Αλμπέρτο Μοράβια

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

26 Σεπτεμβρίου στις 9:04 μ.μ. ·

Homo universalis

26 Σεπτεμβρίου στις 8:30 μ.μ. ·

O Αλμπέρτο Μοράβια (Alberto Moravia, ψευδώνυμο του Alberto Pincherle, 28 Νοεμβρίου 1907 - 26 Σεπτεμβρίου 1990) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πεζογράφος και δημοσιογράφος

homouniversalisgr.blogspot.com

https://homouniversalisgr.blogspot.com/2018/09/28-1907-26-1990.html

Αλμπέρτο Μοράβια ( 28 Νοεμβρίου 1907 - 26 Σεπτεμβρίου 1990 )

Αποθήκευση

Αλμπέρτο Μοράβια ( 28 Νοεμβρίου 1907 - 26 Σεπτεμβρίου 1990 )

O Αλμπέρτο Μοράβια (Alberto Moravia, ψευδώνυμο του Alberto Pincherle, 28 Νοεμβρίου 1907 - 26 Σεπτεμβρίου 1990) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πεζογράφος και δημοσιογράφος

Καταγόταν από εύπορη μεγαλοαστική οικογένεια της Ρώμης. Στα 16 του προσβλήθηκε από φυματίωση και για δυο χρόνια έμεινε σε σανατόριο όπου συμπλήρωσε μόνος του την μόρφωσή του. Εργάστηκε μετά ως δημοσιογράφος στο Τορίνο και στο Λονδίνο.

Στα 22 του δημοσιεύτηκαν Οι Αδιάφοροί του, απεικόνιση της ηθικής κατάπτωσης στην οποία οδηγείται μια μεσοαστική οικογένεια χωρίς αρχές, έργο που προκάλεσε αίσθηση για την ωμή περιγραφή της νεανικής ιδίως διαφθοράς.

Σύζυγός του από το 1941 μέχρι το 1962 ήταν η συγγραφέας Έλσα Μοράντε. Το 1984 εξελέγη ευρωβουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας.

Τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του εξετάζουν την μοναξιά και την ανθρώπινη αλλοτρίωση, την έλλειψη δημιουργικού ενδιαφέροντος (La noia, 1960) και την προσπάθεια διαφυγής μέσω του γενετήσιου ενστίκτου χωρίς βαθύτερα αισθήματα. Το λιτό και χωρίς εξωραϊσμούς ύφος του και οι χαρακτήρες που είχε δημιουργήσει τον κατατάσσουν ανάμεσα στους σημαντικότερους πεζογράφους της εποχής του.

Θέματα και λογοτεχνικό στυλ

Η ηθική ξηρότητα, η υποκρισία της σύγχρονης ζωής και η αδυναμία των ανθρώπων να βρουν την ευτυχία με τους παραδοσιακούς τρόπους, όπως είναι η αγάπη και ο γάμος, είναι τα βασικά θέματα στα έργα του Αλμπέρτο Μοράβια. Συνήθως αυτές οι καταστάσεις είναι τυπικά παραδείγματα της μεσοαστικής τάξης· ο γάμος είναι ο στόχος σε κάποια έργα όπως στο Disobedience ("Ανυπακοή") και στο L'amore coniugale ("Ο γαμήλιος έρωτας"). Η αλλοτρίωση είναι το θέμα σε άλλα έργα όπως στο Il disprezzo ("Η περιφρόνηση") και στο La noia ("Η πλήξη"), παρά την καταγραφή των γεγονότων από μια λογική και ρεαλιστική οπτική. Τα πολιτικά θέματα είναι συχνά παρόντα: ένα παράδειγμα είναι το έργο La Romana ("Η Γυναίκα της Ρώμης"), όπου περιγράφεται η ιστορία μιας πόρνης η οποία είναι μπλεγμένη στο φασιστικό καθεστώς και σε ένα κύκλωμα συνωμοσίας. Ο ακραίος σεξουαλικός ρεαλισμός στο έργο La noia εισήγαγε τα πειραματικά έργα της δεκαετίας του '70.

Το ύφος γραφής του Μοράβια θεωρήθηκε εξαιρετικά άκαμπτο και αδέσμευτο ενώ χαρακτηριζόταν από στοιχειώδη, συνηθισμένα λόγια μέσα σε μια περίπλοκη σύνταξη. Δημιουργείται μια περίεργη διάθεση μέσω της ανάμειξης προτάσεων που η καθεμιά συνιστά την περιγραφή μιας ενιαίας ψυχολογικής παρατήρησης. Στα μεταγενέστερα μυθιστορήματά του ο εσωτερικός μονόλογος κυριαρχεί.

Εργα 

(2013) Οι δύο φίλοι, Εκδόσεις Πατάκη

(2011) Ιστορίες από την προϊστορία, Μεταίχμιο

(2010) Περιπλάνηση στην Αφρική, Κέδρος

(2004) Ιστορίες από την προϊστορία, Μεταίχμιο

(2003) Διηγήματα που σκόρπισαν στο δρόμο, Εκδόσεις Καστανιώτη

(2000) Ο κομφορμιστής, Εκδόσεις Πατάκη

(1997) Αυγουστίνος, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1997) Ένας προσεκτικός άνθρωπος, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1995) Οι αδιάφοροι, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1994) Το πράμα, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1992) Η γυναίκα λεοπάρδαλη, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1991) Η βίλα της Παρασκευής, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1991) Η πλήξη, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1991) Ο παράδεισος, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1990) Το ταξίδι στη Ρώμη, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1989) Εγώ κι αυτός, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1988) Ο άνθρωπος που κοιτάζει, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1985) Αγκοστίνο, Οδυσσέας

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

(2018) Ανθολογία ιταλικού διηγήματος, Οροπέδιο

(1999) Robert Bresson, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

(1995) Nanni Moretti, Εκδόσεις Καστανιώτη

(1991) Η ζωή του Μοράβια, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.

(1987) Ο τρελλός χορός της Μαίριλυν, Οδός Πανός

https://el.wikipedia.org/

http://www.biblionet.gr/

Εγώ κι αυτός

Το "Εγώ" ζητάει την εξύψωση· "Αυτός" -έτσι ονομάζει ο Μοράβια το αντρικό όργανο του σεξ- αντιστέκεται χωρίς χαλινάρι στην εξύψωση, ώσπου να γελοιποιήσει κάθε εξυψωτική προσπάθεια του "Εγώ". Βέβαια μιλάμε για την έξυπνη και κάπως πρωτότυπη δόμηση του μυθιστορήματος "Εγώ κι Αυτός" του Μοράβια, για το οποίο ο ίδιος θα πει: "Προσπάθησα να πω λογοτεχνικά ό,τι συνήθως περιγράφεται στα ψυχολογικά εγχειρίδια". Υπάρχουν κι οι προεκτάσεις και, προπαντός, αυτές που ξεκινάνε απ' τις αντιθέσεις ανάμεσα στην κωμική δυάδα του "Εγώ κι Αυτός", για να φτάσουν στον αφηρημένο παρατηρητή της ζωής, στην ανία κλπ.

Η καυστική κοινωνική και πολιτική σάτιρα, το μαστίγωμα του μικροαστισμού, της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού δίνονται με πολλή μαεστρία απ' το συγγραφέα.

Ο άνθρωπος που κοιτάζει

"Ο άνθρωπος που κοιτάζει"... Κάποιος που κοιτάζει, και κάποιος άλλος που παρακολουθεί αυτόν που κοιτάζει. Φυσικά, αν τα πράγματα περιορίζονταν ως εδώ, θα είχαμε να κάνουμε με μιαν απλή περίπτωση ηδονοβλεψία. Εδώ όμως η περίπτωση είναι περίπλοκη, γιατί ο ηδονοβλεψίας ξέρει ή υποψιάζεται ότι τον παρακολουθούν. Χωρίς, άλλωστε, τούτη την περιπλοκή, ένα μυθιστόρημα με ήρωα έναν ηδονοβλεψία θα κατέληγε σε μια σειρά από πικάντικες και σκαμπρόζικες εικόνες - και τίποτα παραπάνω. Κι όμως, ο Αλμπέρτο Μοράβια κατάφερε να δημιουργήσει μιαν από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες του, γεμάτη από φινέτσα και εκπλήξεις και με χαρακτήρες σπαρταριστούς όχι μόνο τον διανοούμενο-ηδονοβλεψία, αλλά και τις θελκτικές και διφορούμενες γυναικείες φιγούρες, από τις πιο ζωντανές που έχει πλάσει η δημιουργική φαντασία του.

Το ταξίδι στη Ρώμη 

Ο νεαρός ήρωας του βιβλίου ξεκινά από το Παρίσι για τη Ρώμη να γνωρίσει τον πατέρα του που έχει να τον δει δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια· σαν βρεθεί όμως στο σπίτι, θα θυμηθεί μια σκηνή από τα παλιά που θα φωτίσει την εικόνα της νεκρής ήδη μητέρας του: καθώς έκανε έρωτα μια νύχτα με τον εραστή της, κι αυτός πεντάχρονο παιδάκι, τους παρακολουθούσε από τη μισάνοιχτη πόρτα. Ετούτη την τραυματική εμπειρία θα επιχειρήσει να θεραπεύσει με τη μέθοδο της ομοιοπαθητικής, κάνοντας έρωτα με μια γυναίκα που να μοιάζει με τη μητέρα του. Όμως η ζωή θα τον διαψεύσει οικτρά. Μπορεί να δίνεται η εντύπωση πως στη ζωή όλα επαναλαμβάνονται, όμως τίποτα δεν επαναλαμβάνεται αυτούσιο, κι ο νεαρός ήρωας, σαν μόνη λύτρωση, τελικά, θα διαλέξει το δρόμο της επιστροφής.

Ένα γκροτέσκο μυθιστόρημα με αληθινή συγκίνηση και το άρωμα μιας τρυφερής πνοής. 

Η βίλα της Παρασκευής

Το κύκνειο άσμα ενός από τους πιο εξέχοντες συγγραφείς του καιρού μας. Δείγματα υποδειγματικής καλλιέργειας τόσο του μεγάλου διηγήματος: "Η βίλα της Παρασκευής", "Ο δίσκος μπροστά στην πόρτα", όσο και του σύντομου, όπως το "Στον αυτοκινητόδρομο" και τ' άλλα που ακολουθούν, το ένα πιο δροσερό και πρωτότυπο από τ' άλλο, κι όλα με την ίδια διεισδυτική ματιά και το ίδιο λυτρωτικό χιούμορ καθώς ανιχνεύουν το μυστήριο της ύπαρξης, τις παρεκτροπές από την καθιερωμένη ηθική, τα παράφορα αισθήματα που γεννιούνται ξαφνικά και χάνονται ξαφνικά σαν καπνός στο βάθος του ψυχολογικού μυστηρίου, που αποτελούν και τα μοτίβα της μοραβιανής πεζογραφίας, μιας πεζογραφίας που αντιμετωπίζει τη σκληρότητα και τη μελαγχολία της ζωής μ' ένα τρυφερό χαμόγελο και μ' ένα βαθύτατα ανθρώπινο έλεος

Το πράμα

Ο τόμος αυτός περιλαμβάνει είκοσι από τα πιο αντιπροσωπευτικά διηγήματα του μεγάλου Ιταλού συγγραφέα, διηγήματα που εξελίσσονται σ' ένα κλίμα γοητευτικό, μέσα σε ονειρικές καταστάσεις, με οπτασίες και φαντάσματα που τ' ακολουθεί και καταγράφει την πορεία τους, αποφεύγοντας ν' αναφέρει τις ρίζες και τα ονόματά τους, επιμένοντας μόνο στην ουσία τους. Είναι οι φιγούρες του σ' ένα θέμα γοητευτικό και κυρίαρχο, στη δύναμη και τη μαγεία του έρωτα, μα σ' ένα πλαίσιο ευρύτερο, όπου ο στοχασμός του περιλαμβάνει ερωτήματα βαθιά κι αιώνια, όπως το Καλό και το Κακό, τη Μοίρα, το Φόβο, την Έκταση, κι όλα αυτά δοσμένα με μια έξοχη διαλεκτική επεξεργασία, όπου αναδεικνύονται οι θαυμάσιες διηγηματικές αρετές του.

Οι αδιάφοροι

"Οι αδιάφοροι" είναι το πρώτο έργο του Αλμπέρτο Μοράβια και, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή κριτική, το πιο σημαντικό απ' όλα.

Άρχισε να το γράφει -επηρεασμένος από τον Ρεμπό και τον Ντοστογιέφσκι- σε ηλικία 18 χρονών, και το τέλειωσε ύστερα από τρία χρόνια, σε μια Ιταλία που συνταράσσεται από άγρια πάθη. Ο Μουσολίνι έχει επιβάλει δικτατορία και οι εξεγέρσεις από τη δολοφονία του Ματεότι είναι νωπές. Ο Μοράβια μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για την πολιτική, ο προσεχτικός αναγνώστης, ωστόσο, θα διακρίνει τόσο στο νεαρό ήρωα του έργου όσο και στ' άλλα πρόσωπα ανθρώπους αντιπροσωπευτικούς μιας συγκεκριμένης εποχής, τελικά ένα συναρπαστικό κοινωνικό ντοκουμέντο.

Αυγουστίνος 

Το μαγευτικό καλοκαίρι που ο νεαρός Αυγουστίνος το περνά μαζί με τη νέα κι όμορφη μητέρα του σε κάποια ακρογιαλιά, συντρίβεται απότομα, όταν κάνει την εμφάνιση του ο "άλλος". Πρόκειται για ένα γοητευτικό νέον άντρα, που σαγηνεύεται από τη μητέρα του Αυγουστίνου και κατορθώνει να την κατακτήσει. Ο ερωτικός δεσμός, που αρχίζει ανάμεσα στους δυο τους, ταράζει συναισθηματικά τον Αυγουστίνο και τον κάνει να νιώσει προδομένος.

Προσπαθώντας να καλύψει το κενό, που του έχει αφήσει αυτή η εγκατάλειψη, μπλέκεται με μια συντροφιά αλητόπαιδα κι ένα βαρκάρη.

Αθώος καθώς είναι, αγνοεί πως ο βαρκάρης αυτός είναι γνωστός παιδεραστής, κι όταν τα άλλα παιδιά αρχίζουν να τον χλευάζουν μ' αιχμηρά υπονοούμενα συγκρούεται μ' αυτά, και θέλοντας να τους αποδείξει τον ανδρισμό του βρίσκει χρήματα για να πάει μαζί τους σε πορνείο. Όμως...

Ο Κομφορμιστής

Ο "Κομφορμιστής" (1951) είναι κάτι παραπάνω από την απλή ιστορία ενός γαμήλιου ταξιδιού στο Παρίσι είναι η ιστορία ενός εγκλήματος που έχει διαπράξει το κράτος, η βιογραφία ενός άντρα, η περιγραφή μιας εποχής και μιας κοινωνίας. Ο Αλμπέρτο Μοράβια περιγράφει υπόγεια την άνοδο του φασισμού, το πώς ένα ολοκληρωτικό μικροαστικό κίνημα καταβρόχθισε έναν άνθρωπο, τον Μαρτσέλο, και πώς γι’ αυτό δε φταίει κανένας εκτός από τον ίδιο. Ο "Κομφορμιστής" είναι η προσωπογραφία ενός ανθρώπου μέσα στο πλαίσιο της ηθικής που χαρακτηρίζει την εποχή μας: τον κομφορμισμό, τη συμμόρφωση στις ποταπές μικροαστικές αξίες. Το δέκατο ένατο αιώνα ήρωας ήταν ο επαναστάτης, ο άνθρωπος που ήθελε να ξεχωρίζει, να εναντιώνεται. Αυτός διέφερε ριζικά από τους άλλους. Κατά τον Μοράβια, ο ήρωας των καιρών μας είναι ο κομφορμιστής ή, καλύτερα, ο άνθρωπος που δε θέλει να ξεχωρίσει. Όμως, πέρα από το πολιτικό νόημα, το μυθιστόρημα παρουσιάζει μια πραγματική και συγκεκριμένη εικόνα της σύγκρουσης ανάμεσα σε μια κοινωνία λογικής και σε μια κοινωνία όπου πάνω απ’ όλα κυριαρχεί η ηθική αταξία. 

