Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

ΤΕΝΕΣΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ





ΤΕΝΕΣΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ (26 Μαρτίου 1911-25 Φεβρουαρίου 1983)
Tennessee Williams NYWTS.jpg

Ο Τένεσι Ουίλιαμς , φιλολογικό ψευδώνυμο του Τόμας Λανιέ Ουίλιαμς, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς, μαζί με το σύγχρονό του, Άρθουρ Μίλλερ. Έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Νέα Ορλεάνη, όπου και άλλαξε το όνομά του από την πολιτεία καταγωγής του πατέρα του. Έγραψε ποιήματα, νουβέλες, θεατρικά έργα και παιχνίδια, ιστορίες και μυθιστορήματα. Κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1948 για το "Λεωφορείον ο Πόθος" και το 1955 για τη "Λυσσασμένη Γάτα". Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 30 γλώσσες, ενώ αποτελούν ιδιαίτερα δημοφιλείς παραστάσεις σε όλο τον κόσμο.
Βιογραφία

Ο Τένεσι Ουίλιαμς γεννήθηκε το 1911 στο Κολόμπους του Μισισίπι. Η μητέρα του καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, ενώ ο πατέρας του δούλευε ως πλασιέ για μια εταιρεία παπουτσιών. Σε ηλικία 5 ετών, του διαγνώστηκε παράλυση των κάτω άκρων, ασθένεια που τον καθήλωσε για τα επόμενα δυο χρόνια. Ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε, η μητέρα του τον ενθάρρυνε να φαντάζεται και να γράφει ιστορίες.

Η οικογένεια του Ουίλιαμς

Σε πολλά από τα έργα του ο Ουίλιαμς εμπνεύστηκε από την ίδια την οικογένειά του για την ανάπτυξη των πρωταγωνιστικών του χαρακτήρων.
Ο πατέρας του Ουίλιαμς υιοθετούσε όλο και πιο βάναυση συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά του με το πέρασμα των χρόνων. Συχνά ευνοούσε τον αδερφό του Τένεσι, ίσως λόγω και της ασθένειας και της αδύναμης γενικότερα φύσης του ίδιου στα παιδικά του χρόνια. Η μητέρα του είχε βλέψεις ως εκλεπτυσμένη κυρία της υψηλής κοινωνίας του Νότου, δημιουργούσε μια ασφυκτική ατμόσφαιρα, ενώ πιθανότατα είχε νευρική διαταραχή.
Ο Ουίλιαμς ήταν πολύ κοντά με την αδερφή του, τη Ρόουζ, η ζωή της οποίας τον επηρέασε ίσως περισσότερο από κάθε άλλο. Σε νεαρή ηλικία, έμαθε ότι πάσχει από σχιζοφρένεια και πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της σε ψυχιατρικές κλινικές. Σε μια προσπάθεια καταπολέμησης της ασθένειάς της, οι γονείς του Ουίλιαμς ενέκριναν τη λοβοτομή στη Ρόουζ το 1937 στην Ουάσινγκτον. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα και η Ρόουζ σακατεύτηκε για το υπόλοιπο της ζωής της.
Ο Τένεσι υπέστη ισχυρό σοκ από το γεγονός αυτό και δε συγχώρησε ποτέ τους γονείς του. Η ασθένεια της αδερφής του συνέβαλε ίσως στην εξάρτησή του από το αλκοόλ, ωστόσο πιθανώς να υπήρχε γενετική προδιάθεση, καθώς και ο ίδιος υπέφερε από κατάθλιψη.

Μετέπειτα σταδιοδρομία και θεατρική επιτυχία

Στα 16 του κέρδισε το πρώτο του βραβείο για το δοκίμιό του «Can a Good Wife Be a Good Sport?». Σπούδασε δημοσιογραφία το 1929 στο πανεπιστήμιο του Μισούρι, όπου οι συμφοιτητές τού κόλλησαν το παρατσούκλι 'Tennessee λόγω της συρτής νότιας προφοράς του, και θεατρολογία στο πανεπιστήμιο Ουάσινγκτον στο Σαιν Λούις, όπου παρουσιάστηκαν και τα πρώτα του έργα "Κεριά στον Ήλιο" και "Φυγάς". Τελικά, το 1938 παίρνει το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα.

Ο Ουίλιαμς μετακόμισε το 1939 στη Λουιζιάνα και έμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα στη Γαλλική Συνοικία στη Νέα Ορλεάνη, όπου ξεκίνησε το 1947 να γράφει το έργο "Λεωφορείον ο Πόθος", το οποίο τελείωσε αργότερα στη Φλόριντα. Το έργο γνώρισε τεράστια επιτυχία: πήρε το Βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης και το βραβείο Πούλιτζερ. Παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν με τον Μάρλον Μπράντο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ έγινε και ταινία το 1951, όπου χάρισε το βραβείο Όσκαρ στη Βίβιαν Λι.

Το 1947 γνώρισε και ερωτεύτηκε το Φρανκ Μέρλο, Ιταλό δεύτερης γενιάς, μέχρι το θάνατό του από καρκίνο το 1963. Όσο ήταν μαζί έγραψε το "Τριαντάφυλλο στο Στήθος" (μεταφέρθηκε και σε ταινία με την Άννα Μανιάνι και τον Μπαρτ Λάνκαστερ), το μόνο έργο του με ευτυχή κατάληξη, ενώ ο Μέρλο εξισορροπούσε τις κρίσεις κατάθλιψης του Ουίλιαμς και του φόβου του ότι θα οδηγούνταν στην παράνοια και την τρέλα, όπως η αδερφή του.

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '50 και του '60, ο Ουίλιαμς ήρθε αντιμέτωπος με σκληρή κριτική από ορισμένους κριτικούς του θεάτρου, εξαιτίας του τρόπου που ζούσε και τόνιζε τις ομοφυλοφιλικές του προτιμήσεις. Με τον καιρό, το ύφος των έργων του Ουίλιαμς ωρίμαζε και σε κάποια προχωρούσε σε πειραματισμούς, κάτι που τον αποξένωσε ακόμη περισσότερο από τους κριτικούς.

Το 1976, υπήρξε Πρόεδρος της επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1983, ο Τένεσι Ουίλιαμς βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο που είχε νοικιάσει στο ξενοδοχείο Elysee στη Νέα Υόρκη, έχοντας σφηνωμένο στο λαιμό του ένα φελλό. Ο ίδιος επιθυμούσε να αποτεφρωθεί και να σκορπιστούν οι στάχτες του στον Κόλπο του Μεξικού, ωστόσο θάφτηκε στον οικογενειακό τάφο στο Σαιν Λούις.

Σχετικά με το έργο του

Ο Τένεσι Ουίλιαμς είχε επιρροές από τον Άντον Τσέχωφ, τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ και άλλους συγγραφείς. Συνήθης φυσιογνωμία στα έργα του είναι η ηρωίδα στα όρια της παράνοιας, με καθαρές επιρροές από τη ζωή της αδερφής του, Ρόουζ. Από την αδερφή του και τη μητέρα του φαίνεται ότι εμπνέεται για τους γυναικείους χαρακτήρες (Laura, Amanda) στο "Γυάλινο Κόσμο", ενώ ο χαρακτήρας της Μπλανς Ντυμπουά στο "Λεωφορείο ο Πόθος" φαίνεται βασίστηκε στη Ρόουζ, αλλά και στον ίδιο, καθώς την περίοδο που έγραφε το έργο, πίστευε ότι θα πεθάνει κι ότι θα αποτελούσε το κύκνειο άσμα του. Στη "Λυσσασμένη Γάτα" διακρίνονται στοιχεία από τη ζωή του Ουίλιαμς, όπως η ομοφυλοφιλία, ο αλκοολισμός και οι ψυχικές διαταραχές.
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Τετράδραχμον Θάσου

http://tjbuggey.ancients.info/images/thastet22.jpg

Τετράδραχμον Θάσου.
Μέσα 2ου -μέσα 1ου αἰ. π.χ., 31 mm, 16,5 gm, ἀσημένιο. Στὴν μία πλευρὰ, ὁ Διόνυσος στεφανωμένος μὲ κισσό. Στὴν ἂλλη πλευρά,ὁ Ἡρακλῆς μὲ ρόπαλο καὶ λεοντή.
Islands off Thrace, Thasos. Mid 2nd-mid 1st centuries BC. AR Tetradrachm (31 mm; 16.5 gm). Silver.
Obv: Dionysos right wreathed in ivy.
Rev: Herakles standing left, holding club and lion's skin.

tjbuggey.ancients.info

Το γάλα και η ζάχαρη σχετίζονται με εμφάνιση ακμής

https://www.newsbeast.gr/image/s870x/webp/file/files/1/2011/02/13/acne-skin-care.jpg

Το γάλα και η ζάχαρη σχετίζονται με εμφάνιση ακμής

Η διατροφή παίζει ρόλο στην υγεία της επιδερμίδας

Ήταν θέμα συζήτησης για πολλά χρόνια, όμως τελικά φαίνεται ότι η διατροφή έχει όντως αντίκτυπο στην υγεία της επιδερμίδας του ατόμου.

Σύμφωνα με μια επισκόπηση-ορόσημο των ερευνών που έχουν διεξαχθεί τα τελευταία 50 χρόνια, η κατανάλωση τροφίμων με υψηλό γλυκαιμικό δείκτη και το γάλα όχι μόνο επιδεινώνουν την ακμή, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις την προκαλούν.

Εκατομμύρια έφηβοι –και σημαντικός αριθμός ενηλίκων- επηρεάζονται από την επίπονη πολλές φορές δερματική ασθένεια, εξαιτίας της οποίας εμφανίζονται αντιαισθητικά σπυράκια στο πρόσωπο, το λαιμό, το στήθος και την πλάτη.

Η ακμή εμφανίζεται όταν το δέρμα παράγει παραπάνω σμήγμα και εξαιτίας της συσσώρευσης νεκρών κυττάρων στην επιδερμίδα, φράσσονται οι πόροι με αποτέλεσμα να προκαλείται τοπικά μια μικρή λοίμωξη, το γνωστό σε όλους «σπυράκι».

Η υπερβολική παραγωγή σμήγματος προκαλείται από ορμονικές διακυμάνσεις, κάτι που εξηγεί γιατί το 80% περίπου των εφήβων εμφανίζουν ακμή κατά την εφηβεία τους.

Η ακμή σε σοβαρή μορφή μπορεί να προκαλέσει έντονο στρες, κατάθλιψη και χαμηλή αυτοεκτίμηση στο άτομο.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι ερευνητές συνέδεαν τη διατροφή με την εμφάνιση ακμής, με τη σοκολάτα, τη ζάχαρη και το λίπος να θεωρούνται οι κύριοι «ένοχοι».

Ωστόσο, οι έρευνες που διεξήχθησαν μετά τη δεκαετία του ’60, γράφει η Daily Mail, αποσυνέδεαν το διατροφολόγιο του ατόμου με την εμφάνιση ακμής ή όχι.

Το 2007 μελέτη αυστραλών επιστημόνων έδειξε ότι όταν τα νεαρά αγόρια ακολουθούν αυστηρά διατροφή με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη, παρουσίασαν σημαντική βελτίωση στη σοβαρότητα της ακμής τους.

Το γάλα θεωρείται ότι σχετίζεται με την εμφάνιση ακμής, λόγω των ορμονών που περιέχει.

Έρευνα του τμήματος Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ από το 2007 ανέφερε ότι υπάρχει «καθαρή συσχέτιση» ανάμεσα στην εμφάνιση ακμής και της καθημερινής κατανάλωσης γάλακτος.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσίαζε το γεγονός ότι, σύμφωνα με τους ερευνητές, όσοι έπιναν άπαχο γάλα παρουσίαζαν τα χειρότερα συμπτώματα, με το 44% αυτών να έχει σοβαρές πιθανότητες να αποκτήσει σημάδια από την ακμή.

Θεωρείται ότι η επεξεργασία του γάλακτος αυξάνει τα επίπεδα των ορμονών που περιέχει.

newsbeast.gr

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Πού οφείλεται ο βήχας


Πού οφείλεται ο βήχας

Οι περιπτώσεις που πρέπει να καλέσουμε γιατρό

Οι αιτίες ενός βήχα μπορεί να είναι πολλές και διαφορετικές. Οι γιατροί ταξινομούν το βήχα σε 2 κατηγορίες, σε οξύ και χρόνιο.

Πολλοί γιατροί ορίζουν ως οξύ βήχα αυτόν που παρουσιάζεται για λιγότερο από 3 εβδομάδες, ενώ χρόνιο εκείνον που εμφανίζεται για περισσότερο από 3 εβδομάδες.

Ο οξύς βήχας μπορεί να διαιρεθεί σε μολυσματικός (που προκαλείται από μια μόλυνση) και μη μολυσματικός.

- Οι μολυσματικές αιτίες του οξύ βήχα περιλαμβάνουν ιογενείς λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού (το κοινό κρυολόγημα), λοιμώξεις της ρινικής κοιλότητας, πνευμονία και κοκίτης.

- Οι μη μολυσματικές αιτίες του βήχα περιλαμβάνουν εξάρσεις από τις ακόλουθες χρόνιες παθήσεις: χρόνια βρογχίτιδα, εμφύσημα, άσθμα, και αλλεργίες του περιβάλλοντος.

Καλέστε το γιατρό αν:

- Ο βήχας συνοδεύεται με πυρετό.

- Ο βήχας δεν αποχωρεί παρά την εξασθένιση και διακοπή των υπόλοιπων συμπτωμάτων.

- Η θεραπεία που κάνετε δεν βελτιώνει το βήχα.

- Ο βήχας ξεκινά με αίμα.

- Έχετε δυσκολία στην αναπνοή.


myworld.gr

25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1822 –Κατάργηση της Δουλείας στην Ελλάδα


25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1822 –Κατάργηση της Δουλείας στην Ελλάδα
Σώζεται σήμερα στα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, που εναπόκεινται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής ένα έγγραφο, που χαρακτηρίζεται μεγάλης ιστορικής και ανθρωπιστικής αξίας. Έχει αριθμό αρχείου 151 και εκδόθηκε στην Κόρινθο στις 25 Φεβρουαρίου 1825. Υπογράφεται από τον Αρχιγραμματέα της Επικρατείας, Μινίστρο των Εξωτερικών Υποθέσεων και Πρ
όεδρο του Συμβουλίου των Μινίστρων Θεόδωρο Νέγρη.
Το έγγραφο αυτό με την μεγάλη αξία του απευθύνεται προς τον Μινίστρον του Πολέμου Νότη Μπότσαρη και αναφέρει:

«Γνωστοποιείται κατ’ επιταγήν της Διοικήσεως προς το Μινιστέριον του Πολέμου, ότι, επειδή η Διοίκησις αρχήν θεμελιώδη έχει την κατάργησιν της δουλείας:
Α΄. Είναι απηγορευμένον άχρις εκδόσεων ειδικού νόμου να πωλώνται και ν’ αγοράζωνται, καθ’ όλην την ελληνικήν επικράτειαν, άνθρωποι εκατέρωθεν των γενών παντός έθνους.
Β΄. Αν τυχόν ευρίσκωνται ή ακολούθως ευρεθώσιν αργυρώνητοι , από αυτήν την ώραν είναι ελεύθεροι και από τους ιδίους δεσπότας ακαταζήτητοι.
Το Μινιστέριον του Πολέμου να ενεργήσει ταύτην την επιταγήν, εφ’ όσον ανήκει των αυτώ Μινιστερίω.
Εν Κορίνθω τη κε΄ Φεβρουαρίου 1822».
ΑΠΟ http://sitalkisking.blogspot.gr/



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ *Πώληση σκλάβων στις ΗΠΑ το 1856.

Παναγούδα - Κελί Γέροντος Παϊσίου Μοναχού

Παναγούδα - Κελί Γέροντος Παϊσίου Μοναχού

Ενημερώθηκε το Σάββατο
Η Παναγούδα ήταν μια σκήτη εγκαταλελειμμένη και ο Παΐσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς.

Αντώνης Παπαθεοδούλου


 
 
Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου γεννήθηκε το 1977 στον Πειραιά. Σπούδασε 3D Animation στη σχολή Parsers στην Αθήνα και μυήθηκε στα μυστικά του κινουμένου σχεδίου με πλαστελίνη & παραδοσιακές τεχνικές στη σχολή 9zeros στη Βαρκελώνη. Εγκατέλειψε στο πτυχίο τις σπουδές του στη Γεωλογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για να σπουδάσει Ισπανική Φιλολογία στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Δουλεύει στη διαφήμιση και ταυτόχρονα διαβάζει, γράφει και μεταφράζει βιβλία για παιδιά. Το τραγούδι του "Η Πολυβία, μια παντόφλα που απεχθάνεται τη βία", βραβεύτηκε το 2004 στο διαγωνισμό παιδικού τραγουδιού "Άρση Φωνών" της ορχήστρας των χρωμάτων και τα βιβλία του "Το Παρανομύθι" και "Ο Μάγος του Όζοντος" ήταν στις μικρές λίστες για τα βραβεία του περιοδικού Διαβάζω και τα Κρατικά Βραβεία Παιδικού Βιβλίου το 2006 αντίστοιχα. Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και έχει συνεργαστεί για τη διοργάνωση εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων για το παιδικό βιβλίο με εκδότες, σχολεία, βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα, με το περιοδικό "Κid's fun", το Κέντρο Λογοτεχνών και Μεταφραστών Ρόδου, το Μουσείο Ηρακλειδών και το Ελληνικό Παιδικό Μουσείο. Συμμετείχε μαζί με άλλους 13 Έλληνες συγγραφείς και εικονογράφους παιδικών βιβλίων στην ομάδα που ετοίμασε το μεγάλο αφιέρωμα στον συγγραφέα H.P.Lagavulin στην Αθήνα το Φεβρουάριο του 2008. Μαζί με την εικονογράφο Μυρτώ Δεληβορία και την συγγραφέα Ελένη Κατσαμά εκδίδει το ηλεκτρονικό περιοδικό για την παιδική λογοτεχνία και τους δημιουργούς της: ΠΑΠΑΚΙ ΣΤΗΝ ΜΠΑΝΙΕΡΑ www.papakistimpaniera.gr

Χειρουργικὰ ἐργαλεῖα τοῦ 1ου αἰ. μ.Χ.

http://anihneftes.wordpress.com

Τὰ χειρουργικὰ ἐργαλεῖα τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων



Χειρουργικὰ ἐργαλεῖα τοῦ  1ου αἰ. μ.Χ.
Τὰ ἀρχαῖα χειρουργικὰ ἐργαλεῖα δὲν ἔχουν τίποτε νὰ ζηλέψουν ἀπὸ τὰ σημερινά. Ὅπως καὶ ὅλα τὰ ἀρχαῖα οἰκιακὰ ἐργαλεῖα, ὅταν λάβουν τὴν πρακτικὴ τελική τους μορφή, δὲν χρειάζεται νὰ ἀλλάξουν. Ἔτσι τὸ νυστέρι ἔχει τὴν ἴδια μορφή…
Τὰ πρῶτα ἐργαλεῖα, ποὺ ἔχουμε βρεῖ ἤδη ἀπὸ τὸ 1000 π.Χ., δηλαδὴ τὸ κεφαλοτρύπανο τοῦ 2ου αἰῶνος π.Χ., ποὺ βρέθηκε στὸ Δῖον, εἶναι πανομοιότυπο μὲ τὸ σημερινό, ἁπλῶς τότε ἦτο χειροκίνητο, ἐνῷ σήμερα εἶναι ἠλεκτροκίνητο, ἀλλιῶς τὸ τρυπάνι εἶναι ἀκριβῶς ὅμοιο, τὰ ἄγκιστρα εἶναι πανομοιότυπα, οἱ λαβίδες εἶναι ὅμοιες, οἱ οὐροκαθετῆρες ἁπλῶς ἄλλαξαν σύσταση καὶ ἔγιναν ἀπὸ πλαστικό, ἐνῷ στὴν ἀρχαία ἐποχὴ ἔπαιρναν τὴν μορφὴ τῆς οὐρήθρας καὶ ἦσαν ἀπὸ μολύβι ἢ ὀρείχαλκο, μάλιστα ὄχι μόνον δὲν ἔχουν τίποτα νὰ ζηλέψουν, ἀλλὰ κληροδότησαν καὶ μέχρι σήμερα τὰ ἀρχαῖα ὀνόματά τους.
Ἕνα βλεφαροκάτοχο ἔχει τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὴν Ἀρχαιότητα καὶ παραμένει μέχρι σήμερα βρεφαροκάτοχο, ἡ λαβίδα παραμένει καὶ σήμερα λαβίδα, τὸ νυστέρι τὸ ἴδιο, κρατοῦν τὰ ἴδια ὀνόματα ἀπὸ τότε, ὄχι μόνον στὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα ἀλλὰ καὶ στὴν Γαλλικὴ καὶ στὴν Γερμανικὴ καὶ τὴν Ἀγγλική, ὅπου μεταφράζονται ἀπὸ τὰ Λατινικά.
Στὴν Ναυπλία τῆς Ἀργολίδος, καὶ μάλιστα σὲ ἕναν τάφο, ποὺ θὰ μποροῦσε καὶ θὰ θέλαμε πολὺ νὰ ἦταν τοῦ Παλαμήδη, τοῦ ἥρωα τῆς Ἰλιάδας, βρέθηκαν τὰ ἀρχαιότερα χειρουργικὰ ἐργαλεῖα. Πρόκειται γιὰ σπάνια εὑρήματα καὶ γιὰ τὰ πιὸ ἀντιπροσωπευτικὰ ἐργαλεῖα, ποὺ δείχνουν, ὅτι ἤδη ἀπὸ τότε οἱ ἰατροὶ ἔκαναν χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις καὶ χρησιμοποιοῦσαν χειρουργικὰ ἐργαλεῖα, ὅπως καὶ σήμερα.
Ἕνα ἐργαλεῖο, τὸ ὁποῖο εἶναι τελειοποιημένο ἤδη στὴν Ὁμηρικὴ ἐποχή, χρειάζεται ἑκατοντάδες χρόνια, γιὰ νὰ φθάσῃ σὲ αὐτὴν τὴν τέλεια μορφή.
Καὶ βεβαίως πρὶν ἀπὸ τὸν σίδηρο χρησιμοποιοῦσαν τὸν ὀψιδιανό, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἦταν ἕνα τέλειο μαχαιρίδιο, τὸ ὁποῖο ἔκοβε πάρα-πάρα πολὺ λεπτά. Ὀψιδιανοί, ποὺ βρέθηκαν στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ, στὸν Ἄλιμο, ἔδειξαν, ὅτι μποροῦσε νὰ ξυρισθῇ κάποιος μὲ αὐτά, χωρὶς νὰ κοπῇ. Οἱ ὀψιδιανοὶ αὐτοὶ εἶναι τοῦ 8000 π.Χ.

Στέφανος Γερουλάνος, Καθηγητὴς χειρουργικῆς. Τμῆμα ἂρθρου ποὺ παραχώρησε ὁ καθηγητὴς στὸ περιοδικὸ “Δαυλός”, τεῦχος 313, Μάιος 2008. Περισσότερα γιὰ τὸν καθηγητὴ –> ἐδῶ!

Γ.ΡΙΤΣΟΣ «ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ»

https://www.nationalgallery.gr/images/paintings/60719_2000_2000.jpg
 
Γ.ΡΙΤΣΟΣ «ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ»

Τράβηξαν ὁλόισια στὴν αὐγὴ μὲ τὴν ἀκαταδεξιὰ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ πεινάει,
μέσα στ᾿ ἀσάλευτα μάτια τους εἶχε πήξει ἕνα ἄστρο
στὸν ὦμο τους κουβάλαγαν τὸ λαβωμένο καλοκαῖρι.
Ἀπὸ δῶ πέρασε ὁ στρατὸς μὲ τὰ φλάμπουρα κατάσαρκα
μὲ τὸ πεῖσμα δαγκωμένο στὰ δόντια τους σὰν ἄγουρο γκόρτσι
μὲ τὸν ἄμμο τοῦ φεγγαριοῦ μὲς στὶς ἀρβύλες τους
καὶ μὲ τὴν καρβουνόσκονη τῆς νύχτας κολλημένη μέσα στὰ ρουθούνια καὶ στ᾿ αὐτιά τους.
Δέντρο τὸ δέντρο, πέτρα-πέτρα πέρασαν τὸν κόσμο,
μ᾿ ἀγκάθια προσκεφάλι πέρασαν τὸν ὕπνο.
Φέρναν τὴ ζωὴ στὰ δυὸ στεγνά τους χέρια σὰν ποτάμι.
Σὲ κάθε βῆμα κέρδιζαν μία ὀργιὰ οὐρανὸ - γιὰ νὰ τὸν δώσουν.
Πάνου στὰ καραούλια πέτρωναν σὰν τὰ καψαλιασμένα δέντρα,
κι ὅταν χορεῦαν στὴν πλατεῖα,
μέσα στὰ σπίτια τρέμαν τὰ ταβάνια καὶ κουδούνιζαν τὰ γυαλικὰ στὰ ράφια.

ΠΙΝΑΚΑΣ –ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ «Άγιοι 40»

[Κυριακή της μελαγχολίας]…


Αποτέλεσμα εικόνας για Κυριακή της μελαγχολίας
[Κυριακή της μελαγχολίας]…

Πάλι Κυριακή. Πάντα οι Κυριακές ήταν θλιμμένες, κυοφορούσαν μιαν άτυπη κατάθλιψη και επώαζαν τη μοναξιά. Aπό τα παιδικά μου χρόνια, μετακατοχική Ελλάδα, εμφυλιακή επαρχία και αργότερα φοιτητικές έρημες Κυριακές, όπου μόνη διέξοδος ήταν το ποδόσφαιρο- ερασιτεχνικό τότε, χωρίς αγορασμένους ξένους παίχτες και χωρίς μεταγραφές- ή ο μεταμεσημβρινός κινηματογράφος.
Βραδινή ζωή στην επαρχία, έστω και την Κυριακή, ανύπαρκτη και στην Αθήνα της δεκαετίας του ΄50, μια έξοδος με φίλους, κυρίως συμφοιτητές, με το περισσευούμενο μηνιάτικο για κανένα ούζο με μαριδάκι στις ανηφοριές της Πλάκας και στο Παλιό Πανεπιστήμιο (εκεί που τώρα, αναπαλαιωμένο, είναι το Μουσείο του Πανεπιστημίου). Οσοι είμαστε μυημένοι στο ρεμπέτικο κι αν το σήκωνε το φοιτητικό πορτοφόλι, φτάναμε στις παρυφές των Τζιτζιφιών και ακούγαμε τον Μητσάκη και τον Παπαϊωάννου. Αλλοτε πάλι κατηφορίζαμε προς το Ζάππειο όπου στο υπαίθριο πάλκο ο Οικονομίδης ή ο Αθηναίος ή ο Λάμπρος Ζούνης, κομφερασιέ της εποχής, παρουσίαζαν ένα «λαϊκό» θέαμα με τραγουδιστές, χορευτικά ντουέτα, ζογκλέρ και ταχυδαχτυλουργούς. Στην πλατεία του Ζαππείου απλώνονταν εκατοντάδες τραπεζάκια με καρέκλες καφενείου, όπου το μικροαστικό συνήθως κοινό της εποχής, μεσήλικοι σύζυγοι με πεθερά ή μητέρα και παιδιά, έναντι λεμονάδας, υποβρυχίου ή μιας, σπάνια, νουγκατίνας, απολάμβαναν το πρόγραμμα. Υπήρχαν γύρω – τριγύρω και όρθιοι, ανάμεσά τους και το φοιτηταριό, που έκλεβαν θέαμα τσάμπα. Ηταν τότε που θαύμασα την ιδιοφυΐα του Λάμπρου Ζούνη να σκαρώνει οκτάστιχα με δοσμένες από το κοινό ομοιοκαταληξίες και τον ανεκδοτολογικό οίστρο του Γιώργου Οικονομίδη. Οι ορχήστρες του Ρουχωτά, του Μουζάκη, του Σουγιούλ και οι φωνές του Γούναρη, του Μαρούδα, του Μακούλη και της Μπελίντας, της Κούλας Νικολαΐδη και εκτάκτως της Δανάης με την κιθάρα της ή της Νινής Ζαχά που έπαιζε και τραγουδούσε με τέσσερα όργανα αυτοσχεδιάζοντας.
Το ίδιο συνέβαινε με παραλλαγές στο Αλσος του Πεδίου του Αρεως, στον Κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου, στην πλευρά του κήπου προς τη Μαυρομματαίων. Στο τελευταίο στέκι, κλειστό πίσω από τον μαντρότοιχο δεν μπορούσαμε να δούμε αλλά ακούγαμε πίνοντας γκαζόζα στο ζαχαροπλαστείο «πολυτελείας» Λουμπιέ, ενώ μέσα έκανε κατ΄ αρχάς ως έξοχος μίμος τις πρώτες του εμφανίσεις ο Χάρρυ Κλυνν. Στο Αλσος πάλι υπό τη σκέπη του προστάτη των νέων ταλέντων πρωτοακούσαμε τον νεαρούλη τραγουδιστή ρομάντζας Μίμη Χρυσομάλλη, πριν εξελιχθεί σε υπέροχο ηθοποιό.
Δύσκολες εποχές και για δημόσιους εκτεθειμένους ερωτικούς περιπάτους. Οι πιο τολμηροί (μάλλον οι πιο τολμηρές) στέκονταν ζευγαρωμένοι όρθιοι στα όρια των αναψυκτηρίων πιασμένοι χέρι χέρι και ανταλλάσσοντας πυρίκαυστες ματιές όταν τα ρεφρέν των τραγουδιών καλούσαν «τα ματάκια κλείσ΄ τα μες την πίστα» ή «σφίξε με κι ενωμένα τα χείλη…». Επρεπε να φτάσει η επανάσταση του ΄60 και οι μπουάτ για να αλλάξει λίγο κλίμα η θλίψη της Κυριακής και του σαββατόβραδου που το έψαλλε εξάλλου την ίδια εποχή ο Τάσος Λειβαδίτης με τη μουσική του Μίκη και τη φωνή του Μπιθικώτση. Ενώ ο Κώστας Γιαννίδης μάς συνόδευε στα δασάκια της Πνύκας με το «Ξύπνα αγάπη μου» και ο Χατζιδάκις με το «Τώρα που είναι άνοιξη». Και οι «αγαπημένες σιωπές της σελήνης», που μας μάθαινε τη γοητεία και τη θλίψη τους ο Σεφέρης και που ταυτιζόμαστε μαζί του. Το καλοκαίρι ήταν και το Ηρώδειο και ευτυχίσαμε από τα «βραχάκια» να δούμε και ν΄ ακούσουμε τον Μητρόπουλο, την Κάλλας, την Γκράχαμ, τον Οϊστραχ, τον Καζάλς, την Πλισέτσκαγια, τον μεγάλο Κρόιτσμπεργκ, τη Μαρί Μπελ, τον Πεντερέσκι, τον Χατζατουριάν και τον Κάραγιαν.
Γιατί, θα μου πείτε, αυτή η συναισθηματολογική αναμνησιολογία; Γιατί κάτι μου λέει πως επιστρέφουμε. Τώρα τις Κυριακές, τουλάχιστον στη γειτονιά που κατοικώ (όχι μακριά από τη χλαλοή της κίνησης του κέντρου) παίρνει καινούργια σημασία το σήμαντρο της κοντινής εκκλησίας. Και όταν μετά τη λειτουργία οι γείτονες (ανάμεσά τους και νεαρά αγόρια και κορίτσια) κινάνε για το σπίτι κρατάνε στη φούχτα το αντίδωρο και την πρωτομηνιά ένα μπουκαλάκι με αγιασμό. Η ελπίδα πάλι βρίσκει καταφύγιο στην πίστη. Τώρα κάθε Κυριακή γύρω στις οχτώ το πρωί διασχίζει τα δρομάκια της γειτονιάς ένας, πιθανόν αλλοδαπός, με ακορντεόν και με ωραία φωνή τενορίνου τραγουδάει ελληνικά τραγούδια της δεκαετίας του ΄50. Λέω πιθανόν γιατί πριν από λίγα χρόνια, πριν από την πτώση του υπαρκτού, στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, όπου υποχρεωτικά ακόμη και τα μικρά ζαχαροπλαστεία είχαν μουσική ζωντανή (έξοχη διέξοδος για την ανεργία των μουσικών που παρήγαγαν κιλά τα ωδεία), ακουγόταν ελληνική μουσική (τανγκό, βαλς και καλαματιανοί). Ετσι τώρα ξυπνάμε με το «Ασ΄ τα τα μαλάκια σου» του Σουγιούλ και το «Δυο πράσινα μάτια» του Κατριβάνου. Αρχισαν να αδειάζουν τα σκυλάδικα και στα μεγάλα γήπεδα του νεοπλουτίστικου γούστου συνασπίζονται για να επιβιώσουν οι μεγάλες φίρμες σε καλλιτεχνικούς γάμους σχεδόν μαζοχιστικούς.
Στα ταβερνάκια που είχαν έως πρόσφατα πελάτες εργατικούς και αλλοδαπούς, τώρα αναβιώνουν οι παλιές παρέες της γειτονιάς και μαθαίνω πως αναβιώνουν και οι μεσημεριάτικες προβολές των σινεμάδων. Μετά τις δώδεκα το βράδυ εστιατόρια φιρμάτα κατεβάζουν ρολά και οι φιλικές συντροφιές ανακάλυψαν τη σπιτική συνάθροιση, με το λιτό σπιτίσιο φαγητό. Σκεφτείτε να αναβιώσουν η τυφλόμυγα και η «μπουκάλα»! Πύκνωσαν και οι κυριακάτικες επισκέψεις σε συγγενικά σπίτια επ΄ ευκαιρία ονομαστικών εορτών, γενεθλίων, επετείων γάμων αλλά και η χαρτοπαιξία, παλιά μας τέχνη κόσκινο, άρα και προδοσία των συχνών επελάσεων σε καζίνο και λέσχες. Παρ΄ όλο που τα θέατρα, σε σχέση με τα πριν από πενήντα χρόνια, έχουν εκατονταπλασιαστεί (μιλώ σοβαρά) κι όταν ταμειακά φυτοζωούν έχουν θεατές είτε μέσω προσκλήσεων είτε φιλικών δεσμών. Η μόνη διαφορά από την παλαιά επαρχιακή ακόμη και στο άστυ ατμόσφαιρα είναι το νέο ναρκωτικό της νεολαίας, το Διαδίκτυο. Παλιά ήταν η τσάρκα στα στενά και στα δασάκια, και τώρα η τσάρκα είναι στην άυλη και εικονική πραγματικότητα. Τη νέα αρρώστια του αιώνα.
Μα, θα μου πείτε, διαφέρουν τα μέσα γιατί και οι σημερινές Κυριακές το ίδιο θλιβερές και θλιμμένες είναι, το ίδιο τραγικά μοναχικές, την ίδια ερημιά ψυχής επωάζουν. Κι όμως διαφέρουν. Τότε κάπου ελπίζαμε, πιστεύαμε πως κάτι θ΄ αλλάξει. Τώρα; οι σημερινές Κυριακές το ίδιο θλιβερές και θλιμμένες είναι, το ίδιο τραγικά μοναχικές, την ίδια ερημιά ψυχής επωάζουν. Κι όμως διαφέρουν.

(του Κώστα Γεωργουσόπουλου, από τα «ΝΕΑ»)

Δημοφιλείς αναρτήσεις