Tζορτζ Μπέρναρντ Σω (Αγγλικά: George Bernard Shaw, 26 Ιουλίου 1856 - 2 Νοεμβρίου 1950)

Ο Tζορτζ Μπέρναρντ Σω (Αγγλικά: George Bernard Shaw, 26 Ιουλίου 1856 - 2 Νοεμβρίου 1950) ήταν Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1925.

«Δεν ξέρω αν γεννήθηκα τρελός ή ελαφρόμυαλος, η αλήθεια είναι ότι η βασιλεία μου, δεν ήταν του κόσμου τούτου. Ένοιωθα απόλυτα κύριος και αυτεξούσιος μόνο στο βασίλειο της φαντασίας μου και μόνο κοντά στους μεγάλους νεκρούς γνώρισα αληθινή φιλική ατμόσφαιρα». Έτσι είπε κάποτε αυτοχαρακτηριζόμενος ο μεγάλος Ιρλανδός που η γενιά του κρατούσε από τον Μακντώφ, όπως πίστευε, το γνωστό Σαιξπηρικό ήρωα του Μάκβεθ.[1]

Ο κορυφαίος Ιρλανδός δραματουργός γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου 1856, στην κρεβατοκάμαρα του πατρικού του σπιτιού στην οδό Synge 33, στο Δουβλίνο και πέθανε το 1950 στο Έυγιοτ Σαιντ Λώρενς του Χέρντφορντσαιρ (Ayot St Lawrence in Hertfordshire), στην Αγγλία. Από μικροαστική οικογένεια προτεσταντών: τον Τζορτζ Καρρ Σω (George Carr Shaw), (1814-1885), αποτυχημένο έμπορο και αλκοολικό, και τη Ελισσάβετ Γκέρλυ (Lucinda Elizabeth Gurly) (1830-1913), επαγγελματία τραγουδίστρια, μαθήτρια του Βάνταλερ Λη (George John Vandeleur Lee) και δασκάλα φωνητικής. Ο Τζορτζ Καρρ Σω κατήγετο από μία οικογένεια που εγκαταστάθηκε ίσως στην Ιρλανδία στο τέλος του 17ου αιώνα. Η οικογένεια των Σω αρκετά αξιοσέβαστη, έχει να επιδείξει τραπεζίτες, κληρικούς, δημόσιους υπαλλήλους και Βαρωνέτους ακόμα, για να μην αναφέρουμε και πολλά άλλα αξιώματα, που οι διάφοροι Σω κατά καιρούς απέκτησαν.

Από μικρός κατάλαβε τη δύναμη που έχει η μοναξιά που βοηθάει στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και του χαρακτήρα. Τον ευχαριστούσε ο τακτικός απογευματινός περίπατος με την υπηρέτρια του σπιτιού και οι επισκέψεις που έκαναν μαζί σε σπίτια φίλων της. Θλιβερά ανήλια σπίτια ανθρώπων, που τους μάστιζε η φτώχεια. Από τότε όπως είπε και ο ίδιος «Μεγάλωνε μέσα μου η απόφαση ν' αγωνιστώ με όλα μου τα μέσα για την καταπολέμηση της δυστυχίας, για την ανακούφιση της τάξεως των φτωχών και πασχόντων»[1]. Η περιορισμένη ζωή, οι οικογενειακές στενοχώριες και η έλλειψη κάθε ψυχαγωγίας και τέρψης χαλύβδωναν τον Σω. Το παράδειγμα του πατέρα του ήταν για αυτόν οδηγός, είχε μάθει πως ήταν αρκετό να μπορείς να βρίσκεις ακόμα και σε ένα θλιβερό γεγονός την κωμική του πλευρά για να μην κυριέψει την ψυχή σου ποτέ η απογοήτευση. Πίστεψε ότι στη ζωή δεν υπάρχουν μεγάλες ανθρώπινες τραγωδίες αλλά καταστάσεις τραγικοποιημένες από την ανθρώπινη υπερβολή. Κάτω από αυτό το πρίσμα θα δει αργότερα και τους ήρωες των Ελλήνων τραγικών, όπως και τους Σεξπιρικούς ήρωες. Αυτός ήταν και ο λόγος που απέφυγε να δώσει τραγικό βάρος στα έργα του, ήταν βέβαιος πως η τραγικότητα, αν υπάρχει, μπορεί να φανεί και στο απλούστερο καθημερινό γεγονός χωρίς να έχει ανάγκη από υπερβολικές, απίθανες και εξωανθρώπινες καταστάσεις.

Στα 5 του χρόνια, διάβασε την πρώτη του εφημερίδα και ήρθε σε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό συνέβη το 1861, όταν οι εφημερίδες ανήγγειλαν το θάνατο του πρίγκιπα Αλβέρτου. Αργότερα ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος και άλλα γεγονότα της ίδιας εποχής τράβηξαν το ενδιαφέρον του. Σε πολύ μικρή ηλικία ο Σω πήγαινε τακτικά στην εκκλησία και παρακολουθούσε τα μαθήματα του Κυριακάτικου σχολείου. Όμως γρήγορα έδωσε τέλος σε αυτή την συνήθεια, την υποχρεωτική και επί το πλείστον άχρηστη θητεία, όπως ο ίδιος έλεγε και τη θέση της πήραν περίπατοι και ξέγνοιαστες ημέρες κάτω από τον πρωινό Κυριακάτικο ήλιο. Αργότερα έγραψε κάτι πολύ τολμηρό «Αν οι εκκλησίες ήθελαν να εκτελούν το προορισμό τους, έπρεπε χωρίς άλλο να μετατραπούν αυτόματα σε κέντρα ψυχαγωγίας των εργαζομένων, που θα προσέφεραν σε κατάλληλες ώρες μουσική, κλασσική ή χορευτική, θα οργάνωναν ακόμα και θεατρικές παραστάσεις και θα είχαν και ευχάριστα παιχνίδια από αυτά που αγαπούν οι νέοι τις ώρες της σχόλης τους. Τώρα, ίσως ο επίσκοπος του Λονδίνου με αφορίσει, είμαι όμως βέβαιος πως αν εφαρμοζόταν το σύστημα που προτείνω, ο μισθός του θα ήταν πάλι ο ίδιος, όπως και τώρα. Δεν θα είχε λοιπόν να πάθει καμία ζημιά»[1]

Στα 16 του, η μητέρα εγκατέλειψε τον άντρα της, μετακόμισε στο Λονδίνο κι έζησε μαζί με το Λη και τις δυο κόρες της, τη Lucinda Frances (1853-1920), τραγουδίστρια μουσικής κωμωδίας κι οπερέτας, και την Elinor Agnes (1854-1876). Ο ίδιος παρέμεινε στο Δουβλίνο με τον πατέρα του για να τελειώσει το σχολείο, όπου υπήρξε απρόθυμος μαθητής, κι αργότερα εργάστηκε ως υπάλληλος σ' ένα κτηματομεσιτικό γραφείο. Από τον αλκοολισμό του πατέρα, ο γιος κληρονόμησε ακριβώς την αντίθετη στάση, για όλη του τη ζωή. Έμεινε για να σπουδάσει για μικρό χρονικό διάστημα στο Wesleyan Connexional School, σχολείο που ανήκε στη Methodist New Connexion, μετά πήγε σ' ένα ιδιωτικό κοντά στο Dalkey, για να μεταφερθεί κατόπιν στο Dublin's Central Model School και να ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Dublin English Scientific & Commercial Day School. Ως παιδί-μαθητής, αλλά κι άντρας, είχε πικραθεί πολλάκις από διδασκάλους και διδαχές κι ισχυρίστηκε, σε μια σύνοψη αυτών των εμπειριών του, στο "Cashel Byron's Profession", πως τα σχολεία δεν είναι οίκοι μόρφωσης τόσον, όσο φυλακές, με κλειδοκράτορες τους δασκάλους αλλά και τους ίδιους τους γονείς, με σκοπό να φυλάξουν εκεί τα βλαστάρια τους.
Συγγραφική και πολιτική δραστηριότητα

Το 1876 έφυγε από το Δουβλίνο και μετακόμισε στην Αγγλία, όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος της μακράς ζωής του, στο σπίτι της μητέρας του στο Λονδίνο, προσπαθώντας να σταδιοδρομήσει στη δημοσιογραφία και τη συγγραφή. Αρχικά ασχολήθηκε με τις μεταφράσεις και τις επιμέλειες έργων, γνωστών συγγραφέων, αργότερα έγινε γνωστός ο ίδιος πλέον ως κριτικός μουσικής και θεατρικών έργων, με το ψευδώνυμο Corno di Bassetto.

Το πρώτο είδος με το οποίο ασχολήθηκε ήταν το πεζογράφημα, με πρώτο του βιβλίο το Ιmmaturity (Ανωριμότητα). Παράλληλα, διάβαζε μανιωδώς σε δημόσιες βιβλιοθήκες και στο αναγνωστήριο του Βρετανικού Μουσείου. Ακολούθησαν (Ο παράλογος κόμπος) The irrational Knot, (Η αγάπη μεταξύ των καλλιτεχνών) Love among artist, (Το επάγγελμα του Κάσελ Μπάιρον) Cashel Byron's Profession. Με τα έργα του αυτά δείχνει πως αρχίζει να προσηλυτίζεται στις αρχές του σοσιαλισμού, χωρίς ίσως ο ίδιος να το καταλαβαίνει. Είναι γεγονός πως είχε ξεπεράσει πια το στάδιο του φιλελεύθερου υλιστή και το πέμπτο του έργο (Ένας ακοινώνητος σοσιαλιστής) An Unsocial Socialist, δείχνει ολοφάνερα τη νέα δημιουργική μέθοδο που ακολουθεί ο συγγραφέας.

Από το 1876 έως το 1885 ακολουθεί μία περίοδος πολύ σκληρή για τον Σω. Ο αληθινός καλλιτέχνης,θα πει αργότερα ο Τζακ Τάννερ (Jack Tanner) στον Άνθρωπο και Υπεράνθρωπο Man and Superman, προτιμά ν´αφήσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του νηστικούς παρά ν' ασχοληθεί με άλλη δουλειά από την τέχνη του. Έτσι λοιπόν και ο Σω, δεν κέρδιζε ούτε μία πένα από τις εργασίες του και αντιμετώπιζε με θάρρος, αλλά και αρκετή θλίψη τη φτώχεια. «Προσπάθησα τότε να ζήσω σύμφωνα με τις οδηγίες ενός βιβλίου-φυλλαδίου, που είχε τον τίτλο (Πως να ζήτε με έξι πένες την ημέρα). Ακολούθησα τις υποδείξεις του και ομολογώ πως κατάφερα με το στρογγυλό αυτό ποσό να ζήσω μία μόνο ημέρα, αλλά μόνο μία». Δεν παραμελούσε τη κοσμική ζωή, ακολουθούσε όμως μία εκκεντρική γραμμή σε όλες του τις εκδηλώσεις, γι' αυτό στα διάφορα σαλόνια τον χαρακτήριζαν παράξενο ή τρελό. Προνομιούχο τρελό όμως, που η κοινωνία ανεχόταν και θαύμαζε τις παραδοξολογίες του.[1]

Το 1881 έγινε χορτοφάγος, αρχικά για να καταπολεμήσει τις ημικρανίες του,αλλά στη συνέχεια ασπάστηκε πλέον με φανατισμό τις αρχές της χορτοφαγίας, για τρεις λόγους. Ο πρώτος ήταν η αγάπη προς τα ζώα, που και αυτά είναι πλάσματα της φύσης και έχουν το δικαίωμα να ζουν ελεύθερα και εξασφαλισμένα. Ο δεύτερος κοινωνικός, ο Σω πίστευε ότι οι ανάγκες της κρεατοφαγίας υποδουλώνουν τον άνθρωπο, απασχολούνται έτσι τόσοι ζωέμπορες, κτηνοτρόφοι, κρεοπώλες, βοσκοί... οι οποίοι θα ήταν πιο χρήσιμοι στην κυκλοφορία άλλων αγαθών εξίσου απαραίτητων για τη ζωή και ο τρίτος ήταν λόγος προληπτικός για την υγεία. Έγραψε «Σώστε τη ζωή σας και πάψτε να τρώτε κρέας.Σκεφτείτε πως ο Ταύρος,που είναι το δυνατότερο ζώο,είναι χορτοφάγος,νομίζω πως αυτό είναι ακαταμάχητο επιχείρημα για τους χορτοφάγους». Πίστευαν τότε ότι η προσωπικότητά του επηρεαζόταν από τη χορτοφαγία και ότι του έδινε υγεία, διαύγεια πνεύματος και ακμαιότητα. Πολύ είπαν, ότι εάν ακολουθούσε άλλη διατροφική συνήθεια οι γνώμες του συγγραφέα και η κοσμοθεωρία του θα ήταν τελείως διαφορετικές. Όμως ο Σω τους αποστόμωσε λέγοντας κάποτε «Πως στον κόσμο υπάρχουν εκατομμύρια χορτοφάγοι, αλλά ένας Μπέρναρντ Σω».

Το 1882, γίνεται φίλος με τον Γουίλλιαμ Μόρρης William Morris και ξεκινάει την ενασχόλησή του με την προοδευτική πολιτική. Σύχναζε σε διάφορα μέρη, όπου μαζεύονταν και μιλούσαν διάφοροι σοσιαλιστές κι έτσι έμαθε να ξεπερνά το τρακ που του προκαλούσε η σκηνή αλλά και το τραύλισμα του. Ανέπτυξε ένα επιθετικό κι ενεργητικό στυλ ομιλίας, που είναι φανερό και στα γραπτά του. Ήρθε σ' επαφή με το Das Kapital (Το Κεφάλαιο) του Καρλ Μαρξ, που τον επηρέασε αρκετά. Ωστόσο, το αντιμετώπιζε κριτικά, πιστεύοντας ότι το προλεταριάτο εκφράζεται κυρίως μέσα από τη συντηρητική πολιτική, σ' αντίθεση με τη μεσαία κι ανώτερη τάξη, που σηκώνει τη σημαία της επανάστασης και στην οποία ανήκε όχι μόνο ο ίδιος, αλλά κι ο Μαρξ κι οι περισσότεροι ομοϊδεάτες τους. Μαζί με την Μπεατρίς και τον Σίντνεϊ Γουέμπ ίδρυσε το 1884 τη Φαβιανή Εταιρεία. Ήταν μια κίνηση διανοούμενων για την έρευνα, συζήτηση κι έκδοση σοσιαλιστικών ιδεών. Το όνομά της το πήρε από το Ρωμαίο στρατηγό Κουίντο Φάβιο Μάξιμο, που έμεινε στην ιστορία ως ο «Αναβάλλων» (Cunctator), επιλέγοντας μια τακτική φθοράς από μια στάση αντιπαράθεσης εναντίον του Αννίβα.

Αφιερώθηκε στον αγώνα της μεταμόρφωσης της Βρετανίας σε σοσιαλιστικό κράτος, όχι μέσω επανάστασης, αλλά μέσα από συστηματική πρόοδο και νομοθεσία, που εγκαθιδρύεται με την πειθώ και τη συστηματική εκπαίδευση. Αξίωμά τους ήταν η «αναπόφευκτη βαθμιαία επίλυση». Ενστερνίστηκε τις ιδέες της Συντροφιάς Νέας Ζωής, που αφορούσαν στη διαμόρφωση ενός τέλειου χαρακτήρα στο άτομο και στο σύνολο, πιστεύοντας ότι η ατομική διαμόρφωση κι ανάπτυξη είναι ο μόνος τρόπος απελευθέρωσης από την καταπίεση κι επιτυγχάνεται με την εκπαίδευση και την ανάπτυξη της ελεύθερης διάκρισης και σκέψης. Η κοινωνική αναμόρφωση στόχευε στην ύπαρξη μιας κοινωνίας όπου οι δυνατότεροι βοηθούν τους πιο αδύνατους. Ηγετικά στελέχη αυτής της ομάδας, εκτός από τον Σω και τους Γουέμπ, ήταν η Άννι Μπέζαντ, ο Τζωρτζ Ουάλας, ο Σίντνεϊ Ολιβιέ, κ.ά. Η Φαβιανή Εταιρεία θα παίξει αργότερα καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση της Οικονομικής Σχολής του Λονδίνου και του Εργατικού Κόμματος.

Έγραψε πολλά άρθρα και κείμενα για τις προοδευτικές τέχνες, όπως τα: "Quintessence Οf Ibsenism", "The Perfect Wangerite", κλπ. Παράλληλα, ως δημοσιογράφος, δούλευε ως κριτικός τέχνης και μουσικής, γράφοντας με το ψευδώνυμο Corno Di Bassetto. Δε σπούδασε μουσική, αλλά είχε αρκετή εμπειρία και καλό μουσικό αφτί χάρη στη μουσικό μητέρα του. Έγινε καλός κριτικός μουσικής, μ' εφευρετικό, έξυπνο νου και σκληρή κριτική στην ανθρώπινη ανοησία. Τελικά, κατά το διάστημα 1895-1898, δούλεψε ως κριτικός θεάτρου στο Saturday Review, που έγραφε με τα διάσημα πλέον αρχικά GBS.

Το 1891, μετά από πρόσκληση του Τζ.Τ. Γκρέιν, ενός εμπόρου, κριτικού θεάτρου και σκηνοθέτη μιας προοδευτικής θεατρικής ομάδας που είχε το όνομα Ανεξάρτητο Θέατρο, έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο, με τίτλο "Widower's Houses". Τα επόμενα δώδεκα χρόνια έγραψε δώδεκα θεατρικά έργα, παρόλο που δεν έπεισε θεατρικούς επιχειρηματίες του Λονδίνου να τ' ανεβάσουν. Λίγα απ' αυτά παίχτηκαν στο εξωτερικό. Το 1898, μετά από σοβαρή αρρώστια, παραιτήθηκε από κριτικός θεάτρου και μετακόμισε από το σπίτι της μητέρας του, που ζούσε ακόμα, για να παντρευτεί τη Σαρλότ Πέην-Τάουνσεντ (Charlotte Payne-Townshend), μιαν Ιρλανδή με ανεξάρτητο χαρακτήρα. Εγκατασταθήκανε σ' ένα σπίτι στην Ayot St Lawrence Street, που πλέον ονομάζεται Γωνία Σώ (Shaw's Corner), σ' ένα μικρό χωριό του Χέρτφορντσαϊρ. Ο γάμος τους κράτησε μέχρι το θάνατο της το 1943.
Η επιτυχία πριν και μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο
Άγαλμα του Σω στο Niagara-on-the-Lake

Το 1904, ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Χάρλεϊ Γκράνβιλ Μπάρκερ ανέλαβε τη διεύθυνση του Court Theatre και ίδρυσε και μια νέα πειραματική σκηνή ειδικευμένη στο νέο και προοδευτικό δράμα. Στις επόμενες τρεις σεζόν παίχτηκαν δέκα έργα του, με σκηνοθεσία του ίδιου του Σω, αν κι επίσημα σκηνοθέτης φαινόταν ο Μπάρκερ. Άρχισε να γράφει νέα έργα κάτω από τη διαχείριση του Μπάρκερ. Στα επόμενα δέκα χρόνια όλα τα έργα του Σω (εκτός από τον "Πυγμαλίωνα") είχανε παιχτεί από κάποιο θέατρο σε όλη την Αγγλία. Με τα δικαιώματα απ' αυτά έγινε αρκετά πλούσιος. Παράλληλα, παρέμενε ενεργός στη Φαβιανή Εταιρεία, σα δημοτικός επίτροπος στο Λονδίνο και σε διάφορες επιτροπές που κάνανε προσπάθειες να σταματήσει η θεατρική λογοκρισία.

Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος το 1914 άλλαξε τη ζωή του. Για αυτόν, ο πόλεμος αντιπροσώπευε τη χρεωκοπία του καπιταλιστικού συστήματος, τις τελευταίες προσπάθειες επιβίωσης των αυτοκρατοριών του 19ου αιώνα και την τραγική απώλεια νέων ανθρώπων στ' όνομα του πατριωτισμού. Οι απόψεις του εκφράζονταν σε σειρά άρθρων κάτω από το γενικό τίτλο "Κοινή Λογική Γύρω Από Τον Πόλεμο". Αυτά τα άρθρα ήταν καταστροφικά για τη δημόσια εικόνα του και τον μετατρέψανε σε απόβλητο της κοινωνίας. Συζητήθηκε ακόμα και το ενδεχόμενο να δικαστεί για προδοσία. Όλη αυτή η κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί η παραγωγικότητά του ως συγγραφέα, αφού στο διάστημα αυτό κατάφερε να γράψει μόνο ένα έργο, το "Heartbreak House", που δείχνει τη πίκρα και την απόγνωσή του για τους πολιτικούς και τη κοινωνία.

