...οι συνταγές της φύσης...

Bigbook.gr

Πώς θα φτιάξετε την δική σας φυσική αντηλιακή κρέμα; - Φτιάξτε μόνες σας μάσκα με βιταμίνες Α και Ε με καρότο και μέλι. - Μάσκα για άμεση λεύκανση της επιδερμίδας με γιαούρτι και ασπιρίνη. - Θερμαντικό σκράμπ κατά της κυτταρίτιδας με κανέλα και πάπρικα. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι ένα αντιεμπορικό βιβλίο. Αποτελεί έναν ολοκληρωμένο οδηγό που δεν θα σε κατευθύνει στα μαγαζιά και τις πολυεθνικές εταιρίες καλλυντικών, αλλά θα σε μυήσει στη μαγεία της φυσικής ομορφιάς. Τα φρούτα, τα βότανα, τα αιθέρια έλαια, το θαλασσινό νερό και το λάδι ελιάς, είναι μόνο μερικά από τα μυστικά που απλόχερα μάς προσφέρει η ελληνική φύση. Όταν πάω διακοπές παίρνω μαζί μου ελάχιστα τυποποιημένα καλλυντικά, γιατί ξέρω ότι όπου και να βρεθώ θα υπάρχουν οι συνταγές της φύσης, αγνές και αποτελεσματικές: θυμάρι (αντισηπτικό), ρίγανη (τονωτική), λάδι ελιάς (αντηλιακό), λεμόνι (μαλακτικό). Ακόμη, θα κάνω πίλινγκ από σιμιγδάλι και μέλι ή από άμμο και θαλασσινό νερό, και θα φτιάξω χίλια-δυο άλλα καλλυντικά από υλικά που βρίσκονται παντού γύρω μας και μάλιστα εντελώς δωρεάν! Βλέπω, εδώ και πολλά χρόνια, γυναίκες χαμένες στο λαβύρινθο της διαφήμισης να πιέζονται οικονομικά και ψυχολογικά για να αποκτήσουν όλα αυτά τα προϊόντα που προβάλλονται ως απαραίτητα και θεωρούνται σημαντικά για τη διατήρηση της υγείας και της νεότητας της επιδερμίδας: κρέμες ματιών, ημέρας, νύκτας, σώματος, serum, αντηλιακά, after sun... Με τις συνταγές ομορφιάς από φυσικά υλικά, απευθύνομαι σε όλες τις γυναίκες, για να μοιραστώ τις γνώσεις μου και να τις βοηθήσω να απαλλαχθούν από το καταναλωτικό στρες. Θα σας δείξω πόσο απλά μπορούμε να συνδυάσουμε υλικά που βρίσκονται στην κουζίνα μας για να φτιάξουμε τα δικά μας καλλυντικά, εύκολα, γρήγορα και, πάνω απ όλα, υγιεινά και οικονομικά. Δήμητρα Γουλά

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=216521

— με Dimitra Goula

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ (16 Φεβρουαρίου 1907 -3 Αυγούστου 1979) «Τα παιδιά με τα κλωνάρια»

 

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ (16 Φεβρουαρίου 1907 -3 Αυγούστου 1979)

«Τα παιδιά με τα κλωνάρια»

Ήταν η ώρα του σούρουπου. Ένα ζευγάρι, αντρόγυνο, στην ώρα του σούρουπου κι εκείνο, κατέβαινε τη λεωφόρο πιασμένο μπράτσο, καθώς πορεύονταν τα ζευγάρια κάποιον άλλο καιρό. Το βάδισμά του ήταν κανονικό και λιγάκι βαρύ, ανάλογο με την ηλικία. Οι δυο μαζί πρέπει να έστριβαν τον κάβο του αιώνα.

Σε μια στιγμή, ξαφνικά μέσ’ από το μενεξελί σύθαμπο, ξεπροβαίνει μπροστά τους, σ’ αντίθετη φορά, μια ανάλαφρη παρέα: Κοριτσόπουλα και παιδαρέλια ανάμεσα στα δεκάξη και τα δεκαοχτώ τους. Γύριζαν από κάποιον εξοχικό περίπατο ή εκδρομή, γιατί κρατούσαν κλωνάρια, πρασινάδες, και τα κορίτσια είχαν σφιγμένα τα λιανά τους, σβέλτα πόδια σε παντελόνια. Ούτε λουλούδια αγκαλιές, ούτε μπουκέτα. Καμιά διάχυση σε χρώματα κι αρώματα.Ίσα ίσα δυο τρία κλαριά, σύμβολα στεγνά, ένα είδος μαρτυρίας λακωνικής του τόπου απ’ όπου έρχονταν. Η γενιά αυτή αγαπάει τη βραχυλογία, την κοφτή και σχεδόν βλοσυρή υποδήλωση, κάθε μεγαλοστομία τη σιχαίνεται, ακόμα και στα λουλούδια, που είναι για τον άνθρωπο η πιο έμφυτη ερωτική αλληγορία. Η φτερωμένη διμοιρία προχωρούσε σε ιδιότυπο σχηματισμό: Μπροστά τα κορίτσια, ξοπίσω τους τ’ αγόρια. Ήταν βέβαια ένα αυτοσχέδιο, καινούργιο εθιμοτυπικό που τα είχε συντάξει έτσι, όχι η παλιά πρόληψη για διαχωρισμό των εριφίων από τα πρόβατα. Το έβρισκαν φαίνεται πιο πρακτικό ή και πιο σύμφωνο με τον αντιλυρικό τους κόσμο. Το ζευγάρωμα είναι μια φυσιολογική λειτουργία και τίποτ’ άλλο – άρα μια στιγμή.

Οι δυο γενιές – το ζευγάρι, η διμοιρία – αντικρύστηκαν, αντιπέρασαν. Όμως, στα μάτια του πρώτου, είχε απομείνει ένα ξάφνιασμα, κάτι σα μυστικό χτύπημα στο μέτωπο, από κείνα που σε κάνουν μονομιάς να ξυπνήσεις αντίκρυ σ’ ένα νέο όραμα της ζωής.Στάθηκαν, γύρισαν κατά πίσω τα κεφάλια τους, κοίταξαν το σχηματισμό που ξεμάκραινε στο λιθόστρωτο με το γοργό, ρυθμικό του βήμα. Ξεκίνησαν πάλι. Είχες τώρα την εντύπωση πως το ζευγαρωμένο βάδισμά τους είναι λιγάκι πιο βαρύ.

