Η κατανομή εργασίας της εργάτριας μέλισσας

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

6 ώρες ·

 

Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο

toxrysomeli.blogspot.com

Η κατανομή εργασίας της εργάτριας μέλισσας

θέματα μελισσοκομίας,περιβάλλον,εγκυκλοπαιδικά,μέλι και υγεία

 

Οι εργασίες που πραγματοποιούν οι εργάτριες μέλισσες ποικίλει ανάλογα με την ηλικία τους. 

Μόλις γεννηθεί αναλαμβάνει τον καθαρισμό των κελιών.

Έπειτα όσο περνάνε οι μέρες αρχίζει να σφραγίζει τα κελιά του γόνου, περιποιείται γόνο και βασίλισσα, κατασκευάζει και συντηρεί της κηρήθρες. Επίσης χρησιμοποιώντας το κεντρί της φρουρεί και υπερασπίζεται την αποικία με αυτοθυσία.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που εργάτριες πραγματοποιούν πολλές εργασίες σε μία ημέρα ανάλογα με τις ανάγκες του μελισσιού. Σε περιόδους έντονης δραστηριότητας (Άνοιξη-Καλοκαίρι) η εργάτρια ζει το πολύ 45 ημέρες ενώ το χειμώνα μέχρι και 6 μήνες.

Η καθαρίστρια μέλισσα 

Η πρώτη δραστηριότητα της εργάτριας λίγες ώρες αφού γεννηθεί είναι να προετοιμάσει τα κελιά για: την υποδοχή αυγών που θα γεννήσει η βασίλισσα ή την αποθήκευση τροφής. Μπορεί να εκτελέσει αυτήν την εργασία μέχρι την ηλικία των 30 με 50 ημερών.

Η εργασία της περιλαμβάνει την απομάκρυνση των υπολειμμάτων στα κελιά απο κομμάτια κεριού, κόκκους γύρης, αποδερματώσεις και ακαθαρσίες απο τις νύμφες, γυαλίζοντας τον πάτο και τα τοιχώματα των κελιών.

Οι πιο ηλικιωμένες εργάτριες μέλισσες καθαρίζουν το κάτω μέρος της κυψέλης όπου μπορεί να περιέχει ξένα σώματα τα οποία απομακρύνουν εκτός της κυψέλης.

Η τροφός, παραμάνα μέλισσα

Η νεαρή μέλισσα τις πρώτες ημέρες της ζωής της και μετά την έξοδο της από το κελί αρχίζει την φροντίδα του γόνου. Οι εργάτριες μέλισσες είναι σε θέση να αναγνωρίζουν την ηλικία και την κάστα των προνυμφών μέσω των φερομόνων που εκκρίνουν τα αυγά, οι προνύμφες και οι νύμφες.

Έχει παρατηρηθεί ότι οι μέλισσες μπορούν να ταΐσουν τον γόνο ήδη απο την ηλικία των τριών, τεσσάρων ημερών και για περισσότερες από 15 ημέρες. Σε ηλικία 6 και πάνω ημερών γίνονται παραμάνες εκτρέφοντας τις βασιλικές προνύμφες στα βασιλικά κελιά.

Ένα κελί που περιέχει μια προνύμφη ενδέχεται να ελεγχθεί περισσότερο από 6000 φορές και μπορεί να ταϊστεί έως και 1000 φορές.

Η μέλισσα αρχιτέκτονας

Οι εργάτριες μέλισσες ηλικίας 5 έως 20 ημερών μπορούν να παράγουν κερί από τους κηρογόνους αδένες τους χτίζοντας και επισκευάζοντας αυτό το θαύμα αρχιτεκτονικής δομής που ονομάζεται κηρήθρα. Οι κηρήθρες χτίζονται σε παράλληλες σειρές και αποτελούνται από εξάγωνα κελιά και στις δύο όψεις. Το μέγεθος των κελιών ποικίλει ανάλογα με την κάστα. Τα πιο μικρά κελιά όπου είναι και περισσότερα σε αριθμό προορίζονται για τις εργάτριες μέλισσες και τα μεγαλύτερα για τους κηφήνες. Τα κελιά των βασιλισσών είναι λιγοστά και βρίσκονται συνήθως στο κάτω μέρος του πλαισίου (σμηνουργίας) ή στο κέντρο του πλαισίου (ορφάνιας). Χωρίς την κηρήθρα δεν μπορεί να εκτραφεί γόνος ούτε να αποθηκευτεί μέλι και γύρη.

Για την κατασκευή της κηρήθρας χρησιμοποιείτε κερί το οποίο εκκρίνεται σε μορφή μικρών λεπιών, στα οποία η μέλισσα προσθέτει σάλιο που το κάνει πιο εύπλαστο. Οι μέλισσες εργάζονται σε ομάδες κρεμασμένες η μία με την άλλη δημιουργώντας μια αλυσίδα με θερμοκρασία η οποία ξεπερνά τους 35 °C, κατάλληλη για την έκκριση του κεριού. Οι μέλισσες ηλικίας 5 έως 25 ημερών σφραγίζουν τα κελιά των εργατριών που περιέχουν προνύμφες ενώ μέλισσες ηλικίας άνω των 25 ημερών κλείνουν τις πιθανές ρωγμές τις κυψέλης με πρόπολη. Η προνύμφη πριν εξελιχθεί σε νύμφη ανεβαίνει στο κελί και εκπέμπει φερομόνες που ενεργοποιούν τις εργάτριες ώστε να σφραγίσουν το κελί. Κάθε κελί χρησιμοποιείται πολλές φορές. Κατεστραμμένα κελιά επιδιορθώνονται και επαναχρησιμοποιούνται.

Η μέλισσα αποθηκάριος

Καθώς η συλλέκτρια μέλισσα επιστρέφει στην κυψέλη για να εναποθέσει το φορτίο της αναζητεί τις εργάτριες που θα παραλάβουν την τροφή. Η μεταφορά και ανταλλαγή της τροφής από μέλισσα σε μέλισσα με τις προβοσκίδες τους ονομάζεται τροφάλλαξη.

Την διαχείριση της τροφής την αναλαμβάνουν οι εργάτριες αποθηκάριοι ηλικίας περίπου 15 ημερών. Οι συλλέκτριες που επιστρέφουν με γύρη την εναποθέτουν κατευθείαν στα κελιά και επιστρέφουν στην δουλειά τους. Οι αποθηκάριοι προσθέτοντας σάλιο και μέλι στοιβάζουν την γύρη στο βάθος του κελιού με τα σαγόνια τους και όταν το κελί γεμίσει το καλύπτουν με ένα λεπτό στρώμα μελιού για να την συντηρήσουν.

Η αερίστρια μέλισσα

Οι μέλισσες έχουν το πλεονέκτημα να διατηρούν την θερμοκρασία του σμήνους σταθερή ανεξαρτήτως τις εξωτερικές συνθήκες. Ο αερισμός γίνεται από εργάτριες κάθε ηλικίας με μέσο όρο ηλικίας στις 18 με 20 ημέρες.

Οι αερίστριες παίρνουν θέση στην έξοδο της κυψέλης, κουνάνε γρήγορα τα φτερά τους και έχουν σηκωμένο το πίσω μέρος της κοιλιάς τους δημιουργώντας ρεύματα αέρα, ρυθμίζοντας έτσι το μικροκλίμα της αποικίας.

Η μέλισσα φρουρός

Οι μέλισσες φρουροί εξασφαλίζουν την υπεράσπιση του σμήνους. Θα τις συναντήσουμε συνήθως στην είσοδο της κυψέλης εποπτεύοντας τις κινήσεις των άλλων μελισσών. Η μέση ηλικία τους κυμαίνεται μεταξύ 12 και 25 ημερών. Καθώς πλησιάζει ένας πιθανός κίνδυνος, οι φρουροί παίρνουν μια χαρακτηριστική στάση: η κάθε μέλισσα κάθετε στα τέσσερα πίσω πόδια της, κρατώντας το μπροστινό ζεύγος ποδιών σηκωμένο στον αέρα και ανοιγοκλείνει τα σαγόνια της έτοιμη για μάχη. Επίσης εκκρίνουν φερομόνες συναγερμού και επιθετικότητας διεγείροντας έτσι τις υπόλοιπες μέλισσες στρατιώτες που βρίσκονται στο εσωτερικό της κυψέλης.

Στην άκρη της κοιλιάς βρίσκεται το κεντρί, το οποίο φέρει άγκιστρα και χρησιμοποιείτε για άμυνα και επίθεση. Όταν η μέλισσα κεντρίσει τον εχθρό μεταγγίζει το δηλητήριο στον εχθρικό οργανισμό και ύστερα πεθαίνει . Το κεντρί αποκολλάτε από την μέλισσα και μένει στον εχθρικό οργανισμό έτσι ώστε να διοχετευτεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ποσότητα δηλητηρίου

Η συλλέκτρια μέλισσα

Η συλλογή τροφής πραγματοποιείται από μεγαλύτερης ηλικίας μέλισσες άνω των 20 ημερών, συλλέγοντας νέκταρ, γύρη και νερό, απαραίτητα θρεπτικά συστατικά για την ανάπτυξη της αποικίας. Πριν γίνει συλλέκτρια η νεαρή μέλισσα πραγματοποιεί πτήσεις προσανατολισμού ώστε να μάθει τις πηγές της τροφής της έξω από την κυψέλη. Κατά μέσο όρο η μέλισσα ξεκινά να συλλέγει τροφή σε ηλικία άνω των 20 ημερών. Η απόσταση που διανύει για την τροφή παίζει σημαντικό ρόλο στην διάρκεια της ζωής της. Η διατροφή της μέλισσα περιλαμβάνει πρωτεΐνες, υδατάνθρακες, βιταμίνες νερό και διάφορα άλλα συστατικά. Υπάρχουν μέλισσες που συλλέγουν αποκλειστικά νέκταρ, γύρη, νερό ή πρόπολη. Υπάρχουν και οι μικτές συλλέκτριες που μαζεύουν και γύρη και νέκταρ.

Η συλλογή νέκταρος γίνεται από τα λουλούδια, εισχωρώντας το σώμα της μέσα στο άνθος και ρουφώντας το με την προβοσκίδα γεμίζοντας έτσι τον πρόλοβο της. Αφού τον γεμίσει επιστρέφει με το φορτίο της στην κυψέλη όπου με την διαδικασία της τροφάλλαξης το μεταφέρει προς αποθήκευση. Η συλλογή του μελιτώματος γίνεται από τις εκκρίσεις των μελιτογόνων εντόμων που ζουν πάνω σε πεύκα, έλατα κ.α, και είναι πλούσιες σε ζάχαρα, πρωτεΐνες και αμινοξέα.

Σε καλές συνθήκες όταν ένα είδος φυτού παράγει μεγάλες ποσότητες νέκταρος μια αποικία μπορεί να συλλέξει μέχρι και 5 κιλά την ημέρα.

Η γύρη της εξασφαλίζει τις απαραίτητες πρωτεΐνες για την ανάπτυξη του γόνου. Η μεταφορά της γύρης γίνεται με τα πίσω πόδια της μέλισσας που αποθηκεύεται στα καλαθάκια γύρης. Στην συνέχεια την μεταφέρει στην κυψέλη σε μορφή σβόλων και την εναποθέτει στο αντίστοιχο κελί. Η ετήσια κατανάλωση της γύρης για ένα μελίσσι είναι 15 με 30 κιλά. Όταν στο περιβάλλον οι μέλισσες δεν βρίσκουν γύρη τότε αυτόματα σταματά η ωοτοκία της βασίλισσας και η εκτροφή του γόνου.

