Εδώ θα βρείτε ένα μωσαϊκό θεμάτων . Κλείσαμε 10ετία και γι αυτό κάποιες αναρτήσεις έχουν αλλοιωθεί.
Οι σελίδες που αναφέρω είναι τα νέα μου ιστολόγια που αλληλοστηρίζονται με αυτό εδώ το παλιό ... Σας ευχαριστώ!
Πανελληνίως το ιερώτερο μέρος της
οικίας, όπως και της πόλεως-κράτους, ήταν ο εγκαθιδρυμένος βωμός της
παρθένου θεάς Εστίας, της οποίας το εξαγνιστικό πύρ έπρεπε να παραμένη
άσβεστο. Εθεωρείτο, μαζί με τους λοιπούς εφέστιους θεούς του
ευρύτερου οίκου της φράτρας (σώι) ως η άγρυπνη προστάτιδα της ηθικής
συνοχής και του αδιάσπαστου συνδέσμου τών μελών της οικογένειας. Όλες οι
σημαντικές για την οικογένεια στιγμές, από την είσοδο της νύφης στον
οίκο του συζύγου μέχρι και του θανάτου τών γεναρχών, «αφ” Εστίας»
άρχιζαν.
Στον βωμό της απετίθεντο οι πρώτες
ευκτήριες προσφορές και θυσίες της οικογένειας, σ” αυτήν τα γεννώμενα
τέκνα και με περιφορά τους περί αυτόν, με την τελετή των «αμφιδρομίων»
τη δέκατη ημέρα απο τη γέννηση τους τα ονομάτιζαν (Τα αρχαία Ελληνικά
ονόματα) θέτοντας τα υπό την προστασία της πρεσβυγενούς θεάς, κόρης του
Κρόνου και της Ρέας και αδελφής του Διός. Η ονομασία (βάπτιση) του
βλαστού (αγοριού η κοριτσιού) ελάμβανε πανηγυρικό χαρακτήρα.
Προσκαλούνταν συγγενείς και φίλοι με δώρα και λευκές λαμπάδες,
λευκοφορούντες, όπως και οι γονείς. Ενώπιον τω ιερέως του Διός του
Τελείου, που έψαλλε καθιερωμένες ευχές, ενώ ο πατέρας αλείφοντας το
νεοελθόν στο φώς του ήλιου τέκνο του με λάδι απο «ελαίαν μορίαν» -δηλαδή
προερχόμενο απο τις ιερές εληές της Αθηνάς, το περιέφερε τρείς φορές
γύρω από τον βωμό της Εστίας εκφωνώντας το όνομα του, και αφού έρριχνε
μικρό βόστρυχο απο τα μαλλάκια του παιδιού στο εξαγνιστικό και ζωοποιό,
(από τον ουρανό μεταφερθέν κατά την πιστή τους) ιερό πύρ της Εστίας το
«εκάθαρε» εμβαπτίζοντας το μέσα σε ειδικό αμφορέα (κολυμπήθρα), που
περιείχε χλιαρό νερό, φερμένο από την «Κρήνη της Καλλιρρόης».
Ακολουθούσε εορταστικό γεύμα στο «αίθριο» της οικίας πλησίον του βωμού του Έρκειου Διός (έρκος =προστάτης).
Έτσι
ετελείωναν οι τρεις Κυριακές της Μεγάλης Αποκριάς, που εσημείωνε και ο
Καζαμίας στα φύλλα του με τους 12 μήνες του χρόνου μαζί με τις γιορτές
και τις σαρακοστές του
Έτσι ετελείωναν
οι τρεις Κυριακές της Μεγάλης Αποκριάς, που εσημείωνε και ο Καζαμίας στα
φύλλα του με τους 12 μήνες του χρόνου μαζί με τις γιορτές και τις
σαρακοστές του
της Ελένης Μπετεινάκη Πως γιορταζόταν άραγε οι Απόκριες στο Μεγάλο Κάστρο στις αρχές του
20ου σε μια πόλη που είχε πάντα παράδοση στα γλέντια, στους χορούς,
στα «σαλόνια» και στις μασκαράτες. Καρναβάλι γινόταν πάντα και οι
άνθρωποι γλεντούσαν και διασκέδαζαν μέχρι το πρωί σε γνωστά και μη
στέκια της εποχής. Στον Τσεπανέ σημερινή Λότζια,στο ζαχαροπλαστείο του
Ρεγγινάκη, στο καζίνο του Ροϊδη από τα παλιότερα στέκια, στο Πουπέ ή
Σαβόϊ, στο ξενοδοχείο « Κνωσσός », στο κέντρο Μινώα μεταγενέστερα , στον
κινηματογράφο Απόλλων και σε τόσα άλλα μέρη , συνέβαιναν απίστευτες «
κωμικές » βραδιές. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα που με τόση γλαφυρότητα
περιγράφει ο Μανώλης Δερμιτζάκης, ο μπαρμπέρης ποιητής του Μεγάλου
Κάστρου που έζησε στην πόλη από τις αρχές του 1900 μέχρι και το 1965. «…Από όλες όμως τις γιορτές που οι Καστρινοί εορτάζανε εκείνο τον
καιρό με περίσσιο κέφι και όρεξη ήταν οι τρεις Κυριακές της Μεγάλης
Αποκριάς. «Τις Μεγάλες Αποκρές κουζουλαίνονται κι οι γρες». Και έτσι πουτο
’λεγεν η παραμιά, οι Καστρινοί την τηρούσανε με πίστη. Κάθε βράδυ, στις
χειμωνιάτικες νύχτες του Φλεβάρη,μαζεμένοι πότε στο ένα φιλικό πότε στο
συγγενικό σπίτι, μαζεμένοι εκεί όλοι με τα αποκριάτικα φαγώσιμά τους,
καθισμένοι σε κοινό τραπέζι μικρομέγαλοι, ετρώγανε κι επίνανε με όρεξη
ξετελεύοντας μετά το φαγοπότι τους τα αποκριάτικα παιγνίδια και τους
χωρατάδες τους. Έτσι, καθώς είπανε, «τσι Μεγάλες Αποκρές κουζουλαίνονται
κι οι γρες». Καθώς αποκλείουνταν κάθε παρεξήγησις, τα λογής-λογής παιχνίδια, οι
χωρατάδες με τα νιόματα και τα καθαρογλωσσίδια εδίνανε κι επαίρνανε .
Έτσι, άκουες σε κάθε σπίτι που αποκρεύανε συγγενείς και φίλοι μαζί να
λέγουνε: «Ποιος μπορεί να πει “ψωμί Kολυβδοψώμι ψωμί Kολυβοντάς”;» Ένας-ένας με τη σειρά έπρεπενα το ’λεγε σωστά το καθαρογλωσσίδι.
Όποιος δεν τα κατάφερνε και του μπερδεύουνταν η γλώσσα και από το
καθαρογλωσσίδι έβγαινε αλλιώτικο το νόημα, εκτός από τα γενικά γέλια από
την αδεξιότητά του, έτρωγε και μερικές κατεβατές με την πετσέτα που στο
κάτω μέρος της ήταν δεμένη σε κόμπο. «Ποιος μπορεί να πει» έλεγεν άλλος, «“ανεσήκωσε την πλάκα κι ανε με βρεις από κάτω,ανε μη, διγάδισέ με”;» Τα ίδια επάθαινε κι εκείνος που δεν θα μπορούσε να ’βγαζε το
παραπάνω καθαρογλωσσίδι σωστό. Από τις παραπάνω κυρώσεις εξαιρούνταν
μονάχα οι βαρεμένες, από φόβο μη λάχαινε και αποβέλνανε! Το φαγοπότι με
τα παιγνίδια και τα χωρατά άρχιζε από τις ώρες του βραδινού δείπνου και
ετελείωνε ως τις πολύ προχωρημένες ώρες της νύχτας. Της δε τελευταίας
Κυριακής ώς το ξημέρωμα της Καθαρής Δευτέρας. Έτσι ετελείωναν οι τρεις Κυριακές της Μεγάλης Αποκριάς, που
εσημείωνε και ο Καζαμίας στα φύλλα του με τους 12 μήνες του χρόνου μαζί
με τις γιορτές και τις σαρακοστές του, που οι θεοφοβούμενοι Χριστιανοί
εκείνου του καιρού παρακολουθώντας εξέρανε πότε έπρεπε να νηστεύανε και
πότε θα καταλούσανε τον οίνον και το έλαιον. Απ’ αυτούς βέβαια τους
Καστρινούς που θα μπορούσανε να κρατούσανε τον Κανόνα. Στο μέρος όμως που εκαίγουνταν το πελεκούδι τις τρεις Κυριακές της
Αποκριάς στην όρεξη, στο κέφι και στη χαρά ήταν το τσαρσί της Πλαθιάς
Στράτας. Εκεί μαζεμένο όλο το Κάστρο,οι χριστιανοί μικρομέγαλοι με τις
φαμιλιές τους, καθισμένοι στα πεζοδρόμια από το ένα μέρος και το άλλο,
στους καφενέδες του Γιώργη του Αμουτζά, του Νικολή του Σελάτου, του
Καλόγνωμου και του Σαρχιανού, περιμένανε τις απογευματινές ώρες που θα
περνούσανε οι μασκαράδες, εκείνοι που πηγαίνανε να βραβεύουνταν από το
κομιτάτο. Η επιτροπή ετούτη, ορθή πάνω στο μπαλκόνι του μεγάλου Μαγατζέ
του Aρμένη υφασματοπώλη Βαρζακιάν, του πατέρα του σημερινού ιδιοκτήτη
κυρίου Αβέτ, εμοίραζε τα βραβεία σ’ εκείνα τα Μασκαράτα που εθεωρούσε
πιο πετυχαιμένα στο σκοπό τους, που αποτελούνταν από χρηματικά ποσά.
Ώσπου να ’ρχουνταν η ώρα της παρελάσεως, των Μασκαράδων οι φωνές, τα
τραγούδια, οι χτύποι από τις λατέρνες και τις πήλινες τουμπελέκες, μαζί
με τις καντάδες των λιμοκοντόρων εκείνης της εποχής με τις κιθάρες και
τα μαντολίνα τους εγεμίζανε την αγορά. Πάνω όμως από όλη τούτη τη
φασαρία, ακούγουνταν ο Μοσκοκούζουλος ο Γιώργης ο Γκιουνγκιούλας. Με τα
γκαρίσματα που έκανε, ίδιος γάιδαρος, εκλειούσε με τις γκαριξιές του το
φινάλε του πολύβοου τόνου που σκορπούνταν στον αέρα του τσαρσού από το
καστρινό πλήθος. Από τις κυριακάτικες Απόκριες που δεν εξέχασαν ποτέ οι παλαιότεροι
από τους Καστρινούς ήταν εκείνες του 1908-1909, με τα μοναδικά γέλια
που έκανε το πλήθος και την ομαδική χαρά και το κέφι που εσκόρπισε το
Μασκαράτο του καστρινού γλεντζέ με την μποέμικη και φιλοσοφημένη
ψυχολογία του. Ο Ράδος ο Μαλεβιζώτης –θέλοντας να σατίριζε τον Μιχελιδάκη, τον
αρχηγό του κόμματος των Μπατζάκηδων, για μιαν υπόσχεσή του στους
ψηφοφόρους του τον καιρό που είχε κερδίσει τις εκλογές με τις 78
βουλευτικές έδρες που πήρε ο κυβερνήτης του νησιού στα Χανιά,και δεν
είχε εκτελέσει: την υπόσχεση ότι θα ’κανε το σιδερόδρομο
Ηρακλείου-Μεσαράς– {έτσι}, ο καστρινός γλεντζές, για πείσμα του και
βγάζοντας το άχτι που ένιωθαν οι Μεσαρίτες για τον αρχηγό των
Μπατζάκηδων, που εξακολουθούσαν να έρχουνταν με τα γαϊδαρομούλαρά τους
στη χώρα με όλες τις ταλαιπωρίες που είχε ένα τόσο μακρινό ταξίδι!Ο
Ράδος οΜαλεβιζώτης πλήρως τους ικανοποίησε την αποκριάτικη εκείνη
Κυριακή του 1908. Πηγαίνοντας στα χάνια του Κάστρου, επήρε όσους γαϊδάρους εβρήκε σ’
αυτά, τουςέδεσε τον ένα οπίσω από τον άλλο, εφόρεσε στον πρώτο μια
χάρτινη μαύρη καμινάδα ίδια με του τρένου, και έγραψε πάνω σ’ ένα χαρτί
«Σιδηρόδρομος Μεσαράς»!... Εφώναξε τον Γιώργη τον Γκιουγκιούλα, [που] ζεύτηκε μπροστά του
γαϊδαροσυρμού τραβώντας τον πρώτο γάιδαρο, [και] με τις γκαριξιές του
επήρε το δρόμο απότο Μεϊντάνι για την Πλατιά Στράτα. Με τα γκαρίσματα του Γιώργη του Γκιουγκιούλα, όλοι οι γαϊδάροι του
συρμού γκαρίζοντας ακολουθούσανε τον Γκιουγκιούλα και τον Ράδο, που
κρατούσε το πανό με την επιγραφή «Σιδηρόδρομος Μεσαράς». Κατεβαίνοντας
το τσαρσί, εσταμάτησε κάτω από το μπαλκόνι που ήταν το κομιτάτο που
έδινε τα βραβεία. Έτσι, του Ράδου ο κόπος δεν πήγε χαμένος. Η επιτροπή
τού ’δωσε το πρώτο βραβείο μέσα στη γενική επιδοκιμασία του τσαρσού στις
φωνές, τα γέλια και τα χάχανα του πλήθους. Παίρνοντας ο Ράδος τους
γαϊδάρους του με τον Γιουγκιούλα, έφυγε κι αυτός τελείως ικανοποιημένος. Μαζί με τον Ράδο τον Μαλεβιζώτη, εκείνη την αποκριάτικη Κυριακή η
επιτροπή του κομιτάτου έδωσε βραβείο και σ’ εκείνους τους δυο που
επαράστηναν ο ένας τον αρχαίο Έλληνα και ήρωα Αχιλλέα και ο άλλος τον
Έχτορα. Εκείνος που επαράσταινε τον Αχιλλέαεπάνω στο κάρο το στολισμένο
με χρωματιστές κόλλες, φορώντας τη Μεγαλόπρεπη περικεφαλαία και τη
φανταχτερή αρχαία στολή του και με το μακρύ κοντάρι στο χέρι ετραβούσε
ξαπλωμένο ολόγυμνο πάνω σε μια τάβλα οπίσω από το άρμα εκείνον που
παράσταινε τον Έκτορα, το φονιά του αγαπημένου φίλου του Αχιλλέα
Πάτροκλου. Η επιτροπή έδωσε επίσης βραβείο σε έναν που ολόγυμνος κι αυτός στο
κάρο, πεσμένος ανάσκελα πάνω σε πέτρες επαράσταινε τον Προμηθέα, που η
οργή του αφέντη που όριζε το θεοκατοίκητο βουνό, τον Όλυμπο, ετιμώρησε
με τον τόσο γνωστό άγριο τρόπο τον άμυαλο θεό, που δίχως τη βουλή του
παντοκράτορα Δία επήγε να δώσει ο ζευζέκης στους χωριάτες τη φωτιά να
ψήνανε την μπομπότα τους!! Και ναι μεν τα γυμνά του στήθια δεν τα ξέσκιζε να ’τρωε τα
πνευμόνια εκείνου που ήταν ξαπλωμένος στο κάρο το ξαγριωμένο όρνιο που
ήταν καρφωμένο στο περβάζι του κάρου, γιατί ήταν ψόφιο και μπαλσαμωμένο·
τον έκοψε όμως η πνευμονία μετά μερικές μέρες, όπως ακούστηκε στην
Πλαθιά Στράτα. Την ίδια τύχη είχε κι εκείνος που επαράσταινε τον Έκτορα,
και έτσι και οι δυο εγλυτώσανε από τα βάσανα του Μάταιου τούτου κόσμου.
Έτσι ετελείωνε η κάθε τελευταία Κυριακή της Αποκριάς με τα
λογής-λογής Μασκαράτα της, τις φωνές, τα γέλια και τα τραγούδια, που
εκρατούσαν ώς στην Καθαρή Δευτέρα, την ώρα που εσήμαινε η Μεγάλη καμπάνα
του Αγίου Μηνά για τον πρώτο εσπερινό της εβδομάδας, που άρχιζε η
Μεγάλη Σαρακοστή με το τροπάρι που έψελνε στη Μεγάλη εκκλησία (το «Κύριε
των Δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού») ο καλλίφωνος ψάλτης κωνσταντινοπολίτης
Βαλαβάνης.
ΠΗΓΕΣ: Από όσα θυμούμαι το παλιό Κάστρο, Μανώλης Δερμιτζάκης, εκδ. Δοκιμάκης Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Εφημερίδα ΕΛΠΙΣ, 14 Φεβρουαρίου 1908 Οι σπουργίτες των πεζοδρομίων, Δημήτρης Σάββας, εκδ. Δοκιμάκης
"Λες και ήταν χθες! Μνήμες ... από το παλιό Ηράκλειο, Δημήτρης Σάββας
zhtunteanagnostes.blogspot.gr
perastekosme.blogspot.gr
Δικηγόρος,
συγγραφέας και πολιτικός· ηγετική μορφή της ελληνικής Αριστεράς. Κατά
τη διάρκεια της Κατοχής, έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση...
sansimera.gr
Δικηγόρος, συγγραφέας και πολιτικός· ηγετική μορφή της ελληνικής Αριστεράς. Ο Ηλίας Ηλιού γεννήθηκε στο Κάστρο της Λήμνου τον Μάιο του 1904. Ο
πατέρας του Φίλιππος ήταν έμπορος και η μητέρα του Μαρία, δασκάλα. Το
ζευγάρι είχε άλλους δύο γιους, τον Ιωάννη και τον Κωνσταντίνο.
Μετά τις βασικές του σπουδές στη Λήμνο και τη Χίο, φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
και σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος στα πρωτοδικεία Μυτιλήνης (1929-1935)
και Αθήνας (1936-1966). Το 1930 νυμφεύτηκε την Ελευθερία Καλδή, με την
οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον ιστορικό Φίλιππο Ηλιού (1931-2004) και τη
Μαρία Ηλιού (γ. 1934).
Η
πολιτική σταδιοδρομία του Ηλία Ηλιού άρχισε το 1932, όταν εκτέθηκε ως
υποψήφιος βουλευτής Λέσβου με το Αγροτικόν Εργατικόν Κόμμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου στις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου, χωρίς όμως να εκλεγεί. Ένας από τους αντιπάλους του στην ίδια εκλογική περιφέρεια ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, που κατήλθε με τον κόμμα των Φιλελευθέρων. Στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου του 1936 ήταν υποψήφιος του «Δημοκρατικού Συνασπισμού» των Καφαντάρη - Παπαναστασίου - Παπανδρέου, χωρίς και πάλι να εκλεγεί.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ και με τη λήξη των «Δεκεμβριανών» συνελήφθη από τους Άγγλους, στις 3 Ιανουαρίου
1945, και κρατήθηκε επί ένα μήνα. Αμέσως μετά προσχώρησε στο ΚΚΕ και
υπέστη διώξεις κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, λόγω της έντονης
δράσης του ως συνήγορος υπεράσπισης κατηγορουμένων ενώπιον
στρατοδικείων. Συγκεκριμένα, εκτοπίστηκε δύο φορές: στην Ικαρία από τον
Μάρτιο έως τον Σεπτέμβριο του 1947 και στην Ικαρία, τη Μακρόνησο, τον
Άγιο Ευστράτιο, από τον Μάρτιο του 1948 έως το φθινόπωρο του 1951.
Εκτοπισμένος ακόμη, εξελέγη βουλευτής Λέσβου με την ΕΔΑ στις βουλευτικές εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου
1951 και αφέθηκε ελεύθερος μαζί με τους άλλους εκλεγέντες συνεξορίστους
του (Σαράφη, Πρωιμάκη, Γαβριηλίδη, Αυγερόπουλο κ.ά.), με τους οποίους
πήρε μέρος στις εργασίες της Βουλής ως την ακύρωση της εκλογής του, όπως
και των λοιπών εξόριστων και φυλακισμένων βουλευτών της ΕΔΑ στις 8 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου. Στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου
1952 η ΕΔΑ δεν εξέλεξε βουλευτή, λόγω του εκλογικού συστήματος. Ο Ηλιού
είχε προτείνει μάταια την εκλογική συμπόρευση με το Κέντρο και είχε
ταχθεί κατά του συνθήματος «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», που εκπορευόταν από την ηγεσία του ΚΚΕ και συγκεκριμένα από τον γραμματέα του Νίκο Ζαχαριάδη. Στις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου
1956 εξελέγη βουλευτής Λέσβου με τον αντικαραμανλικό συνασπισμό της
«Δημοκρατικής Ένωσης», στον οποίο συμμετείχε η ΕΔΑ, κατόπιν δικής του
προτροπής, με τα κόμματα της Κέντρου και της Δεξιάς. Ο Ηλιού επανεξελέγη
βουλευτής Λέσβου με την ΕΔΑ στις εκλογές του 1958, του 1961, του 1963
και Αθήνας στις εκλογές του 1964. Σε όλη αυτή την περίοδο ήταν
κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος κι ένας από τους κορυφαίου
ρήτορες του κοινοβουλίου. Παράλληλα, υπήρξε μέλος της Εκτελεστικής
Επιτροπής της ΕΔΑ και ως δικηγόρος αναλάμβανε την υπεράσπιση αριστερών
κατηγορουμένων. Με την κήρυξη της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967
συνελήφθη και αρχικά μεταφέρθηκε στον Ιππόδρομο του Φαλήρου, όπου
βασανίστηκε. Στη συνέχεια, εκτοπίστηκε στη Γυάρο, απ’ όπου μεταφέρθηκε
στο νοσοκομείο των φυλακών Αβέρωφ και σε άλλα νοσοκομεία, κρατούμενος
πάντα σε πλήρη απομόνωση. Αφέθηκε ελεύθερος το 1970 για ανήκεστο βλάβη
της υγείας του. Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας (24 Ιουλίου
1974) συνέχισε την πολιτική του δράση, ως πρόεδρος της ΕΔΑ, που όμως
εμφανίστηκε αρκετά αποδυναμωμένη σε σχέση με την προδικτατορικό πολιτικό
σχηματισμό. Στις εκλογές της 17 Νοεμβρίου
1974 εξελέγη βουλευτής Αθήνας με το συνασπισμό της «Ενωμένης
Αριστεράς», στον οποίο μετείχε ως εκπρόσωπος της ΕΔΑ. Επανεξελέγη στις
εκλογές της 20ης Νοεμβρίου
1977 βουλευτής της Α' Αθήνας με το σχήμα της «Συμμαχίας των
Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων», στο οποίο εκτός από την ΕΔΑ
συμμετείχαν το ΚΚΕ (εσ.) και διάφορα μικρότερα κόμματα
σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης. Με την ολοκλήρωση της κοινοβουλευτικής
του θητείας στις 19 Σεπτεμβρίου 1981 αποσύρθηκε από την πολιτική. Ως νομικός και πολιτικός, ο Ηλίας Ηλιού κέρδισε την εκτίμηση
ευρύτερων κύκλων έξω από την Αριστερά. Πήρε μέρος σε συνέδρια της
Διεθνούς Εταιρείας Δημοκρατικών Νομικών (1956, 1960) και της Οργάνωσης
για την Αμνηστία στην Ελλάδα (Παρίσι 1960, 1962), ενώ διετέλεσε μέλος
της εταιρείας μελέτης και επιστημονικού σχεδιασμού
«Επιστήμη-Ανοικοδόμηση» (ΕΠ-ΑΝ) και του Δημοκρατικού Συλλόγου Ελλήνων
Επιστημόνων. Ως συγγραφέας άφησε αξιόλογο γραπτό έργο, κυρίως νομικοπολιτικού
περιεχομένου, ενώ διακρίθηκε και ως μεταφραστής αρχαίων ελλήνων
συγγραφέων στη σειρά των εκδόσεων Ζαχαρόπουλου. Στα νεανικά του χρόνια
συνεργάστηκε με τα λογοτεχνικά περιοδικά «Νουμάς», του οποίου υπήρξε και
μέλος της Συντακτικής Επιτροπής, «Φιλική Εταιρεία» και «Ελληνικά
Γράμματα». Σε βιβλία έχουν εκδοθεί οι μελέτες του: «Η αναθεώρηση τιμών
των εργολαβιών δημοσίων έργων (1940), «Η ελληνική Δημοσία και Ιδιωτική
Οικονομία (1960), «Η αλήθεια για την Κοινή Αγορά» (1962),
«Οικονομικοκοινωνική υποδομή και προσδιορισμός πολιτικών στόχων» (1965),
«Η κρίση εξουσίας» (1966), «Το Σύνταγμα και οι παραβιάσεις του» (1975),
«Πολιτικά κείμενα» (1977), «Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»
(1978), «Το μήνυμα του Θουκυδίδη» (1980) και «Η ρητορική του Αριστοτέλη»
(1984). Διάσπαρτα σε επιστημονικά και πολιτικά περιοδικά βρίσκονται
πολλά άλλα γραπτά του. Ο Ηλίας Ηλιού πέθανε στην Αθήνα στις 25 Ιανουαρίου 1985, σε ηλικία 80 ετών. Έπασχε από διαβήτη και η ασθένεια τον κατέβαλε σιγά - σιγά.
Σας παρουσιάζουμε τη νέα μας σειρά Ελληνικής μυθολογίας σε εξαιρετικά κείμενα της Ιωάννα Μπακιρτζή-Μπαμπέτα και ολοζώντανη εικονογράφηση των Ειρήνη Ζελέσκου και Θάνου Τσίλη για παιδιά 3 έως 7 ετών. Σύντομα κυκλοφορεί και ο Ιάσονας κι οι Αργοναύτες http://www.minoas.gr/author-733.kids.minoas
ΜΠΑΚΙΡΤΖΗ-ΜΠΑΜΠΕΤΑ ΙΩΑΝΝΑ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Ιωάννα Μπαμπέτα σπούδασε Κοινωνική Πολιτική και Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ασχολήθηκε με την έρευνα για τη ζωή των ηλικιωμένων στην ελληνική περιφέρεια. Είναι υπεύθυνη του προγράμματος Φιλαναγνωσίας σε μεγάλο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο. Οργανώνει και συντονίζει τις παρουσιάσεις συγγραφέων για το νηπιαγωγείο και όλες τις τάξεις του δημοτικού. Επίσης
διατηρεί τη δική της στήλη «Βιβλία από όλο τον κόσμο», στο ένθετο «Ο
Μαγικός Κόσμος του Παιδικού Βιβλίου» της ηλεκτρονικής εφημερίδας
KosVoice. Κάθε μήνα παρουσιάζει παιδικά βιβλία στην εφημερίδα Ελληνική Γνώμη, που κυκλοφορεί στον Καναδά για τους Έλληνες της διασποράς. Παιδικά
της βιβλία που έχουν εκδοθεί είναι Η Μελίνα ντετέκτιβ, Ένα τριαντάφυλλο
για τη δασκάλα μου (βραχεία λίστα για τα Κρατικά Βραβεία), Πριγκιπικά
γενέθλια, Ο βασιλιάς λύκος (βραχεία λίστα για τα Κρατικά Βραβεία), Η Ζωή
που περισσεύει... (βραχεία λίστα για τα Κρατικά Βραβεία), η νταντά μου,
Μια κιθάρα και πολλές συγγνώμες (βραβείο Γυναικείας Λογοτεχνικής
Συντροφιάς), Εύκολες ερωτήσεις, δύσκολες απαντήσεις (βραβείο Γυναικείας
Λογοτεχνικής Συντροφιάς), Διακοπές στη βεράντα, Τα γουρουνάκια της
ευτυχίας, Ένα παρατσούκλι και για μένα, παρακαλώ. Μπορείτε να επικοινωνήσετε με τη συγγραφέα στο: ibabetas@otenet.gr
Ο Ιάσονας ξεκίνησε το ταξίδι του με την Αργώ με σκοπό να φέρει το Χρυσόμαλλο Δέρας πίσω στην Ιωλκό.
Στην Αργοναυτική Εκστρατεία ήρθε αντιμέτωπος με τις Συμπληγάδες Πέτρες και κινδύνους πολλούς.
Με τη βοήθεια όμως των θεών...
Οι αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν μύθους για να εξηγήσουν όλα αυτά που έβλεπαν γύρω τους.
Γιατί, άραγε, υπάρχουν οι κεραυνοί, οι φουρτούνες, η παγωνιά, ο πόλεμος, η άνοιξη, ο έρωτας;
Η απάντηση βρίσκεται ψηλά, στον Όλυμπο....
Ο μεγαλύτερος ήρωας στην ελληνική μυθολογία είναι ο Ηρακλής.
Χάρη στη δύναμη και τη γενναιότητά του, κατάφερε να νικήσει θηρία και τέρατα.
Με την εξυπνάδα του μπόρεσε να πραγματοποιήσει δώδεκα άθλους, που τον έκαναν ξακουστό...
Σήμερα στο Νηπιαγωγείο ο Αργύρης είπε μια κακιά λέξη.
Κι αυτή η λέξη, σαν μύγα, πέταγε εδώ κι εκεί κι ενοχλούσε.
Ο Θοδωρής δεν μπορούσε να την ξεχάσει, κι ας μην ήξερε τι σημαίνει.
Έτσι την έβαλε στο κουτί και την πέταξε...
Πανελληνίως το ιερώτερο μέρος της
οικίας, όπως και της πόλεως-κράτους, ήταν ο εγκαθιδρυμένος βωμός της
παρθένου θεάς Εστίας, της οποίας το εξαγνιστικό πύρ έπρεπε να παραμένη
άσβεστο. 
😂
Η Ιωάννα Μπαμπέτα σπούδασε Κοινωνική Πολιτική και Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
