Μελιτζάνες τηγανητές

Μελιτζάνες τηγανητές

Αυτό που πρέπει να κάνουμε πρώτα απ΄όλα είναι να ξεπικρίσουμε τις μελιτζάνες. Περίπου 1 ώρα ή έστω 1/2 ώρα πριν το ψήσιμο πλένουμε και κόβουμε τις μελιτζάνες (σε στρογγυλές φέτες) όχι παχειές λιγότερο από 1 πόντο πάχος. Τα φαρδιά κομμάτια μπορούμε να τα κόψουμε μισοφέγγαρα. Έχουμε έτοιμο ένα σκεύος με νερό και αλάτι διαλυμένο    (1 κουταλιά σούπας για 4-5 μελιτζάνες) και καθώς κόβουμε τις φέτες τις βάζουμε αμέσως στο νερό να μη προλάβουν να μαυρίσουν. Έχουμε κάτι πάνω στο νερό π.χ. ένα πιάτο να κρατάει τις φέτες μέσα στο νερό διότι έχουν την τάση να πλέουν. Όταν είναι η ώρα ετοιμάζουμε το κουρκούτι με νερό, αλεύρι, πιπέρι και ελάχιστο αλάτι. Η πυκνότητά του πρέπει να είναι μεσαίου βαθμού , ούτε νερουλό ούτε πολύ πηχτό, όσο χρειάζεται να έχει σταθερή συνοχή με τη μελιτζάνα. Όταν είναι έτοιμο και το κουρκούτι , τότε ξεπλένουμε τις μελιτζάνες και τις στραγγίζουμε. Τις αλατίζουμε ελάχιστα έως καθόλου. Εν τω μεταξύ έχουμε βάλει και το τηγάνι να κάψει το λάδι. Βουτάμε μια - μια φέτα στο κουρκούτι, αφήνουμε το περίσσιο να φύγει και τηγανίζουμε σε κάπως ζωηρή πυρά ώστε να μη λαδοπιούν αλλά και να μη καούν απέξω γρήγορα  Σε ένα δίσκο στρώνουμε λαδόχαρτο και όταν είναι έτοιμα τα βγάζουμε πάνω εκεί να φύγουν τα πολλά λάδια. Όταν τελειώσουμε και αφού κρυώσουν λίγο τα μεταφέρουμε σε μια πιατέλα για σερβίρισμα. Είναι ωραίο συνοδευτικό για όσπρια και χόρτα . Καλή επιτυχία! και Καλή σας όρεξη!

Συζητάμε με τη Βάσω Ψαράκη, εικονογράφο

http://familylife.gr/el/interviews/290-%CE%A3%CF%85%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CE%92%CE%AC%CF%83%CF%89-%CE%A8%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7,-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF

Συζητάμε με τη Βάσω Ψαράκη, εικονογράφο

digg

H εικονογράφος Βάσω Ψαράκη δουλεύει για τα παιδιά, εδώ και αρκετές δεκαετίες. Ζωγραφίζει, χαράσσει, φωτογραφίζει, κατασκευάζει, εμπνέεται.

Δημιουργεί μέσα από τις φιγούρες και τις ζωγραφικές της έναν άλλον κόσμο, ο οποίος ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο. Με χρώματα και φως. Γι' αυτό τα παιδιά την αγαπάνε. Μικρά και μεγάλα.

Συνέντευξη στη Δήμητρα Μαυρίδου

«Μου αρέσει η φύση, μου αρέσει να φωτογραφίζω, μου αρέσει να ταξιδεύω, αλλά πάντα για δουλειά, όχι σαν τουρίστας. Μου αρέσει να μαζεύω στοιχεία που με βοηθάνε στη δουλειά μου. Ανυπομονώ να βρεθώ μόνη μου και να δουλέψω, να ' χαθώ' μέσα στη δουλειά μου.»

Η φαντασία είναι αστείρευτη;

Η φαντασία δεν είναι αστείρευτη. Βρίσκεις πηγές. Στα δικά μου βιβλία, η έμπνευση έχει ξεκινήσει πρώτα από τις εικόνες. Μου αρέσει ο εξής συνδυασμός: να έρχονται οι εικόνες και μετά να γράφω αυτό που θέλω. Στο «Βατραχάκι με την κίτρινη γραμμή», πρώτα είδα το βατραχάκι, στο κτήμα μας στον Μαραθώνα, σε μια μικρή λίμνη και στη συνέχεια σκέφτηκα την ιστορία του. Στο ίδιο κτήμα κάποτε είχα δει μιαν αλεπού που μας κοίταξε στα μάτια περνώντας, έναν ερωδιό, μια νυφίτσα που είχε πάρει ένα ώριμο αχλάδι στα χέρια της κ.ο.κ. Συνέχεια μαζεύονται εικόνες στο μυαλό μου. Φωτογραφίζω και ό,τι μου κάνει εντύπωση στη φύση και κρατάω σημειώσεις. Έτσι περίπου πλάθω τις εικόνες για τα βιβλία μου.

Έρχονται πρώτα οι εικόνες ή οι λέξεις;

Όλη η ιστορία γίνεται πρώτα με την εικόνα. Κάποια στιγμή, επειδή είχαν σχηματιστεί μέσα μου πολλές εικόνες για πράγματα που ήθελα να ζωγραφίσω και δεν υπήρχαν στα βιβλία που μου ανέθεταν να εικονογραφήσω, αποφάσισα να γράψω εγώ ένα βιβλίο. Πάντοτε είχα την επιθυμία να ζωγραφίσω δράκοντες. Έως τότε, όμως, κανένα παραμύθι μου δεν είχε δράκοντες. Οπότε, αποφάσισα να δημιουργήσω εγώ ένα. Έτσι προέκυψαν τα 4 βιβλία της μάγισσας Σουμουτού, που φέτος κλείνει τα 10 χρόνια της. Όταν ξεκινάς να γράψεις κάτι, δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει. Αυτή, όμως, είναι και η δυναμική της γραφής. Προκύπτουν συνεχώς στοιχεία και πράγματα που θα μπορούσα να βάλω στην ιστορία μου.

Και όταν δεν γράφετε εσείς την ιστορία;

Μου αρέσει και όταν μου δίνουν το κείμενο και κάνω εγώ τις εικόνες. Είναι μια πρόκληση, η οποία έχει πολύ ενδιαφέρον. Είσαι εκτός τελείως, και πρέπει να μπεις στην ιστορία που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας. Κάνουμε μια γενική συζήτηση και προχωράμε. Διαβάζω το κείμενο σαν να είμαι απλός αναγνώστης, και σημειώνω τα σημεία που είναι ενδιαφέροντα για εικονογράφηση. Παίζει μεγάλο ρόλο η πρώτη εντύπωση, γιατί πάνω εκεί θα χτιστεί η ατμόσφαιρα. Στην πορεία, θα προστεθούν και άλλα στοιχεία, και οι εικόνες θα πάρουν μορφή. Εμένα μ' ενδιαφέρει να πιάνω την ατμόσφαιρα του βιβλίου, όπως εγώ την εννοώ. Χρησιμοποιώ διάφορες τεχνικές, με τέμπερα, φωτογραφίες με ζωγραφιά πάνω τους με αερογράφο, ξύσιμο, κολάζ κ.λπ.

Κάνω διάφορα φόντα και ζωγραφίζω εκ των υστέρων πάνω τους. Θυμάμαι ότι ο δάσκαλός μου, ο Ασαντούρ Μπαχαριάν, στο μάθημα της τέχνης του βιβλίου μάς έλεγε: «Δεν θα γυρίζω την κάθε σελίδα και θα νομίζω ότι το έχω ξαναδεί. Θα πρέπει να υπάρχει η έκπληξη σε κάθε σελίδα, η διαφορά. Είτε αυτό αφορά το χρώμα, είτε τα μεγέθη (μικρό-μεγάλο), είτε τις πολλές και διαφορετικές γωνίες. Πρέπει κάθε σελίδα να είναι διαφορετική, αλλά συγχρόνως να υπάρχει ενότητα».

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις;

Οι εικόνες βοηθάνε στο να καλλιεργήσει το παιδί τη φαντασία του. Φυσικά, χρειάζεται μέτρο. Να μην είναι πάρα πολλές οι εικόνες. Να υπάρχουν και κενά. Να μην του δίνει το βιβλίο όλες τις εικόνες έτοιμες. Να γεμίζει το παιδί τα κενά και να δημιουργεί τις δικές του εικόνες. Ένα εικονογραφημένο βιβλίο είναι η πρώτη του επαφή με την τέχνη. Βλέποντας διαφορετικές εικόνες για το ίδιο θέμα, αρχίζει να καλλιεργεί την αισθητική του και να εκφράζει τη γνώμη του, τι του αρέσει και τι όχι. Αν βλέπει ποικιλία σχημάτων, σχεδίων και χρωμάτων, το προτρέπεις να κάνει και αυτό το δικό του σχήμα. Το παιδικό βιβλίο δεν είναι μονοσήμαντο. Μπορεί να αποτελεί και έναυσμα για σκέψη, για δημιουργική ενασχόληση.

Η τέχνη έχει σύνορα;

Η τέχνη δεν έχει σύνορα. Πάντα, όμως, στο μυαλό μου προσπαθώ να πιάσω την ατμόσφαιρα της κάθε χώρας. Για παράδειγμα, σ' ένα φινλανδικό βιβλίο που εικονογράφησα («Το τραγούδι του ποταμού», της Μάγιας Μπάριτς), προσπάθησα να αποτυπώσω στο χαρτί το ποτάμι, τα δέντρα, τα πουλιά, το κόκκινο χρώμα της ατμόσφαιρας, λόγω της υγρασίας...

Γιατί βιβλία για παιδιά;

Η ενασχόληση με τα παιδιά σε αναζωογονεί. Παίρνω συνέχεια πράγματα απ' αυτά. Είναι απόλαυση. Μου γράφουν γράμματα και συγκινούμαι.

Η Βάσω Ψαράκη αποφοίτησε από τη Σχολή Βακαλό και από το 1978 εικονογραφεί και γράφει βιβλία για παιδιά. Έχει μια μεγάλη συλλογή τιμητικών διακρίσεων και βραβείων. Την συναντήσαμε με αφορμή την πρόσφατη συμμετοχή της σε μια διεθνή έκθεση στο Nami Island, στη Νότια Κορέα. Την ευχαριστούμε θερμά για τον συμπαθέστατο δράκο που φιλοτέχνησε ειδικά για το family life.

σημ Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα , αντιγαρφή, επικόλληση πάνω 

Τζίνα

Στην κατοχυρωμένη πλέον θέση της,
επιδιδόμενη στην αγαπημένη της συνήθεια να γλείφεται

Σε ώρα αναζήτησης του κατάλληλου σημείου για να αφήσει τη σφραγίδα της...

Κατά τη μεσημεριανή σιέστα

Με το ξεφούσκωτο μπαλάκι

Στιγμές περισυλλογής άραγε τι να σκέφτεται;

                                                                           



Το χειμερινό καταφύγιο όταν το καθαρίζω βγάζω από παιχνίδια μέχρι προμήθειες (ψωμάκι)

η ημερομηνία είναι λάθος από την φωτ. μηχανή

 Εδώ 6 μηνών μόλις 20 μέρες μαζί μας

Όταν πήραμε το μπλέ σπιτάκι είχαμε ένα φόβο μήπως δεν θέλει να μπαίνει. Ευτυχώς οι φόβοι μας διαψεύσθηκαν πανηγυρικά

 Το θαλασσί χρώμα  στο μπλουζάκι το έχω προσθέσει εγώ διότι της ερχόταν μικρό μεγαλώνοντας

Σαν να βγαίνει μέσα από το λουλούδι όπως στα παραμύθια...

 Εδώ σε στάση "εγέρθητω"

                                                               Όμοιος τον όμοιο ....

  Σας έχω μιλήσει για τη σκυλίτσα μου τη Τζίνα. Είναι ένα μικρό ημίαιμο. Ούτε που ξέρω πόσες ράτσες κυκλοφορούν στα κύτταρά της. Ήταν αδέσποτο και μια σειρά απρόβλεπτων συγκυριών την έφεραν στη ζωή μας και στο σπίτι μας σε ηλικία 6 μηνών. Εγώ με τη Τζίνα επικοινωνούμε σαν να μήν είναι σκυλί. Πάντα την αντιμετώπιζα σαν να ήταν ένα μικρό παιδί. Τώρα στα έξι της χρόνια καταλαβαίνει τα πάντα . Ουδέποτε μας δημιούργησε πρόβλημα με ζημιές . Ακόμη και κάτι να βρεθεί σαν εμπόδιο στο δρόμο της δεν θα το πατήσει για να περάσει αλλά θα το παρακάμψει. Επίσης ποτέ δεν έχει ανέβει σε τραπέζι όσο χαμηλό κι αν είναι και ό,τι νόστιμο κι αν έχει επάνω. Είναι καλός φύλακας σε επισκέψεις αγνώστων χωρίς να επιτίθεται και ησυχάζει όταν της πώ ότι το άτομο αυτό είναι καλό. Όταν βγαίνουμε βόλτα για πιπί στο ξεκίνημα κρατάει με τα δόντια το λουρί και με τραβάει αυτή, γιατί είναι βιαστική . Όταν στο τέλος της βόλτας κουραστεί , σηκώνεται στα δυο πόδια και την παίρνω αγκαλιά. Κάποιες φορές που την κρατώ ξαπλωμένη κάπως σαν μωρό, ενώ εγώ περπατώ και αυτή καταλαβαίνει ότι βισκόμαστε σε κίνηση , κάνει κάτι αξιοπερίεργο και πολύ αστείο. Τα μπροστινά ποδιά τα κουνάει σαν να περπατάει δηλαδή μπρος πίσω . Προφανώς ο εγκέφαλός της συνδυάζει την κίνηση μέσα στο χώρο με την κίνηση και των ποδιών της.. Βγαίνουμε τρείς φορές τη μέρα .  Και μόλις γυρίσουμε ακολουθεί τοπικό πλύσιμο στα επίμαχα σημεία και στις πατούσες. Αλλά και το σώμα της όλο το περνάω με υγρό πετσετάκι για τις σκόνες. Και σ΄αυτήν αρέσει που δροσίζεται. επίσης της αρέσει να την χτενίζω και να την κουρεύω μόνη μου με το ψαλίδι κάθετε αδιαμαρτύρητα όσο χρειάζεται. Γενικά είναι ένα καλόβολο διακριτικό υπάκουω και συνεργάσιμο πλασματάκι.

Μανδηλαράς, Φίλιππος

http://www.i-read.i-teen.gr/author/filippos-mandilaras

Συγγραφέας

Ο Φίλιππος Μανδηλαράς γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Έχει γράψει πολλά βιβλία για παιδιά μεγάλα και μικρά, ένα μυθιστόρημα φαντασίας (Νίκη, ή αυτό που φαίνεται κι αυτό που είναι), μια συλλογή διηγημάτων για νέους (Τα Μπανανόψαρα) και τρία μυθιστορήματα για εφήβους (Κάπου ν’ ανήκεις, Ύαινες, Η ζωή σαν ασανσέρ) τα οποία αποτελούν μια άτυπη τριλογία που εξερευνά το ζήτημα της ταυτότητας στην εφηβική ηλικία.

Τα τελευταία χρόνια ζει κοντά στη θάλασσα, πολύ μακριά από την Αθήνα, κι είναι πολύ χαρούμενος γι αυτό.

• Βιβλία του

Ζωή σαν ασανσέρ

Αθήνα, Μάιος-Ιούλιος 2011. Απειλή χρεοκοπίας, αγανάκτηση, ανεργία, κατήφεια, οργή, ακτιβισμός, κολεκτίβες, ανταλλακτήρια αγαθών, συναυλίες, το απρόσμενο τέλος της Έιμι Γουαϊνχάουζ, οικογενειακές υποθέσεις, απόπειρες ενηλικίωσης, έρωτες, φιλίες, απογοητεύσεις… Μέσα σε όλα αυτά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι συναντιούνται με τον πιο παράδοξο τρόπο την τελευταία βροχερή μέρα της άνοιξης. Ο ένας τρέχει για να φύγει από τη μιζέρια του σπιτιού του, η άλλη ακολουθεί, παρά τη θέλησή της, τον πατέρα της στις παρακινδυνευμένες ακτιβιστικές του πράξεις. Η συνάντησή τους δε θα διαρκέσει πάνω από δύο λεπτά (κι...

Ύαινες

Έναν Αύγουστο η χώρα χρεοκοπεί. Κυβερνώντες και κατέχοντες εγκαταλείπουν γρήγορα τη χώρα και πίσω μένουν οι πολλοί.  Μέσα σ’ αυτούς κι η Μάρθα, μια δεκαεξάχρονη από τα βόρεια προάστια που, από τη μία μέρα στην άλλη, καλείται να επιβιώσει δίχως σπίτι και δίχως χρήματα σε μια λεηλατημένη Αθήνα η οποία έχει γίνει πεδίο μάχης μεταξύ συμμοριών.  Δίχως να το καταλάβει, μπαίνει στο στόχαστρο ενός παντοδύναμου υπερπατριώτη και, από τη μία στιγμή στην άλλη, βρίσκεται κατηγορούμενη και στη συνέχεια καταζητούμενη για ένα σωρό εγκλήματα απ’ τα οποία ελάχιστα έχει διαπράξει.  Στην...

Κάπου ν' ανήκεις

Ο Γιάννης είναι μόλις δεκαπέντε χρονών, αλλά η ζωή του, όπως την αφηγείται ένα βράδυ στην Ανθή, είναι γεμάτη ανατροπές που οφείλονται στην ανάγκη του ν’ ανήκει κάπου. Ο ίδιος, όμως, μοιάζει να μη χωράει πουθενά. Μεγαλωμένος στην Τούμπα, δίπλα στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, με νονό «τρελαμένο παοκτζή», ήταν φυσιολογικό να υποστηρίζει την ομάδα. Όλα αλλάζουν, όμως, όταν αρχίζει να παίζει ο ίδιος μπάλα, στη θέση του τερματοφύλακα. Εκεί διαμορφώνει άποψη («φιλόσοφο της μπάλας» τον αποκαλεί η Ανθή), διαχωρίζεται από το πλήθος και επιλέγει να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο ως αόρατος. Μόνο που η τύχη το...

Φίλιππος Μανδηλαράς: «Όταν γράφεις για εφήβους, δεν χρειάζεται να κρύβεσαι»

http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=20674&category_id=0 Φίλιππος Μανδηλαράς: «Όταν γράφεις για εφήβους, δεν χρειάζεται να κρύβεσαι» 25/05/2011 - 09:00 στη Δέσποινα Σαββοπούλου Με την επιτακτική ανάγκη των εφήβων...

να ανήκουν σε μια κοινωνική ομάδα ασχολείται στα δύο τελευταία του βιβλία ο Φίλιππος Μανδηλαράς. Ο καταξιωμένος συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας, τόσο με το Κάπου ν’ ανήκεις όσο και με τις Ύαινες, το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά του για εφήβους, μιλά, μέσα από τα σύγχρονα τοπία που περιγράφει, με σκληρότητα –συχνά και σε ευθεία αντιπαράθεση με μια πραγματικότητα που θυμίζει ζοφερό σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας– για την αναζήτηση της ταυτότητας των έφηβων ηρώων του. Γίνεται ένα με εκείνους, κάνει δυνατές ψυχολογικές περιγραφές και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών του. Πώς συνδέονται τα δύο βιβλία σας Κάπου ν’ ανήκεις και Ύαινες, μια και αποτελούν τα δύο πρώτα σκέλη μιας άτυπης τριλογίας; Στα δύο αυτά βιβλία οι ήρωες είναι διαφορετικοί, αλλά το περιβάλλον (αστικό), η χρονική στιγμή (σήμερα) και η θεματική (η αναζήτηση της ταυτότητας των έφηβων ηρώων) είναι παρόμοιες. Γι’ αυτό το λόγο σκέφτηκα πως θα ήταν καλό να τα εντάξω σε μια άτυπη τριλογία, που εκφράζεται από τον τίτλο του πρώτου βιβλίου (Κάπου ν’ ανήκεις), καθώς τόσο ο ήρωας του πρώτου βιβλίου όσο και η ηρωίδα στις Ύαινες, αλλά και οι ήρωες στο επόμενο, άτιτλο ακόμα, μυθιστόρημα, βρίσκονται στην αναζήτηση μιας κοινωνικής ομάδας, όπου θα αισθανθούν βολικά, ώστε να νιώσουν κι αυτοί ότι «κάπου ανήκουν». Τι μηνύματα θέλατε να δώσετε στο αναγνωστικό κοινό μέσω του βιβλίου σας; Κανένα απολύτως. Έτσι κι αλλιώς, θεωρώ ότι ο κάθε αναγνώστης παίρνει από το μυθιστόρημα αυτό που ο ίδιος θέλει –ή μπορεί– τη συγκεκριμένη στιγμή που το διαβάζει – αυτή, άλλωστε, είναι και η γοητεία του μέσου. Το πιο πιθανό, πάντως, είναι ότι ο κάθε αναγνώστης θα ερμηνεύσει αυτά που θα διαβάσει ανάλογα με το πόσο βαθιά θα θελήσει να μπει στην ιστορία. Είναι επιλογή του και ποτέ δεν διανοήθηκα να τον καθοδηγήσω στις δικές μου ερμηνείες, οι οποίες, άλλωστε, είναι πάντοτε μεταγενέστερες της γραφής του μυθιστορήματος και, ως δημιουργός του, προτιμώ να μην εμπλέκομαι σε αυτές. Η ιστορία ξεκινά σε μια χώρα που χρεοκοπεί. Πώς σας έχει επηρεάσει στη συγγραφή η οικονομική κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα; Η ιδέα για το μυθιστόρημα βασίστηκε σε μια πολύ απλή υπόθεση που όλοι, λίγο πολύ, κάνουμε: Τι θα συμβεί στη χώρα μας σε περίπτωση που κηρυχθεί χρεοκοπία; Από εκεί και πέρα, και καθώς την ηρωίδα την είχα από καιρό σχηματίσει στο μυαλό μου, δεν χρειάστηκε παρά να την εντάξω στο ζοφερό αυτό περιβάλλον. Η εικόνα της Ελλάδας που βγαίνει από το μυθιστόρημα είναι, κατά τη γνώμη μου, το φυσικό επακόλουθο της ηθικής κατάπτωσης μέσα στην οποία ζούμε. Απλώς εδώ όλα μηδενίζονται, με συνέπεια την απελευθέρωση των βασικών ενστίκτων του κάθε ατόμου, δίχως καμιά κοινωνική ή άλλη αναστολή. Αυτή τη φορά η βασική ηρωίδα σας είναι μια κοπέλα. Πώς είναι να προσπαθείτενα μπείτε στη γυναικεία ψυχολογία για να γράψετε; Ποιες δυσκολίες υπάρχουν και σε ποιες σχέσεις σας με γυναίκες ανατρέξατε προκειμένου να γράψετε; Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, μου είναι πιο εύκολο να δημιουργώ γυναικείους χαρακτήρες, παρά ανδρικούς. Ίσως γιατί μεγάλωσα σε μια οικογένεια με τέσσερις γυναικείες φιγούρες δίπλα μου κι έναν πατέρα αρκετά απομακρυσμένο λόγω εργασιακών υποχρεώσεων, γεγονός που με υποχρέωσε να συναναστρέφομαι διαρκώς με γυναίκες. Επιπλέον, δουλεύοντας γυναικείες μορφές στα μυθιστορήματά μου, προσπαθώ να εξερευνήσω το γυναικείο φύλο και να το κατανοήσω ίσως. Και, σίγουρα, οι γυναικείες μορφές μού είναι πολύ πιο θελκτικές, με όποιον τρόπο κι αν τις παρουσιάζω σε κάθε μυθιστόρημα. Όταν γράφετε, έχετε στο μυαλό σας μια συγκεκριμένη ηλικία ή, όταν απευθύνεστε σε εφήβους, γράφετε, κατά κάποιον τρόπο, και για ενήλικες; Κάθε φορά που γράφω έχω στο μυαλό μου τον αναγνώστη του βιβλίου και προσαρμόζω το λόγο αλλά και τους τρόπους μου ανάλογα με τις απαιτήσεις του. Όταν, λοιπόν, γράφω για εφήβους κι έχω έφηβους ήρωες, γνωρίζω σε ποιον μιλάω και πώς μιλάω. Οι απαιτήσεις ενός εφηβικού μυθιστορήματος είναι ακριβώς ίδιες με αυτές ενός μυθιστορήματος για ενήλικες, καθώς ο συγγραφέας δεν χρειάζεται πια να κρύβει πράγματα –όπως συμβαίνει κατεξοχήν στο μυθιστόρημα για παιδιά– ούτε να αυτολογοκρίνεται. Κι ένα εφηβικό μυθιστόρημα είναι πετυχημένο αν καταφέρει να μιλήσει στον έφηβο αναγνώστη –όχι μόνο λόγω της θεματολογίας του, φυσικά– αλλά και να γνωρίσει στον ενήλικο αναγνώστη τον έφηβο του 2011. Η λογοτεχνία για παιδιά και εφήβους σε ποια κατάσταση είναι σήμερα; Όσο εκδίδονται βιβλία γι’ αυτές τις ηλικίες, που θέτουν ειλικρινείς προβληματισμούς στους αναγνώστες τους, δίχως να προσπαθούν να διδάξουν, κι όσο οι συγγραφείς πειραματίζονται με το υλικό τους και τη φόρμα, δίχως να ξεχνούν ούτε στιγμή σε ποιον απευθύνονται, τότε η λογοτεχνία για παιδιά και εφήβους θα εξακολουθεί να εξελίσσεται. Ευτυχώς, διαβάζω αρκετά βιβλία τον τελευταίο καιρό που πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 19/5/11