Πηγή

 

Χταπόδι στη λαδόκολλα

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

6 ώρες ·

 

epaggelmagynaika.gr

Χταπόδι στη λαδόκολλα με σκόρδα, μέλι και μπαλσάμικο

Χρόνος προετοιμασίας:20 λεπ. Χρόνος μαγειρέματος:1 ώρ. 30 λεπ.…

Χρόνος προετοιμασίας:20 λεπ.

Χρόνος μαγειρέματος:1 ώρ. 30 λεπ.

Βαθμός δυσκολίας Εύκολο

ΥΛΙΚΑ
Για 6 άτομα
Για τη συνταγή

• 1 κιλό χταπόδι φρέσκο ή κατεψυγμένο
• 1 μεγάλο σκόρδο ακαθάριστο
• 2 κουτ. σουπ. μέλι
• 6 κουτ. σουπ. ξύδι μπαλσάμικο
• 4 κουτ. σουπ. ελαιόλαδο
• 2 φύλλα δάφνη
• 1 κουτ.γλυκ. πιπέρι σε κόκκους
• 4 κόκκους μπαχάρι
• 3 λαδόκολες χοντρές

  

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
1. Τοποθετείτε το χταπόδι, αφού πρώτα το έχετε πλύνει και καθαρίσει*, σε ένα βαθύ τηγάνι μαζί με ένα φύλλο δάφνης και 2-3 κόκκους πιπέρι, χωρίς καθόλου νερό. Σκεπάζετε και σιγοβράζετε το χταπόδι σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία για 20΄ έτσι ώστε να βγάλει τα δικά του υγρά.
2. Ετοιμάζετε 3 μεγάλα κομμάτια λαδόκολας, διπλωμένα στα 3. Μοιράζετε σε κάθε κομμάτι λαδόκολας το χταπόδι, σκορπάτε τις σκελίδες ακαθάριστο σκόρδο, το μέλι, το μπαλσάμικο, και λίγο από τον ζωμό που έβγαλε το χταπόδι στο τηγάνι, τη δάφνη, μερικούς κόκκους πιπέρι και μπαχάρι και λίγο ελαιόλαδο.
3. Κλείνετε τις λαδόκολλες σχηματίζοντας 3 μικρούς φακέλους. Τα δένετε με ένα σπάγκο κουζίνας καλά και τα τοποθετείτε σε ένα ταψί. Ψήνετε στον φούρνο στους 180° C για 1 ώρα και 30΄. Σερβίρετε ζεστό.
ΧΡΗΣΙΜΟ
Βράζετε το χταπόδι σε μια κατσαρόλα με ελάχιστο νερό για 1 ώρα και 10΄. Το αποθηκεύετε μαζί με το ζουμί του σε ένα μεγάλο βάζο στο ψυγείο, αφού προσθέσετε λίγο ελαιόλαδο και λίγο ξίδι. Όταν θελήσετε να φτιάξετε τη συνταγή σας το τραβάτε από το βάζο, το στραγγίζετε και το ακουμπάτε στην λαδόκολλα με τα υπόλοιπα υλικά.
*Για να καθαρίσετε ένα φρέσκο χταπόδι πρέπει να σκίσετε τη σακούλα και αφαιρέσετε το μελάνι και τα εντόσθια. Τραβάτε το στόμα μαζί με το νεύρο για να βγει τελείως και με ένα μυτερό μαχαίρι αφαιρείτε τα μάτια. Πλένετε καλά το χταπόδι για να φύγει τελείως η άμμος από τη σακούλα και τα πλοκάμια. Ανάλογα με το μέγεθος που έχει το χταπόδι σας, αλλά και το πως θα το μαγειρέψετε, μπορείτε να το κόψετε σε κομμάτια ή να το αφήσετε ολόκληρο. Στο χταπόδι δεν προσθέτετε ποτέ αλάτι, εκτός αν το μαγειρέψετε με ρύζι ή κάποιο ζυμαρικό.
 

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

6 ώρες ·

 

taxidistoanexigito.blogspot.com

Σάτυροι, Σειληνοί, Διόνυσος και αποκριές

Σάτυροι, Σειληνοί, Διόνυσος και αποκριές Είναι γνωστή και ευρέως αποδεκτή η σχέση της Αποκριάς με τα πανάρχαια Διονυσιακά Μυστήρια. Ο Διόνυσος γεννιέται στην Αρκαδ...

Σάτυροι, Σειληνοί, Διόνυσος και αποκριές

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 27, 2017 ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Είναι γνωστή και ευρέως αποδεκτή η σχέση της Αποκριάς με τα πανάρχαια Διονυσιακά Μυστήρια.

Ο Διόνυσος γεννιέται στην Αρκαδία. Και μαζί του γεννιέται το θέατρο. Η τραγωδία έχει τις απαρχές της στους θρησκευτικούς θιάσους του Διονύσου. Με τη χρήση της μάσκας οι μύστες δεν παρίσταναν απλά τον Θεό, γινόντουσαν αυτός ο ίδιος ο Θεός.

Η Διονυσιακή λατρεία όρισε τη θρησκευτικότητα της Αρκαδίας. Ειδικό τάγμα ιερέων, οι Μελιαστές, ήταν επιφορτισμένο με το καθήκον να διαμοιράζει τον ιερό οίνο. Γυναικεία τάγματα, οι περίφημες Μαινάδες, από τις οποίες παίρνει το όνομά του και το Μαίναλο τιμούσαν με νύκτιες ιεροπραξίες τον λατρευτό Θεό.

Οι αρχαίοι Έλληνες γιορτάζανε τα "Διονύσια" για να τιμήσουν τον Διόνυσο, τον προστάτη στις γονιμοποιές δυνάμεις στη γη και ξεχωριστά στ' αμπέλι και στο κρασί, που φανερά συνδυάζει την ορμή που έχουν το υγρό στοιχείο και η φωτιά, σμίγουν και γονιμοποιούν. Ο θεός πίστευαν πως ζούσε σε σπηλιά, περιπλεγμένη με κληματαριά. Όταν ωριμάσανε τα σταφύλια, έκοψε και γεύτηκε τον χυμό τους.

