"Η Ελευθερία οδηγεί τον λαό"

 Liberty Leading the People (1830), Louvre

Liberty Leading the People (1830), Louvre

"Η Ελευθερία οδηγεί τον λαό" (1830), πίνακας του Eugene Delacroix. Πιστεύεται ότι η Théroigne ενέπνευσε στον Delacroixτη γυναικεία μορφή της Ελευθερίας.

Eugène Delacroix

From Wikipedia, the free encyclopedia

Ferdinand Victor Eugène Delacroix (26 April 1798 – 13 August 1863)

http://en.wikipedia.org/wiki/Eug%C3%A8ne_Delacroix 

Eugène Delacroix

From Wikipedia, the free encyclopedia

Eugène Delacroix
Eugène Delacroix (portrait by Nadar)
Born	Ferdinand Victor Eugène Delacroix 26 April 1798 Charenton-Saint-Maurice, Île-de-France, France
Died	13 August 1863 (aged 65) Paris, France
Nationality	French
Known for	Painting, Lithography
Notable work	Liberty Leading the People, 1830
Movement	Romanticism

Ferdinand Victor Eugène Delacroix (French: [ø.ʒɛn də.la.kʁwa]; 26 April 1798 – 13 August 1863) was a French Romantic artist regarded from the outset of his career as the leader of the French Romantic school.^[1]
As a painter and muralist, Delacroix's use of expressive brushstrokes and his study of the optical effects of colour profoundly shaped the work of the Impressionists, while his passion for the exotic inspired the artists of the Symbolist movement. A fine lithographer, Delacroix illustrated various works of William Shakespeare, the Scottish author Walter Scott and the German author Johann Wolfgang von Goethe.
In contrast to the Neoclassical perfectionism of his chief rival Ingres, Delacroix took for his inspiration the art of Rubens and painters of the Venetian Renaissance, with an attendant emphasis on colour and movement rather than clarity of outline and carefully modelled form. Dramatic and romantic content characterized the central themes of his maturity, and led him not to the classical models of Greek and Roman art, but to travel in North Africa, in search of the exotic.^[2] Friend and spiritual heir to Théodore Géricault, Delacroix was also inspired by Lord Byron, with whom he shared a strong identification with the "forces of the sublime", of nature in often violent action.^[3]
However, Delacroix was given to neither sentimentality nor bombast, and his Romanticism was that of an individualist. In the words of Baudelaire, "Delacroix was passionately in love with passion, but coldly determined to express passion as clearly as possible."^[4]

Contents

• 1 Early life
• 2 Career
  • 2.1 Chios and Missolonghi
  • 2.2 Romanticism
  • 2.3 Liberty Leading the People
• 3 Travel to North Africa
• 4 Murals and later life
• 5 Gallery
• 6 Legacy
• 7 See also
• 8 References
• 9 External links

Early life

Portrait of Delacroix early in his career

Eugène Delacroix was born on 26 April 1798 at Charenton-Saint-Maurice in Île-de-France, near Paris. His mother was named Victoire, daughter of the cabinet-maker Jean-François Oeben. He had three much older siblings. Charles-Henri Delacroix (1779–1845) rose to the rank of General in the Napoleonic army. Henriette (1780–1827) married the diplomat Raymond de Verninac Saint-Maur (1762–1822). Henri was born six years later. He was killed at the Battle of Friedland on 14 June 1807.^[5]
There is reason to believe that Eugène's father, Charles-François Delacroix, was infertile at the time of Eugène's conception and that his real father was Talleyrand, who was a friend of the family and successor of Charles Delacroix as Minister of Foreign Affairs, and whom the adult Eugène resembled in appearance and character.^[6] Throughout his career as a painter, he was protected by Talleyrand, who served successively the Restoration and king Louis-Philippe, and ultimately as ambassador of France in Great Britain, and later by Talleyrand's grandson, Charles Auguste Louis Joseph, duc de Morny, half-brother of Napoleon III and speaker of the French House of Commons. His presumed father, Charles Delacroix, died in 1805, and his mother in 1814, leaving 16-year-old Eugène an orphan.
His early education was at the Lycée Louis-le-Grand, and at the Lycée Pierre Corneille in Rouen^[7] where he steeped himself in the classics and won awards for drawing. In 1815 he began his training with Pierre-Narcisse Guérin in the neoclassical style of Jacques-Louis David. An early church commission, The Virgin of the Harvest (1819), displays a Raphael-esque influence, but another such commission, The Virgin of the Sacred Heart (1821), evidences a freer interpretation.^[8] It precedes the influence of the more colourful and rich style of the Flemish painter Peter Paul Rubens (1577–1640), and fellow French artist Théodore Géricault (1791–1824), whose works marked an introduction to Romanticism in art.
The impact of Géricault's The Raft of the Medusa was profound, and stimulated Delacroix to produce his first major painting, The Barque of Dante, which was accepted by the Paris Salon in 1822. The work caused a sensation, and was largely derided by the public and officialdom, yet was purchased by the State for the Luxembourg Galleries; the pattern of widespread opposition to his work, countered by a vigorous, enlightened support, would continue throughout his life.^[9] Two years later he again achieved popular success for his The Massacre at Chios.

