Η Δύναμη των Συναισθημάτων

Η Δύναμη των Συναισθημάτων

Γεράσιμος Πολίτης 2011-12-02T21:50:00+02:00

«Όσα όντα υπάρχουν γύρω μας, άλλα τα εξουσιάζουμε και άλλα όχι. Εξουσιάζουμε τη γνώμη μας, την ψυχική μας διάθεση, την επιθυμία μας για απολαύσεις, την προσπάθεια να αποφύγουμε άσχημες καταστάσεις, δηλαδή όσο εξαρτώνται από τις προσωπικές μας ενέργειες. Δεν εξουσιάζουμε το σώμα, τα υλικά αγαθά, τη δόξα, τα αξιώματα, δηλαδή όσα δεν αποτελούν δικά μας έργα. Όσα εξουσιάζουμε είναι από τη φύση τους ελεύθερα, ανεξάρτητα, ανεμπόδιστα, εκείνα που δεν εξουσιάζουμε είναι από τη φύση τους ασθενή υποτακτικά μπορούν εύκολα...
να αποτραπούν και είναι αλλότρια από εμάς» Στωiκός φιλόσοφος Επίκτητος (50 μ.Χ.)

Συνεχίζοντας εξηγεί ότι η δυστυχία του ανθρώπου βρίσκεται στο γεγονός ότι θεωρεί δικά του όσα δεν εξουσιάζει. Αυτό που πραγματικά αξίζει λοιπόν είναι να αγωνιστεί για όσα εξουσιάζει, να τα μελετήσει και να τα βελτιώσει. Και τα συναισθήματα ανήκουν σ΄ αυτή την κατηγορία.

Τι είναι το συναίσθημα;

Ανατρέχοντας σε ένα λεξικό βρίσκουμε τον παρακάτω ορισμό: «Ψυχική κατάσταση, δυσάρεστη ή ευχάριστη, εντύπωση ζωηρή που μένει στη συνείδηση και προκαλείται από χαρά, έκπληξη, φόβο κτλ». Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μήπως τα συναισθήματα έχουν κάποια σχέση με το πνεύμα; Τα συναισθήματα είναι διαρκή, ήσυχα και βαθιά, βασίζονται στην συνείδηση γεγονός που τους επιτρέπει μία περισσότερο αυθεντική και συνεχή εξωτερική έκφραση. Η διαρκής τους φύση επιτρέπει να γυαλιστούν τα ελαττώματα και να δυναμωθούν οι αρετές.

Το συναίσθημα είναι μία μίμηση προς τα έξω, μία δύναμη που γεννιέται στο εσωτερικό του εαυτού μας και μιλάει στο περιβάλλον, μία αίσθηση που μας λέει ποιοι ήμαστε και δημιουργεί τη σχέση μας με τον κόσμο. Μας πληροφορεί για τον κόσμο γύρω μας ποιο γρήγορα από τη σκέψη, μας καθοδηγεί, θυμίζοντας μας τι αγαπάμε και τι αισθανόμαστε, μας εξατομικεύει, δίνοντας μας τη δυνατότητα να αποκτήσουμε συνείδηση του ίδιου μας του εαυτού.

Ο ρόλος των συναισθημάτων είναι να αποδεικνύουν τα γεγονότα που είναι σημαντικά για το άτομο και να θέσουν σε κίνηση τη συμπεριφορά που θα του επιτρέψει να τα χειριστεί.

Πόσα συναισθήματα υπάρχουν;

Έχουν εντοπιστεί σίγουρα τέσσερα είδη συναισθημάτων σε όλες τις κουλτούρες: θυμός, φόβος, χαρά και αποστροφή. Οι ηλεκτροεγκεφαλογραφικές μετρήσεις χωρίζουν απλώς τα συναισθήματα σε θετικά και αρνητικά. Εκτός όμως από αυτά τα τέσσερα συναισθήματα υπάρχουν και άλλα. Υπάρχουν διαβαθμίσεις των συναισθημάτων που ξεκινάνε από τα ένστικτα, τις συναισθήσεις, τα πάθη και τις συγκινήσεις και φτάνουν μέχρι τα ανώτερα συναισθήματα τις ομορφιάς, του αγαθού και του καλού.

Χρήσιμες αντιδράσεις

Ο φόβος οξύνει τις αισθήσεις (ακοή πιο λεπτή, όραση πιο καθαρή, το σώμα σε εγρήγορση, ο εγκέφαλος σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης). Το πρωταρχικό καθήκον του φόβου είναι να εξασφαλίσει την προστασία μας, π.χ. το να στρίψουμε εγκαίρως το τιμόνι για να αποφύγουμε ένα ατύχημα. Όταν όμως είναι υπερβολικός το άτομο μας παραλύει π.χ. ο φόβος κινδύνου στο σκοτάδι ή σε ένα έρημο δρόμο.

Ο θυμός είναι μία αντίδραση στην απογοήτευση και στην αδικία. Προσφέρει την ενέργεια της αυτοεπιβεβαίωσης. Χρησιμεύει στην διατήρηση των σωματικών, ψυχολογικών ή κοινωνικών ορίων και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας. Εμφανίζεται στην έλλειψη σεβασμού όσον αφορά την ακεραιότητα μας, μας προειδοποιεί για τις ανάγκες μας, τόσο τις σωματικές όσο και τις ψυχικές επιτρέποντας μας να εναρμονίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.

Ο θυμός υπηρετεί την αρμονία (στην μυθολογία η Αρμονία ήταν κόρη του Άρη του θεού του πολέμου και της σύγκρουσης και της Αφροδίτης, τη θεάς του έρωτα και της ομορφιάς). Είναι σημαντικό να μη συγχέουμε τον θυμό με την βιαιότητα και την επιβολή της εξουσίας πάνω στους άλλους.

Η λύπη συνοδεύει την διεργασία του πένθους. Ξυπνάει από μία απώλεια, έναν χωρισμό. Υπογραμμίζει το κενό και την έλλειψη. Η λύπη δεν είναι κατάθλιψη. Τα δάκρυα της αληθινής λύπης δεν κρατούν πολύ και ανακουφίζουν. Η λύπη είναι μια θετική διεργασία, ενώ η κατάθλιψη μας φυλακίζει και συντηρεί μία νοσηρή κατάσταση.

Κυρίως ας μην ξεχάσουμε τη χαρά που κάνει τους χτύπους της καρδιάς πιο δυνατούς, πιο αργούς, μία γλυκιά ζεστασιά μας κυριεύει, το αίμα κυκλοφορεί, ποτίζει το σώμα, ελευθερώνει από τις εντάσεις. Η χαρά είναι αγαλλίαση του σώματος και του πνεύματος. Νιώθεις ολοκληρωμένος, ενωμένος, συγκεντρωμένος. Επικοινωνείς με όλα τα μέρη του εαυτού σου, τα χέρια ανοίγουν για να δεχτούν τον άλλον ή τον κόσμο ολόκληρο. Η χαρά είναι επίσης επικοινωνία με τον περίγυρο, με το σύμπαν.

Ο Αντόνιο Νταμάλιο (διευθυντής του τμήματος νευρολογίας του πανεπιστημίου της Άνοβα) μετά από είκοσι χρόνια παρατήρησης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η ικανότητα να εκφράζουμε και να νιώθουμε συγκινήσεις αποτελεί μέρος του μηχανισμού της λογικής».

Βέβαια σε ορισμένες περιπτώσεις, τα συναισθήματα μπορούν να διαταράξουν τη διαδικασία της κρίσης. Αλλά η ανικανότητα μας να εκφραζόμαστε και να αισθανόμαστε μπορεί να αλλοιώσει σοβαρά την ικανότητα να σκεφτόμαστε. Στη λήψη των αποφάσεων μας, τα συναισθήματα είναι συχνά οι πλέον αποφασιστικοί παράγοντες, έστω και αν παραμένουν ασυνείδητα. Η λογική από μόνη της δεν επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε την πολυπλοκότητα και την αβεβαιότητα της ζωής μας. Όσο πιο συνειδητά είναι τα συναισθήματα μας, τόσο ποιο ελεύθεροι είμαστε στη ζωή.

Τα συναισθήματα, μας τρομάζουν γιατί μας φέρνουν αντιμέτωπους με μίαπραγματικότητα που θα προτιμούσαμε να μην ξέρουμε, μας υποχρεώνουν να δούμε την αλήθεια. Η μεγάλη αποστασιοποίηση αναισθητοποιεί. Καταστέλλοντας ή μεταμφιέζοντας τα συναισθήματα μας για να τα κάνουμε ομοιόμορφα και αποδεκτά από την κοινωνία, χάνουμε πολύτιμες πληροφορίες γύρω από τα ψυχικά μας βιώματα, τα θάβουμε στο υποσυνείδητο μας και ζούμε μία ζωή που υπαγορεύουν οι περιστάσεις και οι συμβατικότητες.

Όταν επιβάλλουμε τη σιωπή στον εσώτερο εαυτό μας, είναι σαν να αποκηρύσσουμε ένα μέρος της ελευθερίας μας. Όταν υποτασσόμαστε είναι σαν να αποκοβόμαστε από τη προσωπική μας δύναμη. Η πολύ μεγάλη δυστυχία, μας κάνει να μην ανεχόμαστε την ευτυχία .Το καμουφλάζ των συναισθημάτων γίνεται με τίμημα μία υπερβολικά μεγάλη εσωτερική ένταση. Η υπερβολική κούραση είναι μία ένδειξη της συναισθηματικής καταπίεσης.

Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που φαίνονται ανέκφραστοι, εμφανίζουν στην πραγματικότητα περισσότερες σωματικές αντιδράσεις από τους άλλους. Η ανάγκη να εξουσιάζει κανείς τον άλλο, είναι τόσο πιο σημαντική όσο πιο μεγάλη είναι η εσωτερική του αδυναμία. Τρομοκρατεί για να φοβάται λιγότερο τον εαυτό του. Κάνουμε συνέχεια κριτική, περισσότερο απ’ όσο τολμάμε να φανταστούμε, έτσι κρίνουμε τους άλλους ή τον εαυτό μας;

Πρέπει να σταθούμε αντίκρυ στον εαυτό μας, για να αντιμετωπίσουμε τα συναισθήματα που κρύβουν υποτιμήσεις του τύπου: είμαι ευαίσθητος, άχρηστος κτλ. Να τολμήσουμε να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα μας και να μιλήσουμε γι’ αυτά, για να βρούμε το βαθύτερο νόημα του εαυτού μας. Συναισθάνομαι σημαίνει ότι γίνομαι πιο ευαίσθητος στην αδικία στην δυστυχία του κόσμου, όλο και πιο ζωντανός.

Το κουράγιο είναι μία από τις διαστάσεις της νοημοσύνης της καρδιάς. Ένα συναίσθημα μπορεί να κρύβει ένα άλλο, π.χ. κρύβουμε το φόβο μας με θυμό, μαθημένοι να κρύβουμε το αληθινό μας εγώ, απαλλασόμαστε από τις εντάσεις μας μεταμφιέζοντας τα συναισθήματα μας. Επίσης ίσως μπούμε στον πειρασμό να δείξουμε μερικά συναισθήματα αν αποκομίσουμε από αυτά οφέλη για την σχέση μας. Κάποιες φορές αντιλαμβανόμαστε ότι το συναίσθημα μας είναι υπερβολικό και άκαιρο. Η ένταση των συναισθημάτων δείχνει ότι η αιτία πάει πολύ πιο πίσω από τη σημερινή κατάσταση. Πως θα απελευθερωθούμε; Με το να αισθανθούμε ξανά και με το να εκφράσουμε τα αληθινά μας συναισθήματα.

Τα συναισθήματα δεν είναι τόσο παράλογα όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε καμιά φορά. Η αποκωδικοποίηση των «άκαιρων εξόδων» μας μπορεί να μας αποτρέψει από το να καταστρέψουμε τις σχέσεις με τους δικούς μας. Ο μόνος τρόπος για να μην μεταβιβάσουμε στους άλλους τις απογοητεύσεις, τους θυμούς, τους τρόμους, ή τις απελπισίες μας είναι να τα μοιραζόμαστε.

Ο συναισθηματικά ώριμος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από τη νοημοσύνη της καρδιάς: δεν μπορεί πλέον να αδιαφορήσει για την τύχη του άλλου, δεν μπορεί πλέον να ανεχτεί την αδικία, τον κυνισμό ή τη δυστυχία και, κυρίως, δεν μπορεί να συμμετέχει.

Όταν αποκτά κανείς αυτογνωσία και γνωρίζει τις συνέπειες των πράξεων του, όταν αποκτά μεγαλύτερη συναισθηματική και κοινωνική ωριμότητα, όταν αναπτύσσει τη νοημοσύνη της καρδιάς, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορεί να κάνει πια.

Η συναισθηματική ωριμότητα οδηγεί, φυσικά, στην πνευματικότητα. Ο όρος καλύπτει εκτός από τη θρησκευτικότητα, τη συνείδηση μας σε ένανα πιο διευρυμένο κόσμο και τη θέση μας σ’ αυτό το σύμπαν. Ο αυτόνομος και συναισθηματικά ώριμος άνθρωπος στρέφεται προς τον άλλο, θέλει να εκπληρώσει την «αποστολή» του, να ενεργοποιήσει το δυναμικό του, να χρησιμοποιήσει τις πηγές του για να δώσει σάρκα και οστά στις αξίες του, να θέσει τις ικανότητες του στην υπηρεσία μίας υπόθεσης που έχει κάποιο νόημα στο σύμπαν.

Η καρδιά είναι ένα πέρασμα ανάμεσα στον ουρανό και στη γη. Το να ζούμε τη ζωή με τη καρδιά, το να είμαστε όσο γίνεται περισσότερο ο εαυτός μας, το να πάρουμε τη θέση μας, το να έχουμε συνείδηση του ρόλου μας μέσα στο σύμπαν και να τον παίξουμε, όλα αυτά φανερώνουν τη νοημοσύνη της καρδιάς.

Οι άνθρωποι είναι αυτoί που κάνουν τις κοινωνίες, έστω κι αν αυτές δεν προσαρμόζονται με τους ανθρώπους που τις αποτελούν. Το να αλλάξουμε την κοινωνία χωρίς να αλλάξουμε τον άνθρωπο είναι ουτοπία.

Οι καρδιές μας οφείλουν να γνωρίσουν τον κόσμο της λογικής και η λογική πρέπει να έχει ως οδηγό μία συνειδητή καρδιά. Το συναίσθημα, όπως κάθε γλώσσα, διαθέτει μία γραμματική. Μπορούμε να μάθουμε να εκφραζόμαστε, να δείχνουμε τα συναισθήματα μας και να ακούμε τον άλλον. Μπορούμε να μάθουμε να δαμάζουμε τους φόβους μας, να μοιραζόμαστε τις χαρές μας, να ξεπερνάμε ένα πένθος, να ελέγχουμε τους θυμούς μας χωρίς να τους θάβουμε μέσα μας και να τους μετατρέπουμε σε αγωνίες, κατάθλιψη ή αρρώστια. Μπορούμε να μάθουμε να συνεργαζόμαστε, να εμψυχώνουμε μία ομάδα (ή να εμψυχωνόμαστε σε μία ομάδα) και να λύνουμε τις διαμάχες με μη-βίαιο τρόπο. Το συναισθηματικό αλφαβητάρι είναι η πρόκληση των ημερών μας. Ας ακούμε τις καρδιές μας, μαζί.

Η συνείδησή μας, σαν αυτοοργανώσιμο σύστημα, διαμορφώνει τις σκέψεις και πράξεις μας. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ελεύθεροι από κάθε άποψη, και ταυτόχρονα υπεύθυνοι για οποιαδήποτε στιγμιαία σκέψη και πράξη. Άρα τα συναισθήματα είναι τυπικά απαραίτητα στη λήψη λογικών αποφάσεων. Μας υποδεικνύουν τη σωστή κατεύθυνση, όπου η στεγνή λογική μπορεί να είναι η καλύτερη επιλογή.

"Η αγάπη είναι η ακριβής αντανάκλαση της συνείδησης της αληθινής φύσης μας. Γεννιόμαστε αβοήθητοι. Αμέσως μόλις συνειδητοποιούμε τους εαυτούς μας συνειδητοποιούμε τη μοναξιά. Χρειαζόμαστε τους άλλους ανθρώπους, φυσιολογικά, συναισθηματικά, πνευματικά’ τους χρειαζόμαστε, αν θέλουμε να γνωρίζουμε κάτι, ακόμα και τους εαυτούς μας. " C. S. Lewis

Η ακαδημαϊκή ευφυϊα δεν έχει και πολλή σχέση με τη συναισθηματική ζωή. Άνθρωποι με υψηλό δείκτη νοημοσύνης μπορεί να χειρίζονται εντυπωσιακά άστοχα την προσωπική τους ζωή. Καίριες συναισθηματικές ικανότητες μπορούν πράγματι να διδαχθούν και να βελτιωθούν στα παιδιά – αν βέβαια μπούμε στον κόπο να τις διδάξουμε. Η συναισθηματική σφαίρα είναι ένα πεδίο το οποίο, όσο και τα μαθηματικά ή η ανάγνωση, μπορεί να χειριστεί κανείς με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιδεξιότητα, και απαιτεί το δικό της μοναδικό σύνολο ικανοτήτων. Οι άνθρωποι που δεν είναι σε θέση να βάλουν σε τάξη και να ελέγξουν τη συναισθηματική τους ζωή, δίνουν εσωτερικές μάχες που υπονομεύουν την ικανότητά τους για σωστά προσανατολισμένη εργασία και καθαρή σκέψη.

Ο Χάουαρντ Γκάρντνερ, ψυχολόγος στην Παιδαγωγική Σχολή του Χάρβαρντ, εισήγαγε τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης και έδωσε με δυο λόγια αυτούς τους ορισμούς για τα δυο είδη προσωπικής νοημοσύνης: Διαπροσωπική νοημοσύνη είναι η ικανότητα να καταλαβαίνουμε τους άλλους ανθρώπους. Ο πυρήνας της διαπροσωπικής νοημοσύνης περιλαμβάνει «την ικανότητα του ανθρώπου να διακρίνει και να ανταποκρίνεται κατάλληλα στις διαθέσεις, στην ψυχοσύνθεση, στα κίνητρα και στις επιθυμίες των άλλων ανθρώπων». Στην ενδοπροσωπική νοημοσύνη, κλειδί για την αυτοεπίγνωση, συμπεριέλαβε την «πρόσβαση του ανθρώπου στα προσωπικά του αισθήματα και την ικανότητα να τα διακρίνει μεταξύ τους και να αντλεί από αυτά στοιχεία που θα καθοδηγούν τη συμπεριφορά του»

Πόσο έξυπνα μπορεί να είναι τα συναισθήματα;

Ο Πίτερ Σάλοβι, ψυχολόγος από το Γέηλ, εντάσσει τα είδη της προσωπικής νοημοσύνης στο βασικό ορισμό του περί συναισθηματικής νοημοσύνης, επεκτείνοντας αυτές τις ικανότητες σε πέντε βασικούς τομείς:


α) Γνώση των συναισθημάτων μας. Η αυτοεπίγνωση – η αναγνώριση ενός συναισθήματος την ώρα που δημιουργείται. Η τυχόν ανικανότητά μας να παρατηρήσουμε τα πραγματικά μας αισθήματα μας αφήνει στο έλεός τους. Στον τομέα αυτό περιλαμβάνονται οι παρακάτω ικανότητες: 1. Αναγνώριση και βελτίωση των συναισθημάτων, 2. Μεγαλύτερη ικανότητα κατανόησης των αιτιών των συναισθημάτων και 3. Αναγνώριση της διαφοράς μεταξύ συναισθημάτων και πράξεων.

β) Έλεγχος των συναισθημάτων. Το να χειραγωγούμε και να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας έτσι ώστε να είναι τα κατάλληλα ανά πάσα στιγμή, είναι μια ικανότητα που οικοδομείται πάνω στην αυτοεπίγνωση. Άτομα που στερούνται αυτής της ικανότητας μάχονται πάντα τα αισθήματα της κατάθλιψης, ενώ όσοι διακρίνονται γι’ αυτή τους την ικανότητα μπορούν πολύ πιο γρήγορα να ξεπεράσουν τα πισωγυρίσματα της ζωής. Στον τομέα αυτό περιλαμβάνονται οι παρακάτω ικανότητες: 1. Μεγαλύτερη ανοχή στην απογοήτευση και αποτελεσματικός έλεγχος του θυμού. 2. Λιγότερες φραστικές προσβολές, καβγάδες, και διασπαστικές ενέργειες στην ομάδα γενικά. 3.Μεγαλύτερη ικανότητα εκδήλωσης του θυμού με σωστό τρόπο χωρίς καυγάδες. 4.Λιγότερο αυτοκαταστροφική και επιθετική συμπεριφορά. 5.Πιο θετικά συναισθήματα για τον εαυτό, το σχολείο την οικογένεια, τη δουλειά. 6. Καλύτερος χειρισμός του άγχους. 7. Λιγότερη μοναξιά και κοινωνικό άγχος.

γ) Εξεύρεση κινήτρων για τον εαυτό μας. Να βάλουμε τα συναισθήματα μας να εργάζονται για ένα καλύτερο στόχο που έχουμε θέσει. Στον τομέα αυτό είναι η δημιουργική χαλιναγώγηση των συναισθημάτων και περιλαμβάνονται οι παρακάτω ικανότητες: 1. Περισσότερη υπευθυνότητα, 2.Μεγαλύτερη εστίαση στο καθήκον και προσοχή σε αυτό. 3. Λιγότερες παρορμήσεις.

δ) Αναγνώριση των συναισθημάτων των άλλων. Η ενσυναίσθηση όπως ονομάζεται έχει άμεση σχέση με τον αλτρουισμό. Οι άνθρωποι που έχουν αυτή τη δεξιότητα μπορούν να γνωρίζουν τι θέλουν οι άλλοι και έτσι μπορούν να λειτουργούν σωστότερα. Στον τομέα αυτό περιλαμβάνονται οι παρακάτω ικανότητες: 1. Μεγαλύτερη ικανότητα κατανόησης των απόψεων του άλλου. 2.Βελτιωμένη ενσυναίσθηση και ευαισθησία στα συναισθήματα των άλλων. 3. Πιο προσεκτική ακρόαση των άλλων.

ε) Χειρισμός των σχέσεων. Είναι ουσιαστικά ο χειρισμός των συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων. Στον τομέα αυτό περιλαμβάνονται οι εξής ικανότητες: 1. Πιο ικανοί στο να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε τις σχέσεις μας. 2. Καλύτεροι στο να λύσουμε τις διαφορές και να ρυθμίσουμε τις διαφωνίες μας. 3.Καλύτεροι στο να λύσουμε τα προβλήματα στις σχέσεις μας. 4. Πιο θετικοί και πιο επιδέξιοι στην επικοινωνία. 5. Πιο δημοφιλείς και εξωστρεφείς, φιλικοί και κοινωνικοί με τους συνομήλικους. 6.Πιο συμπονετικοί και πιο ευαίσθητοι. 7. Πιο κοινωνικοί και εναρμονισμένοι μέσα στις ομάδες. 8. Ικανότεροι στις συνεργασίες να βοηθάμε και να μοιραζόμαστε. 9. Πιο δημοκρατικοί στις συναναστροφές μας με τους άλλους.

Επτά ικανότητες μας βοηθούν να αυξήσουμε την συναισθηματική μας νοημοσύνη: η εμπιστοσύνη, η περιέργεια, η πρόθεση, ο αυτοέλεγχος, η αρμονικότητα, η ικανότητα επικοινωνίας και η συνεργασιμότητα.

ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ

Η ρήση του Σωκράτη «γνώθι σαυτόν» εκφράζει ακριβώς αυτόν το θεμέλιο λίθο της συναισθηματικής νοημοσύνης: να αντιλαμβάνεσαι τα συναισθήματά σου μόλις γεννηθούν μέσα σου. Ο συγγραφέας της «Συναισθηματικής Νοημοσύνης» Daniel Goleman, προτιμά τον όρο αυτοεπίγνωση, με την έννοια της συνεχούς προσοχής του ατόμου στις εσωτερικές του καταστάσεις. Σ’ αυτήν την αυτοανακλαστική επίγνωση ο νους παρατηρεί και διερευνά την ίδια την εμπειρία, η οποία συμπεριλαμβάνει το συναίσθημα. ( Νους ορά και Νους ακούει, κατά τον Αριστοτέλη).

Η συναισθηματική ζωή είναι πιο πλούσια για αυτούς που παρατηρούν περισσότερο. Το κλειδί προς μια πιο σταθερή βάση προσωπικής λήψης αποφάσεων είναι η εναρμόνισή μας με τα συναισθήματά μας. Υπάρχουν άπειρες ενδείξεις ότι συναισθηματικές δεξιότητες, όπως ο έλεγχος των παρορμήσεων και η ακριβής μελέτη μιας κοινωνικής συγκυρίας, μπορούν να διδαχθούν.

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια κρίσιμων στιγμών στη ζωή μας, όπως εξετάσεις, παρατηρούμε μεγάλο αριθμό ανησυχητικών σκέψεων. Αν κατατρυχόμαστε από την ανησυχία της αποτυχίας, η προσοχή μας παύει να στρέφεται στην εξεύρεση των απαντήσεων. Οι ανησυχίες μας αυτοεκπληρώνονται και μας ωθούν προς την ίδια την καταστροφή που προφητεύουν.

Οι καλές διαθέσεις βελτιώνουν την ικανότητα της ευέλικτης και πιο σύνθετης σκέψης, κάνοντας κατά συνέπεια ευκολότερη την εξεύρεση λύσεων στα προβλήματα είτε πνευματικά είτε διαπροσωπικά. Το να ελπίζει κανείς σημαίνει ότι δεν υποχωρεί στο άγχος που τον συντρίβει, δεν υιοθετεί ηττοπαθή στάση ούτε καταβάλλεται από την κατάθλιψη μπροστά σε δύσκολες προκλήσεις ή εμπόδια.

Η αισιοδοξία ως κινητήρια δύναμη

Ο Μάρτιν Σέλιγκμαν, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια ορίζει την αισιοδοξία ως τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επεξηγούν στον εαυτό τους τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους. Οι αισιόδοξοι άνθρωποι πιστεύουν ότι η αποτυχία οφείλεται σε κάτι που μπορεί ν’ αλλάξει, ώστε την επόμενη φορά να πετύχουν, ενώ οι απαισιόδοξοι θεωρούν την αποτυχία ως μομφή και την ανάγουν σε διαρκές χαρακτηριστικό τους γνώρισμα, το οποίοι είναι ανίκανοι ν’ αλλάξουν. Οι άνθρωποι που έχουν την αίσθηση της αυτοαποτελεσματικότητας συνέρχονται από τις αποτυχίες. Προσεγγίζουν τα πράγματα με στόχο να τα αντιμετωπίσουν και όχι να στενοχωρηθούν με το τι μπορεί να πάει στραβά».

Ροή: Η νευροβιολογία της τελειότητας

Ο Μιχάλι Τζικτζεντμιχάλι, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, περέγραψε με τη λέξη «ροή» τη χαρισματική κατάσταση κατά την οπποία η τελειότητα έρχεται αβίαστα. Η ροή αντιπροσωπεύει ίσως το ζενίθ της χειραγώγησης των συναισθημάτων, υποτάσσοντάς τα στην υπηρεσία της επίδοσης και της μάθησης. Στη ροή τα συναισθήματα δεν περιέχονται ούτε και διοχετεύονται. Είναι θετικά, ενεργοποιημένα και ευθυγραμμισμένα με το συγκεκριμένο καθήκον. Όταν εγκλωβίζεται κανείς στην ανία της κατάθλιψης ή στην αναστάτωση του άγχους, η ροή αυτή εμποδίζεται.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να μπει κανείς σε ροή. Ένας τρόπος είναι η σκόπιμη εστίαση της προσοχής στο συγκεκριμένο έργο. Συνήθως συγκεντρωνόμαστε περισσότερο όταν απαιτηθεί από μας λίγα περισσότερα από τα συνηθισμένα. Αν απαιτούνται πάρα πολλά επέρχεται άγχος. Η ροή επέρχεται σ’αυτή τη λεπτή ζώνη μεταξύ πλήξης και άγχους.

Ο Simonov (1970) πιστεύει ότι τα θετικά συναισθήματα είναι πολύ πιο παραγωγικά από τα αρνητικά. Χωρίς ερεθίσματα, δεν εμφανίζονται θετικά συναισθήματα.

Γενικά, όταν οι άνθρωποι δουν ένα χαμογελαστό ή θυμωμένο πρόσωπο, δείχνουν και κείνοι ίχνη της ίδιας διάθεσης μέσα από ανεπαίσθητες μεταβολές των μυών του προσώπου τους.

Ο Μάρτιν Σέλιγκμαν λέει: «Τα τελευταία χρόνια, υπήρξαμε μάρτυρες της έντονης διάδοσης του ατομικισμού και της αποδυνάμωσης των ευρύτερων θρησκευτικών πεποιθήσεων και των στηριγμάτων από την πλευρά της κοινωνίας και της διευρυμένης οικογένειας. Αυτό σημαίνει ότι χάνεις τις πηγές από τις οποίες αντλείς δύναμη και οι οποίες σε στηρίζουν στις αποτυχίες και στις ήττες. Αν όμως έχεις έναν ευρύτερο οπτικό ορίζοντα, προσδοκίες όπως, πίστη στο Θεό και στη μετά θάνατο ζωή, και τύχει για παράδειγμα, να χάσεις τη δουλειά σου, το θεωρείς απλώς μια προσωπική ήττα. Μπορείς, με αυτό που σκέφτεσαι, να αλλάξεις τον τρόπο που νιώθεις.

Οι συναισθηματικές δεξιότητες περιλαμβάνουν αυτοεπίγνωση, αναγνώριση, έκφραση και χειρισμό συναισθημάτων, έλεγχο της παρόρμησης και υπομονή για την ανταμοιβή και, φυσικά, αντιμετώπιση του άγχους και του στρες. Μια βασική ικανότητα που πρέπει να έχει κανείς για να ελέγξει τις παρορμήσεις του, είναι το να μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στα συναισθήματα και στις πράξεις, και να μάθει καλύτερες συναισθηματικές αποφάσεις, πρώτα ελέγχοντας την παρόρμηση για δράση, ύστερα βρίσκοντας εναλλακτικούς τρόπους δράσης και τέλος, σταθμίζοντας τις συνέπειες πριν από την ανάληψη της συγκεκριμένης ενέργειας.

Ο φιλόσοφος Τζων Ντιούι εξέφρασε την άποψη ότι μια εκπαίδευση πάνω στην ηθική είναι πολύ πιο ισχυρή όταν διδάσκεται στα παιδιά με αφορμή πραγματικά γεγονότα και όχι με αφηρημένο τρόπο. Αυτή είναι η μέθοδος της συναισθηματικής παιδείας. Το θεμέλιο του χαρακτήρα είναι η αυτοπειθαρχία. Η ενάρετη ζωή, σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, βασίζεται στην αυτοεπίγνωση και στον αυτοέλεγχο. Έτσι δίνουμε την ικανότητα για κίνητρα και καθοδήγηση στον εαυτό μας.

Αξίζει να προσπαθήσουμε για ένα συναίσθημα ισορροπίας μεταξύ των όσων σκεφτόμαστε, όσων αισθανόμαστε και όσων κάνουμε. Να αναπτύξουμε τα ανώτερα συναισθήματα, της ομορφιάς, του αγαθού και του δίκαιου. Χρειάζεται μία προοδευτική ανύψωση των ανώτερων συναισθημάτων εις βάρος των αρνητικών συγκινήσεων που φρενάρουν την διαίσθηση και αυτή προέρχεται από την αγάπη. Η αγάπη είναι ικανότητα να αποδεχόμαστε τα ελαττώματα του άλλου, να δεχόμαστε καλόκαρδα και ώριμα αυτά που ενστικτωδώς δεν είναι αποδεκτά.

ΠΗΓΕΣ:

- http://nikilab.homestead.com/files/EQessay.htm

- «Η νοημοσύνη της καρδιάς», Isabella Filliza, εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

- «H συναισθηματική Νοημοσύνη», Daniel Goleman, εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

- «Η σοφία των αιώνων», Wayne W. Dyer, εκδόσεις Δυναμική της Επιτυχίας

- «Η ανάπτυξη των θετικών και των αρνητικών συναισθημάτων στον άνθρωπο», Πανεπιστημιακές σημειώσεις του Γιάννη Κουγιουμουτζάκη.

- «Σύγχρονο λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας», εκδόσεις Πελεκάνος

- «Το μυστικό μήνυμα του νερού», Dr Madary Emoto, εκδ. Έσοπτρον.

- «Εγχειρίδιο», Επίκτητος, εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

- Σημειώσεις ψυχολογίας Α’ Νέας Ακρόπολης, θέμα 18ο (Αίσθημα, συναίσθημα, αντίληψη) και θέμα 11ο (Τα συναισθηματικά φαινόμενα)

Πηγή: nea-acropoli-heraklio.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ρέιμοντ Τσάντλερ (1888 – 1959).

πηγή : http://www.facebook.com/notes/kedros-publishers-ekdoseis-kedros/raymond-chandler-1888-1959/10151099457482437

Raymond Chandler (1888-1959)

 Ρέιμοντ Τσάντλερ (1888 – 1959).

Ο Ρέιμοντ Τσάντλερ γεννήθηκε στο Σικάγο. Ήταν επτά χρονών όταν ο αλκοολικός πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένειά του. Η αγγλο-ιρλανδικής καταγωγής μητέρα του επέστρεψε μαζί με τον μικρό στην Αγγλία. Ο Τσάντλερ μεγάλωσε στο Ντάλγουιτς και σπούδασε αγγλική φιλολογία στο τοπικό κολλέγιο. Έλαβε κλασική παιδεία και φιλοδοξούσε να σταδιοδρομήσει ως συγκριτικός φιλόλογος. Παρακολούθησε επίσης οικονομικά μαθήματα σε κολέγιο της Γερμανίας, ενώ μελέτησε αρκετές ξένες γλώσσες, ανάμεσά τους  ελληνικά, αρμενικά και ουγγρικά. Μετά από μια σύντομη παραμονή στο Παρίσι, επέστρεψε στο Λονδίνο το 1907 και προσπάθησε χωρίς επιτυχία να βρει μια θέση στο δημόσιο. Η αποτυχία τον ώθησε να αφοσιωθεί στη συγγραφή.

Ο νεαρός Τσάντλερ έγραψε τουλάχιστον δέκα οκτώ ποιήματα, που διέπονται από κλασικισμό. Την εποχή που άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια του λογοτεχνικού μοντερνισμού, ο Τσάντλερ παρέμενε πιστός στον ρομαντισμό της εδουαρδιανής περιόδου, στοιχείο που επηρέασε καταλυτικά και τα κατοπινά αστυνομικά αφηγήματά του. Την ίδια εποχή συνεργάστηκε με αρκετές εφημερίδες (με την Daily Express και την Westminster Gazette, μεταξύ άλλων) ως ρεπόρτερ, αρθρογράφος, δοκιμιογράφος και βιβλιοκριτικός, και πάλι χωρίς επιτυχία. «Ήμουν εντελώς αποτυχημένος, ο χειρότερος που πέρασε ποτέ», θα παραδεχόταν αργότερα ο ίδιος. O Τσάντλερ «για ένα ολόκληρο τέταρτο του αιώνα τσιγκλούσε όλη την ώρα τη μούσα, πριν βρει τη δική του φωνή», σημειώνει ο ανανεωτής του γαλλικού αστυνομικού αφηγήματος (polar) Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ.

Το 1912 ο Τσάντλερ εγκαταστάθηκε στην Καλιφόρνια ∙ δυσκολεύτηκε όμως να προσαρμοστεί στον αμερικανικό τρόπο ζωής: ήταν ένας ρομαντικός Άγγλος διανοούμενος (αν και ο ίδιος απεχθανόταν τον όρο) ο οποίος, σύμφωνα με τα δικά του λόγια, δεν καταλάβαινε καλά-καλά τους ιδιωματισμούς της αμερικανικής γλώσσας. Βάλθηκε λοιπόν να μελετήσει σε βάθος την αμερικανική σλανγκ, άλλο ένα στοιχείο που έμελλε να χαρακτηρίσει την πρόζα του. Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου υπηρέτησε στον Καναδικό Στρατό και έλαβε μέρος σε φονικές μάχες στο γαλλικό μέτωπο. Σε μία από αυτές, ήταν ο μόνος επιζών από τη μονάδα του, μια τραυματική εμπειρία την οποία χρησιμοποίησε για να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του Τέρι Λένοξ, ήρωα του Μεγάλου αποχαιρετισμού.

Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο, ασχολήθηκε με επιχειρήσεις και έγινε ανώτερο στέλεχος πετρελαϊκής εταιρίας. Το 1924 παντρεύτηκε την κατά δέκα οκτώ χρόνια μεγαλύτερη του Σίσι Πασκάλ. Ο ίδιος παραδέχεται ότι η σύζυγός του εξελίχτηκε στον πιο σκληρό και αδέκαστο κριτικό των έργων του. Στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης, η εταιρεία στην οποία εργαζόταν, χρεοκόπησε. Ο Τσάντλερ στράφηκε ξανά στο γράψιμο και συνεργάστηκε με περιοδικά που δημοσίευαν λαϊκά αφηγήματα, τα οποία είχαν μεγάλη πέραση εκείνη την εποχή. Το πιο γνωστό ήταν το Black Mask. Στις σελίδες αυτών των περιοδικών συγγραφείς όπως ο Τσάντλερ διαμόρφωσαν την τυπολογία του νουάρ και του σκληρού αστυνομικού αφηγήματος (hard boiled). Σε τι συνίσταται αυτή η τυπολογία:

Το σκληρό αστυνομικό αφήγημα της δεκαετίας του 30 εισήγαγε τον νέο αστικό ρεαλισμό στην αστυνομική λογοτεχνία, στην οποία έως τότε κυριαρχούσε η κάπως αριστοκρατική ή ηθικοπλαστική οπτική της κλασικής αγγλοσαξονικής σχολής του είδους (whodunit: βρες το δολοφόνο). Όπως σημειώνει ο Τσάντλερ σε δοκίμιό του για τον Ντάσιελ Χάμετ, το noir και το hard boiled, πρώτον, παρέδωσαν ξανά το έγκλημα σ’ αυτούς που είχαν πραγματικά λόγο για να το διαπράξουν (στους παρίες, στους κοινωνικά αποκλεισμένους αλλά και στους διαπλεκόμενους με την πολιτική εξουσία) και, δεύτερον, επανατοποθέτησαν το έγκλημα στον φυσικό του χώρο: στην καρδιά του αστικού ιστού - σε αντίθεση, και πάλι, με την κλασική σχολή (Άγκαθα Κρίστι, Άρθουρ-Κόναν Ντόιλ κλπ.) όπου συνήθως τα εγκλήματα διαπράττονται από εκκεντρικούς χαρακτήρες σε απομονωμένες αγροικίες ή επαύλεις. Τόσο στη λογοτεχνία όσο και στον νουάρ κινηματογράφο δημιουργήθηκε ένα είδος νέου αστικού μελοδράματος (new urban melodrama). Η σκηνογραφία της μεγαλούπολης είναι αναπόσπαστο στοιχείο της τυπολογίας του. «Προτιμώ τη μεγάλη, πρόστυχη, βρώμικη, διεφθαρμένη πόλη», σημειώνει ο Τσάντλερ. Σ’ αυτό το σκηνικό από μπετόν και ατσάλι, σκιές και φώτα νέον, γεννήθηκε ένα νέο είδος μητροπολιτικού ήρωα ή πιο σωστά αντιήρωα, πάντα μοναχικού, με ευμετάβλητα προσωπικά όρια ηθικής ∙ ενός τύπου που ψάχνει ή τον γυρεύουν μπελάδες, οι οποίοι πάνε συνήθως χέρι-χέρι με μια μοιραία ξανθιά ή κοκκινομάλλα ∙ o ήρωας κινείται πάντα σ’ έναν υπόγειο κόσμο, σε στέκια όπου αποπνέουν κάπνα και μυρίζουν ξύλο και ουίσκι, ενώ ακούγεται ο ήχος του πιάνου, μπλουζάτα πνευστά και τύμπανα σε φρενίτιδα.

                  Ο Φίλιπ Μάρλoου ανακρίνει την Κάρμεν Στέρνγουντ.

Τον τύπο αυτού του ήρωα αντιπροσωπεύουν ιδανικά ο Φίλιπ Μάρλοου (που αρχικά εμφανίζεται ως Μάλορυ) του Τσάντλερ και ο Σαμ Σπέιντ του Ντάσιελ Χάμετ, τον οποίον ο Τσάντλερ αναγνωρίζει ως τον θεμελιωτή του είδους ∙ ο Χάμετ με τη σειρά του, αναφορικά με την τεχνική της εναγώνιας προσμονής (σασπένς), κάνει λόγο για μια γραμμή που έχει ως αφετηρία το Στρίψιμο της βίδας του πατριάρχη του νεότερου αμερικανικού αφηγήματος Χένρι Τζέιμς. Γράφει ο Τσάντλερ: «Δεν ανακάλυψα τη σκληρή αστυνομική ιστορία και ποτέ δεν έκρυψα την άποψη μου πως ο Hammett είναι εκείνος που αξίζει το μεγαλύτερο μέρος του επαίνου, αν όχι ολόκληρο (…) Ο Χάμμετ, σε αντίθεση με τους περισσότερους αστυνομικούς συγγραφείς, περιέλαβε ως τμήμα της δραματικής συνείδησης της αφήγησής του τη συνθήκη πως η δουλειά του ντετέκτιβ κι η δράση του μέσα στην πλοκή είναι από μόνη της μια δραστηριότητα-παραγωγής του μύθου.» (Ανδρέας Αποστολίδης, Τα πολλά πρόσωπα του αστυνομικού μυθιστορήματος, εκδ. Άγρα).

Αν όμως ο Τσάντλερ δεν επινόησε τη λογοτεχνία του hard boiled, τότε σίγουρα ήταν αυτός που την τελειοποίησε (τουλάχιστον όσον αφορά την προ-Τζέιμς Ελρόι εποχή). Το οφείλει και στον ήρωά του, τον Φίλιπ Μάρλοου. Εκεί όπου ο Σαμ Σπέιντ και, κυρίως, ο Κοντινένταλ Οπ του Χάμετ εμφανίζονται σκληροί κι ασήκωτοι, ο Μάρλοου καταφέρνει να δείχνει σκληρός αλλά και συγχρόνως ευάλωτος, γεγονός που του προσδίδει γοητεία. Επίσης, πάντα σε διάλογο με τους ήρωες του Χάμετ, ο Μάρλοου διαθέτει έναν πιο άκαμπτο προσωπικό κώδικά ηθικής, τον οποίο ουδέποτε παραβιάζει, ούτε ακόμα κι όταν παρασύρεται (πιο σωστά ξελογιάζεται) από μοιραίες γυναίκες όπως η Βίβιαν και η Κάρμεν Στέρνγουντ (στον Μεγάλο ύπνο) ή η Αϊλήν Ουέιντ και η Σίλβια Λένοξ (στον Μεγάλο αποχαιρετισμό). Στο τέλος ο ήρωας θα κάνει αυτό που έχει να κάνει και θα φύγει μόνος. Επιπλέον, στα βιβλία του Χάμετ ο υπόκοσμος συγκροτείται αποκλειστικά και μόνο από κακούς τύπους, ενώ στα όργανα του νόμου η διαφθορά παρουσιάζεται συχνά ως ενδημικό φαινόμενο. Στον Τσάντλερ τίθεται με διαφορετικό τρόπο το ζήτημα της ετερότητας. Παρά τον ηθικό του κώδικα, ο Μάρλοου αντιμετωπίζει με συμπάθεια τους τύπους του υποκόσμου, τους αισθάνεται οικείους παρότι τους αντιμάχεται. Ο επίσης σπουδαίος συγγραφέας αστυνομικών Ρος ΜακΝτόναλντ αποδίδει τη γοητεία του Μάρλοου στο δισυπόστατο του δημιουργού του: του Άγγλου ρομαντικού διανοούμενου σκακιστή που έγραφε σκληρές αστυνομικές ιστορίες: «Είναι αυτή η διπλή υπόσταση που κάνει τον Μάρλοου συναρπαστικό: η μάσκα του σκληρού ντετέκτιβ καλύπτοντας κατά το ήμισυ το ποιητικό και σατιρικό πνεύμα του Τσάντλερ. Ένα μέρος της απόλαυσής μας πηγάζει από το εσωτερικό παιχνίδι ανάμεσα στο πνεύμα του Τσάντλερ και τη φωνή του Μάρλοου.» (Ανδρέας Αποστολίδης, Τα πολλά πρόσωπα του αστυνομικού μυθιστορήματος, εκδ. Άγρα).

Η πρώτη έκδοση του "The Big Sleep" από τον εκδοτικό οίκο Alfred A. Knopf.

Ο Ίαν Ράνκιν σημειώνει: «Ο Μεγάλος ύπνος είναι μια ιστορία με σεξ, ναρκωτικά, εκβιασμούς και άτομα της υψηλής κοινωνίας και την αφηγείται ένας κυνικός, σκληρός άντρας, ο Φίλιπ Μάρλοου. Από μόνο του, το βιβλίο είναι το πρότυπο για το μεγαλύτερο μέρος της αστικής αστυνομικής λογοτεχνίας που ακολούθησε, όπως επίσης και πολλών σύγχρονων αστυνομικών θρίλερ του Χόλιγουντ. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει από το σωρό, όμως, είναι η ποιότητα του μυαλού που το συνέλαβε. Η ικανότητα του Τσάντλερ στην αστυνομική λογοτεχνία φαίνεται στις ανατροπές της πλοκής, ωστόσο το μυθιστόρημα έχει τη μοιραία εξέλιξη μιας αρχαίας τραγωδίας…»

Εξώφυλλο του περιοδικού Black Mask.

Ο Ρέιμοντ Τσάντλερ δημοσίευσε ως το 1938 δέκα έξι ιστορίες στο περιοδικό Black Mask. Οι περισσότερες από αυτές έχουν συγκεντρωθεί στις συλλογές Νουάρ Ιστορίες Α και Β (Κέδρος, 2010 & 2011, μτφ. Αντώνης Καλοκύρης) ∙ ο τρίτος τόμος θα κυκλοφορήσει το 2013. Οι ιστορίες αυτές αποτέλεσαν τη βάση για τα μυθιστορήματα του, αρχής γενομένης με το The Big Sleep (1939, Ο Μεγάλος ύπνος, Κέδρος, 2010, μτφ. Φίλιππος Χρυσόπουλος). Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα: My Lovely (1940, Αντίο γλυκιά μου, Άγρα, 2009, μτφ. Ανδρέας Αποστολίδης), The High Window (1942, Το ψηλό παράθυρο, Άγρα, 1997, μτφ. Ανδρέας Αποστολίδης), The Lady in the Lake (1943, Η κυρία της λίμνης, Ερατώ, 1998, μτφ. Κωνσταντίνος Αργυρός), The Little Sister (1949, Η μικρή αδελφή, Κέδρος, 2002, μτφ. Αντώνης Καλοκύρης ), The Long Good-Bye (1954, Ο μεγάλος αποχαιρετισμός, Κέδρος, 2008, μτφ. Αντώνης Καλοκύρης) και Playback (1958, Πλεϊμπάκ, Κέδρος, 2005, μτφ. Αθανάσιος Ζάβαλος), όλα με πρωταγωνιστή τον Φίλιπ Μάρλοου.

Τα βιβλία του Τσάντλερ γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία και προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ. Οι πρώτοι κινηματογραφικοί ήρωες που βασίστηκαν στο χαρακτήρα του Μάρλοου ήταν ο Τζορτζ Σάντερς και ο Λόιντ Νόλαν το 1942. Όμως, αδιαμφισβήτητα, ο απόλυτος Μάρλοου που πέρασε από τη μεγάλη οθόνη ήταν ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ (με άξια συμπρωταγωνίστρια-και-κάτι-παραπάνω τη Λορίν Μπακόλ) στην κινηματογραφική μεταφορά του Μεγάλου ύπνου από τον Χάουαρντ Χοκς (1946), σε σενάριο του Ουίλλιαμ Φώκνερ. Αργότερα τον Μάρλοου υποδύθηκαν ηθοποιοί όπως ο Τζέιμς Γκάρνερ και ο Ρόμπερτ Μίτσαμ (δύο φορές), ενώ, το 1973, στον Μεγάλο Αποχαιρετισμό ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Όλτμαν επιχείρησε (και πέτυχε) να διαθλάσει την περσόνα του Μάρλοου στο πρίσμα της καλιφορνέζικης Αντικουλτούρας του ’60, με πρωταγωνιστή τον Έλιοτ Γκουλντ.

Και ο ίδιος ο Τσάντλερ εργάστηκε στο Χόλιγουντ. Επιλεκτικά: το 1944 συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Μπίλυ Γουάιλντερ στο σενάριο της ταινίας Double Indemnity, βασισμένο στο βιβλίο του Τζέιμς Κέιν (Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές), συγγραφέα που, σημειωτέον, απεχθανόταν ο Τσάντλερ ∙ το 1946 συνεργάστηκε με τον Τζορτζ Μάρσαλ στην ταινία The Blue Dahlia, για την οποία προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερου Σεναρίου ∙ το 1950, τέλος, στην ταινία Strangers on a Train, έστω και εν μέσω διαφωνιών, συγκρούσεων και αποχωρήσεων,  στο στούντιο συναντήθηκαν τρεις αξεπέραστοι στιλίστες του μυστηρίου: μυθιστόρημα της Πατρίτσια Χάισμιθ, σενάριο του Ρέιμοντ Τσάντλερ, σκηνοθεσία του Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Ο Τσάντλερ, πάντως, ουδέποτε ένοιωσε άνετα στο περιβάλλον του Χόλιγουντ. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, κι ενώ είχε ήδη εκλεγεί πρόεδρος των Mystery Writers of America, υπέφερε από κατάθλιψη. Η υγεία του όλο και χειροτέρευε. Έφυγε από τη ζωή στις 26 Μαρτίου του 1959, έχοντας προλάβει να πλάσει,  όπως και ο Άρθουρ-Κόναν Ντόιλ πριν απ’ αυτόν,  έναν ήρωα αρχετυπικό.

Μάρλοου: «Έχω άδεια ιδιωτικού ντετέκτιβ. Εδώ και ορισμένα χρόνια μάλιστα ασκώ αυτό το επάγγελμα. Είμαι τύπος μοναχικός, άγαμος, πλησιάζω τα σαράντα και δεν είμαι πλούσιος. Έχω κάνει φυλακή περισσότερο από μία φορά και δεν αναλαμβάνω ποτέ διαζύγια. Μ’ αρέσει το αλκοόλ, μ’ αρέσουν οι γυναίκες, μ’ αρέσει το σκάκι και ορισμένα άλλα πράγματα…Είμαι ντόπιος, γεννήθηκα στη Σάντα Ρόζα, οι γονείς μου έχουν πεθάνει κι οι δύο, δεν έχω αδέλφια κι αν κάποιος με χτυπήσει από πίσω σ’ ένα σκοτεινό σοκάκι, κάτι που μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε στο επάγγελμά μου, κανείς δεν θ’ ανησυχήσει, δεν θα αισθανθεί να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.»

Μη στοιχηματίσεις ποτέ σ’ αυτό, ντετέκτιβ.  

Θανάσης Μήνας  

 «Ήταν γύρω στις έντεκα το πρωί, μέσα Οκτωβρίου, ο ήλιος ήταν κρυμμένος από τα σύννεφα και φαινόταν πεντακάθαρα ότι θα ξεσπούσε δυνατή βροχή στους πρόποδες των λόφων. Φορούσα το απαλό γαλάζιο κοστούμι μου, με σκούρο μπλε πουκάμισο, γραβάτα και μαντίλι στο πέτο, μαύρα χοντρά παπούτσια περιπάτου, μαύρες μάλλινες κάλτσες με σχέδια σκούρων ρολογιών. Ήμουν περιποιημένος, μπανιαρισμένος, ξυρισμένος και νηφάλιος, και δεν έδινα δεκάρα αν το πρόσεχε κάποιος ή όχι. Ήμουν όπως ακριβώς έπρεπε να είναι ένας καλοντυμένος ιδιωτικός ντετέκτιβ. Ήμουν έτοιμος να επισκεφθώ τέσσερα εκατομμύρια δολάρια.

Το κυρίως χολ της οικίας Στέρνγουντ ήταν ψηλό, με εξώστη. Πάνω από την είσοδο, που ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να μπορεί να περάσει ένα κοπάδι από ινδικούς ελέφαντες, υπήρχε ένα μεγάλο βιτρό· έδειχνε έναν ιππότη με μαύρη πανοπλία που προσπαθούσε να σώσει μια λαίδη η οποία ήταν δεμένη σε ένα δέντρο και δε φορούσε ρούχα, αλλά είχε πολύ βολικά μακριά μαλλιά για να την καλύπτουν. Ο ιππότης είχε σηκωμένη την προσωπίδα του κράνους του από ευγένεια και έπαιζε με τους κόμπους των σκοινιών που έδεναν τη γυναίκα στο δέντρο, χωρίς να καταφέρνει να τους λύσει. Κοντοστάθηκα και σκέφτηκα ότι, αν έμενα σε αυτό το σπίτι, αργά ή γρήγορα θα ανέβαινα εκεί πάνω και θα του έδινα ένα χεράκι. Δεν έδειχνε να προσπαθεί πραγματικά.

Στο πίσω μέρος του χολ υπήρχε μια μπαλκονόπορτα, και στο βάθος φαινόταν μια μεγάλη άπλα από σμαραγδένιο γκαζόν και ένα άσπρο γκαράζ, μπροστά στο οποίο ένας λεπτός, μελαψός νεαρός, σοφέρ με μαύρες γυαλιστερές γκέτες ξεσκόνιζε ένα καστανοκόκκινο Πάκαρντ καμπριολέ. Πέρα από το γκαράζ υπήρχαν μερικά διακοσμητικά δέντρα που ήταν τόσο προσεκτικά κουρεμένα, λες και ήταν σκυλάκια κανίς. Πίσω από αυτά βρισκόταν ένα μεγάλο θερμοκήπιο με θολωτή σκεπή. Ύστερα έβλεπες κι άλλα δέντρα και από πίσω οι πρόποδες των λόφων σχημάτιζαν μια στιβαρή, ανισόπεδη, πλούσια γραμμή.

Στην ανατολική μεριά του χολ βρισκόταν μια σκάλα, στρωμένη με πλακάκια, που οδηγούσε σε έναν εξώστη με σιδερένιο κιγκλίδωμα και σε ένα άλλο βιτρό. Μεγάλες ξύλινες καρέκλες με στρογγυλεμένα κόκκινα βελούδινα μαξιλάρια ήταν τοποθετημένες στα άδεια σημεία του τοίχου. Δεν έδειχναν σαν να μην είχαν χρησιμοποιηθεί ποτέ. Στη μέση του δυτικού τοίχου βρισκόταν ένα μεγάλο άδειο τζάκι με μπρούντζινο κάλυμμα αποτελούμενο από τέσσερα φύλλα συνδεδεμένα με μεντεσέδες· πάνω από το τζάκι υπήρχε ένα μαρμάρινο γείσο με φτερωτούς έρωτες στις γωνίες. Πάνω από το γείσο κρεμόταν ένα μεγάλο πορτρέτο ζωγραφισμένο με λάδι, και πάνω από το πορτρέτο, μέσα σε μια γυάλινη κορνίζα, βρίσκονταν δύο διασταυρωμένα σημαιάκια του ιππικού τρυπημένα από σφαίρες ή φαγωμένα από σκόρο. Το πορτρέτο απεικόνιζε έναν αυστηρό συνταγματάρχη με πλήρη στολή της εποχής του Μεξικανικού Πολέμου. Ο αξιωματικός είχε ένα περιποιημένο μαύρο τριγωνικό μουσάκι, μαύρο τσιγκελωτό μουστάκι, φλογερά, μαύρα σαν κάρβουνο, μάτια, και γενικότερα την εμφάνιση ενός άντρα που θα σε ωφελούσε να τα έχεις καλά μαζί του. Σκέφτηκα ότι θα πρέπει να ήταν ο παππούς του στρατηγού Στέρνγουντ. Δεν μπορεί να ήταν ο ίδιος ο στρατηγός, μολονότι είχα ακούσει ότι ήταν πολύ προχωρημένης ηλικίας για να έχει δύο κόρες που ήταν ακόμη στην επικίνδυνη ηλικία των είκοσι.

Είχα ακόμη προσηλωμένο το βλέμμα μου στα φλογερά μαύρα μάτια, όταν άνοιξε μια πόρτα κάτω από τη σκάλα. Δεν ήταν ο μπάτλερ πάλι. Ήταν μια κοπέλα.

Ήταν γύρω στα είκοσι, μικροκαμωμένη και λεπτεπίλεπτη, άλλα έδειχνε σφριγηλή. Φορούσε ανοιχτόχρωμο μπλε παντελόνι που έδειχνε όμορφο πάνω της. Περπατούσε σαν να πετούσε. Τα όμορφα, καστανόξανθα, σπαστά μαλλιά της ήταν κομμένα πιο κοντά από όσο απαιτούσε η μόδα, με τις γυριστές αγορίστικες μπούκλες. Τα μάτια της είχαν το γκρίζο χρώμα του σχιστόλιθου και το βλέμμα της ήταν σχεδόν ανέκφραστο. Με πλησίασε και μου χαμογέλασε πλατιά, φανερώνοντας μικρά, κοφτερά δόντια αρπακτικού, λευκά σαν ψίχα φρέσκου πορτοκαλιού και γυαλιστερά σαν πορσελάνη. Έλαμπαν ανάμεσα από τα λεπτά, πολύ σφιγμένα χείλη της. Το πρόσωπό της ήταν χλομό και δεν έδειχνε πολύ υγιές.»

 Από το μυθιστόρημα Ο μεγάλος ύπνος του Ρέιμοντ Τσάντλερ (Κέδρος, 2010, μτφ. Φίλιππος Χρυσόπουλος).

«Δε με σημάδευε με το όπλο· απλώς το κρατούσε. Ήταν ένα αυτόματο μεσαίου διαμετρήματος, κατασκευασμένο στο εξωτερικό και σίγουρα ούτε Κολτ ούτε Σάβατζ. Με το ωχρό κουρασμένο πρόσωπο, τις ουλές, τον ανασηκωμένο γιακά, το χαμηλωμένο καπέλο και το όπλο ήταν σαν να ’χε βγει από κείνες τις παλιές, ζόρικες, γκανγκστερικές ταινίες.

«Θα με πας με το αμάξι σου στην Τιχουάνα για να πάρω την πτήση των δέκα και τέταρτο», είπε. «Έχω διαβατήριο και βίζα και το μόνο που μου λείπει είναι το μεταφορικό μέσο. Δεν μπορώ να πάρω τρένο, λεωφορείο ή αεροπλάνο απ’ το Λος Άντζελες για συγκεκριμένους λόγους. Νομίζεις ότι πεντακόσια δολάρια είναι λογική ταρίφα;»

Στεκόμουν στην πόρτα και δεν παραμέρισα για να περάσει.

«Πέντε κατοστάρικα συν το όπλο;» ρώτησα.

Το κοίταξε μάλλον αφηρημένα. Κατόπιν το έχωσε στην τσέπη του.

«Ίσως χρειαστεί για προστασία», είπε. «Δική σου, όχι δική μου».

«Έλα μέσα λοιπόν».

Έκανα στην άκρη κι εκείνος μπήκε παραπατώντας απ’ την εξάντληση και σωριάστηκε σε μια καρέκλα.

Το καθιστικό ήταν ακόμα σκοτεινό εξαιτίας των πυκνών θάμνων που η ιδιοκτήτρια είχε αφήσει να μεγαλώσουν έξω απ’ τα παράθυρα. Άναψα ένα πορτατίφ και πήρα τσιγάρο. Το άναψα. Γύρισα και τον κοίταξα. Ανακάτεψα τα μαλλιά μου, που ήταν ήδη ανακατεμένα. Φόρεσα το γνωστό κουρασμένο μου χαμόγελο.

«Τι διάολο μου συμβαίνει και χαραμίζω στο κρεβάτι ένα τόσο υπέροχο πρωινό; Ώστε δέκα και τέταρτο έτσι; Έχουμε πολύ χρόνο. Πάμε στην κουζίνα και θα μας φτιάξω καφέ».

«Ντετέκτιβ, έχω μπλέξει άσχημα».

Ντετέκτιβ _ πρώτη φορά μ’ έλεγε έτσι. Όμως ταίριαζε με την όλη του είσοδο, το ντύσιμο, το όπλο και τα λοιπά.

«Μας περιμένει μια υπέροχη μέρα. Ελαφρό αεράκι. Μπορείτε ν’ ακούσετε όλους αυτούς τους σκληροτράχηλους ευκαλύπτους στο δρόμο να ψιθυρίζουν μεταξύ τους. Μιλάνε για τα χρόνια τα παλιά, στην Αυστραλία, όταν κάτω απ’ τα κλαδιά τους χοροπηδούσαν καγκουρό και τα κοάλα έπαιζαν βαρελάκια. Ναι, νομίζω ότι λίγο πολύ κατάλαβα ότι έχεις μπλέξει. Ας μιλήσουμε γι’ αυτό αφού πρώτα πιω ένα δυο φλιτζάνια καφέ. Πάντα όποτε ξυπνάω είμαι λίγο ζαλισμένος. Πάμε για μια σύσκεψη με τον κύριο Νες και τον κύριο Καφέ».

«Άκου, Μάρλοου, δεν είναι ώρα για...»

«Μη φοβάσαι τίποτα, παλιόφιλε. Οι κύριοι Νες και Καφέ είναι απ’ τους καλύτερους. Ο νεσκαφέ αποτελεί έργο ζωής, είναι το καμάρι και η χαρά τους. Μια απ’ αυτές τις μέρες θα φροντίσω να τύχουν της αναγνώρισης που τους αξίζει. Μέχρι στιγμής το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να βγάλουν λεφτά. Δε νομίζω να είναι ικανοποιημένοι μόνο μ’ αυτό».

Μετά την κεφάτη μου αγόρευση τον άφησα και πήγα στην κουζίνα στο πίσω μέρος του σπιτιού. Έβαλα να ζεστάνω νερό και πήρα την καφετιέρα απ’ το ράφι. Μέχρι να βράσει το νερό χρησιμοποίησα το δοσομετρητή για την κατάλληλη ποσότητα. Γέμισα το κάτω μισό του σκεύους και το έβαλα στη φωτιά. Από πάνω έβαλα το άλλο μισό και το έστριψα για να κλείσει καλά.

Τώρα πια είχε έρθει κι εκείνος στην κουζίνα. Έγειρε για λίγο στο κούφωμα της πόρτας κι έπειτα πήγε ως τον πάγκο για το πρωινό και κάθισε. Εξακολουθούσε να τρέμει. Απ’ το ράφι πήρα ένα μπουκάλι μπέρμπον και του έβαλα μια γουλιά σε ψηλό ποτήρι. Ήξερα ότι θα χρειαζόταν ψηλό ποτήρι. Ακόμα κι έτσι χρησιμοποίησε και τα δύο χέρια για να το φέρει στο στόμα. Κατάπιε, ακούμπησε με γδούπο το ποτήρι κάτω και τινάχτηκε απότομα προς τα πίσω, με αποτέλεσμα να χτυπήσει στην πλάτη της καρέκλας.

«Σχεδόν λιποθύμησα», μουρμούρισε. «Νιώθω λες κι έχω μείνει άυπνος μια βδομάδα. Δεν κοιμήθηκα καθόλου χθες βράδυ».

Ο καφές ήταν σχεδόν έτοιμος. Χαμήλωσα τη φωτιά και παρακολούθησα το νερό να φουσκώνει. Έμεινε για λίγο μετέωρο στο χείλος του γυάλινου κυλίνδρου. Δυνάμωσα τη φωτιά ίσα για να ξεπεράσει το χείλος κι αμέσως μετά τη χαμήλωσα ξανά. Ανακάτεψα τον καφέ και τον σκέπασα. Έβαλα το χρονόμετρο να χτυπήσει σε τρία λεπτά. Πολύ μεθοδικός τύπος αυτός ο Μάρλοου. Τίποτα δεν επιτρέπεται να παρεμβληθεί στην τεχνική παρασκευής του καφέ του. Ούτε καν ένα όπλο στο χέρι κάποιου απελπισμένου χαρακτήρα.

Του έβαλα ακόμα λίγο ποτό.

«Κάτσε εκεί», είπα. «Μην πεις λέξη. Απλώς κάτσε».

Κατάφερε να πιει το δεύτερο ποτό χρησιμοποιώντας το ένα χέρι. Πλύθηκα βιαστικά στο μπάνιο και επέστρεψα την ώρα που χτύπησε το χρονόμετρο. Έκλεισα τη φωτιά κι ακούμπησα την καφετιέρα σ’ ένα ψάθινο σουβέρ στο τραπέζι. Γιατί τόση έμφαση στη λεπτομέρεια; Επειδή η φορτισμένη ατμόσφαιρα έκανε ακόμα και τα μικροπράγματα να μοιάζουν με ολόκληρη παράσταση _ κάθε κίνηση έμοιαζε να ξεχωρίζει και να αποκτά τεράστια σημασία. Ήταν μία από εκείνες τις εξαιρετικά ευαίσθητες στιγμές όπου όλες σου οι αυτοματοποιημένες κινήσεις, ανεξάρτητα από τον καιρό που τις επαναλαμβάνεις, ανεξάρτητα από το πόσο τακτικά γίνονται, καταλήγουν αυτόνομες ενέργειες βούλησης. Μοιάζεις με κάποιον που μαθαίνει να περπατά αφού ξεπέρασε την πολιομυελίτιδα. Δε θεωρείς τίποτα δεδομένο, απολύτως τίποτα.»

Από το μυθιστόρημα Ο μεγάλος αποχαιρετισμός του Ρέιμοντ Τσάντλερ (Κέδρος, 2008, μτφ. Αντώνης Καλοκύρης). 

ΤΑ ΜΑΡΑΣΛΕΙΑΚΑ 1925-1927

                                          ΤΑ ΜΑΡΑΣΛΕΙΑΚΑ 1925-1927

Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία της διαμάχης που ξέσπασε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο τον Μάρτιο του 1925 και απασχόλησε την κοινή γνώμη και τον πολιτικό κόσμο για μια κρίσιμη διετία. Η αφετηρία της αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο η Ρόζα Ιμβριώτη φερόταν να διδάσκει την Επανάσταση του 1821 και γενικά το μάθημα της Ιστορίας· κατέληξε, όμως, να θέσει υπό αμφισβήτηση το συνολικό μεταρρυθμιστικό έργο που επιτελούνταν εκεί, υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Δελμούζου, ακυρώνοντας έτσι, για μία ακόμα φορά, τη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης. Στο ανά χείρας βιβλίο, τα "Μαρασλειακά" εντάσσονται σ ένα περιβάλλον αναθεώρησης της εθνικής ταυτότητας, που έχει ως πυλώνες την ιστορία, την εκπαίδευση και τα φύλα και λειτουργεί απειλητικά για τα κυρίαρχα εθνικά, πολιτειακά και έμφυλα σχήματα. Η αφήγησή τους ακολουθεί δύο οδούς που συναντώνται. Η πρώτη επιχειρεί να αφηγηθεί τα καθέκαστα στο Μαράσλειο, να ακολουθήσει την εσωτερική γραμμή των γεγονότων στις διαφορετικές εκδοχές τους, να τα εντάξει στο επιστημονικό και εκπαιδευτικό τους πλαίσιο, να ιστορήσει τι τελικά συνέβη στο Μαράσλειο. Η δεύτερη ακολουθεί τη δημόσια αναπαράσταση των Μαρασλειακών, και την επιτέλεσή τους στη δημόσια σκηνή. Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης πρωτογενή κείμενα που δίνουν τον λόγο στους πρωταγωνιστές των Μαρασλειακών και επιτρέπουν στους αναγνώστες να δημιουργήσουν τις δικές τους διαδρομές.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=209330#.UBJpA6Cv_p0

Κέικ σταφυλιού

Κέικ σταφυλιού

Bαθμολογία:

1 ψήφοι

Προστέθηκε από Phoebe, 24.10.11

                             Περιγραφή

Το Φθινόπωρο είναι η εποχή του σταφυλιού και αυτό το ζουμερό κέικ, είναι «πραγματική απόλαυση»!

Τι χρειαζόμαστε:

• 140 γρ. αμυγδαλόσκονη
• 140 ml ελαιόλαδο
• 140 γρ. caster sugar
• 100 γρ. γιαούρτι
• 140 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
• 2 αυγά
• 250 γρ. σταφύλι (σουλτανίνα)
• 1/4 κ.γ. εκχύλισμα αμυγδάλου

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Διάφορα κέικ

Μέθοδος

Φούρνου

Διατροφή

Χορτοφαγική

Δυσκολία

Εύκολο

Περιέχει

Αβγά

Γιαούρτι

Ξηρούς καρπούς

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Κέικ σταφυλιού http://www.sintagespareas.gr/sintages/keik-stafiliou.html#ixzz21rjkXLlT

Eλίας Kανέτι

πηγή  : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=450618118306234&set=a.353804127987634.87247.108511895850193&type=1&theater

                                            Eλίας Kανέτι

O Eλίας Kανέτι γεννήθηκε το 1905 στο Ρουστσούκ της Βουλγαρίας από Ισπανο-Eβραίους γονείς. Σε ηλικία έξι ετών μετακομίζει με την οικογένειά του στο Μάντσεστερ της Αγγλίας. Σε ηλικία οχτώ ετών, μετά το θάνατο του πατέρα του, πηγαίνουν οικογενειακώς στη Ζυρίχη. Το 1921 η οικογένεια μετακομίζει στη Γερμανία, όπου ο νεαρός Κανέτι θα σπουδάσει χημεία και φιλοσοφία. Το 1931 ολοκληρώνει το μυθιστόρημά του Η τύφλωση. Το 1938, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στο Γ' Ράιχ, εγκαταλείπει τη Βιέννη και εγκαθίσταται στην Αγγλία. Το 1960 εκδίδει το περίφημο έργο του Μάζες και εξουσία. Το 1977 εκδίδει τον πρώτο τόμο της αυτοβιογραφίας του με τίτλο Η γλώσσα που δεν κόπηκε. Το 1981 του απονέμεται το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 1994 πεθαίνει στη Ζυρίχη. Εκδίδεται μετά θάνατον το τελευταίο του έργο (γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90) Πάρτι και αερομαχίες.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Έλληνας Χρυσός Ολυμπιονίκης

πηγή:http://www.eleysis-ellinwn.gr/2012/07/14-1000000.html?utm_source=twitterfeed&utm_medium=facebook

Παρασκευή, 27 Ιουλίου 2012

14χρονος Έλληνας νίκησε 1.000.000 μαθητές σε διεθνή διαγωνισμό για τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Ο 14χρονος μαθητής από τα Γιαννιτσά, Μάριος Χατζηδήμου, είναι ο νικητής του φετινού διεθνούς διαγωνισμού έκθεσης της Παγκόσμιας Ταχυδρομικής Ένωσης (UPU).

Το θέμα του φετινού διαγωνισμού, λόγω της Ολυμπιάδας, ήταν "Γράψτε μια επιστολή σε έναν αθλητή ή μια μορφή του αθλητισμού που θαυμάζετε, για να εξηγήσετε τι σημαίνουν για εσάς οι Ολυμπιακοί Αγώνες".

Στον διαγωνισμό συμμετείχαν περισσότεροι από ένα 1.000.000 νέοι από 55 χώρες, μέσω των ταχυδρομείων των χωρών τους.

Όπως αναφέρει η "Δημοκρατία", ο μαθητής της Δευτέρας Γυμνασίου έγραψε στον αγαπημένο του τενίστα, Ρότζερ Φέντερερ.

"Στεκόσουν εκεί στεφανωμένος..."

"Είμαι ο Μάριος, ένας από τους χιλιάδες, φαντάζομαι, θαυμαστές σου. Ένας μικρός, ασήμαντος Μάριος, μπροστά σε έναν γίγαντα του αθλητισμού. Κι ο λόγος που σου γράφω; Για να σε ευχαριστήσω, που ξύπνησες μέσα μου την αγάπη για τον αθλητισμό", έγραψε στην αρχή της έκθεσής του ο 14χρονος.

"Άρπαξα την παρατημένη ρακέτα του αδελφού μου και αποφασιστικά μπήκα στο γήπεδο, έτοιμος να νικήσω. Τότε, συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικό είναι να βλέπεις τη ρακέτα στα χέρια του Φέντερερ από το να προσπαθείς να την κουμαντάρεις στα δικά σου χέρια. Παιδεύτηκα, ίδρωσα, άκουσα δικαιολογημένα τις φωνές του προπονητή μου, όμως δεν τα παράτησα. Η  μορφή σου στο βάθρο του Ολυμπιονίκη με κρατούσε εκεί και συνέχιζα...".

Ο Μάριος περιγράφει, πώς με τη φαντασία του ταξίδεψε στην Αρχαία Ολυμπία, "στη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού, στους πρώτους επίσημους Ολυμπιακούς Αγώνες του 776 π.Χ.".
Στη συνέχεια, περιγράφει τον διάλογο που είχε με το ίνδαλμά του, το οποίο η φαντασία του ήθελε εκεί.

"Στεκόσουν εκεί, στεφανωμένος και σε ρώτησα τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά. 'Άκου μικρέ μου, αγωνίζομαι σημαίνει νικώ, να το θυμάσαι αυτό. Η συμμετοχή, ο αγώνας είναι ήδη μία μεγάλη νίκη, ανεξάρτητα από το τρόπαιο. Νίκη ενάντια στους φόβους, τις ανασφάλειες και τις δυσκολίες του εαυτού σου, ενάντια στον εγωισμό και τη φιλαυτία σου. Και κάτι ακόμα. Νικώ σημαίνει αγαπώ. Αγαπώ τον συναγωνιστή μου, που μου έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστώ, τον προπονητή μου, που  μου έμαθε τον τρόπο να αγωνίζομαι και να νικώ, τον κόσμο που  με στηρίζει στην προσπάθειά και τον δρόμο προς τη νίκη, τον Θεό που μου χαρίζει τη δυνατότητα να αγωνίζομαι και να νικώ".
"Ε ναι λοιπόν, για εμένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν σημαίνουν ούτε αναβολικά ούτε πρωταθλητισμό ούτε οικονομικά συμφέροντα, οικονομική κρίση, αντιζηλίες και μίση. Σημαίνουν χαρά για τη συμμετοχή, 'ευ αγωνίζεσαι', φιλία, ειρήνη και σε αυτό το πνεύμα εύχομαι να σταθούν οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες", κατέληγε η έκθεσή του.

"Μάγεψε" την κριτική επιτροπή

Η αναφορά του Μάριου στις αξίες του ευ αγωνίζεσθαι και του πνεύματος που πρέπει να έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ο μαθητής "μάγεψε" την κριτική επιτροπή, που τον έστεψε "Χρυσό Ολυμπιονίκη".

Η διεθνής επιτροπή επεσήμανε μάλιστα τον απλό και δημιουργικό τρόπο γραφής του Μάριου: "Η σύνθεση είναι πρωτότυπη, πολύ προσωπική και δημιουργική, ενώ αναδεικνύονται έντονα οι Ολυμπιακές αξίες".

Μιλώντας στην "Δημοκρατία", ο 14χρονος "Ολυμπιονίκης" είπε πως είναι πολύ χαρούμενος για την πρωτιά. "Αρχικά δεν το πίστευα", είπε, ενώ παραδέχθηκε πως δεν τον ενδιαφέρει πολύ, να ασχοληθεί επαγγελματικά με κάποιο άθλημα.

"Σκέφτομαι να γίνω ιστορικός και να έχω σαν χόμπι το τένις", είπε, ενώ για το tweet της Παπαχρήστου, είπε ότι "δεν είναι σωστό αυτό που είπε, όμως είναι μία καλή αθλήτρια που έκανε σκληρή προπόνηση για να πάει στην Ολυμπιάδα και ήταν πολύ άδικο να την διώξουν μία ημέρα πριν".
Ο νικητής θα βραβευθεί την Παγκόσμια Ημέρα Ταχυδρομείου, δηλ. στις 9 Οκτωβρίου 2012, στην Ντόχα του Κατάρ, στο πλαίσιο του 25ου Παγκόσμιου Συνεδρίου της ΠΤΕ που θα διεξαχθεί με τη συμμετοχή 149 χωρών.

Από την πλευρά τους, τα ΕΛΤΑ προσπαθούν να στηρίζουν τη γνώση και τη δημιουργική προσπάθεια των νέων και να μεταφέρουν το μήνυμα του Ολυμπιακού Ιδεώδους σε ολόκληρο τον κόσμο.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

                              28 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

Η Ειρήνη υπήρξε Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου κατά το δεύτερο μισό του 9ου και τις αρχές του 10ου αιώνα. Είχε αποκτήσει πολύ μεγάλη φήμη για τις αρετές της και τιμάται ως οσία από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία μας .
Στα μέσα του 9ου αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο εικονομάχος Θεόφιλος και σύζυγός του η εικονολάτρισσα Θεοδώρα, όταν η περίοδος της Εικονομαχίας, που για περισσότερο από 100 χρόνια ταλάνισε την αυτοκρατορία, βρισκόταν στην τελευταία φάση της, στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, γεννήθηκε και έζησε την πρώτη της νεότητα η οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου. Πατέρας της οσίας ήταν ο πατρίκιος Φιλάρετος ο Καππαδόκης. Ήταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας, ευνοούμενος του αυτοκράτορα Θεόφιλου και έμπιστος της συζύγου του Θεοδώρας. Ήταν ο στρατιωτικός διοικητής του εξαιρετικής σημασίας θέματος της Καππαδοκίας. Μητέρα της η πατρικία Ζωή, γυναίκα όμορφη και σεβαστή σε όλη την Καισαρεία για τον ενάρετο βίο της. Το ανδρόγυνο είχε αποκτήσει δυο κόρες, την Καλλινίκη και την Ειρήνη. Η Καλλινίκη γεννήθηκε το 825 μ.Χ. Οφείλει το όμορφο όνομά της στις θριαμβευτικές νίκες που πέτυχε ο πατέρας της εναντίον των Σαρακηνών τη χρονιά που γεννήθηκε. Τρία χρόνια αργότερα, το 828, γεννήθηκε η Ειρήνη. Ο Φιλάρετος όμως έχασε τη γυναίκα του, όταν εκείνη ήταν ακόμη πολύ νέα. Έτσι, η ανατροφή των δύο κορών τους ανατέθηκε στην πατρικία Σοφία, τη μεγαλύτερη αδερφή του στρατηγού.
ην άνοιξη του 839 μ.Χ., ο Φιλάρετος φιλοξένησε στο ανάκτορό του το νεαρό καίσαρα Βάρδα, αδερφό της Αυγούστας Θεοδώρας, ο οποίος είχε μεταβεί στην Καισαρεία για κρατική υπόθεση, απεσταλμένος του αυτοκράτορα Θεόφιλου. Εκεί γνώρισε τη δεκατετράχρονη Καλλινίκη, γοητεύτηκε από την καλλονή της και τη ζήτησε σε γάμο. Λίγους μήνες αργότερα, ολόκληρη η Καππαδοκία παρέστη στους υπέρλαμπρους γάμους της Καλλινίκης και του Βάρδα, όπου ο ίδιος ο αυτοκράτορας Θεόφιλος συμμετείχε ως παραγαμπρός του γυναικαδερφού του.

Το χειμώνα του 843, η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, χήρα πια και επίτροπος του γιου της Μιχαήλ Γ΄, κάλεσε τον πατρίκιο Φιλάρετο στην Κωνσταντινούπολη. Είχε αποφασίσει να θέσει οριστικό τέλος στην Εικονομαχία και γι’ αυτό το εγχείρημα χρειαζόταν τη βοήθεια και του στρατού και των ιερέων. Εμπιστεύτηκε λοιπόν το Φιλάρετο και τον Ομολογητή Μάξιμο (μετέπειτα Πατριάρχη). Όταν επιτεύχθηκε ο σκοπός της και οι ιερές εικόνες αναστηλώθηκαν (19 Φεβρουαρίου 843 μ.Χ.), ζήτησε από το Φιλάρετο να φέρει στην Κωνσταντινούπολη την όμορφη θυγατέρα του, προκειμένου να την παντρέψει με το γιο της Μιχαήλ. Έψαχνε κατάλληλη νύφη, η οποία θα συνέτιζε το νεαρό αυτοκράτορα από τα ξέφρενα γλέντια και θεωρούσε ότι η φημισμένη για την ενάρετη ζωή της καλλονή θα εξυπηρετούσε το σκοπό της. Ο Φιλάρετος μήνυσε αμέσως στην αδερφή του να στείλει την Ειρήνη, που τότε ήταν 15 χρονών, στη Βασιλεύουσα με τη συνοδεία του πατρικίου στρατηγού Νικηφόρου, αδερφού της μακαρίτισσας συζύγου του. Τα νέα ότι η Ειρήνη θα παντρευόταν τον αυτοκράτορα και θα φορούσε το στέμμα της αυτοκρατορίας διαδόθηκαν σαν αστραπή σε όλη την Καππαδοκία.

Η μόνη που έμεινε παγερά αδιάφορη σε όλη αυτήν την αναστάτωση ήταν και η άμεσα ενδιαφερόμενη: η Ειρήνη. Από πολύ νωρίς είχε ποθήσει το μοναχικό βίο και οι λόγοι που δέχτηκε με χαρά αυτό το ταξίδι προς τη Βασιλεύουσα απείχαν πολύ από αυτό που όλοι νόμιζαν: Ταξίδευε στην Πόλη για να αποχαιρετήσει την πολυαγαπημένη της αδερφή, την οποία δεν είχε ξαναδεί από την ημέρα των λαμπρών γάμων της (είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε) και για να αποσπάσει την ευχή του πατέρα της, ώστε να αποσυρθεί στη μονή που τόσο διακαώς ποθούσε.

Η Ειρήνη και οι συνοδοί της έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη ένα ανοιξιάτικο πρωινό, για να πληροφορηθούν εκεί ότι μόλις πριν λίγες μέρες είχαν τελεστεί οι γάμοι του αυτοκράτορα με την Ευδοκία τη Δεκαπολίτισσα. Ο πατέρας της, η αδερφή της, ο θείος της με δυσκολία έκρυβαν την απογοήτευσή τους. Η Ειρήνη αντίθετα αισθανόταν αγαλλίαση για την τροπή των γεγονότων και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να μιλήσει του πατέρα της και να πάρει την ευχή του, καθώς δεν ήθελε να τον λυπήσει με κρυφή της αναχώρηση.

Η ευκαιρία δεν άργησε να παρουσιαστεί. Ο Φιλάρετος γνώρισε σε μια αποστολή του στην Αδριανούπολη το γιο του Έπαρχου της πόλης Νικήτα, πατρίκιο Φωτεινό. Ο Φιλάρετος θεώρησε ότι ήταν ο πιο κατάλληλος για να ευτυχίσει στο πλευρό του η Ειρήνη και αμέσως μίλησε στον πατέρα του νέου. Οι δύο πατεράδες έδωσαν λόγο να αρραβωνιάσουν τα παιδιά τους. Η Ειρήνη όμως, όταν ο πατέρας της ανακοίνωσε τους προαποφασισμένους αρραβώνες της, τον πληροφόρησε για την αμετάκλητη απόφασή της να λάβει το μοναχικό σχήμα. Ακολούθησε έντονη συναισθηματική σύγκρουση πατέρα και κόρης, έπειτα από την οποία η ευαίσθητη Ειρήνη ασθένησε σοβαρά και κινδύνεψε ακόμη και η ζωή της. Όταν η υγεία της αποκαταστάθηκε, ο πατρίκιος Φιλάρετος, συνειδητοποιώντας ότι η Ειρήνη είχε λάβει μια απόφαση ζωής, την οδήγησε ο ίδιος στη γυναικεία κοινοβιακή μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ & Γαβριήλ του Χρυσοβαλάντου, η οποία βρισκόταν στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης.
Στη μονή αυτή, σε ηλικία περίπου 15 ετών, η Ειρήνη εκάρη μοναχή και έξι χρόνια αργότερα Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου. Οι συναξαριστές αναφέρουν πολλά θαύματα τα οποία επιτέλεσε η Ειρήνη ως Ηγουμένη, τρία όμως από αυτά θεωρήθηκαν ιδιαίτερα σημαντικά, ώστε επηρέασαν άμεσα την ορθόδοξη αγιογραφία
Η Ειρήνη έδινε πολύ μεγάλη σημασία στην εξομολόγηση. Κάθε πρωί προσκαλούσε τις αδελφές στον ιερό ναό των Αρχαγγέλων και τις εξομολογούσε, ενώ πολλές φορές πήγαιναν και λαϊκοί να την επισκεφθούν και να ζητήσουν την καθοδήγησή της. Η Ειρήνη ζήτησε στην προσευχή της το διορατικό χάρισμα, για να γνωρίζει τι κρύβει ο εξομολογούμενος στην καρδιά του.

Ένα πρωί λοιπόν, όταν η Ειρήνη έμπαινε στο ναό για να προσκυνήσει και να αρχίσει το ποιμαντικό έργο της, βλέπει μπροστά της έναν άγγελο και τον ακούει να της απευθύνει τον εξής χαιρετισμό: «Χαίρε δούλη του Υψίστου, Ειρήνη. Εκείνος μ’ έστειλε να σε διακονώ χάρις εκείνων που μέλλουν δια μέσου εσού να σωθούν. Έχω διαταγή, σύμφωνα με την αίτησή σου, να βρίσκομαι πάντα πλησίον σου και να σου αποκαλύπτω τα μυστικά που κρύβουν οι ανθρώπινες καρδιές».

Από εκείνη τη στιγμή ο άγγελος ήταν πάντα πλάι της και της φανέρωνε μύχιες σκέψεις των ανθρώπων που κατέφευγαν στη συμβουλή της. Μάλιστα, με τόση λεπτότητα διόρθωνε τα σφάλματα και συμβούλευε, που όλοι, μοναχές και λαϊκοί, από όλες τις κοινωνικές τάξεις της Πόλης, την αποζητούσαν συνεχώς, ώστε να διδαχθούν και να διορθωθούν. Για τον Άγγελο τούτο που την καθοδηγούσε (σύμφωνα με μαρτυρίες του τότε, και τους βιογράφους της), λέγεται ότι είναι ο 'Αρχων Φιλάρετος ένας Αρχάγγελος από τις τάξεις των Σεραφείμ.
Το δεύτερο θαύμα, η συναξαριστική παράδοση μας το μεταφέρει ως εξής: Τις έναστρες νύχτες, η οσία Ειρήνη στεκόταν έξω από το κελί της και προσευχόταν. Μία από τις βραδιές αυτές, κάποια αδελφή αγρυπνούσε έξω από το κελί της και είδε το εξής παράδοξο: Τα δύο πανύψηλα κυπαρίσσια, τα οποία ορθώνονταν αριστερά και δεξιά στην είσοδο του Καθολικού, λύγιζαν μπροστά στην προσευχόμενη αγία σαν να την προσκυνούσαν και η ίδια η Ειρήνη δεν πάταγε στη γη αλλά αιωρούνταν περίπου ένα μέτρο πάνω από το έδαφος. Όταν η οσία ολοκλήρωσε την προσευχή της, σταύρωσε τα δυο κυπαρίσσια και εκείνα επανήλθαν στη φυσιολογική τους θέση. Η μοναχή κατάπληκτη, με ανάμειχτα συναισθήματα φόβου και θαυμασμού, συγκρατήθηκε και δεν είπε τίποτα στην υπόλοιπη αδελφότητα. Το επόμενο βράδυ παραφύλαξε πάλι έξω από το κελί της και το ίδιο παράδοξο γεγονός επαναλήφθηκε˙ και ξανά το ίδιο, το τρίτο κατά σειρά βράδυ. Την επόμενη νύχτα, η μοναχή, χωρίς να την αντιληφθεί η Ηγουμένη της, έτρεξε στα λυγισμένα κυπαρίσσια, έδεσε από ένα λευκό μαντήλι στις κορυφές τους και επέστρεψε στο κελί της.

Το επόμενο πρωί, η ήρεμη ατμόσφαιρα του κοινοβίου αναστατώθηκε, όταν οι μοναχές είδαν τα δεμένα μαντήλια και κατάπληκτες ρωτούσαν η μια την άλλη ποιος ήταν αυτός που έδεσε τόσο ψηλά δέντρα, για ποιο λόγο το έπραξε και προπάντων με ποιο τρόπο. Η αδελφή που υπήρξε μάρτυρας στα θαυμάσια αυτά περιστατικά αποκάλυψε όλη την αλήθεια και τότε όλες έκλαιγαν από χαρά και συγκίνηση και παραπονιόντουσαν γιατί δεν τις ξύπνησε να δουν και εκείνες το θαύμα της Ηγουμένης τους. Πάνω στην ώρα κατέφθασε και η Ειρήνη. Όταν κατάλαβε τι συνέβη και πώς μαθεύτηκε ένα μυστικό που εκείνη κρατούσε επτασφράγιστο για χρόνια ολόκληρα, επέπληξε αυστηρά την αδελφή που το μαρτύρησε με τα παρακάτω λόγια: «Αν με έβλεπες να αμαρτάνω σαν άνθρωπος, θα εφανέρωνες την αμαρτία μου»; Έθεσε λοιπόν βαρύ επιτίμιο για όποια τολμούσε να φανερώσει οτιδήποτε παράδοξο έβλεπε, όσο ήταν η ίδια εν ζωή. Έτσι, πολλά από τα θαύματα της αγίας εξαφανίστηκαν στη σιωπή της συνοδείας της.
Κάποια χρονιά, ξημερώνοντας η γιορτή του μεγάλου Βασιλείου και μετά την τέλεση του εσπερινού, η αγία ξαγρυπνούσε προσευχόμενη. Πλησίαζε η ώρα του όρθρου και τότε η Ειρήνη ακούει κάποια φωνή να της λέει: «Υποδέξου το ναυτικό που σου φέρνει τα εσπεριδοειδή και φάε να ευφρανθεί η ψυχή σου». Μετά το πέρας της θείας λειτουργίας, η αγία λέει στην πορτάρισσα να ανοίξει την πόρτα της μονής και να οδηγήσει τον άνθρωπο που περιμένει εκεί στον ξενώνα, όπου θα πήγαινε και η ίδια να τον συναντήσει.

Πράγματι, η οσία Ειρήνη του Χρυσοβαλάντου συνάντησε τον άνθρωπο και τον ακούει να της εξιστορεί την εξής θαυμάσια ιστορία: Ήταν ναυτικός, πλοιοκτήτης ενός καραβιού, από την Πάτμο. Απέπλευσε με το πλοίο του από το βόρειο τμήμα του νησιού για την Πόλη και βρισκόταν λίγα μέτρα από τη στεριά, όταν βλέπει εκείνος και οι ναύτες κάποιον σεβάσμιο γέροντα να τους φωνάζει να σταματήσουν. Αυτό όμως ήταν αδύνατο, καθώς ο ισχυρός άνεμος έσπρωχνε το πλοίο στο ανοιχτό πέλαγος. Τότε ο γέροντας φωνάζει με όλη τη δύναμή του και προστάζει το πλοίο να σταματήσει. Το καράβι ακινητοποιείται και ο ίδιος αρχίζει να βαδίζει πάνω στα ύδατα. Μπροστά στους κατάπληκτους ναύτες, επιβιβάζεται στο πλοίο και δίνει στον καπετάνιο τρία μήλα και του λέει: «Όταν πας στη Βασιλεύουσα, δώσε τα στον Πατριάρχη και πες του πως του τα στέλνει ο Πανάγαθος Θεός με τον δούλο Του Ιωάννη, από τον Παράδεισο». Έπειτα δίνει στο ναύκληρο άλλα τρία μήλα προσθέτοντας: «Αυτά να τα πας της Ειρήνης, της Ηγουμένης του Χρυσοβαλάντου και να της πεις: φάγε από τους καρπούς του Παραδείσου που η αγνή ψυχή σου επεθύμησε». Λέγοντας αυτά, ο γέροντας ευλόγησε το πλήρωμα και το πλοίο ξεκίνησε και πάλι το ταξίδι του, ενώ ο ίδιος εξαφανίστηκε.

Ολοκληρώνοντας τη διήγησή του, ο ναυτικός προσκύνησε την Ειρήνη και της πρόσφερε τα μήλα. Η αγία τα δέχτηκε με δάκρυα ευλάβειας και ευγνωμοσύνης ευχαριστώντας τον άγιο ευαγγελιστή και απόστολο Ιωάννη. Στο κελί της γονάτισε και ευχαρίστησε τον Χριστό για αυτό το δείγμα της εύνοιάς Του προς τη δούλη Του.

Η αγία Ειρήνη, με την έμφυτη ευφυΐα της και τη χάρη του αγίου Πνεύματος, εννόησε ότι το θείο αυτό δώρο ήταν ουράνια πρόσκληση. Όταν έφτασε η μεγάλη Τεσσαρακοστή, έκοψε το ένα μήλο σε λεπτά κομματάκια και έτρωγε ένα κομμάτι κάθε μέρα, απέχοντας από οποιαδήποτε άλλη τροφή, ακόμη και από το νερό. Τη Μεγάλη Πέμπτη, ύστερα από τη θεία λειτουργία και αφού όλες οι μοναχές κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων, η Ειρήνη έκοψε και το δεύτερο μήλο και έδωσε σε κάθε αδελφή από ένα κομμάτι. Τότε τους αποκάλυψε και την ιστορία του θείου δώρου. Το τρίτο μήλο η Ειρήνη το φύλαξε για τις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής της.

Τη Μεγάλη Παρασκευή, οι αδελφές έψαλαν τα άγια Πάθη και η Ειρήνη, μόνη της μέσα στο ιερό βήμα, γονατισμένη, είχε παραδοθεί σε προσευχή. Δίπλα της βρισκόταν μόνο ο άγγελος-οδηγός της, που τόσες φορές την είχε διακονήσει: «Γίνου έτοιμη» της είπε απλά και εκείνη κατάλαβε ότι πλησίαζε η ώρα να εγκαταλείψει τα επίγεια.
Το σύντομο διάστημα από το ουράνιο αυτό μήνυμα μέχρι και την οσιακή της κοίμηση, η αγία προετοίμαζε την ακολουθία της για το μεγάλο γεγονός. Στον ιερό ναό τον Αρχαγγέλων τις δίδασκε για το μυστήριο του θανάτου, τη μελλοντική κρίση και την αιωνιότητα. Ο θάνατος είναι δύσκολο για κάθε ανθρώπινο πλάσμα και όσο πλησίαζε η ώρα, τόσο η ψυχή της αγίας ένιωθε την επιθανάτια αγωνία.

Τακτοποίησε τις υποθέσεις του μοναστηριού και υπέδειξε την άξια διάδοχό της. Μια εβδομάδα πριν τη μεγάλη ημέρα, νήστεψε τρώγοντας μόνο από το παραδεισένιο μήλο και καθημερινά κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων. Ξημέρωσε τέλος η Κυριακή, όπου για τελευταία φορά η Ειρήνη παρακολούθησε τη θεία λειτουργία, απάγγειλε το σύμβολο της πίστης (το πιστεύω), κοινώνησε, αγκάλιασε τις αδελφές και τους ζήτησε συγγνώμη και τέλος γονάτισε μπροστά στην Ωραία Πύλη, ύψωσε τα χέρια της και προσευχήθηκε για τελευταία φορά με αυτά τα λόγια: «Δέσποτα, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του Ζώντος. Συ ο Ποιμήν ο Καλός που με το Πανάγιο και Πολύτιμο Αίμα Σου μας ελύτρωσες από τα δεσμά της αμαρτίας, άκουσε την τελυταία δέησι της ταπεινής Σου δούλης. Στην κραταιά Σου χείρα παραδίδω σήμερα το μικρό τούτο ποίμνιο. Σκέπασε το με τη θεία σκέπη Σου και διαφύλαξέ το από τις επιθέσεις του αοράτου εχθρού. Διότι Συ είσαι ο αγιασμός μας και η απολύτρωσις και Σε θα δοξάζουμε αιωνίως. Αμήν».

Στη συνέχεια, σιωπηλά και ήρεμα, αποσύρθηκε στο κελί της και πλάγιασε στην ασκητική της κλίνη. Οι μοναχές της, με ευλαβική σιωπή, την περικύκλωσαν και την έβλεπαν να χαμογελά. Με αυτό το ουράνιο χαμόγελο, το οποίο αποδείκνυε την απόλυτη μακαριότητα και γαλήνη της ψυχής της, παρέδωσε το πνεύμα της η οσία Ειρήνη, Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου, σε ηλικία 104 χρόνων.

Η οσιακή της κοίμηση διαδώθηκε σε όλη τη Βασιλεύουσα αστραπιαία και χιλιάδες κόσμου συνέρευσαν στο μοναστήρι, για να προλάβουν να προσκυνήσουν το ιερό σκήνωμα της πνευματικής τους μητέρας. Επικεφαλής ήταν ο πατριάρχης, ο οποίος με το πλήθος του λαού από όλες τις κοινωνικές τάξεις και των αρχιερέων και λοιπών κληρικών συνόδευσαν τη μακαριστή Ηγουμένη στην τελευταία της κατοικία, στο παρεκκλήσι του μεγαλομάρτυρος αγίου Θεοδώρου

— με Πολιτιστικός Σύλλογος Νέας Ηράκλειας, Βασίλειος Χρυσοβιτσιώτης, Π. Αντώνιος Βούλκος and 46 ακόμη

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ του Δημητρίου Μ. Περέογλου *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/28111399163

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

του Δημητρίου Μ. Περέογλου *

.

Ο ήλιος δεν είχε αποφασίσει να ξεπροβάλλει σήμερα από τον «Τρελό» αλλάζοντας το γνώριμο συνήθειό του. Μα δεν ήταν στο χέρι του ή μάλλον στις χρυσαφιές αχτίδες του. Τα σύννεφα είχαν συναχτεί ολόγυρά του έχοντας άλλη άποψη για τα χρώματα της αυγής στην απέραντη παλέτα τ’ ουρανού κι εκείνος απλά παρακολουθούσε το ιδιόρρυθμο παιχνίδι τους, σωπαίνοντας.

Ο Λευτέρης, συμμεριζόμενος την ξανθιά σιωπή του, βάδιζε κι αυτός συννεφιασμένος προς την αφετηρία των λεωφορείων του Κ.Τ.Ε.Λ., αφήνοντας πίσω του σκόρπιες σκέψεις σαν αχτίδες φωτός που, αυτομολώντας, τρυπούσαν την πυκνή συννεφιά του τέλους μιας διαδρομής ζωής, παράταιρης τελικά, για εκείνον.

«Ακούς εκεί, δε φτάνει που με είχε ανασφάλιστο και δε με πλήρωνε τρεις μήνες τώρα, ούτε καν ενδιαφέρθηκε αν ζω από εκείνη τη νύχτα…» μονολογώντας ανέβηκε αργά-αργά τα σκαλιά του λεωφορείου. 

«Εκείνη η νύχτα, ήταν σκέτος εφιάλτης• τι να πρωτοθυμηθώ: την ασταμάτητη βροχή που με μαστίγωνε, διαπερνώντας το σώμα και το νου; την αγωνία να προλάβω να παραδώσω έγκαιρα και τις άλλες παραγγελίες που είχαν αργήσει να ετοιμαστούν; ή τη χαμηλή πτήση από την αιφνιδιαστική ώθηση και την αίσθηση μανταρινιού και χώματος στα χείλη μου από το απότομο χτύπημα του αυτοκινήτου στο μηχανάκι μου; και ο κυρ Γιάννης να μη σηκώνει ούτε το τηλέφωνο! Βλέπεις, ήταν για εκείνον μάλλον η ευκαιρία που έψαχνε να προσλάβει για διανομέα τον Αχμέτ, που τελευταία ερχόταν συχνά-πυκνά ζητώντας επίμονα δουλειά. Έγχρωμοι άνθρωποι για έγχρωμες δουλειές, βολετό… τίποτα, τίποτα… τριφύλλι• τριφύλλι και καλαμπόκι. Θα βοηθάω το γέρο μου• λίγο στα πρόβατα, λίγο στα χωράφια κάτι θα γένει. Να ξεκουραστεί κι αυτός κομμάτι. Τώρα θα νοιώθει κι αυτός λίγο περήφανος που κατάφερα και μάζεψα αυτά που χρειαζόταν για εκείνη την επέμβαση. Τόσα χρόνια καρπωνόμουν την αμέριστη βοήθειά του, καιρός πια να του το ανταποδώσω• έστω ένα μέρος, του το φυλάω για έκπληξη». Έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του προσπαθώντας να βολευτεί στη θέση που είχε κλείσει από καιρό στο πρακτορείο του Κ.Τ.Ε.Λ, καθώς και σ’ αυτή του νέου προορισμού της ζωής του. Θες ορμώμενος από τις καταστάσεις που πέρασε και τις τόσες δουλειές που άλλαξε; θες ότι ποτές δε μπόρεσε να συνηθίσει τους ρυθμούς της πρωτεύουσας; θες για ‘κείνο το ταξίδι που άφησε στη μέση στο βαθύ γαλάζιο των ματιών της Λενιώς; θες ότι τελικά θα γυρνούσε κάποτε ούτως ή άλλως; όλες αυτές οι σκέψεις, είχαν βάλει για τα καλά φωτιά στο πλούσια καλλιεργημένο μυαλό του και ο δρόμος του γυρισμού, σαν από καιρό, o εν αναμονεί, πυροσβέστης.

«Γιατί,  και εκείνος ο Διευθυντής της εταιρίας; άλλο και τότες;», σα ν’ άκουγε τα λόγια του: «Λυπούμαστε πολύ, αλλά… καταλαβαίνετε… λόγω της οικονομικής κρίσης, η εταιρία αποφάσισε να κάνει περικοπές μισθών και κάποιες απολύσεις (εγώ ήμουν μέσα στις «κάποιες»). Θα σας δοθεί βεβαίως σχετική αποζημίωση και μια συστατική επιστολή…» σκεφτόταν και ψαχούλευε τις τσέπες του για να την αναζητήσει. «Να θυμηθώ να τη δώσω στο ΓιωργοΚώστα, μπας και σταματήσει να γκρινιάζει για τις κατσίκες μας που του τρώνε τ’ αμπέλια».

Στη μέσα τσέπη του μπουφάν του βρήκε και το πτυχίο. «Αα αυτό, που ξέρεις, μπορεί να χρειαστεί για καμιά επιδότηση! τίποτα, τίποτα… τριφύλλι• τριφύλλι και καλαμπόκι. Θα βοηθάω το γέρο μου• λίγο στα πρόβατα, λίγο στα χωράφια κάτι θα γένει. Να ξεκουραστεί κι αυτός κομμάτι. Τώρα θα νοιώθει κι αυτός λίγο περήφανος που κατάφερα και μάζεψα αυτά που χρειαζόταν για εκείνη την επέμβαση. Τόσα χρόνια καρπωνόμουν την αμέριστη βοήθειά του, καιρός πια να του το ανταποδώσω• έστω ένα μέρος, του το φυλάω για έκπληξη». Έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του βουρκώνοντας, αναπολώντας τα ξέγνοιαστα χρόνια στο χωριό με τα τόσα παιδικά κι εφηβικά χρώματα και αρώματα που αναδυόντουσαν από το χώμα, τα λουλούδια, τα δέντρα, τ’ ανέμελα κι ατέλειωτα παιχνίδια στους χωματόδρομους και στην πλατεία με τον γερο-πλάτανο, τα πρώτα κρυφά ραντεβουδάκια δίπλα στο ποτάμι, αργότερα τη σκληρή δουλειά και τις πρώτες δυσκολίες, τις στενοχώριες και τις στερήσεις του πατέρα για να τον σπουδάσει, τα ξέγνοιαστα, μα και συνάμα, τα δύσκολα τα χρόνια, τα κατοπινά…

Δεν τον κρατούσε πια τίποτε εδώ. Ούτε τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή. «Ποια ζωή;» αναρωτήθηκε. «Να δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, χάνοντας σιγά-σιγά φίλους, παρέες, μέρες, χρόνια και ζωή…». Δεν τον κρατούσε πια τίποτε. Ούτε καν η Κέλλυ, που για χάρη μιας μαύρης B.M.W., του πρώην κολλητού του συναδέλφου, τον απέλυσε κι αυτή το δίχως άλλο!

Τη σιωπή την έσπαγε κατά καιρούς η κόρνα από τις νταλίκες που περνούσαν από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και οι σταγόνες της βροχής που έπεφταν στο τζάμι του παραθύρου και στ’ ανοιχτά πατζούρια του μυαλού του, καθώς γινόντουσαν ολοένα και πιο πυκνές οι στάλες… οι στάλες και οι σκέψεις… «Τόσα χαμένα όνειρα, τόσα χαμένα χρόνια… και μια ζωή πάντα να περνάει γρήγορα κορνάροντας από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας». 

Ξάφνου, τη σιγή την ξόρκισε με βία μια παλιά μελωδία: «Δεν ξαναβόσκω άλλες βοβάλες, δε θέλω μήτε να τις δω…». Τι ειρωνεία, είχε την ίδια μελωδία για ήχο κλήσης απ’ όταν πρωτοέφυγε για την πρωτεύουσα και δεν την είχε αλλάξει από τότες. 

«Έλα, μάνα!» είπε και σώπασε. «Στο δρόμο είμαι, έρχομαι. Πες του πατέρα ότι τα μάζεψα τα χρήματα!» είπε χαρούμενος μη μπορώντας να κρατήσει άλλο κρυφή την έκπληξη που του ετοίμαζε. 

«…Ο πατέρας; τι ο πατέρας;» είπε και σώπασε. Κι ύστερα…

σιωπή… 

Και μιά βροχή αδυσώπητη που έπεφτε στο τζάμι του παραθύρου και στα κλειστά πατζούρια του μυαλού του, πλημμυρίζοντας τα μάτια του 

και το άδειο, τώρα, δωμάτιο της καρδιάς του!  

.

Ο Δημήτριος Μ. Περέογλου γεννήθηκε το Νοέμβρη του ’70 στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Είναι παντρεμένος με δυο παιδιά και ποιηματογραφεί (Θεώ – εκδ. ΙΡΙΣ ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ 2009, ΧΩΡΙΣ με –υπο έκδοση).

[ ιστολόγιο ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω