Η ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ
του Κώστα Ζαχαράκη *
.
Ήταν Απρίλιος του 2013 όταν κάποιος ασήμαντος ακόμα δημοσιογράφος
ενός τοπικού καναλιού της Κρήτης ισχυρίστηκε αστειευόμενος πως η αφύσικη
νεότητα της εθνικής μας star ήταν αποτέλεσμα πρόωρης γενετικής
μετάλλαξης που πιθανότατα προμήνυε ( σε 150 με 200 χρόνια ) την εξέλιξη
του homo sapiens σε homo immortal. Ο συγκεκριμένος κύριος δεν είχε καμία
ιδιαίτερη γνώση βιολογίας και γενετικής ενώ είναι γνωστό πια πως δεν
έκανε ποτέ τηλεόραση χωρίς τη χρήση μαλακών ναρκωτικών.
Ωστόσο η παρακμάζουσα ραστώνη της ελληνικής κοινωνίας υπήρξε για
κάποιο λόγο ιδιαίτερα φιλική προς τον ισχυρισμό του και μέσα σε λίγες
μόνο μέρες τον ανήγαγε σε έναν πολύ ευχάριστο λαϊκό μύθο, που δήθεν
προϋπήρχε, αλλά δεν είχε κανείς τολμήσει να εκστομίσει. Άλλωστε όπως η
ιστορία των απαρχών του ΠΑΣΟΚ μας διδάσκει, μια ιδέα, όσο γελοία και αν
είναι, μπορεί να γίνει εξαιρετικά δημοφιλής, αρκεί να πέσει στο τραπέζι
την κατάλληλη στιγμή.
Το όλο σούσουρο έκανε την ξεχαρβαλωμένη ελληνική show biz να πάρει
καινούργια ζωή και να βυθιστεί με πάθος στη μελέτη φωτογραφιών της
Αλίκης που πράγματι αποδείκνυαν πως τα τελευταία 30 χρόνια δεν υπήρχε
καμία επιπλέον φθορά στο πρόσωπο και το σώμα της.
«Καλέ είναι ολόιδια!» ούρλιαζε γνωστή παρουσιάστρια μεσημεριανής
εκπομπής ενώ η μικρή οθόνη κομμένη στα δύο έδειχνε την Αλίκη του ’82 και
του 2013 να μιλά, να γελά και κυρίως να παίζει με τον ίδιο ακριβώς
τρόπο. Μάλιστα η έκφραση « καλέ ολόιδιος/α είσαι» έγινε για ένα διάστημα
ένας πολύ συνηθισμένος χαιρετισμός τόσο θετικής (= ομόρφυνες) όσο και
αρνητικής ( = δεν πέρασες στις πανελλήνιες ) απόχρωσης και απασχόλησε
ιδιαίτερα τους γλωσσολόγους με την αμφισημία της.
Το γεγονός πάντως ήταν πως κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το
ρολόι του χρόνου είχε ολοφάνερα πάψει να χτυπά για την Αλίκη. Μα πως δε
το είχε προσέξει κανείς νωρίτερα ;
Συνέβη αυτό που συμβαίνει με τα πρόσωπα που βλέπεις καθημερινά και
ζεις μαζί τους στο ίδιο σπίτι… δεν προσέχεις τις αλλαγές ! (Στην
συγκεκριμένη περίπτωση την απουσία τους.)
Η Αλίκη πάλι έμοιαζε να αδιαφορεί για τον διογκωμένο θόρυβο. Αυτή,
που αρέσκονταν κάποτε να δημιουργεί ίντριγκες με το παραμικρό, φαινόταν
τώρα ύποπτα σιωπηλή απέναντι σε μια υπόθεση η όποια είχε τη δυναμική να
την αναγάγει στην μεγαλύτερη star της οικουμένης. Σχεδόν αρνιόταν να
μιλήσει για όλο αυτό.
Εξέφρασε μόνο την έκπληξη της για την « ανανεωτική δύναμη »(!) των
θρύλων που πάντοτε κυκλοφορούσαν για το πρόσωπο της και αξίωσε να μην
ξαναρωτηθεί για όλο αυτό εως ότου κοπάσει.
