Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Ζέας ἀλεύρι – ψωμὶ Ζειαῖ.

πηγή : http://filonoi.gr/zeas-aleyri/

Ζέας ἀλεύρι – ψωμὶ Ζειαῖ.Ζέας ἀλεύρι - ψωμὶ Ζειαῖ.

Προ ολίγου καιρού,ανεβάσαμε εδώ στο  «Φιλονόη καὶ  φίλοι» θέμα, με το  «απαγορευμένο» σιτηρό των Ελλήνων, την Ζέα, της οποίας το ψωμί-φάρμακο, έθρεψε και μεγάλωσε χιλιάδες γενιές Ελλήνων κι όχι μόνο.
  • Ιπποφαές και Ζέα ήταν προϊόντα που ο Μέγας Αλέξανδρος είχε μαζί του στην εκστρατεία του στην Περσία…τυχαίο;;
Είχαμε πει λοιπόν στο προηγούμενο κείμενο, ό,τι μετά από έρευνα  που είχε πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα από ζευγάρι γιατρών  το 1923, σχετικά με τις διατροφικές συνήθειες των Ελλήνων, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, η βάση της υγιεινής διατροφής των Ελλήνων, ήταν το ψωμί Ζέας!!
Οι αναλύσεις που ακολούθησαν και τα πολυ σπουδαία συμπεράσματα της έρευνας αυτής μπορείτε να τα δείτε ή να τα ξαναθυμηθείτε εδώ:

Ζειά, ἡ ἀπαγορευμένη διὰ νόμου!

Ετσι και χωρίς ποτέ κανείς να μάθει (επισήμως) τον λόγο, ο Βενιζέλος το 1928, πιθανόν ακολουθώντας «άνωθεν εντολές» , μέσα σε μόνο 4 χρόνια, απαγόρευσε ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ την καλλιέργεια του σιτηρού, με του οποίου το ψωμί  ταϊζε ο Μέγας Αλέξανδρος τους στρατιώτες του για να μην αρρωσταίνουν και το αντικατέστησε με το σιτάρι,του οποίου το ψωμί, οι αρχαίοι Ελληνες, τάιζαν τα σκυλιά τους! 
  • Αυτό το θέμα με συγκλόνισε όταν το διάβασα και ψάχνοντας στο διαδίκτυο,βρήκα τον άνθρωπο που ξαναέφερε ύστερα από τόσες δεκαετίες απαγορεύσεως στην Ελλάδα, τον σπόρο της Ζέας από την Κένυα (αν θυμάμαι καλά) και όχι μόνο αυτό, αλλά το καλλιεργεί ο ίδιος  και μετά από δικές του ενέργειες, ήδη φούρνοι στην Θεσσαλονίκη, άρχισαν να φτιάχνουν και πάλι ψωμί Ζέας!!
 
  • Είναι ο κ.Χρήστος Κοσμίδης, βοτανοθεραπευτής -βοτανολόγος( ΙΩΝΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΜΕ ΒΟΤΑΝΑτου οποίου το δικό του άρθρο για την Ζέα, ήταν και η αιτία που ανέβασα πάλι το θέμα αυτό.

Στο τέλος του κειμένου, θα παραθέσω τις σελίδες στο facebook του κ.Κοσμίδη, με τις προσπάθειές του για  την εξοικείωση μας και την επιστροφή του ανθρώπου ξανά στην μάνα Φύση, στα δικά της φάρμακα και θεραπείες!
  • ΥΓ.1.Καθιστώ σαφές,προς αποφυγήν παρεξηγήσεων,ότι :
 ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ  , δεν αποτελεί με τον ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τρόπο, διάφημιση το παρόν κείμενο.
Επειδή τα φάρμακα της φύσης και το θέμα που αναλύουμε ξανά,είναι κάτι που με απασχολεί τελευταία πολύ και επειδή  με χαρά είδα,ότι  κείμενο για την Ζέα, παραμένει από την αρχή της δημοσίευσής του έως τώρα,από τα πλέον δημοφιλή του ιστολογίου,(άρα απασχολούν και ενδιαφέρουν κι άλλους ) αποφάσισα την γνωριμία μου με τον κ.Κοσμίδη να την συστήσω και στο κοινό της Φιλονόης,μέσω του κειμένου του και των προσπαθειών του.
  ΥΓ.2. Διαδώστε όσο μπορείτε κείμενα όπως το παρόν,αλλά και ότι άλλο βρείτε σχετικά με την Ζέα και την ανάγκη επιστροφής στην διατροφή μας.
Είναι κάτι που πρέπει να γίνει γνωστό σε όλους τους Ελληνες.
  • Ευχή κι ελπίδα να αρχίσουμε επιτέλους, να μαθαίνουμε την αλήθεια που τόσο επιμελώς ”κάποιοι” μας έκρυψαν!!  Μαρία Τριανταφύλλου

Ζέας αλεύρι – ψωμί Ζειαί

του Χρήστου Κοσμίδη, “Ιωνική θεραπευτική με βότανα

  • Πλούσιο, σε βιταμίνες ιχνοστοιχεία, Μαγνήσιο [40%], Χολίνη, βοηθά τους διαβητικούς και αλκοολικούς, κα. Οι έρευνες έδειξαν ότι η Ζέα περιέχει 40% περισσότερο μαγνήσιο από τα άλλα δημητριακά.

Το μαγνήσιο επιπλέον ενεργοποιεί τις ενζυματικές διαδικασίες του μεταβολισμού. Περιέχει δε υψηλά ποσοστά του αμινοξέος λυσίνη. Τα δημητριακά Ζέας συμβάλλουν στη διατήρηση ενός φυσιολογικού σωματικού βάρους.
Είναι πλούσια σε υδατάνθρακες χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη. Αυτό σημαίνει ότι απορροφώνται αργά και απελευθερώνουν μικρή ποσότητα γλυκόζης στο αίμα.
Έτσι, μαζί με τις φυτικές ίνες, αυξάνουν το αίσθημα του κορεσμού και διατηρούν το αίσθημα της πληρότητας για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. 
  • -Ρυθμίζουν καλύτερα τη γλυκόζη στο αίμα, με αποτέλεσμα να αποτελούν όπλο στην πρόληψη αλλά και αντιμετώπιση του Σακχαρώδη Διαβήτη.

  • -Αντιμετωπίζει την οστεοπόρωση, μαζί με γιαούρτι, πυκνώνει την οστική μάζα, ενισχύει τα οστά και το σμάλτο των δοντιών.

  • -Χαλαρώνει τα συνεσταλμένα αγγεία, για να ρέει το αίμα ελεύθερα.

  • -Βοηθά στην στηθάγχη, από σπασμούς της στεφανιαίας αρτηρίας.


  • -Βοηθά στο προεμμηνορροϊκό σύνδρομο, σε κράμπες, σε μυοχαλάρωση σε αϋπνίες.

  • -Βοηθά και ρυθμίζει την διέλευση νατρίου και καλίου δια των κυτταρικών μεμβρανών.

  • -Μειώνει την κακή χοληστερόλη [LDL] και αυξάνει την καλή [HDL].

  • -Ρυθμίζει τον μεταβολισμό και την σύνθεση πρωτεϊνών, ενεργοποιώντας μεγάλο αριθμό ενζύμων.

  • -Αυξάνει την μνήμη, την φαντασία, την δημιουργικότητα, την πνευματικότητα, με το αμινοξύ [πρωτεϊνη] χολίνη.

  • -Μαζί με το ασβέστιο [μυοδιεγερτικό], ρυθμίζει την δραστηριότητα των μυών.
  •  
  • Η έλλειψη Μαγνησίου διευκολύνει την συγκόλληση των αιμοπεταλίων για σχηματισμό θρόμβων και απόφραξη αρτηριών.
Σε αρχαιολογικές έρευνες προϊστορικών οικισμών, στον Ελλαδικό χώρο και στην Μικρά Ασία ευρέθησαν σπόροι Ζέας που χρονολογούνται πέραν των 12.000 ετών, επίσης ευρέθησαν ίχνη ζέας, στην Συρία, στην Παλαιστίνη, στον Περσικό κόλπο, καθώς και στην Βόρειο Αφρική, και ονομάζεται Emmer ή aja.Η πόλη των Αθηνών ονομαζόταν και ζείδωρος, γιατί στο έδαφος της καλλιεργείτο εκτός από την εληά και το δημητριακό ζειά. Το ζειά με το ζήτα δηλώνει την ζωή με το έψιλον γιώτα την μακρά πορεία και με το άλφα που είναι το πρώτο στοιχείο το άριστον την παρουσία του Αιθέρα (το στοιχείο που βρίσκεται παντού και δομεί τα πάντα είναι ο Αιθέρας), άρα ζειά σημαίνει μακροζωία. 
  • Χαρακτηριστική απόδειξη ότι η μαρίνα του Πειραιά αποκαλείται μέχρι και σήμερα Ζέα!
Ο Όμηρος αναφέρεται στην καλλιέργεια της ζέας στην Λακωνική πεδιάδα
« πυροί τε ζειαί τʼ ήδ΄ ευρυφανές κρί λευκόν .»
Οι Έλληνες δεν έτρωγαν ψωμί από σιτάρι, αυτό προτιμούσαν να το δίνουν στα ζώα.Έτρωγαν ψωμί από Ζειά ή Κριθάρι. Και μόνο σε μεγάλη ανάγκη έτρωγαν κριθάρι ανάμεικτο με σιτάρι. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι στις απεικονίσεις της θεάς Δήμητρας δεν εμφανίζεται σιτάρι, αλλά Ζειά.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι επίσης εκτιμούσαν ιδιαίτερα “τις χάρες” του δημητριακού, αφού σύμφωνα με τον Ηρόδοτο παρασκεύαζαν ψωμί αποκλειστικά από Ζέα.

O Θεόφραστος τον 4ο αι. π.Χ, διακρίνει την ζειά σαφώς από την όλυρα (ασπρόσιτος) χαρακτηριζοντάς ως το πλέον αποδοτικότερο από όλα τα είδη των δημητριακών.
Σύμφωνα, με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο και τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα, η ζειά είχε καλλιεργηθεί αποκλειστικά ως το μοναδικό δημητριακό από τους πρώτους Ρωμαίους στην αρχή της ιστορίας τους και αυτό αποδεικνύεται από τη χρησιμοποίηση του σε όλες τις θρησκευτικές τελετές τους.
Ενώ όπως μας πληροφορεί ο Διοσκουρίδης (1ος αι. μ.Χ.) στην εποχή του ήταν διαδεδομένη μια πανάρχαια συνήθεια των Ελλήνων και των Ρωμαίων: η μίξη χονδροαλεσμένων κόκκων ζέας και σιταριού, που λεγόταν “κρίμνον”, και το οποίο ήταν ένα παχύρρευστο θρεπτικό ρόφημα που ονομαζόταν “πολτός” (χυλός). 
  • Ο Μέγας Αλέξανδρος σίτιζε τα στρατεύματα του με ψωμί Ζέας, για να μην αρρωσταίνουν οι άνδρες του, το ίδιο έκαναν, και οι Ρωμαίοι.
  • Το 1922 οι Κοσμοκράτορες – σιωνιστές που έχουν στόχο ζωής, εδώ και χιλιετίες τον αφανισμό των Ελλήνων, έστειλλαν μία επιτροπή, να διαπιστώσει ποια τροφή, είναι σημαντική στην διατροφή των Ελλήνων, διεπίστωσαν ότι ήταν το ψωμί της Ζέας.
Κάνοντας αναλύσεις στα χημικά εργαστήρια, απέδειξαν τα οφελήματα της ζέας, και το 1928, έδωσαν εντολές στο φερέφωνο τους πρωθυπουργό και “Εθνάρχη”, Μπενύ Ζελόν, [Ελευθέριο Βενιζέλο],
  • Θυμηθείτε τους Μασσώνους Γ.Ράλλη και Α, Παπανδρέου πως κατάργησαν τα Αρχαία Ελληνικά απο τα σχολεία, ενώ διδάσκονται σχεδόν σε όλα τα σχολεία του κόσμου, και ενώ όλες οι γλώσσες περιέχουν 40-50% ρίζες Αρχαϊκές – Πελασγικές…η συνεργάτης των Μπίλντεμπεργκ και νυν Υπουργός Παιδείας Διαμαντοπούλου προσπαθεί να επιβάλλει τα Γκρίκλις, αυτήν την Βαρβαρική γλώσσα] και σε 4 χρόνια θησαύρισαν οι φίλοι του με την εμπορία της νέας καλλιέργειας του σιταριού, ενώ μέχρι το 1932 κατάργησε την καλλιέργεια της Ζέας, με την βοήθεια των ΜΜΕ, δυσφημώντας την σαν ζωοτροφή, ελέγχοντας τους εκδότες και πλαστογραφώντας άλλαξε την γνώμη του κόσμου, αυτό έγινε αποκλειστικά και μόνον στην Ελλάδα, ο απαγορευτικός Νόμος ισχύει ακόμη και σήμερα, απέκλεισε και την αναφορά του ονόματος Ζέα, από όλα τα λεξικά και τις εγκυκλοπαίδειες το μόνο που έμεινε ήταν το λιμάνι Ζέας στον Πειραιά, σημείο φορτοεκφόρτωσης Ζέας, στην αρχαία εποχή.

Για χιλιάδες χρόνια παρέμενε το κυριότερο δημητριακό της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Μετέπειτα αντικαταστάθηκε από το Triticum turgidum (Durum) [το Γερμανικό dienkel ή triticum spelt- το Ιταλικό farro], το οποίο πιθανά να δημιουργήθηκε από το Triticum dicoccum με μετάλλαξη. Οι αγρότες προτίμησαν το νέο αυτό δημητριακό λόγω του ότι ο σπόρος αποχωριζόταν από το φλοιό με μεγαλύτερη ευκολία.
Κάποιοι τη μπερδεύουν ακόμα και με το καλαμπόκι, αφού η λέξη Zea (Zea mais) είναι η επιστημονική ονομασία του αραβοσίτου. 
  • Πηγές Γ. Γ. Αυφαντής, «Ο Ιστορικός Εμπαιγμός», και Χ.Γ.Κοσμίδης “Ιωνική θεραπευτική με βότανα ”
 
  • Άλλο ζειά άλλο όλυρα τελικά ;Στο διαδίκτυο για τη λέξη «Ζειά» στην ΙΛΙΑΔΑ – ραψωδία Ε, στίχοι 121-240 διαβάζουμε: «…παρά δέ σφίν έκάστω δίζυγες ίπποι έστάσι κρί λευκόν έρεπτόμενοι και όλύρας» (195).Πιο κάτω ό μεταφραστής, με ελαφρά συνείδηση, ή καλοπληρωμένος μεταφράζει: «…εις κάθε αμάξι είναι σιμά ζευγαρωτά πουλάρια, στέκουν και τρώγουν την ζειά και το λευκό κριθάρι». Εδώ δολοφονείται ή Ζειά, γιατί ό μεταφραστής, μεταφράζει τη ζωοτροφή «όλύρας» σε «ζειά».
  •  Οι μεταγενέστεροι αντιγράφουν από αυτό ζειά = όλύρας = ζωοτροφή, ενώ ό Όμηρος γνώριζε και τα δύο, ζειά και
 
όλύρας, και έγραφε πάντα το σωστό, αυτό που ήθελε και έπρεπε να διδάξει. Εδώ γράφει σαφώς: «κρι λευκόν έρεπτόμενοι και όλύρας».Όχι ζειά, όπως με ελαφρά συνείδηση και βαρύτατη άγνοια γράφουν οι μεταφραστές.
Ή όλύρα καλλιεργείται από τα αρχαία χρόνια στην Ελλάδα σαν ζωοτροφή. Ήταν μεσογειακό φυτό (Λεξικό «ΗΛΙΟΣ», λήμμα Όροβος).

Είναι λογικό να καταλήξει με το χρόνο ή όλύρα σε όροβο.


Στο λεξικό «LIDELL and SCΟΤΤ» θα την βρείτε σαν Σίκαλη η Αγριοσίκαλη, αυτή τη σύγχυση καλλιέργησαν οι φιλέλληνες… για να ξεχάσουμε τη Ζειά.
 
 

«ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΠΕΡΣΕΣ»

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=156465287823625&set=a.156465181156969.36110.141008116036009&type=1&theater

«ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΠΕΡΣΕΣ»
Το φεστιβάλ Αρχαίας Ολυμπίας υποδέχεται την τραγωδία «ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΠΕΡΣΕΣ» στο θέατρο Φλόκα από τον Οργανισμό Ελληνικού Θεάτρου «Αιχμή».
Δευτέρα 6 Αυγούστου - 21:00
Τιμή εισιτηρίου: 15 Ευρώ (κανονικό) & 10 Ευρώ (μαθητικό, φοιτητικό, παιδικό, ανέργων, προνοιακό, ασφαλισμένοι του ΟΓΑ


Ελλάδα…η μνήμη της μοίρας μου..

Ο Αισχύλος αναφέρει σε χορικό των « Περσών» ότι.. οι Έλληνες στον πόλεμο ποτέ δεν κάνουν πίσω, σώμα με σώμα πολεμούν με δόρατα κι ασπίδες..! Ήθελα νάξερα τι άλλο κάνουν οι Έλληνες από το να πολεμούν σώμα με σώμα με το θάνατο.. τον κίνδυνο και τη μιζέρια, την εισαγόμενη ευτέλεια που προσπαθούν να τους επιβάλλουν οι ‘πολιτισμικά’ αλλόθρησκοι και οι μιμητικά«ευρωπαϊζοντες¨», εσωτερικοί εφιάλτες*, οπαδοί της Άλωσης της ιδέας του πολιτισμού των Ελλήνων.

Πιστέψτε με, καθ’ ένας από εμάς τους Έλληνες είναι κι ένας μικρός θεός από τους χιλιάδες τα εκατομμύρια που αποτελούν αυτό το μοιραίο δωδεκάθεο που εγκαταστάθηκε στο ψηλότερο σημείο του κέντρου της Ελλάδας, για να εποπτεύει τους Δελφούς, το κέντρο του κόσμου και την Ολυμπία το κέντρο της Ειρήνης και της ευγενούς άμιλλας. Όπου γυρίσει κανείς το μάτι του θα δει την πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Κοιτάζοντας προς τα κάτω στην Ελευσίνα …το μυστήριο της ζωής, προς τα πίσω το ταξίδι της άγνωστης αιωνιότητας προς την Αχερουσία…σε ολόκληρη τη διαδρομή του ματιού σου βλέπεις διάσπαρτα Θέατρα, Ωδεία, Αγορές, Ασκληπιεία και πεδία μαχών, τόπους υπεράσπισης των ιδεών των ιδανικών και της Δημοκρατίας! Εκεί που σταματάει το βλέμμα σου είναι ένα μικρό νησάκι που το λένε Σαλαμίνα, εκεί που όλος ο κόσμος πρέπει να γονατίσει σαν φόρο τιμής σ΄αυτούς που προασπίστηκαν όλα αυτά και κυρίως το Δυτικό πολιτισμό. Απ΄τα καυτά μας δάκρυα ποτίζονται οι ελιές μας που είναι ένα δέντρο που αντέχει στους αιώνες και φουντώνει κάθε μέρα την ελιά του Πλάτωνα και την ιερή δάφνη που βραβεύει τους αγώνες! Σ΄εμάς έλαχε η μοίρα να πορευθούμε ατραπούς μοιραίους και ακάνθινους! Στα βουερά περάσματα της Σαλαμίνας, αντέχουν ακόμη οι κραυγές... Ω παίδες Ελλήνων ίτε… για αυτούς που ξέρουν και μπορούν να ακούνε..

Γιάννης Νικολαϊδης
— στην τοποθεσία Ancient Olympia.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Ανδρέας Εμπειρίκος



                          Ανδρέας Εμπειρίκος 

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος (2 Σεπτεμβρίου 1901 - 3 Αυγούστου 1975)  Έλληνας ποιητής, πεζογράφος,  φωτογράφος και ψυχαναλυτής. 
Γεννημένος στη Μπραΐλα της Ρουμανίας, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1902 και αργότερα παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και αγγλικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο King's College του Λονδίνου. 
Την περίοδο 1926-1931 έζησε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τον κύκλο των υπερρεαλιστών, ασχολήθηκε ενεργά με την ψυχανάλυση, κοντά στον ιδρυτή της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας του Παρισιού, Ρενέ Λαφόργκ. 
Το 1931 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα, πραγματοποιώντας την πρώτη εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα το 1935.
Ως λογοτέχνης ανήκει στη Γενιά του '30 και αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνικού υπερρεαλισμού. Ο Εμπειρίκος υπήρξε εισηγητής του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα, καθώς και ο πρώτος που άσκησε την ψυχανάλυση στον ελληνικό χώρο, ασκώντας την ψυχαναλυτική πρακτική κατά την περίοδο 1935-1951. Χαρακτηρίζεται ως ένας από τους κατεξοχήν «οραματιστές ποιητές»[1], κατέχοντας περίοπτη θέση στον ελληνικό λογοτεχνικό κανόνα, παρά τη δυσπιστία με την οποία αντιμετωπίστηκε αρχικά το έργο του[2]. Από το σύνολο του έργου του ξεχωρίζει η πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Υψικάμινος, ως το πρώτο αμιγώς υπερρεαλιστικό κείμενο στην Ελλάδα, ενώ ανάμεσα στα πεζά έργα του διακρίνεται το τολμηρό ερωτογράφημα Ο Μέγας Ανατολικός, που προκάλεσε αντιδράσεις για την ελευθεροστομία και το ερωτικό περιεχόμενό του. Σημαντικό τμήμα του έργου του εκδόθηκε μετά τον θάνατό του.
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

JO Nesbo Ο λυτρωτής



 JO Nesbo    Ο λυτρωτής

Ο λυτρωτής
Μια παγωμένη βραδιά στο Όσλο, παραμονές Χριστουγέννων, κόσμος είναι μαζεμένος σε μια υπαίθρια συναυλία του Στρατού Σωτηρίας. Μια έκρηξη διακόπτει τη μουσική, ένας ένστολος πέφτει νεκρός, με μια σφαίρα εξ επαφής στο κεφάλι. Ο Χάρι Χόλε και η ομάδα του δεν έχουν πολλά στοιχεία στη διάθεσή τους: δεν υπάρχει ούτε ύποπτος ούτε όργανο του εγκλήματος ούτε κίνητρο. Όταν όμως ο δολοφόνος ανακαλύπτει πως σκότωσε το λάθος άτομο, τότε αρχίζουν τα πράγματα να περιπλέκονται. Χάρη στην εντατική δουλειά της ομάδας του, ο Χάρι καταφέρνει να εντοπίσει τον πληρωμένο δολοφόνο (μέσω πιστωτικών καρτών, ψεύτικου διαβατηρίου και της επικοινωνίας με τον εργοδότη του). Χωρίς χρήματα, μόνο με έξι σφαίρες στο όπλο του και χωρίς στέγη, ο δολοφόνος είναι όλο και πιο απελπισμένος. Θα κάνει το παν για να εξολοθρεύσει τον στόχο του.

Σφαιροβολία Λονδίνο 2012

πηγή : http://www.madata.gr/athletic/olympic-2012/213697.html

Σφαιροβολία στο doodle της Google, Λονδίνο 2012

Σφαιροβολία στο doodle της Google, Λονδίνο 2012
Η Σφαιροβολία είναι το ολυμπιακό άθλημα που απεικονίζεται στην πρώτη σελίδα της Google, η οποία συνεχίζει την σειρά των αφιερωμάτων στα αθλήματα των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου.
Σήμερα λοιπόν, Παρασκευή 3 Αυγούστου, η Google αφιερώνει το σημερινό της doodle στο άθλημα της σφαιροβολίας το οποίο είναι ένα από τα αγωνίσματα ρίψεων των σύγχρονων αγώνων του στίβου.
Το αγώνισμα της σφαιροβολίας ξεκίνησε στην περιοχή της σημερινής Σκωτίας, ως άθλημα ανάμεσα σε στρατιώτες. Ήταν μέρος της άσκησης και ενδυνάμωσής τους, μέτρο εύρεσης του δυνατότερου, αλλά και μέσο ανάδειξης εκείνων που άξιζαν να είναι στην άμεση συνοδεία και ασφάλεια του Βασιλιά.

Στη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα λίγο πριν την Ελληνική Επανάσταση του 1821 αλλά και κατά τη διάρκεια αυτής, η σφαιροβολία αποτελούσε το κυρίαρχο αγώνισμα μεταξύ των Κλεφτών το λεγόμενο "λιθάρι"
Στη σύγχρονη μορφή του, το αγώνισμα αυτό δε γίνεται πλέον με όργανο κάποιες βαριές πέτρες ή βολίδες κανονιού, αλλά με σταθμισμένα όργανα από συμπαγές μέταλλο, χυτοσίδηρο ή μπρούτζο σχήματος σφαιρικού, καλούμενου σφαίρα και εξ αυτού το όνομα του αγωνίσματος.

Η σφαίρα (σφαιροβολίας) ζυγίζει 7,26 κιλά, (16 λίβρες) (για άνδρες) και 4 κιλά (για γυναίκες) με διάμετρο επίσης συγκεκριμένη, από 11-13εκ για τους άνδρες και από 9-11εκ για τις γυναίκες αντίστοιχα.

Η ρίψη γίνεται εντός των ορίων μιας κυκλικής περιοχής (βαλβίδας) τα όρια της οποίας δεν πρέπει να υπερβεί ο αθλητής κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς του, με διάμετρο 2,13 μέτρα (7 πόδια). Στο ένα τμήμα της περιφέρειας της βαλβίδας (στη μεριά προς την οποία γίνεται η ρίψη) υπάρχει ένα σταθερό τμήμα ξύλου ,ο αναστολέας, (ύψους 10εκ και μήκους 122 εκ. ), σταθερά πακτωμένο στο έδαφος που χρησιμεύει τόσο ως σημείο κοντραρίσματος-φρεναρίσματος της κίνησης του αθλητή προς την κατεύθυνση της ρίψης, όσο και ως απώτερο όριο, εντός του οποίου πρέπει να κινηθεί ο αθλητής. Η βολή γίνεται προς τομέα κύκλου γωνίας 30 μοιρών με κέντρο το κέντρο της βαλβίδας.
Για να είναι η βολή έγκυρη πρέπει:
ο αθλητής: να μην υπερβεί τα όρια της βαλβίδας κατά τη διάρκεια της ρίψης ,να μην ακουμπήσει το πάνω μέρος του αναστολέα παρά μόνο το πλαϊνό αυτού μέρος και μέχρι να προσγειωθεί το όργανο, να αρχίσει την προσπάθεια από κατάσταση ηρεμίας, να εξέλθει της βαλβίδας από το οπίσθιο ήμισυ μετά το πέρας της βολής και έχοντας τον έλεγχο της κίνησης και την ισορροπία του.
το όργανο: να ριφθεί με το ένα χέρι, από το ύψος του λαιμού με ώθηση του βραχίονα με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι πίσω από το κύριο σώμα της σφαίρας ο αντίστοιχος ώμος με κίνηση της σφαίρας ευθύγραμμη και όχι ημικυκλική, ενδεικτική ότι χρησιμοποιείται ο βραχίονας ως μοχλός στην κίνηση και όχι ως ενεργός πρωταγωνιστής και να ριφθεί εντός του τομέα!
Ντίνα Κ 
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ της Γιώτας Φλώρου *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/28445829981

ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ

της Γιώτας Φλώρου *
.
«Στο Λυκαβηττό», είπε στον οδηγό του ταξί, μόλις μπήκε μέσα.
Εκείνος, την κοίταξε από το καθρεφτάκι, μια κίνηση που συνήθιζε να κάνει όποτε έμπαινε στο ταξί του ένας ή περισσότεροι καινούριοι πελάτες.
Και καθώς το ταξί διέσχιζε τους σχεδόν έρημους, την περασμένη, εκείνη, ώρα, δρόμους, το βλέμμα της ξεκόλλησε από το μηδέν στο οποίο ήταν βυθισμένο. Κοίταξε έξω από το τζάμι και συνειδητοποίησε ότι σε λίγο θα ξημέρωνε.
Πάνω από τα κτίρια, τα χαμηλά και εκείνα τα ψηλότερα που νομίζεις ότι φτάνουν σχεδόν μέχρι τον ουρανό, πάνω από αλαζόνες και υπερόπτες, από πλούσιους και φτωχούς, «επί δίκαιων και αδίκων», το φως θα πάλευε με το σκοτάδι και θα το υπερνικούσε. Για ακόμη μια φορά. Μπορεί όχι για πολύ. Το σκοτάδι πάντα επιστρέφει από την άβυσσο για να πάρει την θέση που του ανήκει. Μπορεί όχι για πολύ, αλλά τι σημασία είχε;
Έτσι δεν γίνεται πάντα; Ή σχεδόν πάντα;
Το φως, το άσπρο, το λευκό, το αγνό, η απάντηση στις προσευχές εκατομμυρίων ανθρώπων, η διδασκαλία κάθε θρησκείας, το ευτυχισμένο τέλος στις περισσότερες ταινίες. Τα λόγια που βγαίνουν από τόσα χείλη… «Το καλό υπερισχύει πάντοτε».
Ε, όχι, λοιπόν.
Εκείνο το βράδυ, το πιο μαύρο και σκοτεινό από όσα μπορούσε να θυμηθεί μέχρι τώρα στην μικρή της ιστορία, το σκοτάδι είχε πάρει τα ηνία για τα καλά. Όχι, δεν την είχε ρωτήσει. Εισέβαλλε χωρίς εκείνη να το περιμένει. Ύπουλα και υποχθόνια κατέλαβε κάθε κύτταρο, θόλωσε την κρίση και την ματιά της, κατέστρεψε για πάντα την «καλή» ψυχή που νόμιζε ότι είχε.
Έκλεισε τα μάτια και είδε την εικόνα μπροστά της ολοζώντανη, σα να βρισκόταν εκεί.
Ένα άψυχο κορμί στο πάτωμα. Όταν θα το έβρισκαν το πρωί, θα είχε μεταμορφωθεί σε θέαμα πιο φρικιαστικό και από τους χειρότερους εφιάλτες που μπορεί να είχαν δει τη νύχτα στον ύπνο τους. Το αίμα του κατακόκκινο και τρομακτικό θα είχε σταματήσει να αναβλύζει και θα κάλυπτε το κατάλευκο πάτωμα. Εκείνος, κάτασπρος, με την πνοή της ζωής να έχει πετάξει προ πολλού, σαν πουλί, από τα σωθικά του.
Τελικά ήταν μοιραίο να γίνει εκεί πέρα. Στο χώρο που είχε γίνει το δεύτερο σπίτι του εδώ και τριάντα χρόνια, στο δωμάτιο που είχε περάσει τις καλύτερες και τις χειρότερες μέρες και νύχτες της ζωής του. Λευκοί τοίχοι, λευκοί πάγκοι, παντού τριγύρω το αγαπημένο του χρώμα.
Τα μαχαίρια του, ακριβά και κοφτερά, παραταγμένα σαν στρατιώτες το ένα δίπλα στο άλλο, από το μικρότερο στο μεγαλύτερο, με ένα από αυτά, το τελευταίο, να λείπει από τη θέση του και να βρίσκεται με μαθηματική ακρίβεια και με περίσσεια ορμή καρφωμένο στην πλάτη του.
Πλήρωσε και βγήκε βιαστικά από το ταξί.
Τι να το κάνει; Να το κρατήσει στην τσάντα της ή να το ξεφορτωθεί;
Πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε την πόλη από ψηλά. Ερημιά και απόλυτη ησυχία. Φαινομενικά. Γιατί, κάπου στο βάθος, η νύχτα έκρυβε καλά στην αγκαλιά της τα αγαπημένα της παιδιά που αντίκριζαν το αιώνιο σκοτάδι.
Τι να κάνει; Να κρατηθεί ή να δώσει ένα τέλος;
Σε λίγες ώρες, η αλήθεια θα έλαμπε, όπως το φως της μέρας.
Τόσος κόσμος τους είχε δει μαζί. Εκείνη επέμενε να μείνει μαζί του εκείνο το βράδυ, να τον βοηθήσει. Και φυσικά, μετά από λίγο θα παρατηρούσαν ότι το μαχαίρι έλειπε.
Εκείνη το τελευταίο πράγμα που παρατήρησε ήταν το τρομαγμένο βλέμμα του.
Και το τελευταίο που άκουσε, όταν έκλεινε την πόρτα, ήταν η διαπεραστική κραυγή του. Δεν θα την ξέχναγε ποτέ αυτή την κραυγή, μονάχα αν έφευγε και η ίδια από τη ζωή.
Από αύριο η κατηγορία θα έπεφτε βαριά πάνω της. Ανθρωποκτονία. Μια λέξη, ασήκωτος σταυρός.
Ποια ήταν αυτή που θα άντεχε το βάρος;
.
Η Γιώτα Φλώρου γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία και Μετάφραση. Λίγο μετά το λύκειο και αφού είχε αποτύχει στο μάθημα της Έκθεσης ανακάλυψε ότι μέχρι τότε έπαιζε λάθος το παιχνίδι με τις λέξεις και τις σκέψεις. Τότε, γνώρισε και την κυρία «Ε» (λέγε με και έμπνευση) και με τη βοήθεια της άρχισε να γράφει.
[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ελαφρύς σιμιγδαλένιος σοκολατένιος χαλβάς

Ελαφρύς σιμιγδαλένιος σοκολατένιος χαλβάς

Photo
Bαθμολογία:
       
5 ψήφοι
Προστέθηκε από , 05.03.12

Περιγραφή

΄Ενας χαλβάς με σοκολάτα και εσπεριδοειδή χωρίς καβούρδισμα και πολύ λάδι. Ελαφρύς, πανεύκολος και σε χρόνο μηδέν. Ιδανικός για τις δύσκολες εποχές που διανύουμε αφού το κόστος των υλικών είναι μηδαμινό.

photo: lianaki

Τι χρειαζόμαστε:

  • 1 λίτρο νερό
  • 200 γρ. χοντρό σιμιγδάλι
  • 250 γρ. ζάχαρη
  • ξύσμα 1 λεμονιού και ενός πορτοκαλιού
  • 1 βανίλια
  • 3 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
  • 2 κουταλιές της σούπας σκόνη κακάο
Στα γρήγορα
Κατηγορία
Μέθοδος
Διατροφή
Δυσκολία
Περιέχει
Νηστίσιμα







Σερβίρει
12

 

 

 

Πως το κάνουμε:


Η Μεγάλη Ανατροπή



 Η Μεγάλη Ανατροπή

Υστερο - Μινωικά Χρόνια. Η Ιδανική Πολιτεία της Κνωσού, στα 1560 π.Χ., δέχεται εσωτερικά χτυπήματα από όλα τα μέτωπα. Ο Εφιάλτης συνωμοτεί εναντίον της δίκαιης εξουσίας των Μινώων, με σκοπό την ανατροπή τους και τη συγκέντρωση του πλούτου και της δύναμης της Κρήτης στα χέρια του. Ο Μίνωας Δικαιόκριτος προσπαθεί να διατηρήσει την τάξη έχοντας δίπλα του πιστή σύντροφο την Αλεξάνδρα, την οποία προορίζει για διάδοχό του. 
Συνωμοσίες, δολοφονίες και μάχες αποτελούν το σκιώδες σκηνικό της εποχής εκείνης. Ωστόσο, ακόμα και εκείνη την εποχή δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ο έρωτας, ο οποίος όμως θα δοκιμαστεί κι αυτός σκληρά. 
Η Αλεξάνδρα και ο Γλαύκος, αντίπαλοι στη μάχη, αλλά πιστοί σύντροφοι στη ζωή θα δώσουν τον δικό τους αγώνα ενάντια σε όλη αυτή την αναταραχή. Ωστόσο, η ζωή δεν τα φέρνει πάντα όπως θα θέλαμε. Η Μεγάλη Ανατροπή είναι για όλους αναπόφευκτη... Η Μινωική Ιδανική Πολιτεία εξελίσσεται κι αποδομεί τα ιδανικά της. 
Το ανθρώπινο σενάριο βαθιά μέσα στον χρόνο. Η ζωή, ο θάνατος, ο έρωτας, η πίστη σε αξίες και ιδανικά, η ματαιοδοξία ακολούθησαν και ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι, άλλοτε σε ανηφοριές γοητευτικές και άλλοτε σε κατηφοριές της πτώσης και της παρακμής. Πολλές φορές ενυπάρχουν σε μια ταυτόχρονη συνύπαρξη ακόμη και στον ίδιο άνθρωπο. Κι είναι αυτό το προζύμι της ζωής, εκείνο που της δίνει, εντέλει, νόημα, ρυθμό και σκοπό. Οι αρχές κι οι αξίες όμως της ανθρώπινης φύσης καθώς κι οι βασικές αγωνίες και αντιλήψεις σε αυτές τις αγροτοκτηνοτροφικές κοινωνίες δεν άλλαξαν στους αιώνες και διατηρούν το κύρος τους ως σήμερα.

Ελληνικές Μινωϊκές αποικίες στην Αμερική;

πηγή : http://www.eleysis-ellinwn.gr/2012/08/blog-post_4418.html?utm_source=twitterfeed&utm_medium=facebook

Ελληνικές Μινωϊκές αποικίες στην Αμερική;


Ακούγεται απίστευτο, ίσως όμως να είναι και αληθινό. Πλήθος ευρημάτων μοιάζουν να συγκλίνουν στο ότι οι Μινωίτες ήταν δεινοί θαλασσοπόροι που πέρασαν τον Ατλαντικό, δημιούργησαν αποικίες ως και στον Καναδά και εκμεταλλεύτηκαντα τοπικά ορυχεία χαλκού. Όλα αυτά πολύ πριν τον Κολόμβο!

Φύλλα καπνού Αμερικής στη Βρετανία Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια αφότου πρωτάκουσα - από τον αείμνηστο καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Αντώνη Κονταράτο, συγκεκριμένα - για το ενδεχόμενο αρχαίοι Έλληνες να είχαν φθάσει στην... Αμερική, ψάχνοντας για νέες πηγές μετάλλων. Ομολογώ ότι ..... χαμογέλασα τότε, σκεπτόμενος όλα τα υπόλοιπα απίθανα που είχα διαβάσει για αρχαίους Έλληνες στη Ν. Αμερική, την Αυστραλία και την Ιαπωνία. Και θα κρατούσα στο απωθημένη αυτή τη θεωρία αν δεν μάθαινα για ένα πρόσφατο βιβλίο - του Gavin Menzies “The Lost Empire of Atlantis” - που επανέφερε παταγωδώς το θέμα και ανακίνησε σωρεία συζητήσεων στο Διαδίκτυο.

Στο βιβλίο του ο Menzies ακολουθεί αρχικά τα ίχνη των Μινωιτών στην Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, την Ινδία και την Κεϊλάνη - όπου τα έππ Σανγκαμ των ΤΑΜΙΛ μιλούν ακόμα για «τα υπέροχα πλοία των Ελλήνων που φέρνουν χρυσό και φεύγουν φορτωμένα πιπέρι..». Έκπληκτος από τα μουσειακά ευρήματα που δικαίωναν τον Στράβωνα και τον Πτολεμαίο, ο συγγραφέας αναλογίστηκε όχι μόνον τα μυστικά ναυσιπλοΐας που πρέπει να κατείχαν οι Μινωίτες, αλλά και το πού έβρισκαν όλες εκείνες τις ποσότητες μετάλλων που εμπορεύονταν. Η Κύπρος με τα μεταλλεία χαλκού γνωρίζουμε ιστορικά ότι δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει καν στις απαιτήσεις των Φαραώ. Κι όμως, οι Μινωίτες τους έδωσαν χάλκινα πριόνια ενισχυμένα με κασσίτερο για να κόψουν τους ογκόλιθους των πυραμίδων τους... Καταπώς βρέθηκε γραμμένο στα αρχεία του βασιλιά Σάργκον των Ακκαδίων, τα μινωικά πλοία έφερναν ήδη από το 2350 π.Χ. κασσίτερο, από την Ισπανία και τη Βρετανία. Κι έπειτα, εκείνο το απίθανο εύρημα του 1450 π.Χ. στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης από πού ήρθε; Lasioderma serricorne, δηλαδή κάμπια των φύλλων καπνού! Ναι, του καπνού που όλοι γνωρίζαμε ότι πρωτόφτασε στην Ευρώπη τον 16ο αι. μ.Χ. από την αμερικανική ήπειρο. Οπότε, ο Μενζίες στράφηκε τώρα δυτικά, ψάχνοντας να βρει κατά πόσο - και πώς - εκείνοι οι ατρόμητοι ναυτικοί είχαν όχι μόνον διαβεί τις Ηράκλειες Πύλες, αλλά και είχαν φθάσει στον Νέο Κόσμο.

Μινωίτες και Μυκηναίοι στις ακτές του Ατλαντικού. Ο μίτος που ξετύλιξε στο υπόλοιπο του βιβλίου του αυτός ο 72χρονος πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού της Βρετανίας δεν ήταν πρωτόγνωρος: Πριν από δύο χρόνια, τόσο στο κανάλι της ΝΕΤ όσο και στα «Νέα», ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος είχε υποστηρίξει την ιδέα ότι οι αρχαίοι προγονοί μας είχαν εξερευνήσει τις παράκτιες περιοχές της Ισπανίας, Γαλλίας, Βρετανίας και Ιρλανδίας ψάχνοντας για μέταλλα και ίσως είχαν φθάσει στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία και την Αμερική.

Αναλυτικά, το σκεπτικό του ο κ. Μαριολάκος το παρέθεσε σε μία εργασία που θα βρείτε δημοσιευμένη στο Διαδίκτυο. Εκεί, ενημερώνει αρχικά για το πώς και ασχολείται με τέτοιο θέμα ένας γεωλόγος: «Η γεωμυθολογία είναι ένας κλάδος των γεωεπιστημών που ασχολείται με τις φυσικογεωλογικές συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της μυθολογικής εποχής και, μέσω αυτής της ανάλυσης, βρίσκει την αμοιβαία σχέση μεταξύ γεωλογίας και μυθολογίας. Η δική μου εμπειρία, ως γεωλόγου ο οποίος έχει περάσει τη ζωή του μελετώντας τη γεωλογία της Ελλάδας, έδειξε ότι (...) στην ελληνική μυθολογία περιλαμβάνονται και φυσικογεωλογικές διεργασίες που εξελίσσονται σε πολύ μακρινές περιοχές, όπως στην περιοχή του Βόρειου Ατλαντικού και αλλού».

Και αναλύει έπειτα διεξοδικά τις αρχαίες πηγές που εξέτασε, όπως το έργο του Πλουτάρχου «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης».Τα «ύποπτα» ορυχεία Δύσπιστος ων, τον αναζήτησα για να μου δώσει «πειστήρια». Από τα όσα μου είπε συνήγαγα ότι υπήρξαν δύο κλειδιά που ξεκλείδωσαν την υπόθεση των «Ελλήνων στην Αμερική».

Το ένα ήταν ένα μεταλλουργικό ανεξήγητο: οι αρχαιολόγοι των ΗΠΑ έχουν βρει 5.000 ανοιχτά ορυχεία χαλκού (σχεδόν απόλυτα καθαρού) στις ακτές της λίμνης Σουπήριορ, μεταξύ Μίσιγκαν των ΗΠΑ και Καναδά, απ' όπου έχουν εξαχθεί κάπου 500.000 τόνοι μεταξύ 2470 -1050 π.Χ., που... κανένας δεν γνωρίζει πού πήγαν!

Συγκεκριμένα, οι τότε Ινδιάνοι των περιοχών αυτών ζούσαν στη Λίθινη Εποχή και μόνο μετά το 1500 π.Χ. αρχίζουν να χρησιμοποιούν περιορισμένες ποσότητες χαλκού - κι αυτές μόνο για κοσμήματα. Ποιος λοιπόν ήταν ο «κλέφτης» κι από πού και πώς ήρθε; Δεδομένου ότι η Μεσόγειος και η Μεσοποταμία ήταν εκείνες που τότε διέρχονταν την Εποχή του Χαλκού (και ο χαλκός ήταν τότε ακριβότερος κι από το χρυσάφι), οι υποψίες στρέφονται προς τα εκεί. Κατά εντυπωσιακή μάλιστα συγκυρία, οι μυστηριώδεις μαζικές εξορύξεις χαλκού τόσο στη Βόρεια Αμερική όσο και στην Ισπανία και τη Βρετανία σταμάτησαν γύρω στο 1350 π.Χ. - την εποχή που το ηφαίστειο της Θήρας καθόρισε τη μοίρα των Μινωιτών. Και οι Ελληνες που παρέλαβαν τη σκυτάλη (Αχαιοί Μυκηναίοι αρχικά, Δωριείς και Ιωνες στη συνέχεια) είναι οι μόνοι που διηγούνται ταξίδια από παλιά στην Ωγυγία (Ισλανδία), το Κρόνιο Πέλαγος και τις δυτικότερες ακτές.

Για το πώς πήγαν, η απάντηση θα μπορούσε να δοθεί μόνο με το κλειδί που λέγεται γνώση των ωκεάνιων ρευμάτων - των ρευμάτων του ωκεανού που ο Όμηρος περιέγραφε ως βαθύρροο και βαθυδίνη. Το ρεύμα του Κόλπου του Μεξικού, το περίφημο Γκολφ Στρίμ. Μινωικές κρουαζιέρες στο Κρόνιο Πέλαγος

Τα επιχειρήματα του καθηγητή Μαριολάκου ήταν εντυπωσιακά και μου φαίνονταν λογικά. Το δυσθεώρητο όμως του επιτεύγματος δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί παρά μόνο με αποδείξεις για το ότι αρχαϊκά πλοία σαν την «Αργώ» μπορούσαν να πάνε τόσο μακριά - πόσω μάλλον τα ακόμα αρχαιότερα μινωικά. Θυμήθηκα ένα δημοσίευμα του 2010, από νορβηγική εφημερίδα, σύμφωνα με το οποίο είχαν βρεθεί μυστηριώδη γράμματα της περιόδου 1800 -1000 π.Χ. σκαλισμένα σε γρανίτη. Τα γράμματα αυτά αποκρυπτογράφησε ως μινωικά ο νορβηγός γλωσσολόγος και ακαδημαϊκός Κjiell Aartum και τιμήθηκε γι αυτό με το χρυσό μετάλλιο του βασιλιά. Κατά τον Aartum, οι μινωικές λέξεις μεταφράζονταν «Μαλακός και καθαρός», αναφερόμενες στο μεγαλύτερο κοίτασμα αργύρου όλης της Ευρώπης που είχαν εντοπίσει στο Κοη£5θ6Γ£ του Οσλο αυτοί οι απίστευτοι κυνη-γοί θησαυρών. Αλλά μήπως είχαν αφήσει και άλλα ίχνη πίσω τους; Ρώτησα σχετικά τον δρα Μηνά Τσικριτσή, που πρότινος είχε εντοπίσει τον «πήλινο υπολογιστή ναυσιπλοΐας» των Μινωιτών. Κατά την επικοινωνία μας αμφισβήτησε την ερμηνεία του Aartum, αλλά ήταν βέβαιος για το ότι επρόκειτο για Μινωίτες, καθώς μια πρόσφατη μελέτη του προσέθεσε υποστηρικτικά στοιχεία στη θεωρία του καθηγητή Μαριολάκου για πέρασμα στην αντίπερα όχθη του ωκεανού.

Μου είπε συγκεκριμένα: Ο Πλούταρχος περί... Καναδά- «Ο Πλούταρχος γράφει: Όσο για τη μεγάλη ήπειρο, από την οποία η μεγάλη θάλασσα περιέχεται σε κύκλο, από τα άλλα νησιά απέχει λιγότερο, από την Ωγυγία όμως γύρω στα πέντε χιλιάδες στάδια ταξιδεύοντας με πλοία με κουπιά. (...) Από την ηπειρωτική γη τα κοντινά μέρη κατοικούν Ελληνες, γύρω από κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα (λίμνη), του οποίου το στόμα βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμα της Κασπίας θάλασσας".

Οι αποστάσεις μεταξύ Γροιλανδίας, Νέας Γης και νησιού Μπαφιν του Καναδά είναι περίπου 1.140 χλμ., ενώ μεταξύ Νέας Γης και νησιού Μπαφιν είναι περίπου 1.300 χλμ. Η αναφορά ότι γύρω από τον κόλπο κατοικούν Ελληνες μας φανερώνει μια αποικία στον κόλπο του Αγ. Λαυρέντιου. Το σημαντικό όμως στην περιγραφή αυτή είναι ότι μας παρέχει γεωγραφικές πληροφορίες οι οποίες είναι σωστές. Πράγματι, ο κόλπος του Αγ. Λαυρεντίου μοιάζει με τη Μαιώτιδα λίμνη (Αζοφική Θάλασσα, στον Εύξεινο Πόντο) και είναι λίγο μεγαλύτερος. Οσο για την πληροφορία ότι το στόμιο του κόλπου είναι στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας, κοιτώντας στο Γκουγκλ Έρθ εύκολα διακρίνουμε ότι τα δύο στόμια βρίσκονται σε βόρειο γεωγραφικό πλάτος 47°, άρα στην ίδια ευθεία. Αυτή η πληροφορία είναι και η μοναδική αναφορά στην αρχαία γραμματεία που μας δείχνει ότι μπορούσαν εκείνη την εποχή να προσδιορίζουν το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου.

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη στον Πλούταρχο που θεωρώ απόδειξη αληθείας για τα ταξίδια στην Αμερική».- Δηλαδή... τι;- «Μας λέει: Όταν λοιπόν ο αστέρας του Κρόνου, τον οποίο εμείς αποκαλούμε Φαίνοντα ενώ εκείνοι Νυκτούρο, φτάσει στον Ταύρο μετά από περίοδο τριάντα ετών, αφού προετοιμάσουν επί χρόνο πολύ τη θυσία... (ξεκινούν το ταξίδι της επιστροφής)". Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να ελέγξουμε αστρονομικά την περίοδο που πιθανόν έγινε το συγκεκριμένο ταξίδι που εξιστορεί.

Ο Πλάτωνας είχε κατατάξει τους πλανήτες στο ηλιακό σύστημα, σε σειρά από έξω προς τα μέσα ως προς τη Γη, με τα εξής ονόματα: Φαίνοντας (ο Κρόνος), Φαέθοντας (ο Δίας), Πυρόεντας (ο Αρης), Εωσφόρος (π Αφροδίτη), Στίλβοντας (ο Ερμής), Ηλιος και Σελήνη. Το όνομα Φαίνοντας ετυμολογικό, σημαίνει αυτόν που γίνεται ορατός, ενώ η λέξη Νυκτού-ρος σημαίνει αυτόν που είναι τελευταίος στη νύκτα. Με χρήση ειδικού προγράμματος αστρονομίας έλεγξα στις γεωγραφικές συντεταγμένες του Καναδά για την εποχή του Πλουτάρχου (1ου αι. μ.Χ.) σε ποια χρονολογία και σε ποιον μήνα ο πλανήτης Κρόνος βρίσκεται στον αστερισμό του Ταύρου πριν ανατείλει ο Ήλιος. Επιβεβαίωσα ότι κάθε 30 σεληνιακά χρόνια εμφανίζεται όντως το φαινόμενο να ανατέλλει ο Κρόνος στον Ταύρο. Επειτα, πάλι, ο Πλούταρχος λέει:

"Τα νησιά που βρίσκονται πέρα κατοικούνται από Ελληνες και βλέπουν τον Ηλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα επί τριάντα μέρες. Και η νύχια εκεί έχει ελαφρύ σκοτάδι και λυκαυγές που φέγγει από τη δύση". Εφόσον το ταξίδι επιστροφής ξεκινούσε αρχές Ιουνίου, τότε πρέπει να ελέγξουμε πού έβλεπαν τον Ηλιο να κρύβεται λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες. Με κατάλληλο πρόγραμμα βρήκα ότι την εποχή του Ιου αι. π.Χ. στη Γροιλανδία (60° βόρεια) ο Ηλιος έδυε μία ώρα μεταξύ 4-5 π.μ. και αυτό συνέβαινε για χρονικό διάστημα ενός μήνα, από 9/6 ως και 9/7. Η ταύτιση αυτή δηλώνει ότι αρχικά ταξίδευαν βόρεια, φθάνοντας κοντά στον Αρκτικό Κύκλο, όπου τη θάλασσα ονόμαζαν Κρόνιο Πέλαγος. Στην περιοχή αυτή η νύχτα έχει όντως λυκαυγές και ελαφρύ σκοτάδι. Η αστρονομική σύνδεση, σε συνδυασμό με τις γεωγραφικές γνώσεις των δύο τόπων που έχουν ίδιο γεωγραφικό πλάτος, καταδεικνύει ότι το ταξίδι που περιγράφει ο Πλούταρχος - από την Αμερική στην Καρχηδόνα, το 86 μ.Χ. - όντως συνέβη.

Ο συλλογισμός ήταν συγκλονιστικός, αλλά με συγκρατούσε το ότι μετρούσαμε τα δεδομένα ενός ταξιδιού στη ρωμαϊκή πλέον εποχή - μια εποχή που ίσως οι ταξιδιώτες να είχαν και Μηχανισμό των Αντικυθήρων εν πλω». Τι στοιχεία είχαμε ότι πλοία της μινωικής εποχής κατόρθωναν το ταξίδι; Οι εκπλήξεις από τη χώρα των Βίκινγκς (βλ.ένθετο) έδωσαν ίσως την απάντηση. Ιχνη και ίντριγκες στον Νέο Κόσμο. Απέμενε το να βρει κανένας αντίστοιχα αποδεικτικά στοιχεία στις ακτές του Αγίου Λαυρεντίου ή της λίμνης .....για να δεχτεί ως πιθανό το απίθανο των Μινωιτών στην Αμερική. Ο Μενζίες ανέφερε ως τέτοια «1.200 περίπου μινωικά ευρήματα γύρω από τη λίμνη ......».

Βάλθηκα λοιπόν να τα βρω. Προέκυψε ότι ευρήματα υπάρχουν όντως πολλά: τα πρώτα στοιχεία μη ινδιάνικης εξόρυξης βρέθηκαν σε φλέβες χαλκού, στη χερσόνησο Keweenaw της λίμνης Σουπήριορ - κοντά σε ένα χωριλο που ονομάζεται …Λαύριο (Laurium). Εκεί βρέθηκε και το πετρόγλυφο ενός άκρως συμβολικού μινωικού πλοίου.

Επίσης, στο Newberry του Μίσιγκαν, είχαν ήδη από το 1896 βρεθεί τρία αγαλματίδια και μία πινακίδα με «περίεργη γραφή». Κανένας δεν μπορούσε να την ερμηνεύσει τότε, αλλά όταν ο Εβανς προχώρησε στις ανασκαφές της Κνωσού - το 1900 - έγινε προφανές ότι η γραφή συγγένευε με τη Γραμμική Α. Η πληθώρα όμως των «απεικονιστικών στοιχείων» που παραπέμπουν στη Μεσόγειο βρέθηκε στη συνέχεια σε χέρια ιδιωτών, με τα περισσότερα να καταλήγουν σε άγνωστους συλλέκτες και πολλά - χρυσά και ασημένια - να φημολογείται ότι έχουν λιωθεί από τους άπληστους θηρευτές τους. Τα περισσότερα είχαν βρεθεί το 1925, από έναν αγρότη του Ιλινόις, τον ORVILLE LOWERY, και το 1982 από έναν τυχοδιώκτη, ονόματι Russ Burrows, που ισχυρίστηκε ότι βρήκε ένα ιερό και 13 ασύλητους τάφους σε ένα σύμπλεγμα σπηλαίων, επίσης στο Ιλινόις.

Εν κατακλείδι και συνοπτικά, τα παρατιθέμενα στο Διαδίκτυο ευρήματα επί αμερικανικού εδάφους περιλαμβάνουν πάμπολλες πέτρες με χαραγμένες επάνω τους μορφές στρατιωτών με στολές που θυμίζουν Μινωίτες, Φιλισταίους, Μυκηναίους, Φοίνικες και Αιγυπτίους, αρκετά πετρόγλυφα με μινωικού και αιγυπτιακού τύπου πλοία, και επιγραφές που άλλες θεωρούνται κυπρομινωικής γραφής και άλλες σύμμεικτες με ετρουσκικές, λατινικές και ελληνικές λέξεις. Το πιο εύγλωττο όμως οπτικά στοιχείο (εφόσον αποδειχθεί και αυθεντικό) είναι ένα μετάλλιο που βρέθηκε στο Κλήβελαντ του Οχάιο το 2006, με τον μινωικό πέλεκυ στη μία πλευρά και στην άλλη τον Πρίγκιπα των Κρίνων, που γνωρίζουμε από την τοιχογραφία στο ανάκτορο της Κνω¬σού (1690 π.Χ.)!

Αυτόκλητοι αρχαιολόγοι - μεσσίες.

Το θέμα περιπλέχθηκε περισσότερο όταν τους «Ιντιάνα Τζόουνς του Χαλκού» προσέγγισαν «στρατευμένοι αρχαιολόγοι», εκ μέρους της Εκκλησίας των Μορμόνων, οι οποίοι πάσχιζαν να δικαιώσουν τα ρηθέντα υπό του προφήτη τους ότι την Αμερική είχαν εποικίσει... Ιουδαίοι, γύρω στο 2000 π.Χ. Έκτοτε έχει στηθεί ένα απίστευτο γαϊτανάκι, με κάθε είδους ερμηνείες των ευρημάτων να ξεφυτρώνουν στο παραεπιστημονικό περιοδικό Ancient American, ενώ η επίσημη αρχαιολογία απέχει. Αυτή η παράδοξη κατάσταση έχει οδηγήσει σε αδυναμία διασταύρωσης της αλήθειας των ισχυρισμών και στην έκφραση ακραιφνών θεωριών.

Για παράδειγμα, ένας επιγραφολόγος ονόματι PAUL SCHAFFRANKE ισχυρίστηκε σε διάλεξη του 1995 ότι αποκρυπτογράφησε τη σύμμεικτη γραφή των αρχαίων πινακίδων και ότι αυτή διηγείται ένα απίστευτο ρέκβιεμ των πρώτων εκείνων αποίκων της Αμερικής: ότι Έλληνες της Αλεξάνδρειας - φυγάδες της χριστιανοκρατούμενης πλέον Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας - κατέφυγαν στο τελευταίο προπύργιο των Φοινίκων, στη Μαυριτανία, κι από εκεί έφθασαν όλοι μαζί στις Μεγάλες λίμνες. Σιωπηλοί μάρτυρες αυτές οι πέτρες του Μίσιγκαν, με μινωικά και μυκηναϊκά πλοία χαραγμένα πάνω τους Λίμνες, για να χτίσουν το μεικτό και τελευταίο τους βασίλειο!

Κρητικό DΝΑ στους Ινδιάνους!

Το μόνο επιστημονικό που έχουμε προς υποστήριξη όλων των σεναρίων αποίκισης από τη Μεσόγειο είναι η γενετική μελέτη «Origin and Diffusion of mtDNA haplogroup X2 », του 2003. Σε αυτήν εντοπίστηκε ότι το μιτοχονδριακό DΝΑ haplogroup X2 που απαντάται στους Κρήτες σε υψηλό ποσοστό (7,2%) απαντάται σε παρόμοια υψηλό ποσοστό (ως 5%) και σε 20.000 μέλη ινδιάνικων φυλών της ΒΑ Αμερικής! Σε παρόμοιο «ευρασιατικό συμπέρασμα» είχε καταλήξει και η κρανιακή συγκριτική μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν «Old world sources …..», του 2001 . Επειτα, το 2008, η εργασία μιας ομάδας ερευνητών από πανεπιστήμια της Ελλάδας, των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ρωσίας και της Τουρκίας, υπό τον καθηγητή του Αριστοτελείου Κωνσταντίνο Τριανταφυλλίδη, έστρεψε τον προβολέα της γενετικής ιχνηλάτησης ακόμα πιο πίσω: αποφάνθηκε βάσει DΝΑ ότι οι Μινωίτες είχαν εγκατασταθεί στην Κρήτη προερχόμενοι από την Ανατολία - τα μέρη που τη 2η χιλιετία π.Χ. κατέλαβαν οι Χετταίοι.

Και τότε θυμήθηκα ότι ο Μίνωας είχε παντρευτεί τη μάγισσα πριγκίπισσα των Κόλχων, Πασιφάη. Να ήταν η Κολχίδα το αδελφό βασίλειο των εκπατρισμένων Μινωιτών; Το σενάριο ταιριάζει πολύ με το ότι Γεωργιανοί επιγραφολόγοι επιμένουν πως η γλώσσα του Δίσκου της Φαιστού είναι στην ιερατική γραφή της αρχαίας Κολχίδος . Και παίρνουν νέο νόημα για την έκταση της μινωικής θαλασσοκρατίας τα όσα είχε πει στα «Αργοναυτικά» ο Ορφέας, για διαφυγή των Αργοναυτών στη Βαλτική μέσω του Βορυσθένη (Δνείπερου) και κατέβασμα ως το νησί της αδελφής της Μήδειας Κίρκης, στα ανοιχτά της Μαυριτανίας.. Θα ξαναγράψουμε , τα βιβλία;

Είναι όμως αυτά αρκετά για να γράψουμε ξανά τα βιβλία της Ιστορίας, να ξεχάσουμε το «ο - Κολόμβος ήταν Χιώτης» και να αποδυθούμε στο «ο Τελευταίος- των Μοίκανών ήταν πατριωτάτσι»; Οχι ακόμα.

Κάποιες μούμιες που βρέθηκαν τόσο στην περιοχή «αποίκησης» της Αμερικής όσο και στη γειτονιά του Στόουνχετζ στην Αγγλία ίσως φωτίσουν καλύτερα την υπόθεση. Αλλά σιγουριά θα έχουμε μόνον αν αποφανθούν επίσημα οι αρχαιολόγοι.

«Γιατί», ρώτησα τον καθηγητή Μαριολάκο, «εφόσον είστε και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ), δεν στέλνετε μια αρχαιολογική αποστολή στη λίμνη Σουπίριορ;». «Θα έπρεπε, καθόσον τώρα έχουν εντοπιστεί και βυθισμένα λιμενικά έργα στην περιοχή» μου απάντησε. «Από επιστημονική άποψη, οι έλληνες επιστήμονες μπορούν να φέρουν σε πέρας το ερευνητικό έργο - και μέσα σε ένα με δύο χρόνια θα είχαμε τις απαντήσεις. Όμως, το ΚΑΣ είναι ένα γνωμοδοτικό Συμβούλιο, που δεν διαμορφώνει την ερευνητική πολιτική του υπουργείου και, συνεπώς, δεν μπορεί να πάρει αυτό την απόφαση. Πέραν του υπουργείου, βέβαια, υπάρχουν και τα αρχαιολογικά τμήματα του Πανεπιστημίου. Αλλά, για να γίνουν αυτά, πρέπει αφενός να βρεθούν οι απαραίτητοι πόροι και αφετέρου να το θέλουν και να το ζητήσουν οι ίδιοι οι αρχαιολόγοι μας» συμπλήρωσε με νόημα.

ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗ

thermopilai.org

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Τα αρχαία Ελληνικά αρώματα

Τα αρχαία Ελληνικά αρώματα

Πρίν τους Γάλλους,που έμειναν στην ιστορία για την παραγωγή αρωμάτων τους,με την αρωματοποιϊα είχαν ασχοληθεί  οι λαοί από την αρχαιότητα,μαζί με αυτούς και ο δικός μας.
Ο καλλωπισμός, ήταν κάτι που πάντα ενδιέφερε τους ανθρώπους και δη το γυναικείο φύλο.
Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον,διδακτικό και διασκεδαστικό το άρθρο. Εύχομαι κι εσείς… 

Τα αρχαία Ελληνικά αρώματα 

Αρχαία Αρώματα: τα είδη και οι μέθοδοι επεξεργασίας

Η αρωματοποιία αποτελούσε έναν κλάδο ξεχωριστό, που απαιτούσε δεξιοτεχνία, εφευρετικότητα, αλλά και την απαραίτητη μυστικότητα. Επρόκειτο για μια σπουδαία τέχνη για την οποία γράφτηκαν ποικίλα αρχαία συγγράμματα, με περιεχόμενο θεραπευτικό, καλλωπιστικό και επικουρικό. Οι αρχαίοι διέκριναν τα αρώματα σε δύο κατηγορίες. Σε αυτά που βρίσκονταν σε υγρή κατάσταση, τα έλαια, και στα παχύρρευστα και στερεά, τις αλοιφές. Τα ρήματα που χρησιμοποιούσαν αντίστοιχα ήταν το χρίω και το αλείφω, ενώ συναντάται επίσης το ξεραλοίφειν για επάλειψη σε στεγνό και όχι υγρό σώμα. Τα αρωματικά έλαια χαρακτηρίζονται ως ευώδη.Οι αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Αθήναιος, ο Ιπποκράτης, ο Ξενοφών, ο Ηρόδοτος, ο Αριστοτέλης, ο Θεόφραστος και άλλοι, αναφέρουν λεπτομέρειες σε σχέση με τα αρχαία αρώματα από λουλούδια, τα οποία έπαιρναν το όνομά τους είτε από το αρωματικό φυτό από το οποίο παράγονταν είτε από το όνομα του παρασκευαστή τους. Το μεγαλείον για παράδειγμα, διάσημο άρωμα της Εφέσου, πήρε το όνομά του από τον Μέγαλλο από τη Σικελία. Τα πιο γνωστά αρχαία ελληνικά αρώματα ήταν το ίρινον, ελαιόλαδο με εκχυλίσματα από ρίζες ίριδας, το νάρδον, το βάλσαμο, η στακτή το αυθεντικό βάλσαμο μύρου, το μελίνιο από κυδωνέλαιο, το ρόδιο μία διάσημη αλοιφή από τη Ρόδο από εκχύλισμα τριαντάφυλλου μαζί με άλλα αιθέρια έλαια, τοτύλιον έλαιον και άλλα.Πολλές πόλεις μάλιστα ήταν ταυτισμένες με την παραγωγή συγκεκριμένων αρωμάτων και αλοιφών, όπως η Κύζικος περίφημη για το άρωμα της ίριδας, η Κως για το άρωμα μαντζουράνας και μήλων, η Φάσηλης για το ρόδο της κ.τ.λ.Οι αρχαίοι συχνά εισήγαγαν αρώματα από την Ανατολή, τα οποία μάλιστα ασκούσαν σ’ αυτούς μία ιδιαίτερη γοητεία. Αρώματα, όπως το βρενθείον το ονομαστό άρωμα των Λυδών με μυρωδιά μόσχου και λεβάντας, το οποίο σκεύαζαν σε μικρά αγγεία, τα λυδία, το σούσινο το αρωματικό λάδι κρίνων από τα Σούσα, το μενδήσιο από τη Μέντη στο Νείλο, από λάδι βαλάνου αρωματισμένο με λάδι πικραμύγδαλων, όπως και το μετόπιο, μία ακριβή αρωματική κρέμα από την Αίγυπτο. Επίσης από τον 6ο αιώνα ήδη εισήγαγαν λάδι φοίνικα από την Ναύκρατη του Νείλου, κρίνο, λωτό και άνιθο από την Αίγυπτο και σίλφιο από τη Λιβύη από το οποίο παρασκεύαζαν ναρκωτικές, φαρμακευτικές αλοιφές, ως αντίδοτο κατά των δηλητηριάσεων. Τις εμπορικές σχέσεις με την ανατολή ευνόησαν ιδιαίτερα οι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Από κει οι Έλληνες προμηθεύονταν καινούργια αρώματα και είδη καλλωπισμού. Η βιομηχανία των αρωμάτων έφτασε δε στο αποκορύφωμά της στην πτολεμαϊκή Αίγυπτο.

Μυρεψεία – Σκεύη και Μέθοδοι Επεξεργασίας των προϊόντων

Στο Μινωικό και Μυκηναϊκό πολιτισμό πρέπει να υπήρχαν πολλά μυρεψεία, χώροι παρασκευής προϊόντων καλλωπισμού, αλοιφών και αρωμάτων. Τέτοια στοιχεία εντοπίστηκαν στο ανάκτορο της Ζάκρου (α΄ μισό 15ου αιώνα), στο ανάκτορο της Πύλου (τέλη 13ου αιώνα), στην Οικία του Λαδεμπόρου, αλλά και στην Οικία των Σφιγγών στις Μυκήνες.
Στα μυρεψεία αυτά και κυρίως σ’ αυτό της Ζάκρου, βρέθηκε πλήθος αγγείων, κυάθια, κύπελλα, αγγεία κοινής χρήσης, σταμνοειδή, ευρύστομα καδοειδή, αλλά και ολόκληρες σειρές από πύραυνα, θυμιατήρια δηλαδή με διάτρητο πόδι και άνοιγμα για την τοποθέτηση του κάρβουνου, πυριατήρια, καλύμματα χυτρών, ηθμοί (σουρωτήρια), τριποδικές χύτρες, πήλινη σχάρα, σκεύη που στο σύνολό τους χρησιμοποιούνταν για την παρασκευή εκχυλισμάτων αρωματικών βοτάνων.
Γενικώς τα σκεύη που χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή καλλυντικών προϊόντων και αρωμάτων ήταν:
  • Τα γουδιά και οι τριπτήρες, για το κομμάτιασμα ή το άλεσμα του καρπού ή για την επεξεργασία άλλων υλών, όπως το θρυμμάτισμα των ανόργανων υλικών για τα χρώματα
  • Οι λεκάνες, για την παραγωγή του κρασιού ή του λαδιού
  • Η ασάμινθος, η μπανιέρα δηλαδή, για το μούλιασμα των λουλουδιών μέσα σε νερό, λάδι ή λίπος για την εξαγωγή του αρώματός τους
  • Οι χύτρες, για το βράσιμο του λαδιού με σκοπό την παρασκευή του αρώματος
  • Τα μυροδοχεία, τα αγγεία στα οποία συσκεύαζαν το έτοιμο προϊόν, τα οποία είχαν διάφορα σχήματα, ονόματα, αλλά και διακόσμηση
  • Τα θυμιατήρια, τα λεγόμενα πύραυνα ή πυριατήρια

Σε σχέση με τις μεθόδους επεξεργασίας που πιθανόν χρησιμοποιούσαν οι αλοιφοποιοί της μινωικής και μυκηναϊκής εποχής, δεν έχουμε σαφείς γραπτές μαρτυρίες αλλά ούτε και άλλες αρχαιολογικές πληροφορίες. Ο Διοσκουρίδης του 1ου αι. μ.Χ. περιγράφει λεπτομερώς τη μέθοδο παρασκευής αρωματικών λαδιών, η οποία από τους ερευνητές θεωρείται πως θα πρέπει πιθανόν να ήταν ίδια με αυτή και των προγενέστερων εποχών (Demateria medica 1.43-55):
Η επεξεργασία γινόταν σε δύο στύψεις. Σκοπός της πρώτης ήταν να καταστήσει το λάδι δεκτικό στο άρωμα των λουλουδιών και των φύλλων που θα προσέθεταν αργότερα. Κατά την πρώτη φάση λοιπόν παρασκεύαζαν μία αλοιφή από κονιορτοποιημένες ρίζες καλάμου, σχοίνου και κύπειρου, αναμεμειγμένες με νερό ή κρασί και την έβραζαν σε λάδι. Μετά σούρωναν το λάδι και το άφηναν να κρυώσει. Η δεύτερη στύψη αποτελούνταν από το βούτηγμα στο κρύο λάδι, εκείνων των λουλουδιών ή των φύλλων που θα έδιναν το τελικό άρωμα. Στο τέλος προσέθεταν τεχνικό χρώμα, αλάτι για τη συντήρηση ή μπαχαρικά”.Η απόσταξη με τη σημερινή της έννοια δεν ήταν γνωστή στην αρχαιότητα. Οι μέθοδοι για την εξαγωγή αρώματος ήταν η εξαγωγή αρώματος από λουλούδια με εμποτισμό και η έκθλιψη – στύψη.
Στην πρώτη περίπτωση τα πέταλα των λουλουδιών απλώνονταν σε ζωικό λίπος ή λάδι και αντικαθίσταντο με νέα μέχρι το λίπος να κορεστεί από το άρωμά τους. Μέσα σ’ αυτό το λάδι ή το λίπος, που πιθανόν να ήταν ζεστό, τα λουλούδια θα έπρεπε να παραμείνουν για να μουλιάσουν. Από αυτή τη διαδικασία προέκυπτε έπειτα μία μυραλοιφή στην οποία έδιναν σχήμα σφαίρας ή κώνου και τη χρησιμοποιούσαν στις γιορτές και τον καλλωπισμό.Στην έκθλιψη ή στύψη τα άνθη ή οι σπόροι τοποθετούνταν σε λινά υφάσματα υπό μορφή σάκου με θηλιές στις δύο απολήξεις οι οποίες στρέφονταν αντιθετικά ή ακολουθούσαν την ίδια διαδικασία του πιεστηρίου, όπως για την παρασκευή του κρασιού και του λαδιού.
Στην όλη διαδικασία θα χρησιμοποιούνταν επίσης η ρητίνη του λαδάνου, του στύρακος, της μαστίχας, του κέδρου και του πεύκου. Τα υλικά θα πρέπει να ανακατεύονταν στις κατάλληλες ποσότητες, στη σωστή σειρά και θερμοκρασία, ενώ στο μείγμα θα προστίθετο και μία ορυκτή χρωστική ουσία. Τις αλοιφές θα πρέπει να τις έβραζαν.Οι Μινωίτες γνωρίζουμε πως εισήγαγαν κανέλα, βάλσαμο, μύρο, χέννα, νάρδο, βάλανα από την Αίγυπτο, τη Συρία, την Κύπρο και το Λίβανο, ενώ εξήγαγαν πρώτες ύλες, όπως ξύλα κυπαρισσιού, αλλά και έτοιμα προϊόντα όπως λάδι ελιάς, αμυγδάλου και λαδάνου. Πολλά μινωικά βάλσαμα ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή στην Αίγυπτο και αναφέρονται σε πολλά κείμενα της 18ης και 19ης Δυναστείας.
Στις πινακίδες της Γραμμικής Β αναφέρονται επίσης διάφορα καρυκεύματα, κάποια από τα οποία αναφέρεται ότι ζυγίζονταν και άλλα ότι μετριόταν σε όγκο. Προφανώς οι ουσίες που αποτελούνταν από μικρούς σπόρους ή μόρια με συμπαγή και ομογενή φυσιογνωμία καταγράφονται με βάση τις μετρήσεις όγκου, ενώ αυτές που αποτελούνταν από μόρια διαφορετικών διαστάσεων και δεν παρουσίαζαν συμπαγή όψη, καταγράφονται με βάση τις μονάδες βάρους.
Ορισμένα αρώματα της αρχαιότητας

Ίρινον
Το ίρινον παράγονταν από τις ρίζες της ίριδας, αφού κόβονταν, απλώνονταν στη σκιά και ξεραίνονταν περασμένες σε νήματα. Το ίρινον ήταν άρωμα εύκολο στην παρασκευή του, με απλά συστατικά και οσμή που βελτιώνονταν με την πάροδο του χρόνου, καθώς και με την προσθήκη ελαιολάδου ή αιγυπτιακής βαλάνου. Επρόκειτο για ένα αγαπητό και σχετικά φθηνό άρωμα.
Νάρδον
Παράγονταν από τη ρίζα της ινδικής νάρδου, με λεπτό άρωμα που άντεχε στο χρόνο. Το καλύτερο νάρδον παράγονταν στην Ταρσό της Κιλικίας. Αποτελούσε απαραίτητο συστατικό της γυναικείας τουαλέτας, ενώ χρησιμοποιούνταν και για τον αρωματισμό του κρασιού, αλλά και για την παρασκευή παστίλιας για ευχάριστη αναπνοή.Στακτή
Ακριβό και πολυτελές άρωμα, πικρό και δηκτικό, ήταν εισαγόμενο από την Ανατολή, από το έλαιον του θάμνου της σμύρνας. Ήταν ιδιαίτερα γνωστό στους Έλληνες της Μικράς Ασίας, ενώ το όνομά του υποδηλώνει τον τρόπο παρασκευής του, μέσω του σταξίματος του πολύτιμου υγρού της σμύρνας, όταν χαράσσονταν ο βλαστός και τα κλαδιά της. Η συγκομιδή της γινόταν στις πιο ζεστές μέρες του χρόνου και διαρκούσε αρκετό διάστημα. Η σμύρνα χρησιμοποιούνταν για υγρά αρώματα, αλοιφές, παστίλιες, θυμιάματα και αρωματικά κρασιά, καθώς και για ως συστατικό διάφορων σύνθετων αρωμάτων ή για τον εμπλουτισμό φτηνότερων ελαίων.Βάλσαμο
Το φυτό αυτό ευδοκιμούσε στην Αραβία και τη Συροπαλαιστίνη και ήταν περιζήτητο για τις θεραπευτικές και τις κοσμητικές του χρήσεις. Επρόκειτο για μία ακριβή και σπάνια πρώτη ύλη που χρησιμοποιούνταν μάλιστα και ως ήδυσμα, συστατικό δηλαδή άλλων αρωμάτων. Καθώς λεγόταν, μία σταγόνα από το βάλσαμο αρκούσε για να αρωματίσει ολόκληρο δωμάτιο.Τύλιον έλαιον
Ήταν διάσημο για το γλυκό και απαλό του άρωμα. Παράγονταν από τη σύνθλιψη σπόρων του φυτού τήλιος ή βούκερας, το γνωστό ως ελληνόχορτο, που συναντώνταν σε κάποια από τα εδάφη της Αττικής. Οι Αθηναίοι το προτιμούσαν μάλιστα ιδιαίτερα για καλλωπιστικούς και ιατρικούς σκοπούς, καθώς και για το φαγητό.
 


Βιβιογραφία
Forbes J. R., Studies in Ancient Technology, Volume III, 1993.Λιβέρη Α., “Η χρήση των αρωματικών φυτών και βοτάνων για την παρασκευή αρωμάτων και καλλυντικών στην ελληνική αρχαιότητα, 56-82, στο Φαρμακευτικά και Αρωματικά Φυτά, Ζ΄ Τριήμερο Εργασίας, Κύπρος, Παραλίμνι, 21/25-3-1997, ΕΤΒΑ, Αθήνα 1997.Ραυτοπούλου Ε., «Η πώληση και χρήση του ελαιολάδου και του αρωματικού λαδιού στην Αρχαϊκή Ελλάδα», 110-117 στο Ελιά και Λάδι, Δ’ Τριήμερο Εργασίας, Καλαμάτα 7-9 Μαΐου 1993, Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ίδρυμα ΕΤΒΑ, 1996.Τζιγκουνάκη Α., Perna M., “Καρυκεύματα και αρωματικά φυτά κατά τη μυκηναϊκή εποχή”, 39-48, στο Ελιά και Λάδι, Δ’ Τριήμερο Εργασίας, Καλαμάτα 7-9 Μαΐου 1993, Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ίδρυμα ΕΤΒΑ, 1996.
Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης ΕΠ Κοινωνία της Πληροφορίας Ευρωπαϊκή Επιτροπή
 
πηγή: www.tmth.edu.gr
Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2012/07/arxaia-ellinika-arwmata.html#ixzz22PLrlyP0
 

Δημοφιλείς αναρτήσεις