Σερ Έντουαρντ Πόυντερ (Sir Edward John Poynter

Ο Σερ Έντουαρντ Πόυντερ (Sir Edward John Poynter, Παρίσι 1836 – Λονδίνο 1919), ήταν Άγγλος ζωγράφος, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεοκλασικής ζωγραφικής στην Αγγλία.

Σπούδασε αρχικά στο Λονδίνο και το 1853 ταξίδεψε στην Ιταλία, όπου έγινε μεγάλος θαυμαστής του Μιχαήλ Αγγέλου. Το 1856 μαθήτευσε κοντά στο Γάλλο ζωγράφο ιστορικών σκηνών Σαρλ Γκλερ (Charles Gleyre, 1818 – 1874) στο Παρίσι. To 1860, ο Πόυντερ επέστρεψε στο Λονδίνο, όπου άρχισε να εκθέτει έργα του στη Βασιλική Ακαδημία (Royal Academy), πρόεδρος της οποίας εκλέχτηκε το 1896.
Καλλιτεχνική πορεία

Ο Έντουαρντ Πόυντερ έγινε αρχικά γνωστός με τις μεγάλες ιστορικές συνθέσεις του, όπως είναι «Το Ισραήλ στην Αίγυπτο» (1867), που ήταν και η πρώτη μεγάλη του επιτυχία, και «Η επίσκεψη της βασίλισσας του Σαβά στον βασιλιά Σολομώντα» (1890, Art Gallery of New South Wales).

Στη Βικτωριανή κοινωνία της Αγγλίας, ο Πόυντερ, με το πρόσχημα της κλασικής εικονογραφίας και του ενδιαφέροντος για την ελληνική αρχαιότητα, παρουσίαζε γαργαλιστικές σκηνές με αισθησιακά γυμνά, όπως τα «Κορίτσια του Νερού» (Water Babies, 1900), όπου μια ολόγυμνη νεαρή κοπέλα κάνει το μπάνιο της σε μια λιμνούλα, ενώ μια άλλη, που εικονίζεται μετωπικά γυμνή, ρίχνει πάνω στην άλλη νερό από μια βρύση.

Όπως γράφει ο Πήτερ Ουέμπ (Peter Webb) στο έργο του “ The Erotic Arts”, «φαίνεται απίστευτο πως τέτοιες εικόνες ήταν δυνατό να εκτίθενται δημόσια σ’ ένα κοινό που σε κάθε άλλη περίπτωση θα αντιδρούσε ακόμη και σε μια γυναίκα που θα τολμούσε να δείξει τους αστραγάλους της». Ακόμη πιο προκλητικό είναι ο πίνακας του Πόυντερ «Μια επίσκεψη στον Ασκληπιό» (1880, Πινακοθήκη Τέητ, Λονδίνο), που απεικονίζει μια ολότελα γυμνή Αφροδίτη, που συνοδεύεται από άλλες τρεις γυμνές κοπέλες, να επισκέπτεται και να δείχνει το τραυματισμένο και γυμνό πόδι της στον Ασκληπιό.

Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και τα έργα του Πόυντερ «Ανδρομέδα» (Andromeda, 1869), «Διαδούμενη» (Diadumene, 1884) και «Η Σπηλιά των Νυμφών της Θύελλας» (Cave of the Storm Nymphs, 1903). Ένα άλλο «ερωτικό» έργο του Πόυντερ είναι «Νεαρό κορίτσι ταΐζει τους ιερούς ίβιδες στην υπόστυλη αίθουσα στο Καρνάκ» (Young Girl Feeding the Sacred Ibises in the Hypostyle Room at Karnak” (1871,The Bridgeman Art Library, Λονδίνο), όπου μια μελαψή γυμνόστηθη νεαρή Αιγυπτιοπούλα, καλυμμένη με ένα διάφανο ρούχο, ρίχνει για τροφή ψαράκια σ’ ένα κοπάδι ιερόκοτες, τα ιερά πουλιά των αρχαίων Αιγυπτίων, στον ιερό ναό του Καρνάκ στην Αίγυπτο.

http://el.wikipedia.org/wiki/Έντουαρντ_Πόυντερ

Αντόνιο Λούτσιο Βιβάλντι (ιταλικά: Antonio Lucio Vivaldi

Ο Αντόνιο Λούτσιο Βιβάλντι (ιταλικά: Antonio Lucio Vivaldi, 1678 - 28 Ιουλίου 1741), γνωστός και με το προσωνύμιο il Prete Rosso (= ο κοκκινομάλλης παπάς) λόγω του χρώματος των μαλλιών του, ήταν Ιταλός συνθέτης, (μουσουργός), δεξιοτέχνης βιολιστής και ιερέας της εποχής του Μπαρόκ. Θεωρείται από τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής του και ο δημοφιλέστερος του κλασσικού μπαρόκ, καθώς με τη μουσική του επηρέασε πλήθος συνθετών τόσο της γενιάς του, μεταξύ των οποίων, τους Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, Γκέοργκ Φίλιπ Τέλεμαν, όσο και τους μετέπειτα.
Στα πιο γνωστά έργα του περιλαμβάνονται δεκάδες κοντσέρτα για βιολί - μια ενότητα των οποίων αποτελούν τις περίφημες "Τέσσερις Εποχές"- και άλλα όργανα, πάνω από 40 όπερες και πλήθος άλλων έργων θρησκευτικής μουσικής.

Αρκετά έργα του συνέθεσε για το γυναικείο μουσικό σχήμα του Ospedalle della Pietà, το οποίο ουσιαστικά ήταν ένα ορφανοτροφείο για εγκαταλειμμένα παιδιά και στο οποίο ο Βιβάλντι εργάστηκε στις περιόδους 1703 – 1705 και 1723 – 1740. Οι όπερές του επιπλέον είχαν κάποια επιτυχία σε πόλεις όπως η Βενετία, η Μάντουα και η Βιέννη. Μετά τη συνάντησή του με τον αυτοκράτορα Κάρολο τον Έκτο, ο Βιβάλντι μετοίκησε στη Βιέννη όπου και έλπιζε στην τοποθέτησή του ως μουσικού εκεί. Ο αυτοκράτορας ωστόσο σύντομα σχετικά μετά την άφιξή του πέθανε και ο συνθέτης απεβίωσε πάμφτωχος άνευ κάποιας σταθερής πηγής εισοδήματος.

Παρόλο που η μουσική του έτυχε ευρείας αποδοχής και αρεσκείας από το κοινό ενώ ο ίδιος ήταν εν ζωή, μετά το θάνατό του η δημοτικότητά της μειώθηκε αρκετά ως την ταχεία αναγέννησή της στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Στις μέρες μας, ο Βιβάλντι συγκαταλέγεται μεταξύ των δημοφιλέστερων και περισσότερο ηχογραφημένων μπαρόκ συνθετών.

http://el.wikipedia.org/wiki/Αντόνιο_Βιβάλντι

1925: Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης

http://cretablog.gr/politismos/item/20257-1925-san-simera-gennithike-o-mikis-theodorakis

1925: Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης

Ο Μίκης Θεοδωράκης αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες μουσικοσυνθέτες. Παράλληλα υπήρξε πολιτικός, 4 φορές βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου και ακτιβιστής τιμημένος με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν (1983). Το 2009 ψηφίστηκε ως ο 11ος σημαντικότερος Έλληνας όλων των εποχών, στην τηλεοπτική σειρά Μεγάλοι Έλληνες.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, Κρητικός στην καταγωγή, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1925 στη Χίο. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής επαρχίας όπως στη Μυτιλήνη, Γιάννενα, Κεφαλλονιά, Πύργο, Πάτρα και κυρίως στην Τρίπολη. Από τότε φάνηκε καθαρά, ότι η ζωή του θα μοιραζόταν ανάμεσα στη μουσική και σε αγώνες για ανθρωπιστικές αξίες. Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του Κασσιανή και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται. Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στο ΕΑΜ και αγωνίζεται κατά των Γερμανών κατακτητών. Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Μετά την απελευθέρωση ξεσπά ο Εμφύλιος. Ο Θεοδωράκης λόγω των προοδευτικών του ιδεών καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. Τελικά συλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία στην αρχή στην Ικαρία και στη συνέχεια στο επονομαζόμενο στρατόπεδο θανάτου, τη Μακρόνησο. Τελικά αποφοιτά από το Ωδείο το 1950 με δίπλωμα στην αρμονία, αντίστιξη και φούγκα. Το 1954 πηγαίνει με υποτροφία στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει για σύντομο χρονικό διάστημα [1] μουσική ανάλυση με τον Olivier Messiaen καθώς επίσης και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot. Η περίοδος 1954-1960 είναι μια εποχή έντονης δραστηριότητας για τον Θεοδωράκη στο χώρο της Ευρωπαϊκής μουσικής. Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Ludmila Tcherina, το Κόβεντ Γκάρντεν, το Μπαλέτο της Στουτγκάρδης και επίσης για τον κινηματογράφο. Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Σοστακόβιτς για το έργο του Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα. Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου. Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα. ΄Έχει ήδη μελοποιήσει τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, που σηματοδοτεί την στροφή του προς το λαϊκό τραγούδι. Συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση μέσα στον ελληνικό λαό. Ιδρύει την Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής. Το 1964 αποκτά διεθνή αναγνώριση με τη σύνθεση της μουσικής για την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, Αλέξης Ζορμπάς (Zorba the Greek).Το 1963 μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ιδρύεται η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ. http://nikolakas.blogspot.gr

Αποκαϊδια και βατόμουρο γλυκό

Bigbook.gr

 

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=220258

Ένας χορός από έρωτες, πάθη, λάθη, ενοχές και μυστικά εμπλέκονται σ΄ ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι, άλλοτε ανυψώνοντας κι άλλοτε πάλι ποδοπατώντας τους ήρωες. Μέσα του ο καθένας ξεχωριστά σέρνει το παρελθόν του, κουβαλά τα παιδικά, εφηβικά του βιώματα, και προσπαθούν άλλοτε όλοι μαζί σαν ενωμένη γροθιά κι άλλοτε ο καθείς μόνος, τσακισμένος κι απογοητευμένος να φτάσουν στην πληρότητα που επιζητούν μέσα από την αποδοχή και τον έρωτα. Βλέπουν τα όνειρά τους να πλησιάζουν και ν απομακρύνονται. Δεν το βάζουν κάτω, συνεχίζουν ν αποζητούν την προσωπική τους χίμαιρα, μέχρι εντέλει, χαμένοι ή κερδισμένοι, να τους δώσει η ζωή αυτό που για εκείνους είχε προαποφασίσει. Το χωριό. Οι κάμποι, το σχολειό, οι χωμάτινοι δρόμοι. Η πόλη. Το ποτάμι, οι εκκλησίες και τα τζαμιά, τα καταστήματα. Η θάλασσα. Τα μεγάλα ταξίδια, οι ξένοι τόποι, η λησμονιά. Αθήνα. Η πόλη της λήθης και των μοιραίων συναντήσεων. Οι άνθρωποι. Ευάλωτοι, πρόσκαιρα ευτυχισμένοι, παραδομένοι στα πάθη τους. Μπροστά απ όλα, ο έρωτας. Πίσω απ όλα, η μοναξιά. Πάνω απ όλα, η μοίρα τους.

Παγωτό γιαούρτι σε διάφορες εκδοχές

Κρήτη:γαστρονομικός περίπλους 

Παγωτό γιαούρτι

Posted on 28 Ιουλίου 2013 by Vita in Αυτοσχεδιασμοί, Γιαούρτι, Γλυκά ψυγείου, Γλυκές, Γλυκές, Εύκολες/Γρήγορες, Εύκολες/Γρήγορες, Με προϊόντα της Κρήτης, Μέλι, Οικονομικές, Οικονομικές, Σοκολάτα, Σοκολάτα, Σύγχρονες

Εύκολο, οικονομικό, υγιεινό!

 

Όταν ένα από τα πιο παραδοσιακά μας προϊόντα γίνεται της μόδας
σε νέες μορφές κατανάλωσης, όλοι μπαίνουμε στη διαδικασία να το δοκιμάσουμε και
να πειραματιστούμε με τη νέα χρήση του. 

Όταν λοιπόν το γιαούρτι έγινε παγωτό δοκιμάστηκε,
εγκρίθηκε, και καθιερώθηκε. Οι τσιμπημένες όμως τιμές του επέβαλαν την αναζήτηση
σπιτικών συνταγών που μας επιτρέπουν να το απολαμβάνουμε όσο συχνά θέλουμε με
πολύ μικρότερο κόστος απ’ ότι το έτοιμο. 

Για χρόνια η εύκολη λύση μου για σπιτικό παγωτό χωρίς
χτύπημα ήταν η κλασική συνταγή με την φυτική κρέμα γάλακτος που χτυπάμε με
ζαχαρούχο γάλα , προσθέτουμε καραμελωμένους ξηρούς καρπούς  ή/και μπεζέδες και παγώνουμε χωρίς να
χτυπήσουμε ενδιάμεσα και χωρίς να χρησιμοποιήσουμε παγωτομηχανή. Δεν θυμάμαι
ποια είχε δώσει αυτή τη συνταγή στο hungry σαν «παγωτό αρμενοβίλ» , αλλά ήταν τόσο επιτυχημένη που εγώ
έκτοτε κατήργησα την παγωτομηχανή. 

 

 

Αυτή λοιπόν τη συνταγή -που κυκλοφορεί πια ευρέως στο διαδίκτυο σε διάφορες παραλλαγές-προσπάθησα να
προσαρμόσω στο παγωτό γιαούρτι παίζοντας με συνδυασμούς υλικών και αλλάζοντας
αρκετές φορές την διαδικασία παρασκευής. Κατέληξα ότι η χρήση του γιαουρτιού
στη θέση ενός από τα υλικά της αρχικής συνταγής αλλάζει εντελώς την υφή του
παγωτού και δεν επιτρέπει να αποφύγουμε το χτύπημα. Προφανώς τα λιπαρά του γιαουρτιού δεν επαρκούν για να δώσουν σωστή υφή στο παγωτό μας.

Παρόλο που τα κρυσταλλάκια δεν είναι πολλά, το παγωτό μας γίνεται πολύ πιο αφράτο αν χτυπηθεί. Θα πρέπει λοιπόν να το
χτυπάμε 2-3 φορές μέχρι να παγώσει οριστικά ή να χρησιμοποιούμε παγωτομηχανή.
Στη μόνη περίπτωση που θεώρησα ότι είναι αποδεκτό χωρίς να χτυπηθεί , είναι όταν
έφτιαξα τα παγωτά-σάντουιτς τα οποία μάλιστα είναι από τις καλύτερες εκδοχές
σερβιρίσματος του γιουρτοπαγωτού.

 

 

Για γαρνίρισμα του παγωτού μου χρησιμοποίησα κάποιες φορές
καραμελωμένους ξηρούς καρπούς χοντροαλεσμένους στο multi (καλής
ποιότητας παστέλι αμυγδάλου είναι πολύ καλή λύση αν βαριόμαστε το καραμέλωμα), 

μέλι και κοπανισμένα καρύδια που έβαλα σε στρώσεις  όταν είχα τελειώσει με τα διαδοχικά
χτυπήματα, ψιλοκομμένα γλασσέ φρούτα ή γλυκά του κουταλιού , σοκολάτα σε
σταγόνες ή σαν κάλυψη στο σερβίρισμα.

 

Η συνταγή μου λοιπόν…

Χτυπάμε ίσους όγκους φυτικής  ή κανονικής κρέμας γάλακτος με στραγγιστό γιαούρτι και με λίγη
άχνη ζάχαρη και το βάζουμε στην κατάψυξη. Συνήθως βάζω 500ml φυτική κρέμα
γάλακτος και όταν χτυπηθεί σε σαντιγύ προσθέτω 500ml γιαούρτι  (καλύτερα 10%) και 3-4 κουταλιές αχνοζάχαρη (η κρέμα γάλακτος
που χρησιμοποιώ είναι σχετικά γλυκιά, εκείνη η πράσινη που βρίσκουμε στα
ψυγεία, αλλά η ποσότητα της ζάχαρης ούτως ή άλλως είναι ζήτημα επιλογής και
γούστου) . 

Αφού το παγώσουμε για 1-1.5 ώρα το χτυπάμε ξανά με το μίξερ
του χεριού και επαναλαμβάνουμε άλλες μια- δυο φορές το πάγωμα-χτύπημα. Εδώ μπορούμε να προσθέσουμε 1-2 κουταλιές λικέρ της αρεσκείας μας.Μετά το
τελευταίο χτύπημα  το βάζουμε στο δοχείο παγώματος αφού το ανακατέψουμε με τα
υλικά που θα επιλέξουμε σαν γαρνίρισμα.

Πολύ καλή ιδέα είναι να τα βάλουμε σε στρώσεις.  Όταν θα το σερβίρουμε  το αφήνουμε
για κανένα δεκάλεπτο εκτός κατάψυξης και να το απολαύσουμε. 

Οι πειραματισμοί πάντως συνεχίζονται . Δεν είναι κακό να καθιερώνουμε τη χρήση παραδοσιακών υλικών σε νέες εφαρμογές , έτσι δεν είναι; Καλό υπόλοιπο Κυριακής και καλή εβδομάδα!

http://cretangastronomy.blogspot.gr/2013/07/blog-post_28.html