Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες «έβαζαν νερό» στο κρασί τους;

http://tothermometro.blogspot.gr/2013/02/blog-post_4392.html

Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες «έβαζαν νερό» στο κρασί τους;

Οι πρόγονοί μας, γράφει ο Μ. Α. Τιβέριος,  σπάνια έπιναν «άκρατον τον οίνον». 

Η μείξη του με νερό τους εξασφάλιζε, εκτός από την πνευματική διαύγεια και την ψύξη του ποτού.

Είχαν οι αρχαίοι Έλληνες υποκατάστατα των σημερινών ψυγείων και ακόμη, είχαν την δυνατότητα να ψύχουν τα διάφορα ποτά τους; Και στα δύο αυτά ερωτήματα η απάντηση είναι θετική. Ωστόσο ακόμη και η πιο σύντομη ανάπτυξή τους απαιτεί έκταση που ξεπερνά τον περιορισμένο χώρο μιας επιφυλλίδας. Έτσι θα περιοριστώ στο δεύτερο ερώτημα, επιφυλασσόμενος σε μια άλλη, ελπίζω επίσης καλοκαιριάτικη, επιφυλλίδα να ασχοληθώ και με το πρώτο. 

Όπως είναι γνωστό, το κατ' εξοχήν ποτό των αρχαίων Ελλήνων ήταν ο «θείος οίνος». Άνδρες, γυναίκες και παιδιά γεύονταν το ένθεο αυτό ποτό και ιδιαίτερα οι πρώτοι, που συνομιλούσαν και φλυαρούσαν ατέλειωτες ώρες κάθε μέρα στους ανδρώνες πίνοντας κρασί. Οι συμμετέχοντες στις κρασοκατανύξεις αυτές συνήθως δεν έχαναν τη διαύγεια του νου τους επειδή το κρασί που κατανάλωναν ήταν νερωμένο. Σπάνια, και για πολύ συγκεκριμένους σκοπούς, οι αρχαίοι Έλληνες έπιναν ανέρωτο κρασί, «άκρατον οίνον». 

Η ανάμειξη του κρασιού με το νερό γινόταν μέσα σε μεγάλα ευρύστομα αγγεία, γνωστά ως κρατήρες, και η συνήθης αναλογία ήταν τρία μέρη νερού προς ένα οίνου. Αυτή την αναλογία προτείνει και ο Ησίοδος, ο ποιητής της υπαίθρου, δεν λείπουν ωστόσο γραπτές μαρτυρίες που κάνουν λόγο για μείξη με νερό σε μεγαλύτερη αναλογία. Αυτή ακριβώς η κυριαρχία του νερού ήταν που απέτρεπε πολλές δυσάρεστες καταστάσεις για τους πότες. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που βάζει ο κωμικός ποιητής Αλέξις (4ος-3ος αι. π.Χ.) στο στόμα του Σόλωνα: «Ήδη από τα κάρα τον πουλάνε (τον οίνον) νερωμένο, όχι βέβαια για να κερδίσουν κάτι παραπάνω, αλλά γιατί προνοούν για τους αγοραστές, να έχουν μετά την οινοποσία το κεφάλι ελαφρύ» (μτφρ. Μ. Κοπιδάκη).

Το νερό που χρησιμοποιούσαν για το αραίωμα του κρασιού φρόντιζαν να προέρχεται από «σκιαράν παγάν» (πηγή), από «κρήνην αέναον και απόρρυτον» ή από «ψυχρόν φρέαρ». Έτσι μαζί με τη μείξη του κρασιού τους οι αρχαίοι πετύχαιναν συγχρόνως και την ψύξη του. Πολύ διαδεδομένη ήταν και η πρακτική να χρησιμοποιούν και νερό που προερχόταν από λιώσιμο χιονιού, το οποίο, ως γνωστόν, το συντηρούσαν ακόμη και το καλοκαίρι και το εμπορεύονταν. 

Ωστόσο είχαν εφεύρει και ιδιαίτερους τρόπους ψύξης του κρασιού. Γύρω στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. επινόησαν ένα αγγείο ειδικής κατασκευής που επέτρεπε την ψύξη του οίνου και τη διατήρησή του σε ψυχρή κατάσταση όσο αυτός βρισκόταν αποθηκευμένος σε μεγάλα στενόστομα αγγεία, στους αμφορείς, προτού μεταφερθεί στους κρατήρες. Πιο συγκεκριμένα κατασκεύασαν έναν ειδικό τύπο αμφορέα με κύριο γνώρισμα τα διπλά του τοιχώματα. Με την βοήθεια των εσωτερικών τοιχωμάτων δημιουργούνταν ο κατ' εξοχήν χώρος του αγγείου, μέσα στον οποίο έχυναν, από το στόμιό του, το κρασί. Ο χώρος που σχηματιζόταν από τα εξωτερικά τοιχώματα και περιέβαλλε τον εσωτερικό γέμιζε με τη βοήθεια μιας προχοής που βρισκόταν στο πάνω μέρος με ψυχρό νερό ή χιόνι. 

Έτσι πετύχαιναν τη μόνιμη ψύξη του κρασιού, αφού εύκολα μπορούσαν να ανανεώνουν το ψυκτικό μέσο, όταν αυτό έλιωνε και ζεσταινόταν, με φρέσκο. Διά μέσου μιας οπής που βρισκόταν στο κάτω μέρος του αγγείου απομάκρυναν το ζεστό νερό και στη συνέχεια, σφραγίζοντάς την, έριχναν στον εξωτερικό χώρο του φρέσκο χιόνι ή κρύο νερό. Τέτοια αγγεία, γνωστά στους αρχαιολόγους ως αμφορείς - ψυκτήρες, κατασκευάζονταν στο δεύτερο μισό του 6ου αι. π.Χ. στην Αθήνα, αλλά και σε ένα άλλο μέρος του αρχαίου ελληνικού κόσμου, πιθανόν στο Ρήγιο της Μεγάλης Ελλάδας, στη Ν. Ιταλία. Ανάλογες κατασκευαστικές λεπτομέρειες που πετύχαιναν την ψύξη του κρασιού και γενικότερα υγρών συναντούμε σποραδικά και σε άλλα οινοφόρα αγγεία των αρχαίων Ελλήνων, όπως π.χ. σε οινοχόες.

Μέσα στο τρίτο τέταρτο του 6ου αι. π.Χ. Αθηναίοι κεραμείς βρήκαν έναν άλλο τρόπο ψύξης κρασιού που εξυπηρετούσε καλύτερα τις ανάγκες των συμποσιαστών. Ο προηγούμενος, που μόλις περιγράψαμε, απαιτούσε τη γρήγορη κατανάλωση του κρασιού από τη στιγμή που αυτό περνούσε από τον αμφορέα - ψυκτήρα στον κρατήρα. Αν όμως ο ρυθμός κατανάλωσης ήταν αργός, τότε το κρασί μέσα στον κρατήρα θα έχανε τη δροσιά του. 

Έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη να εφευρεθεί ένας άλλος τρόπος που θα εξασφάλιζε μόνιμη ψύξη του κρασιού. Δηλαδή, όταν αυτό θα γέμιζε τα κρασοπότηρα των αρχαίων γλεντζέδων, γνωστά κυρίως ως κύλικες, θα έπρεπε να είναι ακόμη κρύο ή δροσερό. Επινοήθηκε έτσι ένα χαρακτηριστικό μανιταρόσχημο αγγείο, το οποίο, αφού το γέμιζαν με κρασί, το τοποθετούσαν μέσα στον κρατήρα που ήταν γεμάτος με κρύο νερό ή χιόνι. Πετύχαιναν δηλαδή έναν τρόπο ψύξης που θυμίζει αυτόν με τον οποίο σήμερα διατηρούμε κρύο ένα μπουκάλι σαμπάνιας ή κρασιού καθώς το τοποθετούμε μέσα σε δοχείο που περιέχει παγάκια. Το κρασί το αντλούσαν από το στενόστομο μανιταρόσχημο αγγείο, τον ψυκτήρα, όπως ονομαζόταν στην αρχαιότητα, με τη βοήθεια μιας κουτάλας που είχε μακριά λαβή. Το σκεύος αυτό οι αρχαίοι το ονόμαζαν αρύταινα ή κύαθο. Είναι πολύ πιθανό ότι το κρασί στους ψυκτήρες αυτούς ήταν ανέρωτο, οπότε το αραίωμά του γινόταν εκ των υστέρων, μέσα στα ίδια τα κρασοπότηρα, με κρύο νερό που έφερναν με ένα κανάτι, την αρχαία οινοχόη. Έτσι, εκτός από τη μείξη του κρασιού, πετύχαιναν συγχρόνως και την καλύτερη ψύξη του.

Ότι οι μανιταρόσχημοι ψυκτήρες, οι οποίοι με το ψηλό πόδι και το φουσκωτό σώμα τους «επέπλεαν» μέσα στο κρύο νερό (ή στο χιόνι) του κρατήρα, περιείχαν κρασί είναι σήμερα βέβαιο. Εκτός από ορισμένες σχετικές παραστάσεις, το μαρτυρούν και τρία ιδιόμορφα αγγεία που έγιναν σχετικά πρόσφατα γνωστά στην έρευνα. Πρόκειται ουσιαστικά για τρεις κρατήρες που στο εσωτερικό τους έχουν ενσωματωμένο έναν ψυκτήρα. 

Δηλαδή, κρατήρας και ψυκτήρας αποτελούν στις περιπτώσεις αυτές ένα ενιαίο κατασκευαστικά σύνολο και γι' αυτό τα αγγεία αυτά τα αποκαλούμε κρατήρες - ψυκτήρες. Στο κάτω μέρος τους φέρουν προχοή, η παρουσία της οποίας δικαιολογείται μόνο αν δεχθούμε ότι διά μέσου αυτής απομακρυνόταν το ζεστό πια νερό του αγγείου, όταν ανανέωναν το ψυκτικό υλικό του. Επομένως το κρασί υποχρεωτικά πρέπει να βρισκόταν στον ψυκτήρα των αγγείων αυτών. Άλλωστε, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα αγγεία αυτά είχαν λειτουργία ανάλογη με αυτήν των αμφορέων - ψυκτήρων που είδαμε παραπάνω. Ο τρόπος ψύξης που μόλις περιγράψαμε ήταν σε χρήση για 80 περίπου χρόνια και πιο συγκεκριμένα από το 530 ως το 460/50 π.Χ.

Οπωσδήποτε οι κρατήρες - ψυκτήρες δεν φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα συχνοί στην αρχαιότητα. Σποραδικά απαντώνται και σε άλλες εποχές, όπως π.χ. ένας που βρέθηκε στη μυκηναϊκή Τίρυνθα και χρονολογείται στον 13ο αι. π.Χ. Η σπανιότητά τους πρέπει να οφείλεται στο γεγονός ότι οι αρχαίοι προτιμούσαν λίγο περισσότερο το κόκκινο κρασί που δεν απαιτεί ιδιαίτερη ψύξη. Κυρίως όμως στο ότι, όπως ήδη είπαμε παραπάνω, το νερό με το οποίο αραίωναν το κρασί φρόντιζαν να είναι «παγωμένο» έτσι ώστε δεν απαιτούνταν καμία φροντίδα για περαιτέρω ψύξη του θείου αυτού ποτού.

Μιχάλης Α. Τιβέριος

Καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας ΑΠΘ

tovima.gr (04/07/1999)

Το πικρό παράπονο του ευεργέτη Κωνσταντίνου Μπέλλιου

http://mikros-romios.gr/3618/mpellioy/

Το πικρό παράπονο του ευεργέτη Κωνσταντίνου Μπέλλιου

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

«Παρακαλώ διά της εφημερίδος σας την Δημαρχίαν ίνα εις διάστημα τεσσάρων ημερών διορίσωσιν ανθρώπους διά να παραλάβουν τα κτήματα καθότι και ταύτης της διορίας παρελθούσης θέλω λάβη άλλα μέτρα και άλλας αποφάσεις»! Αυτά έγραφε τo 1836 στην εφημερίδα «Αθηνά», εμφανώς δυσαρεστημένος ο μεγάλος ευεργέτης βαρώνος Κωνσταντίνος Μπέλλιος, ο οποίος δώριζε τεράστια κτηματική περιουσία αξίας ύψους περίπου εξήντα χιλιάδων δραχμών –ποσό υπέρογκο εκείνη την εποχή– για να ανεγερθεί το πρώτο πολιτικό νοσοκομείο στην Αθήνα, αλλά δεν βρισκόταν κανείς να την παραλάβει! Ζώντας μόνιμα στη Βιέννη και δεδομένων των ταξιδιωτικών συνθηκών της εποχής, βρέθηκε έκπληκτος μπροστά στη νεοελληνική πραγματικότητα και χρειάστηκε να απειλήσει τις Αρχές ότι θα πάρει την προσφορά του για να ευαισθητοποιήσει τους υπευθύνους να πράξουν το καθήκον τους. Είχε όμως και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις στην Αθήνα ο σπουδαίος εκείνος Μακεδόνας, ο οποίος ευεργέτησε την πατρίδα με όσα μέσα διέθετε. Έστω και καθυστερημένα η προτομή του ευεργέτη τοποθετήθηκε από τους συμπατριώτες του στο παλαιό δημοτικό νοσοκομείο –σήμερα Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων– που έχει πρόσοψη στην οδό Ακαδημίας και τα αποκαλυπτήριά της έγιναν πριν από λίγες ημέρες με πρωτοβουλία της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, του Δήμου Εορδαίας και του Συλλόγου Βλατσιωτών Νομού Λαρίσης με τη συμμετοχή του Δήμου Αθηναίων.

Η μεγαλειώδης δωρεά
Ένα ολιγοσέλιδο φυλλάδιο που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1838 αποκαλύπτει, αφενός το μέγεθος της προσφοράς του σπουδαίου εκείνου Έλληνα στην πατρίδα και αφετέρου, τις ταλαιπωρίες που υπέστη για να αξιοποιηθούν οι προσφορές του! Ήταν εκ των ελαχίστων πλούσιων ομογενών οι οποίοι έσπευσαν να αγοράσουν γη και να τοποθετήσουν χρήματα στην πόλη των Αθηνών, όχι για να κερδοσκοπήσουν, αλλά για να βοηθήσουν το υπό σύσταση κράτος. Μόλις λοιπόν αποκαταστάθηκε ο Όθων στην Αθήνα, ο Μπέλλιος, ο οποίος στην Αυστρία είχε αποκτήσει τον τίτλο του βαρόνου, έσπευσε να δωρίσει την περιουσία του για κοινωφελείς σκοπούς.
Όταν επισκέφθηκε την Αθήνα, τέλη 1836-αρχές 1837, ανεγειρόταν ακόμη το πρώτο πολιτικό νοσοκομείο της χώρας που ήταν το περίφημο Δημοτικό Νοσοκομείο «Η Ελπίς». Δεδομένης της αδυναμίας του Δήμου Αθηναίων να σηκώσει το οικονομικό βάρος της ανέγερσης και λειτουργίας ενός τέτοιου Ιδρύματος, πολλοί ήταν εκείνοι που έσπευσαν να προσφέρουν τον οβολό τους για να ολοκληρωθεί και να λειτουργήσει. Ανάμεσά τους ο βασιλιάς Λουδοβίκος, πατέρας του Όθωνα, ο ίδιος ο Όθων και η Αμαλία και μακρά σειρά ευαίσθητων Ελλήνων και ξένων. Προφανώς, όταν ο Μπέλλιος εξέφρασε τη διάθεσή του να δωρίσει την περιουσία του εκ μέρους του Παλατιού –με το οποίο διατηρούσε αγαθές σχέσεις– του υποδείχθηκε να βοηθήσει το Δημοτικό Νοσοκομείο το οποίο βρισκόταν στη φάση της ολοκλήρωσης, ενώ ένα τμήμα του ήδη λειτουργούσε.

Η πράξη και οι καθυστερήσεις
Έσπευσε λοιπόν με συμβολαιογραφική πράξη να μεταβιβάσει τα ακίνητα που είχε αγοράσει στον Δήμο Αθηναίων για την κάλυψη των αναγκών του Δημοτικού Νοσοκομείου. Πρόκειται για μνημειώδη συμβολαιογραφική πράξη αφού με αίτημα του Μπέλλιου τέθηκε εισαγωγή προς το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων που ανέφερε: «Η ελευθερία και η ανεξαρτησία της Ελλάδος ήσαν δι’ εμέ πάντοτε τα πλέον ηδύτερα αντικείμενα. Επειδή λοιπόν η πατρίς ευρίσκεται εις τας αρχάς της αναγεννήσεως και επειδή οι ομογενείς οφείλουσι να συντρέξωσι δια τούτο προσφέρω τη φιλτάτοι μοι Ελλάδι…». Και δώρισε ένα νεόκτιστο σπίτι στην περιοχή Ακροπόλεως, ένα οικόπεδο στην ίδια περιοχή, ένα περιβόλι δέκα στρέμματα στα Σεπόλια και άλλα τέσσερα στρέμματα στην ίδια περιοχή, δυόμισι στρέμματα στην περιοχή Γεράνι (Σοφοκλέους) και ένα σημαντικό ποσόν χρημάτων που του όφειλαν.
Αφού όρισε τους τρόπους και τα πρόσωπα που θα διαχειρίζονταν το θέμα, ζητούσε άμεση ανταπόκριση εκ μέρους του Δήμου Αθηναίων εάν αποδεχόταν την προσφορά διότι ήταν υποχρεωμένος συντομότατα να αποχωρήσει από την Αθήνα. Ο Δήμαρχος Αθηναίων Ανάργυρος Πετράκης έσπευσε μεν αυθημερόν να τον ευχαριστήσει για την απόφασή του, αλλά οι διαδικασίες δεν προχωρούσαν και περνούσαν οι ημέρες χωρίς αποτελέσματα. Προφανώς, ο Μπέλλιος δεν μπορούσε να έλθει σε επαφή με τους υπευθύνους, οπότε και αναγκάστηκε να απευθύνει επιστολή μέσω του Τύπου, με την οποία καθιστούσε υπεύθυνο τον Δήμο και το Δημοτικό Συμβούλιο, «το παραμελούν χρέη τόσον ιερά και μάλιστα όταν ο λόγος περί φιλανθρωπικών κοινών καταστημάτων πρόκειται».

Η παρέμβαση του Μακρυγιάννη
και η δεύτερη πίκρα του Μπέλλιου
Τότε παρενέβη ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Ιωάννης Μακρυγιάννης φροντίζοντας να συνεδριάσει άμεσα το Συμβούλιο και να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις, εκδίδοντας ταυτόχρονα και το Ψήφισμα που αποδεχόταν το σύνολο των ρυθμίσεων που πρότεινε ο Κωνσταντίνος Μπέλλιος. Ο Μακρυγιάννης φρόντισε ταυτόχρονα να δημοσιευτούν οι πράξεις στον Τύπο, ώστε όλα να είναι σύμφωνα με τις προβλέψεις των νόμων. Αλλά δεν τέλειωσαν εκεί οι πίκρες με τις οποίες ποτίστηκε ο ευαίσθητος πατριώτης.
Από προσωπικό ενδιαφέρον και φιλανθρωπικά αισθήματα επισκεπτόταν το Δημοτικό Νοσοκομείο για να δει από κοντά τις ανάγκες του και να συνεισφέρει ανάλογα. Σε μία από αυτές τις επισκέψεις του διαπίστωσε πως δεν υπήρχαν σκεπάσματα, ενώ και η τροφή που παρεχόταν στους ασθενείς δεν ήταν ικανοποιητική. Κάλεσε αμέσως τον γιατρό του νοσοκομείου και του έδωσε εξακόσιες δραχμές ώστε να αντιμετωπιστούν οι άμεσες ανάγκες.
Οκτώ ημέρες αργότερα, ο Μπέλλιος επισκέφτηκε εκ νέου το Νοσοκομείο και τους ασθενείς. Τότε είχε μία από τις πιο πικρές του εμπειρίες. Όπως ο ίδιος εξομολογήθηκε, λυπήθηκε κατάκαρδα» όταν είδε ασθενή του Νοσοκομείου μισοπεθαμένο να είναι στην είσοδο και να περιμένει τον γιατρό. Όταν ρώτησε τον ασθενή, του απάντησε ότι τρεις ημέρες είχε να πατήσει εκεί γιατρός! Ο Μπέλλιος έφυγε απαρηγόρητος από το Νοσοκομείο όχι γιατί είχε δώσει τα χρήματα, αλλά γιατί τον κορόιδεψε ο γιατρός, ο οποίος δικαιολογήθηκε ότι ήταν ασθενής και ότι πρόσφερε τις υπηρεσίες του χωρίς να γνωρίζει εάν τελικά πληρωθεί από τον Δήμο!

Η μουσική μεγαλώνει ... έξυπνα παιδιά!

  Η μουσική μεγαλώνει ... έξυπνα παιδιά!

Η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου σε νεαρή ηλικία μπορεί να μην κάνει το παιδί διαπρεπή μουσικό, αλλά θα μπορούσε να το κάνει πιο έξυπνο ενήλικα, σύμφωνα με νέα έρευνα.

Σύμφωνα με την έρευνα, τα παιδιά που αρχίζουν μαθήματα μουσικής σε μικρή ηλικία- στα εφτά- παρουσιάζουν γρηγορότερη ανάπτυξη των κινητικών δεξιοτήτων τους, λόγω της ανάπτυξης του κέντρου του εγκεφάλου που σχεδιάζει και ελέγχει την κίνηση.

Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Κονκόρντια του Μόντρεαλ στον Καναδά εξηγούν ότι υπάρχει ένα «παράθυρο γνώσης» μεταξύ των ηλικιών έξι και οχτώ, όπου η μουσική εκπαίδευση, στην οποία απαιτείται ο συντονισμός ανάμεσα στα χέρια και τα οπτικά καθώς και τα ακουστικά ερεθίσματα, αλληλεπιδρά με την κινητική ανάπτυξη, οδηγώντας σε μακροχρόνιες αλλαγές στον εγκέφαλο.

Στη σχετική έρευνα σε 36 μουσικούς παρατηρήθηκε ότι εκείνοι που είχαν ξεκινήσει μαθήματα μουσικής πριν από τα εφτά τους χρόνια ήταν πιο ακριβείς σε μη μουσικά κινητικά τεστ σε σύγκριση με τους μουσικούς που είχαν ξεκινήσει μαθήματα αργότερα.

Οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι τα ευρήματα τους οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η εκπαίδευση σε μικρή ηλικία είναι πιο αποτελεσματική επειδή ορισμένες πτυχές της ανατομίας του εγκεφάλου είναι πιο ευαίσθητες σε αλλαγές σε εκείνες τις χρονικές περιόδους.

Η έρευνα δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Journal of Neuroscience».

Zougla.gr

Καστανόπιτα

 Καστανόπιτα

Για την κρέμα κάστανου
• 150 γρ. σιμιγδάλι ψιλό
• 1250 γρ. γάλα φρέσκο • 125 γρ. ζάχαρη
• 120 γρ. βούτυρο σε κύβους και 100 γρ. βούτυρο λιωμένο για το άλειμμα των φύλλων
• 4 αβγά χτυπημένα
• 2 βανίλιες
• 500 γρ. φύλλο κρούστας ψιλό
• 400 γρ. έτοιμα βρασμένα κάστανα κομμένα σε μέτριους κύβους

Για το σιρόπι • 600 γρ. ζάχαρη • 350 γρ. νερό • ½ λεμόνι φρέσκο • χυμό από 1 λεμόνι φρέσκο • 2 σφηνάκια λικέρ αμυγδάλου

Σε μια βαθιά κατσαρόλα βράζουμε το γάλα με τη ζάχαρη και τις βανίλιες. Μόλις πάρει βράση, χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία και ρίχνουμε το σιμιγδάλι, συνεχίζοντας το ανακάτεμα έως ότου δέσει ελαφρά.

Βγάζουμε την κατσαρόλα από την εστία και ρίχνουμε τα αβγά με χαμηλή ροή. Προσθέτουμε το βούτυρο και τα κάστανα, και ανακατεύουμε. Αφήνουμε την κρέμα να κρυώσει.

Αλείφουμε ένα ταψί με λίγη μαργαρίνη και τοποθετούμε σταυρωτά τα μισά φύλλα, ραντίζοντας κάθε στρώση με βούτυρο. Αδειάζουμε την κρέμα κάστανου και τοποθετούμε τα υπόλοιπα φύλλα, κάνοντας ακριβώς την ίδια διαδικασία.

Χαράζουμε ελαφρά τις μερίδες στο ταψί, ραντίζουμε με νερό και ψήνουμε σε φούρνο προθερμασμένο σε μέτρια θερμοκρασία για 40-45 λεπτά. Μόλις ψηθεί αφήνουμε να κρυώσει καλά.

Για το σιρόπι: Ρίχνουμε όλα τα υλικά σε ένα βαθύ σκεύος και αφήνουμε να βράσουν για 10 λεπτά. Περιχύνουμε το χλιαρό σιρόπι πάνω από την κρύα καστανόπιτα.

toarkoudi.gr

Ο καπετάν Μιχάλης του Ν.Καζαντζάκη - Θέατρο Βαφείο

Ένα έργο για το χρέος, την ελευθερία και τον έρωτα...

Η ομάδα Μικροσκόπιο παρουσιάζει το έργο του Ν.Καζαντζάκη
"Ο καπετάν Μιχάλης"

Θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής, Αγίου όρους 16 & Κων/πόλεως, Βοτανικός (πλησίον μετρό Κεραμεικού) http://goo.gl/maps/WcSez
Απο 10 Μαρτίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή για 20 μόνο παραστάσεις

Θεατρική ομάδα Μικροσκόπιο
http://theater-microscopio.blogspot.gr
http://www.facebook.com/TheaterMicros...
https://twitter.com/TMicroscopio

Συναγερμός για τον νέο θανατηφόρο ιό

Απλές λύσεις

 

 

 Συναγερμός για τον νέο θανατηφόρο ιό

Συναγερμός έχει σημάνει από χτες στις υγειονομικές υπηρεσίες όλου του κόσμου για τον νέο θανατηφόρο ιό NCoV, που ανήκει στην οικογένεια του SARS. Και αυτό επειδή το χειρότερο σενάριο των επιστημόνων μοιάζει να επιβεβαιώνεται: ο ιός μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Τον κώδωνα του κινδύνου χτύπησαν οι βρετανικές αρμόδιες αρχές, που επισήμαναν ότι το τελευταίο κρούσμα στη χώρα τους συνδέεται «συγγενικά» με προηγούμενο, αποδεικνύοντας έτσι ότι ο νέος ιός, που έχει κοστίσει ήδη τη ζωή σε πέντε ανθρώπους παγκοσμίως, απειλεί με καινούργια επιδημία.

Ο ιός NCoV (Novel Coronavirus) ανήκει στην ίδια οικογένεια και φέρει την ίδια συμπτωματολογία με τον SARS, ο οποίος στη χώρα μας έγινε γνωστός ως ΣΟΑΣ (Σοβαρό Οξύ Αναπνευστικό Σύνδρομο). Ο λόγος για τον κορονοϊό που είχε κάνει την εμφάνισή του στην Κίνα το 2002 και έφτασε να σκοτώσει περίπου το 10% των 8.000 ανθρώπων που μόλυνε παγκοσμίως. Τα κοινά συμπτώματα και των δύο ιών είναι: σοβαρή λοίμωξη του αναπνευστικού, πυρετός, βήχας και δύσπνοια.

Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι τα περισσότερα από τα άτομα που έχουν μολυνθεί με τον νέο κορονοϊό (μέχρι στιγμής έντεκα επιβεβαιωμένα κρούσματα) είχαν ταξιδέψει πρόσφατα στη Μέση Ανατολή. Ο κορονοϊός NCoV εντοπίστηκε πρώτη φορά από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) τον Σεπτέμβριο του 2012. Αμέσως ο ΠΟΥ εξέδωσε διεθνή προειδοποίηση στην οποία έλεγε ότι ένας ιός, μέχρι πρότινος άγνωστος στο ανθρώπινο είδος, είχε μολύνει άντρα από το Κατάρ που είχε ταξιδέψει πρόσφατα στη Σαουδική Αραβία.

Οι βρετανικές υγειονομικές αρχές επισήμαναν όμως ότι το τελευταίο κρούσμα σημειώθηκε σε κάτοικο Βρετανίας που δεν έχει ταξιδέψει πρόσφατα στο εξωτερικό.

«Η επιβεβαιωμένη μόλυνση του νέου κορονοϊού σε άτομο χωρίς ιστορικό ταξιδιού στη Μέση Ανατολή υποδεικνύει ότι η μετάδοση έγινε μεταξύ ανθρώπων και συνέβη στη Βρετανία», δήλωσε ο Τζον Γουάτσον από την Υπηρεσία Υγειονομικής Προστασίας, τονίζοντας ότι ο νέος ασθενής είναι συγγενής που ήρθε σε επαφή με τον ασθενή που διαγνώστηκε με τον νέο κορονοϊό την περασμένη Δευτέρα.

Μέχρι στιγμής το νοσηλευτικό προσωπικό που ήρθε σε επαφή με τους ασθενείς αυτούς δεν έχει εκδηλώσει ακόμα συμπτώματα.

Espressonews.gr

Τουταγχαμών

 

Σαν σήμερα ....

Ο Τουταγχαμών ήταν Αιγύπτιος φαραώ της 18ης δυναστείας που βασίλευσε περίπου από το 1332 μέχρι το 1323 π.Χ. σύμφωνα με την συμβατική χρονολόγηση. Γεννήθηκε το 1341 π.Χ., και πέθανε σε σε ηλικία 18 ετών. Τα αίτια του θανάτου του δεν είναι ξεκάθαρα. Μία κρανιοεγκεφαλική κάκωση, που εντοπίστηκε κατά την εξέταση της μούμιας με Ακτίνες Χ, μαρτυρά ότι ο θάνατός του ήταν βίαιος, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν επρόκειτο για δολοφονική επίθεση ή ατύχημα. Ο πατέρας του ήταν ο Ακενατών και η μητερά του ήταν η σύζυγος-αδελφή του Ακενατών. γυναίκα του ήταν η ετεροθαλής αδερφή του.

Ο τάφος του ανακαλύφθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1922 από τον βρετανό αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ και η σαρκοφάγος ανοίχτηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1923. Ήταν ο πρώτος βασιλικός τάφος που βρέθηκε ασύλητος, γεγονός που αποδίδεται από πολλούς στο θρύλο της κατάρας που τον συνόδευε. 

Η ανακάλυψη του τάφου έλαβε σημαντική κάλυψη και ανανέωσε το ενδιαφέρον για την Αρχαία Αίγυπτο. Στον τάφο του βρέθηκαν επίσης δύο νεογέννητα μωρά, τα οποία ήταν τα παιδία, δύο κορίτσια, το ένα πέθανε στη γέννα και στο άλλο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Παιχνίδια του συμβατικού Χρόνου;

http://www.apocalypsejohn.com/2013/02/aorates-meres-ferboyarioy.htmlΟι αόρατες υπαρκτές 13 ημέρες τού μηνός Φεβρουαρίου ή Παιχνίδια του συμβατικού Χρόνου;

Όσο και αν ψάξουμε σε οποιοδήποτε αρχείο των Ελληνικών ληξιαρχείων δεν πρόκειται να βρούμε ούτε έναν Έλληνα ή Ελληνίδα που να έχει καταχωρηθεί με ημερομηνία γέννησης από 16 έως 28 Φεβρουάριου 1923 μ.Χ.χ.! Όχι, φυσικά, γιατί δεν είχαμε ούτε μια γέννα σε μία ολόκληρη περίοδο 13 ημερών, αλλά γιατί απλούστατα το 1923 μ.Χ.χ. είχε μόνο 352 ημέρες!

Του έλειπαν, δηλαδή, οι 13 ημέρες μεταξύ 16 και 28 Φεβρουάριου! Η ιστορία για το πώς έγινε αυτό έχει να κάνει με τον προσδιορισμό του έτους και τα ημερολόγια τού συμβατικού χρόνου!

Όπως γνωρίζουμε, ένα σωστό ετήσιο ημερολόγιο πρέπει να έχει βάση του, τον ακριβή χρόνο που χρειάζεται η Γη για να συμπληρώσει μια πλήρη περιφορά της γύρω από τον Ήλιο. Αυτή η κίνηση της Γής αντικαθρεπτίζεται στη φαινόμενη κίνηση του Ήλιου ανάμεσα στους αστερισμούς. Οι Βαβυλώνιοι(;)κατέγραψαν την αργή αυτή κίνηση του Ήλιου από τη Δύση προς την Ανατολή, γιατί παρατηρούσαν προσεκτικά τον ορίζοντα την ώρα της Δύσης. 

Επειδή, όμως, ο Ήλιος επέστρεφε στην αφετηρία του έπειτα από περίπου 360 ημέρες, οι Βαβυλώνιοι (;) χώρισαν τον κύκλο σε 360 μοίρες, κάτι που παραμένει σε ισχύ ακόμη και σήμερα, και θέσπισαν συγχρόνως ένα μικτό σεληνιακό και ηλιακό ημερολόγιο.

Τον 1ο αιώνα π.Χ.χ. το Ρωμαϊκό ημερολόγιο είχε κι αυτό τις ατέλειες του. Γι΄αυτό το 44 π.Χ.χ. ο Ιούλιος Καίσαρ άλλαξε το μέχρι τότε ημερολόγιο της Ρώμης, που είχε θεσπίσει ο Πομπήιος Νουμάς (714-671 π.Χ.χ.), και με τη βοήθεια του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη από την Αλεξάνδρεια εγκαθίδρυσε το ημερολόγιο που φέρει έκτοτε το όνομα του. 

Ο Σωσιγένης , βασισμένος στους υπολογισμούς του Πατέρα της Αστρονομίας Ιππάρχου (ο οποίος έναν αιώνα νωρίτερα είχε προσδιορίσει ότι το ηλιακό ή τροπικό έτος έχει διάρκεια ίση με 365,242 ημέρες), θέσπισε ένα ημερολόγιο του οποίου τα έτη είχαν 365 ημέρες, ενώ σε κάθε τέταρτο έτος πρόσθεταν ακόμη μια ημέρα, μετά την "έκτη προ των καλενδών του Μαρτίου", που ονόμαζαν "bis sextus". Έτσι η ημέρα αυτή, επειδή μετριόταν δυο φορές, ονομάζεται ακόμη και σήμερα "δις έκτη" και το έτος που την περιέχει "δίσεκτο".

Η παρανόηση, λοιπόν του λαού, ότι τα δίσεκτα έτη είναι «γρουσούζικα» (κι αν έρθουν χρόνια δίσεχτα και μήνες οργισμένοι, όπως λέει η δημοτική μας παραλογή) ίσως να προέρχεται από την λανθασμένη αντίληψη της ετυμολογίας και ορθογραφίας της λέξεως δίσεκτο. Αντί, δηλαδή, του σωστού δις (που σημαίνει δυο φορές) να εννοείται λανθασμένα το αχώριστο προθεματικό μόριο δυσ, που έχει την έννοια της δυστυχίας, της δυσκολίας, της κακής καταστάσεως ή του απευκταίου αποτελέσματος.

Αλλά και το Ιουλιανό ημερολόγιο δεν ήταν τέλειο. Γιατί παρ’ όλο τον καλύτερο προσδιορισμό του ηλιακού έτους από τον Σωσιγένη, υπήρχε ακόμη μια μικρή απόκλιση από την πραγματικότητα, αφού η διάρκεια του ηλιακού έτους είναι 365,242199 ημέρες. Έτσι το καθορισμένο από τον Σωσιγένη έτος είναι μικρότερο του πραγματικού κατά 0,0078 της ημέρας, δηλαδή κατά 11 λεπτά και περίπου 13 δευτερόλεπτα, χρόνος που εκ πρώτης όψεως φαίνεται σχεδόν ασήμαντος. Κάθε τέσσερα χρόνια όμως το μικρό αυτό λάθος γίνεται περίπου 45 λεπτά, και κάθε 129 χρόνια φτάνει τη μια ολόκληρη ημέρα.

Μέσα στα πρώτα 400 χρόνια από την εφαρμογή του Ιουλιανού ημερολογίου το λάθος είχε φτάσει τις τρεις ημέρες, με αποτέλεσμα το 325 μ.Χ χ. η εαρινή ισημερία να συμβεί στις 21 Μαρτίου. Τη χρόνια εκείνη έγινε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδός στη Νίκαια της Βιθυνίας και θέσπισε τον ονομαζόμενο έκτοτε Όρο της Νικαίας για τον προσδιορισμό του εορτασμού του Πάσχα!!! τών Χριστιανών.

Το λάθος όμως των περίπου 11 λεπτών του Ιουλιανού ημερολογίου συσσωρευόταν και η εαρινή ισημερία μετατοπιζόταν όλο και πιο ενωρίς. Έτσι ενώ την εποχή του Χριστού η εαρινή ισημερία συνέβαινε στις 23 Μαρτίου, το 325 μ.Χ. συνέβη στις 21 Μαρτίου και το 1582 μ.Χ.χ. είχε φτάσει να συμβαίνει στις 10 Μαρτίου, γεγονός που προκαλούσε προβλήματα στον ακριβή καθορισμό του εορτασμού του χριστιανικού Πάσχα σύμφωνα με τον όρο που είχε θεσπίσει η Α΄ Οικουμενική Συνοδός.

Το 1572 μ.Χ.χ. τη χρονιά που εξελέγη πάπας ο Γρήγορος ΙΓ΄, ο ιησουΐτης αστρονόμος Χριστόφορος Κλάβιους, με τη βοήθεια του αστρονόμου Λουίτζι Λίλιο, επεξεργάστηκε την παπική βούλα της ημερολογιακής μεταρρύθμισης που δημοσιεύτηκε το Φεβρουάριο του 1582 μ.Χ.χ. Με τη μεταρρύθμιση η 5η Οκτωβρίου 1582 μ.Χ.χ. ονομάστηκε 15 Οκτωβρίου 1582, για να διορθωθεί το λάθος των 10 ημερών, που είχε συσσωρευτεί στους 11 προηγούμενους αιώνες, και για να επιστρέψει η εαρινή ισημερία στην 21η Μαρτίου.

Για να μην επαναληφθεί το λάθος του Ιουλιανού ημερολογίου, ο Λίλιο όρισε επίσης ότι δίσεκτα θα είναι τα έτη που ο αριθμός τους διαιρείται με το 4, εξαιρουμένων των επαιωνίων, δηλαδή τα έτη των αιώνων, από τα οποία όριζε ως δίσεκτα μόνον όσα έχουν αριθμό αιώνων που διαιρείται με το 4.

Με αυτή την τροποποίηση το έτος 1900 δεν ήταν δίσεκτο ενώ αντίθετα το επαιώνιο έτος 2000 ήταν δίσεκτο. Η τροποποίηση αυτή, δηλαδή, καθορίζει ότι σε κάθε 400 χρόνια έχουμε 97 δίσεκτα έτη, αφού το λάθος του Ιουλιανού ημερολογίου είναι 3 ημέρες και 3 ώρες περίπου κάθε 400 χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο διορθώνουμε το λάθος των τριών ημερών, παραμένει όμως ένα λάθος τριών ωρών κάθε 400 χρόνια, που θα συσσωρευτεί σε μια περίπου ημέρα το έτος 3081 μ.Χ

Το Νέο ή Γρηγοριανό ημερολόγιο δεν έγινε άμεσα αποδεκτό, και έτσι ο καθολικός κλήρος αναγκάστηκε να προσφύγει στην ανακοίνωση «θαυμάτων» για να το καθιερώσει. Τα καθολικά κράτη της Ευρώπης το αποδέχτηκαν τελικά μέσα σα επόμενα πέντε χρόνια. Τα προτεσταντικά κράτη όμως χρειάστηκαν ακόμη έναν αιώνα , ενώ η Αγγλία και η Αμερική ακόμη περισσότερο, αποδεχόμενες τελικά τη μεταρρύθμιση (με διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες του λαού) μόλις το 1752 μ.Χ.

Το ίδιο άλλωστε συνέβη και στην Ανατολή, όπου η αντίδραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ήταν άμεση και οξεία. Οι πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας διαμαρτυρήθηκαν έντονα στη Ρώμη και το Ιουλιανό ημερολόγιο παρέμεινε σε ισχύ σε όλα τα ορθόδοξα κράτη έως τον 20ό αιώνα.

Στα ορθόδοξα κράτη η αρχή της μεταρρυθμίσεις ξεκίνησε το 1895 μ.Χ.χ., όταν ο οικουμενικός πατριάρχης Άνθιμος Ζ΄ εξέφρασε «πόθους και ευχάς υπέρ ενός ενιαίου ημερολογίου δι’ άπαντας τους χριστιανικούς λαούς» . Έτσι το 1903 μ.Χ.χ.επειτα από ερώτημα του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ Γ΄, η Ιερά Σύνοδος της εκκλησίας της Ελλάδος σε συνεργασία με τη θεολογική σχολή του πανεπιστήμιου Αθηνών αποφάσισε ότι «αι ορθόδοξοι Εκκλησίαι εν συνεννοήσει μετ’ αλλήλων και μετά της πολιτείας έκάστης αυτών δύνανται να επιχειρήσωσι την μεταρρυθμίσιν του νυν εν χρήσει παρ’ ημίν ημερολογίου συμφώνως προς τα προόδους και τα πορίσματα της αστρονομικής!!! επιστήμης».

Επειδή όμως η εκκλησία διατήρησε το Ιουλιανό ημερολόγιο και μετά την αλλαγή του πολιτικού ημερολόγιου, υπήρξε οξεία αντίδραση του λαού όταν ο εορτασμός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου δεν συνέπεσε με την Εθνική μας Εορτή της 25ης Μαρτίου. Έτσι με ομόφωνη και πάλι απόφαση της η εκκλησία της Ελλάδος «λαμβάνουσα υπ’ όψιν την εκ της διαφοράς του εκκλησιαστικού ημερολογίου προς το επικρατήσαν ήδη πολιτικόν ημερολόγιον προερχόμενην σύγχυσιν παρά τω λαώ και την εκ ταύτης θρησκρευτικήν βλάβην αυτού, ανταποκρινόμενη δε την πανταχόθεν εκδηλούμενην επιθυμίαν, αποφασίζει όπως αφομοιώση το εκκλησιαστικό ημερολόγιον προς το πολιτικόν…».

Από τις 23 Μαρτίου 1924 μ.Χ.χ. λοιπόν, το εκκλησιαστικό ημερολόγιο συνταυτίστηκε και πάει χέρι-χέρι με το πολιτικό, χωρίς όμως τη μετακίνηση του Πασχαλίου που υπολογίζεται, ακόμη και σήμερα, με βάση το λανθασμένο Ιουλιανό ημερολόγιο και τον ελλιπή 19ετη σεληνιακό κύκλο του Μέτωνος (5ος αιώνας π.Χ.χ.).

επιμελείται η Αρτάνη

http://visaltis.blogspot.com/

triklopodia

ΠΗΓΗ

" Εσωτερικό εκκλησίας " Θεόδωρος Ιακώβου Ράλλης

 

" Εσωτερικό εκκλησίας "
Ο Θεόδωρος Ιακώβου Ράλλης (Κωνσταντινούπολη 1852 – Λονδίνο 1909), γνωστός και ως Théodore Jacques Ralli ή Rallis, ήταν Έλληνας ζωγράφος της «γαλλικής ακαδημαϊκής σχολής» του ύστερου 19ου αιώνα. Σήμερα θεωρείται ο πιο χαρακτηριστικός έλληνας οριενταλιστής ζωγράφος.

Γόνος πλούσιας οικογένειας μεγαλεμπόρων από την Κωνσταντινούπολη και με ρίζες χιώτικες, ο Ράλλης άρχισε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Χάλκη και τις συνέχισε στο Λονδίνο, όπου για ένα διάστημα εργάστηκε ως υπάλληλος στις επιχειρήσεις Ράλλη-Μαυρογιάνννη.[1] Το 1875 πήγε στο Παρίσι και άρχισε σπουδές ζωγραφικής στη Σχολή Καλὠν Τεχνών, στο εργαστήριο του Ζαν-Λεόν Ζερόμ Jean-Léon Gérôme, ζωγράφου και γλύπτη ηθογραφικών και ιστορικών θεμάτων κι ακαδημαϊκών τύπων. Έργα του εκτέθηκαν για πρώτη φορά στο Σαλόνι του Παρισιού το 1875. Ήταν μέλος της Εταιρείας Γάλλων Ζωγράφων (Société des artistes français), η οποία τον τίμησε με εύφημο μνεία το 1885 και με αργυρό μετάλλιο το 1889. Έγινε επίσης μέλος της γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής, ενώ το 1900 διετέλεσε μέλος της κριτικής επιτροπής της Διεθνούς Εκθέσεως του Παρισιού. Με τη διαθήκη του άφησε ορισμένα έργα στην Εθνική Πινακοθήκη.

Ταξίδεψε πολύ στην Ελλάδα, την Μικρά Ασία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, προκειμένου να συγκεντρώσει υλικό για τα έργα του. Μοίρασε την ζωή του ανάμεσα στο Παρίσι και το Κάιρο της Αιγύπτου, όπου διατηρούσε δεύτερο εργαστήριο.

Το 1881 νυμφεύθηκε την Ιουλία Μαυροκορδάτου, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Αικατερίνη (1882–1948), μετέπειτα σύζυγο Νικολάου Πολίτη. Η σύζυγός του πέθανε το 1888, σε ηλικία μόλις 29 ετών, και το 1895 ξαναπαντρεύτηκε με την Μαρία Μαυρομιχάλη, αλλά χώρισε λίγο καιρό αργότερα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 και μέχρι τον θάνατό του, εξέθεσε κατ' επανάληψη πίνακές του στην Αθήνα, λόγω και της στενής φιλίας του με τον Δημήτριο Βικέλα.
Περισότεροι από είκοσι πίνακες του Θεοδώρου Ράλλη δημοπρατήθηκαν στους παγκοσμίου φήμης οίκους δημοπρασιών τέχνης του Λονδίνου σε υψηλές τιμές που δεν είχαν προγούμενο σε έργα Ελλήνων ζωγράφων. Πρέπει να σημειωθεί, ότι μέχρι τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21ου αι. ούτε οι εγκυκλοπαίδειες αναφέρονταν γενικά στην βιογραφία του, αλλά ούτε και τα ειδικά λευκώματα στην ζωγραφική του. Ίσως ο οριενταλισμός μερικών έργων του υπολήφθηκε ως κυρίαρχο στοιχείο της ζωγραφικής του και συνετέλεσε στην έλλειψη καθολικού ενδιαφέροντος. Η υψηλότερη τιμή μέχρι σήμερα επιτεύχθηκε με την ελαιογραφία του η αιμάλωτη(υπάγεται στην ομάδα των έργων του οριενταλισμός) που πουλήθηκε στο ποσό των 1.046.232 € υπερκεράζοντας τον Κωνσταντίνο Βολανάκη, Νικόλαο Γύζη και Κωνσταντίνο Παρθένη.

Το 1875 πηγαίνει στο Παρίσι και την ίδια χρονιά παράλληλα με τους σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών και την ενασχόλησή του στο εργαστήριο ζωγραφικής του Ζερόμ εργάζεται ως ανεξάρτητος καλλιτἐχνης και την περίοδο 1875-82 τα έργα του εμφανίζονται συχνά στις εκθέσεις της Εταιρείας Γάλλων Καλλιτεχνών και λίγο αργότερα στις εκθέσεις της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου.

Το 1885 επισκέπτεται το Άγιον Όρος.
Το 1896 εξέθεσε έργα του στην Α΄Αιγυπτιακή Έκθεση της Αλεξάνδρειας.
Το 1899 στην έκθεση Ζαππείου.
Το 1900 ορίστηκε μέλος της κριτικής επιτροπής της Παγκόσμιας έκθεσης του Παρισιού.

Επηρεασμένος από τον Ζερόμ, ο Ράλλης ασχολήθηκε και αυτός με θέματα της Ανατολής, η οποία φάνταζε εξωτική στα μάτια των Ευρωπαίων. Εντούτοις, τα έργα του αποδίδουν σκηνές της Ανατολής της εποχής του ζωγράφου (και όχι μιας άλλης μακρινής εποχής) και χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερο ρεαλισμό και αυθεντικότητα. Το πρώτο γνωστό και ενυπόγραφο έργο του είναι: Ο Αιγύπτιος στρατιώτης 1878 προπάθεια στην οποία διαπιστώνεται τόσο η απόλυτη κατοχή των τύπων της ακαδημαϊκής ζωγραφικής, όσο και η επίδραση των κατακτήσεων του δασκάλου του Ζερόμ.

Αγαπημένο του θέμα αποτέλεσαν οι θρησκευτικές σκηνές του ορθόδοξου ελληνισμού, στις οποίες τα πρόσωπα παρουσιάζονται με μοναδική ευλάβεια και αθωότητα. Ωστόσο, μερικά από αυτά τα έργα δείχνουν μια αφέλεια που τείνει προς την ρομαντική (και ιδιαιτέρως εθνικιστική) κοινοτοπία των ακαδημαϊκών ζωγράφων του 19ου αιώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αφελούς τάσης είναι Η λεία (Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου), ο πίνακας που παρουσιάζει το εσωτερικό μιας εκκλησίας ρημαγμένης και μία πανέμορφη Ελληνίδα δεμένη ημίγυμνη επάνω σε έναν κίονα του ναού. Ο θεατής υποθέτει προς πρόκειται για έργο αλλόθρησκων βαρβάρων επιδρομέων, που δεν ξέρουν να εκτιμούν το καλό και το ωραίο.

Δεν κληρονομούμε τα χαλασμένα δόντια...

 

 

Δεν κληρονομούμε τα χαλασμένα δόντια αλλά τις κακές συνήθειες των γονιών μας

Η πλειοψηφία των οδοντιατρικών ασθενών καταφεύγουν στον οδοντίατρό τους, όταν τους πονάει κάποιο δόντι ή νιώθουν κάποια ενόχληση στα ούλα τους. Έκπληκτοι τότε ενημερώνονται για το μέγεθος της βλάβης που έχει συντελεστεί και πολλές φορές μαθαίνουν ότι έχουν και άλλα χαλασμένα δόντια στο στόμα τους, κάτι το οποίο αγνοούσαν και ούτε καν είχαν φανταστεί. Μάλιστα με παράπονο, ίσως και αγανάκτηση, λένε στον οδοντίατρό τους, ότι βουρτσίζουν τα δόντια τους, αποδίδουν το χάλασμα των δοντιών τους στην κακή τους κατασκευή, "στην πάστα τους" όπως λένε χαρακτηριστικά και αναρωτιόνται έντονα γιατί χαλάνε ενώ τα φροντίζουν.

Η μόνιμη απειλή για το στόμα μας είναι τα μικρόβια (μικροβιακή πλάκα) που παραμένουν μετά τα γεύματα πάνω στα δόντια μας αλλά και μεταξύ δοντιών και ούλων (ουλοδοντική σχισμή). Όταν λοιπόν δεν απομακρύνουμε μετά τα γεύματα τα παθογόνα μικρόβια, που φυσιολογικά υπάρχουν στο στόμα, τους παρέχουμε την δυνατότητα να αυξηθούν πολύ και καταναλώνοντας τα υπολείμματα των τροφών που δεν έχουν απομακρυνθεί από το στόμα μας, να παράγουν ως προϊόντα απέκκρισης, οξέα τα οποία καταστρέφουν είτε τα δόντια (τερηδόνα ), είτε τα ούλα (ουλίτιδα).

Για να προστατέψουμε λοιπόν το στόμα μας, αρκεί σε καθημερινή βάση, να μην επιτρέπουμε, όσο είναι δυνατό, στα μικρόβια (μικροβιακή πλάκα) να προσκολλώνται στα δόντια μας και να παραμένουν στο στόμα μας . Δυστυχώς όμως, από τα παιδικά μας χρόνια δεν έχουμε κατανοήσει ότι μπορούμε μόνοι μας να διαφυλάξουμε την στοματική μας υγεία ούτε μας έχουν μάθει με ποιους τρόπους μπορούμε να το πετύχουμε αυτό .

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΜΑΣ

Το επιμελές βούρτσισμα των δοντιών, που διαρκεί 3 - 5 λεπτά και γίνεται μετά από κάθε γεύμα, είναι ο καλύτερος τρόπος να προστατέψουμε τα δόντια μας αφού αφαιρούμε τα παθογόνα μικρόβια και τα υπολείμματα τροφών που προσκολλώνται σε αυτά. Δυστυχώς, η αξία του βουρτσίσματος υποτιμάται από πολλούς και γίνεται πρόχειρα και περιστασιακά. Γι' αυτό και είναι ιδιαίτερα χρήσιμο ο οδοντίατρος μας να μας δείξει πως πρέπει να βουρτσίζουμε τα δόντια μας.

Δυστυχώς, ανάμεσα στα δόντια δεν μπορεί να εισχωρήσει η οδοντόβουρτσα γι΄ αυτό μετά το βούρτσισμα πρέπει να χρησιμοποιούμε οδοντικό νήμα ή μεσοδόντια βουρτσάκια, μετά από υπόδειξη του οδοντιάτρου μας.

Το φθόριο είναι ένα φυσικό στοιχείο που συμβάλει στην προστασία των δοντιών αλλά βρίσκεται σε λίγες τροφές (ψάρια, τσάι) και σε μικρή ποσότητα. Γι' αυτό και οι οδοντόκρεμες που χρησιμοποιούμε περιέχουν φθόριο (fluoride).Για να προσλάβουν τα δόντια μας περισσότερο φθόριο που τους κάνει καλό, μπορούμε να κάνουμε φθορίωση στον οδοντίατρο, (τοποθετούμε με ειδικά δισκάρια στο στόμα ένα gel ή βάζουμε ένα βερνίκι στα δόντια, με μεγάλη περιεκτικότητα φθορίου) δύο φορές το χρόνο. Στα παιδιά ειδικά και στους εφήβους , η φθορίωση είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική αλλά και στους ενήλικες είναι εξαιρετικά ωφέλιμη.

Όλοι γνωρίζουμε ότι τα γλυκά είναι επιβλαβή για τα δόντια . Αυτό που οι περισσότεροι δε γνωρίζουμε όμως είναι πως δεν έχει σημασία τόσο η ποσότητα των γλυκών που καταναλώνουμε, όσο το πόσο συχνά γίνεται αυτό και σε τι μορφή είναι (στερεή, υγρή , κολλώδη ). Η κατανάλωση συνεχώς ακόμα και μικρών ποσοτήτων γλυκών και ζάχαρης, είναι ιδιαίτερα επιβλαβής συνήθεια. Γι' αυτό και τα γλυκά δεν πρέπει να είναι εύκαιρα μέσα στο σπίτι αποτελώντας πειρασμό για μικρούς και μεγάλους. Σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν χρειάζεται να τα απαρνηθούμε, ούτε να τα στερήσουμε από τα παιδιά. Απλά, πρέπει να τα τρωμε μετά το φαγητό και ύστερα να βουρτσίζουμε τα δόντια μας.

Ζάχαρη όμως δεν υπάρχει μόνο στα γλυκά. Στον καφέ, στο γάλα, στο γιαούρτι ακόμα και στους χυμούς, πολλές φορές προσθέτουμε ζάχαρη και μάλιστα τα καταναλώνουμε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας και για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Είναι ιδιαίτερα καλό για τα δόντια μας, να περιορίσουμε την χρήση της ζάχαρης, όσο μπορούμε.

Αντίθετα τα φρούτα, τα λαχανικά και τα γαλακτοκομικά, είναι ιδιαίτερα ωφέλιμα για την υγεία των δοντιών μας αλλά και του οργανισμού μας γενικότερα. Η κατανάλωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερων ποσοτήτων απ' αυτές τις κατηγορίες τροφών, ειδικά αν αντικαταστήσουν στα μεσογεύματα τα γλυκά, επιδρά θετικά στην υγεία του στόματός μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά μιμούνται ιδιαίτερα τις συνήθειες των μεγάλων. Το παιδί από πολύ μικρό ( 2 ετών ), πρέπει να συνηθίσει με τη βοήθεια των γονέων του, να βουρτσίζει τα δόντια του, αλλά και είναι εξίσου σημαντικό, πρέπει να βλέπει τους γονείς του να φροντίζουν και αυτοί τα δόντια τους.

Το σάλιο ξεπλένει το στόμα και διευκολύνει στην απομάκρυνση των υπολειμμάτων των τροφών. Το τσιγάρο όμως, το αλκοόλ, πολλά φάρμακα, ακόμα και η πάροδος της ηλικίας, μειώνουν πολλές φορές την ποσότητα του. Το μάσημα τσίχλας χωρίς ζάχαρη, συμβάλλει στην αύξηση της παραγωγής σάλιου. Γι' αυτό και γενικότερα, όταν δεν μπορούμε να βουρτσίσουμε τα δόντια μας, είναι ωφέλιμο να μασάμε τσίχλα χωρίς ζάχαρη, χωρίς σε καμιά περίπτωση να υποκαθιστούμε έτσι το βούρτσισμα.

Η χρήση φθοριούχων και αντιμικροβιακών στοματικών διαλυμάτων συμβάλλει επίσης στην καλή υγιεινή του στόματος. Πρέπει όμως να χρησιμοποιούνται μετά από υπόδειξη του οδοντιάτρου.
Οι ασθενείς που πάσχουν από χρόνια ουλίτιδα και κυρίως, περιοδοντίτιδα, πρέπει να είναι ιδιαίτερα σχολαστικοί με τη στοματική τους υγιεινή και δεν πρέπει να ξεχνούν να πηγαίνουν στον οδοντίατρο στα τακτά χρονικά διαστήματα ( κάθε 4-6 μήνες ή και συχνότερα ) που τους έχει υποδείξει.

'Όλοι μας πάντως θα πρέπει κάθε 6 μήνες να επισκεπτόμαστε τον οδοντίατρό μας, για να ελέγχει το στόμα μας και να αφαιρεί την πέτρα (τρυγία), αν υπάρχει, από τα δόντια μας. Με τακτές σύντομες και ανώδυνες επισκέψεις στον οδοντίατρο, μπορούμε να διαφυλάξουμε την υγεία του στόματός μας και να αποφύγουμε δυσάρεστες και επώδυνες πολλές φορές καταστάσεις.
Δεν οφείλεται λοιπόν η καταστροφή των δοντιών μας στην ελαττωματική κατασκευή τους, αλλά κυρίως στην προσοχή που τους δίνουμε. Δυστυχώς, για να έχουμε υγιή δόντια και ούλα , πρέπει να "δαπανούμε" για την φροντίδα τους μερικά λεπτά κάθε μέρα και να μην τα αμελούμε. Το ευτύχημα όμως είναι, ότι εύκολα μπορούμε μόνοι μας να προστατεύσουμε την υγεία του στόματός μας και για όλη μας τη ζωή να έχουμε γερά δόντια και ωραίο χαμόγελο.

iatronet.gr