Μετά τον πόλεμο, αποκατέστησε την εικόνα του κι επανήλθε η δημιουργικότητά του, με νέα έργα όπως: "Δημιουργική Εξέλιξη", "Μαθουσάλας", "Αγία Ιωάννα", που θεωρείται το κορυφαίο αριστούργημά του. Το 1920 ξεκίνησε φεστιβάλ για έργα του στην Αγγλία. Το 1925 κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Μην έχοντας ανάγκη τα χρήματα, τα δώρισε για μιαν αγγλική έκδοση του έργου του Αύγουστου Στρίντμπεργκ. Το 1938, πήρε το Όσκαρ για τη συμμετοχή του στη ταινία "Πυγμαλίων" κι είναι η μοναδική καλλιτεχνική φιγούρα παγκοσμίως που έχει κερδίσει το συνδυασμό αυτών των δυο μεγάλων βραβείων.

Έζησε το υπόλοιπο της ζωής του ως διεθνής διασημότητα, ταξιδεύοντας στον κόσμο κι ασχολούμενος με τα τοπικά και διεθνή προβλήματα. Επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση, με πρόσκληση του Στάλιν και τις ΗΠΑ, με πρόσκληση του Γουίλλιαμ Ράντολφ Χερστ. Συνέχισε να γράφει χιλιάδες γράμματα και πάνω από 12 θεατρικά έργα. Ήτανε χορτοφάγος για 66 ολόκληρα χρόνια, ενώ μέχρι το τέλος της ζωής του συνέχιζε να είναι όχι μόνο παραγωγικός νοητικά, αλλά και καλοστεκούμενος σωματικά. Στα τέλη του Οκτώβρη του 1950, έπεσε από μια σκάλα που είχε ανέβει για να κλαδέψει ένα δέντρο στον κήπο του. Πέθανε λίγες μέρες αργότερα στις 2 Νοεμβρίου, σε ηλικία 94 ετών, αφήνοντας ένα μισοτελειωμένο θεατρικό έργο. Η τέφρα του με της συζύγου σκορπίστηκε στα μονοπατάκια γύρω από το άγαλμα του Αγίου Ιωάννη που υπήρχε στον κήπο του.
Οι ιδέες του

Μες στα κείμενά του, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει τις απόψεις του για τη ζωή, τον κόσμο, την εκπαίδευση, τις σχέσεις των δύο φύλων, που πάντα είναι ριζοσπαστικές για την εποχή του, κι ακόμη, βαθιά φιλοσοφικές, αν και ποτέ δε μορφώθηκε αρκετά. Πίστευε ότι τα σχολικά βιβλία δεν αξίζουν να διαβάζονται, γιατί στις σελίδες τους περιλαμβάνονται απόψεις που τα παιδιά πρέπει να παπαγαλίσουν κι όχι να κρίνουν, ακόμα κι αν είναι παράλογες ή παρωχημένες. Προέτρεπε τους νέους να επαναστατήσουν ενάντια στο κατεστημένο πριν καταντήσουν απολιθώματα. Σύστηνε ν' ακούνε τις απόψεις των δασκάλων τους με κριτικό πνεύμα κι αμφισβήτηση, να βλέπουνε και την αντίθετη άποψη απ' αυτή που τους επιβάλλεται να μάθουν, να προσπαθούν ν' ανακαλύψουν την αλήθεια πέρα από αυτό το δυϊσμό, μέσα τους. ("Ομιλία Για Την Εκπαίδευση", 1933)

Πίστευε πως τα οικιακά δεν είναι πιο φυσική καριέρα για τις γυναίκες απ' ό,τι είναι η στρατιωτική καριέρα για τους άντρες. Όταν χρειάζεται, μια γυναίκα κάνει παιδιά και τα μεγαλώνει, όπως ένας άνδρας πάει στον πόλεμο. Αυτό δε σημαίνει ότι αυτή η επιλογή είναι η μοναδική που έχει μια γυναίκα ή ένας άντρας στη ζωή του. Να σκεφτόμαστε ότι τα οικιακά είναι η φυσική επιλογή για μια γυναίκα ισοδυναμεί με το να σκέφτεται ένα παιδί ότι το κλουβί είναι το φυσικό περιβάλλον για ένα παπαγάλο, επειδή ποτέ δεν έτυχε να δει έναν έξω απ' αυτό. Σίγουρα θα υπάρχουνε παπαγάλοι που προτιμάνε το κλουβί, είτε από φόβο στην επιβίωση, είτε από συμπάθεια στους ιδιοκτήτες τους, είτε επειδή πιστεύουν ότι είναι η φυσική θέση που τους έδωσε ο Θεός. Ωστόσο, ο μόνος παπαγάλος που θα μπορούσε να συμπαθήσει ο ελεύθερος άνθρωπος θα 'ταν αυτός που επιμένει να μείνει έξω από το κλουβί, ως μια πρωταρχική συνθήκη για να 'χει ευχάριστη ζωή. (Πεμπτουσία Του Ιψενισμού, 1922).

Πίστευε κι έγραφε πως στις φυλακές έπρεπε να βρίσκονται κείνοι που μπορούν ν' αναμορφωθούν. Εκείνοι που δε μπορούνε θα πρέπει να σκοτώνονται, όπως ένα επικίνδυνο σκυλί ή ένα δηλητηριώδες φίδι, για να μη γεμίζουν οι φυλακές, για να μη δεσμεύονται φύλακες, που σε τελική ανάλυση διαφθείρονται κι αυτοί από τους εγκληματίες αυτού του είδους. Ήταν άνθρωπος με πάθος. Αλλά το πάθος δεν έβλαψε το χιούμορ του, την ευρύτητα των απόψεών του και τη συνεχή εξεταστική ματιά του απέναντι στη ζωή. Η ευθύτητα κι η ετοιμότητα του νου, το καλωσόρισμα νέων ιδεών, η αγάπη του για τα όμορφα πράγματα, η ικανότητα να εκτιμήσει και να συμπαθήσει ακόμα κι αυτές τις δυνάμεις που είναι ενάντια του, είναι χαρακτηριστικά όχι απλού δραματουργού, αλλά φιλόσοφου του καιρού του, που ακόμα και σήμερα έχει πολλά πράγματα να μας πει και να μας μάθει. Έγραψε πάνω από 60 θεατρικά έργα και γενικά η θητεία του μυθιστοριογράφου, κριτικού λογοτεχνίας, δοκιμιογράφου και δημοσιογράφου, ήταν πραγματικά αξιόλογη.
Το έργο του
Θεατρικά

Plays Unpleasant (Έργα Δυσάρεστα, εκδ. 1898)
Widowers' Houses (Τα σπίτια των χήρων, 1892)
The Philanderer (1898)
Mrs Warren's Profession (Το επάγγελμα της κυρίας Γουώρεν, 1893)
Plays Pleasant (Έργα Ευχάριστα, εκδ. 1898):
Arms and the Man (Τα όπλα και τον άνθρωπο, 1894)
Candida (Κάντιντα, 1894)
The Man of Destiny (1895)
You Never Can Tell (Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις, 1897)
Three Plays for Puritans (Τρία έργα για Πουριτανούς, εκδ. 1901)
The Devil's Disciple (Ο μαθητής του Διαβόλου, 1897)
Caesar and Cleopatra (Καίσαρ και Κλεοπάτρα, 1898)
Captain Brassbound's Conversion (Ο προσηλυτισμός του κάπταιν Μπράσμπαουντ, 1899)
The Admirable Bashville (1901)
Man and Superman (Άνθρωπος και Υπεράνθρωπος, 1902–03)
John Bull's Other Island (Το άλλο νησί του Τζον Μπουλ, 1904)
How He Lied to Her Husband (1904)
Major Barbara (Ταγματάρχης Βαρβάρα, 1905)
The Doctor's Dilemma (Το δίλημμα του γιατρού, 1906)
Getting Married (1908)
The Glimpse of Reality (1909)
The Fascinating Foundling (1909)
Press Cuttings (1909)
Misalliance (Αταίριαστος γάμος, 1910)
Annajanska, the Bolshevik Empress (1917)
The Dark Lady of the Sonnets (1910)
Fanny's First Play (Το πρώτο έργο της Φάννυ, 1911)
Overruled (1912)
Androcles and the Lion (Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι, 1912)
Pygmalion (Πυγμαλίων, 1912–13)
The Great Catherine (1913)
The Inca of Perusalem (1915)
O'Flaherty VC (1915)
Augustus Does His Bit (1916)
Heartbreak House (Το σπίτι της πονεμένης καρδιάς, 1919)
Back to Methuselah (Πίσω στον Μαθουσάλα, 1921)
In the Beginning
The Gospel of the Brothers Barnabas
The Thing Happens
Tragedy of an Elderly Gentleman
As Far as Thought Can Reach
Saint Joan (Αγία Ιωάννα, 1923)
The Apple Cart (Το κάρο με τα μήλα, 1929)
Too True To Be Good (Πολύ αληθινό για να είναι καλό, 1931)
On the Rocks (Στα βράχια, 1933)
The Six of Calais (1934)
The Simpleton of the Unexpected Isles (Ο αφελής των απρόσμενων νησιών, 1934)
The Shewing Up of Blanco Posnet (1909)
The Millionairess (1936)
Geneva (Γενεύη, 1938)
In Good King Charles's Golden Days (Στη χρυσή εποχή του καλού βασιλιά Καρόλου, 1939)
Buoyant Billions (1947)
Shakes versus Shav (Σαίξπηρ εναντίον Σω, 1949)

Κριτικές και άρθρα

Quintessence of Ibsenism (Η πεμπτουσία του Ιψενισμού, 1891)
The Perfect Wagnerite, Commentary on the Ring (Ο τέλειος Βαγκνερικός, σχόλια στο Δαχτυλίδι, 1898)
Common Sense about the War (Κοινή λογική για τον πόλεμο, 1914)
The Intelligent Woman's Guide to Socialism and Capitalism (Οδηγός της ευφυούς γυναικός στον Σοσιαλισμό και στον Καπιταλισμό, 1928)
Essays in Fabian Socialism (Δοκίμια για τον Φαβιανό Σοσιαλισμό, 1931)

Μυθιστορήματα

1879:Ανωριμότητα Immaturity
1880:Ο παράλογος κόμπος The irrational Knot
1881:Η αγάπη μεταξύ των καλλιτεχνών Love among artist
1882:Το επάγγελμα του Κάσελ Μπάιρον Cashel Byron's Profession
1883:Ένας ακοινώνητος σοσιαλιστής An Unsocial Socialist

Διηγήματα

The Black Girl in Search of God and Some Lesser Tales (Το μαύρο κορίτσι ψάχνει τον Θεό και μερικές μικρότερες ιστορίες, 1932)
The Miraculous Revenge (Η θαυματουργή εκδίκηση)

Νίκος Μαμαγκάκης - Σ' αγαπώ (Nikos Mamagakis)

https://www.youtube.com/watch?v=pYseJKpLjfM

Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο Κρήτης. Παρακολούθησε μαθήματα στο Ελληνικό Ωδείο στην Αθήνα. Συνέχισε σπουδάζοντας σύνθεση με τον Καρλ Ορφ και τον Χ. Γκένταμερ στο Μόναχο και ηλεκτρονική μουσική στο Στούντιο Ηλεκτρονικής Μουσικής SIEMENS, με τον Γιόζεφ Άντον Ρηντλ. Έχει λάβει υποτροφίες από την ελληνική κυβέρνηση, την Ανωτάτη Ακαδημία Μουσικής του Μονάχου και την πόλη του Βερολίνου (Deutscher Akademischer Austauscudienst).

Η εργογραφία του περιλαμβάνει όλα τα είδη: μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όπερες, ηλεκτρονική μουσική, έργα για ορχήστρα, κύκλους τραγουδιών και άλλα. Ο Μαμαγκάκης αντιμετώπισε με ιδιόρρυθμο τρόπο την διττή συμμετοχή του, τόσο στην πιο ακραία και άκαμπτη μουσική πρωτοπορία της εποχής μας, όσο και στα πιο δημοφιλή, πιο προσιτά είδη. Κι αυτό γιατί δε βλέπει καμιά αντίφαση στο να καλλιεργεί παράλληλα και τα δύο είδη, αφήνοντας πολλές φορές το ένα να διεισδύσει στο άλλο. Έτσι έχει γράψει μουσική για δεκάδες ελληνικές ταινίες, όπως Η Αρχόντισσα και ο Αλήτης, Η Νεράιδα και το παλικάρι, Άρπα κόλλα, Λούφα και παραλλαγή και πολλές άλλες, καθώς και κύκλους τραγουδιών όπως το Κέντρο Διερχομένων, 11 Λαϊκά τραγούδια, Δρόμοι της νύχτας κ.ά.
Στα μέσα της δεκαετίας του '80 παρουσιάζει δύο όπερες την Οδύσσεια και τον Ερωτόκριτο, έργο το οποίο έχοντας υποστεί εννιά γραφές και προσθήκες νέων κομματιών παρουσιάστηκε κατόπιν δισκογραφημένο. Μια ειδική έκδοση του παίχτηκε στην Εθνική σκηνή της Ορλεάνης (Γαλλία) το 2005.
Η ιδιαίτερη επίδοση του συνθέτη στο είδος της όπερας συνεχίστηκε με την Όπερα των Σκιών που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής το 1997, Τα Ιερά Τραγούδια του Έρωτα (Μέγαρο Μουσικής, 2000) αλλά και με την όπερα Ερωφίλη (2003, Ηρώδειο).
Η έντονη ατομική πρωτοτυπία κάνει τον Μαμαγκάκη να ξεχωρίζει, όχι μόνο ανάμεσα στους άλλους (ακόμα και τους μεγαλύτερους) Έλληνες συνθέτες, αλλά και στη διεθνή σκηνή. Με το ένα πόδι στη διεθνή πρωτοπορία και με το άλλο σε σκοπούς και τραγούδια που έχουν σημαδέψει το μουσικό μας υποσυνείδητο, συνέπλευσε μουσικά με προσωπικότητες όπως ο Καρλ Ορφ, ο Στοκχάουζεν, ο Ιάννης Ξενάκις, ενώ συνέθεσε μερικά από τα δυσκολότερα έργα της παγκόσμιας μουσικογραφίας, τα οποία περιλαμβάνονται σταθερά στο ρεπερτόριο σημαντικών μουσικών σχημάτων σε όλο τον κόσμο.
"Δίπλα στον Ξενάκη, τον Σκαλκώτα, τον Χρήστου, θα έβαζα τον Μαμαγκάκη" δήλωσε κάποτε ο πολύ απαιτητικός συνθέτης και καθηγητής Γκύντερ Μπέκερ.
Aνεξάρτητη ελληνική δισκογραφική εταιρεία Δίκτυο
http://www.diktiopm.gr/gr/artists.php...

Όταν ὁ Σωκράτης περιέγραφε τὴν Γῆ ἀπὸ ψηλά

http://www.apocalypsejohn.com/2013/07/otan-o-swkraths-periegrafe-thn-gh-apo-pshla.htmlΌταν ὁ Σωκράτης περιέγραφε τὴν Γῆ ἀπὸ ψηλά

Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ- τοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς καταχρῶνται. ἐκεῖ δὲ πᾶσαν τὴν γῆν ἐκ τοιούτων εἶναι, καὶ πολὺἔτι ἐκ λαμπροτέρων καὶ καθαρωτέρων ἢ τούτων∙ τὴν μὲν γὰρ ἁλουργῆ εἶναι [καὶ] θαυμαστὴν τὸ κάλλος, τὴν δὲ χρυσοειδῆ, τὴν δὲὅση λευκὴ γύψου ἢ χιόνος λευκοτέραν, καὶἐκ τῶν ἄλλων χρωμάτων συγκειμένην ὡσαύτως, καὶἔτι πλειόνων καὶ καλλιόνων ἢὅσα ἡμεῖς ἑωράκαμεν. καὶ γὰρ αὐτὰ ταῦτα τὰ κοῖλα αὐτῆς, ὕδατός τε καὶἀέρος ἔκπλεα ὄντα, χρώματός τι εἶδος παρέχεσθαι στίλβοντα ἐν τῇ τῶν ἄλλων χρωμάτων ποικιλίᾳ, ὥστε ἕν τι αὐτῆς εἶδος συνεχὲς ποικίλον φαντάζεσθαι.
 

Σε νεοελληνική απόδοση:
Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες που είναι από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος. Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα, ενώ τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ, δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων.
Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη απ’ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό στην ομορφιά, ενώ άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, και ωραιότερα από όσα εμείς έχουμε δει.
Γιατί ακόμα και οι κοιλότητές της που είναι γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, ώστε να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.
Έργο «ΦΑΙΔΩΝ» ή «περί ψυχής» 

Σχόλιο:
Υπάρχει ακριβώς η ίδια περιγραφή της γης (από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος) και στον “Τίμαιο” του Πλάτωνος. Από που έχουν άραγε “αντληθεί” αυτές οι γνώσεις; Αναφέρεται και η μεγάλη Ήπειρος που βρίσκεται μετά τον Ωκεανό που απλώνεται έξω από τις στήλες του Ηρακλέους. (Ηράκλειες Στήλες σημερινό Γιβραλτάρ) Προσωπική μου εκτίμηση ότι αυτός ο πολιτισμός που ζούμε δεν πρέπει να είναι ο πρώτος και μόνο κάποιες γνώσεις μυημένων σώθηκαν από τον προηγούμενο.
Κων/νος Πλεύρης 22/01/2013. Όταν ο Σωκράτης περιέγραφε την Γη ..από ψηλά!

Αλόη Βέρα: Ιδιότητες και καλλιέργεια

http://downtimeforyou.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html?spref=fb

Αλόη Βέρα: Ιδιότητες και καλλιέργεια

Η αλόη αέρα (Aloe Vera) είναι ένα αρχαίο φυτό που φυτρώνει στις ερήμους και μοιάζει με μικρό κάκτο, αλλά ανήκει στην οικογένεια των κρινοειδών, όπως το σπαράγγι το κρεμμύδι και το σκόρδο.  Περιέχει πάνω από 150 συστατικά όπως, λιγνίνη, σαπωνίνες, ανθρακινόνες, βιταμίνες, ασβέστιο, σίδηρο, χαλκό, ψευδάργυρο, αμινοξέα, ένζυμα, πολυσακχαρίτες, στερόλες, λεκτίνες κ.α. Tα πλεονεκτήματα που έχει η αλοη βερα είναι γνωστά εδώ και 5.000 χρόνια. Στην αρχαιότητα, την αποκαλούσαν «Bότανο της Αθανασίας».

H Αλόη Βέρα θεωρείται ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες, οι οποίες ήταν γνωστές στους αρχαίους Aιγυπτίους, που την απεικόνιζαν στα ιερογλυφικά τους και τη χρησιμοποιούσαν για τη θεραπεία του καταρράκτη! Mία από τις πιο φημισμένες αναφορές που την αφορούν είναι αυτή του Xριστόφορου Kολόμβου, που έγραψε: «Tέσσερα φυτά είναι απαραίτητα για την υγεία του ανθρώπου: το σιτάρι, η άμπελος, η ελιά και η αλόη βέρα. Tο πρώτο τον τρέφει, το δεύτερο αναζωογονεί το πνεύμα του, το τρίτο τού χαρίζει αρμονία, το τέταρτο τον θεραπεύει».

Η αλόη βέρα θεωρείται ότι βοηθά στην αποφυγή τραυματισμών στο επιθήλιο και ενισχύει την επούλωση του όταν αυτό υφίσταται κάποιο τραυματισμό. Δρα ως αντισηπτικό, αυξάνοντας τη διάχυση του αίματος στην τραυματισμένη περιοχή και διεγείρει τους ιστούς και τα κύτταρα του δέρματος που είναι υπεύθυνα για την θεραπεία της πληγής. Πιστεύεται ακόμη ότι η αλόη βέρα κάνει καλό και σε άλλες παθήσεις του δέρματος όπως είναι οι δερματίτιδες και τα εγκαύματα.

Aνάμεσα στα θρεπτικά συστατικά της Αλόης Βέρα περιλαμβάνονται οι βιταμίνες A, C και E. H βιταμίνη A (ρετινόλη) φημίζεται για τις αναπλαστικές της ιδιότητες στα κύτταρα και χρησιμοποιείται ευρέως στην κοσμητολογία ως αντιρυτιδικό συστατικό. H Bιταμίνη C έχει αντιοξειδωτικές ιδιότητες και ενισχύει το ανοσοποιητικό, ενώ βοηθά να δημιουργηθεί το κολλαγόνο του δέρματος και να διατηρηθεί η υγεία του. H Bιταμίνη E, με τις αντιοξειδωτικές και αναπλαστικές της ιδιότητες, προστατεύει το δέρμα, προλαμβάνοντας τις βλάβες της κυτταρικής μεμβράνης. H αλόη βέρα είναι επίσης πλούσια πηγή μεταλλικών στοιχείων (π.χ. σιδήρου, χρωμίου, μαγγανίου, φωσφόρου, καλίου, ψευδαργύρου κ.ά.), ενζύμων (έχουν εξαιρετικές θεραπευτικές ιδιότητες για το δέρμα και τους ιστούς), αμινοξέων και άλλων θρεπτικών συστατικών.

πηγή: http://www.healthyliving.gr

BIΣΑΛΤΙΑ-ΑΡΧΑΙΑ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

http://www.visaltis.net/2013/07/blog-post_17.html?spref=fb

BIΣΑΛΤΙΑ-ΑΡΧΑΙΑ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

10:57 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

Η Βισαλτία ήταν αρχαία χώρα της Μακεδονίας που αποτελούσε συνέχεια της Κρηστωνίας και που εκτεινόταν από το όρος Βέρτισκο μέχρι τον ποταμό Στρυμόνα, δηλαδή επι των σημερινών περιοχών του Σοχού και της Νιγρίτας. Το βασίλειο των Βισαλτών παλαιότερα εκτεινόταν και σε ολόκληρη τη Χαλκιδική. Κυριότερες πόλεις της Βισαλτίας ήταν: η Άργιλος παρά τον Στρυμονικό κόλπο, το Κερδύλιον απέναντι από την Ηδωνικής Αμφίπολης, η Όσσα παρά το Σωχό και η Βέργα, πατρίδα του κωμικού μυθιστοριογράφου Αντιφάνη του Θράκα.
Την αρχαία Βισαλτία, που πήρε το όνομα της από το Βισάλτη, γιο του 'Ηλιου και της γης, κατοίκησαν για πρώτη φορά οι θράκες Βισάλτες, οι οποίοι ήρθαν εδώ από τη Χαλκιδική. Κατά την εκστρατεία των Περσών εναντίον της Ελλάδος ο βασιλιάς της Βισαλτίας μη θέλοντας ν' ακολουθήσει τους βαρβάρους, έφυγε στη Ροδόπη στους δε γιους του απαγόρευσε να εκστρατεύσουν κατά της Ελλάδος στο πλευρό των Ασιατών επιδρομέων. Αυτοί όμως δεν άκουσαν την συμβουλή του πατέρα τους, και ακολούθησαν τους βαρβάρους. 'Όταν μετά τη φυγή των Περσών ο βασιλιάς επανήλθε και βρήκε τους γιους του σώους και αβλαβείς αυτοτυφλώθηκε.
Από το 479 π.Χ. η Βισαλτία κατακτήθηκε από τον Αλέξανδρο τον Α'. Αργότερα ο Περικλής έστειλε 1000 Αθηναίους αποίκους, οι οποίοι συνέβαλαν πολύ στον εκπολιτισμό των Βισαλτών. Στη μάχη της Πύδνας το 168 π.Χ., στην οποία κρίθηκε η τύχη της Μακεδονίας, οι Βισάλτες πολέμησαν στο πλευρό του Περσέα. Τόσο πολύ διακρίθηκαν για την ανδρεία τους, ώστε ο Περσέας μετά την ήττα του, τότε μόνο απελπίστηκε τελείως, όταν εγκατέλειψαν και οι "ανδρείοι Βισάλτες".
Η επαρχία αυτή, αν και είχε μικρή έκταση κατά την αρχαιότητα, εν τούτοις περιείχε πολλές πόλεις, οι οποίες συχνά μνημονεύονται από τους αρχαίους συγγραφείς: η Άργιλος, το Κερδύλιον, η Βισαλτία, πρωτεύουσα της χώρας, οι Καλλίτεραι, η Ορεσκία, η Ευπορία, η Βέργα και η 'Οσσα.
Η πιο επίσημη από τις παραπάνω πόλεις ήταν η Άργιλος, που σύμφωνα με τη μαρτυρία των αρχαίων κτίσθηκε από τους Θράκες, τους πρώτους κατοίκους της χώρας, σε χρόνο άγνωστο, αποικίσθηκε όμως από τους Ανδρίους συγχρόνως με τα Στάγειρα της Χαλκιδικής, γύρω στα μέσα της 7ης εκατονταετηρίδας. Μετά τη φυγή των Θρακών και τον αποικισμό των Ανδρίων, η Άργιλος που είχε παραμείνει ελεύθερη και αυτόνομη από το 655 μέχρι την εκστρατεία του Ξέρξη (480 π.Χ.), υπέκυψε και αυτή στο κράτος του. Μετά από την ήττα και τη φυγή του συμπεριλήφθηκε στις συμμαχικές πόλεις της Αθήνας. Αργότερα όμως αποστάτησε από τους Αθηναίους και διευκόλυνε το στρατηγό των Λακεδαιμονίων να καταλάβει την Αμφίπολη. Σημειώνουμε ότι Αργίλιος ήταν ο άντρας που πρόδωσε τον Παυσανία στους Σπαρτιάτες, ο οποίος όταν στάλθηκε σαν γραμματοκομιστής στον Αρτάβαζο αποσφράγισε τις επιστολές και κατήγγειλε την προδοσία στους Εφόρους, οι οποίοι πείσθηκαν για τη διαγωγή του Παυσανία και τον καταδίκασαν σε θάνατο.
Μεταξύ της Αργίλου και της 'Οσσας στους Ν.Α. πρόποδες του Βερτίσκου όρους βρισκόταν οι πόλεις Καλλίτεραι και Ορέσκεια που μνημονεύονται από τον Πτολεμαίο. Στην Ν.Δ. όχθη της Κερκινίτιδας λίμνης (τ' Αχινού) βρισκόταν η Ευπορία, που χτίστηκε από το Μ. Αλέξανδρο και πήρε το όνομα της από την αφθονία των προϊόντων και καρπών της γης. Τέλος η πρωτεύουσα Βισαλτία ήταν χτισμένη εκατέρωθεν του ποταμού Βισάλτη που πηγάζει από το όρος Βερτίσκος και εκβάλλει στο Στρυμόνα.
Εκτός από το Βόγη και το Συλλέα, εξέχουσες προσωπικότητες της περιόδου αυτής ήταν και οι εξής:
1. Ρήσος: Βασιλιάς της Θράκης, γιος του Ηιονέως και της μούσας Κλειούς ("Ιλιάς" Κ), ο οποίος κατά τον Όμηρο έλαβε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο και φονεύθηκε κατά συμβουλή της Αθηνάς από τον Οδυσσέα και το Διομήδη. Από το Κ της Ιλιάδας είναι επηρεασμένη και η Τραγωδία "Ρήσος" που αποδίδεται, με αντιρρήσεις μερικών, στον Ευριπίδη.
2. Νέαρχος, καταγόταν από την Κρήτη και κατοικούσε στην Αμφίπολη. Υπήρξε ένας από τους πιο προσφιλείς φίλους της παιδικής και νεανικής ηλικίας του Μ. Αλεξάνδρου.
3. Πολύδωρος, στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου. Καταγόταν από την Αμφίπολη
.
4. Φίλιππος, καταγόταν από την Αμφίπολη και υπήρξε ιστορικός. Συνέγραψε τα Ροδοακά, Κωακά και Θασιακά.
5. Τρωίλος, σοφιστής και γραμματικός από την Αμφίπολη, σύγχρονος του Διογένη.
6. Ερμαγόρας, σοφιστής και γραμματικός από την Αμφίπολη, μαθητής του Ζήνωνα και του Περαία.
7. Δομικός, πυθαγόρειος φιλόσοφος από την Αμφίπολη.
8. Δημήτριος, φίλος και μαθητής του Πλάτωνα από την Αμφίπολη. Διέπρεψε στη φιλοσοφία.
9. Πάμφιλος, διάσημος ζωγράφος (α' μισού του 4ου π.Χ. αιώνα). Υπήρξε μαθητής του περίφημου
Σικυώνιου ζωγράφου Ευπόμπου, ιδρυτή της Σικυωνίου Σχολής, τον οποίο και διαδέχθηκε.
©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟΝ/visaltis.net

Νάνος Βαλαωρίτης: Κυκλοφορεί ανάμεσά μας μία τίγρη…

http://tvxs.gr

Νάνος Βαλαωρίτης: Κυκλοφορεί ανάμεσά μας μία τίγρη…

07:31, 12 Ιουλ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/133395

Αυτή τη στιγμή, κυκλοφορεί ανάμεσά μας μία τίγρη που λέγεται άγνοια. Κι αυτή η άγνοια θα μας φάει. Τα άρθρα των ελληνικών εφημερίδων αρχίζουν να μοιάζουν ολοένα πιο ανεδαφικά και παιδικά. Σαν να αναφέρονται μόνο στα αυτονόητα, και δεν μπορούν να προχωρήσουν τη σκέψη παραπέρα. Καταδεικνύουν έναν λαό που βρίσκεται μάλλον στην εφηβεία, και ακόμα δεν έχει καταφέρει να ενηλικιωθεί..." Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, υποστηρίζοντας ότι σήμερα χρειάζεται κυρίως να... σκεφτόμαστε για "να μην βρεθούμε ξαφνικά προ απροόπτων".

"... Υπάρχει διάχυτη, επίσης, μια κουλτούρα αναίδειας καλυμμένη με φτηνή ειρωνεία. Κι αυτή την αναίδεια, την αγαπούν οι έφηβοι και τη βρίσκουν στη Χρυσή Αυγή. Η επιτυχία της Χρυσής Αυγής, οφείλεται εν μέρει σ’ αυτό. Αλλά δεν ξέρουν πολλοί, ότι αυτού του είδους η αναίδεια κρύβει απωθημένα, που δεν τολμήσαμε να τα αντιμετωπίσουμε…  Μοιάζει να έγινε μια πλύση εγκεφάλου, που έχει καταντήσει να παράγει άρθρα, από όπου δεν βγαίνει νόημα. Για να μπορέσουμε όμως, να βρούμε κάποτε μια άκρη, θα πρέπει τουλάχιστον να υπάρξει ξεκάθαρη σκέψη.

Πρέπει να σκεφτούμε. Να μην αφήσουμε τους άλλους να σκέφτονται για μας. 

Η ανασφάλεια των Γερμανών είναι τόσο μεγάλη και παράλογη, που ήταν πολύ εύκολο ο Χίτλερ να τους πείσει ότι κινδυνεύουν από τους Πολωνούς, τους Εβραίους και τους διάφορους άλλους λαούς της Ευρώπης, και ότι πρέπει να πολεμήσουν για να διατηρήσουν την υπόστασή τους. Αυτό το παράλογο στοιχείο το οποίο "έπιασε" τόσο εύκολα στη Γερμανία, οφείλεται στην ψυχολογία τους γενικά, ως χώρα η οποία συνενώθηκε αργά και δεν μπόρεσε να γίνει ισχυρή πλανητική αποικιοκρατία. Είναι μία χώρα η οποία έχει συνεχώς το φόβο αυτό, ότι θα αφανιστεί, ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει, ότι χρειάζεται χώρο, και επέκταση στην Ανατολή… 

Σήμερα, αυτός ο φόβος έχει επαναληφθεί με τον εξής τρόπο:

Την εμφάνιση του ευρώ, το οποίο πολύ εύκολα μπορούμε να πούμε ότι αντιπροσωπεύει ένα μάρκο γενικευμένο και ενδυναμωμένο που ισχύει για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, το οποίο ωφελεί μόνο τους Γερμανούς που το κρατάνε ψηλά πιστεύοντας ότι έτσι θα αποφύγουν τον άλλο φόβο που έχουνε, τον φόβο της Βαϊμάρης και του πληθωρισμού, που είναι άλλη μια δεισιδαιμονία των Γερμανών.

Βλέπουμε λοιπόν ότι στην ψυχολογία τους υπάρχουν καθαρά ψυχωτικά φαινόμενα, τα οποία εάν δεν τα αντιμετωπίσει η Ευρώπη εγκαίρως, πρώτα πρώτα θα καταστρέψουν τις ευρωπαϊκές χώρες και κατόπιν την ίδια τη Γερμανία, διότι είναι και καταστροφική αυτή η ψυχολογία η γερμανική, όπως είδαμε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το γεγονός, ότι θεωρούν πως απειλούνται από τα πιο απίθανα στοιχεία, όπως π.χ. οι Εβραίοι, που πρέπει να τους... σφάξουν διότι απειλείται η χώρα τους, το αναφέρει και ο Πήτερ Φρίτζ στο βιβλίο του «Ζωή και θάνατος στο Γ’ Ράιχ», και φέρνει φοβερά παραδείγματα, όπως το τι λέγανε οι στρατιώτες όταν έσφαζαν τους Εβραίους στη Ρωσία, π.χ. πως «σώζουν την πατρίδα τους»!

Πιστεύω ότι αυτό το βιβλίο, αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτά που έχω πει από καιρό, και αυτές τις παρομοιώσεις που κάνω με τη μυθολογία τους, η οποία επίσης δείχνει την ψυχολογία τους. Διότι αυτές οι ευρωπαϊκές μυθολογίες δεν είναι τυχαίες. Έχουν σχηματίσει τον χαρακτήρα των ευρωπαϊκών λαών.

Το άλλο, είναι ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Herald Tribune, το οποίο αναφέρει ότι αυτή τη στιγμή στην Κύπρο, εμφανίζεται ένα ευρώ δύο ταχυτήτων, και εξηγεί, ότι οι Κύπριοι δεν μπορούν να κάνουν δουλειές έξω με τα δικά τους ευρώ, διότι έχουν πάρα πολλά εμπόδια, κρατικά, και άλλα, τα οποία έχουν στηθεί για να μην φύγουν τα Κεφάλαια από την Κύπρο. Λοιπόν, οι Κύπριοι με τα δικά τους τα ευρώ, είναι αδύνατον να κάνουν δουλειές στο εξωτερικό.

Αυτό, έχει λασκάρει λιγάκι τώρα τελευταία, αλλά ουσιαστικά, όπως λέει ένας Κύπριος οικονομολόγος, αλλά και ένας Γερμανός τραπεζίτης, η Κύπρος έχει βγει από το ευρώ, από την πίσω πόρτα, πολύ ήσυχα και κρυφά.

Δηλαδή, έχει γίνει αυτό που ονομάζουν χρεωκοπία. Γιατί αυτά τα μέτρα, θυμίζουν ακριβώς αυτά τα μέτρα που κάνανε οι χρεωκοπημένοι Αργεντινοί, για να αποφύγουν την έξοδο των Κεφαλαίων από τη χώρα τους, όταν αποσύρθηκαν τότε από το δολάριο.

Εδώ βλέπουμε ότι τελικά, το ευρώ -στο πιο αδύνατο σημείο του- αρχίζει και διαλύεται ως νόμισμα πανευρωπαϊκό και ισότιμο. Άρα θα υπάρχει στο άμεσο μέλλον, ένα ευρώ ελληνικό, ένα ευρώ ισπανικό, ένα ευρώ πορτογαλικό, και πάει λέγοντας, γιατί αυτές οι χώρες δεν θα μπορούν με τα δικά τους ευρώ να κάνουν δουλειές με την Αμερική, τη Ρωσία, ή την Κίνα, επί ίσοις όροις, όπως κάνανε οι Γερμανοί.

Δηλαδή, το όπλο στο οποίο στηρίζονται οι Γερμανοί, που είναι το ευρώ, είναι κάτι φανταστικό! Δεν υπάρχει στην ουσία. Είναι μία κατασκευή, η οποία μπορεί πολύ εύκολα να κατεδαφιστεί μια μέρα, διότι μία άλλη χώρα, όπως η Ελλάδα ή η Πορτογαλία, μπορεί πραγματικά να χρεωκοπήσουν αν δεν μπορέσουν να προχωρήσουν με τα μέτρα λιτότητας. Οπότε, πάει το ευρώ! Με λίγα λόγια, πάλι βλέπουμε μια αρρώστια αυτού του λαού, ο οποίος λόγω της ανασφάλειάς του λαβαίνει μέτρα τα οποία είναι δρακόντεια, αλλά τελείως άχρηστα για να σωθεί!

Η Γερμανία, δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει αμοιβαιότητα σε όλα. Ότι η κυριαρχία δεν ωφελεί. Αντιθέτως υποσκάπτει και την υπόσταση του έθνους της. Χωρίς αμοιβαιότητα δεν θα έχουμε καμία Ευρώπη!

Μέσα σ’ αυτό το βιβλίο του Φριτζ, υπάρχει και ένα μικρό ποίημα που το έγραψε ένας Γερμανός στρατιώτης, το οποίο θέλω να το αναφέρω, διότι λέγεται Καρναβάλι, και ταυτίζεται με το καινούργιο μου βιβλίο ποιημάτων, με τίτλο «Το πικρό καρναβάλι». Αυτό το μικρό ποιηματάκι, βρέθηκε μέσα στο ημερολόγιό του, και έλεγε τα εξής: 

«Δολοφονήσαμε τους Εβραίους,
Προελάσαμε βαθιά μεσ’ τη Ρωσία.
Μια βρυχώμενη ορδή.
Τυραννήσαμε τον κόσμο,
τον πνίξαμε στο αίμα.
Οδηγημένοι από έναν κλόουν,
άγριοι αιμοχαρείς.
Όλοι ξέρουν τι φέρνουμε.»
Γουίλι Ριζ, 1943

Δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι, έχουν τελικά μία παθητική πλευρά, να δέχονται αυτή την επιθετική αγριότητα χωρίς να αντιδρούν. Από τη μια έχουν ένα φανταστικό αίσθημα μειονεξίας, το οποίο γυρίζει σε αίσθημα πλεονεξίας με έναν τρόπο βίαιο. Και εκεί χτίζεται κι ο μύθος της υπερδύναμης, του υπερανθρώπου, της άριας φυλής, και όλα αυτά...   Κι έτσι εξηγούνται πάρα πολλά πράγματα, τα οποία δεν είναι ρατσιστικά, ως ιδεολογία, είναι ψυχολογικά, ως άμυνα. Και η καλύτερη άμυνα, όπως λέγεται, είναι η επίθεση… Ένα αίσθημα μόνιμης κατωτερότητας, που αντιμετωπίζεται με βία και κυριαρχία, απαιτώντας την ανωτερότητα. 

Πιστεύω, ότι εάν ο Φρόυντ δεν μιλούσε γερμανικά, και δεν ζούσε σε μια γερμανική χώρα, δεν θα είχε καταλάβει αυτούς τους ψυχολογικούς μηχανισμούς άμυνας, όσο καλά τους είχε καταλάβει. Τους εμπέδωσε, από τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί τον πληροφόρησαν τόσο καλά για όλες αυτές τις ασυνείδητες ψυχολογικές καταστάσεις.

Διότι, δεν θα τις έβρισκε σε άλλους λαούς, τόσο εύκολα. Στους πιο ικανοποιημένους λαούς, που δεν έχουν τον ίδιο παθολογικό τρόμο κατωτερότητας. Γιατί είναι μία ψυχοπαθολογία. Αλλά αυτή η ψυχοπαθολογία τεκμηριώνεται σήμερα από ένα βιβλίο ενός Γερμανού, ο οποίος βέβαια έχει απομακρυνθεί από τη Γερμανία γιατί διδάσκει στην Αμερική, αλλά οι διαγνώσεις του επαληθεύουν και τις δικές μου διαγνώσεις. Κι εγώ στη Γερμανία ανατράφηκα. Τον πληθωρισμό τον γνώρισα από την οικογένειά μου, που αγόραζε αυγά για δισεκατομμύρια μάρκα… Κι όχι μόνο από την Ελλάδα της Κατοχής. Αλλά, εμείς οι Έλληνες, φοβόμαστε τον πληθωρισμό; Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν Έλληνα που να τον φοβάται. Αντιθέτως, τα πληθωριστικά νομίσματα, έχουν γίνει συλλεκτικά και πουλιούνται.

Θέλω να πω, ότι εμείς δεν έχουμε την ίδια ψύχωση. Δεν έχουμε αυτή την τρομακτική ανασφάλεια, που παραμορφώνει την πραγματικότητα, με φανταστικούς εχθρούς, κλπ. Όχι ότι αυτό σημαίνει ότι είμαστε ανώτεροι, απλώς είμαστε διαφορετικοί. 

Κρ.Π.: Αυτή η ψυχολογία τους, όμως, τους έχει φέρει σε ανάγκη να κυριαρχούν, γιατί όπως λέγεται κι από τους περισσότερους, η Γερμανία κάνει κουμάντο στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή.  Ν.Β.: Μα, βέβαια, αυτό λέω και εγώ. Τελικά, αυτό είναι το sturm und drang που λένε και οι ρομαντικοί. Μέσα στη μπόρα, και στην καταιγίδα, προχωράνε… Είναι ο μηχανισμός αντιμετώπισης αυτής της τρομακτικής τους ανασφάλειας. Και με κάποιον τρόπο αυτό το φαινόμενο δημιούργησε και τον ίδιο τον Ρομαντισμό.

Γιατί τότε, δεν είχαν γίνει έθνος ακόμα, ήταν μικρά Πριγκιπάτα. Και οι Ρομαντικοί, βγήκαν από αυτά τα Πριγκιπάτα, και με μεγάλη κατανόηση ανέλυσαν το υποσυνείδητο. Ήταν οι πρώτοι που έβγαλαν στη φόρα, την ύπαρξη του υποσυνειδήτου. 

Αυτό, δεν είναι τυχαίο. Οι Γερμανοί, ήδη από τότε, ήταν -ας πούμε- θύματα ενός φαντασιακού φόβου για όλα τα θέματα. Και αυτό δημιουργικά, γέννησε έναν Ρομαντισμό. Τώρα, βέβαια δεν μπορώ να αναλύσω όλα τα θέματα του Ρομαντισμού, γιατί είναι πολλά και περίπλοκα, αλλά σε μεγάλες διαστάσεις, το φαινόμενο του Ρομαντισμού, είναι μία έκρηξη του εσώτερου εαυτού απέναντι στο περιβάλλον.

Και όταν το περιβάλλον αυτό, είναι είτε αδύναμο –όπως ήταν τότε η χωρισμένη Γερμανία, οπότε το εθνικιστικό περιβάλλον υπέφερε, είτε είναι όπως στη Γαλλία όπου υπήρχε το αντίθετο, δηλαδή αυταρχισμός και καταπίεση, ο Ρομαντισμός εμφανίστηκε πολύ εκρηκτικά επαναστατικός.

Και στις δύο περιπτώσεις, η σχέση με το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον είναι πολύ σημαντική. Μπορεί να πει κανείς, ότι ιστορικά ο Ρομαντισμός εξελίχθηκε διαφορετικά στους δύο λαούς, και ήταν μια αντίδραση απέναντι σε αυτό το περιβάλλον. Αυτή η αντίδραση, η οποία φτάνει μέχρι το παραλήρημα του Χίτλερ, όπως ένα ανάλογο παραλήρημα βέβαια έχουν οι Ρώσοι που φοβούνται την Ευρώπη, και δικαίως γιατί έχουν γίνει επιδρομές από ευρωπαϊκά κράτη, και έχουν αυτόν τον αντιδυτικό φόβο, οπότε έγινε αυτή η εθνική Ρωσία, η οποία είναι μια ολόκληρη ιδεολογία, που την βρίσκουμε από τον Ντοστογιέφσκι μέχρι σήμερα.  Αυτά είναι φαινόμενα, τα οποία υπάρχουν σε όλους τους λαούς. Και σε μας, επίσης, το ίδιο, λόγω μακράς αποικιοκρατίας. Η αποικιοκρατία έχει συντρίψει την αίσθηση ασφάλειας και ταυτότητάς μας. Οπότε, χρειαζόμαστε πάντοτε να έχουμε ένα αντίβαρο σ’ αυτό το αίσθημα.

Κι αυτό το αίσθημα, επειδή το αρνιόμαστε πεισματικά, και ιδίως οι ακαδημαϊκοί, είναι ένα αίσθημα το οποίον μας οδηγεί σε πάρα πολύ μεγάλα λάθη, στην πολιτική, στην οικονομία, στον πολιτισμό. Μας οδηγεί σε έναν φόβο ότι μπορεί να φανούμε γελοίοι, ή όχι σοβαροί, ή όχι αντάξιοι των άλλων Ευρωπαίων. Κι αυτό δημιουργεί ένα είδος συμπλέγματος, που κάνει τον Έλληνα να αποτραβιέται στον εαυτό του. 

Κρ.Π.: Και όλη αυτή η ανάλυση της ψυχολογίας των λαών, που μπορεί να βοηθήσει στην προκειμένη περίπτωση;  Ν.Β.: Στο να καταλάβουμε, ότι δεν είναι δυνατόν να εξηγήσουμε επιφανειακά, απλοϊκά και απλουστευτικά, τίποτα! Ούτε την ανάδυση της Χρυσής Αυγής, ούτε το γεγονός ότι είμαστε χωρισμένοι σε δύο «χωριά» αυτή τη στιγμή: Οι μεν υπέρ του μνημονίου, και οι άλλοι εναντίον.

Έναν χωρισμό, τον οποίον έχουν σχηματίσει στην Ευρώπη, οι Γερμανοί. Δηλαδή, μας έχουν χωρίσει ουσιαστικά, σε δύο κόμματα! Κι αυτό αντικατοπτρίζει, τον ίδιο τον φόβο των Γερμανών. Απ’ τη στιγμή που μπορούν να μας έχουν χωρισμένους, μας έχουν και αδύναμους να αντιδράσουμε στις πολιτικές που επιβάλουν. 

Χωρίς, λοιπόν, μία ανάλυση σωστή, της ψυχολογίας των Γερμανών, δεν μπορούμε και εμείς να κάνουμε μία πολιτική που να μπορεί να τους αντιμετωπίσει.  Κρ.Π.: Η οποία, ποιά θα έπρεπε να είναι, πιστεύετε; 

Ν.Β.: Όλοι αυτοί οι  Έλληνες που επωφελούνται από διάφορες εμπορικές συναλλαγές με τους Γερμανούς, θα έπρεπε να ξεχάσουν για μια στιγμή τα συμφέροντα τους, και να δουν πως εργάζονται αυτοί οι άνθρωποι.  Για να προστατευτούμε από αυτούς, μόνο με αυτόν τον τρόπο θα το καταφέρουμε.

Και επίσης, να δούμε, πως καταφέρνουν να βάζουν στο άρμα τους και τους Αμερικάνους. Οι οποίοι σήμερα, με τις αποκαλύψεις του Σνόουντεν, φαίνεται πως έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα υπερπληροφόρησης για τα πάντα, ώστε μπορούν να ακούν τι λέει κι ο τελευταίος Εσκιμώος… στη γυναίκα του από τηλεφώνου, ή ο Λατινοαμερικάνος στη γη του πυρός, ή ο Αφρικανός. Με αυτή τη μανία της υπερπληροφόρησης που προέρχεται από το φόβο της 11ης Σεπτεμβρίου. Παρόλο του ότι η Αμερική είναι μια τεράστια δύναμη, κι αυτοί έχουν μπολιαστεί από αυτόν τον φόβο, που τους κάνει να θεωρούν, ότι κάτι π.χ. που συμβαίνει στο Αφγανιστάν φέρνει σε κίνδυνο την χώρα τους. Αυτά όλα, είναι παρόμοια συμπτώματα. Οπότε, η περίπτωση του Σνόουντεν, είναι και πολύ ύποπτη. Γιατί είναι σαν να ρίξανε έναν προβοκάτορα, για να δούνε ποιες χώρες είναι υπέρ των Αμερικανών και ποιες δεν είναι!

Ένας γερουσιαστής, ο Ραντ Πωλ, ο οποίος υποστηρίζει τον Σνόουντεν, είπε το εξής καταπληκτικό: «Εάν ο Σνόουντεν, ζητήσει άσυλο σε χώρα εχθρική προς την Αμερική, θα είναι προδότης, κι αν ζητήσει σε χώρα φιλική προς την Αμερική θα είναι ήρωας». 

Αλλά, αυτός ο Ραντ Πώλ είναι ένας πολύ ασυνήθιστος αμερικάνος, είναι ένα είδος αναρχικού της Δεξιάς. Κι αυτό που λέει, είναι αποκαλυπτικό. Δηλαδή, ότι με αυτή την περίσταση, θα ζυγίσουν οι Αμερικάνοι τις χώρες –ήδη έχουν ζυγίσει, ήδη έχουν ενδυναμώσει τα μέτρα καταστολής και παρακολούθησης. Και είμαι βέβαιος, ότι τα παλιά μέτρα του NSA, έχουν καταργηθεί με καινούργιες τεχνολογίες.  Οπότε, αυτά που έχει ο Σνόουντεν στην κατοχή του, είναι πια παλιά, δεν ισχύουν πλέον. Δηλαδή, πολύ κακό για το τίποτα. Αλλά, όχι για το τίποτα, γιατί υπάρχει η χρησιμότητα αυτής της δοκιμής.  Το σύστημα της υπερπληροφόρησης που υπάρχει, το πλανητικό πλέον, το έχω περιγράψει σε ένα αφήγημά μου, που λέγεται «Η δολοφονία», το οποίο το έγραψα το 1965, πριν χρησιμοποιήσουμε τα προσωπικά κομπιούτερ. Εκεί περιγράφω ακριβώς αυτά, με τον τελευταίο πρόεδρο – άνθρωπο, απέναντι στις μηχανές.

Οι οποίες ηλεκτρονικές μηχανές, τελικά, καταφέρνουν να εξουδετερώσουν το ανθρώπινο στοιχείο. Διότι εμείς πολεμάμε ένα σύστημα τώρα. Δεν πολεμάμε, πια, ανθρώπους. Αυτό το βιβλίο, ίσως θα έπρεπε να ξανακυκλοφορήσει πάλι, γιατί ταιριάζει απόλυτα σ’ αυτή την ιστορία του Σνόουντεν. 

Κρ.Π.: Υπάρχει υπερπληροφόρηση, αλλά δημιουργεί και το κενό πληροφορίας, το φαινόμενο «Ιμαλάια» όπως λέγεται, που περιγράφει στην ανάλυσή του για την παγκόσμια κρίση ο ανθρωπολόγος Σωτήρης Δημητρίου, λέγοντας επίσης, ότι η πληροφορία για την κρίση, ήταν γνωστή πολύ νωρίς, αλλά ουδείς δεν την αξιοποίησε σωστά, και την οποία συστηματικά μάλιστα αποκρύπτουν, προσπαθώντας να λύσουν το πρόβλημα, με μέσα τα οποία τελικά το οξύνουν...  Ν.Β.: Όλα ήταν γνωστά από οικονομικής πλευράς. Όμως, εκείνο το οποίο ξεχνάμε, είναι ότι η σύγκρουση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, και σήμερα υπάρχουν άρθρα γι αυτό στη Herald Tribune, ότι η Ρωσία και η Κίνα, συμμαχούν εναντίον της Αμερικής, ότι υπάρχει αυτό που έχει πρωτοαναφέρει ο Όργουελ, ο αιώνιος πόλεμος, ο οποίος συμφέρει τα καταπιεστικά καθεστώτα, οικονομικά και πολιτικά, ώστε να διαιωνίζει το καθεστώς καταπίεσης και παρακολούθησης.

Οι αιώνιοι πόλεμοι, ποτέ δεν συμβαίνουν στη Μητρόπολη. Συμβαίνουν πάντοτε, αλλού. Σε μια μικρή χώρα, όπως η Συρία, ή το Αφγανιστάν, ή το Ιράκ.

Δηλαδή, αυτοί οι πόλεμοι, δείχνουν ότι υπάρχει ένας διηνεκής πόλεμος, ο οποίος ποτέ δεν διεξάγεται ολοκληρωτικά, διότι ξέρουν πολύ καλά οι εμπόλεμοι ότι θα είναι αμοιβαία καταστροφή και χρησιμοποιείται ουσιαστικά για να εξουδετερώσει τις οικονομικές κρίσεις και τα ερωτήματα τα οποία βάζουν οι πολίτες στα καθεστώτα: Γιατί κύριοι, αυτή τη στιγμή έχουμε κρίση; 

Αυτοί οι πόλεμοι μας κάνουν να ξεχνάμε! Άμα βλέπουμε τις ειδήσεις από τον πόλεμο στη Συρία, ή τις επαναστάσεις στην Αίγυπτο, ή στη Λιβύη, ή αλλού, αυτά λειτουργούν ως παρελκύσεις.

Συγχρόνως όμως, δείχνουν ότι υπάρχει ο ενδόμυχος αυτός πόλεμος, των τριών μεγάλων δυνάμεων.  Κρ.Π.: Ο Σωτήρης Δημητρίου, πάντως στην ίδια ανάλυση, λέει ότι το σύστημα έχει ξεπεράσει τα όρια του, ότι αυτή η κρίση είναι δομική, και θα προκαλέσει την αλλαγή του πολιτισμού, ή την καταστροφή.  Ν.Β.: Μα, είναι σίγουρο αυτό. Και εγώ κατηγορώ ακριβώς αυτούς που μας αφανίζουν, για να επικρατήσουν! Και δεν είναι τυχαίο, ότι οι Γερμανοί είναι επικεφαλείς αυτών! 

Είναι μία κατάσταση σιγανής καταστροφής. Η οποία είναι και συστηματική. Διότι έχει επισκέψεις της Τρόικας, έχει συμφωνίες, έχει διαφωνίες, έχει περιόδους, δόσεις, ανακοινώσεις, είναι γραφειοκρατική, δηλαδή, δεν είναι απλή κρίση, όπως είναι στον πόλεμο, όπου πολεμάνε στα μέτωπα. Συνεχώς, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με αυτούς οι οποίοι σε φθείρουν… 

Κρ.Π.: Το Σύνταγμα καταστρατηγείται καθημερινά, δημοκρατία δεν υπάρχει, και καθόμαστε και κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων, χωρίς να γίνεται κάτι αποτελεσματικό. Χωρίς να αποφασίζουμε «τι πρέπει να κάνουμε» συνολικά.  

Ν.Β.: Αν ήμασταν πολυπληθείς λαός, π.χ. 80 εκατομμυρίων, και ήμασταν οργανωμένοι και ισχυροί, θα κάναμε αντιπολίτευση ουσιαστική. Ως μικρή χώρα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ. Και να μην αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να μας πατήσουν, έτσι, ώστε να μην μπορούμε ούτε να σκεφτούμε πια. Γι’ αυτό με προβληματίζει αυτό που είπα πριν, ότι οι εφημερίδες οι δικές μας και τα άρθρα, αρχίζουν να μοιάζουν ολοένα πιο ανεδαφικά και παιδικά. 

Κρ.Π.: Και οι πρώην εργαζόμενοι στην Ερτ, με μία τόση μεγάλη δύναμη στα χέρια τους, δεν κατάφεραν τόσο καιρό να συνασπίσουν όλες τις αγωνιστικές δυνάμεις του τόπου, ενάντια σε αυτό το φασιστικό καθεστώς που έριξε στο μαύρο σκοτάδι την δημόσια ενημέρωση, για να χαραχτεί ένα σχέδιο αντίστασης επιτέλους με κάποιο αποτέλεσμα.  Ν.Β.: Μα, βέβαια. Εμείς δυστυχώς, είμαστε ένας λαός που πολύ εύκολα διαλύεται. Διότι πολύ εύκολα μπορεί να κατηγορήσει τον οποιονδήποτε, και να τα ρίξει στο γάιδαρο όλα. Έτσι είμαστε εμείς. Πολύ εύκολα διχασμένοι. Είναι αυτό που θα έλεγα μετααποικιακή κατάσταση. 

Δεν έχουμε δυνάμεις να αντέξουμε στις διενέξεις που μας σπείρουνε. Αυτό είναι χαρακτηριστικό όλων των μετααποικιακών χωρών. Και όλοι οι αποικιοκράτες, χρησιμοποιούσαν αυτή τη μέθοδο πάντα για να εξουδετερώσουν τους ντόπιους. Έτσι έχουμε εξουδετερωθεί και μεις, εν τινί μέτρω, όχι τελείως, διότι ακόμα λειτουργεί κάπως το μυαλό μας, και μπορούμε και βγάζουμε κάποιους σπουδαίους ανθρώπους. Αλλά, ως πότε; 

Κρ.Π.: Μα ήδη δεν φαίνεται σαν η μισή Ελλάδα να σφαδάζει και η άλλη μισή είναι στον κόσμο της; Κατά τα άλλα, ούτε στη Μικρασιατική καταστροφή δεν είχαμε τόσα θύματα, και τόσους... μετανάστες στον ίδιο τους τον τόπο.   Ν.Β.: Το ξέρω. Είναι μία καταστροφή…  Κρ.Π.: Μοιάζει σαν γενοκτονία, όπως είπε και ο Πουλικάκος;  Ν.Β.: Γι’ αυτό είπα, να αναγνωριστεί πρώτα η γενοκτονία των Γερμανών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον ΟΗΕ. Αλλά, ποιος θα πάρει αυτή την πρωτοβουλία; Η κυβέρνηση; Ποτέ δεν θα το κάνει. Γιατί είναι συνδεδεμένη με τους Γερμανούς, χέρι χέρι, συνέχεια. 

Όσο είμαστε δεμένοι χεροπόδαρα με τους Γερμανούς, δεν πρόκειται να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε τίποτα! 

Αλλά τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρξει ξεκάθαρη σκέψη, όπως είπα. Κι αντί να διαφωνούμε συνεχώς, και ο ένας να λέει το κοντό του και ο άλλος το μακρύ του, να δούμε τα πράγματα συνολικά, και πιο οργανωμένα.  Αυτές οι αναλύσεις που κάνω, δεν με έχουν κάνει δημοφιλή, ειδικά στους ακαδημαϊκούς κύκλους, που δεν θέλουν να τα ακούνε όλα αυτά. Ο κόσμος όμως ακούει. Κι αυτό σημαίνει ότι κάποια ανάγκη υπάρχει εδώ. Υπάρχει η ανάγκη σκέψης, η οποία είναι διαυγής, που δεν είναι θολωμένη.  Και πρέπει να προβάλουμε αυτή τη σκέψη. Όχι να την κρατάμε για τον εαυτό μας.  Έχουμε και μεις πολλά... Έχουμε δονκιχωτισμό, έχουμε απ’ όλα. Έχουμε απελπισία, έχουμε και πραγματωσύνη(που όμως συχνά αδιαφορούμε για όσα δεν μπορούμε να κάνουμε). Υπάρχουν όλες οι στάσεις. Αλλά, δεν λέω για αυτό. Σε όλους τους λαούς υπάρχουν αυτά.

Εκείνο που θεωρώ σημαντικό, είναι να εντοπίσουμε αυτούς οι οποίοι πάνε να μας… φάνε από το Βορά. Να καταλάβουμε, ότι είναι εχθροί μας. Ότι δεν είναι φίλοι μας. 

Ουσιαστικά καμία χώρα δεν είναι φίλη μας, όλοι μας χειρίζονται, αλλά ως έναν βαθμό, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Ε, αυτή τη στιγμή μας μεταχειρίζονται οι Γερμανοί, σαν να μας εκδικούνται! Και μεταχειρίζονται όλη την Ευρώπη, όχι μόνο εμάς. Κι αυτό είναι φανερό. 

Πρέπει να είμαστε καλά πληροφορημένοι, να παρακολουθούμε τα γεγονότα, και να μην βρεθούμε ξαφνικά προ απροόπτων, και να λέμε, α, δεν είμαστε προετοιμασμένοι, όπως αυτό που μας συνέβη με τη χούντα, ή με άλλες περιστάσεις. 

Η συνείδηση παίζει μεγάλο ρόλο. Η δράση, έρχεται μετά. Η Γαλλική Επανάσταση, ξεκίνησε με έναν αιώνα Διαφωτισμού. Δεν ξεκίνησε αμέσως από τη μια μέρα στην άλλη.  Κρ.Π.: Άρα, λέτε, ότι όλα δείχνουν, πως ακόμα βρισκόμαστε στην άγνοια και δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει;   Ν.Β.: Ναι. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει. Απλώς, αποσπασματικά. Και με ένα είδος σκοταδισμού, και πανικό, πράγματα που δεν ξεκαθαρίζουν τι σκέψη καθόλου. Ούτε τη θέση μας.

Πρέπει να υποστηρίξουμε την ύπαρξή μας. Τον πολιτισμό μας. Οι ανόητοι οι Γερμανοί, το κάνανε σφάζοντας Εβραίους. Εμείς δεν έχουμε κανέναν λόγο να κάνουμε αυτό το πράγμα. Δεν είμαστε τόσο τρελοί!

Αλλά να κάνουμε κάτι κοιτάζοντας τα συμφέροντά μας. Κοιτάζοντας τι είναι σημαντικό για τη χώρα μας. Κι όχι να κατατρωγόμαστε σε μικροπολιτικές, και στο τι έκανε ο ένας και τι έκανε ο άλλος, και όλα αυτά τα γνωστά. Να έχουμε μία καλή δικαιοσύνη, μία καλή οργάνωση εσωτερική, και τέλος πάντων να αντιμετωπίζουμε ενιαία τούς έξω. Διότι όλοι αυτοί οι ισχυροί, δεν έχουν καλές διαθέσεις απέναντί μας. Και θα έλεγα ότι δεν έχουν καλές διαθέσεις απέναντι σε καμιά χώρα. Όλες τις εκμεταλλεύονται.  Ο Νεοκλής Σαρρής είπε για τη Γερμανία: “Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, υπήρξε δικό της έργο.  Με αποτέλεσμα την εγκατάσταση της Αμερικής στα Βαλκάνια. Η Γερμανία είναι υπόλογος έναντι της Ελλάδας. Δεν έφεραν (οι Έλληνες) τη Γερμανία ενώπιον των ευθυνών της για τις τεράστιες ζημίες που έκαναν τα ναζιστικά στρατεύματα, και για την επιστροφή του κατοχικού δανείου. Όταν δε τους στριμώξεις η απάντησή τους είναι παιδαριώδης και προπετής. Παραιτήθη ο Καραμανλής των αποζημιώσεων, λένε. Ως γνωστόν προφορική παραίτηση, δεν ισχύει. Ή λένε το άλλο: «Εμείς σας έχουμε αποζημιώσει τόσα χρόνια που ερχόμαστε στη χώρα σας και αφήνουμε το συνάλλαγμά μας στην Ελλάδα». Αυτά που λένε οι Γερμανοί είναι ηλίθια. Και κανείς δεν στρέφεται να τους πει: «Είστε ηλίθιοι». Αντί τούτου, δεχόμαστε ενορχηστρωμένο υβρεολόγιο από τη Γερμανία. Ο Τολστόι είχε πει: «Ξύσε το Ρώσο, θα βρεις το μουζίκο. Ξύσε το Γερμανό, θα βρεις το ναζί».”