Το αίτημα της ίσως και να είχε γίνει αποδεκτό αν η όλη φημολογία
παρέμενε σε αυστηρά εθνικά πλαίσια, κάτι που και η ίδια έμοιαζε να
επιθυμεί. Δυστυχώς η βόμβα έσκασε σε μια εποχή παρακμής του κράτους –
έθνους και έτσι σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τα Διεθνή Μέσα Ενημέρωσης
παρέλαβαν και διόγκωσαν την εξωφρενική θεωρία της αθανασίας της, την
οποία εκτίμησαν σαν κάτι τουλάχιστον πιθανό στον καταρρέοντα κόσμο των
αρχών της δεκαετίας του ’10. Η Αθήνα κατακλύστηκε από χιλιάδες
δημοσιογράφους, από κάθε γωνιά της Γης, οι οποίοι αντιπαρέβαλλαν
θρασύτατα τον οικονομικό θάνατο της χώρας με την δική της φερόμενη
κατάσταση μιλώντας ειρωνικά για ένα κομμάτι ξεχασμένης αθανασίας
περικυκλωμένο από ατελείωτη φθορά. Ένας στρατός από φιλόδοξους
συνεντευξιαστές της κατασκήνωσε έξω από το σπίτι της στο Γέρακα, εκεί
είχε μετακομίσει μετά το γάμο της με τον Σπυρόπουλο.
Κι όμως εκείνη που κάποτε ήταν ικανή να καταπιεί τόνους δημοσιότητας
σαν light αναψυκτικό, έμοιαζε τώρα εξαιρετικά δυσκοίλια στο να
ανταποκριθεί σ’αυτό το ολοκαίνουργιο φωτοστέφανο δόξας. Περιορίστηκε στο
να δώσει μια συνέντευξη σ’ένα ελληνικό εβδομαδιαίο περιοδικό με το
πρόγραμμα της τηλεόρασης (!), στο οποίο μίλησε πολύ περισσότερο για τον
γάμο της με τον Παπαμιχαήλ, την σχέση της με τον τέως και τις παλιές
ελληνικές ταινίες, για όσα δηλαδή συνιστούσαν για πάνω από μισό αιώνα
τον ντόπιο μύθο της, παρά για την όψιμη παγκόσμια φήμη της. Κυρίως
αρνήθηκε να απαντήσει ευθέως στις φήμες περί αθανασίας αναφέροντας μόνο
κάπως αόριστα την καλή της καρδιά και την αγάπη του κόσμου, τις δύο
συνιστώσες που την έκαναν πάντα να αισθάνεται παιδί. Δεν παρέλειψε
μάλιστα να διαφημίσει και την «μελωδία της ευτυχίας», την παράσταση που
θα ανέβαζε και πάλι από φθινόπωρο για πολλοστή σεζόν. Τα έσοδα των 20
πρώτων παραστάσεων θα διατίθονταν για φιλανθρωπικό σκοπό, ένα από τα
παιδάκια που συμμετείχαν κάποτε στο πρώτο ανέβασμα του έργου έπασχε πια
από γεροντική άνοια.
Η συνέντευξη εκείνη που πού σωστά θεωρήθηκε μια άτσαλη υπεκφυγή
συζητήθηκε ωστόσο πολύ έντονα, αναλύθηκε διεξοδικά μέχρι το τελευταίο
της κόμμα και κυρίως έδωσε πάμπολλες αφορμές για νέες υποθέσεις ( Άραγε
το ξέρει η ίδια ΤΙ της συμβαίνει;)
Στα τέλη του Ιούνη του ’13, τέσσερις αμερικάνοι βιολόγοι αιτήθηκαν
μιας εξέτασης DNA της ηθοποιού, η οποία ενέδωσε κατόπιν ασφυκτικής
πιέσεως του περιβάλλοντος της. «Κάντο να ησυχάσεις Αλίκη μου!»
επαναλάμβαναν οι διάφοροι αυλικοί ενώ οι πιο δικοί της άνθρωποι, ο γιος
της, ο σύζυγος της, και όσοι την αγαπούσαν πραγματικά, αμήχανοι και
καταθλιπτικοί πια, δεν είχαν το σθένος να την αποτρέψουν.Ωστόσο τίποτα
το ιδιαίτερο δεν διαπιστώθηκε. Ούτε μισό μεταλλαγμένο κύτταρο δεν υπήρχε
στο σώμα της, όλα έμοιαζαν φυσιολογικά!
Η όλη φημολογία όμως όχι μόνο δεν κόπασε αλλά σύντομα πήρε μια άλλη
τροπή, απέκτησε μια άλλη διάσταση: έγινε ενοχλητική ως διαπίστωση.
« Ένας άνθρωπος που δεν γερνάει γίνεται ο εκνευριστικός καθρέπτης όλων
των άλλων. Των άλλων που είναι καταδικασμένοι να φθείρονται και να
φθίνουν …» έγραψε στο blog του ο βραβευθείς λίγα χρόνια αργότερα με
Νόμπελ Λογοτεχνίας Χρήστος Χωμενίδης. Πόσο δίκιο είχε!
Η Αλίκη της οποίας η δημοφιλία είχε χρόνια παγώσει σ’ένα ποιοτικό
σημείο πλήρωσης αλλά και κουρασμένης αποδοχής ξανάγινε mainstream μ’έναν
βαθιά ενοχλητικό τρόπο. Μέσα σε μια Ελλάδα διαλυμένη πολιτικά και
οικονομικά, η δική της περίπτωση έφερνε εκνευρισμό και αμηχανία. Μια
αιώνια ακμή, μια ζωή γραμμική της οποίας το τέλος δε διαφαινόταν πουθενά
ήταν κάτι που ακύρωνε με την αλήθεια του τις βασικές σταθερές της
πραγματικότητας όπως την προσλάμβαναν ακόμα οι άνθρωποι εκείνα τα
χρόνια.
Η δυσκολία του κόσμου να αποδεχθεί αυτή την αλλόκοτη αφθαρσία
περιορίστηκε αρχικά σε σατιρικές εκπομπές εις βάρος της και καυστικά
σχόλια στο Διαδίκτυο. Σταδιακά όμως το κοινό άρχισε να χάνει το χιούμορ
του.
Η αποδοκιμασία προς το πρόσωπο της γινόταν ολοένα και πιο σκληρή και
οι υποθέσεις που διατυπώνονταν δημόσια και ιδιωτικά ξεπερνούσαν κάθε
ευγένεια( πίνει αίμα νεαρών παρθένων, τρώει ωμό πλακούντα αφρικάνικής
αντιλόπης, έχει κάνει συμφωνία με τον Εωσφόρο).
Ένας ιδιότυπος αυτισμός έσωζε την Αλίκη από όλο αυτό το κλιμακούμενο
μένος. Οχυρώθηκε πίσω από την πάγια άποψη της για τους χαρισματικούς
ανθρώπους που ο θεός τους έπλασε καθ’ ομοίωση Του και που όντας άκακοι
αγιάζουν καθ’ολοκληρίαν καθώς υπομένουν τον φθόνο και την επιθετικότητα
των άλλων. Ο κάπως σπασμένος πια τρίτος σύζυγος της Κώστας Σπυρόπουλος
υπήρξε λιγότερο ψύχραιμος, πλάκωσε στις σφαλιάρες τρεις βρετανούς
παπαράτσι και πάτησε με τη μηχανή του μια Ινδή προσκυνήτρια που για
μέρες έκαιγε βρωμερά λιβάνια και γκάριζε ψαλμωδίες έξω απ’το σπίτι τους,
αφού θεωρούσε την Αλίκη ενσάρκωση/επανεμφάνιση μιας θεότητας του
πρώιμου Ινδουισμού.
Καταλάβαινε ωστόσο η Αλίκη πως όλο αυτό δε θα της έβγαινε σε καλό κι
άρχισε να μέμφεται κι η ίδια τον εαυτό της για την κατάσταση του.
Ατελείωτες ώρες κοιτάζονταν στον καθρέπτη με την ελπίδα να βρει
κάποιο σημάδι φθοράς. Μάταια. Υιοθέτησε μια καθημερινή διατροφή 12
λιπαρών γευμάτων τη μέρα και άρχισε να καπνίζει. Τίποτα. Κάποια στιγμή
ανακάλυψε ένα σπυράκι στο πηγούνι της και με χέρια τρεμάμενα. από χαρά
κάλεσε το γιατρό της στη βίλα του Γέρακα. Με αστυνομική συνοδεία εκείνος
πέρασε το τοίχος των εγκατεστημένων απ’ έξω δημοσιογράφων μόνο και μόνο
για να διαπιστώσει λίγη ώρα αργότερα πως επρόκειτο για εφηβική ακμή.
Βυθίστηκε στην κατάθλιψη κι όταν κι αυτή πια έκανε τον κύκλο της
αποφάσισε να αποδεχθεί τη μοίρα της. « Ναι, είναι αλήθεια, είμαι
αθάνατη!», έγραψε για λογαριασμό της, στο προφίλ που της έφτιαξε στο
twitter, ο αγαπημένος της γιος. Πριν ακόμα εκτιμήσει τις αντιδράσεις που
προκάλεσε αυτό το tweet ανακοίνωσε πως θα προβεί σε συνέντευξη τύπου
« θα απαντήσω σε πολλές ερωτήσεις σας, αλλά θα ανακοινώσω παράλληλα και
τα νέα μου σχέδια …!» Δεν είχε απλώς δεχθεί την απροσδόκητη εξέλιξη της
ζωής της αλλά είχε περάσει και στην αντεπίθεση.
Αυτή η μοιραία συνέντευξη τύπου που θα σηματοδοτούσε την καλλιτεχνική
στροφή που η Αλίκη επιδίωκε από τα μέσα περίπου του 20ου αιώνα, υπήρξε η
τελευταία πράξη στη ζωή αυτής της απίστευτης γυναίκας.
Κανείς δε ξέρει πως ακριβώς θα είχε δικαιολογήσει τη θεωρία της (
φανταστικής ή πραγματικής ) αθανασίας της. Αυτή η αθανασία απέκρουε μόνο
ένα είδος θανάτου, εκείνον από φυσικό γήρας. Δεν μπόρεσε λοιπόν να
κάνει τίποτα αυτή η πιθανή δυνατότητα της απέναντι στη σφαίρα που
καρφώθηκε ανάμεσα στα μάτια της και την σκότωσε ακαριαία και σε ζωντανή
σύνδεση. Το έγκλημα διέπραξε μια καμπουριασμένη γριούλα, φανατική της
θαυμάστρια από παιδί. Ένα μόνο γράμμα χωρίζει το φθόνο από το φόνο.
Σκόπευε πάντως η Αλίκη να ανακοινώσει τη θεατρική διασκευή του
« Μπεντζαμιν Μπάτον» και μια κινηματογραφική μεταφορά του « πορτραίτου
του Ντόριαν Γκρέυ». Στο πρίκουελ του «twilight » όχι, δε θα έπαιζε.
Επρόκειτο για μια άριστη εκμετάλλευση της συγκυρίας έστω και με
καθυστέρηση.
Ο Κώστας Ζαχαράκης ζει λίγες ώρες μπροστά από
την εποχή του. Έχει περισσότερες από δύο απόψεις (συχνά αντικρουόμενες)
για κάθε θέμα που τον απασχολεί.Σκέφτεται πολύ σοβαρά να μηνύσει τον
Paulo Coelho αφού αναζήτησε τον προσωπικό του μύθο και παρόλα αυτά πήρε
τα @@ του. Γράφει κυρίως θέατρο και ποίηση. Είναι τεχνοφοβικός.
[ twitter ] [ e-mail ]
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω
