Ψυχοθεραπευτική Τέχνη

πηγή :  http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_14.html#.UArmQpE7c7o

Η Άγνωστη Ψυχοθεραπευτική Τέχνη του Ηράκλειτου

Γεράσιμος Πολίτης 2011-11-14T23:41:00+02:00

Η Άγνωστη Ψυχοθεραπευτική Τέχνη του Ηράκλειτου.

Ο Νόμος της Εναντιοδρομίας, η Άγνωστη Ψυχοθεραπευτική Τέχνη του Ηράκλειτου που μπορεί να θεραπεύσει τη Δυσαρμονία που βασιλευει στον Ψυχικό μας Κόσμο αλλά και στην Κοινωνία. 

«Τα σύνορα της ψυχής δε θα τα βρείς, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσεις, τόσο βάθος έχει η ουσία της.»

Ηράκλειτος , απόσπ. 45

Σε μια τόσο σύντομη φράση, όπως η παραπάνω, ο μεγάλος Εφέσιος φιλόσοφος Ηράκλειτος – ο αποκαλούμενος σκοτεινός φιλόσοφος του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος – μπόρεσε να συλλάβει την αλήθεια για την ανθρώπινη ψυχή, διατυπώνοντάς την με μια απέριττη  αλλά και συγκλονιστική σαφήνεια.

Ο Ηράκλειτος κατέχει μια ξεχωριστή θέση όχι μόνο στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, αλλά και στο χώρο της -γιουνγκιανής κυρίως– ψυχοθεραπείας , αφού η ηρακλειτική φιλοσοφία επηρέασε φανερά τον Ελβετό ψυχίατρο και μύστη της ψυχολογίας , Carl G.Jung. Ο Jung ενσωμάτωσε στο φιλοσοφικό του σύστημα αλλά και στις μεθόδους ψυχοθεραπείας που εφάρμοσε, τον περίφημο Νόμο της Εναντιοδρομίας ο οποίος βασίζεται στη φιλοσοφία του Ηράκλειτου περί αρμονίας των αντιθέτων.

Ο Jung απέδωσε την έμπνευση και τη φιλοσοφική σύλληψη αυτού του Νόμου στον ίδιο τον Ηράκλειτο, ο οποίος πρώτος μίλησε για την επιτακτική ανάγκη της συνένωσης των αντιθέτων,τόσο μέσα στη Φύση όσο και μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Πάνω σε αυτή την ηρακλειτική αρχή, ο Jung προσπαθούσε πάντα –στη διάρκεια της ψυχοθεραπευτικής του πορείας-να απλώσει μια γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο φαινομενικά αντίθετα στοιχεία στην προσωπικότητα των εκάστοτε ασθενών του: στο συνειδητό από τη μία (με την ορθολογική σκέψη και τον κριτικό νου)και το ασυνείδητο από την άλλη (με όλες τις αρχέγονες και ατιθάσευτες  ενέργειες του.)
                                                                                          

Aυτή η συνύπαρξη συνειδητού και ασυνείδητου, με τις εκ διαμέτρου αντίθετες δυνάμεις τους, ήταν για τον Jung  το κλειδί της ψυχικής ισορροπίας κάθε ανθρώπου, όπως ακριβώς για τον Ηράκλειτο η θαυμαστή τάξη και λειτουργίας του Σύμπαντος βασιζόταν στην αρμονία των αντίθετων στοιχείων μέσα στη Φύση: μέρα και νύχτα, φως και σκοτάδι, ζέστη και κρύο, χειμώνας και καλοκαίρι. 

Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ

Για τον Jung, ο Νόμος της Εναντιοδρομίας είναι ο πιο σοφός ψυχολογικός νόμος, αφού εξυπηρετεί την πορεία του ανθρώπου προς την αυτοπραγμάτωσή του, μέσα από τον επαναπροσδιορισμό και την εκ νέου νοηματοδότηση της ζωής του. 

Σύμφωνα με το Νόμο της Εναντιοδρομίας, όταν μία ενεργειακή ροή, ένα ψυχικό δυναμικό αναπτυχθεί μονομερώς και παγιωθεί ως τρόπος ή στάση ζωής – χωρίς τη συμπλήρωση του αντιθέτου του- θα φτάσει στο ανώτατο σημείο ανάπτυξης και εκδήλωσης και μετά θα ακολουθήσει μία διαμετρικά αντίθετη πορεία από την αρχική, για να μπορέσει η εκδηλωθείσα ψυχική ενέργεια να συμπεριλάβει και να αφομοιώσει το αντίθετό της, που μέχρι τότε είχε παραμεληθεί. Ο Jung είχε πεί πως κάθε ενέργεια έχει πάντα δύο πόλους.  Σκοπός λοιπόν της Εναντιοδρομίας είναι η ισορροπία των δύο αυτών αντίθετων πόλων. Για παράδειγμα, όταν κάποιος έχει εκφράσει μια μονοδιάστατη σεξουαλική ζωή, βασισμένη στο έντονο ερωτικό πάθος, την ηδονή, τη συναισθηματική έξαψη και την ενστικτώδη διέγερση , σε βάρος όμως της πνευματικότητας του και της συλλογικής διάστασης της ψυχής του (που περιλαμβάνει τις ανάγκες και των άλλων ανθρώπων, συντρόφων – ερωτικών και μη), με άξονα ικανοποίησης  μόνο τη δική του ατομική ψυχή και τις εγωκεντρικές, ναρκισσιστικές της ανάγκες, τότε θα έρθει κάποια στιγμή στη ζωή αυτού του ατόμου, είτε ένα «απροσδόκητο», συνταρακτικό γεγονός (με τη μορφή ενός σοβαρού ατυχήματος ή μιας καταλυτικής «ατυχίας»), είτε ένα «ανεξήγητο», αλλά επίμονο σύμπτωμα (ψυχοσωματικό ή οργανικό), είτε μία παρατεταμένη, βαθιά  μελαγχολία, ή ακόμα μια τυραννική ιδεοληψία (φοβίες που πρίν δεν υπήρχαν και μοιαζουν ακατανόητες, έντονες υποχονδριακές τάσεις καί ιδεοψυχαναγκαστικές-καταναγκαστικές συμπεριφορές), που θα εκδηλωθούν ως μία κρίσιμη και αποφασιστική καμπή, μια σχεδόν οριακή κατάσταση-ανάμεσα στην κατάρρευση και την ανύψωση-, μια ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί, ώστε να μπορέσει η μέχρι τότε μονομερής και εγωκεντρική έκφραση της σεξουαλικότητας να μεταστοιχειωθεί στο συναισθηματικό μοίρασμα με τον άλλον και στην αναγνώριση μιας πνευματικής,ανώτερης διάστασης στη ψυχή του ίδιου του ατόμου, που μέχρι τότε παρέμενε ανεκδίπλωτη.  

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΖΩΗ

Η πορεία της ανθρώπινης σεξουαλικότητας για τον Jung, είναι μία τέλεια εφαρμογή του Νόμου της Εναντιοδρομίας: Ξεκινάει δυναμικά και ορμητικά μέσα στα ένστικτα και τα πάθη, φτάνει σε ανώτατα επίπεδα κορύφωσης, διέγερσης και πλήρωσης για να ακολουθήσει στη μέση περίπου ηλικία (το χρονικό σημείο όπου εμφανίζεται η Εναντιοδρομία) μια σταδιακά, καθοδική πορεία. Τα ένστικτα και οι ορμές υποχωρούν για να εισέλθουν πιο πνευματικά και ψυχικά στοιχεία. 

Κάποιος που δε θα λάβει υπ’όψιν του την εκδήλωση του Νόμου της Εναντιοδρομίας, θα οδηγηθεί σύμφωνα με τον Jung, σε σεξουαλικές νευρώσεις και συναισθηματικές διαταραχές, η σοβαρότητα των οποίων θα εξαρτηθεί από την μέχρι τότε ζωή του ατόμου. Ο Νόμος της Εναντιοδρομίας, έχει τις δικές του συνέπειες. Μια ζωή στραμμένη αποκλειστικά στη σεξουαλικότητα και τον αισθησιασμό, θα φέρει αρχικά ίσως ηδονή και ικανοποίηση, αργότερα όμως σεξουαλικές δυσλειτουργίες και κατάθλιψη. 

Βέβαια, η Εναντιοδρομία, μπορεί να ισχύσει και στην αντίθετη περίπτωση:

Κάποιος που ζει μια αποστειρωμένη – συναισθηματικά, ερωτικά και σεξουαλικά – πνευματική ζωή, προς χάριν της διανόησης και σε βάρος της σεξουαλικής και της υλιστικής του πλευράς, να νιώσει- σε κάποια αναπάντεχη φάση της ζωής του- ένα πρωτόγνωρο, ερωτικό πάθος, τόσο έντονο και παράφορο, που να τον εκτρέψει τελείως από την μέχρι τότε πνευματική και ήρεμη πορεία της ζωής του. Ή πάλι μπορεί να εμφανίσει συμπτώματα ανίας, κατάθλιψης, συναισθηματικού κενού, που θα του υπενθυμίζουν πάντα ότι ένα κομμάτι του εαυτού του – λιγότερο πνευματικό αλλά εξίσου σημαντικό έχει μείνει ανέκφραστο και ανολοκλήρωτο.

Ο ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ

Ο ίδιος Jung ανέφερε ως «τυπικό παράδειγμα Εναντιοδρομίας» την περίπτωση ενός ασθενή του, ο οποίος κατάφερε να γίνει ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας με πάρα πολλά λεφτά. Ζούσε μόνο για τη δουλειά του. Όλο του το είναι είχε αναπτυχθεί προς την κατεύθυνση της υλικής μόνο δημιουργίας με τα πολλά χρήματα, τα πολλά ταξίδια, τα πολυτελή σπίτια και τις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Όταν αυτός ο άνθρωπος αποφάσισε κάποια στιγμή να ξεκουραστεί από αυτόν τον τρόπο ζωής, και να ζήσει πιο ήρεμα, έπεσε σε μια κατάσταση παρατεταμένου άγχους, με επίμονες σωματικές ενοχλήσεις. Αποφάσισε να ξαναγυρίσει στον γνώριμο τρόπο ζωής, με τις συνεχείς ασχολίες, αλλά τα πράγματα χειροτέρεψαν καθώς ο επιχειρηματίας δεν είχε πλέον την παραμικρή διάθεση να εργαστεί, να βγάζει λεφτά ή να ταξιδεύει. Άρχισε να εμφανίζει έντονες υποχονδριακές κρίσεις και καταθλιπτικά συμπτώματα. Κατά τον Jung, όλα αυτά ήταν εκδηλώσεις του Νόμου της Εναντιοδρομίας, αφού ο άνθρωπος αυτός είχε παραμελήσει βαθύτερες ανάγκες του ευατού του και του σώματός του, για να πετύχει μόνο σε ένα καθαρά εξωτερικό, υλικό επίπεδο. Η υποχονδρία και η κατάθλιψη ήταν το μήνυμα να αρχίσει να στρέφει το ενδιαφέρον του από την εξωτερική εικόνα του εαυτού του προς τις πιο εσωτερικές πτυχές της προσωπικότητάς του. Η Εναντιοδρομία ζητάει αυτό ακριβώς : ίση μεταχείριση και της πνευματικής και της υλικής μας πλευράς. Να μη ζούμε μόνο ούτε μέσα στο σώμα, αλλά ούτε και έξω από αυτό. 

Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ

Πέρα όμως από τις ατομικές περιπτώσεις του καθενός από εμάς, η Εναντιοδρομία μπορεί να εκδηλωθεί και σε κοινωνικό επίπεδο, ως το ψυχικό αντιστάθμισμα απέναντι στην κυρίαρχη τάση που επικρατεί σε έναν πολιτισμό.

Αν για παράδειγμα, η κυρίαρχη τάση σε μια κοινωνία είναι μια ψευδεπίγραφη κατάκτηση λογικής καί συνείδησης, και υλικής μονάχα δημιουργίας,  με τη μορφή του πλουτισμού και μιας στείρας-απονεκρωμένης συναισθηματικά- τεχνολογικής εξέλιξης, τότε η Εναντιοδρομία θα εκδηλωθεί ως μια παράλογη, ασυνείδητη, μαζική καταστροφή, ως μοναξιά, απομόνωση και απειλή για την ασφάλεια του πολιτισμού και  τη λειτουργία της κοινωνίας. Ο Jung είχε πεί πως σε κοινωνικό επίπεδο η Εναντιοδρομία μπορεί να προσλάβει μια τόσο βίαιη και απειλητική μορφή έκφρασης, ώστε να μπορέσει να  αφυπνίσει όσο το δυνατό περισσότερες συνειδήσεις. Μπορεί να πάρει ακόμα και την μορφή ενός πολέμου-«ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων» είχε πεί ο Ηράκλειτος. Από τον πόλεμο ξεκινούν όλα. Τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς μάχη.

Τα πρόσφατα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 στην Ελλάδα, με τις λεηλασίες και τις καταστροφές σε μαγαζιά και αυτοκίνητα, είναι σαφείς εκδηλώσεις του Νόμου της Εναντιοδρομίας σε κοινωνικό πλέον επίπεδο. Όσοι  χαρακτήρισαν αυτές τις πραγματικά βίαιες συμπεριφορές ως «βανδαλισμούς των οργισμένων νέων απέναντι στην οικονομική κρίση και την διάβρωση των θεσμών», απλώς αναπαρήγαγαν μια ερμηνεία ευρείας κατανάλωσης. Η οργή δεν είναι τόσο απέναντι στην οικονομική κρίση (στην ψυχανάλυση άλλωστε όπως και στην γιουνγκιανή ψυχολογία τα χρήματα και κάθε τι που σχετίζεται με αυτά είναι συμβολισμοί των βαθύτερων, συναισθηματικών αναγκών μας) όσο απέναντι στην κρίση των σχέσεων μας με την Φύση,  με τους άλλους και κυρίως με τις ανώτερες πνευματικές μας ανάγκες- η εκπλήρωση των οποίων θα μπορέσει να δώσει το πολυπόθητο νόημα στη ζωή μας. Η διαρκής αύξηση των ψυχικών διαταραχών δεν είναι τυχαία. Ο σημερινός άνθρωπος έχει περιέλθει σε τέτοια κατάσταση μονοδιάστατης ανάπτυξης καί επιβίωσης που μοιάζει πραγματικά να «προκαλεί την τύχη του» (Jung). Η μοναξιά, το άγχος, η απομόνωση των ανθρώπων, η αύξηση της κατάθλιψης και των ψυχοσωματικών παθήσεων παγκοσμίως, είναι επίσης εκδηλώσεις του Νόμου της Εναντιοδρομίας απέναντι σε μια εποχή πλούσιας τεχνολογικά και υλικά αλλά πολύ φτωχής σε συναισθηματικές αποχρώσεις που χαρακτηρίζονται από μια λεπτοφυή πνευματικότητα. Ειδικά στην σύγχρονη εποχή που ζούμε και στο επίπεδο που βρίσκεται ο σημερινός πολιτισμός, ο άνθρωπος μοιάζει πιο διχασμένος, πιο διασπασμένος από ποτέ. «Η Ηρακλειτική αρμονία των αντιθέτων δείχνει να έχει διαταραχθεί σοβαρά» όπως σημειώνει εύστοχα ο Γιάννης Γεωργακόπουλος. Και όταν η αρμονία των αντιθέτων διαταράσσεται, η εύθραυστη ψυχική ισορροπία κλονίζεται και καταρρέει. Κανένας πολιτισμός δεν μπορεί να είναι βιώσιμος όταν ανπτύσσεται προς μία μόνο κατεύθυνση. 

ΑΠΟΔΙΚΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Η Αναλυτική Ψυχολογία του Jung είχε ενσωματώσει στις ψυχοθεραπευτικές μεθόδους της την τεράστια θεραπευτική αξία του Ηρακλειτικού Νόμου της Εναντιοδρομίας: ότι είναι χρήσιμο για τον άνθρωπο και τον εξυπηρετεί στην αυγή της ζωής του, θα πάψει να τον εξυπηρετεί το απομεσήμερο και πολύ περισσότερο στο σούρουπο του γήϊνου ταξιδιού του.  Αναλύοντας κατ’αυτόν τον τρόπο την Εναντιοδρομία, ο Jung μπόρεσε να επινοήσει διαφορετικές θεραπευτικές τεχνικές και να τις προσαρμόσει ανάλογα με το ηλικιακό στάδιο των ασθενών του, ώστε να καλύπτει τις ασυνείδητες κάθε φορά ανάγκες τους και επιθυμίες τους. Με την Εναντιοδρομία, η χρησιμότητα των εμπειριών του παρελθόντος μεταστοιχειώνεται σε σοφία των αναγκών του παρόντος. Ο άνθρωπος τότε δεν έχει ανάγκη να ξαναζήσει ότι έζησε, εμμένοντας πεισματικά σε έναν ξεπερασμένο και άκαμπτο τρόπο ζωής, αλλά αποφασίζει να προχωρήσει συνειδητά μπροστά, συνθέτοντας ξανά τη ζωή του. Με όσα ειπώθηκαν παραπάνω, γίνεται πλέον πιο σαφής η ανεκτίμητη αξία που έχει η κατανόηση και η αποκρυπτογράφηση του Νόμου της Εναντιοδρομίας στην ψυχοθεραπεία. Η αποκωδικοποίηση των απρόσμενων γεγονότων της ζωής και των ψυχοσωματικών διαταραχών, αλλά και των ακραίων ακόμα κοινωνικών φαινομένων, βοηθούν τον άνθρωπο να αποκτήσει μια άλλη οπτική απέναντι σε ότι του συμβαίνει και σε ότι παρατηρεί, ώστε να μπορέσει τελικά να συνενώσει όλα τα διασπασμένα στοιχεία μέσα του και να κατανοήσει πως η ψυχική του υγεία βρίσκεται στην ένωση των αντιθέτων και όχι στο βίαιο διαχωρισμό τους. 

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Ο Νόμος της Εναντιοδρομίας βρίσκεται πολύ κοντά στον άλλο κορυφαίο Νόμο, το Νόμο της Ενότητας : όλα ξεκινούν από την ίδια Ανώτερη Πηγή, επομένως και τα «αντίθετα» συνδέονται, ενώνονται μεταξύ τους και δεν διαχωρίζονται: «από όλα το ένα κι από το ένα τα πάντα» (Ηράκλειτος, απ.10). Ακόμα και οι δυσάρεστες, οι επώδυνες εμπειρίες που βιώνουμε, μας συμβαίνουν πάντα για έναν ανώτερο σκοπό. Το κακό δε βρίσκεται απέναντι από το καλό, αλλά ακριβώς δίπλα. Τα δυσάρεστα γεγονότα της ζωής δεν είναι οι αντίθετοι πόλοι των ευχάριστων καταστάσεων, αλλά το απαραίτητο συμπλήρωμά τους, ώστε να κατανοήσουμε τον ανώτερο προορισμό του γήϊνου ταξιδιού μας (Εναντιοδρομία) και να ενωθούμε με τον διχασμένο εαυτό μας, με τους συναθρώπους μας, και τελικά με την ίδια τη Ζωή (Νόμος της Ενότητας). Ο Νόμος της Εναντιοδρομίας όπως και ο Νόμος της Ενότητας δεν είναι μια ακόμα μεταφυσική προσέγγιση.Είναι ένας πραγματικός, ψυχολογικός Νόμος, που προάγει την αυτογνωσία και κατ’επέκταση τη ψυχική υγεία του ανθρώπου και αποτελεί αληθινό κλειδί γνώσης που ανοίγει τις πόρτες στην ιδιαίτερη και λεπτή τέχνη της ψυχοθεραπείας. 

Αναφορές: 

Carl G. Jung, Δυο Δοκίμια στην Αναλυτική Ψυχολογία, Ιάμβλιχος

Carl G. Jung, Βασικές Αρχές Ψυχοθεραπείας, Επίκουρος

Γιάννης Φ. Γεωργακόπουλος, Ηράκλειτος ο Εφέσιος, ΔΙΟΝ


Πηγή: του Ευάγγελου Κουσιάδη, kousiadis.gr

Συμβούλου Ψυχικής Υγείας

(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ- Ιούνιος 2009)

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

πηγή: http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_20.html#.UArHD5E7c7o

Σωκράτης: Διαλεκτική, μαιευτική, ειρωνεία, η επαγωνική μέθοδος και η ηθική

Γεράσιμος Πολίτης 2011-11-20T00:06:00+02:00

.

Όπως φαίνεται και από ένα απόσπασμα από την Απολογία του Σωκράτη και από την περίφημη φράση του «Έν οιδα οτι ούδέν οιδα», ο ίδιος δε θεωρούσε τον εαυτό του σοφό. Όταν λοιπόν το μαντείο των Δελφών υπέδειξε στον φίλο του Χαιρεφώντα τον Σωκράτη ως το σοφότερο όλων, ο ίδιος αποφάσισε να το ψάξει. Για το λόγο αυτό πλησίαζε κάποιους από αυτούς που θεωρούνταν τότε σοφοί, αλλά διαπίστωνε μέσα από τις ερωτήσεις τους ότι τελικά δεν ήταν και τόσο σοφοί· προσπαθούσε μάλιστα να τους δείξει ότι δεν ήταν και τόσο σοφοί όσο νόμιζαν κι αυτή του η στάση ήταν που ενέπνευσε αντιφατικά αισθήματα και μίση ακόμη εναντίον του. Ένας άνθρωπος που βάζει σκοπό της ζωής του να αποδείξει την άγνοια όσων σπουδαίων περνιούνται για σοφοί σίγουρα θα κινήσει το μίσος των θιγόμενων και των οπαδών τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι απειλή. 

Ο Σωκράτης έκανε την ειρωνεία όπλο της σκέψης, όπλο της αναζήτησης της φιλοσοφικής έρευνας. Ίσως στην αμφισβήτηση να έμοιαζε με τους σοφιστές. Κι αυτοί αρνούνταν να δεχτούν ως δεδομένες τις παραδεδεγμένες αλήθειες. Αλλά η αμφισβήτησή τους κατέληγε στην άρνηση: αφού δεν μπορεί κανείς να ανακαλύψει την αλήθεια, αλήθεια δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει δεν έχει καμία σημασία δεν έχει, διότι δε μας επηρεάζει. Απέναντι στην αμφισβήτηση αυτή ο Σωκράτης αντιπαραθέτει μια θετική αμφισβήτηση (των σοφιστών είναι αρνητική η αμφισβήτηση, αφού αμφισβητούν την αλήθεια, αλλά καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει, την αρνούνται): αμφισβητώντας τις παραδοσιακές αξίες και τις παραδοσιακές αρχές, αναζητά τη βαθύτερη αλήθεια των πραγμάτων. Πολύ περισσότερο, αναζητά την πρώτη αλήθεια, την αναλλοίωτη, που δεν επηρεάζεται από τις συνθήκες, που δεν εξαρτάται από τον άνθρωπο.

Η διαλεκτική μέθοδος του Σωκράτη

Δύο ήταν τα όπλα του Σωκράτη, η διαλεκτική και η μαιευτική. Η διαλεκτική είναι το μέσο για τον έλεγχο και την εξαγωγή συμπερασμάτων, που κατ'αρχήν σημαίνει διάλογος. Δεν πρόκειται βέβαια για οποιαδήποτε συζήτηση. Η σωκρατική διαλεκτική είναι η σταδιακή , βήμα-βήμα, αναίρεση των θέσεων του συνομιλητή και, στη συνέχεια, η επίσης σταδιακή προσπάθεια να εξαχθεί ένα νέο συμπέρασμα, μια νέα προσέγγιση της αλήθειας. Στους πλατωνικούς διαλόγους, ο συνομιλητής του Σωκράτη εκθέτει κατ'αρχήν μια άποψη για το θέμα που πρόκειται να συζητηθεί, την οποία ο ίδιος θεωρεί ολοκληρωμένη και θεμελιωμένη. Με ερωτήσεις που φαντάζουν σχεδόν απλοϊκές, ο Σωκράτης εξαναγκάζει τον συνομιλητή του να φτάσει στην ακραία συνέπεια των θέσεων που υποστήριξε κι εκεί αποδεικνύεται η σαθρότητα των λογικών επιχειρημάτων που αυτός χρησιμοποίησε. Από αυτό το σημείο αρχίζει μια νέα συζήτηση, όπου και πάλι καθοδηγώντας με ερωτήματα του συνομιλητή του ο Σωκράτης τον οδηγεί στη γενική αλήθεια στην αλήθεια δηλαδή που υπάρχει ανεξαρτήτως των περιστάσεων και των συνθηκών, στην πρώτη αλήθεια των πραγμάτων.

Η μαιευτική μέθοδος του Σωκράτη

Είναι χαρακτηριστικό πως ο Σωκράτης, στους πλατωνικούς διαλόγους, δεν αποφαίνεται ο ίδιος εκ των προτέρων, δεν παραθέτει ο ίδιος εξαρχής κάποια θεωρία ή άποψη. Αντίθετα, όλη η διανοητική προσπάθεια της συζήτησης στρέφεται στο να εξαχθεί η σωκρατική άποψη από τον αντίπαλο. Πρόκειται για αυτό που ο ίδιος ο Σωκράτης ονόμαζε μαιευτική. Μαιευτική βεβαίως είναι η δουλειά της μαίας, της μαμής που συμπαραστέκεται και βοηθάει την ετοιμόγεννη γυναίκα στον τοκετό. Παίρνοντας ως παράδειγμα τη δουλειά της μητέρας του, που ήταν μαία, ο Σωκράτης ισχυριζόταν πως καμία φιλοσοφική θεωρία δεν "γέννησε" ο ίδιος, αλλά πως, σαν μαία, βοηθάει τον συνομιλητή του να "γεννήσει" από μέσα του την αλήθεια. Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει πως για τον Σωκράτη ο άνθρωπος γνωρίζει την αλήθεια, την Ιδέα, και πως η προσπάθεια της φιλοσοφικής σκέψης έγκειται στο να βοηθήσει τον άνθρωπο να την ξαναθυμηθεί, να την επαναφέρει στη μνήμη του.

Σε ποια θέματα επικέντρωσε το ενδιαφέρον του ο Σωκράτης και σε τι διαφέρει η προσέγγισή του στα θέματα αυτά από την προσέγγιση των προγενεστέρων φιλοσόφων και ιδίως των σοφιστών;

Ο Σωκράτης επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στον ίδιο τον άνθρωπο και στην κοινωνία του. Έχει μάλιστα λεχθεί ότι «κατέβασε τη φιλοσοφία από τα άστρα στη γη», με την έννοια ότι, χάρη στη δική του προσωπικότητα, οι φιλόσοφοι έπαψαν να ασχολούνται τόσο με τα φυσικά φαινόμενα. Ο Αριστοτέλης μάλιστα, στο έργο του Περί ζώων μορίων, έγραψε πως «με τον Σωκράτη έληξε η περίοδος αναζήτησης των φυσικών πραγμάτων και οι φιλοσοφούντες ασχολήθηκαν με την αρετή που είναι χρήσιμη και την πολιτική-με την ηθική και πολιτική φιλοσοφία». Η αλήθεια είναι πως με τα πολιτικά προβλήματα ασχολήθηκαν και οι προγενέστεροι φιλόσοφοι, ενώ ζητήματα ηθικής απασχόλησαν και τον Δημόκριτο και πολλούς σοφιστές. Ο Σωκράτης όμως είναι αυτός που έστρεψε τον φιλοσοφικό στοχασμό κατ' αποκλειστικότητα σε τέτοια θέματα. Ο λόγος που τα σωκρατικά ενδιαφέροντα σημάδεψαν κατά ανεξίτηλο τρόπο την ιστορία της φιλοσοφίας πρέπει να αναζητηθεί στο σωκρατικό τρόπο σκέψης, στο γεγονός δηλαδή πως ο Σωκράτης δεν ενδιαφερόταν απλώς για τον ορθό τρόπο ζωής και δράσης είτε στο προσωπικό είτε στο κοινωνικό επίπεδο. Αντίθετα από τους σοφιστές, που το ενδιαφέρον τους ήταν καθαρά χρησιμοθηρικό, ο Σωκράτης αναζήτησε ένα σταθερό έδαφος πάνω στο οποίο να καθοριστεί αυστηρά και αμετάκλητα κάθε έννοια καλού, αρετής και σοφίας. Όπως οι πρώτοι φιλόσοφοι αναζητούσαν την πρώτη αρχή της δημιουργίας, ο Σωκράτης αναζήτησε την αρχή κάθε ηθικής έννοιας, που δεν επηρεάζεται από ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες ούτε από τη δυνατότητα αντίληψης του κάθε ανθρώπου. Αναζήτησε δηλαδή το απόλυτο απορρίπτοντας το σχετικό, την ουσία της ηθικής κι όχι τα ηθικά φαινόμενα.

Η συμβολή του Σωκράτη στη λογική είναι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η επεξεργασία της επαγωγικής μεθόδου με σκοπό την εξαγωγή καθολικών ορισμών.

Όπως λέει ο Αριστοτέλης στα Μετά τα Φυσικό του, ο δρόμος που λογικά ακολούθησε ο Σωκράτης για να αναζητήσει ακριβώς την απόλυτη ουσία των ηθικών εννοιών, ήταν η επαγωγική μέθοδος (οι έπακτικοί λόγοι), με σκοπό την εξαγωγή καθολικών ορισμών (το όρίζεσθαι καθόλου). Ξεκινώντας δηλαδή από τα παραδείγματα, συνήθως παρμένα από την καθημερινή ζωή και εμπειρία, προσπαθούσε να οδηγήσει τη σκέψη του συνομιλητή του στην εξαγωγή καθολικών συμπερασμάτων, που να ξεπερνούν την εμπειρία και να φθάνουν σε μια απόλυτη γνώση του θέματος. Και η διαδικασία αυτή είχε επιτυχία όταν προέκυπτε τελικά ένας απόλυτος ορισμός , δηλαδή μια απόλυτη γνώση, για την αλήθεια του καλού και του κακού, της αδικίας και του δικαίου, της ομορφιάς και της ασχήμιας, της σωφροσύνης και της άνοιας, του θάρρους και της δειλίας, της ορθής διακυβέρνησης και της δεσποτείας. Έτσι ο άνθρωπος που ισχυριζόταν πως το μόνο πράγμα που γνωρίζει ήταν η ίδια του η άγνοια, σημάδεψε οριστικά την πορεία της φιλοσοφίας υποδεικνύοντας πως η λογική σκέψη κι όχι οι αισθήσεις είναι ο μοναδικός οδηγός προς την αλήθεια, προς το καθολικό και το αιώνιο.

Η δίκη και ο θάνατος του Σωκράτη

Η κατηγορία εναντίον του Σωκράτη ήταν ότι ο Σωκράτης δεν πίστευε στους θεούς της πόλης , αλλά εισήγαγε καινά (καινούργια) δαιμόνια· επίσης ότι αδικεί και διαφθείρει τους νέους. Η μήνυση κατά του Σωκράτη έγινε από τον Μέλητο, έναν ποιητή του οποίο μοναδική δόξα αποτελεί το γεγονός ότι υπήρξε κατήγορος του φιλοσόφου. Κατήγοροι ήταν επίσης ο Άνυτος και ο Λύκων. Ο πρώτος ήταν πλούσιος βυρσοδέψης και γνωστός πολιτικός, που είχε εκλεγεί και στρατηγός το 409 και είχε εξοριστεί από τους Τριάκοντα Τυράννους. Ο δεύτερος ήταν ρήτορας.

Πού στήριξαν οι μηνυτής του Σωκράτη την κατηγορία για «διαφθορά» των νέων;

Η κατηγορία για διαφθορά των νέων είχε μεγαλύτερη σχέση με την πραγματική αιτίας δίωξης του Σωκράτη. Ο φιλόσοφος ασφαλώς και δε διέφθειρε τους νέους που τον ακολουθούσαν. Όμως, όπως λέει και ο ίδιος στην Απολογία του, κατά Πλάτωνα, τα νέα παιδιά που τον έβλεπαν να ξεσκεπάζει στην αγορά την ψευδή σοφία των σοφιστών και των δημαγωγών γοητεύονταν από αυτό το "παιχνίδι" που οδηγούσε στην αναζήτηση της ουσίας των πραγμάτων και της αλήθειας. Και, εξίσου φυσικά, ως απειλούμενοι από τον Σωκράτη και τις ενοχλητικές ερωτήσεις του θεωρούσαν πως η γοητεία που ο φιλόσοφος ασκούσε στη νεολαία ήταν "διαφθορά". Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη πολύ σημαντικό στοιχείο: πολλοί από τους νέους που ανήκαν στον κύκλο του Σωκράτη πήραν ενεργό μέρος στην πολιτική και έπαιξαν ρόλο αρνητικό σε μια καταστροφική για την Αθήνα εποχή. Ο Αλκιβιάδης, πρώτος απ' όλους, ήταν μεν δημοκρατικός, αλλά εξαιρετικά αμφιλεγόμενος, αφού δε δίστασε και να αυτομολήσει στους Σπαρτιάτες. Πολλοί φίλοι του Σωκράτη, από την άλλη μεριά, τάχθηκαν με την ακραία μερίδα των ολιγαρχικών και στήριξαν το πραξικόπημα των Τριάκοντα Τυράννων. Ο Κριτίας κι ο Χαρμίδης μάλιστα, θείοι του Πλάτωνα, ήταν από τους ηγέτες τους. Το γεγονός αυτό επέτρεψε στους κατηγόρους του να αφήσουν να εννοηθεί πως οι θεωρίες του δασκάλου ήταν υπεύθυνες για την κατάληξη των "μαθητών".

Ποιοι ήταν οι πολιτικοί λόγοι της δίωξης του Σωκράτη;

Ο Σωκράτης κατηγορήθηκε για αθεΐα και για διαφθορά των νέων, όμως δεν ήταν αυτοί οι πραγματικοί λόγοι της δίωξής του. Ειδικά αναφορικά με την αθεΐα, η αρχαιοελληνική θρησκεία δεν είχε ιερά βιβλία και ιερατείο, "κανόνες" δηλαδή με τους κανείς συμφωνεί ή τους παραβαίνει. Η κατηγορία για διαφθορά των νέων είχε μεγαλύτερη σχέση με την πραγματική αιτίας δίωξης του Σωκράτη. Ο φιλόσοφος ασφαλώς και δε διέφθειρε τους νέους που τον ακολουθούσαν. Όμως, όπως λέει και ο ίδιος στην Απολογία του, κατά Πλάτωνα, τα νέα παιδιά που τον έβλεπαν να ξεσκεπάζει στην αγορά την ψευδή σοφία των σοφιστών και των δημαγωγών γοητεύονταν από αυτό το "παιχνίδι" που οδηγούσε στην αναζήτηση της ουσίας των πραγμάτων και της αλήθειας. Και, εξίσου φυσικά, ως απειλούμενοι από τον Σωκράτη και τις ενοχλητικές ερωτήσεις του θεωρούσαν πως η γοητεία που ο φιλόσοφος ασκούσε στη νεολαία ήταν "διαφθορά". Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη πολύ σημαντικό στοιχείο: πολλοί από τους νέους που ανήκαν στον κύκλο του Σωκράτη πήραν ενεργό μέρος στην πολιτική και έπαιξαν ρόλο αρνητικό σε μια καταστροφική για την Αθήνα εποχή. Ο Αλκιβιάδης, πρώτος απ' όλους, ήταν μεν δημοκρατικός, αλλά εξαιρετικά αμφιλεγόμενος, αφού δε δίστασε και να αυτομολήσει στους Σπαρτιάτες. Πολλοί φίλοι του Σωκράτη, από την άλλη μεριά, τάχθηκαν με την ακραία μερίδα των ολιγαρχικών και στήριξαν το πραξικόπημα των Τριάκοντα Τυράννων. Ο Κριτίας κι ο Χαρμίδης μάλιστα, θείοι του Πλάτωνα, ήταν από τους ηγέτες τους. Το γεγονός αυτό επέτρεψε στους κατηγόρους του να αφήσουν να εννοηθεί πως οι θεωρίες του δασκάλου ήταν υπεύθυνες για την κατάληξη των "μαθητών".

Τι σχέση είχε η σωκρατική ειρωνεία με απόφαση του λαϊκού δικαστηρίου της Ηλιαίας για καταδίκη του φιλοσόφου σε θάνατο;

Το λαϊκό δικαστήριο της Ηλιαίας, που απαρτιζόταν από 500 δικαστές κληρωμένους από το σύνολο των πιο ηλικιωμένων πολιτών, έκρινε τον Σωκράτη ένοχο με μέτρια πλειοψηφία (281 έναντι 220). Στη δεύτερη ψηφοφορία, που αφορούσε την ποινή, η καταδίκη σε θάνατο ψηφίστηκε από περισσότερους (300 έναντι 201). Η σωκρατική ειρωνεία δεν ήταν άσχετη με την εξέλιξη αυτή: όταν του δόθηκε ο λόγος προκειμένου, κατά το νόμο, να προτείνει και αυτός μια ποινή, ο Σωκράτης , αντί να προτείνει λ.χ. την εξορία, πρότεινε την περιφρόνησή του και προς το δικαστήριο και προς το θάνατο. Είπε, χαρακτηριστικά, ότι θα έπρεπε να τον βάλουν στο πρυτανείο και να τον τρέφουν δωρεάν! Εξηγώντας στη συνέχεια γιατί ένας άνθρωπος της ηλικίας του κανένα λόγο δεν έχει να φοβάται το θάνατο, προτείνει για τυπικούς λόγους το πρόστιμο της μιας μνας. Το ποσό αυτό ανέβασαν στις 30 μνες ο Πλάτωνας, ο Κρίτωνας και οι φίλοι του, που μπήκαν εγγυητές, αφού η περιουσία του Σωκράτη δεν ξεπερνούσε τις 5 μνες.

Ποια στάση τήρησε ο Σωκράτης απέναντι στο δικαστήριο και την καταδικαστική του απόφαση; 

Μετά την καταδίκη του ο Σωκράτης έμεινε περίπου έναν μήνα στο κρατητήριο. Τις μέρες εκείνες γίνονταν στο ιερό νησί του Απόλλωνα, την Δήλο, τα Δήλια. Οι Αθηναίοι είχαν στείλει εκεί θεωρία (επίσημη αποστολή σε ιερή τελετή)αντιπροσώπους της πόλης και το ένα από τα δύο ιερά πλοία τους, την Πάραλο. Κατά το έθιμο, δεν μπορούσε να γίνει εκτέλεση μέχρι την επιστροφή του πλοίου. Στη διάρκεια της κράτησής του, και ως την τελευταία στιγμή, ο Σωκράτης αντιστάθηκε στις προσπάθειες των φίλων του να αποδράσει. Όπως περιγράφει και ο Πλάτωνας στον Κρίτωνα, ο Σωκράτης πίστευε πως το γεγονός ότι αδικήθηκε από τους συμπολίτες του δεν αποτελούσε δικαιολογία για να διαπράξει αδικία εναντίον των νόμων της πόλης του. Έτσι, ήπιε το κώνειο, συζητώντας με τους φίλους του για την αθανασία της ψυχής και πέθανε μέσα στο κελί του δεσμωτηρίου.

Πηγή: Πετρά Χριστίνα, Φιλοσοφικός Λόγος, Πλάτωνος «Πρωταγόρας

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

Share

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Η Συνθήκη της Λωζάνης 24-7-1923

 πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=450274388340607&set=a.450274321673947.104660.108511895850193&type=1&theater

                Η Συνθήκη της Λωζάνης

Η Συνθήκη της Λωζάνης ήταν συνθήκη ειρήνης που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας. Υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 24 Ιουλίου 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) και συμμετείχαν στην Συνθήκη των Σεβρών συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ (που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη συνθήκη).
Κατάργησε την Συνθήκη των Σεβρών που δεν είχε γίνει αποδεκτή από την νέα κυβέρνηση της Τουρκίας που διαδέχθηκε τον Σουλτάνο της Κωνσταντινούπολης. Μετά την εκδίωξη από την Μικρά Ασία του Ελληνικού στρατού από τον Τουρκικό υπό την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ, εμφανίστηκε η ανάγκη για αναπροσαρμογή της συνθήκης των Σεβρών. Στις 20 Οκτωβρίου 1922 ξεκίνησε το συνέδριο που διακόπηκε μετά από έντονες διαμάχες στις 4 Φεβρουαρίου 1923 για να ξαναρχίσει στις 23 Απριλίου. Το τελικό κείμενο υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου μετά από 7,5 μήνες διαβουλεύσεων.

Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, κάποια νησιά του Αιγαίου, συγκεκριμένα την Ίμβρο και την Τένεδο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών η οποία όμως θα έμενε αποστρατικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης. Παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, όπως προέβλεπε και η συνθήκη των Σεβρών, αλλά χωρίς πρόβλεψη για δυνατότητα αυτοδιάθεσης. Ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτειά της εκτός της ζώνης των στενών.

Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώσει σε είδος (ελλείψει χρημάτων) τις πολεμικές επανορθώσεις. Η αποπληρωμή έγινε με επέκταση των τουρκικών εδαφών της Ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας. Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχασε την ιδιότητα του Εθνάρχη και το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς.

Σε αντάλλαγμα, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για της παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία. Με ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή μειονοτήτων από τις δύο χώρες και η αποστρατικοποίηση κάποιων νησιών του Αιγαίου.

Η ανταλλαγή μειονοτήτων που πραγματοποιήθηκε προκάλεσε μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. Μετακινήθηκαν από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα 1.650.000 Τούρκοι υπήκοοι, χριστιανικού θρησκεύματος και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος[1]. Η θρησκεία αποτέλεσε το βασικό κριτήριο για την ανταλλαγή. Μεταξύ των ανταλλάξιμων περιελαμβάνονταν επίσης οι Έλληνες του Πόντου, αλλά και τουρκόφωνοι Έλληνες, όπως τουρκόφωνοι Πόντιοι και Καραμανλήδες, καθώς και ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, όπως οι Βαλαάδες της Δυτικής Μακεδονίας[2]. Μαζί με τους Έλληνες, πέρασε στην Ελλάδα και αριθμός Αρμενίων και Συροχαλδαίων.Εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή οι Έλληνες κάτοικοι της νομαρχίας της Κωνσταντινούπολης (οι 125.000 μόνιμοι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηπονήσων και των περιχώρων, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι πριν από τις 30 Οκτωβρίου 1918) και οι κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου (6.000 κάτοικοι), ενώ στην Ελλάδα παρέμειναν 110.000 Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CF%89%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ της Μαίρης Κουλούρη *

πηγή: http://www.onestory.gr/post/27791238297

ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

της Μαίρης Κουλούρη *

.

Ακόμη στα μάτια μου είναι ζωντανή η χαρωπή σου εικόνα.

Το πρόσωπο των 24 ετών, το γέλιο της διασκέδασης , η χαρά της παρέας, η συνέχεια του εθίμου. Ήσουν λυγερόκορμη, ευκίνητη, είσαι πάντα άξια, σε όλα ευέλικτη. Το χαρήκαμε, όσο καμιά άλλη χρονιά. Οι φλόγες ήταν ψηλές, δε δίστασες να τις περάσεις με ηχηρό το γέλιο σου ν’ απλώνεται στο δρόμο, έξω απ’ το αγκωνάρι μας, μπροστά στην αφοδειά* μας , κάτω απ’ τη σκαμνιά**. Η κοιλιά σου ξεχώριζε, όχι μεγάλη. Η μπλε φούστα σου είχε διαμορφωθεί με περιθώριο ν’ ανοίγει όσο ο χρόνος προχωρούσε.

Σε θυμάμαι με τη μπλε φούστα, όλη την εγκυμοσύνη, έντονα.

Δε δίστασες να τιμήσεις το έθιμο. Η λαμπατίνα*** μεγάλη, σάλταρες θυμάμαι πολλές φορές. Ίσως για το καλό , ίσως για τη διασκέδαση, μάλλον για την παρέα. Η μάνα ήταν εκεί, πάντα χαιρόταν τη παρέα. Παρά τις δυσκολίες της ζωής της με την παρέα ήταν κεφάτη. Είχαμε κάνει μερικές καλές παρ’ ότι στη ζωή συνήθως είχαμε μεγάλη σοβαρότητα…

Δυο μέρες μετά καταφέρατε να ζήσετε.

Από βραδίς είχα χύσει το λάδι στο πάτωμα… κακό σημάδι είπατε…

Ξημερώματα κινδυνέψατε. Το σημάδι πάντα θα θυμίζει την επείγουσα καισαρική τομή αλλά και την ενεργοποίηση της νυχτιάς. Η μάνα έτρεξε, Άνθρωποι βρέθηκαν κι ο Θεός ήθελε να ζήσετε. Τα καταφέρατε.

Ο πρόωρος αδελφός μου σήμερα είναι Λεβέντης.

Αύριο είναι πάλι τ’ Αγιαννιού, του Λαμπατάρη. Υπάρχει μια ανησυχία για τη διατήρηση του εθίμου. Εθιμοτυπικά πια κι όχι αυθόρμητα καίνε λαμπατίνες σε οργανωμένες εκδηλώσεις.

Στην προώθηση του εθίμου η αλήθεια είναι ότι δεν ενεργοποιούμαι.

Στην καρδιά μου όμως θα είναι πάντα χαραγμένες η 23η & 26η Ιουνίου του 1971.

Σε φιλώ

.

*Αφοδειά : η αυλή | **Σκαμνιά: η μουριά | ***Λαμπατίνα: δυνατή φωτιά

.

Η Μαίρη Κουλούρη γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1964. Σπούδασε Μαιευτική στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Αθήνας, ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Ενηλίκων του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου και είναι φοιτήτρια Πληροφορικής στο ΕΑΠ. Κατοικεί στο Ηράκλειο Κρήτης κι εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Επαγγελματική Εκπαίδευση. Έχει υλοποιήσει αρκετά εκπαιδευτικά προγράμματα καινοτόμων δράσεων κι έχει δημοσιεύσει άρθρα στον τοπικό τύπο. Είναι έγγαμη, μητέρα δύο παιδιών.

[ facebook ] [ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Χρυσόμαλλο Δέρας

πηγή: http://visaltis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_4768.html?spref=fb

Δευτέρα, 16 Ιουλίου 2012

Αργοναύτες, Χρυσόμαλλο Δέρας και… Αμερική;

Αρχικός τίτλος: Μινύες, Κολχίδα και Τεοτιουακάν.

Ένας από τους πιο αινιγματικούς λαούς της προϊστορικής Ελλάδος είναι οι Μινύες, όπου σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς κοιτίδα τους θεωρείται η περιοχή από τον Βοιωτικό Ορχομενό μέχρι και τις νότιες παρυφές της θεσσαλικής πεδιάδος.

Από την περιοχή αυτή ένα τμήμα των Μινύων εγκαταστάθηκε στην Μαγνησία και ίδρυσε την Ιωλκό, την οποία η σύγχρονη αρχαιολογική ερευνά ταυτίζει με τον νεολιθικό οικισμό του Διμηνίου. Η αποίκηση αυτή έγινε για να εκμεταλλευτούν οι Μινύες τον θεσσαλικό κάμπο, αλλά κατά την προσπάθειά τους αυτή ήλθαν σε σύγκρουση με τις γειτονικές πόλεις. Έτσι πιστεύεται πως εξηγείται και η καταστροφή του Σέσκλου.

Η προσπάθεια σύνδεσης των Μινύων με τον εύφορο θεσσαλικό κάμπο έχει επιχειρηθεί και μυθολογικά αφού οι κόρες του Μινύα, Περικλυμένη, Αλκιμίδη και Φυγομάχη παντρεύτηκαν τους Θεσσαλούς βασιλείς Φέρη (βασιλιά στη Φερές), Αίσονα (βασιλιά στην Αισονιάδα) και τον Πελία (βασιλιά στην Ιωλκό). Από την εκμετάλλευση του θεσσαλικού κάμπου οι Μινύες μετετράπησαν σε μία ισχυρή οικονομική και πολιτική δύναμη για την περιοχή, σε σημείο μάλιστα που να έχουνε επιβάλει φόρο υποτέλειας σε πόλεις των χωρικών τους ορίων.

Μια τέτοια πόλη ήτανε και η Θήβα, όπου σύμφωνα με τον μύθο ο Θηβαίος Ηρακλής επιστρέφοντας από το κυνήγι,συνάντησε τους φοροεισπράκτορες του βασιλιά του Ορχομενού Εργίνου, που πήγαιναν στην Θήβα για τον φόρο υποτέλειας. Ύστερα από σκληρή μάχη ο Ηρακλής κατόρθωσε να απαλλάξει την πόλη των Θηβών από τον δυνάστη.

Αναφερόμενος στην οικονομική ισχύ του Ορχομενού ο Όμηρος γράφει «δέκα και είκοσι φορές πιο πολλά κι αν μου δώσει, από όσα τώρα έχει αυτός και εάν από αλλού ζητούσε, τα πλούτη του Ορχομενού και της Αιγύπτιας Θήβας, όπου όλοι μέσα στα σπίτια τους θησαυρούς πολλούς έχουνε».

Το ‘Αγνωστο Παρελθόν του Χρυσόμαλλου Δέρατος.

Η πόλη του Ορχομενού συνδέεται μυθολογικά με την Θήβα και μέσω του μύθου του Αθάμαντα με την Ινώ. Ο Αθάμας ήτανε βασιλιάς του Ορχομενού που είχε παντρευτεί την θεά Νεφέλη και η οποία του είχε χαρίσει δύο παιδιά, τον Φρίξο και την Έλλη. Κάποια στιγμή όμως γνώρισε την Θηβαία Ινώ και έτσι παράτησε τη Νεφέλη, η οποία πήγε στον Όλυμπο και παραπονέθηκε στην Ήρα, που της υποσχέθηκε ότι θα τιμωρήσει για αυτό τον Αθάμα.

Από το γάμο του με την Ινώ, ο Αθάμας απόκτησε δύο γιους τον Μελικέρτη και τον Λέαρχο (εκ του άρχω και του Λεώς=λαός). Η Ινώ όμως επιθυμώντας να βγάλει από τη μέση τα προγόνια της, καβούρδισε στην φωτιά τους σπόρους, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει σοδειά την επόμενη περίοδο, αλλά και να απειληθεί η περιοχή από λοιμό. Τότε ο Αθάμας αποφάσισε να στείλει αντιπροσωπεία στους Δελφούς για να μάθει το τι πρέπει να κάνει. Μόνο που ο φερόμενος εκ Δελφών χρησμός ήταν χαλκευμένος, αφού η Ινώ είχε δωροδοκήσει τους πρέσβεις να μεταφέρουνε στον Αθάμαντα την δική της βούληση. Έτσι ο Αθάμας πληροφορήθηκε πως ο Απόλλωνας επιθυμεί να θυσιαστεί ο Φρίξος στον βωμό του Δία (μάλλον πρόκειται για το βωμό του Λαφυστίου Διός), για να πάψει να υφίσταται το κακό.

Αν και στην αρχή ο Αθάμας είχε κάποιους ενδοιασμούς, εν τούτοις η πίεση που δέχτηκε από τους απελπισμένους αγρότες τον οδήγησε να στείλει για θυσία τον Φρίξο. Μία θυσία που δεν πραγματοποιήθηκε αφού η μητέρα του η Νεφέλη έστειλε ένα χρυσό κριάρι που της είχε δώσει ο Ερμής και αφού ανέβηκαν στην ράχη του τα δύο παιδιά της διέφυγαν στην περιοχή της Κολχίδος, όπου ο Φρίξος θυσίασε τον κριό στον Φύξιο Δία. Μετά χάρισε τον δέρμα του στον Κορινθιακής καταγωγής βασιλιά της Αιήτη, που είτε το φύλαξε μέσα στα ανάκτορά του, είτε το κρέμασε επάνω σε μία βελανιδιά μέσα στο άλσος του ’ρεως, αφήνοντας και έναν ακοίμητο δράκοντα να το φυλάει. Αυτή η χρυσή προβιά ήτανε ο λόγος που έγινε η Αργοναυτική εκστρατεία, της οποίας επικεφαλής ήτανε ο γιος του Αίσονα, ο Ιάσων.

Η Επιβολή της Λατρείας του Διόνυσου και η υποχώρηση της Νεφέλης.

Με το παντρευτεί ο Αθάμας την Ινώ υπονοείται είτε κάποια μορφή συμμαχίας των Μινύων του Ορχομενού με τους Θηβαίους, είτε υποδούλωση των Θηβαίων στους Μινύες. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι η έλευση της λατρείας του Διονύσου στον Ορχομενό.

Η Ινώ, σύμφωνα με την μυθολογία, ανέλαβε να μεγαλώσει τον Διόνυσο, επειδή η αδελφή της Σεμέλη ήθελε να δει τον Δία σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, με φυσικό επακόλουθο να καεί τόσο αυτή όσο και το θηβαϊκό ανάκτορο. Τότε ο Ζευς πήρε τον ακόμη έμβρυο Διόνυσο και τον τοποθέτησε στον μηρό του και όταν ήλθε η χρονική στιγμή και γεννήθηκε από τον μηρό ο Διόνυσος, τον έδωσε στην Ινώ να τον αναθρέψει. Από την άλλη η Νεφέλη, όπως όλα δείχνουν, ήτανε θεά της γονιμότητας των Ορχομενίων και το όνομά της σχετίζεται με τα σύννεφα που φέρνουνε την βροχή.

Στα προϊστορικά χρόνια η βασιλική οικογένεια ήτανε και ιερατική. Έτσι ο βασιλιάς μιας πόλης ήτανε συνάμα και ιερέας του θεού της πόλης. Όταν λοιπόν θα απεβίωνε ο Αθάμας τον θρόνο θα λάμβανε ο Φρίξος και έτσι θα συνεχιζότανε η λατρείας της Νεφέλης.
Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί η λατρεία αυτή ήτανε να εκλείψει ο βασιλιάς-ιερέας της Νεφέλης, τον οποίο κρυπτογραφεί ο Φρίξος. Έτσι κάποια στιγμή, μάλλον ηθελημένα, παρουσιάστηκε ανομβρία και αφορία στην περιοχή, γεγονός που κλόνισε την λατρεία της Νεφέλης και βρήκε την ευκαιρία ένας νέος θεός της γονιμότητας ο Διόνυσος, να επιβληθεί στον Ορχομενό.

Για να παρουσιαστεί ηθελημένα αφορία στην περιοχή θα πρέπει οι πιστοί του Διονύσου να είχαν πρόσβαση στις αποθήκες που φυλάσσονταν οι σπόροι, δηλαδή να υπήρχαν οπαδοί του Διονύσου σε θέσεις κλειδιά μέσα στα ανάκτορα. Πολύ πιθανόν ο Λέαρχος και ο Μελικέρτης να κρυπτογραφούνε αυτές τις κατηγορίες ατόμων.

Ετυμολογικά ο Λέαρχος σχετίζεται με τον λαό που κυριαρχεί, ενώ ο Μελικέρτης είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έκαναν χοές με μέλι, άρα ο Μελικέρτης κρυπτογραφεί κάποια ιερατική τάξη.

                         Τέλεση οργιαστικής λατρείας του Διονύσου.

Οι Συμβολισμοί πίσω από το Μύθο του Χρυσόμαλλου Δέρατος.

Το χρυσό κριάρι είναι ο τρόπος διαφυγής του ιερατείου της Νεφέλης και το πιο πιθανό είναι να σχετίζεται με πλοία, με τα οποία πήραν μαζί τους και πλούτο αλλά και τεχνοτροπία, τεχνολογία.

Ίσως έτσι εξηγείται το φαινόμενο ο Μινυακός πολιτισμός να έχει την ικανότητα να κάνει αποστραγγιστικά έργα και γενικά να διακρίνουμε στοιχεία ενός ανώτερου τεχνολογικά λαού κάτι που δεν είχε συνέχεια στο Ελληνικό χώρο. Δηλαδή στις μετέπειτα περιόδους υπάρχει στην Ελλάδα τεχνολογία κατώτερης ποιότητας από πριν.

Το κριάρι το προμήθευσε στην Νεφέλη ο Ερμής. Ο Παυσανίας στα κορινθιακά του αφήνει υπονοούμενα για την σχέση του κριού και του Ερμού με τα Ελευσίνια Μυστήρια «δεν αναφέρω τίποτα, αν και γνωρίζω, σχετικά με όσα λέγονται πως γίνονται στα μυστήρια της Δήμητρας, για το κριάρι και τον Ερμή».

Ο Ερμής στα Ελευσίνια μυστήρια λατρευότανε ως χθόνιος θεός, ενώ η Δήμητρα είναι θεά της γονιμότητας και ταυτίζεται με την Ίσιδα, δηλαδή την Ιώ. Μάλιστα ο Ερμής με εντολή του Δία, αφού πρώτα σκότωσε τον ’ργο, οδήγησε την Ιώ στην Αίγυπτο και την μετονόμασε σε Ίσιδα. Επίσης ύστερα πάλι από εντολή του Διός ενημέρωσε τον Άδη(χθόνιος Ζευς) ότι πρέπει να επιστρέψει η Περσεφόνη στον επάνω κόσμο.

Φτάνοντας στην Αία, πρωτεύουσα της Κολχίδος το ιερατείο πρόσφερε τις γνώσεις του στον βασιλιά Αιήτη και ο οποίος τις φύλαξε διότι όπως αναφέρει η μυθολογική παράδοση, ο ίδιος ο Φρίξος, μετά θάνατον, του παρουσιάστηκε στον ύπνο του και τον συμβούλεψε να προσέχει το δέρας, αφού τόσο η εξουσία του όσο και η ίδια του η ζωή εξαρτιόταν από το χρονικό διάστημα που θα έμενε κρεμασμένο πάνω στην βελανιδιά.

Έτσι το χρυσόμαλλο δέρας συμβολίζει την διατήρηση της εξουσίας. Σημαντικό επίσης στοιχείο είναι πως οι Μινωίτες αποθήκευαν τα πολύτιμα μέταλλά τους (αφού πρώτα τα ρευστοποιούσαν) σε σχήμα που θύμιζε προβιά βοδιού, προβάτου ή κριού. Εύλογα επομένως μπορούμε να συμπεράνουμε πως όποιος έχει στην κατοχή του τα κοιτάσματα των πολύτιμων μετάλλων αλλά και τον τρόπο επεξεργασίας του έχει την οικονομική και πολιτική εξουσία.

Ο Αιήτης για να μπορέσει να διατηρήσει την εξουσία του εναπόθεσε την φύλαξη του δέρατος σε έναν άγρυπνο δράκο. Η φιλολογική ομάδα του κυρίου Ι.Θ. Κακριδή στο πολύτομο έργο του Ελληνική Μυθολογία αναφέρει πως ο δράκοντας ήτανε μεγάλος όσο και μία πενηντάκοπη ναυς. Γίνεται αντιληπτό πως η φιλολογική ομάδα του κυρίου Κακριδή δεν κάνει αυθαίρετα αυτήν την παρομοίωση αλλά έχει βασιστεί σε κάποια αρχαία πηγή.

Ορμώμενοι από αυτό συμπεραίνουμε πως ο δράκοντας είναι το ναυτικό του Αιήτη, που είναι πάντοτε έτοιμο να υπερασπιστεί την ευημερία του τόπου του. Με τη βοήθεια της Αφροδίτης η Μήδεια, η κόρη του Αιήτη, ερωτεύεται τον Ιάσονα και αποκοιμίζει τον δράκοντα και έτσι κατορθώνει να αρπάξει το χρυσόμαλλο δέρας.

Το Ταξίδι των Αργοναυτών στην Αμερική;

Δελεαστικό στοιχείο του μύθου είναι ο εντοπισμός της Κολχίδος. Η πιο διαδεδομένη αντίληψη τοποθετεί την Κολχίδα στον Εύξεινο πόντο και πιο συγκεκριμένα θεωρούν πως εκτεινότανε από την Διοσκουρίαδα μέχρι την Τραπεζούντα και σχετίζουνε το χρυσόμαλλο δέρας με τον τρόπο σύλλεξης του χρυσού. Και αυτό διότι στην περιοχή της Σκυθίας (Ν. Ρωσία) ρίχνανε προβιές ζώων στα ποτάμια πάνω στις οποίες κόλλαγε ο ενυπάρχων στον εκάστοτε ποταμό χρυσός.

Ύστερα είτε έκαιγαν τα δέρματα και έπαιρναν το πολύτιμο μέταλλο, είτε τα άπλωναν πάνω σε κλαδιά για να στεγνώσουν και εν συνεχεία προχωρούσαν στην συλλογή του μετάλλου.

Όμως ο Απολλώνιος ο Ρόδιος αναφέρει στα Αργοναυτικά του πως καθώς η Αργώ έπλεε προς Νότο, η Μεγάλη Άρκτος κολυμπούσε στον ωκεανό και σταδιακά κατά την πλεύση τους αυτή χάθηκε από τον ουράνιο ορίζοντα.

Το φαινόμενο αυτό δεν συμβαίνει όμως στην μαύρη θάλασσα μιας και βρίσκεται σε 44ο βόρειο πλάτος και η Μεγάλη Άρκτος είναι πάντοτε φανερή. Αλλά και η διαδρομή της επιστροφής των Αργοναυτών από τον Εύξεινο πόντο είναι πρακτικά αδύνατη, αφού τα αρχαία κείμενα τους θέλουν να πλέουν τον Ίστρο (Δούναβης), τον Σαύο και να φτάνουνε στην Αδριατική, με την διαφορά όμως πως ο Σαύος δεν εκβάλλει εκεί.

Η κυρία Ε. Μερτζ στο βιβλίο της «Οίνωψ Πόντος» αναφέρει πως οι Αργοναύτες εξήλθαν του στενού του Γιβραλτάρ, ακολούθησαν το ρεύμα του Γκολφ Στρημ, εισήλθαν στον Αμαζόνιο, που τον ταυτίζει με τον ποταμό Θερμόδωντα του αρχαίου κειμένου, και έφτασαν μέχρι το υψίπεδο των Άνδεων.

Η περίπτωση τα ερείπια της Κολχίδος να βρίσκονται στην Αμερική δεν είναι αβάσιμη και αυτό διότι κατά την παλαιότερη εκδοχή του Αργοναυτικού μύθου, η πρωτεύουσά της Αία βρισκότανε στη Δύση, όπως και η χώρα των Εσπερίδων που πλέον αρκετές αρχαιολογικές ενδείξεις την ταυτίζουν με την Αμερική.

Ήδη σε ανασκαφές στην ήπειρο αυτήν έχουνε βρεθεί αρκετά αγάλματα που απεικονίζουνε κύκλωπες, κέρβερους και μέδουσες, ενώ στην γλώσσα των γηγενών λαών υπάρχουν μυκηναϊκές λέξεις (πχ, οι θεοί τους ονομάζονται ίδολος από την ελληνική λέξη είδωλα, τεοανάκο εκ των ελληνικών θεός και άναξ). Μάλιστα όταν ο Αλεξάντερ φον Χούμπολντ μελέτησε τα κείμενα των Ατζέκων αναφώνησε «μα αυτά είναι καθαρά ελληνικά».

Στο Τεοτιουακάν του Μεξικού το έχουνε βρεθεί αποστραγγιστικά έργα γεγονός που έκανε τους κυρίους Δωρικό και Χατζηγιαννάκη να την ταυτίσουνε με την Αία. Στο Τεοτιουακάν φαίνεται όμως να αναφέρεται και ο Πλούταρχος στο περί του εμφαινομένου πρόσωπου τω κύκλω της σελήνης.

Αφού αρχικά μιλάει για μία μεγάλη ήπειρο που περιτριγυρίζεται από την μεγάλη θάλασσα και το πέλαγος διαβαίνετε αργά επειδή το πέλαγος είναι λασπουδερό λόγω των ρευμάτων, λέει «από τα ηπειρωτικά μέρη, τα προς τη θάλασσα κατοικούν οι Έλληνες, γύρω από τον κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα λίμνη, που το στόμιο του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας θάλασσας».

Αν κάποιος επιχειρήσει σε ένα χάρτη να χαράξει στην περιοχή της Κασπίας, μια ευθεία παράλληλη προς τον Ισημερινό θα διαπιστώσει πως αυτή διέρχεται από τον κόλπο του Μεξικού.

Το Τεοτιουακάν του Μεξικού και οι Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης.

Το τεοτιουακάν υπήρξε σημαντικός λατρευτικός χώρος. Δεσπόζουνε η πυραμίδα του ήλιου, όπου πρόκειται για εφτά πυραμίδες η μία μέσα στην άλλη, η πυραμίδα της σελήνης και η πυραμίδα του κετζαλκοάτλ. Αυτές η τρεις πυραδες ισαπέχουν μεταξύ τους.

Η περιοχή δεν συνδέεται με τους Έλληνες μόνο λόγω των αποστραγγιστικών έργων αλλά και επειδή η πόλη αυτή διέπεται από τις αρχές τις ιερής γεωγραφίας χαρακτηριστικό των αρχαίων ελληνικών πόλεων, αφού κατά τους αρχαίους Έλληνες η γεωμετρική ισότητα ήτανε σημαντική τόσο για τους θεούς όσο και για τους ανθρώπους.

             Οι Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης και η οδός των νεκρών.

Πιο συγκεκριμένα η βασική οδός των νεκρών που συνδέει την πυραμίδα του ήλιου και της σελήνης διατρέχει τη περιοχή από 15,5ο βορειοανατολικά προς 15,5ο νοτιοδυτικά, ενώ η πυραμίδα του ήλιου είναι προσανατολισμένη σε ένα σημείο 15,5ο βορειοδυτικά.

Μάλιστα στο σημείο αυτό δύει ο ήλιος στις 13 Αυγούστου, γεγονός που κάνει κάποιους να αναρωτιούνται τι το σημαντικό είχε αυτή η ημερομηνία. Ή μήπως σχετίζεται με την επόμενη μέρα, δηλαδή την 14η Αυγούστου, όπου συμπτωματικά στον Ελλαδικό χώρο τελούνταν τα παναθήναια; Πάντως υπάρχουνε ενδείξεις για λατρεία της Αθηνάς στην Αμερικάνικη ήπειρο, μιας και έχει βρεθεί εκεί το όνομά της ( τεούκαρα, εκ των θεός και κόρη ή κάρα= κεφάλη).

Η πυραμίδα του ηλίου προμελετημένα έχει οικοδομηθεί πάνω από μία σπηλιά, η οποία αρχικά ήτανε φυσική ενώ όταν χρησιμοποιήθηκε για λατρευτικούς λόγους έτυχε και ανθρώπινης επεξεργασίας. Μία έστω και ριψοκινδυνευμένη γνώμη είναι η σπηλιά αυτή να είχε πολύτιμα μέταλλα, τα οποία κάλυπτε η πυραμίδα και μόνο κάποιοι να γνώριζαν την ύπαρξή της.

’λλωστε η παλαιότερη παράδοση θέλει το χρυσόμαλλο δέρας να το φυλάει ο Αιήτης στο ανάκτορό του. Επίσης δεν πρέπει να λησμονούμε πως η Αία ήτανε ο τόπος όπου ο θεός ήλιος έπαιρνε το άρμα του και έφερνε την αυγή.

Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε πως εκεί ήτανε τα ανάκτορα του θεού ήλιου, οπότε η Αία θα πρέπει να ήτανε ένα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, κάτι που ταιριάζει στην περίπτωση του Τεοτιουακάν. Η ύπαρξη αυτής της σπηλιάς ήτανε γνωστή και στον Πλούταρχο, αφού μας πληροφορεί πως μέσα σε αυτή ήτανε φυλακισμένος από τον Δία ο Κρόνος και πως εμπεριέχει πέτρες χρυσοειδές (περιέχεσθαι πέτρας χρυσοειδούς).

                                Ο προσανατολισμός κατά 15,5ο.

Ένα ακόμη στοιχείο που συνηγορεί στην άποψη πως η Κολχίδα βρισκότανε στην Αμερική είναι η φυλή των Κολχικούρους που υποτάχτηκε στους Ισπανούς το 1535. Από τότε χάνονται τα ίχνη τους. Η Μέρτζ πιστεύει πως η λέξη Κολχικούρους είναι παραφθορά της λέξης Κολχίς.

Όσον αφορά τον μετέπειτα προσδιορισμό της Αίας στην Ανατολή πιστεύεται πως έγινε από κάποιον Μιλήσιο ποιητή. Φαίνεται όμως πως στα μεταγενέστερα χρόνια είχε ξεχαστεί ο πραγματικός τόπος της Κολχίδος ενώ υπήρχαν εξακριβωμένα δύο Κολχίδες, μία στον Εύξεινο πόντο, που ακόμα και σήμερα ονομάζεται Kolkheti στην μητρική γλώσσα των Λαζών και μία άλλη στην ακτή του Μαλαμπάρ στον Ινδικό ωκεανό, όπως καταμαρτυρεί ο Πτολεμαίος ο Ηφαιστίωνας.

.metafysiko.gr
"ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ"

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΕΛΓΙΝΕΙΑ

πηγή: http://visaltis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_19.html?spref=fb

ΕΛΓΙΝΕΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΣΤΥΓΝΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ

3:51 μ.μ. | Αναρτήθηκε από .

Η καταστροφική λεηλασία του μνημείου άρχισε το 1801. 

Ο δισδάρης της Ακρόπολης βλέποντας τους λίθους του ναού να κατακρημνίζονται από το 300μελές συνεργείο του Έλγιν και τα θρυμματισμένα κομμάτια μιας μετόπης να διασκορπίζονται, επιχείρησε να ματαιώσει την προσπάθεια των Άγγλων.

Ήταν ανελέητη όμως η ισχύς της προστάτιδος Μεγάλης Δυνάμεως.

Κιβώτια άρχισαν να συσκευάζονται και να μεταφέρονται φορτωμένα με τους θεούς των Ελλήνων.

Ο Παρθενώνας, το Ερεχθείο, ο Ναός της Απτέρου Νίκης, τα Προπύλαια, όλα λεηλατούνταν.

Τα πρώτα κιβώτια με τα γλυπτά φορτώθηκαν στο ιδιωτικό πλοιάριο του Έλγιν “Μέντωρ”, στον Πειραιά, τον Ιανουάριο του 1802.

Το πλοίο λίγες μέρες αργότερα ναυάγησε έξω από τα Κύθηρα, παραμένοντας στον βυθό του Αιγαίου περίπου έναν μήνα.

Στον Βρετανό πρόξενο στα Κύθηρα ο Έλγιν θα γράψει: “Τα κιβώτια περιέχουν πέτρες χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη αξία, αλλά είναι για μένα πολύ σημαντικό νατις περισώσω”.

Οι θεοί των Ελλήνων ταξίδεψαν οριστικά τον Φεβρουάριο του 1803 με το πλοίο Braakel για τη σκοτεινή Γηραιά Αλβιώνα.

Το 1807 τα μάρμαρα του Παρθενώνα εκτέθηκαν για το κοινό στο σπίτι του λόρδου στο

Park Lane.

Η έκθεση έκλεισε μετά από δύο χρόνια και παρέμεινε προσιτή μόνο σε προνομιούχους επισκέπτες.

Οικονομικές δυσπραγίες οδήγησαν τον Έλγιν σε σκέψεις για την οικονομική εκμετάλλευση της συλλογής, με τη μετατροπή του σπιτιού του στο Park Lane σε ιδιωτικό μουσείο και στην καθιέρωση εισιτηρίου για το κοινό.

Άλλη σκέψη του ήταν να την κληροδοτήσει στο βρετανικό κράτος.

Στις αρχές του 1810 το Βρετανικό Μουσείο προσέγγισε τον Έλγιν προκειμένου να εξασφαλίσει τη συλλογή.

Τον Ιούνιο του 1816, ύστερα από μια μακροχρόνια συζήτηση με εκτεταμένες και έντονες διαφωνίες, η Βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων ψήφισε ένα διάταγμα: “ ο ανωτέρω αναφερόμενος λόρδος συμφώνησε να πουλήσει τα γλυπτά αυτά δια το ποσόν των τριάντα χιλιάδων λιρών, υπό τον όρο ότι όλη η παραπάνω αναφερόμενη συλλογή θα παραμείνει αδιαχώριστη στο Βρετανικό Μουσείο και ανοικτή για επιθεώρηση και θα φέρει την ονομασία “Ελγίνεια Μάρμαρα” και ο ανωτέρω αναφερόμενος λόρδος και κάθε πρόσωπο που θα αποκτά τον τίτλο του λόρδου του Έλγιν θα πρέπει να προστίθεται στους επίτροπους του Βρετανικού Μουσείου”.

Κατά την σύνοδο της Βουλής των Κοινοτήτων στις 7 Ιουνίου 1816 ο βουλευτής Hugh Hammerslay κάνει την πρώτη καταγεγραμμένη πρόταση για την επιστροφή των μαρμάρων.

Πρότεινε μάλιστα να φυλαχθούν προσεκτικά στο Βρετανικό Μουσείο “μέχρι να ζητηθούν από τους τωρινούς ή τους οποιουσδήποτε κυρίους της πόλης των Αθηνών”.

Τα μάρμαρα απετέλεσαν πάλι αντικείμενο διαμάχης σε μια ανταλλαγή απόψεων, οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες το 1890-`91 στο περιοδικό του Λονδίνου Nineteenth Century.

Στη συζήτηση έλαβε μέρος και ο Κωνσταντίνος Καβάφης, γράφοντας ότι “η τιμιότης είναι η καλλιτέρα πολιτική και τιμιότης εις την περίπτωση των Ελγινείων Μαρμάρων σημαίνει απόδοσις”.

Το θέμα επανήλθε το 1924, όταν ο Harold Nicolson, της Υπηρεσίας Μέσης Ανατολής του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, πρότεινε στην επέτειο της εκατονταετηρίδας από τον θάνατο του Byron στο Μεσολόγγι (19 Απριλίου 1824) να επιστραφεί η μία Καρυάτιδα του Ερεχθείου, την οποία είχε μεταφέρει ο Έλγιν στην Αγγλία.

Τη δεκαετία του 1960 ο Colin Mclnnes με την εκτενή αρθρογραφία του επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα.

Πρότεινε μάλιστα να γίνει η αρχή με την επιστροφή της Καρυάτιδας και του κίονα από το Ερεχθείο.

Το 1938, κατά τη διάρκεια του καθαρισμού τους, τα μάρμαρα υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές, μετά την λείανσή τους με μεταλλικές βούρτσες!

Η επανόρθωση μάλιστα της ζημιάς επιτεύχθηκε με τη χρήση ενός είδους κεριού αναμεμιγμένου με τέιον, για να δοθεί στα μάρμαρα απόχρωση “λευκού ιριδισμού” όμοια με την αρχική τους την οποία έχει κάθε σπασμένη επιφάνεια λευκού μαρμάρου.

Τμήματα μάλιστα των γλυπτών ίσως να σμιλεύτηκαν εκ νέου.

Οι λεπτομέρειες του δεύτερου αυτού βανδαλισμού βρίσκονται ακόμα επτασφράγιστες στα βρετανικά απόρρητα μυστικά έγγραφα και στα ημερολόγια συντήρησης του Βρετανικού Μουσείου, επιτείνοντας, 60 χρόνια αργότερα, την ένοχη σιωπή και την αμηχανία των “υπευθύνων” φορέων του Βρετανικού Μουσείου και του Κοινοβουλίου.

Πηγή: (Απόσπασμα από "Λεηλασίες αρχαιοτήτων")- ARKOLEON

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Θαλάσσιες χελώνες

πηγή : http://www.zoosos.gr/article/2200/thalassies-helones-ena-semadiko-kommati-tes-phusikes-kleronomias-tes-messenias

Θαλάσσιες χελώνες: Ένα σημαντικό κομμάτι της φυσικής κληρονομιάς της Μεσσηνίας

 0  3 Χιλιάδες χρόνια τώρα, οι θαλάσσιες χελώνες βγαίνουν από τη θάλασσα και αναπαράγονται σε μικρές και μεγάλες αμμουδιές της Νότιας Πελοποννήσου. Μετά από σχεδόν δύο μήνες στη θερμή αγκαλιά της άμμου, τα αυγά της θαλάσσιας χελώνας Caretta - caretta εκκολάπτονται και τα μικρά χελωνάκια τρέχουν προς τη θάλασσα.

Χρειάζεται να περάσουν περίπου δυο δεκαετίες, ώστε οι ελάχιστες χελώνες που θα επιβιώσουν, να επιστρέψουν στην παραλία, που γεννήθηκαν, για να γεννήσουν.

Οι θαλάσσιες χελώνες κάθε καλοκαίρι γεννούν τα αυγά τους σε πολλές από τις αμμουδιές της Μεσσηνίας.

Πιο γνωστή είναι η περίπου 10 χιλιομέτρων παραλία μεταξύ των ποταμών Αρκαδικός και Νέδα (βορείως της πόλης της Κυπαρισσίας) η οποία χαρακτηρίζεται ως η δεύτερη σημαντικότερη περιοχή ωοτοκίας της στη Μεσόγειο, με μέσο όρο περίπου 600 φωλιές ετησίως!

Αλλά και σε άλλες μεσσηνιακές παραλίες, όπως στη δυτική παραλία του Μεσσηνιακού Κόλπου, κοντά στην Κορώνη, στη Φοινικούντα, στη Μεθώνη, στη Βοϊδοκοιλιά, στο Πετροχώρι, στο Ρωμανό, στο Λαγκούβαρδο, οι θαλάσσιες χελώνες δημιουργούν τις φωλιές τους.

Δεδομένου ότι κάθε πληθυσμός είναι γενετικά απομονωμένος και ξεχωριστός, οι μικροί πληθυσμοί, που χρησιμοποιούν αυτές τις παραλίες, είναι πιο ευάλωτοι στις πιέσεις, τις οποίες δέχονται είτε άμεσα (κίνδυνοι για τις ενήλικες, τα αυγά και τους νεοσσούς), είτε έμμεσα με την υποβάθμιση του θαλάσσιου χώρου και των παραλιών ωοτοκίας.

Ο Σύλλογος Προστασίας Θαλάσσιας Χελώνας ΑΡΧΕΛΩΝ, εκτός από το ιστορικό πρόγραμμα εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, στον Κυπαρισσιακό Κόλπο, εκπονεί και μικρότερα προγράμματα για τη μελέτη και προστασία της αναπαραγωγής της θαλάσσιας χελώνας.

Αυτό γίνεται στις αμμουδιές της Κορώνης (περίπου 75 φωλιές σε παραλίες μήκους περίπου 4 χλμ.) καθώς και του Ρωμανού - Πετροχωρίου (περίπου 25 φωλιές σε παραλίες μήκους περίπου 3,5 χλμ.) με τη συνεργασία ευαισθητοποιημένων τοπικών φορέων και ατόμων.

Ειδικότερα στην παραλία Ρωμανού, η προσπάθεια αυτή υποστηρίζεται ενεργά από την Costa Navarino.

Οι πρώτες φωλιές για φέτος έχουν ήδη εντοπιστεί, σημανθεί και προστατεύονται ώστε, δύο μήνες μετά, τα μικρά χελωνάκια να φτάσουν με ασφάλεια στη θάλασσα ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι για την επιβίωσή τους.

Η θαλάσσια χελώνα, σύμβολο της ζωής που απειλείται με εξαφάνιση σε όλον τον κόσμο, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της μεσσηνιακής φυσικής κληρονομιάς στο πέρασμα των αιώνων.

Σχεδόν το 1/6 της έκτασης της Μεσσηνίας και οι περισσότερες από τις παραλίες ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας, έχουν ενταχθεί στο ευρωπαϊκό Δίκτυο περιοχών υπό προστασία NATURA 2000 που δημιουργήθηκε με σκοπό τη διατήρηση και βιώσιμη ανάπτυξή τους.

Η ‘χρυσή στοά του Αλέξανδρου’

πηγή :  http://visaltis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7320.html?spref=fb

Παρασκευή, 13 Ιουλίου 2012

Η ‘χρυσή στοά του Αλέξανδρου’

(Αρχαίοι Θρύλοι του Κιλκίς)

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Μεταλλωρύχοι σε ώρα εργασίας, αναπαράσταση
από αρχαίο αμφορέα

Υπάρχει ένας θρύλος. Ένας μύθος. Λένε πως η ιστορία μεταδόθηκε από πάππου προς πάππου. Από την αρχαία εποχή στο Μεσαίωνα. Από τους εντόπιους στους κατακτητές. Κι από αυτούς στους άλλους κατακτητές, στους περαστικούς που διανυκτέρευσαν μια νύκτα στα Κρούσια, στους πρόσφυγες. Μια ισχυρή παράδοση.

Η ιστορία της «Χρυσής στοάς του Αλεξάνδρου», έτσι την ονομάζουν.

Πρόκειται για έναν σκαμμένο χώρο σε αδιευκρίνιστο μέρος κοντά στις αρχαίες Φύσκες. Όταν ενσωματώθηκε η Κρηστωνία στο μακεδονικό κράτος και διαπίστωσε με τα ίδια του τα μάτια ο βασιλιάς τον ορυκτό πλούτο τα έχασε. Έδωσε τότε εντολή η μεγάλη ποσότητα του χρυσού να μην βγει από το βουνό. Να κρατηθεί σε μια στοά, σε ένα δώμα στα έγκατα των Κρουσίων.

Εκεί συγκεντρώθηκε από άλλες στοές ο χρυσός ακατέργαστος. Είχε δοθεί, λένε, εντολή από το βασιλιά (μάλλον θα εννοούν τον Αλέξανδρο τον Α΄) όποιος μιλήσει για αυτό να θανατώνεται αυτοστιγμής. Μόνον αυτός θα έδινε την εντολή για την έξοδό του χρυσού από τη μυστική στοά. Ήταν η κρυφή δύναμη του Μακεδόνα βασιλιά. Γνώριζαν γι’ αυτό ένας ή δύο έμπιστοί του και φυσικά ορισμένοι ορκισμένοι στο όνομά του, μεταλλωρύχοι. Ώσπου έγινε το απροσδόκητο. Μεγάλος σεισμός. Ταρακουνήθηκε όλη η οροσειρά των Κρουσίων και δεκάδες στοές, εκατοντάδες μέτρα μέσα στο βουνό κατέρρευσαν. Σε μια από αυτές βρισκόταν κρυμμένος  ο πλούτος του βασιλιά. O Ηρόδοτος εκείνη την εποχή έγραψε για τον ποταμό Ηδωνό ( τον μετέπειτα ονομάζόμενο Εχείδωρο) που πήγαζε από τα υψώματα των Κρουσίων και κατέβαζε ψήγματα χρυσού:  « Ἠδωνός καλούμενος · ό έχων (φησί) δώρα χρυσού γαρ καταφέρων ψήγματα, οί εγχώριοι άρύονται, δέρματα αιγών κείραντες και καθιέντες είς τό ύδωρ" Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια. Ήταν αδύνατο να εντοπίσουν οι μεταλλωρύχοι τη ‘χρυσή στοά’.

Έσκαβαν και προχωρούσαν, συναντούσαν καταποντισμένες στοές, τις άνοιγαν. Τίποτε. Ένας πραγματικός λαβύρινθος με λίγο οξυγόνο, θάνατο και απόλυτο σκοτάδι. Ξανάγινε κι άλλος σεισμός, ίσως μετασεισμός. Οι στοές κατέρρευσαν πλήρως. Η στοά που οδηγούσε στο χρυσό δώμα χάθηκε. Οι μεταλλωρύχοι καταπλακώθηκαν από τα χώματα. Ο βασιλιάς πέθανε. Δεν έμαθε ποτέ για την τύχη του χρυσού του.

Ο Γιώργος Εχέδωρος στη διάρκεια ερασιτεχνικής έρευνας του,σε μια από τις στοές της οροσειράς των Κρουσίων

Οι μεταλλωρύχοι που έζησαν, πριν πεθάνουν μύησαν τα παιδιά τους στο μεγάλο μυστικό.

Έβαζαν εκατοντάδες δούλους να δουλεύουν μερόνυχτα μέσα στο βουνό για να εντοπίσουν τη μία στοά, τη μοναδική. Η φαντασία οργίαζε. Η χρυσή στοά, λένε, δεν είχε τοιχώματα από βράχο ή χώμα, ήταν όλη ντυμένη με χρυσό. Το μυστικό με τα χρόνια διέρρευσε, από ιστορία, έγινε μύθος, εξελίχθηκε σε παραμύθι και πήρε άλλη τροπή. Λέγεται πως δεκάδες οικογένειες έμειναν ορφανές, καθώς μέσα στις πολυδαίδαλες στοές χάθηκαν μεταλλωρύχοι αναζητώντας το χρυσό δώμα.

Η «Χρυσή Στοά», έγινε γνωστή στις ορφανευμένες οικογένειες ως «Κατάρα του Αλέξανδρου». Μια ονομασία που απέτρεπε σε μελλοντικούς μεταλλωρύχους να ψάξουν για τον περίφημο πολύτιμο μέταλλο του αρχαίου βασιλιά. Κατόπιν ο λαός το έκανε ένα ωραίο παραμύθι. Όπως όλα τα παραμύθια είχε και αυτό το ηθικό δίδαγμα του: η απληστία πολλές φορές πληρώνεται με τη ίδια τη ζωή. Αυτή είναι η ιστορία της χρυσής στοάς. Κι αν αρκετοί αναγνώστες (που κυρίως είναι αναγνώστες εκτός Κιλκίς) με μέμφονται ότι απέκρυψα στις τρεις εκδόσεις του έργου μου, την ιστορία αυτή, ομολογώ πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, πρόκειται για έναν θρύλο, ένα μύθο, ίσως παραμύθι, αφού δεν είναι αποδεδειγμένο ιστορικά. Ο χρυσός πέρα από το μύθο

 

Προσωπίδα από φύλλο χρυσού. Το πολύτιμο μέταλλο προέρχεται από την κοίτη του Εχείδωρου ποταμού. Ανακαλύφθηκε στην περιοχή της αρχαίας Σίνδου- εκβολές του ποταμού.

Είχαμε σημειώσει σε προηγούμενο δημοσίευμά μας πως όταν κατέλαβαν οι Μακεδόνες την περιοχή της Κρηστωνίας δεν βιαιοπράγησαν κατά των Κρηστωναίων ούτε τους έδιωξαν από τον τόπο τους, όπως έκαναν σε άλλους λαούς της περιοχής. Αυτό αναφέρεται από τον Θουκυδίδη, δίχως να δώσει ο ιστορικός κάποια εξήγηση. Η κατάληψη της περιοχής, ανατολικά του Αξιού, από του Μακεδόνες αποτελούσε ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την εξάπλωσή τους. Είχαν τη δυνατότητα, τώρα, να αντλήσουν μεγάλη ισχύ που τους παρείχε αφειδώς η κρηστωνική γη. Εκμεταλλεύτηκαν τα ορυχεία αργύρου και χρυσού. Τα πολύτιμα μέταλλα έδωσαν μια τεράστια ώθηση για την επεκτατική τους πορεία. Ήταν η πρώτη πηγή πλούτου και ισχύος πριν φθάσουν στον χρυσό του Παγγαίου. Πιστεύουμε πως ο λόγος που δεν βιαιοπράγησαν και δεν έδιωξαν τους Κρηστωναίους από τη γη τους ήταν σαφώς η πολύτιμος μεταλλοφόρος περιοχή που ζούσαν.

Μπορεί ποτέ κανείς να διώξει ή να σκοτώσει έμπειρους μεταλλωρύχους που γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια την περιοχή αλλά και την επεξεργασία των ακατέργαστων λίθων όπου βρίσκονταν τα πολύτιμα μέταλλα; Φυσικά όχι! Όπως είναι διαπιστωμένο ο χρυσός στην περιοχής της Κρηστωνίας δεν ήτανε συγκεντρωμένος σε μια φλέβα αλλά διασκορπισμένος και προσκολλημένος σε διάφορα πετρώματα, κυρίως βέβαια στο χαλαζία. Έτσι η επεξεργασία αποτελούσε, την εποχή εκείνη, μια εντελώς ξεχωριστή διαδικασία γνωστή μόνον στους έμπειρους Κρηστωναίους. Και γι’ αυτό η συνεργασία με αυτούς από τον Αλέξανδρο τον Α΄ ήταν απαραίτητη για τη γρήγορη εξόρυξή του μετάλλου. Είναι αυτονόητο πως δεν αναφερόμαστε για τον επιφανειακό χρυσό του Γαλλικού ποταμού αλλά για αυτόν που κρυβόταν στα σπλάχνα του ορεινού όγκου των πηγών του.

Πριν από το 1000 π.Χ. η εκμετάλλευσή του

Η εκμετάλλευσή του άρχισε πριν από το 1000 π.Χ. Ήδη μας είναι γνωστό από την αρχαιολογία πως περί το 900 π.Χ. οι Ευβοείς είχαν εμπορικό κέντρο την αρχαία Σίνδο που βρισκόταν κοντά στη σημερινή Αγχίαλο (μέχρι εκεί έφθανε η θάλασσα και εκεί χυνόταν ο Γαλλικός ποταμός). Σε αυτό το πανάρχαιο εμπορικό κέντρο βρέθηκαν πάρα πολλά κατάλοιπα της εποχής αυτής, ακόμη και χρυσός από την Κρηστωνία κατεργασμένος με αξεπέραστη δεξιοτεχνία Κύρια πηγή προμήθειας χρυσού των Ευβοειτών, λοιπόν, μέχρι και τον όγδοο αιώνα προ Χριστού, ήταν η αρχαία Κρηστωνία. Κάτοικος της περιοχής που εργαζότανε το 1959, στην εξόρυξη χρυσού στα Κρούσια, (του οποίου το όνομα δεν επιθυμώ να σημειώσω) ανέφερε, στον γράφοντα, σε σχετική έρευνα που διενέργησε, πως η εταιρία εξόρυξης γνώριζε για το ‘μύθο του Αλεξάνδρου’, μάλιστα περάσανε και από ειδικό ‘σχολείο’ πως να εντοπίζουν μια αρχαία στοά στον ορεινό όγκο των Κρουσίων.

Επί πρόσθετα το έτος που αναφέρθηκε πιο πάνω, κατά τις ανασκαφές που διενεργούσαν για τον εντοπισμό αρχαίων στοών, βρήκαν, ανατολικά της περιοχής του Παλατιανού, αρχαίο νεκροταφείο. Τότε οι αρχαιότητες του Παλατιανού δεν είχαν, ακόμη, εντοπιστεί.

Όπως, μου ανέφερε ο μεταλλωρύχος και δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω, οι τάφοι ήταν περιποιημένοι και οι σκελετοί έφεραν στα πόδια τους χαλκάδες. Ήταν, δηλαδή, αιχμάλωτοι προφανώς πολέμου που έγιναν δούλοι στα μεταλλεία χρυσού. Την συγκεκριμένη αυτήν εποχή, πριν από εξήντα περίπου χρόνια, διάφοροι επίδοξοι χρυσοθήρες, κυρίως Γερμανοί και Ιταλοί, που ήρθαν στην περιοχή με τη δικαιολογία να ξαναδούν την περιοχή που είχαν πολεμήσει στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, εντοπίστηκαν από χωρικούς να σκάβουν νύχτα σε ορισμένα σημεία του βουνού που είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά... Χωρικός που γνώριζε τα γερμανικά, κατάλαβε από τις μεταξύ τους συζητήσεις, πως δεν έψαχναν για λίρες που πιθανόν να κρύφτηκαν στην περίοδο της κατοχής αλλά για κάποιο ‘μεγάλο θησαυρό του Αλεξάνδρου’.

Θα ήθελα να σημειώσω, ως κατακλείδα, πως σκοπός του δημοσιεύματος αυτού δεν είναι για να αναζωπυρώσω το ενδιαφέρον των μελλοντικών χρυσοθήρων. Προσπάθησα περιεκτικά να μεταφέρω ένα θρύλο, ένα μύθο που πολλοί μου καταλογίζουν ότι έχω αποκρύψει σκόπιμα από τα κείμενά μου... 

 Μικρές Εκδόσεις Γιῶργος Ἐχέδωρος

σημ.  Αν  δεν  ανοίγουν  οι  σύνδεσμοι  κάντε  τους μαρκάρισμα,  αντιγραφή,  επικόλληση  πάνω