Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Η ιστορία του Μαραθωνίου Δρόμου

 
Στην αρχαιότητα ο Μαραθώνιος δεν υπήρχε ως άθλημα, ούτε και κάποιο παρόμοιο αγώνισμα. Ο πρώτος Μαραθώνιος δρόμος έγινε στις 10 Μαρτίου 1896, κατά τη διάρκεια των Α’ Πανελληνίων Αγώνων Στίβου...
sansimera.gr
Η είσοδος του Λούη στο Ολυμπιακό στάδιο, το 1896
Η είσοδος του Λούη στο Ολυμπιακό στάδιο, το 1896
Αγώνισμα δρόμου μεγάλης αποστάσεως (42.195 χλμ.), που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων από την πρώτη διοργάνωση το 1896 στην Αθήνα. Μαζί με τα 100 μ. είναι τα δύο πιο δημοφιλή αγωνίσματα του στίβου.
Στην αρχαιότητα ο Μαραθώνιος δεν υπήρχε ως άθλημα, ούτε και κάποιο παρόμοιο αγώνισμα. Η ιδέα για την καθιέρωσή του ανήκει στον γάλλο φιλόλογο Μισέλ Μπρεάλ (1832-1915), ο οποίος έπεισε τον φίλο του Πιερ ντε Κουμπερντέν να το συμπεριλάβει στο πρόγραμμα των Α' Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, σε ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων κατά των Περσών στον Μαραθώνα (490 π.Χ.), την οποία ανήγγειλε στους Αθηναίους ο ημεροδρόμος Φειδιππίδης με την κραυγή «Νενικήκαμεν», προτού αφήσει την τελευταία του πνοή και αφού είχε διανύσει τρέχοντας την απόσταση από το πεδίο της μάχης στον Μαραθώνα στην Αθήνα.
Ο πρώτος Μαραθώνιος δρόμος έγινε στις 10 Μαρτίου 1896, κατά τη διάρκεια των Α' Πανελληνίων Αγώνων Στίβου και ήταν αγώνας πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Νικητής αναδείχθηκε ο Χαρίλαος Βασιλάκος με 3 ώρες και 18 λεπτά, ενώ ο μετέπειτα νικητής των Ολυμπιακών Αγώνων, ο θρυλικός Σπύρος Λούης τερμάτισε πέμπτος. Ο 23χρονος νερουλάς από το Μαρούσι πήρε τη ρεβάνς λίγες ημέρες αργότερα, στις 29 Μαρτίου, όταν κέρδισε τον πρώτο Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων με επίδοση 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα.
Από τότε, ο Μαραθώνιος άρχισε να κερδίζει συνεχώς σε δημοτικότητα και σήμερα είναι ένα από τα δημοφιλέστερα αθλήματα του στίβου. Αγώνες Μαραθωνίου δρόμου διεξάγονται όχι μόνο στο πλαίσιο των μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων, αλλά και μεμονωμένοι, με μαζική συμμετοχή αθλουμένων (Μαραθώνιος Βοστώνης, Λονδίνου, Αθήνας κλπ).
Η διαδρομή του Μαραθωνίου δεν ήταν από την αρχή σταθερή. Οι μαραθωνοδρόμοι στην Αθήνα έτρεξαν γύρω στα 40 χιλιόμετρα, όπως και στους επόμενους αγώνες. Το 1924 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή καθιέρωσε την απόσταση των 42.195 μέτρων, δηλαδή τη διαδρομή που διέτρεξαν οι δρομείς από τη βασιλική εξέδρα μέχρι το στάδιο κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 1908.
Το αγώνισμα του Μαραθωνίου διεξάγεται σε δημόσιο ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Επίσημα εθνικά ή παγκόσμια ρεκόρ δεν αναγνωρίζονται από την IAAF, διότι το αγώνισμα διεξάγεται σε διαφορετικές εδαφολογικές συνθήκες. Την καλύτερη επίδοση στους άνδρες έχει σημειώσει ο κενυάτης Γουίλσον Κίπσανγκ με 2 ώρες, 3 λεπτά και 23 δευτερόλεπτα (28 Σεπτεμβρίου 2013), ενώ στις γυναίκες η επίδοση της βρετανίδας Πόλα Ράντκλιφ με 2 ώρες, 15 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα αντέχει από το 2003. Τα αντίστοιχα ελληνικά ρεκόρ κατέχουν ο Σπύρος Ανδριόπουλος (ΑΠΣ Πάτραι) με 2:12.04 (9 Οκτωβρίου 1988) και η Μαρία Πολύζου (Πανελλήνιος ΓΣ) με 2:33.40 (23 Αυγούστου 1998). Την καλύτερη επίδοση στην ιδιαίτερα δύσκολη κλασική διαδρομή (Τύμβος Μαραθώνα - Παναθηναϊκό Στάδιο) κατέχει ο Ιταλός Στέφανο Μπαλντίνι με 2:10:55 από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004. Στους ίδιους αγώνες σημειώθηκε και η κορυφαία γυναικεία επίδοση από τη γιαπωνέζα Μιζούκι Νογκούτσι με 2:26:20.
Ο πρώτος διεθνής μαραθώνιος επί της κλασικής διαδρομής έγινε στις 2 Οκτωβρίου 1955, αν και η απόφαση προϋπήρχε από το 1938. Ο αγώνας έγινε με τη συμμετοχή 21 αθλητών (12 Έλληνες, 4 Αιγύπτιοι, 2 Γιουγκοσλάβοι και από ένας Ιταλός, Γερμανός και Φινλανδός) και νικητής αναδείχθηκε ο φιλανδός Βέικο Κάρβονεν με 2:27:30.

Μια κρυφή πόρτα

 
Εκδόσεις Μεταίχμιο - Ekdoseis Metaixmio
Μια κρυφή πόρτα βγάζει στη φθορά της καθημερινότητας. Και το ξεχασμένο παρελθόν επιστρέφει και εκτροχιάζει τη ζωή. Η κρυφή πόρτα. Το νέο μυθιστόρημα του Αλέξη Πανσέληνου μόλις κυκλοφόρησε!
Διαβάστε εδώ τις πρώτες σελίδες: http://bit.ly/panselinos-flipbook
‪#‎NewFromMetaixmio‬

Η ιστορία της λέξης Μόρφωση

 
Ένα site επιστήμης και φιλοσοφίας με στόχο τη δόμηση ενός αξιακού συστήματος, το οποίο, σεβόμενο τη διαφορετικότητα της προσωπικότητας, θα λειτουργήσει ως άξονας για τη δημιουργία καλών σχέσεων σε όλους τους τομείς της ζωής. Φιλοσοφία |…
lecturesbureau.gr

Η ιστορία της λέξης Μόρφωση

Παιδεία είναι η μόρφωση για ν’ αποκτά ο αμόρφωτος νέα μορφή· εύμορφη, όμορφη.
Μορφώνω σημαίνει δίνω μορφή, σχήμα, σε κάτι α-σχημάτιστο, α-διαμόρφωτο, α-διάπλαστο.
Παιδί, για πολλούς παιδαγωγούς, είναι το α-διάπλαστο ον που δια-πλάθεται με την κατάλληλη αγωγή όσο να αποκτήσει ευμορφία· μόρφωση· ομορφιά. Η «πρώτη, ζωντανή ύλη» του παιδιού, «το υπόστρωμά» του θεωρείται «εύπλαστο». Η «ύλη» του, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι «εκμαγείο» που μορφοποιείται διαρκώς, όσο να πάρει την τελική μορφή. Το είδος, το ορισμένο είδος το ανθρώπου. Αυτό γίνεται με τη συνεχιζόμενη μορφοποίηση καθώς αναπτύσσονται όλες οι λανθάνουσες ιδιότητες του παιδιού με:
Τη διδασκαλία της γλώσσας, που αναπτύσσει τις νοητικές ικανότητές του (γραφή – ανάγνωση).
Τη διδασκαλία των αριθμών που καλλιεργεί την ευφυΐα του.
Την κατάλληλη γυμναστική, που διαπλάθει το σώμα του. (Σκοπός της γυμναστικής – λέει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του – δεν είναι ο βάναυσος αθλητισμός που αποθηριώνει την ψυχή…).
Τη διδασκαλία της μουσικής, που καλλιεργεί την προσωπικότητά του.
Το παιδί φθάνει, κάποτε, σε κατάσταση «εντελεχείας», τέλειας ανάπτυξης.
Ο απόφοιτος «έχει εντελώς», απέκτησε πλέον την ύψιστη εντέλεια, την τελειότητα… Αυτή την τελική μορφή, το είδος, το ορισμένο είδος του ανθρώπου.
Καρπός της παιδείας είναι ο εύμορφος, όμορφος, ωραίος πολίτης. Καρπός της παραπαιδείας, του «κατευθυνόμενου τεχνοκρατικού επαγγελματισμού» είναι ο δύσμορφος ιδιώτης, ο ιδιοτελής και μικρόψυχος, που νιώθει περιφρόνηση για τους συνανθρώπους του, που έμαθε να πιστεύει ότι το νόημα της ζωής είναι η υπακοή του υπ-ήκοου, ή η απόκτηση πλούτου διά πυρός και σιδήρου, αντί της δημιουργίας: της προσφοράς δηλαδή ωφέλιμου έργου στο σύνολο.
Χωρίς την έννοια της μορφής δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το προϊόν της παιδείας, τη μόρφωση δηλαδή (ή τον καρπό της παρα-παιδείας: την παρα-μόρφωση).
Αλλά ας κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση.
Μορφή, στη μυθολογία μας, έχει μονάχα ο Μορφεύς, ο γιος του Ύπνου, από το γένος της Νύχτας· ο θεός των ονείρων.
Μετά, από το σώμα του Μορφέως, φτιάχνονται οι πρωτόπλαστοι, που… όμοιοι με μορφές ονείρων ζούσαν σ όλο το μάκρος της ζωής τους. («Αλλ’ ονειράτων αλίγκιοι Μορφαίσι τον μακρόν βίον». Βλ. Αισχύλου, Προμηθέας Δεσμώτης, στ. 435-471).
– Και πώς ξύπνησαν; Πώς πήραν μορφή ανθρώπου; Αποβάλλοντας τη Μορφή του… Μορφέως:
Ρωτούν οι Ωκεανίδες τον Προμηθέα – εξηύρον αυτοίς- λέει ο Τιτάνας – γραμμάτων τε συνθέσεις, μνήμην απάντων…» (Με τα γράμματα ξύπνησαν, που χαράζουν, άσβηστα, τα πάντα στην ανθρώπινη μνήμη.)
Στον Όμηρο, που έπεται των μύθων, η λέξη μορφή, χρησιμοποιείται αποκλειστικά για τα γράμματα, για τις λέξεις που φτιάχνουν το λόγο και τη λογική.
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Στον Όμηρο η λέξη μορφή, υπάρχει μόνο δύο φορές:
Στο θ170 της Οδύσσειας στη φράση «Θεός μορφήν έπεσι στέφει» και στο λ367, στη φράση «Μορφή επέων».
Στο θ, μάλιστα, ο Οδυσσέας κάνει μια αισθητική παρατήρηση. Ο ένας έχει «μορφή επέων», ευ-μορφία στα λόγια του, που του τη χορηγεί ο Θεός [κατα το «Θεός μορφήν έπεσι στέφει»], ενώ ο συνομιλητής του δεν έχει.
Ο πρώτος είναι ασχημούτσικος. Έχει από φυσικού του, από γεννησιμιού του μια ασχημία (αναλογίες χαρακτηριστικών προσώπου κτλ) που απαλύνει και χάνεται, εξαιτίας της… μορφής επέων.
Ο δεύτερος είναι όμορφος… τρανά τα κάλλη του… αλλά τι να το κάνεις; Η ασχημία των λόγων του τον ασχημεύει· το κάλλος ανθεί στο πρόσωπο του πρώτου με την ευμορφία των λόγων.
Μετά τον Όμηρο, κορυφαίος φιλόσοφος της μορφής είναι ο Δημόκριτος.
Σύμφωνα με αυτόν, η «μορφή επέων» του Ομήρου, δεν είναι χάρισμα Θεού, αλλά προϊόν της διδαχής πάνω στη βαθύτερη εσωτερική δομή του ανθρώπου, που την ονομάζει Ρυσμό (:Ρυθμό, από το Ρέω). Σε κάθε άνθρωπο, στο βάθος της υποστάσεώς του, υπάρχει Ρυσμός – εδώ ο ρυσμός αντιπροσωπεύει, το δυναμικό σχήμα, τον προσχηματισμό, της ροής των ατόμων.
Στην επιφάνεια των ανθρώπων, στο πρόσωπο, στα μάτια, στην όψη, εκεί όπου ανθεί το κάλλος, ή η δυσ-μορφία, υπάρχει μετα-ρυσμός, από την επίδραση της διδαχής, στο ρυσμό (της εσωτερικής δομής).
Έτσι λοιπόν:
«Φύσις και διδαχή απλήσιόν εστί και γαρ η διδαχή μεταρυσμούσα δε φυσιοποιεί» (Απ. Β, 33).
(Η φύση και η διδαχή είναι παραπλήσια. Η διδαχή «μεταρυσμεί»… μεταμορφώνει, μετασχηματίζει τον άνθρωπο, κάνοντάς τον μια δεύτερη φύση.)
Με την παρέμβαση της διδαχής που μεταρυσμεί, ο άνθρωπος δεν διατηρεί την αρχική του μορφή, αλλά αποκτά άλλη, που μπορεί να είναι εύμορφη: όμορφη… του μορφωμένου ή δύσ-μορφη… του παραμορφωμένου.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΛΕΞΗΣ ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΙΑΜΠΑΣΗΣ
 

Τυροπιτάκια

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
Υλικά: 1 κεσεδάκι γιαούρτι 1 κεσεδάκι ηλιέλαιο 500 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του 1 αυγό 400 γρ. φέτα 150 γρ. κασέρι τριμμένο Εκτέλεση: Ρίχνετε τα υλικά από το γιαούρτι μέχρι και το αυγό σε ένα …
tastecook.wordpress.com
Υλικά:
1 κεσεδάκι γιαούρτι
1 κεσεδάκι ηλιέλαιο
500 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 αυγό
400 γρ. φέτα
150 γρ. κασέρι τριμμένο
Εκτέλεση:
Ρίχνετε τα υλικά από το γιαούρτι μέχρι και το αυγό σε ένα μεγάλο μπολ και τα ανακατεύετε. Αφού φτιάξετε μια ζύμη τότε τρίβετε τη φέτα με τα χέρια σας και ανακατεύετε  ξανά το μείγμα. Στη συνέχεια βάζετε τα 100 γρ. κασεριού και ανακατεύετε το μείγμα. Ύστερα πλάθετε τα τυροπιτάκια και τα βάζετε σε ένα ταψί με λαδόκολλα από πάνω ρίχνετε το υπόλοιπο κασέρι. Ψήνετε στους 200 για 20-25′.
 

Θεσσαλονίκη μέρες του 1969 μΧ

Δημοφιλείς αναρτήσεις