Οι δύο φίλοι

Σ' αυτό το μυθιστόρημα, που ανακαλύφθηκε σε μια βαλίτσα το 1996 αλλά είχε γραφτεί το 1952, ανάμεσα στον "Κομφορμιστή" (1951, εκδ. Πατάκη, 2000) και την "Περιφρόνηση" (1954), ο Μοράβια μας προσφέρει, μέσα από τρεις διαμετρικά αντίθετες πλευρές, την ιστορία μιας φιλίας που δηλητηριάζεται από τον πολιτικό φανατισμό, στη Ρώμη μετά την πτώση του του φασισμού. 

Ο Σέρτζιο προσχώρησε στον κομουνισμό για να ξεφύγει από την αδράνεια και την απομόνωση. Για να καταφέρει να προσηλυτίσει τον φίλο τον Μαουρίτσιο, που προέρχεται από πλούσια, αστική οικογένεια, φτάνει στο σημείο να θυσιάσει το πολυτιμότερο αγαθό, την αγάπη.

Σ' αυτό το μεγαλόπνοο μυθιστόρημα, που αναφέρεται στην "ιστορία μερικών νεαρών κομμουνιστών και στις ερωτικές τους περιπέτειες σε σχέση με την πολιτική ιδεολογία" (όπως το τοποθετεί ο ίδιος ο Μοράβια σε μια συνέντευξη του 1953), ο σαρανταπεντάχρονος τότε συγγραφέας αξιοποιεί για πρώτη φορά στοιχεία αυτοβιογραφικά και δοκιμιακά που εντυπωσιάζουν.

"Είναι ένας κόσμος όπου κάθε προσωπική επαφή γίνεται πολιτική πράξη, απογυμνωμένη από τη συναισθηματική της διάσταση και νόημα, με έναν τρόπο που θυμίζει τον τόνο του Κούντερα στην "Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι". Και καθώς ο Μοράβια κατέστρεφε τα χειρόγραφα των έργων που δεν ολοκλήρωνε, το βιβλίο αυτό μας προσφέρει επιπλέον και μια σπάνια ευκαιρία να μπούμε στον μυθιστορηματικό του κόσμο εν τη γενέσει, στη δημιουργία μιας εξαιρετικής αλληγορίας του έρωτα, του πάθους και της πολιτικής."

("Publishers Weekly")

"Ο Αλμπέρτο Μοράβια συνέλαβε έναν τύπο καριερίστα και μηδενιστή, που αφήνει πιο βαθιά τα σημάδια του από οποιαδήποτε ιδεολογία... Διαβάζοντας σήμερα, στο λυκόφως της εποχής του Μπερλουσκόνι, αυτές τις γραμμές, ανατριχιάζουμε με τη δύναμη και την οξυδέρκειά του..."

("The New York Times Book Review")

Περιπλάνηση στην Αφρική

Το έρημο κτίριο του τελωνείου στα σύνορα μεταξύ Ρουάντας και Τανζανίας. Το Χοτέλ Εξέλσιορ, η παράγκα-πανδοχείο τύπου Άγριας Δύσης στο Μπιχαραμούλο. Μια γυναίκα Μασάι, με το μωρό στο στήθος, παζαρεύει την τιμή για τα μπετόνια της περιζήτητης βενζίνης που έχει φυλαγμένα στην καλύβα της. Αμίλητοι λογχοφόροι νομάδες ενθουσιάζονται στη θέα μιας Πολαρόιντ. Παραδοσιακές καλύβες, με τοίχους από λάσπη και στέγη από φοινικόφυλλα, κατά μήκος μικρών οικισμών στη μέση του πουθενά. Πλανόδιοι πωλητές απλώνουν τα βαμβακερά τους τόπια για να προσελκύσουν την πελατεία της στέπας. Οι απειλητικοί Μανυάτι που διαιωνίζουν με ανθρωποκτονίες μια μακάβρια τελετή μύησης. Ο Νγκορονγκόρο, ο μεγαλύτερος εσβεσμένος ηφαιστειακός κρατήρας του κόσμου. Οι παραγκουπόλεις της Κινσάσα. Το διάσημο νοσοκομείο του Σβάιτσερ στο Λαμπαρενέ. Τα μπαομπάμπ, τα δέντρα-κολοσσοί της Αφρικής, το αγαπημένο καταφύγιο των πνευμάτων, των ίσκιων και των φαντασμάτων.

Για δεκαοχτώ συνεχόμενα χρόνια ο σπουδαίος Ιταλός συγγραφέας και δημοσιογράφος Αλμπέρτο Μοράβια (1907-1990) ταξίδευε στην Αφρική, στην καρδιά της δικής του "μαύρης" Αφρικής και των κατοίκων της. Μαζί με τη σύντροφό του, συγγραφέα Ντάτσια Μαραΐνι, και εκλεκτούς φίλους, όπως ο Πιερ Πάολο Παζολίνι και η Μαρία Κάλλας, περιπλανιόταν μακριά από τα τουριστικά θέλγητρα των αφρικανικών μεγαλουπόλεων, σ’ ένα τοπίο καθαρόαιμης, άγριας ομορφιάς, όπου κυριαρχούσαν ο αρχέγονος φόβος, το άφατο μυστήριο, η απρόβλεπτη αρμονία, οι πυρακτωμένες αισθήσεις. Αυτή την "άλλη" Αφρική αποτυπώνει στα ημερολόγιά του, με την ειλικρινή καταγραφή ενός ευαίσθητου ταξιδευτή.

Τα βιβλία και οι περιγραφές είναι από http://www.biblionet.gr/

Αναρτήθηκε από Γεωργία Κοτσόβολου

Σοφά Λόγια

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα βίντεο.

26 Σεπτεμβρίου στις 8:59 μ.μ. ·

-0:12

https://www.facebook.com/maria.dimitriou.5/posts/1848165578613549?__tn__=-R

Σοφά Λόγια.

Ψυχαγωγικός ιστότοπος

Αρέσει σε 8.402 άτομα.

99.524 προβολές

Σοφά Λόγια.

15 Σεπτεμβρίου στις 8:27 μ.μ. ·

Για να βλέπετε καθημερινά Σοφά Λόγια μεγάλων προσωπικοτήτων...

Η στωική αταραξία

πηγή http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/filosofias/h-stwikh-ataraxia.html 

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

Η στωική αταραξία

Είναι η στωική αταραξία παθητικότητα, ακινησία, έλλειψη ενδιαφέροντος για τα εγκόσμια και την πραγματικότητα ή είναι ένας τρόπος ζωής του σοφού, που προϋποθέτει μια τέλεια ακινησία μια γαλήνη που ξεριζώνει από την ψυχή τα στοιχεία δυσαρμονίας και σύγκρουσης;

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα χρειάζεται να κατανοήσουμε τα χαρακτηριστικά της φιλοσοφίας που οδήγησαν τους Στωικούς να προσπαθούν να βασίσουν την Ηθική τους στο ιδεώδες του σοφού , του ανθρώπου δηλ. που είναι ενάρετος ώστε να μπορεί να γίνει ευτυχισμένος. Ο απώτερος, λοιπόν, σκοπός τους είναι η ευτυχία και η αντιμετώπιση των ευτυχισμένων και των άσχημων στιγμών της ζωής με μέτρο και ηρεμία.

Η κοσμική θεότητα ήταν για κείνους το « Πυρ», ο λόγος των όσων υπάρχουν και δίνει νόημα σε όσα υπάρχουν και συμβαίνουν, τα οποία έχουν μια Αναγκαιότητα και μια αναπόφευκτη Σκοπιμότητα. Αυτές οι αρχές, που από άλλους φιλοσόφους ονομάζονται Πρόνοια και Μοίρα, αποτελούν βασικό νόμο του σύμπαντος. Τα πάντα συνδέονται έτσι ώστε το καθένα είναι το αποτέλεσμα μιας αιτίας (αιτιοκρατία). Υπάρχει η Ανάγκη που κινεί τα πράγματα, που κινεί τον κόσμο και η σκοπιμότητα εμποδίζει οποιαδήποτε πορεία πέρα από την προκαθορισμένη. Αποδέχονται το κακό που υπάρχει μέσα στον κόσμο, σαν ένα παιδαγωγικό ηθικό επιχείρημα, που μας οδηγεί να συνειδητοποιήσουμε το καλό και να φτάσουμε σ' αυτό. Ο άνθρωπος οδηγούμενος από την πίστη του, τίθεται στη διάθεση της Πρόνοιας με την βεβαιότητα ότι όλα όσα θα συμβούν θα είναι πάντα τα καλύτερα.

Κάποιος, πολύ επιφανειακά, θα μπορούσε να θεωρήσει την στωική αταραξία σαν μοιρολατρία. Για τους στωικούς, ο άνθρωπος μοιάζει με γλύπτη και είναι για την ζωή του ότι ο γλύπτης για το υλικό του. Ο γλύπτης βέβαια είναι κάτι ξεχωριστό από το υλικό του ενώ ένας άνθρωπος δεν είναι διαχωρισμένος από την ζωή του. Όπως ένα άγαλμα δεν είναι ανακάλυψη αλλά δημιούργημα έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να δημιουργήσει την ίδια του την ζωή. Πρέπει να την κατασκευάσει κι αυτό έρχεται σε αντίθεση με την μοιρολατρία. Ένας γλύπτης όμως, πως θα πετύχει τον σκοπό του αν δεν είναι γνώστης του υλικού του και της γλυπτικής τέχνης να κατασκευάσει δηλαδή ένα άγαλμα που έχει ήδη με την δημιουργική του φαντασία γεννήσει ο νους του; Και ο άνθρωπος πως θα πετύχει τον πρωταρχικό του στόχο, να γίνει δηλαδή ευτυχισμένος αν δεν γνωρίζει την φύση της ζωής και ειδικά το πώς να ζει; Ένας ρεαλιστής αντιλαμβάνεται ότι η πραγματικότητα δεν είναι απαραίτητα ιδανική και ότι τα πράγματα δεν είναι πάντοτε, αν όχι ποτέ, όπως θα επιθυμούσε να είναι, ότι είναι εφήμερα και μεταβλητά, ότι η ζωή είναι αβέβαιη, ότι «τα πάντα υπόκεινται στον θάνατο και τη λεηλασία». Ο Επίκτητος έλεγε ότι «αυτό που είναι τρομερό δεν είναι ο θάνατος, αλλά ο φόβος του θανάτου.»

Και ποια είναι αυτά τα στοιχεία του ανθρώπου που υπόκεινται στον θάνατο και την φθορά; Οι κατώτερες παρορμήσεις, αυτές που τώρα ονομάζονται φυσιολογικές δεν αποτελούν την ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση ριζώνει στο Νου και είναι αυτό που την διακρίνει από τα άλλα βασίλεια. Ο άξονας του ψυχολογικού μας συστήματος είναι ο ψυχισμός και μπορεί να θολώνει το νου. Ο μοναδικός τρόπος να ελέγχει τον φυσικό (έδρα των ενστίκτων) και τον ψυχολογικό (έδρα των συναισθήσεων) φορέα είναι μέσω της βούλησης και του νου. Η βούληση δίνει δύναμη και ο νους δίνει διάκριση για να μπαίνουν τα πράγματα στην σωστή τους θέση. Ο σωστός χειρισμός των συναισθημάτων (φόβος, επιθυμία, ηδονή, δυσαρμονία) έχει σαν αποτέλεσμα την ευδαιμονία, την γαλήνια ευτυχία του σοφού. Δεν διαχωρίζεται από την αρετή και δεν είναι συγκινησιακή ή αισθησιακή ευτυχία, αλλά εστιάζεται στα ανώτερα στοιχεία του ανθρώπου δηλαδή από το νου και πάνω.

Ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγει κανείς το χτύπημα των παθών του είναι να τα γνωρίσει επειδή η συναισθηματική σύγκρουση χάνει δύναμη μπροστά στην ψυχρότητα της λογικής ανάλυσης. Να αναλύσουμε την αιτία των παθών, για ποιο λόγο έχουμε τα συγκεκριμένα πάθη, αναπτύσσοντας την εσωτερική ικανότητα να παρατηρούμε τον εαυτό μας, κι εν συνεχεία να τον γνωρίσουμε και να τον ελέγχουμε.

Θ' αναρωτηθεί κάποιος πως μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει στην ευτυχία μέσα από την κυριαρχία της ψυχρής λογικής ανάλυσης ή ακόμα και μέσω της διάκρισης σαν λειτουργία ενός νου;

Οι Στωικοί χρησιμοποίησαν δύο έννοιες που μπορούν να μας δώσουν απάντηση : τον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο.
Ο άνθρωπος απελευθερώνεται από εξωτερικές πιέσεις μέσω του ΝΟΥ που είναι ικανός να ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ και ανήκει στον μικρόκοσμο .

Ο Παγκόσμιος Νους ή Λόγος ρυθμίζει την φύση και αναλογικά ο ανώτερος νους (Μάνας) του ανθρώπου ρυθμίζει την ύπαρξή του. Αντανάκλαση του Λόγου στον άνθρωπο είναι το «Ηγεμονικόν», ο Θείος Σπινθήρας ο οποίος επιστρέφει στην πρωταρχική του πηγή και ο σοφός μπορεί να ανακαλύψει τα ίχνη της φλόγας που καίει μέσα του και προέρχεται από το κοσμικό Πυρ. Θα συνειδητοποιήσει ότι εντάσσεται σ' έναν ανώτερο κοσμικό ρυθμό και ότι είναι ένας μικρόκοσμος. Θα αντιληφθεί ότι υπάρχει ένας Παγκόσμιος Νόμος και θα ακολουθήσει το δικό του Δάρμα, όπως αναφέρεται στην Μπαγκαβάτ Γκίτα. Να μπορεί να αντιληφθεί τις εσωτερικές αιτίες των πραγμάτων, αυτό θα τον οδηγήσει να υπακούει σ' έναν ανώτερο ρυθμό και να εξομοιώσει την ανθρώπινη βούλησή του με την Θεία Ανάγκη και τον Παγκόσμιο Νόμο.

«Ελεύθερος είναι αυτός που ελεύθερα υπακούει σε αυτά που κατ' ανάγκη συμβαίνουν» είπε ο Σενέκας. Να έχει συνείδηση δηλαδή του τι είναι αυτή η Θεία Ανάγκη που κινεί τον κόσμο και ποιος ο ρόλος του μέσα σ΄ αυτόν. Από κει πηγάζει και η έννοια του καθήκοντος : γνωρίζω και επιλέγω να ακολουθήσω το δάρμα, να δράσω αλλά με βάση την αρετή. Για τους Στωικούς το καθήκον ήταν ζήτημα της ενάρετης δράσης. Οι Στωικοί δέχονται την ύπαρξη της χαράς της ψυχής που προκύπτει από την άσκηση του καθήκοντος επειδή αυτό τους οδηγεί στην ευτυχία. Το καθήκον είναι για κείνους το γνήσιο ηθικό χρέος ή ένα κατόρθωμα. Ο Στωικός φιλόσοφος ήταν διατεθειμένος να παραμερίσει τα πάντα για να πραγματοποιήσει το χρέος του.

Βασίζουν την Ηθική τους στο ιδεώδες του σοφού , του ανθρώπου δηλ. που είναι ενάρετος ώστε να μπορεί να γίνει ευτυχισμένος και η αταραξία είναι ο τρόπος ζωής του σοφού που έχει γνωρίσει τον εαυτό του και διακατέχεται από εσωτερική ηρεμία. Είναι λοιπόν ένας σκοπός για τον στωικό φιλόσοφο αλλά και ένας τρόπος ζωής που θα τον οδηγήσει σ' αυτόν το σκοπό, να φτάσει να κατακτήσει το «Γνώθι σ' αυτόν».

Ο άνθρωπος που αρχίζει να συντονίζεται με την εντολή του Λόγου, φτάνει στην ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ, και στην ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Πρώτη θεωρούν την αρχή της αυτοσυντήρησης, επειδή το έμψυχο ον ξεχωρίζει μ' αυτήν, ό,τι είναι σύμφωνο με την φύση του και τα αντικείμενα των παθών παραμένουν αδιάφορα σ' εκείνον ο οποίος συνεργάζεται, με την θέλησή του, στη διάσωση του Παγκόσμιου Ρυθμού.

Η στωική αταραξία πηγάζει από την βεβαιότητα ότι το κακό υπάρχει σαν ένα μέσο για να οδηγήσει τον άνθρωπο στο καλό και όλη η ζωή τους είναι μια εξάσκηση, ακόμη και στα πιο μικρά και πιο καθημερινά, για την συνειδητοποίηση ότι ο άνθρωπος πρέπει να συμφιλιώνεται με την μοίρα του. Χρησιμοποιεί την αρχή ότι όταν συμβεί κάτι κακό υπάρχει και κάτι χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί, κι έτσι δεν είναι απροετοίμαστος για ότι κι αν του συμβεί αλλά το αντιμετωπίζει με ηρεμία. Κι όπως γράφει ο Επίκτητος στο Εγχειρίδιό του:

"Ποτέ να μην πεις για κανένα πράγμα: Το έχασα! Να λες : Το επέστρεψα! Πέθανε το παιδί σου; Γύρισε πίσω εκεί που ανήκει. Πέθανε η γυναίκα σου; Επεστράφη! Σου αφαίρεσαν δόλια την περιουσία; Κι αυτή επεστράφη. Κι εκείνος που σου την έκλεψε είναι τάχα αχρείος; Μα τι σε νοιάζει με ποιον τρόπο απαίτησε, εκείνος που σου την πρόσφερε να την επιστρέψεις; Όσο σου επιτρέπει κράτησε τα αγαθά σου σα να είναι ξένα πράγματα, όπως κάνουν αυτοί που μένουν προσωρινά σε πανδοχείο."Η αυτάρκεια είναι άλλη μια αρχή που ξεκίνησε από τους Κυνικούς και υιοθετήθηκε και από τους Στωικούς και προκύπτει από την αξιολόγηση του τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο για τον άνθρωπο που θέλει να δώσει την ενέργειά του σ' αυτό που είναι καθήκον του, αλλά και για να μην εξαρτάται η πνευματική του εξέλιξη και ευτυχία από τα υλικά αγαθά.

Να φτάσει να μην εξαρτάται η ψυχική του ηρεμία από τον εξωτερικό περίγυρο, καταστάσεις, πλούτη ή φτώχια, ανθρώπους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Μάρκος Αυρήλιος που σαν αυτοκράτορας της Ρώμης συνέχισε να διατηρεί τις παλιές του συνήθειες σαν πολίτης, αλλά επιπλέον δεν κοιμόταν στο κρεβάτι του αλλά στο πάτωμα.

Οι Στωικοί ήταν άνθρωποι που αναλάμβαναν ευθύνες και αξιώματα στην κοινωνία και ήθελαν να την κάνουν καλύτερη από όποια θέση κι αν ήταν, επειδή αναγνώριζαν ότι ο κόσμος δεν ήταν όπως εκείνοι επιθυμούσαν αλλά θεωρούσαν τον κάθε άνθρωπο ιερό και είχαν καθήκον να προσφέρουν το καλύτερο που μπορούσαν.

Η ζωή για τους Στωικούς ήταν ένα παιχνίδι, ένα υλικό όχι ένας αυτοσκοπός και σημασία έχει τι κάνουμε με την ζωή και όχι τι κάνουμε στη ζωή. Η στωική αταραξία καθρεφτίζεται στα έργα πολλών φιλοσόφων ακόμα και σύγχρονων όταν διαβάζουμε:

«Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερό του ρυθμό είναι λεύτερος.Νοιώθω στην καρδιά μου όλες τις ταραχές και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες της ζωής. Μα αγωνίζουμε να τις υποτάξω σ' ένα ρυθμό ανώτερο από το νου, σκληρότερο από την καρδιά μου. Στο ρυθμό του Σύμπαντου που ανηφορίζει.»

ΚαζαντζάκηςΑν αναρωτηθούμε τι είναι εκείνο που αξίζει να κάνουμε σήμερα για να είναι καλύτερο το αύριο, ίσως ακούσουμε μια φωνή που έρχεται από πολύ παλιά, να μας δίνει την απάντηση: "Τι θα έκανα σήμερα, αν αύριο δε ζούσα ; ".

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

- ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ - ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ- ΣΕΝΕΚΑΣ- ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ Η ΖΩΗ Εκδόσεις ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ- ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ-ΛΙΝΟΣ ΜΠΕΝΑΚΗΣ Εκδόσεις ΠΑΡΟΥΣΙΑ-ΑΘΗΝΑ 2004

Joomla SEF URLs by Artio

Αναγνωρίστε τα σημάδια του εμφράγματος

Αναγνωρίστε τα σημάδια του εμφράγματος

Στο οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, κοινώς γνωστό ως καρδιακή προσβολή, η απόφραξη μιας στεφανιαίας αρτηρίας, τις περισσότερες φορές με θρόμβο αίματος, έχει ως αποτέλεσμα τη διακοπή του αίματος προς το μυοκάρδιο και τελικά τη μόνιμη νέκρωση του, με συνέπειες συχνά καταστροφικές.

Η έγκαιρη αναγνώριση των συμπτωμάτων του εμφράγματος από τους ασθενείς, η άμε

ση μεταφορά τους στο νοσοκομείο και η ταχύτητα έναρξης της θεραπείας καθορίζουν κατά πολύ την έκβαση της νόσου. Κύρια συμπτώματα εμφράγματος είναι τα εξής:

♥ Αίσθηση πίεσης ή σφιξίματος στο στήθος

♥ Πόνοι στο στήθος, οι οποίοι μπορεί να διαχέονται στον ώμο, το χέρι, το λαιμό, ή και το σαγόνι.

♥ Ξαφνικός πόνος στην άνω κοιλιακή χώρα με ιδρώτα, ζάλη και τάση για εμετό.

♥ Δυσχέρεια στην αναπνοή

♥ Ακανόνιστος χτύπος καρδιάς (αρρυθμία), όταν συμβαίνει για πρώτη φορά

Οι σύγχρονες θεραπευτικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται στην αντιμετώπιση του οξέος εμφράγματος περιλαμβάνουν τη θρομβόλυση και την πρωτογενή αγγειοπλαστική. Κοινός στόχος τους είναι η όσο το δυνατό ταχύτερη διάνοιξη της υπεύθυνης για το έμφραγμα στεφανιαίας αρτηρίας, η πλήρης αποκατάσταση της αιματικής ροής και τελικά η διάσωση του μυοκαρδίου.