- Είδες τα κορίτσια; είπε ο ένας. Πώς μας κοίταξαν!
- Αυτά πρόσεξα κι εγώ, έκανε η άλλη.

Αυτό τους είχε ξαφνιάσει. Όχι η αντίθεση στα χρόνια, το χτυπητό δίπτυχο που φέρνει, σε κάποια γραμμένη στιγμή, αντιμέτωπες τις γενιές. Εκείνο που τους είχε κρούσει, ήταν ο τρόπος που τους κοίταξαν τα κορίτσια μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα ώσπου ν’ αντιπεράσουν. Ίσια στα μάτια, αδίσταχτα, καρφωτά. Και με κάτι σαν ατάραχη αναμέτρηση, που τη στόμωνε αδιόρατα ένας ίσκιος δροσερής ειρωνείας.

Αναπόλησαν τότε άλλα αντικρύσματα, σε χρόνια περασμένα, πάλι ανάμεσα σε ηλικίες που έρχονταν και που έφευγαν. Ήταν διαφορετικά, πολύ διαφορετικά για να τα έχουν λησμονήσει. Αναθυμήθηκαν μάτια χλωρά, σαν και τούτα που είχαν τώρα δα περάσει, μονάχα λιγότερο αλύγιστα, μπορεί και λιγότερο σκληρά. Θέλησαν να είναι δίκαιοι, όσο τους περνούσε από το χέρι. Πιάσανε να εξηγούν, να σχολιάζουν. « Εμείς, είπανε, κοιτάζαμε τους μεγάλους με συστολή, σεβασμό. Τι ήταν ο σεβασμός; Μια ανατροφή που μας είχανε δώσει. Μέσα στα μάτια μας θάμπιζε η επίγνωση πως δεν ξέρουμε όσα ξέρουν εκείνοι, ένα δείλιασμα μπροστά στην υπεροχή. Αυτή η υπεροχή σήμερα σώζεται; Ας κάνουμε τον έλεγχό της δίχως προκατάληψη ».

Αυτά τα παιδιά βγαίνουν από έναν πόλεμο δίχως προηγούμενο. Έναν πόλεμο που απογύμνωσε όλες τις αξίες. Χωρίς να το ξέρουμε, χωρίς να το υπολογίσουμε, χωρίς να το καλοσκεφτούμε, βάλαμε σ’ αυτόν την τιμή μας. Διακηρύξαμε αρχές και τις ξεγράψαμε, επιχειρήσαμε να διορθώσουμε τον κόσμο και τον καταντήσαμε χειρότερο από πριν. Υπάρχει εδώ ένα θέμα κύρους, που μονάχοι μας το κλονίσαμε. Ο σεβασμός είναι άγραφος νόμος, μια τάξη αναγκαία για την ισορροπία της ζωής, εξασφαλίζει την ομαλή διαδοχή, οργανώνει εσωτερικά τον καινούριο κι ορμητικό φορέα της. Δεν είναι όμως προνόμιο, επιταγή δίχως αντίκρυσμα. Η υπεροχή δεν μπορεί να σταθεί σαν κάτι δεδομένο. Πρέπει να έχει τα πειστήριά της πάντοτε έτοιμα, ακόμη κι αν δεν της τα ζητήσει ποτέ κανένας. Διαφορετικά, γίνεται αυθαιρεσία, πρόληψη, ταμπού, ωμό δίκαιο του συμπτωματικά και πρόσκαιρα ισχυρότερου. Ήταν ένας καιρός, πραγματικά, όπου ο σεβασμός αξιωνόταν με το έτσι θέλω από εκείνον που τύχαινε να έχει ένα χρονικό και μόνο προβάδισμα. Ο κόσμος γνώρισε πρεσβύτερους ανάξιους, που απαιτούσαν το σεβασμό μόνο και μόνο γιατί έτσι τους συνέφερε και γιατί είχαν την εξουσία να τον επιβάλουν. Ο καιρός αυτός, ας το πάρουμε απόφαση, έχει περάσει.

Πάει ο καιρός όπου ένα επιτήδειο μηδενικό απαιτούσε το σεβασμό, επειδή κατάφερε να σκαρφαλώσει σε μια καθέδρα. Όλο και περισσότερο, από δω κι εμπρός, ο διδάσκων θα κρίνεται, ο ηγέτης θα ελέγχεται, ο γονιός θα πρέπει να δείχνεται άξιος της αποστολής του. Η αντίληψη πως έτσι και κατόρθωσες να «φτάσεις» δεν έχεις πια για τίποτα να γνοιαστείς ανήκει στην ιστορία. Ανατέλλει μια εποχή όπου ο κάθε ενδιαφερόμενος θα ξέρει πως το δύσκολο δεν είναι ν’ ανέβεις, αλλά να σταθείς. Πως η πολιτεία σου και μόνη θα σε στηρίζει, όχι ο τίτλος.

Μέσα στα μάτια εμάς των παλαιότερων, που χαμηλώνονταν μπροστά στον οποιοδήποτε πρεσβύτερο με συστολή, έβλεπες την ωραία νεανική σεμνότητα, αλλά έβλεπες συχνά και τη θολή υποκρισία και τη μωρία. Έβλεπες μια παθητική συμμόρφωση με μια σύμβαση. Πολλές φορές τη φοβισμένη υποταγή σε μιαν επικρεμάμενη φοβέρα. Δε σεβόμασταν πάντα όλους εκείνους που τους δείχναμε σεβασμό. Και συχνά «σεβόμασταν» εκείνους που θα έπρεπε ν’ αγαπάμε, να εκτιμούμε ή και να θαυμάζουμε, επειδή μας έπεισαν, επειδή δείχτηκαν άξιοι της αγάπης μας ή του θαυμασμού μας. Αν η υποταγή εκείνη στην ανεξέλεγκτη αυθεντία δεν ήταν τόσο τυφλή, συμβατική, μπορεί και ο κόσμος σήμερα να μην είχε ξεστρατίσει τόσο στην ασέβεια. Η σημερινή ανταρσία είναι, σ’ ένα τουλάχιστον ποσοστό της, έργο των σύγχρονων γονιών, που θέλησαν ν’ αντιδράσουν, συχνά ασύνειδα, στην παλιά εκείνη τάξη πραγμάτων. Καταπιεζόμενοι της χτες, έπεσαν σ’ έναν άκριτο φιλελευθερισμό απέναντι στα παιδιά τους. Τ’ άφησαν ουσιαστικά ακυβέρνητα εκεί που θα ‘πρεπε με κατανόηση και με σύνεση να χαλαρώσουν τα γκέμια.

Audiatur et altera pars. Ο αυτοέλεγχος είναι αναγκαίος. Από εκεί και πέρα, απομένει πάντα ένα περιθώριο αρκετά πλατύ, για να κακίσουμε, δικαιολογημένα πια, το θράσος της σημερινής νεολαίας. Άλλωστε όχι όλης της νεολαίας. Μιας μερίδας της, που τυχαίνει να τη συκοφαντεί ολάκερη, επειδή είναι φυσικά η πιο πολυθόρυβη και προκλητική. Η άλλη αγωνίζεται βουβά, σκυμμένη, ν’ ανασυντάξει τον κόσμο, να βρει καινούρια, στερεά ερείσματα στη ζωή. Ν’ αγαπήσει και να πιστέψει.

Οι θρασείς θα φύγουν. Θα τους αποβάλει μονάχο του το σώμα της αυριανής κοινωνίας, γιατί χρειάζεται πάντα ένας εσωτερικός νόμος, ένα ηθικό μέτρο, που να οργανώνει τη συμβίωση. Τι θ’ απομείνει από το ήθος της σημερινής νεολαίας; Μπορεί και μόνο το ξάστερο, θαρρετό τούτο βλέμμα των κοριτσιών που πέρασαν μέσα στο σούρουπο με τα κλωνάρια στο χέρι. Το βλέμμα που ξέρει να κοιτάζει ίσια, κατάματα, να μετράει και να ρωτάει. Ας τους ευχηθούμε όμως ακόμα κάτι: Σαν έρθει και γι’ αυτά η ώρα να πάρουν την άλλη κατεύθυνση στη λεωφόρο, τότε που ο κόσμος τους θα έχει ξεπεράσει πια τη σημερινή του επαναστατική αδιαλλαξία και ψυχρότητα, να μπορούν να νιώσουν την ίδια μ’ εμάς παμπάλαιη, τρυφερή αδυναμία, που κάνει τον άνθρωπο να στηρίζεται στον άνθρωπο και το ζευγάρι ν’ αποσύρεται μέσα στο σούρουπο σφιγμένο, με την άχνα γύρω του μιας τελευταίας θαλπωρής. Ίσως τότε ανακαλύψουν μιαν ανυποψίαστη ποικιλία του σεβασμού: Την ευλάβεια μπροστά στους κουρασμένους, αυτούς που δεν έχουν πια ψευδαισθήσεις, κλωνάρια, τρόπαια.

Σήμερα...17/2

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΟΥΛΧΕΡΙΑ 
 

Συνηθισμένα αντικείμενα σε ασυνήθιστες χρήσεις

 Συνηθισμένα αντικείμενα σε ασυνήθιστες χρήσεις

Πρακτικές ιδέες για εξοικονόμηση χρημάτων

Σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού υπάρχουν αντικείμενα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν όχι μόνο στη χρήση για την οποία προορίζονται. Τώρα, λοιπόν, που η οικονομική κρίση περιόρισε τα έξοδά μας στα τελείως απαραίτητα, τώρα το μυαλό γίνεται επινοητικό.

Έτσι, λοιπόν, μια παγοθήκη, το baby oil, ένα καλάθι για τα άπλυτα ή μια μαξιλαροθήκη μπορεί να έχουν και άλλες χρήσεις πέρα από αυτές για τις οποίες προορίζονταν. Φαντασία να έχετε και όλα γίνονται.

Με ένα παιδικό λάδι

Ακόμα κι αν δεν υπάρχει παιδί στο σπίτι, το διάσημο baby oil έχει ξεχωριστή θέση στο ντουλάπι μας. Με μικρή ποσότητα υγρού πάνω σε ένα μαλακό πανί μπορείτε να εξαφανίσετε τις αντιαισθητικές δαχτυλιές που μένουν πάνω στις inox ηλεκτρικές συσκευές σας και στις inox κατσαρόλες σας, χωρίς να χρειαστεί να αγοράσετε ειδικά καθαριστικά, τα οποία αφενός μεν κοστίζουν και αφετέρου είναι επιβλαβή για το περιβάλλον.

Την ίδια ώρα, στη μπιζουτιέρα έχετε κακά... ξεμπερδέματα; Μην ανησυχείτε. Τρίψτε τον κόμπο της αλυσίδας με λίγο λαδάκι και όλα καλά!

Παγοθήκη, η μαγική

Όσο ακόμα η ζύμη από τα μπισκότα που ετοιμάζετε είναι... υγρή, πιέστε την παγοθήκη πάνω της για να αποκτήσετε μπισκότα σε σχήμα κύβου. Αν πάλι οι παγοθήκες σας είναι και λίγο... παιχνιδιάρικες με σχήματα, τότε το αποτέλεσμα θα είναι μοναδικό.

Επίσης, το ακριβό μπουκάλι κρασιού που ανοίξατε και δεν ήπιατε όλο, μπορεί να σας φανεί χρήσιμο στο μαγείρεμα. Μοιράστε το στις παγοθήκες και τοποθετήστε το στην κατάψυξη.

Αποψύξτε την ποσότητα που χρειάζεστε κάθε φορά. Το ίδιο μπορείτε να κάνετε και με το ζωμό κρέατος/λαχανικών που σας έχει περισσέψει.

Το καλάθι για τα άπλυτα

Βγάλτε το από το ντουλάπι! Στο επόμενο πικνίκ σας βάλτε μέσα όλα τα προς... βρώσιν και πόσιν και θα διαπιστώσετε ότι θα σας λύσει τα χέρια. Επίσης, όταν βρεθείτε στο χώρο του πικνίκ, το καλάθι ανάποδα θα γίνει ένα πρώτης τάξεως τραπεζάκι.

Αν πάλι... προκύψει πάρτι και χρειάζεστε άφθονο πάγο για τα ποτά και τα αναψυκτικά σας, τότε το καλάθι με την προσθήκη μιας καλαίσθητης σακούλας μπορεί να... αναλάβει το ρόλο μιας μεγάλης παγοθήκης.

