Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
Μερικοί άνθρωποι δεν μπαίνουν τυχαία στη Ζωή σου. Έρχονται για να σου δείξουν κάτι… - spiritalive.gr
Γράφει η Βίκυ Τσώκου Ήρθανε στη ζωή σου, σαν αστραπή. Δεν πρόλαβες να…
spiritalive.gr
http://www.spiritalive.gr/meriki-anthropi-den-benoun-tychea-sti-zoi-sou-erchonte-gia-na-sou-dixoun-kati/
Γράφει η Βίκυ Τσώκου
Ήρθανε στη ζωή σου, σαν αστραπή. Δεν πρόλαβες να κρατήσεις το χαμόγελο στα χείλη, δε θυμάσαι καν πόσο πολύ είχε αλλάξει. Δεν πρόλαβες να συνηθίσεις το πέταγμα της ψυχής. Εκείνο το πέταγμα που έκανε τον κόσμο να φαίνεται τόσο δα μικρός, αρκετά μικρός για να μπορείς να τον κατακτήσεις. Καμιά φορά δυσκολεύεσαι να θυμηθείς και το άρωμά τους. Από κάπου περνάς και απλά έρχεται μια μυρωδιά που σε τραβάει, αλλά δεν μπορείς να ξέρεις αν ήταν αυτή. Το νιώθεις όμως, κάτι σου θυμίζει.
Περπατάς και το κενό που υπάρχει μέσα σου το γεμίζεις με τις όμορφες, όμως σύντομες στιγμές. Τις καλείς να έρθουν, έτσι απλά για να μη σε ρουφήξει το κενό και σε παρασύρει στη σιωπή και στην ομίχλη. Ξέρεις ότι αυτές οι αναμνήσεις θα σε συντροφεύουν, θα σε δυναμώνουν και θα σε κάνουν να χαμογελάς κρυφά όταν δε κοιτά κανείς. Με τα μάτια του νου θα ζεις κάθε στιγμή που σε άγγιξε, κάθε στιγμή που σε άλλαξε.
Ναι, γιατί αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν για να αλλάξουν κάτι.
Ήρθαν να σου δείξουν κάτι που δεν ήξερες ότι είχες. Ανιδιοτελή Αγάπη, Πάθος, Ενθουσιασμό, Δύναμη, Δημιουργικότητα, μεγάλη καρδιά. Κάτι που για κάποιον λόγο είχες αφήσει στο σκοτάδι. Εκείνοι όμως είχαν το κατάλληλο φως. Το φώτισαν, το έβγαλαν στην επιφάνεια. Έλαμψες. Ίσως και να μην άντεχες αυτή την λάμψη κάποιες φορές. Έκλαιγες από χαρά ή από φόβο; Δε θυμάσαι. Όπως και να έχει όμως, έλαμψες. Μα πόσο πολύ! Και αυτή τη λάμψη τη σκόρπιζες γύρω και φώτιζες και τους άλλους. Φώτιζες την ψυχή τους και τον δρόμο τους. Την μετέδωσες. Άλλοι την κράτησαν, άλλοι όχι. Εσύ όμως έμαθες ότι μπορείς να το κάνεις.
Και μετά έφυγαν; Γιατί;
Ένα αιώνιο «γιατί» μπορεί να σε βασανίζει. Νομίζεις πως μέχρι τη μέρα που θα κλείσεις τα μάτια σου θα σε συντροφεύει. Και ίσως να είναι και έτσι. Γιατί δεν μπορείς να τους αγγίξεις, να τους ψιθυρίσεις: «τι κάνεις, πώς περνάς;». Δεν μπορείς να ξέρεις αν σήμερα το πρόσωπό τους λάμπει στη θύμησή σου, όπως το δικό σου κάποιες φορές, ή αν σκοτεινιάζει όπως το δικό σου τις περισσότερες φορές.
Δεν ξέρεις αν τα νερά που μαζί κολυμπούσατε κάποια μέρα θα σας υποδεχτούν ξανά. Δεν ξέρεις αν θα ξαναδείτε τα αστέρια να πέφτουν με μανία, σαν να θέλουν να σας δώσουν ένα μήνυμα, όπως τότε. Δεν ξέρεις αν βλέπετε τα ίδια όνειρα. Όνειρα όπου οι ψυχές σας γίνονται ένα και γράφουν τις δικές τους σελίδες στην ιστορία του Σύμπαντος.
Γιατί έφυγαν; ίσως για να ανακαλύψεις τη δύναμη σου, και την ίδια σου την ψυχή. Ίσως για να δεις ότι μπορείς να λάμψεις και να βοηθήσεις κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Και ο πόνος που άφησαν; Ένα μάθημα ζωής. Να προχωράς με τον πόνο παρέα γιατί είναι μέρος της ζωής. Να μην κλάψεις γιατί σε άφησαν, αλλά να κλάψεις για να συνεχίσεις. Γιατί μπορείς ακόμα κι αν πονάει.
Και ναι, κάποιοι κατάφεραν μέσα από αυτόν τον πόνο να περπατήσουν σε δρόμους που δεν ήξεραν ότι μπορούσαν, που δεν ήξεραν ότι υπήρχαν. Κάποιοι ανακάλυψαν ότι έχουν τη δύναμη να κατακτήσουν τα όνειρά τους. Κατάφεραν να δουν ότι ο πόνος μπορεί να είναι και προσωρινός. Μπορεί να κρατήσει ένα λεπτό, μια ώρα, μια μέρα ή ακόμη και έναν χρόνο. Αλλά τελικά θα υποχωρήσει και κάτι άλλο θα πάρει τη θέση του. Αν όμως παραιτηθείς, θα κρατήσει για πάντα.
Τους ευχαριστούμε για τα μαθήματα που μας έδωσαν. Είμαστε ευγνώμωνες σε οποιαδήποτε δύναμη τους έφερε κοντά μας. Οι σκέψεις μας πάντα θα τους συντροφεύουν και ίσως να τους προστατεύουν.
via enallaktikidrasi.com
