Ο ΓΛΑΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΧΙΝΟΣ της Ελντίνας Ελευθεριάδου*

πηγή :  http://www.onestory.gr/post/30304744301

Ο ΓΛΑΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΧΙΝΟΣ

της Ελντίνας Ελευθεριάδου*

.

ένα θαλασσινό παραμύθι

Σ’ έναν κολπίσκο περικυκλωμένο από ψηλά βράχια ζούσε κάποτε ένας αχινός. Ο αχινός ήταν σφηνωμένος στο κοίλωμα ενός απόκρημνου βράχου, στην άκρη του κολπίσκου. Μέρα νύχτα θαλασσοδερνότανε από τα μανιασμένα κύματα, όμως η φύση του ήταν τέτοια που δεν του επέτρεπε να μετακινηθεί από το βράχο. Γνώριζε καλά ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα πέθαινε. Δεν ήταν καμωμένος για να περπατά, παρά μόνο να γλιστρά ανεπαίσθητα στο βράχο και να αλιεύει την τροφή του. Το γυαλιστερό έβενο αγκαθωτό του περίβλημα δεν επέτρεπε σε κανένα ζωντανό πλάσμα να τον αγγίξει, ευλογία και κατάρα συνάμα, αφού ποτέ δεν είχε νιώσει το άγγιγμα άλλου πλάσματος. Έμενε έτσι αγέρωχα καταδικασμένος να δέχεται αδιαμαρτύρητα την παλιρροϊκή δύναμη των κυμάτων ως το μόνο πράγμα που μπορούσε να τον ακουμπά.

Στον ίδιο βράχο ερχόταν κατά καιρούς ένα γλαρομάνι να ξαποστάσει από τις χαμηλές πτήσεις. Μια ηλιόλουστη μέρα, ένας λευκός γλάρος άρχισε να διηγείται στους φίλους του σκηνές από τις πρόσφατες εξερευνήσεις του. Ο γλάρος τούτος δεν έμοιαζε με τους άλλους. Ήταν λεπτός, με μακριά φτερά γερά φυτεμένα στη ράχη του και ύφος ονειροπόλο. Δεν ήταν από τους γλάρους εκείνους που λυμαίνονται μια περιοχή και δε φεύγουν παρά μόνο σαν τελειώσουν. Ήταν ταξιδευτής. Τούτο φανέρωναν οι χαρακιές στο σώμα του, αδιάψευστοι μάρτυρες της πάλης του με πλάσματα άγρια, που φυσικά δεν ζούσαν στον έρημο κολπίσκο. Γεμάτοι αγωνία, οι φίλοι του άκουγαν την εξιστόρηση του, πότε χλευάζοντάς τον και πότε αποθεώνοντάς τον.

Απορροφημένοι καθώς ήταν από τις περιπέτειες του, δεν πρόσεξαν ότι στο βράχο ανάμεσα στα πόδια τους ήταν μπηγμένος ο αχινός. Κανείς δεν αντιλήφθηκε την έρεβη ύπαρξή του, μέχρι που ο γλάρος ταξιδευτής ένιωσε ένα ελαφρύ τσίμπημα στο πόδι. Οι άλλοι γλάροι τρόμαξαν και πέταξαν μακριά. Ο εξιστορητής απόμεινε μόνος, με χαμηλωμένο βλέμμα να λογαριάζει το γυαλιστερό αγκαθωτό πλάσμα που ήταν σφηνωμένο στο βράχο. Έσκυψε και άρχισε να περιεργάζεται τον αχινό με το ράμφος του. Ο αχινός, μην μπορώντας να αντέξει την επίμονη ενόχληση του γλάρου, έμπηξε μια τσιμπιά στο σκληρό ράμφος του. Ο γλάρος τινάχτηκε κι έκανε να φύγει. Προτού όμως ανοίξει τα πελώρια φτερά του, άκουσε μια φωνή από τα  βάθη της πέτρας.

«Δε σου φαίνεται παράξενο που υπάρχει ένα τόσο μυστήριο πλάσμα σαν εμένα; Ένα πλάσμα που ποτέ του δεν ένιωσε το άγγιγμα άλλου πλάσματος; Δε σου φαίνεται ακόμα πιο παράξενο που όποιο πλάσμα με αγγίζει, πληγώνεται;» ρώτησε θλιμμένα ο αχινός και συνέχισε. «Όσο ζω, κανένα πλάσμα δεν έχει απλώσει χέρι πάνω μου. Τα αγκάθια μου με προστατεύουν από τους εχθρούς αλλά διώχνουν και τους φίλους». 

«Δηλαδή, όσο ζεις, δεν έχεις πάει πουθενά;» ρώτησε απορημένος ο γλάρος. «Είσαι πάντα κολλημένος στο βράχο;»

«Ο βράχος είναι το σπίτι μου», αποκρίθηκε ο αχινός. «Τρέφομαι με τα λιλιπούτεια πλάσματα που κατοικούν μαζί μου. Έτσι περνούν οι μέρες και οι νύχτες μου, περιμένοντας…»

«Περιμένοντας τι;» ρώτησε ο γλάρος.

«Περιμένοντας τη μέρα που κάποιος δε θα φοβηθεί να με πλησιάσει. Τη μέρα που το απωθητικό μου περίβλημα δε θα εμποδίσει κάποιον να με αγγίξει. Τη μέρα που θα αποκτήσω ένα φίλο, έναν αληθινό φίλο», είπε χαμηλόφωνα ο αχινός, λες και δεν πίστευε ότι κάτι τέτοιο ήταν εφικτό.

Ο γλάρος συμπόνεσε αυτό το έρεβο πλάσμα με το αποκρουστικό περίβλημα και του πρότεινε να κάνουν μια ιδιότυπη συμφωνία. Του υποσχέθηκε ότι κάθε φορά που θα επέστρεφε από κάποιο ταξίδι, θα του εξιστορούσε τις περιπέτειές του για να μαθαίνει ο αχινός πως είναι ο κόσμος έξω από τον βράχο. Ο αχινός ήταν υποχρεωμένος με τη σειρά του να έχει μια ικανοποιητική λεία που θα  χόρταινε την πείνα του γλάρου και θα αλάφρωνε την ταλαιπωρία του από τις μακρινές εξορμήσεις.

Πράγματι, ενώ τα ταξίδια του γλάρου διαρκούσαν μέρες ή και βδομάδες, πάντοτε επέστρεφε στο βράχο του αχινού και τηρούσε το λόγο του. Οι ιστορίες του γλάρου ήταν γεμάτες όντα ανείδωτα από ανθρώπου μάτι, μέρη απάτητα από ανθρώπου πόδι και αγέρηδες παγωμένους που τον εξόντωναν. Παρόλα αυτά, η εξυπνάδα του γλάρου ήταν τέτοια που μπορούσε για μέρες να εκμεταλλεύεται τα στρώματα του αέρα και να ταξιδεύει δίχως κόπο, φτάνοντας στα πιο απόμακρα σημεία της γης.

«Το πιο μακρινό είναι το πιο γοητευτικό», έλεγε γεμάτος περηφάνια στον αχινό.

