Αρχαία μακροβούτια

 πηγή :   http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=466697
 Θερμού Μαρία 

Μακροβούτια και χλαμύδες

Η λατρεία των αρχαίων Ελλήνων για το νερό και την κολύμβηση. Οι «κολυμβήθρες» (πισίνες), οι «ύφυδροι» Σπαρτιάτες και τα μεικτά λουτρά

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  15/07/2012 05:45

Ψηφιδωτό με δελφίνια και τολμηρό αναβάτη από την Οικία των Δελφινιών στη Δήλο (μέσα 2ου αιώνα π.Χ.)

3

 

Στην ινδική πόλη Μοχέντζο-Ντάρο, που θάφτηκε περί το 1800 π.Χ. κάτω από τις προσχώσεις του Ινδού ποταμού για να αποκαλυφθεί μόλις το 1922, οι αρχαιολόγοι εντόπισαν ανάμεσα στα κατάλοιπά της μια δεξαμενή μήκους 17 μ., πλάτους 7 μ. και βάθους 2,5 μ. Πρόκειται για την αρχαιότερη πισίνα της Ιστορίας. Στην Ελλάδα όμως, και συγκεκριμένα στην Αρχαία Ολυμπία, μια άλλη δεξαμενή, που κατασκευάστηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. πλησίον του Κλαδέου ποταμού - αποκαλύφθηκε τον 19ο αιώνα από τις ανασκαφές - πλησιάζει με τις διαστάσεις της (μήκος 24 μ., πλάτος 16 μ. και βάθος 1,60 μ.) αυτές μιας σύγχρονης ολυμπιακής πισίνας προπονήσεων.

Αλλωστε όλα τα μεγάλα ελληνικά Γυμνάσια και οι παλαίστρες είχαν τέτοιες δεξαμενές για την άσκηση των νέων, στα Ασκληπιεία υπήρχαν για θεραπευτικούς σκοπούς, ενώ περισσότερες ήταν εκείνες που λειτουργούσαν ως λουτρά. Εκαναν όμως οι αρχαίοι το μικρό βήμα για να περάσουν από την αναγκαιότητα στην ψυχαγωγία ή και στην επίδειξη; Δεδομένου ότι η ανθρώπινη ματαιοδοξία δεν είναι σημερινό φαινόμενο, συνέβη και αυτό.

Σε υψηλή απόλαυση είχαν αναγάγει τα λουτρά οι Ρωμαίοι, οι οποίοι κατασκεύασαν βαλανεία, δημόσια και ιδιωτικά, με πισίνες θερμού και ψυχρού νερού, κόσμησαν τις πόλεις με έργα που τις περισσότερες φορές είχαν να κάνουν με το νερό - τεχνητές λίμνες, πισίνες, σιντριβάνια, κρηναία οικοδομήματα -, ενώ οι επαύλεις τους μπορεί να τα περιελάμβαναν όλα μαζί. Γιατί η χλιδή τους με την παράλληλη συγκέντρωση έργων γλυπτικής και τον περίτεχνο ψηφιδωτό διάκοσμο είναι βέβαιον ότι υπερέβαινε κατά πολύ και τις πλέον υπερβολικές χολιγουντιανές κατασκευές. Μπορεί λοιπόν στην Αρχαιότητα να μην υπήρχαν πισίνες ακριβώς με τη σημερινή έννοια, υπήρχαν όμως για άσκηση και για ψυχοσωματική απόλαυση.

Η κολύμβηση

Ως «κολυμβήθρες» αναφέρονται στις γραπτές πηγές οι πισίνες στην αρχαία Ελλάδα. Γιατί ο προφανής ρόλος τους ήταν η κολύμβηση - αν και οι αρχαίοι προτιμούσαν τις θάλασσες, όπως είναι φυσικό, και δευτερευόντως τα ποτάμια (οι Σπαρτιάτες ιδίως, που κολυμπούσαν στον Ευρώτα). Εκεί έπρεπε να ασκούνται για να σκληραγωγηθούν και να αποκτήσουν ταχύτητα και αντοχή. Εξαιρετικά χρήσιμα και τα δύο, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στη δύσκολη ζωή εκείνης της εποχής.

Ο ναυτικός είχε να αντιμετωπίσει την αρκετά συχνή πιθανότητα ενός ναυαγίου, οπότε έπρεπε να έχει την αντοχή να κολυμπήσει ως την ξηρά. Το ίδιο και περισσότερο σθένος εκαλείτο να επιδείξει ο στρατιώτης σε μια ναυμαχία, αν το πλοίο του εμβολιζόταν από ένα εχθρικό και εκείνος έπρεπε να κολυμπήσει για να σωθεί αλλά και να πολεμήσει μέσα στο νερό.

Στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας οι Πέρσες που έπεφταν στο νερό πνίγονταν καθώς δεν γνώριζαν καλά κολύμπι, όπως μας μεταφέρει ο Ηρόδοτος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και η μαρτυρία του Θουκυδίδη, ο οποίος αναφερόμενος στα γεγονότα του Πελοποννησιακού Πολέμου κάνει λόγο για «ύφυδρους» κολυμβητές, δύτες δηλαδή των Σπαρτιατών, που μεταφέροντας ασκούς με νερό και σακίδια με τρόφιμα κολύμπησαν υποβρυχίως προκειμένου να τροφοδοτήσουν τους αποκλεισμένους συμπολεμιστές τους.

Μέρος λοιπόν της βασικής εκπαίδευσης των νέων, αλλά και της στρατιωτικής, ήταν στην αρχαία Ελλάδα η κολύμβηση. «Ο μη επισταμένος μήτε νειν μήτε γράμματα απαίδευτος εστί και βάρβαρος» (αυτός που δεν γνωρίζει κολύμπι και γράμματα είναι απαίδευτος και βάρβαρος) έλεγαν εξάλλου οι αρχαίοι Ελληνες. Γραπτές πηγές μάλιστα αναφέρουν ότι κολυμβητές δεν ήταν μόνο άνδρες αλλά και γυναίκες.

Αμιλλα κολύμβου

Από το 1600 π.Χ. χρονολογούνται οι παλαιότερες παραστάσεις κολύμβησης στην Ελλάδα, η οποία όμως δεν νοούνταν ως άθλημα και δεν περιλαμβανόταν στα επίσημα αγωνίσματα των Ολυμπιακών ή άλλων πανελλήνιων αγώνων. Πληροφορίες υπάρχουν - από τον Παυσανία συγκεκριμένα, τον 2ο αιώνα μ.Χ. - για μία και μόνη περίπτωση κολυμβητικών αγώνων, στην Ερμιόνη της Αργολίδας, προς τιμήν του Διονύσου του Μελαναίγιδος (από το κατσικίσιο δέρμα που φορούσε ο θεός). Οι αγώνες αυτοί, που ονομάζονταν «άμιλλα κολύμβου», τελούνταν στη θάλασσα. Αγώνες κολύμβησης όμως διοργανώνονταν και στον ποταμό Τίβερη με τη συμμετοχή αξιωματούχων της Ρώμης - άλλωστε και ο ίδιος ο Ιούλιος Καίσαρας ήταν δεινός κολυμβητής.