Career

Chios and Missolonghi

Massacre at Chios (1824), Louvre

Delacroix's painting of the massacre at Chios shows sick, dying Greek civilians about to be slaughtered by the Turks. One of several paintings he made of this contemporary event, it expresses sympathy for the Greek cause in their war of independence against the Turks, a popular sentiment at the time for the French people. Delacroix was quickly recognized as a leading painter in the new Romantic style, and the picture was bought by the state. His depiction of suffering was controversial, however, as there was no glorious event taking place, no patriots raising their swords in valour as in David's Oath of the Horatii, only a disaster. Many critics deplored the painting's despairing tone; the artist Antoine-Jean Gros called it "a massacre of art".^[9] The pathos in the depiction of an infant clutching its dead mother's breast had an especially powerful effect, although this detail was condemned as unfit for art by Delacroix's critics. A viewing of the paintings of John Constable and the watercolour sketches and art of Richard Parkes Bonnington prompted Delacroix to make extensive, freely painted changes to the sky and distant landscape.^[10]

Greece on the Ruins of Missolonghi (1826), Musée des Beaux-Arts, Bordeaux

Delacroix produced a second painting in support of the Greeks in their war for independence, this time referring to the capture of Missolonghi by Turkish forces in 1825.^[11] With a restraint of palette appropriate to the allegory, Greece Expiring on the Ruins of Missolonghi displays a woman in Greek costume with her breast bared, arms half-raised in an imploring gesture before the horrible scene: the suicide of the Greeks, who chose to kill themselves and destroy their city rather than surrender to the Turks. A hand is seen at the bottom, the body having been crushed by rubble. The painting serves as a monument to the people of Missolonghi and to the idea of freedom against tyrannical rule. This event interested Delacroix not only for his sympathies with the Greeks, but also because the poet Byron, whom Delacroix greatly admired, had died there.^[1]

Romanticism

Death of Sardanapalus (1827), Philadelphia Museum of Art

Horse Frightened by a Storm, watercolour, 1824

A trip to England in 1825 included visits to Thomas Lawrence and Richard Parkes Bonington, and the colour and handling of English painting provided impetus for his only full-length portrait, the elegant Portrait of Louis-Auguste Schwiter (1826–30). At roughly the same time, Delacroix was creating romantic works of numerous themes, many of which would continue to interest him for over thirty years. By 1825, he was producing lithographs illustrating Shakespeare, and soon thereafter lithographs and paintings from Goethe's Faust. Paintings such as The Combat of the Giaour and Hassan (1826), and Woman with Parrot (1827), introduced subjects of violence and sensuality which would prove to be recurrent.^[12]
These various romantic strands came together in the Death of Sardanapalus (1827–28). Delacroix's painting of the death of the Assyrian king Sardanapalus shows an emotionally stirring scene alive with beautiful colours, exotic costumes and tragic events. The Death of Sardanapalus depicts the besieged king watching impassively as guards carry out his orders to kill his servants, concubines and animals. The literary source is a play by Byron, although the play does not specifically mention any massacre of concubines.^[13]
Sardanapalus' attitude of calm detachment is a familiar pose in Romantic imagery in this period in Europe. The painting, which was not exhibited again for many years afterward, has been regarded by some critics as a gruesome fantasy involving death and lust. Especially shocking is the struggle of a nude woman whose throat is about to be cut, a scene placed prominently in the foreground for maximum impact. However, the sensuous beauty and exotic colours of the composition make the picture appear pleasing and shocking at the same time.
A variety of Romantic interests were again synthesized in The Murder of the Bishop of Liège (1829). It also borrowed from a literary source, this time Scott, and depicts a scene from the Middle Ages, that of the murder of Louis de Bourbon, Bishop of Liège amidst an orgy sponsored by his captor, William de la Marck. Set in an immense vaulted interior which Delacroix based on sketches of the Palais de Justice in Rouen and Westminster Hall, the drama plays out in chiaroscuro, organized around a brilliantly lit stretch of tablecloth. In 1855, a critic described the painting's vibrant handling as "Less finished than a painting, more finished than a sketch, The Murder of the Bishop of Liège was left by the painter at that supreme moment when one more stroke of the brush would have ruined everything".^[14]

Liberty Leading the People

Main article: Liberty Leading the People

Liberty Leading the People (1830), Louvre, Paris

Delacroix's most influential work came in 1830 with the painting Liberty Leading the People, which for choice of subject and technique highlights the differences between the romantic approach and the neoclassical style. Less obviously, it also differs from the Romanticism of Géricault, as exemplified by The Raft of the Medusa.

Delacroix felt his composition more vividly as a whole, thought of his figures and crowds as types, and dominated them by the symbolic figure of Republican Liberty which is one of his finest plastic inventions...^[15]

Probably Delacroix's best-known painting, Liberty Leading the People is an unforgettable image of Parisians, having taken up arms, marching forward under the banner of the tricolour representing liberty, equality, and fraternity. Although Delacroix was inspired by contemporary events to invoke this romantic image of the spirit of liberty, he seems to be trying to convey the will and character of the people,^[15] rather than glorifying the actual event, the 1830 revolution against Charles X, which did little other than bring a different king, Louis-Philippe, to power. The warriors lying dead in the foreground offer poignant counterpoint to the symbolic female figure, who is illuminated triumphantly, as if in a spotlight.

Christ on the Sea of Galilee, 1854

Although the French government bought the painting, officials deemed its glorification of liberty too inflammatory and removed it from public view. Nonetheless, Delacroix still received many government commissions for murals and ceiling paintings.
Following the Revolution of 1848 that saw the end of the reign of King Louis Philippe, Delacroix' painting, Liberty Leading the People, was finally put on display by the newly elected President, Louis Napoleon (Napoleon III). It is exhibited in the Louvre museum in Paris; although from December, 2012 until 2014 it was on exhibit at Louvre-Lens in Lens, Pas-de-Calais.^[16]
The boy holding a gun up on the right is sometimes thought to be an inspiration of the Gavroche character in Victor Hugo's 1862 novel, Les Misérables.^[17]

Travel to North Africa

Fanatics of Tangier (1838), Minneapolis Institute of Art

In 1832, Delacroix traveled to Spain and North Africa, as part of a diplomatic mission to Morocco shortly after the French conquered Algeria. He went not primarily to study art, but to escape from the civilization of Paris, in hopes of seeing a more primitive culture.^[15] He eventually produced over 100 paintings and drawings of scenes from or based on the life of the people of North Africa, and added a new and personal chapter to the interest in Orientalism.^[18] Delacroix was entranced by the people and the costumes, and the trip would inform the subject matter of a great many of his future paintings. He believed that the North Africans, in their attire and their attitudes, provided a visual equivalent to the people of Classical Rome and Greece:

The Greeks and Romans are here at my door, in the Arabs who wrap themselves in a white blanket and look like Cato or Brutus…^[15]

Self-portrait, 1837. "Eugène Delacroix was a curious mixture of skepticism, politeness, dandyism, willpower, cleverness, despotism, and finally, a kind of special goodness and tenderness that always accompanies genius".^[19]

He managed to sketch some women secretly in Algiers, as in the painting Women of Algiers in their Apartment (1834), but generally he encountered difficulty in finding Muslim women to pose for him because of Muslim rules requiring that women be covered. Less problematic was the painting of Jewish women in North Africa, as subjects for the Jewish Wedding in Morocco (1837–41).
While in Tangier, Delacroix made many sketches of the people and the city, subjects to which he would return until the end of his life.^[20] Animals—the embodiment of romantic passion—were incorporated into paintings such as Arab Horses Fighting in a Stable (1860), The Lion Hunt (of which there exist many versions, painted between 1856 and 1861), and Arab Saddling his Horse (1855).

Murals and later life

In 1838 Delacroix exhibited Medea about to Kill Her Children, which created a sensation at the Salon. His first large-scale treatment of a scene from Greek mythology, the painting depicts Medea clutching her children, dagger drawn to slay them in vengeance for her abandonment by Jason. The three nude figures form an animated pyramid, bathed in a raking light which penetrates the grotto in which Medea has hidden. Though the painting was quickly purchased by the State, Delacroix was disappointed when it was sent to the Lille Musée des Beaux-Arts; he had intended for it to hang at the Luxembourg, where it would have joined The Barque of Dante and Scenes from the Massacres of Chios.^[21]
From 1833 Delacroix received numerous commissions to decorate public buildings in Paris. In that year he began work for the Salon du Roi in the Chambre des Députés, Palais Bourbon, which was not completed until 1837, and began a lifelong friendship with the female artist Marie-Élisabeth Blavot-Boulanger. For the next ten years he painted in both the Library at the Palais Bourbon and the Library at the Palais du Luxembourg. In 1843 he decorated the Church of St. Denis du Saint Sacrement with a large Pietà, and from 1848 to 1850 he painted the ceiling in the Galerie d'Apollon of the Louvre. From 1857 to 1861 he worked on frescoes for the Chapelle des Anges at the Church of St. Sulpice in Paris. They included "The Battle of Jacob with the Angel", "Saint Michael Slaying the Dragon", and "The Expulsion of Heliodorus from the Temple".^[22] These commissions offered him the opportunity to compose on a large scale in an architectural setting, much as had those masters he admired, Paolo Veronese, Tintoretto, and Rubens.

Lion Hunt (1855), Nationalmuseum, Stockholm

The work was fatiguing, and during these years he suffered from an increasingly fragile constitution. In addition to his home in Paris, from 1844 he also lived at a small cottage in Champrosay, where he found respite in the countryside. From 1834 until his death, he was faithfully cared for by his housekeeper, Jeanne-Marie le Guillou, who zealously guarded his privacy, and whose devotion prolonged his life and his ability to continue working in his later years.^[23]
In 1862 Delacroix participated in the creation of the Société Nationale des Beaux-Arts. His friend, the writer Théophile Gautier, became chairman, with the painter Aimé Millet acting as deputy chairman. In addition to Delacroix, the committee was composed of the painters Carrier-Belleuse and Puvis de Chavannes. Among the exhibitors were Léon Bonnat, Jean-Baptiste Carpeaux, Charles-François Daubigny, Gustave Doré, and Édouard Manet. Just after his death in 1863, the society organized a retrospective exhibition of 248 paintings and lithographs by Delacroix—and ceased to mount any further exhibitions.
Eugène Delacroix died in Paris and was buried there in Père Lachaise Cemetery.
His house, formerly situated along the canal of the Marne, is now near the exit of the motorway leading from Paris to central Germany.

Καφενεία στην Κρήτη

Περπατήσαμε στους άδειους δρόμους των κρητικών χωριών, φιλοδοξώντας να φωτογραφίσουμε την ίδια τη ζωή, όπως εκδηλώνεται και εκφράζεται σε ένα χώρο με δικούς του κανόνες λειτουργίας, στο μεταίχμιο μιας εποχής. Χωριά που φθίνουν - θύματα της αστικοποίησης, άνθρωποι που ζουν με αναμνήσεις, αλλά και καφενεία που συνεχίζουν να επιτελούν ένα σπουδαίο κοινωνικό ρόλο. Εκεί συναντήσαμε τις αγέρωχες μορφές που θυμίζουν την Κρήτη του χθες, εκεί γίναμε κοινωνοί ενός πολιτισμού που εκφράζεται με ιδιαίτερους κανόνες και παράλληλα εκφράζει το ήθος των παραδοσιακών κοινωνιών, εκεί κατανοήσαμε τους απαράβατους κανόνες που διέπουν τη φιλοξενία. Και τους ακολουθήσαμε. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται σ αυτό βιβλίο φιλοδοξούν να δώσουν μια πολύπλευρη εικόνα του κρητικού καφενείου, να μεταφέρουν εμπειρίες, βιώματα, συναισθήματα, κώδικες συμπεριφοράς και τρόπους λειτουργίας. Εμείς αρκούμαστε να πούμε απλά πως προσεγγίσαμε το καφενείο με αγάπη. Και πως εισπράξαμε περισσότερη από αυτήν που προσφέραμε.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=180169#.UCj2X6DdMSE

Παγκόσμια ημέρα Αριστερόχειρων 13 Αυγούστου

πηγή : http://livinginpyrgos.wordpress.com/2009/08/13/%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CF%89%CE%BD/

Παγκόσμια Ημέρα Αριστερόχειρων

 

Ενας στους 10 ανθρώπους είναι αριστερόχειρας, ενώ οι άνδρες έχουν μιάμιση φορά περισσότερες πιθανότητες να είναι αριστερόχειρες από ότι οι γυναίκες. Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με τα αίτια της αριστεροχειρίας. Αυτή που μάλλον επικρατεί είναι εκείνη που λέει πως είναι θέμα γονιδίων. Ο λόγος δηλαδή που κάποιοι από εμάς είναι αριστερόχειρες ενώ κάποιοι άλλοι δεξιόχειρες είναι ο ίδιος για τον οποίο κάποιοι από εμάς έχουν πράσινα μάτια ενώ κάποιοι άλλοι καστανά.

Τι κάνουν όμως οι αριστερόχειρες που τους ξεχωρίζει από τους δεξιόχειρες; Μεταξύ άλλων, τους ξεχωρίζει η προτίμησή τους να χρησιμοποιούν το αριστερό χέρι για διάφορες δραστηριότητες (να πιάνουν, να δείχνουν, να πετούν πράγματα κλπ). Για δραστηριότητες που απαιτείται ιδιαίτερη «επιδεξιότητα» (αναρωτηθήκατε ποτέ από πού προήλθε αυτή η λέξη;) ένας αριστερόχειρας προτιμά να χρησιμοποιήσει το αριστερό του χέρι γιατί του έρχεται πιο βολικό, πιο φυσικό. Το ίδιο ισχύει και με άλλα μέλη του σώματος. Έτσι έχουμε ποδοσφαιριστές που προτιμούν να σουτάρουν με το αριστερό πόδι, ενώ κάποιοι δείχνουν προτίμηση στη χρήση του αριστερού ματιού σε τηλεσκόπια, φωτογραφικές μηχανές κλπ.

Το να είναι κανείς αριστερόχειρας σημαίνει πως ο δεξιός λοβός του εγκεφάλου του «υπερισχύει» έναντι του αριστερού. Και αυτό γιατί το σώμα μας δέχεται εντολές από τον εγκέφαλο «χιαστί», δηλαδή η δεξιά πλευρά του σώματος από το αριστερό ημισφαίριο ενώ η αριστερή πλευρά του σώματος από το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου. Μελέτες έχουν δείξει ότι η προτίμηση προς το αριστερό χέρι έχει έμμεσες επιπτώσεις στη ζωή ενός ατόμου. Οι αριστερόχειρες συχνά υπεραντιπροσωπεύονται σε περιοχές δραστηριοτήτων που εξαρτώνται από ικανότητες οι οποίες εξυπηρετούνται από το δεξί ημισφαίριο, όπως η αρχιτεκτονική, η εφαρμοσμένη μηχανική, η μουσική, οι πλαστικές τέχνες κ.α.

Αυτό ίσως βασίζεται στο γεγονός ότι το αριστερό ημισφαίριο έχει… ένα χαρακτήρα ακουστικο-λεκτικό ενώ το δεξί οπτικό. Το ότι υπάρχουν περισσότεροι δεξιόχειρες από ότι αριστερόχειρες οφείλεται απλά στο ότι το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου υπερισχύει πιο συχνά από ότι το δεξί. Αυτό το φαινόμενο δεν δικαιολογεί με κανέναν τρόπο την αμφισβήτηση που έχει παρατηρηθεί στο παρελθόν για τους αριστερόχειρες. Πρέπει ακόμη να τονιστεί ότι η θεωρία που ήθελε τους αριστερόχειρες να ζουν λιγότερα χρόνια από τους άλλους ανθρώπους όπως και διάφοροι μύθοι θρησκευτικής και μη προέλευσης, δεν έχει καμία επιστημονική υπόσταση και χρησιμεύουν μόνο ως παραδείγματα μη επιστημονικής έρευνας και μισαλλόδοξης φαντασίας.

Σε παλαιότερες κοινωνίες οι αριστερόχειρες πιέζονταν από πολύ μικρή ηλικία για να πάψουν να χρησιμοποιούν το αριστερό τους χέρι με τρόπους που σήμερα μόνο πολιτισμένους δεν θα τους χαρακτήριζε κανείς. Αυτό βέβαια σήμαινε πολύ σκληρή προσπάθεια από την πλευρά των παιδιών αλλά και των γονιών τους και στις περισσότερες περιπτώσεις είχε αρνητικά αποτελέσματα. Το παιδί ένοιωθε μη αποδεκτό από την οικογένεια και το σχολείο (αφού αντιμετώπιζε μεγαλύτερη δυσκολία στο να γράψει με το δεξί χέρι από τους συμμαθητές του) με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ευτυχώς τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει.

Οι διάφορες δεισιδαιμονίες που σχετίζονταν με τους αριστερόχειρες στο παρελθόν έχουν εκλείψει, τουλάχιστον στις δυτικές χώρες. Στους αριστερόχειρες αποδίδονται διάφορα χαρακτηριστικά όπως ισχυρή μνήμη, κατασκευαστική ικανότητα, πρακτική σκέψη, καλλιτεχνική φύση κλπ. Αυτά έχοντας επιστημονική – ή έστω στατιστική – βάση και όντας θετικά έχουν βοηθήσει σημαντικά μέσα από τα χρόνια στην αποπεριθωριοποίηση της αριστεροχειρίας. Ωστόσο εξακολουθούν να είναι αρκετά ώστε να προσδίδουν στους αριστερόχειρες μια ξεχωριστή ταυτότητα: αυτή του ξεχωριστού ανθρώπου.

Παρόλο που η αριστεροχειρία έχει πάψει να θεωρείται ελάττωμα. Ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να εξυπηρετεί κυρίως την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή τους δεξιόχειρες. Αυτό ισχύει για πάρα πολλά αντικείμενα γύρω μας, από τα απλά (ψαλίδια-μαχαίρια) ως τα τεχνολογικά εξελιγμένα (δημόσια καρτοτηλέφωνα). Αυτός είναι και ο λόγος που οι αριστερόχειρες συχνά θεωρούνται «αδέξιοι» (και δικαίως, αν το δει κανείς ετυμολογικά!). Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι οι αριστερόχειρες πρέπει πάντα να προσαρμόζονται σε έναν κόσμο σχεδιασμένο για δεξιόχειρες.

Η αριστεροχειρία δεν είναι αναπηρία και δεν αποτελεί περιορισμό! Αντίθετα, είναι μια ιδιαιτερότητα η οποία αν συνδυαστεί με άλλες κλίσεις και ταλέντα μπορεί να βοηθήσει ώστε πραγματικά να αναδειχθεί ένας άνθρωπος.

Οι διάσημοι τενίστες John McEnroe και Bjorn Borg αποτελούν την απόδειξη.

Φανταστείτε να είσαστε αριστερόχειρας και να προσπαθήσετε να μάθετε να παίζετε κιθάρα η οποία θα είναι για δεξιόχειρα.

O Τζίμι Χέντριξ (Jimi Hendrix, πραγματικό όνομα Τζέιμς Μάρσαλ Χέντριξ) ήταν Αμερικάνος συνθέτης, τραγουδιστής και αριστερόχειρας κιθαρίστας. Θεωρείται από πολλούς ως ο κορυφαίος κιθαρίστας όλων των εποχών.

Ήταν αυτοδίδακτος και μάλιστα τα πρώτα ?βήματα? ήτανε επάνω σε κιθάρα σχεδιασμένη για δεξιόχειρους.

Η 13η Αυγούστου καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα Αριστερόχειρων απο το κλάμπ Αριστερόχειρων της Μεγάλης Βρετανίας και με το χρόνο απέκτησε παγκόσμια εμβέλεια.

Ως στόχο έχει την ενημέρωση των αριστερόχειρων για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν ζώντας σ΄ένα κόσμο δεξειόχειρων.

Πατάτες βραστές (για συνοδευτικό)

Πατάτες βραστές (για συνοδευτικό)

Bαθμολογία:

8 ψήφοι

Προστέθηκε από almavraki, 23.01.09

Περιγραφή

Ένα διαφορετικό συνοδευτικό για ψάρι ψητό, μπακαλιάρο, γλώσσα τηγανιτή. Ιδιαίτερα νόστιμο και σε συνδυασμό με βρασμένα λαχανικά, όπως μπρόκολο κα κουνουπίδι. Καλή ιδέα και για δίαιτα!
 

photo: Ginger

Τι χρειαζόμαστε:

• Πατάτες (σε ό,τι μεγεθος προτιμάτε)
• Λεμόνι
• Βούτυρο/Βιτάμ (λιωμένο) ή ελαιόλαδο
• Κρεμμυδάκι φρέσκο ψιλοκομμένο
• Αλάτι και πιπέρι
• Μαιντανός ψιλοκομμένος

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Με πατάτες

Μέθοδος

Κατσαρόλας

Διατροφή

Πλούσια σε ενέργεια

Vegan

Χορτοφαγική

Δυσκολία

Εύκολο

Και για αρχάριους

Νηστίσιμα

Νηστίσιμα με λάδι/αλκοόλ

 

 

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Πατάτες βραστές (για συνοδευτικό) http://www.sintagespareas.gr/sintages/patates-brastes-gia-sinodeitiko.html#ixzz23FZqMd3c

Η ειρήνη της ψυχής

πηγή : http://www.facebook.com/athina.eleftheriou

Ο …αναρχικός Οδυσσέας Ελύτης

πηγή : http://anoixti-matia.blogspot.gr/2011/09/blog-post_5158.html?spref=fb

Ο …αναρχικός Οδυσσέας Ελύτης

«Ο κόσμος έχει κουραστεί ν’ ακούει κηρύγματα που δεν έχουν αντίκρισμα ή που το ίδιο το αντίκρισμα τους τα διαψεύδει.

Η έμφυτη τάση του ανθρώπου ν’ αλλάξει την απαράδεκτη σήμερα τάξη του κόσμου, αυτή η επαναστατική του διάθεση, διοχετεύεται σε σχήματα, καλουπάρεται και διατίθεται στο εμπόριο των κοινωνικών ιδεών, κατά τρόπο που υποβιβάζει τη νοημοσύνη του και εξαφανίζει την ατομικότητά του. Η διχρωμία των καιρών μας -η δεξιά και η αριστερά- καλύπτει το αληθινό πρόβλημα του ανθρώπου, που, βέβαια, βρίσκεται πολύ πιο πέρα από το αν θα φορέσει καλύτερο ή όχι παντελόνι. Κάτι τέτοιο είναι η χειρότερη τυραννία...

 

Προσωπικά, αισθάνομαι να καταπιέζομαι από τις εξουσίες. Αν αυτό είναι αναρχισμός, τότε είμαι αναρχικός.

Όχι βέβαια με την έννοια να βάζω μπόμπες. Αλλά να μην ανέχομαι με κανένα τρόπο να με διαθέτουν κατά τη βούλησή τους, χωρίς τη συγκατάθεσή μου, οι τρίτοι, οι άσχετοι, οι σωτήρες.

Και αυτό είναι ένα αίσθημα που ολοένα και περισσότερο κυριεύει σήμερα μερικές συνειδήσεις.»

Συνέντευξη στον Γιώργο Πηλιχό, εφημ. «Τα Νέα», 15 Ιουνίου 1982.

http://www.tsantiri.gr/ellada/o-anarchikos-odisseas-elitis.html

[Κυριακή της μελαγχολίας]…

[Κυριακή της μελαγχολίας]…

Πάλι Κυριακή. Πάντα οι Κυριακές ήταν θλιμμένες, κυοφορούσαν μιαν άτυπη κατάθλιψη και επώαζαν τη μοναξιά. Aπό τα παιδικά μου χρόνια, μετακατοχική Ελλάδα, εμφυλιακή επαρχία και αργότερα φοιτητικές έρημες Κυριακές, όπου μόνη διέξοδος ήταν το ποδόσφαιρο- ερασιτεχνικό τότε, χωρίς αγορασμένους ξένους παίχτες και χωρίς μεταγραφές- ή ο μεταμεσημβρινός κινηματογράφος.Βραδινή ζωή στην επαρχία, έστω και την Κυριακή, ανύπαρκτη και στην Αθήνα της δεκαετίας του ΄50, μια έξοδος με φίλους, κυρίως συμφοιτητές, με το περισσευούμενο μηνιάτικο για κανένα ούζο με μαριδάκι στις ανηφοριές της Πλάκας και στο Παλιό Πανεπιστήμιο (εκεί που τώρα, αναπαλαιωμένο, είναι το Μουσείο του Πανεπιστημίου). Οσοι είμαστε μυημένοι στο ρεμπέτικο κι αν το σήκωνε το φοιτητικό πορτοφόλι, φτάναμε στις παρυφές των Τζιτζιφιών και ακούγαμε τον Μητσάκη και τον Παπαϊωάννου. Αλλοτε πάλι κατηφορίζαμε προς το Ζάππειο όπου στο υπαίθριο πάλκο ο Οικονομίδης ή ο Αθηναίος ή ο Λάμπρος Ζούνης, κομφερασιέ της εποχής, παρουσίαζαν ένα «λαϊκό» θέαμα με τραγουδιστές, χορευτικά ντουέτα, ζογκλέρ και ταχυδαχτυλουργούς. Στην πλατεία του Ζαππείου απλώνονταν εκατοντάδες τραπεζάκια με καρέκλες καφενείου, όπου το μικροαστικό συνήθως κοινό της εποχής, μεσήλικοι σύζυγοι με πεθερά ή μητέρα και παιδιά, έναντι λεμονάδας, υποβρυχίου ή μιας, σπάνια, νουγκατίνας, απολάμβαναν το πρόγραμμα. Υπήρχαν γύρω – τριγύρω και όρθιοι, ανάμεσά τους και το φοιτηταριό, που έκλεβαν θέαμα τσάμπα. Ηταν τότε που θαύμασα την ιδιοφυΐα του Λάμπρου Ζούνη να σκαρώνει οκτάστιχα με δοσμένες από το κοινό ομοιοκαταληξίες και τον ανεκδοτολογικό οίστρο του Γιώργου Οικονομίδη. Οι ορχήστρες του Ρουχωτά, του Μουζάκη, του Σουγιούλ και οι φωνές του Γούναρη, του Μαρούδα, του Μακούλη και της Μπελίντας, της Κούλας Νικολαΐδη και εκτάκτως της Δανάης με την κιθάρα της ή της Νινής Ζαχά που έπαιζε και τραγουδούσε με τέσσερα όργανα αυτοσχεδιάζοντας.

Το ίδιο συνέβαινε με παραλλαγές στο Αλσος του Πεδίου του Αρεως, στον Κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου, στην πλευρά του κήπου προς τη Μαυρομματαίων. Στο τελευταίο στέκι, κλειστό πίσω από τον μαντρότοιχο δεν μπορούσαμε να δούμε αλλά ακούγαμε πίνοντας γκαζόζα στο ζαχαροπλαστείο «πολυτελείας» Λουμπιέ, ενώ μέσα έκανε κατ΄ αρχάς ως έξοχος μίμος τις πρώτες του εμφανίσεις ο Χάρρυ Κλυνν. Στο Αλσος πάλι υπό τη σκέπη του προστάτη των νέων ταλέντων πρωτοακούσαμε τον νεαρούλη τραγουδιστή ρομάντζας Μίμη Χρυσομάλλη, πριν εξελιχθεί σε υπέροχο ηθοποιό.
Δύσκολες εποχές και για δημόσιους εκτεθειμένους ερωτικούς περιπάτους. Οι πιο τολμηροί (μάλλον οι πιο τολμηρές) στέκονταν ζευγαρωμένοι όρθιοι στα όρια των αναψυκτηρίων πιασμένοι χέρι χέρι και ανταλλάσσοντας πυρίκαυστες ματιές όταν τα ρεφρέν των τραγουδιών καλούσαν «τα ματάκια κλείσ΄ τα μες την πίστα» ή «σφίξε με κι ενωμένα τα χείλη…». Επρεπε να φτάσει η επανάσταση του ΄60 και οι μπουάτ για να αλλάξει λίγο κλίμα η θλίψη της Κυριακής και του σαββατόβραδου που το έψαλλε εξάλλου την ίδια εποχή ο Τάσος Λειβαδίτης με τη μουσική του Μίκη και τη φωνή του Μπιθικώτση. Ενώ ο Κώστας Γιαννίδης μάς συνόδευε στα δασάκια της Πνύκας με το «Ξύπνα αγάπη μου» και ο Χατζιδάκις με το «Τώρα που είναι άνοιξη». Και οι «αγαπημένες σιωπές της σελήνης», που μας μάθαινε τη γοητεία και τη θλίψη τους ο Σεφέρης και που ταυτιζόμαστε μαζί του. Το καλοκαίρι ήταν και το Ηρώδειο και ευτυχίσαμε από τα «βραχάκια» να δούμε και ν΄ ακούσουμε τον Μητρόπουλο, την Κάλλας, την Γκράχαμ, τον Οϊστραχ, τον Καζάλς, την Πλισέτσκαγια, τον μεγάλο Κρόιτσμπεργκ, τη Μαρί Μπελ, τον Πεντερέσκι, τον Χατζατουριάν και τον Κάραγιαν.
Γιατί, θα μου πείτε, αυτή η συναισθηματολογική αναμνησιολογία; Γιατί κάτι μου λέει πως επιστρέφουμε. Τώρα τις Κυριακές, τουλάχιστον στη γειτονιά που κατοικώ (όχι μακριά από τη χλαλοή της κίνησης του κέντρου) παίρνει καινούργια σημασία το σήμαντρο της κοντινής εκκλησίας. Και όταν μετά τη λειτουργία οι γείτονες (ανάμεσά τους και νεαρά αγόρια και κορίτσια) κινάνε για το σπίτι κρατάνε στη φούχτα το αντίδωρο και την πρωτομηνιά ένα μπουκαλάκι με αγιασμό. Η ελπίδα πάλι βρίσκει καταφύγιο στην πίστη. Τώρα κάθε Κυριακή γύρω στις οχτώ το πρωί διασχίζει τα δρομάκια της γειτονιάς ένας, πιθανόν αλλοδαπός, με ακορντεόν και με ωραία φωνή τενορίνου τραγουδάει ελληνικά τραγούδια της δεκαετίας του ΄50. Λέω πιθανόν γιατί πριν από λίγα χρόνια, πριν από την πτώση του υπαρκτού, στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, όπου υποχρεωτικά ακόμη και τα μικρά ζαχαροπλαστεία είχαν μουσική ζωντανή (έξοχη διέξοδος για την ανεργία των μουσικών που παρήγαγαν κιλά τα ωδεία), ακουγόταν ελληνική μουσική (τανγκό, βαλς και καλαματιανοί). Ετσι τώρα ξυπνάμε με το «Ασ΄ τα τα μαλάκια σου» του Σουγιούλ και το «Δυο πράσινα μάτια» του Κατριβάνου. Αρχισαν να αδειάζουν τα σκυλάδικα και στα μεγάλα γήπεδα του νεοπλουτίστικου γούστου συνασπίζονται για να επιβιώσουν οι μεγάλες φίρμες σε καλλιτεχνικούς γάμους σχεδόν μαζοχιστικούς.
Στα ταβερνάκια που είχαν έως πρόσφατα πελάτες εργατικούς και αλλοδαπούς, τώρα αναβιώνουν οι παλιές παρέες της γειτονιάς και μαθαίνω πως αναβιώνουν και οι μεσημεριάτικες προβολές των σινεμάδων. Μετά τις δώδεκα το βράδυ εστιατόρια φιρμάτα κατεβάζουν ρολά και οι φιλικές συντροφιές ανακάλυψαν τη σπιτική συνάθροιση, με το λιτό σπιτίσιο φαγητό. Σκεφτείτε να αναβιώσουν η τυφλόμυγα και η «μπουκάλα»! Πύκνωσαν και οι κυριακάτικες επισκέψεις σε συγγενικά σπίτια επ΄ ευκαιρία ονομαστικών εορτών, γενεθλίων, επετείων γάμων αλλά και η χαρτοπαιξία, παλιά μας τέχνη κόσκινο, άρα και προδοσία των συχνών επελάσεων σε καζίνο και λέσχες. Παρ΄ όλο που τα θέατρα, σε σχέση με τα πριν από πενήντα χρόνια, έχουν εκατονταπλασιαστεί (μιλώ σοβαρά) κι όταν ταμειακά φυτοζωούν έχουν θεατές είτε μέσω προσκλήσεων είτε φιλικών δεσμών. Η μόνη διαφορά από την παλαιά επαρχιακή ακόμη και στο άστυ ατμόσφαιρα είναι το νέο ναρκωτικό της νεολαίας, το Διαδίκτυο. Παλιά ήταν η τσάρκα στα στενά και στα δασάκια, και τώρα η τσάρκα είναι στην άυλη και εικονική πραγματικότητα. Τη νέα αρρώστια του αιώνα.
Μα, θα μου πείτε, διαφέρουν τα μέσα γιατί και οι σημερινές Κυριακές το ίδιο θλιβερές και θλιμμένες είναι, το ίδιο τραγικά μοναχικές, την ίδια ερημιά ψυχής επωάζουν. Κι όμως διαφέρουν. Τότε κάπου ελπίζαμε, πιστεύαμε πως κάτι θ΄ αλλάξει. Τώρα; οι σημερινές Κυριακές το ίδιο θλιβερές και θλιμμένες είναι, το ίδιο τραγικά μοναχικές, την ίδια ερημιά ψυχής επωάζουν. Κι όμως διαφέρουν.

(του Κώστα Γεωργουσόπουλου, από τα «ΝΕΑ»