Η θρομβόλυση έχει ως στόχο τη διάλυση του θρόμβου με ενδοφλέβια χορήγηση ειδικού θρομβολυτικού φαρμάκου. Η συστηματική χρήση της στην αντιμετώπιση του εμφράγματος καθιερώθηκε το 1986, όταν διαπιστώθηκε σημαντική μείωση της θνητότητας των ασθενών που έλαβαν θρομβολυτικά φάρμακα εντός 6 ωρών από την έναρξη των συμπτωμάτων τους! Η άμεση νοσοκομειακή έναρξη και η εύκολη χορήγησή της μέσω μίας φλέβας αποτελούν τα κύρια πλεονεκτήματα της θρομβόλυσης.

Η πρωτογενής αγγειοπλαστική εφαρμόζεται κατά την οξεία φάση του εμφράγματος με σκοπό τη μηχανική διάνοιξη της πάσχουσας αρτηρίας. Αφού εντοπισθεί η πάσχουσα αρτηρία με άμεσο στεφανιογραφικό έλεγχο, επιχειρείται η διάνοιξή της με την τοποθέτηση ενός μικρού αεροθαλάμου (μπαλονάκι) στο σημείο της θρόμβωσης με ή χωρίς την τοποθέτηση ενδοστεφανιαίας πρόθεσης (stent). Από τα αποτελέσματα μεγάλων κλινικών μελετών φάνηκε ότι η μέθοδος αυτή υπερτερεί της θρομβόλυσης στη μείωση της θνητότητας, της υποτροπής του εμφράγματος καθώς και στο κίνδυνο αιμορραγικού εγκεφαλικού επεισοδίου.

Στο ερώτημα ποια από τις παραπάνω θεραπευτικές μεθόδους είναι η καταλληλότερη, θα λέγαμε ότι η επιλογή της θεραπείας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες ενώ δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις συνδυασμού τους

Ο ασθενής που έχει τη δυνατότητα να μεταφερθεί επειγόντως σε πλήρως εξοπλισμένο Νοσοκομείο, θα πρέπει να υποβάλλεται σε άμεσο στεφανιογραφικό έλεγχο και πρωτογενή αγγειοπλαστική της υπεύθυνης για το έμφραγμα στεφανιαίας αρτηρίας. Σε περίπτωση αποτυχίας της αγγειοπλαστικής ή και σε σοβαρή στεφανιαία νόσο, θα πρέπει να οδηγείται στο χειρουργείο για αορτοστεφανιαία παράκαμψη (bypass).

Εάν όμως δεν υπάρχει η δυνατότητα άμεσης επεμβατικής παρέμβασης στο νοσοκομείο υποδοχής του ασθενούς ή για τη μεταφορά του σε νοσοκομείο με τέτοια δυνατότητα απαιτείται πολύς χρόνος, τότε η άμεση θρομβόλυση παραμένει η θεραπευτική μέθοδος επιλογής.

Ενώ γίνονται συνεχείς προσπάθειες και μελέτες για την καλύτερη φαρμακευτική και επεμβατική αντιμετώπιση του εμφράγματος, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η βασική προϋπόθεση για την επιτυχία όλων των θεραπειών παραμένει η άμεση μεταφορά του ασθενούς στο νοσοκομείο (εντός 1 ή 2 ωρών, εάν είναι δυνατό, από την έναρξη των συμπτωμάτων).

iatropedia.gr

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ

πηγή http://7omokentroikykloiautognosias.blogspot.gr/2012/09/blog-post_27.html?spref=fb

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ : ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ...

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ, ΤΟΥ παρόντος και του μέλλοντος δεν έχουν γραμμική θέση στον χρόνο, αλλά συμβαίνουν όλες ταυτόχρονα. Επειδή όμως εμείς είμαστε όντα του γραμμικού χρόνου και επειδή βιώνουμε τις ζωές μας με όρους «παρελθόντος», «παρόντος» και «μέλλοντος», νιώθουμε σαν όλες οι ζωές μας  να συμβαίνουν με μια διαδοχή. Θα ήθελα τώρα να ασχοληθώ με το θέμα του χρόνου σε σχέση με τις προηγούμενες ζωές.

Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί πιστεύω ότι η όλη θεώρηση μας για τον χρόνο θα αλλάξει σύντομα.

Για να σας βοηθήσω να κατανοήσετε αυτή την ιδέα, φανταστείτε μια σφαίρα με πρισματική επιφάνεια, η οποία κρέμεται από την οροφή μιας αίθουσας χορού και αντανακλά το φως παντού τριγύρω. Καθώς η σφαίρα αυτή περιστρέφεται, οι αντανακλάσεις μετακινούνται τριγύρω. Επιλέξτε μια αντανάκλαση και συγκεντρωθείτε σ' αυτήν. Φανταστείτε ότι η συγκεκριμένη αυτή αντανάκλαση στην οποία έχετε επικεντρωθεί είστε εσείς και η τωρινή σας ζωή.

Φαίνεται ότι κινείστε «προς τα εμπρός». Οι σκηνές τριγύρω σας μεταβάλλονται, καθώς εσείς φαίνεστε να «κινείστε στον χρόνο». Μπροστά αλλά και πίσω σας υπάρχουν κι άλλες αντανακλάσεις της πρισματικής σφαίρας. Εκείνες που φαίνονται «πίσω» σας καθώς κινείστε κυκλικά στην αίθουσα είναι οι προηγούμενες ζωές σας. Και είναι «προηγούμενες» γιατί φαίνονται να είναι «πίσω» σας. Εκείνες που «προηγούνται» είναι οι «μελλοντικές» σας ζωές. Φαίνονται κι αυτές ότι «κινούνται στον χρόνο».

Οι αποστάσεις στο ενδιάμεσο των αντανακλάσεων μπροστά σας και εκείνων πίσω σας μοιάζουν να παραμένουν σταθερές - ίσως μισό μέτρο ανάμεσα σε σας και στην πλησιέστερη αντανάκλαση πίσω σας, και εβδομήντα πέντε εκατοστά ανάμεσα σε σας και σ' εκείνες που υπάρχουν μπροστά σας. Με δεδομένο ότι βρίσκεστε μέσα σε μιαν απόλυτα σφαιρική αίθουσα, οι αποστάσεις αυτές θα παραμένουν σταθερές, έστω κι αν η σφαίρα-καθρέφτης θα κινείται. Αυτό ενισχύει την αυταπάτη ότι ο χρόνος είναι απόλυτα σταθερός, επειδή, ανεξάρτητα από το πού έχει ταξιδέψει η αντανάκλαση σας μέσα στην αίθουσα χορού, υπάρχει πάντοτε η απόσταση του μισού μέτρου ανάμεσα σε σας και στην πλησιέστερη αντανάκλαση «πίσω σας», και επίσης εβδομήντα πέντε εκατοστών ανάμεσα σε σας και στην «μπροστινή» σας αντανάκλαση. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να μετρηθεί` είναι κάτι σταθερό.

Εξετάζοντας αυτό το παράδειγμα με όρους προηγούμενων και μελλοντικών ζωών, αν τα είκοσι πέντε εκατοστά εξισώνονται με εκατό χρόνια, τότε μεσολαβούν διακόσια χρόνια ανάμεσα στην τωρινή και στην προηγούμενη ζωή σας και τριακόσια χρόνια ανάμεσα στην τωρινή και στη μελλοντική σας ζωή. Αν κινηθείτε  όμως επάνω στην ακτίνα του φωτός προς την πρισματική σφαίρα (που είναι η πηγή της αντανάκλασης σας), τότε οι αποστάσεις ανάμεσα σε σας και στις πλησιέστερες ακτίνες φωτός «μπροστά» και «πίσω» σας αλλάζουν και γίνονται πολύ μικρότερες. Αυτή η αλληγορία δείχνει πώς ελαχιστοποιούνται τα διαχωριστικά όρια ανάμεσα στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Όσο περισσότερο κινούμαστε συλλογικά προς την Πηγή μας, τόσο περισσότερο αρχίζει να μεταβάλλεται η αντίληψη μας για τον χρόνο και τον χώρο. Όσο περισσότερο πλησιάζετε στην Πηγή, τόσο πιο πολύ θα φαίνεται ότι εξαφανίζονται τα όρια ανάμεσα στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον.

Να κι ένας άλλος θεωρητικός τρόπος να αντιληφθείτε τη συρρίκνωση των ορίων του χρόνου. Φανταστείτε πως, αν επρόκειτο να εγκαταλείψετε τη δική σας αντανάκλαση από την πρισματική σφαίρα και να ταξιδέψετε «μπροστά στον χρόνο», τελικά θα κάνατε έναν πλήρη κύκλο και θα φτάνατε σας «προηγούμενες» ζωές σας. Κατά τον ίδιο τρόπο, αν ταξιδεύατε «πίσω στον χρόνο», θα κάνατε έναν πλήρη κύκλο και θα φτάνατε στις «μελλοντικές» σας ζωές.

 Όλες οι αντανακλάσεις επάνω στους τοίχους της αίθουσας του χορού μοιάζουν ξεχωριστές και εξατομικευμένες. Ορισμένες μοιάζουν με μελλοντικές ζωές, άλλες σαν προηγούμενες ζωές και μερικές μπορούν να θεωρηθούν σαν ζωές άλλων ανθρώπων. Αν όμως επρόκειτο να ταξιδέψετε από την ατομική σας αντανάκλαση προς την Πηγή, την πρισματική σφαίρα, θα βλέπατε πως όλες οι ζωές του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος - όλοι οι άνθρωποι και όλα τα πράγματα συνδονούνται από την ίδια Πηγή. Δεν είμαστε ξέχωροι από κάτι, ούτε και απ' αυτό που αποκαλούμε «παρελθόν» και «μέλλον». Όλες οι ζωές συνυπάρχουν και αλληλεξαρτώνται η μία από την άλλη ακριβώς τώρα.

Ο χρόνος δεν είναι κάτι το απόλυτο. Είναι Απεριόριστη Αιωνιότητα που διαιρείται αυθαίρετα σε τμήματα, τα οποία ονομάζονται αιώνες, έτη, μήνες, εβδομάδες, ημέρες, ώρες, δευτερόλεπτα κ.ο.κ. Στο παρελθόν θεωρούσαμε τον χρόνο σαν κάτι το σταθερό και αμετάβλητο. Πιστεύω ότι όσο περισσότερο διερευνάτε τα εσωτερικά σύμπαντα μέσα σας, με τον διαλογισμό ή τις πνευματικές ασκήσεις, τόσο ο χρόνος γίνεται περισσότερο ρευστός. Μπορείτε μάλιστα να αντιληφθείτε την επιτάχυνση ή την επιβράδυνσή του. Ο χρόνος είναι προϊόν της αντιληπτικότητάς σας. Ο μόνος «χρόνος» που όντως υπάρχει είναι εκείνος τον οποίο αντιλαμβάνεστε. Όταν ασχολείστε με κάτι δημιουργικό, ο χρόνος «φεύγει γρήγορα» και η μία ώρα μοιάζει να διαρκεί όσο και ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού.

Αντίθετα, όταν περιμένετε να έρθει ένας φίλος που έχει καθυστερήσει μία ώρα, ο χρόνος μοιάζει να γίνεται αιωνιότητα.

Μπορείτε να επιταχύνετε ή να επιβραδύνετε τον χρόνο υποκειμενικά.

Αυτό είναι κάτι που ονομάζω «υπερχρόνο», μια έκφραση που επινόησα επειδή περιγράφει επακριβώς αυτό το φαινόμενο. Το λεξικό Γουέμπστερ καθορίζει τη λέξη «υπέρ» ως «εκείνο που υπάρχει σε έναν χώρο περισσότερων των τριών διαστάσεων».

Το να περνάς μέσα στον «υπερχρόνο», είναι ουσιαστικά σαν να περνάς στον «χρόνο που υπάρχει πέρα από τις τρεις διαστάσεις». Υπάρχουν δυναμικές τεχνικές αναπνοής οι οποίες διευρύνουν «ακαριαία» την αντιληπτικότητα και οδηγούν στον υπερχρόνο.

Με δεδομένους τους ισχύοντες νόμους οι οποίοι διέπουν τον φυσικό μας κόσμο, θα ήταν αδύνατον να αλλάξουμε τον χρόνο με έναν τέτοιο τρόπο.

Τι γίνεται όμως αν ο χρόνος είναι ουσιαστικά ρευστός; Αν συστέλλεται και διαστέλλεται μέσα σε ένα ρυθμικά παλλόμενο σύμπαν; Αν ο χρόνος είναι μια λειτουργία της αντιληπτικότητάς μας; Φανταστείτε ότι μπορούμε ν' αλλάξουμε δραματικά την αντιληπτικότητά μας και να μπούμε σε μιαν άχρονη πηγή, από την οποία εκπορεύεται κάθε ύπαρξη. Υποθέστε ότι θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε σε βασίλεια χωρίς διαστάσεις, όπου γεννιέται ο χρόνος και ο χώρος. Με βάση αυτές τις υποθέσεις, θα μπορούσαμε στην πραγματικότητα ν' αλλάξουμε τον χρόνο.

Πιστεύω ότι αυτές οι υποθέσεις είναι αληθινές. Πιστεύω ότι ο καθένας και όλοι μαζί είμαστε εκείνοι που αντιλαμβανόμαστε αλλά και καθορίζουμε την έννοια του «χρόνου».

Οι νόμοι της κβαντοφυσικής διευρύνονται ταχύτατα. Αυτές οι αλλαγές αντανακλούν τα παλλόμενα κύματα ενέργειας που υπάρχουν τώρα στον πλανήτη. Παρελθόν, παρόν και μέλλον συντήκονται. Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που φαινόταν να είναι για εκατοντάδες χρόνια στον δυτικό πολιτισμό. (Οι ιθαγενείς πολιτισμοί χρησιμοποιούσαν περισσότερο ευέλικτες, κυκλικές δομές για την περιγραφή του χρόνου απ' ό,τι οι δυτικοί, ευρωκεντρικοί πολιτισμοί.)

Οι  εμπειρίες  στην «άλλη πλευρά» οδηγούν τους αναζητητές σε μιαν αναζήτηση αυτογνωσίας και ανακάλυψης του δρόμου της επιστροφής ξανά στο «σπίτι». Αντιλαμβάνονται διαισθητικά ότι υπήρχε ένας τέτοιος δρόμος, που εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στο φυσικό μας σώμα. Γνωρίζουμε διαισθητικά ότι μυριάδες διαστάσεων συνυπάρχουν με τη φυσική διάσταση και ότι το μόνο που χρειαζόμαστε για να τις αντιληφθούμε είναι να εναρμονιστούμε εσωτερικά. Δεν χρειάζεται να πεθάνουμε για να βρεθούμε εκεί. Όπως υπάρχουν πολυάριθμοι ραδιοφωνικοί σταθμοί που κατακλύζουν το σπίτι ή το γραφείο σας, αλλά δεν μπορείτε να τους ακούσετε αν δεν «πιάσετε» στο ραδιόφωνο σας έναν απ' αυτούς, έτσι και το μόνο που χρειάζεται για να αντιληφθείτε αυτές τις διαστάσεις είναι να βρείτε τον εσωτερικό διακόπτη και να προσπαθήσετε να «πιάσετε» τη συχνότητά τους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν σαν «ουρανό» το μέρος όπου πηγαίνουν μετά τον θάνατο τους. Ενστικτωδώς, θεωρούμε υποσυνείδητα ότι ο ουρανός βρίσκεται κάπου πάνω από τα σύννεφα. Όμως ο «Ουρανός-Οίκος» δεν βρίσκεται ψηλά στον αιθέρα. Είναι εδώ - και τώρα. Είναι μια διάσταση που συνυπάρχει μέσα στη φυσική μας πραγματικότητα.

Ένας τρόπος με τον οποίο γνωρίζετε ότι βρίσκεστε κοντά σ' αυτή τη διάσταση είναι η συγχρονικότητα - για παράδειγμα, όταν σκέφτεστε κάτι και αυτό συμβαίνει ή όταν χρειάζεστε κάτι και εμφανίζεται ή όταν συλλογιέστε κάποιον κι εκείνος σας τηλεφωνεί. Στην πνευματική διάσταση, δεν μεσολαβεί χρόνος ανάμεσα στη σκέψη και στη δημιουργία. Οι σκέψεις  εκδηλώνονταν ακαριαία. Ένας λοιπόν τρόπος για να διαπιστώσετε ότι έχετε «συγχρονίσει» τους «εσωτερικούς διακόπτες» σας με τον «οίκο» είναι η συγχρονικότητα. Όσο πλησιάζετε σ' εκείνη τη διάσταση, τόσο ταχύτερα εκδηλώνονται οι σκέψεις σας στον φυσικό κόσμο.

Όταν συλλογίζομαι τα γεγονότα προηγούμενων ζωών, την προοπτική των μελλοντικών και τη σημασία του να βρίσκεσαι Εδώ και Τώρα μέσα σε ένα ανθρώπινο σώμα, σκέπτομαι ότι είναι πολύ σημαντικό να ζούμε πλήρως την τωρινή εποχή. Έχω προσέξει πως όταν οι άνθρωποι απελευθερώνονται από μπλοκαρίσματα του παρελθόντος, τόσο μέσω των ονείρων όσο και μέσω αναδρομών, βιώνουν μια επέκταση της ζωτικής τους ενέργειας - του πάθους τους. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι το πάθος είναι σεξουαλικής φύσεως`  όμως  το σεξουαλικό πάθος και το πνευματικό πάθος πηγάζουν από την ίδια πηγή - την Πηγή των Πάντων. Σκέφτομαι πως ίσως το πάθος δεν είναι μόνο ένα τελικό αποτέλεσμα της θεραπείας μέσω αναδρομών, αλλά ίσως είναι το πάθος για τη ζωή που μας επιτρέπει να θεραπεύσουμε το παρελθόν και μας εκτοξεύει σε ένα λαμπρό μέλλον.

Δεν υπάρχει κάτι εκεί έξω που να μην είσαστε εσείς. Λόγω του ότι αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα γραμμικά, δεν πιστεύω ότι μπορούμε να το κατανοήσουμε ποτέ αυτό διανοητικά ή με τη συζήτηση, ή ακόμα κι αν γράψουμε σχετικά μ' αυτό με κατανοητό τρόπο. Πιστεύω όμως ότι βαθιά μέσα μας όλοι το γνωρίζουμε. Βαθιά μέσα μας, όλοι το έχουμε βιώσει. Ακόμα και στα πιο ολοκληρωμένα άτομα υπάρχει μια νοσταλγία και μια ανάμνηση εκείνου του απαράμιλλου χώρου της ενότητας.

Το καθένα και όλα μαζί τα μέρη του σύμπαντος είναι στην πραγματικότητα ένα δικό σας κομμάτι. Είστε το πιο εκπληκτικό μίγμα των διαφόρων πραγμάτων που μπορεί κανείς να φανταστεί. Συνήθως ταυτιζόμαστε με το σώμα μας και αισθανόμαστε ξέχωρα απ' όλα τα άλλα μέρη του εαυτού μας. Μερικές φορές ταυτιζόμαστε με τα παιδιά μας ή ακόμα και με τα υπάρχοντά μας (σπεύδει κανείς να μπει σ' ένα κτίριο που καίγεται προκειμένου να σώσει πολύτιμα πράγματα, επειδή εκείνη τη στιγμή ταυτίζεται περισσότερο μ' αυτά παρά με το σώμα του). Στην πραγματικότητα όμως ζείτε μέσα σε έναν θαυμαστό ωκεανό ενέργειας και το κάθε στοιχείο αυτής της ροής είστε εσείς. Θα μπορούσατε να φανταστείτε ότι όλα αυτά τα στοιχεία απαρτίζουν μια γιγάντια ορχήστρα. Όταν εναρμονιστούν τα επιμέρους αυτά στοιχεία, δημιουργείται ένας κραδασμός που αντηχεί σ' ολόκληρο το σύμπαν.

Αυτό εννοούν οι Ινδιάνοι - σαμάνοι όταν λένε πως «σχετίζεσαι» με όλα τα πράγματα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τιμάς και να σέβεσαι τη ζωή που ενυπάρχει στα πάντα. Σημαίνει ότι πρέπει να τιμάς τα ζώα και τα φυτά που σου δίνουν ζωή. Σημαίνει ότι πρέπει να τιμάς όλη τη ζωή που σε περιβάλλει. Σημαίνει ότι πρέπει να ακούς, να ακούς ουσιαστικά, και να τιμάς τον πλησίον σου, γιατί αυτός δεν είναι κάτι το ξέχωρο από σένα, είναι εσύ!

Το να βρίσκεσαι σε «σωστή σχέση» με τα πάντα, σημαίνει να ζεις σε αρμονία με όλα τα άλλα μέρη του συλλογικού πνεύματος. Ένας τρόπος να το κάνεις αυτό είναι να κατανοείς, να αποδέχεσαι δίχως όρους και κριτική την πραγματικότητα των άλλων. Σημαίνει επίσης ότι αποδέχεσαι και όλες τις όψεις του εαυτού σου, ιδιαίτερα εκείνες που έχεις κρίνει αρνητικά. Αυτό αφορά και το να αποδέχεσαι τον εαυτό σου και οτιδήποτε μπορεί να υπήρξες στις προηγούμενες ζωές σου. Το να βρίσκεσαι σε «σωστή σχέση» σημαίνει ότι βοηθάς τους άλλους οποτεδήποτε μπορείς, χωρίς προσδοκίες ή προϋποθέσεις, χωρίς να περιμένεις καμιά ανταπόδοση. Σημαίνει ότι δρας με συμπόνια και κατανόηση προς όλα τα άλλα στοιχεία αυτής της ζωτικής δύναμης. Αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα με το πού βρίσκεσαι και τι σε περιβάλλει, πρέπει να αποδέχεσαι και να τιμάς τη ζωτική δύναμη που υπάρχει. Να ξέρεις ότι δεν υπάρχει λιγότερη ζωή μέσα στον υπολογιστή σου απ' ό,τι μέσα στην όμορφη μηλιά που μεγαλώνει έξω απ' το παράθυρο σου. Να τιμάς, να αποδέχεσαι και να αγαπάς τη ζωή τριγύρω σου, γιατί αυτή είσαι εσύ σε διαφορετικές μορφές. Οτιδήποτε κρίνεις, σε οδηγεί όλο και περισσότερο στον δρόμο της χωριστικότητας. Οτιδήποτε αγαπάς, επιτρέπει στην ορχήστρα που αποτελούν τα δικά σου τμήματα (που στην ολότητά τους είναι Θεός) να δονούνται και να τραγουδούν με χαρά σ' ολόκληρο το σύμπαν.

Αναρτήθηκε από Μαρία Πινώτη στις 9/27/2012 11:06:00 π.μ.