Ένα συγκλονιστικό παραμύθι για την αγάπη...

 

Ένα συγκλονιστικό παραμύθι για την αγάπη...

 
Ένα απο τα πιο γλυκά παραμύθια που αξίζει την προσοχή μας... γιατί στα παραμύθια κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής!

Ήταν που λέτε μια φορά κι ένα καιρό ένα σκιουράκι. Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο. Ούτε έξυπνο, ούτε κουτό. Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε, που θα 'μοιαζε μ' όλα τα' άλλα, αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια. Μόλις σουρούπωνε, το 'σκαγ

ε απ΄ τη φωλιά του και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους, δίπλα στο ποτάμι, καρτερώντας τα ζώα που πήγαιναν να πιουν νερό...

Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες και λαγοί κι ασβοί και βατραχάκια... Το σκιουράκι ένιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι, πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό. Έτσι, τα σταματούσε όλα, τα κοίταζε στα μάτια και τα ρωτούσε:

- Μπορείς να μ' αγαπάς;

Τα πιο πολλά γελούσαν. Αλλα δεν έμπαιναν στον κόπο να απαντήσουν. Και άλλα του απαντούσαν: Δεν έχω χρόνο... Και άλλα του απαντούσαν: δεν ξέρω τι είναι ν' αγαπάς...

Κι αυτό γινόταν κάθε σούρουπο κι έτσι είχαν τα πράγματα, ώσπου μια μέρα, το σκιουράκι ξαναρώτησε και τότε ένας ασβός του χαμογέλασε και του είπε:

- Μπορώ. Έλα να αγαπηθούμε.

- Μπορείς; Πόσο χαίρομαι! Πες μου, όμως, τι πα' να πει ν' αγαπηθούμε;

- Λοιπόν, το πιο σπουδαίο είναι να μη βιαστείς να καταλάβεις. Και τώρα άκου: Ν' αγαπηθούμε, πρώτα-πρώτα πα' να πει να κοιταζόμαστε στα μάτια.

Κι έτσι κοιταζόταν στα μάτια για μερόνυχτα...

- Τώρα αγαπιόμαστε;

- Όχι βέβαια. Αλίμονο αν ήταν τόσο απλό.

Ν' αγαπηθούμε πα' να πει να φτιάξουμε κάτι μαζί.

Κι έφτιαξαν πράγματα μαζί. Κι ήταν τόσο χαρούμενα!...

- Τι ωραίο να σ' αγαπάω! Τώρα δεν αγαπιόμαστε;

- Όχι ακόμα. Γιατί ν' αγαπηθούμε πα' να πει και να 'χουμε κάτι ο ένας απ' τον άλλον. Δώσ' μου λίγο απ' το καστανόμαυρο τρίχωμά σου κι εγώ θα σου δώσω απ΄ το κίτρινο των ματιών μου.

Κι έκαναν έτσι...

Το σκιουράκι καθρεφτίστηκε στα μάτια του ασβού και καμάρωσε την κίτρινη λάμψη τους στα δικά του μάτια. Κι ύστερα του χάρισε το πιο γλυκό καστανόμαυρο τρίχωμα που είχε στην πλάτη του.

- Τώρα αγαπιόμαστε;

- Όχι, όχι ακόμα. Μας μένει το πιο δύσκολο. Πρέπει να αγκαλιαστούμε σφιχτά, πολύ σφιχτά, και να τρέξουμε στον ήλιο, καβαλώντας μιαν αχτίδα από φως. Έλα, με το ένα, με το δύο, με το τρία, να προλάβουμε αυτήν εκεί την αχτίδα.

- Ένα, δύο, τρία, εεεεεεεεεεεεεε... ωπ!

- Τώρα αγαπιόμαστε;

- Τώρα ναι αγαπιόμαστε.

Και που λέτε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, κάπως έτσι έγινε κι έτρεχαν για τον ήλιο. Κι άρχισε να πέφτει βροχή, γλυκιά σα μέλι. Ήταν τα δάκρυα της χαράς τους, που απ' την τεράστια ταχύτητα - που ζάλισε όλα τα πουλιά κι όλα τ' αστέρια - έγιναν ένα... Κι ύστερα βγήκε ένα ουράνιο τόξο τόσο λαμπερό, που όλοι στη γη βάλανε το χέρι πάνω από τα μάτια να μην τυφλωθούνε, κι αναρωτιόντουσαν τι είχε συμβεί πάνω απ' τα σύννεφα...

Και πέρασε καιρός. Να 'τανε χρόνια, να 'τανε ένα λεπτό μονάχα, κανένας δε θα μπορούσε να μας πει, γιατί ο χρόνος ήταν άχρονος, μέχρι που ο ασβός ψιθύρισε:

- Κουράστηκα. Μη σου κακοφανεί. Μπορεί και να ζαλίστηκα απ' το τρέξιμο.Θα 'θελα να γυρίσω πίσω.

- Κουράστηκες; Όμως, δεν τρέχουμε πατώντας στο χώμα. Είναι το φως που μας κρατά ...; και είναι σαν να πετάμε δίχως κούραση να καταπονεί τα μικρά μας πόδια. Δεν είναι κουραστικό.

- Για μένα είναι. Έπειτα το 'χω ξανακάνει. Λίγοι το αντέχουν δεύτερη φορά. Είν' επικίνδυνο. Γυρίζω πίσω...

Αυτά είπε. Και με μεγάλη ευκολία, πήδηξε σ' ένα μετεωρίτη που κατέβαινε στη γη και χάθηκε...

- Μη φεύγεις, φώναξε το σκιουράκι. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω ποτέ πια να σταματήσω, κι είν' αστείο να τρέχω μόνος μου στον ουρανό...

Όμως, τη φωνή του την άκουσε μονάχα το σκοτάδι, κι ίσως - δε σας τ' ορκίζομαι το φεγγαράκι που πρόβαλε πίσω από ένα σύννεφο δειλά.

- Εεεεεεε... ωωωωωωωωωωπ... Είναι κανείς εδώ; Δεν έχει νόημα πια να πάω στον ήλιο. Ποιος θα μπορούσε να μου πει πώς θα ξαναγυρίσω πίσω;

Αλλά το σύμπαν εκείνη τη στιγμή ήτανε άδειο, κι έτσι απάντηση δεν πήρε παρά μόνο σιωπή.

- Μου φαίνεται πως τώρα τρέχω πιο γρήγορα από πρώτα.

Κι άρχισα να κρυώνω. Κι αν τρέχω έτσι μόνο μου για πάντα; Εεεεεεε... με ακούει κανείς;... Βοήθεια! Δεν είναι κανείς εδώ;

Τότε, μια μικρή φωνούλα έφτασε στ' αφτιά του, τόσο γλυκιά και σιγανή σα να 'βγαινε από μέσα του.

