Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019

Ο ΜΗΝΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο
homouniversalisgr.blogspot.com
 

Ο ΜΗΝΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ ( ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ .ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, ΜΟΥΣΙΚΗ, ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ,ΘΡΗΣΚΕΙΑ )

Πίνακας -Γ. Τσαρούχης

Ονομασία του μήνα Φεβρουαρίου

Ετυμολογία μήνα: Ο Φεβρουάριος παράγεται από το λατινικό ρήμα februare, που σημαίνει καθαίρω, αγνίζω, αποβάλλω τα καθάρματα.

Ο δεύτερος μήνας του έτους κατά τοΓρηγοριανό Hμερολόγιο είναι ο κουτσός Φεβρουάριος ή Φλεβάρης, ο Κουτσοφλέβαρος, με 28 ημέρες στα κοινά έτη και 29 στα δίσεκτα, κάθε τέσσερα χρόνια (χρονολογίες που διαιρούνται ακριβώς με το 4, όπως 2008, 2012, 2016 κ.ο.κ.).
Στα λατινικά η λέξη Φεβρουάριος (februarius) προέρχεται από το ουσιαστικό februum, που σημαίνει καθαρμός, κάθαρση, λόγω των θρησκευτικών εορτών εξαγνισμού και καθαρμού (Februa ή Februatio) που τελούνταν στη Ρώμη στη διάρκεια του μήνα. Στην Ελλάδα έχει πάρει και διάφορες άλλες ονομασίες σχετικές τη μικρή του διάρκεια: Μικρός, Κουτσός, Φλιάρης, Γκουζούκης και Κούντουρον (< ποντιακά κοντή+ ουρά).
Το Φλεβάρης προέρχεται από τις «φλέβες», δηλαδή τα υπόγεια νερά που αναβλύζουν στη διάρκειά του από τις πολλές βροχές, ενώ η γιορτή του Αγίου Τρύφωνα την 1η του μήνα του έδωσε και το όνομα «Αϊ-Τρύφωνας».
Abel Grimmer - The Month of February

Δίσεκτο Έτος

Η προσθήκη μιας επί πλέον ημέρας των δίσεκτων ετών ξεκίνησε το 44 π.Χ. όταν οΙούλιος Καίσαρ άλλαξε το ρωμαϊκό ημερολόγιο με τη βοήθεια του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη από την Αλεξάνδρεια. Ο Σωσιγένης, βασισμένος στους υπολογισμούς του πατέρα της αστρονομίας Ίππαρχου (ο οποίος έναν αιώνα νωρίτερα είχε προσδιορίσει ότι το ηλιακό ή τροπικό έτος έχει διάρκεια ίση με 365,242 ημέρες), θέσπισε ένα ημερολόγιο του οποίου τα έτη είχαν 365 ημέρες, ενώ σε κάθε τέταρτο έτος πρόσθεταν ακόμη μία ημέρα, μετά την «έκτη προ των καλενδών του Μαρτίου», που ονομαζόταν «bis sextus». Έτσι η ημέρα αυτή, επειδή μετριόταν δύο φορές, ονομάζεται ακόμη και σήμερα «δις έκτη» και το έτος που την περιέχει «δίσεκτο».
Η παρανόηση του λαού ότι τα δίσεκτα έτη είναι «γρουσούζικα» («κι αν έρθουν χρόνια δίσεχτα και μήνες οργισμένοι» όπως λέει το δημοτικό τραγούδι) ίσως να προέρχεται από τη λανθασμένη αντίληψη της ετυμολογίας και της ορθογραφίας του πρώτου συνθετικού της λέξης «δίσεκτο». Δηλαδή αντί του σωστού «δις» (που σημαίνει δύο φορές) να εννοείται λανθασμένα το αχώριστο προθεματικό μόριο «δυς» που έχει την έννοια της δυστυχίας, «της δυσκολίας, της κακής καταστάσεως ή του απευκταίου αποτελέσματος». Αρχικά, πάντως, ο Φεβρουάριος είχε 29 ημέρες στα κοινά και 30 ημέρες στα δίσεκτα έτη, το 4 π.Χ. όμως ο αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος που αφαίρεσε μία ημέρα, την οποία πρόσθεσε στο μήνα Αύγουστο που έφερε το όνομά του.
Επιστημονικά το γεγονός ότι ο μήνας Φεβρουάριος έχει 28 ημέρες και στα δίσεκτα έτη έχει 29 ημέρες είναι απολύτως σαφές. Έχει να κάνει με την ταχύτητα περιστροφή της Γης. Κατά την Ιουρασική περίοδο (την εποχή που οι δεινόσαυροι κυριαρχούσαν στην Γη, πριν από 145 εκατομμύρια χρόνια), ο πλανήτης Γη έκανε μια πλήρη περιστροφή σε σχέση με το άξονά της σε 22 ώρες αντί σε 24 που είναι σήμερα. Το ότι με την πάροδο των χιλιετηρίδων φτάσαμε στο γεγονός του 24ώρου οφείλεται στις παλιρροϊκές δυνάμεις που ασκούνται στους ωκεανούς της Γης από την Σελήνη και τον Ήλιο κατά πρώτο λόγο και τους υπόλοιπους πλανήτες κατά δεύτερο λόγο. Η παλίρροια των ωκεανών λειτουργεί σαν ένα κολοσσιαίο σφυρί. Με την περιστροφή της Γης, οι φουσκωμένοι ωκεανοί λόγω των παλιρροϊκών δυνάμεων συγκρούονται συνεχώς με την ξηρά (για την ακρίβεια με τα στέρεα τμήματα του φλοιού της γης) και αυτό σιγά σιγά φρενάρει λίγο λίγο την ιδιοπεριστροφή της Γης
Αν πάμε λίγο παρακάτω, ο γήινος χρόνος (εννοούμε την αίσθηση του έτους όπως την εννοούμε ημερολογιακά εδώ στον πλανήτη Γη) δεν είναι ακριβώς 365 ημέρες όπως έχει επικρατήσει με την παγιωμένη πεποίθηση. Για την ακρίβεια το ημερολογιακό έτος είναι 365 ημέρες και 6 ώρες. Αυτές τις πλεονάζουσες 6 ώρες τις αθροίζουμε κάθε 4 χρόνια και τις κάνουμε μια ολόκληρη ημέρα στο τέλος του μήνα Φεβρουαρίου, κάνοντας το συγκεκριμένο έτος δίσεκτο. Με τον τρόπο αυτό, επιτυγχάνεται μια σταθερή αίσθηση της ροής του χρόνου με τις 4 εποχές του έτους να συμπίπτουν και ημερολογιακά μεταξύ τους.


Λαογραφία

Ο Φεβρουάριος έγινεΦεβράρης>Φρεβάρης>Φλεβάρηςπαρετυμολογήθηκε από τη λέξη φλέβα. Στην Τύρναβο δικαιολογούν το όνομα του μήνα με το ότι τότε ανοίγουν οι φλέβις απ' τη γης κι φέρνουν τα πηγάδια νιρό και στην Κρήτη-όπου λέγεται και Φλεγάρης για΄τι ανοίγει τις φλέγες του νερού. Δημοτικά τραγούδια έχουν στίχο τους Φλεβάρη φλέβες άνοιξες. Παρ’ όλα αυτά ο Φεβρουάριος με τις ανθισμένες αμυγδαλιές είναι επίσης και προπομπός της άνοιξης, όπως μας λέει και η παροιμία: «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει». Και μαζί με την οργιάζουσα φύση έρχονται και οι οργιαστικές τελετουργίες της Αποκριάς. Όπως αναφέρει ο Χριστόφορος Μηλιώνης:

«Κύριο χαρακτηριστικό των εορτών αυτών είναι η μεταμφίεση (μασκαράδες, καρναβάλια), το γλέντι, οι βωμολοχίες και τα σκώμματα, που σκοπό έχουν να ξυπνήσουν τις δυνάμεις της γονιμότητας. Αρχίζουν με το Τριώδιο, κορυφώνονται τιςΑποκριές (την Κυριακή της Κρεοφάγου και, κυρίως, της Τυρινής) και τερματίζονται την Καθαρή Δευτέρα, με έξοδο στο ύπαιθρο, με φαγοπότι και “σαρακοστιανά” (λαγάνες, δηλαδή άζυμα, παστά ψάρια, ταραμά, τουρσιά, φρέσκα κρεμμυδάκια και σκόρδα), με χορούς και χαρταετούς».
— Χριστόφορος Μηλιώνης

Η αρχή του Τριωδίου αναγγελλόταν με πυροβολισμούς και με ταμπούρλα και γινόταν ιδιαίτερα αισθητή την Τσικνοπέμπτη. Όπως αναφέρει ο Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης,

«την Τσικνοπέμπτη, σφάζονται σε πολλά μέρη τα χοιρινά, κυρίως στη νότια Ελλάδα και σε ορισμένα νησιά. Το Σάββατο όμως της ίδιας εβδομάδας, καθώς και τα δύο επόμενα Σάββατα, της Τυρινής και εκείνο της πρώτης εβδομάδας τηςΣαρακοστής, των Αγίων Θεοδώρων, είναι αφιερωμένα στη μνήμη των πεθαμένων. ΣταΨυχοσάββατα αυτά φαίνεται ότι συνεχίζεται αρχαία συνήθεια, αν λάβουμε υπόψη ότι σταΑνθεστήρια, που τελούνταν στηναρχαία Αθήνα την ίδια περίπου εποχή που σήμερα είναι οιΑποκριές, η τρίτη ημέρα, οι Χύτροι, ήταν ημέρα των ψυχών, με προσφορές πανσπερμίας στους νεκρούς και σπονδές από νερό πάνω στους τάφους».
— Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης

Στα Ψυχοσάββατα οι ψυχές κάθονται επάνω στα δέντρα και τα βλαστάρια του αμπελιού, γι’ αυτό δεν κόβουν ως τότε βλαστάρια, μήπως πέσουν οι ψυχές που είναι καθισμένες επάνω σε αυτά και κλάψουν. Σύμφωνα με τον Γεώργιο Δημητροκάλλη, «τούτο το κάθισμα των ψυχών πάνω στα δέντρα έχει ρίζες προχριστιανικές, κι έχουμε παραστάσεις αρχαίες, κι ακόμα και χριστιανικές, κι ας μην το ‘χει στις διδαχές του ο χριστιανισμός. Αυτό γιατί αυτές οι δοξασίες είναι πανάρχαιες και οικουμενικές, αποκαλούν μάλιστα των φύλλων του δάσους το θρόισμα, ψυχοθρόισμα, μουρμούρισμα των ψυχών».

Τα έθιμα της Αποκριάς έχουν όμως πολλές προεκτάσεις πέρα από τον ανανεωτικό, γόνιμο και θρησκευτικό χαρακτήρα τους. Όμως αναφέρει ο Λευτέρης Αλεξάκης, «ιδιαίτερα η τελευταία μεγάλη Αποκριά (της Τυρινής) δίνει την ευκαιρία να αναζωογονηθούν και να ενισχυθούν οι οικογενειακοί και γενικότερα οι συγγενικοί δεσμοί, να εκφραστεί ο σεβασμός των νεοτέρων προς τους ηλικιωμένους, ιδιαίτερα των νυφάδων προς τα πεθερικά, να σμίξουν απομακρυσμένοι συγγενείς και να περάσουν ευχάριστα λίγο πριν από τη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής».

Αλλά και η επόμενη ημέρα, η Καθαρά Δευτέρα, παρ’ όλα τα νηστίσιμα φαγητά της, δεν είναι παρά «μία προέκταση της αποκριάτικης περιόδου, με κύρια στοιχεία την αθυροστομία, τα αλληλοπειράγματα, τα σκώμματα, τη σάτιρα, που σε κανέναν δεν προκαλούν ενόχληση, αλλά, αντίθετα, όλοι τα επιδιώκουν, για το καλό», όπως αναφέρει ο Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης. Κι έτσι με γέλιο και τραγούδια και το πέταγμα χαρταετών αποχαιρετούσαν την Αποκριά: «Επέρασε η Αποκριά με λύρες με παιχνίδια/ και μπήκε η Σαρακοστή μ’ ελιές και με κρομμύδια» και «Τ’ ακούτε τι παράγγειλε η Καθαρή Δευτέρα;/ Πεθαίν’ ο Κρέας, πέθανε, ψυχομαχάει ο Τύρος/ σηκώνει ο Πράσος την ουρά κι ο Κρέμμυδος τα γένεια/ Μπαλώστε τα σακούλια σας, τροχίστε τα λεπίδια/ στον τρανό τον πλάτανο να μάσουμε Στεκούλα».

ΦεβρουάριοςLeandro Bassano


ΕΟΡΤΕΣ 
 
συνέχεια
 
https://homouniversalisgr.blogspot.com/2017/01/blog-post_29.html?

Η ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΤΡΑΙΝΑ του Ευθύμιου Καλλή

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
onestory.gr
 
 
Αν επρόκειτο να ταξιδέψω σήμερα με τραίνο, θα προτιμούσα να είναι ένα από αυτά της δεκαετίας του 30 με τα οποία πηγαινοερχόμουνα…
 

