https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B1
Έχει σχήμα μακρόστενο, πλατύτερο στο βόρειο τμήμα της, ενώ στενεύει προς τον νότο. Τα παράλιά της έχουν συνολικό μήκος 217 χιλιόμετρα και σχηματίζουν αρκετούς όρμους και ακρωτήρια. Το έδαφός της είναι κυρίως ορεινό, ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα. Οι ξένοι την αποκαλούν Κορφού (αγγλ Corfu), κατά παραφθορά του βυζαντινού της ονόματος Κορυφώ, από τις δύο κορυφές που φαίνονται καθώς πλησιάζει ο επισκέπτης στο νησί. Υψηλότερες κορυφές είναι αυτή του όρους Παντοκράτορας (η αρχαία Ιστώνη, 914 μ.) και το Στραβοσκιάδι (849 μ.). Άλλες κορυφές είναι οι Βίγλες, η Τσούκα, οι Πυλίδες (ή Φυλλίδες), Άγιοι Δέκα και Σταυρός. Μικρά ποτάμια υπάρχουν στην Κέρκυρα, όπως ο Μεγαλοπόταμος, ο Τυφλός, ο Μεσογγής (ο μεγαλύτερος), το ποτάμι στην περιοχή της Λευκίμμης. Η μεγαλύτερη λίμνη είναι η Κορισσία (ή των Κορισσίων) με έκταση 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Επίσης υπάρχει και η λιμνοθάλασσα Χαλκιοπούλου στα νότια της πόλης της Κέρκυρας.[1]
Είναι από τα πλέον πυκνοκατοικημένα νησιά της Μεσογείου, με πυκνότητα πληθυσμού 193 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.
Στο σύνορο Ανατολής και Δύσης, το νησί υπήρξε αφετηρία της επέκτασης
των αρχαίων Ελλήνων προς τα δυτικά, αλλά και πρωταρχικός στόχος των
ηγεμόνων της Δύσης στην προσπάθειά τους να επιβληθούν στην περιοχή. Οι
αλλεπάλληλοι δυτικοί κατακτητές άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους, τόσο
στον πολεοδομικό ιστό όσο και στο αρχιτεκτονικό ύφος της πόλης. Στα
πέτρινα, πολυώροφα, με κεραμίδια και σοφίτες σπίτια, που διατηρούν
έντονα τα στοιχεία της ιταλικής, γαλλικής και αγγλικής αρχιτεκτονικής,
χρωστά η Κέρκυρα μεγάλο μέρος της λαμπρής της φήμης.
Στην αρχαιότητα η Κέρκυρα αναφέρεται με διάφορες ονομασίες: Δρέπανον και Δρεπάνη (για την ομοιότητά της με το σχήμα δρεπανιού), Μάκρις (για το μακρόστενο σχήμα της), Σχερία -επειδή η θεά Δήμητρα παρακάλεσε τον Ποσειδώνα να σταματήσει (σχειν) τις προσχώσεις του απέναντι ποταμού, για να μην ενωθεί το νησί με την απέναντι ακτή-, Φαιακία, Κόρκυρα (δωρικός τύπος), Κέρκυρα. Ο τύπος Κέρκυρα φαίνεται πως είναι ιλλυρικής προέλευσης, ενώ μπορεί να προέρχεται και από τη λέξη "Κέρκουρος" (ονομασία ελαφρού τύπου πλοίου, ή κάποιου ψαριού).
Τον Μεσαίωνα φαίνεται ότι επικράτησε η ονομασία Κορυφώ και εν συνεχεία Κορυφοί, απ' όπου προέρχεται το σημερινό Corfu/Corfou. Το 968 ο επίσκοπος Λιουτπράνδος της Κρεμόνας αναφέρει: "Ad Coriphus parvenimus". Το Κορυφώ πρέπει να προέκυψε από τις δύο βραχώδεις κορυφές που προβάλλουν επιβλητικά πάνω από την πόλη.
Έντονη ήταν η παράδοση, ήδη από τον 6ο αιώνα π.Χ., που ήθελε την Κέρκυρα ταυτισμένη με την ομηρική Σχερία, τη χώρα των Φαιάκων. Ο Ελλάνικος αναφέρει ότι ο Ποσειδώνας ερωτεύτηκε παράφορα τη νύμφη Κέρκυρα ή Κόρκυρα, κόρη του ποταμού Ασωπού, και την απήγαγε από το σπίτι της στη Βοιωτία. Την έφερε στο νησί, όπου και γεννήθηκε ο καρπός της σχέσης τους, ο Φαίακας.
Τεκμήρια ανθρώπινης παρουσίας στην Κέρκυρα απαντούν από την παλαιολιθική εποχή, αλλά και από τη νεολιθική εποχή έχουν βρεθεί σε διάφορες περιοχές λείψανα. Οι πρώτοι Έλληνες άποικοι που εγκαταστάθηκαν είναι από την Ερέτρια της Εύβοιας. Κατόπιν εγκαταστάθηκαν Κορίνθιοι με αρχηγό τον Χερσικράτη το 734 π.Χ. Μαζί με τη μητρόπολη της Κορίνθου ίδρυσε την Επίδαμνο, το σημερινό Δυρράχιο. Η Κέρκυρα, που ήταν αποικία της Κορίνθου, θέλησε να ανεξαρτητοποιηθεί. Αυτό ήταν ευκαιρία για την Αθήνα να εμπλακεί, παίρνοντας το μέρος της Κέρκυρας, γεγονός που αποτέλεσε μια από τις αιτίες του ξεσπάσματος του Πελοποννησιακού Πολέμου. Για μεγάλο χρονικό διάστημα έμεινε στην Κέρκυρα και ο Μέγας Αλέξανδρος, κατά τα νεανικά του χρόνια. Το νησί πολύ γρήγορα πέρασε στην κυριαρχία των Ρωμαίων, κατά τη σταδιακή εξάπλωσή τους προς ανατολάς. Πλήθος βαρβάρων πέρασαν και λεηλάτησαν το νησί κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου, λόγω του ότι ήταν προγεφύρωμα για τις απέναντι ηπειρωτικές ακτές και ήλεγχε την είσοδο της Αδριατικής. Βάνδαλοι και Οστρογότθοι, από τις ακτές της νότιας Ιταλίας, που ρήμαξαν στην κυριολεξία τις περιοχές αυτές, διατάραξαν την ειρηνική πορεία του νησιού μες στον χρόνο. Κατόπιν, ακολούθησαν Νορμανδοί, σκληροί βορειοευρωπαίοι, που την εποχή εκείνη είχαν κατακτήσει τη νότια Ιταλία και Σικελία. Ο αρχηγός τους Γυϊσκάρδος κατέκτησε την Κέρκυρα.
Μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους και τη διανομή των Βυζαντινών εδαφών από τους κατακτητές, η Κέρκυρα περιήλθε στους Βενετούς, με διαστήματα επανάκτησής της από τους Έλληνες, αλλά και πάλι κατακτήθηκε από τους Ανδεγαυούς το 1267. Επανήλθαν οι Βενετοί το 1386,
όταν και αρχίζει για την Κέρκυρα μια μακραίωνη περίοδος ενετοκρατίας
που έδωσε το χρώμα και τον αέρα που ως σήμερα μπορούμε να διαπιστώσουμε.
Αυτή την περίοδο, όπου το νησί γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη και οικονομική
ευημερία, η πόλη της Κέρκυρας βρισκόταν μέσα στο φρούριο, αλλά έξω είχε
απλωθεί μια νέα πόλη, ατείχιστη, όμως, με αποτέλεσμα να είναι
εκτεθειμένη σε κάθε είδους επιδρομές αλλοφύλων. Αργότερα, για να
αντιμετωπιστεί η οποιαδήποτε εχθρική ενέργεια αποτελεσματικά,
δημιουργήθηκε μια τεράστια επίπεδη έκταση μπροστά από το φρούριο, η
σημερινή πλατεία Σπιανάδα. Το 1431, για πρώτη φορά, εμφανίστηκαν Τούρκοι στο νησί και προσπάθησαν μάταια να το καταλάβουν.
Το 1537, Τούρκοι, υπό τον τρομερό αρχηγό του στόλου Βαρβαρόσσα, κατέστρεψαν την εκτός των τειχών πόλη και ρήμαξαν την κερκυραϊκή ύπαιθρο παίρνοντας 20.000 αιχμαλώτους. Το 1571 επανέρχονται οι Τούρκοι και πολιορκούν με μανία την πόλη χωρίς, τελικά, αποτέλεσμα, όμως το νησί καταστρέφεται σχεδόν ολοσχερώς. Ύστερα από αυτά τα γεγονότα, η Βενετία τειχίζει τη νέα πόλη με το λεγόμενο Νέο Φρούριο, προσπαθώντας να προστατέψει το νησί από τις επιδρομές των Τούρκων.
Το 1716, οι Τούρκοι επανήλθαν με πολυπληθή στρατό να καταλάβουν το νησί, αλλά, με την πολύ καλή άμυνα και εποπτεία του στρατάρχη Σούλενμπουργκ, και αυτή η πολιορκία δεν έφερε για τους Τούρκους τα ποθητά αποτελέσματα. Η Βενετία, παρότι άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στην Κέρκυρα, δεν κατάφερε να την προστατέψει επαρκώς, από τις μεγάλες σφαγές και καταστροφές των τουρκικών επιδρομών. Από το 1797 ως το 1799, η Κέρκυρα πέρασε στα χέρια των Γάλλων. Κατόπιν, υπήρξε μια ιδιότυπη Ρωσική κατοχή. Μετά από πολλές συζητήσεις μεταξύ των Ρώσων, αποφασίστηκε η ίδρυση της Επτανήσου Πολιτείας. Κατά την περίοδο αυτή η Κέρκυρα αναπτύσσει αξιόλογη δράση στον τομέα της τυπογραφίας, με την έκδοση πολλών βιβλίων, ελληνικών αλλά και άλλων, και πρωτοπορεί στην ελληνική επικράτεια.
Από το 1807, και ως το 1814, επέστρεψαν οι Γάλλοι του Ναπολέοντα στην Κέρκυρα και κατά τη διάρκεια της παρουσίας τους έδωσαν χρώμα και μια αίσθηση γαλλική στην πόλη. Με την κατάρρευση των αυτοκρατορικών Γάλλων του Ναπολέοντα, αγγλικός στρατός καταλαμβάνει την Κέρκυρα το 1815 και παραμένει εκεί ως το 1864, όταν το νησί ενσωματώθηκε στην Ελλάδα μαζί με τα άλλα Επτάνησα.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών, η Κέρκυρα αποτέλεσε ένα από τα κυριότερα κέντρα υποδοχής Ελλήνων προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη (1922-1932).[2] Η έλλειψη δυνατότητας επαγγελματικής αποκατάστασης ήταν ο κυριότερος από τους λόγους οι οποίοι ανάγκασαν τους πρόσφυγες να φύγουν από αυτήν, αναζητώντας κάποιο καταλληλότερο μέρος, για οριστική εγκατάσταση, στην υπόλοιπη Ελλάδα. Έτσι, από τους 30.000 περίπου πρόσφυγες που κατέφυγαν στο νησί, μέχρι το 1930 απέμειναν περίπου 2.000.[3] Ανάμεσα στους πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα ήταν και ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης.
Το 1923 υπήρξε κρίση στην Κέρκυρα. Με αφορμή τις δολοφονίες, από άγνωστους, Ιταλών στρατιωτών στα ελληνοαλβανικά σύνορα, οι οποίοι είχαν αποσταλεί προκειμένου να συμμετάσχουν ως μέλη της Διεθνούς Επιτροπής για τη διευθέτηση των προβλημάτων μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, η Φασιστική Ιταλία αιφνιδίως καταλαμβάνει την Κέρκυρα. Χάρις όμως στην Κοινωνία των Εθνών, το νησί απελευθερώνεται λίγες μέρες αργότερα.
Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κέρκυρα, καταλαμβάνεται για δεύτερη φορά από τον Ιταλικό στρατό, το 1941. Το 1943 μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, η Κέρκυρα περνά στην Γερμανική ζώνη κατοχής, μέχρι την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας..
Κέρκυρα
Η Κέρκυρα είναι ένα από τα βορειότερα και δυτικότερα νησιά της Ελλάδας και του Ιονίου Πελάγους. Βρίσκεται στην είσοδο της Αδριατικής Θάλασσας, κοντά στις Ηπειρωτικές ακτές. Οι βορειοανατολικές της ακτές πλησιάζουν αρκετά (περ. 2 χιλιόμετρα) τις ακτές των Αγίων Σαράντα της Αλβανίας. Είναι μέρος του ενιαίου δήμου της Κέρκυρας, ο οποίος περιλαμβάνει επίσης τα μικρότερα νησιά Οθωνοί, Ερεικούσσα και Μαθράκι.Έχει σχήμα μακρόστενο, πλατύτερο στο βόρειο τμήμα της, ενώ στενεύει προς τον νότο. Τα παράλιά της έχουν συνολικό μήκος 217 χιλιόμετρα και σχηματίζουν αρκετούς όρμους και ακρωτήρια. Το έδαφός της είναι κυρίως ορεινό, ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα. Οι ξένοι την αποκαλούν Κορφού (αγγλ Corfu), κατά παραφθορά του βυζαντινού της ονόματος Κορυφώ, από τις δύο κορυφές που φαίνονται καθώς πλησιάζει ο επισκέπτης στο νησί. Υψηλότερες κορυφές είναι αυτή του όρους Παντοκράτορας (η αρχαία Ιστώνη, 914 μ.) και το Στραβοσκιάδι (849 μ.). Άλλες κορυφές είναι οι Βίγλες, η Τσούκα, οι Πυλίδες (ή Φυλλίδες), Άγιοι Δέκα και Σταυρός. Μικρά ποτάμια υπάρχουν στην Κέρκυρα, όπως ο Μεγαλοπόταμος, ο Τυφλός, ο Μεσογγής (ο μεγαλύτερος), το ποτάμι στην περιοχή της Λευκίμμης. Η μεγαλύτερη λίμνη είναι η Κορισσία (ή των Κορισσίων) με έκταση 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Επίσης υπάρχει και η λιμνοθάλασσα Χαλκιοπούλου στα νότια της πόλης της Κέρκυρας.[1]
Είναι από τα πλέον πυκνοκατοικημένα νησιά της Μεσογείου, με πυκνότητα πληθυσμού 193 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.
Πίνακας περιεχομένων
Ιστορία της Κέρκυρας
Χάρτης της Κέρκυρας, Κριστόφορο Μπουοντελμόντι, 1420.
Στην αρχαιότητα η Κέρκυρα αναφέρεται με διάφορες ονομασίες: Δρέπανον και Δρεπάνη (για την ομοιότητά της με το σχήμα δρεπανιού), Μάκρις (για το μακρόστενο σχήμα της), Σχερία -επειδή η θεά Δήμητρα παρακάλεσε τον Ποσειδώνα να σταματήσει (σχειν) τις προσχώσεις του απέναντι ποταμού, για να μην ενωθεί το νησί με την απέναντι ακτή-, Φαιακία, Κόρκυρα (δωρικός τύπος), Κέρκυρα. Ο τύπος Κέρκυρα φαίνεται πως είναι ιλλυρικής προέλευσης, ενώ μπορεί να προέρχεται και από τη λέξη "Κέρκουρος" (ονομασία ελαφρού τύπου πλοίου, ή κάποιου ψαριού).
Τον Μεσαίωνα φαίνεται ότι επικράτησε η ονομασία Κορυφώ και εν συνεχεία Κορυφοί, απ' όπου προέρχεται το σημερινό Corfu/Corfou. Το 968 ο επίσκοπος Λιουτπράνδος της Κρεμόνας αναφέρει: "Ad Coriphus parvenimus". Το Κορυφώ πρέπει να προέκυψε από τις δύο βραχώδεις κορυφές που προβάλλουν επιβλητικά πάνω από την πόλη.
Έντονη ήταν η παράδοση, ήδη από τον 6ο αιώνα π.Χ., που ήθελε την Κέρκυρα ταυτισμένη με την ομηρική Σχερία, τη χώρα των Φαιάκων. Ο Ελλάνικος αναφέρει ότι ο Ποσειδώνας ερωτεύτηκε παράφορα τη νύμφη Κέρκυρα ή Κόρκυρα, κόρη του ποταμού Ασωπού, και την απήγαγε από το σπίτι της στη Βοιωτία. Την έφερε στο νησί, όπου και γεννήθηκε ο καρπός της σχέσης τους, ο Φαίακας.
Τεκμήρια ανθρώπινης παρουσίας στην Κέρκυρα απαντούν από την παλαιολιθική εποχή, αλλά και από τη νεολιθική εποχή έχουν βρεθεί σε διάφορες περιοχές λείψανα. Οι πρώτοι Έλληνες άποικοι που εγκαταστάθηκαν είναι από την Ερέτρια της Εύβοιας. Κατόπιν εγκαταστάθηκαν Κορίνθιοι με αρχηγό τον Χερσικράτη το 734 π.Χ. Μαζί με τη μητρόπολη της Κορίνθου ίδρυσε την Επίδαμνο, το σημερινό Δυρράχιο. Η Κέρκυρα, που ήταν αποικία της Κορίνθου, θέλησε να ανεξαρτητοποιηθεί. Αυτό ήταν ευκαιρία για την Αθήνα να εμπλακεί, παίρνοντας το μέρος της Κέρκυρας, γεγονός που αποτέλεσε μια από τις αιτίες του ξεσπάσματος του Πελοποννησιακού Πολέμου. Για μεγάλο χρονικό διάστημα έμεινε στην Κέρκυρα και ο Μέγας Αλέξανδρος, κατά τα νεανικά του χρόνια. Το νησί πολύ γρήγορα πέρασε στην κυριαρχία των Ρωμαίων, κατά τη σταδιακή εξάπλωσή τους προς ανατολάς. Πλήθος βαρβάρων πέρασαν και λεηλάτησαν το νησί κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου, λόγω του ότι ήταν προγεφύρωμα για τις απέναντι ηπειρωτικές ακτές και ήλεγχε την είσοδο της Αδριατικής. Βάνδαλοι και Οστρογότθοι, από τις ακτές της νότιας Ιταλίας, που ρήμαξαν στην κυριολεξία τις περιοχές αυτές, διατάραξαν την ειρηνική πορεία του νησιού μες στον χρόνο. Κατόπιν, ακολούθησαν Νορμανδοί, σκληροί βορειοευρωπαίοι, που την εποχή εκείνη είχαν κατακτήσει τη νότια Ιταλία και Σικελία. Ο αρχηγός τους Γυϊσκάρδος κατέκτησε την Κέρκυρα.
.JPG)
Το φρούριο του Αγγελόκαστρου στην Κέρκυρα. Οι Βυζαντινές επάλξεις του Αγγελόκαστρου αντιστάθηκαν επιτυχώς στην Τουρκική πολιορκία του 1571.
Ειδυλλιακή άποψη του λιμανιού στα τέλη του 190υ αιώνα. Περιοδικό Εστία του 1894.
Το αέτωμα της Μέδουσας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κερκύρας.
Το 1537, Τούρκοι, υπό τον τρομερό αρχηγό του στόλου Βαρβαρόσσα, κατέστρεψαν την εκτός των τειχών πόλη και ρήμαξαν την κερκυραϊκή ύπαιθρο παίρνοντας 20.000 αιχμαλώτους. Το 1571 επανέρχονται οι Τούρκοι και πολιορκούν με μανία την πόλη χωρίς, τελικά, αποτέλεσμα, όμως το νησί καταστρέφεται σχεδόν ολοσχερώς. Ύστερα από αυτά τα γεγονότα, η Βενετία τειχίζει τη νέα πόλη με το λεγόμενο Νέο Φρούριο, προσπαθώντας να προστατέψει το νησί από τις επιδρομές των Τούρκων.
Το 1716, οι Τούρκοι επανήλθαν με πολυπληθή στρατό να καταλάβουν το νησί, αλλά, με την πολύ καλή άμυνα και εποπτεία του στρατάρχη Σούλενμπουργκ, και αυτή η πολιορκία δεν έφερε για τους Τούρκους τα ποθητά αποτελέσματα. Η Βενετία, παρότι άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στην Κέρκυρα, δεν κατάφερε να την προστατέψει επαρκώς, από τις μεγάλες σφαγές και καταστροφές των τουρκικών επιδρομών. Από το 1797 ως το 1799, η Κέρκυρα πέρασε στα χέρια των Γάλλων. Κατόπιν, υπήρξε μια ιδιότυπη Ρωσική κατοχή. Μετά από πολλές συζητήσεις μεταξύ των Ρώσων, αποφασίστηκε η ίδρυση της Επτανήσου Πολιτείας. Κατά την περίοδο αυτή η Κέρκυρα αναπτύσσει αξιόλογη δράση στον τομέα της τυπογραφίας, με την έκδοση πολλών βιβλίων, ελληνικών αλλά και άλλων, και πρωτοπορεί στην ελληνική επικράτεια.
Από το 1807, και ως το 1814, επέστρεψαν οι Γάλλοι του Ναπολέοντα στην Κέρκυρα και κατά τη διάρκεια της παρουσίας τους έδωσαν χρώμα και μια αίσθηση γαλλική στην πόλη. Με την κατάρρευση των αυτοκρατορικών Γάλλων του Ναπολέοντα, αγγλικός στρατός καταλαμβάνει την Κέρκυρα το 1815 και παραμένει εκεί ως το 1864, όταν το νησί ενσωματώθηκε στην Ελλάδα μαζί με τα άλλα Επτάνησα.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών, η Κέρκυρα αποτέλεσε ένα από τα κυριότερα κέντρα υποδοχής Ελλήνων προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη (1922-1932).[2] Η έλλειψη δυνατότητας επαγγελματικής αποκατάστασης ήταν ο κυριότερος από τους λόγους οι οποίοι ανάγκασαν τους πρόσφυγες να φύγουν από αυτήν, αναζητώντας κάποιο καταλληλότερο μέρος, για οριστική εγκατάσταση, στην υπόλοιπη Ελλάδα. Έτσι, από τους 30.000 περίπου πρόσφυγες που κατέφυγαν στο νησί, μέχρι το 1930 απέμειναν περίπου 2.000.[3] Ανάμεσα στους πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα ήταν και ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης.
Το 1923 υπήρξε κρίση στην Κέρκυρα. Με αφορμή τις δολοφονίες, από άγνωστους, Ιταλών στρατιωτών στα ελληνοαλβανικά σύνορα, οι οποίοι είχαν αποσταλεί προκειμένου να συμμετάσχουν ως μέλη της Διεθνούς Επιτροπής για τη διευθέτηση των προβλημάτων μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, η Φασιστική Ιταλία αιφνιδίως καταλαμβάνει την Κέρκυρα. Χάρις όμως στην Κοινωνία των Εθνών, το νησί απελευθερώνεται λίγες μέρες αργότερα.
Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κέρκυρα, καταλαμβάνεται για δεύτερη φορά από τον Ιταλικό στρατό, το 1941. Το 1943 μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, η Κέρκυρα περνά στην Γερμανική ζώνη κατοχής, μέχρι την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας..