- Ψιτ, ψιτ! Σκιουράκι!

- Μου μίλησε κανείς; Τίποτε δεν βλέπω.

- Ψιτ, εδώ δίπλα στην κοιλιά σου. Είμαι η ηλιαχτίδα που σε μετέφερε μαζί με τον ασβό βόλτα στον Γαλαξία.

Ακόμα πάνω μου τρέχεις. Άκου. Μόνο εγώ μπορώ να σε γυρίσω πίσω. Πρώτα θα μπούμε σε τροχιά γύρω από τη γη, ύστερα σιγά-σιγά θα κατέβουμε. Μόνο που 'χω τρέξει άπειρα χιλιόμετρα κι η ενέργειά μου έχει σχεδόν εξαντληθεί. Για να γυρίσουμε πρέπει να θυσιάσεις κάτι από σένα, να το καίω, να γεμίζω τις μπαταρίες μου, να προχωράμε...

- Ότι πεις. Τι θες να θυσιάσω;

- Ξέρω κι εγώ;Το τρίχωμά σου, τις μικρές πατούσες σου, ένα κομμάτι από την καρδιά σου...

- Το τρίχωμά μου, οι πατούσες μου, δικά σου. Μόνο που καρδιά δεν έχω πια. Την πήρε ο ασβός μαζί του. Κι αυτό δεν αλλάζει...

- Εντάξει, παίρνω τις μικρές σου πατούσες, δεν το θέλω μα δεν γίνεται αλλιώς. Ελπίζω να μας φτάσουν. Έκαψε την πρώτη... Πονάς το ξέρω. Μην κλαις, δεν το αντέχω. Ησύχασε. Κρατήσου τώρα. Αλλάζουμε πορεία.

Κι έτσι μπήκανε σε τροχιά... Το σκιουράκι μ' ένα πόδι, κοίταζε τη γη - τόσο μικρούλα - κι όμως του φαινότανε πως διέκρινε στο δάσος τον ασβό του.

Κι ήταν το κέντρο της γης ο ασβός γι' αυτό. Μόνο εκείνος μέτραγε εκεί κάτω. Τίποτ' άλλο.

- Παράξενο να μπαίνεις σε τροχιά. Το κέντρο της ζωής σου είν' αυτό το κάτι που τρέχεις γύρω του. Κι όμως είν' άσκοπο να τρέχεις, γιατί δεν μπορείς να το φτάσεις, ούτε και να ξεφύγεις απ' αυτό...

- Σσσσσσστ! Μη μιλάς, δάγκωσε τα χείλη, είπε η λιαχτίδα.

Συνέχισε να καίει τα μικρά ποδαράκια του σκίουρου. Καταβαίνουμε...

Κι αρχίσανε να κατεβαίνουν κάνοντας τούμπες στον αέρα, μέσα σε ρεύματα τόσο τρελά, που όλα δείχνουν πως δίχως άλλο θα γκρεμοτσακιστούνε. Το σκιουράκι δίχως πόδια, κι η γη να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, το δάσος να φαίνεται πια καθαρά, τα δένδρα, τα πουλάκια, το ποτάμι και ξαφνικά...

Πλατς!... Και μετά τίποτα...

Όταν το σκιουράκι, ύστερα από ώρα, άρχισε να συνέρχεται, πόναγε σ' όλο του το κορμί. Όμως κατάλαβε πως κάποιος ήταν κοντά του και το φρόντιζε με επιθέματα επάνω στις πληγές του, και του 'βαζε κομπρέσες κι επιδέσμους και το χάιδευε στοργικά...

- Ο ασβός μου, σκέφτηκε κι άνοιξε τα μάτια.

Όμως, είδε τότε ένα κάστορα που ούτε τον είχε ματαδεί ποτέ. Ήταν ένας μικρόσωμος κανελής κάστορας μ' αστεία μουσούδα, και το βλέμμα του ήταν τόσο φωτεινό, που σαν σε κοιτούσε νόμιζες πως λαμπύριζαν πυγολαμπίδες στη ματιά του. Κι είχε ένα χαμόγελο τόσο, μα τόσο τρυφερό, και το σκιουράκι πλημμυρισμένο από ευγνωμοσύνη δάκρυσε. Κοιταζόταν σιωπηλά ώρα πολλή. Ύστερα, ο κάστορας ρώτησε κάτι που το σκιουράκι άπειρες φορές είχε ρωτήσει πιο παλιά, όταν ήταν ανυποψίαστο για όλα...

- Μπορείς να μ' αγαπάς;

Το σκιουράκι αναστέναξε, χωρίς καθόλου λύπη.

- Φοβάμαι πως δεν μπορώ. Δεν έχω πια καρδιά για ν' αγαπήσω...

- Δεν πειράζει. Αν το θες, θα σου δώσω ένα κομμάτι απ'τη δικιά μου.

- Όμως ν' αγαπηθούμε πα' να πει να τρέχουμε μαζί - κι εγώ δεν έχω πόδια.

- Να τρέχουμε, έτσι άσκοπα, γιατί;

- Ν' αγαπηθούμε πα' να πει να κάνουμε μαζί ένα δρόμο, όπως μπορούμε. Το πιο σπουδαίο είναι να 'μαστε οι δυο μας, και όχι πόσο γρήγορα θα τρέχουμε, ούτε που θα πάμε...

Μικρό μου σκιουράκι, αν μπορείς να μ'αγαπάς, θα σου φτιάξω ξυλοποδαρα από αγριοτριανταφυλλιά.

Κι αν δε θες, θα σε μάθω να περπατάς με τα χέρια.

Κι αν κουραστείς, θα σε πάρω αγκαλιά ...

Και θα μαι εγώ εσύ κι εσύ εγώ...

Και δε θα ξέρουμε αν είσαι εσύ ή εγώ, εγώ ή εσύ...

Θα 'μαστε εμείς...

Τι έγινε μετά, κανείς δεν έμαθε στα σίγουρα - κι εγώ που να το ξέρω; Λένε πως τους είδανε να φεύγουνε για την Ανατολή, περπατώντας με τα χέρια, και να γελάνε, να γελάνε... Ο απόηχος απ' το γέλιο τους ξέμεινε στα φυλλώματα των δένδρων - λένε... Πάντως, ποτέ - μα ποτέ - κανείς πια δεν τους ξανάδε..

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ (Σμύρνη, 1 Δεκεμβρίου 1901 — Ακροκόρινθος, 21 Σεπτεμβρίου 1937)αποσπάσματα

….Γιατὶ μὴν τὸ λησμονεῖτε. Ἡ δίκη καὶ ὁ θάνατος τοῦ Σωκράτη δὲν εἶναι ἁπλὸ ἱστορικὸ ἐπεισόδιο τῆς ἀθηναϊκῆς κοινωνίας τοῦ 399 πΧ. Εἶναι ὑπόθεση παγκόσμια, ὑπόθεση καθολική τοῦ ἀνθρώπου, εἰκόνα καὶ σύμβολο τῆς ἀνθρώπινης μοίρας. Ἔτσι τὴν ἀντιλήφθηκε καὶ τὴν ἀποκάλυψε ὁ Πλάτων. Καὶ ἡ δίκη τοῦ Σωκράτη ἐπαναλαμβάνεται ὡς συμβολικὴ λειτουργία τοῦ νοῦ, κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄνθρωπος θὰ βρεθεῖ μπροστὰ σὲ μεγάλες ἀποφάσεις, ὅσες ρυθμίζουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του. Ὁ καθένας μας θὰ καθίσει καὶ μιὰ καὶ πολλὲς φορές, δικαστὴς ὑπεύθυνος γιὰ νὰ κρίνει ἄν ὁ Σωκράτης ποὺ ζεῖ, ποὺ πρέπει νὰ ζεῖ μέσα μας, μπορεῖ νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο τῆς ἔρευνας καὶ τοῦ ἐλέγχου. Μὴν ἀκολουθήσετε τοὺς Ἀθηναίους δικαστές, μὴ θελήσετε νὰ τὸν καταδικάσετε μέσα σας σὲ σιωπὴ καὶ θάνατο. Ἄγρυπνα καὶ ἀκοίμητα δυνατὰ καὶ ἐπιβλητικά, ἀφῆστε ν’ ἀντηχεῖ στῆς ψυχῆς σας τὰ βάθη, στὴ σκέψη καὶ στὴν ἀγάπη σας, στὸν πόνο καὶ στὴ δράση σας, ἡ ἀπολλώνια προσταγή… Μουσικὴν ποίει καὶ ἐργάζου».

(ἀπόσπασμα ἀπό ὁμιλία στὶς ἀποφοίτους τοῦ ἀμερικανικοῦ κολλεγίου ἀπονομὴ πτυχίων 1932)
Ἰωάννης Συκουτρῆς http://tiestiousia.blogspot.gr/

Ουδέποτε συνήψαμεν γνωριμίαν με την αρχαίαν Eλληνικήν λογοτεχνίαν
Με την αρχαίαν Eλληνικήν λογοτεχνίαν, ως λογοτεχνίαν, ουδέποτε συνεφιλιώθημεν ουδέ συνήψαμεν καν αληθινήν γνωριμίαν. Οι μαθηταί ουδέποτε κατώρθωσαν ν’ ανακαλύψουν τας ωραιότητας εκείνας, τας οποίας απεστήθιζον από το εγχειρίδιον γραμματολογίας, πολύ δε ολιγώτερον να τας αισθανθούν. Και οι διδάσκαλοι των εις τα γυμνάσια δεν ημπορούσαν υπέρ αυτών ούτε να τους διαφωτίσουν ούτε να τους θερμάνουν.
Από τον Όμηρον εμάνθαναν μόνο την ιστορίαν του τρωϊκού πολέμου, άφθονον λεξιλόγιον, ολίγα στοιχεία μετρικής, διά να ποδίζουν – εν κυριολεξία με τα πόδια – τους εξάμετρους, χωρίς να εξυψούνται μέχρι του στοιχειωδέστατου αισθήματος του ρυθμού.
Ποίησιν δεν εμάνθαναν, το αιώνιον ανθρώπινον ούτε. Ο Ησίοδος, που παλαιότερα εδιδάσκετο εις τα γυμνάσια, άφηνεν εις την μνήμην των μαθητών μερικάς ηθικολογίας, ως μόνον καρπόν. Η προφητική μορφή, με την φλογεράν της πιστίν εις την θείαν δικαιοσύνην και την θείαν της αποστολήν ως κήρυκος της κοσμικής τάξεως, του έργου των Ολυμπίων, ουδέ μακρόθεν ανεφάνη εις τον ορίζονταν μαθητών ή διδασκάλων. Ούτε διδασκάλων, ούτε μαθητών η φαντασία κατώρθωνε να ιδή και να αναπαραστήση την αρχαίαν τραγωδίαν ή κωμωδίαν ως θεατρικόν έργον. Και η διαισθητική των ικανότης δεν έφθανεν εις το να αντιληφθή και ζήση την τραγωδίαν, ως τραγικότητα, ως το πρόβλημα της ανθρωπίνης ζωής, που πάντα λύσιν απαιτεί και αιώνια άλυτον μένει, την πάλην μεταξύ της ανθρωπίνης προσπαθείας και της ανθρωπίνης μοίρας, μεταξύ του ιδεώδους και του πραγματικού, του ποθητού και του δυνατού.
Το αποτέλεσμα ήτο, ότι οι μορφωμένοι μας διέβλεπαν εις την γραμματικήν εκμάθησιν της αρχαίας γλώσσης είτε μυστηριώδους τινος και θαυματουργού δυνάμεως πρόσκτησιν, της οποίας η μόνη αξία – εις την αντίληψίν των – ήτο ο κόπος, που κατέβαλλον δι’ αυτήν, και η ευλαβής προσατένισις των άλλων προς τον αποκτήσαντα την γνώσιν αυτήν είτε χάσιμον χρόνου άσκοπον.
Και τα δύο αλλότρια του σκοπού της ανθρωπιστικής παιδείας. Η μεγάλη πλειονότης απέφευγε να ανοίξη κανένα από τους «συγγραφείς», του σχολείου κατόπιν, αφ’ ού δεν είχαν τίποτε να της δώσουν. Όσοι δε τους άνοιγαν και κατόπιν – και ήσαν αρκετοί – εδοκίμαζαν βεβαίως αληθινήν ευφροσύνην από την ανάγνωσίν των, αλλ’ ευφροσύνην, που δημιουργεί αυτή η ενασχόλησις του πνεύματος, ανεξαρτήτως του αντικειμένου της ενασχολήσεως, ανάλογον με την καλαισθητικήν συγκίνησιν του μαθηματικού ενώπιον των ήκιστα αισθητικών εξισώσεών του.
Δι’ άλλους η ευφροσύνη αύτη συνίστατο εις τον αόριστον εκείνον και ασύλληπτον γλυκασμόν της εκτάσεως ενώπιον της «θείας» γλώσσης. Δι’ άλλους συνεχέετο με την ανθρωπίνως ευεξήγητον ηδονικήν αναβίωσιν παιδικών και νεανικών αναμνήσεων. Η ουσία μας παρέμενε ξένη, η επαφή μας ήτο εξωτερική μόνον, ήκιστα προσωπική. Το ανώριμον της ψυχής μας όμμα την επιφάνειαν μόνο ημπορούσε να ιδή, όχι το βάθος.
Η επικοινωνία μας με τους αρχαίους δεν επήγαζεν από μέσα μας• μας προσετίθετο απ’ έξω ως φραγκική μίμησις ή βυζαντινή παράδοσις ή επέκτασις της άλλως βαθύτατα ερριζωμένης εθνικής μας συνειδήσεως…
…Την εικόνα, που παρουσιάζει η επαφή του έθνους μας, ως συνόλου, προς την Αρχαιότητα, επιβεβαιώνει και η επισκόπησις της ιστορίας της φιλολογικής μας επιστήμης. Και εις την σχέσιν της προς τον αρχαίον βίον και εις την επιστημονικήν της παραγωγήν παρέμεινε και αύτη προσηλωμένη εις την γλωσσικήν μορφήν των αρχαίων ελληνικών συγγραμάτων, με γραμματικάς και κριτικάς παρατηρήσεις ή το πολύ σχολιασμένας εκδόσεις περιοριζόμενας απλώς και αποκλειστικώς εις το γλωσσικόν στοιχείον.
Ιωάννης Συκουτρής
Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από τα επιλεγόμενα στη μετάφραση του Th. Zielinski, “Ημείς και οι αρχαίοι”, Δημητράκος, Αθήνα 1928, σελ. 238-239 και 241 http://thenetwar.com/wp-content/themes/WpAdvNewspaper/images/netwar.jpg

Ο Ιωάννης Συκουτρής ,κορυφαίος φιλόλογος, ήταν Χίος στην καταγωγή, όπως και ο Αδαμάντιος Κοραής, φοίτησε και αυτός στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για το εξαιρετικής ποιότητας έργο του, στο οποίο δεσπόζουν οι εκδόσεις και οι εισαγωγές στην Ποιητική του Αριστοτέλη και το Συμπόσιο του Πλάτωνα, αλλά και για την αυτοκτονία του σε νεαρή ηλικία.

Κοτόπιτα με κασέρι και πράσο

Κοτόπιτα με κασέρι και πράσο

για τη γέμιση
1 κοτόπουλο ή 6 μπουτάκια κοτόπουλου
1 κ.γ. μείγμα μπαχαρικών για κοτόπουλο

1 κρεμμύδι ξερό ολόκληρο
1 κ.σ. Βιτάμ
5 πράσα σε ροδέλες
5 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
1 ματσάκι άνηθο
1 ματσάκι μαϊντανό
1 κ.γ. μαραθόσπορο ψιλοκομμένο
2 αβγά
11/2 φλ. τριμμένο κασέρι
αλάτι-πιπέρι

για το φύλλο
1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κ.σ. κοφτή αλάτι
1 κ.σ. ξίδι
½ φλ. λιωμένο Βιτάμ
2 με 2,5 κούπες χλιαρό νερό
αλεύρι για το άνοιγμα
3/4 φλ. λιωμένο Βιτάμ για το άλειμμα των φύλλων

Για το φύλλο
Σε μια λεκάνη ανακατεύουμε το αλεύρι με το αλάτι. ανοίγουμε μια λακκουβίτσα στη μέση και ρίχνουμε το λάδι, το ξίδι και λίγο νερό. Ζυμώνουμε προσθέτοντας σταδιακά το νερό. μόλις πάρουμε μια πολύ μαλακιά ζύμη που να μην κολλάει στα δάχτυλα, την πλάθουμε σε μπαλίτσα, την σκεπάζουμε και την αφήνουμε να ξεκουραστεί μια ώρα. Τη χωρίζουμε σε μπαλάκια στο μέγεθος λεμονιού, αλευρώνουμε μια λεία επιφάνεια και ανοίγουμε το φύλλο, αλευρώνοντας πάντα τη ζύμη και από τις δυό πλευρές της.

Για τη γέμιση
Σε μια κατσαρόλα βράζουμε το κοτόπουλο με το μείγμα μπαχαρικών και το κρεμμύδι. Το αφήνουμε να κρυώσει, το ξεκοκκαλίζουμε και το κόβουμε σε μπουκίτσες. σε ένα φαρδύ τηγάνι ζεσταίνουμε το Βιτάμ και σοτάρουμε το πράσο και το μαραθόσπορο μαζί με τα κρεμμυδάκια αφού τα αλατοπιπερώσουμε, ανακατεύοντας συνεχώς σε δυνατή φωτιά μέχρι να μαραθούν. Στο τέλος ρίχνουμε και το κοτόπουλο και συνεχίζουμε για 1-2 λεπτά το σοτάρισμα.

Κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε στο μείγμα τον άνηθο και τον μαϊντανό ψιλοκομμένους. Αφήνουμε να κρυώσει η γέμιση και προσθέτουμε τα αβγά, το τυρί και λίγο παραπάνω πιπεράκι. Στο μεταξύ έχουμε ετοιμάσει τη ζύμη για το φύλλο και την έχουμε αφήσει να ξεκουραστεί. Αλείφουμε με λιωμένο Βιτάμ ένα μέτριο ταψί και το στρώνουμε με δυό φύλλα αφού αλείψουμε με Βιτάμ το καθένα. Δεν τα στρώνουμε ομοιόμορφα αλλά με ζάρες, αφού αυτά τα εξογκώματα κάνουν στο τέλος τις νοστιμότερες μπουκιές.

Απλώνουμε ομοιόμορφα τη γέμιση και τη σκεπάζουμε με άλλα δυό φύλλα, επίσης τσαλακωμένα. αλείφουμε με Βιτάμ την επιφάνεια, χαράζουμε την πίτα σε κομμάτια, τη ραντίζουμε με νερό και την ψήνουμε για 1 ώρα περίπου σε ζεστό φούρνο στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδίσει. athinorama.gr

Η γνωσιολογία του Χιουμ

πηγή http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/04/h-gnwsiologia-tou-xioum.html#.UF47xq720yk

Η γνωσιολογία του Χιουμ

Ο Χιουμ στηρίζει τη δυνατότητα της γνώσης μέσω της εμπειρίας και την παρατήρηση. Υποστηρίζει ότι υπάρχει μέσα μας η ψυχή στην οποία εγγράφονται όλα τα γεγονότα και οι εμπειρίες της ζωής μας. Σύμφωνα με τον Χιουμ δεν υπάρχουν γνώσεις που πηγάζουν από τη νόηση αλλά μόνο γνώσεις από την εμπειρία και την παρατήρηση. Δεν υπάρχει η ψυχή ως άυλη υπόσταση, παρά μόνο ως σύνολο εμπειριών. Δεν είναι ουσία, αλλά ένα σύνολο παραστάσεων και συναισθημάτων που συνεχώς μεταβάλλονται. Θεωρεί ότι ο νους συλλαμβάνει τις εντυπώσεις και τις ιδέες. Οι εντυπώσεις σχηματίζονται τη στιγμή που βλέπουμε το αντικείμενο. Οι εντυπώσεις που ανακαλούνται στη συνείδηση παίρνουν τη μορφή της ιδέας. Για να οδηγηθεί λοιπόν ο νους στη δημιουργία των ιδεών χρειάζεται να εισχωρήσει σε αυτόν η παράσταση των εντυπώσεων που στηρίζονται άμεσα στην αίσθηση. Επομένως στο σημείο αυτό φαίνεται ο συνεπής εμπειρισμός του Χιουμ.

Σύμφωνα με τον Χιουμ δεν υπάρχουν γνώσεις που πηγάζουν από τη νόηση αλλά μόνο γνώσεις από την εμπειρία και την παρατήρηση. Κατά τον Χιουμ ο νους βασίζεται στο μόνο εργαλείο που διαθέτει για να παράγει γνώση, στις αισθήσεις. Μέσω αυτών λαμβάνει τα δεδομένα της πραγματικότητας και στη συνέχεια τα επεξεργάζεται. Αν τα δεδομένα αυτά αντιστοιχούν και στην αντικειμενική και όχι μόνο στη φαινομενική δομή του κόσμου, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Ο νους δεν μπορεί να βγει έξω από τον εαυτό του, τις ιδέες, και να προσεγγίσει τον κόσμο. Η ψυχή δεν είναι μια οντότητα ξεχωριστή από τις εμπειρίες μας. Ο φιλόσοφος αντιλαμβάνεται την ψυχή ως συνάθροιση πληροφοριών που λαμβάνουμε από τις αισθήσεις, την εμπειρία μας. Δεν υπάρχει η ψυχή ως άυλη υπόσταση παρά μόνο ως σύνολο εμπειριών. Δεν είναι ουσία, αλλά ένα σύνολο παραστάσεων και συναισθημάτων που συνεχώς μεταβάλλονται. Μόνο οι εμπειρίες έχουν σημασία για το φιλόσοφο, χωρίς αυτές δεν υπάρχουμε. Αμφισβήτησε την υλική και πνευματική υπόσταση. Οι αντιλήψεις είναι αισθήσεις, πεποιθήσεις, αισθήματα και διακρίνονται στις εντυπώσεις και στις ιδέες. Οι αντιλήψεις είναι αισθήσεις, πάθη, συναισθήματα και οι ιδέες είναι εικόνες αυτών στη σκέψη, μνήμη. Κάθε εντύπωση έχει την ιδέα και το αντίστροφο.

Η επιστήμη που βασίζεται στην εμπειρία και την παρατήρηση δεν είναι δυνατόν να οδηγήσει στη βέβαιη γνώση. Οι φυσικές επιστήμες που στηρίζονται στην αρχή της αιτιότητας δεν παρέχουν αξιόπιστες γνώσεις, γιατί δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι η αρχή αυτή υπάρχει. Η χρονική διαδοχή των γεγονότων δε σημαίνει ότι εμπεριέχει και αιτιώδη σχέση, γιατί κανείς δεν είναι βέβαιος ότι φαινόμενα που παρατηρούνται σήμερα θα συνεχίσουν να παρατηρούνται και στο μέλλον. Επειδή η φύση είναι σε εξέλιξη, υπάρχει η πιθανότητα να ανατραπούν οι φυσικοί νόμοι που μέχρι τώρα έχουμε αποδεχτεί ως αληθινοί.

Δεν μπορούμε να υπερβούμε τα όρια της εμπειρίας. Η γνώση που έχουμε για τον κόσμο δεν είναι αντικειμενική, δεν είναι η γνώση των ίδιων των πραγμάτων και των γεγονότων του κόσμου, αλλά των παραστάσεων που έχουμε σχηματίσει γι’ αυτά. Η ίδια η φύση δεν μας επιτρέπει να έρθουμε σε άμεση επαφή με τα γεγονότα και τα πράγματα. Η γνώση που λαμβάνουμε από τον εξωτερικό κόσμο δεν είναι αντικειμενική. Η επιστήμη αδυνατεί να μας οδηγήσει στη βέβαιη γνώση γιατί στηρίζεται στην αρχή της αιτιότητας που ουσιαστικά δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχει σχέση αιτίας αποτελέσματος στα γεγονότα. Παρατηρώντας κάποια φαινόμενα στη φύση οδηγούμαστε στο λανθασμένο ισχυρισμό ότι θα ισχύουν για πάντα αυτά. Η γνώση που πηγάζει από τις αισθήσεις είναι σχετική και δεν οδηγεί σε μια αντικειμενική θεμελίωση των πραγμάτων. Βέβαιοι δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ούτε για τη μη ύπαρξη των έμφυτων ιδεών αφού τονίζει ότι η θεωρία του δεν επαρκεί για να διαψεύσει ή να επιβεβαιώσει την ύπαρξη τους. Επομένως ο Χιουμ οδηγείται σε ένα μετριοπαθή σκεπτικισμό.

Πηγή

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

Η παχυσαρκία βλάπτει τον εγκέφαλο

 


















Η παχυσαρκία βλάπτει τον εγκέφαλο
Τα παραπανίσια κιλά δεν επιβαρύνουν μόνο τη σιλουέτα και την καρδιά αλλά φαίνονται επίσης να έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στη λειτουργία του εγκεφάλου. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε μεγάλη μελέτη που έγινε στη Βρετανία και διαπίστωσε μια πιο γρήγορη «πτώση» των νοητικών επιδόσεων στα άτομα που είναι παχύσαρκα και εμφανίζουν μεταβολικές δυσλειτουργίες.

Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν ακόμη τον ακριβή μηχανισμό με τον οποίο το σωματικό βάρος επιδρά στις γνωσιακές λειτουργίες του εγκεφάλου, υποπτεύονται όμως ότι η αιτία θα πρέπει να αναζητηθεί στις μεταβολικές αλλαγές – όπως η αύξηση των επιπέδων σακχάρου και χοληστερόλης – που συνδέονται με την παχυσαρκία. Αξίζει να σημειωθεί ότι άλλες μελέτες έχουν αναδείξει επίσης την παχυσαρκία ως παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση άνοιας.

Ταχύτερη νοητική πτώση

Ερευνητές από γαλλικά και βρετανικά ερευνητικά κέντρα με επικεφαλής την Αρκανά Σινγκ-Μανού του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας και Ιατρικών Ερευνών της Γαλλίας (INSERM) εξέτασαν τις νοητικές επιδόσεις 6.401 ανδρών και γυναικών ηλικίας 35 ως 55 ετών αναλύοντας τα δεδομένα της μακροπρόθεσμης μελέτης Whitehall II η οποία παρακολουθεί την πορεία της υγείας 10.000 και πλέον βρετανών δημοσίων υπαλλήλων εδώ και περισσότερο από 20 χρόνια.

Οι εθελοντές της Whitehall II είχαν εξεταστεί σε μια σειρά από τεστ μνήμης και γνωσιακών δεξιοτήτων τρεις φορές μέσα στην περασμένη δεκαετία. Αναλύοντας τις επιδόσεις τους οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι όσοι ήταν παχύσαρκοι και παρουσίαζαν ταυτόχρονα επιβαρυντικές για την υγεία μεταβολικές αλλαγές εμφάνιζαν μεγαλύτερη νοητική «πτώση» καθώς η βαθμολογία τους στα τεστ ακολουθούσε την κατιούσα με ταχύτερο ρυθμό.

Περισσότερη διερεύνηση

Στη μελέτη τους, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Neurology», οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι εξέτασαν μόνο την πορεία των γνωσιακών λειτουργιών και όχι την εμφάνιση της άνοιας. Επισημαίνουν επίσης πως το γεγονός ότι όλοι οι συμμετέχοντες ανήκαν στον κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων ενδέχεται να παίζει κάποιο ρόλο και άρα είναι πιθανό τα ίδια ευρήματα να μην ισχύουν για άλλες πληθυσμιακές ομάδες.

«Περαιτέρω έρευνες απαιτούνται προκειμένου να εξεταστεί η επίδραση γενετικών παραγόντων, να ληφθεί υπόψη από πότε τα άτομα ήταν παχύσαρκα και από πότε παρουσίαζαν αυτούς τους μεταβολικούς παράγοντες κινδύνου όπως επίσης και να εξεταστεί η βαθμολογία σε γνωσιακά τεστ καθόλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής ώστε να έχουμε καλύτερη κατανόηση της σχέσης μεταξύ παχυσαρκίας και γνωσιακών λειτουργιών όπως η σκέψη, η συλλογιστική και η μνήμη» τονίζεται χαρακτηριστικά στο σχετικό άρθρο.

tovima.gr

Σήμερα...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΞΑΝΘΙΠΗ ΠΟΛΥΞΕΝΗ

 

 

 

 

 

 

πηγή http://www.agonistes.gr/category/%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/%CE%B5%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF/ 

Ο Άγιος Νικόλαος ο παντοπώλης ο Νεομάρτυρας από το Καρπενήσι

«… Εγώ χριστιανός είμαι και τον Χριστό μου πιστεύω για αληθινό Θεό. Οι τιμές και τα οφίκια που μου τάζεις, δεν μου χρειάζονται. Εγώ τον Χριστό μου δεν αρνούμαι, τον Χριστό πιστεύω, για το όνομα του θα πεθάνω, Τούρκος δεν γίνομαι». Αυτή ήταν η δυναμική απάντηση του νεαρού Νικολάου στον κριτή, όταν με πλεκτάνη προσπάθησαν να τον εξισλαμίσουν.

Ο Νικόλαος γεννήθηκε στο Καρπενήσι από γονείς ευσεβείς, που φρόντισαν και για τη δική του ευσέβεια και μόρφωση. Σε ηλικία 15 χρονών βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, υπηρετώντας στο παντοπωλείο του πατέρα του, στο Ταχτά Καλέ. Κάποιος κουρέας Τούρκος όμως, που του μάθαινε την Τούρκικη γλώσσα, του έδωσε να διαβάσει την Τούρκικη ομολογία πίστης, μπροστά σε μάρτυρες, χωρίς ο Νικόλαος να γνωρίζει τίποτα. Όταν του είπαν ότι γίνεται Τούρκος, ο Νικόλαος αμέσως ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Η δυναμική απάντηση που έδωσε στον κριτή, έκανε τους Τούρκους να τον βασανίσουν μέσα στη φυλακή με τον πιο άγριο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά όμως, ο Νικόλαος έμεινε ακλόνητος στην πίστη του. Έτσι, τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 1672 μ.Χ. τον αποκεφάλισαν. Ήταν 15 χρονών.

Το λείψανο του ενταφιάστηκε στο Μοναστήρι της Παναγίας Χάλκης. Αργότερα η κάρα του Αγίου, μεταφέρθηκε στην Ιερά Μονή Ξηροποτάμου του Άγιου Όρους.

Πηγή:www.synaxarion.gr

Η διατροφή του παιδιού

Η διατροφή του παιδιού



Απαντήσεις σε συνηθισμένους προβληματισμούς των γονιών

Ο ύπνος και το φαγητό είναι ίσως οι μεγαλύτερες έγνοιες για τις νέες μητέρες. Και μπορεί, σταδιακά, τα μικρά παιδιά να κοιμούνται ευκολότερα και χωρίς διακοπές, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με το φαγητό, που πολλές φορές γίνεται δυσκολότερη υπόθεση από ό,τι φανταζόμαστε. Ας δούμε πώς μπορούμε να αποφύγουμε τους πιο κοινούς… «σκοπέλους» στη διατροφή των μικρών μας, αλλά και τις απαντήσεις σε μικρά καθημερινά διλήμματα.

► Αβγό και ψάρι:

Τι γίνεται όταν δεν τα τρώνε;

Η λίστα με τις ευεργετικές ιδιότητες και των δύο αυτών τροφών δεν μοιάζει να έχει τέλος, αλλά το αστέρι μας δεν δείχνει να το εκτιμάει αυτό ιδιαίτερα, αποφεύγοντας τα διαρκώς. Μπορούμε, όμως, να πούμε οριστικά «αντίο» στο αβγό ή το ψάρι, χωρίς να στερήσουμε από τον οργανισμό τους πολύτιμα θρεπτικά στοιχεία;

Ο κλινικός διαιτολόγος-διατροφολόγος Χάρης Καλλέργης κάνει ένα σημαντικό διαχωρισμό ανάμεσα στις δύο αυτές τροφές. Όπως εξηγεί: «Το ψάρι αποτελεί μια απαραίτητη και αναντικατάστατη τροφή λόγω των ω-3 λιπαρών οξέων που περιέχει. Τα ω-3 είναι χρήσιμα για την καρδιά και τα αγγεία του παιδιού και απαραίτητα για την ανάπτυξη του εγκεφάλου του. Όσο για το αβγό, σήμερα, δεν αποτελεί απαραίτητη τροφή, αρκεί το μικρό μας να παίρνει πρωτεΐνες υψηλής βιολογικής αξίας από άλλες διατροφικές πηγές».

Ποια λύση προτείνει ο ειδικός; Πολύτιμα ω-3 λιπαρά έχουν και οι ξηροί καρποί, ενώ στην ανάγκη τα ιχθυέλαια μπορούν να χορηγηθούν και μέσω σκευασμάτων. Βέβαια, πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να τρώνε ψάρι. Σε ό,τι αφορά το αβγό, ένα παιδί μπορεί να προσλάβει τις απαραίτητες ποσότητες ζωικών πρωτεϊνών και από το γάλα, τα γαλακτοκομικά, το κρέας, το ψάρι κλπ.

► Πλήρες πρωινό:

Από πότε;

Έχουμε ακούσει και διαβάσει χιλιάδες φορές ότι το πρώτο γεύμα της μέρας είναι και το πιο πολύτιμο. Σίγουρα, όμως, πολλές μητέρες έχουν αναρωτηθεί σε ποια ηλικία το πρωινό γάλα στο μπιμπερό μπορεί να αρχίσει να συνοδεύεται από ένα πρωινό γεύμα; Τη χρονική στιγμή, τις περισσότερες φορές, την «ορίζει» το κάθε παιδί. Όσο νωρίτερα υιοθετήσει αυτή τη συνήθεια, τόσο καλύτερα.

Ως ενδεικτική ηλικία θα μπορούσαμε να θέσουμε τα 2-2,5 χρόνια. Δίπλα, λοιπόν, στο γάλα σταδιακά θα πρέπει να συμπεριλάβουμε γάλα, ψωμί ή φρυγανιές, καθώς και άλλα δημητριακά (κατά προτίμηση, ολικής άλεσης), φρούτα ή φυσικούς χυμούς. Αν, μάλιστα, το παιδί δεν είναι υπέρβαρο, μπορούμε να προσθέσουμε στο πρωινό του μέλι ή σπιτική μαρμελάδα.

Αν το παιδί αρνείται να καταναλώσει μια τροφή, δεν το πιέζουμε, αφήνουμε να μεσολαβήσει λίγο χρονικό διάστημα και προσπαθούμε πάλι.

► Είναι καλύτερα ένα παιδί να τρώει ό,τι θέλει ή να μένει νηστικό;

Πόσες φορές δεν έχουμε απελπιστεί μπροστά σε ένα πιάτο γεμάτο φαγητό που το μικρό μας αρνείται πεισματικά να φάει γιατί προτιμάει κάποιο γλυκό ή πατάτες τηγανητές; Και όσο η υπομονή μας δοκιμάζεται, τόσο φλερτάρουμε με την ιδέα να το αφήσουμε νηστικό για ένα γεύμα ώστε να φάει το φαγητό του αργότερα.

Η συγκεκριμένη στρατηγική, όμως, αποδεικνύεται λανθασμένη, όπως εξηγεί ο ειδικός. Αν το παιδί αρνείται πεισματικά να καταναλώσει μια τροφή, δεν το πιέζουμε, αφήνουμε να μεσολαβήσει λίγο χρονικό διάστημα και προσπαθούμε πάλι. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά αλλάζουν συνήθειες καθημερινά.

Είναι σημαντικό να τα καθοδηγήσουμε διατροφικά, ώστε να τρώνε από όλες τις ομάδες των τροφών. Δύο φορές την εβδομάδα απαραιτήτως ψάρι, μία φορά πουλερικά, δύο φορές κόκκινο κρέας και τις υπόλοιπες μέρες όσπρια και λαδερά.

► Πόσο γάλα είναι αρκετό;

Άλλα παιδιά μπορεί να περάσουν ακόμα και μία ώρα συντροφιά με το καλαμάκι του γάλακτος και άλλα να ανοίγουν το ψυγείο και να το πίνουν σαν νερό. Τι από τα δύο είναι λίγο και τι πολύ;

Η ημερήσια συνιστώμενη ποσότητα ασβεστίου είναι τουλάχιστον 800 mg. Δύο έως τρία ποτήρια γάλα ή γιαούρτι καθημερινά καλύπτουν τις ανάγκες ενός παιδιά, καθώς ασβέστιο περιέχουν και άλλες τροφές, εξηγεί ο Χάρης Καλλέργης τονίζοντας ωστόσο πως η υπερκατανάλωση γάλακτος ανεβάζει τη χοληστερίνη και οδηγεί σε παιδική παχυσαρκία.

Όπως τονίζει, το γάλα είναι τροφή, όχι νερό. Αν, λοιπόν, δούμε ότι το παρακάνει ή ότι χορταίνει με το γάλα και δεν τρώει το κανονικό φαγητό του, μάλλον θα πρέπει να βάλουμε φρένο ακολουθώντας το σοφό «παν μέτρον άριστον».

► Τα άπαχα γαλακτοκομικά είναι ενδεδειγμένα για εκείνα;

Δεν είναι λίγες οι έρευνες που ενοχοποιούν τα γαλακτοκομικά για την παιδική παχυσαρκία. Μπορούμε, όμως, να δίνουμε στα παιδιά άπαχα γαλακτοκομικά; Καλύπτουν όλες τις ανάγκες τους;

Τα εντελώς άπαχα απαγορεύονται αυστηρά. Τα ημιαποβουτυρωμένα, ωστόσο, επιβάλλονται για λόγους πρόληψης της χοληστερίνης και της παιδικής παχυσαρκίας.

Οι παιδιατρικές εταιρείες της Ευρώπης συνιστούν ότι από την ηλικία 2 ετών και πάνω, όλα τα παιδιά πρέπει να καταναλώνουν ημιαποβουτυρωμένα γαλακτοκομικά προϊόντα.

► Αν ένα παιδί δεν φάει γλυκό ως τα δύο του χρόνια, έχει λιγότερες πιθανότητες να παχύνει μεγαλώνοντας;

Σίγουρα θα έχετε ξανακούσει την παραπάνω θεωρία. Όσο λιγότερα γλυκά τρώνε τα μικρά μας στην αρχή της ζωής τους, τόσο μειώνεται ο κίνδυνος της παχυσαρκίας αργότερα. Όμως, η συγκεκριμένη διαπίστωση έχει κάποια βάση;

Γεγονός, σύμφωνα με τον ειδικό, είναι ότι κάθε παιδί διαμορφώνει συνεχώς τις διατροφικές του συνήθειες. Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό αν το μικρό μας τρώει συχνά αλμυρές τροφές, να τις συνηθίσει και συνεπώς να έχει πολλές πιθανότητες να γίνει υπερτασικό στο μέλλον.

Αν σε ένα παιδί δίνουμε κάθε τόσο γλυκίσματα, θα μάθει στις γλυκές γεύσεις και θα έχει αυξημένες πιθανότητες να γίνει ένας παχύσαρκος ενήλικας. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό, όσο και αν εκείνα το απαιτούν, να μην ενδίδουμε, άσχετα με το αν έχουν παραπάνω κιλά ή όχι.

Η «ανάγκη» σε γλυκό μπορεί να «αντιμετωπιστεί» με την κατανάλωση ενός φρούτου, που έχει τη δική του ζάχαρη, τη φρουκτόζη. Ένα γλυκό την εβδομάδα μπορεί να καταναλωθεί είτε το παιδί είναι υπέρβαρο, είτε όχι, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι και αναγκαίο.

iator.gr

Σπιτικό χωριάτικο ψωμί

Πως φτιάχνω σπιτικό χωριάτικο ψωμί

 

Σήμερα θα σας δείξω πως να φτιάχνετε το δικό σας σπιτικό πεντανόστιμο χωριάτικο ψωμί. Είναι τόσο απλό, που σίγουρα θα δοκιμάσετε. Αναπόφευκτα θα κάνετε τις συγκρίσεις με το ψωμί που αγοράζετε από το φούρνο της γειτονιάς.

Υλικά για ψωμί

 

Τα υλικά που χρειάζεστε για να φτιάξετε το δικό σας πεντανόστιμο ψωμί είναι:

α) 1 κιλό σκληρό αλεύρι (στο παράδειγμά μου χρησιμοποιώ το "Αλεύρι για παραδοσιακά ζυμωτά" από το ΑΒ.

β) 1 κύβο φρέσκια μαγιά μπύρας (στο παράδειγμά μου χρησιμοποιώ την "το χελιδόνι" από το ΑΒ)

γ) περίπου 250+150 ml χλιαρό νερό

δ) λίγο αλάτι

Οδηγίες παρασκευής ψωμιού

πηγή http://www.kalliergo.gr/home-kalliergo/pos-ftiaxno-spitiko-xoriatiko-psomi.html

Το παραμύθι της ελιάς της Παναγιώτας Κασίμη

Το παραμύθι της ελιάς
της Παναγιώτας Κασίμη

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια φτωχογειτονιά ένα φτωχό μα πολύ καλόκαρδο κορίτσι που το έλεγαν Ελιά.

Κάθε μέρα η Ελιά γύριζε τη γειτονιά της, έβλεπε τον κόσμο να ζει φτωχός και δυστυχισμένος και γύριζε στο σπίτι της πολύ στενοχωρημένη.

Κάτι πρέπει να κάνω να τους βοηθήσω, σκεφτόταν. Κι από την άλλη μέρα κιόλας άρχισε. Βγήκε στη γειτονιά, κράτησε τα παιδιά της γειτόνισσας για να πάει να δουλέψει και να μπορεί να φέρει στα παιδιά της λίγο φαΐ.

Μια άλλη μέρα πήγε στη γριούλα που ήταν άρρωστη, της μαγείρεψε, της σκούπισε το σπίτι, την έπλυνε, την ταΐσε. Την άλλη μέρα πάλι έβγαλε τον παράλυτο γέρο με το καρότσι του βόλτα, για να πάρει αέρα και ήλιο.

Τα βράδια γύριζε κατάκοπη, μα ευχαριστημένη που είχε καταφέρει να δώσει λίγη χαρά στους φτωχούς ανθρώπους.

Οι μέρες περνούσαν κι η Ελιά όλο δούλευε, όσο αδυνάτιζε. Μα έβλεπε πως ότι κι αν έκανε, ο κόσμος ήταν πάντα φτωχός και δυστυχισμένος.

Αυτό τη στενοχωρούσε πάρα πολύ κι έτσι στενοχωρημένη κάθισε στην αυλή του σπιτιού της και συλλογιζόταν.

- Τι να κάνω, τι να κάνω. Δεν μπορώ να βλέπω τόση δυστυχία. * Το σπουργίτι που την είδε τόσο στενοχωρημένη - και που την αγαπούσε γιατί κάθε μέρα του έριχνε σπόρους και ψίχουλα - δεν άντεξε και πέταξε βαθιά στο δάσος.

Εκεί βρήκε την καλή νεράιδα και της είπε:

- Τρέξε, καλή νεράιδα, η Ελιά είναι πολύ στενοχωρημένη, χλωμή κι αδύνατη.

Η καλή νεράιδα ανήσυχη έτρεξε στην αυλή της Ελιάς και τη ρώτησε:

- Τι έχεις, Ελιά μου, κι είσαι τόσο λυπημένη;

- Αχ, καλή μου νεράιδα. Δεν μπορώ να βλέπω τόση φτώχεια και δυστυχία γύρω μου.

- Και τι θέλεις, δηλαδή;

- θέλω να τους γίνω χρήσιμη, θέλω να τους προσφέρω κάτι πολύτιμο που να τους δώσει ζωή και χαρά.

-Το θέλεις αλήθεια τόσο πολύ;

- Και βέβαια το θέλω, δε βλέπεις πως έλιωσα από τη στενοχώρια μου;

- Τότε σταμάτησε να στενοχωριέσαι, θα σε κάνω αυτό που θέλεις. Και τσουπ! την άγγιξε με το ραβδάκι της κι αμέσως η Ελιά έγινε ένα μεγάλο δέντρο, που έβγαλε φύλλα, λουλουδάκια άσπρα, που έγιναν ελιές πράσινες, μωβ, μαύρες.

Έπεσαν στη γη, τα κουκούτσια φύτρωσαν, έγιναν δεντράκια και σχημάτισαν ένα μεγάλο ελαιώνα.

Ήρθαν οι γείτονες, μάζεψαν τις ελιές, έβγαλαν λάδι, έφαγαν, χόρτασαν, ρόδισαν τα μαγουλά τους, ζωήρεψαν κι άρχισαν να χαμογελούν και να ζουν ευτυχισμένοι.

Για να ευχαριστήσουν την ελιά και να της δείξουν την αγάπη τους, πήραν το λάδι τους, το έβαλαν στο καντήλι, για να θυμίζουν στην Παναγιά και στο Χριστό, την καλοσύνη της ελιάς και την αγάπη της για τον κόσμο.

Κι η Παναγιά με τη σειρά της την ευλόγησε. Κι ο Χριστός κάτω απ' την ελιά ήρθε και ξεκουράστηκε.

Κι εκείνη καμάρωνε ευχαριστημένη στη μέση στον ελαιώνα και φρόντιζε, όταν έρχονται οι άνθρωποι να τη μαζέψουν να 'ναι γεμάτη ελιές, να χορταίνουν οι φτωχοί, και να φωτίζονται απ' τις καντήλες όλες οι εκκλησιές.