρύεται ἡ Σχολὴ Ἀνωτάτων Σπουδῶν,
εἰδικὰ γιὰ τὶς ἀνθρωπιστικὲς ἐπιστῆμες, λαμβάνοντας ὡς πρότυπο τὴν
Σορβόννη.
Μετὰ
ἀπὸ δύο χρόνια, τὸ 1869, ἐντάσσεται στὸ ἀκαδημαϊκὸ πρόγραμμα τοῦ
Παν/μίου τὸ μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Καὶ λίγα χρόνια μετά, τὸ 1880,
ὁ τότε Ὑπουργὸς Παιδείας, ὁ Χοῦστο Σιέρρα, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους
πνευματικοὺς ἄνδρες τοῦ Μεξικοῦ, δημοσιεύει τὸ βιβλίο του «Περίληψη τῆς
Ἱστορίας τῆς Ἀρχαιότητας» καὶ τὸ συμπεριλαμβάνει στὰ μέσα γιὰ τὴν
διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς παιδείας στὸ Λύκειο. Τὸ 1924, ὁ Χοσὲ
Βασκονσέλος, Πρύτανης τοῦ UNAM, στὴν Σχολὴ Ἀνωτάτων Σπουδῶν -ἡ ὁποία
λίγα χρόνια ἀργότερα θὰ ἦταν πλέον ἡ σημερινὴ Σχολὴ Φιλοσοφίας καὶ
Γραμμάτων- εἰσήγαγε μία διετῆ σειρὰ μαθημάτων ἀρχαίας ἑλληνικῆς
λογοτεχνίας καθὼς καὶ μία ἄλλη, λατινικῆς λογοτεχνίας, μὲ 190 ὧρες τὴν
κάθε μία, μὲ σκοπὸ νὰ προετοιμαστοῦν οἱ μέλλοντες καθηγητὲς ἐτυμολογίας
γιὰ τὸ Λύκειο.
Τὸ ἐπίσημο ὄνομα τοῦ Βασιλικοῦ καὶ Ἀρχιερατικοῦ Παν/μίου Μεξικοῦ ἔχει
πλέον ἀλλάξει κι ἔχει γίνει Ἐθνικὸ Πανεπιστήμιο καὶ τὸ 1910, μὲ
πρωτοβουλία τοῦ Χοσὲ Βασκονσέλος καί, παρ’ ὅλες τὶς δυσκολίες τῆς
ἱστορικῆς περιόδου τῆς Μεξικανικῆς Ἐπανάστασης, ἔχει ἀποκτήσει τὴν
αὐτονομία του, λαμβάνοντας ἐπισήμως τὸ ὄνομα τοῦ Ἐθνικοῦ Αὐτόνομου
Παν/μίου τοῦ Μεξικοῦ.
Στὸ
Μεξικό, παράλληλα πρὸς τὴν πανεπιστημιακὴ καὶ ἀκαδημαϊκὴ ζωή, ἔχουν
ὑπάρξει καὶ διάφορες ὁμάδες διανοουμένων ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὸν κλασικὸ
κόσμο. Ἀπὸ αὐτές, ἡ πιὸ σημαντικὴ ἦταν τὸ Ἀθήναιον τῆς Νεότητος (Ateneo
de la Juventud), στὸ ὁποῖο ἀνῆκε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χοσὲ Βασκονσέλος ἀλλὰ καὶ
ἄλλοι πολλοὶ καὶ μεγάλοι, ὅπως ὁ Ἀλφόνσο Ρέγιες, κορυφαία μορφὴ σὲ ὅ,τι
ἀφορᾶ τὴν διάδοση τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, μὲ 10 τόμους ἀφιερωμένους
στὴν Ἑλλάδα -ἀπὸ τοὺς 26 συνολικὰ ποὺ ἀποτελοῦν τὰ ἅπαντά του. Ἔγραψε
καὶ μία τραγωδία, ἐμπνεόμενη ἀπὸ τὴν Ἰφιγένεια ἐν Ταύροις τοῦ Εὐρυπίδη,
τὴν Ifigenia Cruel, καὶ πραγματοποίησε τὴν μετάφραση τῶν πρώτων 10 ὠδῶν
τῆς Ἰλιάδος τοῦ Ὁμήρου. Ὅλα τὰ μέλη τοῦ Ἀθήναιου ἔχουν ἐν γένει
ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν μελέτη καὶ τὴν δημοσίευση βιβλίων μὲ τὰ ὁποῖα χάραξαν
ἕναν εὐρὺ δρόμο γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ, μὲ μεγάλη ἀπήχηση στὴν κατώτερη καὶ μέση ἐκπαίδευση.
Ἔτσι,
τὸ 1932, ξεκίνησαν ἐπισήμως τὰ μαθήματα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στὰ
πλαίσια τῶν φιλολογικῶν σπουδῶν -κλασικῶν καὶ ἱσπανικῶν- ἐκεῖνος δὲ ποὺ
ἀνέλαβε νὰ διδάξει τὸ μάθημα ἦταν ἕνας λογιότατος Ἕλληνας ἀπὸ τὴν
Σμύρνη, ἀπόφοιτος τῆς Σχολῆς τῶν Φαναριωτῶν τῆς Κωνσταντινούπολης, ὁ
Δημήτριος Φράγκος, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἀργότερα ὁμότιμος καθηγητής. Ὁ κύριος
Φράγκος συνέγραψε τὴν πρώτη -γιὰ τὸ Μεξικὸ- γραμματική της Ἀρχαίας
Ἑλληνικῆς Γλώσσας, βασικὸ καὶ ἀπαραίτητο βιβλίο γιὰ πολλὲς γενεὲς (τῆς
δικῆς μου μὴ ἑξαιρουμένης). Μετέφρασε καὶ σχολίασε τὴν Κύρου Παιδεία τοῦ
Ξενοφῶντος, καθὼς καὶ διάφορες τραγωδίες, ὅπως εἶναι ἡ Ἀντιγόνη τοῦ
Σοφοκλῆ. Συνέγραψε ἐπίσης, μεταξὺ ἄλλων, καὶ μία ἱστορία τῶν Ὀλυμπιακῶν
Ἀγώνων μὲ ἀνέκδοτα ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, ποὺ δὲν ὑπάρχουν σὲ κανένα ἄλλο
βιβλίο, καὶ ποὺ τὸ καθιστοῦν ἕνα ξεχωριστὸ καὶ πολὺ διασκεδαστικὸ
κείμενο, πέρα ἀπὸ τὴν παιδευτική του ἀξία. Ἕνα βιβλίο ποὺ ἀντανακλᾶ τὸν
γεμάτο ζωντάνια τρόπο διδασκαλίας τοῦ συγγραφέα του.
Ἂς
ἀφήσουμε ὅμως τὴν ἱστορία γιὰ νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν σημερινὴ
πραγματικότητα τῆς ἑλληνικῆς παιδείας καί, εἰδικότερα, τῆς Ἑλληνικῆς
Γλώσσας.
Σήμερα
τὸ UNAM εἶναι, πολὺ πιθανόν, τὸ μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο τοῦ κόσμου, μὲ
380.000 φοιτητὲς καὶ 46.750 καθηγητὲς σὲ 2.555.764 τετραγωνικὰ μέτρα
στεγασμένων χώρων. Καὶ εἶναι, ἀναμφισβήτητα, τὸ καλύτερο ὅλης τῆς
Λατινικῆς Ἀμερικῆς.
Στὴν
Σχολὴ Φιλοσοφίας καὶ Γραμμάτων ὑπολογίζεται ὅτι φοιτοῦν σήμερα γύρω
στοὺς 600 φοιτητὲς στὸ Φιλοσοφικὸ Τμῆμα καὶ 480 στὸ Κλασικό. Πράγμα ποὺ
σημαίνει ὅτι ὑπάρχουν προοπτικὲς γιὰ τοὺς ἀπόφοιτούς τοῦ κλασικοῦ
τμήματος.
Γιὰ
νὰ τὸ κατανοήσουμε, θὰ πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι στὴν μέση ἐκπαίδευση
λειτουργοῦν παράλληλα δύο ἐκπαιδευτικὰ μοντέλα: τὸ προαναφερθὲν Ἐθνικὸ
Λύκειο, μὲ τὸ παραδοσιακὸ καὶ συμβατικὸ πρόγραμμα σπουδῶν, καὶ τὸ
Κολλέγιο Θετικῶν καὶ Ἀνθρωπιστικῶν Ἐπιστημῶν (Colegio de Ciencias y
humanidades), ποὺ καθιερώθηκε πολὺ ἀργότερα, τὸ 1971, ἔχοντας προταθεῖ
ἀπὸ τὸ UΝΑΜ, μὲ στόχο νὰ προσφέρει καὶ μία ἄλλη ἐπιλογὴ στοὺς μέλλοντες
φοιτητές, χάρη σὲ ἕνα πιὸ ἐνεργὸ καὶ δραστήριο ἐκπαιδευτικὸ σύστημα
(educacion activa).
Σήμερα,
τὸ Ἐθνικὸ Λύκειο διαθέτει 9 σχολεῖα σὲ διάφορες περιοχὲς τῆς Πόλης τοῦ
Μεξικοῦ, μὲ ἕνα σύνολο 54.000 μαθητῶν, ἀπὸ τοὺς ὁποίους 600 εἶναι
ἐγγεγραμμένοι στὸ μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν, ἐνῶ τὸ Κολλέγιο Θετικῶν
καὶ Ἀνθρωπιστικῶν Ἐπιστημῶν ἔχει 5 σχολεῖα ὅπου διδάσκονται τὰ Ἀρχαῖα
Ἑλληνικὰ (μὲ ἐγγεγραμμένους 1.733 μαθητές).
Ἐπὶ
πολλὰ χρόνια, μόνον στὴν Πόλη τοῦ Μεξικοῦ παρέχονταν μαθήματα ἀρχαίας
ἑλληνικῆς γλώσσας, τώρα ὅμως ποὺ ἱδρύθηκε ἡ Ἐθνικὴ Σχολὴ Ἀνωτάτων
Σπουδῶν τοῦ UNAM στὴν πόλη τῆς Μορέλια, στὴν Πολιτεία τῆς Michoacan, ἐνῶ
δημιουργήθηκε ἕνας καινούριος τομέας σπουδῶν μὲ τὸν ἀντίστοιχο
πανεπιστημιακὸ τίτλο, ἡ «Διαπολιτισμιακὴ λογοτεχνία», στὴν ὁποία
συνυπάρχουν καὶ συνδυάζονται οἱ κλασικὲς γλῶσσες μαζὶ μὲ τὶς τοπικὲς
ὅπως ἡ purepecha, ἀνοίγοντας νέους ὁρίζοντες γιὰ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία
στὴν χώρα μας.
Οἱ
ἀπόφοιτοι ὅλων αὐτῶν τῶν σπουδῶν μποροῦν νὰ ἔχουν βασικὰ τρεῖς
ἐπιλογές, μέσα ἀπὸ τὸ ἴδιο Πανεπιστήμιο, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν μελλοντκή
τους σταδιοδρομία:
α)
τὴν διδασκαλία στὴν μέση ἐκπαίδευση, γιατὶ τὸ UΝΑΜ εἶναι ἡ Ἀνώτατη καὶ
Ἐπίσημη Ἀρχὴ ποὺ σχεδιάζει, ἐλέγχει κι ἐφαρμόζει τὰ ἐκπαιδευτικὰ
προγράμματα στὰ Λύκεια τῆς Πόλης τοῦ Μεξικοῦ -καὶ μιλᾶμε γιὰ μία πόλη 22
ἑκατομμυρίων- τόσο δημόσια ὅσο καὶ ἰδιωτικά, ἐνῶ στὸ πρόγραμμα σπουδῶν
ξεχωρίζει τὸ μάθημα τῆς ἐτυμολογίας τῆς ἱσπανικῆς γλώσσας, στὸ ὁποῖο
διδάσκονται οἱ ἑλληνικὲς καὶ οἱ λατινικὲς ρίζες τῆς γλώσσας. Ὁ ἀριθμὸς
τῶν μαθητῶν ἀνέρχεται, ὑπολογίζοντας μόνον τὰ δημόσια λύκεια, σὲ
περισσότερους ἀπὸ 120.000 μαθητές.
Σημαντικὸ
εἶναι ἐπίσης τὸ ὅτι στὸ Λύκειο ὑπάρχει ἡ δέσμη τῶν κλασικῶν σπουδῶν,
ὅπου διδάσκονται τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ καὶ τὰ λατινικά, καὶ εἶναι μία
ἐπιπλέον πόρτα ἀνοιχτή.
Ὅσοι ἐπιλέγουν νὰ διδάξουν στὸ Κλασικὸ τμῆμα, θὰ ἔχουν λιγότερες
δυνατότητες γιατὶ οἱ ἕδρες εἶναι περιζήτητες καὶ τὰ προαπαιτούμενα εἶναι
πολλὰ καὶ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅμως ὅτι εἶναι ἀδύνατο, ἡ
ἐπιτυχία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐπιμονή τους νὰ συμμετάσχουν καὶ νὰ περάσουν
ἐπιτυχῶς τὶς διάφορες φάσεις τῶν ἐξετάσεων.
β)
Αὐτοὶ ποὺ ἐπιθυμοῦν τὴν ἔρευνα καὶ τὴν μετάφραση ἀρχαίων κειμένων ὡς
ἐπάγγελμα, μποροῦν νὰ κάνουν αἴτηση στὸ Κέντρο Κλασικῶν Σπουδῶν καὶ νὰ
ἔχουν κάποιες ἐλπίδες, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι σπάνιες οἱ θέσεις. Τὸ
Κέντρο αὐτὸ ἀνήκει στὸ Ἰνστιτοῦτο Φιλολογικῶν Ἐρευνῶν, τὸ ὁποῖο ἱδρύθηκε
τὸ 1973, ἀπὸ ἕναν κλασικὸ φιλόλογο καὶ ποιητή, τὸν Ruben Bonifaz Nuno, ὁ
ὁποῖος πίστευε ὅτι ἔπρεπε νὰ ὑπάρχει ἕνας ἀνεξάρτητος χῶρος μέσα στὸ
Παν/μιο γιὰ τὴν ἔρευνα, διάδοση καὶ μετάφραση τῶν κλασικῶν κειμένων,
καθὼς ἐπίσης καὶ γιὰ τὴν δημοσίευση αὐτῶν. Στὸ Ἰνστιτοῦτο αὐτὸ λοιπόν,
λαμβάνουν χώρα συνέδρια, σεμινάρια, ἡμερίδες, ἐργαστήρια, διαλέξεις καὶ
ὁμιλίες, στὶς ὁποῖες, τὶς περισσότερες, φορὲς εἶναι παροῦσα ἡ Ἑλλάδα.
Ἐδῶ πραγματοποιοῦνται σπουδαῖες ἐκδόσεις βιβλίων ὅπως ἡ BIBLIOTHECA
SCRIPTORUM GRAECORUM ET ROMANORUM MEXICANA, τὸ περιοδικὸ Nova Tellus καὶ
διάφορα ἄλλα περιοδικά, τὰ ὁποῖα εἶναι διεθνῶς ἀναγνωρισμένα.
γ)
Τρίτη, ἂν καὶ ὄχι τελευταία ὡς πρὸς τὴν σημασία, ἐπιλογή τους εἶναι νὰ
ἀσχοληθοῦν μὲ τὴν νέα ἑλληνικὴ γλῶσσα, δεδομένου ὅτι 50 ἀπὸ τοὺς 480
φοιτητὲς τοῦ Κλασικοῦ Τμήματος παρακολουθοῦν τὰ μαθήματα αὐτῆς τῆς
γλώσσας καί, μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους, ποὺ μέχρι στιγμῆς
ὑποστηρίζει τὰ προγράμματά μας μὲ ὑποτροφίες γιὰ θερινὰ ἐντατικὰ
μαθήματα σὲ διάφορα ἑλληνικὰ Παν/μια, μποροῦν νὰ ἀποκτήσουν τὸ δίπλωμα
ἐπάρκειας στὴν γλῶσσα καὶ νὰ φτάσουν σὲ ἕνα ἱκανὸ καὶ κατάλληλο ἐπίπεδο
γιὰ τὴν διδασκαλία της. Ὑπάρχουν λίγες τέτοιες περιπτώσεις μέχρι
στιγμῆς.
Ὅσον
ἀφορᾶ τὴν Νέα Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, πρέπει νὰ ἀναφέρουμε ὅτι αὐτὴ διδάσκεται
στὸ Κέντρο Διδασκαλίας Ξένων Γλωσσῶν, τοῦ ἴδιου του UNAM, ἀπὸ τὸ 1976,
ὅπου ἔχουν πρόσβαση φοιτητὲς ἀπὸ ὅλες τὶς σχολές, ἀπὸ διάφορα
πανεπιστήμια. Στὴν Φιλοσοφικὴ Σχολὴ εἶναι σχετικὰ πρόσφατο γεγονὸς ἡ
διδασκαλία της, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ 2005. Ἐκεῖ. ὅλοι οἱ φοιτητὲς πρέπει νὰ
εἶναι ἐγγεγραμμένοι σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ διάφορα τμήματα ἀνθρωπιστικῶν
σπουδῶν τῆς Σχολῆς, ἡ δὲ Νέα Ἑλληνικὴ Γλῶσσα εἶναι προαιρετικὸ μάθημα,
ἂν καὶ περιλαμβανόμενη στὸ ἀκαδημαϊκὸ πρόγραμμα.
Θὰ
ἤθελα νὰ θίξω καὶ ἕνα ἄλλο, λεπτό, θέμα. Πῶς θὰ προσελκύσουμε τοὺς
μαθητὲς νὰ ἐνδιαφερθοῦν νὰ μάθουν τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα στὸ Μεξικό, ποὺ
εἶναι γεωγραφικὰ τόσο μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἐνῶ εἶναι τόσο κοντὰ
πολιτιστικά;
Ἡ
ἐμπειρία μας ἔχει νὰ μᾶς δείξει κάποια πράγματα ὅπως, π.χ.: Τὸν Διεθνῆ
Μαθητικὸ Διαγωνισμὸ Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε στὰ Λύκεια τῆς
Ἑλλάδας χάρη στὸν Ὀργανισμὸ γιὰ τὴν Διάδοση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας, καὶ
στὸν ὁποῖο ἔλαβε μέρος τὸ UNAM ἐπὶ πέντε χρόνια, ἀπὸ τὸ 2007ως τὸ 2011.
Ὁ
διαγωνισμὸς αὐτὸς ἦταν μία μεγάλη ἐνθάρρυνση γιὰ τοὺς μαθητὲς ποὺ
συμμετεῖχαν -96 στὸν πρῶτο- κι ἦταν μεγάλη ἡ ἀπογοήτευσή τους ὅταν
καταργήθηκε.
Ἔχει
διαπιστωθεῖ ὅτι αὐτὸ τὸ εἶδος διαγωνισμῶν τοὺς προσελκύουν. Ἄλλο
παράδειγμα εἶναι ἐκεῖνο τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ θεάτρου τὸ 2001, στὰ
λύκεια τῆς χώρας. Τὸ βραβεῖο, ὅπως καὶ στὸ προηγούμενο, ἦταν ἕνα ταξίδι
στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὸν νικητὴ θίασο καθὼς καὶ νὰ παρευρεθεῖ, ὡς
προσκεκλημένος, στὴν βράβευση τῶν Πανελλήνιων μαθητικῶν ἀγώνων θεάτρου
τῆς Ἑλλάδας, ποὺ θὰ ἐλάμβανε χώρα τὸ καλοκαίρι στὴν Ἀθήνα.
Σ'
ἐκεῖνον ὑπῆρχαν 60 θίασοι ἐγγεγραμμένοι ἀπὸ ὅλη τὴν χώρα. Τὸ ἀποτέλεσμα
δὲν μποροῦσε νὰ ἦταν καλύτερο. Μερικὰ παιδιὰ διάλεξαν τὸ θέατρο ὡς
σταδιοδρομία ζωῆς καὶ μερικὰ ἄλλα ζήτησαν νὰ ἐγγραφοῦν στὸ κλασικὸ
τμῆμα. Γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους ἦταν ἕνα ἀξέχαστο ταξίδι ποὺ τοὺς ἄλλαξε τὴν
ζωή.
Ἕνα
φαινόμενο κυριαρχεῖ στὸ Μεξικό: ὅσο πιὸ δυνατὴ εἶναι ἡ οἰκονομικὴ κρίση
κι ὅσο πιὸ δύσκολο ἐμφανίζεται τὸ μέλλον, τόσο περισσότεροι φοιτητὲς
ἀναζητοῦν τὴν ἐγγραφὴ στὸ Ἑλληνικὸ Τμῆμα. Τὸ στοίχημα γιὰ μᾶς εἶναι στὸ
πῶς νὰ παλέψουμε γιὰ νὰ τοὺς κρατήσουμε.
* Ἡ Ναταλία Μορελεὸν εἶναι Καθηγήτρια στὸ Ἐθνικὸ Αὐτόνομο Πανεπιστήμιο τοῦ Μεξικοῦ
