Σήμερα ... 7/5

Νήσος Χρυσή ή Γαϊδουρονήσι

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Νήσος Χρυσή ή Γαϊδουρονήσι - Ierapetra Explore

Στην απεραντοσύνη του Λιβυκού.

ierapetra-explore.gr

 

http://www.ierapetra-explore.gr/chryssi/

Chrissi Island

Into the vastness of Libyan Sea.

• Facebook646
• Twitter
• Google
• Pinterest
• More
• 
  

“Sand, cedar trees and all day out in the open” this was the answer to a question about how people pass their time on “The Island”. The island in question being Donkey Island or more recently Chrissi Island. A small desert island, a short boat trip away, from the south coast of Ierapetra, in the Libyan Sea. “The Island” is a protected area of intense natural beauty and its attraction is plain to see, with white sandy beaches, shell beaches, natural cedar groves and sparklingly clear turquoise water. Another attraction is that it is a “desert island” devoid of inhabitants, buildings, electricity or even fresh water. In times gone by people could put up a tent and spend a few days camping wild, swimming, sunbathing, fishing, snorkeling and just relaxing. Nowadays, however, wild camping is strictly prohibited.

This is difficult for the “locals” of Ierapetra to accept. They grew up on the Island, experienced it in its simple and natural state before the introduction of parasols and sunbeds. And long before the boats started bringing thousands of tourists daily, eager to enjoy the experience of spending time on a desert island. Indeed it is the locals’ great love for and closeness to Chrissi Island which caused them to shorten its name to the familiar term “The Island”.

This love for “The Island” and this feeling that it belongs to them, not in the sense of ownership, but in a noble and generous kind of co-ownership sense, cannot be stopped simply because new rules are being applied.  It is not possible to stop feeling that it is theirs, because it has always been there close to Ierapetra, they have always visited it and they have always loved it. The Ierapetritans are the ones who respect and take care of “The Island” when the authorities are not available.

But what exactly is Chrissi Island? The following description, as seen through the eyes of a local, says it all: to walk barefoot in the silky, soft, white sand, to take a breather under the shade of gnarled and wizened, centuries old cedar trees, to plunge into the calm, clear turquoise sea then dry off on the shell beach of the north coast, to welcome any little breeze that you can catch to help ward off sunstroke. But when Aeolus, the Greek God of winds makes his presence strongly felt, to desperately search for shelter of any kind.

To indulge in a clay bath in Vagges. To watch the sun setting, behind the mountains of Crete. To get lost in Chatzivolaka forest in the darkness of night and actually love being lost. To see the Golden Beach painted silver when the moon is full. To eat and drink like royalty, by candlelight. To experience the full extent of the friendliness and hospitality of the locals and discover something else, beautiful and interestingly different, with every new visit.

Donkey Island (the local name of Chrissi) is however, not for everyone. Despite the fact that it is renowned as being an exotic paradise, a natural wonder, a place once seen never forgotten, there are those who hate it. Namely, people who cannot stand the sun and the intense heat, the stinging of the sand on their skin as the wind blows it fiercely from time to time. Usually these people are not aware of what Donkey Island is nor of what to expect when they get there.

Chrissi Island is nothing more than a little dot on the map of Greece, almost lost in the vastness of the Libyan Sea. It is situated in the southeastern most corner of the country, eight nautical miles off the south coast of Ierapetra. In the past commonly known as Donkey Island, it is probable that the more attractive and modern day name of Chrissi Island (Golden Island) was given, to make it more attractive to tourists. Certainly it is a prettier and more appropriate name, given the stunning beauty and outstanding colours on the island.

When the weather is good the tiny oblong strip of land that is Chrissi Island, is just about visible from the coast of Ierapetra. You just have to know what you are looking for and where to look. It has been standing there for 350,000 years, a direct result of the underwater eruption of the volcano which gave birth to it and at the same time petrified many of the forty nine different species of shells which used to live in the sea around the island.

The beautiful white sandy beaches on the “Island” were once completely covered in tiny little, pale, glimmering shells, which gave it an appearance of being almost pink. These however, are now becoming scarce. This is mainly due to the continuous, thoughtless and forbidden, habit of the daily visitors, of taking some away with them as souvenirs. The twelve species which have survived, form the largest part of the sandy, exotic, Belegrina Beach, which is located on the north coast.

The “Island” is famous for its rare, and wholly natural, cedar forest, which occupies an area of 350 hectares and covers the most popular eastern part of the island that altogether, is only a mere 5.5km in length. The landscape closely resembles that of Lebanon and is truly a wondrous sight to behold.

Some of the trees surpass a height of ten metres and are over two hundred years old! Their trunks are strangely gnarled and twisted and the branches create the most atmospheric and artistic shapes and designs, perfect for unusual photos. Their strong, old roots protrude intertwined, from the soft, silky sand creating impressively beautiful sand dunes.

The main obstacle while on the island, is the lack of drinking water. There are only two sources of water in this unexpectedly windy and arid place, neither of which provide water that is drinkable. Therefore visitors must either have the foresight to carry their own water with them, enough for the length of their stay, or visit the only tavern on the island, where they will be charged quite excessively for bottled water. The two wells which have been drilled, now only provide muddy water. One can be found in the cedar forest and the other is about half an hour’s walk away, towards Chatzivolaka, next to the quaint little 13^th century church of Saint Nichols, the patron saint of sailors. Note that the Name Day of Saint Nicholas is the 6^th of December and every year on that day a huge festival takes place in the little church. Sailboats of all size and description bring worshippers from Ierapetra and surrounding areas to take part in the celebrations.....

http://www.ierapetra-explore.gr/chryssi/

Σήμερα ... 6/5

Πετώντας τα ‘’άχρηστα’’ Οραματισμός

Πετώντας τα ‘’άχρηστα’’ Οραματισμός

Κλείσε τα μάτια και συγκεντρώσου σωματικά και νοητικά παίρνοντας μερικές ήρεμες, βαθιές αναπνοές.

Συγκέντρωσε τώρα όλη σου την προσοχή στην επιθυμία της καρδιάς σου. Ρώτα τον εαυτό σου αν υπάρχει κάτι που σε εμποδίζει να αγκαλιάσεις το όνειρό σου σήμερα. Έχεις χρόνο να φροντίσεις την επιθυμία σου; Αν όχι, τότε τι σου τρώει το χρόνο σου; Μπορείς να παραιτηθείς απ’ αυτό;

Έχεις χώρο στη ζωή σου για να φροντίσεις το όνειρό σου; Αν όχι, τότε τι είναι εκείνο που καταλαμβάνει το χώρο σου; Μπορείς να παραιτηθείς απ’ αυτό;
Έχεις ενέργεια για να δώσεις στο όνειρό σου; Αν όχι, τότε τι είναι εκείνο που καταναλώνει την ενέργειά σου; Μπορείς να παραιτηθείς απ’ αυτό;
Υπάρχει κάτι στη ζωή σου, στο παρελθόν σου ή στη στάση σου που σε εμποδίζει να δεχτείς το όνειρό σου σήμερα; Αν ναι, τότε φαντάσου ένα μεγάλο απορριμματοφόρο να φτάνει μπροστά στο σπίτι σου. Αυτό το απορριμματοφόρο έχει έρθει για να μαζέψει όλα εκείνα που δε θέλεις πια, όλα εκείνα που σε εμποδίζουν να εκπληρώσεις την επιθυμία της καρδιάς σου. Φαντάσου ότι πετάς όλα σου τα εμπόδια στο πίσω μέρος του φορτηγού. Ύστερα παρακολούθησέ το να απομακρύνεται.
Παρατήρησε πόσο απελευθερωμένος/η αισθάνεσαι τώρα που είσαι πια έτοιμος να αφοσιωθείς στην υλοποίηση της επιθυμίας της καρδιάς σου. Απόλαυσε ήρεμα αυτό το συναίσθημα για λίγο.
Όταν θα είσαι έτοιμος άνοιξε αργά τα μάτια σου.
Αν όχι τώρα…. Πότε;

Αλήθεια και Δόγμα

πηγή: http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/03/blog-post_06.html#.UEYIWiL20yk

Αλήθεια και Δόγμα

Γεράσιμος Πολίτης 2012-03-06T23:47:00+02:00

 Ερευνούμε δύο σκέψεις πού Αντιπροσωπεύουν Ισάριθμες κύριες κατευθύνσεις τοϋ άνθρώπινου πνεύματος:

'Πρώτη σκέψη: Τά πάντα ρεί (=όλα ύφίστανται συνεχή μεταβολή).

Δεύτερη σκέψη: Ή Ιστορικοκοινωνική έξέλιξη άφου διήνυσε τά στάδια τής πρωτόγονης κοινωνίας, τής δουλοκτησίας καί του φεουδαλισμού, μπήκε στό στάδιο τοϋ καπιταλισμού καί άφοϋ όλοκληρώση τόν κύκλο τής καπιταλιστικής άναπτύξεως, θά περάση στό στάδιο τής «δικτατορίας τού προλεταριάτου» καί έν συνεχεία στό τελικό καί όριστικό στάδιο τού κομμουνισμού, (όπωσδήπστε ταυτόχρονα σέ πολλές χώρες πού είναι καπιταλιστικά άνεπτυγμένες καί δχι στίς καπιταλιστικά ύπανάπτυκτες ή σέ μία μόνο χώρα μεμονωμένα;).

Στήν πρώτη σκέψη, πού άνήκει στόν "Έλληνα φιλόσοφο Ηράκλειτο τόν ’Εφέσιο, παρατηρούμε τά έξής χαρακτηριστικά:

Πρώτον, έχει γενικώτατη Ισχύ πού καλύπτει δλους άνεξαίρετα τούς χώρους τού έπιστητού, χωρίς νά άφήνη τίποτε έξω άπ’ αύτήν. "Ολα ύπόκεινται σέ μεταβολή καί τίποτε δέν μένει άμετάβλητο στή Φύση, στή ζωή, στήν Ιστορία, στήν κοινωνία. Δέν όπάρχει τίποτε, άπό τό πιό σημαντικό εως τό πιό Ασήμαντο, άπό τό πιό μικρό εως τό πιό μεγάλο, πού νά μπορή νά ξεφύγη άπό τό άπόλυτο κύρος της.

Δεύτερον, δέν ύπδκειται σέ κανένα περιορισμό, δέν σταματά σέ κανένα σημείο τού χρόνου ή τού χώρου, μετά άπό τό όποιο δέν θά ύπάρχη ή μεταβολή' είναι ύπερχρονική καί ύπερτοπική, Τσχυε χθές, Ισχύει σήμερα καί 6ά ίσχύη αιώνια, στή Γή καί στό Σύμπαν, όπου-δήποτε καί όποτεδήποτε.

Στη δεύτερη σκέψη, πού άνήκει οτούς «πατριάρχες» τού Ιστορικού καί διαλεκτικού ύλισμού Κ. Μάρξ καί Φρ. "Ενγκελς, παρατηρούμε τά έξης χαρακτηριστικά:

Πρώτον, δέν έχει άπόλυτο κύρος, δέν καλύπτει τις ο ύ σ ί ε ς, δλους τούς τομείς του έπκττητου, Αδιαφορεί αν ή Ισχύς της καλύπτη πχ. τούς χώρους τής άνόργανης Ολης, της βιολογίας κλπ., είναι εντοττιομένη οτούς τομείς τής Ιστορίας καί κοινωνίας.

Δεύτερον, θέτει αυθαίρετους περιορισμούς, παρουσιάζει μερικότητα καί λογικήν «βλαστικότητα», δηλαδή άφ’ ένός καθορίζει τά στάδια τής Ιστορίας μέ Αποκλειστικά οικονομικά κριτήρια καί, άφ'έτέρου, έντσττίζει τήν Ιστορική έξέλιξη σέ καθωρισμένο χώρο (είδικά, ο Μάρξ πίστευε άμετακίνητα, δτι ή «προλεταριακή Επανάσταση» θά «ξεσποΰσε» στίς βιομηχανικά προηγμένες χώρες τής έποχής του ’Αγγλία, Βέλγιο, Γερμανία) καί σέ καθoρiσμένο χρόνο (τή στιγμή πού ό καπιταλισμός θά συμπλήρωνε τό τελευταίο στάδιο τής έιξελίξεώς του). Επίσης, ένώ δέχεται, δτι ή Ιστορικοκοινωνική έξέλιξη προχωρεί σέ διάφορα στάδια μέχρι του προκομμουνιστικοΰ σταδίου (στάδιο τής «δικτατορίας του προλεταριάτου»), σταματά ατό κομμουνιστικό στάδιο, δέν καλύπτει τήν «μετακομμουνιστική» έξέλιξη καί στήν ουσία άντιφάσκει ττρός τήν ίδια τήν «διαλεκτική» τής έξελίξεως, πάνω στήν όποία στηρίζεται.

Ή πρώτη σκέψη του ‘Ηράκλειτου είναι ή άληθινή’ ή δεύτερη σκέψη των Μάρξ - "Ενγκελς είναι ή δογματική.

Ή άλήθεια (άπό τό α —στερητικό καί τό ρήμα λανθάνω « μου διαφεύγει κάτι, κάνω λάθος), έχει σάν κύριο χαρακτηριστικό της, δτι ξεκίνα άπό τήν Ελευθερία καί καταλήγει στήν Ελευθερία. Ή άλήθεια άναφέρεται σταθερά στήν άρχή πού συντηρεί καί ένώ·νει τόν Κόσμο, είναι στενά συνυφασμένη μέ τόν Λόγο πού καλύπτει τό είναι καί τό γίγνεσθαι χωρίς νά βρίσκεται έξω άπ' αύτά. Ή ά-λήθεια δέν ύπόκειται σέ τίποτε -έξω άπό τήν ’Ελευθερία.

Απαραίτητη προϋπόθεση γιά νά «κινηθή» κανείς πρός τήν άλήθεια καί γιά νά είναι άλήθεια τό «τέρμα» τής «κινήσεώς» του είναι ή έλλειψη περιορισμών, ύποκειμενκών καί άντικειμενικών. 
"Αν ξεκινώ μέ κίνητρο μου κάποια «έπιθυμοΰσα θέληση», Επιδιώκοντας τήν Ικανοποίησή της, άπσκλείεται ή άντίληψή μου νά είναι όρθή. ’Επίσης, αν ή κατάληξη τής σκέψεώς μου έντάσσεται σέ κάποια έκ των προτέρων τεθειμένη «λογική» σκοπιμότητα, άποκλείεται ή τελική κρίση μου νά είναι άληθινή.

Είναι άπαραίτητο, έπομένως, νά έχω έναν υψηλό βαθμό έλευθερώσεως, μέσω τής όποίας θά έξευρίσκω όνάμεσα στίς έπιθυμοϋσες θελήσεις μου καί άνάμεσα στίς επιμέρους σκοπιμότητες τήν όρθή θέληση καί θά τήν κατευθύνω πρός ενα άπόλυτα έλεύθερο στόχο, πού δέν ύπόκειται σέ τίποτε άλλο έκτός άπό τόν έαυτό του. Ή Ικανότητα τοΰ νά Εξευρίσκω τήν όρθή θέληση είναι ή αύτο-κυριαρχία καί ή Ικανότητα νά κατευθύνω τήν όρθή θέληση στόν άπόλυτα έλεύθερο στόχο είναι ή σοφία. Ο άπόλυτος στόχος, κάτι δηλαδή πού στέκει αύτοδύναμα καί πέρα άπό τά έπΐ μέρους φαινόμενα, τόν υποκειμενισμό καί τό συμφέρον, είναι ή Ιδέα.

Αύτή ή Ιδέα, τό σταθερό σημείο άναφορας τής σκέψεως γιά τήν προσπέλαση τής άλήθειας, βρίσκεται πάνω άπό τήν ύλη. Δέν τήν δημιουργούν οΐ αισθήσεις μας, ένυπάρχει σέ μάς. Οι αίσθήσεις μας καί οί πληροφορίες πού μάς παρέχουν δίνουν «όμοιώματα» άτελώς τής άλήθειας, άλλ’ όχι τήν ίδια τήν άλήθεια (’Αριστοτέλης). Μέ τήν έννοιαν αύτήν, έχουν κάποια χαλαρή σχέση μέ τήν άλήθεια — «έχει άλήθειάν τινα όψις καί άκοή του άνθρώπου»  —άλλά όλες οι αισθήσεις είναι άδύνατον νά μάς δώσουν τήν ίδια τήν άλήθεια, πού ταυτίζεται μέ τήν ύπεραισθητή όντότητα τής άπόλυτης Ιδέας.

Έπομένως, ή άλήθεια δέν ταυτίζεται ·μέ τό γεγονός — πού ύπόκειται στό χρόνο καί τόν τόπο— δέν έχει άρχή καί δέν έχει τέλος, είναι άπειρη. Kύριο γνώρισμα τής γνώσεως τής άλήθειας είναι ή άρμονία μεταξύ τής όρθής θελήσεως καί τής Ιδέας πρός τήν όποια κατευθύνεται.

Στή σκέψη τού Ηράκλειτου ύποκρύπτεται ή Ιδέα τής δικαιοσύνης, καί μάλιστα στήν πιό καθαρή μορφή της (τό ήρακλείτειο τρίπτυχο «πόλεμος»-«ερις»-«δίκη»), ή άπόλυτη δηλαδή άυλη όντότητα πού Ισχύει καθολικά στή Φύση καί στήν Ιστορία καί έκφράζεται στόν αί-σθητό κόσμο μέ τόν συνεχή άγώνα μεταξύ των δντων, πού δίνει ά-τέρμονη κίνηση, άέναη μεταβολή στό Σύμπαν καί στή ζωή. Ή ιδέα τής δικαιοσύνης είναι, δττως δλες οΐ Ιδέες, έμφυτη στόν Ανθρωπο. Ό Ηράκλειτος μέ όδηγό τήν Ιδέα αύτήν καί όχι τΙς αίσθήσεις. του, έναρμόνισε τή σκέψη του πρός τό Λόγο, τήν άρχή που συντηρεί καί ένώνει τόν Κόσμο, καί συνέλαβε καί διετύπωσε ύπερχρονικίχ καί ύπερτοπικά μ(α Αλήθεια («τά πάντα ρει»), ή όποία δέν άνετράπη ούτε θά άνατραπη ποτέ άπό τις έξελίξεις του Σύμπαντος, άπό τά γεγονότα καί τά φαινόμενα.

Τό δόγμα είναι άντίθετο πρός τήν Ελευθερία, ύπόκειται σέ κάποιο ή κάποιους σκοπούς, ξένους πρός τήν άπόλυτη Ιδέα καί καθοριζόμενους άπό τόν φορέα του, μέ 4άση 6,τι ύποπίπτει στίς αίσθή* σεις. Ή δογματική «άλήθεια» ύπηρετεί κάτι έξω άπ* αύτήν, έξαλ-λοτριώνεται μέσα στήν άναγκαιότητα καί στόν αίσθητό κόσμο, χάνοντας άφ* ένός τήν αύτοκυριαρχία της καί άφ* έτέρου τήν μοναδικότητα του άπόλυτου ύπεραισθητοϋ στόχου, πρός τόν όποιο κατευθύνεται. "Ετσι ή δογματική «ά-λήθεια» καταντά νά ταυτίζεται μέ τό γεγονός, νά έχη χρονική άρ-χή καί χρονικό τέλος, νά είναι έπικαιρκή, μή έλεύθερη καί πεπερασμένη. Ή άένση μεταβολή, πού συνέλαβε ό 'Ηράκλειτος, μετα-τρέπεται έτσι άπό τήν δογματική σκέψη σέ ε ξ έ λ ι ξ η, δηλαδή σέ σειρά γεγονότων που άρχίζουν καί τελειώνουν κάπου. 

Ή ύποταγή αύτή ατό χρόνο καί χώρο κατά κανόνα όδηγεΐ στήν ύποδούλωοη της οκέψεως στήν πράξη. Γιαυτό δλες οΐ δογματικές «άλήθειες» κατευθυνονται σέ πρακτικούς στόχους: Στήν Παλαιά Διαθήκη ή άλήθεια νοείται μόνο οάν πράξη —«τήν άλήθειαν ποιεΐν» (υ) —καί στήν Λογοκρατία (Μαρξισμό καί Άστοκαπιταλισμό) νοείται μόνο σάν έξυπηρέτηση πρακτικών αίσθητών στόχων (okovo-μ(α, έξουσία). Αύτοδύναιμη άλήθεια, άνεξάρτητη παντός περιορισμού, δέν υπάρχει στό δόγμα. Κύριο γνώρισμα τοΟ δόγματος είναι ή άποκοπή τής θελήσεως άπό τήν Ιδέα.

Τό δόγμα είναι ψευδός σκόπιμο, καί κατασκευάζεται γιά νά εξυπηρετήση κάποιους, θά έλεγε κανείς, ότι οΐ δογματικοί είναι δημιούργημα τής άνελευθερίας, δηλαδή κάποιος βαθειας συναισθήσεως

Αδυναμίας, κάποιου πρωτόγονου φόβου, πού προσπαθούν νά τόν άντιπαρέλθουν μέ τήν άνάπτυξη τής όρμής έπι βολής καί τή συγκέντρωση έξουσίας. (« Τό δόγμα προσπαθεί νά άνακαλύψη δυνάμεις πού 6ά τις χρησιμοποίηση γιά τήν έφαρμογή του (π.χ. τήν Εκκλησία ή τήν δύναμη τών «προλεταρίων»), τείνει νά γ{νη μέ τεχνητά μέσα «πραγματικότητα» (κατ’ άνάγκην τεχνητή καί ψευδής).

Τό στοιχείο του ψεύδους πού ένυπηρχε στήν σκέψη τών Μάρξ - 'Ενγκελς πού άναφέραμε, άποκαλύφθηκε άπό τήν ιδια τήν Ιστορικοκοινωνική έξέλιξη: ή προλεταριακή έπανάσταση δέν έκδηλώθηκε σάν «νομοτελειακό γεγονός» στις «καπιταλιστικά άνεπτυγμένες» χώρες ’Αγγλία, Βέλγιο, Γερμανία κλπ., στις όποιες μέχρι σήμερα δέν υπάρχει καμμιά τέτοια προοπτική, άλλά έπεβλήθη τεχνητά καί βίαια σάν έξουσία σέ μιά «καπιταλιστικά ύπανάπτυκτη» χώρα, τήν τσαρική Ρωσία, πράγμα πού δέν «προφήτεφαν» ποτέ οΐ δύο πατριάρχες τού Μαρξισμού, προβλέποντας, αντίθετα, ότι στή χώρα αύτή άπεκλείετο οίαδήποτε μορφή κομμουνισμού. ’Επίσης ή έπανάσταση δέν έπεβλήθη ταυτόχρονα σέ πολλές χώρες, άλλά οέ μία —στις υπόλοιπες χώρες (Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ούγγαρία κλπ.) έγκαθιδρύθηκε βίαια κατόπιν στρατιωτικής καταλήψεώς τους άπό τά σοβιετικά στρατεύματα (ή, άργότερα σέ άλλες χώρες, «μεθο-δεύθηκε» κατόπιν καταλλήλων πολιτικών «χειρισμών» της Διεθνούς Έξουσίας). Τό μαρξιστικό ψεύδος άπορρέει, πρώτον, άπό τήν σκόπιμα στενή οικονομική άνάλυση της Ιστορίας, πού στηρίζεται στίς αισθήσεις καί όχι στήν Ιδέα, (β) καί, δεύτερον, άπό τό βόγμα τής κομμουνιστικής κοινωνίας, μιάς κοινωνίας, δηλαδή, στηριζόμενης σέ μιά τεχνητή άρχή, όχι Ιδέα, τήν άρχή της Ισότητας. Ή άρχή τής Ισότητας είναι δογματική (ψευδής, αυθαίρετη καί «συμβατική»), δέν είναι Εμφυτη στόν άνθρωπο καί δέν Ισχύει πουθενά στή Φύση, ούτε στήν Ιστορία, 

Ό μεγαλύτερος έχθρός της άλήθειας είναι τό δόγμα. Παρεμβαίνει σάν φράγμα μεταξύ της όρθής θελήσεως καί της άλήθειας καί καταστρέφει τΙς προϋποθέσεις γιά τήν έλευθερωμένη πορεία τής άν-θρώπινης οκέψεως πρός τήν ουσία τής ζωής καί τού Κόσμου. Τό δόγμα στήν πραγματικότητα είναι άνίκανο νά πράξη κάτι περισσότερο άπό τήν διαστρέβλωση τής σκέψεως καί τό πάγωμα οτήν πρόοδο της ’Επιστήμης. Τό δόγμα άπλώς προσπαθεί νά έκμεταλλευθή πρακτικά ώριαμένα γεγονότα καί φαινόμενα, φυσικά ή κοινωνικά, γιά νά καρπωθή κάτι άπ' αύτά.

’Αποτέλεσμα του δόγματος είναι ή τεχνοκρατία, αύτό τό όπο-κατάατατο τής Επιστήμης, που χωρίς νά προάγη τήν άλήθεια, υπηρετεΐ τήν σκοπιμότητα, τήν Εξουσία, τήν οίκονομία, τό συμφέρον. Ή «τεχνοκρατική πρόοδος» δέν είναι πρόοδος τής Επιστήμης. Ή πίστη οτι ή σημερινή Επιστήμη βρίσκεται σέ πιό προηγμένο έπίπεδο άπό κάθε άλλη προγενέστερη περίοδο άποτελεΐ τήν μεγαλύτερη ψευδαίσθηση τής έποχής μας. Ή σκέψη μετά τήν έπιβολή των λογοκρατικών δογμάτων όχι μόνο δέν πλησιάζει τήν άλήθεια, άλλά άπομακρυνεται σταθερά άπ* αύτήν. Ή Επιστήμη χάνοντας τόν ά-πόλυτο στόχο της, τήν Ιδέα, περιορίζεται δλο καί περισσότερο στή συναρίθμηση διαφόρων φαινομένων, φυσικών καί κοινωνικών, προσπαθώντας νά ουναγάγη «νόμους», μέ δάση τή διαστρεβλωμένη μορφή τής σκέψεως, τήν γνωστή οάν «παραεπιστήμη» τής Στατιστικής, πού θεωρεί έξωτερικά, έπιφανειακά τήν άλήθεια, σκέπτεται π ο σ ο τ ι κ ά, καί είναι άπολύτως άνίκανη νά συλλάβη ποιοτικά τήν ούσία του φυσικου καί Ιστορικού είναι καί γίγνεσθαι. Ή έποχή πού ζουμε είναι ή έποχή τής τεχνοκρατίας καί όχι τής Επιστήμης,

Ή καθαρή Επιστήμη, μέ έλάχιστες έξαιρέσεις, βρίσκεται οτήν πραγματικότητα στό σημείο πού τήν παρέβωσαν οΐ έλευθερωμένοι, οΐ μή δογματικοί έπιοτήμονες. "Ετσι, ή Λογική του ’Αριστοτέλους δέν έχει έμπλουτιοθή σέ τίποτε άπό τούς νεώτερους, ή Γεωμετρία τού Ευκλείδη παραμένει στό σημείο πού τήν άφησαν οΐ δημιουργοί της άρχαΐοι "Έλληνες μαθηματικοί, ή πολιτική ’Επιστήμη βρίσκεται έκεΐ πού τήν έφθασεν ό 'Αριστοτέλης, ή φιλοσοφία έχει σταματήσει στόν Πλάτωνα καί τόν 'Αριστοτέλη, &ν όχι στόν Ηράκλειτο, καί οΰτω καθεξής. 'Από καθαρά επιστημονική άποψη, στήν έποχή τού δογματισμού, οΐ «προσθήκες» πού γίνονται στήν άνθρώτηνη γνώση δέν άποτελοΰν άλήθειες, άλλά κατά κανόνα άπλές πρακτικές έ-φαρμογές, «έφευρήματα» ή και ώμές διαστρεβλώσεις των άληθειών, Ιδίως στίς θεωρητικές έπιστήμες, κατά τρόπο πού «βολεύει» καί ύπηρετεϊ τήν κρατούσα τάξη πραγμάτων. Ή άλήθεια ΐπαψε νά είναι άλήθεια άττό τότε πού ύποδουλώθηκε στή σκοπιμότητα. Ό κόσμος όλοένα καί περισσότερο βυθίζεται στό πέλαγος τού σκοταδισμού, τρέφοντας τήν αυταπάτη ότι γίνεται σοφώτερος, χάρη οτήν τύφλωση πού τού δημιουργεί ή λογοκρατική δογματική εξουσία, γιά νά τόν άποκοιμίζη καί γιά νά διαιωνίζη έτσι τήν άθλια κυριαρχία της.

Πηγή: Δημήτρης Λάμπρου, Αναζήτηση, Δοκίμιο Ελληνικής Ιδεολογίας, Δαύλος 1981

Αναρτήθηκε από:
Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

Μικρά αλμυρά κέικ με λιαστές ντομάτες

 

Μικρά αλμυρά κέικ με λιαστές ντομάτες

Ο σεφ Ανδρέας Λαγός ετοιμάζει μια γρήγορη λιχουδιά για όλες τις ώρες...

200 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του

1 φακελάκι ξηρή μαγιά 3 αυγά, κατά προτίμηση βιολογικά
100 γρ. γραβιέρα της αρεσκείας μας, τριμμένη
150 γρ. φέτα σκληρή, σε κύβους
100 ml ελαιόλαδο
100 ml φρέσκο γάλα
200 γρ. λιαστές ντομάτες διατηρημένες στο λάδι, στραγγισμένες και ψιλοκομμένες
200 γρ. σπανάκι, καθαρισμένο και χοντροκομμένο
1/3 ματσάκι άνηθος, ψιλοκομμένος (χωρίς τα χοντρά κοτσάνια)
αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180°C.

Σε ένα μπολ χτυπάμε τα αυγά και προσθέτουμε σταδιακά το γάλα και το λάδι.

Ρίχνουμε λίγο αλατοπίπερο και ανακατεύουμε.

Προσθέτουμε το αλεύρι και τη μαγιά και ανακατεύουμε με μια κουτάλα μέχρι να προκύψει μια ομοιογενής ζύμη.

Στη συνέχεια, προσθέτουμε τα τυριά, τις λιαστές νομάτες, το σπανάκι και τον άνηθο και ανακατεύουμε με απαλές κινήσεις.

Λαδώνουμε και αλευρώνουμε ένα ταψάκι για ατομικά κέικ ή μάφιν ή 12 ατομικά αλουμινένια φορμάκια μιας χρήσης και γεμίζουμε με το μείγμα.

Φουρνίζουμε για 45 λεπτά ή μέχρι να ψηθούν και να ροδοκοκκινίσουν τα μικρά κέικ.

Συνοδεύουμε με Σνακ για όλες τις ώρες, για το γραφείο, το σχολείο, την εκδρομή ή για το σπίτι, μπορεί επίσης να γίνει ένα πλήρες γεύμα αν το συνοδεύσουμε με μια ντοματοσαλάτα ή μια πράσινη σαλάτα της αρεσκείας μας.

gastronomos.gr

Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΖΕΠΕΛΙΝ ''ΧΙΝΤΕΜΠΟΥΡΓΚ''

http://lefobserver.blogspot.gr/2008/05/blog-post_06.html?spref=fb

HINDENBURG DISASTER - Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΖΕΠΕΛΙΝ ''ΧΙΝΤΕΜΠΟΥΡΓΚ''

Η συντριβή του Ζέπελιν ''Χίντεμπουργκ'' στις 6 Μαίου 1937 Η συντριβή του γερμανικού Ζέπελιν «Χίντεμπουργκ» στην αμερικανική ναυτική βάση του Λέικχερστ στο Νιου Τζέρσι στις 6 Μαΐου του 1937 στοίχισε τη ζωή σε 36 ανθρώπους. Το «Χίντεμπουργκ» είχε πραγματοποιήσει πτήση 60 ωρών από τη Γερμανία στις ΗΠΑ. Ηταν το μεγαλύτερο πηδαλιουχούμενο αερόστατο της εποχής με μήκος 268 μέτρα και μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητα 130 χιλιομέτρων ανά ώρα. Αν και πρωτοποριακό, τόσο σε τεχνολογία όσο και σε σχεδίαση, η ασφάλειά του αμφισβητήθηκε έντονα. Η δε τραγική του κατάληξη είχε αποτέλεσμα να εγκαταλειφθούν τα σχέδια για δημιουργία αεροπορικών εταιρειών που θα μετέφεραν μαζικά επιβατικό κοινό με αερόστατα.

Μαρία Μοντεσσόρι

Η Μαρία Μοντεσσόρι (ιταλικά: Maria Montessori, 31 Αυγούστου 1870-6 Μαΐου 1952) ήταν ιταλίδα παιδαγωγός. Επινόησε το μοντεσσοριανό παιδαγωγικό σύστημα, γνωστό και ως «μοντεσσοριανή μέθοδος», το οποίο αποτέλεσε πρωτοπορία για την εποχή του και εξακολουθεί να εφαρμόζεται και σήμερα σε αρκετά σχολεία, τα επονομαζόμενα «μοντεσσοριανά» ή «μοντεσσοριανές σχολές».

Η Μοντεσόρι γεννήθηκε στο Κιαραβάλλε της Ανκόνα και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης, από όπου αποφοίτησε ως η πρώτη γυναίκα γιατρός της πατρίδας της. Μέσα από την παιδιατρική οδηγήθηκε, ως ψυχολόγος και ταλαντούχος παιδαγωγός που ήταν, στην προσπάθεια για την ψυχολογική και νοητική ανάπτυξη του παιδιού, ασχολούμενη αρχικά με παιδιά με νοητική καθυστέρηση ή ειδικές μαθησιακές ανάγκες. Σε αυτόν τον αγώνα έδωσε ολόκληρη τη ζωή της.

Έφτιαξε παιδαγωγικό υλικό, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του παιδιού για όλα τα μαθήματα, θετικά και θεωρητικά, που αφορούν τη μόρφωσή του. Δημιούργησε μόνη της εποπτικά μέσα διδασκαλίας και παιδαγωγικό υλικό για να γίνονται μέσω των αισθήσεων κατανοητά τα μαθήματα του σχολείου.

Η επιτυχία της μεθόδου της αναστάτωσε τον παιδαγωγικό κόσμο διεθνώς. Ακόμα και παιδιά με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, έμπαιναν σιγά-σιγά στις κανονικές τάξεις του σχολείου, καθώς απελευθερωνόταν το πνεύμα και η ψυχή τους. Γι' αυτό μερικοί άνθρωποι, ακόμη και επιστήμονες, συνέδεσαν το όνομά της με τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Η Μαρία Μοντεσσόρι όμως ασχολήθηκε κατά βάση σε όλη τη ζωή της με όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως δείκτη νοημοσύνης ή μαθησιακής ικανότητας, και ίδρυσε σχολές σε πολλά κράτη για να εκπαιδεύεται προσωπικό στη χρησιμοποίηση του παιδαγωγικού υλικού αυτού, αλλά κυρίως στην κατανόηση της φιλοσοφίας της μεθόδου της, γιατί δίδαξε πως αυτό είναι το πρώτο θέμα για την επιτυχία.

Ο σεβασμός στην προσωπικότητα του παιδιού είναι η πρώτη αρχή της μεθόδου, και έπειτα η ελευθερία που θα βγει από την πειθαρχία. Άλλες αρχές της μοντεσσοριανής μεθόδου είναι:

Η εσωτερική και εξωτερική τάξη στη συγκρότηση του ανθρώπου.
Ο σεβασμός στο έμψυχο και άψυχο περιβάλλον.
Η ατομική προσπάθεια αλλά και η καλή συνεργασία με τον κόσμο του περιβάλλοντος.
Η μάθηση μέσω της έρευνας που θα δώσει τη χαρά για τη δουλειά και την ικανοποίηση για το αποτέλεσμα. Η παντοειδής άσκηση για την απόκτηση δυνατοτήτων.
Ικανός άνθρωπος ίσον ευτυχής άνθρωπος.

Μετά την ανάληψη της εξουσίας στην Ιταλία από το καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι, η Μοντεσσόρι εξορίστηκε στην Ισπανία. Κατόπιν, ύστερα από την επικράτηση του καθεστώτος Φράνκο στον Ισπανικό Εμφύλιο, εγκαταστάθηκε στην Ολλανδία. Το 1939 μετανάστευσε εκ νέου στην Ινδία, όπου θα παρέμενε καθόλη την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς η Ολλανδία βρέθηκε υπό ναζιστική κατοχή. Τέλος, ξαναγύρισε στην Ολλανδία το 1949, όπου και απεβίωσε το 1952 σε ηλικία 82 ετών.

Από τότε μέχρι σήμερα ο διεθνής οργανισμός που δημιουργήθηκε («Association Montessori International») καθοδηγεί και εποπτεύει τα Μοντεσσοριανά Σχολεία σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη, στις Η.Π.Α, στον Καναδά, στην Αφρική και στην Ασία, σε δεκάδες κράτη στον κόσμο λειτουργούν σήμερα Μοντεσσοριανά σχολεία.
http://el.wikipedia.org/wiki/Μαρία_Μοντεσσόρι

Η σφαγή των πρόξενων στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη

http://lefobserver.blogspot.com/2012/05/blog-post.html?spref=fb

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΡΟΞΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η σφαγή των προξένων στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη

Βρισκόμαστε  στο 1876, στις 5 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο. Εκείνη τη μέρα συνέβη ένα συνταρακτικό γεγονός, που χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή για την επιβολή μεγάλων αλλαγών εις βάρος του Οθωμανικού κράτους: μουσουλμανικός όχλος κατακρεούργησε μέσα στο Σαατλή τζαμί, που λειτουργούσε στη σημερινή Αγίου Δημητρίου, δίπλα στο «σπίτι του Κεμάλ», τον Ζιλ Μουλέν, πρόξενο της Γαλλίας και τον Ερρίκο Άμποτ, πρόξενο της Γερμανίας. Οι δυο άτυχοι διπλωμάτες είχαν πάει εκεί για να συναντήσουν τον βαλή Ριφαάτ μπέη και να του επιστήσουν την προσοχή γιατί η ατμόσφαιρα στην πόλη ήταν βαριά: πλήθη μουσουλμάνων πολιορκούσαν το αμερικάνικο προξενείο και υπήρχε διάχυτος ο φόβος για σφαγές χριστιανών. Μετά τη δολοφονία και την κλοπή πορτοφολιών, ρολογιών κλπ, τα πτώματα των προξένων πετάχτηκαν στο καλντερίμι.

Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, τα αίτια της αναταραχής ήταν αυθεντικά εθνικιστικά, υπό θρησκευτικό μανδύα. Αφορμή ήταν μια γυναίκα, μια νεαρή χριστιανή βουλγαρικής καταγωγής. Η κοπέλα ήρθε στη Θεσσαλονίκη (άγνωστο αν αυτό έγινε με τη συναίνεσή της) από το Πολύκαστρο του Κιλκίς, για να ασπαστεί το Ισλάμ. Προφανώς, για ερωτικούς λόγους. Η μητέρα της όμως δεν συμφωνούσε: ζήτησε τη βοήθεια χριστιανών Θεσσαλονικιών, για να αποτραπεί ο εξισλαμισμός της κόρης της. Πράγματι, κάποιοι χριστιανοί Θεσσαλονικείς άρπαξαν το κορίτσι από τους μουσουλμάνους και το έκρυψαν στο αμερικανικό προξενείο. Λεπτομέρεια: ο πρόξενος ήταν έλληνας και λεγόταν Περικλής Χατζηλαζάρου. Για να μην ασχοληθούμε ξανά με τη νεαρή Μακεδόνισσα, υπάρχουν δύο εκδοχές για την τύχη της: Με τη βοήθεια του έλληνα προξένου Βατικιώτη φυγαδεύτηκε στην Ελλάδα, λέει η μία. Παραδόθηκε και εξισλαμίστηκε, για να υπάρξει κατευνασμός των πνευμάτων, λέει η άλλη.

Την κρίσιμη εκείνη στιγμή, μετά τις άγριες δολοφονίες των προξένων, η σφαγή εις βάρος των χριστιανών ήταν έτοιμη να ξεσπάσει. Ευτυχώς, ένας Οθωμανός αξιωματούχος, ο φρούραρχος της πόλης Αρίφ μπέης, κινήθηκε αστραπιαία και αποφασιστικά: έστειλε τις μονάδες του στρατού που είχε υπό τις διαταγές του να περικυκλώσουν και να αποκλείσουν τις μουσουλμανικές συνοικίες (τρεις ήταν) και τα τζαμιά. Η σκληρή καταστολή είχε ευεργετικά αποτελέσματα, καθώς οι θερμόαιμοι αποθαρρύνθηκαν και ησύχασαν. Σε αυτό το σημείο, όμως, άρχιζε η πολιτική περιπλοκή, οι συνέπειες της οποίας είχαν ιστορικές διαστάσεις.

Παρά την καθαίρεση του γενικού διοικητή Μακεδονίας από το σουλτάνο, στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης κατέπλευσαν πλοία των μεγάλων δυνάμεων της εποχής (αγγλικά, γαλλικά, ρώσικα, γερμανικά) και μιας μικρής: τη ναυτική μοίρα συμπλήρωναν δυο ελληνικά πολεμικά πλοία, τα οποία έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στη Θεσσαλονίκη. Τα πολεμικά έστρεψαν τα κανόνια τους προς τις μουσουλμανικές συνοικίες, χωρίς να αποδώσουν τιμές στη σημαία του σουλτάνου. Την ίδια μέρα αποβιβάστηκαν γερμανικά και γαλλικά αγήματα και έλαβαν θέσεις σε επίκαιρα σημεία της πόλης, ενώ ο οθωμανικός στρατός αποσυρόταν στους στρατώνες του. Οι επικεφαλής ναύαρχοι απαίτησαν τα εξής:

Σύλληψη, παραπομπή σε δίκη και τιμωρία των υπαιτίων

Καταβολή αποζημίωσης

Υποστολή της οθωμανικής σημαίας

Απόδοση τιμών από τις οθωμανικές σημαίες και το στρατό στις σημαίες της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας

Απόδοση τιμών από το στρατό και τις αρχές στις σωρούς των δύο δολοφονημένων προξένων.

Όλα τα παραπάνω έγιναν αποδεκτά από το σουλτάνο και εφαρμόστηκαν κατά γράμμα – εκτός από την τιμωρία των πραγματικών υπαιτίων: στη θέση τους πλήρωσαν με τη ζωή τους μερικοί περιθωριακοί τύποι. Οι πολιτικές συνέπειες ήταν πολύ περισσότερο δραματικές από τις συμβολικές παράτες εξευτελισμού της οθωμανικής ισχύος στη Θεσσαλονίκη.

Στην Πόλη, ο σουλτάνος Αβδούλ Αζίζ καθαιρέθηκε, ως υπαίτιος για τον οθωμανικό εξευτελισμό, ο οποίος προήλθε (κατά τους αγανακτισμένους Οθωμανούς) από την υποχωρητικότητα του. Τον διαδέχτηκε ο Μουράτ Ε’, αλλά μόνο για λίγες εβδομάδες: το θρόνο κατέλαβε τελικά ο Αβδούλ Χαμίτ Β’, αδελφός του Μουράτ, ο οποίος έμεινε σ’ αυτόν τα επόμενα τριάντα χρόνια – μέχρι που δεν υπήρχε πια θρόνος. Ο Μουράτ έσωσε τη ζωή του επειδή ήταν τέκτονας, γεγονός που κινητοποίησε τους τέκτονες ολόκληρης της Ευρώπης, για τη σωτηρία του.

Δυο χρόνια αργότερα, με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, ιδρύθηκαν η Βουλγαρία και η Σερβία. Η Κύπρος πουλήθηκε στους Βρετανούς, ενώ η Θεσσαλία είχε παραχωρηθεί στην Ελλάδα. Στο εσωτερικό της πάλαι ποτέ Αυτοκρατορίας εξαγγέλθηκαν σοβαρές μεταρρυθμίσεις πολιτικής ισότητας. Ήταν όμως πολύ αργά για να αναστραφεί το (προοδευτικό, τότε) κύμα του εθνικισμού στα Βαλκάνια, που σάρωσε τελειωτικά την οθωμανική απολυταρχία  και δημιούργησε τα σύγχρονα κράτη, μεταξύ των οποίων και την Τουρκία.

Συμπέρασμα; Το αναμενόμενο: η περίφημη ανεξιθρησκία της πολυπολιτισμικής οθωμανικής Θεσσαλονίκης δεν είναι τίποτε περισσότερο από μύθος. Ένας ακόμα προπαγανδιστικός μύθος εκείνης της περιόδου, που αναπαράγεται και σήμερα στις ρηχές αναγνώσεις της Ιστορίας και που στηρίχτηκε αποκλειστικά στην υποταγή των πάντων στην οθωμανική απολυταρχία, αλλά και στην προστασία που εξασφάλιζαν στα μέλη τους  τα μιλέτια. Αρκεί αυτά τα μέλη να παρέμεναν σκλάβοι – πράγμα εντελώς ανεπίκαιρο ήδη από τις απαρχές του 19ου αιώνα. Την πραγματικότητα του εθνικιστικού και θρησκευτικού μίσους μεταξύ των κοινοτήτων της Θεσσαλονίκης την αποκαλύπτουν τα γεγονότα του 1876, αλλά αν χρειαστεί μπορούμε να πάμε και πιο πίσω στο χρόνο (στη σφαγή και τον εξανδραποδισμό της πιστής στο σουλτάνο χριστιανικής / ελληνικής κοινότητας στα 1821) αλλά και πιο μπροστά, αφήνοντας κατά μέρος τις «συνήθεις» αλληλοσφαγές χαμηλής έντασης: μετά το 1922, στις ανταλλαγές των πληθυσμών, οι ντονμέδες (εξισλαμισμένοι εβραίοι, μια μικρή σχετικά αλλά εξαιρετικά δυναμική και ισχυρή κοινότητα της Θεσσαλονίκης) παρακαλούσαν τους ορίτζιναλ να τους δεχτούν και πάλι στην πατρώα πίστη και στην εβραϊκή κοινότητα, ώστε να αποφύγουν την προσφυγιά. Αυτοί, φυσικά, αρνήθηκαν – κάτι που βγήκε σε καλό στους «ανταλλάξιμους» μουσουλμάνους Εβραίους: οι απόγονοί τους συναποτελούν την ελίτ της σύγχρονης Τουρκίας σε όλους τους τομείς, ενώ η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης χάθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στα ναζιστικά στρατόπεδα του Ολοκαυτώματος. Κι αν προχωρήσουμε λίγο ακόμα θα δούμε το εθνικιστικό – θρησκευτικό μίσος, με φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς τους  χριστιανούς – κυρίως τους έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρασία και τον Πόντο, να εκδηλώνεται αδίσταχτο ακόμα και κατά των νεκρών (παρεμπιπτόντως αλλά ουσιωδώς και κατά της Ιστορίας της πόλης) με το ξήλωμα του οθωμανικού νεκροταφείου (σημερινή ΔΕΘ) στη δεκαετία του ’20 και το ξήλωμα του εβραϊκού νεκροταφείου (σημερινή πανεπιστημιούπολη ΑΠΘ) στη δεκαετία του’40. Αλλά ακόμα κι αυτές οι εκδηλώσεις ήταν «λίγες» αν συγκριθούν με την απάθεια (η λέξη ίσως είναι ανεπαρκής) της κυρίαρχης πια εθνικής και θρησκευτικής πλειοψηφίας της πόλης, όταν ολόκληρη η εβραϊκή κοινότητα στοιβαζόταν στα τραίνα με προορισμό την εξόντωσή της τα ναζιστικά στρατόπεδα.

ΑΠΟ ΤΟ  http://panosz.wordpress.com/2011/01/19/thess/

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Σήμερα 5/5