Η Ημέρα της Μητέρας
Χρόνια πολλά στις μανούλες όλου του κόσμου...!
Μάνα ! ... δεν βρίσκεται λέξη καμμία νάχει στον ήχο της τόση αρμονία...!
Ημέρα της μητέρας
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Γιορτή της Μητέρας)
Τούρτα προς τιμήν της γιορτής της μητέρας
Η γιορτή της μητέρας ή ημέρα της μητέρας είναι εορτή προς τιμήν της μητέρας και της μητρότητας. Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες, γιορτάζεται την δεύτερη Κυριακή του μήνα Μάη.
Οι πρώτες αναφορές για Γιορτή της Μητέρας και της μητρότητας έρχονται από την αρχαία Ελλάδα.
Η μητέρα Γη (Γαία) σύζυγος του Ουρανού είναι η προσωποποίηση της
φύσης, που γεννά όλο τον κόσμο και λατρεύεται σαν η υπέρτατη θεότητα. Η
λατρεία περνά στη συνέχεια στην κόρη της, Ρέα, σύζυγο και αδερφή του
Κρόνου. Η Ρέα λατρεύεται σαν η "Μητέρα των Θεών", καθώς φαίνεται να
είναι η πρώτη, που γέννησε με τοκετό και ανάθρεψε τα παιδιά της με
μητρικό γάλα. Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν τιμές στη Ρέα κάθε άνοιξη,
καθώς ήταν και θεά της γης και της γονιμότητας.
Καθιερώθηκε τον 20ό αιώνα και προέρχεται από το αγγλικό και το αμερικανικό κίνημα των γυναικών. Η Αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis διοργάνωσε για πρώτη φορά το 1865 ένα κίνημα με το όνομα Mothers Friendships Day και συναντήσεις με το όνομα Mothers Day Meetings, κατά τις οποίες οι μητέρες αντάλλασσαν απόψεις και εμπειρίες.[1] Το 1870 η Julia Ward Howe διοργάνωσε μια εκδήλωση φιλειρηνικής συγκέντρωσης μητέρων με το σλόγκαν peace and motherhood με σκοπό, τα παιδιά να μην στέλνονται στον πόλεμο.[2]
Στην Ελλάδα η γιορτή της μητέρας συνδέθηκε με την εορτή της Υπαπαντής
(2 Φεβρουαρίου). Τότε η ορθόδοξη εκκλησία γιορτάζει την Παναγία με τον
Ιωσήφ που πηγαίνουν τον 40ήμερο Ιησού στο Ναό για ευλογία. Να "σαραντίσει", με σύγχρονη ορολογία. Μια κίνηση που ακόμα σήμερα κάνουν οι χριστιανές μητέρες (Σαραντισμός).
Ο παράλληλος εορτασμός της μητέρας ξεκίνησε το 1929 με προφανή τον
συμβολισμό. Όμως κατά την δεκαετία του 1960, ο εορτασμός ατόνησε και
ενισχύθηκε η δυτικόφερτη συνήθεια εορτασμού της 2ης Κυριακής του Μαΐου. Η
εκκλησία όμως επιμένει στην παλαιά ημέρα εορτασμού και διοργανώνει
σχετικές εκδηλώσεις.
Η Μανούλα
Ποιος την κούνια μας κουνάει,
όταν είμαστε μικράκια;
Ποιος χαμογελά στο πλάι
Και γλυκά μας λέει λογάκια
και τον ύπνο προσκαλεί
Η μαμά μας η καλή.
.......................................
Τα μαλλιά μας ποιος χτενίζει;
Ποιος μας καμαρώνει, αλήθεια;
Ποιος παιχνίδια μας χαρίζει;
Ποιος μας λέει τα παραμύθια
στη φωτίτσα μας σιμά;
Η γλυκεία μας η μαμά.
..................................
Κι όταν κάποτε ένα στόμα
κάτι με θυμό μας λέει,
κι όταν παρακούμε ακόμα,
ποιος πονεί και σιγοκλαίει
κι έχει πίκρα στην καρδιά;
Πάντα η μάννα μας , παιδιά
Στέλιος Σπεράντσας
--------------------------------------
Ο γιος γράφει ποίημα στη μητέρα του
Εχω
ξαναγράψει πως μοιράζομαι τη ζωή μου με έναν “κρυφό” ποιητή. Που γράφει
παρορμητικά και έντονα μια στις τόσες, όταν κάποιο σφοδρό συναίσθημα
τον συνεπάρει και δεν μπορεί παρά να το βάλει στο χαρτί για να το
εκφράσει. Το ποίημα που ακολουθεί γράφτηκε πρόσφατα μετά από συνάντηση
με την υπερήλικη μανούλα του, που ζει κάπου 300+ χιλιόμετρα μακριά μας
και η νοητική της μνήμη της πια την έχει προδώσει. Εχει όμως “ζωντανά
και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής” της, που πάντα αναγνωρίζουν τα παιδιά
της κι ας μην τα θυμάται πια το κουρασμένο μυαλό:
Mάνα και γιος από τον εμπνευσμένο φακό του Μassimo Tranquillo, flickr
Ενα ποίημα του Κωνσταντίνου
Πήρα την πρώτη την πνοή
απ΄το δικό σου το φιλί
κι άρχισα ν΄αναπνέω.
Μου κράτησες το χέρι απαλά
και μου ‘δειξες να περπατώ
κι εγώ τους δρόμους πήρα.
Μετά χτυπούσα κι έκλαιγα
κι ήσουν εκεί
χάδι, χαμόγελο, παρηγοριά
και το κουράγιο ένιωσα.
Να συλλαβίζω μ΄έμαθες
δίχως φωνές, με υπομονή.
Τώρα βιβλία γράφω.
Σε ταξίδια ονειρικά,
πολύχρωμα, φανταστικά,
με παραμύθια μ΄ έβαλες.
Και ταξιδεύω ακόμα.
Κι έγινε όμορφη η ζωή.
Και η κουζίνα σου
κόσμος μαγικός
χρωματιστοί ατμοί
βάζα μ΄αρώματα και χρώματα.
Τώρα με τους δικούς μου
τους ατμούς παλεύω.
Σ΄αγκάλιασα
σε φίλησα
σου’ πα “χρόνια πολλά”
κι είχα το ίδιο χάδι.
Σ΄ευχαριστώ.
Σ΄ευχαριστώ γι΄αυτό που έγινα
.
(Eπειδή με ρωτάτε, ο Κωνσταντίνος δεν
είναι φυσικά “κατ’ επάγγελμα” ποιητής αλλά αργυροχόος, και μπορείτε να
δείτε εδώ τα ασημένια χειροποίητα κοσμήματα που κατασκευάζει και εδώ τη σελίδα Silver Jewellery + στο facebook)
Για τη Γιορτή της μάνας, δείτε ακόμα:
Eυχαριστώ θερμά τους φίλους που αντλούν
κείμενα και υλικό απ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο και το μοιράζονται στις
σελίδες τους. Θα παρακαλούσα όμως να αναφέρονται στην πηγή με link στο Newagemama.com, όπως υπαγορεύουν οι κανόνες του σαβουάρ βηβρ και των πνευματικών δικαιωμάτων Common Creatives στο Internet.
--------------------------------------
''Μάνα'' κράζει το παιδάκι,
''Μάνα'' ο νιος και ''Μάνα'' ο γέρος,
''Μάνα'' ακούς σε κάθε μέρος,
α ! τι όνομα γλυκό ,
Τη χαρά σου και τη λύπη
με τη μάνα τη μοιράζεις,
ποθητά την αγκαλιάζεις,
δεν της κρύβεις μυστικό.
Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα
δεν θα βρεις να σε μαντεύει,
σαν τη μάνα που λατρεύει,
σαν τη μάνα που πονεί.
Την υγειά της, τη ζωή της,
όλα η μάνα τ' αψηφάει
για το τέκνο π' αγαπάει,
για το τέκνο που φιλεί.
'Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα
με το νου σε συντροφεύει,
σε προσμένει, σε γυρεύει σ
μ' ανυπόμονη καρδιά.
Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια
την ποτίζεις την καημένη,
πάντα η μάνα σ' α ' πανταίνει
με τα ολόθερμα φιλιά.
Δυστυχής όποιος τη χάνει
'0 καημός είναι μεγάλος
Σαν τη μάνα δεν είν' άλλος
εις τον κόσμο Θησαυρός.
Κι' όποιος μάνα πια δεν έχει,
''Μάνα'' κράζει στ' όνειρό του.
πάντα ''Μάνα'' στον καημό του
είν' ο μόνος στεναγμός !
Γεωργίου Μαρτινέλλη
0 Γάλλος ποιητής Ιωάννης Ρισπέν έγραψε ένα ποίημα με Θέμα τον έξης
συγκινητικό μύθο: Μιά μητέρα αγαπούσε υπερβολικά το μονάκριβο υιό της,
μέχρι αυτοθυσίας. Κάποτε ο υιός της, όταν μεγάλωσε, αιχμαλωτίστηκε τόσο
πολύ από τα Θέλγητρα μιά πονηρής γυναίκας, ώστε του ζήτησε να διακόψει
κάθε σχέση με τη μητέρα του και μάλιστα να την σφάξει και να φέρει την
καρδιά της σ' αυτήν, για να της αποδείξει έτσι την αφοσίωσή του. Ο νέος
κατελφήφΘη από φρίκη, διότι δεν μπορούσε να φαντασθεί τέτοια εγκληματική
πράξη. Αλλά στο τέλος υπέκυψε. Και διέπραξε το φρικτό έγκλημα. Και ενώ
κρατούσε στα χέρια του την καρδιά της μάνας του και έτρεχε να την
προσφέρει στην πονηρή γυναίκα, ως δείγμα της αφοσίωσής του, σκόνταψε
έπεσε κάτω και μαζί του κύλησε κατά γης και ή καρδιά της μάνας του. Και
τότε ή καρδιά, με στοργή και τρυφερότητά, μίλησε και του ψιθύρισε:
«Μήπως κτύπησες παιδί μου;».
Η καρδιά της μάνας
Ένα παιδί μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη
- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, τα παιδιά,
μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.
Τρέχει ο νιος τη μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει,
και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο γιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
- Εχτύπησες αγόρι μου; και κλαίει..
(J.Rispen)
...............................................
Χρόνια πολλά μάνα μου!
Χρόνια πολλά μανούλες!