Ευχαριστήθηκε γεύση και μέθυσε. Πρόσφερε στους αγρότες, στους βοσκούς, στις νύμφες - βοσκοπούλες. Ήπιανε και νιώσανε να λύνονται οι κόποι, οι θλίψεις, οι αγωνίες, οι φροντίδες τους. Ξεκίνησε ο ωραίος και εύθυμος θεός. Τον ακολούθησαν παράφορα, στεφανωμένοι με κλήματα, όσα γεύτηκαν τον μούστο. Χοροπηδούσαν και φώναζαν "ευοί, ευάν", χτυπούσαν κύμβαλα και τύμπανα, παίζανε σύριγγες κι αυλούς, γυρίζανε παντού και ξαπλώνανε την καλλιέργεια στ' αμπέλι. Σκορπούσαν την ευθυμία, τη χαρά και την ξεγνοιασιά.

Κοινό χαρακτηριστικό σ' αυτά τ' αποκριάτικα "δρώμενα" είναι η συμβολική τέλεση της σεξουαλικής πράξης "αφροδισία", που προκαλεί το γενετήσιο ένστικτο με την αμοιβαία έλξη ανάμεσα στα δύο φύλα. Τα αιδοία, τα εξωτερικά γεννητικά όργανα στον άνδρα ή τη γυναίκα, έχουνε πρωταγωνιστικό ρόλο στον λόγο και στην πράξη, στ' αποκριάτικα "δρώμενα".

Τα Ανθεστήρια, η Γιορτή των Λουλουδιών πρός τιμή του Διόνυσου Άνθιου ή Εύανθιου, τελούνταν στην Αθήνα πρός τα τέλη του Φεβρουαρίου, την 11η, 12η και 13η ημέρα του μήνα Ανθεστηριώνα.

Tελούνταν κατά την πανσέληνο, μετά δύο πανσέληνους από το Χειμερηνό Ηλιοστάσιο. Θεωρείτο η εποχή που ο Δίας ζευγάρωσε με τη Σεμέλη ή την Περσεφόνη, και συνέλαβε το Διόνυσο. Γιορταζόταν δηλαδή τη σύλληψη του Διονύσου αφενός, αλλά και την άνοδο του απο τον Κάτω Κόσμο, η οποία συντελείτο στα Λήναια, περίπου στις 2 Φεβρουαρίου.

Τότε ήταν η εποχή που το κρασί είχε ωριμάσει και ήταν έτοιμο για να το ποιούν, τότε προσέφεραν και τις πρώτες προσφορές καρπών για να έχουν καλή σοδειά. Ωστόσο, ήταν και η πιό σημαντική Γιορτή των Νεκρών, όχι μόνο επειδή είχε αναδυθεί από τον Άδη ο Διόνυσος, αλλά και επειδή η Μητέρα Γή μαζί με τους καρπούς που προσέφερε, αγκάλιαζε και στους κόλπους της τους νεκρούς.

Συνδύαζαν λοιπόν τη γιορτή πρός τιμήν της ομορφιάς, και της καρποφορίας της γής, άνοιγαν τα νέα γιοματάρια και γεύονταν κάθε είδους ευχαρίστηση, χαιρετώντας με αυτόν τον τρόπο και τους νεκρούς τους. Τους μασκερεμένους, ο Αριστοφάνης ονομάζει "Ονοκώλες". Σ' όλους τους μύθους, ο Διόνυσος παρουσιάζεται ανάμεσα σε μια θορυβώδικη ακολουθία, όπου οι Μαινάδες αποτελούν το θηλυκό στοιχείο και οι Σάτυροι, οι Σειληνοί και ο Πάνας το αρσενικό.

Οι Μαινάδες, που ονομάζονταν επίσης και Βάκχες, ήταν Νύμφες. Οι Νύμφες είχαν αναθρέψει τον Διόνυσο στο βουνό Νύσα. Έγιναν οι πιστές ακόλουθες και συντρόφισσες του θεού του αμπελιού και τις βλέπουμε να καταγίνονται πρόθυμα με τον τρύγο, μαζί με τους Σειληνούς συχνά. Εμψυχωμένες από τον Διόνυσο, από το πνεύμα του θεού, ρίχνονταν αναμαλλιασμένες σε τρελές ορμητικές και ακανόνιστες διαδρομές, σαν με πηδήματα ελαφίνας, που προσπαθεί να ξεφύγει από την καταδίωξη του κυνηγού. Βγάζουν δυνατές κραυγές, χτυπώντας κρόταλα σαν μανιασμένες.

Στεφανωμένες με κληματόφυλλα ή με κισσό, φορούσαν, όπως ο Διόνυσος, νεβρίδα, φόρεμα ελαφρό που δεν θα τις εμπόδιζε να παραδίνονται στο χορό, το αγαπημένο τους γλέντι. Πολύ συχνά τις συνόδευαν ζώα. Γίδες, ελάφια, πάνθηρες, λιοντάρια, έχοντας κάποιες φορές στα χέρια τους και φίδια. Όπως ο ίδιος ο Διόνυσος κρατούν κι αυτές το θύρσο, που τον στολίζουν με κισσό ή και με κληματόφυλλα.

Δίπλα στις Μαινάδες ως συμπλήρωμά τους στη συνοδεία του Διονύσου υπήρχαν όντα ειδικού χαρακτήρα, μισο-άνθρωποι και μισο-ζώα, οι Σάτυροι και οι Σειληνοί.

Οι Σειληνοί ήταν δαίμονες των ρεόντων υδάτων και της ευφορίας της γης, σύντροφοι του Διόνυσου. Αν και συχνά συγχέονται με τους Σάτυρους, ήταν διαφορετικά πλάσματα. Έμοιαζαν αρκετά με Κένταυρους, έχοντας αυτιά, ουρά και οπλές αλόγου και κατάγονταν από τη Θράκη και τη Φρυγία.