Στο Δίον οι δεξαμενές των λουτρών διαθέτουν εκπληκτικά ψηφιδωτά και στο βαλανείο της Αρχαίας Αγοράς της Θεσσαλονίκης έχουν αποκαλυφθεί μία θερμαινόμενη πισίνα και μία ψυχρού νερού. Κυκλική πισίνα με διάμετρο 10 μ. και βάθος περί τα 2 μ. βρίσκεται στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών. Και τα λουτρά της Αιδηψού αναφέρονται από την Αρχαιότητα ακόμη, αφού τα προτίμησε και ο ρωμαίος στρατηγός Σύλλας. Αλλά δεν είναι τα μόνα, καθώς ο ελληνορωμαϊκός κόσμος είχε πραγματική λατρεία για το νερό.

Μπεν μιξτ... με ή χωρίς όργια
Γυμνοί κολυμπούσαν οι αρχαίοι Ελληνες, αν και μερικές φορές μπορεί να φορούσαν τη «λουτρίδα», ένα λεπτό χιτώνιο που χρησίμευε ως μαγιό. Οσον αφορά τον τρόπο κολύμβησης, άνδρες και γυναίκες θα πρέπει να ασκούσαν τη λεγόμενη ελεύθερη κολύμβηση της εποχής μας. Τα χέρια κινούνταν εναλλάξ ακολουθώντας διαδρομή παρόμοια με των κουπιών, ο κορμός ακολουθούσε με στροφές προς τη μία ή την άλλη πλευρά και τα πόδια κτυπούσαν με μικρές κινήσεις το νερό - ή μπορεί και να ήταν ενωμένα. Το κεφάλι όμως ήταν οπωσδήποτε έξω από το νερό.

Τα bains mixed εξάλλου είναι αρχαιοελληνική συνήθεια, την οποία μάλιστα, αφού κατ' αρχάς τους σοκάρισε, εν συνεχεία οι Ρωμαίοι ασπάστηκαν μέχρι υπερβολής. Ετσι, τον 1ο αιώνα μ.Χ. καθιέρωσαν τα mixta ή communia balnea συνοδευόμενα σε κάποιες περιπτώσεις από όργια. (Ακόμη και σήμερα η φράση «ρωμαϊκό μπάνιο» παραπέμπει σε όργιo.) Η συνήθεια πάντως κατόρθωσε να διατηρηθεί και στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, για να ατονήσει από τον 7ο αιώνα με διάταγμα του Ιουστινιανού.

                                                                                                                 

Πολιτισμός περισσότερες ειδήσεις 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΑ ΕΞΙ ΣΠΙΤΙΑ της Δέσποινας Σωτηρίου *

πηγή :  http://www.onestory.gr/post/27436756805

ΤΑ ΕΞΙ ΣΠΙΤΙΑ

της Δέσποινας Σωτηρίου *

.

Μεγάλωσε σε εκείνο το δρόμο. Στο σπίτι με τον αριθμό 35 και την εσωτερική αυλή που η μάνα της φύτευε βασιλικό και γεράνια στους μεταλλικούς ντενεκέδες. Το σπίτι επεκτεινόταν πέρα από τα κλειστά όρια των τοίχων, έξω στο πεζοδρόμιο, στο προαύλιο της εκκλησίας και στην αυλή του γείτονα.

Την εποχή της «εργολαβικής άνοιξης» έδωσαν το σπίτι «αντιπαροχή», για δύο διαμερίσματα ρετιρέ, στον 5ο και τον 6ο όροφο. Ένα για κάθε κορίτσι. Αφού ο πατέρας προίκισε τις κόρες του, πέθανε ήσυχος με ένα χαμόγελο στο στόμα που είχε μείνει μόνιμο μετά από ένα εγκεφαλικό.

Στα τελευταία της, η μάνα της έβλεπε γυμνές γυναίκες στο απέναντι χωράφι να χαριεντίζονται με άντρες. Την καλούσαν και αυτή, μα η ηθική της αστικής ανατροφής της, της επέτρεπε μόνο να κοιτά από το μπαλκόνι.

Μετά έφυγε κι εκείνη, με τον καημό ότι οι κόρες της θα έμεναν στο ράφι. «Μεγαλοκοπέλες είστε πια, βρείτε ένα καλό παλικάρι. Πότε θα κάνετε επιτέλους παιδιά;» Στην κηδεία της παραβρέθηκαν λίγοι. Εκείνη, η αδερφή της και κάτι θειάδες που έδιναν και την ψυχή τους για κηδείες. Θα νόμιζες ότι περιμένουν πάνω από το τηλέφωνο να ακούσουν για τον επόμενο θάνατο και να φρεσκάρουν το μαύρο τους ταγιέρ. Εκτός βέβαια εάν ο θάνατος ήταν ο δικός τους, οπότε κάποιος άλλος θα πήγαινε το ταγιέρ στο καθαριστήριο.

Έπειτα από μερικά χρόνια παντρεύτηκε η αδερφή της ένα καλό παλικάρι με μεγάλη περιουσία στην Εκάλη και πήγε στα βόρεια προάστια να μεγαλώσει τα δύο στρουμπουλά μωρά της που έμοιαζαν στο καλό παλικάρι και να περνάει τις ημέρες της με έντονες ημικρανίες μέσα σε μια μεζονέτα 550 τετραγωνικών.

Το ένα ρετιρέ πουλήθηκε και στο δικό της μπαινόβγαιναν άγνωστοι άντρες, αρχικά σε συχνά διαστήματα, αλλά μετά αραίωσαν ώσπου την ξέχασαν και αυτοί. Βαρέθηκε κι εκείνη να τους περιμένει και η ησυχία γύρω της μεγάλωσε.

Κλείδωσε λοιπόν την πόρτα και άρχισε να μετακινεί τα έπιπλα μέσα στο σπίτι, για χρόνια. Ξεκίνησε από απλές μετακινήσεις και κατέληξε να μεταφέρει ολόκληρη την τραπεζαρία στο μπάνιο, την κουζίνα στο υπνοδωμάτιο και κοιμόταν κάτω από τον απορροφητήρα.

Αφού εξάντλησε όλους τους συνδυασμούς επίπλων και δωματίων συνέχισε αλλάζοντας θέση στα κουφώματα, κλείνοντας τις παλιές τρύπες και ανοίγοντας νέες. Και αφού έστρεψε ολόκληρο το άνοιγμα του σπιτιού προς τη μεσοτοιχία με τη διπλανή πολυκατοικία, με προσανατολισμό δυτικο μεσημβρινό μετακόμισε στο μπαλκόνι, παίρνοντας τα απαραίτητα αναμνηστικά και άφησε το σπίτι σύξυλο.

Κατοίκησε στο μπαλκόνι για μερικά χρόνια, μπολιάζοντας τα γεράνια με τις λεμονιές μέσα στις γλάστρες που της είχε αφήσει η μάνα της και στόλιζε τη θέα των απέναντι πολυκατοικιών με κάτι κάδρα με φουρτουνιασμένες θάλασσες και εργόχειρα πλεκτά με τριαντάφυλλα, λουλουδάκια της άνοιξης και χαριτωμένα σκυλάκια.

Και μετά μπούχτισε και με το μπαλκόνι και μετοίκησε με μια βαλίτσα ενθύμια και τον πολυέλαιο της τραπεζαρίας στο ασανσέρ που ήταν ευρύχωρο και είχαν πληρώσει και τόσα λεφτά για να το αλλάξουν. Κρέμασε τον πολυέλαιο στην οροφή και πατούσε τα κουμπιά των ορόφων για να νανουρίζεται τα βράδια με τον ήχο από τα διαμαντάκια του πολυελαίου που συγκρούονταν μεταξύ τους. Προσπάθησε για χρόνια να αποφασίσει σε ποιον όροφο θα ήταν προτιμότερο να εγκατασταθεί, μα τελικά βαρέθηκε και το ασανσέρ και κατέβηκε στο ισόγειο, κάνοντας κατάληψη στη μαρμάρινη σκάλα της εισόδου.

Αρχικά η χαρά της ήταν απερίγραπτη που το καινούργιο της σπίτι είχε 5 επίπεδα. Μαρμάρινα και καλογυαλισμένα. Και μάρμαρο βεροίας, «κατάλευκο, χωρίς νερά και ανθεκτικό», που έλεγε και ο εργολάβος που είχε αναλάβει την κατασκευή της πολυκατοικίας. Κάθε μέρα κοιμόταν και σε διαφορετικό σκαλί και κρέμασε τα ασημένια μαχαιροπίρουνα της προίκας της στους ξύλινους χειρολισθήρες. Και βρήκαν και τα μαχαιροπίρουνα και οι χειρολισθήρες επιτέλους κάποια χρησιμότητα.

Μερικά χρόνια αργότερα όμως αποφάσισε την οριστική της μετακόμιση στο υπαίθριο σπίτι που είχε ζήσει μικρή και εγκαταστάθηκε στο πεζοδρόμιο, δίπλα σε μια νεραντζιά, που μοσχοβολούσε κάθε άνοιξη. Για αρχή μέτρησε όλα τα τετραγωνάκια των τσιμεντένιων πλακών του πεζοδρομίου γύρω της. Τα βρήκε 85. Μετά στόλισε τα σεμεδάκια που είχε πλέξει στα μαθήματα της ΧΑΝ το πάλαι ποτέ στα παρκαρισμένα μηχανάκια. Όταν τελείωσαν τα σεμεδάκια έβγαλε από τη βαλίτσα της το εικόνισμα κάποιου άγνωστου αγίου στο οποίο είχε χαράξει ο πατέρας της τις ημερομηνίες από τα μεγάλα γεγονότα της ζωής του, τον γάμο του, τις γεννήσεις των κοριτσιών, την αποφοίτηση τους από το Πανεπιστήμιο και το προσκυνούσε κάθε πρωί.

Και η βαλίτσα, που κουβαλούσε από σπίτι σε σπίτι με τα ενθύμια της ζωής της, κειμήλια πολύτιμα και ανούσια που στόλιζε γύρω της, είχε πια αδειάσει. Μόνο στον πάτο είχε μείνει μια αφίσσα κορνιζαρισμένη σαν να επρόκειτο για κάποιο έργο τέχνης πολύ σημαντικό. Μα ήταν απλά μια φωτογραφία ενός κτιρίου γραφείων με μια τεράστια επιγραφή «TSANTALIS» στην ταράτσα του.

Το ενθύμιο αυτό δεν ήταν δικό της. Δεν ανήκε στην οικογένεια της, ούτε στο σπίτι της. Κοίταξε ολόγυρα να βρει τον ιδιοκτήτη αυτής της ανάμνησης. Κι αφού κανέναν άλλο δεν είδε, παρά μόνο τον μπλε κάδο ανακύκλωσης, σηκώθηκε και άφησε την αφίσσα εκεί δίπλα, να στολίσει το δικό του σπίτι.

Έπειτα πήρε την άδεια της βαλίτσα, αναζητώντας για νέα στέγη.

.

Η Δέσποινα Σωτηρίου γεννήθηκε στην Αθήνα μια μέρα με καύσωνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική γιατί πίστεψε ότι τα κτίρια είναι πιο ρεαλιστικά από τις σκέψεις της. Δεν έχει βγάλει κάποιο συμπέρασμα μέχρι σήμερα. Διαβάζει και γράφει παραμύθια. Δημοσιεύει μικρά διηγήματα της στο blog www.paramesos.gr.

[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο Σίσυφος και το βάρος της Ζωής

πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_18.html#.UAlylpE7c7o

Ο Σίσυφος και το βάρος της Ζωής

Γεράσιμος Πολίτης 2011-11-18T21:40:00+02:00

Η ελληνική μυθολογία αφηγείται την ιστορία του Σίσυφου, βασιλιά της Κορίνθου, ο οποίος καταδικάστηκε από τους θεούς του Άδη σε αιώνια τιμωρία. Χωρίς σταματημό, θα έπρεπε να σπρώχνει έναν πάρα πολύ βαρύ βράχο μέχρι την κορυφή ενός λόφου, και όταν έφτανε εκεί, να τον αφήνει να κυλήσει και πάλι κάτω. Η προσπάθεια του ήταν να φέρει τον βράχο στην κορυφή του λόφου, μόνο και μόνο για να τον δει να κυλλά και πάλι κάτω, ξανά και ξανά, αιώνια. Όπως όλοι οι μύθοι, η ιστορία αυτή περιέχει μια διδασκαλία. Πώς βλέπουμε τον μύθο; Περί τίνος πρόκειται; Όπως ένα κόαν, έχει πολλές όψεις. Ένα ερώτημα που θα ήθελα να θέσω είναι, τι σημαίνει να κάνω κακό; Έχει ενδιαφέρον ότι κάποιος έκρινε ότι ο Σίσυφος έκανε κάτι κακό, και έτσι καταδικάστηκε σε ένα ειδικό μέρος που λέγεται Άδης. Αν όμως αφήσουμε τέτοιου είδους ερωτήματα στην άκρη και δούμε ότι υπάρχει μόνο η παρούσα στιγμή, τότε το σπρώξιμο του βράχου μέχρι την κορυφή του λόφου και στη συνέχεια το κατρακύλισμα του, είναι με κάποιο τρόπο το ίδιο πράγμα. Η συνηθισμένη ερμηνεία μας είναι ότι η υποχρέωση του Σίσυφου είναι δύσκολη και δυσάρεστη. Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει δεν είναι παρά απλά το σπρώξιμο του βράχου και έπειτα η θέα του να κυλάει πάλι πίσω, στιγμή τη στιγμή. Όπως ο Σίσυφος, όλοι μας κάνουμε απλά αυτό που κάνουμε στιγμή τη στιγμή. Όμως, σ’ αυτή τη δραστηριότητα προσθέτουμε κρίσεις και ιδέες. Η κόλαση δεν βρίσκεται στο σπρώξιμο του βράχου, αλλά στη σκέψη γι’ αυτό, στη δημιουργία ιδεών ελπίδας και απογοήτευσης, στον προβληματισμό μας αν τελικά θα καταφέρουμε να τον στερεώσουμε στην κορυφή. «Έχω εργαστεί τόσο σκληρά! Ίσως αυτή τη φορά ο βράχος παραμείνει εκεί πάνω.»

Οι προσπάθειες μας έχουν ως αποτέλεσμα να συμβούν κάποια πράγματα, και κάνοντας τα να συμβούν προχωρούμε στην επόμενη στιγμή. Ίσως ο βράχος να παραμείνει στην κορυφή για λίγο, ίσως όχι. Κανένα από τα δύο δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό. Το βάρος του βράχου είναι η σκέψη ότι η ζωή μας είναι μια πάλη, ότι θα έπρεπε να είναι διαφορετική απ’ ότι είναι. Όταν κρίνουμε το βάρος μας ως δυσάρεστο, ψάχνουμε τρόπους για να το αποφύγουμε. Ίσως κάποιος μεθάει για να ξεχάσει το σπρώξιμο του βράχου. Κάποιος άλλος χειρίζεται τους ανθρώπους για να τον βοηθήσουν στο σπρώξιμο. Συχνά προσπαθούμε να μεταθέσουμε το βάρος σε κάποιον άλλον ώστε να αποφύγουμε την εργασία.

Ποια θα ήταν η φωτισμένη κατάσταση για τον Βασιλιά Σίσυφο; Εάν έσπρωχνε τον βράχο για μερικές χιλιάδες χρόνια, τι θα συνειδητοποιούσε τελικά; Απλά να σπρώχνει τον βράχο και να εγκαταλείψει την ελπίδα ότι η ζωή του θα γίνει κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι. Οι περισσότεροι από εμάς φαντάζονται ότι η φωτισμένη κατάσταση είναι κάτι πολύ καλύτερο από το σπρώξιμο ενός βράχου! Έχετε ποτέ ξυπνήσει το πρωί γκρινιάζοντας, «Δεν θέλω καν να σκεφτώ τα πράγματα που έχω να κάνω σήμερα»; Όμως η ζωή είναι έτσι όπως είναι. Και η πρακτική μας δεν έχει να κάνει με μια ευχάριστη ζωή, παρ’ όλο που κάτι τέτοιο αποτελεί μια πολύ ανθρώπινη ελπίδα. Σε όλους μας αρέσουν τα πράγματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε ευχάριστα. Μας αρέσουν ιδιαίτερα οι σύντροφοι που μας κάνουν να νοιώθουμε όμορφα. Αν ο σύντροφος μας δεν μας κάνει να νοιώθουμε όμορφα, θεωρούμε ότι τα πράγματα θα πρέπει να αλλάξουν, ότι αυτός ή αυτή θα πρέπει να αλλαχτεί! Επειδή είμαστε άνθρωποι, νομίζουμε ότι το να νοιώθουμε όμορφα αποτελεί τον σκοπό της ζωής. Αν όμως απλά σπρώχνουμε το βράχο μας και ασκούμαστε στην επίγνωση του τι συμβαίνει μέσα μας καθώς σπρώχνουμε, σιγά-σιγά μετασχηματιζόμαστε. Τι σημαίνει ότι μετασχηματιζόμαστε;

Ερ: Σημαίνει περισσότερη αποδοχή, λιγότερη κριτική, περισσότερη χαλάρωση μέσ’ τη ζωή, περισσότερο άνοιγμα απέναντι στη ζωή.

Απ: Άνοιγμα στη ζωή και αποδοχή δεν είναι οι απόλυτα κατάλληλες λέξεις, παρ’ ότι είναι αρκετά δύσκολο να βρούμε τις απόλυτα σωστές.

Ερ: Η Φώτιση έχει σχέση με το να φτάσουμε στο μηδέν, στη «μη-θέση».

Απ: Τι όμως σημαίνει «μη-θέση» για μια ανθρώπινη ύπαρξη; Τι είναι αυτή η «μη-θέση»;

Ερ: Είναι η παρούσα στιγμή.

Απ: Ναι, αλλά πώς την ζούμε; Ας υποθέσουμε ότι σηκώνομαι το πρωί με πονοκέφαλο έχοντας μπροστά μου μια πολύ απαιτητική ημέρα. Όλοι μας έχουμε τέτοιες ημέρες. Τι σημαίνει «να είμαι ένα μηδενικό» σ’ αυτή την περίπτωση;

Ερ: Σημαίνει απλά να είμαι εδώ με όλα τα συναισθήματα και όλες τις σκέψεις μου, απλά να είμαι εδώ χωρίς να προσθέτω τίποτα  σ’ αυτό που πραγματικά υπάρχει.

Απ: Ναι, και αν ακόμη προσθέτουμε κάτι, αυτό είναι μέρος του όλου πακέτου, μέρος της ζωής όπως παρουσιάζεται την παρούσα στιγμή. Μέρος του πακέτου είναι το, «Δεν θέλω να το κάνω σήμερα». Όταν αναγνωρίζω ότι αυτή η σκέψη είναι παρούσα, τότε απλά σπρώχνω τον βράχο μου. Περνάω τη δύσκολη ημέρα και πηγαίνω για ύπνο, και τι έχω να κάνω την επόμενη ημέρα; Κατά κάποιο τρόπο ο βράχος κύλησε κάτω όσο κοιμόμουνα, κι έτσι βρίσκομαι στο ίδιο σημείο: σπρώξιμο, σπρώξιμο, σπρώξιμο. «Το μισώ αυτό … ναι, ξέρω ότι το μισώ. Μακάρι να υπήρχε κάποιος τρόπος να το αποφύγω, αλλά δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν βλέπω κάποιο τρόπο διαφυγής αυτή τη στιγμή.» Είναι τέλειο έτσι όπως είναι.

Όταν ζούμε αληθινά κάθε στιγμή, τι συμβαίνει με το βάρος της ζωής; Τι συμβαίνει με τον βράχο μας; Αν είμαστε ολοκληρωτικά αυτό που είμαστε, κάθε στιγμή, αρχίζουμε να βιώνουμε τη ζωή ως χαρά. Εκείνο που στέκεται ανάμεσα σε εμάς και σε μια ζωή γεμάτη χαρά είναι οι σκέψεις μας, οι ιδέες μας, οι προσδοκίες μας, οι ελπίδες και οι φόβοι μας. Δεν είναι απαραίτητο να θέλουμε με όλη μας την καρδιά να σπρώξουμε τον βράχο. Μπορεί να μην το θέλουμε, και ωστόσο αναγνωρίζουμε αυτή την απροθυμία και απλά την νοιώθουμε. Η απροθυμία είναι μια χαρά. Ένα σημαντικό μέρος κάθε σοβαρής πρακτικής είναι το «Δεν θέλω να το κάνω». Και δεν το κάνουμε. Όταν όμως η απροθυμία μας ξεπέφτει σε προσπάθειες διαφυγής, πρόκειται για άλλο θέμα. «Λοιπόν, ας φάω ακόμη ένα κομμάτι κέικ σοκολάτα. Νομίζω ότι έχει μείνει ένα». «Ας τηλεφωνήσω στους φίλους μου να κουβεντιάσουμε για το πόσο χάλια είναι τα πράγματα». «Ας κρυφτώ σε μια γωνιά ώστε να μπορέσω να σκεφτώ πόσο άσχημη είναι η ζωή μου και να νοιώσω αυτολύπηση». Ποιοι είναι άλλοι τρόποι διαφυγής;

Όταν ονοματίζουμε τις σκέψεις μας, αποκτούμε επίγνωση για το πώς διαφεύγουμε. Αρχίζουμε να βλέπουμε τους χίλιους και έναν τρόπους με τους οποίους προσπαθούμε να αποφύγουμε να ζήσουμε την παρούσα στιγμή, να σπρώξουμε τον βράχο μας. Από τη στιγμή που σηκωνόμαστε το πρωί μέχρι την ώρα που πηγαίνουμε για ύπνο το βράδυ, κάτι κάνουμε: όλη την ημέρα σπρώχνουμε τον βράχο μας. Αιτία της δυστυχίας μας είναι η αποδοκιμασία αυτού που κάνουμε. Μπορεί να θεωρούμε τον εαυτό μας θύμα: «Είναι ο τρόπος που με μεταχειρίζονται». «Εργάζομαι με κάποιον που δεν είναι δίκαιος μαζί μου». «Δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου».

Η πρακτική μας συνίσταται στο να βλέπουμε ότι απλά σπρώχνουμε, στο να αντιλαμβανόμαστε αυτό το βασικό γεγονός. Δεν υπάρχει κανείς που να το κάνει αυτό συνεχώς, ούτε εγώ. Όμως, παρατηρώ ότι οι άνθρωποι που έχουν ασκηθεί για κάποιο διάστημα αρχίζουν να έχουν μια αίσθηση χιούμορ για το βάρος τους. Στο κάτω-κάτω, η σκέψη ότι η ζωή είναι ένα βάρος δεν είναι παρά μια σκέψη. Κάνουμε απλά αυτό που κάνουμε, στιγμή τη στιγμή. Το μέτρο της γόνιμης πρακτικής είναι ότι νοιώθουμε τη ζωή λιγότερο ως βάρος και περισσότερο ως χαρά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει λύπη, αλλά ότι η βίωση της λύπης είναι ακριβώς η χαρά. Αν δεν διαπιστώνουμε με τον καιρό να συμβαίνει μια τέτοια αλλαγή, τότε δεν έχουμε κατανοήσει τι ακριβώς είναι η πρακτική. Η αλλαγή αυτή αποτελεί ένα πολύ αξιόπιστο βαρόμετρο.

Τα βάρη κάνουν πάντοτε την εμφάνιση τους στη ζωή μας. Για παράδειγμα, αν υποθέσουμε ότι πρέπει να περάσω λίγο χρόνο με κάποιον που δεν συμπαθώ, αυτό γίνεται αισθητό σαν βάρος. Ή αν έχω μπροστά μου μια δύσκολη εβδομάδα και αυτό με αποθαρρύνει. Ή αν η τάξη στην οποία διδάσκω αυτό το εξάμηνο περιέχει πολλούς αδιάβαστους μαθητές. Το μεγάλωμα των παιδιών μπορεί να γίνεται αισθητό σαν βάρος. Η αρρώστια, τα ατυχήματα, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε μπορούν να γίνουν αισθητές σαν βάρη. Δεν μπορούμε να ζούμε ως ανθρώπινες υπάρξεις χωρίς να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, τις οποίες αποφασίζουμε να αποκαλούμε «βάρη». Τότε η ζωή γίνεται πάρα πολύ βαριά.

Ερ: Μου ήρθε στο μυαλό μια έννοια της ψυχολογίας σχετικά με «το προσφιλές βάρος».

Απ: Ναι, παρ’ ότι «το προσφιλές βάρος» δεν μπορεί να παραμείνει μόνο στο κεφάλι μας. Πρέπει να μετασχηματιστεί σ’ αυτό που είμαστε. Υπάρχουν πολλές ωραίες έννοιες και ιδέες, αν όμως δεν γίνουν αυτό που είμαστε, μπορεί να καταστούν τα πιο ανυπόφορα βάρη. Το να καταλαβαίνουμε κάτι διανοητικά δεν φτάνει. Μερικές φορές είναι χειρότερα απ’ το να μην καταλαβαίνουμε καθόλου.

Ερ: Έχω πρόβλημα με την σκέψη ότι σπρώχνουμε πάντοτε τον βράχο μας προς την κορυφή του λόφου. Ίσως γιατί αυτόν τον καιρό όλα μοιάζουν να πάνε όπως τα θέλω.

Απ: Αυτό μπορεί να συμβεί. Μερικές φορές τα πράγματα πηγαίνουν όπως τα θέλουμε. Μπορεί να βρισκόμαστε μέσα σε μια υπέροχη νέα σχέση. Ένα καινούργιο επάγγελμα είναι πάντοτε συναρπαστικό. Όμως, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να πάνε τα πράγματα όπως τα θέλουμε και στην αληθινή χαρά. Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια απ’ αυτές τις ωραίες περιόδους, όπως όταν έχουμε μια καλή σχέση ή μια καλή δουλειά, και είναι όλα υπέροχα. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτό το ωραίο συναίσθημα, το οποίο βασίζεται στις περιστάσεις, και στη χαρά; Πώς μπορούμε να ξέρουμε;

Ερ: Φοβόμαστε ότι θα τελειώσει.

Απ: Και πώς εκδηλώνεται αυτός ο φόβος;

Ερ: Με κάποια ένταση στο σώμα.

Απ: Η ένταση στο σώμα θα είναι πάντοτε παρούσα όσο το ωραίο συναίσθημα δεν είναι παρά συνηθισμένη, εγωκεντρική ευχαρίστηση. Η χαρά δεν έχει ένταση μέσα της, γιατί η χαρά αποδέχεται τα πάντα ως έχουν. Μερικές φορές στο σπρώξιμο του βράχου μας μπορεί να διανύουμε μια ευχάριστη περίοδο. Πώς αποδέχεται η χαρά αυτό το ευχάριστο συναίσθημα;

Ερ: Απλά ως έχει.

Απ: Ναι. Όταν βρισκόμαστε σε μια ευχάριστη περίοδο της ζωής μας θα πρέπει να την απολαύσουμε με κάθε τρόπο, αλλά και χωρίς να προσκολλούμαστε σ’ αυτή. Συνήθως τείνουμε να ανησυχούμε ότι θα τη χάσουμε και προσπαθούμε να την συγκρατήσουμε.

Ερ: Ναι, παρατηρώ ότι όσο την ζω και την απολαμβάνω, είμαι μια χαρά. Όταν όμως σταματώ και σκέφτομαι, «Είναι υπέροχα», αρχίζω να ανησυχώ, «Πόσο πρόκειται να κρατήσει;»

Απ: Κανείς μας δεν θα διάλεγε να γίνει σαν τον Σίσυφο. Ωστόσο, κατά κάποια έννοια, όλοι μας είμαστε σαν κι αυτόν.

Ερ: Έχουμε βράχους μέσα στο κεφάλι μας.

Απ: Ναι. Όταν τρέφουμε τον βράχο μέσα στο κεφάλι μας, ο βράχος της ζωής φαίνεται βαρύς. Στην αντίθετη περίπτωση η ζωή μας είναι απλά οτιδήποτε κάνουμε. Ο τρόπος για να γίνουμε πιο ικανοποιημένοι με το να ζούμε τη ζωή μας όπως έρχεται, με το να σηκώνουμε το βάρος κάθε ημέρα, είναι το να γίνουμε η ίδια η εμπειρία αυτού του σηκώματος, ξανά και ξανά. Αυτή είναι η εμπειρική γνώση, και η διανοητική κατανόηση μπορεί να προκύψει απ’ αυτή.

Ερ: Αν ήξερα ότι ο βράχος επρόκειτο να κυλήσει κάτω κάθε φορά, θα σκεφτόμουνα, «Ας δω πόσο γρήγορα μπορώ να τον ανεβάσω αυτήν την φορά. Ίσως μπορώ να βελτιώσω τον χρόνο». Θα το μετέτρεπα σε παιχνίδι, ή σε κάτι που έχει κάποιο νόημα μέσα στο μυαλό μου.

Απ: Αν όμως αυτό συμβαίνει αιωνίως, ή έστω για τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής, τι θα συνέβαινε στο νόημα που δημιουργώ; Ένα τέτοιο δημιούργημα είναι καθαρά νοητικό, και αργά ή γρήγορα θα καταπέσει. Αυτό είναι και το πρόβλημα με την «θετική σκέψη» και τις αυτό-επιβεβαιώσεις: δεν μπορούμε να τις διατηρήσουμε για πάντα. Τέτοιες προσπάθειες δεν μπορούν ποτέ να αποτελέσουν τον δρόμο προς την ελευθερία. Στην πραγματικότητα, είμαστε ήδη ελεύθεροι. Ο Σίσυφος δεν ήταν φυλακισμένος στον Άδη, υφιστάμενος μια αιώνια τιμωρία. Ήταν ήδη ελεύθερος, γιατί έκανε απλά αυτό που έκανε.

Πηγή: open-mind.name

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο Προφήτης Ηλίας

Χρόνια  Πολλά στον Ηλία και στην Ηλιάνα  

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10200196096284228&set=at.2493820663974.8032773.1206532286.100000050653746&type=1&theater

                     + ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΛΙΑΝΑ!

                                                    Ο Προφήτης Ηλίας

Ο προφήτης Ηλίας είναι ο μέγιστος των Προφητών είναι ανώτερος κι απ' αυτόν τον προφήτη Ησαΐα τον μεγαλοφωνότατο .  Ηλίας ο Θεσβίτης  ήταν ένας εξέχων Ισραηλίτης προφήτης του Θεού.

Ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από ένα χωριό της ευρύτερης περιοχής της Γαλαάδ που πιθανόν ονομαζόταν Θέσβη. Κατοικούσε στη γη Γαλαάδ και έδρασε στα χρόνια του βασιλιά Αχαάβ, κατά τον 9ο-10ο αιώνα π.Χ.. 

Το όνομα Ηλίας αποτελεί ελληνική μεταφορά του αντίστοιχου εβραϊκού ονόματος Ελιγιαχού (אליהו) , το οποίο σημαίνει  «Ο Θεός μου είναι ο Ιεχωβά»  ή  «Ο Ιεχωβά Είναι Θεός».

Αναφορές στον Ηλία περιέχονται και στο Κοράνιο. (6:85· 37:123-132)
Ο Ηλίας υπήρξε εξαιρετικά δραστήριος, δυναμικός και θαρραλέος προφήτης, ενεργώντας ως αντιπρόσωπος του Θεού.
Είναι αυτός που κατέβασε τρεις φορές φωτιά από τον ουρανό, κάνοντας τους Ισραηλίτες με μια φωνή να πουν: «Αληθώς Κύριος ο Θεός, αυτός ο Θεός» (Βασιλειών Γ ιη' 39.).  Δηλαδή, αληθινά! 

Ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, αυτός είναι ο μόνος πραγματικός και αληθινός Θεός. 

Ο Ηλίας, επίσης, είναι εκείνος που με τη γλώσσα του εμπόδισε τη βροχή και δεν έβρεξε ο ουρανός για τρεισήμισι χρόνια. Είναι εκείνος που ανέστησε τον νεκρό γιο της Σεραφθίας χήρας και κατέκαυσε τους εκατό ανθρώπους που έστειλε ο βασιλιάς Οχοζίας. Είναι εκείνος που στο όρος Χωρήβ είδε τον Θεό, όσο είναι δυνατό, βέβαια, να Τον δει άνθρωπος. Είναι εκείνος που έσχισε τον Ιορδάνη ποταμό και ανελήφθη με πύρινη άμαξα στον ουρανό, αφού άφησε συνεχιστή του έργου του το μαθητή του, Ελισσαίο. Τέλος, είναι εκείνος που στη Μεταμόρφωση του Χριστού στάθηκε δίπλα Του μαζί με τον Μωϋσή.


Η Ελλάδα τον τιμά δεόντως το Προφήτη Ηλία . Σας παραθέτω ένα μικρό δείγμα πανελλαδικά  Ανοίξτε τους συνδέσμους για να ενημερωθείτε σχετικά

http://www.google.gr/imgres?num=10&hl=el&biw=1152&bih=701&tbm=isch&tbnid=r1NbyI74gFP7MM:&imgrefurl=http://www.parents.gr/forum/showthread.php%3Ft%3D37959&docid=jGaltBT0_hXCMM&imgurl=http://farm2.static.flickr.com/1161/575154140_c13f5929e1.jpg&w=500&h=375&ei=-KgJUM6mDojN4QSNiN3GCg&zoom=1&iact=hc&vpx=852&vpy=254&dur=331&hovh=194&hovw=259&tx=202&ty=119&sig=111593723066916768887&page=2&tbnh=151&tbnw=201&start=15&ndsp=19&ved=1t:429,r:14,s:15,i:163

http://www.google.gr/imgres?num=10&hl=el&biw=1152&bih=701&tbm=isch&tbnid=zSCg1krEVdhz6M:&imgrefurl=http://kaminarata.gr/2011/07/22/%25CE%25B5%25CE%25BF%25CF%2581%25CF%2584%25CE%25AE-%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2586%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25B7-%25CE%25B7%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B1-%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD/&docid=8ZWJ3s67bmXZlM&imgurl=http://www.klono.gr/kaminarata/wp-content/uploads/2011/07/2008-%2525CE%2525BF7-20-%2525CE%252595%2525CE%2525BA%2525CE%2525BA%2525CE%2525BB%2525CE%2525B7%2525CF%252583%2525CE%2525B9%2525CE%2525B1-%2525CE%2525B5%2525CE%2525BF%2525CF%252581%2525CF%252584%2525CE%2525B7-%2525CE%2525A0%2525CF%252581%2525CE%2525BF%2525CF%252586%2525CE%2525B7%2525CF%252584%2525CE%2525B7-%2525CE%252597%2525CE%2525BB%2525CE%2525B9%2525CE%2525B1.-1.jpg&w=2048&h=1536&ei=-KgJUM6mDojN4QSNiN3GCg&zoom=1&iact=hc&vpx=852&vpy=83&dur=910&hovh=194&hovw=259&tx=170&ty=142&sig=111593723066916768887&page=2&tbnh=167&tbnw=216&start=15&ndsp=19&ved=1t:429,r:9,s:15,i:147

http://www.google.gr/imgres?num=10&hl=el&biw=1152&bih=701&tbm=isch&tbnid=jgJWIr7r3gC5yM:&imgrefurl=http://www.cretalive.gr/new/101165/civilization/Ston_Profiti_Ilia_ton_Aerakidon&docid=SEXz6QUf_UVC9M&imgurl=http://www.cretalive.gr/img/thumbs/resized/430726b765e0f3240423d22c7fb11823.jpg&w=430&h=321&ei=-KgJUM6mDojN4QSNiN3GCg&zoom=1&iact=hc&vpx=851&vpy=275&dur=706&hovh=194&hovw=260&tx=157&ty=86&sig=111593723066916768887&page=3&tbnh=155&tbnw=198&start=34&ndsp=20&ved=1t:429,r:14,s:34,i:225

http://www.google.gr/imgres?num=10&hl=el&biw=1152&bih=701&tbm=isch&tbnid=1Uxr6gHZ7eNTnM:&imgrefurl=http://minorland.blogspot.com/2009/07/blog-post_13.html&docid=x5_HcoEK3SBdxM&itg=1&imgurl=https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHfzJbRVf9WSdnZs7aWmF0eIrY6zNImADMcKbH3uQOijTeNF-i6kgS6Lyao8rGlFeg4KcRyQVlWYWJSF4NkXQSwbV_lDGkz_mwb90UqltPHG4IXRZ3f1TzjXBNnGx_iCXMvbRoYUtoxC5x/s400/IMG_0842.JPG&w=400&h=267&ei=-KgJUM6mDojN4QSNiN3GCg&zoom=1&iact=rc&dur=571&sig=111593723066916768887&page=4&tbnh=164&tbnw=219&start=54&ndsp=20&ved=1t:429,r:9,s:54,i:274&tx=78&ty=68

  
http://www.google.gr/imgres?num=10&hl=el&biw=1152&bih=701&tbm=isch&tbnid=qDiwS0h2aLk5vM:&imgrefurl=http://cepolina.com/gk/Russia_Yaroslavl_church_Saint_Elias.htm&docid=RmZd_5d2AjWP2M&itg=1&imgurl=http://www.cepolina.com/photo/Europe/Russia/churches_Russia/2/Russia_Yaroslavl_church_Saint_Elias.jpg&w=640&h=480&ei=-KgJUM6mDojN4QSNiN3GCg&zoom=1&iact=hc&vpx=852&vpy=332&dur=3778&hovh=194&hovw=259&tx=147&ty=140&sig=111593723066916768887&page=1&tbnh=158&tbnw=182&start=0&ndsp=15&ved=1t:429,r:9,s:0,i:97

http://www.google.gr/imgres?num=10&hl=el&biw=1152&bih=701&tbm=isch&tbnid=zzESKoR8POxkiM:&imgrefurl=http://hellas.teipir.gr/Thesis/Pylaia/Enories/enories.htm&docid=ZaR_zQE4mkeAFM&imgurl=http://hellas.teipir.gr/Thesis/Pylaia/enories/PrHLIAS/prhlias4.jpg&w=517&h=344&ei=-KgJUM6mDojN4QSNiN3GCg&zoom=1&iact=hc&vpx=134&vpy=316&dur=474&hovh=183&hovw=275&tx=174&ty=109&sig=111593723066916768887&page=2&tbnh=167&tbnw=223&start=15&ndsp=19&ved=1t:429,r:5,s:15,i:135

 

http://www.google.gr/imgres?num=10&hl=el&biw=1152&bih=701&tbm=isch&tbnid=Y2PNDvUt3mCEIM:&imgrefurl=http://www.dpgr.gr/forum/index.php%3Ftopic%3D7101.135&docid=I8kfkkcNLwJVVM&imgurl=http://briefcase.pathfinder.gr/download/fotos_fotos/13777/173568/0/ekklisia.jpg&w=640&h=480&ei=-KgJUM6mDojN4QSNiN3GCg&zoom=1&iact=hc&vpx=386&vpy=166&dur=1014&hovh=194&hovw=259&tx=127&ty=102&sig=111593723066916768887&page=2&tbnh=152&tbnw=229&start=15&ndsp=19&ved=1t:429,r:16,s:15,i:170

http://www.google.gr/imgres?num=10&hl=el&biw=1152&bih=701&tbm=isch&tbnid=KUhqjTkcp5zcRM:&imgrefurl=http://archive.in.gr/Reviews/placeholder.asp%3FlngReviewID%3D1671%26lngChapterID%3D27424%26lngItemID%3D27431&docid=3ciQQUp5SF9OrM&imgurl=http://assets.in.gr/dGenesis/assets/Content200/Placeholder/karditsa31b.jpg&w=320&h=329&ei=-KgJUM6mDojN4QSNiN3GCg&zoom=1&iact=hc&vpx=358&vpy=74&dur=992&hovh=158&hovw=154&tx=79&ty=117&sig=111593723066916768887&page=3&tbnh=158&tbnw=154&start=34&ndsp=20&ved=1t:429,r:6,s:34,i:200

http://www.google.gr/imgres?num=10&hl=el&biw=1152&bih=701&tbm=isch&tbnid=abh7aIo5q3EymM:&imgrefurl=http://www.syrostoday.gr/Churches/33-Profntns-Hlias-Episkopeio.aspx&docid=gAdL6Wuag14iKM&imgurl=http://www.syrostoday.gr/files/image/Ekklisiastika/ProfitisIlias_02.JPG&w=520&h=347&ei=-KgJUM6mDojN4QSNiN3GCg&zoom=1&iact=rc&dur=1095&sig=111593723066916768887&page=3&tbnh=155&tbnw=202&start=34&ndsp=20&ved=1t:429,r:16,s:34,i:232&tx=103&ty=76















  

http://www.google.gr/imgres?num=10&hl=el&biw=1152&bih=701&tbm=isch&tbnid=3SngYFPJodXOVM:&imgrefurl=http://www.ferries-greece.com/gr/greek_islands/cyclades/irakleia_ferries/irakleia_churches_monasteries.asp&docid=Kr0Luemr4asoBM&imgurl=http://www.ferries-greece.com/images/islands/cyclades/irakleia/cyclades_irakleia_church_uknown.jpg&w=337&h=214&ei=-KgJUM6mDojN4QSNiN3GCg&zoom=1&iact=rc&dur=815&sig=111593723066916768887&page=3&tbnh=153&tbnw=175&start=34&ndsp=20&ved=1t:429,r:4,s:34,i:193&tx=116&ty=71

http://www.google.gr/imgres?num=10&hl=el&biw=1152&bih=701&tbm=isch&tbnid=tVwHPGB8YEezWM:&imgrefurl=http://users.sch.gr/ntinos_psilop/index.php%3Foption%3Dcom_content%26view%3Darticle%26id%3D227:petroxori-profitis-ilias%26catid%3D43:petroxori%26Itemid%3D107&docid=mTO6O95PiHt0PM&imgurl=http://users.sch.gr/ntinos_psilop/images/stories/petroxori/ekklisia_ilias/ilias_11.JPG&w=1422&h=800&ei=-KgJUM6mDojN4QSNiN3GCg&zoom=1&iact=hc&vpx=812&vpy=101&dur=874&hovh=168&hovw=299&tx=229&ty=103&sig=111593723066916768887&page=1&tbnh=111&tbnw=198&start=0&ndsp=15&ved=1t:429,r:14,s:0,i:113

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Τα εγκλήματα των προγόνων των ευρωπαίων εταίρων μας

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=457596474258431&set=a.457386280946117.104955.100000242489067&type=1&theater

 

Βάνδαλοι Λόρδοι Άγγλοι, και λοιποί "πολιτισμένοι" Ευρωπαίοι, καταγράφουν τα λάφυρα μετά το πλιάτσικο.

Αργότερα θα τα μεταφέρουν στις "πολιτισμένες" χώρες τους, όπου εκτίθενται ΠΑΡΑΝΟΜΑ  μέχρι σήμερα.

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=457386477612764&set=a.457386280946117.104955.100000242489067&type=1&theater

 


Βάνδαλοι μεταφέρουν την Νίκη της Σαμοθράκης.
Εκλάπη το 1864 από τον Γάλλο υποπρόξενο Κάρολο Σαμπουαζό (Charles Champoiseau)












 

                                
πηγή:http://www.facebook.com/photo.php?fbid=457668040917941&set=a.457386280946117.104955.100000242489067&type=1&theater 

Το 1938, κατά τη διάρκεια του καθαρισμού τους, τα μάρμαρα υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές, μετά την λείανσή τους με μεταλλικές βούρτσες!

Η επανόρθωση μάλιστα της ζημιάς επιτεύχθηκε με τη χρήση ενός είδους κεριού αναμεμιγμένου με τέιον, για να δοθεί στα μάρμαρα απόχρωση “λευκού ιριδισμού” όμοια με την αρχική τους την οποία έχει κάθε σπασμένη επιφάνεια λευκού μαρμάρου.
 

Τμήματα μάλιστα των γλυπτών ίσως να σμιλεύτηκαν εκ νέου.

Οι λεπτομέρειες του δεύτερου αυτού βανδαλισμού βρίσκονται ακόμα επτασφράγιστες στα βρετανικά απόρρητα μυστικά έγγραφα και στα ημερολόγια συντήρησης του Βρετανικού Μουσείου, επιτείνοντας, 60 χρόνια αργότερα, την ένοχη σιωπή και την αμηχανία των “υπευθύνων” φορέων του Βρετανικού Μουσείου και του Κοινοβουλίου.

Τα ακόλουθα είναι προσωπική μου θέση και γνώμη

Οι απόγονοί τους τολμούν να μας κρίνουν και να μας χαρακτηρίζουν ανεύθυνους και ασυνεπείς στις υποχρεώσεις μας αυτοί που είναι  οι εξ αίματος κλέφτες !!!  

Πρέπει να γίνει επειγόντως συμψηφισμός των χρεών αμφοτέρων των πλευρών!

Και τότε θα δούμε ποιός είναι οφειλέτης!

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΜΠΛΕ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ της Ρίας Σπανού * .

πηγή:  http://www.onestory.gr/post/27510320658

ΜΠΛΕ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

της Ρίας Σπανού *

.

Προχωρημένη η νύχτα ξετυλίγει ακόμα τον χρόνο της σκοτεινό πάνω από την πολιτεία. Είναι η ώρα της λήθης, του μικρού ύπνου και της θεραπείας.

Το ξημέρωμα αργεί, μόνο οι άγγελοι αθέατοι και μη αναγνωρισμένοι από τον έκπτωτο χρόνο, ξαγρυπνούν πάνω από τις ανάσες των ανθρώπων. Με τον αιώνιο έρωτα της αφοσίωσης στα μάτια , παίρνουν στα φτερά τους την κούραση που ελευθερώνουν τα σώματα. Κι όταν καθαρίζει ο ύπνος, συνδέουν χρώματα κι ελπίδες στα μουντά όνειρα, σκιρτήματα χαράς στις κοιμισμένες αισθήσεις κι έπειτα παραμερίζουν ταπεινά μ’ ένα χωρίς τέλος ενδιαφέρον και περιμένουν μ’ αγωνία το ξύπνημα, κάποια θύμηση που γράφτηκαν τα σημάδια τους.

Ο άνδρας και η γυναίκα κοιμούνται γαλήνια στο σκοτεινό δωμάτιο.

Ένα θρόισμα και τα σκεπάσματα αναδεύονται, το σώμα της αποτραβιέται από την γλυκιά ζέστη του κορμιού του και μετακινείται στο πλάι. Μισοξυπνάει με την όραση μιας άλλης πραγματικότητας. Μπλε στα μάτια της. Ανασηκώνεται αθόρυβα, κάθεται στο κρεβάτι μισή στο δωμάτιο μισή μέσα στο όνειρο. Ο κοιμισμένος άνδρας αντιλαμβάνεται την αποχώρηση του κορμιού, απλώνει το χέρι, την ακουμπά.

“Κοιμήσου,” του λέει. 

“Πού πας;” 

“Σσσ, μη μιλάς.” 

“Γιατί;” 

“Είδα ένα μπλε άγγελο.” 

“Τί;”

“Κοιμήσου, θα ζωγραφίσω.”

Σιγή. Μη ραγίσει η μνήμη, μη χαθούν τα σχήματα και τα χρώματα.

Ο άνδρας καταλαβαίνει, συμπαραστέκεται σαν άγγελος με την σιωπή του.

Το τραπέζι της ζωγραφικής την υποδέχεται με τα πινέλα του, τις πιτσιλισμένες μπογιές, τα σωληνάρια με τα χρώματα, σαν μαγικό όχημα που περιμένει στο σκοτάδι. Ανάβει το φωτιστικό, το μαγικό όχημα αστράφτει, είναι έτοιμο για το ταξίδι. Τελάρο, σκίτσο. Ήρθε. Ασπρόμαυρος ο άγγελος είναι εδώ, παίρνει την πρώτη ανάσα πάνω στο μουσαμά . Θέλει το χρώμα του. Ανακατεύει μπογιές. Σε λίγο το σώμα του ζωντανεύει μέσα στο μπλε. Κινείται ανεπαίσθητα, μειδιά δείχνοντας την ευχαρίστησή του. Σκιρτήματα χαράς κι ικανοποίησης στην καρδιά της. Τα κατάφερε. Τον κατέβασε. Αύριο θα δουλέψει πτυχές κι αποχρώσεις να στρώσει τ’ όνειρο στην ημέρα. Θα γίνουν πιο ολοκληρωμένοι κι οι δυο.

Κρύος διάδρομος, κρύο πάτωμα. Στα χέρια της μπλε χρώμα. Δεν πλένεται. Είναι το σώμα του.

Ακροπατώντας μπαίνει στο δωμάτιο και ξαπλώνει δίπλα του, τον αγκαλιάζει όσο πιο αθόρυβα μπορεί. Το μπλε σώμα πάνω στα δάχτυλά της ακουμπά το κορμί του που αναπαύεται ήσυχα. Τους ενώνει. Μεταξένια η αύρα τους την τυλίγει, ζεσταίνεται μέσα στην θαλπωρή, είναι ήσυχη, αθώα, εμπιστεύεται. Ανασαίνει μπλε και βυθίζεται στον Παράδεισο.

.

Η Ρία Σπανού γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου κάποιας χρονιάς. Ζει στην Θεσσαλονίκη. Αγαπά τους αγγέλους και τους ανθρώπους που νοιάζονται σαν αυτούς. Αγαπά την αλήθεια, την ελευθερία του πνεύματος και τους ανθρώπους που τα εκφράζουν.

[ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω