Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

15η Ιουνίου Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακομεταχείρισης των Ηλικιωμένων


Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακομεταχείρισης των Ηλικιωμένων

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακομεταχείρισης των Ηλικιωμένων καθιερώθηκε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Δικτύου για την Παρεμπόδιση της Κακομεταχείρισης των Ηλικιωμένων (INPEA) και υποστηρίζεται από τον ΟΗΕ και την ΠΟΥ.

Η 15η Ιουνίου κάθε χρόνου ορίσθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακομεταχείρισης των Ηλικιωμένων, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει το παγκόσμιο κοινό, σχετικά με την κακομεταχείριση που υφίστανται οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, από τους ανθρώπους υπεύθυνους για τη φροντίδα τους (συνοδοί, σύντροφοι, σύζυγοι, μέλη της οικογενείας).

Η κακομεταχείριση εκδηλώνεται ως βία, εκμετάλλευση, παραμέληση και παράλειψη. Περιπτώσεις κακομεταχείρισης ηλικιωμένων που έχουν αναφερθεί παγκοσμίως είναι: τραυματισμοί, αφυδάτωση, απώλεια βάρους, πλημμελής εφαρμογή θεραπευτικής αγωγής, ασυνήθιστη συναισθηματική συμπεριφορά, ξαφνικές αλλαγές σε τραπεζικούς λογαριασμούς ή διαθήκες.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/worldays/165#ixzz2WJ9aWSwC

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΡΥΛΟΣ..

Λίγα λόγια για τον καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη απο την εφημερίδα Ελευθεροτυπία - 14-06-98
Ο «ιδανικός αυτόχειρας» χρειάζεται κάτι παραπάνω από την πίστη στην πράξη του: το ανάλογο -ιδανικό- τοπίο.

Ο καθηγητής φιλοσοφίας Δ. Λιαντίνης, που όπως όλα δείχνουν αποφάσισε μια επιλεκτική έξοδο από τη «φωτεινή περίοδο» που εμείς (απλώς) ονομάζουμε «ζωή», φαίνεται ότι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή ακριβώς σ' αυτό το σκηνικό της πράξης του -διάλεξε τον Tαΰγετο. Tον επιβλητικό ορεινό όγκο που ρίχνει τη σκιά του στην Σπάρτη, αλλά και στην ίδια του την ταυτότητα.

Mεταφυσική παρουσία
Aκόμη και σήμερα, το πλούσιο μυθολογικό, ιστορικό τοπίο του παραμένει θολό, αφήνοντας μόνο να περνούν εικόνες ενός παρελθόντος που δικαιολογεί κάθε θρύλο -ακόμη και η ανάδυση του Tαΰγετου στην τρέχουσα επικαιρότητα, γίνεται μέσα από την υπερβολή μιας ειρωνείας: την πιθανολογούμενη αυτοκτονία ενός ανθρώπου που δίδασκε το θάνατο για να αναδείξει τη ζωή.

«Ο Λιαντίνης δεν χάθηκε για να ξαναφανεί.» Ο ηλικιωμένος αγρότης στα χωράφια στις Aμύκλες, λίγο έξω από τη Σπάρτη, προσπαθεί να δώσει ένα μεταφυσικό υπαινιγμό στην πράξη του συντοπίτη του.

Eτσι κι αλλιώς, η υποψία μιας μεταφυσικής παρουσίας σκεπάζει τα πάντα στους πρόποδες, στις πλαγιές και στην κορυφή του Tαΰγετου. Aκριβώς στον πυρήνα της μεταφυσικής αμφιλογίας του βουνού, επέλεξε ο «αυτόχειρ» καθηγητής να σβήσει τα ίχνη της φυσικής του παρουσίας ανάμεσά μας: στη σκιά ενός πυραμιδικού λόφου που τα τελευταία χρόνια έχει αποτελέσει πόλο έλξης εικασιών αλλά και χλευασμών.

H «πυραμίδα του Tαΰγετου», ένας ανεμοδαρμένος λόφος με τέσσερις πλευρές σε σχήμα απόλυτα γεωμετρικής πυραμίδας, που πολλοί ελληνολάτρες θεωρούν ως τη μεγαλύτερη και παλαιότερη πυραμίδα του κόσμου, αποτέλεσε το σημείο εξόδου του καθηγητή.

Kάτω στην πεδιάδα της Λακωνίας, στο αρχαιολογικό μουσείο της Σπάρτης, μπορείς να αισθανθείς το λιγότερο αφελής αν τολμήσεις να ρωτήσεις την άποψη των αρχαιολόγων για τον μυστήριο αυτό λόφο -εισπράττοντας ένα βλέμμα κουρασμένης κατανόησης. Yπάρχει βέβαια και η πραγματικότητα. Mια και η υπουργική πολιτιστική μας διαχείριση δεν επιτρέπει κανενός είδους ανασκαφές στην πλούσια (αρχαιολογικά) περιοχή του Tαΰγετου, ανέλαβαν οι ειδικοί της Bρετανικής Aρχαιολογικής Σχολής της Aθήνας να σώσουν το ιστορικό μας παρελθόν: το 1975 εκτέλεσαν ανασκαφές στην κορυφή του πυραμιδικού λόφου, ανακαλύπτοντας αναθήματα που χρονολογούνται στη μυκηναϊκή εποχή και αποδεικνύουν ότι εκεί υπήρχε τόπος λατρείας.

Ο Tαΰγετος, αν και μία από τις ισχυρότερες αρχαιολογικές προκλήσεις του τόπου μας, παραμένει ουσιαστικά άτρωτος στην αρχαιολογική σκαπάνη. Οι μόνες ανασκαφές που γίνονται είναι σωστικές και προκαλούνται ως ευεργητική... παρενέργεια της οικιστικής ανάπτυξης.
Οι μπουλντόζες συχνότατα σκοντάφτουν σε αρχαία ευρήματα, και έτσι καλούνται οι αρχαιολόγοι να «σώσουν» το ιστορικό μας παρελθόν προτού ανθήσουν πάνω του οι πολυκατοικίες της επαρχίας και οι μύθοι της ανάπτυξης.

Οι άλλοι μύθοι, οι αρχαίοι, είναι πάντα ομορφότεροι. Οπως αυτός που δίνει την ταυτότητα του Tαΰγετου. Tου βουνού που ονομάστηκε έτσι λόγω της μυστηριακής λατρείας της Tαϋγέτης, μιας από τις Πλειάδες, δηλαδή τις κόρες του Aτλαντα και της Πλειόνης, η οποία, μάλιστα, μετά το θερμό ερωτικό εναγκαλισμό της με το Δία, απέκτησε τον Λακεδαίμονα, τον επώνυμο ήρωα της περιοχής.

Οι ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι των μοναχικών αγροικιών μιλούν πια συχνά για «τον καθηγητή» που έδωσε έναυσμα στις μνήμες τους.
Θεωρώντας αδύνατο να βρεθεί κάποιος που διάλεξε να εξαφανιστεί στις χαράδρες του βουνού, θυμούνται παρόμοια -αλλά μακάβρια- περιστατικά που σημάδεψαν την αγριότητα της φύσης του Tαΰγετου. Xαμένοι τουρίστες που κατατσακίστηκαν στις απότομες πλαγιές, ένας ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας που έκανε το λάθος να επενδύσει στην περιοχή και η εξασφαλισμένη αποτυχία τον οδήγησε στην αυτοκτονία στον Kαιάδα και άλλα παρόμοια.

«Tέλειο έγκλημα»
Ο Kαιάδας παραμένει μυστήριο. H θέση του εντοπίστηκε μόλις το 1983, κοντά στο χωριό Tρύπη. Tα οστά που βρέθηκαν εκεί έπεισαν τους αρχαιολόγους για την ταυτότητα του σπηλαίου. Kαι όμως. Yπάρχουν μαρτυρίες στα κείμενα του Θουκυδίδη που αναφέρουν τη μαζική εκτέλεση 2.000 ειλώτων στον Kαιάδα, πράξη που θα μπορούσε σήμερα να χαρακτηριστεί «τέλειο έγκλημα», μια και δεν υπάρχει κανένα ίχνος από αυτούς. Iσως εδώ να βοήθησε και η φύση με τον καταστρεπτικό σεισμό του 464 π.X. που προκάλεσε κατολισθήσεις και διαμόρφωσε το χάσμα όπως είναι τώρα.

Περίπου είκοσι χιλιόμετρα νότια της Σπάρτης υπάρχει το χωριό Λιαντίνα. H γενέτειρα του καθηγητή, που άλλαξε το όνομά του παίρνοντας εκείνο του χωριού του. Aκριβώς πάνω από τη Λιαντίνα ορθώνεται η νοτιότερη απόληξη του Tαΰγετου, όπου δεσπόζει ο πυραμιδικός λόφος. Eκεί όπου ο ιδανικός αυτόχειρας καθηγητής διάλεξε να ξεκινήσει το δικό του θρύλο -υπερβολή ή όχι, ο τοπικός πληθυσμός πλάθει ήδη το νέο μύθο του Tαΰγετου. Στο ιδανικό του τοπίο...

 liantinis.org

©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟΝ/visaltis.net

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

13η ΙΟΥΝΙΟΥ 323 π.Χ



Σαν σήμερα, 13η ΙΟΥΝΙΟΥ 323 π.Χ
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΒΑΒΥΛΩΝΑ
ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 33 ΕΤΩΝ.

Ο Πλούταρχος στο βιβλίο του «Περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου Τύχης ἤ Ἀρετῆς», παρουσιάζει τον Αλέξανδρο να συνομιλεί αγανακτισμένος με την θεά Τύχη και να υπερασπίζεται το έργο του ως προϊόν εναρέτου βίου και όχι συγκυριών.
Το κείμενο τού Πλουτάρχου έχει όπως παρακάτω:

Οὗτος ὁ τῆς Τύχης λόγος ἐστίν ἴδιον καὶ μόνης αὐτῆς ἔργον ἀποφαινομένης Ἀλέξανδρον:

««««Μή μοῦ διάβαλλε τὴν ἀρετήν μηδ᾽ἀφαιροῦ περισπῶσα τὴν δόξαν· Δαρεῖος ἦν σὸν ἔργον, ὃν ἐκ δούλου καὶ ἀστάνδου βασιλέως κύριον Περσῶν ἐποίησας· καὶ Σαρδανάπαλος, ῳ τὸ διάδημα τῆς βασιλείας πορφύραν ξαίνοντι περιέθηκας..…»»»»

ΑΠΟΔΟΣΗ

»»Μή μού διαβάλλεις την αρετή και μη μού αφαιρείς την δόξα.
Ο Δαρείος είναι δικό σου έργο, που από δούλο και ταχυδρόμο του βασιλιά τον έκανες δεσπότη των Περσών· και ο Σαρδανάπαλος, που τον περιέβαλες με βασιλικό διάδημα, ενώ ήταν εργάτης πορφύρας.
Εγώ όμως είχα καταλάβει τα Σούσα αφού νίκησα στα Άρβηλα, και η Κιλικία μού άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για την Αίγυπτο, και για την Κιλικία ο Γρανικός , που τον πέρασα πατώντας στα πτώματα τού Μιθριδάτη και τού Σπιθριδάτη. Κόσμησε τον εαυτό σου και περηφανέψου για βασιλιάδες που δεν γνώρισαν τραύματα και αίματα.
Εκείνοι ήταν τυχεροί, οι Ώχοι και οι Αρταξέρξες, που αμέσως από την ώρα που γεννήθηκαν τούς εγκατέστησες στο θρόνο του Κύρου.
Το δικό μου όμως το σώμα είναι γεμάτο σημάδια που δείχνουν ότι η Τύχη πολεμούσε εναντίον μου, παρά ήταν μαζί μου. Πρώτα χτυπήθηκα στους Ιλλυριούς με πέτρα στο κεφάλι και με σίδερο στον τράχηλο· έπειτα στο Γρανικό τραυματίστηκα στο κεφάλι από βαρβαρικό λεπίδι και στην Ισσό, στον μηρό με ξίφος· στην Γάζα πάλι χτυπήθηκα με βέλος στον αστράγαλο και «έβγαλα» τον ώμο μου πέφτοντας βαρύς από την θέση μου· στους Μαρακανδούς έσπασε από εχθρικό τόξευμα το κόκκαλο της κνήμης μου· και πολλά τραύματα στους Ινδούς και ψυχικοί πόνοι· στους Ασπάσιους τραυματίστηκα από βέλος στον ώμο, και στους Γανδρίδες στο πόδι· στους Μαλλούς ένα βέλος από τόξο καρφώθηκε στο στέρνο μου με την αιχμή του βαθιά μέσα μου, και δέχτηκα χτύπημα λοστού στον τράχηλο, όταν οι σκάλες που είχαμε κολλήσει στα τείχη έσπασαν· μόνο εμένα η Τύχη με εγκλώβισε, κι όχι σε ονομαστούς αντιπάλους αλλά σε άσημους βαρβάρους προσφέροντάς μου τόσο μεγάλη χάρη· κι αν ο Πτολεμαίος δεν με κάλυπτε με την ασπίδα του, κι αν ο Λιμναίος δεν έπεφτε νεκρός έχοντας αποκρούσει προτάσσοντας τα στήθη του χιλιάδες βέλη, κι αν οι Μακεδόνες δεν καταλάμβαναν με γενναιότητα και βία το τείχος, θα έπρεπε αυτή η βαρβαρική και ανώνυμη κωμόπολη να είχε γίνει ο τάφος του Αλεξάνδρου «««.

Νικηφόρος Λύτρας




Nikiforos Lytras.JPG

Ο Νικηφόρος Λύτρας (Πύργος Τήνου 1832 – Αθήνα 13 Ιουνίου 1904) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους και δασκάλους της ζωγραφικής κατά τον 19ο αιώνα. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου και πρωτοπόρος στην διαμόρφωση της διδασκαλίας των Καλών Τεχνών στην Ελλάδα. Η πολυσήμαντη τέχνη του καλύπτει τα τρία τέταρτα του πρώτου αιώνα της ελληνικής αναγέννησης.Ο Νικηφόρος Λύτρας (Πύργος Τήνου 1832 – Αθήνα 13 Ιουνίου 1904) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους και δασκάλους της ζωγραφικής κατά τον 19ο αιώνα. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου και πρωτοπόρος στην διαμόρφωση της διδασκαλίας των Καλών Τεχνών στην Ελλάδα. Η πολυσήμαντη τέχνη του καλύπτει τα τρία τέταρτα του πρώτου αιώνα της ελληνικής αναγέννησης.
Σερπιέρη, Καυτατζόγλου, διευθυντών της Εθνικής Τράπεζας και άλλων επιφανών Αθηναίων που συγκαταλέγονται στα πιο σημαντικά δείγματα της ελληνικής ζωγραφικής του 19ου αι. Στην πραγματικότητα, όμως, οι βιοτικές ανάγκες ήταν που υποχρέωσαν τον Νικηφόρο Λύτρα να ζωγραφίζει προσωπογραφίες εξεχόντων προσώπων. Έτσι, μολονότι είναι αριστουργηματικές, δεν ήταν αυτές στις οποίες ο Λύτρας έκλεινε μέσα τη ψυχή του.

Η καλλιτεχνική δύναμη του Νικηφόρου Λύτρα βρίσκεται μέσα στους ηθογραφικούς του πίνακες, στις εκπληκτικές εκείνες συνθέσεις, με θέματα της ζωής στο χωριό και την πόλη, που ακτινοβολούν ολόκληρη τη θέρμη και τη φωτεινή του αγάπη για την ελληνική ζωή και το αγνό ελληνικό σπίτι. Τα γραφικά έθιμα και τα στιγμιότυπα ενέπνευσαν μερικά από τα πλέον γνωστά ηθογραφικά έργα του: Ψαριανό μοιρολόι,[2] Παιδί που στρίβει τσιγάρο, Η αναμονή, Ο κακός έγγονος, Η κλεμμένη, το Μετά την πειρατείαν, Η αρραβωνιασμένη, Το λιβάνισμα, Η ορφανή, Τα άνθη του επιταφίου, Ο όρθρος, Ο γαλατάς, Το φίλημα, Το αυγό του Πάσχα, Ο μάγκας και κυρίως Τα κάλαντα αποτελούν τα αντιπροσωπευτικότερα έργα του Λύτρα. Οι ηθογραφίες του Λύτρα, είδος στο οποίο θεωρείται εισηγητής, ανταποκρίνονται στην κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής τάξης της εποχής και στο γενικό αίτημα για την απόδειξη της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων. Τα ταξίδια του στη Μικρά Ασία και την Αίγυπτο πλούτισαν τους πίνακές του με αραπάκια, φελάχες, χότζες και άλλα στοιχεία του της προσφιλούς στην Δύση μυστηριακής Ανατολής. Τα έργα των τελευταίων του χρόνων διαπνέονται από την μελαγχολία των γηρατειών, από θρησκευτικές ανησυχίες και μηνύματα θανάτου. Προς το τέλος της ζωής του, ασκητικές και μαυροντυμένες υπάρξεις με κέρινα πρόσωπα πήραν την θέση των λυγερόκορμων κοριτσιών. Η πολύχρονη θητεία του ως καθηγητή στη Σχολή Καλών Τεχνών έθεσε τα θεμέλια για την ανάπτυξη της σύγχρονης ελληνικής ζωγραφικής. Αν και προσκολλημένος πάντα στις αρχές του ακαδημαϊσμού της Σχολής του Μονάχου και ανεπηρέαστος από το ρεύμα των ιμπρεσιονιστών, εντούτοις προέτρεπε πάντα τους μαθητές του να είναι ανοιχτοί στις νέες τάσεις. Ως καλλιτέχνης και ως δάσκαλος, ο Λύτρας σημάδεψε την πορεία[3] της νεοελληνικής ζωγραφικής. «Η αγάπη προς το ωραίον είναι η γέφυρα μεταξύ Θεού και ανθρώπου», έλεγε.

http://el.wikipedia.org/wiki/Νικηφόρος_Λύτρας

Σαν σήμερα, 13 Ιουνίου 1904




Σαν σήμερα, 13 Ιουνίου 1904

Πέθανε ο Νικηφόρος Λύτρας (Πύργος Τήνου 1832 – Αθήνα 13 Ιουνίου 1904), ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους και δασκάλους της ζωγραφικής κατά τον 19ο αιώνα. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου και πρωτοπόρος στην διαμόρφωση της διδασκαλίας των Καλών Τεχνών στην Ελλάδα. Η πολυσήμαντη τέχνη του καλύπτει τα τρία τέταρτα του πρώτου αιώνα της ελληνικής αναγέννησης.
http://www.youtube.com/watch?v=M1x-6tnKK7U

13 Ιουνίου 1525





Martin Luther, 1529.jpg

13 Ιουνίου 1525 - Ο Μαρτίνος Λούθηρος παντρεύεται την μοναχή Καταρίνα φον Μπόρα και αποκτά μάζί της έξι παιδιά, ενάντια στον κανόνα της αγαμίας που θεσπίστηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για τους ιερείς και τις μοναχές....

Ο Μαρτίνος Λούθηρος (10 Νοεμβρίου 1483–18 Φεβρουαρίου 1546) ήταν Γερμανός μοναχός, ιερέας,[1] καθηγητής, θεολόγος, ηγέτης της εκκλησιαστικής μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα στη Γερμανία, και θεμελιωτής των χριστιανικών δογμάτων και πρακτικών του Προτεσταντισμού.

Γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1483 στο Αϊσλέμπεν της Σαξονίας από φτωχή οικογένεια. Μετά τη γέννηση του, οι γονείς του εγκαταστάθηκαν στην πόλη Μάνσφελντ, όπου ο πατέρας του εργαζόταν στα εκεί μεταλλεία. Ο Λούθηρος ανατράφηκε μέσα σε ένα ευσεβές και αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον. Η ίδια αυστηρότητα επικρατούσε και στο λατινικό σχολείο, στο οποίο φοιτούσε. Τις βασικές του σπουδές τις έκανε στο Μαγδεβούργο και στο Άϊζεναχ, όπου μια πλούσια αστική οικογένεια, του Κουντς Κόττα, τον πήρε στο σπίτι της. Εκεί, βρήκε δασκάλους, οι οποίοι τον δίδαξαν ανώτερα λατινικά, φιλολογία και ρητορική, ενώ ταυτόχρονα δούλευε ως πλανόδιος τραγουδιστής. Το 1501, με την οικονομική συμπαράσταση μιας πλούσιας χήρας, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Ερφούρτης και σπούδασε φιλοσοφία. Κατά επιθυμία του πατέρα του άρχισε, το Μάιο του 1505, να σπουδάζει νομικά. Αλλά δυο μήνες αργότερα, απαρνήθηκε τον κόσμο κι έγινε μοναχός στο μοναστήρι των Αυγουστίνων ερημιτών, στην Έρφουρτ. Στο μοναστήρι ο Λούθηρος παρακολούθησε θεολογικά μαθήματα και, το 1507, χειροτονήθηκε ιερέας. Κατόπι, συνέχισε τις θεολογικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Βιττεμβέργης.

Το 1512, ονομάστηκε Διδάκτορας της φιλολογίας και ανέλαβε στο ίδιο πανεπιστήμιο την έδρα της Βιβλικής φιλολογίας. Το 1507, χειροτονήθηκε ιερέας σε μια μονή Αυγουστινιανών μοναχών και σπούδασε για δυο χρόνια Θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Ερφούρτης. Ένα χρόνο αργότερα, έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βιτεμβέργης, από όπου το 1512 πήρε και το διδακτορικό του δίπλωμα στη Θεολογία. Μια επίσκεψή του στη Ρώμη τον ανάγκασε να αναθεωρήσει τις απόψεις του σχετικά με την Παπική εκκλησία, βλέποντας τη διαφθορά που επικρατούσε εκεί σχετικά με τα συγχωροχάρτια και την «ειδική» για ιερωμένους πορνεία.

Ύστερα από μελέτη της Προς Ρωμαίους Επιστολής, πείστηκε πως η σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου ήταν αποτέλεσμα μόνο της Θείας Χάρης και της πίστης, κι όχι των αγαθών ή μη έργων. Για το λόγο αυτό ήρθε σε σύγκρουση με το θεσμό του συγχωροχαρτιού, που έδινε τότε η Καθολική Εκκλησία και με τον τρόπο αυτό δινόταν άφεση των αμαρτιών.
Η μεταρρύθμιση

Στις 31 Οκτωβρίου 1517, και ενώ είχε ήδη εκφράσει την αντίθεσή του σε κάθε σχέση με τις πρακτικές της Καθολικής Εκκλησίας στους φοιτητές του, θυροκόλλησε στην εξώπορτα του Μητροπολιτικού Ναού της Βιτεμβέργης τις 95 Θέσεις του, που αποτέλεσαν μια ανοιχτή πλέον επίθεση εναντίον του Παπισμού. Οι 95 Θέσεις, μεταφράστηκαν στα γερμανικά και διαδόθηκαν από τους φίλους του. Σύντομα ο Λούθηρος κλήθηκε σε απολογία στην Αυγούστα, ενώπιον του επιτετραμμένου του Πάπα στη Γερμανία. Εκεί αρνήθηκε να ανακαλέσει και φυγαδεύτηκε νύχτα από φίλους του. Οι αντι-Θέσεις που κυκλοφόρησε ο Γιόχαν Τέτσελ δεν είχαν καμιά απήχηση, και μάλιστα οι φοιτητές τις έκαιγαν δημόσια. Με τα επόμενα έργα του ο Λούθηρος μεγάλωσε το χάσμα που τον χώριζε από την Καθολική Εκκλησία, ενώ βρήκε ιδιαίτερη απήχηση στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες της βόρειας, κυρίως, Ευρώπης.

Το 1520, ο πάπας Λέων Ι΄ εξέδωσε τη βούλα Exsurge Domine, καταδικάζοντας ως αιρετικές 41 από τις 95 Θέσεις του Λούθηρου, τον οποίο κάλεσε να αποκηρύξει δημόσια τις Θέσεις του μέσα σε 60 μέρες, ενώ οι απανταχού πιστοί διατάχθηκαν να κάψουν όλα τα βιβλία του, ώστε να μην αφοριστούν, συλληφθούν, και τιμωρηθούν ως αμετανόητοι αιρετικοί.[2] Αντιδρώντας στην είδηση, πως στα πανεπιστήμια του Παρισίου και της Κολωνίας κάηκαν τα βιβλία του, ο Λούθηρος έκαψε δημόσια την Παπική Βούλα, και απάντησε γράφοντας το βιβλίο Ενάντια στα Βλάσφημη Βούλα του Αντίχριστου. Στις 3 Ιανουαρίου 1521, ο Λέων Ι' εκδίδει δεύτερη Βούλα, με την οποία ο Λούθηρος αφορίζεται.

Τελικά, ο Λούθηρος κλήθηκε σε απολογία ενώπιον της Δίαιτας της Βορμς, τον Απρίλιο του 1521. Εκεί, αρνήθηκε να ανακαλέσει τις θέσεις του. Η απολογία του τελείωσε με τα εξής λόγια:

Εάν δε με πείσουν, με επιχειρήματα από την Αγία Γραφή ή με αδιάσειστη λογική, δεν μπορώ να αναιρέσω τις θέσεις μου, γιατί δεν πιστεύω στο αλάθητο του πάπα, ούτε στο αλάθητο των συνόδων, γιατί όλοι γνωρίζουν ότι πολλές φορές και οι πάπες και οι σύνοδοι έχουν σφάλει και έχουν πέσει σε αντιφάσεις. Εγώ έχω πειστεί από τα βιβλικά επιχειρήματα που έχω ήδη αναφέρει, και είμαι απόλυτα ενωμένος με το λόγο του Θεού. Δεν μπορώ και δε θέλω να ανακαλέσω τίποτα, γιατί δεν είναι ορθό, και αντίθετα είναι επικίνδυνο να πράττει κανείς αντίθετα με τη φωνή της συνείδησής του. Ο Θεός ας με βοηθήσει. Αμήν

Τελικά, ο Λούθηρος φυγαδεύτηκε με την βοήθεια του Εκλέκτορα της Σαξονίας, και μεταφέρθηκε στον Πύργο του Βάρτμπουργκ κοντά στο Άιζεναχ, όπου παρέμεινε ως Πρίγκιπας Γεώργιος. Εκεί έγραψε αρκετά κείμενα και μετέφρασε στα γερμανικά την Αγία Γραφή.

Πλέον, η διδασκαλία του Λούθηρου κηρύττεται από αρκετές Γερμανικές εκκλησίες. Πολλοί μοναχοί εγκαταλείπουν τις μονές τους προκειμένου να κηρύξουν τις αρχές της Μεταρρύθμισης, ενώ οι φοιτητές, αλλά και μεγάλος αριθμός Πανεπιστημιακών της Γερμανίας τάσσεται, σχεδόν στο σύνολό του, υπέρ της Μεταρρύθμισης.[3] Όμως, κάποιοι από τους μεταρρυθμιστές με ηγέτη τον Αντρέα Κάρλσταντ, ριζοσπαστικοποίησαν τις ιδέες του Λούθηρου, με αποτέλεσμα να σημειωθούν επεισόδια σε εκκλησίες. Ο Λούθηρος πληροφορήθηκε για τις εξελίξεις, και στις 6 Μαρτίου 1522 επέστρεψε στην Βιττεμβέργη όπου συντέλεσε στην εξομάλυνση της κατάστασης.

Τον Ιούνιο του 1524, ξέσπασε ο λεγόμενος Πόλεμος των Χωρικών, ο οποίος εξαπλώθηκε ταχύτατα από την νότια Γερμανία μέχρι την Θουριγγία[4] και είχε ως βασικά αιτήματα την κατάργηση της δουλοπαροικίας, την ελάφρυνση των φορολογικών μέτρων και γενικά την αποτίναξη της άρχουσας τάξης και της Παπικής εκκλησίας.[5] Ο Λούθηρος στις 6 Μαΐου 1525 γράφει την Προτροπή προς Ειρήνευση, στην οποία υποστηρίζει την ειρηνική διευθέτηση, ενώ κατηγορεί την άρχουσα τάξη ως υπεύθυνη για την καταπίεση που ασκούσε στους χωρικούς, και συμβουλεύει τους τελευταίους να αποφύγουν τις εκδικητικές πράξεις.[6] Όμως η βιαιότητα των εξεγερμένων, κάνει τον Λούθηρο να γράψει το τετρασέλιδο φυλλάδιο Κατά των ληστρικών και δολοφονικών ορδών των χωρικών, με την οποία ζητά από τους ευγενείς να καταστείλουν το κίνημα των χωρικών. Οι βιαιοπραγίες τελειώνουν το Μάιο του 1525, με την καταστολή και την εκτέλεση των ηγετών του κινήματος.

Στις 13 Ιουνίου 1525, ο Λούθηρος παντρεύεται την πρώην μοναχή Καταρίνα φον Μπόρα, με την οποία αποκτά έξι παιδιά.

Στις 20 Ιουνίου 1530, ο Κάρολος Ε' συγκαλεί νέα Δίαιτα στην Αυγούστα, ζητώντας να κατατεθούν Ομολογίες Πίστεως από τους Καθολικούς και τους εκπροσώπους της Μεταρρύθμισης. Ο Λούθηρος δεν συμμετέχει λόγω της ισχύος της Εδίκτου της Βόρμς, αλλά στην Δίαιτα παραδίδεται η Ομολογία της Αυγούστας που είχε γραφτεί από αυτόν. Η Μεταρρύθμιση καταδικάζεται για ακόμα μία φορά, με αποτέλεσμα οι πρίγκιπες και οι εκπρόσωποι των ελεύθερων πόλεων που ανήκαν στις γραμμές της Μεταρρύθμισης, να συγκροτήσουν την Ένωση του Σμαλκάλντεν.

Ο Λούθηρος πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου του 1546 στην πατρίδα του, το Άισλεμπεν. Εννιά χρόνια αργότερα δόθηκε σχετική ελευθερία για την άσκηση της Αναμορφωμένης πίστης.
Η σωτηριολογία του Λουθήρου

Στη Σχολαστική θεολογία η Σωτηρία γίνεται αντιληπτή σύμφωνα με την Αυγουστίνεια αντίληψη: η περί προπατορικού αμαρτήματος διδασκαλία του βασίζεται στην έννοια της κληρονομικής ενοχής για το αμάρτημα του Αδάμ. Η massa damnata της πεσμένης ανθρωπότητας αποτελεί το αντικείμενο της θείας οργής γιατί είναι ένοχη. Μπορεί να δικαιωθεί με τη χάρη που αρχικά συγχωρεί και αποκαθιστά τη θέα της θείας ουσίας από την ανθρώπινη ψυχή. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μεταθανάτια. Σε συνδυασμό με τη διδασκαλία του Άνσελμου Καντερβουρίας για τη Θεία ικανοποίηση που γνώριζε ευρεία διάδοση, η λυτρωτική θυσία του Χριστού ερμηνεύτηκε με τρόπο διαφορετικό: μέσα από αυτήν είμαστε όλοι δικαιωμένοι μπροστά στο Θεό. Οι καρποί της θυσίας απονέμονται μέσα από τη χάρη, η οποία πρώτα μας δικαιώνει κι έπειτα δημιουργεί μια κατάσταση μέσα μας ώστε οι πράξεις μας να αποκτούν χαρακτήρα αξιών. Η Εκκλησία ως η μόνη διαθέτουσα τη δωρεά της χάρης μέσα στον κόσμο έχει την ισχύ να απονέμει τον χαρακτήρα αξιών στις πράξεις αυτές. έτσι προκύπτουν οι εξουσίες της αναφορικά με την τέλεση των μυστηρίων και την άφεση των αμαρτιών.

Για τον Λούθηρο έχει σημασία η σωτηρία πρώτιστα sola Fide και sola gratia χωρίς οτιδήποτε άλλο παρά μόνο την άμεση εξουσία της αγάπης του Θεού και της ανθρώπινης πίστης που δέχεται τη χάρη του, χωρίς οποιαδήποτε αξιέπαινα έργα, χωρίς όλες εκείνες τις μαγικές πράξεις που συχνά αγοράζονταν με χρήμα που υποτίθεται ότι εξασφάλιζαν τη χάρη,με τρόπο αυτόματο και ατομικό.[7]
Προσφορά και επιρροή

Η διδασκαλία του και ειδικότερα η μετάφραση της Αγία Γραφής στη Γερμανική, τόνωσε το πατριωτικό αίσθημα των Γερμανών, που ήθελαν να κόψουν κάθε εξάρτηση με την Εκκλησία της Ρώμης και τους συχνούς φόρους της, και πιστεύεται ότι σ' αυτό οφείλεται, κατά ένα μέρος, η τεράστια ανάπτυξη της Λουθηρανικής Εκκλησίας στη Γερμανία. Δημοσίευσε πολλά έργα θεολογικού περιεχόμενου και μετέφρασε στα Γερμανικά την Αγία Γραφή, συμβάλλοντας στην περαιτέρω ανάπτυξη της γερμανικής γλώσσας και της τέχνης της μετάφρασης. Επίσης ο Λούθηρος συνέθεσε διάφορους χριστιανικούς ύμνους με πιο γνωστό τον ύμνο Θεός το Φρούριον ημών.

http://el.wikipedia.org/wiki/Μαρτίνος_Λούθηρος

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Η συγκλονιστική ιστορία της 16άχρονης Άννα Φρανκ

http://www.ekriktiko.gr/index.php/archives/367909

Η συγκλονιστική ιστορία της 16άχρονης Άννα Φρανκ που έπεσε θύμα του Ολοκαυτώματος



Το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ:  Μια πραγματική βίβλος για εκατομμύρια αναγνώστες στον κόσμο που χρωματίζει μοναδικά την…

εφηβεία, τα σκιρτήματα, τους φόβους, τα βαθύτερα συναισθήματα της Εβραιοπούλας Αννας Φρανκ στα σκοτεινά χρόνια των διωγμών από τους Ναζί.
Το ημερολόγιο αυτό, πιο επίκαιρο παρά ποτέ, αποκαλύπτει μια μοναδική προσωπικότητα και ένα ανείπωτα σκληρό βίωμα μιας νεαρής μόλις 16 ετών.
Η Αννα Φρανκ γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου του 1929 στη Φραγκφούρτη της Γερμανίας, κόρη του κάποτε εύπορου Οτο που έπεσε θύμα της οικονομικής κρίσης και έχασε τα χρήματά του. Οταν τον Ιανουάριο του 1933 οι ναζιστές ανήλθαν στη εξουσία αποφάσισε αμέσως να εγκαταλείψει τη χώρα μαζί με την οικογένεια του, τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του Αννα και Μάργκο. Μετανάστευσαν στο Αμστερνταμ όπου εξασφάλισε τη θέση του διευθυντή σε μια εταιρεία τροφίμων στην περιοχή του Πρίσενγκρατς. Τον Μάιο του 1940 η ναζιστική Γερμανία επιβλήθηκε στην Ολλανδία και ο τρόμος επέστρεψε στη οικογένεια Φρανκ.

Ο Οτο πρέπει για άλλη μια φορά να προστατεύσει την οικογένειά του. Αυτή τη φορά να την κρύψει. Δημιουργεί έναν χώρο που διαμορφώνει σε δυο διαμερίσματα στην αποθήκη τροφίμων στο Πρίσενγκρατς όπου μετακομίζει τόσο η οικογένεια Φρανκ όσο και η οικογένεια του συνεργάτη του Βαν Πελ. Αργότερα πήγε κοντά τους και ο Ντάσελ, ένας ηλικιωμένος Εβραίος οδοντίατρος.
Η Αννα Φρανκ, πάνω στην εφηβεία και με καταπιεσμένα αισθήματα αφού αισθάνεται πως οι γονείς της την αδικούν σε σχέση με την αδελφή της, δημιουργεί μια φανταστική φίλη την Κίτυ, στην οποία απευθύνεται μέσα από το ημερολόγιό της. «Αγαπητή Κίτυ», γράφει στις πρώτες σελίδες του ημερολογίου της, το οποίο της δώρισε ο πατέρας της στα 13 της χρόνια, «ελπίζω ότι θα είσαι η παρηγοριά μου και το στήριγμά μου». Το ημερολόγιο γίνεται το ουρλιαχτό για ελευθερία των Εβραίων.

Το 1942 οι ναζιστές ανακάλυψαν το κρησφύγετο των Φρανκ. Οι δύο οικογένειες καθώς και ο ηλικιωμένος οδοντίατρος μεταφέρθηκαν στο Αουσβιτς. Η Αννα Φρανκ, η μητέρα της και η αδερφή πέθαναν χτυπημένες από τύφο στο Μπέργκεν-Μπέλσεν, το στρατόπεδο στο οποίο μεταφέρθηκαν όταν το Αουσβιτς δέχθηκε επίθεση από τους Ρώσους. Από την οικογένεια επέζησε μόνο ο πατέρας της Οτο, ο οποίος παρέλαβε το ημερολόγιο που είχε κρύψει η Φρανκ στους γείτονές τους. Αποφάσισε να το εκδώσει και σήμερα έχει γίνει ο Ύμνος εναντίον του Ολοκαυτώματος, έχει μεταφραστεί σε 30 γλώσσες και έχει κάνει εκατομμύρια πωλήσεις. Το καταφύγιο της οικογένειας στο Πρίσενγκρατς λειτουργεί σήμερα ως κέντρο νεότητας με την ονομασία «Το σπίτι της Αννα Φρανκ».

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι το καταφύγιο κάλυπτε μια μεγάλη βιβλιοθήκη η οποία οδηγούσε στην κρυφή πόρτα των δωματίων. Όταν οι ναζιστές ανακάλυψαν το κρησφύγετο αναγκάστηκαν να παραμερίσουν δεκάδες βιβλία για να μπουν στα διαμερίσματα και να φτάσουν στην Αννα. Αυτό που δεν γνώριζαν όταν αντίκρισαν την Αννα ήταν ότι το κορίτσι είχε ήδη δραπετεύσει. Μέσα από ένα ημερολόγιο…
4news.gr

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Ζακ-Υβ Κουστώ




Cousteau1972 (cropped).jpgΟ Ζακ-Υβ Κουστώ, γαλλικά: Jacques-Yves Cousteau (11 Ιουνίου 1910 - 25 Ιουνίου 1997) ήταν Γάλλος ωκεανογράφος, εξερευνητής, συγγραφέας, φωτογράφος, κινηματογραφιστής, καθώς και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ.

Γεννήθηκε στην πόλη Σαν Αντρέ ντε Κουμπζάκ, μια μικρή κωμόπολη κοντά στο Μπορντό. Το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε είναι βέβαιο ότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη μετέπειτα πορεία του, καθώς ο πατέρας του Ντανιέλ Κουστώ εργαζόταν ως νομικός σύμβουλος σ' έναν Αμερικανό επιχειρηματία που είχε πάθος με τα ταξίδια κι έτσι ο Κουστώ έζησε τα παιδικά του χρόνια ταξιδεύοντας διαρκώς. Έμαθε κολύμπι σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών, κάτι όχι σύνηθες για την εποχή.

Το 1930 σε ηλικία 20 ετών εισήχθη στη Ναυτική Ακαδημία της Βρέστης και στο πρώτο του κιόλας εκπαιδευτικό ταξίδι πήρε μαζί του κινηματογραφική μηχανή και κατέγραψε εξωτικές σκηνές, καθώς και αλιείς μαργαριταριών στη Νότια Θάλασσα. Υπηρέτησε ως πλοίαρχος στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου όπου τιμήθηκε με διάφορα παράσημα και αποστρατεύτηκε το 1948 με το βαθμό του αρχιπλοιάρχου.

Κατασκεύασε μόνος του το 1936 την πρώτη μάσκα καταδύσεων που υπήρξε ποτέ, εμπνευσμένος από τα περίεργα γυαλιά που φορούσαν οι αλιείς μαργαριταριών. Με τη μάσκα αυτή ο Κουστό έκανε συνεχείς καταδύσεις και εξερευνήσεις, καθώς όμως ήθελε να παραμείνει όσο το δυνατόν περισσότερο μέσα στη θάλασσα, καταπιάστηκε με την κατασκευή στολής που θα διατηρούσε ζεστό το σώμα του, καθώς και με την κατασκευή συσκευής παροχής αέρα. Ταυτόχρονα έφτιαξε και μια αδιάβροχη θήκη για την κάμερα, ώστε να μπορεί να κινηματογραφεί όσα έβλεπε. Με τη βοήθεια του μηχανικού Εμίλ Γκανιάν το 1943 κατάφερε να κατασκευάσει την πρώτη ολοκληρωμένη στολή αυτόνομης κατάδυσης.

Ο Κουστώ έπεισε τις στρατιωτικές και πολιτικές αρχές της Γαλλίας να δημιουργήσουν μια υποβρύχια ερευνητική ομάδα κι έτσι το 1950 ιδρύθηκε η Γαλλική Ωκεανογραφική Υπηρεσία και 2 χρόνια αργότερα το Κέντρο Εξελιγμένων Θαλασσίων Ερευνών. Ο ίδιος υπήρξε ο πρόεδρος αυτών των ιδρυμάτων. Παράλληλα είχε ήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα των πρώτων ντοκιμαντέρ, βραβεύτηκε γι' αυτά μάλιστα στο φεστιβάλ των Καννών.

Την ίδια χρονιά αγόρασε ένα παλιό ναρκαλιευτικό σκάφος το οποίο μετέτρεψε σε εξερευνητικό και το ονόμασε "Καλυψώ". Μ' αυτό ξεκίνησε να εξερευνά το βυθό της θάλασσας και το 1955 ξεκίνησε ένα ταξίδι 13.800 μιλίων που τον οδήγησε στα βάθη όλων των ωκεανών του πλανήτη, με σκοπό να καταγράψει με την κάμερα όλα όσα συνάντησε. Κατέγραψε όλη τη θαλάσσια ζωή, εξερεύνησε αμέτρητα ναυάγια, ενώ προσπάθησε να δώσει απαντήσεις σε πολλές ανθρώπινες απορίες.

Το 1975, μετά από πρόσκληση της Ελληνικής κυβέρνησης άρχισε εξερευνήσεις στο Αιγαίο. Εξερεύνησε διάφορες περιοχές, κυρίως ανάμεσα στη Σαντορίνη και την Κρήτη και απέκλεισε την ύπαρξη της χαμένης Ατλαντίδας στη συγκεκριμένη περιοχή[1]. Επίσης εξερεύνησε το αρχαίο ναυάγιο, η αρχική ανακάλυψη του οποίου έφερε στο φως τον μηχανισμό των Αντικυθήρων, ενώ ανακάλυψε και το κουφάρι του βυθισμένου πλοίου "Βρετανικός".Ο Κουστώ έγραψε αρκετά βιβλία, σημαντικότερο εκ των οποίων ήταν "Ο σιωπηλός κόσμος" (1953), όπως ο ίδιος χαρακτήριζε το βυθό της θάλασσας. Το βιβλίο πούλησε 5 εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράστηκε σε 22 γλώσσες. Άλλο γνωστό βιβλίο του ήταν το "Κόσμος χωρίς ήλιο" (1965), αλλά και η 21τομη εγκυκλοπαίδεια "Ο κόσμος του ωκεανού" (γράφτηκε μεταξύ 1973 και 1978).

Γύρισε εκατοντάδες ντοκιμαντέρ και ταινίες που έχουν τεράστια επιστημονική αξία. Πολλά από αυτά βραβεύτηκαν (ανάμεσά τους 2 Όσκαρ και 10 Έμμυ). Τα πιο γνωστά:

"Ο σιωπηλός κόσμος" (Βραβείο Όσκαρ το 1956)
"Κόσμος χωρίς ήλιο" (Βραβείο Όσκαρ το 1964)
"Ναυάγια" (1971)
"Δελφίνια και κήτη" (1975)

Ο Κουστώ είχε πολυτάραχη προσωπική ζωή, ειδικά προς το τέλος του βίου του. Παντρεύτηκε το 1937 τη Σιμόν Μελχιόρ η οποία τον ακολουθούσε σε όλες του τις περιπέτειες και μαζί απέκτησαν 2 γιούς, τους Ζαν-Μισέλ και Φιλίπ. Τον Φιλίπ προόριζε για διάδοχό του, όμως πέθανε αιφνιδιαστικά το 1989 ενώ ένα χρόνο αργότερα πέθανε και η γυναίκα του. Υποχρεώθηκε να συνεργαστεί με τον μεγαλύτερο γιο του με τον οποίο όμως διατηρούσε πολύ κακές σχέσεις. Οι συνεχείς τριβές μάλιστα οδήγησαν τον Ζαν-Μισέλ να αποχωρήσει από το ίδρυμα Κουστώ που είχε στο μεταξύ δημιουργηθεί, το 1992.

Ένα χρόνο μετά το θάνατο της συζύγου του και σε ηλικία 81 ετών παντρεύτηκε την Φρανσίτ Τριπλέ με την οποία είχε ήδη αποκτήσει 2 παιδιά από της αρχές της δεκαετίας του '80. Το τελειωτικό χτύπημα για τον ηλικιωμένο εξερευνητή ήρθε το 1996, όταν το θρυλικό πια "Καλυψώ" προσάραξε σε ύφαλο στο λιμάνι της Σιγκαπούρης με αποτέλεσμα να βυθιστεί. Ένα χρόνο αργότερα πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Παρίσι σε ηλικία 87 ετών. Ο αδελφός του Πιερ-Αντουάν Κουστώ υπήρξε κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχής συνεργάτης των Ναζί.

http://el.wikipedia.org/wiki/Ζακ-Υβ_Κουστώ

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

To Ολοκαύτωμα


To Ολοκαύτωμα

"...Την 10η Ιουνίου 1944 ο τόπος μας γνώρισε μία από τις αγριότερες σφαγές που έγιναν ποτέ στον κόσμο. Διακόσιοι δεκαοκτώ συμπολίτες μας θανατώθηκαν από τους Ναζί του Χίτλερ χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί.

Ανάμεσα σ'αυτούς ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες, αβάπτιστα μωρά πρόσφεραν το αίμα τους για την Λευτεριά της Πατρίδας μας, την Ειρήνη, τον Πολιτισμό. "


Σάββατο 10 Ιουνίου 1944

Τα νέα από το μέτωπο ήταν καλά.
Ξημέρωνε μια ακόμα μέρα εργασίας και ελπίδας. Η μέρα της λευτεριάς και της ειρήνης κοντοζύγωνε. Τέσσερις μέρες πρίν, στις 6 Ιουνίου, οι σύμμαχοι είχαν αποβιβαστεί στη Νορμανδία. Οι Γερμανοί κατακτητές βλέπονιας να φτάνει το τέλος της αυτοκρατορίας τους καταλαμβάνονται από αμόκ καταστροφής. Βγάζουν διαταγές γενοκτονίας.

"Ένας Γερμανός σκοτωμένος - πενήντα Ελληνες, δέκα Γερμανοί - ένα χωριό"

Ήθελαν να τρομοκρατήσουν τους κατοίκους ώστε να πάψουν να ενισχύουν τις οργανωμένες ανταρτικές ομάδες που δρούσαν στην περιοχή. Έτσι στα πλαίσια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων εκείνο το φοβερό πρωϊνό μια φάλαγγα επτά αυτοκινήτων με γερμανούς στρατιώτες (2ος λόχος του 2ου τάγματος του 7ου Συντάγματος της 1ης Μεραρχίας των Ες - Ες με έδρα την Λιβαδειά), ξεκίνησε από τη Λιβαδειά με κατεύθυνση προς το Δίστομο. Από αυτά τα δύο πρώτα που προπορεύονταν αρκετά, ήταν Ελληνικά επιταγμένα, γεμάτα με Γερμανούς στρατιώτες ντυμένους μαυραγορίτες. Αυτοί θα πρωτοκτυπούσαν τους αντάρτες που ανύποπτοι θα πλησίαζαν τα αυτοκίνητα και θα ενισχύονταν από τη δύναμη που θα ακολουθούσε.

Από τον Καρακόλιθο και μετά σκορπούν το θάνατο. Σκοτώνουν πέντε και συλλαμβάνουν σαν ομήρους δώδεκα αγρότες ενώ θέριζαν.

Στη διασταύρωση Διστόμου - Αράχωβας συναντιούνται με άλλα 60 αυτοκίνητα γεμάτα Γερμανους στρατιώτες που έρχονταν από την Άμφισσα με κατεύθυνση προς το Δίστομο.

Μπαίνουν στο Δίστομο. Οι κάτοικοι είναι ανυποψίαστοι. Βλέποντας όμως τους ομήρους ανησυχούν. Η φάλαγγα ήταν πρωτόφαντα μεγάλη. O επικεφαλής καλεί τον Πρόεδρο και τον παπά τον χωριού από τους οποίους ζητά πληροφορίες για τις κινήσεις των ανταρτών στην περιοχή. Μη μπορώντας να μάθουν, αφού τοποθέτησαν στα υψώματα γύρω απο το χωριό φυλάκια για τον έλεγχο και εκφοβισμό, επιδίδονται σε λεηλασίες.

Το μεσημέρι τα δύο επιταγμένα Ελληνικά αυτοκίνητα με τους μεταμφιεσμένους Γερμανούς στρατιώτες κατευθύνθηκαν προς τον 'Οσιο Λουκά. Λίγο πριν απο το χωριό Στείρι δέχθηκαν επίθεση από τμήμα ανταρτών του ΕΛΑΣ (11ος λόχος του 3ου τάγματος, του 34ου συντάγματος), που είχε στήσει ενέδρα. Η μάχη ήταν σκληρή και κράτησε δύο ώρες περίπου. Το αντάρτικο τμήμα υποχώρησε μπροστά στον όγκο των Γερμανικών δυνάμεων που μόλις άκουσε πυροβολισμούς έφτασε στο Δίστομο. Οι απώλειες όμως των Γερμανών ήταν μεγάλες. Απο τα δύο πρώτα αυτοκίνητα σώθηκαν ένας στρατιώτης και ένας οδηγός. Σκοτώθηκαν 40 Γερμανοί. στρατιώτες περίπου. Ο επικεφαλής αξιωματικός Τεο, τραυματίζεται βαριά και λίγο αργότερα στο Δίστομο ξεψυχά.
'Υστερα απο τη συμπλοκή η Γερμανική φάλαγγα επέστρεψε στο Δίστομο. Αμέσως εκτελεί τους 12 ομήρους μπροστά στο Δημoτικό Σχολείο.

Κι εδώ αρχίζει η τραγωδία του Διστόμου. Οι κάτοικοι, όσοι δεν κατάφεραν να διαφύγουν νωρίτερα από το Διάσκελο, τη μόνη αφύλακτη διάβαση, κλείνονται έντρομοι στα σπίτια τους.Τους έρημους δρόμους του χωριου διατρέχουν εξαγριωμένοι στρατιώτες με εφ' όπλου λόγχη. Μπαίνουν στα σπίτια, σκοτώνουν, καίνε, σφάζουν και βιάζουν.

Γυναίκες, άνδρες, παιδιά, γέροι, γριές ακόμα και βρέφη λίγων ημερών πέρασαν από τον ίδιο τρομακτικό Γολγοθά. Απαίσιοι ακούγονται οι θρήνοι και οι οιμωγές αυτών που ξεψυχουν. Νέοι Ηρώδεις οι εκπολιτιστές του Χίτλερ μακελεύουν τα παιδάκια του Διστόμου.

Στο Δίστομο έγιναν αυτά. Θα γίνονταν κι άλλα. Μα ήρθε η νύχτα και οι δολοφόνοι φοβήθηκαν και έφυγαν. Τώρα στο χωριό απλώνεται η γαλήνη του Νεκροταφείου για πολλή ώρα.Μα σιγά - σιγά ξύπνησε το Δίστομο. Και τότε ακούστηκαν οι θρήνοι των παιδιών που έρημα κλαίγαν τους γονείς τους και οι γόοι των γερόντων. Ακούγονταν ακόμη και κάποια παράξενα γέλια και τραγούδια αυτών που παρεφρόνησαν, μπροστά στη φρίκη που έζησαν.

Μέσα στη νύχτα μικρά παιδιά πήραν τους σκοτεινούς δρόμους προσπαθώντας να φτάσουν στα κοντινά χωριά. 'Ενα καραβάνι παιδιών που γύρευε ένα ανθρώπινο χέρι για να σκουπίσει τα δάκρυα από τα μουτράκια τους και να δώσει απάντηση στο ερωτηματικό: Γιατί τους σκότωσαν;"

Μετά τον πόλεμο και την ήττα των Γερμανών ο Διοικητής των Γερμανικών δυνάμεων που διέπραξαν το πανανθρώπινο έγκλημα του Διστόμου Χάνς Ζάμπελ συνελήφθη στο Παρίσι και εκδόθηκε από τις Γαλλικές αρχές στην Ελλάδα, ενώ όμως ήταν προφυλακισμένος και επρόκειτο να προσαχθεί σε δίκη ζητήθηκε απο την Κυβέρνηση της τότε Δ. Γερμανίας και εστάλη σ' αυτή, όπου σύμφωνα με πληροφορίες παραμένει σήμερα ελεύθερος." ΔΙΣΤΟΜΟ 1994

Η διερεύνηση και ο εμπλουτισμός των γεγονότων και των στοιχείων της σφαγής είναι υπόθεση της παγκόσμιας κοινότητας και του κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου πολίτη. Ήδη διάφοροι ερευνητές και ιδιαίτερα Γερμανοί, όπως ο ιστορικός Ντίτερ Μπέγκεμαν, Dieter Begemann, κυκλοφορούν νέα στοιχεία για την σφαγή του Διστόμου.
Σύμφωνα με αυτά, η μονάδα που ανέλαβε την απάνθρωπη αυτή επιχείρηση ήταν η 4η Μεραρχία Τεθωρακισμένων(PANZER) Γρεναδιέρων της Αστυνομίας των S.S. O Tεό που αναφέρεται ως αξιωματικός, πιθανότατα ήταν ο διερμηνέας τους και διερευνάται και η Ελληνική καταγωγή του.

(Πηγή: http://greekholocausts.gr/gr/index.php?option=com_content&task=view&id=49&Itemid=46&limit=1&limitstart=0)

10/06/1944 - Η σφαγή στο Δίστομο

O EΘNIKOΣ YMNOΣ THΣ EΛΛAΔOΣ.
Συνολικά κατεσφάγησαν 218 αθώοι άμαχοι. Tέσσερα βρέφη, μικρότερα του ενός έτους, εκτελέστηκαν, όπως επίσης και τρεις ανυπεράσπιστοι γέροντες άνω των 80 ετών, 53 παιδιά μικρότερα από 16 χρόνων τους στέρησαν την ζωή πάνω στο άνθος της ηλικίας τους. Περισσότερα από 600 σπίτια καταστράφηκαν.

Aπό τότε πέρασαν 55 χρόνια. Που δεν φαίνονται όμως αρκετά για την ηθική και υλική αποζημίωση των επιζώντων ή και απογόνων τους.

Tο γερμανικό υπουργείο Eξωτερικών, εις το οποίο διεβιβάσθη ο φάκελος των απαιτήσεων, απήντησε ότι ύστερα από 50 χρόνια οι απαιτήσεις αυτές είχαν χάσει τη «δικονομικήν» υπόσταση.

Όπως όλα δείχνουν, μόνο μια πολιτική διευθέτηση μπορεί να υπάρξει ως «ύστατη ηθική αναγνώριση».
Άλλωστε καμία υλική αποζημίωση δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο των επιζώντων και την ενοχή των ηθικών και φυσικών αυτουργών του ανοσιουργήματος. «Ούτε Θέμις ούτε Nέμεσις».

Δημοφιλείς αναρτήσεις