_Η ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΤΡΑΙΝΑ

του Ευθύμιου Καλλή *
.
Αν επρόκειτο να ταξιδέψω σήμερα με τραίνο, θα προτιμούσα να είναι ένα από αυτά της δεκαετίας του 30 με τα οποία πηγαινοερχόμουνα Σέρρες-Αθήνα. Το σημερινό μονόχωρο βαγόνι, με τα αεροπορικού τύπου καθίσματα, καθαρό και περιποιημένο, ψυχρό και απρόσωπο, έστω και αν ταξιδεύει γρήγορα, δεν με συγκινεί. Εξ άλλου εγώ δεν βιάζομαι. Μετά από 40 τόσα χρόνια τρεχαλητού στα νοσοκομεία και στη ζωή, ενδιαφέρομαι κυρίως για το ρελαντί.
Η ταχεία αμαξοστοιχία ήταν το καμάρι μας και η προτίμησή μας.
Είχαμε το προνόμιο και την εξαιρετική τύχη να ταξιδεύουμε στη Β! θέση, με μειωμένο εισιτήριο, λόγω της δημοσιοϋπαλληλικής ιδιότητας του πατέρα μας. Τα παιδιά κάτω των 4 ετών ταξίδευαν δωρεάν, ενώ τα μεγαλύτερα πλήρωναν μισό. Δηλαδή το μισό του μισού.
Νομίζω πως αυτή η Β! θέση ήταν η καλλίτερη του τραίνου. Η Α! ήταν πολυτελής αλλά φάνταζε ψυχρή και δυσπρόσιτη. Η Γ! ήταν κοσμοβριθής και χωρίς καθόλου ανέσεις, για ένα ταξίδι πολλών ωρών που μερικές φορές διαρκούσε περισσότερο από μια ολόκληρη νύχτα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις το ξημέρωμα και το αντίκρισμα της αυγής σε αποζημίωνε για το σκοτάδι της νύχτας, που μόνη της όαση ήταν οι φωτισμένοι, και με τη δική τους ο καθένας ατμόσφαιρα σταθμοί.
Καθώς με σχετική δυσκολία ανέβαινα τα σκαλιά του βαγονιού, γιατί ήταν πολύ ψηλά για μένα, έμπαινα στο χώρο των ονείρων μου. Ένα μακρύς διάδρομος με τη δική του μυρωδιά και ατμόσφαιρα. Από τη μια μεριά τα παράθυρα του διαδρόμου, όπου ήξερα ότι θα πέρναγα πολλές ώρες όρθιος, και από την άλλη τα κουπέ. Η αναζήτηση του δικού μας κουπέ ήταν μια εύκολη υπόθεση. Κάθε κουπέ είχε πάνω από την πόρτα του τον αριθμό, που ήταν γραμμένος και στο εισιτήριό μας. Στους καναπέδες του κουπέ ήταν επίσης ψηλά γραμμένος ακόμα ένας αριθμός που καθόριζε τη θέση του κάθε επιβάτη. Τρεις από την κάθε μεριά. Η καλύτερη θέση ήταν κοντά στο παράθυρο και με πρόσωπο προς τη μηχανή. Να ταξιδεύεις τρέχοντας μαζί της προς τα εμπρός και όχι να τρέχεις με την πλάτη προς τα πίσω. Να είσαι ας πούμε ένα είδος φανταστικού συνοδηγού.
Να μπορείς να βλέπεις τα πράγματα πριν φθάσουν στο παράθυρό σου και φύγουν γρήγορα.
Να αναρωτιέσαι για αυτό που έρχεται καταπάνω σου, και να προσπαθείς να μαντέψεις τη φύση του. Να προλαβαίνεις να μετράς τα τηλεγραφόξυλα αλλά και να μαντεύεις τον επόμενο σταθμό έγκαιρα.
Και όταν πια το τραίνο έστριβε προς τη μεριά που καθόσουνα, τότε όλα ήταν δικά σου.
Η θέα απεριόριστη. Έβλεπες τον μηχανοδηγό στο πλάι να παρατηρεί τη διαδρομή και τους τεράστιους τροχούς να γυρίζουν ασταμάτητα. Τα έμβολα της μηχανής να παλινδρομούν δυνατά και να νοιώθεις πως είσαι μέρος αυτής της δύναμης.
Να βλέπεις το τραίνο να ξεχύνεται στον κάμπο ξέφρενα και να πάσχεις μαζί του στο αγκομαχητό του ανήφορου.
Με την συχνότητα του ρυθμικού θορύβου από τις ενώσεις των ραγών, ρύθμιζες και συ τους ρυθμούς σου. Μερικές φορές παίζαμε συγχρονίζοντας τον επαναλαμβανόμενο θόρυβο με την αναπνοή μας. Έτσι ήξερες πόσο γρήγορα τρέχει το τραίνο. Καταλάβαινες τον ανήφορο και τον κατήφορο. Πεταγόσουν στο παράθυρο του διαδρόμου μόλις έπιανες αργό ρυθμό.
Μάντευες πως επιβραδύνει. Κάποιο εμπόδιο? Πρόβλημα στις ράγες? Κάτι έκτακτο?
Γνώριμοι οι περισσότεροι από τους κύριους σταθμούς. Τα ονόματά τους φάνταζαν μυθικά.
Δεν χόρταινες τα πέτρινα κτίριά τους με τις κόκκινες γραμμές και τις πράσινες πόρτες.
Κρεμασμένος στα παράθυρα του διαδρόμου απολάμβανα την κίνηση του σταθμού. Αναγνώριζα στον σταθμάρχη υπερεξουσίες και μια μεγαλοπρέπεια. Περίμενα τις κινήσεις του για να επιβεβαιώσω όσα προέβλεπα ότι θα κάνει. Έψαχνα για κάποιον καθυστερημένο και θαύμαζα τον επιθεωρητή που πήδαγε τελευταίως στο τραίνο που είχε αρχίσει να κινείται.
Παρακολουθούσα το σταθμό να απομακρύνεται και ξαναγύριζα στο παράθυρό μου για τη συνέχιση των παρατηρήσεων.
Η εναλλαγή του τοπίου ήταν φανταστική. Πεδιάδες, ζώα, βουνά, ποτάμια, γέφυρες. Γνώριμα όλα τα ποτάμια και οι γέφυρες.
Με λαχτάρα η αναμονή για την γαλαρία
Θαύμαζα τη γέφυρα της Παπαδιάς και με δέος και σχετικό φόβο κάθε φορά την περνούσα. Το βάθος ήταν τεράστιο και τα αντικείμενα και οι άνθρωποι στο ποτάμι φαινόντουσαν μικροσκοπικά.
Η πολυτέλεια του κουπέ ασυναγώνιστη. Δυο καναπέδες με ύφασμα βελούδινο σε χρώμα βαθύ κόκκινο. Πάνω από τους καναπέδες σε ειδικά δίχτυα και ράφια οι θέσεις για τις αποσκευές. Δίπλα στο παράθυρο αναδιπλούμενο μικρό τραπεζάκι και κάτω από αυτό ένα περίεργο σταχτοδοχείο, που η θήκη του γύριζε ανάποδα για να αδειάσει, χωρίς να βγαίνει από τη θέση της. Φαίνεται πως πολλοί θα το είχαν ζηλέψει. Λίγο πάνω από το έδαφος περνούσε ένας ειδικός σωλήνας που εξασφάλιζε τη θέρμανση το χειμώνα.
Κουρτίνες στόλιζαν το παράθυρο και εξασφάλιζαν σκιά .
Κουρτίνες επίσης στην πόρτα και στα δύο μικρά πλαϊνά της παράθυρα εξασφάλιζαν την απομόνωση από τους περαστικούς του διαδρόμου, αλλά σκοτείνιαζαν και το χώρο τις νυκτερινές ώρες.
Η πόρτα του κουπέ ένα έργο τέχνης. Βαριά, συρρόμενη και με ένα μηχανισμό για να κλείνει, μπρούντζινο, μοναδικής ομορφιάς.
Το ταξίδι πολύωρο και μερικές φορές με ένα συνδυασμό νύχτας και μέρας αφού ξεπέρναγε το 12ωρο. Όνειρο ανεπανάληπτο.
Κράταγες στα χέρια σου αυτά τα μικρά και σκληρά εισιτήρια που σου άνοιγαν το δρόμο για την ανείπωτη ευτυχία.
Δίχρωμα ενίοτε, με γράμματα και αριθμούς ακαταλαβίστικους, αλλά μαγευτικούς για αυτό. Και περίμενες με καμάρι να το δώσεις στον ελεγκτή, έστω και μισό, για να του δείξεις πως μεγάλωσες και πληρώνεις πια εισιτήριο. Και τότε εκείνος με το μικρό του περίεργο και μαγικό εργαλείο του έκανε μια τρυπίτσα που άφηνε ένα μικρό και χαρακτηριστικό θόρυβο και επιβεβαίωνε πως ταξιδεύεις. Οι επιθεωρήσεις σε ένα τέτοιο ταξίδι ήταν αρκετές. Όταν φθάναμε στον προορισμό μας, το εισιτήριο ήταν κατατρυπημένο.
Ποτέ δεν κατάλαβα αν οι τρύπες αυτές ήταν τυχαίες ή ανάλογα με τη θέση τους πάνω στο εισιτήριο είχαν τη σημασία τους. Είχαν όμως διαφορετικό σχήμα από ελεγκτή σε έλεγκτή. Στρογγυλή, τρίγωνη, τετράγωνη, σαν αστεράκι κ. ά. Είχα βγάλει το αυθαίρετο συμπέρασμα πως είναι η ταυτότητα του ελεγκτή. Δεν ρώτησα και δεν έμαθα ποτέ. Ούτε και σήμερα. Και δεν ενδιαφέρομαι να μάθω. Μου φτάνει πως πέρασα μαζί τους κάποιες από τις ατέλειωτες ώρες του ταξιδιού, χαζεύοντας τα διάφορα και μυστηριώδη σχήματα, με τη φαντασία μου να τρέχει σε εξηγήσεις ποικίλες.
Κρεμασμένος ψηλά στο παράθυρο αγωνιούσες να προλάβεις το σουβλάκι πριν το τραίνο φύγει.
Τα σουβλάκια, ήταν σε καλαμάκι πελεκημένο και καψαλισμένο για να μην τραυματίζει. Τα σημερινά ξυλάκια δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί. Στην μύτη τους ήταν καρφωμένο το ψωμάκι, που έπαιρνε και αυτό λίγο από το νόστιμο ζουμί που άφηναν τα σουβλάκια και δεν χόρταινες να το τρως. Πάντα μας φαινόταν λίγο και απορούσαμε γιατί δεν έδιναν περισσότερο. Τα σουβλάκια όλα ήταν όλα τακτοποιημένα σε ένα ταψί ολόγυρα που το σήκωνε ψηλά με το ένα χέρι ο σουβλατζής.
Τα καλύτερα και με πανελλαδική φήμη σουβλάκια ήταν αυτά στο σταθμό Λιανοκλάδι και στο Σχηματάρι.
Προϊόντα και τρόπος διατροφής της στερεάς Ελλάδας. Οι Μακεδόνες και οι άλλοι άργησαν να ανακαλύψουν την νοστιμάδα του ψητού.
Το σουλατσάρισμα στο διάδρομο εμπειρία μοναδική. Είχες τη δυνατότητα να επιλέγεις τη θέα. Να σκύβεις όσο έφθανε το μπόι σου για να σε κτυπάει ο αέρας, ανάμικτος με καρβουνάκια της μηχανής, στο πρόσωπο έστω και αν αυτό ήταν απαγορευμένο.
Το έγραφε μια πολύ όμορφη μικρή πινακίδα, με καλλιτεχνικά μαύρα γράμματα, στα Γαλλικά, στο κάτω μέρος του παραθύρου. Είχα αποστηθίσει αυτή τη μικρή φράση, με τη δική μου αυθαίρετη προφορά, αφού Γαλλικά δεν ήξερα.
Με την παραβίασή της δοκίμαζα τις δυνάμεις μου και τις αντοχές των δικών μου κατά την πρόσκαιρη ελευθερία του διαδρόμου .
Αυτός ο διάδρομος είναι που ακόμα και σήμερα με θέλγει σε ένα τραίνο. Απέριψα αργότερα τα διάφορα ωτομοτρίς και τα σύγχρονα παρόμοιά τους. Από τότε πολύ σπάνια ταξίδεψα με τραίνο.
.
Ο Ευθύμιος Καλλής είναι συνταξιούχος γιατρός. Έχει γράψει ένα βιβλίο με 18 ιστορίες που κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας με τίτλο: “Ιστορίες νοσταλγίας και παραφροσύνης.
[ e-mail ]
 

Μωσαϊκό: Ριζοκεφτέδες

Αποτέλεσμα εικόνας για ΡυζοκεφτέδεςΜωσαϊκό: Ριζοκεφτέδες: Ριζοκεφτέδες Διαφορετική εκδοχή του τυροκεφτέ. Πιο ενισχυμένη. Αν σας φαίνονται πολλά τα τυριά βάλτε μόνο ένα είδος. 1/2 κιλό ρύζ ι 250...

Μωσαϊκό: Φτιάξε μόνη το άρωμά σου με βότκα

Μωσαϊκό: Φτιάξε μόνη το άρωμά σου με βότκα: Φτιάξε μόνη το άρωμά σου με βότκα Το άρωμα που φοράς για να ξεχωρίζεις, μπορεί να είναι μια ακριβή συνήθεια για την εποχή μας και κά...

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019

Chimeres zine

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

chimeres.info

τεύχος 23

# άστεγος με προοπτική [χαρά βογαζιανού]
# verstehen [chupa chap]
# παράλληλο σύμπαν [μαρία κατσοπούλου]
# άστεγες καρδιές [πετρούλα]
# νάπολη [έλενα τζούλια]
# το ζεϊμπέκικο του αρχαγέλλου [βούλα χριστοδουλάκου]
# ένα άλμα [μαρίνα αποστόλου]
# οι μελλοθάνατοι [παλιό φλασκί]
# εναγωνίως. εναντιθέση. [βάσια τσώτσου]
# η ποίηση του Κώστα Ρεούση [ν.γ. λυκομήτρος]
# ψι ψι γιοκ [ξένια κακάκη]
# «λέξη κλειδί» [νικόλας σμυρνάκης]
# σαρκόφυτα [laura p.]
# λουμπεν ροματζο [δ. ροβολας]
# πονώντας προβλεπόμενα [γιώργος μανάδης]
# θολό [αντώνης κωνσταντάρας]
# μεταξύ χάους κι ονείρου [δημήτρης πλάντζος]
# σκηνή #3979 [κόντσα φλόρες] 
chimeres fanzine 37

τεύχος 37

2018-05-13
chimeres fanzine 36

τεύχος 36

2017-12-17
chimeres fanzine 35

τεύχος 35

2017-05-14
chimeres fanzine 34

τεύχος 34

2016-11-27
chimeres fanzine 33

τεύχος 33

2016-05-08
chimeres fanzine 32

τεύχος 32

2015-09-06
chimeres fanzine 31

τεύχος 31

2015-02-08
chimeres fanzine 30

τεύχος 30

2014-09-28
chimeres fanzine 29

τεύχος 29

2014-05-25
chimeres fanzine 28

τεύχος 28

2014-01-26
chimeres fanzine 27

τεύχος 27

2013-10-06
chimeres fanzine 26

τεύχος 26

2013-06-02
chimeres fanzine 25

τεύχος 25

2013-01-27
chimeres fanzine 24

τεύχος 24

2012-09-30
chimeres fanzine 23

τεύχος 23

2012-05-27
chimeres fanzine 22

τεύχος 22

2012-02-26
chimeres fanzine 21

τεύχος 21

2011-11-13
chimeres fanzine 20

τεύχος 20

2011-07-24
chimeres fanzine 19

τεύχος 19

2011-02-13
chimeres fanzine 18

τεύχος 18

2010-06-13
chimeres fanzine 17

τεύχος 17

2010-01-10
chimeres fanzine 16

τεύχος 16

2009-07-05
chimeres fanzine 15

τεύχος 15

2008-11-23
chimeres fanzine 14

τεύχος 14

2007-12-02
chimeres fanzine 13

τεύχος 13

2007-03-11
chimeres fanzine 12

τεύχος 12

2006-10-01
chimeres fanzine 11

τεύχος 11

2006-06-25
chimeres fanzine 10

τεύχος 10

2006-03-19
chimeres fanzine 9

τεύχος 9

2005-12-18
chimeres fanzine 8

τεύχος 8

2005-09-18
chimeres fanzine 7

τεύχος 7

2005-06-19
chimeres fanzine 6

τεύχος 6

2005-04-03
chimeres fanzine 5

τεύχος 5

2004-12-19
chimeres fanzine 4

τεύχος 4

2004-11-07
chimeres fanzine 3

τεύχος 3

2004-09-05
chimeres fanzine 2

τεύχος 2

2004-06-11
chimeres fanzine 1

τεύχος 1

2004-01-01

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία.
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ
Ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή σώζεται σχεδόν ακέραιος στη συμβολή των οδών Καρτερού και 1821, που σήμερα στεγάζει καταστήματα. 
Η εκκλησία αναφέρεται και από το Gerola, ο οποίος έκανε την κάτοψή της. 
Ηταν λατινική εκκλησία του Τάγματος των Φραγκισκανών στην οποία τάφηκαν οι Δούκες Petro Badoer και Petro Emiliani.
Οι Τούρκοι τη μετέτρεψαν σε τζαμί του Μαχμούτ Αγά (ή Σεϊτάν Ογλού).

Ο ναός ήταν δίκλιτος.
Ο ναός μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους έγινε κι αυτός ανταλλάξιμος και πουλήθηκε. 

Τη δεκαετία του 1930 στέγασε τον πρώτο βουβό κινηματογράφο του Ηρακλείου.
Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καταστράφηκε ολόκληρο σχεδόν το ανατολικό τμήμα.

Μωσαϊκό: Μύρτος Ιεράπετρας

Μωσαϊκό: Μύρτος Ιεράπετρας: Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Μωσαϊκό: Κέικ σοκολάτας με σιρόπι σοκολάτας και ουίσκι

Μωσαϊκό: Κέικ σοκολάτας με σιρόπι σοκολάτας και ουίσκι: Κέικ σοκολάτας με σιρόπι σοκολάτας και ουίσκι Ένα λαχταριστό γλυκό που θα σας ταξιδέψει σε ένα σοκολατένιο παράδεισο. 200 γραμμάρια μα...

 

Δημοφιλείς αναρτήσεις