Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΘΕΑΣ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία της Δέσποινα Τραμουντάνη.

 

Δέσποινα Τραμουντάνη

22 Ιανουαρίου στις 9:26 μ.μ. ·

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΘΕΑΣ
Για πολλούς αιώνες, η θηλυκή πλευρά της Θεότητας έχει σκόπιμα παραμεληθεί και καταπιεστεί. Αυτή η καταπίεση έχει όχι μόνο ληστέψει και λεηλατήσει την αληθινή δύναμη της γυναίκας, αλλά έχει συγχρόνως αλυσσοδέσει και παρεκκλίνει τον άνδρα μέσα σε ένα κύκλο φόβων και αυτοκαταστροφής. Για ολόκληρες εποχές, η αρσενική και πατριαρχική μορφή μιας τεχνοκρατικής ορθολογιστικής κοινωνίας έχει καταπιέσει τον μυστικισμό και την μαγεία της Μητέρας Φύσης, της θηλυκής αντίληψης της ζωής.
Στην Αρχαία Ελλάδα, η Δήμητρα ήταν η Θεά της Μητέρας Γης, ισοδύναμη και μερικές φορές ακόμη και μεγαλύτερης εκτίμησης από τον Θεό Απόλλωνα. Στην Χρυσή εκείνη Εποχή οι γυναίκες, μοιράζονταν ίση δύναμη και δικαιώματα με τους άνδρες, και ακόμη περισσότερο θεωρούνταν εκείνες που κρατούσαν στα χέρια τους τα κλειδιά της αιώνιας ζωής.
Η Δήμητρα ήταν η Θεά της Φύσης, της γεωργίας, της γονιμότητας και της κυκλικής αναγέννησης, γιατί αυτή ενσωμάτωνε τα μυστήρια του θανάτου και της αναγέννησης. Η Δήμητρα λατρευόταν από τα πανάρχαια χρόνια σαν η “Μεγάλη Θεά Μητέρα”, γιατί απ’ αυτήν και την χαρακτηριστική ζ ω ο γ ό ν ο ιδιότητά της προερχόταν η ζωή στους κόσμους. Η Δήμητρα ήταν ο Νόμος της ζωογόνου ιδιότητας της ύλης της Γης. Έτσι, η Θεά Δήμητρα , με την αναπαραγωγική γέννηση, δώριζε στα όντα της Γης, την κληρονομική διαιώνιση του είδους τους. Στο όνομά της ιδρύονταν κοινωνίες γυναικών και οι πνευματικές ενέργειες αυτών των κοινωνιών αποτελούσαν πηγές αιώνιας ζωής. Η μ η τ ρ ό τ η τ α στη Γη και γενικά στη φύση, είναι η μεγαλύτερη δωρεά στα όντα της. Είναι η ίδια η αιώνια ζωή. Ένα ανεκτίμητο χάρισμα, που όλα τα όντα το χρωστούμε στην Μεγάλη Μητέρα, την Θεά Δήμητρα. Οι ιερές τελετές των γυναικείων αυτών κοινωνιών, ισορροπούσαν τις ισχυρές ορθολογιστικές αρσενικές ενέργειες του πλανήτη και τους προμήθευαν έναν άμεσο σύνδεσμο με τις μαγικές δυνάμεις της Μητέρας Φύσης. Κανένας αρχαίος Έλληνας, ανεξάρτητα από το φύλο του ή την μυητική του πορεία, δεν μπορούσε να βρει ευτυχία και αιωνιότητα χωρίς να μυηθεί στα τελετουργικά της Θεάς Δήμητρας. Ο κόσμος της Δήμητρας ήταν ένας κόσμος εσωτερικής γνώσης και διαισθητικής αντίληψης. Ήταν ένας κόσμος φυσικής ομορφιάς, αρμονίας και σεξουαλικής κοσμικής ένωσης. Ήταν ένας κόσμος όπου η ατομική διαχωριστικότητα δεν είχε ύπαρξη. Όλα ήταν ένα και καθένας μοιραζόταν την αφθονία της Μητέρας Γης σε ίσες δόσεις.
Η Δήμητρα σύμφωνα με την μυθολογία είχε μια παρθένα κόρη την Περσεφόνη η οποία είχε την τάση να παραμείνει παρθένα, σαν η έσχατη έκφραση θηλυκής εξουσιοδότησης και δύναμης. Αλλά την απήγαγαν παρά την θέλησή της οι αρσενικοί θεοί και την φυγάδεψαν στον Κάτω Κόσμο για να γίνει γυναίκα του Αδη. Ο Κάτω Κόσμος, στην αρχαία Ελλάδα, συμβόλιζε μια υπόγεια σχεδόν ασυνείδητη τοποθεσία όπου η ανθρωπότητα είχε παγιδευτεί για ολόκληρες εποχές, μια τοποθεσία στην οποία οι πρωτόγονες φυσικές και συγκινησιακές όψεις της υλιστικής έκφρασης (άγρια πάθη, λαγνεία, απληστία, ζήλεια και φθόνος) ήσαν ανεξέλεγκτες, μια τοποθεσία όπου οι ενέργειες της Πλουτώνιας φύσης ήταν εξωθημένες στα άκρα εκτός ισορροπίας με τις θηλυκές ενέργειες. Δεν υπήρχε εμπειρία δεκτικότητας και αγάπης σ’ αυτόν τον κόσμο ενώ το ένστικτο είχε κατασπαράξει κάθε ανθρώπινη ευαισθησία. Αυτός ήταν ο κόσμος στον οποίο είχε καταδικαστεί η Περσεφόνη.
Μετά την απαγωγή της κόρης της, η Δήμητρα έπεσε σε μια βαθειά περίοδο θλίψης και αναχαίτισης της αγάπης και της ευλογίας της πάνω στη Γη. Το αποτέλεσμα ήταν ένας μεγάλος λιμός που διήρκεσε πολλά χρόνια, φέρνοντας την ανθρωπότητα στο χείλος μιας ολικής καταστροφής. Τελικά οι αρσενικοί Θεοί επανέφεραν την Περσεφόνη στη Δήμητρα και τα λιβάδια και οι αγροί άρχισαν πάλι να καρποφορούν καθώς μια μεγάλη εποχή αναγέννησης εξαπλώθηκε πάνω στη Γη.
Από αυτό το δράμα και τον αγώνα μεταξύ των αρσενικών και των θηλυκών όψεων της θεότητας προήλθαν τα Ελευσίνια Μυστήρια, στα οποία εκτελούνταν ιερά τελετουργικά γονιμότητας και εορτασμοί για την κυκλική αναγέννηση της Φύσης μέσα από τα βάθη του θανάτου και του σκότους. Από τότε είχαν δώσει στην Δήμητρα και στην κόρη της το επίθετο της Ελευσίνιας, γιατί αυτό προέρχεται από την λέξη “Έλευση” που πρέπει να συμβόλιζε το φυσιολογικό γεγονός του ερχομού του καρπού της ζωής. Ο καρπός αυτός, η κόρη Περσεφόνη, γινόταν φυσικά ο φορέας πνευματικής αγνότητας ή πνευματικής ζωής στις γυναίκες των Μυστηρίων, που εκτός από την ψυχική τους αγνότητα, ήσαν υποχρεωμένες για να την διατηρούν, να μην έρχονται σε επαφή με άνδρες για ορισμένο χρονικό διάστημα.
Τα Ελευσίνια Μυστήρια εθεωρούντο από τους αρχαίους ιερότατα και περισσότερο σεβαστά απ’ όλα τα Μυστήρια της Ελλάδας. Γινόντουσαν προς τιμή της Δήμητρας, της Περσεφόνης και του Διονύσου και διακρίνονταν στα μικρά και στα μεγάλα Ελευσίνια. Είναι αλήθεια ότι οι αρχαίοι πίστευαν ότι οι άνδρες και οι γυναίκες ήσαν διαφορετικά όντα και ότι οι γυναίκες συνδέονταν με τη φύση και την αιώνια ζωή λόγω της ικανότητάς τους να γεννούν και να αναγεννούν συνεχώς τα σώματά τους σε κάθε σεληνιακό κύκλο. Οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν την Δήμητρα και την Περσεφόνη με πάθος γιατί πίστευαν ότι δεν θα μπορούσαν να βρουν γαλήνη στην μετέπειτα ζωή αν δεν είχαν εμπειρία του κόσμου της. Η Ελευσίνα της αρχαίας Ελλάδας ήταν μια πόλη στην οποία εκατοντάδες χιλιάδων άνθρωποι από όλο τον κόσμο ταξίδευαν για να αναζητήσουν τις δύο θεές. Οι θεές αυτές ήταν τα θεμέλια της όλης πίστης τους και η ιδέα του θανάτου γινόταν κατανοητή σαν μια θηλυκή διαδικασία μετάβασης και αναγέννησης.
Ο μύθος της Δήμητρας χρησιμεύει σαν παράδειγμα που εξηγεί το πως η δύναμη και η ιερότητα των γυναικών διαμέσου των εποχών έχει ληστευθεί, έχει καταπιεστεί και ελεγχθεί προκαλώντας μεγάλο κακό και καρμικές επιπτώσεις σε όλη την ανθρωπότητα και τον φυσικό κόσμο. Το κεντρικό θέμα αυτού του μύθου είναι πολύ αποκαλυπτικό για την παρούσα Τελική Κρίση. Αντιμέτωποι με μεγάλες περιβαλλοντολογικές καταστροφές, με αρσενικές πατριαρχικές δυνάμεις απόλυτης πολιτικής κυριαρχίας, οι οποίες είναι προσκολλημένες σε θεωρίες ανωτερότητας απέναντι στη φύση και στο ζωικό βασίλειο, οι άνθρωποι πασχίζουν να επιβιώσουν σαν άνθρωποι.
Η θηλυκή όψη της Θεότητας ήταν αρκετά ενεργή πάνω σ’αυτόν τον πλανήτη σε παλαιότερους καιρούς, μέχρι την αυγή του “πολιτικού Χριστιανισμού” που επέφερε μια ριζική αλλαγή στην ανθρώπινη συνείδηση καταπιέζοντας την θηλυκή έκφραση, μια αλλαγή που μπορεί να ανιχνευθεί σε πολλές κοινωνίες των προηγούμενων αιώνων.
Η καταπίεση της θηλυκής πλευράς έλαβε τρομερές διαστάσεις στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Εκτιμάται ότι περίπου 9-12 εκατομμύρια γυναικών, που εκτελούσαν μυστικές τελετουργίες με τη φύση, βασανίστηκαν και καταδικάστηκαν στην πυρά κατηγορούμενες για μαγεία. Ακόμη και σήμερα οι γυναίκες του κόσμου βρίσκονται σε μια κατάσταση παρακμής, καταπίεσης και έλλειψης εκτίμησης, καθώς η θηλυκή όψη της θεότητας ακόμη θεωρείται ένα “κακό” πράγμα από την κυρίαρχη, ορθολογιστική και διανοητική σκέψη.
Ο Χριστιανικός “μύθος” της Εύας, στην ιστορία της Γένεσης της Παλαιάς Διαθήκης, είναι ένα τέλειο παράδειγμα στο πως η πολιτική και η κοινωνική δύναμη μπορεί να δοθεί στο ένα φύλο εναντίον του άλλου, μέσα από έναν και μόνο μύθο. Οι αρχαίοι Εβραίοι και αργότερα οι Ρωμαιο-Χριστιανικοί θεολόγοι ήταν πολύ έξυπνοι και επιδέξιοι με τη γλώσσα και τα σύμβολα. Το σύμβολο του Φιδιού, το οποίο στις αρχαίες κοινωνίες αναπαριστούσε μια πολύ Ιερή, θηλυκή Δύναμη του θανάτου και της αναγέννησης (Κουνταλίνι), φαίνεται να συμβολίζει εδώ το κακό και την αδυναμία του ανθρώπου. Το σύμβολο του Φιδιού ήταν πάντοτε συνδεδεμένο με την θεραπευτική δύναμη και την θηλυκή ενέργεια, πριν από τον Χριστιανισμό.
Διδαχτήκαμε να φοβόμαστε τα πράγματα που αναπαριστούν θηλυκά σύμβολα. Διδαχτήκαμε να φοβόμαστε τα μυστήρια της ζωής, τα φρούτα από το δέντρο της θηλυκής γνώσης! Τόσο πολύ χρόνο και κόπο έχει σπαταλήσει η ανθρωπότητα προσπαθώντας να καταπιέσει τις θηλυκές ενέργειες. Προερχόμαστε από την θηλυκή φύση και υπάρχουμε μόνο μέσα από το σώμα της, είτε αυτή είναι η βιολογική μας μητέρα, η Μητέρα Θεά ή η Μητέρα Γη.
Μια από τις πιο αποτελεσματικές μορφές καταπίεσης των γυναικών γίνεται με τον έλεγχο που ασκείται από τις σύγχρονες κοινωνίες, πάνω στην σεξουαλικότητά τους. Αυτό δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο μολυσμένης σεξουαλικής έκφρασης, μεταξύ αντρών και γυναικών, σε σχέση με την αγνή, ιερή και φυσική επαφή τους που έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στους αρχαίους πολιτισμούς.
Οι γυναίκες είναι συνδεδεμένες σε μεγάλο βαθμό με τη φύση και με τις κοσμικές αναγεννητικές δυνάμεις, μέσα από τη σεξουαλικότητά τους. Κανένα ανθρώπινο ον δεν μπορεί να εκδηλωθεί μέσα στον υλικό κόσμο παρά μόνο μέσα από την δύναμη των γυναικών. Στους αρχαίους πολιτισμούς, αυτή η δύναμη εθεωρείτο η πιο ιερή μαγεία της ύπαρξης. Όμως, πολλοί από τους άνδρες ανάπτυξαν μνησικακία και ζήλεια γι’αυτή τη δύναμη και έτσι προσπάθησαν να την κάνουν δική τους ελέγχοντας και κυριαρχώντας τις γυναίκες. Ακραία παραδείγματα αυτής της αρνητικής συμπεριφοράς υπάρχουν παντού, από τα εκατομμύρια των περιπτώσεων θηλυκών “ευνουχισμών” στην Αφρική, μέχρι την σχεδόν πλήρη εξαφάνιση της παραδοσιακής “μαμής” στον σύγχρονο κόσμο. Οι γεννήσεις των παιδιών στις “πολιτισμένες” κοινωνίες έχουν απογυμνωθεί από την ιερότητά τους και έχουν μπει κάτω από το κρύο χειρουργικό νυστέρι της επιστημονικής παρατήρησης και ελέγχου, φθάνοντας σε τέτοιο σημείο που να δημιουργούνται μύθοι ότι το γάλα της μητέρας είναι επιβλαβές για το παιδί της! Τέτοιες δηλώσεις δημιουργούνται από την περαιτέρω προσπάθεια ελέγχου της Μητέρας Θεάς, όπως πολλοί άνθρωποι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο καλύτερος τρόπος ελέγχου των γυναικών είναι η απόσπασή τους από την βιολογική τους σύνδεση και δύναμη που είναι το επίκεντρο της φυσικής ύπαρξης του κόσμου. Ετσι δημιουργείται καλύτερα η τρομερή πνευματική και υλική τους εξάρτηση, με αποτέλεσμα ολόκληρη η κοινωνία και ο ίδιος ο ανδρικός πληθυσμός της να υποπίπτει συνεχώς σε μια αντίστοιχη παρακμή.
Όπως είπαμε και πριν, η αναπαραγωγική δύναμη της γυναίκας θεωρείται ιερή και μαγική. Οι γυναίκες διατηρούσαν κοινωνικές θέσεις μεγάλου σεβασμού και υπόληψης σε όλες σχεδόν τις αρχαίες κοινωνίες. Πρόσφατα οι γυναίκες έκαναν κάποιες κινήσεις για να κερδίσουν θέσεις εξουσίας στον σύγχρονο ανδροκυριαρχούμενο κόσμο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις αυτές οι θέσεις καθορίστηκαν από τους κανόνες του ορθολογιστικού αρσενικού ελέγχου. Πολλά λάθη έγιναν επίσης εκ μέρους των γυναικών που προσπάθησαν να μιμηθούν και όχι να συμπληρώσουν και να εξελίξουν τα αρσενικά πρότυπα. Η αγάπη, η αρμονία, η υλική ισοτιμία, η ειρήνη, ο περιβαλλοντολογικός σεβασμός, η εμπιστοσύνη και η συγχώρεση δεν είχαν ακόμη την ευκαιρία να εκδηλωθούν σε μεγάλη έκταση παντού στον πλανήτη. Υπάρχουν βέβαια αλλαγές που είναι ήδη ορατές, καθώς η Θεά ανασταίνεται από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής…
Ναι, η Θεά επιστρέφει και η ερώτηση που έρχεται αυθόρμητα είναι η εξής: “Θα αγκαλιάσουν οι άνδρες, που βρίσκονται σε θέσεις δύναμης σ’αυτό τον κόσμο, την επιστροφή της, ή θα προσπαθήσουν να την ποδοπατήσουν πάλι μέσα στις σκιές του κάτω κόσμου και στα άγνωστα μυστικά της βασίλεια;”
Αυτό θα φανεί στην πράξη και πολύ σύντομα. Η Θεά Δήμητρα, δεν είναι καθόλου ευτυχισμένη για την παρούσα κατάσταση που επικρατεί στη Γη. Πιστεύω ότι μας προειδοποιεί μέσα από μυστηριώδη κυκλικά σχήματα που εμφανίζονται ξαφνικά σε πολλούς αγρούς σε όλο τον κόσμο. Η Δήμητρα σαν Θεά των αγρών και της γεωργίας με κάποιο μυστηριώδη τρόπο φαίνεται να μας προειδοποιεί ότι ετοιμάζει τα ερχόμενα χρόνια λιμούς και θανάσιμες καταστροφές. Οι θηλυκές δημιουργικές δυνάμεις του σύμπαντος προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή της ανθρωπότητας αφήνοντας σημάδια πάνω στην πρωταρχική διατροφική πηγή μας!
Ας δουλέψουμε μαζί για να προετοιμάσουμε μια θέση μέσα στην καρδιά μας για την επιστροφή της Θεάς. Η ανθρωπότητα μόλις εισέρχεται σε μια Νέα Εποχή. Οι μελλοντικοί μας ηγέτες, οι προφήτες, οι δάσκαλοι και οι θεραπευτές, θα είναι εκείνοι που θα έχουν βρει και θα έχουν ενώσει τις θηλυκές και τις αρσενικές αρετές μέσα τους. Μέχρι να πραγματοποιηθεί αυτό, τα ανθρώπινα όντα έχουν να μάθουν πολλά ακόμη μαθήματα στη Γη και δεν θα εξελιχθούν πέρα από την παρούσα κατάσταση αυτο-καταστροφής, άσχετα με το πόση τεχνολογία διαθέτουν, αν δεν βρεθεί ισορροπία μεταξύ των δύο αντίθετων δυνάμεων.
Σε όλα τα ανθρώπινα όντα, στις γυναίκες ιδιαίτερα, πρέπει να δοθεί η ελευθερία να δημιουργήσουν νέες αντιλήψεις, κανόνες και κοινωνικά πρότυπα που να εκφράσουν τα αυθεντικά ιδανικά της Μητέρας Θεάς. Είναι μια απόλυτα ηθική υπευθυνότητα των ανδρών να δώσουν στις γυναίκες την ευκαιρία να ξανασυνδεθούν με τα μυστικά και διαισθητικά βασίλεια της δημιουργίας. Οι άνδρες θα πρέπει να αρχίσουν και αυτοί να συνδέονται με αυτά τα βασίλεια. Πρέπει να ξαναζωντανέψουμε τους μύθους της Θεάς Μητέρας. Οι μύθοι είναι παντοδύναμοι χρησμοί της κοινωνίας και αποκαλύπτουν την κατάσταση των ανθρώπων σε αυτή τη διάσταση. Οι γυναίκες πρέπει να διεκδικήσουν να πάρουν πίσω την δύναμη του μύθου μόνες τους.
Μ. Ροδόπουλος http://www.schizas.com/site3/index.php…

SEPET ( HASIR ) ÖRNEĞİ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε το βίντεο του χρήστη Gülseren'in Örgüleri.

 

Gülseren'in Örgüleri

19 Ιανουαρίου στις 12:10 μ.μ. · Κωνσταντινούπολη, Τουρκία

SEPET ( HASIR ) ÖRNEĞİ ......yapımı kolay olan sepet örneği

Καλάθι (σ) παράδειγμα...... Κάνοντας ευκολότερο για παράδειγμα το καλάθι

Μεταφράστηκε από τα Τούρκικα

Ο Θεός από αγαθότητα δημιουργεί

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ.

 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

27 Ιανουαρίου στις 7:00 μ.μ. ·

Γιατί ο Θεός δημιούργησε (αν και γνώριζε εκ των προτέρων) αυτούς που επρόκειτο να αμαρτάνουν και να μη μετανοούν;

Ο Θεός από αγαθότητα δημιουργεί εκ του μηδενός τα δημιουργήματά Του και είναι προγνώστης αυτών που θα συμβούν. Αν βέβαια δεν επρόκειτο να υπάρχουν, ούτε θα επρόκειτο να είναι κακοί και ούτε θα τους γνώριζε εκ των προτέρων. Διότι η γνώση αναφέρεται σ’ αυτά που υπάρχουν και η πρόγνωση αναφέρεται σ’ αυτά που οπωσδήποτε θα συμβούν, προηγείται δηλαδή η ύπαρξη και μετά ακολουθεί η καλή ή κακή ύπαρξη. Αν όμως – παρ’ όλο που επρόκειτο να δημιουργηθούν χάρη στην αγαθότητα του Θεού – τους εμπόδιζε να δημιουργηθούν το ότι επρόκειτο να γίνουν κακοί εξ αιτίας της δικής τους προαίρεσης, τότε το κακό θα νικούσε την αγαθότητα του Θεού. Ο Θεός λοιπόν τα δημιουργεί αγαθά όλα όσα δημιουργεί, γίνεται δε ο καθένας καλός ή κακός εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης. Λοιπόν αν και είπε ο Κύριος: ¨Συνέφερε τω ανθρώπω εκείνω, ει ουκ εγεννήθη¨ (Ματθαίος 26/κς: 24) το έλεγε όχι επικρίνοντας την δημιουργία του, αλλά την κακία που προστέθηκε στο δημιούργημά Του εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης και απερισκεψίας. Διότι η απερισκεψία της γνώμης του αχρήστευσε την ευεργεσία του Δημιουργού, όπως ακριβώς αν κάποιος, αφού δεχτεί πλούτο και εξουσία από έναν βασιλιά, θα καταδυναστεύσει τον ευεργέτη του, αυτόν ο βασιλιάς, αφού τον υποτάξει όπως του αξίζει, θα τον τιμωρήσει, αν τον δει να παραμένει μέχρι τέλους στην εξουσία του τυράννου.
πηγή:Απόδοση βασισμένη στο: Ιω. Δαμασκηνού, ¨Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως¨ Ε.Π.Ε., Τόμος 19ος, σελ. 530 – 533.

ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ – Οι γονείς καταστρέφουν τις ψυχές των παιδιών(Διαβάστε το όλοι οι γονείς)

ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ Οι γονείς καταστρέφουν τις ψυχές των παιδιών Μην καβγαδίζετε μπροστά στα παιδιά Πώς αντιμετωπίζει η κάθε ηλικία τους τσακωμούς. Την…

Όλα στη φόρα

ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ
Οι γονείς καταστρέφουν τις ψυχές των παιδιών
Μην καβγαδίζετε μπροστά στα παιδιά
Πώς αντιμετωπίζει η κάθε ηλικία τους τσακωμούς.
Την επόμενη φορά που θα διαφωνήσετε με το σύντροφό σας φροντίστε να μη βρίσκονται μπροστά τα παιδιά. Οι καβγάδες έχουν άμεσο
αντίκτυπο και βλάπτουν σοβαρά την ψυχική τους υγεία.
Σκεφτείτε πόσο άσχημα νιώθετε όποτε τύχει να βρεθείτε σε έναν καβγά και θα καταλάβετε γιατί δεν πρέπει να μαλώνετε μπροστά στο παιδί σας. Τα συναισθήματα που του δημιουργεί ένας καβγάς είναι άγχος, ενοχή, φόβο, ανασφάλεια, σύγχυση, αμηχανία, ανάγκη να υποστηρίξει τη μία ή την άλλη πλευρά. Στην καθημερινότητα βέβαια το να μην καβγαδίζετε μπροστά του ως κανόνας είναι δύσκολο να τηρηθεί, μπορείτε ωστόσο να περιορίσετε τις διενέξεις σας και να χαμηλώσετε αισθητά τον τόνο της φωνής σας.
Πώς αντιμετωπίζει τον καβγά το παιδί
Στην προσχολική ηλικία: Δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει την αιτία μιας ηχηρής διαφωνίας, με αποτέλεσμα να αναστατώνεται πολύ και να τρομοκρατείται από την επιθετική συμπεριφορά που δείχνουν οι γονείς.
Στη σχολική ηλικία: Αναγκάζεται να υποστηρίξει τον πατέρα ή την μητέρα για να δοθεί ένας τέλος στη σκηνή ή πολλές φορές θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για το ξεκίνημα του καβγά.
Στο στάδιο της προ-εφηβείας και -κυρίως – της εφηβείας: Αποκτά έντονα κριτική διάθεση απέναντι στους γονείς, που θα την ακολουθεί σε όλη του ζωή.Σε κάθε περίπτωση, όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι το παιδί καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά και παίρνει λανθασμένα μηνύματα για τη σχέση που αναπτύσσουν μεταξύ τους τα δύο φύλα-κατά συνέπεια και οι γονείς του.
Ως γονείς οφείλετε να:
Παραμερίσετε ή να μεταθέσετε για αργότερα τις όποιες διαφορές έχετε μεταξύ σας
Καθησυχάσετε το παιδί και να του εξηγήσετε ότι οι διαφωνίες και οι τσακωμοί συμβαίνουν και είναι μέσα στη ζωή. Χρειάζεται να το διαβεβαιώσετε ότι ακόμη κι αν υπάρχουν καβγάδες οι γονείς του αγαπιούνται. Αυτό θα ξεδιαλύνει τη σύγχυση που αποκτά το παιδί και θα του προσφέρει συναισθηματική σταθερότητα
Συμφιλιωθείτε μπροστά του και να το διαβεβαιώσετε ότι το συγκεκριμένο φαινόμενο δύσκολα θα επαναληφθεί.
Μην παίρνετε το παιδί με το μέρος σας υπόσχοντάς του ανταλλάγματα. Το παιδί χάνει την εμπιστοσύνη του στους γονείς με αυτό τον τρόπο
Σεβαστείτε ότι το παιδί αποτελεί μέλος της οικογένειας και αν καβγαδίζετε μπροστά του είναι σα να το αγνοείτε και να του δείχνετε ότι δεν μετράει η επιθυμία του να μην καβγαδίζουν μπροστά του μην φέρνετε τα προβλήματα της δουλειάς σας στο σπίτι και να τα εκτονώνετε μπροστά στο παιδί σας με καβγά.
Ο εγωισμός προκαλεί καυγάδες. Ο εγωισμός καταστρέφει οικογένειες και παιδιά. Το σπιτικό χρειάζεται αγάπη, ταπείνωση και πνεύμα διακονίας.

Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι. Οι γονείς πρέπει να δοθούνε στην αγάπη του Θεού. Πρέπει να γίνουμε άγιοι κοντά στα παιδιά με την πραότητά τους, την υπομονή τους, την αγάπη τους. Να βάζουμε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμό κι αγάπη στα παιδιά. Και η χαρά που θα τους έλθει, η αγιοσύνη που θα τους έχει επισκεφθεί, θα εξακοντίσει στα παιδιά την Χάρη. Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών φταίνε γενικά οι γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβουλές, ούτε η πειθαρχία, ούτε η αυστηρότητα. Αν δεν αγιάζονται οι γονείς, αν δεν αγωνίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη και μεταδίδουν το κακό που έχουν μέσα τους. Αν οι γονείς δεν ζουν ζωή αγία, αν δεν μιλούν με αγάπη, ο διάβολος ταλαιπωρεί τους γονείς με τις αντιδράσεις των παιδιών. Η αγάπη, η ομοψυχία, η καλή συνεννόηση των γονέων είναι ό,τι πρέπει για τα παιδιά. Μεγάλη ασφάλεια και σιγουριά.

Τα φερσίματα των παιδιών έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων. Όταν τα παιδιά πληγώνονται απ’ την κακή μεταξύ των γονέων τους συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις και διάθεση, να προχωρήσουν στην πρόοδο. Κακοχτίζονται και το οικοδόμημα της ψυχής τους κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να γκρεμισθεί. Να σας πω και δύο παραδείγματα.

Είχαν έλθει δυο κοπελίτσες σ’ εμένανε κι η μια είχε κάτι πολύ άσχημα βιώματα και με ρωτούσαν που οφείλονται. Και τους είπα:

Είναι απ’ το σπίτι, απ’ τους γονείς σας.

Κι όπως την «έβλεπα» την μια, λέω:

 Εσύ απ’ την μητέρα σου τα έχεις κληρονομήσει αυτά.

 Κι όμως, λέει, οι γονείς μας είναι τόσο τέλειοι άνθρωποι. Είναι χριστιανοί, εξομολογούνται, μεταλαμβάνουν, που μπορεί να πει κανείς, ζήσαμε μέσα στη θρησκεία. Εκτός… αν φταίει η θρησκεία, απαντάει εκείνη.

Τους λέω:

Τίποτα δεν πιστεύω απ’ αυτά που μου λέτε. Εγώ ένα μόνο βλέπω, οι γονείς σας δεν τήνε ζουν τη χαρά του Χριστού.

Πάνω σ’ αυτό η άλλη είπε:

– Άκουσε, Μαρία, καλά λέει ο παππούλης, έχει δίκιο. Οι γονείς μας πάνε στον πνευματικό, στην Εξομολόγηση, στην Θεία Μετάληψη, ναι… Αλλά είχαμε ποτέ ειρήνη στο σπίτι; Ο πατέρας συνεχώς γκρίνιαζε με την μητέρας μας. Διαρκώς πότε ο ένας δεν έτρωγε, πότε ο άλλος δεν ήθελε να πάνε κάπου μαζί. Έχει δίκιο, λοιπόν, ο παππούλης.

 Πως τον λένε τον πατέρα σου; την ρωτάω.

Μου είπε.

 Πως την λένε την μητέρα σου;

Μου είπε.

 Ε, λέω, με την μητέρα σου δεν τα έχει καθόλου καλά μέσα σου.

Ακούστε με τώρα. Τη στιγμή που μου έλεγαν τον όνομα, έβλεπα τον πατέρα, έβλεπα την ψυχή του. Τη στιγμή που μου έλεγαν το όνομα της μητέρας, έβλεπα την μητέρα κι έβλεπα πως κοίταζε η κόρη την μητέρα της.

Κάποια άλλη μέρα ήλθε μια μητέρα με την μια της κόρη και μ’ επισκέφθηκαν. Ήταν στενοχωρημένη. Έκλαιγε με λυγμούς. Ένιωθε πολύ δυστυχισμένη.

 Τι έχεις; την ρωτάω.

 Είμαι απελπισμένη με την μεγάλη μου κόρη, η οποία έδιωξε τον άνδρα της απ’ το σπίτι και μας παραπλανούσε λέγοντας πολλά ψέματα.

 Τι ψέματα; της λέω.

Έδιωξε προ πολλού τον άνδρα της απ’ το σπίτι και δεν μας είπε τίποτα. Την ερωτούσαμε από τηλεφώνου, «τι κάνει ο Στέλιος;». «Καλά, μας απαντούσε, αυτή τη στιγμή πήγε να πάρει εφημερίδα». Κάθε φορά έβρισκε κάποια πρόφαση, ώστε να μην υποψιασθούμε τίποτα. Αυτό κράτησε δύο χρόνια. Μας το έκρυβε, που τον είχε διώξει. Προ ημερών το μάθαμε απ’ τον ίδιο, που τυχαία τον εσυναντήσαμε.

Της λέω, λοιπόν:

 Εσύ φταίεις. Εσύ κι ο άνδρας σου. Και πιο πολύ εσύ.

 Εγώ! που αγαπούσα τόσο τα παιδιά μου, που δεν έβγαινα απ’ την κουζίνα, που δεν είχα προσωπική ζωή, που τα οδηγούσα στον Θεό και στην Εκκλησία, που τα συμβούλευα στο καλό. Πώς φταίω εγώ;

Απευθύνθηκα στην άλλη κόρη, που ήταν παρούσα:

Εσύ τι λέεις;

 Ναι, μαμά, έχει δίκιο ο παππούλης, ποτέ μα ποτέ δεν φάγαμε γλυκό ψωμί απ’ τα μαλώματα που κάνατε μια ζωή με τον μπαμπά.

 Βλέπεις, που έχω δίκιο; Εσείς φταίτε, εσείς τα τραυματίζετε τα παιδιά. Δεν φταίνε εκείνα, υφίστανται, όμως, τις συνέπειες.

Δημιουργείται μία κατάστασις στην ψυχή των παιδιών εξαιτίας των γονέων τους, που αφήνει ίχνη μέσα τους για όλη τους τη ζωή. Η συμπεριφορά τους στη συνέχεια της ζωής τους, η σχέση με τους άλλους έχουν άμεση εξάρτηση απ’ τα βιώματα που φέρουν απ’ τα παιδικά τους χρόνια. Μεγαλώνουν, μορφώνονται, αλλά κατά βάθος δεν αλλάζουν. Αυτό φαίνεται και στις πιο μικρές εκδηλώσεις της ζωής. Επί παραδείγματι, σου συμβαίνει μια λαιμαργία, να θέλεις να τρώεις. Πήρες, έφαγες, βλέπεις κάτι άλλο, το θέλεις κι εκείνο, το θέλεις και τ’ άλλο. Αισθάνεσαι ότι πεινάεις, ότι άμα δεν φάεις, σε πιάνει μια λιγούρα, μια τρεμούλα. Φοβάσαι ότι θ’ αδυνατίσεις. Είναι κάτι ψυχολογικό, που έχει εξήγηση. Μπορεί, ας πούμε, να μην εγνώρισες πατέρα, να μην εγνώρισες μητέρα, να είσαι υστερημένος και πεινασμένος, φτωχός κι αδύνατος. Κι αυτό από πνευματικό γεγονός εκδηλώνεται αντανακλαστικώς ως αδυναμία του σώματος.

Στην οικογένεια βρίσκεται μεγάλο μέρος απ’ την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Για ν’ απαλλαγούν τα παιδιά από διάφορα εσωτερικά προβλήματα, δεν είναι αρκετές οι συμβουλές, οι εξαναγκασμοί, η λογική κι οι απειλές. Μάλλον γίνονται χειρότερα. Η διόρθωση γίνεται με τον εξαγιασμό των γονέων. Γίνεται άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας. Η αγιότητα των γονέων απαλλάσσει τα παιδιά απ’ τα προβλήματα. Τα παιδιά θέλουν κοντά τους ανθρώπους αγίους, με πολλή αγάπη, που δεν θα τα φοβερίζουν, ούτε θα περιορίζονται στη διδασκαλία, αλλά θα δίδουν άγιο παράδειγμα και προσευχή. Να προσεύχεσθε οι γονείς σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς τον Χριστό και ν’ αγκαλιάζετε τα παιδιά σας μυστικά. Κι όταν κάνουν αταξίες, να παίρνετε παιδαγωγικά μέτρα, αλλά να μην τα πιέζετε. Κυρίως να προσεύχεσθε.

Πολλές φορές οι γονείς, και κυρίως η μητέρα, πληγώνουν το παιδί γι’ αταξία που έκανε και το μαλώνουν υπερβολικά. Τότε αυτό πληγώνεται. Ακόμη κι αν δεν το μαλώσεις εξωτερικά και μέσα σου το μαλώσεις κι αγανακτήσεις ή το κοιτάξεις άγρια, το παιδί το καταλαβαίνει. Νομίζει ότι η μητέρα δεν το αγαπάει. Ρωτάει την μάνα:

 Μ’ αγαπάς, μαμά;

 Ναι, παιδί μου.

Αλλά  αυτό δεν πείθεται. Έχει πληγωθεί. Η μητέρα το αγαπάει, θα το χαϊδέψει μετά, αλλά αυτό θα κάνει το κεφάλι πίσω. Δεν δέχεται το χάδι, το νομίζει υποκρισία, γιατί έχει πληγωθει.

Ἡ ἔννοια τῆς τελειότητας

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του Ἀθανάσιος Καλαμαρινός.

 

Ο Ἀθανάσιος Καλαμαρινός πρόσθεσε μια νέα φωτογραφία στο άλμπουμ: ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ.

27 Ιανουαρίου στις 9:13 μ.μ. ·

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΙΑ ΖΩΗ; (Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης)
Ἡ ἔννοια τῆς τελειότητας
Μοῦ ζήτησες, ἀγαπητέ μου, νὰ σοῦ περιγράψω ποιὸς εἶναι ὁ τέλειος βίος σύμφωνα μὲ ἕνα πρότυπο, γιὰ νὰ προσβλέπεις σ’ αὐτό, ἔτσι ὥστε ἂν βρεθεῖ μὲ τὴν περιγραφὴ αὐτὸ τὸ ὁποῖο ζητᾶς, νὰ ἐφαρμόσεις στὴ ζωή σου τὸ ἀγαθὸ πού σου γνωστοποιήθηκε. Ἀλλὰ ἐγὼ δυσκολεύομαι ἐξίσου καὶ γιὰ τὰ δυό. Ἐπειδὴ νομίζω ὅτι εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μου τὸ καθένα ἀπ’ αὐτὰ τὰ δυό, τόσο το νὰ περιγράψω μὲ τὰ λόγια τὴν τελειότητα, ὅσο καὶ τὸ νὰ δείξω στὴ ζωὴ αὐτὸ ποὺ θὰ σκεφθεῖ ὁ νοῦς. Καὶ μὴ νομίσεις ὅτι αὐτὴ ἡ ἀδυναμία εἶναι μόνο δική μου. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ προχώρησαν πολὺ στὴν ἀρετή, ὁμολογοῦν πὼς κάτι τέτοιο τοὺς εἶναι ἀκατόρθωτο. Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ δώσω τὴν ἐντύπωση, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ ψαλμωδοῦ, ὅτι «φοβᾶμαι ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει φόβος» (Ψάλμ. 13, 5), θὰ σοῦ ἐκθέσω σαφέστερα αὐτὸ ποὺ θέλω.....
Συνεχίζεται»http://orthopraxiaa.blogspot.gr/2016/01/blog-post_27.html

Όσιος Ζήνων ο Ταχυδρόμος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ.

 

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ

9 Φεβρουαρίου στις 7:55 μ.μ. ·

www.monastiriaka.gr
Εορτάζει στις 10 Φεβρουαρίου ο Όσιος Ζήνων ο Ταχυδρόμος.
Ο Όσιος Ζήνων καταγόταν από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και ήταν γιος πλουσίων και ευγενών γονέων. Επί βασιλέως Ουάλη (364 - 374 μ.Χ.) έκανε χρέη διακοσμητή των γραμμάτων του. Ο αυτοκράτορας Ουάλης υποστήριζε τους αιρετικούς Αρειανούς, και είναι εκείνος ο οποίος προσπάθησε να πιέσει δια του έπαρχου Μοδεστού τον Μέγα Βασίλειο, αναγκάστηκε όμως να υποχωρήσει από την σθεναρή στάση του Αγίου Ιεράρχου. Ο Άγιος Ζήνων, μολονότι ζούσε σε τέτοια ατμόσφαιρα, διατήρησε ακέραιο το Ορθόδοξο φρόνημά του.
Όταν πέθανε ο Ουάλης, αμέσως ο Ζήνων έριξε τη στρατιωτική ζώνη και αφού βρήκε ένα μεγάλο τάφο (πολλούς τέτοιους τάφους είχε το βουνό της Αντιοχείας) μπήκε μέσα σ' αυτόν και καθάριζε την ψυχή του με αυστηρότατη άσκηση. Το στρώμα του ήταν μια στοίβα από χορτάρια πάνω σε πέτρες. Ήταν ντυμένος με ένα τριμμένο ράσο· η τροφή του ήταν λίγο ψωμί, που του έφερνε κάθε δύο μέρες κάποιος φίλος του και το νερό το έφερνε από πολύ μακριά ο ίδιος. Έτσι πήρε πολλή χάρη από τον Θεό. Γι' αυτό, λέγεται, όταν επέδραμαν στον τόπο εκείνο οι Ίσαυροι και σκότωναν πολλούς ασκητές, ο Ζήνων με την προσευχή του τους τύφλωσε, με αποτέλεσμα αυτοί να μη βλέπουν την πόρτα του κελιού του.
Έτσι άγια αφού έζησε ο Ζήνων, σε βαθιά γεράματα παρέδωσε τη δίκαια ψυχή του στον Θεό. http://www.saint.gr/1206/saint.aspx

Θανατηφόρος ιός

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

«διέφυγε» από αμερικανικό εργαστήριο στην Ουκρανία και σπέρνει τον...

Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες τουλάχιστον 20 Ουκρανοί στρατιώτες έχουν πεθάνει και 200 ακόμη νοσηλεύονται ύστερα από ατύχημα διαρροής ιού

apocalypsejohn.com|Από ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Σε υπόθεση θρίλερ με απρόβλεπτες εξελίξεις για όλη την Ευρώπη, ενδεχομένως και ευρύτερα, εξελίσσεται η υπόθεση της διασποράς θανατηφόρου ιού από εργαστήριο του αμερικανικού Στρατού στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες τουλάχιστον 20 Ουκρανοί στρατιώτες έχουν πεθάνει και 200 ακόμη νοσηλεύονται ύστερα από ατύχημα διαρροής ιού επονομαζόμενου ως «California Flu» από αμερικανικό εργαστήριο κοντά στο Χάρκοβο, της Α. Ουκρανίας.
Σύμφωνα με το  Donbass News International: «Περισσότεροι από 20 Ουκρανοί στρατιώτες έχουν πεθάνει και 200 ακόμη νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση ύστερα από την ταχύτατη διάδοση ενός νέου θανατηφόρου ιού ο οποίος φαίνεται να είναι ανθεκτικός και να μην επηρεάζεται από κανένα γνωστό αντιβιοτικό. Σύμφωνα με τις υπηρεσίες ασφαλείας της δημοκρατίας του Ντονετσκ ο ιός “ Californian Flu” διέρρευσε από το ίδιο μέρος όπου γινόταν η έρευνα. Το εργαστήριο βρίσκεται κοντά στο Χάρκοβο όπου εδρεύουν ειδικοί του αμερικανικού Στρατού».
Το γεγονός για την διασπορά του επικίνδυνου ιού  επιβεβαιώθηκε και από τον υποδιοικητή του Στρατού της δημοκρατίας το Ντόνετσκ αντιστράτηγο Eduard Basurin, όπως μπορείτε να δείτε στο πρώτο βίντεο.
Οι πρώτες πληροφορίες για την υπόθεση ήρθαν στο φως της δημοσιότητας στις 12 Ιανουαρίου μετά από δηλώσεις του  Basurin:
«Σύμφωνα με πληροφορίες του ιατρικού σώματος του ουκρανικού Στρατού έχει διαπιστωθεί επιδημία ανάμεσα στο στρατιωτικό προσωπικό. Σύμφωνα με το ιατρικό προσωπικό ο ιός ξεκινά με απότομο πυρετό που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά τις αντιβιώσεις και μετά από διάστημα δύο ήμερων ο ασθενής καταλήγει. Μέχρι στιγμή από τον άγνωστο αυτό ιό έχουν πεθάνει 20 στρατιώτες και το όλο θέμα γίνεται προσπάθεια να κρατηθεί κρυφό από τον ουκρανικό Στρατό», είχε αναφέρει ο ανώτατος στρατιωτικός.
Στις 22 Ιανουαρίου η διάδοση του ιού καθίσταται μεγαλύτερη και μη ελεγχόμενη: «Συνεχίζουμε να καταγράφουμε τα δεδομένα μιας νέας επιδημίας που δεν θεραπεύεται ανάμεσα στις τάξεις του ουκρανικού Στρατού», ανέφερε το γραφείο πληροφοριών του Ντόνετσκ.
«Από την αρχή της εβδομάδας περισσότεροι από 200 Ουκρανοί στρατιώτες νοσηλεύονται σε διάφορα νοσοκομεία, πολιτικά και στρατιωτικά στο Χάρκοβο και το Ντνιπροπετρόφσκ. Είναι απαραίτητο να επαναλάβουμε ότι οι πληροφορίες του γραφείου μας αναφέρουν ότι η έρευνα για τον ιό πραγματοποιείται σε ένα ιδιωτικό εργαστήριο 30 χλμ. από την πόλη του Χαρκόβου και σε αυτήν είναι αναμεμειγμένοι ειδικοί του αμερικανικού Στρατού. Κατά την εκτίησή μας είναι από εκεί που διέρρευσε ο θανατηφόρος ιός», λένε οι υπηρεσίες πληροφοριών του Ντόνετσκ.
Φαίνεται όμως πως η διάδοση του ιού είναι ταχύτατη στην Α. Ουκρανία και ήδη στο Κραματόρσκ έχουν καταγραφεί πολλά κρούσματα με το ιατρικό προσωπικό να είναι ανήμπορο να κάνει κάτι καθώς κανένα αντιβιοτικό δεν φαίνεται ικανό να αντιμετωπίζει το ιό, ενώ όλες οι απαραίτητες πληροφορίες για αυτόν βρίσκονται στην άλλη πλευρά της γραμμής αντιπαράθεσης.
Πηγή: pronews.gr

Read more http://apocalypsejohn.com/thanatiforos-ios-diefige-amerikaniko-ergastirio-oukrania-sperni-thanato/

 

ΗΡΠΑΓΗ Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του Ἀθανάσιος Καλαμαρινός.

25 Ιανουαρίου στις 10:25 μ.μ. ·

‎Ἀθανάσιος Καλαμαρινός‎ έως ΟΣΙΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΙΓΙΝΗΣ

25 Ιανουαρίου στις 9:34 μ.μ. ·

ΗΡΠΑΓΗ Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΕΒΗ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ
«Είπε κάποιος από τους αγίους Γέροντας, ότι μίαν φοράν όπου ήμουν εις το κελλίον μου, μου ήλθε λύπη, ακηδία και κακή καρδία και επήγα προς κάποιον Γέροντα, όπου ήτον άγιος άνθρωπος, και τον εχαιρέτησα παρακαλώντας τον να μου ειπή κανένα λόγον ωφελείας, δια να στραφή η ταλαίπωρος ψυχή μου από την αμέλειαν και την ακηδίαν εκείνην όπου είχα, προς τα καλά και σωτήρια της αρετής και της αγιότητος έργα.
Ο δε Γέρων εκείνος ο άγιος και θαυμαστός, επειδή ήτον θεοφόρος και ωδηγείτο υπό της θείας χάριτος εις το να πράττη το θέλημα του Θεού εις την ζωήν του, μου εδιηγήθηκε πολλά γλυκύτατα και σωτήρια λόγια όπου ήσαν ικανά και άξια να στηρίζουν και να οικοδομούν κάθε ψυχήν και να την προτρέπουν με φιλοτιμίαν να πορεύεται την οδόν της μετανοίας.
Εστερεώθη η καρδία μου και ευχαρίστησα τον Θεόν. Κατόπιν ηρώτησα τον Γέροντα να μου ειπή περί καθαράς και ειρηνικής και αγίας προσευχής. Και αποκριθείς ο άγιος Γέρων είπεν:... http://353agios.blogspot.gr/2016/01/blog-post_23.html

 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ: ΗΡΠΑΓΗ Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΕΒΗ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ

353agios.blogspot.com|Από Ιστολόγιο ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

 

«Είπε κάποιος από τους αγίους Γέροντας, ότι μίαν φοράν όπου ήμουν εις το κελλίον μου, μου ήλθε λύπη, ακηδία και κακή καρδία και επήγα προς κάποιον Γέροντα, όπου ήτον άγιος άνθρωπος, και τον εχαιρέτησα παρακαλώντας τον να μου ειπή κανένα λόγον ωφελείας, δια να στραφή η ταλαίπωρος ψυχή μου από την αμέλειαν και την ακηδίαν εκείνην όπου είχα, προς τα καλά και σωτήρια της αρετής και της αγιότητος έργα.

Ο δε Γέρων εκείνος ο άγιος και θαυμαστός, επειδή ήτον θεοφόρος και ωδηγείτο υπό της θείας χάριτος εις το να πράττη το θέλημα του Θεού εις την ζωήν του, μου εδιηγήθηκε πολλά γλυκύτατα και σωτήρια λόγια όπου ήσαν ικανά και άξια να στηρίζουν και να οικοδομούν κάθε ψυχήν και να την προτρέπουν με φιλοτιμίαν να πορεύεται την οδόν της μετανοίας. 

Εστερεώθη η καρδία μου και ευχαρίστησα τον Θεόν. Κατόπιν ηρώτησα τον Γέροντα να μου ειπή περί καθαράς και ειρηνικής και αγίας προσευχής. Και αποκριθείς ο άγιος Γέρων είπεν: Μίαν φοράν εις τον καιρόν της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής έτυχε και εσηκώθηκα από τον ύπνον πριν από το μεσονύκτιον. Και πρώτον μεν επροσκύνησα έως εδάφους μετά φόβου και σεβασμού και αγάπης τον υπό πάντων των ευσεβών και ορθοδόξου Χριστιανών προσκυνούμενον Θεόν. Έπειτα υψώσας τας χείρας μου και τους οφθαλμούς μου εις τον ουρανόν προσηυχόμην επί πολλάς ώρας. Και όσον μου ήτο δυνατόν προσηυχόμην με πολλήν κατάνυξιν και με δάκρυα εις τους οφθαλμούς. Και μοι εφαίνετο -καθώς είναι και η αλήθεια- ότι συνωμίλουν νοητώς και χωρίς λάλημα της φωνής μετά του αγαπητού και πολυποθουμένου μου Θεού. Συνέβη λοιπόν τότε, εις τον καιρόν της προσευχής μου εκείνης -καθώς με εφάνη- ότι ηρπάγη ο νους μου, και ανέβη, και απέρασεν αυτόν τον φαινόμενον ουρανόν και ευρέθη μέσα εις κάποιαν πόλιν μεγάλην και πολυάνθρωπον. Το δε κάλλος της πόλεως εκείνης καθώς είναι, λογιάζω ότι δεν δύναται νους ανθρώπου να το ειπή και να το παραστήση καθώς πρέπει, πλην όσον δύναται ο νους μου και η γλώσσα μου να διηγηθώ: δια την ευμορφίαν και ευπρέπειαν όπου είχον τα τείχη της πόλεως εκείνης της ουρανίου. δια τον πολύτιμον και μεγαλοπρεπή στολισμόν όπου είχον αι θύρες της, δια την λαμπροτάτην και χρυσοειδή θεωρίαν όπου είχεν το έδαφός της, και δια όλην την άλλην θαυμαστήν σύνθεσιν και τεχνουργίαν, της οποίας τεχνίτην και δημιουργόν ελογίαζα τον Θεόν. Ο δε πολύς και περισσός λαός και κόσμος, το πλήθος των ανθρώπων όπου ήσαν εκεί δεν είχαν μετρημόν ουδέ λογαριασμόν. Και ήσαν όλοι εστεφανωμένοι τας κεφαλάς, και εστολισμένοι με κάλλος, και με λαμπράς ενδυμασίας. Το δε είδος και η στολή ενός εκάστου δεν ήτον ομοία εις όλους, αλλ' ήτο πολλών λογιών. Άλλων δηλαδή οι στέφανοι ήσαν ωσάν από γυαλί καθαρώτατον και λαμπροί ως κρύσταλλον. Άλλων ήσαν αργυροειδείς. άλλων χρυσοειδείς και εκ λίθων πολυτίμων. και άλλων μαργαροειδείς. Και εις την ενδυμασίαν επίσης συνέβαινεν το όμοιον με τους στεφάνους. έβλεπον ενδυμασίας πολλών λογιών με διάφορα και πολύτροπα χρώματα. Εφορούσαν δηλ. οι μακάριοι κάτοικοι της πόλεως εκείνης της ουρανίου, στολάς και στεφάνους όχι μόνον από τες τιμημένες ύλες του χρυσίου και του αργυρίου και των πολυτίμων λίθων, αλλά και ωσάν από σιδήρου και χαλκού και μολύβδου εφαίνετο ότι είχον υφασμένες και πλεγμένες μερικοί τες στολές αυτών και τους στεφάνους, αναλόγως της πνευματικής αυτών καταστάσεως. Ταύτα βλέποντας εγώ εθαύμαζον και με εφάνη καλόν να ερωτήσω κάποιους από εκείνους τους φορούντας τους στεφάνους να με ειπούν τι λογής αρετήν είχον κατορθώσει εις τον κόσμον με το πολυπαθές σώμα των, και ποία ήτο η θαυμαστή και θεάρεστος εργασία των και κατηξιώθησαν να έλθουν εις εκείνην την αξιοθαύμαστον και πολυαγαπημένην πόλιν, δια να έχουν τόσην τιμήν και δόξαν. Αυτά συλλογιζόμενος επλησίασα εις έναν από εκείνους τους λαμπροφορεμένους όπου έβλεπα, του οποίου η στολή και ο στέφανος ήσαν ωσάν από τας χρυσοειδείς ακτίνας του ηλίου, και τον ηρώτησα. άρχοντά μου τιμημένε και υπέρλαμπρε, ειπέ μοι. εις την δόξαν σου αυτήν και την λαμπρότητα πώς εισήλθες; Ποίον ήτο το ύψος της κατά Θεόν αρετής σου εις την πρόσκαιρον ζωήν δια το οποίον τόσον υπέρλαμπρα εδώ ετιμήθης; Και αποκριθείς εκείνος μοι είπεν: Εγώ, αδελφέ μου ήμουν πτωχός και ταλαίπωρος και ασθενής και αδύνατος και χωλός από μικράς ηλικίας. Και επειδή υπέμεινα μετά ευχαριστίας την σιδηράν κάμινον της πτωχείας και την πολυχρόνιον της ασθενείας ταλαιπωρίαν χωρίς γογγυσμού, δι' αυτό μου εδόθη παρά του φιλανθρώπου Θεού να έχω μετά θάνατον αυτήν την δόξαν και την λαμπρότητα, όπου βλέπεις. Τότε αφήκα αυτόν και ήλθον προς άλλον, του οποίου η μεν όψις ήτο ωσάν τον λαμπρόν αυγερινόν, η δε ενδυμασία και ο στέφανός του ήτον από μαργαρίτας και άλλους πολυτίμους λίθους εστολισμένα. Ηρώτησα λοιπόν και αυτόν ωσάν και τον πρώτον, και απεκρίθη και μου είπε: Εγώ, αδελφέ, ήμουν καλόγερος εις την πρόσκαιρον ζωήν, και αφού άρχισα την μοναχικήν πολιτείαν έως τέλους καλά εκοπίασα με τους κόπους της ασκήσεως και με ανδρείαν και υπομονήν εκαρτέρησα τους πειρασμούς και τις θλίψεις της ασκητικής ζωής. Αλλ' εις το τέλος εδελεάσθηκα από τους εκ δεξιών λογισμούς και εχειροτονήθην επίσκοπος. Όμως πάλιν φοβηθείς τον Θεόν οικονόμησα και εκυβέρνησα καλά με ευσέβειαν και ευλάβειαν τα της αρχιερωσύνης, και δι' αυτό ωσάν εχωρίσθην από το σώμα μου ήλθον εδώ και έλαβον παρά του φιλανθρώπου Θεού την δόξαν αυτήν όπου βλέπεις εις τον τόπον αυτόν της χαράς και ευφροσύνης. Εάν όμως δεν είχον στέρξει το αξίωμα της Αρχιερωσύνης, και εάν είχα αποστραφή την πρόσκαιρον εκείνην δόξαν του κόσμου, θα ήμουν τώρα και εγώ όλος φως, και όλος ενδεδυμένος τον ήλιον, καθώς εκείνος ο αδελφός με τον οποίον ομίλησες προτύτερα. Τότε αφήνοντας και αυτόν τον σεβάσμιον Γέροντα επήγα προς κάποιον άλλον όπου εφόρει στέφανον αργυρούν, και το πρόσωπόν του ήτο λαμπρόν και χαριέστατον και η ενδυμασία του ήτο λευκή ωσάν το χιόνι καθώς δέχεται τας ακτίνας του ηλίου. Ηρώτησα και αυτόν να μου ειπή ποίαν αρετήν είχε κατορθώσει εις τον κόσμον. Και αποκριθείς μου είπεν: Εγώ αδελφέ ήμουν άνθρωπος λαϊκός εις την ζωήν εκείνην, εξοικονομών τον άρτον μου και τα απαραίτητα προς το ζην με τον ιδρώτα του προσώπου μου, καθώς επρόσταξεν ο Θεός. Και ελθών εις ηλικίαν έλαβον γυναίκα νόμιμον κατά τας ευλογίας της Εκκλησίας, και απέκτησα τέκνα όσα έδωκεν ο Θεός, και εις όλην μου την ζωήν άλλην γυναίκα δεν εγνώρισα. Και με την χάριν του Χριστού πορευόμενος κανένα δεν επείραξα, κανένα δεν ηδίκησα, κανένα δεν επίκρανα, κανένα δεν εσυκοφάντησα. ελεημοσύνην έκαμνα όσον ημπορούσα. από την Εκκλησίαν και από τα άγια Μυστήρια δεν έλειπα και με φόβον Θεού και αγάπην των συνανθρώπων μου απέρασα την ζωήν μου. Δι' αυτό και όταν δια του θανάτου εχωρίσθηκα από το σώμα μου ήλθον, Θεού βουλήσει, εις τον τόπον αυτόν και εις την ανάπαυσιν αυτήν όπου με βλέπεις μετά των Δικαίων. Τότε, αφήνοντας και αυτόν επήγα προς δύο άλλους όπου έστεκαν μαζί και είχον ο μεν ένας ωσάν από σίδηρον πλεγμένον τον στέφανόν του, ο δε άλλος ωσάν από χαλκόν, και η όψις των ήτον εις το κατά φύσιν, καθώς φαίνονται εις τον κόσμον αυτόν όλοι οι άνθρωποι. Τα δε ενδύματά των ήσαν εις την μέσην τάξιν. ούτε εντελώς λερωμένα, ούτε πάλιν, ακάθαρτα, αλλά ωσάν να ήτον πλυμμένα. Και όταν τους ερώτησα τι έκαμαν εις την ζωήν, απεκρίθησαν και με είπαν: Ημείς, αδελφέ, ήμεθα κακότροποι άνθρωποι εις την ζωήν και κατά πολύ αμαρτωλοί. καμμίαν αμαρτίαν δεν αφήκαμεν όπου να μην την πράξωμεν. Και επειδή δεν αφήναμεν με το καλόν τες αμαρτίες μας, ήλθεν ο θάνατος με την προσταγήν του Θεού να μας κόψη ωσάν άκαρπα δένδρα και να μας παραπέμψη εις το πυρ το αιώνιον. Όμως, τότε την ώραν του θανάτου, εβάλαμεν εις τον νουν μας την πολλήν ευσπλαγχνίαν του Θεού και το αμέτρητον έλεος του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όπου λέγει δια του προφήτου: «Και μετά ταύτα πάντα επίστρεψον». Και πάλιν αλλού όπου λέγει: «Ου θελήσει θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν». Δια ταύτα και ημείς, επέσαμεν εις μετάνοιαν αληθινήν με ταπείνωσιν και συντετριμμένην καρδίαν και με το φάρμακον της εξομολογήσεως ευρήκαμεν την ιατρείαν της ψυχής μας. Εδώσαμεν δε λόγον εις τον Θεόν με όλην την δύναμιν της ψυχής μας να παύσωμεν τελείως τες αμαρτίες μας, όχι μόνον να μην τες ξαναπράξωμεν αλλά μήτε να τες ξαναεπιθυμήσωμεν. Και με τοιαύτας σταθεράς υποσχέσεις εστερεώσαμεν την μετάνοιάν μας προς τον Πανάγαθον Θεόν, παρακαλούντες την Παναγίαν Θεοτόκον και πάντας τους Αγίους να βοηθήσουν εις την απόφασίν μας να μη στρέψωμεν εις τα οπίσω. Αλλά, πώς να σου διηγηθώμεν, αδελφέ, την άπειρον ευσπλαχνίαν του Ουρανίου Πατρός την οποίαν έδειξεν εις ημάς και ανά πάσαν στιγμήν δεικνύει εις όλους τους αμωρτωλούς, αναμένων την μετάνοιάν τους και δίδων εις τον καθένα χωριστά και εις όλους μαζί αφορμήν και τρόπους και ευκαιρίες επιστροφής και διορθώσεως! Καθώς δεν έχουν μετρημόν τα φύλλα των δένδρων και η άμμος της θαλάσσης, ομοίως δεν έχει μετρημόν και το έλεος του Θεού όπου απλώνει εις τον αμαρτωλόν παρακαλώντας τον με την χάριν του να συνέλθη και να μετανοήση έστω και την ενδεκάτην ώραν της ζωής του, έστω ολίγον προ του θανάτου του, καθώς ο ληστής επάνω εις τον Σταυρόν. Αυτά τα παρηγορητικά λόγια μου είπον οι αδελφοί εκείνοι, οι οποίοι αν και υπήρξαν κατά πολύ αμαρτωλοί εις την ζωήν αυτών, όμως εις το τέλος φοβηθέντες την κόλασιν και ελπίσαντες εις το θείον έλεος έπλυναν την στολήν της ψυχής των με τα δάκρυα της μετανοίας και λυτρωθέντες της κολάσεως εισήλθον εις τον τόπον της αιωνίου αναπαύσεως. Αυτά μου είπεν ο άγιος εκείνος Γέρων της ερήμου και έπειτα έσκυψε την κεφαλήν κάτω και εστέναξεν από καρδίας. Εγώ ακούοντας εκείνον τον στεναγμόν εσυλλογίστηκα με πολλήν ταπείνωσιν και είπα εις εαυτόν: Αλλοίμονον εις εμέ και εις τους κατ' εμέ αμαρτωλούς! Αν αυτός ο άγιος Γέρων αναστενάζει τόσον βαθέως, παρ' ότι ο Θεός τον ηξίωσε να ιδή και να θαυμάση τόσα θαυμαστά του άλλου κόσμου, πόσον πρέπει να αναστενάζω και να δακρύω και να μετανοώ καθ' ημέραν και ώραν εγώ δια τες αμαρτίες μου; Τότε τον ηρώτησα δια τελευταίαν φοράν να μου ειπή δι' εκείνον τον βαθύν στεναγμόν. Και ο τίμιος Γέρων καθώς εσήκωνεν την ολόλευκον κεφαλήν του με τους δακρυσμένους οφθαλμούς επρόσθεσεν έναν ακόμη στεναγμόν και με κατανυκτικήν φωνήν μου είπεν: 

Δεν ημπορώ, αδελφέ, να λησμονήσω τα όσα είδα και άκουσα εις την άνω εκείνην Ιερουσαλήμ, από τα οποία δεν σου εδιηγήθηκα ουδέ ένα χιλιοστόν. Στενάζω και θρηνώ δια την αμέλειάν μου και δια την σκληροκαρδίαν και αμετανοησίαν των συνανθρώπων μου, όπου ο Πανάγαθος, μας έχει ετοιμάσει τα κάλλη του Παραδείσου και ημείς οι ταλαίπωροι και εσκοτισμένοι δεν θέλομεν να αφήσωμεν τες αμαρτίες μας και τες κακές επιθυμίες μας, τες πλεονεξίες και αδικίες και τους φθόνους και τες μνησικακίες μας να μετανοήσωμεν από καρδίας και να συμφιλιωθώμεν με τον Θεόν και τους συνανθρώπους μας δια να αξιωθώμεν και ημείς της χαράς εκείνης των σωζομένων».

Ένα Αγιορείτικο γράμμα. Εκ του περιοδικού "Ο Όσιος Φιλόθεος της Πάρου". Τεύχος 5 Μάιος - Αύγουστος 2002. Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη.