ΤΑΣΣΟΣ( Αναστάσιος Αλεβίζος) 1914 – 13 Οκτωβρίου 1985

ΤΑΣΣΟΣ( Αναστάσιος Αλεβίζος) 1914 – 13 Οκτωβρίου 1985
 

" Μεσημέρι"

Ο Τάσσος ήταν διακεκριμένος έλληνας χαράκτης.
Μικρός παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Γιώργο Κωτσάκη. Το 1930, σε ηλικία δεκαέξι ετών, έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής και ζωγραφικής στα εργαστήρια του Θ. Θωμόπουλου, του Ουμβ. Αργυρού και του Κ. Παρθένη.

Από το 1933 και μέχρι την αποφοίτησή του από την Σχολή το 1939, παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στο εργαστήριο του Γ. Κεφαλληνού. Πιθανολογείται ότι καθοριστικό ρόλο στην αφοσίωσή του στην χαρακτική έπαιξε και η γνωριμία του με τον Δ. Γαλάνη, τον άλλο μεγάλο έλληνα χαράκτη της εποχής του Μεσοπολέμου, μέσω του οποίου γνώρισε και την γαλλική χαρακτική. Λέγεται επίσης ότι πραγματοποίησε σπουδές στο Παρίσι, την Ρώμη και την Φλωρεντία. Πάντως, το ταλέντο του στην χαρακτική αναγνωρίστηκε πολύ γρήγορα· στην Πανελλήνια Έκθεση του 1938 έλαβε το Βραβείο Χαρακτικής και δύο χρόνια αργότερα (1940) τιμήθηκε με το Κρατικό Μετάλλιο Χαρακτικής.
Από το 1930 είχε ενταχθεί στο ΚΚΕ, αρχικά στην νεολαία του κόμματος (ΟΚΝΕ) και αργότερα ως πλήρες μέλος. Με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου το 1940, ο Τάσσος και πολλοί άλλοι μαθητές του Γ. Κεφαλληνού φιλοτέχνησαν προπαγανδιστικές αφίσες για την εμψύχωση του ελληνικού λαού. Στα χρόνια της Κατοχής, εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και στο ΕΑΜ Καλλιτεχνών, για να συνεχίσει την (παράνομη πλέον) δημιουργία προπαγανδιστικού υλικού κατά των κατακτητών.
Μετά την απελευθέρωση, ο Τάσσος άρχισε να ασχολείται και με άλλα θέματα πέρα από τα επικά του πολέμου, όπως γυμνά, νεκρές φύσεις και πορτρέτα, ενώ ταυτοχρόνως άρχισε να χρησιμοποιεί και χρώμα στις ξυλογραφίες του.
Ο Τάσσος είχε επίσης μια ιδιαίτερη αγάπη για το βιβλίο και τις γραφικές τέχνες. Ήδη από το 1939, με την αποφοίτησή του, έφτιαχνε εξώφυλλα και κοσμήματα για το λογοτεχνικό περιοδικό Νέα Εστία. Αμέσως μετά την απελευθέρωση, ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση στον εκδοτικό οίκο «Τα Νέα Βιβλία» που ίδρυσε το Κομμουνιστικό Κόμμα το 1945 και που έκλεισε το 1948. Το 1948 άρχισε να συνεργάζεται με τον Οργανισμό Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων (ΟΕΣΒ, μετέπειτα Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων ή ΟΕΔΒ). Καρπός της συνεργασίας του με τον ΟΕΣΒ/ΟΕΔΒ, υπήρξε η εικονογράφηση πολλών βιβλίων για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, με πρώτο το Αναγνωστικόν Έκτης Δημοτικού που κυκλοφόρησε το 1949.
Το 1948 έγινε καλλιτεχνικός σύμβουλος του λιθογραφείου «Ασπιώτη–Έλκα», και από το 1954 έως το 1967 φιλοτέχνησε γραμματόσημα για λογαριασμό των Ελληνικών Ταχυδρομείων, αρχικά με την τεχνική της έγχρωμης ξυλογραφίας και κατόπιν με τη μέθοδο offset. Επίσης, από το 1962 έως τον θάνατό του, σχεδίαζε και τα γραμματόσημα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το 1959 ανέλαβε την διεύθυνση του Τμήματος Γραφικών Τεχνών στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο, όπου δίδαξε μέχρι το 1967. Τάσσος (Αλεβίζος), εξώφυλλο του Αναγνωστικού Δ΄ Δημοτικού. Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων, Αθήνα 1973.
Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της καλλιτεχνικής ομάδας «Στάθμη», η οποία τον τίμησε με αναδρομική έκθεση των έργων του στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Την ίδια εποχή παρουσίασε έργα του στην Μπιενάλε της Βενετίας (1952) και του Λουγκάνο (1953).
Κατά την δεκαετία του 1960 η θεματογραφία του άρχισε να επικεντρώνεται στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής. Εγκατέλειψε σταδιακά το χρώμα, χάραζε όλο και μεγαλύτερες πλάκες ξύλου και άρχισε να δημιουργεί θεματικές ενότητες σε τρίπτυχα ή τετράπτυχα. Ταυτοχρόνως ασχολήθηκε με την αγιογραφία, ενώ συνέχισε να φιλοτεχνεί βιβλία.
Κατά την περίοδο της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, έζησε αυτοεξόριστος εκτός Ελλάδας και φιλοτέχνησε έργα κοινωνικής διαμαρτυρίας καταγράφοντας γεγονότα που τον συγκλόνισαν. Μετά την κατάρρευση της Χούντας, εξέθεσε έργα του στην Εθνική Πινακοθήκη (1975) και λίγο καιρό αργότερα έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ίδιου ιδρύματος. Το 1977, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης.
Συνέχισε να εργάζεται σκληρά μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Πέθανε το Οκτώβριο του 1985 αφήνοντας ημιτελή μία σειρά οκτώ συνθέσεων στο Δημαρχείο του Βόλου. Το 1987, η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με μία δεύτερη μεγάλη αναδρομική έκθεση έργων του.
Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, δημιουργήθηκε η Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών «Α. Τάσσος», με σκοπό την διάδοση του έργου του και την υποστήριξη της ελληνικής χαρακτικής. Από το 1991 και κάθε τρία χρόνια, η Εταιρεία αυτή πραγματοποιεί συλλογικές εκθέσεις νέων ελλήνων χαρακτών σε διαφορετικές πόλλεις της Ελλάδας. Η Εταιρεία επίσης διατηρεί ανοιχτό ως μουσείο το σπίτι όπου έζησε και δημιούργησε ο Τάσσος και η σύζυγός του, η ζωγράφος και χαράκτρια Λουκία Μαγγιώρου (γεν. 1914), επί της Αρδηττού 34, στην συνοικία Μετς της Αθήνας.
Τα έργα του χαρακτηρίζονται από την τεχνική αρτιότητά τους και την συγκινησιακή — τρυφερή αλλά και δωρική — απόδοση της μορφής των απλών ανθρώπων του μόχθου και του πόνου. Ωστόσο ένα σύγχρονο μάτι δεν μπορεί να μην διακρίνει μέσα στις ξυλογραφίες του Τάσσου και την επική μεγαλοπρέπεια της στρατευμένης τέχνης. Άλλωστε, ο ίδιος ο χαράκτης «παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του στρατευμένος στην υπόθεση της πάλης για μια νέα κοινωνία, δίκαιη, δημοκρατική και σοσιαλιστική» (Η. Μόρτογλου, Ριζοσπάστης, 23 Οκτωβρίου 1995).ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΜΕΤΑΞΑ "ΘΕΙΑ ΛΕΝΑ"(1905-16 Οκτωβρίου 1971)

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΜΕΤΑΞΑ "ΘΕΙΑ ΛΕΝΑ"(1905-16 Οκτωβρίου 1971)

Οι υπηρεσίες που προσέφερε το πρόγραμμα στα μικρά παιδιά και στους γονείς ήταν ανεκτίμητες. Η διασκέδαση συνοδευόταν από τη διδαχή και την καθοδήγηση. Η Αντιγόνη Μεταξά ήταν η ψυχή της εκπομπής αφού τη συνέθετε και την εκτελούσε, χρησιμοποιώντας πάντα ευρηματικούς τρόπους παρουσίασης. Όπως η «Ελενίτσα» που απαντούσε στις περισσότερες ερωτήσεις και λάνσαρε τα τραγούδια της «Θείας Λένας». Ελάχιστοι γνώριζαν πως πίσω από τη φωνή της «Ελενίτσας» κρυβόταν η ενήλικη Ρηνούλα Μενάνδρου.

Η «Θεία Λένα» και οι ραδιοφωνικές εκπομπές της

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς ΑΠΟ http://mikros-romios.gr/

Το 1942, στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, η Αντιγόνη Μεταξά -από το 1938 τακτική συνεργάτρια του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών- αναλαμβάνει να διευθύνει την καθημερινή «Ώρα του Παιδιού». Χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο «Θεία Λένα» θα συντροφέψει εκατοντάδες χιλιάδες παιδικές ψυχές. Η χαρακτηριστική μουσική της εκπομπής της υπήρξε το δημοφιλέστερο παιδικό άκουσμα περίπου για μία τριακονταετία.

Επίσης, άγνωστο ήταν στο ευρύ κοινό πως το περίφημο «Καλημέρα παιδιά. Πέστε και σεις Καλημέρα», όπως και η εκπομπή από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ήταν ηχογραφημένα. Η ηχογράφηση θεωρούνταν τότε ένα από τα σημαντικότερα «ατού» της Ραδιοφωνίας, της οποίας τα στούντιο φιλοξενούνταν ακόμη στο Ζάππειο Μέγαρο.

Η Αντιγόνη Μεταξά (1905-1971) υπήρξε σπουδαία συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας και δημιουργός του πρώτου παιδικού θεάτρου στην Ελλάδα. Είχε σπουδάσει Παιδαγωγικά στο Παρίσι και Υποκριτική στο Ωδείο Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε με χρυσό μετάλλιο. Το 1967 δημιούργησε το πρώτο ελληνικό τηλεοπτικό πρόγραμμα.

Παύλος Μελάς (29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904)

πηγή http://visaltis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_9962.html?spref=fb

Σάββατο, 13 Οκτωβρίου 2012

Παύλος Μελάς (29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904)

8:31 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

Γεννήθηκε στη Μασσαλία της Γαλλίας. Η καταγωγή της οικογένειάς του ήταν από τη Βόρεια Ήπειρο. Μετά τη μετακίνηση της οικογένειας στην Αθήνα, σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδωναπ' όπου αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού το 1891. Φέροντας τύψεις για την έκβαση του πολέμου του 1897 συμμετείχε από τους πρώτους στο ιδρυθέν το 1900 Μακεδονικό κομιτάτο για την εμψύχωση του απογοητευμένου ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας και σε αντίδραση στη δράση των Βουλγάρων κομιτατζήδων.

Έτσι από τον Φεβρουάριο του 1904 ο Παύλος Μελάς έσπευσε με άλλους τρεις αξιωματικούς, τους Α. Κοντούλη, Α. Παπούλα και Γ. Κολοκοτρώνη, προς επιτόπια μελέτη της κατάστασης. Αποτυγχάνοντας σε εκείνη την πρώτη προσπάθεια, επανήλθε τον Ιούλιο του ίδιου έτους οπότε και εισήλθε στη Μακεδονία ως ζωέμπορος με το όνομα "Πέτρος Δέδες". Μετά 20ήμερη παραμονή συναντήθηκε με τον Λάμπρο Κορομηλά στηΘεσσαλονίκη ανταλλάσσοντας σκέψεις για ανάληψη επιχειρήσεων και στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα.

Στις 18 Αυγούστου όταν όλα ήταν έτοιμα κατά το σχέδιο ο Παύλος Μελάς με το επιχειρησιακό όνομα Καπετάν Μίκης Ζέζας, επικεφαλής σώματος εκ 35 μόλις ανδρών, που το αποτελούσαν Μακεδόνες, Μανιάτες και Κρητικοί, ανέλαβε την αρχηγία του Μακεδονικού αγώνα ενάντια στους Βούλγαρους και εισήλθε ένοπλα στα Μακεδονικά εδάφη με την εντολή να ασκεί καθήκοντα αρχηγού και στις μικρότερες ομάδες που δρούσαν εν τω μεταξύ στη περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς. Πληροφορηθέντες οι Τούρκοι από διάφορους καταδότες περί της εισόδου και της δράσης του Παύλου Μελά έθεσαν προς καταδίωξή του πολυάριθμο τουρκικό απόσπασμα.

 Παρά τις συνεχείς διώξεις του Οθωμανικού στρατού ο Παύλος Μελάς άρχισε ν΄ αποδεκατίζει τις βουλγαρικές ομάδες με βάση τα χωριά Λιγκοβάνη και Λίχυβο. Όμως στις 13 Οκτωβρίου 1904 βρισκόμενος στα Στάτιστα και προδομένος από την βουλγάρικη συμμορία του Μήτρου Βλάχου περικυκλώθηκε από Τουρκικό απόσπασμα 150 ανδρών. Μετά από δίωρη λυσσαλέα μάχη διέταξε αιφνίδια έξοδο τεθείς επικεφαλής των ανδρών του. Στην επιχείρηση αυτή τραυματίσθηκε θανάσιμα στην οσφυϊκή χώρα και πέθανε μετά από μισή ώρα στα χέρια του φίλου του, Γεώργιο Στρατινάκη. Η τελευταία του φράση πριν ξεψυχήσει ήταν:^[1]

    "Βούλγαρος να μη μείνει"   

Ο τάφος του Παύλου Μελά όπως δημιουργήθηκε πρώτα στην Καστοριά. Φωτογραφία του 1904 του Λεωνίδα Παπάζογλου.

Γύρω από το σώμα του νεκρού Π. Μελά εκτυλίχθηκε μια διπλωματική επιχείρηση για την παραλαβή και ενταφιασμό του. Οι Έλληνες δεν ήθελαν να γίνει γνωστό στους Τούρκους ποιος ήταν ο νεκρός, και συγκεκριμένα ότι ήταν Έλληνας αξιωματικός, διότι αυτό θα δημιουργούσε διπλωματική κρίση. Αρχικά ο νεκρός θάφτηκε από τους χωρικούς έξω από τη Στάτιστα ενώ οι Τούρκοι δεν γνώριζαν την ταυτότητά του. Αργότερα ο προεστός της Στάτιστας ονόματι Ντίνας απεσταλμένος της ελληνικής πλευράς (πιθανώς του Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη ή του οπλαρχηγού Κύρου) επιχείρησε να ξεθάψει και να μεταφέρει αλλού τον νεκρό. Στο μεταξύ όμως ο θάνατος του Μελά είχε μαθευτεί στην Αθήνα και η Τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα ειδοποίησε τις Τουρκικές Αρχές της Θεσσαλονίκης να βρουν το πτώμα ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως απόδειξη της Ελληνικής επέμβασης σε Τουρκική επικράτεια. Έτσι, ενώ ο Ντίνας έκανε την εκταφή εμφανίστηκε Τουρκικός στρατός. Τότε έκοψε βιαστικά το κεφάλι του νεκρού και έφυγε. Το κεφάλι τάφηκε μπροστά στην Ωραία Πύλη του Ναού της Αγίας Παρασκευής στο χωριόΠισοδέρι ενώ οι Τούρκοι πήραν το ακέφαλο σώμα και το πήγαν στην Καστοριά για αναγνώριση. Ο Γερμανός Καραβαγγέλης, που γνώριζε τα πάντα, κινητοποίησε τη νεολαία της Καστοριάς που περικύκλωσε το Διοικητήριο και απαιτούσε να τους δοθεί το σώμα "κάποιου Ζέζα" που ήταν Έλληνας. Ο Μητροπολίτης, προειδοποιώντας ότι μπορεί να συμβούν ταραχές που θα έβλαπταν την ειρηνική συμβίωση Τούρκων και Ελλήνων κατάφερε να του δοθεί το σώμα το οποίο και τάφηκε στο παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών κοντά στο Μητροπολιτικό Μέγαρο Καστοριάς.^[2]

Μετά το θάνατο του η δράση των Ελληνικών δυνάμεων έγινε πιο έντονη, περιορίζοντας τη δράση των Βούλγαρων κομιτατζήδων, και επιτυγχάνοντας την ένωση Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας με την Ελλάδα.

Σήμερα, το όνομα του Παύλου Μελά φέρει προς τιμή του το χωριό Στάτιστα ενώ πλήθος προτομών του στολίζουν πλατείες πόλεων μεταξύ των οποίων στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την Κοζάνη και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Ο Παύλος Μελάς θεωρείται σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα, και πολλά προσωπικά του αντικείμενα εκτίθενται τώρα στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης και στο μουσείο Παύλος Μελάς στην Καστοριά.

Προστατέψτε τα παιδιά από τις ιώσεις

 Προστατέψτε τα παιδιά από τις ιώσεις

Όλοι ανησυχούμε για τις ιώσεις που μπορεί να ταλαιπωρούν την οικογένειά μας. Ακολουθώντας απλές πρακτικές μπορούμε να ενισχύσουμε την άμυνα του οργανισμού και να θωρακίσουμε τα παιδιά μας ενόψει του χειμώνα που έρχεται.

■ Διατροφή

Τα τρόφιμα που θωρακίζουν την υγεία είναι αυτά που περιέχουν αντιοξειδωτικές βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Στη συνέχεια αναφέρονται οι τροφές στις οποίες τα συστατικά αυτά βρίσκονται σε μεγάλη περιεκτικότητα.

Τα ω - 3 λιπαρά οξέα βοηθούν στην τόνωση του οργανισμού. Θα τα βρείτε σε λιπαρά ψάρια, όπως οι σαρδέλες, ο κολιός, το σκουμπρί, ο σολομός και η πέστροφα. Εκτός από τα ψάρια, ανιχνεύονται σε ξηρούς καρπούς, όπως τα φιστίκια, στο σουσάμι και κατά συνέπεια και στο σησαμέλαιο, καθώς και στο λιναρόσπορο.

Η βιταμίνη C είναι ένας από τους καλύτερους συμμάχους του οργανισμού κατά των ιώσεων. Θα τη βρείτε σε μεγάλες συγκεντρώσεις σε ωμές κόκκινες και πράσινες πιπεριές, ακτινίδια, μπρόκολο (στον ατμό), ωμό λάχανο, φράουλες, πορτοκάλια και χυμό ντομάτας.

Το β - καροτένιο συμβάλλει επίσης στην άμυνα του οργανισμού. Περιέχεται κυρίως σε φρούτα και λαχανικά με έντονο κίτρινο και πορτοκαλί χρώμα, όπως τα καρότα αλλά και η ντομάτα, και στα πράσινα λαχανικά, όπως το μαρούλι, το σπανάκι και το μπρόκολο.

Τροφές πλούσιες σε βιταμίνη Ε, όπως το ελαιόλαδο, οι ξηροί καρποί, τα σκουρόχρωμα φυλλώδη λαχανικά και το κρασί, είναι επίσης σημαντικές για την καλή λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος

■ Υγιεινή

• Προσωπική

Καλό πλύσιμο των χεριών πρίν την κατανάλωση φαγητού, μετά την τουαλέτα, παιχνίδι στο πάρκο, επιστροφή απο σχολείο κτλ.
Χρήση αλκοολούχου αντισηπτικού gel ή μαντηλιών μετά το πλύσιμο ιδιαίτερα σε εξωτερικούς χώρους. Το αφήνουμε να στεγνώσει καλά.
Φτάρνισμα σε χαρτομάντηλο ή στον αγκώνα μας και στη συνέχεια πετάμε το χαρτομάντηλο και πλένουμε τα χέρια μας.
Δέν ακουμπάμε τα χέρια μας στο στόμα, τη μύτη ή τα μάτια μας.
Δέν μοιραζόμαστε ποτήρια, μαχαιροπήρουνα, πιάτα, πετσέτες.

• Περιβάλλον

Καλή απολύμανση κοινόχρηστων χώρων και (σπίτι και σχολείο).
Καλός αερισμός σπιτιού και σχολείου.
Αποφυγή χώρων με συνωστισμό ιδιαίτερα σε εποχή έξαρσης ιώσεων.
Αποφυγή έκθεσης του παιδιού σε παθητικό κάπνισμα.
Αποφυγή λούτρινων παιχνιδιών ιδιαίτερα στο σχολείο και συχνή απολύμανση των παιχνιδιών και των πάγκων.

Κρατάμε το παιδί στο σπίτι όταν αρρωστήσει - επιστροφή μόνο όταν ελεύθερο συμπτωμάτων για 48 ώρες (ιδιαίτερα όταν πρόκειται για γαστρεντερίτιδα).
Προστασία νεογνών και μικρών βρεφών ιδιαίτερα σημαντική. Πλήρης αποφυγή επαφής με αρρώστους - εάν δεν είναι εφικτό τότε πρέπει ναι φορούν μάσκα προστασίας στόματος και μύτης.

■ Εμβόλια

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος πρόληψης σοβαρών ασθενειών της παιδικής ηλικίας.
Προστασία ευπαθών μελών της οικογένειας.
Εθνικό πρόγραμμα εμβολιασμών. Μην ξεχνάτε τις επαναληπτικές δόσεις!
Εμβόλιο κοινής γρίπης συνιστάται σε παιδιά που πάνε σε παιδικό σταθμό. Περίοδος εμβολιασμού Νοέμβριος - Φεβρουάριος. 2 δόσεις αν <2 ετών και πρώτη φορά.
Αποφυγή εμβολιασμού κατά τη διάρκεια ίωσης.
Κανένα εμβόλιο δεν αντενδείκνυται σε υγιή παιδιά και δεν χρειάζεται απομόνωση του παιδιού μετά τον εμβολιασμό.

Οι ιώσεις δεν θεραπεύονται με αντιβίωση - υποστηρικτική αγωγή μόνο. Δίνονται μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του παιδίατρου για τη θεραπεία τυχόν βακτηριακών (δευτεροπαθών) επιπλοκών. Η άσκοπη χρήση τους εκθέτει το παιδί στους κινδύνους αλλεργικών αντιδράσεων, παρενεργειών και συμβάλλει στη δημιουργία ανθεκτικών μικροβίων. Τα μέτρα αντιμετώπισης περιλαμβάνουν την ανάπαυση και την ανακούφιση από τα συμπτώματα όπως η χορήγηση αντιπυρετικών, οι ενσταλάξεις φυσιολογικού ορού στη μύτη και η αύξηση της υγρασίας του περιβάλλοντος για τη διευκόλυνση της αποβολής των εκκρίσεων. Επίσης σε υψηλό πυρετό βοηθά ένα χλιαρό λουτρό και η λήψη πολλών υγρών και χυμών. Σε περίπτωση γαστρεντερίτιδας, συνιστάται η κατανάλωση αρκετών υγρών (νερό, Almora) ή ελαφρά δίαιτα (δεν χρειάζεται η αποφυγή γάλακτος εκτός εάν τα συμπτώματα διαρκούν πάνω από 3 – 5 ημέρες). Συμβουλευτείτε τον παιδίατρο.

newsbeast.gr

Η Μάχη του Σαρανταπόρου, 9-10 Οκτωβρίου 1912

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

2 λεπτά ·

proedriki-froura.gr

Η Μάχη του Σαρανταπόρου, 9-10 Οκτωβρίου 1912- Ξεκινά ο Θρύλος των Ευζώνων - Προεδρική Φρουρά

Την 5η Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο κατά της Τουρκίας και η Μάχη του Σαρανταπόρου ήταν η πρώτη σημαντική νίκη του ελληνικού στρατού στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο.
Η Στρατιά Θεσσαλίας, αφού πέρασε την 5η Οκτωβρίου την ελληνοτουρκική μεθόριο, απώθησε αρχικά τα τουρκικά φυλάκια των συνόρων και στη συνέχεια, την 6η Οκτωβρίου, τα εγκαταστημένα στην Ελασσόνα και Δεσκάτη τμήματα του εχθρού. Από την 7η Οκτωβρίου η Στρατιά άρχισε να προελαύνει προς τα βόρεια για να συναντήσει τις κύριες τουρκικές δυνάμεις, υπό το Στρατηγό Ταξίν Πασά, εγκαταστημένες αμυντικά στην οχυρή τοποθεσία Σαρανταπόρου και Λαζαράδων-Βογκόπετρας.
Η αμυντική γραμμή των στενών του Σαρανταπόρου ήταν φυσικώς οχυρή με εξαίρετα πεδία βολής προ αυτής. Επιπλέον είχε γίνει υποδειγματική αμυντική οργάνωση του τουρκικού στρατού απο τους Γερμανούς. Το σχέδιο της Τουρκικής Διοίκησης προέβλεπε σταθερή άμυνα με το σύνολο σχεδόν των δυνάμεών της, με σκοπό την απόφραξη των κατευθύνσεων Ελασσόνα-Σέρβια και Δεσκάτη-Λαζαράδες-Σέρβια και την απαγόρευση της προελάσεως του Ελληνικού Στρατού προς τα βόρεια.Το στρατηγείο του 8ου σώματος του τουρκικού στρατού βρισκόταν στα Χάνια της Βίγλας, ενώ το στρατηγείο μίας τουρκικής εφεδρικής μεραρχίας (10 τάγματα πεζικού) στο Γλύκοβο (Σαραντάπορο). Για την υπεράσπιση των στενών οι Τούρκοι είχαν διαθέσει 14 τάγματα πεζικού, 12 πυροβόλα, 3 λόχους πολυβόλων και 2 ίλες ιππικού. Ένα ακόμη τάγμα τουρκικού πεζικού βρισκόταν στο Λιβάδι.
Το σχέδιο ενεργείας του Ελληνικού Γενικού Στρατηγείου, υπό τις διαταγές του εγκατεστημένου στο Χάνι Χατζηγώγου τότε Διαδόχου και Αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου, προέβλεπε επίθεση κατά μέτωπο εναντίον των αμυνόμενων τουρκικών δυνάμεων στα Στενά Σαρανταπόρου, με ταυτόχρονη και από τα δύο πλευρά υπερκερωτική ενέργεια προς τα Σέρβια για την κατάληψη της γέφυρας του Αλιάκμονα και την αποκοπή της σύμπτυξης του εχθρού. Η επίθεση αυτή θα συνδυαζόταν και με ευρύτερο κυκλωτικό ελιγμό, από την περιοχή του χωριού Κρανιά, δια μέσου του πόρου Ζάμπουρδας προς την Κοζάνη.

Το Σαραντάπορο απ” όπου περνούσε ο δημόσιος 
δρόμος Ελασσόνας – Σερβίων, είχαν οργανώσει αμυντικά 
Γερμανοί αξιωματικοί, οργανωτές του τούρκικου στρατού 
και θεωρούνταν απόρθητο

1) Η Ελληνική στρατιά της Θεσσαλίας. Αποτελούνταν από 6 μεραρχίες (1η, 2η, 3η, 4η, 5η και 6η), από 1 ταξιαρχία ιππικού και 2  αποσπάσματα ευζώ­νων. Συνολικά διέθετε 49 τάγματα πεζικού, 6 τάγματα ευζώνων, 60 πολυ­βόλα, 26 πεδινές και 5 ορειβατικές πυροβολαρχίες, 8 ίλες ιππικού, 6 ημιλαρχίες, 7 λόχους μηχανικού, 2 λόχους τηλεγραφητών και 2 λόχους γεφυροποιών. Το σύνολο των ανδρών της ανέρχονταν σε 80.000 καλά εκπαιδευμέ­νους και με άριστο ηθικό. Επικεφαλής της ήταν ο αρχιστράτηγος διάδοχος Κων/νος με επιτελάρχη τον υποστράτηγο Παναγιώτη Δαγκλή και υπαρ­χηγό του επιτελείου του αντισυνταγματάρχη Βίκτωρα Δούσμανη.
2) Η τούρκικη στρατιά αποτελούνταν από το 8ο σώμα στρατού, που περιλάμ­βανε την 22α μεραρχία Κοζάνης, την έφεδρη μεραρχία Ανασελίτσας (Νε­άπολης), και την έφεδρη μεραρχία Δράμας. Συνολικά διέθετε 21 τάγματα πεζικού, 2 ίλες ιππικού, 22 πυροβόλα και 3 λόχους πολυβόλων. Επικεφαλής της ήταν ο γέρος στρατηγός Χασάν Ταξίν πασάς.
Η ευρύτερη αμυντική γραμμή στην οποία οι Τούρκοι είχαν αποφασίσει να αμυνθούν ξεκινούσε ανατολικά από το χωριό Λιβάδι και έφτανε δυτικά ως τους Λαζαράδες. Η κύρια τοποθεσία άμυνας τους ήταν η νότια έξοδος των στενών του Σαρανταπόρου. Στη γραμμή Βίγλας – Γλύκοβου είχαν εγκα­ταστήσει 14 τάγματα πεζικού, 12 πυροβόλα, 2 λόχους πολυβόλων και 2 ίλες ιππικού. Στο χωριό Λιβάδι είχαν τοποθετήσει ένα τάγμα πεζικού και άλλα 4 τάγματα πεζικού με ένα λόχο πολυβόλων τα είχαν τοποθετήσει στην τοπο­θεσία Πάδες – Λαζαράδες, για τη φύλαξη της ημιονικής διάβασης που οδη­γεί στον Αλιάκμονα και του αμαξιτού δρόμου Δεσκάτης – Παλιουριάς -Λαζαράδων – Σερβίων.
Η ελληνική στρατιά αριθμητικά υπερείχε της τουρκικής, που στήριζε την άμυνα της στην οχυρή τοποθεσία. Ακόμα εδώ πρέπει να προσθέσουμε πως οι Τούρκοι δεν υπολόγιζαν και πολύ την μαχητικότητα του ελληνικού στρα­τού, ύστερα από την ήττα του 1897.
Ο Ελληνικός στρατός εξορμώντας από τη θεσσαλική πεδιάδα, την αυγή της 5ης Οκτωβρίου 1912 πέρασε την ελληνοτουρκική μεθόριο και μπήκε στο έδαφος που κατείχε η Τουρκία. Προελαύνοντας με ενθουσιασμό και πίστη για τη νίκη, συνάντησε τον εχθρό στη Μελούνα, όπου ύστερα από ολιγόωρη μάχη κατόρθω­σε να τον τρέψει σε φυγή και να εισέλθει την επομένη θριαμβευτικά στην Ελασ­σόνα. Από κει προχωρώντας πάντα εμπρός έφτασε, ύστερα από μερικές μικροσυμπλοκές με εχθρικά τμήματα που φύλαγαν τις διαβάσεις του Ολύμπου και των Καμβουνίων, στα περίφημα στενά του Σαρανταπόρου, θέση από τη φύση οχυρά, που όπως είπαμε κατείχε ο κύριος όγκος της τουρκικής στρατιάς.
Το Σαραντάπορο απ” όπου περνούσε ο δημόσιος δρόμος Ελασσόνας – Σερβίων, είχαν οργανώσει αμυντικά Γερμανοί αξιωματικοί, οργανωτές του τούρκικου στρατού και θεωρούνταν απόρθητο. Μάλιστα ο Γερμανός στρα­τηγός Φον Ντερ Γκόλτς (Von der Goltz) είχε δηλώσει κατηγορηματικά πως «τα στενά του Σαρανταπόρου θα ήταν ο τάφος του ελληνικού στρατού», αν επιχειρούσε να τα παραβιάσει.
Το Ελληνικό στρατηγείο βλέποντας τις δυσκολίες που παρουσίαζε η κα­τά μέτωπο επίθεση για την παραβίαση των στενών και τις μεγάλες θυσίες που απαιτούσε, σχεδίασε όπως, σύγχρονα με την κατά μέτωπο επίθεση, γί­νει και υπερκέραση των εχθρικών θέσεων και από τα δύο πλευρά του.
Τη μετωπική επίθεση διατάχτηκαν να κάνουν η 1η, 2η και 3η μεραρχίες, την δε υπερκέραση του μεν αριστερού (ανατολικού) πλευρού το απόσπα­σμα του συνταγματάρχη Κων/ντίνου Κωνσταντινόπουλου (2ο και 6ο τάγμα­τα ευζώνων) του δε δεξιού (δυτικού) η 4η μεραρχία.
Ειδικότερα: η 1η μεραρχία διατάχτηκε να καταδιώξει τον εχθρό στην κατεύθυνση Νεοχωρίου – Λαβανίτσας (Λάβας) – Σερβίων, η 2η κατά μήκος των στενών, ενώ η 3η θα βάδιζε πίσω από τη 2η στον αμαξιτό δρόμο του Σαρανταπόρου. Η 4η μεραρχία είχε διαταχτεί να προχωρήσει προς το Λιβαδερό και Μεταξά και από κει να κατεβεί στα στενά της Πόρτας και την κοιλάδα του Αλιάκμονα.

Δυτικά της 4ης μεραρχίας διατάχτηκε η 5η να επιχειρήσει άλλη ευρύτερη κυκλωτική κίνηση. Να περάσει τα Καμβούνια και τον Αλιάκμονα και δια της κοιλάδας του ποταμού να προχωρήσει και να καταλάβει τη γέφυρα των Σερβίων, κυκλώνοντας έτσι τον εχθρό και αποκόπτοντας το δρόμο υποχώ­ρησης των στρατευμάτων του.
Με την 5η μεραρχία διατάχτηκαν να συμπράξουν και η ταξιαρχία ιππι­κού, που διοικούσε ο Αλέξανδρος Σούτσος, καθώς και το ανεξάρτητο από­σπασμα του συνταγματάρχη Στέφανου Γεννάδη, που κινήθηκαν από την πλευρά της Δεσκάτης προς την Ελάτη.
Η τακτική μάχη άρχισε τις πρώτες απογευματινές ώρες της 9ης Οκτωβρί­ου με κατά μέτωπο επίθεση των 3 πρώτων μεραρχιών, που είχαν μεγάλες απώλειες γιατί δεν είχαν την κάλυψη του πυροβολικού, το οποίο, λόγω των εδαφικών ανωμαλιών, δυσκολεύονταν να προχωρήσει. Μόλις στις 2 η ώρα το απόγευμα το ελληνικό πυροβολικό κατέλαβε κατάλληλες θέσεις από τις οποίες άρχισε να υποστηρίζει την προέλαση του πεζικού, που συνέχισε να προχωρεί κάτω από τα αδιάκοπα πυρά του εχθρού, φτάνοντας ως που νύ­χτωσε σε απόσταση 500-700 μέτρων από τις τούρκικες θέσεις.
Στο μεταξύ η 5η μεραρχία, η οποία σύμφωνα με το σχέδιο των επιχειρήσεων είχε κινηθεί το πρωί της 8ης Οκτωβρίου από το Κεφαλόβρυσο, όταν έφτασε στο Λουτρό πληροφορήθηκε πως εχθρικά στρατεύματα (4 τάγματα πεζικού με λό­χο πολυβόλων) συνολικής δύναμης 5.000 περίπου ανδρών κατείχαν τη γραμμή Πάδες (Βογγόπετρα) – Λαζαράδες και έφραζαν τη διάβαση για τον Αλιάκμο­να. Για την απώθηση των τουρκικών αυτών στρατευμάτων διεξήχθηκε η ονο­μαστή μάχη των Λαζαράδων, το όνομα της οποίας μαζί με του Σαρανταπόρου αναγράφονται στην πρόσοψη του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, στην πλα­τεία των παλαιών ανακτόρων (σημ. Βουλή των Ελλήνων), ανάμεσα στα ονόμα­τα των άλλων μεγάλων θριάμβων του στρατού μας στους πολέμους.

Η μάχη των Λαζαράδων άρχισε το μεσημέρι της 9ης Οκτωβρίου και υπήρξε σφοδρή. Ο εχθρός κατείχε και εδώ οχυρές θέσεις και πρόβαλε σθε­ναρή αντίσταση.

Ο στρατός μας (16ο, 22ο και 23ο συντάγματα) πολεμώντας με ασυγκράτη­τη ορμή και απαράμιλλη γενναιότητα κατόρθωσε τις μεταμεσημβρινές ώρες να απωθήσει τα εχθρικά στρατεύματα, που κατείχαν την αριστερή πλευρά, στη θέση «Πάδες» και να την καταλάβει ενώ τα άλλα που κατείχαν τη δεξιά υπεράσπιζαν τις θέσεις τους με πείσμα και επέμειναν να τις διατηρήσουν.
Τη διεξαγωγή της μάχης αντιλήφθηκε από τις βροντές των πυροβόλων το ανεξάρτητο απόσπασμα ευζώνων του συνταγματάρχη Γεννάδη, το οποίο υστέρα από τη νικηφόρα μάχη στη Δεσκάτη, είχε περάσει το βουνό της Βουνάσιας και είχε φτάσει στην Ελάτη, απέναντι από το μοναστήρι της Ζάβορδας και κατευθύνονταν στον Αλιάκμονα για να τον γεφυρώσει. Με δική του πρωτοβουλία έσπευσε και έλαβε μέρος στη μάχη, αφήνοντας δύο λό­χους του να εργαστούν για την ζεύξη του ποταμού στον πόρο Λογγά.

Ο εχθρός, ύστερα από τη δυναμική αυτή παρέμβαση των ευζώνων, δεν μπόρεσε να κρατηθεί και το απόγευμα, γύρω στις 6 η ώρα, υποχώρησε στο δρόμο Δεσκάτης – Σερβίων. Στη διάρκεια δε της νύχτας που ακολούθησε υποχώρησε για τη «Μαύρη Ράχη».
Την ίδια νύχτα (9-10 Οκτωβρίου) το τούρκικο Στρατηγείο, που είχε πλη­ροφορηθεί τόσο την έκβαση της μάχης των Λαζαράδων, όσο και την υπερ­κέραση του δυτικού του πλευρού από την 4η μεραρχία, τμήματα της οποίας είχαν αφιχθεί στα υψώματα του Πολυρράχου, από όπου απειλούσαν τα στε­νά στις Πόρτες, για ν” αποφύγει την κύκλωση, διέταξε την υποχώρηση όλης της στρατιάς από το Σαραντάπορο.
Η υποχώρηση έγινε στη διάρκεια της νύχτας, στο σκοτάδι και την πυκνή ομίχλη, που είχε σκεπάσει τα πάντα, ύστερα από συνεχή ραγδαία βροχή, χωρίς να γίνει αντιληπτή.
Οι Τούρκοι υποχωρώντας πανικόβλητοι για τα Σέρβια εγκατέλειψαν στο πεδίο της μάχης ολόκληρο το πυροβολικό (22 πυροβόλα) και άφθονο άλλο πολεμικό υλικό.
Στα ανατολικά υψώματα του Πολυρράχου προσέκρουσαν στις προφυλακές της 4ης μεραρχίας, που είχαν καταλάβει εκεί θέσεις για να αποκόψουν την υποχώρηση τους. Διεξήχθηκε τότε πεισματώδης μάχη (μάχη Πόρτας), τις πρωινές ώρες της 10η Οκτωβρίου, στην οποία έχασαν τη ζωή τους οι:
Παπαδήμας Αγησίλαος, ταγματάρχης
Λογοθέτης Ξενοφώντας, ανθ/γός
Γεωργαντάς Κυριάκος, λοχίας
Κρέστας Ιωάννης, δεκανέας
Κοτσίρης Ιωάννης, υποδεκανέας
και οι στρατιώτες:
Χρυσομάλλης Μιλτιάδης,
Κούβελας Ευστράτιος,
Κα-σιμάτης Αριστείδης,
Καρδάρας Βασίλειος,
Μαρτζουκάτος Λεωνίδας,
Δρί-βας Κυριάκος,
Πλαγιανάκος Παναγιώτης,
Μανωλάκης Χρήστος,
Ζερβόλης Κων/νος,
Λιακουνάκης Θωμάς,
Καραμπάτσος Αλέξανδρος
και Σωτηρόπουλος Νικόλαος, του 8ου συντάγματος Πεζικού.

Ιωάννης Βελισσαρίου, ο Διοικητής των Ευζώνων που έκανε τα Ευζωνικά Τάγματα τους πρώτους καταδρομείς
Στη Μάχη του Σαρανταπόρου (9 Οκτωβρίου 1912) προωθείται γρήγορα με το τάγμα του και βρίσκεται στα μετόπισθεν του εχθρού, σπέρνοντας τον πανικό και συμβάλλοντας στη γενική υποχώρηση των Οθωμανικών δυνάμεων. Το ίδιο θα κάνει και την μάχη του Μπιζανίου
Όλοι τους θάφτηκαν στον τύμβο του ηρώου στις Πόρτες, εκτός από τον ταγματάρχη Παπαδήμα, που θάφτηκε κάτω από το Ιερό Βήμα του ναού των Αγίων Αποστόλων του Πολυρράχου. Μέσα στον περιτοιχισμένο χώρο του ηρώου των πεσόντων, ανάμεσα στα κυπαρίσσια, ανεγέρθηκε το 1973, με δαπάνες και προσωπική εργασία των ιερέων της ιεράς Μητρόπολης Σερβίων και Κοζάνης μικρός ναός, σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης προς τους πεσόντες. Ο ναός τιμάται στο όνομα των Αγίων Ευλαμπίου και Ευλαμπίας. Στο ναό αυτό την ημέρα της επετείου της ηρωικής μάχης (10 Οκτωβρίου) κάθε χρόνο, τελείται από το Μητροπολίτη, παρουσία των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, αντιπροσωπειών των σχολείων και πλήθους λαού, θεία λειτουργία και ιερό μνημόσυνο.

Οι απώλειες του εχθρού ήταν πολύ μεγαλύτερες· θάφτηκαν σε ομαδι­κούς τάφους δεξιά και αριστερά του δημόσιου δρόμου.

Τα στρατεύματα μας, που είχαν πάρει μέρος στη μάχη των Λαζαράδων διανυχτέρευσαν στα νοτιοανατολικά υψώματα του χωριού. Εκεί τα συνά­ντησε την επομένη περίπολος της 4ης μεραρχίας, στην οποία μετείχε και ο λογοτέχνης και δημοσιογράφος Σπύρος Μελάς, ο οποίος στο βιβλίο του «Οι πόλεμοι του 1912-1913″ (σελ. 99), γράφει τα εξής:
«Η βροχή είχε πάψει. Ο ήλιος μεγάλος, φλογοπόρφυρος, βυθούσε στον κα­ταπράσινο κάμπο. Είχε ξαστερώσει πια και ξεχωρίζαμε καθαρά στον ορί­ζοντα τους καπνούς απ” τις φωτιές των αντρών. Σε λίγο, πιέζοντας τ” άλογα μας, βρισκόμαστε στον καταυλισμό των ευζωνικών ταγμάτων, ζωντανές σε­λίδες της Ιλιάδας με τα σφαχτά στις σούβλες και τις συντροφιές των πολεμι­στών, που άλλοι μας ιστορούσαν τις περιπέτειες τους και άλλοι καθάριζαν τα ντουφέκια τους.
Ωστόσο ξαφνιάστηκα σαν είδα τους ευζώνους να φορούν άσπρα μαντήλια πάνω από τα φέσια τους. Μας διηγήθηκαν με πίκρα κι απογοήτευση, ότι στη μάχη της περασμένης μέρας, μπροστά στους Λαζαράδες που η πέμπτη μεραρ­χία είχε αποδεκατίσει την τούρκικη δύναμη που υπεράσπιζε το χωριό, το πυρο­βολικό μας τους είχε περάσει για Τούρκους καθώς είχανε προχωρήσει πολύ, τους είχε στείλει βροχή οβίδες και είχε σκοτώσει – λέγανε – τριανταπέντε. Μά­ταια προσπάθησα να τους πείσω, ότι τέτοιες παρεξηγήσεις – όπως είχα διαβά­σει – ήτανε μοιραίες και σχεδόν αναπόφευκτες σε κάθε πόλεμο, από τον καιρό μάλιστα που είχε γίνει παραδεκτό σ” όλους τους στρατούς το χακί…»
Οι απώλειες του στρατού μας στη μάχη των Λαζαράδων έφτασαν τους 150 νεκρούς και τραυματίες. Ανάμεσα στα πρώτα θύματα ήταν και ο συ­νταγματάρχης (Κυριακούλης) Λ. Μαυρομιχάλης, διοικητής του 22ου συντάγματος και οι ανθ/γοί Κανελλόπουλος και Σαμπλής. Ο Μαυρομιχάλης είχε τραυμα­τιστεί θανάσιμα στην κοιλιακή χώρα από δυο εχθρικές σφαίρες, την ώρα που κατόπτευε το έδαφος για να τοποθετήσει το σύνταγμα του. Πέθανε ύστερα από δύο μέρες στο Λουτρό. Η σορός του μεταφέρθηκε στη Λάρισα, όπου και κηδεύτηκε. Όλοι οι άλλοι θάφτηκαν στο πεδίο της μάχης. Οι τάφοι τους, χορταριασμένοι, σώζονται ακόμα.

Ύστερα από την άτακτη υποχώρηση των τούρκικων στρατευμάτων ο στρατός μας λευτέρωσε τα χωριά Ελάτη, Λαζαράδες, Τρανόβαλτο και Μικρόβαλτο και έφτασε στον Αλιάκμονα. Εδώ χρειάστηκε να καθυστε­ρήσει για λίγο γιατί η γεφύρωση του ποταμού παρουσίαζε δυσκολίες. Οι πολλές βροχές των τελευταίων ημερών είχαν αυξήσει τα νερά του. Είχα­με μάλιστα και θύματα. Ο γενναίος ανθυπίλαρχος Κορδής με 3 άνδρες του προσπαθώντας να τον περάσουν έφιπποι, πνίγηκαν στο ορμητικό ρεύ­μα του. Η γεφύρωση έγινε στον πόρο Λογγά. Εκεί υπήρχε ένα μετόχι του μοναστηριού της Ζάβορδας, όπου έμεναν υπάλληλοι με τα ζώα, που καλ­λιεργούσαν τα χωράφια του μοναστηριού. Το μηχανικό της μεραρχίας ξεσκέπασε τους στάβλους του μετοχιού από όπου πήρε την ξυλεία, την οποία χρησιμοποίησε για την κατασκευή της γέφυρας. Έτσι πέρασε το ποτάμι ο στρατός μας και συνέχισε την πορεία του για την Κοζάνη.

Οι απώλειες του στρατού μας στις μάχες του Σαρανταπόρου και των Λα­ζαράδων ήταν:

Νεκροί αξιωματικοί 18, νεκροί οπλίτες 156

τραυματίες αξιωματικοί 30, τραυματίες οπλίτες 965

Στους χώρους που θάφτηκαν οι νεκροί στους Λαζαράδες και στις Πόρτες κάθε χρόνο στις επετείους των μαχών αυτών (9 και 10 Οκτωβρίου) λαμβά­νουν χώρα σεμνές εκδηλώσεις με επιμνημόσυνες δεήσεις και καταθέσεις στεφάνων από μέρους των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών του Νομού Κοζάνης.

Το απόγευμα της 10ης Οκτωβρίου 1912 μπήκαν στην πόλη των Σερβίων, κατεβαίνοντας από τα κάστρα, οι πρώτοι Έλληνες στρατιώτες. Δέκα τέσσερις ιππείς με επικεφαλής τον υπίλαρχο Πέτρο Μάνο. Μπαίνοντας αντίκρυσαν ένα φρικιαστικό θέαμα. 117 Έλληνες κείτονταν νεκροί στους δρό­μους της ιστορικής πόλης. Ήταν κάτοικοι των Σερβίων και των γύρω χω­ριών. Τους είχαν συλλάβει οι Τούρκοι με την κήρυξη του πολέμου και τους κρατούσαν ως ομήρους στις φυλακές. Την νύχτα που είχε προηγηθεί, με την υποχώρηση των στρατευμάτων τους από το Σαραντάπορο, οι Τούρκοι των Σερβίων άνοιξαν τις φυλακές. Και ενώ οι Έλληνες όμηροι έφευγαν, οι Τούρ­κοι που παραφύλαγαν σε γωνιές των δρόμων τους πυροβολούσαν και τους σκότωναν. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και οι ιερείς:
Παπανικόλας Στεργιόπουλος από το Παλαιογράτσανο
Παπαγιώργος Κατσούνης από το Ορτάκι (σημ. Πλατανόρεμμα) Παπαβασίλης Παπαβασιλείου, Παπαθανάσης Μπατσίλας και Παπαγιάννης Παπαγιάννη από το Μεταξά
καθώς και ο δάσκαλος Κάρπος Κων/νος από το Λιβάδι του Ολύμπου.
Εκτός από τους τρεις παραπάνω ιερείς, από το χωριό Μεταξά ήταν ακό­μα 41 άτομα, ανάμεσα στους εκτελεσθέντες στους δρόμους της πόλης των Σερβίων. Το ηρωικό αυτό χωριό των Καμβουνίων θεωρούνταν, όχι άδικα, από την τουρκική διοίκηση ότι κατοικούνταν από ανυπότακτους Έλληνες, έτοιμους ανά πάσα στιγμή να πάρουν τα όπλα εναντίον του δυνάστη. Πα­λιότερα ήταν έδρα των κλεφταρματολών της περιοχής. Έχοντας όλα αυτά υπ” όψει τους οι Τούρκοι, στις παραμονές του πολέμου, συνέλαβαν όλους τους άρρενες κατοίκους του, ως ύποπτους εξέγερσης και τους μετέφεραν στις φυλακές των Σερβίων.

Τα θύματα της τούρκικης αυτής θηριωδίας θάφτηκαν σε ομαδικούς τά­φους. Τη νεκρώσιμη ακολουθία τέλεσε ιερέας του στρατού.

Η εγκληματική αυτή ενέργεια των Τούρκων προκάλεσε την οργή των Ελλήνων κατοίκων των Σερβίων, οι οποίοι αντεκδικούμενοι έβαλαν φωτιά στην τούρκικη συνοικία της πόλης και έκαψαν πολλά σπίτια.
Την λαμπρή νίκη του στρατού μας στο Σαραντάπορο τραγούδησε ο ποι­ητής Γεώργιος Σουρής με τους παρακάτω στίχους:
Βροντούν τα όρη, τα βουνά, κάτω στην Ελασσόνα,
πέρα στο Σαραντάπορο πέφτουν πολλά κανόνια.
Τα ρίχνουν Ελληνόπουλα, παιδιά ανδρειωμένα,
για να ξυπνήσουν ήρωες απ” το εικοσιένα.
Ξύπνα Δεσπότη Γρεβενών, να ιδής τη λευτεριά σου,
να ιδής σημαία Ελληνική, που στέκει στα βουνά σου.
Λεν θα ξυπνήσεις άραγε, Δεσπότη ανδρειωμένε,
να ιδής στα Σέρβια τη σφαγή, παπάδες αγιασμένοι,
που κείτονται σαν τα τραγιά, στο αίμα βουτηγμένοι.
Την επομένη, 11 Οκτωβρίου, πέρασε από τα Σέρβια ο Αρχιστράτηγος -Διάδοχος Κωνσταντίνος με τους επιτελείς του, που με πόνο ψυχής πληροφο­ρήθηκε το αποτρόπαιο έγκλημα των Τούρκων, παίρνοντας εκδίκηση για την ήττα τους στο Σαραντάπορο.
Στα Σερβία το Ελληνικό Στρατηγείο κυκλοφόρησε την παρακάτω προ­κήρυξη σε γλώσσα Ελληνική, Τουρκική και Αλβανική:

ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΚΑΙ ΗΠΕΙΡΩΤΑΙ
Καταλύοντες την τέως διοίκησιν εις τας καταλαμβανομένας χώρας, φέρομεν την ελευθερίαν, την πρόοδον, τον πολιτισμόν εις όλους τους κα­τοίκους της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Το ίδιον αίμα ρέει εις τας φλέ­βας μας. Οιανδήποτε γλώσσαν και αν ομιλούν, οιανδήποτε θρησκείαν και αν έχουν, θα απολαύσουν των αυτών δικαιωμάτων υπό την Ελληνικήν Διοίκησιν. Καλούμεν όλους τους κατοίκους να επανέλθωσιν εις τα ειρηνικά των έργα και να μη φοβώνται καμμίαν τιμωρίαν εφ” όσον δεν αντιστρατεύονται εις τας διαταγάς των Ελληνικών δυνάμεων. Ερχόμεθα ως ελευθερωταί και καλούμεν τους αδελφούς Αλβανούς, οι οποίοι εί­ναι από το αυτό γένος με ημάς, να λάβωσι τα όπλα και να συμπράξωσι μεθ” ημών.
Στα Σερβία έφτασε, ακολουθώντας το επιτελείο και ο εθνικός μας ποιη­τής Σπύρος Ματσούκας. Προσκυνώντας το νωπό τάφο των αθώων θυμάτων της τουρκικής θηριωδίας απήγγειλε τους στίχους:
Ξυπνάτε από τα μνήματα, αδικοσκοτωμένοι
να δήτε την πατρίδα σας, την ελευθερωμένη
Ξυπνάτ” από τα μνήματα ραγιάδες, σεις ραγιάδες
ξυπνάτε κι ήλθε η Πασχαλιά, χάθηκαν οι αγάδες.
Σχετικά με τη φοβερή σφαγή των άμαχων στα Σέρβια, του αποτρόπαιου αυτού εγκλήματος, ο ανταποκριτής των «Τάιμς» του Λονδίνου Χρόφορδ ΙΊράις έγραφε στην εφημερίδα του:
«Πάντοτε υπήρξεν αδύνατον να αντιληφθώμεν διατί πράττουσι τοιαύ­τα εγκλήματα. Η εν Σερβίοις σφαγή ουδόλως ήτο αναγκαία. Ήτα αδικαιο­λόγητος και πιθανότατα θα προεκάλει αντεκδικήσεις εναντίον των Μου­σουλμάνων κατοίκων οίτινες παρέμειναν όπισθεν των ηττηθέντων. Εν τού­τοις καίτοι ουδεμία μομφή ήτο δυνατόν να δοθή εις τους Έλληνες αν εφήρμοζον το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» ουδεμία βιαιότης εσημειώθη».
Αλλά και άλλη βαρβαρότητα διέπραξαν οι Τούρκοι των Σερβίων. Τη φορά αυτή σε βάρος του Έλληνα λοχαγού του πυροβολικού Ζέρβα. Τον δολοφόνησαν άνανδρα στο κατάλυμα του με τσεκούρια, στη διάρκεια της επόμενης νύχτας.
Η νίκη του Σαρανταπόρου άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Ο στρατός μας προελαύνοντας λευτερώνει τις πόλεις της Μακεδονίας τη μία ύστερα από την άλλη…