Χοντρές Κλωστές σε λωρίδες

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

22 Ιανουαρίου ·

Κόβει Χοντρές Κλωστές σε λωρίδες και τις βάζει πάνω στο Τραπέζι. Μόλις δείτε το Αποτέλεσμα, θα Τρέξετε να το Δοκιμάσετε! -

idiva.gr

Η αρχαία Ελληνική πόλη της Πέτρας στην Ιορδανία

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Magna Grecia Commonwealth - Confederazione Μεγάλη Ελλάδα.

L'antica città greca di Petra in Giordania [Immagini Video]
Η αρχαία Ελληνική πόλη της Πέτρας στην Ιορδανία [Εικόνες Βίντεο]
The ancient Greek city of Petra in Jordan [Images Video]
amm. [R.B.C.]

Η αρχαία Ελληνική πόλη της Πέτρας στην Ιορδανία [Εικόνες Βίντεο]

Ένα μοναδικό ανθρώπινο δημιούργημα, η βραχοπολιτεία της Πέτρας, έμενε κρυμμένη στην άμμο της ερήμου για αιώνες ολόκληρους και ανακαλύφθηκε…

apocalypsejohn.com

Ένα μοναδικό ανθρώπινο δημιούργημα, η βραχοπολιτεία της Πέτρας, έμενε κρυμμένη στην άμμο της ερήμου για αιώνες ολόκληρους και ανακαλύφθηκε τυχαία από έναν 25χρονο τυχοδιώκτη
Είναι τόσο νωρίς το πρωί που τα μάτια μετά βίας κρατιούνται ανοικτά. Κανείς δεν μιλάει. Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι το σφύριγμα του ανέμου και το κουδούνισμα από τα πέταλα των αλόγων καθώς χτυπούν στα χαλίκια μέσα στο στενό πέρασμα του φαραγγιού.
Το φαράγγι που οδηγεί στον αρχαιολογικό χώρο της Πέτρας σε κάποια σημεία έχει πλάτος μόλις δύο μέτρα

Πιο πάνω, εκεί που τελειώνουν τα ψηλά βράχια, ένα μικρό κομμάτι ουρανού προσπαθεί να στείλει το αμυδρό φως του κάτω στο φαράγγι, δημιουργώντας απόκοσμες σκιές στο έδαφος. Ξαφνικά τα στενά βράχια ανοίγουν σε ένα ξέφωτο.
Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου λούζουν στο φως τους κίονες και τα αετώματα ενός ναού που ξεπροβάλλει μέσα από τον τραχύ βράχο, στη μέση του πουθενά, σαν την πιο απίθανη ψευδαίσθηση. Η σιωπή δίνει τη θέση της σε ένα αυξανόμενης έντασης μουρμουρητό δέους. Αγαπητοί επισκέπτες, καλωσορίσατε στην Πέτρα!
Η αρχαία βραχοπολιτεία της Πέτρας, ο μεγαλύτερος εθνικός θησαυρός της Ιορδανίας, είναι ένα μυστήριο. Ποια ήταν στην πραγματικότητα αυτή η πόλη; Ποιοι την έχτισαν και γιατί στα βάθη της ερήμου; Για ποιον λόγο το πιο επιβλητικό κτίσμα της περιοχής αποτελείται στην ουσία μόνο από μία πρόσοψη και πίσω της δεν υπάρχει παρά μια μικρή, κενή καμαρούλα; Γιατί ξαφνικά η Πέτρα χάθηκε από την ιστορία και εξαφανίστηκε ακόμη και από τους χάρτες για αιώνες ολόκληρους;
Το στενό φαράγγι που λέγεται Σικ είναι στην πραγματικότητα ένας ενιαίος βράχος που σκίστηκε στα δύο δημιουργώντας εντυπωσιακά σχήματα και χρώματα

Ποιοι ήταν αυτοί οι άγνωστοι κάτοικοί της, οι Ναβαταίοι, που ενώ ήταν νομάδες και έμεναν σε σκηνές ή σε σπηλιές έχτισαν ναούς, παλάτια και θέατρα τέτοιας καλαισθησίας; Και γιατί ενώ δεν βρέθηκαν πουθενά χρυσά κοσμήματα και τα ελάχιστα πήλινα αγγεία τους ήταν χοντροκομμένα και άβαφα είχαν χτίσει έναν ολόκληρο ναό-θησαυροφυλάκιο και σκάλιζαν εξαιρετικά γλυπτά πάνω στον βράχο;
Με μόλις το 1/20 της αρχαίας πόλης να έχει ανασκαφεί μέχρι σήμερα, η γνώση μας για την Πέτρα αλλάζει μέρα με τη μέρα. Νέα μυστικά έρχονται στην επιφάνεια μέσα από τις σκαπάνες των αρχαιολόγων από την Ιορδανία, την Ελβετία, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, που πραγματοποιούν ανασκαφές στην περιοχή.
Η Πέτρα ψηφίστηκε πριν από μερικά χρόνια από εκατομμύρια άτομα σε όλο τον κόσμο ως ένα από τα Νέα Θαύματα του Κόσμου

 

 

Τα πιο πρόσφατα ευρήματα είναι εντυπωσιακά: ένα συγκρότημα με πισίνα και λουτρά, μια βίλα ευγενούς, νέοι τάφοι δίπλα στο Θησαυροφυλάκιο, οι οποίοι δίνουν άλλη ερμηνεία στο μυστήριο της κατασκευής αυτού του κτιρίου και πολλά ακόμη που αλλάζουν συνεχώς τα δεδομένα.
Πέρασμα των καραβανιών
Πριν από 2.000 χρόνια, η Πέτρα βρισκόταν στο σταυροδρόμι των καραβανιών που περνούσαν φορτωμένα με μπαχαρικά, υφάσματα και αρώματα από τη μακρινή Ασία.
Οι εφευρετικοί Ναβαταίοι βρήκαν έναν τρόπο να μαζεύουν το πολύτιμο νερό και η πόλη αναπτύχθηκε ταχύτατα, φιλοξενώντας πάνω από 20.000 κατοίκους.
Μόλις το ένα εικοστό της αρχαίας πόλης έχει ανασκαφεί μέχρι σήμερα. Η γνώση μας για την Πέτρα αλλάζει μέρα με τη μέρα



Το θέατρο της πόλης είχε χωρητικότητα 4.000 θεατών, γεγονός που δείχνει το μέγεθος αλλά και το πολιτιστικό επίπεδο της Πέτρας. Ένας ισχυρός σεισμός ισοπέδωσε μεγάλο μέρος της πόλης και κατέστρεψε το υδραυλικό της σύστημα.
Οι δρόμοι των καραβανιών άλλαξαν και οι κάθε λογής επιδρομείς επιτέθηκαν στην Πέτρα στερώντας της τα πλούτη της. Σιγά σιγά η πόλη σιώπησε και χάθηκε στη λήθη της ιστορίας. Ολα αυτά μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, όταν ένας τολμηρός Ελβετός εξερευνητής που μόλις είχε κλείσει τα 25 χρόνια του, ο J.L. Burckhardt, αποφάσισε να εξερευνήσει τα βάθη της ερήμου στην Εγγύς Ανατολή αναζητώντας χαμένους θησαυρούς.
Υπάρχουν περίπου 800 διαφορετικά αξιοθέατα στον ευρύτερο χώρο της αρχαίας Πέτρας, εκ των οποίων 500 τάφοι. Εδώ ο «τάφος με την υδρία», όπως ονομάζεται



Ο τυχοδιώκτης αυτός ασπάστηκε το Ισλάμ και μεταμφιεσμένος ως Βεδουίνος έφτασε στην έρημη Πέτρα.
Οι διηγήσεις του ξύπνησαν το διεθνές ενδιαφέρον και σύντομα στην περιοχή κατέφθασαν οι αρχαιολόγοι που έφεραν και πάλι στο φως τα μνημεία αυτής της μοναδικής πόλης, που το 1985 χαρακτηρίστηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και λίγο αργότερα ψηφίστηκε από εκατομμύρια άτομα σε όλο τον κόσμο ως ένα από τα Νέα Θαύματα του Κόσμου.
800 αξιοθέατα στην αρχαία πόλη
Υπάρχουν περίπου 800 διαφορετικά αξιοθέατα στον ευρύτερο χώρο της αρχαίας Πέτρας, εκ των οποίων τα 500 είναι τάφοι. Μην πανικοβληθείτε, δεν χρειάζεται να τρέχετε από το ένα στο άλλο. Αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να απολαύσετε ένα τσάι στη σκιά ή απλώς για να χαζέψετε τη θέα των μνημείων. Επιπλέον, μην παραλείψετε να δείτε το ηλιοβασίλεμα, όταν ο ήλιος πέφτει και τα χρώματα στους βράχους αλλάζουν μαγικά.
Το πιο εντυπωσιακό κτίσμα της Πέτρας, ο ναός της Αλ Χάσνα ή Θησαυροφυλάκιο



Η κύρια δίοδος για την Πέτρα είναι ένα στενό πέρασμα ανάμεσα στα βράχια, που ονομάζεται Σικ. Αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως ως φαράγγι, στην πραγματικότητα είναι ένας ενιαίος βράχος με ύψος εκατοντάδων μέτρων που από σεισμούς άνοιξε στα δύο, αφήνοντας ένα κενό που σε κάποια σημεία δεν ξεπερνά τα δύο μέτρα πλάτος.
Κατά μήκος του φαραγγιού υπάρχουν ίχνη από ένα αρχαίο φράγμα και εκατοντάδες περίτεχνα λαξευτοί τάφοι με περίπλοκα σκαλίσματα (ο τάφος της Υδρίας, ο τάφος των Λεόντων, ο τάφος των Οβελίσκων, ο Κορινθιακός τάφος κ.ά.).

 

Ο «τάφος με την υδρία» και δίπλα του ο κορινθιακός τάφος


Το Σικ οδηγεί στο ξέφωτο που βρίσκεται το πιο εντυπωσιακό κτίσμα της αρχαίας πολιτείας, ο ναός της «Αλ Χάσνα» ή «Θησαυροφυλάκιο», με μια διώροφη πρόσοψη πλούσια διακοσμημένη με κίονες κορινθιακού ρυθμού και ανάγλυφες παραστάσεις. Στο εσωτερικό υπάρχει μόνο ένα δωμάτιο, όπου σύμφωνα με μια εκδοχή γίνονταν οι ιεροτελεστίες προς τιμήν της θεάς Ισιδας, ενώ κατά μια άλλη υπήρχε κρυμμένος ένας αμύθητης αξίας θησαυρός. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, το κτίσμα κατασκευάστηκε γύρω στο 85 π.Χ. στα χρόνια του βασιλιά Αρέθα του Τρίτου από Ελληνες τεχνίτες.
Από το Αλ Χάσνα ξεκινά ο δρόμος με τις προσόψεις πολλών τάφων που ανήκουν σε διαφορετικές εποχές, ο οποίος οδηγεί στο αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο του 1ου μ.Χ. αιώνα. Κοντά στο θέατρο ξεκινά και η κεντρική οδός της πόλης, με τις κιονοστοιχίες, το Νυμφαίο, τις τρεις Αγορές, το βασιλικό ανάκτορο, το Τέμενος και το Γυμνάσιο.
Το φαράγγι Σικ το οποίο καταλήγει στο εντυπωσιακό Θησαυροφυλάκιο



Υπάρχουν αρκετά σημαντικά αξιοθέατα στους γύρω βράχους, ωστόσο η ανάβαση είναι από αρκετά έως πολύ κουραστική. Αξίζει να κοπιάσετε, ωστόσο, για δύο πολύ ιδιαίτερα αξιοθέατα: το Αλ Μαντμπά ή «Υψηλό Θυσιαστήριο» και το Ελ Ντεΐρ ή αλλιώς «Μοναστήρι». Το Αλ Μαντμπά θα προσεγγίσετε ύστερα από 45λεπτη, σχετικά εύκολη, ανάβαση. Ο χώρος θυσιών βρίσκεται σε έναν βράχο και δίνει την αίσθηση ότι αιωρείται μεταξύ ουρανού και γης.
Το Ελ Ντεΐρ, που είναι χτισμένο πάνω σε ψηλό βράχο, είναι μία από τις πιο περίτεχνες κατασκευές της αρχαίας Πέτρας. Είναι το καλύτερο σημείο για να κλείσετε την επίσκεψή σας, αρκεί να κρατήσετε ενέργεια για μια ανηφορική πορεία με 800 σκαλοπάτια, λαξευμένα στον βράχο!
Το ρωμαϊκό θέατρο είχε χωρητικότητα 4.000 θεατών, γεγονός που δείχνει το μέγεθος αλλά και το πολιτιστικό επίπεδο της Πέτρας



Ο ναός που έχει δύο ορόφους ήταν αρχικά αφιερωμένος στον θεό-βασιλιά Ομπάντας Α’, αλλά την ονομασία «Μοναστήρι» πήρε τη βυζαντινή περίοδο, όταν έγινε τόπος λατρείας των ντόπιων χριστιανών. Η είσοδος οδηγεί σε μια τετράγωνη αίθουσα όπου βρισκόταν ο βωμός.
Από τον πάνω όροφο θα έχετε θέα σε όλες τις γύρω περιοχές, στην κοιλάδα της Πέτρας και στο επιβλητικό βουνό Χορ, στην κορυφή του οποίου -σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση- βρίσκεται ο τάφος του Ααρών.
Η Πέτρα στο φως του φεγγαριού



Η ρωμαϊκή οδός με τους κίονες οδηγούσε σε μια σκεπαστή ρωμαϊκή αγορά
Έπειτα από επίμονες παρακλήσεις των επισκεπτών να δουν την Πέτρα τη νύχτα, οι Αρχές της Ιορδανίας επέτρεψαν να γίνονται νυχτερινές ξεναγήσεις στον χώρο. Οι επισκέψεις ξεκινούν από το Visitor Center κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Πέμπτη, στις 8:30 το βράδυ και διαρκούν 2 ώρες. Το μονοπάτι ανάμεσα στα βράχια είναι φωτισμένο με 1.500 κεριά, οι επισκέπτες βαδίζουν σιωπηλά σε μία σειρά και οδηγούνται μέχρι το Θησαυροφυλάκιο. Εκεί η ξενάγηση γίνεται με μουσική Βεδουίνων, ενώ σερβίρεται αρωματικό τσάι με μέντα. Μη χάσετε αυτή την εμπειρία!
Η καλύτερη εποχή για να επισκεφθείτε την Πέτρα είναι από Οκτώβριο-Μάιο. Η θερμοκρασία κυμαίνεται τότε σε ανεκτά για μεγάλες πεζοπορίες επίπεδα (15-20°C), σε αντίθεση με το καλοκαίρι, όπου ο υδράργυρος βρίσκεται στους 42-45°C.
Όψη του αρχαιολογικού χώρου της Πέτρας από το Θησαυροφυλάκιο


 

Έχοντας στα χέρια τους, μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας, κορυφαίοι επιστήμονες σαρώνουν με λέιζερ τα αρχαία μνημεία και μας αποκαλύπτουν πολύτιμα μυστικά και δίνουν απαντήσεις σε σημαντικά ερωτήματα.

http://apocalypsejohn.com/h-arxaia-ellhnikh-polh-ths-petras-sthn-iordania/4/Σε αυτό το επεισόδιο της σειράς «Σκανάρονας το παρελθόν», αντικείμενο έρευνας η αρχαία πόλη της Πέτρας στην Ιορδανία. Ελληνικής τεχνοτροπίας και αισθητικής μνημείο που η συμβατική ιστορία μας λέει ότι χτίστηκε από… νομάδες άραβες

...σε μαθαίνει ν’ αγαπάς...

Αφύπνιση Συνείδησης ( Consciousness Awakening )

Θα σου δείξει πώς είναι ν’ αγαπάς χωρίς αντάλλαγμα, να προσδοκάς μια απλή «βόλτα» στο πάρκο, ν’ απολαμβάνεις ένα ηλιόλουστο πρωινό χωρίς να περιμένεις κάτι. Κι έτσι κι εσύ σιγά-σιγά, παρέα με το φιλαράκο σου, θα βρεις την κρυμμένη ουσία στ’ απλά και καθημερινά.

 

Ένας σκύλος σε μαθαίνει ν’ αγαπάς - Αφύπνιση Συνείδησης

Μπορεί να το ψυχανεμίζεσαι, μπορεί να το φαντάζεσαι, ίσως και να το έχεις κάνει εικόνα, αλλά δε θα μπορέσεις ποτέ ν’ αντιληφθείς επακριβώς πόσα πολλά μπορεί

awakengr.com

Ν’ αγαπάς σαν σκύλος

Tweet +12 Pin2 Share2K Shares 2K Της Φρόσως Μαγκαφοπούλου

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.awakengr.com/n-agapas-san-skylos/

http://www.pillowfights.gr/between-the-lines/n-agapas-san-skylos/

Κάπου, κάποτε διάβασα πως αν όλοι γινόμασταν οι άνθρωποι που οι σκύλοι μας νομίζουν πως είμαστε, ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος. Γιατί απ’ όλα τα πλάσματα στη γη, ανιδιοτελώς ξέρουν να αγαπούν μόνο δύο, η μαμά σου κι ο σκύλος σου. Ξεπερνώντας την νομοτελειακή αγάπη που συνεπάγεται η μητρότητα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η σκυλίσια αφοσίωση και λατρεία δεν αποτυγχάνουν να συγκλονίζουν, ανεξαρτήτως κουλτούρας, εποχής και κοινωνικών συνθηκών.

Γιατί οι σκύλοι ξέρουν ν’ αγαπούν χωρίς επειδή. Αγαπούν παρ’ όλο. Δεν τους ενδιαφέρει αν είσαι χοντρός ή αδύνατος, φτωχός ή πλούσιος, ιδιοφυΐα ή ολοκληρωτικά ηλίθιος· αρκεί να είσαι εκεί, αρκεί να τους βάζεις λίγο νεράκι και λίγο φαγητό. Αλλά ακόμα κι αν τους ψιλοπαραμελείς εκείνοι πάλι σ’ αγαπούν. Η καρδιά τους, εκ διαμέτρου αντίθετη με οποιαδήποτε εκδικητική ανθρώπινη τάση, ξέρει πάντα να δίνει άλλοθι και να δικαιολογεί. Κάτι θα σου έτυχε μωρέ, δεν μπορεί να το έκανες από κακία.
Σ’ αγαπούν από την πρώτη στιγμή που τους πήρες αγκαλιά χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα, γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν. Δε σε κρίνουν, δε σε παραμελούν, δε σε βασανίζουν. Ακόμα κι όταν τους αφήνεις πίσω, θαρρείς και ζουν για την επιστροφή σου. Κι όταν σε δουν να επιστρέφεις πηδάνε πάνω σου και σου κουνάνε την ουρά με τόση χαρά, λες και δεν τους πλήγωσε ποτέ η φυγή σου. Επειδή οι σκύλοι, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, αγαπάνε με την καρδιά, χωρίς καμία ρανίδα λογικής. Γνωρίζουν χωρίς να μάθουν.
Οι σκύλοι ξέρουν να επιμένουν. Ξέρουν πόσο σημαντικό είναι να σηκώνονται, όσο άτσαλο κι αν ήταν το στραπάτσο τους, όσα κουσούρια κι αν τους άφησε το χτύπημα. Άλλωστε μια ανθρώπινη μέρα ισούται με μια σκυλίσια εβδομάδα, γι’ αυτό και τα πλάσματα αυτά ξέρουν πως δεν έχουν χρόνο να κρατάνε πράγματα για τον εαυτό τους, ούτε τους παίρνει να τσιγκουνεύονται την αγάπη τους. Οι σκύλοι είναι πλάσματα γενναία και κυνηγούν όσα αγαπάνε χωρίς να θεωρούν τροχοπέδη τις διαστάσεις τους. Δεν έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους και το ξέρουν, γι’ αυτό τα βράδια τρέχουν να χουχουλιάσουν στην αγκαλιά σου χωρίς εγωισμό, όσο κι αν τους μάλωσες στη διάρκεια της ημέρας.
Ναι, αν οι άνθρωποι αγαπούσαμε όπως οι σκύλοι μας, ο κόσμος θα ήταν σίγουρα ένα καλύτερο μέρος· θα απολαμβάναμε τις βόλτες, τον ήλιο και τον αέρα, θα ρουφούσαμε τη μαγεία τους και ποτέ δε θα υποτιμούσαμε την αξία του παιχνιδιού. Θα ήμασταν πιστοί, θα λαχταρούσαμε να φιλήσουμε τους ανθρώπους μας χωρίς να θεωρούμε στιγμή την παρουσία τους δεδομένη και όταν εκείνοι περνούσαν δύσκολα, θα σωπαίναμε και θα στεκόμασταν απλά δίπλα τους, γιατί θα ξέραμε πως δεν έχουν ανάγκη από έωλες συμβουλές, μα από ουσιαστικές παρουσίες.
Αν ξέραμε να αγαπάμε όπως εκείνοι, θα γνωρίζαμε πως η βία επιφέρει επιθετικότητα, η σκληρότητα φόβο κι ο έπαινος ανεξαρτησία. Δε θα αναλωνόμασταν σε παιχνίδια εξουσίας, μα θα καταλαβαίναμε πως οι άλλοι είναι παράγωγα του περιβάλλοντός τους και θα φερόμασταν αναλόγως, με τρυφερότητα κι αλληλοεκτίμηση. Θα χωνεύαμε επιτέλους πως κανένας δε γεννιέται κακός και πως τα όρια γεννάνε σεβασμό, αρκεί να περιβάλλουν τα πάντα, εκτός από την αγάπη.
Έτσι ν’ αγαπάς, χωρίς πολλά-πολλά. Να μην περιμένεις τίποτα, να μη ρωτάς γιατί. Δε σου εγγυώμαι πως θα γίνεις ευτυχισμένος, ούτε πως η αγάπη σου θα εκτιμηθεί. Σου εγγυώμαι όμως πως θα νιώσεις το μεγαλείο του να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Να αισθάνεσαι τον άλλον και να τον βοηθάς να γλείψει τις πληγές του. Να τον οδηγείς για να περπατήσει όταν δεν βλέπει και να του δίνεις δύναμη χωρίς να μιλάς. Να είσαι σκύλος, όχι σκυλάκι.
Αν πάλι δεν έχεις τη δύναμη ν’ αγαπάς σαν σκύλος (ποιος είπε πως είναι εύκολο;), σου εύχομαι να σε αγαπήσει κάποιος άνθρωπος από αυτούς· κι αν έχεις την τύχη να ζήσεις τέτοια ευλογία, έχε τουλάχιστον τη δύναμη να την αντέξεις και να αφήνεσαι, καθώς το πλάσμα αυτό φέρει μέσα του τη θεϊκή δύναμη να σε κάνει να χαμογελάς, να σε ελαφραίνει και να σου δανείζει την καρδιά του κάθε που ο κόσμος κάνει κομμάτια τη δική σου. Να εκτιμάς πόσο του λείπεις το πρωί, ακόμα κι αν πέρασε ολόκληρο το βράδυ στο πλευρό σου και να μη τσιγκουνεύεσαι τα χάδια σου και την αγκαλιά σου. Άλλωστε αυτά μόνο ζητάει από σένα. Να νιώθεις, γιατί διαφορετικά ο «σκύλος» μπορεί να μη σου θυμώσει, αλλά όταν τον χάσεις ο εαυτός σου δε θα σου το συγχωρήσει ποτέ.
Ν’ αγαπάς σαν σκύλος κι ένα πράγμα να θυμάσαι. Πως η μόνη επικίνδυνη ράτσα είναι η ανθρώπινη.

Επιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου

Ουμπέρτο Έκο – Πώς να μην αφήνετε τον καιρό σας να πάει χαμένος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Ουμπέρτο Έκο - Πώς να μην αφήνετε τον καιρό σας να πάει χαμένος - Ερανιστής

"Όταν τηλεφωνώ στον οδοντογιατρό μου, για να κλείσω ένα ραντεβού, κι εκείνος μου λέει ότι για ολόκληρη την επόμενη εβδομάδα δεν έχει ούτε μια ώρα ελεύθερη, εγώ…

eranistis.net|Από Eranistis Net

http://eranistis.net/wordpress/2017/05/11/umberto-eco-xamenos-kairos/

Ουμπέρτο Έκο – Πώς να μην αφήνετε τον καιρό σας να πάει χαμένος

από Ερανιστής

Ουμπέρτο Έκο – Πώς να μην αφήνετε τον καιρό σας να πάει χαμένος

Το κείμενο βρίσκεται στη συλλογή ευθυμογραφημάτων του Ουμπέρτο Έκο, Πώς να διαψεύσετε μια διάψευση και άλλες οδηγίες χρήσεως.

Πώς να μην αφήνετε τον καιρό σας να πάει χαμένος

του Ουμπέρτο Έκο

Όταν τηλεφωνώ στον οδοντογιατρό μου, για να κλείσω ένα ραντεβού, κι εκείνος μου λέει ότι για ολόκληρη την επόμενη εβδομάδα δεν έχει ούτε μια ώρα ελεύθερη, εγώ τον πιστεύω. Είναι ένας αξιοπρεπής επαγγελματίας. Αλλά, όταν κάποιος με προσκαλεί σ’ ένα συνέδριο, σ’ ένα στρογγυλό τραπέζι ή με παρακαλεί ν’ αναλάβω την οργάνωση ενός συλλογικού έργου, να γράψω ένα δοκίμιο, να συμμετάσχω σε μια κριτική επιτροπή κι εγώ του λέω ότι δεν έχω ελεύθερο χρόνο, δε με πιστεύει. «Ελάτε τώρα, κύριε καθηγητά, λέει, ένας άνθρωπος, όπως εσείς, πάντα βρίσκει χρόνο». Προφανώς εμείς των ανθρωπιστικών επιστημών δε θεωρούμαστε σοβαροί επαγγελματίες, είμαστε χασομέρηδες.

Κάθισα και τα λογάριασα. Και παρακαλώ τους συναδέλφους που κάνουν ανάλογα επαγγέλματα να δοκιμάσουν κι αυτοί και να μου πουν αν έχω δίκιο. Σ’ ένα μη δίσεκτο χρόνο υπάρχουν 8.760 ώρες. Οχτώ ώρες ύπνου, μια ώρα για ξύπνημα και τουαλέτα, μισή ώρα για γδύσιμο και για να βάλεις το χωνευτικό πάνω στο κομοδίνο και όχι περισσότερο από δυο ώρες για γεύματα μας κάνουν 4.170 ώρες. Δύο ώρες για τις μετακινήσεις στην πόλη μάς κάνουν 730 ώρες.

Με τρία δίωρα μαθήματα την εβδομάδα και ένα απόγευμα συναντήσεων με τους φοιτητές το Πανεπιστήμιο μου παίρνει, για τις είκοσι εβδομάδες στις οποίες συμπυκνώνεται η εκπαιδευτική περίοδος, 220 ώρες διδασκαλίας και πρέπει να προσθέσω άλλες 24 ώρες εξετάσεων, 12 συζητήσεων πτυχιακών εργασιών και 78 διαφόρων συνελεύσεων και συμβουλίων. Αν υπολογίσουμε ένα μέσο όρο πέντε πτυχιακών εργασιών ανά έτος, από 350 σελίδες η μία, οι οποίες διαβάζονται τουλάχιστον δύο φορές, πριν και μετά από την πρώτη παρουσίαση, με μέσο όρο τρία λεπτά ανά σελίδα, φτάνω στις 175 ώρες. Όσον αφορά τις ασκήσεις, επειδή πολλές τις κοιτάζουν οι συνεργάτες μου, περιορίζομαι στο να υπολογίσω τέσσερις ανά εξεταστική περίοδο, από τριάντα σελίδες η μία, πέντε λεπτά τη σελίδα μεταξύ ανάγνωσης και προκαταρκτικής συζήτησης και φτάσαμε στις 60 ώρες. Χωρίς να υπολογίζουμε την έρευνα, είμαστε ήδη σ’ ένα σύνολο 1.465 ωρών.

Διευθύνω ένα περιοδικό σημειακικής, το VS, που εκδίδεται τρεις φορές το χρόνο μ’ ένα σύνολο 300 σελίδων. Χωρίς να υπολογίζουμε τα χειρόγραφα που διαβάζω και απορρίπτω, αφιερώνοντας δέκα λεπτά στη σελίδα (αξιολόγηση, διόρθωση, δοκίμια), φτάσαμε στις 50 ώρες. Ασχολούμαι με δύο σειρές που άπτονται των επιστημονικών μου ενδιαφερόντων: αν υπολογίσουμε έξι βιβλία το χρόνο μ’ ένα σύνολο 1.800 σελίδων, δέκα λεπτά η σελίδα μάς κάνουν 300 ώρες. Για τα δικά μου κείμενα που μεταφράζονται, δοκίμια, βιβλία, άρθρα, εισηγήσεις σε συνέδρια, αν υπολογίσουμε μόνον τις γλώσσες που μπορώ να ελέγξω, βάζω ένα μέσο όρο 1.500 σελίδες το χρόνο με είκοσι λεπτά τη σελίδα (ανάγνωση, έλεγχος του πρωτοτύπου, συζήτηση με το μεταφραστή αυτοπροσώπως, τηλεφωνικά ή γραπτά) και φτάνουμε στις 500 ώρες. Έπειτα υπάρχουν τα πρωτότυπα κείμενα. Ακόμα κι αν πούμε ότι δε γράφω ένα βιβλίο, μεταξύ δοκιμίων, παρεμβάσεων σε συνέδρια, εισηγήσεων, σημειώσεων για τα μαθήματα κτλ., φτάνουμε εύκολα στις τριακόσιες σελίδες. Αν υπολογίσουμε ότι μέχρι να σκεφτώ, να κρατήσω σημειώσεις, να δακτυλογραφήσω, να διορθώσω, μου παίρνει τουλάχιστον μια ώρα η σελίδα, φτάνουμε στις 300 ώρες. «Το Φακελάκι της Αθηνάς», με αισιόδοξους υπολογισμούς, μέχρι να βρω το θέμα, να κρατήσω σημειώσεις, να συμβουλευτώ κάποιο βιβλίο, να το γράψω, να το φέρω στις κατάλληλες διαστάσεις και να το στείλω ή να το υπαγορεύσω, μου παίρνει τρεις ώρες: πολλαπλασιάζω επί πενήντα δύο εβδομάδες και έχω 156 ώρες (δεν υπολογίζω τα έκτακτα άρθρα). Τέλος η αλληλογραφία, στην οποία αφιερώνω, μην μπορώντας να την αποφύγω, τρία πρωινά την εβδομάδα από τις εννιά ως τη μία, μου παίρνει 624 ώρες.

Υπολόγισα ότι μέσα στο 1987, αποδεχόμενος μόνον το δέκα τοις εκατό των προτάσεων που μου γίνονται και παριστάμενος μόνο σε συνέδρια αυστηρά του κλάδου μου, παρουσιάσεις εργασιών που διηύθυνα προσωπικά εγώ και οι συνεργάτες μου, αναπόφευκτες υποχρεώσεις (ακαδημαϊκές τελετές, συγκεντρώσεις των αρμόδιων υπουργείων), δαπάνησα 372 ώρες ουσιαστικής παρακολούθησης (χωρίς να υπολογίζω το νεκρό χρόνο). Καθώς πολλές απ’ αυτές τις υποχρεώσεις ήταν στο εξωτερικό, υπολογίζω 323 ώρες μετακινήσεων. Στον υπολογισμό μου αυτό πήρα υπόψη μου ότι μια διαδρομή Μιλάνο – Ρώμη παίρνει τέσσερις ώρες ανάμεσα σε ταξί για το αεροδρόμιο, αναμονή, ταξίδι, ταξί στη Ρώμη, τακτοποίηση στο ξενοδοχείο και μετακίνηση στο χώρο της συνάντησης. Ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη παίρνει 12 ώρες.

Το συνολικό άθροισμα είναι 8.094 ώρες. Αν τις αφαιρέσουμε από τις 8.760 που έχει ένας χρόνος, έχουμε ένα υπόλοιπο 666 ώρες, δηλαδή μια ώρα και σαράντα εννιά λεπτά την ημέρα, χρόνο τον οποίο αφιέρωσα σε: σεξ, συναντήσεις με φίλους και συγγενείς, κηδείες, ιατρικές θεραπείες, ψώνια, σπορ και θεάματα. Όπως βλέπετε, δεν υπολόγισα το χρόνο ανάγνωσης διαφόρων εντύπων (βιβλία, άρθρα, κόμικς). Αν δεχτούμε ότι διάβαζα στη διάρκεια των μετακινήσεών μου, μέσα σε 323 ώρες, με πέντε λεπτά τη σελίδα (καθαρή και απλή ανάγνωση και σημειώσεις), κατάφερα να διαβάσω 3.876 σελίδες, δηλαδή μόλις 12,92 βιβλία 300 σελίδων το καθένα. Και το κάπνισμα; Με εξήντα τσιγάρα τη μέρα, μισό λεπτό μέχρι να βρω το πακέτο, ν’ ανάψω και να σβήσω, είναι 182 ώρες. Δε γίνεται. Πρέπει να κόψω το κάπνισμα.

(1988)

βεγγέρες σε σπίτια και αυλές

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Η Κρήτη Είναι Μόνο Μία.

Τι ωραια που περνουσαμε

Όταν κάναμε βεγγέρες σε σπίτια και αυλές - Daynight

Τα παλιά χρόνια μαζεύονταν οι άνθρωποι τα βράδια του χειμώνα σε σπίτια κατά οικογένειες ή...

daynight.gr

https://www.daynight.gr/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CE%B2%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%85%CE%BB/

Τα παλιά χρόνια μαζεύονταν οι άνθρωποι τα βράδια του χειμώνα σε σπίτια κατά οικογένειες ή κατά γειτονιές και κάνοντας δουλειές του χεριού οι γυναίκες, πίνοντας τη ρακή ή το κρασάκι τους οι άντρες με συνηθισμένο μεζέ τα κουκιά στα κάρβουνα ή στο τηγάνι σαν στραγάλια, περνούσαν την ώρα τους ( δεν υπήρχε βλέπετε η τηλεόραση) λέγοντας καθαρογλωσσίδια (γλωσσοδέτες), ανιώματα (αινίγματα), παραμιές (παροιμίες), ιστορίες (αληθινές ή φανταστικές) για στοιχειά, νεράιδες, φαντάσματα, του πολέμου ή της κατοχής. 
 



Ψυχαγωγούνταν μα κι ακόνιζαν το μυαλό τους. Μάθαιναν τα παιδιά, μα κι έτρεμαν από το φόβο τους μη τυχόν και συναντήσουν τις νεράιδες να χορεύουν «στου παπά τ’ αλώνι» ή να πλένουν τα ρούχα τους στο «κακό ρυάκι», όταν τα παίρναν οι γονέοι τους για να τους βοηθήσουν στα νυχτερινά αγώγια.





Βεγγέρες γίνονταν και τα καλοκαίρια μόνο που αυτές γίνονταν κυρίως από γυναίκες και παιδιά και σε υπαίθριους χώρους. Τέτοια στέκια στο χωριό μου ήτανε το τοιχιό πάνω από το κοινοτικό γραφείο, η μεσοστενιά, ο ανηφοράς τση Αριστείδαινας κ. ά.
Οι χώροι αυτοί γειτνίαζαν με καφενεία , όπως της Αντρονίκης, του Μιχαήλου και του Μενέλαου. Έτσι οι γυναίκες άκουγαν και σχολίαζαν τις κουβέντες των αντρών, μα ήταν κι έτοιμες να τους τραβήξουν τα χαλινάρια αν παρεκτρέπονταν είτε στα λόγια, είτε στο πιοτό .



Έδειχναν στα παιδιά, τους αστερισμούς, έτσι όπως τους ήξεραν κι αυτές: Εκειέ ναι «τα μάθια του κάτη», εκειέ «του βουγιού η κεφαλή», εκειοσές είναι ο πήχυς», γιάε και τον «Ιορδάνη ποταμό». Λέγονταν και ιστορίες από την καθημερινότητά τους: «Επήα μπρε σήμερο με τα κοπέλια ν’ ανάψω τση μάνας μου το καντήλι κι ήβρηκα εκειά το Χτίστη να σάζει του Μανωλάκη το μνήμα. Είχενε κι ένα τσουβάλι τσιμέντο ανοιμένο. Μια κοπανιά γροικώ την θυγατέρα μου να λέει τα’ αδερφού τσης: « Ξάνοι Γιαννιό βάνουνε και στσοι ποθαμένους λίπασμα!» ( τα χρόνια αυτά το λίπασμα ήταν σε χάρτινα τσουβάλια που έμοιαζαν με του τσιμέντου).




Καθώς διηγιότανε την ιστορία της η Αννίκα ένιωσε το Μαριό να της τραβάει τη μανίκα και να της δείχνει στον ουρανό το μισοφέγγαρο λέγοντάς της με αθωότητα:
«Γιάε μα ήσπασε το φεγγαράκι».
www.kritipoliskaihoria.gr