Τέλος, στην περίπτωση μιας χαλαζόπτωσης ή μιας ισχυρής βροχής, προστατέψτε τα εκτεθειμένα μικρά φυτά σας τοποθετώντας επάνω το καλάθι για τα άπλυτα.

Σελοτέιπ, το θαυματουργό

Πόσα πράγματα μπορείτε να κάνετε απλώς και μόνο με ένα κομμάτι σελοτέιπ; Μπορείτε να διορθώσετε τις φθαρμένες άκρες από τα κορδόνια σας, μπορείτε να δοκιμάσετε το μανόν σας για να δείτε αν σας αρέσει το χρώμα προτού βάψετε τα νύχια σας, μπορείτε να αφαιρέσετε πετσάκια και ξηρότητα από τα χείλη σας και τέλος μπορείτε να τοποθετήσετε ένα κομματάκι στο σημείο που θέλετε να καρφώσετε το καρφί στον τοίχο, αντί να σημειώσετε με μολύβι.

Έτσι και το... στόχο σας θα βρείτε και δεν θα αφήσετε το παραμικρό σημάδι στον τοίχο.

Μια μαξιλαροθήκη, πολλές χρήσεις

Ο καλύτερος τρόπος για να μεταφέρετε τα εσώρουχά σας στη βαλίτσα είναι να τα βάλετε σε μια μαξιλαροθήκη. Επίσης, μια μαξιλαροθήκη αποτελεί μιας πρώτης τάξεως θήκη για να σκεπάσετε την κρεμάστρα με το καλό σας φόρεμα το οποίο δεν θέλετε να φορέσετε -για να μην τσαλακώσετε- στο αυτοκίνητο.

Επίσης, αφού πλύνετε το μαρούλι ή γενικότερα τα λαχανικά σας, τοποθετήστε τα σε μια μαξιλαροθήκη και στη συνέχεια στο ψυγείο. Θα διατηρηθούν για περισσότερες μέρες.

myself.gr

Φιλόσοφοι σὲ κινούμενα σχέδια

http://anihneftes.wordpress.com

Φιλόσοφοι σὲ κινούμενα σχέδια

By Χλόη on Φεβρουαρίου 16, 2013

Ο Σωκράτης, ο Πλάτων ή ο Νίτσε είναι μερικοί μόνο από τους φιλοσόφους που «αυτοσυστήνονται» μέσα από τη νέα ψυχαγωγική, αλλά και επιμορφωτική σειρά ντοκιμαντέρ «Animated…Φιλόσοφοι» που αρχίζει στην ΕΤ3 τη Δευτέρα, 18 Φεβρουαρίου 2013, στις δώδεκα τα μεσάνυχτα.

Για πρώτη φορά η ιστορία της Φιλοσοφίας αποτυπώνεται τηλεοπτικά μέσα από μία πρωτότυπη παραγωγή που θα συνδυάζει το animation με συνεντεύξεις καθηγητών Φιλοσοφίας.

Κάθε επεισόδιο της σειράς, το σενάριο και τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Γιώργος Χατζηβασιλείου, παρουσιάζει με τρόπο απλουστευμένο, προσιτό αλλά και… χιουμοριστικό τις βασικές γραμμές από τη σκέψη ενός φιλοσόφου – σταθμού για την ιστορία της δυτικής σκέψης.

Ποια ήταν τα ερωτήματα που απασχόλησαν τον φιλόσοφο; Ποιες οπτικές άνοιξε η σκέψη του; Σε ποια περίοδο έζησε; Πώς επηρεάζει πρακτικά τον σημερινό κόσμο ένας άνθρωπος που έζησε ίσως πριν από 2.000 χρόνια; Είναι μερικά μόνο από τα ζητήματα που η εκπομπή αναδεικνύει.

Το animation, κατέχοντας τον μισό χρόνο του προγράμματος, βρίσκεται σε ένα διαρκή «διάλογο» με τα αποσπάσματα των συνεντεύξεων. Όσον αφορά τις συνεντεύξεις, η εκπομπή φιλοξενεί ορισμένους από τους κορυφαίους Έλληνες ειδήμονες (καθηγητές & διδάκτορες Φιλοσοφίας) πάνω στον εκάστοτε φιλόσοφο.

Στον α’ κύκλο εκπομπών παρουσιάζονται οι κυριότεροι Φιλόσοφοι που έζησαν από την αρχαιότητα έως και τον Μεσαίωνα.

Η ΕΤ3 φέρνει στη μικρή οθόνη μια δυναμική τηλεοπτική παραγωγή για τη Φιλοσοφία, που χαρακτηριστικά της είναι η σύγχρονη αισθητική, ο απλός λόγος αλλά και το χιούμορ. Στόχος είναι «παλιά», ή καλύτερα διαχρονικά, πράγματα να ειπωθούν με ένα ελκυστικό και κατανοητό τρόπο!

Στο πρώτο επεισόδιο η εκπομπή παρουσιάζει τον Πυθαγόρα! Ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της αρχαιότητας στον οποίο οφείλουμε πολλά: από τη μαθηματική σκέψη και τη θεωρητική θεμελίωση της μουσικής έως τη βαθιά επίδραση που άσκησε στη θρησκεία και τον μυστικισμό.

 Σενάριο-σκηνοθεσία: Γιώργος Χατζηβασιλείου

www.agelioforos.gr

Ο ΘΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΣΙΝΟΗΣ

http://www.visaltis.net/2013/02/blog-post_16.html?spref=fb

ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ-Ο ΘΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΣΙΝΟΗΣ

11:55 π.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

Εάν η τελετή του Δίωνα έχει εξαφανισθεί από το Άνάκτορον', γιατί δεν μεταφέρθηκε στη ροτόντα; Δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα να αποδεικνύει το βάσιμο μιας τέτοιας υπόθεσης. Σημειώστε ότι εκεί θα επιτρεπόταν μόνο ένας μικρός αριθμός συμμετεχόντων.

Σας μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα για το μεγαλύτερο κυκλικό κτίριο της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής την Ροτόντα της Αρσινόης από το βιβλίο του Ομότιμου καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας του Παν/μίου Ζυρίχης Walter Burkert "Greek Margins: Mysteries of Samothrace/Ελληνική Περιφέρεια: Τα μυστήρια της Σαμοθράκης" 2002 .
"H Αρσινόη, αδελφή του Πτολεμαίου II, σύζυγος του Λυσιμάχου και αργότερα η 'Φιλάδελφος' σύζυγος του ίδιου του Πτολεμαίου, ανεζήτησε καταφύγιο στη Σαμοθράκη στην απελπισμένη κρίση του 280, όταν ο βασιλεύς Λυσίμαχος σκοτώθηκε στη μάχη.
Η Αρσινόη αφιέρωσε το πιο εντυπωσιακό κτίριο στο ιερό, τη μεγάλη ροτόντα, στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο κυκλικό κτίριο της ελληνικής αρχιτεκτονικής.

Ο Πτολεμαίος Π οικειοποιείται τα Προπύλαια.

Εάν η εξωτερική ιστορία του ιερού είναι εύκολα κατανοητή με αυτή τη
σειρά, η ουσιαστική σημασία γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινή: η μεγάλη ροτόντα της Αρσινόης είναι ένα πραγματικό μυστήριο.

Δεν είχε καθόλου παράθυρα και μόνο μια πόρτα• δύσκολα θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν μέσα πλήθη. Ήταν ένα είδος ηρώου της δυναστείας, όπως το Φιλίππειον στην Ολυμπία; Ωστόσο φαίνεται να έχει ένα πολύ μικρότερο πρόδρομο, 'τη Δωρική ροτόντα' από τον 4ο αι. Τα ηρώα δεν αντικαθίστανται ούτε μετακινούνται εύκολα.

Υπάρχει ένας άλλος δελεαστικός συνδυασμός. Μυστήρια με κυκλικό χορό αναφέρονται σε ένα πολυαναφερόμενο κείμενο του Δίωνα της Προύσας: "Εάν κανείς θα έφερνε έναν άνθρωπο, Έλληνα ή βάρβαρο, για μύηση μέσα σε ένα μυστικό σηκό, εξαιρετικής ομορφιάς και μεγέθους, όπου αυτός θα παρατηρούσε πολλές μυστικές θέες και θα άκουγε πολλούς μυστικούς ήχους, με σκοτάδι και φως να εναλλάσσονται ξαφνικά και άλλα αμέτρητα πράγματα να συμβαίνουν, και ακόμη, όπως ακριβώς συνηθίζουν να κάνουν στην καλούμενη τελετή 'θρονισμού' όπου οι τελούντες ιερείς έχουν τους μυουμένους να κάθονται κάτω και αυτοί χορεύουν γύρω τους- εάν όλα αυτά συνέβαιναν, θα ήταν δυνατόν, ώστε αυτός ο άνθρωπος να μην δοκίμαζε τίποτα στην ψυχή του και να μην έφτανε στο σημείο να μαντεύσει ότι όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα κάτι παραπάνω από μια σοφή πρόθεση και προετοιμασία ..."

Ο περίφημος Θόλος (Ροτόντα) της Αρσινόης, το μεγαλύτερο στεγασμένο κυκλικό κτίριο στην Αρχαία Ελλάδα.

Ο Δίων δεν δίνει καμία ένδειξη ποια 'αίθουσα μυστηρίων' έχει στο νου του. Το πρώτο μέρος θα μπορούσε κάλλιστα να παραπέμπει στην Ελευσίνα, αλλά 'η τελετή θρονισμού' δεν ταιριάζει στο Τελεστήριον έτσι η Σαμοθράκη παραμένει μια εικασία.

Ο Δίων είχε ταξιδέψει πολύ στη Βόρειο Ελλάδα. Ο Α. D. Nock σκέφτηκε το κείμενο του Δίοτνα, όταν λείψανα μιας κυκλικής ξύλινης κατασκευής αναφέρθηκε ότι είχαν βρεθεί μέσα στο καλούμενο Άνάκτορον'. Αυτά,
όμως, αποδόθηκαν μετά σε ένα μεταγενέστερο ασβεστοκάμινο.

Πηγή:/samothrakisnea.blogspot.
 

©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ/visaltis.net

Οι ζάνες είναι η συνείδηση μας

Ancient Greek Civilization - Αρχαία Ελλάς

Πατήστε "Μου αρέσει!" στη Σελίδα · 22 Δεκεμβρίου 2012

http://www.osmosis.com.au/visualize/olympia_06.htm

Οι ζάνες είναι 16 βάσεις με τα χάλκινα αγάλματα του Δία στην είσοδο του σταδίου στην Αρχαία Ολυμπία. Ήταν όλοι τους έργα ξακουστών καλλιτεχνών και πληρώθηκαν με τα πρόστιμα που έδιναν οι παραβάτες αθλητές. Την εποχή εκείνη, συνηθιζόταν αντί ποινής να χαράσσονται στους ζάννες τα ονόματα των απατεώνων, των λαμόγιων της εποχής, για να μην τους ξεχνάει κανείς.

Οι ζάνες είναι η ανάγκη του καθενός για δικαιοσύνη και εκτός από το στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας, είναι παντού. Είναι το όραμα, η ίδια η ζωή, οι άνθρωποι που γελάνε, κλαίνε, ερωτεύονται, είναι αυτοί που έχουν ανθρωπιά, μπέσα, φιλότιμο, αξιοπρέπεια. Οι ζάνες είναι τελικά η ίδια η κοινωνία, με τις αντιστάσεις της. Οι αλάθητοι κριτές των πράξεών μας που μας επαναφέρουν στην τάξη.

Οι ζάνες είναι η συνείδηση μας που μας αναγκάζει να ζητάμε συγνώμη από τα όνειρά μας και να τα βοηθάμε να ξεκινούν την αντεπίθεσή τους.

Zanes were Statues of Zeus , paid for by fines imposed on those who were found to be cheating at the Olympic Games. The names of the athletes were inscribed on the bases!!!

Διήγημα "Στου Κεμάλ το σπίτι"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ (1927 – 16 Φεβρουαρίου 1985)
Διήγημα "Στου Κεμάλ το σπίτι"

Δεν ξαναφάνηκε η μαυροφορεμένη εκείνη γυναίκα, που ερχόταν στο κατώφλι μας κάθε χρονιά, την εποχή που γίνονται τα μούρα, ζητώντας με ευγένεια να της δώσουμε λίγο νερό απ' το πηγάδι της αυλής. Έμοιαζε πολύ κουρασμένη, διατηρούσε όμως πάνω της ίχνη μιας μεγάλης αρχοντικής ομορφιάς. Και μόνο ο τρόπος που έπιανε το ποτήρι, έφτανε για να σχηματίσει κανείς την εντύπωση πως η γυναίκα αυτή στα σίγουρα ήταν μια αρχόντισσα. Δίνοντάς μας πίσω το ποτήρι, ποτέ δεν παρέλειπε να μας πει στα τούρκικα την καθιερωμένη ευχή, που μπορεί να μην καταλαβαίναμε ακριβώς τα λόγια της, πιάναμε όμως καλά το νόημά της: "Ο Θεός να σας ανταποδώσει το μεγάλο καλό". Ποιο μεγάλο καλό; Ιδέα δεν είχαμε.
Καθόταν ήσυχα για ώρα πολλή στο κατώφλι της αυλής, κι αντί να κοιτάζει κατά το δρόμο ή τουλάχιστο κατά το πλαϊνό σπίτι του Κεμάλ, αυτή στραμμένη έριχνε κλεφτές ματιές προς το δικό μας σπίτι, παραμιλώντας σιγανά. Πότε πότε έκλεινε τα μάτια και το πρόσωπό της γινόταν μακρινό, καθώς συλλάβιζε ονόματα παράξενα. Εμείς, πάντως, δεν παραλείπαμε να της δίνουμε μούρα απ' την ντουτιά, όπως άλλωστε δίναμε σ' όλη τη γειτονιά και σ' όποιον περαστικό μας ζητούσε. Η ξένη τα έτρωγε σιγανά, αλλά με ζωηρή ευχαρίστηση. Δε μας φαινόταν παράξενο που της άρεζαν τα μούρα μας τόσο πολύ. Το δέντρο μας δεν ήταν από τις συνηθισμένες μουριές, απ' αυτές που κάνουν εκείνα τα άνοστα νερουλιάρικα μούρα. Το δικό μας έκαμνε κάτι μεγάλα, ξινά σα βύσσινα, και πολύ κόκκινα στο χρώμα. Ήταν ένα δέντρο παλιό και τεράστιο, τα κλαδιά του ξεπερνούσαν το δίπατο σπίτι μας. Μοναχά ένα κακό είχε∙ τα φύλλα του ήταν σκληρά και οι μεταξοσκώληκές μου δεν μπορούσαν να τα φάνε. Ήταν, πάντως, δέντρο φημισμένο σ' όλο το Ισλαχανέ κι ακόμα πιο πέρα.
Την πρώτη φορά που είχε καθίσει η άγνωστη γυναίκα στο κατώφλι μας, δε σκεφτήκαμε να της προσφέρουμε μούρα, όμως σε λίγο μας ζήτησε η ίδια λέγοντας πως ήθελε να φυτέψει το σπόρο τους στον μπαχτσέ της. Έφαγε μερικά και τα υπόλοιπα τα έβαλε σ' ένα χαρτί και έφυγε χαρούμενη.

Τη δεύτερη φορά, θα ήταν κατά το τριάντα οχτώ, δυο χρόνια, πάντως, μετά την πρώτη, δεν έβαλε μούρα στο χαρτί. Κάθισε και τα έφαγε ένα ένα στο κατώφλι. Φαίνεται πως ο σπόρος απ' τα προηγούμενα είχε αποδώσει, αλλά για να δώσει και μούρα έπρεπε, βέβαια, να περάσουν χρόνια. Το δέντρο αυτό, όπως όλα τα δέντρα που μεγαλώνουν σιγά, ζει πολλά χρόνια και αργεί να καρπίσει.
Η γυναίκα ξαναφάνηκε και τον επόμενο χρόνο, λίγο πριν απ' τον πόλεμο. Όμως τη φορά αυτή της προσφέραμε νερό απ' τη βρύση. Αρνήθηκε να πιει το νερό. Μόλις το έφερε στο στόμα, μας κοίταξε στα μάτια και μας έδωσε πίσω το γεμάτο ποτήρι. Επειδή την είδαμε ταραγμένη, θελήσαμε να της εξηγήσουμε. Ο σιχαμένος σπιτονοικοκύρης μας είχε διοχετεύσει το βόθρο του σπιτιού στο βαθύ πηγάδι. "Τώρα που σας έφερα το νερό στις κουζίνες σας, δε σας χρειάζεται το πηγάδι", μας είχε πει. Η γυναίκα βούρκωσε, δε μας έδωσε όμως καμιά εξήγηση για την τόση λύπη της. Για να την παρηγορήσουμε της δώσαμε περισσότερα μούρα κι η γιαγιά μου της είπε κάτι που την έκανε να τιναχτεί: "Θα σου τα έβαζα σ' ένα κουτί, αλλά δε βαστάνε για μακριά". Και πράγματι είχαμε αρχίσει κάτι να υποπτευόμαστε. Την άλλη φορά είδαμε, πως μόλις έφυγε από μας, πήγε δίπλα στου Κεμάλ το σπίτι, όπου την περίμενε μια ομάδα από τούρκους προσκυνητές, που κοντοστέκονταν στο πεζοδρόμιο. Εμείς ως τότε θαρρούσαμε πως είναι καμιά τουρκομερίτισσα δικιά μας, απ' τις πάμπολλες εκείνες, που δεν ήξεραν λέξη ελληνικά, μια και η ανταλλαγή των πληθυσμών είχε γίνει με βάση τη θρησκεία και όχι τη γλώσσα. Η αποκάλυψη αυτή στη αρχή μάς τάραξε. Δε μας έφτανε που είχαμε δίπλα μας του Κεμάλ το σπίτι, σα μια διαρκή υπενθύμιση της καταστροφής, θα είχαμε τώρα και τους τούρκους να μπερδουκλώνονται πάλι στα πόδια μας; Και τι ακριβώς ήθελε από μας αυτή η γυναίκα; Πάνω σ' αυτό δεν απαντήσαμε, κοιταχτήκαμε όμως βαθιά υποψιασμένοι. Και τα επόμενα λόγια μας έδειχναν πως η καρδιά μας ζεστάθηκε κάπως από συμπάθεια κι ελπίδα. Είχαμε κι εμείς αφήσει σπίτια και αμπελοχώραφα εκεί κάτω.

Η τουρκάλα ξαναφάνηκε λίγο μετά τον πόλεμο. Εμείς καθόμασταν πια σε άλλο σπίτι, λίγο παραπάνω, όμως την είδαμε μια μέρα να κάθεται κατατσακισμένη στο κατώφλι του παλιού σπιτιού μας. Ο πρώτος που την είδε, ήρθε μέσα και φώναξε: "η τουρκάλα!" Βγήκαμε στα παράθυρα και την κοιτάζαμε με συγκίνηση. Παραλίγο να την καλέσουμε απάνω στο σπίτι - τόσο μας είχε μαλακώσει την καρδιά η επίμονη νοσταλγία της. Όμως αυτή κοίταζε ακίνητη την κατάγυμνη αυλή και το έρημο σπίτι. Μια ιταλιάνικη μπόμπα είχε σαρώσει τη ντουτιά κι είχε ρημάξει το καλοκαμωμένο ξυλόδετο σπίτι, χωρίς να καταφέρει να το γκρεμίσει.
Δεν την ξανάδαμε από τότε. Ήρθε - δεν ήρθε, άγνωστο. Άλλωστε και να 'ρχότανε δε θα 'βρισκε πια το κατώφλι με το αφράτο μάρμαρο για να ξαποστάσει. Το σπίτι είχε από καιρό παραδοθεί σε μια συμμορία εργολάβων και στη θέση του υψώθηκε μια πολυκατοικία απ' τις πιο φρικαλέες. Τώρα ετοιμάζονται να την γκρεμίσουν οι γελοίοι. Ποιος ξέρει τι μεγαλεπήβολο σχέδιο συνέλαβε πάλι το πονηρό μυαλό τους.
Αν γίνει αυτό, θα παραφυλάγω νύχτα μέρα, ιδίως όταν το σκάψιμο θα έχει φτάσει στα θεμέλια, κι ίσως μπορέσω να εμποδίσω ή τουλάχιστο να καθυστερήσω το χτίσιμο του νέου εξαμβλώματος. Την προηγούμενη φορά είχε βρεθεί εκεί στα βάθη ένα θαυμάσιο ψηφιδωτό, που άρχιζε απ' το οικόπεδο του δικού μας σπιτιού και συνεχιζόταν προς το σπίτι του Κεμάλ. Το ψηφιδωτό αυτό οι δασκαλεμένοι εργάτες το σκεπάσανε γρήγορα γρήγορα για να μην τους σταματήσουν οι αρμόδιοι. Πάντως, τις ώρες που το έβλεπε το φως του ήλιου, γίνονταν διάφορα σχόλια απ' την έκθαμβη γειτονιά. Όλοι μιλούσανε για την ομορφιά και την παλιά δόξα, μα ανάμεσα στα δυνατά λόγια και τις φωνές, άκουσα μια γρια να σιγολέει: «Στο σπίτι αυτό καθόταν ένας μπέης, που είχε μια κόρη σαν τα κρύα τα νερά. Κυλιόταν κάτω, όταν φεύγανε, φιλούσε το κατώφλι. Τέτοιο σπαραγμό δεν ματαείδα».

Τσιζκέικ σοκολάτα

Τσιζκέικ σοκολάτα

Ένα υπέροχο τσιζκέικ με τριών ειδών σοκολάτες, σκούρα, γάλακτος και άσπρη, για τους λάτρεις του είδους. Δεν χρειάζεται ψήσιμο.

• Απλά σοκολατένια μπισκότα: 200 γρ. (όχι γεμιστά) • Λιωμένο βούτυρο: 80 γρ.
• Σκόνη ζελατίνη: 6 κουταλάκια τσαγιού
• Νερό: 1/4 κούπας
• Σε θερμοκρασία δωματίου τυρί κρέμα: 400 γρ.
• Άχνη ζάχαρη: 1/2 κούπα
• Γάλα: 1/2 κούπα
• Σκούρα σοκολάτα: 150 γρ.
• Λευκή σοκολάτα: 150 γρ.
• Κρέμα γάλακτος: 400 ml
• Σοκολάτα γάλακτος: 80 γρ.

Στρώνετε με λαδόχαρτο μια φόρμα 24 εκ. που ανοίγει ή μια πιατέλα στην οποία βάζετε στην ίδια διάμετρο τσέρκι ζαχαροπλαστικής.

Χτυπάτε τα μπισκότα σε μπλέντερ και τα τρίβετε. Προσθέτετε το λιωμένο βούτυρο και ανακατεύετε καλά, να βραχούν όλα τα μπισκότα. Τα αδειάζετε στη φόρμα, να καλύψουν όλο τον πάτο και στρώνετε την επιφάνεια. Βάζετε τη φόρμα στο ψυγείο να κρυώσει για 30 λεπτά περίπου.

Βάζετε την ζελατίνη στο νερό και την αφήνετε λίγο να φουσκώσει. Την βάζετε σε πολύ χαμηλή φωτιά, ανακατεύοντας μέχρι να λιώσει.

Χτυπάτε το τυρί κρέμα με την άχνη και το γάλα για μερικά λεπτά. Προσθέτετε και την ζελατίνη. Σταματάτε το χτύπημα και χωρίζετε το μείγμα σε 2 ίσα μέρη.

Λιώνετε ξεχωριστά σε μπαιν μαρί την σκούρα και την άσπρη σοκολάτα. Προσθέτετε στο μισό τυρί κρέμα την σκούρα σοκολάτα και στο άλλο μισό την άσπρη σοκολάτα και ανακατεύετε να αναμειχθούν.

Χτυπάτε την κρέμα γάλακτος σε σαντιγί και την μοιράζετε στα δύο μείγματα τυριού. Ανακατεύετε.

Απλώνετε πάνω στη βάση του μπισκότου την κρέμα σκούρας σοκολάτας. Στρώνετε καλά την επιφάνεια και βάζετε το γλυκό στην κατάψυξη για 15 λεπτά να σταθεροποιηθεί. Το βγάζετε και βάζετε από πάνω το μείγμα της άσπρης σοκολάτας. Στρώνετε την επιφάνεια και βάζετε στο ψυγείο (στη συντήρηση).

Τρίβετε την σοκολάτα γάλακτος με τον καθαριστή της πατάτας και την πασπαλίζετε πάνω στο τσιζκέικ. Αφαιρείτε το δαχτυλίδι της φόρμας, βάζετε σε πιατέλα και σερβίρετε.

radicio.com

Στους Δελφούς το 1900 π.Χ. η πρώτη νευροχειρουργική επέμβαση στην Ελλάδα

http://www.tanea.gr

Στους Δελφούς το 1900 π.Χ. η πρώτη νευροχειρουργική επέμβαση στην Ελλάδα

Στέφανος Κρίκκης  | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 15/02/2013 14:53 |

Το κρανίο με την οπή στο δεξιό κροταφικό οστό, ανήκε σε νεαρό άντρα που υπεβλήθη σε νευροχειρουργική επέμβαση, περί το 1900 π.Χ. στους Δελφούς.

ΠΡΟΒΕΒΛΗΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΕΙΣ

Λιποαναρρόφηση Vibro-Lipo

Απαλλαχτείτε από τα ψωμάκια με τις μεγάλες προσφορές ως τις 20/02!

www.anagennisi-sa.gr

81

Η πρώτη γνωστή μέχρι σήμερα νευροχειρουργική  επέμβαση στην Ελλάδα, έγινε γύρω στο 1900 π.Χ. στην περιοχή των Δελφών. Την ανακάλυψη αυτή έκαναν έλληνες επιστήμονες που μελέτησαν το κρανίο ενός άντρα από την περιοχή της Κίρρας στη Φωκίδα.

Μάλιστα όπως αναφέρουν στην έρευνα τους οι ειδικοί, η οποία δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση World Neurosurgery, μετά την επέμβαση, ο άντρας έζησε για κάποιους μήνες ή χρόνο μέχρι που τελικά πέθανε σε ηλικία 30 έως 35 χρονών.

Ο κ. Μανώλης Ι. Παπαγρηγοράκης, ορθοδοντικός και επίκουρος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αθηνών, είναι ειδικός σε θέματα παλαιοπαθολογίας. Όταν η αρχαιολόγος κα. Δέσποινα Σκορδά του έδειξε το κρανίο, πρόσεξε μία οπή στο δεξί κροταφικό οστό.

Από το μυαλό του πέρασε το ενδεχόμενο η οπή αυτή να προήλθε από χειρουργική επέμβαση με τρυπανισμό καθώς αν επρόκειτο για θανάσιμο τραύμα από βέλος, «τότε το κρανίο θα έφερε κατάγματα», όπως λέει ο ίδιος στα ΝΕΑ. Οι κρανιογκεφαλικές επεμβάσεις με τρυπανισμό, γίνονταν όπως έχει αποδείξει η επιστημονική έρευνα πολύ παλιότερα σε άλλες περιοχές της Γης, όπως στη Γαλλία, την Ινδία, τους πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής.

Η πρώτη όμως επιστημονική περιγραφή του τρυπανισμού ανήκει στον Ιπποκράτη ο οποίος τη συστήνει ως θεραπεία για τραύματα του κεφαλιού και ιδίως κρανιακά κατάγματα.

Στους Δελφούς, κατά τη Μέση Εποχή του Χαλκού, οι αναθυμιάσεις από αέρια που αναδύονταν μέσα από το έδαφος, προϊδέαζαν την περιοχή ως ιδανικό τόπο για να γίνει μία τέτοια επέμβαση.

Πολύωρη επέμβαση
«Ο ασθενής έπρεπε να βρίσκεται σε κατάσταση μέθης, σε αναλγησία, και εκείνη την εποχή στο βαθμό που γνωρίζουμε δεν υπήρχαν οι γνώσεις για την παρασκευή κάποιας ουσίας  που να προκαλεί αναισθησία», λέει ο κ. Μ. Παπαγρηγοράκης, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Επομένως είναι πολύ πιθανό η επέμβαση να έγινε κοντά σε κάποιο γεωλογικό σχηματισμό απ’ όπου αναδύονταν αναθυμιάσεις.

Οι έλληνες επιστήμονες πιστεύουν ότι ο άντρας που υποβλήθηκε στην επέμβαση, έπασχε μάλλον από κάποια μορφή επιληψίας. «Η διάνοιξη οπής στο κρανίο φάνταζε στα μάτια των θεραπευτών ως η ιδανική λύση για την απαλλαγή των ασθενών από “κακά πνεύματα”. Η επέμβαση άνοιγε κατά την πεποίθησή τους, ένα παράθυρο για να διαφύγουν από το κεφάλι».

Οι έλληνες ειδικοί, εξέτασαν το κρανίο σε αξονικό τομογράφο για να μελετήσουν τη δομή του οστού όπου είχε γίνει η επέμβαση. Η οπή είχε σχήμα ωοειδές με διαστάσεις 8 επί 7,5 χιλιοστά και τα άκρα της ήταν κυρτωμένα, υποδεικνύοντας ότι η διαδικασία της επούλωσης είχε ξεκινήσει μετά την επέμβαση.

Ήταν σίγουρα μια πολύωρη επέμβαση και επώδυνη για τον ασθενή, παρά την κατάσταση μέθης που βρισκόταν. Η μορφολογία του σχήματος της οπής, κάνει τους ειδικούς να πιστεύουν ότι η επέμβαση πραγματοποιήθηκε τρίβοντας πάνω στο κρανίο κάποιο λίθινο, κατά πάσα πιθανότητα, εργαλείο.

Με τον τρόπο αυτό γινόταν ο τρυπανισμός του κρανίου, το οποίο στη συνέχεια επουλωνόταν. Οι επιστήμονες δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα τι είδους ασθένειες (εκτός από επιληψία) επεδίωκαν να γιατρεύουν οι θεραπευτές με τη μέθοδο του τρυπανισμού.

Στην επιστημονική ομάδα που έκανε την ανακάλυψη, μετείχαν ακόμη ο κ. Παναγιώτης Τούλας, νευροακτινολόγος, ο κ. Μανώλης Τσιλιβάκος, ανθρωπολόγος, ο κ. Αντώνης Κουσούλης, ιατρός, ο κ. Γιώργος Ορφανίδης, νευροχειρουργός, και ο κ. Φίλιππος Συνοδινός, ορθοδοντικός