Λαχανοντολμάδες

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

Χθες στις 1:44 μ.μ. ·

igcook.gr

2 Νοεμβρίου στις 3:42 μ.μ. ·

Λαχανοντολμάδες υπέροχοι αφρός σκέτος με καταπληκτική κρέμα !!!

i-gastronomie.gr

Λαχανοντολμάδες υπέροχοι αφρός σκέτος με καταπληκτική κρέμα !!!
Σημερινό μου … Λαχανοντολμάδες υπέροχοι αφρός σκέτος με καταπληκτική κρέμα !!!
Αφρός σκέτος !!!
Υλικά

• 500 γραμ. κιμά
• 5 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
• 2 κρεμμύδια ξερά ψιλοκομμένα
• 2 καρότα τριμμένα
• 5 κλωνιά άνηθο ψιλοκομμένο
• 8 κλωνιά μαϊντανό ψιλοκομμένο
• αλάτι -πιπέρι
• 1/2 κούπα τσαγιού ελαιόλαδο
• 2 φλυτζανάκια του καφέ ρύζι καρολίνα
• 1 αυγό

Κρέμα

• 4 κουταλιές σούπας βούτυρο
• 6 κουταλιές σούπας αλεύρι
• χυμό από 2 λεμόνια
• 2 κρόκους αυγών
• ζωμό από τους λαχανοντολμάδες
• αλάτι.

Εκτέλεση Κρέμας

1. Βάζουμε σε κατσαρολάκι το βούτυρο [προσοχή σε χαμηλή θερμοκρασία ]
2. Ρίχνουμε το αλεύρι και με τον αυγοδάρτη ανακατεύουμε γρήγορα γρήγορα.
3. Ρίχνουμε το ζωμό από τους ντολμάδες κι αν πήξει πολύ αραιώνουμε η με λίγο νερό η λίγο αραιωμένο με νερό γάλα την θέλουμε ρευστή.
4. Προσθέτουμε τον χυμό λεμονιών και τους 2 κρόκους αυγών ανακατεύοντας κι έτοιμη η σάλτσα αυγολέμονο .

Εκτέλεση Λαχανοντολμάδες

1. Παίρνουμε το λάχανο το κόβουμε γύρω γύρω από το κοτσάνι του και βγάζουμε με προσοχή τα φύλα του.
   Σε βαθιά κατσαρόλα βράζουμε νερό βουτάμε για 2 λεπτά όλα τα φύλα να ζεματιστούν και να μαλακώσουν λίγο και τα αφήνουμε να κρυώσουν ετοιμάζοντας την γέμιση
2. Σε ένα μπολ βάζουμε κιμά,αυγό ,μαϊντανό.άνηθο.ρύζι ,κρεμμυδάκια φρέσκα και ξερά,καρότα ,αλατοπίπερο,λίγο νεράκι ,και ανακατεύουμε καλά.
3. Σε ένα πιάτο ρηχό ακουμπάμε το φύλο στην μέση βάζουμε μία κουταλιά της σούπας γέμιση και σκεπάζουμε από δεξιά μέχρι την μέση τις γέμισης ,το ίδιο κι από την αριστερή πλευρά κλείνουμε και μετά τυλίγουμε σε ρολό.
4. Τα τοποθετούμε στην κατσαρόλα στην σειρά μέχρι να τελειώσουν.
   Βάζουμε από πάνω ένα πιάτο ρίχνουμε λίγο λάδι και 2 ποτήρια νερό και σιγοβράζουμε για 40 με 50 λεπτά.
   Προσοχή να κοιτάμε να υπάρχει ζουμάκι γιατί θα το χρησιμοποιήσουμε στην κρέμα αυγολέμονο .Αν έχει σωθεί προσθέτουμε νερό .
5. Οταν ετοιμαστούν αφήνουμε να κρυώσουν τους βγάζουμε σε μία πιατέλα σουρώνουμε το ζωμό κι αρχίζουμε να φτιάχνουμε την κρέμα .
6. Σερβίρουμε τους λαχανοντολμάδες με κρέμα από πάνω και πασπαλίζομουμε με ψιλοκομμένο άνηθο.Καλή όρεξη !!!
7. Σημείωση
   Οτι βγάλουμε από το λάχανο περισσευούμενα δεν τα πετάμε φτιάχνουμε ωραίο λαχανόρυζο !!

ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ

να υμνούμε, να ευλογούμε

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Χθες στις 1:35 μ.μ. ·

afotopoulos.gr

Το μυστικό της υγείας, της ευτυχίας, της ευημερίας είναι να υμνούμε, να ευλογούμε συνεχώς τον Κύριο, να…
Όταν αφεθούμε στο Χριστό να κατοικήσει στην ψυχή μας, τότε φεύγει η αμαρτία, φεύγει η αρρώστια, ο άνθρωπος  που δίνεται, παραδίνεται στο Χριστό, ξεπερνά τις δυσκολίες χωρίς να φθείρεται. Η μεγαλύτερη αμαρτία που κάνουμε είναι απομάκρυνση  η διακοπή της σύνδεσης με τον Δημιουργό μας. Πως θα βρω χαράς στη ζωή μου (ρώτησαν τον Άγιο); «Να πηγαίνεις στην εκκλησία, να εξομολογείσαι και να κοινωνάς», δηλαδή συμμετοχή στις τελετές και τα μυστήρια (Άγιος Πορφύριος).
Αλλά για να πλησιάσουμε το Θεό πρέπει να τον πιστέψουμε, χωρίς πίστη δεν υπάρχει πραγματικότητα.  Πίστη όμως είναι εμπιστοσύνη, πλήρη στο Θεό, εσωτερική αποδοχή και τήρηση του λόγου του Θεού. Δηλαδή πιστεύω ότι αυτά που λέει είναι αλήθεια και τα ακολουθώ. δεν πιστεύουμε στο Θεό, αν δεν ακολουθούμε πλήρως αυτά που λέει.  Δεν μπορεί ποτέ να έλθει το φως το αληθινό αν δεν πιστεύουμε και δεν ακολουθούμε και το Λόγο του Κυρίου που είναι ο Λόγος του Θεού. Αμαρτάνουμε όταν διαλύουμε την σχέση μας με τον Θεό, όταν δεν ακολουθούμε το Λόγο του Κυρίου. Αμαρτία είναι η απιστία προς τον Κύριο, αν δεν πιστεύουμε πεθαίνουμε μέσα στην αμαρτία διότι δεν είναι σε θέση να δουν τις αμαρτίες τους, διότι δεν έχουν προσωπική σχέση προσωπική αγάπη προς το Θεό.  Η σωστή πίστη προς το Θεό μας δίνει φτερά.
Τι να κάνουμε, ώστε να εργαζόμαστε τα έργα, που θέλει ο Θεός;   Η απάντηση του Κυρίου: «Τούτο είναι το έργο, που θέλει ο Θεός, να πιστεύετε εις αυτόν που εκείνος έχει στείλει, εγώ είμαι ο άρτος της ζωής, εγώ με την μετάληψη του σώματος και του αίματός μου, αλλά και με την διδασκαλία μου και την χάριν του Αγίου Πνεύματος μεταδίδω την πραγματική και αιωνία ζωή. Εκείνος που έρχεται κοντά μου, ποτέ δεν θα πεινάσει πνευματικώς και εκείνος που πιστεύει εις εμέ, ποτέ δεν θα διψάσει.  Το δε θέλημα του Πατρός, που με έστειλε στον κόσμο, είναι ακριβώς τούτο, να μη χάσω κανέναν από όλους εκείνους που μου έχει δώσει, αλλά να αναστήσω αυτούς κατά την μεγάλη εκείνην ημέρα της δευτέρας παρουσίας μου. Και αυτό είναι το θέλημα εκείνου, που με έστειλε, δηλαδή κάθε ένας που βλέπει τον Υιό και πιστεύει εις αυτόν να έχει ζωή αιώνιο. Και εγώ θα τον αναστήσω ένδοξο κατά την μεγάλη ημέρα της κρίσεως. Κανείς δεν μπορεί να έλθει με πίστιν κοντά μου, εάν ο Πατήρ που με απέστειλε, δεν τον προσελκύσει με την Θεία Χάρη». «Καθένας που τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, ενώνεται μαζί μου στενότατα εις ένα πνευματικόν σώμα, ώστε αυτός να μένη μέσα εις εμέ και εγώ να μένω μέσα εις αυτόν και να τον μεταβάλλω εις κατοικητήριο της θεότητας. Καθώς με έστειλε ο Πατήρ, ο οποίος έχει από τον εαυτό του την ζωή και είναι η πηγή της ζωής, και εγώ ως άνθρωπος έχω ζωή αθάνατο από τον Πατέρα, και ζω δια τον Πατέρα, έτσι και εκείνος, ο οποίος δια της θείας Ευχαριστίας με μεταλαμβάνει, θα ζήση, διότι θα πάρει από εμέ την ζωή». «Σας λέγω δε και τούτο, το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί. Η δε σαρξ μου δίδει ζωή αιώνιο, διότι ακριβώς έχει συλληφθεί από το Πνεύμα το Άγιο και κατοικεί εις αυτήν το Πνεύμα. Κάθε άλλη σαρξ δεν ωφελεί τίποτε. Τα λόγια, τα οποία εγώ σας διδάσκω, είναι πνεύμα Θεού, δι' αυτό δε έχουν και μεταδίδουν ζωή. Μη φροντίζετε αποκλειστικά και μόνον και μη εργάζεσθε δια την υλική τροφή, που είναι προσωρινή και χάνεται, αλλά δια την πνευματική τροφή, η οποία εξασφαλίζει την αιωνία ζωή. Αυτήν δε την τροφή θα σας την δώσει ο υιός του ανθρώπου» (Ιησούς Χριστός).
Σύμφωνα με τους Καποδόκες Πατέρες, ο Θεός είναι αγάπη: θα πει ότι ο Θεός συγκροτείται σαν ύπαρξη, υπάρχει, δια μέσου σχέσεων προσωπικών. Η κοινωνία είναι συστατικό πρωταρχικό της υπάρξεως του Θεού. Η αγάπη συνεπώς, δηλαδή η κοινωνία αυτή, που μας κάνει να υπάρχουμε, δεν είναι συναίσθημα. Η αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα, αλλά είναι μία σχέση που μας κάνει να υπάρχουμε. «ο Θεός αγάπη εστί» σημαίνει ουσιαστικά ότι ο Θεός είναι Αγία Τριάς. Δεν είναι τίποτε άλλο. Ότι δηλαδή είναι η ουσία Του κοινωνία. Και τι θα πει: «είναι» κοινωνία; Θα πει ότι δεν μπορούμε να Τον εννοήσουμε ούτε κατ’ επίνοια ως Μόνον. Ο Θεός αποκαλύπτεται και  δίνει τα πάντα  στους ταπεινούς, το μόνον πρόβλημα που έχουμε είναι η αμαρτία, η απομάκρυνση από το Θεό που γίνετε όταν δεν ακολουθούμε τις προδιαγραφές Tου. Ο Θεός μας φωτίζει με το Άγιο Πνεύμα Του, χωρίς αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, στο καθ’ ομοίωση που είναι άκτιστο είναι εκτός χωροχρόνου μπορούμε να φθάσουμε μόνο με τη Χάρη του Αγίου πνεύματος. Ο  Θεός μας φωτίζει όταν είμαστε ταπεινοί, όταν έχουμε ανοιχτές τις καρδιές μας η Χάρη αυτή μας Θεώνει, μας δίνει και το κατ’ ομοίωση, μας βγάζει από το χωροχρόνο, το κτιστό το περιορισμένο.  Ο Κύριος μας δίνει τη Θεοποιό Χάρη όταν τη ζητήσουμε, αν ταπεινωθούμε, όταν ζητήσουμε συγχώρεση. Η χαρά είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος.
Ο Κύριος μας έδωσε τα πάντα, εμείς με τις επιλογές μας κόβουμε την επαφή μαζί Του. Δίνουμε βάση στη γνώμη, στη δόξα των άλλων, μόνο  όμως η φώτιση κάνει τον άνθρωπο να βλέπει τον Κύριο να βλέπει το φως και να βαδίζει προς το φως και τότε γινόμαστε όμοιοι του Κυρίου.Ο Κύριος μας έδωσε την μετάνοια για να σωθούμε, εμείς αποφασίζουμε αν θα σωθούμε, αν θα μετανοήσουμε, γιατί δεν ζήσαμε έως τώρα με τις προδιαγραφές του Δημιουργού. Αν θα ζητήσουμε συγχώρεση, αν θα ταπεινωθούμε και αλλάξουμε τη ζωή μας ακολουθώντας τις εντολές του Κυρίου και να πετάξουμε από η υγεία και χαρά. Η χαρά μας δηλώνει την  ικανοποίηση της ψυχής μας. Η ζωή μας πάει καλά μόνο όταν αισθανόμαστε γαλήνη, αισθανόμαστε ταπεινοί, δεν μας ενοχλούν οι άλλοι, δεν μας ενοχλεί τίποτα. Η δόξα, το παίνεμα του κόσμου δεν μας δίνει καμία ευτυχία, το έχω βιώσει, μόνο όταν αντιστέκομαι στα πάθη μου και ακολουθώ το λόγο του Κυρίου, είμαι ταπεινός, είμαι υπηρέτης όλων,  αισθάνομαι γαλήνη, αισθάνομαι την καρδιά μου να πετά. 
Η ταπείνωση μας ενώνει με τον Κύριο και μας δίνει τα πάντα, μας λέει ο Αγιος Πορφύριος, τα Λόγια του: "Ταπείνωση είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό. Ο ταπεινός δεν ταράζεται ποτέ αλλά τα δέχεται όλα με ευχαριστία, η τέλεια εμπιστοσύνη στον Θεό ταυτίζεται με την απόλυτη ταπείνωση. Ταπείνωση είναι η τέλεια υπακοή στον Θεό χωρίς αντίρρηση, χωρίς αντίδραση, έστω κι αν ορισμένα πράγματα φαίνονται δύσκολα και παράλογα. Το άφημα στα χέρια του Θεού. Η πολλή στενοχώρια για το κάθε τι πηγάζει οπό τον πολύ εγωισμό «Όταν υπάρχει ταπείνωση δεν υπάρχει κατάθλιψη. Ὁ εγωιστής στενοχωριέται πολύ με το καθετί. Ὁ ταπεινός είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος απ’ όλους κι απ’ όλα. Αυτό γίνεται μόνο με την ένωση με τον Χριστό. Όλες οι αισθήσεις να λειτουργούν σύμφωνα με τον νόμο του Κυρίου. Να είστε έτοιμοι να κενωθείτε στον οποιονδήποτε. Αυτό είναι ελευθερία. Όπου αγάπη, εκεί ελευθερία. Ζώντας μέσα στην αγάπη του Θεού, ζείτε μέσα στην ελευθερία. Ο ταπεινός και ο αγαπών γίνεται αληθινά ελεύθερος"
Αν δεν ενωθούμε με το Χριστό τον Ων, είμαστε ανύπαρκτοι.  Ο Χριστός ενέδυσε  τον εαυτόν του με την ανθρώπινη φύση να την εξαγνίσει. Ο άνθρωπος που βιώνει χωρίς όρους αγάπη, δεν κρίνει, δεν ασχολείται με το τι κάνουν οι άλλοι. Αν δεν ενωθούμε με το Χριστό τον ων, είμαστε ανύπαρκτοι.Η πίστη στη Θεότητα του Ιησού Χριστού, είναι η προϋπόθεση εμφάνιση του Άγιου Πνεύματος. , Η ενανθρώπιση του Κύριού  είναι μαρτύρια της παρουσίας του φωτός.  Η πίστη ότι ο Χριστός είναι το πνεύμα του άκτιστου, είναι η προϋπόθεση να έλθει η θεια χάρη σε μας. Η αργία είναι μήτηρ πάσης κακίας.  Ο άνθρωπος έχει κληθεί να γίνει άγιος το ότι δεν γίνεται οφείλεται στην αργία.  Η αργία είναι αταξία, ο νους του ανθρώπου είναι αεικίνητος κι όταν δεν τον χρησιμοποιούμε να δημιουργήσουμε θα πάει στο κακό θα αρχίσει να ασχολείται με τι κάνουν οι άλλοι, όλα αυτά μας οδηγούν μακριά από τη σωτηρία μας. Με την αργία οδηγούμαστε στα πάθη, μακριά από τον Πατέρα. Για να γλυτώσουμε από όλα αυτά πρέπει να εργαζόμαστε και μάλιστα χειρονακτικά. Όταν παρακολουθούμε τα γεγονότα ο νους μας διασπάτε, επικεντρωθείτε  στο άκτιστο όχι στο παροδικό, μην αδυνατίζετε το νου σας. Προσωπικά δεν ακούω ποτέ ειδήσεις, το μόνο που κάνω προσεύχομαι συνεχώς είμαι επικεντρωμένος στον Κύριο που με το Άγιο πνεύμα μου  δίνει την καλύτερη λύση σε όλα μου τα θέματα.  Χρειάζεται να μειώνω το εγώ μου να θεωρώ κάθε στιγμή ότι οτιδήποτε πετυχαίνω οφείλεται  στην βοήθεια του θεού όχι στην προσπάθεια τη δική μου. Το έργο του νου μας είναι να προσευχόμαστε κι όχι να κρίνουμε ή να κάνουμε επιστήμη τα πάθη μας,  αλλά να προσευχόμαστε, να επικοινωνούμε με τον Πατέρα, διαμέσου του  Κυρίου, πραγματικός σκοπός στη ζωή μας ότι και να κάνουμε είναι να αποκτήσουμε τη σύνδεση με το δημιουργό, το Πνεύμα Του το Άγιο. Ότι  κάνουμε πρέπει να το κάνουμε με αγάπη προς το Θεό και τους συνανθρώπους μας. Ο Θεός, ο Χριστός πρέπει να είναι η ζωή μας, τότε θα δούμε και τους άλλους σαν αδελφούς μας, θα πάψουμε να ενεργούμε εγωκεντρικά, έχουμε τον Κύριο σαν κέντρο της ζωής μας. Η απουσία του Χριστού, είναι απουσία της χαράς από τη ζωή μας και αυτό είναι η αμαρτία, η απομάκρυνση από το Θεό, αυτό είναι η αμαρτία. Χρειάζεται να έχουμε επιείκεια και αγάπη σε όλους τους ανθρώπους. Η μετάνοια είναι η αποκατάσταση της σχέσης μου με τα Θεό, το άνοιγμα στην πόρτα της υγείας, ευτυχίας και ευημερίας. Στον Θεό οφείλονται όλες οι επιτυχίες μας, αν πιστεύουμε ότι επιτυχία οφείλεται σε μας πάσχουμε από ματαιοδοξία. Δυστυχώς στην εξομολόγηση δεν πάμε με διάθεση μετανοίας, το εγώ μας δικαιολογείται, ψάχνουμε να λύσουμε το πρόβλημα μας κι όχι να μετανοήσουμε για να ενωθούμε το Θεό, όταν μετανοήσουμε και παραδοθούμε στο Θεό τότε λύνονται όλα μας τα προβλήματα μας. Η λαχτάρα να ενωθούμε με το θεό είναι η βάση της πραγματικής μας μετανοίας. Επιθυμούμε να επανέλθουμε στη σχέση που χάσαμε συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το Θεό, χωρίς τον Κύριο. Ο Κύριος είναι το φως, η χαρά της ζωής, η κινητήριος δύναμης του κόσμου, όσοι πιστεύουν στον Κύριο θα είναι πάντα στο φως. Όποιος πιστέψει στον Κύριο θα γίνετε καλά, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα υγείας, ευτυχίας, ευημερίας. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού, ο Κύριος είναι μαζί μας και μας δίνει τα πάντα, αρκεί να το θελήσουμε, να του επιτρέψουμε.
Κάθε φορά που αμαρτάνει (δεν τηρεί τις προδιαγραφές του Πατέρα) ο άνθρωπος χωρίζεται από τον Θεό.  Καθένας μπορεί να δει τον Χριστό αναστημένο μέσα του όταν ταπεινωθεί, να μετανοήσει, να πεθάνει τον παλιό του εαυτό, δεν μπορούμε να βιώσουμε την ανάσταση αν δεν έχουμε άκρα ταπείνωση. Ο Κύριος παρουσίασε την τελειότητα ως σκοπό, να γίνουμε τέλειοι όπως ο Πατέρας μας. Σκοπός μας είναι  να γίνουμε όμοιοι με το Χριστό, μας καλεί ο Κύριος να γίνουμε όμοιοι με Αυτόν. Σκοπός είναι να νικήσουμε τα πάθη μας, την αμαρτία μας και να βαδίσουμε προς τη θέωση.  Θέωση είναι  η πλήρης υγεία, ευδαιμονία. Αγαπώ το Θεό σημαίνει ότι τηρώ τις εντολές του, προϋποθέσεις για να έλθει το Άγιο Πνεύμα να είμαστε καθαροί και για να είμαστε καθαροί  πρέπει να τηρούμε τις εντολές του Πατέρα.
 Ο Άγιος  Αντώνιος μας λέγει όλο το μυστικό της ποιος είναι σοφός άνθρωπος: «Σοφός είναι ο άνθρωπος  γνωρίζει (τις εντολές) το Θεό και  δεν σταματά ποτέ να κάνει αφθόνως πάντα όσα αρέσουν στον Θεό. Δεν πρέπει να απελπιζόμαστε  και να παραμελούμε το Θεό, αλλά να επικεντρωνόμαστε στην άπειρη δύναμη της ψυχής μας.Ο άνθρωπος, κατά το λογικό μέρος, συνδέεται με την ανείπωτη (την ανέκφραστη) και θεία δύναμη και κατά το σωματικό συγγενεύει προς τα ζώα. Οι περισσότεροι άνθρωποι, οι ψυχικά ανόητοι, αφού εγκατέλειψαν εκείνη τη θεϊκή και αθάνατη υιοθεσία, ρέπουν πια προς τη νεκρή και κακότυχη και ολιγοχρόνια συγγένεια του σώματος (τη σωματική συγγένεια προς τα ζώα) φρονώντας τα σαρκικά, σαν τα άλογα ζώα, ανάβοντας από τις ηδονές κι έτσι χωρίζουν τους εαυτούς των από το Θεό και σύρουν την ψυχή από τους ουρανούς, κάτω στο βάραθρο, με αιτία τα (κατώτερα) θελήματα της. Ο λογικός αποφεύγει όσα βλάπτουν την ψυχή, διότι του είναι ξένα και τον χωρίζουν από την αθανασία».
Όποιος υποτάξει τον εαυτό του στο Θεό, βρίσκεται κοντά στο να υποταχθούν τα πάντα. Ο Άγιος  Ισαάκ ο Σύρος μας λέγει κι αυτός όλο το νόημα της ζωής, της επιτυχίας, της γαλήνης με λίγες κουβέντες: «Όποιος υποτάξει τον εαυτό του στο Θεό, βρίσκεται κοντά στο να υποταχθούν τα πάντα.  Αυτός ο οποίος επιθυμεί να κατοικήσει μέσα του ο Θεός πρέπει να εργάζεται τις εντολές. του Θεού.  Όσο με πόθο πλησιάζουμε το Θεό, τόσο ο  Θεός πλησιάζει σε μας τα χαρίσματά Του. Δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει το Θεό αν δεν απομακρυνθεί από τα πράγματα του υλικού κόσμου. Η σκέπη και η πρόνοια του Θεού, σκεπάζει όλους τους ανθρώπους αλλά δεν είναι φανερή σε όλους, παρά σ’ εκείνους που καθάρισαν τον εαυτόν τους, από την αμαρτία και έχουν πάντοτε όλη τη μελέτη μόνο στον Θεό. Δεν θα καταλάβει τον  Θεό, όποιος δεν έχει ταπείνωση. Οι άνθρωποι στον κόσμο δεν βρίσκουν ποτέ την ειρήνη, παρά μόνο όταν φθάσουν στην ελπίδα του Θεού. Η απαλλαγή από την ύλη του κόσμου προηγείται της συνδέσεως με τον Θεό. Όλες οι εντολές του Θεού τείνουν στη δημιουργία καθαρής καρδιάς. Όσο η καρδιά μένει ατάραχη στα κοσμικά πράγματα,  τόσο ο νους μπορεί να κατανοήσει και να θαυμάσει τα θεία μυστήρια. Αγάπα τον Θεό για να μην σ’ αιχμαλωτίσει η  αγάπη του κόσμου». «Σ' αυτόν που γνώρισε τον εαυτό του δίδεται η γνώση των πάντων. Διότι η γνώση εαυτού είναι πλήρωμα της γνώσης των όλων. Με την υποταγή της ψυχής σου θα υποταγούν σε σένα τα πάντα. Όσον καιρό βασιλεύει η ταπείνωση στην διαγωγή σου, σου είναι υποτεταγμένη, η ψυχή σου και μαζί με αυτήν θα σου είναι υποτεταγμένα τα πάντα. Διότι τότε γεννάται στην καρδιά σου η από τον Θεό ειρήνη. Όσον καιρό όμως ευρίσκεσαι έξω από αυτήν, θα καταδιωχτείς, όχι μόνο από τα πάθη, αλλά και από τα συναπαντήματα».
Χωρίς το Θεό δεν είναι δυνατόν να αγαπήσει κανείς τον εαυτό του. Όλοι οι ασθενείς με ανίατες ασθένειες έχουν κόψει την επαφή τους με το Θεό, με την αγάπη, για αυτό το σώμα τους αρρωσταίνει, για να μειώσουν το εγώ τους και να επανασυνδεθούν με την Πηγή, διαφορετικά η ψυχή φεύγει από το σώμα κι αυτό πεθάνει. Ο πατέρας Θαδδαίος μας λέει ότι ο Θεός θα μας δώσει τη δύναμη να αγαπήσουμε τόσο τον εαυτό μας  όσο και τον πλησίον μας, χωρίς το Θεό δεν είναι δυνατόν να αγαπήσει κανείς τον εαυτό του. Με το Θεό όλα είναι δυνατά, διότι εκείνος είναι η δύναμη και η ζωή μας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να υποδουλώνεται σε πράγματα και ανθρώπους, αλλά να επικεντρωνόμαστε στον Κύριο, μόνο αυτοί που ενώνονται  με τον Κύριο δεν υποδουλώνεται σε πράγματα και ανθρώπους.  Υποφέρουμε,  αρρωσταίνουμε,  έχουμε προβλήματα στις σχέσεις μας γιατί  έχουμε υψηλό εγώ. Το μυστικό είναι να  ελευθερώσουμε  την καρδιά μας από την προσκόλληση, η θεία αγάπη που υπάρχει μέσα στην καρδιά μας,  είναι απεριόριστη  και περιλούει τα πάντα. Την απεριόριστη χωρίς όρους αγάπη, την λαμβάνουμε μόνο με την σύνδεση μας με το Θεό, τον Κύριο, δεν θα τη βρούμε ποτέ  από τους ανθρώπους.
Η εξομολόγηση όπως και τα άλλα μυστήρια  σκοπό έχουν να ενωθούμε με το Θεό.   Στην εξομολόγηση πηγαίνω με λαχτάρα να συναντήσω, να ενωθώ με τον Θεό, με κατάνυξη, με συντριβή, πηγαίνω με την πρόθεση να σβήσω το εγώ μου,  τότε μόνο το μυστήριο, το άγιο Πνεύμα θα με φωτίσει και θα με φέρει σε κοινωνία με το Θεό, με τον Κύριο. Όλο το μυστικό είναι η διάκριση, δεν με απασχολεί τι θα πει ο παπάς, εμένα με ενδιαφέρει να συναντήσω, να κοινωνήσω (επικοινωνήσω) το Θεό, κι ας ταπεινωθώ στον ιερέα. Όταν εξομολογούμαστε δεν θα πρέπει να δικαιολογούμαστε, να δεχόμαστε κάθε παρατήρηση, που συντελεί στην μείωση του εγώ μας, στην ένωση με τον Πατέρα. Τα πάθη μας  είναι συνέπεια του χωροχρόνου που αντιλαμβανόμαστε μόνο με τις αισθήσεις μας. Η πτώση μας στο χωροχρόνο, η πτώση του Αδάμ  μας έκανε να αισθανόμαστε ξεκομμένοι ξεχωριστοί. Η αίσθηση  ότι είμαστε ξεκομμένοι   έχει εισχωρήσει και στην οικογένεια μας και βλέπουμε τον σύντροφο μας ως εχθρό μας, παρ’ όλο ότι ο Κύριος μας λέει  ότι όποιος ενώνεται με το μυστήριο του γάμου, δεν μπορεί να χωρίσει. Βλέποντας τον εαυτό μας ξεκομμένο τότε  από τις άπειρες πιθανότητες που υπάρχουν  επιλέγουμε μόνο τις επιλογές, που θα βιώνουμε τον φόβο, τον πόνο, την κριτική, εξαιρούμε την επιλογή να ζήσουμε αρμονικά με τον σύντροφο μας και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα όλα τα παιδιά των χωρισμένων να μην μυούνται στην αγάπη.  Διατηρούμε την ειρήνη της ψυχής μας,  μόνο όταν μέσα μας υπάρχει αγάπη για τον συνάνθρωπο μας. Τη δύναμη για να  αγαπάμε τους συνανθρώπους μας,  μας τη δίνει το Άγιο Πνεύμα. Τα πάθη μας  είναι συνέπεια του χωροχρόνου που αντιλαμβανόμαστε μόνο με τις αισθήσεις μας, με την πτώση του Αδάμ χάσαμε τη γαλήνη, την βασίλεια του Πατέρα, την υιότητα μας, ότι είμαστε παντοδύναμοι δημιουργοί. Απαλλασσόμαστε από πάθη μας με την ταπείνωση, την  εξομολόγηση, τη Θεία κοινωνία.
Μετάνοια είναι η επιστροφή μας στο Θεό, η συνειδητοποίηση της αδυναμίας μας, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς το Θεό. Βρίσκουμε λοιπόν τον Θεό με τη μετάνοια. Μετάνοια είναι να προσδοκώ  με λαχτάρα  να επιστρέψω  στον Πατέρα, να επανασυνδεθώ με το Θεό. Μετάνοια λοιπόν είναι η επιστροφή μας στο Θεό, η συνειδητοποίηση της αδυναμίας μας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς το Θεό. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ψυχή μας είναι κομμάτι του Θεού. Όπως μας λέει ο Deepak Chopra,  η ψυχή  αποτελείτε  από  το τοπικό και μη τοπικό μέρος. Το μη τοπικό μέρος είναι  μαζί με το Θεό, άρα είναι ανοησία να σκεπτόμαστε ότι χωρίς το Θεό μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Όταν απομακρυνόμαστε  από το Θεό και πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε ικανοί για τα πάντα, τότε μας συμβαίνουν γεγονότα τα οποία μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε την αδυναμία μας και επιστρέψουμε στον Πατέρα, όπως ο άσωτος υιός. Βρίσκουμε λοιπόν τον Θεό με τη μετάνοια. Μετάνοια δεν είναι  να εξομολογούμε και να λέω τον πόνο μου, την πίκρα μου, αυτό είναι μασκαρεμένη εμφάνιση του εγώ μου. Μετάνοια είναι να προσδοκώ  με λαχτάρα  να επιστρέψω  στον Πατέρα, να επανασυνδεθώ με το Θεό. Πότε δεν πρέπει να απελπιζόμαστε, να ζητάμε ταπεινά συγχώρεση, ήμαρτον, τότε χίλιες φορές να αμαρτήσουμε την ημέρα, αν χίλιες φορές ζητήσουμε ήμαρτον, τότε παραμένουμε συνδεδεμένοι, νοιώθουμε την βεβαιότητα της αγάπης του Θεού, μαθαίνουμε να αγαπάμε όλο τον κόσμο.  Ο άνθρωπος που μετανοεί είναι συνεχώς συνδεδεμένος με το Θεό, είναι χαρούμενος, πάλλεται με 500 παλμούς το δευτερόλεπτο, μας κάνει να πετάμε. Μετάνοια σημαίνει να είμαι ανοιχτός, να αγαπώ όλους τους ανθρώπους, τότε αγαπώ το Θεό, όταν αγαπώ όλους τους ανθρώπους. Η σκληροκαρδία μας ως προς τους συνανθρώπους μας. οφείλεται στο εγώ μας, στην απομάκρυνση μας  από το Θεό, στην έλλειψη μετάνοιας. Η ντροπή, η λογική μας, το εγώ μας είναι  η αιτία όλων των προβλημάτων μας, η μετάνοια μας  σβήνει το εγώ μας, που είναι αυτό που μας χωρίζει από τον Πατέρα. Ταπείνωση είναι η παραδοχή μου ότι χωρίς το Θεό δεν είμαι τίποτα, το σβήσιμο του εγώ μου, η έλλειψη κρίσης στον οποιοδήποτε ότι και να κάνει. 
Το τέρμα λοιπόν της αρρώστιας, της μιζέριας,  η αρχή της ελευθερίας, της αρχής του παραδείσου, ξεκινά με τη φώτιση, που μας δίνει το Άγιο Πνεύμα, που μας έφερε ο Κύριος. Την ενότητα, τον Παράδεισο που μας έταξε ο Κύριος δεν μπορούμε καν να τον διανοηθούμε, μόνο οι Άγιοι έχουν βιώσει τέτοιες  στιγμές, τον Παράδεισο αυτό μπορούμε να τον  συνειδητοποιήσουμε και να τον φθάσουμε μόνο με την βοήθεια  του Κυρίου. Ο Παράδεισος για όλους  μας, η ενότητα είναι το σχέδιο του Θεού για μας. Εντολή του Κυρίου είναι η Θέωση μας, η ένωση μας με τον Πατέρα. Αυτός είναι  ο στόχος όλων μας, ο Κύριος έρχεται μέσα μας, μας συναντά μας κατευθύνει όταν εμείς προσευχόμαστε αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και τους εχθρούς μας, αλλά και να διαβάζουμε συνεχώς το Ευαγγέλιο που είναι ο Λόγος Του. Έτσι θα μπορέσουμε να καταλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε το στόχο μας, που είναι η αγάπη, η κοινωνία με όλους τους πάντες και τα πάντα. Η κοινωνία με όλους τους πάντες και τα πάντα, τα λόγια του Κυρίου πρέπει να εισχωρήσουν στην καρδία μας και όχι το νου μας.    
Συμπέρασμα: Η Βασιλεία του Θεού, ο Παράδεισος στη γη είναι το Άγιο Πνεύμα, είναι μέσα μας, και λαμβάνουμε τη φώτιση Του, όταν  είμαστε ταπεινοί και  ακολουθούμε τις εντολές του Πατέρα. Όλο το μυστικό να έχουμε μέσα μας τη Βασιλεία του Αγίου Πνεύματος, ζητάμε να βασιλέψει ο Θεός μέσα μας, ο Θεός μας δίνει τα πάντα όταν Βασιλέψει μέσα μας. Είναι πάντα μέσα μας, στην καρδιά μας, σε κάθε κύτταρο μας, αρκεί να το αντιληφθούμε και να πάρουμε το Φως του. Το άκτιστο φως αυτό της θείας  φώτισης  την αντιλαμβανόμαστε όταν ανοίξουμε τα παράθυρα της καρδιάς μας, που αυτά ανοίγουν με την ταπείνωση, την ακολουθία των προδιαγραφών και τη συμμετοχή μας στα μυστήρια και τις τελετές της θρησκείας μας.  Ο Κύριος μας δίνει τον Παράδεισο όταν μετανοούμε, ότι και να έχουμε κάνει, αν μετανοήσουμε  αμέσως αντιλαμβανόμαστε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, και λαμβάνουμε τα πάντα.  Το μυστικό είναι να αισθανθούμε την Αγάπη του Θεού, που είναι αγάπη χωρίς όρους κι αυτό επιτυγχάνεται: όταν απενεργοποιήσουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα, όταν κοινωνάμε και εξομολογούμαστε, όταν ποτέ  δεν  κρίνουμε τους  συνανθρώπους μας που δεν έχουν φωτιστεί,  ή δεν έχουν μετανοήσει ακόμη. Όταν μετανοήσουμε η ψυχή μας επικεντρώνεται, συνδέεται με το Θεό και παύει να επικεντρώνεται στα γήινα. Όταν ο άνθρωπος μετανοήσει ενώνεται με το Θεό. Ας παραδώσουμε λοιπόν τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού κι αυτός θα μας τα δώσει όλα. Αυτός που έχει το έλεος του Κυρίου δεν φοβάται τίποτα, το έλεος του Θεού είναι παντοτινό, δεν χάνεται ποτέ. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αγάπη του Θεού χωρίς τη Χάρη του Αγίου πνεύματος. Όταν αισθανόμαστε την αγάπη του Θεού αισθανόμαστε στον Παράδεισο, ζούμε το άκτιστο, την ευτυχία την γαλήνη δεν μπορεί να την αντέξει το κτιστό το περιορισμένο γήινο όχημα μας. Παραμείνετε στην προσευχή, δώστε τροφή στο νου σας το «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με», τότε σωθήκαμε παύουμε να αμαρτάνουμε. Σκοπός είναι να αισθανόμαστε τη χάρη του Θεού στην ψυχή μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από τον αγαπάς τον Θεό. Όταν αισθανθούμε αυτή την αγάπη γινόμαστε χαρούμενοι. Αν αγαπήσουμε τον αδελφό μας και κυρίως τον εχθρό μας, τότε έρχεται η αγάπη και η χάρη του Θεού στην ψυχή μας και στην` καρδιά μας. Αν όλοι τηρούσαμε τις εντολές του Κυρίου τότε  θα είχαμε τον Παράδεισο στη γη.  Το Άγιο Πνεύμα μας διδάσκει την αγάπη χωρίς όρους, μας κάνει όμοιους με τον Κύριο που είναι ο σκοπός όλων μας. 

ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΣΠΑΜΑΤΑ  από το νέο μου βιβλίο «Η Πηγή των Πάντων».

 Είναι σημαντικό για όλους όμως να αποκτήσετε και τα τρία βιβλία για να αλλάξετε την ζωή σας και να πετάξετε από υγεία και χαρά όπως έκανα εγώ, για αυτό αν παραγγείλετε και τα τρία βιβλία μου «Έτσι Γίνεται το Θαύμα», στο «Μια Ζωή Γεμάτη Φως» και η «Πηγή των Πάντων» σας τα στέλνω με  μεγάλη έκπτωση  και χωρίς να σας χρεώνω έξοδα αποστολής. Αν θέλετε να παραγγείλετε δεν έχετε παρά να στείλετε μήνυμα την διεύθυνση και το κινητό σας ή να τηλεφωνήσετε στο 6977349766.

 Και στα τρία βιβλία υπάρχουν cd, που σας βοηθούν να επαναπρογραμματίσετε το υποσυνείδητο σας, να αλλάξετε τις πεποιθήσεις σας. Επίσης στα βιβλία και στα σεμινάρια μου αυτά υπάρχουν πλήρεις οδηγίες για να απενεργοποιήσετε τα αρνητικά σας συναισθήματα και να αυτοθεραπευτείτε σε ενεργειακό επίπεδο και στη συνέχεια σε σωματικό επίπεδο από προβλήματα στην σπονδυλική στήλη, στη μέση, στον αυχένα, στα γόνατα, στο ισχίο, στο στομάχι, στη χολή, αυτοάνοσα νοσήματα, συχνοουρίας, προβλήματα σπαστικής κολίτιδας ή δυσκοιλιότητας, ιγμορίτιδας, ροχαλητού, πρόβλημα καρπιαίου σωλήνα, τενοντίτιδες, αϋπνία, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, διακοπή περιόδου, αρρυθμία, ταχυκαρδία, πονοκέφαλοι, ημικρανίες, δύσπνοιες, αναπνευστικά προβλήματα, προβλήματα στη χολή, χοληστερίνη.(βέβαια για οποιαδήποτε θέμα υγείας έχετε θα απευθύνεστε πρώτα στο γιατρό σας, ενώ παράλληλα σε πνευματικό, νοητικό και ενεργειακό επίπεδο θα απαλλάσσεστε από τις συνθήκες που σας οδήγησαν στην ασθένεια και θα αυτοθεραπεύστε).

 Είμαι πάντα δίπλα σας για να απελευθερωθούμε από όλα τα προβλήματα μας, να πετάξουμε από υγεία και χαρά και να οδηγηθούμε στο φως.

 Με άπειρη, χωρίς όρους αγάπη

 Αλέξης Φωτόπουλος

 Συγγραφέας - Spiritual Healer

 Τηλέφωνα: 6977349766, 6909193329, Ιστοσελίδα: www.afotopoulos.gr, email: alex-fotop@hotmail.com,

 Facebook: Alexios Fotopoulos, Αλέξιος Φωτόπουλος, Alexis Fotopoulos, Αλέξης Φωτόπουλος

 Ομάδες Facebook: «Έτσι Γίνεται το Θαύμα», «Μπορούμε όλοι να αυτοθεραπευτούμε και να οδηγηθούμε στο Φως», «Ζωή Γεμάτη Φως» και «Η Πηγή των Πάντων».

 Σελίδες Facebook: «Αλέξης Φωτόπουλος», «Αυτοθεραπεία, Υγεία, Ευτυχισμένες σχέσεις, Αφθονία».

 ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΗ 17:00 -21:00 Δωρεάν σεμινάρια (αφήνει κάτι όποιος θέλει για το κόστος της αίθουσας) Ναυαρίνου 9 και Ιπποκράτους στο κέντρο της Αθήνας. Τα σεμινάρια ανακοινωνόταν στην ιστοσελίδα μου www.afotopoulos.gr να έρχεστε χωρίς να κλείνετε θέση.

 Στο άρθρο μου: http://www.afotopoulos.gr/arthra/233-h-therapeia-tvn-pantvn-ta-aitia-olvn-astheneivn-kathvs-kai-tropos-pou-mporoume-na-autotherapeutoume-na-ehoume-telies-sheseis-kai-afthonia θα βρείτε όλες τις απαντήσεις για τα προβλήματα που σας απασχολούν.

ΑΝΡΙ ΜΑΤΙΣ - Henri Matisse ( 31 Δεκεμβρίου 1869 – 3 Νοεμβρίου 1954)

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Χθες στις 1:35 μ.μ. ·

homouniversalisgr.blogspot.com

ΑΝΡΙ ΜΑΤΙΣ - Henri Matisse ( 31 Δεκεμβρίου 1869 – 3 Νοεμβρίου 1954)

Ο Χριστός κυκλοφορούσε ξιπόλητος»...

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Χθες στις 1:36 μ.μ. ·

true.gr

Πατέρας Φιλόθεος Φάρος: «Τι σχέση έχει ο κλήρος με τα χρυσαφικά; Ο Χριστός κυκλοφορούσε ξιπόλητος»...

Εργάστηκε για χρόνια ως κληρικός και ψυχοθεραπευτής, από νοσοκομεία και κλινικές στη Βοστώνη μέχρι το εκκλησάκι του Άγιου Νικόλα του Ραγκαβά στην Πλάκα. Οι παραδοσιακοί κληρικοί, τον αποφεύγουν μετά βδελυγμίας, ενώ ο ίδιος τονίζει ότι έχουμε σκοτώσει τον Θεό μέσα μας.
Ο Πατέρας Φιλόθεος Φάρος ξεχωρίζει για την ανθρώπινη στάση του και σε νέα συνέντευξή του προκαλεί αίσθηση, λέγοντας: «Τι σχέση έχει ο κλήρος με τα χρυσαφικά; Ο Χριστός κυκλοφορούσε ξιπόλητος και με έναν χιτώνα».

Μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης στο Ραδιόφωνο 24/7:
«Όταν ήμουν 11 χρονών, ο πατέρας μου με πήρε στο μαγαζί (σ.σ. κουρείο στην Τρούμπα), όχι για να βγάλω χρήματα, αλλά για να με φέρει σε επαφή με την πραγματικότητα και νομίζω ότι ένα από τα χαρακτηριστικά μου είναι ότι βρίσκομαι διαρκώς σε επαφή με την πραγματικότητα. Μπορεί να το οφείλω στον πατέρα μου αυτό, και στην Τρούμπα».
«Το να λέμε ότι κάποιος μας συγχωρεί ταυτόχρονα υπαινίσσεται ότι αυτός ο κάποιος είναι μνησίκακος. Ότι κάτι του έχουμε κάνει και μας το κρατάει. Ο Θεός δεν είναι μνησίκακος, μόνο αγαπά. Δεν πολυκαταλαβαίνω λοιπόν την έννοια της συγγνώμης από τον Θεό, αφού μόνο αγαπάει».

«Από μικρός έλεγα ότι θα γίνω παπάς. Στην εφηβεία σταμάτησα να το λέω και γύρω στα 20, είχα δει ένα θεατρικό με τη Λαμπέτη και τον Μουσούρη, που έπαιζε έναν επίσκοπο. Με συγκίνησε αυτή η παράσταση. Δεν ήταν η παράσταση ο λόγος, αλλά στάθηκε η αφορμή να ξαναγυρίσω στην ιδέα να γίνω κληρικός».

«Ζούμε σε μια εποχή που εκθειάζει τη νεότητα και πολλοί ηλικιωμένοι προσπαθούν να δίνουν την εντύπωση ότι είναι νέοι. Για μένα, η νεότητά μου ήταν μια θλιβερή περίοδος. Ήμουν ένα ανόητο παιδάκι με πολλές ψευδαισθήσεις. Προφανώς δεν ήταν εξασφαλισμένη η εσωτερική μου αυτοπεποίθηση. Κι όταν κάποιος έχει ανασφάλεια, καταφεύγει σε μεγαλομανία, φαντάζεται πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα».

«Ένα τραγικό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι το παιδί πρέπει να το διαμορφώσουν δύο άνθρωποι. Η δημιουργία ενός νέου ανθρώπου είναι μια τεράστια υπόθεση για οποιουσδήποτε δύο ανθρώπους. Και δυστυχώς δεν υπάρχει κοινοτικό πνεύμα στην εποχή μας».
«Το κήρυγμα δεν είναι διδασκαλία. Κάποτε έκανα μια συνέντευξη στην τηλεόραση και μιλούσαμε για τον καταληκτικό ασθενή. Ειπώθηκε λοιπόν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν λένε στον άνθρωπό τους ότι πεθαίνει γιατί τον αγαπούν. Κι εγώ είπα ότι δεν του το λένε, γιατί δεν τον αγαπούν. Γιατί τον απομονώνουν με αυτόν τον τρόπο, τον αφήνουν ολομόναχο. Όταν γύρισα σπίτι λοιπόν, σήκωσα το τηλέφωνο και μια κυρία μου λέει, ποιος είσαι εσύ που θα πεις ότι δεν αγαπώ τον άντρα μου, που του συμπαραστέκομαι δύο χρόνια που πεθαίνει από καρκίνο; Βλέπετε, η γενικότητα ήταν σωστή, αλλά ο άνθρωπος είναι μοναδική περίπτωση. Δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις με γενικότητες. Ήμουν συντετριμμένος. Της είπα, έχετε δίκιο, ήταν λάθος μου. Έκτοτε, δεν κηρύττω. Κάνω συναντήσεις που είναι διάλογοι».

«Χωρίς έρωτα δεν μπορεί να γίνει η ένωση. Κι ένας από τους λόγους που το 80% των ζευγαριών μπορεί να είναι συμβατικά είναι ότι δεν γίνονται από έρωτα, αλλά για σκοπιμότητες. Για σεξ, για χρήμα, για κοινωνική αναβάθμιση. Πήρε γιατρό, λέμε. Δεν έχει σημασία αν δεν αισθάνεται τίποτα γι’ αυτόν. Αλλά αυτή θα την πληρώσει πολύ άσχημα και ακόμα πιο πολύ, θα την πληρώσουν τα παιδιά που προκύπτουν από αυτήν την ένωση».

«Θα σας πω τι είναι παρά φύσιν. Παρά φύσιν είναι να χρησιμοποιείς την ώθηση που σε σπρώχνει στην ένωση, όχι προς την πραγμάτωση της ένωσης, αλλά για να αισθανθείς κάποια ηδονή ή να αποβάλεις τα απόβλητα. Κι εγώ σας λέω, όποιος χρησιμοποιεί αυτή τη φυσική ώθηση προς την ένωση και την κοινωνία με έναν άλλον άνθρωπο, όποιος κι αν είναι αυτός, κάνει κάτι θεάρεστο. Το άλλο είναι το παρά φύσιν».
«Ο Χριστός κυκλοφορούσε ξιπόλητος και με έναν χιτώνα. Τι σχέση έχει αυτή η εικόνα με αυτό που βλέπουμε σήμερα από τον κλήρο με τα χρυσαφικά; Αυτά είναι μέσα επιβολής και ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου μέσα επιβολής. Εγώ δεν έχω καμιά ιδιαίτερη επαφή με κληρικούς. Στους διαλόγους που κάνω, δεν έχουν έρθει κληρικοί».
«Έτσι είναι οι Ορθόδοξοι; Τι καμαρώνουμε ότι το 95% των Ελλήνων είναι Ορθόδοξοι; Ο μέσος Έλληνας έχει μια νοοτροπία αρκετά παρακμιακή και καθόλου χριστιανική επί της ουσίας. Έτσι δεν δημιουργήθηκε αυτή η κρίση; Το όνειρο κάθε μπαμπά και μαμάς ήταν να φέρει με το βύσμα το παιδί από τη μεθόριο, αν ήταν στρατιώτης. Και μέχρι εκεί, μπορεί να το παραβλέψει κανείς. Αλλά αυτό έχει μια συνέπεια. Έφερνες το δικό σου γιο πίσω κι έστελνες το παιδί κάποιου άλλου εκεί, που δεν είχε αυτό το βύσμα. Ξέρετε, πολλοί από μας πια έτσι βλέπουμε και τον Θεό, σαν κάποιον που μας κάνει ρουσφέτια».

«Τα παιδιά έμαθαν μόνο να παίρνουν. Και μεγαλώνουν και γερνάνε και δεν ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο. Αλλά ξέρετε ο άνθρωπος πλουτίζει όταν δίνει, όχι όταν παίρνει. Όταν παίρνει, γίνεται ζητιάνος».
«Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν ερωτεύεται, που δεν βασανίζεται».
*H συνέντευξη με τον πατέρα Φιλόθεο Φάρο μεταδόθηκε το Μ. Σάββατο 7 Απριλίου στο Ραδιόφωνο 24/7.
ΠΗΓΗ

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

Χθες στις 1:36 μ.μ. ·

Homo universalis

Χθες στις 1:00 μ.μ. ·

....μόνε μου τρώει τα σπλάχνα μου του Οδυσσέα ο πόθος.
Αυτοί για γάμο βιάζουνται, κι εγώ τους πλέχνω δόλους.
Και πρώτα θεός με βοήθησε να σοφιστώ να στήσω
θεόμακρο στον πύργο μου πανί, και να το φάνω,
ψιλόκλωστο κι αμέτρητο. Και λέω τους: —Παλληκάρια,
μνηστήρες μου, τώρα ο λαμπρός που απέθανε Οδυσσέας.
μη βιάζετε το γάμο μου, για ν' αποσώσω πρώτα
το πανικό, να μη χαθούν τα νήματα του κάκου,
που τό 'χω για το σάβανο του ήρωα του Λαέρτη,
σαν έρθη ο κορμοτεντωτής ο χάρος και τον πάρη,
μπάς και καμιά των Αχαιών κερά με ψεγαδιάση,
σαν κοίτεται ασαβάνωτος, πού 'ταν και τόσο πλούσιος.
Αυτά είπα, κι οι λεβέντικες τα δέχτηκαν ψυχές τους.
Λοιπόν, τις μέρες έφαινα το θεόμακρο πανί μου,
τη νύχτα όμως το ξέφαινα σαν έφερναν τα φώτα.
Ομήρου Οδύσσεια

homouniversalisgr.blogspot.com

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

John William Waterhouse - Penelope and the Suitors (1912). Ομήρου…

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

John William Waterhouse -  Penelope and the Suitors  (1912).

Ομήρου Οδύσσεια
τ
Οδυσσέως και Πηνελόπης ομιλία. Τά νίπτρα. ( Αποσπάσματα )
Μετάφραση Αργύρη Εφταλιώτη

Τότες από το θάλαμο κι η Πηνελόπη φάνη,
παρόμοια με την Άρτεμη και τη χρυσή Αφροδίτη.
55 Φέρανε πλάγι της φωτιάς και θέσαν το θρονί της,
που τορνευτό με φίλντισι κι ασήμι τό 'χε φτιάξει
ο μάστορης ο Ικμάλιος, μαζί μ' ακουμποπόδι
συνταιριαστό, και με προβιά μεγάλη σκεπασμένο·
σ' εκείνο απάνω η φρόνιμη καθόταν Πηνελόπη.
60 Απ' τα παλάτια πρόβαλαν και δούλες ασπροχέρες,
που σήκωσαν τα φαγητά και τα λαμπρά τραπέζια,
και τα ποτήρια που έπιναν οι αγέρωχοι μνηστήρες.
Κι έρριξαν χάμου τις φωτιές απ' τους φανούς, και βάλαν
άλλα περίσσια απάνω τους ξύλα για φως και ζέστα.
65 Τότες αρχίζει η Μελανθώ ξανά με το Δυσσέα·
«Ακόμα θα μας τυραννής, ώ ξένε, εδώ τη νύχτα,
στο σπίτι τριγυρίζοντας, κοπέλες να ματιάζης;
Σου σώνουν, κακορίζικε, τα πόφαγες, και φεύγα,
Ή τάχα θες με τις δουλειές να πεταχτής στο δρόμο;»
70 Και λέει αγριοκοιτώντας την ο μέγας Οδυσσέας·
«Γιατί με τόσο, αθεόφοβη, με κατατρέχεις άχτι;
Τάχα πού 'μαι έτσι δα λερός και φτωχικά ντυμένος,
και βγαίνω και ψωμοζητώ στης πείνας την ανάγκη;
Τέτοιοι 'ναι κείνοι που στη γης γυρίζουν και ζητάνε.
75 Κι εγώ είχα σπίτια μιά φορά στον κόσμο, κι ήμουν πλούσιος,
κι ευτυχισμένος, κι έδινα σ' εκείνους που γυρνούσαν,
και γύρευαν, όποιοι ήτανε, κι απ' ό,τι είχαν ανάγκη·
και δούλους είχα αρίθμητους κι άλλα καλά περίσσια,
που έχουν αυτοί που καλοζούν και που τους λένε αρχόντους.
80 Μα ο Δίας άλλα θέλησε, και μου τα ρήμαξ' όλα·
Κι εσύ, ώ γυναίκα, κοίταξε μη χάσης τη λαμπράδα
που σε στολίζει ανάμεσα σε τόσες άλλες δούλες,
μαζί σου αν τύχη κι άξαφνα χολιάση η δέσποινά σου,
ή αν έρθη, σαν που ελπίζουνε, στο Θιάκι ο Οδυσσέας.
85 Κι αν πάλε εκείνος χάθηκε και γυρισμό δεν έχει,
να, ο γιόκας του ο Τηλέμαχος, μεγάλος με τη χάρη
του Απόλλωνα· δε δύνεται να πράξη εδώ γυναίκα
κακό, χωρίς να ξέρη αυτός, τι πια παιδί δεν είναι.»
Κι η Πηνελόπη η γνωστικιά τον άκουσε, κι αμέσως
90 την παρακόρη μάλωσε, και φώναξέ της κι είπε·
«Αδιάντροπη κι αθεόφοβη, τη βλέπω σου την κάκια,
που απάνω στο κεφάλι σου θα πέση αυτή κατόπι.
Σα να μη γνώριζες μαθές, μιάς κι άκουγές με τότες
πως μέσα, στο παλάτι μου ποθούσα να ρωτήξω
95 τον ξένο για τον άντρα μου, γιατί βαρειά 'χω λύπη.»
Κατόπι της κελάρισσας της Ευρυνόμης κρένει·
«Φέρε, Ευρυνόμη, εδώ θρονί με την προβιά αποπάνω,
ο ξένος να καθίση εκεί, να λέη και να μ' ακούγη
σαν του μιλώ, τι λαχταρώ να τον καλοξετάσω.»
100 Είπε, κι εκείνη πρόθυμα φέρνει σιμά και στήνει
σκαμνί καλοπελέκητο, με την προβειά αποπάνω.
Κάθισ' εκεί ο πολύπαθος κι ο θείος Οδυσσέας,
κι η Πηνελόπη η φρόνιμη μ' αυτά τα λόγια αρχίζει·
«Ξένε, εγώ πρώτα πρώτα αυτό να σε ρωτήξω θέλω·
105 ποιός είσαι εσύ, και πούθενε; ποιά η χώρα σου, οι γονιοί σου;»
Και γύρισε ο πολύβουλος Δυσσέας και της είπε·
«Γυναίκα, εσένα δεν μπορεί μήτε στης γης την άκρη
ψεγάδι να σου βρη θνητός. Ως τα ουράνια εσένα
πηγαίνει η φήμη σου· ο καλός παρόμοια βασιλέας
110 φημίζεται σαν κυβερνάη λαό πολύ κι αντρείο,
με δίκιο και θεοφοβιά. Η γης του βγάζει στάρι,
τα δέντρα φέρνουνε καρπούς, τα πρόβατα πληθαίνουν,
χαρίζει ψάρια η θάλασσα, κι όλος ο κόσμος έχει
και πλούτια και καλοτυχιά με την καλοδηγιά του.
115 Τώρα κι εμένα ρώταγε στο σπίτι σου ό,τι άλλο,
όμως πατρίδα και γενιά να πω μη μου γυρεύης,
παλιές μην έρθουν θύμησες και με γεμίσουν πόνους,
γιατ' είμαι πολυστέναχτος. Και μες σε ξένο σπίτι
δεν πρέπει να μοιρολογώ και στεναγμούς να βγάζω,
120 τι φρόνιμο τ' ανέπαυο παράπονο δεν είναι,
μην κάποια δούλα σου, ή κι εσύ, χολώστε και θαρρέψτε
πως το μεθύσι μ' έπιασε, και πλημμυρώ στα δάκρυα.»
Κι η Πηνελόπη η φρόνιμη του απάντησε και του είπε·
«Ώ ξένε, όλες τις χάρες μου, την ομορφιά, το σώμα,
125 οι αθάνατοι μου αφάνισαν αφότου στην Τρωάδα
με τους Αχαιούς ξεκίνησε ο άντρας μου ο Δυσσέας.
Άν τη ζωή μου ερχότανε να διαφεντέψη εκείνος,
κι η δόξα μου θα πλήθαινε, κι όλα καλά θα βγαίναν·
τώρα έχω πίκρες· τι πολλά δεινά μου φέρνει η μοίρα.
130 [ Γιατί όσοι γύρω στα νησιά πρωτοστατούν αρχόντοι,
Δουλίχι, Σάμη, Ζάκυνθο με τα δασά τα δέντρα,
κι όσοι σ' αυτό το λιόλουστο νησί μας λημεριάζουν,
θέλω δε θέλω με ζητούν, κι όλο χαλνάν το βιός μου. ]
Γιά δαύτο, μήτε ξένο έγώ, και μήτε ικέτη ακούγω,
135 μήτε κανένα κήρυκα, του κόσμου δουλευτάρη,
μόνε μου τρώει τα σπλάχνα μου του Οδυσσέα ο πόθος.
Αυτοί για γάμο βιάζουνται, κι εγώ τους πλέχνω δόλους.
Και πρώτα θεός με βοήθησε να σοφιστώ να στήσω
θεόμακρο στον πύργο μου πανί, και να το φάνω,
140 ψιλόκλωστο κι αμέτρητο. Και λέω τους: —Παλληκάρια,
μνηστήρες μου, τώρα ο λαμπρός που απέθανε Οδυσσέας.
μη βιάζετε το γάμο μου, για ν' αποσώσω πρώτα
το πανικό, να μη χαθούν τα νήματα του κάκου,
που τό 'χω για το σάβανο του ήρωα του Λαέρτη,
145 σαν έρθη ο κορμοτεντωτής ο χάρος και τον πάρη,
μπάς και καμιά των Αχαιών κερά με ψεγαδιάση,
σαν κοίτεται ασαβάνωτος, πού 'ταν και τόσο πλούσιος.
Αυτά είπα, κι οι λεβέντικες τα δέχτηκαν ψυχές τους.
Λοιπόν, τις μέρες έφαινα το θεόμακρο πανί μου,
150 τη νύχτα όμως το ξέφαινα σαν έφερναν τα φώτα.
Τρείς χρόνους τους κρυφόπαιζα, κι έτσι τους έπειθα όλους·
μα οι εποχές σαν έφεραν τον τέταρτο το χρόνο,
και τα φεγγάρια χάνονταν, και πλήθαιναν οι μέρες,
οι δούλες, σκύλες άπονες, με πρόδωσαν, κι εκείνοι
155 ήρθαν και μ' έπιασαν εδώ, και μου βαριομιλήσαν,
Και τότες πια με το στανιό το τέλειωσα απ' ανάγκη.
Μήτ' από γάμο γλυτωμό δε βλέπω τώρα, μήτε
άλλον πια τρόπο· στην παντρειά με σπρώχνουν οι γονιοί μου
κι ο γιός μου, βλέποντας το βιός που τρων αυτοί, σκυλιάζει,
160 τι τώρα που άντρας έγινε και νιώθει, θα φροντίζη
το σπίτι του σαν άνθρωπος που τον τιμάει ο Δίας.
Ως τόσο λέγε μου κι εσύ τη φύτρα, τη γενιά σου·
δε θά 'σαι απ' του παραμυθιού το δρύ και το λιθάρι.»
Και γύρισε ο πολύβουλος Δυσσέας και της είπε·
165 «Γυναίκα πολυσέβαστη του θεϊκού Οδυσσέα,
ως πότε εσύ θένα ζητάς να μάθης τη γενιά μου;
Μα θα στην πω, και πιότερος ας γίνεται ο καημός μου·
αυτή 'ναι η τύχη του θνητού που λείπει απ' την πατρίδα
τόσον καιρό, όσο βρίσκουμαι κι εγώ ξενιτεμένος,
170 και τυραννιέται σε πολλές γυρνώντας πολιτείες.
Όμως και πάλε θα σ' το πω το που ρωτάς να μάθης.
Είναι μιά γης κατάμεσα του μελανού πελάγου,
η Κρήτη, η ώρια κι η παχειά κι η τριγυρολουσμένη.
Κατοίκους έχει αρίθμητους, και χώρες ενενήντα.
175 Κάθε λαός κι η γλώσσα του. Ζούν Αχαιοί στον τόπο,
ζούνε νησιώτες Κρητικοί, παλληκαριάς ξεφτέρια,
και Κύδωνες, και Δωρικοί, και Πελασγοί λεβέντες.
Κι είν' η Κνωσό, χώρα τρανή, που ο Μίνωας του μεγάλου
του Δία σύντροφος εννιά, κι εννιά κυβέρναε χρόνους,
180 του Δευκαλίωνα ο γονιός, του αντρόψυχου γονιού μου,
που εξόν εμένα, γέννησε το ρήγα Ιδομενέα.
Στό Ίλιο αυτός ακλούθησε τους δυό του Ατρέα γόνους
με τα καράβια του. Αίθωνας εμένα τ' όνομά μου,
κι εγώ ο νεώτερος, αυτός καλύτερος και πρώτος.
185 Εκεί είδα το Δυσσέα εγώ, και ξενοφίλεψά τον,
τι του ανέμου η μάνητα τον πέταξε στην Κρήτη,
στην Τροία καθώς αρμένιζε, λοξά από το Μαλέα,
κι ήρθε στην Αμνισό, κοντά στης Ειλειθυίας το σπήλιο,
μέσα στα κακολίμανα, και σώθη απ' τα δρολάπια,

...................................................................................

Η Πηνελόπη στον αργαλειό και οι μνηστήρες.Μινιατούρα από έκδοση στα γαλλικά του έργου του Βοκάκιου De claris mulieribus, περίπου 1440.
Βρετανική Βιβλιοθήκη

πηγή 

Είπε, και πιότερη όρεξη της φέρανε για κλάμα
250 εκείνα τα ολοφάνερα του Οδυσσέα σημάδια.
Και σάνε καλοχόρτασε τα δάκρυα και το κλάμα,
τότες του ξαναμίλησε κι απάντησέ του κι είπε·
«Και πρώτα σε συμπόνεσα, μα από τα τώρα, ώ ξένε,
μες στο παλάτι αγαπητός και σεβαστός θα μου είσαι.
255 Εγώ τα ρούχα τού 'δωκα που τώρα μου ιστορούσες·
τα δίπλωσα και τά 'βγαλα απ' το θάλαμο, κι απάνω
θηλυκωτήρι λαμπερό του κάρφωσα στολίδι.
Μα αυτός δε μου γυρίζει πια να τον δεχτώ στο σπίτι·
μοίρα κακή τον έστειλε στο βαθουλό καράβι,
260 το μαύρο Ίλιο για να δη, τ' αναθεματισμένο.»
Και γύρισε ο πολύβουλος Δυσσέας και της είπε·
«Γυναίκα πολυσέβαστη του τέκνου του Λαέρτη,
την ομορφιά σου μη χαλνάς, μη λυώνης την καρδιά σου,
θρηνώντας για τον άντρα σου. Κι όχι κακό πως τό 'χω,
265 τ' είναι πολλές που χάσανε και κλαίν το σύγκοιτό τους,
που το φιλί του χάρηκαν, και τέκνα του γεννήσαν,
κι ας ήταν άλλος, κι όχι αυτός, που λεν σα θεός φαινόταν.
Μα πάψε πια τα κλάματα, το τι θα πω ν' ακούσης·
τι θα μιλήσω αληθινά, και δε θα σου το κρύψω,
270 πως άκουσα το γυρισμό του θεϊκού Οδυσσέα,
που ζη κοντά στων Θεσπρωτών τη γης την καρποφόρα,
και φέρνει θησαυρό πολύ που σύναξε απ' τον τόπο.

...........................................

Η Πηνελόπη στον αργαλειό της.
Τμήμα της ταπισερί "THE STORY OF PENELOPE AND THE STORY OF THE CIMBRI WOMEN"
French or Franco-Flemish, περίπου 1480-83
Βοστόνη, Μουσείο Καλών Τεχνών
πηγή 

Κι η Πηνελόπη η φρόνιμη του απάντησε και του είπε·
«Μακάρι, ώ ξένε, ο λόγος σου τέλος να βρη· και τότες
310 θένα 'χης την αγάπη μου, και τόσα πλούσια δώρα,
που θα σε μακαρίζουνε όσοι θνητοί σε βλέπουν.
Μα άλλα η ψυχή μου προμηνά, κι αυτά, θαρρώ, θα βγούνε.
Μήτ' ο Δυσσέας δεν έρχεται και μήτ' εσύ δε θά 'βρης
προβόδωμα· δεν έχει πια το σπίτι νοικοκύρη,
315 σαν το Δυσσέα που στάθηκε στους τιμημένους ξένους,
πάντα καλός να προβοδά και να καλωσορίζη.
Νίψτε τον τώρα, κοπελιές, και στρώστε του κλινάρι
με μαλακά παπλώματα και χράμια και φλοκάτες,
που ως τη χρυσόθρονην Αυγή να χαίρετ' από ζέστα.
320 Και λούστε τον κι αλείψτε τον, άμα γλυκοχαράξη,
να πάη με τον Τηλέμαχο στο γέμα να καθίση
μες στο παλάτι. Θά το βρούν πικρό οι κακοί μνηστήρες,
που να κακοκαρδίζουνε τον ξένο πάντα θέλουν,
μα αυτοί πια δε θα δύνουνται να κάμουν τα δικά τους,
όσο αν θυμώνουνε. Και πως, ώ ξένε, εσύ θα μάθης,
325 εγώ αν τις άλλες ξεπερνώ στα φρένα και στη γνώση,
στα δείπνα μας αν κάθεσαι λερός, κακοντυμένος,
μες στο παλάτι; των θνητών οι μέρες είναι λίγες·
όποιος μας φαίνεται άσπλαχνος κι έχει άσπλαχνη τη γνώμη,
όλοι οι ανθρώποι και σα ζη τον καταριούνται ετούτον,
330 και σαν πεθάνη, τον γελούν και τον καταφρονούνε.
Πάλε, όποιος φαίνεται γλυκός, κι έχει γλυκειά τη γνώμη,
η δόξα του ως τα πέρατα σκορπιέται από τους ξένους,
κι όλος ο κόσμος εκεινού καλό όνομα του δίνει.»
................................................

Η Πηνελόπη, ο μικρός Τηλέμαχος και ο Λαέρτης. Μινιατούρα από χειρόγραφο του 16ου αι. Εθν. Βιβλιοθήκη Γαλλίας

πηγή 

«Ξένε, κάτι άλλο θέλω εγώ να σε ρωτήξω ακόμα,
510 τι φτάνει τώρα της γλυκειάς ανάπαψης η ώρα,
για κείνους που ύπνο χαίρουνται, πολύ καημό κι αν έχουν.
Μα εμένα λύπη αμέτρητη μου έχει δοσμένη η μοίρα.
Όσο 'ναι μέρα την περνώ, με σπαραγμούς και κλάψες,
στο σπίτι μέσα τα έργα μου κοιτώντας και τις δούλες·
515 μα η νύχτα μιάς και κατεβή, κι όλους τους πάρη ο ύπνος,
μες στο κλινάρι κοίτουμαι, και την πικρή καρδιά μου
έννοιες την πνίγουνε σκληρές, που να θρηνώ με κάνουν.
Κι όπως η Αηδόνα η λυγερή και κόρη του Παντάρου,
γλυκολαλεί, της άνοιξης άμα ο καιρός γυρίση,
520 στώ δέντρων καθώς κάθεται τα πυκνωμένα φύλλα
και με συχνά γυρίσματα μύριους σκοπούς αλλάζει.
τον Ίτυλο, το τέκνο της, θρηνώντας, που τον είχε
σκοτώσει ανήξερα, το γιό του βασιλέα του Ζήθου,
κι εμένα ο νους μου μιά απ' εδώ και μιά απ' εκεί γυρίζει,
525 ή να σταθώ με το παιδί, και να φυλάω δωπέρα,
το έχει μου, τις δούλες μου, και τ' αψηλά παλάτια,
με σεβασμό στο ταίρι μου και στη φωνή του κόσμου,
ή τον καλύτερο Αχαιό μνηστήρα ν' ακλουθήσω,
που στο παλάτι βρίσκεται, και δίνει πλέρια δώρα.
530 Κι όσο ήτανε μικρό παιδί δε δέχονταν ο γιός μου
άντρα να πάρω και να βγώ απ' του Δυσσέα τους πύργους·
μα τώρα που έγινε κι αυτός μεγάλο παλληκάρι,
λυπάται το πολύ το βιός που οι Αχαιοί του τρώνε,
και τους θεούς παρακαλεί να φύγω απ' τα παλάτια.
535 Μ' άκουσε τώρα τ' όνειρο που είδα, και ξήγησέ το.
Είκοσι χήνες θρέφω εδώ με το βρεχτό σιτάρι,
που χαίρουμαι να τις θωρώ και να τις καμαρώνω.
Μέγας αϊτός απ' το βουνό κατέβη αγκιστρομύτης,
και τα λαιμά τους έσπασε· νεκρές στρωθήκαν όλες
540 μες στα παλάτια κι ο αϊτός ανέβη στους αιθέρες.
Κι εγώ θρηνούσα κι έσκουζα μες στ' όνειρό μου τότες,
και γύρω οι ωριοπλέξουδες Αχαιΐδες συναχτήκαν,
απ' τις φωνές μου, που ο αϊτός μου σκότωσε τις χήνες.
Κι εκείνος ήρθε κάθισε στο ξώστεγο αποπάνω·
545 κι ανθρώπινα λαλώντας μου με μπόδιζε να κλαίγω·
«Θάρρος, του κοσμοξάκουστου του Ικάριου ώ θυγατέρα·
αλήθεια 'ναι, κι όχι όνειρο, και ξάστερο θα σού 'βγη.
Οι χήνες τους μνηστήρες σου σημαίνουν, κι εγώ που ήμουν
ως τώρα αϊτός, ο αντρας σου τώρα είμαι και γυρίζω,
550 να δώσω τέλος φοβερό σε κάθε σου μνηστήρα.»
Είπε, κι εμένα μ' άφησε του ύπνου η γλύκα τότες,
και κοίταξα, κι αγνάντεψα τις χήνες στην αυλή μου,
που έτρωγαν στάρι σαν προτού στη γούρνα τους τριγύρω.»
Και γύρισε ο πολύβουλος Δυσσέας κι απάντησέ της·
555 «Αλλιώτικα αυτό τ' όνειρο, γυναίκα, δεν ξηγιέται,
γιατί ο Δυσσέας ο ίδιος πως θα το τελέση σου είπε,
και φαίνεται ολοκάθαρο το τέλος των μνηστήρων·
μήτ' ένας απ' τη μαύρη του δε θα γλυτώση μοίρα.»
Κι η Πηνελόπη η φρόνιμη γυρίζει και του κρένει·
560 «Έχουμε, ώ ξένε, ονείρατα ζαβά, με κούφια λόγια,
κι απ' όσα ονειρευόμαστε, σωστά δε βγαίνουν όλα.
Δυό θύρες τ' άλαφροΐσκιωτα τα όνειρα έχουν πάντα·
με κέρατο φτιαστή τη μιά, με φιλντισί την άλλη·
Όσα όνειρ' από το φιλντισί το πριονιστό διαβαίνουν,
565 χαμένα είναι κι ανώφελα, και τους θνητούς γελάνε·
πάλε όσα απ' τα καλόξεστα τα κέρατα περάσουν,
αληθινά του βγαίνουνε του ανθρώπου που τα βλέπει.
Μα εμένα το έρμο μου όνειρο δεν πρόβαλε αποκείθε·
πόση χαρά θα τό 'χαμε, κι εγώ και το παιδί μου.
570 Κι άλλο εγώ κάτι θα σου πω, και κράτα το στο νου σου·
ζυγώνει η τρισκατάρατη η Αυγή που θα με πάρη
απ' του Οδυσσέα το σπιτικό· θα βγάλω τώρα αγώνα
τ' αξίνια που έστηνε σειρά μες στα παλάτια εκείνος,
σαν καραβιού στραβόξυλα, δώδεκ' αξίνια και όλα
575 με μιά σαϊτιά που έρριχνε μακρόθε τα περνούσε,
τέτοιον αγώνα τώρα εγώ θα βάλω τώ μνηστήρων·
κι εκείνον που ευκολώτερα τεντώση το δοξάρι,
κι αξίνια δώδεκα με μιά σαΐτα του περάση,
θ' ακολουθήσω, αφήνοντας τον πύργο αυτόνε, που ήρθα
580 νιόπαντρη εγώ, και βρήκα τον ώριο και βιός γεμάτο,
που πάντα θα θυμάμαι τον και μέσα στ' όνειρό μου.»
....................................................

https://www.mikrosapoplous.gr/

Ο Οδυσσέας ως ταπεινός ζητιάνος παρουσιάζεται στην Πηνελόπη, που κάθεται σκεφτική. Oι υπόλοιπες μορφές της σκηνής απεικονίζουν πιθανόν τον Τηλέμαχο, το Λαέρτη και το χοιροβοσκό Εύμαιο. Πήλινο "μηλιακό" ανάγλυφο. 460-450 π.Χ. (Νew York, Metropolitan Museum of Art 30.11.9.)https://www.liberal.gr/

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ - Η άλλη Πηνελόπη

Μέσ’ απ’ τις ελιές έρχεται η Πηνελόπη

με τα μαλλάκια της όπως όπως μαζεμένα.κι ένα φουστάνι απ’ τη Λαϊκή,μπλε μαρέν με άσπρα λουλουδάκια.Μας εξηγεί πως δεν ήταν από προσήλωσηστην ιδέα «Οδυσσέας»που άφηνε τους μνηστήρες χρόνιανα περιμένουν στο προαύλιοτων μυστικών συνηθειών του κορμιού της.Εκεί στο παλάτι του νησιούμε τους φτιαχτούς ορίζοντεςμιας γλυκερής αγάπηςκαι το πουλί απ’ το παράθυρονα συλλαμβάνει μόνον αυτό, το άπειροείχε ζωγραφίσει εκείνη με τα χρώματα της φύσηςτην προσωπογραφία του έρωτα.Καθιστός, το ένα πόδι πάνω στ’ άλλοβαστώντας μια κούπα καφέπρωινός, λίγο μουτρωμένος, λίγο χαμογελαστόςνα βγαίνει ζεστός απ’ τα πούπουλα του ύπνου.Η σκιά του στον τοίχοσημάδι από έπιπλο που μόλις το σηκώσαναίμα από αρχαίο φόνομοναχική παράσταση του Καραγκιόζηστο πανί, πίσω του πάντα ο πόνος.Αχώριστοι ο έρωτας κι ο πόνοςόπως το κουβαδάκι κι ο μικρός στην αμμουδιάτο αχ! κι ένα κρύσταλλο που γλίστρησε απ’ τα χέριαη πράσινη μύγα και το σκοτωμένο ζώοτο χώμα και το φτυάριτο γυμνό σώμα και το σεντόνι τον Ιούλιο.
Κι η Πηνελόπη που ακούει τώρατην υποβλητική μουσική του φόβουτα κρουστά της παραίτησηςτο γλυκό άσμα μιας ήσυχης μέραςχωρίς απότομες αλλαγές καιρού και τόνουτις περίπλοκες συγχορδίεςμιας άπειρης ευγνωμοσύνηςγια ό,τι δεν έγινε, δεν ειπώθηκε, δε λέγεταινεύει όχι, όχι, όχι άλλο έρωταόχι άλλο μιλιές και ψιθυρίσματααγγίγματα και δαγκώματαφωνούλες στα σκοτάδιαμυρωδιά από σάρκα που καίγεται στο φως.Ο πόνος ήταν ο μνηστήρας ο πιο εκλεκτόςκαι του ’κλεισε την πόρτα.

Φωτ.: Αττικός ερυθρόμορφος σκύφος (αγγείο πόσης με δύο οριζόντιες λαβές) από το Chiusi (σημερινή Τοσκάνη). Αποδίδεται στον "Ζωγράφο της Πηνελόπης" (επώνυμο αγγείο). Στην κύρια όψη του αγγείου απεικονίζεται ο Τηλέμαχος με την Πηνελόπη (σκηνή η οποία δίνει άλλωστε το συμβατικό όνομα στον ανώνυμο αγγειογράφο του συγκεκριμένου αγγείου). Η Πηνελόπη, μπροστά από τον αργαλειό της, όπου υφαίνει το πλούσια διακοσμημένο σάβανο του γερο-Λαέρτη, κάθεται απελπισμένη σε δίφρο. Η στάση της φανερώνει απόγνωση και λύπη. Μπροστά της στέκεται το Τηλέμαχος κρατώντας δύο δόρατα. Στην άλλη όψη του αγγείου εικονίζεται η αναγνώριση του Οδυσσέα από τη γριά υπηρέτριά του] https://www.liberal.gr/

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ - ΛΕΕΙ Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ 

And your absence teaches
me what art could not
Daniel Weissbort

Δεν ύφαινα, δεν έπλεκα,
ένα γραφτό άρχιζα, κι έσβηνα
κάτω απ’ το βάρος της λέξης
γιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφραση
όταν πιέζετ’ από πόνο το μέσα.
Κι ενώ η απουσία είναι το θέμα της ζωής μου
–απουσία από τη ζωή –
κλάματα βγαίνουν στο χαρτί
κι η φυσική οδύνη του σώματος
που στερείται.

Σβήνω, σχίζω, πνίγω
τις ζωντανές κραυγές
«πού είσαι έλα σε περιμένω
ετούτη η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες»
και ξαναρχίζω το πρωί
με νέα πουλιά και λευκά σεντόνια
να στεγνώνουν στον ήλιο.
Δε θα ’σαι ποτέ εδώ
με το λάστιχο να ποτίζεις τα λουλούδια
να στάζουν τα παλιά ταβάνια
φορτωμένα βροχή
και να ’χει διαλυθεί η δική μου
μες στη δική σου προσωπικότητα
ήσυχα, φθινοπωρινά...
Η εκλεκτή καρδιά σου
– εκλεκτή γιατί τη διάλεξα –
θα ’ναι πάντα αλλού
κι εγώ με λέξεις θα κόβω
τις κλωστές που με δένουν
με τον συγκεκριμένο άντρα
που νοσταλγώ
όσο να γίνει σύμβολο Νοσταλγίας ο Οδυσσέας
και ν’ αρμενίζει τις θάλασσες
στου καθενός το νου.
Σε λησμονώ με πάθος
κάθε μέρα
για να πλυθείς από τις αμαρτίες
της γλύκας και της μυρουδιάς
κι ολοκάθαρος πια
να μπεις στην αθανασία.
Είναι σκληρή δουλειά κι άχαρη.
Μόνη μου πληρωμή αν καταλάβω
στο τέλος τι ανθρώπινη παρουσία
τι απουσία
ή πώς λειτουργεί το εγώ
στην τόσην ερημιά, στον τόσο χρόνο
πώς δεν σταματάει με τίποτα το αύριο
το σώμα όλο ξαναφτιάχνει τον εαυτό του
σηκώνεται και πέφτει στο κρεβάτι
σαν να το πελεκάνε
πότε άρρωστο και πότε ερωτευμένο
ελπίζοντας
πως ό,τι χάνει σε αφή
κερδίζει σε ουσία.
https://www.poeticanet.gr/

 

συνχεια https://homouniversalisgr.blogspot.com/2018/11/blog-