Αρχηγός τους ήταν ο Σειληνός, που είχε διαπαιδαγωγήσει το θεό Διόνυσο και που χρησίμευε σαν μάντης στους ανθρώπους, μόνο όμως αφού αυτοί τον μεθούσαν. Οι Σειληνοί συνήθως διασκέδαζαν το Διόνυσο παίζοντας μουσική και χορεύοντας με τις Μαινάδες, ενώ κατά το μύθο είχαν πολεμήσει μαζί με το Διόνυσο εναντίον των Γιγάντων.

Οι Σειληνοί εμφανίζονται με αφτιά και ουρά αλόγων και πολλές φορές είναι οπλισμένοι. Ωστόσο, η αρχαία πλαστική τούς παρουσίαζε άλλοτε γέρους με πατρική έκφραση να κρατούν στην αγκαλιά τους τον Βάκχο σε νηπιακή ηλικία, και άλλοτε πάλι κοντόχοντρους και μεθυσμένους άντρες, αποκρουστικούς στην όψη, στεφανωμένους με κληματόφυλλα και σταφύλια να κρατούν θύρσο ή ραβδί. Πολλές φορές ήταν ξαπλωμένοι δίπλα σε ασκί και άλλοτε πάνω σε γάιδαρο, που ήταν και το ιερό τους ζώο.

Ο γνωστότερος από τους Σειληνούς ήταν, κατά τη μυθολογία, ο ομώνυμος βασιλιάς της Νίσας στη Λιβύη, ο οποίος ήταν γιος του Ερμή ή του Πάνα και κάποιας Νύμφης (Βλ. λ. Σειληνός). Οι Σειληνοί ήταν χθόνιες θεότητες με αμφίσημο χαρακτήρα. Αφενός εμφανίζονται να έχουν βίαιο και λάγνο χαρακτήρα που τους φέρνει σε προστριβές με τις Νύμφες. Ως τέτοιοι παρουσιάζονται σαν αποτρόπαιοι δαίμονες (όπως η Γοργώ, η Μέδουσα ή οι Ερινύες) αποτρέποντας το κακό που οι ίδιοι συμβολίζουν.

Άγαλμα του Σειληνού,

 Θέατρο Διονύσου, Αθήνα 1882

Ωστόσο, οι εξατομικευμένες μορφές Σειληνών όπως ο Σειληνός ή ο Μαρσύας παρουσιάζονται ως ευεργετικοί δαίμονες. Παρουσιάζονταν ως σοφοί δάσκαλοι και μάντεις που είχαν στενή σχέση με τη μουσική. Αυτός ο διττός χαρακτήρας τους προκύπτει από το ότι οι Σειληνοί ήταν χθόνιες θεότητες (όπως ο Πάνας ή οι Κένταυροι) που μεσολαβούν μεταξύ του πάνω και του κάτω Κόσμου. Έτσι σχετίζονται τόσο με τη γονιμότητα όσο και με τον θάνατο.Είναι ακριβώς ο χθόνιος χαρακτήρας τους που τους συνδέει με τον Διόνυσο, επίσης χθόνια θεότητα.

Ο αλογόμορφος χαρακτήρας τους συνδέεται επίσης με τη βακχική μανία, καθώς το άλογο στην αρχαία Ελλάδα ήταν σύμβολο της επιληψίας και της θείας μανίας.
Ο Friedrich Nietzsche στην Γέννηση της Τραγωδίας ( μτφ Νίκου Καζαντζάκη) , αναφέρει την ακόλουθη ιστορία, με τίτλο «Tι είναι για τον άνθρωπο το πιο επιθυμητό και πιο πολύτιμο αγαθό;», και με πρωταγωνιστή τον Σειληνό και τον βασιλιά Μίδα.

Κάποια αρχαία ελληνική παράδοση, που διηγείται ο Νίτσε, λέει πως, ο βασιλιάς Μίδας, κάποτε, κυνήγησε πολλή ώρα στο δασός το γερο Σειληνό, τον σύντροφο του Διόνυσου, χωρίς να μπορέσει να τον φτάσει. Όταν επιτέλους κατόρθωσε να τον πιάσει, ο βασιλιάς τον ερώτησε τι είναι για τον άνθρωπο το πιο επιθυμητό και πιο πολύτιμο αγαθό. Ακίνητος και πεισμωμένος ο δαίμων έμενε άφωνος, έως ότου, εξαναγκασμένος από τον νικητή του, ξέσπασε στα γέλια και άφησε να του ξεφύγουν αυτά τα λόγια :

“φυλή άθλια κι εφήμερη , παιδί της τύχης και της οδύνης, γιατί με αναγκάζεις να σου αποκαλύψει πράγμα που θα ήταν καλύτερα για σένα να μη γνωρίσεις ποτέ; Ο,τι περισσότερο απ όλα πρέπει να επιθυμείς, σου είναι αδύνατον να τα αποκτήσεις: το καλύτερο για σένα είναι να μην έχεις ποτέ γεννηθεί , να μην υπάρχεις, να πέσεις στην ανυπαρξία. Ύστερα από αυτό ο,τι περισσότερο πρέπει να επιθυμείς, είναι να πεθάνεις το γρηγορότερο».

Από μιαν ορισμένη εποχή και ύστερα, η διάκριση ανάμεσα στους Σάτυρους και τους Σειληνούς εξαφανίστηκε και γενικά τους συγχέουν δίνοντάς τους αδιάφορα το ένα ή το άλλο όνομα. Στις καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις επικράτησε περισσότερο ο τύπος του Σάτυρου με αυτιά και ουρά αλόγου.

Ο αριθμός των Σειληνών είναι απροσδιόριστος. Ένας τους ωστόσο έχει ειδική θέση ο οποίος θεωρείται ότι διαπαιδαγώγησε τον Διόνυσο. Έλεγαν πως ήταν γιος του Πανός και μιας Νύμφης. Άλλοι όμως συγγραφείς θεωρούσαν πατέρα του τον Απόλλωνα.

Κατά έναν άλλο μύθο ότι είχε γεννηθεί όπως οι Γίγαντες, από τις σταλαγματιές του αίματος του ακρωτηριασμένου Ουρανού. Διέμενε στο βουνό Νύσα που, κατά το μύθο, ανατράφηκε από τις Νύμφες ο Διόνυσος. Αυτές εμπιστεύθηκαν τη μόρφωση του νέου θεού στο Σειληνό, που έγινε κατά κάποιο τρόπο αχώριστος σύντροφός του.

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Σειληνός είχε πιαστεί πολλές φορές από θνητούς που ήθελαν να φωτιστούν από τη σοφία του. Στην έκτη "Εκλογή" του, ο Βιργίλιος διηγείται, πως δύο τσοπανόπουλα, που τους είχε στ' αστεία συχνά υποσχεθεί ο Σειληνός να τους πει ένα από τα τραγούδια του, βρήκαν το γερο-Σειληνό σε μια σπηλιά μέσα να κοιμάται. Τον έδεσαν με τη βοήθεια της Νύμφης Αίγλης με το στεφάνι που είχε γλιστρήσει μέσα στον ύπνο του από το κεφάλι του.
Σαν ξύπνησε, γέλασε με την πονηριά τους κι άρχισε ένα τραγούδι για το πως γεννήθηκε ο κόσμος και το κάθε τι που ζει, λέγοντάς τους πανάρχαιους μύθους του Κρόνου, της Πύρρας και του Προμηθέα. Έτρεξαν όλα τα γύρω ζωντανά κοντά του να τον ακούσουν.

Να ακούσουν το τραγούδι του γερο-Σειληνού, ακόμα κι οι βαλανιδιές σαλεύανε τις κορυφές τους. Στην Ακρόπολη της Αθήνας έδειχναν μια πέτρα όπου είχε καθίσει Σειληνός να ξαποστάσει, τότε που είχε έρθει μαζί με τον Διόνυσο στην πρωτεύουσα της Αττικής.

Στην αγορά της Ήλιδας, στην Πελοπόννησο, υπήρχε ένας ναός αφιερωμένος στον Σειληνό, με άγαλμα του θεού που η Μέθη του πρόσφερε ένα κύπελλο γεμάτο κρασί. Και στον Μαλέα της Λακωνίας τιμούσαν επίσης τον Σειληνό, όπου είχε εγκατασταθεί ο σύντροφος τούτος του Διονύσου, καθώς πίστευαν. Και στη Φολόη, ως έλεγαν είχε αποκτήσει ο Σειληνός από τη Νύμφη Μελία τον Κένταυρο τον Φόλο.

Σύμφωνα με κάποιο μύθο που αναφέρει ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας, πίστευαν οι Αρκάδες πως ο Σειληνός ήταν πατέρας του "Νομίου Απόλλωνος", του προστάτη των κοπαδιών δηλαδή. Σε μεταγενέστερη εποχή θεωρούσαν γιο του Σειληνού ένα μυθικό πρόσωπο, τον Στάφυλο, που πρώτος ανακάτεψε το κρασί με το νερό. Ένας Αιγύπτιος συγγραφέας, ο Νόννος, αναφέρει τρεις γιους του Σειληνού: τον Αστραίο, τον Μάρωνα και τον Ληνέο.

Οι Σειληνοί απεικονίζονται συχνά χορεύοντας με τις Μαινάδες, και ήταν και μουσικοί. Η λύρα δεν ήταν άγνωστη στους Σειληνούς, που συνόδευαν τα τραγούδια τους μ' αυτή. Παράδειγμα, ο μύθος του Σάτυρου Μαρσύα που προκάλεσε τον Απόλλωνα με τη λύρα του.Πριν να συσχετιστούν με τον Διόνυσο οι Σειληνοί και οι Σάτυροι υπήρχαν ως χωριστές οντότητες στη φαντασία των Ελλήνων.

Εξηγούσαν το συνδυασμό τους αυτό με το θεό, στην αρχαιότητα, με τη μεγάλη έλξη που ασκούσε η νέα, η διονυσιακή λατρεία που υιοθετεί σιγά σιγά τα δευτερεύοντα πνεύματα των νερών, των δασών και των πηγών. Οι Σάτυροι ξανάρχισαν για τον Διόνυσο τους τελετουργικούς χορούς, που είχαν άλλοτε εκτελέσει για την Κυβέλη. Οι εξωτικές τελετές αυτής της λατρείας προκαλούσαν στους πιστούς κρίσεις ενθουσιασμού: πίστευαν πως είχαν καταληφθεί απ' το θεό και πως μεταμορφώνονταν σε ιερά ζώα, τράγους και άλογα (Σάτυρους και Σειληνούς).

Οι Σειληνοί βοήθησαν τον Διόνυσο κατά τη Γιγαντομαχία, καβάλα σε γαϊδάρους, που τα γκαρίσματά τους τρομοκράτησαν τους αντίπαλους των Ολύμπιων. Ένα αγγείο αρχαϊκής εποχής δείχνει τον Διόνυσο να μπήγει το θύρσο του στο σώμα ενός Γίγαντα που είχε πέσει κάτω, ενώ ένας πάνθηρας χώνει τα δόντια του στο στήθος του.

Οι δυο Σειληνοί τρέχουν προς το μέρος του Γίγαντα, που ο ένας τους κρατάει στο δεξί του μπράτσο ένα δέρμα πάνθηρα και με το αριστερό του χέρι παίρνει από κάτω μια πέτρα για να τη ρίξει κατά του πεσμένου Γίγαντα, ενώ ο σύντροφός του κρατάει ασπίδα και δόρυ με την αιχμή του προς τα κάτω. Στην άλλη πλευρά του αγγείου απεικονίζεται ένας οπλισμένος Σειληνός πάνω σε πολεμικό άρμα, που δυο άλλοι το σέρνουν άοπλοι και πίσω από το άρμα ένας τέταρτος Σειληνός σαλπίζει.

Τα θαυμαστά οφέλη του πράσινου σαπουνιού

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

6 ώρες ·

 

fumara.gr

Τα θαυμαστά οφέλη του πράσινου σαπουνιού που ελάχιστοι γνωρίζουν

 

Το πράσινο σαπούνι, για όσους δε γνωρίζουν, είναι πράσινο, λόγω του χρώματος της ελιάς καθώς το ελαιόλαδο, του οποίου οι εξαιρετικά θεραπευτικές ιδιότητες είναι γνωστές και αξιοποιήσιμες από τα αρχαία χρόνια, είναι το βασικό και κύριο συστατικό του.
Ωστόσο, πράσινο σαπούνι παράγεται και από άλλα φυτά, πέρα της ελιάς, διατηρώντας έτσι το μεγαλύτερο ποσοστό των πλεονεκτημάτων ενός φυσικά παρασκευασμένου προϊόντος.
Η ποικιλία των χρήσεων του ελαιόλαδου και οι μαλακτικές και απολυμαντικές του ιδιότητες, το καθιστούν κάτι πολύ παραπάνω από συστατικό καλής διατροφής, καθώς η χρήση του στη μορφή του σαπουνιού, αν και μοιάζει παλιομοδίτικη, σε πολλούς, παραμένει υπολογίσιμη δύναμη.
Πέρα λοιπόν από μυστικό ομορφιάς πολλών γυναικών, που δεν θα σας το αποκαλύψουν ποτέ, έχει θεραπευτική δράση ενάντια σε δερματικές παθήσεις, όπως είναι η ψωρίαση και η δερματίτιδα, ενώ το μεγαλύτερό του πλεονέκτημα παραμένει η προστασία του δέρματος από την αφυδάτωση και την ξηρότητα, χωρίς βέβαια να είναι το μοναδικό.

Ακολουθούν, λοιπόν, οι λόγοι για τους οποίους θα πρέπει να γίνετε, τουλάχιστον όσον αφορά στην καθαριότητα…οικολόγοι.
Άκρως ενυδατικό
Το πράσινο σαπούνι καθαρίζει το δέρμα, χωρίς να το στερεί από τα φυσικά του λιπαρά στοιχεία, που -κατά γενική ομολογία- καταφέρνουν άλλα σαπούνια καταλήγοντας έτσι σε ξηρό και στεγνό δέρμα. Η φυσική του σύσταση αφήνει ελεύθερους τους πόρους του δέρματος επιτρέποντας την εφίδρωση, προστατεύοντας, όμως ταυτόχρονα και με φυσικό τρόπο τα κύτταρα της επιδερμίδας.
Στο πράσινο σαπούνι ακόμη, παρατηρείται η ουσία γλυκερίνη, η οποία συντηρεί την ενυδάτωση του δέρματος, αντλώντας νερό, ακόμα και από τον αέρα, ενώ σε άλλα σαπούνια του εμπορίου έχει αφαιρεθεί, για να χρησιμοποιηθεί για άλλους σκοπούς.
Λίγες παρενέργειες
Το πράσινο σαπούνι είναι υποαλλεργικό, δεδομένης προφανώς της φυσικής του προέλευσης, με αποτέλεσμα να είναι η ασφαλέστερη επιλογή για ευαίσθητες επιδερμίδες. Το ελαιόλαδο δε, σα συστατικό είναι ασφαλές ακόμα και για νεογέννητα βρέφη, λόγω της μαλακτικής του φύσης.
Τα περισσότερα είδη πράσινων σαπουνιών περιέχουν αποκλειστικά φυσικά συστατικά, φιλικά προς τον άνθρωπο, εν αντιθέσει με τα άλλα σαπούνια που περιέχουν ουσίες συχνά βαριές και ενδεχομένως τοξικές για την επιδερμίδα.
Πλούσιο σε αντιοξειδωτικά
Το ελαιόλαδο είναι πλούσιο σε αντιοξειδωτικά στοιχεία που καταπολεμούν τη δράση των ελεύθερων ριζών, με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος καθημερινά και διαρκώς ο ανθρώπινος οργανισμός. Οι βιταμίνες Ε και Α, που περιέχονται στο λάδι, και οι θεραπευτικές τους ιδιότητες με όποιο τρόπο και αν χρησιμοποιήσετε ή καταναλώσετε το λάδι, είτε μέσω του φαγητού, είτε μέσω του σαπουνιού γίνονται εκμεταλλεύσιμες από τον οργανισμό και άκρως ωφέλιμες.
Επιπλέον, το ελαιόλαδο έχει αντιφλεγμονώδη δράση που ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, προστατεύει το δέρμα από παθήσεις και τον οργανισμό από προβλήματα στην καρδιά και την πεπτική λειτουργία, και όχι μόνο.
Διαρκεί και έχει διακριτικό άρωμα
Το πράσινο σαπούνι έχει ένα απαλό και φρουτώδες άρωμα, εν αντιθέσει με τα έντονα αρώματα που έχουν άλλα σαπούνια και συχνά προκαλούν ενοχλήσεις σε ευαίσθητες, και μη, επιδερμίδες. Η μπάρα του πράσινου σαπουνιού είναι σκληρή και δεν κάνει πολύ σαπουνάδα, με συνέπεια να κρατάει πολύ περισσότερο από αντίστοιχα προϊόντα.
Τέλος, τα περισσότερα σαπούνια του εμπορίου είναι φτιαγμένα από ζωικό λίπος, γι’ αυτό και το πράσινο σαπούνι, που είναι φτιαγμένο, αν όχι από ελαιόλαδο, από άλλα φυτικά προϊόντα είναι καλή επιλογή για όσους έχουν περιβαλλοντική συνείδηση και δεν επιθυμούν να χρησιμοποιούν ζωικά προϊόντα.
Λοιπές χρήσεις
Η αξία του πράσινου σαπουνιού δεν τελειώνει στην προσωπική υγιεινή, αλλά συνεχίζει και αφορά και την καθαριότητα ακόμα και του σπιτιού. Το πράσινο σαπούνι, αρχικά, είναι ιδανικό για την καθαριότητα των βρεφικών και παιδικών ρούχων, λόγω της απόλυτα φυσικής του σύστασης, ενώ έχει αποτελεσματική δράση και στην απολύμανση του σπιτιού, καθώς αν το διαλύσετε σε νερό, είναι ιδανικό για σφουγγάρισμα. Έχει ακόμα λευκαντικές ιδιότητες και ο συνδυασμός του με λίγο λευκό ξύδι, το κάνει ιδανικό καθαριστικό για μπάνιο και κουζίνα.
Τέλος, χρησιμοποιείται ακόμα και σαν φυτοφάρμακο, με το διάλυμα του οποίου μπορείτε να ψεκάσετε τα φυτά για να τα προστατεύσετε ήπια από έντομα και ασθένειες, πριν έστω καταφύγετε σε πιο δραστικές λύσεις.
πηγή: newsone.gr
 

Οι ρίζες της Αποκριάς στην αρχαία Ελλάδα

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

5 ώρες ·

 

taxidistoanexigito.blogspot.com

Οι ρίζες της Αποκριάς στην αρχαία Ελλάδα

Είναι γνωστό σε όλους πως η Αποκριά σήμερα είναι οι τρεις εβδομάδες…

Είναι γνωστό σε όλους πως η Αποκριά σήμερα είναι οι τρεις εβδομάδες πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή που ταυτίζονται με την περίοδο του Τριωδίου.

Η λέξη, ωστόσο, Καρναβάλι δεν έχει αποδεκτή ετυμολογία αλλά η επικρατέστερη από τους περισσότερους λαογράφους μας παραπέμπει στην αγγλική λέξη «carnival» που προέρχεται από το λατινικό «carnem levare» ή «carnis levamen», που σηµαίνει «διακοπή της βρώσης κρέατος».

Στα ελληνικά χρησιμοποιείται η λέξη «Αποκριά» και σηµαίνει ακριβώς το ίδιο. Η λατινική φράση σχετίζεται προφανώς με την Χριστιανική νηστεία. Αυτή ακριβώς η Χριστιανική χροιά είναι και ο λόγος που δεν είναι κοινώς αποδεκτή η παραπάνω ερμηνεία.

Η παγκοσμίως γνωστή γιορτή του Καρναβαλιού έχει τις ρίζες της που αλλού, στην αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στις τελετουργίες των αρχαίων Ελλήνων προς τιμήν του Διονύσου, Θεού του κρασιού και των εορτασμών.

 Η πιο γνωστή Διονυσιακή εορτή ήταν τα Ανθεστήρια που πραγματοποιούνταν για τρεις ημέρες στην Αθήνα κατά τον μήνα Ανθεστηριώνα δηλαδή τέλη Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου. Σε όλες αυτές τις γιορτές το κοινό στοιχείο που παραμένει μέχρι και σήμερα είναι ένα, η σατυρική μεταμφίεση.

Στην αρχαία Ελλάδα αυτή η σάτιρα εκφράζονταν με πήλινες μάσκες-προσωπεία ή με δέρματα ζώων ενώ μερικοί σάτυροι έβαφαν το πρόσωπό τους με τρυγία-το κατακάθι του κρασιού-και στεφανώνονταν με κλαδιά κισσού-το ιερό φυτό του Διονύσου- προσπαθώντας να τον τμήσουν την στιγμή που εμφανιζόταν με το τροχοφόρο καράβι του.

Ακολουθούσαν αγώνες οινοποιίας και μερικά έθιμα όπως ο γάμος του Θεού Διονύσου με την βασίλισσα-γυναίκα του εκάστοτε βασιλέα της Αθήνας-ενώ τα απογεύματα λάμβαναν χώρα τα γνωστά πειράγματα σε περαστικούς και διαβάτες τα λεγόμενα ‘’αι εκ των αμαξών λοιδορίαι’’.

Αυτή η παράδοση τελικά εξαπλώθηκε και σε άλλα µέρη του κόσµου µέσω της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας, όμως οι παγανιστικές πρακτικές ήταν τόσο βαθιά ριζωµένες που δεν καταργήθηκαν τελείως . Όταν εµφανίστηκε ο Χριστιανισµός, αν και οι άνθρωποι σταµάτησαν να λατρεύουν τους θεούς του Ολύµπου, οι συνήθειες των Ελλήνων να µεταµφιέζονται και να γιορτάζουν στους δρόµους παρέµειναν.

Όλα τα έθιμα έχουν καταφέρει να διασωθούν με μικρές παραλλαγές σε κάθε γειτονιά της Ελλάδας μας, το αντίστοιχο τροχοφόρο καράβι είναι τα άρματα που δεν λείπουν από καμία παρέλαση ενώ τις δύο Κυριακές της Αποκριάς ο χορός στους δρόμους και το πείραγμα των περαστικών είναι ακόμα ζωντανό από την νεολαία. Οι πιο διάσημες σατυρικές αναπαραστάσεις είναι:

    Οι “κουδουνάτοι” στην Νάξο
    Η δίκη του Καδή – Λιτόχωρο
    Ο ιερός και ο βλάχικος γάμος σχεδόν σε όλη την Ελλάδα
    Ο γέρος και η κορέλα στην Σκύρο
    Το έθιμο του καλόγερου στο Νομό Σερρών

Ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε μία σημαντική σελίδα στην ιστορία της χώρας μας που άφησε κι αυτή στο πέρασμα του χρόνου το στίγμα της στην γιορτή της Αποκριάς και δεν είναι άλλη από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Πολλά έθιμα σε Βόρεια και όχι μόνο Ελλάδα είναι επηρεασμένα και απεικονίζουν σκηνές από τα χρόνια της σκλαβιάς.

Βούλα Κ.

Πηγή | Πηγή