"Κάποτε
στην Κομοτηνή υπήρχαν καμήλες…", αφηγείται ο γιός του τελευταίου
καμηλιέρη της Αγγέλας Φωτοπούλου Κάποτε, την εποχή ακόμη που οι
άνθρωποι ζεσταίνονταν τις παγωμένες μέρες του χειμώνα, ...
ilovethrace.wordpress.com
«Κάποτε στην Κομοτηνή υπήρχαν καμήλες…»,
αφηγείται ο γιός του τελευταίου καμηλιέρη
της Αγγέλας Φωτοπούλου
Κάποτε, την εποχή ακόμη που οι άνθρωποι
ζεσταίνονταν τις παγωμένες μέρες του χειμώνα, καίγοντας μόνον ξύλα,
ζούσε στην Κομοτηνή ένας καμηλιέρης, ο Βελιτίν Ντεβετζί. Οι καμήλες του
Ντεβετζί πήγαιναν στις πιο δύσβατες περιοχές της οροσειράς της Ροδόπης
κι έπαιρναν ξύλα, ώστε να τα κατεβάσουν στην πόλη και να τα αγοράσουν οι
άνθρωποι για να ζεσταθούν.
Σήμερα, οι καμήλες υπάρχουν μόνο σε φωτογραφίες και καρτ ποστάλ εκείνης
της εποχής. Η τελευταία καμήλα του Βελιτίν Ντεβετζί έγινε … λουκάνικα το
1968, ενώ ο καμηλιέρης αποχαιρέτησε τη ζωή πριν από λίγους μήνες. Οι
αναμνήσεις, όμως, από εκείνα τα χρόνια είναι ολοζώντανες στη μνήμη του
κτηνίατρου, Μεχμέτ Δεβετζήογλου, γιου του Βελιτίν.
Στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Από τα χρόνια της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας η οικογένεια του Βελιτίν Ντεβετζί, ήταν η πιο γνωστή και
πλούσια οικογένεια καμηλιέρηδων στην Κομοτηνή.
«Ήμασταν μια πολύ παλιά οικογένεια καμηλιέρηδων στη Κομοτηνή, γι’ αυτό
άλλωστε και το επίθετό μας είναι Ντεβετζί, που στα τουρκικά σημαίνει
καμηλιέρης. Στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο παππούς μου ήταν
καμηλιέρης κι αυτό το επάγγελμα το συνέχισε και ο πατέρας μου μέχρι το
1968. Οι δουλειές μας πήγαιναν πολύ καλά. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν
δρόμοι και οι καμήλες ήταν το μόνο μέσο για τη μεταφορά φορτίων. Ο
πατέρας μου είχε 10 καμήλες, με τις οποίες μετέφερε κυρίως ξύλα από το
βουνό και τα πουλούσε στη πόλη. Τότε, στα σπίτια καίγανε μόνον ξύλα.
Πελάτες του ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι και οι καμήλες μας
μετέφεραν τα ξύλα μέχρι την πόρτα των σπιτιών τους», είπε ο Μεχμέτ
Δεβετζήογλου.
η συνέχεια
