Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Macroskopio.
Η Εξυπνάδα περίσσεψε στην Ελλάδα. Μέσες άκρες είναι έξυπνος λαός οι Έλληνες, ευέλικτοι, με πρωτότυπη σκέψη και...
macroskopio.gr
Ζητείται Ηλίθιος
Η Εξυπνάδα περίσσεψε στην Ελλάδα.
Μέσες άκρες είναι έξυπνος λαός οι Έλληνες, ευέλικτοι, με πρωτότυπη σκέψη και φημισμένοι από αρχαιοτάτων χρόνων για τις πατέντες που χρησιμοποιούν για να λύσουν πονηρότατα τα περίπλοκα προβλήματα. Πολυμήχανοι σαν τον Οδυσσέα, ακούμε συχνά το στερεότυπο να εκστομίζεται με περηφάνια, ενώ η μεγάλη εικόνα πως αυτό ακριβώς είναι και η καταδίκη μας φαίνεται να χάνεται στα ψιλά γράμματα της Ιστορίας.
Θυμίζουμε κατά κάποιον συλλογικό τρόπο τον μαθητή με τις κακές επιδόσεις που όλοι οι δάσκαλοι στο σχολείο τον επαινούν για την ευφυΐα του παρότι οι βαθμοί του είναι χαμηλοί, καθώς είναι απείθαρχος και δε διαβάζει με σύστημα.
Περίσσεψε, λοιπόν, η εξυπνάδα των τακτικισμών, των ευέλικτων επιλογών, των “έξυπνων” λύσεων και της πρακτικής μαγκιάς στη Δημόσια ζωή.
(…για όσους αμφιβάλλουν προτείνουμε και το περίφημο ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Βιβλίο 3, Κεφάλαιο 82, για να απολαύσουν εξυπνάδες 2μιση χιλιάδων ετών, σαν το παλιό καλό κρασί…)
Πόσους πραγματικά ευφυέστατους ανθρώπους δεν έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια να παίρνουν αποφάσεις που αποδείχτηκαν τραγικές για τη χώρα?
Πόσα “μεγάλα κεφάλια” δεν είδαμε να τα κάνουν θάλασσα?
Πόσα “τέρατα μορφώσεως” ή “κοφτερά μυαλά” είδαμε να κάνουν ‘ευέλικτες’ κινήσεις που μετά από άπειρους τακτικούς ελιγμούς να μας οδηγούν σε αδιέξοδα?
Η εξυπνάδα αποτελεί πλέον κριτήριο απόρριψης για τις θέσεις εξουσίας. Η Ελλάδα χρειάζεται έναν Ηλίθιο για να σωθεί ή ακόμα καλύτερα ολόκληρη ομάδα από δαύτους.
Έναν τουλάχιστον Ηλίθιο που δε θα επιδεικνύει ευελιξία για να διασώσει το προσωπικό του συμφέρον. Κάποιον που δε θα έχει προσμονή αμοιβής. Κάποιον που θα επιμένει με μονολιθικό τρόπο σε όσα διακήρυξε προεκλογικά και δε θα αναζητεί πολιτικές ισορροπίες.
Η Ελλάδα χρειάζεται έναν άνθρωπο που ενώ θα ξέρει ότι οι πολιτικές του αποφάσεις θα τον καταστρέψουν οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, θα επιμένει να επιδιώκει το καλό των άλλων, το καλό του συνόλου, ακόμα και εις βάρος του προσωπικού του οφέλους.
Η Ανιδιοτέλεια έχει σαφώς φτάσει να θεωρείται ηλιθιότητα σε μια κατακερματισμένη κοινωνία, όπως η Νεοελληνική. Όλοι μέσα τους αναρωτιούνται συχνά “…μα ηλίθιος είμαι να μείνω απ' την απ' έξω?...”
Η Συνέπεια, η Αρετή, η Τιμιότητα και το φυσικό αίσθημα ντροπής καταδικάζονται ως ξεκάθαρα συμπτώματα ανοησίας και απόδειξη ηλιθιότητας.
Τα έφερε έτσι, όμως, η ζωή που οι ορδές των ευφυών διέλυσαν τη χώρα,
οι έξυπνες κινήσεις τους γύρισαν όλες μπούμερανγκ,
οι τακτικές τους μαγκιές πληρώθηκαν ακριβά από το κοινωνικό σύνολο και
η όποια μόρφωση τους κατέληξε η στάχτη στα δικά τους μάτια με το γύρισμα του αέρα!
Η εξυπνάδα μας έγινε εξυπνακισμός και η μαγκιά ταπείνωση. Σαν σκιά της αποτυχίας μας κατατρέχει η ιδιοτέλειά μας, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, και καταδικάζει κάθε ευφυή επιλογή στην αποτυχία για το συλλογικό μας γίγνεσθαι.
Συμβαίνει και το εξής τραγελαφικό στη διαχείριση της Εξουσίας. Ο λαός συχνά χαρακτηρίζει ανίκανους και ηλίθιους τους κυβερνώντες όταν υπόκειται τις επιπτώσεις των αποφάσεών τους, ΕΝΩ όσοι πήραν τις αποφάσεις ήταν με αντικειμενικά κριτήρια άνθρωποι πανέξυπνοι αυταπόδεικτα, καθώς κατάφεραν να αναδειχτούν στο Δημόσιο βίο.
Πώς να γυρίσεις και να πεις σε έναν ολόκληρο λαό την πικρή αλήθεια?: έξυπνοι και μάγκες επέλεξαν τους ευφυείς και καταρτισμένους με κριτήρια ιδιοτέλειας και τώρα απολαμβάνουν – λούζονται κατά το λαϊκότερον – τις επιπτώσεις του συμφεροντολογικού τρόπου σκέψης τους!
Ζητείται Ηλίθιος, λοιπόν, για να κάνει τα αυτονόητα.
Ζητείται Ηλίθιος για να φέρει την επανάσταση της Κοινής Λογικής που τόσο έχουμε στερηθεί.
Μέσες άκρες είναι έξυπνος λαός οι Έλληνες, ευέλικτοι, με πρωτότυπη σκέψη και φημισμένοι από αρχαιοτάτων χρόνων για τις πατέντες που χρησιμοποιούν για να λύσουν πονηρότατα τα περίπλοκα προβλήματα. Πολυμήχανοι σαν τον Οδυσσέα, ακούμε συχνά το στερεότυπο να εκστομίζεται με περηφάνια, ενώ η μεγάλη εικόνα πως αυτό ακριβώς είναι και η καταδίκη μας φαίνεται να χάνεται στα ψιλά γράμματα της Ιστορίας.
Θυμίζουμε κατά κάποιον συλλογικό τρόπο τον μαθητή με τις κακές επιδόσεις που όλοι οι δάσκαλοι στο σχολείο τον επαινούν για την ευφυΐα του παρότι οι βαθμοί του είναι χαμηλοί, καθώς είναι απείθαρχος και δε διαβάζει με σύστημα.
Περίσσεψε, λοιπόν, η εξυπνάδα των τακτικισμών, των ευέλικτων επιλογών, των “έξυπνων” λύσεων και της πρακτικής μαγκιάς στη Δημόσια ζωή.
(…για όσους αμφιβάλλουν προτείνουμε και το περίφημο ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Βιβλίο 3, Κεφάλαιο 82, για να απολαύσουν εξυπνάδες 2μιση χιλιάδων ετών, σαν το παλιό καλό κρασί…)
Πόσους πραγματικά ευφυέστατους ανθρώπους δεν έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια να παίρνουν αποφάσεις που αποδείχτηκαν τραγικές για τη χώρα?
Πόσα “μεγάλα κεφάλια” δεν είδαμε να τα κάνουν θάλασσα?
Πόσα “τέρατα μορφώσεως” ή “κοφτερά μυαλά” είδαμε να κάνουν ‘ευέλικτες’ κινήσεις που μετά από άπειρους τακτικούς ελιγμούς να μας οδηγούν σε αδιέξοδα?
Η εξυπνάδα αποτελεί πλέον κριτήριο απόρριψης για τις θέσεις εξουσίας. Η Ελλάδα χρειάζεται έναν Ηλίθιο για να σωθεί ή ακόμα καλύτερα ολόκληρη ομάδα από δαύτους.
Έναν τουλάχιστον Ηλίθιο που δε θα επιδεικνύει ευελιξία για να διασώσει το προσωπικό του συμφέρον. Κάποιον που δε θα έχει προσμονή αμοιβής. Κάποιον που θα επιμένει με μονολιθικό τρόπο σε όσα διακήρυξε προεκλογικά και δε θα αναζητεί πολιτικές ισορροπίες.
Η Ελλάδα χρειάζεται έναν άνθρωπο που ενώ θα ξέρει ότι οι πολιτικές του αποφάσεις θα τον καταστρέψουν οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, θα επιμένει να επιδιώκει το καλό των άλλων, το καλό του συνόλου, ακόμα και εις βάρος του προσωπικού του οφέλους.
Η Ανιδιοτέλεια έχει σαφώς φτάσει να θεωρείται ηλιθιότητα σε μια κατακερματισμένη κοινωνία, όπως η Νεοελληνική. Όλοι μέσα τους αναρωτιούνται συχνά “…μα ηλίθιος είμαι να μείνω απ' την απ' έξω?...”
Η Συνέπεια, η Αρετή, η Τιμιότητα και το φυσικό αίσθημα ντροπής καταδικάζονται ως ξεκάθαρα συμπτώματα ανοησίας και απόδειξη ηλιθιότητας.
Τα έφερε έτσι, όμως, η ζωή που οι ορδές των ευφυών διέλυσαν τη χώρα,
οι έξυπνες κινήσεις τους γύρισαν όλες μπούμερανγκ,
οι τακτικές τους μαγκιές πληρώθηκαν ακριβά από το κοινωνικό σύνολο και
η όποια μόρφωση τους κατέληξε η στάχτη στα δικά τους μάτια με το γύρισμα του αέρα!
Η εξυπνάδα μας έγινε εξυπνακισμός και η μαγκιά ταπείνωση. Σαν σκιά της αποτυχίας μας κατατρέχει η ιδιοτέλειά μας, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, και καταδικάζει κάθε ευφυή επιλογή στην αποτυχία για το συλλογικό μας γίγνεσθαι.
Συμβαίνει και το εξής τραγελαφικό στη διαχείριση της Εξουσίας. Ο λαός συχνά χαρακτηρίζει ανίκανους και ηλίθιους τους κυβερνώντες όταν υπόκειται τις επιπτώσεις των αποφάσεών τους, ΕΝΩ όσοι πήραν τις αποφάσεις ήταν με αντικειμενικά κριτήρια άνθρωποι πανέξυπνοι αυταπόδεικτα, καθώς κατάφεραν να αναδειχτούν στο Δημόσιο βίο.
Πώς να γυρίσεις και να πεις σε έναν ολόκληρο λαό την πικρή αλήθεια?: έξυπνοι και μάγκες επέλεξαν τους ευφυείς και καταρτισμένους με κριτήρια ιδιοτέλειας και τώρα απολαμβάνουν – λούζονται κατά το λαϊκότερον – τις επιπτώσεις του συμφεροντολογικού τρόπου σκέψης τους!
Ζητείται Ηλίθιος, λοιπόν, για να κάνει τα αυτονόητα.
Ζητείται Ηλίθιος για να φέρει την επανάσταση της Κοινής Λογικής που τόσο έχουμε στερηθεί.
