Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ της Βίκυς Δραγούνη*

πηγή http://www.onestory.gr/post/32509336810

ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ
της Βίκυς Δραγούνη*
.
«Μα τι ζητάς επιτέλους από έναν άνδρα;»
Για μια στιγμή έμεινε σιωπηλή κι έπειτα τον κάρφωσε με το βλέμμα της «Θέλεις στ’ αλήθεια να ξέρεις;»
«Ναι», της είπε διστακτικά.
Άρχισε να αναπτύσσει το σκεπτικό της:
«Ως σύγχρονη γυναίκα με σπουδές και καριέρα, είμαι σε θέση να θέσω σε έναν άνδρα το ερώτημα τι μπορεί να κάνει για μένα, που να μην μπορώ να κάνω η ίδια για τον εαυτό μου.
Πληρώνω τους λογαριασμούς μου. Έχω αναλάβει τη φροντίδα του σπιτιού μου και καλύπτω μόνη μου τα έξοδά μου, χωρίς τη βοήθεια κανενός άνδρα.
Είμαι σε θέση λοιπόν να ρωτήσω «Τι μπορείς να φέρεις στο τραπέζι;»
Εκείνος την κοίταξε. Προφανώς σκέφτηκε ότι αναφερόταν σε χρήματα.
«Δεν αναφέρομαι σε χρήματα», συμπλήρωσε γρήγορα, διορθώνοντας τη σκέψη του. «Χρειάζομαι κάτι περισσότερο…Χρειάζομαι έναν άνθρωπο που να επιδιώκει την υπεροχή σε κάθε πτυχή της ζωής του».
Ανακάθισε στην καρέκλα του με ανανεωμένο ενδιαφέρον. «Ανάλυσέ το αυτό», της είπε σταυρώνοντας τα χέρια του.
«Χρειάζομαι κάποιον που να επιδιώκει την υπεροχή σε διανοητικό επίπεδο γιατί έχω ανάγκη από συνομιλία και πνευματικά ερεθίσματα. Δεν με ενδιαφέρει ένας μονόπλευρος άνθρωπος.
Χρειάζομαι κάποιον που να επιδιώκει την υπεροχή σε πνευματικό επίπεδο γιατί δεν θέλω μια άνιση σχέση. Ο συνδυασμός ενός πιστού συντρόφου με έναν άπιστο, για παράδειγμα, είναι η τέλεια συνταγή αποτυχίας.
Χρειάζομαι κάποιον που να επιδιώκει την υπεροχή σε οικονομικό επίπεδο γιατί δεν μου χρειάζεται μία ακόμη οικονομική επιβάρυνση.
Χρειάζομαι κάποιον που να διαθέτει αρκετή ευαισθησία ώστε να καταλαβαίνει τι περνώ ως γυναίκα, αλλά και αρκετή δύναμη ώστε να με κρατά προσγειωμένη.
Χρειάζομαι κάποιον που να διαθέτει ακεραιότητα και ωριμότητα στο θέμα των σχέσεων. Τα παιχνιδάκια και τα ψέματα δεν ανταποκρίνονται στην εικόνα που έχω στο μυαλό μου για έναν ισχυρό άνδρα.
Χρειάζομαι κάποιον που να είναι προσανατολισμένος στην οικογένεια. Κάποιον που να μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του ηγέτη, του καθοδηγητή και του χορηγού για χάρη των παιδιών του.
Χρειάζομαι κάποιον τον οποίο να σέβομαι. Για να είναι κάνω υποχωρήσεις, θα πρέπει πρώτα να έχει κερδίσει το σεβασμό μου. Δεν μπορώ να είμαι υποτακτική σε έναν άνθρωπο που δεν φροντίζει πρωτίστως τα του οίκου του.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να είναι υποχωρητική… απλά θα πρέπει να το αξίζει.
Και, παρεπιπτόντως, δεν ψάχνω εγώ γι αυτόν… Αυτός είναι που θα με εντοπίσει. Αυτός είναι που θα αναγνωρίσει τον εαυτό του σε μένα, αυτό το κάτι που θα τον τραβήξει σε μένα, ακόμη κι αν δεν είναι σε θέση να το προσδιορίσει επακριβώς. Ξέρεις, πιστεύω πως η γυναίκα θα πρέπει να είναι σύντροφος και βοηθός για τον άνδρα. Δεν μπορώ όμως να βοηθήσω έναν άνδρα αν ο ίδιος δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του».
Είπε, και τον κοίταξε ίσια στα μάτια.
Καθόταν εκεί μπερδεμένος, με μια προβληματισμένη έκφραση στο πρόσωπό του.
«Ζητάς πολλά», της είπε σκεπτικός.
«Αξίζω πολλά», του απάντησε χαμογελώντας.
.
Η Βίκυ Δραγούνη γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία και έχει μεταπτυχιακό στις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές. Εργάζεται στον αεροπορικό χώρο.
[ e-mail ]

Παραμύθι

Απλές λύσεις
Παραμύθι για την Αγάπη


Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.

Η Συγνώμη αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: "Τι είναι το κρυφτό";

Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα, να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Συγνώμη. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.

Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.

Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε το άφηνε ελεύθερο. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.

Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Η Αγάπη δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.... 1000, μέτρησε η Συγνώμη και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.

Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από την Αγάπη.

Η Συγνώμη έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα.

Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν η Αγάπη που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα της είχαν πληγώσει τα μάτια.

Η Συγνώμη δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζητούσε ...συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός της Αγάπης.

Κι έτσι από τότε η Αγάπη είναι πάντα τυφλή και η Συγνώμη πάντα τη συνοδεύει.

Αυτό που είμαστε - Ίρβιν Γιάλομ


πηγή http://tvxs.gr/news/biblio/ayto-poy-eimaste-toy-irbin-gialom
Αυτό που είμαστε. Του Ίρβιν Γιάλομ
04:06, 03 Ιουν 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/9
 
Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.

Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ’ όλ’ αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.
1. Αυτό που κατέχουμε. Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.
2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων. Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: “Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων… πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ’ τη σάρκα μας”. Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.
Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.
3. Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.
Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.


Από το βιβλίο του Irvin Yalom, Στον κήπο του Επίκουρου: αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου, εκδόσεις Άγρα.
 
O Irvin D. Yalom (1931-) είναι επίτιμος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ. Μαθητής και συνεργάτης του Rollo May, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και πληρέστερου εγχειρίδιου υπαρξιακής ψυχοθεραπείας ("Existential Psychotherapy"). Το πρώτο του βιβλίο, "Theory and Practice of Group Psychotherapy", έχει μεταφραστεί σε 14 γλώσσες και αποτελεί βασικό διδακτικό εγχειρίδιο σε πολλές σχολές ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας.
Ο Yalom έχει γράψει πολλά ακόμη επιστημονικά βιβλία και άρθρα. Το λογοτεχνικό του έργο αρχίζει όψιμα και περιλαμβάνει δύο συλλογές διηγημάτων ("Love's Executioner" και "Momma and the Meaning of Life") και τρία μυθιστορήματα ("When Nietzsche Wept", "Lying on the Couch" και "The Schopenhauer Cure"), που όλα έχουν γίνει μπεστ-σέλλερ σε πολλές χώρες. Όλα του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες ψυχοθεραπείας και ο ίδιος τα θεωρεί προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει, βρίθει ούτως ή άλλως ιστοριών και διηγήσεων.
Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία του: "Όταν έκλαψε ο Νίτσε", "Στο ντιβάνι" και "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" (μυθιστορήματα)· "Ο δήμιος του έρωτα" και "Η μάνα και το νόημα της ζωής" (διηγήματα)· "Θρησκεία και ψυχιατρική", "Το δώρο της ψυχοθεραπείας", "Στον κήπο του Επίκουρου - Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου", "Θεωρία και πράξη της ομαδικής ψυχοθεραπείας και Ενδονοσοκομειακή ομαδική ψυχοθεραπεία" (δοκίμια και μελέτες)· "Κάθε μέρα λίγο πιο κοντά - Μια ψυχοθεραπεία ειπωμένη δυό φορές" (με την Ginny Elkin)· "Θα φωνάξω την αστυνομία" που συνέγραψε με τον R.L.Berger (αφήγημα), ενώ ετοιμάζεται το βιβλίο "Υπαρξιακή ψυχοθεραπεία".

Δημοφιλείς αναρτήσεις