Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΑΖΛ ΠΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ


 
 
ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΑΖΛ ΠΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ

Της Χριστίνας Ματαράγκα-Εκδ.Τετράγωνο

Από το λιμάνι της Πάτρας στην Αγκόνα και από εκεί ακόμα πιο πάνω. Ένα ταξίδι στο άγνωστο που μπορεί να είναι για την Ελίνα το ξεκίνημα μιας καινούριας ζωής ή απλά και μόνο η τελευταία πράξη μιας εφιαλτικής θεατρικής παράστασης, που από τότε που θυμάται τον εαυτό της έπαιζε και παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το Μόναχο θα είναι η πόλη που για δυο χρόνια θα δεχτεί αδιάφορα την παρουσία της. Μια παρουσία που κι αυτή η ίδια πολλές φορές αναρωτιέται αν πραγματικά υφίσταται.

Η συνάντηση της με τον Αλέξανδρο και τον Ανδρέα, δυο άντρες που τους ενώνει μια βαθιά φιλία είναι και η αρχή μιας σχέσης που κάποιους πιθανόν να τους ξενίσει, άλλους να τους σοκάρει και κάποιους άλλους πάλι να τους αφήσει σε μια απόσταση, αδιάφορους.

ΔΙΔΥΜΗ Η ''ΑΔΕΛΦΗ ΨΥΧΗ''

ΔΙΔΥΜΗ Η ''ΑΔΕΛΦΗ ΨΥΧΗ''

από Αναδρομές σε προηγούμενες ζωές, Σάββατο, 2 Απριλίου 2011 στις 4:05 μ.μ. ·
 "Δίδυμη" ή  "Αδελφή" Ψυχή

Μερικούς ανθρώπους τους συμπαθούμε με την πρώτη ματιά,
άλλους τους αντιπαθούμε και μας απωθούν, χωρίς να μας έχουν κάνει κάτι, χωρίς
να τους γνωρίζουμε.  Κάποιους τους
ερωτευόμαστε, τους ποθούμε, λιώνουμε για χάρη τους, ενώ για κάποιους άλλους
αδιαφορούμε ή τους ξεχνάμε.
Υπάρχει όμως και μια πολύ ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων:  Αυτούς που όταν τους συναντήσουμε, νιώθουμε
αμέσως ότι κάτι βαθύτερο μας συνδέει, ότι κάπου τους έχουμε ξαναδεί, ότι τους
γνωρίζαμε μια ολόκληρη ζωή.
Είναι περίεργο συναίσθημα, δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε
ακριβώς.
Κάποιες φορές νομίζουμε ότι είναι φιλία, κάποιες φορές ότι
είναι έρωτας.
Η ψυχή μας έχει μνήμη

Τουλάχιστον αυτό  διδάσκει
ο Πλάτωνας, που λέει πως η ψυχή μας πριν κατοικήσει στο σώμα μας έχει γνώση
όλων αυτών των θεμάτων, που είναι αντικείμενα θεωρητικών ερευνών αλλά και τις
αναμνήσεις της προηγούμενης ζωής.
Κατά την ενσωμάτωσή της όμως τα ξεχνάει…

Έχει πάντως τη δυνατότητα να τα ξαναθυμηθεί και συχνά το
καταφέρνει!
Έτσι, έχουμε ελπίδες να συναντήσουμε την ''αδελφή ψυχή''
μας, αφού ακόμα και εμείς να μην την αναγνωρίσουμε με την πρώτη ματιά, η ψυχή
μας τη θυμάται...
Είναι όμως τόσο απλό και εύκολο όσο ακούγεται;

Υπάρχουν άνθρωποι που για χρόνια, ή και μια ολόκληρη ζωή
προσπαθούν να συναντήσουν άλλους ανθρώπους, αναζητώντας το άλλο τους μισό, αλλά
ποτέ δεν το συναντούν και η αέναη αναζήτηση συνεχίζεται.  Δεν ξέρουν τι ψάχνουν ή δεν ψάχνουν
ουσιαστικά, ίσως επειδή δεν έχει ξυπνήσει μέσα τους η πραγματική ανάγκη για την
απόλυτη ένωση.
Για να βρει κάποιος θα πρέπει να ψάξει, αλλά κατά τον
Πλάτωνα, κανείς δεν ψάχνει ουσιαστικά για κάτι, αν δεν είναι πραγματικά
πεπεισμένος πως δεν το έχει.
Aυτή η ανάγκη είναι που ευαισθητοποιεί την ψυχή μας.

Η ευαισθητοποίηση γεννά την επιθυμία για την απόλυτη ένωση
με το ιδανικό ταίρι που θα μας συμπληρώσει, θα μας ολοκληρώσει και θα μας κάνει
να ξεχάσουμε την υπαρξιακή μας μοναξιά.  Κανένας
δεν ερωτεύεται αν είναι ικανοποιημένος από ότι έχει κι από ότι είναι.  Ο έρωτας γεννιέται από μια καταθλιπτική
φόρτιση, που χαρακτηριστικό της είναι η αδυναμία να βρει κανείς στην
καθημερινότητά του κάτι που να αξίζει τον κόπο να ζει.
Ο Edgar Cayce αναφέρεται στα αναγνώσματά του σ' αυτήν την
έντονη ανάγκη του ανθρώπου για συντροφικότητα.  Λέει πως, συχνά εκφράζεται σαν μια επιθυμία,
σαν οδηγία για ένωση με το Θεό, βαθιά επιθυμία για ένωση με ένα άλλο πρόσωπο.  Ίσως τότε έχει φτάσει η στιγμή να συναντήσουμε
το άλλο μας μισό, το πρόσωπο που αυτό και μόνο θα ήταν άξιο να αγαπηθεί και να
αγαπήσει.
Δυστυχώς όμως, συχνά πέφτουμε έξω, καθώς ο κεραυνοβόλος
έρωτας και όλη αυτή η «μαγική» θύελλα και ο αναβρασμός στην ψυχή μας που μας
ξεσηκώνει, έχει κοινά χαρακτηριστικά με αυτό που νιώθει κάποιος συναντώντας την
αδελφή ψυχή του.
Πολυάριθμοι κοινωνιολόγοι έχουν αναλύσει και περιγράψει τις
καταστάσεις αναβρασμού που προκαλεί ο έρωτας και ένας από αυτούς, ο Durkheim το
περιγράφει λέγοντας πως ο άνθρωπος που τις ζει, έχει την εντύπωση πως
εξουσιάζεται από δυνάμεις που έρχονται από έξω, που τον παρασύρουν και που δεν
μπορεί να τις κυριαρχήσει.
Νιώθει πως τον έχουν μεταφέρει σε έναν κόσμο διαφορετικό από
εκείνον που κυλά η καθημερινή ζωή, η ιδιωτική του ζωή.  Σ' αυτόν τον κόσμο η ζωή δεν είναι μονάχα
εντατική αλλά και ποιοτικά διαφορετική.  Ο
άνθρωπος αδιαφορεί και ξεχνά εντελώς τον εαυτό του, δίνεται ολόψυχα στα κοινά
συμφέροντα.  Οι δυνάμεις αυτές συχνά
νιώθουν την ανάγκη να επεκταθούν, τότε η ανώτερη αυτή ζωή βιώνεται με τόση
ένταση και με τρόπο τόσο αποκλειστικό, ώστε υπερπληρώνει τις συνειδήσεις και
παραμερίζει σχεδόν ολότελα τις εγωιστικές ανησυχίες.
Η επώδυνη αναζήτηση...

Σύμφωνα με τη θεωρία της μετενσάρκωσης, που είναι κοινή
αντίληψη σε αμέτρητες φιλοσοφίες και θρησκείες και που απ' αυτήν προέρχεται και
η πεποίθηση πως κάποτε θα συναντηθούμε με την αδελφή ψυχή μας, τότε δεν είναι
καθόλου σίγουρο πως θα τη συναντήσουμε σ' αυτή τη ζωή, καθώς η ψυχή μας κάνει
αμέτρητα ταξίδια έως ότου εκπληρώσει πλήρως το σκοπό για τον οποίο
μετενσαρκώνεται.  Στην εξέλιξη αυτού του
ταξιδιού θα βοηθήσουν όλοι εκείνοι που μισήσαμε ή αγαπήσαμε σε προηγούμενες
ζωές και που πιστεύεται πως συναντούμε σε κάθε καινούργιο μας ταξίδι.
Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί "μα δεν είναι λάθος της
ψυχής να γεννιέται με αυτούς τους όρους;"  Οι όροι αυτοί είναι συχνά τόσο δυσμενείς για
τις δίδυμες ψυχές που βασανίζονται μέχρι να βρεθούν, αλλά το εάν οι περιστάσεις
είναι ευνοϊκές ή δυσμενείς, και αν τελικά παίρνει ικανοποίηση η μία από την
άλλη ή όχι καταδεικνύει το εάν είναι τελικά δίδυμες ψυχές.
Αυτό είναι μέρος την αναζήτησης, καθώς επίσης και μέρος της
εξέλιξής μας και επομένως δεν είναι λάθος.
Ωστόσο, δυο αδελφές ή δίδυμες ψυχές δεν είναι απαραίτητο να
είναι εραστές.
Δύο άνθρωποι μπορεί να έχουν συμπεριφορές και βιώματα από
την παιδική ηλικία τους, ή να φέρουν κάποιες ιδιότητες ή ικανότητες εκ γενετής
που να ταιριάζουν απόλυτα με κάποιου άλλου.
Δε χρειάζεται καν να είναι του αντίθετου φύλου.

Μπορεί να είναι άτομα του ίδιου φύλου.

Μπορεί να είναι φίλοι ή συνεργάτες στη ζωή, είναι όμως δύο
δίδυμες ψυχές.
Όπως και να έχει όμως, είναι η κατάλληλη απάντηση στην
ερώτηση της δικής μας ψυχής.
Κάθε πρόσωπο είναι μια ερώτηση και κάθε πρόσωπο είναι μια
απάντηση.
Έτσι, όταν δύο άνθρωποι συναντιούνται και ένας από τους δύο,
είναι μια ερώτηση και ο άλλος είναι η απάντηση σε εκείνη την ερώτηση, τότε
είναι δίδυμες ψυχές.
Αλλά, δυστυχώς, συνήθως συναντιούνται είτε «δύο ερωτήσεις,
είτε δύο απαντήσεις».
Κάποιος απαντά στην ερώτηση του άλλου, με δεδομένο ότι κάθε
πρόσωπο είναι μια ερώτηση και συγχρόνως μια απάντηση για κάποιον άλλον.
Αυτές οι δύο ψυχές, που οι ιδιότητές τους ταιριάζουν απόλυτα
η μία με την άλλη, γίνονται φίλοι, συνεργάτες, εραστές, τη στιγμή που
συναντιούνται, και βρίσκουν μια ικανοποίηση που δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ πριν
ακριβώς, επειδή όλη η ζωή τους έχει υπάρξει ως μια ερώτηση και ξαφνικά
απαντιέται.
Αυτό μπορεί να έρθει νωρίς ή αργά στη ζωή, αλλά έρχεται ένας
καιρός στη ζωή των περισσότερων ψυχών, όταν συναντούν κάποιον, που είναι η
απάντηση στην ερώτηση της ψυχής τους.
Οι ψυχές δεν χρειάζονται να ξέρουν ποια είναι η ερώτηση ούτε
ποια απάντηση. Αντιπροσωπεύουν για κάποιον άλλον και φυσικά δεν ξέρουν ούτε την
δική τους απάντηση, αλλά όταν έρχεται ξέρουν ότι τη βρήκαν, νιώθουν μεγάλη
ικανοποίηση και πληρότητα, και ασυναίσθητα ξέρουν ότι είναι η απάντηση στην
ερώτησή τους.
Μπορεί αυτές οι δυο ψυχές στο παρελθόν να υπήρξαν φίλοι ή
εραστές ή γονείς με παιδί αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι γνωρίζονταν για
πολλά χρόνια και πολλά χρόνια πριν, σε μια προηγούμενη ζωή.
Πολύ συχνά οι άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν όταν συναντούν
τη δίδυμη ψυχή τους, ή και το αντίθετο, πολύ συχνά το ξέρουν και όμως δεν
αισθάνονται βέβαιοι.
Μπορεί να συμβεί να γνωρίσουμε περισσότερες από μια αδελφές
ψυχές ή συντρόφους ψυχής στη ζωή μας.  Λένε
ότι, μαθαίνουμε πολλά από ζωή σε ζωή και υπάρχουν πολλές υποχρεώσεις που πρέπει
να εκπληρώσουμε.  Ερχόμαστε σε επαφή με
πολλούς ανθρώπους που έχουν κάποια μηνύματα να μας μεταφέρουν ή κάποια μαθήματα
να μας δώσουν και αντίστοιχα εμείς σε κάποιους άλλους, που έχουν έναν πολύ
συγκεκριμένο σκοπό.
Πολύ συχνά αγνοούμε τα μηνύματα και τους ανθρώπους που
εκπληρώνουν αυτό το σκοπό, πολλές φορές τα κατανοούμε πολύ αργότερα, αφού έχουν
φύγει από τη ζωή μας.
Τα μαθήματα, κάποιες φορές, είναι ευχάριστα και εύκολα, αλλά
μπορεί να είναι και επίπονα κατά περιόδους.
Υπάρχει κάποιος τρόπος για να προσελκύσουμε  την αδελφή ψυχή στη ζωή μας;

Αν και κυκλοφορούν πολλά σχετικά βιβλία, είναι μάλλον
ακατόρθωτο, η ιδανική δίδυμη ψυχή μας να μας κτυπήσει την πόρτα.
Πολλές φορές, δε συμβαίνει όπως περιγράφεται!

Μπορούμε όμως, να ανοίξουμε την καρδιά και το μυαλό μας στην
αναζήτηση και τελικά στην εύρεση μιας όμορφης σχέσης αγάπης, αλλά είναι μεγάλες
οι πιθανότητες να μη χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις ''αδελφή ψυχή'' όταν τη
συναντήσουμε.  Γιατί πολύ απλά, όταν οι
περισσότεροι από εμάς ακούμε τη φράση ''αδελφή ψυχή'' ή ''δίδυμη ψυχή''
σκεφτόμαστε κάποιον τέλειο.  Κάποιον που
είναι πανέμορφος, λαμπρός, επιτυχημένος, αστείος, φυσικά ευτυχής και καλός.  Σκεφτόμαστε κάποιον που θέλει ακριβώς τα ίδια
πράγματα με εμάς από τη ζωή.
Φανταζόμαστε κάποιο ζευγάρι όπου αμφότερα τα συμβαλλόμενα
μέρη συναντιούνται στο δρόμο και ερωτεύονται τρελά ή κάπως έτσι.
Σκεφτόμαστε ότι δεν θα υπάρξει ποτέ οποιαδήποτε σύγκρουση.

Φανταζόμαστε κάτι που είναι τόσο τέλειο φαινομενικά, ώστε
από την πρώτη φορά που θα συναντηθούμε θα αρχίσουμε να λειτουργούμε τηλεπαθητικά.

Ότι όλα τα προβλήματα και οι προκλήσεις της ζωής μας θα
τελειώσουν ξαφνικά και θα τα θάψουμε βαθιά στη μνήμη μας σαν να μην υπήρχαν
ποτέ, επειδή η ''αδελφή ψυχή'' μας έχει φθάσει και η παρουσία της είναι τόσο
υπερκόσμια και καταπληκτική που όλοι οι άλλοι, πρώην και επόμενοι, χλομιάζουν
στη σύγκριση!
Η αγάπη, πολλές φορές, δεν έρχεται έτσι και μάλλον οι
περισσότεροι το βιώσαμε και το ξέρουμε ήδη καλά.
Ας το δούμε και διαφορετικά.

Ας πούμε πως είμαστε εμείς το άλλο μισό κάποιου που ψάχνει
επίσης.
Δεν θα πρέπει να συγκεντρώνουμε τα ίδια χαρακτηριστικά;

Εκείνος ή εκείνη δεν περιμένουν από εμάς να είμαστε άψογοι,
ευτυχισμένοι, όμορφοι και επιτυχημένοι;  Φυσικά
το περιμένουν, αλλά εμείς δεν είμαστε ακριβώς έτσι. Κανείς δεν είναι τέλειος,
ούτε και αυτοί που μας ψάχνουν είναι.  Το
άλλο μας μισό είναι και αυτό όπως κι εμείς.  Με τα αρνητικά και τα θετικά του, με τις
παραξενιές και τα χαρίσματά του.  Μπορεί
να έχει τις ίδιες προτιμήσεις και συνήθειες με εμάς ή εντελώς διαφορετικές.
Εάν μπούμε σε μια τέτοια φαντασίωση της αναζήτησης του
ιδανικού, μετά όλο το ψυχολογικό παιχνίδι γίνεται μόνο με τον εαυτό μας.
Θα έχουμε δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση που κρύβει τον
κίνδυνο να μη ρισκάρουμε τελικά να ερωτευτούμε έναν πραγματικό, ζωντανό
άνθρωπο, διώχνοντας ευκαιρίες και βρίσκοντας ελαττώματα σε όλους.
Αυτή η κατάσταση που θα έχουμε δημιουργήσει για τον εαυτό
μας, θα φέρει σίγουρα πολλή μοναξιά και απογοήτευση.
Ο πιο σίγουρος τρόπος, για να προκαλέσουμε τις εξελίξεις και
να βρεθούμε τελικά με το άλλο μας μισό, είναι να μην το καθορίσουμε.
Να μη φανταζόμαστε το βλέμμα του, το πρόσωπό του ή το χρώμα
των ματιών του.
Να μη ψάχνουμε επίμονα και βασανιστικά να το βρούμε σε κάθε
καινούργια γνωριμία.
Να ασχοληθούμε, πρωτίστως και κυρίως, με την καλλιέργεια του
χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας, να χαλαρώσουμε και να κρατήσουμε την
καρδιά μας και τα μάτια μας ανοικτά, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε τα
συναισθήματα στην ουσία τους.
Τότε θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε το πραγματικό από την
ψευδαίσθηση.
Τότε θα προσελκύσουμε τον σύντροφο που θα ταιριάζει στο δικό
μας επίπεδο ανάπτυξης, που θα είναι η "αδελφή" ή "δίδυμη"
ψυχή μας.
Και όταν η ψυχή μας, συναντήσει την αδελφή ψυχή, δε θα το
καταλάβει...
Είναι τέτοια τα ερεθίσματα που δέχεται ο άνθρωπος, που οι
δονήσεις που θα δεχτεί από το άλλο του μισό δε θα γίνουν αντιληπτές!


ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ –ΜΙΑ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ «ΕΣΤΙΑ»


 
 
ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ –ΜΙΑ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ «ΕΣΤΙΑ»
(Απόσπασμα το βιβλίο: Το Οδοιπορικό της Επιστροφής εκδ. Κρύων)
Η Συνάντηση και τα μαθήματα του Πνεύματος στον Βιολετί Αγγελικό Οίκο.
(Η ιστορία του Μιχαήλ Θωμά και των Επτά Αγγέλων: Ένα υπέροχο διήγημα, μια εξαιρετική παραβολή γεμάτη αγάπη και ουσιαστικές πληροφορίες για όσους βρίσκονται σε πορεία αναζήτησης. Ο άγγελος (Μιχαήλ) και ο άνθρωπος (άπιστος Θωμάς) συγκατοικούν μέσα στον Μιχαήλ Θωμά και όμως ο ίδιος δεν το γνωρίζει… μέχρι που κάτι απροσδόκητο συμβαίνει και ο Μιχαήλ Θωμάς ξεκινά μια πορεία σε έναν αγγελικό τόπο, προκειμένου να τα καταφέρει να επιστρέψει σπίτι του, στην Εστία στους Ουρανούς. Ο Μιχαήλ Θωμάς επισκέπτεται Επτά Οίκους. Κάθε Οίκος κατοικείται από ένα μεγαλειώδη Άγγελο και σε κάθε Οίκο διδάσκεται και μαθαίνει πολλά…
Στον δρόμο του προς την ‘’Εστία’’ ένα σιχαμερό ΠΡΑΣΙΝΟ ΕΡΠΕΤΟ, που ο Άγγελος το ονομάζει ‘’ΑΥΤΟ’’ τον ακολουθεί κατά πόδας. Έτσι γίνεται πάντα. Τα ερπετά ΄’σέρνονται’’ από πίσω, μα αν σταματήσετε να τους δίνετε σημασία, δεν μπορούν να σας κάνουν τίποτα.)
Ένα απόσπασμα από το βιβλίο:
Οι επόμενες ημέρες στον Οίκο της Ευθύνης ήταν εκπληκτικές για τη βαθύτητα του μηνύματος για τη ζωή και την ανθρωπότητα. Ο Μάικ όχι μόνο έμαθε περισσότερα για το ποιος ήταν, αλλά και για το ποιος είχε υπάρξει. Όλα ταίριαξαν σαν ένα πάζλ τεραστίων διαστάσεων. Η Βιολετί του έδειξε τα αρχεία και τα συμβόλαια των γονιών του και άλλων που είχε συναντήσει μέχρι στιγμής στη ζωή του. Τίποτα ακατάλληλο δεν του φανερώθηκε και δεν είδε τίποτα που θα άλλαζε αυτά που θα ακολουθούσαν στο μέλλον, αλλά η ευρύτερη εικόνα της ύπαρξης του είχε αρχίσει να παίρνει μορφή.
Η πιο εκπληκτική πληροφορία; Ότι οι άνθρωποι είναι μέρη του Θεού που ζουν στον πλανήτη χωρίς ιδέα για το γεγονός αυτό, προκειμένου να ακολουθήσουν μια διαδικασία μάθησης που με κάποιο τρόπο αλλάζει τα πνευματικά χαρακτηριστικά και τη δόνηση της ίδιας της Γης! Η Βιολετί αναφερόταν συνέχεια στους ανθρώπους ως "οι τιμημένοι". Οι άνθρωποι ήταν οντότητες που θα μετέβαλλαν την ίδια την υφή της πραγματικότητας. Θα άλλαζαν τα δεδομένα σε μια πολύ μεγάλη κλίμακα και όλα αυτά επικεντρώνονταν στα μαθήματα που μαθαίνονταν στη Γη - μαθήματα που όλοι είχαν σχεδιάσει μαζί!
Τελικά, ήρθε η ώρα να φύγει. Ο Μάικ ένιωθε σαν να ήταν ένα νέο πλάσμα. Η γνώση του για το πώς ακριβώς λειτουργούσαν τα πράγματα είχε αυξηθεί εκατό φορές περισσότερο. Τα είχε συγκρατήσει όλα και ένιωθε σαν να του είχε δοθεί η δύναμη της αλήθειας. Καθώς φόρεσε την πολεμική αρματωσιά του για να ξεκινήσει το ταξίδι προς τον επόμενο οίκο, τα λόγια του Πορτοκαλί ήχησαν στα αυτιά του. Το ξίφος της αλήθειας... η ασπίδα της γνώσης... η πανοπλία της σοφίας. Τα πράγματα είχαν αρχίσει να συνδέονται με ένα τρόπο που είχε σημαντικό πνευματικό νόημα. Αναγνώρισε ότι τα όπλα ήταν τελετουργικά και περιείχαν πρόθεση. Πολλές από τις λέξεις επαναλήφθηκαν, εξηγήθηκαν και έγιναν τελικώς κατανοητές…..
…. Η Βιολετί στάθηκε και παρακολούθησε τον Μιχαήλ, ώσπου χάθηκε από το οπτικό πεδίο. Αισθανόταν σαν μητέρα και ήταν πράγματι περήφανη γι' αυτή την υπέροχη οντότητα που λεγόταν Μιχαήλ Θωμάς. Μετά μπήκε πάλι μέσα και έκλεισε την πόρτα. Επανήλθε στη φυσική της μορφή που δεν ήταν ανθρώπινη, αλλά που ήταν και πάλι έξοχη. Μίλησε στους υπόλοιπους.
«Αν αυτό είναι δείγμα της καινούργιας γενιάς ανθρώπων, μας περιμένουν υπέροχα πράγματα στη συνέχεια!»

25 Ιανουαρίου 1836 - Θεμελιώνονται τα παλιά ανάκτορα


Griechisches Parlament.jpg25 Ιανουαρίου 1836 - Θεμελιώνονται τα παλιά ανάκτορα, η σημερινή Βουλή των Ελλήνων.

Τα Παλαιά Ανάκτορα είναι σήμερα η έδρα της Βουλής των Ελλήνων. Πρόκειται για νεοκλασικό κτήριο, σχεδιασμένο από τον Βαυαρό αρχιτέκτονα της Βασιλικής Αυλής της Βαυαρίας Φρειδερίκο φον Γκέρτνερ (Gärtner) και βρίσκεται στην Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα. Χρησιμοποιήθηκε ως ανάκτορα από τον Βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα και στη συνέχεια από τον Βασιλιά των Ελλήνων Γεώργιο τον Α΄ μέχρι το 1910 όπου μετεγκαταστάθηκε σε νεότερα, επί της οδού Ηρώδου του Αττικού, εξ ου και η ονομασία αυτών Παλαιά Ανάκτορα. Στη δυτική πλευρά του κτιρίου διαμορφώθηκε ο χώρος σε Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, και πρόσφατα ο υποκείμενος αυτού χώρος σε υπόγειο χώρο στάθμευσης, παραμονής και φύλαξης των αδασμολόγητων οχημάτων των βουλευτών, ενώ οι εξωτερικοί χώροι τόσο της ανατολικής όσο και της νότιας πλευράς απ΄ αρχής διαμορφώθηκαν σε μεγάλο ενιαίο εθνικό κήπο, που υφίσταται μέχρι και σήμερα.

Η τελική επιλογή του χώρου για την ανέγερση των παλαιών ανακτόρων έγινε από τον ίδιο τον Γκέρτνερ στα τέλη του 1835 μετά την απόρριψη των προτάσεων των Κλεάνθη, Σάουμπερτ, Κλέντσε και Σίνκελ που προέβλεπαν στις θέσεις Ομόνοια, Κεραμεικό και Ακρόπολη αντίστοιχα, όπου στη τελευταία είχε αντιδράσει και ο ίδιος ο Λουδοβίκος, ο πατέρας του Όθωνα.

Το κτήριο κατασκευάστηκε στο διάστημα 1836-1847, προορισμένο να γίνει ανάκτορο του Όθωνα, μετά την μεταφορά της πρωτεύουσας του κράτους από το Ναύπλιο στην Αθήνα το 1834. Ανεγέρθηκε με έξοδα του βασιλιά Λουδοβίκου Α΄ της Βαυαρίας, ως προσωπικό δάνειο προς τον Όθωνα. Η τελική επιλογή του χώρου για την ανέγερση των παλαιών ανακτόρων έγινε από τον ίδιο τον Γκέρτνερ στα τέλη του 1835 μετά την απόρριψη των προτάσεων των Κλεάνθη, Σάουμπερτ, Κλέντσε και Σίνκελ που προέβλεπαν στις θέσεις Ομόνοια, Κεραμεικό και Ακρόπολη αντίστοιχα, όπου στη τελευταία είχε αντιδράσει και ο ίδιος ο Λουδοβίκος, ο πατέρας του Όθωνα.

Ειδικότερα η περιοχή ανέγερσης που πρότεινε ο Γκέρτνερ ήταν η συνέχεια της διασταύρωσης των οδών Σταδίου, (περιφερειακής οδού τότε), και Ερμού επί μικρού και ομαλού λόφου που εκτός του πλέον υγιεινού κλίματος που παρουσίαζε, δέσποζε και της τότε Αθήνας στο ανατολικότερο άκρο της. Έτσι δόθηκε εντολή στον Γκέρτνερ να εκπονήσει τα σχέδια του κτιρίου. Η δε εκπόνηση αυτών έγινε σε πολύ ελάχιστο διάστημα κατά τον μικρό χρόνο παραμονής του στην Αθήνα, (από τον Δεκέμβριο του 1835 μέχρι τον Μάρτιο του 1836), όπου και αποτέλεσε κατόρθωμα που μόνο η μεγάλη συγκέντρωση των ικανοτήτων του μπορούσε να φέρει σε πέρας.

Η θεμελίωση του κτιρίου έγινε στις 25 Ιανουαρίου π.ημ./ 6 Φεβρουαρίου ν.ημ. του 1836 παρουσία του Λουδοβίκου Α΄ και των πρεσβευτών των Μεγάλων Δυνάμεων. Τον Μάρτιο ο Γκέρτνερ επέστρεψε στο Μόναχο αφήνοντας την διεύθυνση της ανέγερσης της οικοδομής στους βαυαρούς ανθυπολοχαγούς Σλότερ και Χος. Ο Γκέρτνερ, στο γραφείο του στο Μόναχο, αποπεράτωσε την εκπόνηση μελετώντας όλες τις λεπτομέρειες φθάνοντας τον αριθμό των 247 σχεδίων που αφορούσαν μόνο το κτίριο των ανακτόρων Αθηνών. Σήμερα τα σχέδια αυτά περιλαμβάνονται στη μεγάλη συλλογή Moniger του Μονάχου, ενώ ένας πολύ μικρός αριθμός εξ αυτών δόθηκε στο μουσείο της Βουλής που αποδεικνύουν την επιμέλεια της κάθε λεπτομέρειας.

Βασικά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στην ανέγερση του κτιρίου ήταν πέτρα, μάρμαρο και ξύλα τα οποία προέρχονταν η μέν πέτρα κυρίως από τον Υμηττό, τον Λυκαβηττό και από την περιοχή "Πινακωτά", περιοχή της Αθήνας παρά το λόφο Στρέφη, τα δε μάρμαρα προέρχονταν κυρίως από την Πεντέλη, λίγα από τον Υμηττό, επίσης λίγα από την Τήνο, την Πάρο και τη Νάξο και κάποια ελάχιστα από την Καρράρα και τη Γένοβα της Ιταλίας και τέλος τα ξύλα προέρχονταν από την Εύβοια. Συγκινητική υπήρξε η προσέλευση πολλών κατοίκων και ιδίως νησιωτών που ζητούσαν να εργαστούν αφιλοκερδώς στην ανέγερση των ανακτόρων όπως Τηνιακοί, Σιφναίοι, Παριανοί, Ναξιώτες κ.ά. Τελικά μόλις ολοκληρώθηκαν τα κτίσματα των τοίχων τον Νοέμβριο του 1840 ο Γκέρτνερ επέστρεψε στην Αθήνα για να επιβλέψει την συνέχεια της οικοδόμησης καθώς και τη ζωγραφική διακόσμηση των εσωτερικών χώρων φέρνοντας επί τούτου μαζί του τους περίφημους ζωγράφους ιστορικών παραστάσεων της εποχής, Γιόχαν Σράουντολφ, Ούλριχ Χαλμπρέιτερ και Ιωσήφ Κραντσμπούργερ οι οποίοι και ανέλαβαν τις μεγάλες τοιχογραφίες με παραστάσεις από την ελληνική μυθολογία, και την ελληνική επανάσταση του 1821, ειδικά στην αίθουσα των τροπαίων. Μετά από τρίμηνη παραμονή ο Γκέρτνερ επέστρεψε και πάλι στο Μόναχο αφήνοντας αυτή τη φορά στη θέση του τον μηχανικό Ριέντελ ο οποίος και αποπεράτωσε το κτίριο με επιτυχία, το 1847.

Τα Παλαιά Ανάκτορα σύμφωνα με τα σχέδια του Γκέρτνερ αποτελεί τεράστιο ορθογώνιο τριώροφο οικοδόμημα, μετά του ισογείου, με δύο άξονες συμμετρίας από τους οποίους ο μεν κύριος άξονας Ανατολής – Δύσης ταυτίζεται με τον άξονα της οδού Ερμού, της μεγαλύτερης σε μήκος της τότε Αθήνας, ο δε δευτερεύων άξονας κάθετος στο κέντρο του προηγουμένου κατά Βορρά – Νότο ταυτίζεται με την διεύθυνση δυτικής πλαγιάς του Λυκαβηττού με στύλους του Ολυμπίου Διός. Το κτίριο φέρει τέσσερις πτέρυγες (μία ανά πλευρά) και μία εσωτερική κεντρική κατά τον κύριο άξονα εκατέρωθεν της οποίας φέρονται δύο εσωτερικά αίθρια (αυλές). Η κεντρική πτέρυγα που έφερε δίκλινη κεραμοσκεπή επεκτείνονταν των προσόψεων, ανατολική και δυτική, κατά 0.58 εκατοστά του μέτρου δημιουργώντας στις άκρες δύο αετώματα. Τα δε κεντρικά τμήματα της βορινής και νότιας (μεσημβρινής) πτέρυγας δημιουργούν εσοχή περίπου 3,80 μέτρα από τις άκρες της ανατολικής και δυτικής πρόσοψης. Οι εξοχές της κεντρικής πτέρυγας και οι παραπάνω εσοχές των πλευρικών πτερύγων δημιουργούν μια ιδιαίτερη πλαστικότητα σε βαρύ κλασικό τόνο που κάνει το κτίριο να ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική του μοναδικότητα. Η ανατολική και δυτική πρόσοψη έχουν μήκος έκαστη περίπου 90 μέτρα, ενώ οι δύο άλλες προσόψεις περίπου 80 μ. έκαστη.

Όλο το κτίριο φέρεται υπευψωμένο κατά 1,5 μέτρο από τον περιβάλλοντα χώρο. Όλες οι εξωτερικές πτέρυγες έχουν ισόγειο και δύο υπερκείμενους ορόφους. Το ύψος του ισογείου είναι 7,16 μέτρα (μικτό), το δε του πρώτου ορόφου 7,11 μέτρα (μικτό), ενώ το ύψος του δεύτερου ορόφου έχει ύψος 5,5 μ. Αντίθετα η μεσαία πτέρυγα είχε υπόγειο, ισόγειο με ύψος το αυτό των άλλων πτερύγων και μόνο ένα υπερκείμενο όροφο με ύψος 14,20 μ. (μεγαλύτερο δηλαδή από τα ύψη των 1ου και 2ου ορόφων μαζί, των άλλων πτερύγων). Στον χώρο αυτό ήταν οι επίσημες αίθουσες υποδοχής, η αίθουσα «δεξιώσεων – χορού – παιγνίων» και της μεγάλης τραπεζαρίας. Ήταν ο πλουσιότερα διακοσμημένος χώρος των ανακτόρων σε τοιχογραφίες, ζωγραφικούς πίνακες, χάρτες, αλλά και σε επίπλωση και άλλες διακοσμήσεις.

Για τις εξωτερικές όψεις των πτερύγων του κτιρίου ο Γκέρτνερ είχε εκπονήσει πολλά σχέδια με πλούσιες διακοσμήσεις εκ των οποίων τα περισσότερα αφορούσαν τη δυτική όψη της αντίστοιχης πτέρυγας που ήταν και η επισημότερη. Υποβάλλοντας τα σχέδια προς επιλογή στον Βασιλιά Λουδοβίκο, που ήταν και ο χρηματοδότης του κτιρίου, για λόγους οικονομίας αφενός και λόγους εκτροπής της κλασικής λιτότητας σε αναγεννησιακό ρυθμό δεν τα ενέκρινε. Στο σημείο δε αυτό όπως αναφέρει και ο Oswald Hederer στο βιβλίο του Friedrich von Gaertner: «..όταν ο Βασιλιάς Λουδοβίκος (της Βαυαρίας) διέγραψε με κόκκινο μολύβι όλα τα εξωτερικά διακοσμητικά στοιχεία των όψεων φέρεται ο Γκέρτνερ να είπε με κάποια αγανάκτηση «ε! τώρα Μεγαλειότατε απομένει ένας στρατώνας!»

Παρά τη λιτότητα όμως που του επεβλήθη, ο Γκέρτνερ κατάφερε, με κάποια λίγα σχετικά στοιχεία, πλην όμως σωστά επιλεγμένα, που χρησιμοποίησε, να δώσει στο ογκώδες κτίριο μια επιβλητική και γαλήνια εμφάνιση. Με δύο ταινίες ως νημάτια ένωσε τις ποδιές όλων των παραθύρων περιμετρικά ανά όροφο σπάζοντας έτσι την μονοτονία των μεγάλων εξωτερικών επιφανειών των πτερύγων, ενώ με τα διάφορα δωρικά πρόπυλα των εισόδων του κτιρίου εκτός της μεσημβρινής πλευράς που είναι ιωνικά, τόνισε ακόμα περισσότερο το αρχιτεκτονικό νεοκλασικό ύφος αυτού.

Τα Παλαιά Ανάκτορα σταμάτησαν να χρησιμοποιούνται ως ανάκτορα και παράλληλα επίσημη κατοικία της βασιλικής οικογένειας το 1910, αφού είχε υποστεί και αρκετές ζημιές από δυο πυρκαγιές, το 1884 και το 1909. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1922, χρησιμοποιήθηκε σαν κέντρο υποδοχής και περίθαλψης των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το 1929 έγινε έδρα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, που προηγουμένως στεγαζόταν στο Βουλευτήριο της οδού Σταδίου (σήμερα γνωστό σαν Παλιά Βουλή), και της Γερουσίας. Η μετατροπή του κτηρίου σε Κοινοβούλιο έγινε από τον αρχιτέκτονα Ανδρέα Κριεζή. Στις 25 Μαρτίου 1932 έγιναν και τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, που άρχισε να κατασκευάζεται το 1929.
Άποψη του εσωτερικού
της Βουλής των Ελλήνων

Σήμερα είναι έδρα του ελληνικού κοινοβουλίου, της Βουλής των Ελλήνων. Στεγάζει την αίθουσα του Κοινοβουλίου, της Γερουσίας και των Επιτροπών, τα Γραφεία του Προέδρου της Βουλής και των Αντιπροέδρων, μέρος του Αρχείου της Βουλής (το υπόλοιπο βρίσκεται στο Καπνεργοστάσιο επί της οδού Λένορμαν), γραφεία των κοινοβουλευτικών ομάδων των κομμάτων, το τηλεοπτικό κανάλι της Βουλής των Ελλήνων, καθώς και διοικητικές υπηρεσίες.

Άλλα κτήρια της Βουλής των Ελλήνων είναι το Καπνεργοστάσιο (Βιβλιοθήκη και Αρχείο της Βουλής), το κτήριο της Λεωφόρου Αμαλίας (διοικητικές υπηρεσίες), τα κτήριο της οδού Βουλής 4 και Μητροπόλεως 2 όπου βρίσκονται τα γραφεία των Βουλευτών επαρχίας και το Εκθετήριο του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων, μέρος του Μεγάρου Αρβανίτη (διοικητικές υπηρεσίες) και το κτήριο επί της οδού Σέκερη 1Α (διοικητικές υπηρεσίες).

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%AC_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B1

Περικλής Πανταζής

PANTAZIS-3.jpgΟ Περικλής Πανταζής, γνωστός εκτός Ελλάδας ως Périclès Pantazis (Αθήνα, 13 Μαρτίου 1849 – Βρυξέλλες, 25 Ιανουαρίου 1884), ήταν ένας από τους πρώτους έλληνες ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, που καταξιώθηκε κυρίως στο Βέλγιο.

Ο πατέρας του Πανταζή ήταν δάσκαλος με καταγωγή από την Ήπειρο. Από το 1861 έως το 1871 σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) με δάσκαλο τον Νικηφόρο Λύτρα. Για έναν χρόνο συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου, αλλά κατόπιν έφυγε για την Μασσαλία και το Παρίσι. Στο Παρίσι μαθήτευσε κοντά στον Γκουστάβ Κουρμπέ (Gustave Courbet) και τον Αντουάν Σιντρέιγ (Antoine Chintreuil) , ενώ γνώρισε τις σύγχρονες δημιουργίες του Ευγένιου Μπουντέν (Eugène Boudin), του ολλανδού Γιόχαν Μπάρτχολντ Ζόνκιντ (Johan Barthold Jongkind) και των ιμπρεσιονιστών Μανέ, Ντεγκά και Πισαρό.

Το 1873, με μία συστατική επιστολή του Μανέ στην τσέπη, ο Πανταζής εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες. Λέγεται επίσης πως εγκαταστάθηκε στην βελγική πρωτεύουσα με πρόσκληση του πλουσίου έλληνα οινεμπόρου Ιωάννη Οικονόμου (Jean Économou), ο οποίος και παρήγγειλε πολλά έργα στον νέο ζωγράφο. Στο Βέλγιο, ο Πανταζής έγινε μέλος του αντιακαδημαϊκού καλλιτεχνικού ομίλου «Circle de la pâte» (σε ελεύθερη μετάφραση «Κύκλος του χρώματος») και συνδέθηκε φιλικά με τον ζωγράφο Γκιγιόμ Βόγκελς (Guillaume Vogels) και τον γλύπτη Ωγκύστ Φιλιππέτ (Auguste Philippette), του οποίου την αδελφή νυμφεύθηκε λίγο καιρό μετά.

Στις Βρυξέλλες, ο Πανταζής κέρδιζε τα προς το ζην δουλεύοντας με τον Βόγκελς για την διακόσμηση σπιτιών, μια τέχνη που ήταν της μόδας την εποχή εκείνη. Όμως γρήγορα έγινε γνωστός για το ζωγραφικό του ταλέντο και έτσι εγκατέλειψε τη διακόσμηση για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην ζωγραφική. Το 1878 εκπροσώπησε με έργα του την Ελλάδα στην Διεθνή Έκθεση του Παρισιού και έλαβε εξαιρετικές κριτικές. Δυστυχώς, υπέφερε για πολλά χρόνια από φυματίωση και πέθανε πριν καλά-καλά κλείσει τα 35 του χρόνια.

Ο Πανταζής ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους έλληνες ζωγράφους της εποχής του, μιας και είναι ο πρώτος που ξέφυγε από τον ακαδημαϊσμό της Σχολής του Μονάχου και που εντάχθηκε στο ανατρεπτικό για την εποχή του κίνημα του ιμπρεσιονισμού.

Σήμερα θεωρείται ο θεμελιωτής του βελγικού ιμπρεσιονισμού, μαζί με τον φίλο και συνάδελφό του Γκιγιόμ Βόγκελς. Οι δύο τους ίδρυσαν το 1883 την «Ομάδα των Είκοσι» («Les XX») , οι οποίοι τίμησαν τον Πανταζή με αναδρομική έκθεση λίγο καιρό μετά τον θάνατό του.

Τα έργα του — τοπιογραφίες και ολόσωμα πορτραίτα — ξεχωρίζουν για τα ευαίσθητα χρώματα και τις θαυμάσιες φωτοσκιάσεις. Έχει γραφτεί πως «αν δεν πέθαινε νέος και σε ξένη γη, η πρωτοποριακή του επίδραση στην νεοελληνική ζωγραφική θα μπορούσε να ήταν αποφασιστική» (Α. Σ. Ιωάννου, Η ελληνική ζωγραφική, 19ος αι., Εκδ. Οίκος Μέλισσα, Αθήνα 1972).

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B6%CE%AE%CF%82

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ

http://www.agioritikovima.gr/cook-gen/10049-monatiriaki-u

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ: ΝΗΣΤΙΣΙΜΑ ΜΠΙΦΤΕΚΙΑ


Υλικά:

   3 κουταλιές ελαιόλαδο
* 5 κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα φρέσκα

* 1/2 φλ. αρακάς

* 1 τριμμένο καρότο
* 2 φλ. αλεύρι

* 1 κουτάκι μπύρα η 1 κουταλακι μπεκιν παουτερ

* 1 μικρή βρασμένη πατάτα

* αλάτι

* πιπέρι

* δυόσμος, ρίγανη (προαιρετικά)

Εκτέλεση

1. Ζεσταίνετε τις 2 κουταλιές λάδι και σωτάρετε τον αρακά, τα κρεμμυδάκια και το καρότο

2. Βάζετε το αλεύρι με τη μπύρα σε μπωλ κι ανακατεύετε να γίνουν χυλός

3. Στο χυλό προσθέστε τα σωταρισμένα λαχανικά, την πατάτα και τα μπαχαρικά με τα μυρωδικά

4. Ζυμώνετε καλά και πλάθετε μπιφτέκια

5. Με το υπόλοιπο λάδι αλείψτε ένα ταψάκι και ψήστε τα μπιφτέκια στους 180 βαθμούς, να ροδίσουν

Εκπληκτικό κείμενο από Γάλλο λογοτέχνη

Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ - ENVIRONMENT.GR.
 
Εκπληκτικό κείμενο από Γάλλο λογοτέχνη

Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων.
Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.
Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη.

Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.
Από την ιατρική σας, την. . φαρμακευτική σας.
Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα)
Από την φυσική σας, χημεία
Από την αστρονομική σας
Από την πολιτική σας
Από την καθημερινότητα σας.
Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε.

Θα πείτε «δεν γίνεται».

Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση! Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Η πρόκληση πάντως ισχύει.»

Je a n Richepin

Ιερός Ναός Αγίου Γρηγορίου στην Νέα Καρβάλη

Ιερός Ναός Αγίου Γρηγορίου στην Νέα Καρβάλη


Στον Ιερό Ναό Αγίου Γρηγορίου στην Νέα Καρβάλη Καβάλας φυλάσσεται το σκήνωμα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, που ήταν πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, όσο επίσης και του πατέρα του μητροπολίτη Ναζιανζηνού. Τα δύο αυτά σκηνώματα μεταφέρθηκαν στην Νέα Καρβάλη, από τους κατοίκους της Καρβάλης στην Τουρκία, όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους ρίζες.

Συνταγή: Σπιτικό απορρυπαντικό πιάτων


Συνταγή: Σπιτικό απορρυπαντικό πιάτων


Υλικά για ποσότητα περίπου 750 ml 1/2 κούπα τσαγιού υγρό σαπούνι ελιάς 1 κουταλιά σούπας λευκό ξύδι 1 κουταλιά σούπας σόδα πλυντηρίου (σε μορφή κρυστάλλων) 1 1/2 κούπα βραστό νερό Προαιρετικά: 5 σταγόνες αιθέριο έλαιο λεμονιού
Εκτέλεση Αναμείξτε το σαπούνι με το ξύδι. Μην εκπλαγείτε αν το δείτε να κόβει σαν αυγό, συνεχίστε ν” ανακατεύετε. Ρίξτε τη σόδα πλυντηρίου Στο μεταξύ βράστε το νερό, ρίξτε το στο μειγμα κι ανακατέψτε. Όταν κρυώσει, είναι έτοιμο προς χρήση.
Αφαιρεί αποτελεσματικά τα λίπη και τη βρωμιά.
alttherapy.blogspot.gr

Δείτε επίσης:
Φτιάξτε μόνοι σας απορρυπαντικό πλυντηρίου σε 10 λεπτά
Φτιάξτε σπιτικό μαλακτικό ρούχων με αιθέρια έλαια!.
Σαμπουάν και αφρόλουτρο, εύκολα και υγιεινά και Ξεχνάμε τα parabens!
Φυσική μαλακτική κρέμα μαλλιών!

Mahatma Giovi "ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ ΜΑΜΑ?"...

Mahatma Giovi
"ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ ΜΑΜΑ?"...


Ένα μικρό αγόρι ρώτησε τη μαμά του: “Γιατί κλαις μαμά;”
-”Γιατί είμαι γυναίκα” του είπε.

Αργότερα το μικρό αγόρι ρώτησε τον μπαμπά του: “Γιατί η μαμά κλαίει χωρίς λόγο;”
-”Όλες οι γυναίκες κλαίνε χωρίς λόγο!” ήταν το μόνο που μπορούσε
να πει ο μπαμπάς του.

Κάποια στιγμή είχε μια συζήτηση με τον Θεό.
Τότε Τον ρώτησε:
“Θεέ μου, γιατί οι γυναίκες κλαίνε τόσο εύκολα;”

Και τότε ο Θεός του είπε:
- “Όταν δημιούργησα την γυναίκα έπρεπε να είναι ξεχωριστή.
Έφτιαξα τους ώμους της δυνατούς αρκετά ώστε να σηκώνουν
τα βάρη του κόσμου και απαλά για να προσφέρουν ανακούφιση.

Της έδωσα εσωτερική δύναμη για να μπορεί να υπομένει τις γεννήσεις
και την απόρριψη που καμιά φορά προέρχεται από τα παιδιά της.

Της έδωσα σκληράδα που της επιτρέπει να συνεχίζει όταν οι υπόλοιποι
τα έχουν παρατήσει, και να φροντίζει την οικογένεια της μέσω αρρώστιας
και κούρασης χωρίς να παραπονιέται.

Της έδωσα ευαισθησία ώστε να αγαπάει τα παιδιά της κάτω από οποιεσδήποτε
συνθήκες, ακόμα και όταν αυτά την πληγώνουν.

Της έδωσα δύναμη ώστε
να αντέχει τον άντρα της με τα ελαττώματα του και την έπλασα από το πλευρό του
για να προστατεύσω την καρδιά του.

Της έδωσα σοφία να γνωρίζει ότι ένας σύζυγος ποτέ δεν πληγώνει την γυναίκα του,
απλά ελέγχει τις δυνάμεις της και την αποφασιστικότητα της να παραμείνει
δίπλα του χωρίς αμφιβολίες.

Βλέπεις γιέ μου ’είπε ο Θεός‘, η ομορφιά της γυναίκας δεν είναι στα ρούχα που φοράει,
στη μορφή που έχει ,ούτε στον τρόπο που φτιάχνει τα μαλλιά της…

Η ομορφιά της γυναίκας είναι στα μάτια της…
γιατί τα μάτια είναι οι πύλες της καρδιάς… το μέρος που η αγάπη κατοκεί”. . .

Δημοφιλείς αναρτήσεις