Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Να τολμάμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους
Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μην τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους.
Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει ...
Το να τολμάμε τη σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Να συγχωρούμε, όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το
κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας
για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου
χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα
συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου,
επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου
κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.
Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι
για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι
άλλοι, ούτε τα γεγονότα. To παν είναι πως μεταφράζουμε τα γεγονότα. Ο
τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το
ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή
την χαρά μας. Η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία.
Που πάει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους
τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε
οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Τελικά αν κάπου «πέσαμε
έξω» με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να
ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την άγνοιά μας και να μας συγχωρήσουμε
για το κακό που μας κάναμε.
— με Babbis Kyriakidis, Δώρα Φιλιπποπούλου, ΔΩΡΑ και Anna Tzimourta