Ἡ Ὑπερτροφὴ κάππαρη

πηγή : http://filonoi.gr/ypertrofh-kaparh/

Ἡ Ὑπερτροφὴ κάππαρη

διατροφὴ, ὑγεία

by Φιλονόη

Share on facebookShare on printShare on favoritesShare on googleMore Sharing Services

Πολλὲς φορὲς μὲ ἐρωτοῦν γιατὶ εἶμαι κατὰ τῶν ἐμβολίων. 

Δέν φοβᾶμαι τίς σοβαρές ἀσθένειες; Δέν φοβᾶμαι τίς ἐπιδημίες;

Δέν φοβᾶμαι τήν μεγαλυτέρα εὐαισθησία ἑνός παιδιοῦ ἤ ἀκόμη κι ἐνός βρέφους, στήν ἔκθεσιν του σέ ἰούς καί μικρόβια;

Σαφῶς καὶ φοβᾶμαι. Κι ὅλα αὐτὰ εἶναι ὑπαρκτα.

Ἀλλὰ ἐὰν ἡ Φύσις δημιούργησε μίαν ἀσθένεια, τότε αὐτομάτως δημιούργησε καὶ τὸ φάρμακό της.

Κι ὅλα αὐτὰ τὰ φάρμακα εἶναι ἐκεῖ ἔξω. Τὸ μόνον που χρειάζεται νὰ κάνουμε εἶναι νὰ τὰ ἀναζητήσουμε ἤ νὰ τὰ καλλιεργήσουμε.

Κάτι τελευταῖο, πρὶν σᾶς ἀφήσω μὲ τὴν κάππαρη.

Τὰ μόνα ποὺ δὲν δημιούργησε ἡ Φύσις εἶναι τὰ ὅπλα μαζικῆς θανατώσεως πληθυσμῶν.

Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ξέρει νὰ κάνει καλά, ἀπὸ ἀρχῆς γενέσεως κόσμου, εἶναι νὰ δημιουργῇ πάντα ἀντίδοτον σὲ κάθε δηλητήριον. Ἔτσι καὶ τώρα, εἶναι δεδομένον πὼς θὰ πράξῃ τὰ ὅμοια.

Φιλονόη.

Κάππαρη η καλοκαιρινή υπέρτροφή-φάρμακο

  

Πώς σώζουν τα λαχανικά-Η έλλειψη οξυγόνου βλάπτει το… συκώτι!

Σε συνθήκες έλλειψης οξυγόνου σωρεύεται λίπος στα ζωτικά μας όργανα, προσοχή σε υπνική άπνοια και διάφραγμα!

Όπως αναφέρεται σε άρθρο της το οποίο δημοσιεύθηκε το 2010 στην επιστημονική επιθεώρηση «Biochemical and Biophysical Research Communications» (τεύχος 398, σελίδες 74-78), υπάρχει μια φυτική ουσία που αναστέλλει την ενεργότητα του HIF-1 σε κύτταρα ηπατοκαρκινώματος. Αποτέλεσμα της αναστολής ήταν τα καρκινικά κύτταρα να μην μπορούν να επιβιώσουν σε συνθήκες υποξίας.

 Η ουσία αυτή ονομάζεται καμπφερόλη (kaempferol) και εντοπίζεται σε λαχανικά όπως η κάππαρη, το μπρόκολο, το πράσο και το σπανάκι.

 

Έχοντας διαπιστώσει την υπό όρους αντικαρκινική δράση της καμπφερόλης, οι έλληνες ερευνητές δοκίμασαν να τη χρησιμοποιήσουν και στην περίπτωση της έκτοπης συσσώρευσης λίπους.

Διαπίστωσαν ότι η δράση της στην αναστολή του HIF-1 είχε όντως το αναμενόμενο αποτέλεσμα, κάτι που αυξάνει τις ελπίδες τους για την ανάπτυξη φαρμακευτικής αγωγής για το λιπώδες ήπαρ:

«Η παρεμπόδιση της κυτταρικής “παχυσαρκίας” μέσω της χορήγησης ενός φυσικού φλαβονοειδούς μάς δίνει ελπίδες ότι τα αποτελέσματά μας θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων κατά των παθολογικών επιπτώσεων της παχυσαρκίας ή άλλων διαταραχών που προκαλούν μειωμένη οξυγόνωση» σημειώνει ο έλληνας ερευνητής.

Το γονίδιο HIF1 δημιουργεί υποξία δηλαδή έλλειψη οξυγόνου χαρακτηριστικό όλων των καρκίνων. Η κάπαρη δίνει το περισσότερο οξυγόνο στον οργανισμό.

Πηγή: http://www.tovima.gr/science/article/?aid=458495

Κάππαρη-Capparis spinosa

Άλλοι την αποκαλούν «κυνόσβατο», άλλοι «καπρία», άλλοι «μήλο του κόρακα», άλλοι «φιδόσκορδο», άλλοι «φιδοστάφυλο», άλλοι «θαλλία», άλλοι «πετραία», άλλοι «ολόφυτο», άλλοι «ιωνίτη», άλλοι «αείχλωρο», άλλοι «ιππομανές» και άλλοι «τριχομανές».

Περιγραφή

Είναι αγκαθωτός θάμνος, ο οποίος είναι στρωμένος κυκλικά στη γη, με αγκάθια αγκιστρωτά σαν τη βάτο, φύλλα στρογγυλά, όμοια με της κυδωνιάς, και καρπό σαν της ελιάς, ο οποίος όταν ανοίξει, βγάζει ένα λευκό άνθος, που όταν πέσει, αποκαλύπτεται κάτι μακρουλό σαν βελανίδι. Αυτό, αν ανοίξει, έχει κουκούτσια μικρά σαν του ροδιού και κόκκινα.

Έχει ξυλώδεις ρίζες, μεγάλες και πάρα πολλές. Φυτρώνει ως επί το πλείστον στις πετρώδεις και άγονες περιοχές, νησιά και οικόπεδα. Ο καρπός και ο βλαστός τρώγονται παστωμένοι.

Δράσεις-χρήσεις

Ταράζει την κοιλιά, ενοχλεί το στομάχι και προκαλεί δίψα, ενώ αν φαγωθεί βραστή, είναι πιο καλή για το στομάχι από την ωμή.

Ο καρπός της, όταν πίνεται σε ποσότητα δύο δραχμών μαζί με κρασί για τριάντα μέρες, λιώνει τις σκληρύνσεις της σπλήνας.

 

Προκαλεί την ούρηση και ματωμένα κόπρανα, ενώ όταν πίνεται, βοηθά την ισχιαλγία, την παράλυση, τις ρήξεις νευρικών και μυϊκών ινών, προκαλεί την έμμηνο ρύση και αποβάλλει το φλέγμα.

Ο καρπός, αν βραστεί με ξίδι και γίνουν πλύσεις του στόματος, σταματά τον πόνο του δοντιού.

Ο φλοιός της ρίζας ξερός ενδείκνυται σε όσα προαναφέραμε και καθαρίζει κάθε χρόνιο, ακάθαρτο και σκληρυμένο έλκος.

Γίνεται κατάπλασμα μαζί με έμπλαστρο από αλεύρι ωμού κριθαριού στις παθήσεις της σπλήνας, ενώ αν δαγκώνεται με το πονεμένο δόντι το βοηθά, και λιωμένη μαζί με ξίδι καθαρίζει τους λευκούς αλφούς.

Τα φύλλα και η ρίζα λιωμένα διαλύουν τα σκληρώματα και τα οιδήματα των αδένων του λαιμού, ενώ ο χυμός τους, αν ενσταλαχτεί στα αυτιά, σκοτώνει τα σκουλήκια μέσα σε αυτά.

Πηγή: Διοσκουρίδης-Περί απλών φαρμάκων

 

Πηγή: Βοτανική πρακτική προσαρμοσμένη εις την ιατρική καιοικονομία-Διονύσιος Πύρρος/ Τόμος Α’ (Φτιάχνω μόνος μου)

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο "ελέφτερος άνθρωπος" στο «Εντευκτήριο»

πηγή : http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=103&artid=145458 

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

«Φασίστες και μπολσεβίκοι να με διαγράψουν απ' τα τεφτέρια»

Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 15 Ιουλίου 2012 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Ανέκδοτες επιστολές του Νίκου Καζαντζάκη, που αποκαλύπτουν ενδιαφέρουσες πτυχές της προσωπικότητας και της σκέψης του μεγάλου λογοτέχνη, δημοσιεύονται στο νέο τεύχος του περιοδικού «Εντευκτήριο»

«Η ακορεστη τραγική, όχι περιέργεια, μα επαφή με τη ζωή και με τα μεγάλα προβλήματα του καιρού μας είναι το κέντρο του εσωτερικού μου στρόβιλου. Κ' επειδή είμαι "ελέφτερος άνθρωπος" μπορώ και διακρίνω πως κ' οι πιο παράταιρες σήμερα προσπάθειες, από τον μπολσεβικισμό ίσαμε το φασισμό, συνεργάζουνται χωρίς να το ξέρουν και να το θέλουν. Γι' αφτό ό,τι κι αν γράψω δεν μπορεί ν' αρέσει σε καμιά παράταξη. Παρακαλώ και τους φασίστες και τους μπολσεβίκους να με διαγράψουν από τα τεφτέρια τους. Είναι ολότελα αντίθετο στη φύση μου ν' ανήκω σε συμορία ή σε κοπάδι. Ή σε hommes d' action» γράφει από την Αίγινα, στις 18.6.1933, ο Νίκος Καζαντζάκης προς τον νεαρό φίλο του, νομικό και λόγιο, Νικόλαο Πάτρα, σε μία από τις πέντε επιστολές του της περιόδου 1931-1933, που δημοσιεύονται στο «Εντευκτήριο», παρουσιασμένες από τον Χρήστο Καββαδά.

Κι ακόμη, η πλούσια ύλη του τεύχους περιλαμβάνει: Πεζά των Δημήτρη Νόλλα, Θανάση Θ. Νιάρχου, Πάμπλο Γκουτιέρεθ, θεατρικοί μονόλογοι του Χρήστου Μπήτσικα, ποίηση των Γιώργου Βέλτσου, Μιχάλη Γκανά, Γιάννη Κοντού, Νατάσας Χατζιδάκι, Νάκη Σκορδίλη, Μεχμέτ Αλί Οτσομπανλάρ, Θοδωρή Ρακόπουλου, Ρέζα Σιρμάζ, άρθρα της Κατερίνας Κωστίου και του Αρη Στυλιανού για τον Δ. Ν. Μαρωνίτη.

Επίσης, μικρό αφιέρωμα στον ποιητή, κριτικό και βιβλιογράφο Δημήτρη Δασκαλόπουλο. Γράφουν οι Χ. Λ. Καράογλου, Νάσος Βαγενάς, Γιώργος Γεωργούσης και Νικήτας Παρίσης, ενώ ο τιμώμενος προδημοσιεύει σελίδες από ανέκδοτο αυτοβιογραφικό χρονικό, με αναφορές στις σχέσεις του με τον Στρατή Τσίρκα, τον Γ. Π. Σαββίδη, τον Ζήσιμο Λορεντζάτο, τον Δ. Ν. Μαρωνίτη και τον Οδυσσέα Ελύτη.

Η Πνευματική Αναζήτηση

πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/12/blog-post_03.html#.UBGQHJE7c7o

Η Πνευματική Αναζήτηση

Γεράσιμος Πολίτης 2011-12-03T22:46:00+02:00

Κάτω απ’ όλες τις επιθυμίες μας βρίσκεται η αληθινή επιθυμία: η αναζήτηση της αλήθειας. Η πραγμάτωσή της μπορεί να είναι αληθινά απελευθερωτική γιατί καθιστά όλες τις άλλες επιθυμίες ανάξιες λόγου. Η απόκτηση οποιουδήποτε άλλου πράγματος γίνεται εντελώς ασήμαντη μπροστά στην ανάγκη για την ανακάλυψη της αλήθειας. Ακόμη και η παρούσα προσωπική κατάσταση – ευχάριστη ή δυσάρεστη – έχει δευτερεύουσα σημασία μπροστά στην αλήθεια. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η Ουσία. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η επιστροφή στον Εαυτό.

Όμως, ακόμη κι αυτή η ποιοτική αναζήτηση δεν αποτελεί και δεν δημιουργεί μια κατάσταση γαλήνης και ησυχίας μέσα μας. Η αναζήτηση της αλήθειας μπορεί να γίνει μια φωτιά που κατακαίει όλες τις άλλες επιθυμίες, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για την ίδια πλάνη καλυμμένη κάτω από την ένδυση της πνευματικότητας. Η αναζήτηση της Ουσίας βασίζεται στην πλάνη της χωριστικότητας, στην πεποίθηση ότι δεν είμαστε ήδη η Ουσία. Και αυτό κάνει την αναζήτηση να μην σταματά ποτέ.

Όταν η συγκέντρωση της προσοχής μας παραμένει στην αναζήτηση της Ουσίας, της απελευθέρωσης ή της φώτισης, και δεν στρέφεται σ’ αυτή την ίδια την ανάγκη της αναζήτησης, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι δημιουργούμε τις καλύτερες προϋποθέσεις για να είμαστε συνεχώς δυστυχισμένοι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που γινόμαστε δυστυχισμένοι με τα πιο επιφανειακά πράγματα της ζωής. Η επιβεβαίωση αυτής της πραγματικότητας μπορεί εύκολα να δοθεί από κάθε πνευματικό αναζητητή.

Στην πραγματικότητα, μπορεί να περάσουμε πολλά χρόνια της ζωής μας έχοντας ως κεντρικό σημείο της προσωπικής μας ιστορίας την ανάγκη μας για φώτιση, απελευθέρωση κοκ. Έτσι η ιστορία μας γίνεται πολύ καλύτερη από μια καθαρά υλιστική προσέγγιση της ζωής και της καθημερινότητας μας, πολύ πιο πνευματική και ίσως και «ανώτερη» απ’ αυτή που κάναμε μέχρι πρότινος, ή που κάνουν οι άλλοι.

Μπορούμε όμως να δούμε ότι χωρίς να το καταλάβουμε όλη αυτή η πνευματική αναζήτηση δημιουργεί ένα κλείσιμο και ένα σφίξιμο του εαυτού αντί για άνοιγμα και χαλάρωση; Μπορούμε να δούμε ότι ζούμε τη ζωή με ένα συνεχές αίσθημα ανικανοποίητου, με μια καινούργια και λεπτοφυή εξάρτηση; Η γεύση της Ουσίας γίνεται αιτία για έντονη επιθυμία, ακριβώς σαν κι αυτή που έχουμε νοιώσει για τόσα άλλα πράγματα. Και η μη ικανοποίησή της γεννάει απογοήτευση και δυστυχία.

Το ερώτημα που μπαίνει στο σημείο αυτό είναι το εξής: Έχουμε τη διάθεση να πάμε βαθύτερα σ’ αυτό που βιώνουμε την παρούσα στιγμή; Μπορούμε να στρέψουμε την προσοχή μας από το αντικείμενο της επιθυμίας μας – φώτιση, ενότητα κοκ – σ’ αυτή την ίδια την ανάγκη που νοιώθουμε στο νου και στο σώμα μας; Τι είναι αυτή η ανάγκη; Πώς την νοιώθουμε; Τι έχει να μας πει αν μείνουμε μαζί της;

Η αληθινή απελευθέρωση έρχεται όταν συνειδητοποιήσουμε ότι η ανάγκη για την απόκτηση της αλήθειας είναι ίδια με την ανάγκη ικανοποίησης κάθε άλλης επιθυμίας μας. Παρότι το αντικείμενο είναι εντελώς διαφορετικής ποιοτικής τάξης, αν παραμείνουμε προσκολλημένοι πάνω του είναι σίγουρο ότι θα υποφέρουμε. Αν αντίθετα στρέψουμε την προσοχή μας σ’ αυτή την ίδια την εμπειρία της επιθυμίας και της ανάγκης που νοιώθουμε, μετακινούμαστε χωρίς προσπάθεια εκεί όπου ουσιαστικά θέλουμε τόσο πολύ με το μυαλό μας να φτάσουμε: στην αλήθεια της ύπαρξης όπως αυτή παρουσιάζεται στην παρούσα στιγμή. Μόνο αυτή η απλή κίνηση μπορεί να ανοίξει τις πόρτες της ύπαρξής μας, κι αυτές οι πόρτες είναι παρούσες κάθε στιγμή, είναι η παρούσα στιγμή.

Πηγή: open-mind.name

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

Share

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Άθως απο την αχαιότητα έως σήμερα

πηγή : http://visaltis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_23.html?spref=fb

Δευτέρα, 23 Ιουλίου 2012

Ἂθως, ἀπὸ τὴν ἀρχαία λατρεία στὰ σημερινὰ μοναστήρια...

8:10 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

 Louis Delarochette, 1791 

 Γράφει ὁ Κρόνιος

Ο 'Αθως είναι το τρίτο ανατολικότερο "πόδι" μιας τρίποδης χερσονήσου, στην ανατολικὴ πλευρά της Μακεδονίας. Στη δυτική αιχμή αυτής της χερσονήσου, στο πεδίο της Φλέγρας, διεξήχθη την εποχή πριν ο Θρύλος γίνει μύθος, η Γιγαντομαχία. Οι Θεοί με επικεφαλής τον Δία, εναντίον των Γιγάντων, των υιών του Ουρανού και της Γαίας.

Σε αυτή τη μεγάλη μάχη ο Γίγαντας 'Αθως, άρπαξε το ψηλότερο όρος της Θράκης και το εκσφενδόνησε εναντίον των Θεών. Αστόχησε όμως και έτσι δημιουργήθηκε το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής, που έλαβε το όνομά του.

Οι Γίγαντες είχαν τελικά την τύχη των Τιτάνων και οι Ολύμπιοι επέβαλαν την κυριαρχία τους στον κόσμο. Τόπος ιερός λοιπόν η Χαλκιδική, το πεδίο της νίκης των Θεών. Στην κορυφή του Άθωνα κτίστηκε ναός με το άγαλμα του Αθώου Διός.

Όπως λεγόταν στην κορυφή του Άθωνα κατά την Αρχαιότητα υπήρχαν πολλοί βωμοί, οι οποίοι δεν βρέχονταν, γιατί τα σύννεφα σχηματίζονταν σε κατώτερα στρώματα.

Ακόμη πιστευόταν ότι η σκιά του Άθωνα έφτανε μέχρι τη Λήμνο, όπου κάλυπτε ένα άγαλμα στην πόλη Μύριννα. Ακόμη, η Σκιάθος χρωστά το
όνομά της στον Άθωνα
(Σκιά + Άθως).

Το παλιό όνομα της Χερσονήσου του Άθωνα ήταν Ακτή. Λόγω της άγριας φύσης και της πλούσιας πανίδας, λατρεύτηκε η Δρυμωναία Άρτεμις και ο Άθως έγινε ο ιερός τόπος της Θεάς.
Η προστασία της Θεάς δεν περιορίζεται μόνο στη Φύση. Επεκτείνεται και στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στους νέους. Αυτοί της αφιερώνουν κατά την ημέρα των γάμων τους τη ζώνη τους ή μια πλεξούδα από τα μαλλιά τους.

Είναι κατεξοχήν προστάτιδα των γυναικών που την επικαλούνται σε όλα τα στάδια της ζωής τους. Φιλομείραξ ως νεαρά κορίτσια, Φιλοπάρθενος ως έφηβες, Ορσιλοχεία ως μητέρες και Λυτηρία τη στιγμή του θανάτου τους.

 Οι αρχαιότεροι κάτοικοι του Άθωνα πιστεύεται ότι ήταν Πελασγοί. Σε αυτούς όμως κυριάρχησαν οι Χαλκιδείς άποικοι από την Εύβοια, που κατά πάσα πιθανότητα, έδωσαν και το όνομά τους στη Χαλκιδική.

Ο γεωγράφος της αρχαιότητας Σκύλαξ ο Καρυανδεύς, στο έργο του "Περίπλους" αναφέρει πέντε ελληνικές πόλεις στον Άθωνα.

Δίον Ελληνίς, Κλεωναί Ελληνίς, Χαράδρια Ελληνίς, Ολόφυξος Ελληνίς, Σάνη Ελληνίς. Ο Πλίνιος, αρκετούς αιώνες μετά αναφέρει τις πόλεις: Ουρανούπολι, Παλαιώτριον, Θύσσο, Κλεωνές και Απολλωνία.

Ἂρτεμις

Περίφημη υπήρξε και η πολίχνη Καρυαί(Καρυδιές)με το ονομαστό Ιερό της Καρύας Αρτέμιδος ή Καρυάτιδος, το οποίο όπως και τα άλλα εκεί Ιερά της Θεάς, αποτελούσε χώρο άβατο για τους άνδρες.

Ο Στράβωνας περιγράφει τον Άθωνα ως ένα όρος με σχήμα μαστού, πολύ υψηλό και με μυτερή κορυφή, κοντά στην οποία βρίσκεται η πόλη Ακρόθωοι. Είναι τόσο ψηλός που οι κάτοικοι της κορυφής του, βλέπουνε την ανατολή του ηλίου τρείς ώρες πρίν από τους κατοίκους της παραλίας.

Ο Ηρόδοτος σημειώνει επίσης ότι άγρια λιοντάρια και βόδια με τεράστια κέρατα επιτέθηκαν και σκότωσαν τις καμήλες του Ξέρξη, όσο οι άνθρωποί του άνοιγαν τη διώρυγα, αλλά αυτός δεν πήρε στα σοβαρά τα άσχημα αυτά προμηνύματα για την έκβαση της εκστρατείας του.

Κατά τους χρόνους του Θουκυδίδη κατοικούσαν στον Άθωνα διάφοροι ελληνικοί λαοί, μεταξύ των οποίων αναφέρονται οι Χαλκιδείς, Πελασγοί, Βισάλται, Κρηστώνες και Ειδώνες. Οι πόλεις ήταν υποτελείς στους Αθηναίους και αργότερα υπήχθησαν στη τοπική Συμπολιτεία της Ολύνθου και τελικά στον Φίλιππο Β΄της Μακεδονίας.

Από την πόλη του Άθωνα, Απολλωνία, πέρασε ο απόστολος Παύλος ενώ μετέβαινε από τους Φιλίππους στη Θεσσαλονίκη και από τότε χρονολογείται η διάδοση του χριστιανισμού στον Άθωνα.
Ο ιερομοναχός Γεράσιμος Σμυρνιωτάκης στο βιβλίο του "Το Άγιον Όρος", θα περιγράψει την όλη "μετάβαση" με τρόπο που συντομότερός του δεν θα μπορούσε ίσως να υπάρξει:

"Επί μεγάλου Κωνσταντίνου τω 321μ.Χ υπήρχαν εν Άθω ειδωλολάτραι. Καταπεσόντος δ΄είτα του αγάλματος του Διός μετά μικρόν και των επιβωμείων αιμάτων καταπαυσάντων, επέλαμψεν το Χριστιανικό φώς".

Μονὴ Σταυρονικῆτα

Σύμφωνα τώρα μ΄έναν χριστιανικό μύθο, η Παναγία και ο Άγιος Ιωάννης στο δρόμο τους πρός τη Κύπρο, έπεσαν σε θύελλα που τους ανάγκασε να πιάσουν λιμάνι στο μέρος που είναι τώρα η μονή Ιβήρων. Από τότε αυτή έγινε η μοναχική, γλυκοφιλούσα βασίλισσα του Άθωνα και απαγορεύθηκε να πατήσει στην περιοχή άλλη γυναίκα.

Έτσι το ζήτημα της Αρτεμιδικής Αγνείας και Παρθενίας παρέμεινε και μετά την πτώση των Θεών.

Βιβλιογραφία 

Jean Richepin, Ἑλληνικὴ Μυθολογία, Ἐκδ. Αὐλός.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

πηγή : Jul 24 http://filonoi.gr/i-alithia-gia-tin-fimi/

Ἡ ἀλήθεια γιά τήν φήμη

Ἀλήθειες, σκέψεις....

by Φιλονόη

Share on facebookShare on printShare on favoritesShare on googleMore Sharing Services

Ὁ Πολύφημος εἶχε φήμη

Για προσέξτε λίγο την παρακάτω ιστορία….

Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθησε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.

Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός.

Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους.. Το

 παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι – χωρίς καμία εξαίρεση – τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.

Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν – έστω και για λίγο – μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολλάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε.

 Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.

Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισητηρίου ήταν 100 δολλάρια. Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολλάρια το λεπτό!Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να

 παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;» (viptaxi) 

Θυμήθηκα λοιπὸν ἕνα κείμενον ποὺ ἔγραφα πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων, γιὰ τὸν ἡγέτη. (Ποιός εἶναι ὁ ἠγέτης; Ὁ Κανένας!) Θυμήθηκα κι ἄλλα πολλά. Θυμήθηκα ἀκόμη καὶ τὴν ἀδυναμία μας νὰ κατανοήσουμε τὰ αὐτονόητα διότι στὸ μυαλό μας ἐπικρατεῖ ὁ «θόρυβος τῆς παραπληροφορήσεως» κι ἐπισκιάζει τὰ πάντα. 

Ἡ φήμη λοιπόν! Πῶς ἀποκτᾶται; Ἀπὸ ποιούς; Γιατί; 

Ἕνας δίκαιος, ἠθικός, ἔντιμος δὲν ἔχει φήμη. Ἔχει  κλέος. Αὐτὸ τὸ σπάνιον εἶδος ἀνθρώπων ὑπάρχει ἀκόμη. Ζῇ γύρω μας. Ἀναπνέει. «Δομεῖται» καὶ δομεῖ τὸ αὔριο. Δὲν τὸ πιστεύουμε; Κακῶς. Διότι ἡ φήμη ἀποκτᾶται εὐκόλως καὶ χάνεται ἀκόμη πιὸ εὔκολα. Ὄπως γιὰ παράδειγμα ὁ παραπάνω βιολιστής, ποὺ «ἔχασε» γιὰ λίγο τὴν φήμη του μέσα στὸ ἄγνωστο πλῆθος. 

Τὸ κλέος ὄμως; Ὑπάρχει περίπτωσις νὰ χάσῃ τὸ κλέος του ὁ Νικηταρᾶς; Ὁ Γέρος; Ὁ Καραϊσκάκης; Ὄχι φυσικά. 

Ὑπομονὴ λοιπόν. Σὲ λίγο οἱ φῆμες θὰ χαθοῦν γιὰ νὰ ξαναβροῦν οἱ ἔχοντες τὸ κλέος τὸν φυσικό τους δρόμο.

Φιλονόη.

Φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ

Ὁλόκληρον τὸ ἄρθρον στὰ ἀγγλικὰ θὰ τὸ βρεῖτε ἐδῶl

ἀναδημοσίευσις ἀπό 2 – 8 – 2011
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω