Ο Ρόλος του Πνευματικού Ανθρώπου στην Εποχή μας

πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_30.html

Ο Ρόλος του Πνευματικού Ανθρώπου στην Εποχή μας

Γεράσιμος Πολίτης 2011-11-30T23:51:00+02:00

Αναμφισβήτητα, η ζωή του ανθρώπου δεν προσδιορίζεται μόνο από τις υλικές ανάγκες,  τη βιοτική μέριμνα,  τη φυσική ένδεια.  Αποκτά νόημα και σκοπό από την προσπάθεια για ικανοποίηση των συναισθηματικών,  ηθικών και πνευματικών αναγκών που απορρέουν από την συμβίωση με τους άλλους στην κοινωνία.   Η προσπάθεια για την καθυπόταξη των αντίξοων συνθηκών και την πλήρωση των πνευματικών αναγκών συνέβαλε στην δημιουργία πολιτισμού.  Και βέβαια,  καθοριστικό ρόλο στην καλλιέργεια του πνεύματος,  στην πνευματική ανέλιξη γενικότερα στην δημιουργία πνευματικού πολιτισμού διαδραματίζουν οι άνθρωποι του πνεύματος, οι διανοούμενοι. 

Ωστόσο στην εποχή των κοσμογονικών ανακατατάξεων η έννοια του πνευματικού ανθρώπου δε θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη,  στατική και αμετακίνητη. Προσαρμόζεται στα νέα κοινωνικά δεδομένα,  αφού άλλωστε ο  «σοφός»  με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου δεν υπάρχει πια. Κάθε άνθρωπος που ασχολείται με πνευματικές δραστηριότητες δε δικαιούται πλέον να σηκώνει το βάρος του τίτλου. Πνευματικός άνθρωπος δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο οποιοσδήποτε επιστήμονας,  καλλιτέχνης ή πολιτικός.  Ο διανοούμενος,  με την ευρεία έννοια του όρου έχει ορισμένα χαρακτηριστικά.

Καταρχήν,  ο πνευματικός άνθρωπος έχει γνωρίσει την επαγγελματική καταξίωση ως απότοκο της δημιουργικής του προσφοράς στον επαγγελματικό του χώρο. Πρόκειται για άτομο που με τις επιστημονικές του εφευρέσεις, τα καλλιτεχνικά του δημιουργήματα ή τις πολιτικές του πεποιθήσεις άλλαξε το ρου της ανθρώπινης ιστορίας, συντέλεσε στην κατάκτηση ποιητικότερης ζωής. Διακρίνεται για την άρτια γνωστική κατάρτιση στο χώρο εργασίας του, αποτελεί αυθεντία και συνεπώς τυγχάνει ευρείας κοινωνικής αποδοχής. Η άπταιστη γνώση του αντικειμένου του, του επιτρέπει να εισάγει καινοτομίες,  να το τελειοποιεί,  να το βελτιώνει. Γενικά είναι άτομο που διαπρέπει στο χώρο των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών.

Επιπρόσθετα,  ο πνευματικός ηγέτης διακρίνεται για την πολύπλευρη μόρφωση,  την πολυμάθεια,  την ευρύτητα του πνεύματος.  Έχει απαγκιστρωθεί από την αυστηρά εξειδικευμένη γνώση που οδηγεί στην κοινωνική και δημόσια καταξίωση ασχολείται και με  «μεταεπαγγελματικές»  δραστηριότητες.  Αναζητά τη βαθύτερη συνάφεια μεταξύ επιστήμης και πολιτικής και συγχρόνως    προσπαθεί να διεισδύσει στις συνθήκες που καθορίζουν τις κοινωνικές εξελίξεις και διαμορφώνουν τη μοίρα του ανθρώπου.  Επιδιώκει να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, επιδίδεται σε μια ακάματη προσπάθεια για την απόκτηση πνευματικής ανεκτικότητας και ευλυγισίας. Με άλλα λόγια,  πρόκειται για πολυπρισματικά μορφωμένο άνθρωπο,  απαλλαγμένο από τη στείρα εξειδίκευση,  με άποψη γα καταστάσεις, φαινόμενα και γεγονότα του κοινωνικού βίου που υπερβαίνουν το στενό επαγγελματικό του χώρο. Επίσης,  βασικό χαρακτηριστικό του πνευματικού ανθρώπου είναι η ηθική του καλλιέργεια κα η ψυχική του δύναμη. Πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά διέπουν το βίο του και προσανατολίζουν τις πράξεις και τις ενέργειές του.  Ο αλτρουισμός,  η άμιλλα, η ειλικρίνεια η ανιδιοτέλεια αποτελούν γνωρίσματα του χαρακτήρα του. Τα ταπεινά ελατήρια της ανθρώπινης φύσης,  οι ορμές και οι κακές έξεις δεν τον αγγίζουν. Θαρραλέος και αγωνιστής, κρατά ηρωική  στάση απέναντι στη ζωή και δεν υποκύπτει σε κύκλους άνομων συμφερόντων. Υπηρετεί την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία και τη δημοκρατία με οποιοδήποτε κόστος,  είναι πιστός και άξιος θεματοφύλακας κάθε υψηλού φρονήματος.

Τέλος,  μεταξύ των χαρακτηριστικών του πνευματικού ανθρώπου συγκαταλέγεται και η κοινωνική συνείδηση που εκδηλώνεται ως άμεσο ενδιαφέρον τόσο γα τα κοινωνικά δρώμενα όσο και για τους συνανθρώπους του. Ο ενσυνείδητος πνευματικός ηγέτης διακρίνεται για την ιδιαίτερη ευαισθησία του σε ότι αφορά τα κοινά. Ασκεί ενσυνείδητα και υπεύθυνα το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και μεριμνά για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων.  Θεωρεί χρέος του να περιβάλλει με αγάπη και στοργή το συνάνθρωπό του, σέβεται τα δικαιώματά του και προσπαθεί να απελευθερώσει τη σκέψη του.  Στόχος του δεν είναι η ικανοποίηση μόνο προσωπικών συμφερόντων,  η χειραγώγηση των μαζών,  αλλά αντίθετα προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφυπνίσει τους συμπολίτες του,  να τους καταστήσει ισάξιούς του. Το κύριο γνώρισμά του είναι ότι οραματίζεται μια ιδανική κοινωνία απαλλαγμένη από προβλήματα και εκφυλιστικά φαινόμενα και αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις για να την κάνει πραγματικότητα.

Ωστόσο οι απόψεις για την έννοια και το ρόλο του πνευματικού ηγέτη διαφέρουν στην εποχή μας. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η πνευματική ηγεσία είναι φαινόμενο των «κλειστών κοινωνιών» όπου η εξέλιξη καθορίζεται από ένα μόνο σύστημα ιδεών και αξιών. Το ιδανικό μιας τέτοιας κοινωνίας περιγράφει ο Πλάτων στην «Πολιτεία». Ακόμα όμως κι αν δεν υπάρχουν στις μέρες πνευματικοί άνθρωποι με την ευρεία σημασία του όρου, υπάρχουν σίγουρα πνευματικές φυσιογνωμίες,  καταξιωμένοι δημιουργοί  που με το έργο τους μπορούν να ανοίξουν νέους ορίζοντες στην ανθρωπότητα.  

Γιατί μέσα στην κοινωνική σφαίρα τα πνευματικά αγαθά είναι τόσο απαραίτητα όσο και τα υλικά. «Η ύλη χωρίς το πνεύμα είναι τυφλή, αλλά και το πνεύμα χωρίς την ύλη είναι κενό». Γι αυτό και ο ρόλος των προικισμένων αυτών ανθρώπων είναι ιδιαίτερα σημαντικός,  μάλιστα στην ταραγμένη εποχή μας που βρίθει προβλημάτων και νοσηρών φαινομένων. Καταρχήν,  η ευθύνη του πνευματικού ηγέτη αναφέρεται στο έργο του,  στον τομέα απασχόλησής του.  Επιβάλλεται να έχει συναίσθηση της ευθύνης που απορρέει από την εργασία του και να αγωνίζεται για την όσο το δυνατόν πληρέστερη ενημέρωση πάνω σε αυτή.   Σεμινάρια,  διαλέξεις ομιλίες και μελέτη συγγραμμάτων πρέπει να περιλαμβάνονται στο καθημερινό του πρόγραμμα,  ώστε να είναι γνώστης των εξελίξεων στον εργασιακό του χώρο. Επίσης, είναι αναγκαίο να προωθεί την έρευνα και να υιοθετεί το διάλογο ως μέσο επιτάχυνσης των προσπαθειών. Η συνεργασία και η άμιλλα πρέπει να διέπουν τις σχέσεις του με τους συναδέλφους του,  καθώς με αυτόν τον τρόπο θα επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ο ίδιος οφείλει να είναι εργατικός και να μην επαναπαύεται στη δόξα και τα χρήματα που του προσέφεραν τα μέχρι τώρα επιτεύγματά του. 

Επιπρόσθετα,  καθήκον των πνευματικών ανθρώπων είναι να διασφαλίζουν το δημοκρατικό πολίτευμα,  να το υπερασπίζονται και να το προστατεύουν.  Πρέπει να αποκαλύπτουν τη φενάκη που κρύβεται πίσω από τα φιλολαϊκά συνθήματα των δημαγωγών και να ασκούν αυστηρή κριτική στους πολιτικούς ηγέτες. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να συνδράμουν αποφασιστικά στην αφύπνιση των μαζών και συγχρόνως να τις παρωθήσουν στη δημιουργική συμμετοχή στα κοινά. Εάν μάλιστα με την πειθώ τους καταστήσουν κατανοητή την αξία της δημοκρατίας στις μάζες είναι πολύ πιθανό να εξασφαλίσουν την ευρωστία και την ακεραιότητά της. Ο λαός θα συνειδητοποιήσει την αξία της, θα την υπερασπίζεται, θα την καταστήσει τρόπο ζωής και συνεπώς θα την παγιώσει και ως πολίτευμα.  Παράλληλα, οι άνθρωποι του πνεύματος έχουν χρέος να οικοδομήσουν ένα υγιές και στέρεο σύστημα ηθικών αξιών στην κοινωνία.  Πρέπει ως πρότυπα ιδανικής βίωσης της ζωής να εμφυσήσουν στους ανθρώπους το πνεύμα της άμιλλας, του αλτρουισμού της δικαιοσύνης και της ισότητας.  Οφείλουν να σταθούν αρωγοί στην προσπάθεια του ατόμου να  υπερβεί τον ατομικισμό του,  να το στρέψουν στη συνεργασία, να το βοηθήσουν να δει τη ζωή μέσα από το πρίσμα της συλλογικότητας. Με το έργο τους και τη στάση τους να παρωθούν τους ανθρώπους σε ενδοσκόπηση και αυτοπαρατηρησία ώστε να καταπολεμηθούν τα ταπεινά ελατήρια της ανθρώπινης φύσης, οι εξάρσεις του θυμικού που υποβιβάζουν ηθικά τον άνθρωπο στο επίπεδο της αγριότητας. 

Τέλος, καθήκον των πνευματικών ηγετών είναι να συμβάλουν στη μόρφωση των ανθρώπων,  στην πνευματική τους ολοκλήρωση,  γενικότερα στη δημιουργία πνευματικής ζωής. Με τα δημιουργήματά τους πρέπει να παρωθούν τις μάζες,   να θέτουν ερωτήματα που καταργούν τον πνευματικό εφησυχασμό.  Είναι αναγκαίο να επιδιώκουν την παρουσία τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης,  ώστε να μεταλαμπαδεύουν αποτελεσματικότερα τις γνώσεις τους στους δέκτες. Στο έργο τους πρέπει να προβάλλουν την αλήθεια,  την κριτική θεώρηση των πραγμάτων ώστε να διευρύνονται οι πνευματικοί ορίζοντες των ανθρώπων. Με κάθε ευκαιρία, κυρίως με ανεπιτήδευτο διάλογο, οφείλουν να προβληματίζουν τις μάζες και να τις θέτουν προ των ευθυνών τους. Ο πνευματικός ηγέτης λοιπόν,  οφείλει,  να είναι πρωτοπόρος στην προσπάθεια ανύψωσης του βίου του ανθρώπου. Η ανεξάντλητη πνευματική του δύναμη πρέπει να αξιοποιηθεί σωστά από τον ίδιο ώστε να αποτελέσει εφαλτήριο για την κοινωνική αναβάθμιση και δεν υπάρχει αμφιβολία πως ένας τέτοιος αγώνας θα είναι δύσκολος και επίπονος. Από αυτόν όμως εξαρτάται η επιβίωση του ανθρώπου ως ελεύθερου,  πνευματικού και υπεύθυνου όντος.  

Πηγή: Τσανακτσίδης Ελευθέριος, Φοιτητής Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών Δ.Π.Θ. 

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Γ. Σαχτούρης

πηγή : http://www.eleysis-ellinwn.gr/2012/07/12000-30-1824.html?utm_source=twitterfeed&utm_medium=facebook

Δευτέρα, 30 Ιουλίου 2012

12.000 Τούρκοι νεκροί!!! 30 Ιουλίου 1824 ο Σαχτούρης τινάζει τα πέταλα στον Τούρκικο στόλο έξω από τη Σάμο!!!

1824 - Ο Γ. Σαχτούρης καταναυμαχεί τον Τουρκικό Στόλο στη Σάμο, με αποτέλεσμα να κυριευθούν 3 τουρκικά πλοία, να βυθισθούν πολλά και να φονευθούν ή να πνιγούν 12.000 Τούρκοι.

Διακεκριμένος ναυμάχος του Αγώνα του 1821, ο Γεώργιος Σαχτούρης γεννήθηκε στην Ύδρα στις 13 Μαΐου 1783, γιος του Δημητρίου Πολύγκαιρου και της Μαρίας Νικολάου Γκίτζα. Η περιπετειώδης νεανική του ηλικία συμπίπτει με την περίοδο της θεαματικής εξέλιξης του νησιού του στον τομέα της ναυτιλίας και του εμπορίου και με τα τεράστια κέρδη που, λόγω του γεγονότος αυτού, συσσωρεύτηκαν στα χέρια των Υδραίων ναυτεμπόρων. Ο πατέρας του, Δημήτρης, εξαίρετος καραβομαραγκός της εποχής, λέγεται ότι έλαβε το προσωνύμιο Σαχτούρης, το οποίο επικράτησε τελικά και ως οικογενειακό επίθετο, από ένα μεγάλο δίστηλο σκαρί 8 τόνων που κατασκεύασε πρώτος στην Ύδρα, μιμούμενος παρόμοια ιστιοφόρα που χρησιμοποιούσαν οι Ιταλοί και που ονόμαζαν σαχτούρια.

Ο Γεώργιος Σαχτούρης από μικρή ηλικία υπηρέτησε σαν τζόβενο (νεαρός μούτσος), για να εξελιχθεί αργότερα σε πλοίαρχος. Πολύ νέος παντρεύτηκε την επίσης Υδραία Πανούργια Δημ. Γκιώνη, με την οποία απέκτησε εφτά παιδιά: Μαρία, Δημήτριο, Σταμάτιο, Νικόλαο, Μιλτιάδη, Κωνσταντίνο και Θεμιστοκλή.

Το 1819 ο Σαχτούρης είναι ήδη πλοιοκτήτης και καπετάνιος ενός ολοκαίνουργιου βριγαντίνου, της περίφημης «Αθηνάς», που κατασκευάστηκε στο Μαντράκι της Ύδρας. Με το πλοίο του αυτό μεγαλούργησε στον Αγώνα. Λίγες μόνο ημέρες μετά την κήρυξη της Επανάστασης στην Ύδρα, στις 22 Απριλίου 1821, ο Σαχτούρης ακολουθεί τον Γιακουμάκη Τομπάζη, αρχηγό της υδραίικης ναυτικής μοίρας, που μαζί με την ψαριανή και τη Σπετσιώτικη εκπλέουν για την απελευθέρωση της Χίου και της Σάμου.

Η ατυχούς έκβασης ελληνική αυτή αποστολή αμαυρώθηκε από το τραγικό γεγονός της σύλληψης και λαφυραγωγίας από τα πλοία των Υδραίων Γ. Σαχτούρη και Λ. Πινότση διερχόμενου τουρκικού βρικιού, γεμάτου προσκυνητές και Τούρκους αξιωματούχους, οι οποίοι κατεσφάγησαν με εντολή των δύο πλοιάρχων. Αργότερα η βέβηλη αυτή, διεθνώς κατακριτέα, πράξη θα αποδοθεί από τους υπευθύνους σε κίνηση αντεκδίκησης για τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ και τη σφαγή των Ελλήνων ναυτών του οθωμανικού στόλου στο Μούρτο, οι περισσότεροι από τους οποίους ήσαν Υδραίοι.

Το Φεβρουάριο του 1822 ο Σαχτούρης έλαβε μέρος στη ναυμαχία των Πατρών υπό τις εντολές του Ανδρέα Μιαούλη και λίγο αργότερα συνετέλεσε με τη δράση του στη λύση του αποκλεισμού του Μεσολογγίου από τουρκική μοίρα η οποία αναγκάστηκε να καταφύγει στα Δαρδανέλια.

Η δράση της υδραίικης ναυτικής μοίρας την οποία διηύθυνε συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του 1823, με ουσιαστικότερη παρουσία του Σαχτούρη από το 1824 και εξής, όπως πλήρως τεκμηριώνεται μέσω του ημερολογίου του πλοίου του «Αθηνά», στο οποίο αναγράφονται και σχολιάζονται από τον ίδιο τα ναυτικά γεγονότα και οι ναυμαχίες εκείνων των χρόνων.

Ο Γ. Σαχτούρης συμμετείχε στην εκστρατεία της Κάσου (Ιούνιος 1824), ενώ τον ίδιο μήνα, αμέσως μετά την καταστροφή των Ψαρών (21 Ιουνίου 1824), πήρε μέρος στην αναποτελεσματική επιχείρηση για την ανακατάληψη τους.

Αποφασιστική υπήρξε και η συμβολή του στη ναυμαχία της Μυκάλης (5 Αυγούστου 1824), ενώ οι πολεμικές του ικανότητες αναδείχθηκαν ιδιαίτερα στην περίφημη ναυμαχία του Γέροντα (29 Αυγούστου 1824). Ο Σαχτούρης μαζί με τους Ν. Αποστόλη και Γ. Ανδρούτσο καταναυμαχεί στις 23 Μαΐου 1825 τον τουρκικό στόλο στη ναυμαχία του Καφηρέα και αργότερα συμμετέχει στην εκστρατεία υπέρ του Μεσολογγίου.

Η νικηφόρα δράση του συνεχίζεται το 1826 με τη συμμετοχή του στη ναυμαχία της Σάμου και της Μυτιλήνης, καθώς και στις άκαρπες προσπάθειες ανεφοδιασμού των αποκλεισμένων του Μεσολογγίου. Το 1827 συμμετέχει στην τολμηρή επιχείρηση των ελληνικών ναυτικών δυνάμεων υπό τον Κόχραν στην Αλεξάνδρεια για την πυρπόληση του αιγυπτιακού στόλου, ενώ στη συνέχεια δρα, και πάλι υπό τον Κόχραν, στις επιχειρήσεις του Βασιλαδίου, έξω από το Μεσολόγγι.

Η νικηφόρα ολοκλήρωση του ελληνικού ναυτικού Αγώνα και η έλευση του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια σήμαναν τη διοικητική αναδιοργάνωση των ναυτικών πραγμάτων. Στο πλαίσιο αυτό ο κυβερνήτης αναθέτει στον Σαχτούρη την αρχηγία της ναυτικής μοίρας των μεσσηνιακών παραλίων με στόχο την παρεμπόδιση ανεφοδιασμού των φρουρίων Μεθώνης, Κορώνης και Νεοκάστρου και αργότερα τον αποκλεισμό της θαλάσσιας περιοχής από τον Αμβρακικό έως την Κρήτη.

Πιστός θεματοφύλακας της πολιτικής Καποδίστρια, ο «…ήπιος Σαχτούρης» – κατά τον Σπετσιώτη ιστορικό Α. Χατζή-Αναργύρου στα «Σπετσιωτικά» του – συγκρούστηκε επανειλημμένα με τους αντιπάλους του Κυβερνήτη. Παρ’ όλ’ αυτά, αναγκασμένος εκ των πραγμάτων, έλαβε μέρος υπό τις εντολές του Α. Μιαούλη στην καταστροφή του ελληνικού στόλου στον Πόρο, τον Ιούλιο του 1831.

Ο Γ. Σαχτούρης διετέλεσε μέλος της Ναυτικής Υπηρεσίας (1830) και της Επιτροπής Ναυτικών Καταλόγων (1833), μαζί με τους Γ. Ανδρούτσο και Α. Ν. Αποστόλη. Στα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα πήρε το βαθμό του αντιναυάρχου και τοποθετήθηκε ως διευθυντής του Ναυστάθμου στον Πόρο, όπου υπηρέτησε μέχρι το θάνατό του. Πέθανε στην Ύδρα στις 30 Ιανουαρίου 1841 και ενταφιάσθηκε στο ναό της Υπαπαντής.

stoxos.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Καββούσι Ιεράπετρας Λασιθίου

Όπως τα έχω ζήσει εγώ! Λείπω κάποια χρόνια και δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι. Αλλά κι έτσι, σίγουρα θα είναι ακόμη πολύ όμορφα αφού τότε ήταν περίσσιας ομορφιάς!

Το Καββούσι είναι ένα χωριό στο νομό Λασιθίου στην επαρχία Ιεράπετρας. Επί του βόρειου οδικού άξονα  μετά τον Άγιο Νικόλαο και μόλις περάσουμε το χωριό Παχεία Άμμος υπάρχει μια μεγάλη διασταύρωση. Στο σημείο αυτό αν φύγουμε από την παραλιακή πορεία και στρίψουμε δεξιά οδηγούμεθα προς Ιεράπετρα. Άν όμως συνεχίσουμε, πολύ σύντομα συναντάμε το Καββούσι. 

Ο βόρειος οδικός άξονας περνά μέσα από το χωριό μοιράζοντάς το στα δύο προσδίδοντάς του μια ατμόσφαιρα ...πασαρέλας. Τα περισσότερα  σπίτια και τα καφενεία έχουν μόνιμα το προνόμιο της θέασης όποιου οχήματος περνά κατευθυνόμενο ανατολικά . Ένας μικρός δρόμος 5 λεπτά διαδρομή δίνει πρόσβαση στη θάλασσα στην περίφημη παραλία  "θόλος" . Κυριολεκτικά θόλος αφού έχεις το βουνό θόλο από πάνω σου ενώ κολυμπάς . Αυτό το συναίσθημα δεν εκφράζεται με λόγια και αυτή η εικόνα δεν μεταφέρεται μέσω κάμερας πρέπει να τη ζήσεις. Επίσης είναι πολύ ρηχά μέχρι αρκετά μακρυά από τη στεριά.

Μετά το Καββούσι, σε 10 λεπτά περίπου ανηφορίζοντας  και στο τελικό ύψος αυτού του ανήφορου, βρίσκεται ένας δημοφιλής σταθμός για τους ταξιδιώτες ντόπιους ή ξένους. Είναι το σημείο που βλέπεις από ψηλά όλο τον κόλπο του Μεραμπέλλου . Στο βάθος προς τη δύση φαίνεται η πόλη του  Αγίου Νικολάου και κάτω το απέραντο γαλάζιο με τα νησάκια Ψείρα και Κόνιδα. Φυσικά βλέπεις και το χάος που βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου μέχρι τη θάλασσα. Η φωτ. είναι από την Μαλαύρα .


πηγή:http://photoleke.ning.com/photo/3325868:Photo:415365/next?context=user#!/photo/3325868:Photo:415365?context=user

Εκεί πάντα λειτουργεί κάποιο εξοχικό κέντρο καφετέρια, ταβέρνα κ.λ.π  που είναι σαν μπαλκόνι αυτής της καταπληκτικής θέας. Επίσης εκεί βρίσκεται και ένα παλιό εκκλησάκι του Αγίου Νεκταρίου και κάθε χρόνο γίνεται πανηγύρι στη γιορτή του. Το σημείο αυτό λέγεται Μαλαύρα ή Πλάτανος από έναν αιωνόβιο πλάτανο που υπάρχει εκεί. Επίσης υπάρχει και νερό από πηγή που κατεβαίνει σε βρύση δίπλα στην εκκλησία και δροσίζονται οι περαστικοί. Στο μέρος υπάρχουν πολλές πηγές και πρόσφατα έχει δρομολογηθεί η διαδικασία κατασκευής φράγματος προς εκμετάλλευση του νερού.
   

Ο απώτερος προορισμός αυτής της διαδρομής είναι η πόλη της Σητείας και εκεί κοντά βρίσκεται και το Βάι το γνωστό φοινικόδασος .   Ωστόσο η διαδρομή είναι φανταστική , με μια ύπαιθρο απείρου κάλλους που περικλείει μικρά χωριά κοντά ή μακρυά από τον οδικό άξονα, τα οποία είτε ορεινά  είτε ψαροχώρια, σας υπόσχονται ιδιαίτερες εμπειρίες και συγκινήσεις.

                                  

 

                                                          




                                         





                                                                                           -------------------------------------------------

πηγή : http://www.cretetouristguide.gr/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=169&cntnt01returnid=15&hl=el_GR

 

Καβούσι

Καβούσι-Νομός Λασιθίου

Ανάμεσα σε άγρια και δύσβατα βουνά, σε τρεχάμενα νερά και πυκνή βλάστηση, το Καβούσι, φαίνεται να είναι πνιγμένο κυριολεκτικά στην απερίγραπτη ομορφιά της φύσης, ενώ αποτελεί ευχάριστο σταθμό για εκείνους που κατευθύνονται προς τη Σητεία ή επιστρέφουν από ‘κει.

Βρίσκεται ακριβώς στους πρόποδες του όρους της Θριφτής (1476μ), πάνω στην έξοδο του φαραγγιού του Άβγου, στα νοτιοανατολικά του κόλπου του Μεραμπέλλου.

Μια βόλτα στο χωριό θα σας ταξιδέψει σίγουρα σε άλλες εποχές, αφού σε κάθε γωνία η παράδοση και η ομορφιά παραμονεύουν πρόθυμες να μυήσουν τον επισκέπτη στο μυστήριο του χρόνου.

Δείτε επίσης:

• Το Υστρερογεωμετρικό Νεκροταφείο του Βρόντα,
• την Αρχαιότερη Ελιά της Κρήτης,
• την Μινωική Έπαυλη.

                       --------------------------------------------------------------------

 πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=253700378080732&set=a.168250019959102.34406.153753281408776&type=1&theater

Σε κοντινή απόσταση απο το Καβούσι, στα νότια του χωριού αλλά ψηλότερα στη πλαγιά, εκεί που έχουν βρεθεί οι παλιολιθικοί οικισμοί - Βρόκαστρο - υπάρχει και μια αρχαία ελιά.

Η ελιά εχει χρονολογηθεί και υπολογίζεται σε ηλικία 2500 ετών.

Μπορείτε και σείς να πάτε να τη δείτε. Φανταστείτε οτι η ελιά έχει τόση ηλικία όση και ο Παρθενώνας στην Ακρόπολη της Αθήνας αλλά κάθε χρόνο κάνει ελιές και δίνε ι λάδι.

Είναι μια απο τις δυό μεγαλύτερες ελιές στη Κρήτη. Η άλλη είναι στα Χανιά.

Απ αυτή την ελιά δώσανε κλωνάρια να φτιάξουνε στεφάνια για τους νικητές του Μαραθωνίου στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004.

Ο Νίκος πήγε να την αγκαλιάσει την ελιά αλλα έπρεπε να φέρωμε κι άλλους δεκα τουλάχιστον για να την αγκαλιάσουνε όλοι μαζί.

Πιστεύετε εσείς πως το λάδι της ελιάς έχει παράδοση στη Κρήτη;

— με Προμήνυμα Φωτός, Tery Gkinala, Amber Jenkins και Ntina Psyxi

 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ξιφασκία, Λονδίνο 2012

πηγή : http://www.madata.gr/athletic/olympic-2012/212592.html

Ξιφασκία, Λονδίνο 2012: Το doodle της Google, σήμερα 30 Ιουλίου

30 Ιουλίου 2012, 00:14

Ημέρα του Ολυμπιακού Αθλήματος της ξιφασκίας σήμερα για την Google. Συνεχίζονται και σήμερα Δευτέρα 30 Ιουλίου οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου και η Google συνεχίζει με τη σειρά της την σειρά των νέων λογότυπων, των νέων doodle, που καθημερινά είναι αφιερωμένα σε ένα Ολυμπιακό άθλημα.
Σήμερα είναι η σειρά της ξιφασκίας, άθλημα το οποίο περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων από την Α΄ Ολυμπιάδα το 1896 στην Αθήνα. Γυναικεία αγωνίσματα μπήκαν στους αγώνες από το 1924 στο Παρίσι.

Αγώνες ξιφασκίας διεξήχθησαν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα. Διεξάγονται ατομικά και ομαδικά αγωνίσματα και στους τρεις τύπους, άλλα από αυτά στους άνδρες και άλλα στις γυναίκες. Στις πρώτες τρεις Ολυμπιάδες υπήρξαν και κάποιες άλλες κατηγορίες αγωνισμάτων που εγκαταλείφθηκαν.
Οι ξιφομάχοι πρέπει να παραμείνουν στην πίστα ή στον αέρα για να πετύχουν τα κτυπήματα. Ποινές επιβάλλονται αν κάποιος βγει από το μήκος ή το πλάτος της πίστας. Προειδοποιητικές γραμμές είναι σημειωμένες κοντά στο τέλος της πίστας και στις θέσεις εκκίνησης. Για το Ξίφος ασκήσεως στο ένα μέτρο, για το Ξίφος μονομαχίας και τη Σπάθη στα δύο μέτρα. Αν ένας ξιφομάχος υποχωρήσει πίσω από την τελευταία γραμμή, τότε χρεώνεται με ένα κτύπημα.
Οι ξιφομάχοι προσπαθούν να κρατήσουν μια ασφαλή απόσταση ο ένας από τον άλλο. Στη συνέχεια προσπαθούν να μειώσουν την απόσταση, διασπώντας ταυτόχρονα την άμυνα του αντιπάλου για να αποκτήσουν το πλεονέκτημα για την επίθεση. Η ξιφασκία είναι από τα ασφαλέστερα αθλήματα. Τα ατυχήματα είναι εξαιρετικά σπάνια και αφορούν συνήθως σε κακώσεις των κάτω άκρων (δεν οφείλονται στη χρήση του όπλου). Η λευκή στολή είναι σχεδιασμένη για να επιτρέπει στον αθλητή άνεση κινήσεων και να τον προστατεύει από τυχόν τραυματισμό. Η μάσκα, η βέστα, το επιστήθιο, το παντελόνι και το ξίφος πρέπει να πληρούν όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας όσον αφορά τη δύναμη του πλέγματος, την αντοχή της βέστας, του παντελονιού, του επιστήθιου και την ποιότητα της λάμας του ξίφους.
Η ξιφασκία αποτελεί άθλημα χειρισμού εκπαιδευτικού ξίφους, που περιλαμβάνει τρία διαφορετικά μέσα: Το Ξίφος Ασκήσεως, το Ξίφος Μονομαχίας και τη Σπάθη (άσκησης).
Κάθε μέσο των παραπάνω έχει το δικό του στυλ και έναν αριθμό κανόνων αποκλειστικά δικό του. Ο στόχος κάθε αθλητή είναι ο ίδιος για όλα τα ασκούμενα μέσα, να χτυπήσει κάποιος τον αντίπαλο χωρίς να χτυπηθεί.
Ο αγώνας γίνεται σε δύο φάσεις: στη φάση των ομίλων και σε αυτή των αγώνων άμεσου αποκλεισμού.

Αρχικά οι ξιφομάχοι χωρίζονται σε ομίλους μέχρι το πολύ επτά ατόμων και αγωνίζονται με όλους τους αθλητές του ομίλου που μετέχουν. Οι ξιφομάχοι έχουν τρία λεπτά για να πετύχουν πέντε κτυπήματα που απαιτούνται για να κερδίσουν τον αγώνα. Αν τελειώσει ο αγώνας και κανένας αθλητής δεν έχει πετύχει τα πέντε κτυπήματα κερδίζει ο αθλητής που έχει πετύχει τα περισσότερα. Αν το σκορ είναι ισόπαλο ο αγώνας παρατείνεται για ένα λεπτό, μέχρι ο ένας αθλητής να χτυπήσει πρώτος τον άλλο. Αν και πάλι δεν υπάρξει νικηφόρο χτύπημα, νικητής αναδεικνύεται αυτός που κέρδισε το σχετικό πλεονέκτημα, σε κλήρωση πριν τη διαδικασία της παράτασης.

Από την παραπάνω διαδικασία προκύπτει η αρχική κατάταξη των αθλητών, σύμφωνα με την αναλογία νικών/ήττων και τη συνολική διαφορά των πόντων που έδωσε και δέχτηκε ο κάθε αθλητής.

Με βάση την κατάταξη, ακολουθούν αγώνες άμεσου αποκλεισμού, ώστε οι αθλητές να μειώνονται σταδιακά από 128 σε 64 ,32, 16, 8 κλπ. Οι αγώνες αυτοί απαιτούν 15 κτυπήματα, σε χρόνο 9 λεπτών (3 γύροι των 3 λεπτών με 1 λεπτού ενδιάμεσα διαλείμματα). Σε περίπτωση ισοπαλίας, επαναλαμβάνεται η διαδικασία της παράτασης.

                                 

                                -----------------------------------------------------------

πηγή:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B9%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AF%CE%B1  

                                 Ξιφασκία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

                                                   Ξιφασκία στους Ολυμπιακούς

Αγώνες 2004 στην Αθήνα

Η ξιφασκία αποτελεί άθλημα χειρισμού (εκπαιδευτικού) ξίφους, που ασκείται με τρία διαφορετικά μέσα:

• Το ξίφος ασκήσεως,
• το ξίφος μονομαχίας και
• τη σπάθη (άσκησης).

Κάθε μέσο από τα παραπάνω έχει το δικό του στυλ και έναν σύνολο κανόνων αποκλειστικά δικό του. Ο στόχος κάθε αθλητή είναι ο ίδιος για όλα τα ασκούμενα μέσα, να χτυπήσει κάποιος τον αντίπαλο χωρίς να χτυπηθεί.

• Σημειώνεται ότι η ξιφασκία είναι διάφορη της ξιφομαχίας. Η μεν πρώτη είναι εξάσκηση χειρισμού ξίφους, από τον ξιφιστή, η δε δεύτερη είδος μονομαχίας ξιφομάχων όπου κάθε κτύπημα μπορεί να επιφέρει τραυματισμό, ακρωτηριασμό μέχρι και θάνατο. Σήμερα το είδος αυτό σε πολεμικές συγκρούσεις έχει εκλείψει, αλλά και η ιδιωτική αναμέτρηση μονομαχία αποτελεί ποινικό αδίκημα. Συνέπεια αυτών είναι οι όροι αυτοί να συγχέονται.

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Ο αγώνας
• 2 Αγωνιστικός Χώρος
• 3 Προστατευτικός Εξοπλισμός
• 4 Τα είδη ξίφους
  • 4.1 Ξίφος ασκήσεως
  • 4.2 Σπάθη
  • 4.3 Ξίφος μονομαχίας
• 5 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ρένα Βλαχοπούλου

 Ρένα Βλαχοπούλου

 

Ρένα Βλαχοπούλου (1923[ στην Κέρκυρα, πέθανε στις 29 Ιουλίου 2004 στην Αθήνα) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου και τραγουδίστρια.
Γεννήθηκε το 1923 στην Κέρκυρα. [σύμφωνα όμως με το βιβλίο του Κώστα Παπασπήλιου " Πινακοθήκη γέλιου ", αναφέρεται πως η Βλαχοπούλου εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Μακέδου στην Αθήνα, στα 18 της χρόνια (το 1940 δηλαδή, όπως αναφέρεται σχεδόν σε όλα τα βιογραφικά της), άρα γεννήθηκε το 1922 αν δεχτούμε την προαναφερθείσα πηγή] ή το 1917 όπως ανέφερε ο Τύπος κατά την διάρκεια της νοσηλείας της στο νοσοκομείο. Ο πατέρας της, Γιάννης Βλαχόπουλος, ανήκε στην αριστοκρατία του νησιού ενώ η μητέρα της, Καλλιόπη, ήταν κόρη κάποιας υπηρέτριας που εργαζόταν στο σπίτι των Βλαχόπουλων. Οι γονείς της αγαπήθηκαν και, παρά τις αντιδράσεις της οικογένειας του νέου που τον αποκλήρωσε, παντρεύτηκαν κι έκαναν εννιά παιδιά. Τα έβγαζαν πέρα με δυσκολία. Η Ρένα ήταν το πέμπτο τους παιδί. Με τον πατέρα της πήγαινε συχνά επίσκεψη στον αρχοντικό του κόντε Θεοτόκη όπου υπήρχε πιάνο αλλά και μια δισκοθήκη με δίσκους των 78 στροφών. Εκεί θα έχει την πρώτη της επαφή με τη μουσική και το τραγούδι.

Σε ηλικία 16 χρονών, τραγούδησε για πρώτη φορά σε κάποιο ζαχαροπλαστείο της Σπιανάδας, όπου το 1938 γνώρισε και ερωτεύτηκε τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κώστα Βασιλείου. Μαζί μετακόμισαν στην Αθήνα όπου παντρεύτηκαν το καλοκαίρι του επόμενου έτους. Τότε, στο βαριετέ "Όασις", στο Ζάππειο, όπου ο Μίμης Τραϊφόρος παρουσίαζε νέους καλλιτέχνες, η Ρένα δοκίμασε τις ικανότητές της στο τραγούδι. Εντυπωσίασε τον Τραϊφόρο, που της ζήτησε να τραγουδά εκεί μονίμως. Πράγματι, την άλλη μέρα πήγε να τραγουδήσει στο βαριετέ φορώντας δανεική τουαλέτα, που την πάτησε και έπεσε κάτω.

Σημείωσε επιτυχία τραγουδώντας τη "Μικρή Χωριατοπούλα", δηλαδή το ιταλικό τραγούδι Reginella Campagnola του Έλντο ντι Λατζάρο που διασκεύασε στα ελληνικά ο Πωλ Μενεστρέλ. Λίγους μήνες αργότερα, κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, το τραγούδι διασκευάζεται και πάλι από τον Γιώργο Οικονομίδη και γνωρίζει ακόμα πιο μεγάλη επιτυχία ως Κορόιδο Μουσολίνι. Εμφανίζεται για πρώτη φορά ως τραγουδίστρια στο θέατρο Μοντιάλ του Μακέδου, στην οδό Πανεπιστημίου σε επιθεώρηση με τη Σοφία Βέμπο, τις αδελφές Καλουτά, τον Μάνο Φιλιππίδη, την Ηρώ Χαντά, τον Μίμη Κοκκίνη και τη Γεωργία Βασιλειάδου. Παράλληλα ξεκινά να ηχογραφεί δίσκους γραμμοφώνου στην Οντεόν.

Το 1940, λίγες μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, οι Ιταλοί βομβάρδισαν την Κέρκυρα. Τότε σκοτώθηκαν και οι δύο γονείς της. Με τον Βασιλείου χώρισε και το 1942 παντρεύτηκε τον τραπεζίτη Γιάννη Κωστόπουλο.

Τότε ξεκίνησε συνεργασία με τον συνθέτη Γιάννη Σπάρτακο στο "Πάνθεον" που της έγραψε τραγούδια τζαζ, τα οποία είχαν μεγάλη επιτυχία. Εξ αιτίας αυτού ο Τύπος την αποκάλεσε «βασίλισσα της τζαζ». Το τραγούδι Θα σε πάρω να φύγουμε, που τραγούδησε για πρώτη φορά στο Σινέ Νιους της οδού Σταδίου και αργότερα, το φθινόπωρο του 1944, στην επιθεώρηση Welcome των Αλέκου Σακελλάριου - Δημήτρη Ευαγγελίδη στο θέατρο Κυβέλη, ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα. Με τον Σπάρτακο συνεργάστηκαν για αρκετά χρόνια. Το 1946 χώρισε με τον Κωστόπουλο.

Στο διάστημα 1946-51 περιόδευσε με τον Σπάρτακο στο εξωτερικό ξεκινώντας από τη Μέση Ανατολή (Λίβανος, Περσία) και καταλήγοντας στις ΗΠΑ). Κατά τη διάρκεια της περιοδείας δέχτηκε την πρόσκληση του Σάχη της Περσίας για να τραγουδήσει στα ανάκτορα: η πριγκίπισσα Σοράγια, γοητευμένη από τη φωνή της Ρένας, θα της χαρίσει και ένα μενταγιόν. Τη βοηθά ιδιαίτερα το γεγονός ότι μιλά πολλές ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά) και με εξαιρετική προφορά. Εμφανίζεται και πάλι στην Αθήνα στο θέατρο Σαμαρτζή, στις 24 Αυγούστου 1951, στην παράσταση «Φεστιβάλ στην Αθήνα», μαζί με τους Ορέστη Μακρή, Κούλη Στολίγκα, Νίκο Σταυρίδη, αδελφές Καλουτά.