Οι αφηγήσεις του γλάρου, με κάθε επιστροφή του στο βράχο, ήταν παραστατικές, γεμάτες χρώμα, κίνηση, αίσθημα και ρυθμό. Ο σταθερός, αμετακίνητος κόσμος του αχινού ρευστοποιούταν για λίγο και γινόταν αερικό που ακολουθούσε τον ταξιδευτή γλάρο. Έτσι ο αχινός έτρεφε το σώμα του ταξιδευτή γλάρου με πολύτιμη τροφή και ο γλάρος έτρεφε το νου του αχινού με παράξενες ιστορίες και άγνωστα τοπία.

Μια μέρα, ο γλάρος επέστρεψε και βρήκε τον αχινό σφηνωμένο στο γνωστό κοίλωμα να τον περιμένει με αδημονία. Ο ταξιδευτής, αφού ξεκουράστηκε λίγο, ατένισε το οικείο μέρος, αφουγκράστηκε την αλμύρα του έρημου κολπίσκου, τόσο διαφορετική από τους ωκεανούς που πέταγε, έφαγε λαίμαργα την λεία που τον περίμενε δίπλα στο κοίλωμα, προσφορά του αχινού, και άρχισε να μιλάει για το ταξίδι του. Αφού τελείωσε την απόκοσμη ιστορία του περιγράφοντας βαθιές σπηλιές, υδρόβια τέρατα και λευκές πανσελήνους, η σιωπή που απλώθηκε τον ξένισε. Χαμήλωσε το βλέμμα του στο κοίλωμα και είδε τον αχινό ξεσκαλωμένο, έτοιμο να εγκαταλείψει το βράχο. Προσπαθώντας να σώσει τον φίλο του από βέβαιο θάνατο, μια και η ζωή εκτός βράχου θα σήμαινε το τέλος του αχινού, τον άρπαξε με το ράμφος του και τον έχωσε μέσα στο κοίλωμα κοπανώντας τον με δύναμη.

«Μα… τι κάνεις;» διαμαρτυρήθηκε ο αχινός.

«Είχες ξεκολλήσει, φίλε μου, κι αυτό θα ήταν μοιραίο», αποκρίθηκε τρομαγμένος ο γλάρος.

«Ναι, είχα ξεκολλήσει. Για σκέψου, όμως, με ποιανού τη δύναμη ξεκόλλησα;» ρώτησε ο αχινός.

Ο γλάρος, που ακόμα δεν του είχε περάσει η λαχτάρα, δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά.

«Σκέψου, γλάρε… σήμερα, με την ιστορία σου, με παρέσυρες σε μια δίνη και μου έδωσες τη δύναμη να ξεκολλήσω απ’ το βράχο», είπε με σιγουριά ο αχινός. «Σήμερα είναι η πιο σημαντική μέρα της ζωής μου. Σήμερα το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα».

«Γιατί; Τι έγινε σήμερα;» ρώτησε ο γλάρος.

«Σήμερα, το ταρακούνημα της ψυχής μου από τη δύναμη της αφήγησής σου ήταν τέτοιο, που ανατράπηκε ο κόσμος μου», αποκρίθηκε ο αχινός. «Μπορεί να μη με άγγιξες με τα φτερά σου ή με το ράμφος σου, με άγγιξες όμως με τα λόγια σου. Σήμερα με απελευθέρωσες».

Ο γλάρος σώπασε, ζυγίζοντας τα λόγια του αχινού. Τότε, με απόγνωση, του εξομολογήθηκε μια αλήθεια.

«Αχινέ, κάθε φορά που ανοίγω τα φτερά μου έτοιμος να φύγω, σκέφτομαι πως θα γυρίσω πίσω, σε σένα, για να σου πω τις ιστορίες μου. Γιατί, τι σημασία έχουν τα ταξίδια, αν δεν έχεις κανένα να του περιγράψεις τα όμορφα πράγματα που είδες; Βλέπεις, ενώ εσύ έχεις τη λύπη του αταξίδευτου, εγώ κουβαλάω τη μοναξιά του ταξιδευτή».

Για μια στιγμή, ο αχινός και ο γλάρος στάθηκαν κοιτώντας ο ένας τον άλλον κατάματα. Ύστερα χαμογέλασαν με νόημα. Δεν χρειάστηκε να πουν τίποτε άλλο. Οι μέρες τους συνεχίστηκαν όπως πριν. Ο αχινός γινόταν για λίγο ταξιδευτής όταν επέστρεφε ο γλάρος και ο γλάρος γινόταν για λίγο στεριανός όταν έμενε στο βράχο να εξιστορεί τις περιπέτειες του στον αχινό.

Τα χρόνια πέρασαν και ο αχινός άφησε την τελευταία του πνοή εκεί, στο βράχο. Ο γλάρος έσβησε μετά από λίγο, σε κάποιο ταξίδι, ψυχορραγώντας στο στόμα μιας δολοφόνου φάλαινας. Χρόνια αργότερα, ο βράχος, σπίτι του αχινού και καταφύγιο του ταξιδευτή γλάρου, έστεκε το ίδιο βλοσυρός στην άκρη του έρημου κολπίσκου. Όποιο πλάσμα έφτανε σε εκείνο το απόμερο σημείο της γης, ατένιζε με ανάλαφρες ανάσες τον ορίζοντα και ονειρευόταν βαθιές σπηλιές, υδρόβια τέρατα και λευκές πανσελήνους. Με τα νύχια μπηγμένα στην τραχιά επιφάνεια του βράχου, ένιωθε τη παλιρροϊκή δύναμη των κυμάτων και άκουγε τον αέρα να φέρνει στα αυτιά του ιστορίες με όντα απόκοσμα και μέρη απάτητα. Το πλάσμα αυτό επέστρεφε πάντα στο βράχο, στον ίδιο βράχο, γιατί μόνον εκεί ένιωθε την ψυχή του απρόσμενα λεύτερη και αλλόκοτα δεμένη. 

.

Η Ελντίνα Ελευθεριάδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Εδώ και 7 χρόνια ζει και εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών στον Ωρωπό. Σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο Οικονομικό Τμήμα. Είναι παντρεμένη και έχει μια κορούλα 5 χρονών. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται κυρίως με το γράψιμο, την ποίηση και τη λογοτεχνία.

[ facebook ]

μερικές συμβουλές και ιδέες

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=297764246997619&set=a.289343191173058.65979.264580240316020&type=1&theater

Aρχίζοντας την φοιτητική ζώη μερικές συμβουλές και ιδέες
Όσο και να μην μας αρέσει φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι του καλοκαιριού. Όμως κάθε τέλος σημαίνει και μια καινούρια αρχή – κάτι το οποϊο αποκτά μεγαλύτερη σημασία για τα παιδιά που θα ξεκινήσουν την φοιτητική τους ζωή.

Έτσι λοιπόν μια από τις πιο όμορφες περιόδους της ζωής σας ξεκινάει και για να γίνει ακόμη πιο όμοφη και, θα έλεγα, έυκολ

η ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε από πλευράς μας…

Πολλά παιδιά θ’αναγκαστούν να φύγουν για πρώτη φωρά από το πατρικό τους σπίτι και θα βρεθούν ξαφνικά να πρέπει να φροντίσουν τον εαυτόν τους και τις καθημερινές τους ανάγκες. Κάποιοι θα ζήσετε μόνοι σας, ή θα μοιράσετε διαμερίσματα με άλλους φοιτητές και πάλι άλλοι θα μείνετε σε πανεπιστημιακούς κοιτώνες.

Το ερώτημα λοιπόν που μας αφορά εμάς εδώ είναι το τι μπορούμε να προτείνουμεκαι τι να προσέξετε στη διαμόρφωση/διακόσμηση του χώρου σας όπου θα ζήσετε τα επόμενα 3-4 χρόνια της ζωής σας.

Ο σωστός προγραμματισμός είναι σημαντικός ιδιαίτερα δε όταν πρόκειται να ζήσετε με άλλα παιδιά. Θέλετε ο χώρος σας να είναι άνετος αλλά και πρακτικός και καλά οργανωμένος.

Η πρώτη σας δουλειά είναι να συντάξετε μια λίστα σκεφτόμενοι τι θέλετε να έχετε μαζί σας. Η λίστα αυτή θα περιέχει τέσσερις στήλες:

Τι έχω : πχ.κρεβάτι, γραφείο, καρέκλα, ντουλάπα κλπ

Τι χρειάζομαι : τηλέφωνο, φωτιστικό γραφείου, πάπλωμα, σεντόνια, αποθηκευτικούς χώρους

Τι θέλω : αφίσσες, μαξιλάρια, tv, βιβλιοθήκη, ψυγείο, φουρνάκι μικροκυμάτων

Τι απαγορεύεται : εαν μένετε σε κοιτώνες ενδεχωμένως ν’απαγορεύονται ορισμένα αντικείμενα όπως τα εξής – κεριά, τοστιέρα/φρυγανιέρα, ηλεκ. μάτι – η σχολή θα σας προμηθεύση με λίστα απαγορευμένων αντικειμένων

Απαραίτητο είναι να σημειώσετε τις διαστάσεις του χώρου σας για να γνωρίζετε τι χωράει – μην κουβαλάτε άδικα κάποια μεγάλα και ογκώδη αντικείμενα. Αν μπορείτε πάρτε φωτογραφίες του χώρου και αν είναι να μοιραστείτε τον χώρο με άλλους καλά ειναι να συνενοηθείτε μαζί τους σχετικά με τις ανάγκες και αρεσκίες του άλλου, αλλά και τα χρήματα που διαφέτει ο καθένας για την διαμόρφωση/διακόσμηση του χώρου.

Αντικείμενα που θα σας βοηθήσουν να νιώσετε άνεση στο καινούριο σας ‘σπίτι’ είναι τα εξής:

1. Ένα μεγάλο χαλί θα φέρει ζεστασιά και θαλπωρή σ’ενα άψυχο χώρο και εκτός αυτού προσφέρει κι’αλλο μέρος να καθόσαστε/ξαπλώνετε με άνεση και να κάνετε την γυμναστική σας.

2. Ένα προστατευτικό κάλυμμα κρεβατιού που βελτιώνει την άνεση του στρώματος και προσφέρει καθαριότητα προστατεύοντας σας από μικροοργανισμούς και την ανάπτηξη ακαρεών.

3. Ο καλός φωτισμός είναι απαραίτητος ειδικά στο διάβασμα και δίπλα στο κρεβάτι.

4. Κάπου που να κάθεστε με άνεση. Αυτό μπορεί να είναι μία απλή καρέκλα ή μία σωρό από μαξιλάρες.

5. Αξεσουάρ ντουλάπας που θ’αυξήσουν τις αποθηκευτικές ιδιώτητες του όπως: κρεμάστρες, κρεμαστάρια, γαντζάκια/άγκιστράκια πίσω από τις πόρτες, παπουτσοθήκες, ειδικές κρεμάστρες για γραβάτες και ζώνες, κρεμάμενα συρτάρια κλπ. Η αγορά είναι γεμάτη από διάφορες ιδέες και λύσεις για ν΄αυξήσετε τους αποθηκευτικούς σας χώρους.

6. Μεγάλα μακρόστενα μαξιλάρια που θα μετατρέψουν το κρεβάτι σε καναπέ.

7. 2 καλάθια – ένα για τα άπλυτα και ένα για τα είδη μπάνιου σας (το τελευταίο ειδικά αν μοιράζεστε μπάνιο με άλλους)

8. Έναν πίνακα ανακοινώσεων – σημαντικό για σημειώσεις, υπενθυμίσεις, προγράμματα κλπ.

9. Μια αρχειοθήκη – θα σας χρειαστεί για να οργανώσετε τις εργασίες σας, τα έγγραφα σας, λογαριασμούς, αποδείξεις, γράμματα (μα τι λέω! Τώρα έχουμε email lol!)

10. Διακοσμητικά τοίχου όπως αφίσσες φωτογραφίες (μπορείτε να δημιουργήσετε ένα κολάζ από φωτό) έργα τέχνης

11. Έναν ολόσωμο καθρέπτη

12. Τέλος, μην ξεχάσετε να έχετε μαζί σας ξυπνητήρι (ενδεχομένος και το κινητό σας να λειτουργεί ως ξυπνητήρι!), ένα πολύπριζο, και σαγιονάρες για λόγους υγιεινής και καθαριότητας όταν χρησιμοποιείται κοινόχρηστα μπάνια.

interiordesigners.gr

---------------------------------------------------------------------------

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=297766626997381&set=a.289343191173058.65979.264580240316020&type=1&theater




Εξυπνη επίπλωση - άνετη ζωή

Είτε μακριά από το σπίτι, είτε κοντά σε αυτό, το μόνο σίγουρο είναι τα λίγα τετραγωνικά. Η διακόσμηση όμως του φοιτητικού διαμερίσματος / δωματίου δεν είναι ανάγκη να είναι ούτε απρόσωπη, ούτε βαρετή. Μια λύση είναι ο συνδυασμός επίπλων: δύο σε ένα... τρία σε ένα... όσο περισσότερο μπορούν να συνδυαστούν τόσο περισσότερο χώρο κερδίζουμε.

Για παράδειγμα:

Αυτό είναι ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου Fox στην Κοπεγχάγη. Ο συνδυασμός κρεβατιού - γραφείου είναι απόλυτα λειτουργικός και η κατασκευή, σχετικά εύκολη. Μπορεί κάλλιστα να προστεθεί μια ντουλάπα και μια βιβλιοθήκη σε παράταξη στον έναν τοίχο, δημιουργώντας έναν χώρο βολικό και άνετο, ο οποίος ταυτόχρονα ξεφεύγει και από το κλασσικό στερεότυπο της 'εφηβικής' όψης των συνεπτυγμένων επίπλων.

Η διχρωμία από την άλλη, δίνει εικαστικό ενδιαφέρον και ζωντάνια, χωρίς να βαραίνει το αποτέλεσμα. Τα δε στένσιλ είναι ανεπανάληπτα. Εάν μπορείτε, τολμήστε τα. Απλά προσέξτε τις αναλογίες, μην το παρακάνετε... πειράζει στα νεύρα.

Από την άλλη πάλι, εάν τα οικονομικά δεν επιτρέπουν επιπλέον κατασκευές, δοκιμάστε να μεταφέρετε το γραφείο σε αυτή τη θέση, ακριβώς πίσω από το κεφαλάρι του κρεβατιου, εάν τυγχάνει να έχετε ένα μακρόστενο δωμάτιο. Το αποτέλεσμα μπορεί να δικαιώσει την ταλαιπωρία της μετακίνησης των επίπλων.

Προσέξτε τη θέση της τηλεόρασης. Μπορείτε να αναρτήσετε με βραχίωνα στον τοίχο οποιοδήποτε μοντέλο. Ετσι, υπάρχει άμεση οπτική επαφή από κάθε θέση του δωματίου. Ενώ, στην περίπτωση του studio, μένει περισσότερος χώρος ελεύθερος για χρήση καθιστικού, εξακολουθώντας να προσφέρει απρόσκοπτη θέα προς την τηλεόραση, ακόμα και από το καθιστικό.

Με λίγα λόγια, δώστε σημασία όχι μόνο στο στυλ, αλλά και στη διάταξη. Το κλειδί είναι η λειτουργικότητα, ξεκινήστε από εκεί!

decorationdelamaison.blogspot.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Στη μνήμη του Αγίου Φανουρίου

Ο Άγιος Φανούριος είναι πολύ αγαπητός στους Έλληνες.  Οι άνθρωποι τον νιώθουν κοντά τους όταν μετά την επίκλησή του  βρίσκουν τα χαμένα αντικείμενα. Επίσης έχω διαβάσει ότι, όταν κατά την διάρκεια της γέννας δεν βγαίνει το παιδί,  να πείτε με πίστη "Άγιε Φανούριε φανέρωσέ το"

Πανελλαδικά  πολλές  είναι οι εκκλησίες στο όνομά του . 

Σας παραθέτω ένα μικρό δείγμα.

 

 Μεγάλη πανήγυρη έχουμε στο Βέλο στις 27 Αυγούστου με τον εορτασμό του Αγίου Φανουρίου στην ομώνυμη ενορία. Εκκλησία μικρή, κτίσθηκε με την συνδρομή του Στέφανου Ανδρέου την δεκαετία του 1920. Επειδή όμως λόγω μικρής χωρητικότητας δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες της ενορίας, παρά τις πρόσθετες κατασκευές, οι κάτοικοι προχώρησαν σε ίδρυση νέου ναού, μεγαλύτερου, του Αγίου Γεωργίου. Σήμερα ο ναός αποτελεί κυρίως χώρο προσευχής.

Μονή Βαρσαμόνερου στα Βορίζια

Η ερειπωμένη Μονή Βαρσαμόνερου βρίσκεται περίπου 53km νοτιοδυτικά του Ηρακλείου, στις νότιες υπερώιες του Ψηλορείτη. Ήταν κτισμένη σε μια πανοραμική περιοχή κοντά στα Βορίζια, με απεριόριστη θέα στην πεδιάδα της Μεσαράς.

Η μονή Βαρσαμόνερου, από τις παλαιότερες στην Κρήτη, δεν λειτουργεί από τον 18^ο αιώνα και αποτελεί μετόχι της Μονής Βροντησίου. Στην ακμή της ήταν σπουδαίο κέντρο μελέτης συγγραμμάτων και είχε διάφορα μετόχια, ανάμεσα τους και η μονή Βροντησίου. Ο πλούτος της αντανακλάται στις τοιχογραφίες της, από τα σπουδαιότερα δείγματα της Ενετοκρατίας στην Κρήτη.

Σήμερα διασώζεται μόνον ο κατάγραφος ενετικός ναός του Αγίου Φανουρίου. Ο ναός είναι ένα πολύ σπάνιο παράδειγμα εκκλησίας με δύο νάρθηκες στην είσοδο και οι δύο στις δεξιές γωνιές των δύο κλιτών. Περιέχει ενδιαφέρουσες διακοσμήσεις με τούβλα και οι πόρτες και τα γύρω παράθυρα είναι ανάγλυφα με γοτθικές επιρροές.

Αρχικά ο ναός αποτελούνταν από το βόρειο κλίτος (πριν το 1332) που ήταν αφιερωμένο στην Παναγία Οδηγήτρια, τοιχογραφημένος με τις παραστάσεις των 24 Οίκων του Ακαθίστου Ύμνου. Λόγου του αρχικού αυτού ναού, η μονή κατά την Ενετοκρατία ήταν γνωστή με το όνομα Chiesa della Madonna di Varsamonero, δηλαδή ναός Παναγίας Βαρσαμόνενου. Το νότιο κλίτος κτίστηκε αργότερα, αφιερώθηκε στον Άγιο Ιωάννη και διακοσμήθηκε με εντυπωσιακές παραστάσεις της Σταύρωσης και του Επιτάφιου Θρήνου. Δίπλα υπάρχει και το μικρότερο κλίτος του Αγίου Φανουρίου (εορτ. 27 Αυγούστου), που έγινε κι ο προστάτης της μονής.

Ο ναός είναι πολύ σημαντικός για τις παμπάλαιες τοιχογραφίες του, που χρονολογούνται στον 14^ο και 15^ο αιώνα. Είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα μιας σπουδαίας τέχνης που ήκμασε την εποχή της Ενετοκρατίας σε ολόκληρη την Κρήτη και που αργότερα έφτασε στο απόγειο της με τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο (El Greco).

Κοντά στη μονή Βαρσαμόνερου υπάρχει η βυζαντινή Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, με τις παλιές τοιχογραφίες και το ανάγλυφο παράθυρο. Στο ιστορικό μουσείο Κρήτης στο Ηράκλειο βρίσκεται σήμερα το εξαιρετικής εκκλησιαστικής και ξυλογλυπτικής τέχνης τέμπλο της μονής.

                        -----------------------------------------------------

πηγή:http://www.crete.tournet.gr/el/crete-guide/8-byzantine-sights/1472-agios-fanourios-church-in-kitharida

Εκκλησία του Αγίου Φανουρίου στην Κιθαρίδα

Η Βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Φανουρίου στην Κιθαρίδα

Η Βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Φανουρίου βρίσκεται μέσα στο χωριό. Η εκκλησία ανήκε στο μοναστήρι της Παναγίας της Ελεούσας που κι αυτό ανήκε στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης. Η εκκλησία που είναι τοποθετημένη σε μια εύφορη κοιλάδα κάτω από τους λόφους του Κρουσώνα, φαίνεται στα δεξιά καθώς μπαίνετε στο χωριό. Σταθμεύστε μέσα στο χωριό και ακολουθήστε τον πεζόδρομο προς τη γραφική εκκλησία του νεκροταφείου. Ο Άγιος Φανούριος είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες από αρχιτεκτονικής άποψης εκκλησίες της Κρήτης. Aποτελείται από τρία κλίτη κι ένα νάρθηκα που είναι τοποθετημένος μπροστά από το ιερό. Πάνω από αυτό το κομμάτι της εκκλησίας βρίσκονται τρεις τρούλοι, ένας για κάθε κλίτος. Είναι πολύ σπάνιο να συναντήσετε τρούλους πάνω από το ιερό της εκκλησίας κι αυτή είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Το εξωτερικό της είναι διακοσμημένο με κυκλικά σχήματα σε ασυνήθιστο μέγεθος (συχνά είναι τόσο μεγάλα όσο ένα πιάτο), καθώς και με επίσης σπάνιες ζωγραφιές, συμπεριλαμβανόμενων και πουλιών.

Η ασυνήθης διακόσμηση της εκκλησίας του Αγίου Φανουρίου στην Κιθαρίδα

 Όμως ποιος είναι ο βίος του Αγίου Φανουρίου, ενός από τους πιο αγαπητούς άγιους σε όλο τον ελληνικό λαό, που κάθε χρόνο τιμά και πανηγυρίζει την μνήμη του στις 27 Αυγούστου; 

Αυτός ο τόσο αγαπητός άγιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς αμφιβολία ως δώρο Θεού, διότι ήταν και παράμενε άγνωστος για πολλούς αιώνες και μόνο το 1500 μ.Χ. βρέθηκε η Ιερή εικόνα του, που μας αποκάλυψε την ύπαρξή του την παρρησία του ενώπιον του Θεού, ο οποίος τον έχει χαριτώσει με τόσο μεγάλη θαυματουργική δύναμη. Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τον Άγιο Φανούριο, μόνο το όνομά του που ήταν γραμμένο πάνω στην εικόνα που βρέθηκε και ήταν στρατιωτικός, όπως φανερώνει η στολή που φορά και μάλιστα κατά τους πρώτους αιώνες των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης.

Επίσης πάνω στην εικόνα του, εικονίζονται και τα μεγάλα μαρτύρια που υπέστη ο Άγιος. Αυτά βέβαια είναι αρκετά, διότι μία εικόνα μας εξιστορεί όσα πράγματα θα μα εξιστορούσε και ένα βιβλίο.

Πριν από 500 περίπου χρόνια, όταν οι Τούρκοι είχαν κυριεύσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, από ένα εντελώς τυχαίο γεγονός, βρέθηκε η ιερά και σεβάσμια εικόνα του Αγίου.

Τον καιρό που οι Αγαρηνοί, περίπου δηλαδή το 1500, κατέλαβαν το νησί της Ρόδου, θέλησαν να το οχυρώσουν και να ξαναφτιάξουν τα τείχη της πόλης, που είχαν σε πολλά σημεία καταστραφεί. Πήραν λοιπόν σαν εργάτες πολλούς χριστιανούς, κι εκείνοι, καθώς έσκαβαν στα χαλάσματα

Κάποιων σπιτιών και παλαιών γκρεμισμένων ναών, βρήκαν μία θαυμάσια εικόνα, ολοκάθαρη και άφθαρτη που φαινόταν σαν να είχε αγιογραφηθεί την ίδια μέρα, πράγμα αξιοπερίεργο και που αποδεικνύει ότι η ανεύρεση της εικόνας δεν είναι τυχαία, αλλά δωρεά του Θεού.

Η εικόνα έδειχνε τον Άγιο Φανούριο νέο στην ηλικία, ντυμένο στρατιωτικά, να κρατάει ένα σταυρό και μαζί μια λαμπάδα αναμμένη. Ολόγυρα από την εικόνα, κατά την συνήθεια των αγιογράφων τότε, υπήρχαν 12 παραστάσεις από τα μαρτύρια του Αγίου.

Τα μαρτύρια που απεικονίζονται είναι μεγάλα και σκληρά και αποκαλύπτουν ότι πρόκειται για μεγάλο και γενναίο αθλητή της πίστεως.

Στη πρώτη παράσταση:
Εμφανίζεται ο Άγιος να απολογείται με παρρησία μπροστά στο Ρωμαίο άρχοντα.
Στη δεύτερη :
Ο Άγιος εικονίζεται ανάμεσα σε στρατιώτες που τον χτυπούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα.
Στη τρίτη :
Δείχνει τη συνέχεια αυτών των βασανιστηρίων, όπου έχουν ρίξει τον Άγιο πλέον στο χώμα και τον χτυπούν μανιασμένα με ρόπαλα και ξύλα, ενώ προσεύχεται.
Στη τέταρτη:
Είναι γυμνός και ματωμένος μέσα στη φυλακή, όπου οι δήμιοί του του καταξεσκίζουν τις σάρκες με σιδερένια εργαλεία. Εκείνος υπομένει ατάραχος με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό.
Στη πέμπτη:
Ο Άγιος βρίσκεται μπροστά στο σκληρό τύραννο με μία έκφραση που δείχνει τον πόνο και το μαρτύριο.
Στη έκτη:
Προσεύχεται μόνος του μέσα στη φυλακή έχοντας υψώσει τα χέρια ικετευτικά προς τον Ουρανό.
Στη έβδομη :
Εικονίζεται ένα ακόμη μαρτύριο, όπου είναι γυμνός και καταματωμένος, ενώ γύρω του καίνε το σώμα του με αναμμένες λαμπάδες.
Στην όγδοη :
Εμφανίζεται καταπλακωμένος κάτω από μια μεγάλη πέτρα και ολόγυρά του βρίσκονται άγρια θηρία, έτοιμα να τον κατασπαράξουν, ωστόσο μοιάζουν να είναι καθηλωμένα από την αγιότητά του.
Στην ένατη:
Βρίσκεται μπροστά σε ένα ακόμα μαρτύριο, αφού τον έχουν στήσει μπροστά στα είδωλα με αναμμένα κάρβουνα στα χέρια, αλλά εκείνος προτιμά να κρατά τα κάρβουνα στα χέρια και να καίγεται, παρά να τα πετάξει στα είδωλα και να λυτρωθεί.
Στη δέκατη:
Δέεται με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, ενώ γαλήνη και το θείο φως είναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπό του.
Στη ενδέκατη:
Η κορύφωση του μαρτυρίου του!

O Άγιος στέκεται στη μέση και οι βασανιστές του τον έχουν τοποθετήσει σ’ ένα μεγάλο μάγκανο και του τσακίζουν τα κόκαλα. Το πρόσωπο του παραμένει ήρεμο και υπομένει και υπομένει με καρτερία το φρικτό μαρτύριο. Στη τελευταία παράσταση εικονίζεται το φοβερό τέλος του μαρτυρίου του. Οι δήμιοί του τον έκαψαν ζωντανό, αφού μέχρι τέλους, στο Κύριό μας.

Εικονίζεται λοιπόν μέσα σ’ ένα λάκκο με αναμμένα ξύλα, περιτριγυρισμένος από αναμμένες φλόγες και καπνούς.
Πάλι όμως το πρόσωπό του εξακολουθεί να είναι ήρεμο και ατάραχο, εστραμμένο με πίστη και αγαλλίαση προς τον αγαπημένο του Χριστό.

Και μόνο τα μαρτύρια που εικονίζονται στην εικόνα του Αγίου, τον καθιστούν μεγαλομάρτυρα.
Παράλληλα όμως και τα αναρίθμητα θαύματα που Χάριτι Θεού επιτελεί, επιβεβαιώνουν ότι ο Άγιος έχει μεγάλη παρρησία προς τον Θεό.

Στα ερείπια λοιπόν εκείνα, ο επίσκοπος της Ρόδου, αναστήλωσε το ναό του Αγίου Φανουρίου, ο οποίος σώζεται μέχρι σήμερα, όπως και η εικόνα που βρέθηκε 500 χρόνια πριν. Τα θαύματα που από τότε άρχισε να τελεί ο Άγιος έγιναν αφορμή να συντρέχουν στη Ρόδο πολλού χριστιανοί για να ζητούν τις μεσιτείες του.

Η πιο χαρακτηριστική παράδοση στο λαό μας είναι βέβαια το εορταστικό Έθιμο της φανουρόπιτας που γίνεται συνήθως τη παραμονή της εορτής του. Η πίτα αυτή είναι συνήθως μικρή και στρογγυλή σαν μικρός άρτος, μοιράζεται στους πιστούς και γίνεται άλλοτε για να φανερώσει κάποιο χαμένο αντικείμενο ή κάποια χαμένη υπόθεση ή ακόμα να φανερώσει την υγεία σε κάποιον ασθενή.

Υπάρχει επίσης και παράδοση ότι με τη πίτα αυτή γίνεται μνεία της μητέρας του, αλλά άγνωστο για ποιο λόγο.
Ο Άγιος αποτελεί έναν από τους πιο αγαπητούς και προσφιλείς αγίους, στον οποίο, ακόμη και σήμερα, προστρέχουν πλήθος πιστών και εκείνος σπεύδει γρήγορα να εκπληρώσει ότι του ζητήσουμε.

                                                                                       ---------------------------------------------------------

Το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου

Αν βρεθείτε στην περιοχή του νέου ΓΣΠ σίγουρα θα προσέξετε το νέο κατάλευκο εκκλησάκι που κτίστηκε στην περιοχή. Το εκκλησάκι αυτό είναι αφιερωμένο στον Άγιο Φανούριο, που γιορτάζει στις 27 Αυγούστου. 

Έργο τέχνης και σύνδεση με την κατεχόμενη γη του Αγίου Γεωργίου Κερύνειας, η μικρή λευκή εκκλησούλα, που έρχεται να δώσει ομορφιά στην πλέον αναπτυσσόμενη περιοχή της ευρύτερης Λευκωσίας. Οι εκτοπισμένοι κάτοικοι του 

Αγίου Γεωργίου Κερύνειας που εξασφάλισαν χαλίτικη γη και ανεγείρουν με δικά τους έξοδα και διάφορες εισφορές τον νέο ιερό ναό, αποκτούν τη δική τους εκκλησία και λύνουν ένα υπαρκτό πρόβλημα εκκλησιασμού της περιοχής Νέου ΓΣΠ. Αξίζει να αναφερθεί επίσης ότι η εργασία που διεξάγεται είναι κυρίως εθελοντική από συγχωριανούς και φίλους των Αγιογιωργιτών.

Το εκκλησάκι κατάλευκο είναι πιστή αντιγραφή αυτού που ήταν κατασκευασμένο στον κόλπο της εισβολής. Εκεί που πάτησαν τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής και εκεί που έκαναν τις πρώτες εκτελέσεις των κατοίκων της περιοχής, που κατέφυγαν στο μικρό εκκλησάκι για να σωθούν. Μεγαλύτερη κατά τέσσερις φορές από εκείνο το παρεκκλήσι η νέα εκκλησιά κρατά ζωντανές τις μνήμες και γίνεται κέντρο συντονισμού για όλους τους ξεριζωμένους κατοίκους του Αγίου Γεωργίου Κερύνειας.

                        -------------------------------------------------

Βορειοδυτικά και σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων από την Καλαμάτα ευρίσκεται το ιστορικό Μοναστήρι της Βελανιδιάς. Αρχικό κτίσμα περί το τέλος του 17^ου αιώνα, οφείλει την ονομασία του σε μια αιωνόβια και "υψίκομον" βελανιδιά (δρύ), η οποία όμως "πρόρριζα απεσπάσθη" από το μεγάλο σεισμό του 1884. Πληροφορίες για το μοναστήρι αυτό αντλούμε από Πατριαρχικό Σιγίλλιο του 1727, πού το ονομάζει "ιερόν και σεβάσμιον μοναστήριον πατριαρχικόν σταυροπηγιακόν, εἰς όνομα σεμνυνόμενον της υπεραγίας ημών Θεοτόκου της κυρίας Χρυσοπηγής κατά την τοποθεσίαν Βελανιδείαν". Ο Ναός δηλ. το Καθολικό της μονής αναφέ­ρεται ότι ανηγέρθη το 1679 και είναι αφιερωμένος στη Ζωοδόχο Πηγή.Στη Βελανιδιά εκοινοβίασε ο πρωτεργάτης του μεγάλου Αγώνα του 1821 Αρχιμ. Γρηγόριος Δικαίος Φλέσσας ή Παπαφλέσσας, ο οποίος επικεφαλής τμήματος αγωνιστών και ξεκινώντας απ' αυτή, μπήκε στην Καλαμάτα, όπου μαζί με άλλους αρχηγούς και επαναστατημένους Έλληνες ελευθέρωσαν την πόλη, χωρίς να γίνει μάχη και να χυθεί αίμα ώστε η θυγατέρα των "ζαθέων" Φαρών να είναι η πρώτη ελληνική πόλη, που απελευθερώθηκε από τον τουρκικό ζυγό.Πολύπαθο το μοναστήρι της Βελανιδιάς κατά τη διάρκεια του βίου του λεηλατήθηκε, πυρπολήθηκε και ισοπεδώθηκε είτε από επιδρομές βαρβάρων και ξένων κατακτητών είτε από καταστροφικούς σεισμούς αλλά πάλι ξανακτίστηκε πέτρα την πέτρα, όπως στις ημέρες μας, που ανοικοδομείται εκ θεμελίων μετά το φοβερό σεισμό του Σεπτεμβρίου 1986.Το μοναστήρι από την ίδρυσή του ήταν ανδρικό μέχρι και το έτος 1966 οπότε μετετράπη σε γυναικείο και την  ταυτότητά του αυτή τη διατηρεί μέχρι σήμερα.Σημαντικά από τα Μετόχιά του είναι ο "Άγιος Δημή­τριος", επί της οδού Αλαγονίας και στην περιοχή "Τούρλες" της Κα­λα­μάτας. Μονόκλιτος σταυρεπίστεγος Ναός του 15^ου αιώνα, που σήμερα είναι ξυλόστεγος κτισμένος πάνω σε παλαιότερο Ναό του 12^ου αιώνα, απο τον οποίον σώζεται μόνο η κόγχη του Ιερού. Επίσης ο Ναός του Αγίου Φανουρίου, κείμενος βόρεια της Καλαμάτας και στο δρόμο προς τη Βελανιδιά. Είναι κτίσμα του 1915 και κτίτορας αυτού ο Ηγούμενος της μονής Αρχιμ. Παΐσιος Μαντζουρανόπουλος. Ο Άγιος Φανούριος είναι προσκυνηματικός Ναός αφού λειτουργείται κάθε Πέμπτη και συρρέει σ" αυτόν πλήθος ευσεβών χριστιανών.

                            ------------------------------------------------

Ανατολικά της πόλεως του Λουτρακίου και σε τοποθεσία που προσφέρει πραγματικά μια μαγευτική πανοραμική θέα στην πόλη αλλά και σε ολόκληρο τον Κορινθιακό κόλπο δεσπόζει ο δισυπόστατος Ιερός προσκυνηματικός Ναός του Αγίου Φανουρίου και του Αγίου ισαποστόλου Κοσμά του Αιτωλού. Ο Ναός βρίσκεται κτισμένος σε περίοπτη θέση έχει κεραμοσκεπή δίρριχτη στέγη με οκτάπλευρο τρούλο που αποτελείται από ένα παράθυρο σε κάθε πλευρά. Κτίστηκε το 1968 και εγκαινιάστηκε στις 31-Ιουλίου 1969 από τον Σεβασμιώτατο τότε Μητροπολίτη Κορίνθου Παντελεήμονα. Σχετικά πρόσφατα στη βόρεια πλευρά του Ναού προστέθηκε μικρό επιμελημένο παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Προκόπιο.

                          -------------------------------------------------

 

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Φανούριος ο Νεοφανής
Ο ένδοξος του Χριστού μεγαλομάρτυς Φανούριος ιστορικά δεν είναι γνωστός. Τον γνωρίσαμε μετά από τυχαία εύρεση της εικόνας του το δέκατο τέταρτο αιώνα στη Ρόδο. Τότε την ανασκαφή παλαιών οίκων στο νότιο μέρος του παλαιού τείχους βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες. Μεταξύ αυτών βρέθηκε και αυτή του αγίου Φανουρίου, στην οποία ο άγιος εικονίζεται νεαρός στρατιώτης που κρατεί στο δεξί χέρι σταυρό με αναμμένη λαμπάδα. Η εικόνα περιβάλλεται από δώδεκα μαρτύρια.
Πολλοί έχουν συνδυάσει τη μνήμη του με φανερώματα και τον θεωρούν ως τον άγιο που φανερώνει χαμένα αντικείμενα ή κρυμμένα μυστικά. Και τούτο γιατί ο άγιος έγινε γνωστός από την φανέρωση της εικόνας του. Ας ευχηθούμε να φανερώσει ο μεγαλομάρτυς Φανούριος σε όλους μας την αγάπη του Θεού, το λόγο του Ευαγγελίου Του, το δρόμο της μετανοίας και της σωτηρίας μας.


Προστάτης της Νήσου Ρόδου
O Άγιος Φανούριος είναι ο πολιούχος και προστάτης Άγιος ολοκλήρου του νησιού τής Ρόδου. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας σκάβο¬ντας οι Αγαρηνοί για να ανακαινίσουν το κάστρο τής Ρόδου βρήκαν θεμέλια παλαιάς Εκκλησίας με πολλές εικόνες κατεστραμμένες ανάμεσα στις οποίες ξεχώριζε και μία παλαιά εικόνα πού έμοιαζε καινούργια και φρεσκοβαμμένη και τριγύρω στο πλαίσιο της, ήσαν ζωγραφισμένα όλα τα μαρτύρια του εικονιζόμενου Αγίου, ο οποίος φαινόταν πολύ νέος στην ηλικία, ντυμένος στρατιωτικά και κρατώντας στο δεξί του χέρι Σταυρό πάνω στον οποίο στηριζόταν αναμμένη λαμπάδα. Στον Άγιο Φανούριο καταφεύγουν οι πιστοί, για να επικαλεστούν την βοήθεια του στις διάφορες ανάγκες της ζωής τους και μάλιστα όταν χάσουν ο,τιδήποτε ζητούν την παρέμβαση του και αμέσως το βρίσκουν. Ανάμεσα στα άλλα δώρα πού προσφέρουν στον Άγιο οι πιστοί είναι και ή φανουρόπιτα, την οποίαν τάζουν στον Άγιο, για να τους φανερώσει το αντικείμενο πού έχασαν ή κάποια λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα τους.

Στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας τον Ναό του Αγίου τον εξουσίαζε ένας Τούρκος ο όποιος τον είχε κάμει στάβλο και έβαζε μέσα τα χόρτα και τα άχυρα για τα ζώα του. Μία μικρή χριστιανή γειτόνισσα είχε φτιάξει από ντενεκίδι ένα μικρό ακίνδυνο κανδήλι και το άναβε κάθε μέρα από ένα παράθυρο του τρούλου μη δίνοντας σημασία στις απειλές του Τούρκου.

Στον Συναξαριστή της Εκκλησίας αναφέρονται ορισμένα από τα θαύματα του Αγίου πού έκανε σε παλαιότερες εποχές. Είναι αδύνατο όμως να περιγράψει κάποιος τα θαύματα που κάνει καθημερινά ο Άγιος αυτός Μεγαλομάρτυρας του Χριστού σε όσους με πίστη επικαλούνται την μεσιτεία του στις ανάγκες και τις δυσκολίες της ζωής τους.

Γνωρίζουμε βέβαια ότι ή πηγή του κάθε καλού και της κάθε δωρεάς είναι ο Χριστός. Από τον Χριστό παίρνουν οι Άγιοι και δίνουν σε μας. Δεν είναι ανεξάρτητες μονάδες πού ενεργούν αυτόβουλα και αυτοδύναμα. Είναι μεσίτες ανάμεσα στον Χριστό και τους ανθρώπους, όπως και ο Χριστός είναι Μεσίτης ανάμεσα στον Θεό Πατέρα Του και σε μας.

Η μνήμη του Αγίου Φανουρίου γιορτάζεται στις 27 Αυγούστου στον Ιερό Ναό του στην Ρόδο, με λαμπρότητα και προσέλευση πλήθους λαού.

Ο Άγιος Φανούριος εισακούει πάντες

Βρήκα μια παλιά ανάρτηση σ' ένα Blog και μου άρεσε πολύ Σκέφτηκα να σας την παρουσιάσω κι ελπίζω να μην ενοχληθεί ο κάτοχός της

 Προσωπικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το εν λόγω blog 

 και σας προτείνω να το εξερευνήσετε

πηγή : http://misha.pblogs.gr/2008/07/agios-fanoyrios-o-thaymatoyrgos-fanoyropitta.html

το εκκλησακι του αγίου Φανουρίου στη λιμνη Δόξας Φενεού Κορινθίας

Ο άγιος Φανούριος γιορτάζει αύριο.

Είναι ένας άγιος μάρτυρας που αποκαλύφθηκε τον 20ο αιώνα και είναι ταχύτατος εις αντίληψη.

Στην πατρική μου οικογένεια μάθαμε να τον ευλαβούμαστε από μικροί και τον είδαμε πολλές φορές βοηθός και συμπαραστάτη.

Ένα επιπλέον στοιχείο που κάνει αυτό τον άγιο πολύ αγαπητό, είναι η θρυλούμενη προτροπή του σε όσους τον ευλαβούνται να εύχονται για τη μάνα του, λέγοντας «Θεός σχωρές τη μάνα του αγίου Φανουρίου» κι εκείνος θα τους ανταποδίδει την ευλάβεια και τη προσευχή για την ανάπαυση της μητέρας του.

«Εις τους καθ' ημάς χρόνους, όσοι επικαλούνται τον Άγιον Φανούριον, οφείλουν να λέγουν: «Θεός σχωρέσ' την μητέρα του Αγίου Φανουρίου! Θεός σχωρέσ' την!» Η σύμπτωσις μαρτυρεί απλώς πόσον κοινή είναι η προς την μητέρα φιλοστοργία, και εις τους Αγίους και εις τα τέρατα.»  γράφεο ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
.

Ένας άγιος μάρτυρας, με μεγάλη παρρησία στον Θεό,  ζητά από τους επί της γής χριστιανούς να εύχονται για την μητέρα του....Πόση στοργή και πόση ταπείνωση , αλλά και τι αίσθηση της ενότητας στρατευομένης και θριαμβεύουσας Εκκλησίας ! 

                               

Έβαλα και τη συνταγή για τη φανουρόπιττα,μαζί με την φωτογραφία τού παρεκκλησιού του στη λίμνη Φενεού και κάποια χαριτωμένα λαογραφικά παραλειπόμενα όπως τα αλίευσα στο διαδίκτυο.

Ας είναι βοήθεια σε όλους τους δυσκολεμένους ο καλός μας άγιος κι ας φανερώνει το θέλημα του Θεού στις ζωές μας.

Ε,κι ας πούμε ενα «Θεός σχωρές τη μανουλα του » καθώς θα γευόμαστε το γλυκό κομμάτι της φανουρόπιτας που θα μοιραστεί σήμερα κι αύριο στις εκκλησιές μας.

ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΑ 

Το έθιμο που συνδέεται με τον Άγιο αυτό, η Φανουρόπιτα, ήταν για μένα η γέφυρα του πολιτισμού που μου επέτρεπε τα τρεχαλητά ανάμεσα στις γλώσσες, τις θρησκείες, τις παραδόσεις. Τρεχαλητά βέβαια γιατί η γιαγιά μου που είχε μάθει να φτιάχνει τη Φανουρόπιτα από την κυρία Κορνηλία στη Θεσσαλονίκη πριν από τον πόλεμο και που πίστευε στον 'Αγιο Φανούριο κι ας ήταν Εβραία, με έστελνε μικρό να μοιράσω την πίτα στις φίλες και τις γειτόνισσες τρέχοντας αφού έφτυνε πρώτα κάτω: " Πρόσεξε ξεμυαλισμένο, θα πας τη Φανουρόπιτα τρέχοντας και θα γυρίσεις πίσω πάλι τρέχοντας, πριν να στεγνώσει καν το σάλιο μου αλλιώς θα έχει τιμωρία!!".
Έτσι λοιπόν, έπαιρνα και εγώ τη Φανουρόπιτα στα χέρια και έτρεχα στους δρόμους της Ιερουσαλήμ να τη μοιράσω στις multi-culti φίλες της γιαγιάς μου, εβραίες, μουσουλμάνες και κάτι τσιγγάνες αγνώστου για μένα θρησκεύματος. Φυσικά οι πίτες δεν ήταν διαβασμένες αλλά αυτά για τη γιαγιά μου ήταν λεπτομέρειες και δεν μου φαινόταν πως αυτό το υπολόγιζε κανείς. Ίσως φταίει που ήμουν μικρός κι αν υπήρχαν αντιρρήσεις δεν το θυμάμαι ή ο κόσμος δεν θα'χε τρελλαθεί τόσο πολύ όσο σήμερα ...;
Βέβαια, η γιαγιά μου έλεγε πως "στις μεγάλες ανάγκες", οι μουσουλμάνες και οι εβραίες της γειτονιάς της Θεσσαλονίκης ζήταγαν από την κυρία Κορνηλία να ψησει μια φανουρόπιτα και να την πάει στην Εκκλησία να τη διαβάσει κιόλας γιατί όπως και να το κάνουμε, "ο επίσημος αντιπρόσωπος" είναι αλλιώς.
Ο Άγιος Φανούριος δεν έβρισκε μόνο τα χαμένα, γινόταν μια γέφυρα που ένωνε τους ανθρώπους και άμβλυνε τις διαφορές.
Πριν από κάποια χρόνια ταξίδευα πολύ και περνούσα μεγάλα χρονικά διαστηματα στο εξωτερικό. Τότε λοιπόν, δεν ξέρω πώς, μου είχε καρφωθεί η ιδέα ότι θα πάθαινα κάποιο ατύχημα που θα προκαλούσε απώλεια της μνήμης μου και θα ξεχνούσα ότι είχα γεννηθεί στη Μεσόγειο κι έτσι, δεν θα επέστρεφα ποτέ σε αυτή. Η σκέψη αυτή μου προξενούσε πανικό. Είχα βάλει λοιπον σ'ενα τσίγγινο κουτί, κάποια πράγματα που θα οδηγούσαν τα ίχνη μου πίσω. Ειλικρινά ντρέπομαι να απαριθμήσω "τα αντικείμενα της μνήμης", είναι πολύ μελό, όμως, είχα συμπεριλάβει σε αυτά τη συνταγή της Φανουρόπιτας γραμμένη στα εβραϊκά από το χέρι της γιαγιάς μου. Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα.
Τη συνταγή αυτή, όπως έκανε πριν από μένα και η μακαρίτισσα η Κορνηλία στην πολυπολιτισμική, πολύχρωμη και ανθρώπινη προ-πολεμική Θεσσαλονίκη, τη διέδωσα συνειδητά στα πέρατα της γης. Όπου και να πήγα, έφτιαχνα τη Φανουρόπιτα και έλεγα την ιστορία της. Θυμάμαι τη συγκίνηση που προκλήθηκε όταν την πόσταρα στο φόρουμ των Σκεπτικιστών πριν απο μερικά χρόνια μαζί με την ιστορία και τη συνταγή της βασιλόπιττας και ακόμη και σήμερα παίρνω ε-μέηλ από αγνώστους από την Αμερική και την Αυστραλία που μου λένε ότι την έχουν συμπεριλάβει στις οικογενειακές τους συνήθειες, τη φτιάχνουν στους φίλους τους λέγοντας την ιστορία που τους διήγηθηκε" ένας τύπος από τη Μεσόγειο".
Το έχω σκεφτεί πολλές φορές και πλέον είμαι βέβαιος. " Σ'αυτή τη γη που την πατούμε κι όλοι μέσα της θα μπούμε", η μαγειρική και ο έρωτας παραμένουν οι πιο ανατρεπτικές, οι πιο επαναστατικές πράξεις.
 

*Φανουρόπιτα*

 

Συνταγή Κορνηλίας Πιτένη

 

Η παράδοση λέει ( δεν ξέρω ποια παράδοση, ό,τι μου είπαν λέω) ότι τα υλικά αυτά, μπαίνουν με τη συγκεκριμένη αυτή σειρά και ανακατεύονται σε μια λεκάνη και καθώς φτιάχνουμε την πίτα " μελετούμε" αυτό που θα ζητήσουμε από τον Άγιο Φανούριο.

1 1/2 φλυτζάνι καρύδια

3/4 φλυτζανιού σταφίδες

1/2φλυτζάνι ζάχαρη

2 κουταλιές κανέλλα

1/2 κουταλάκι γαρύφαλλο

4 κουταλιές ξύσμα πορτοκαλιού

1 κουταλάκι σόδα κοφτό

1 1/2 κουταλάκι Baking powder

1/2 φλυτζάνι πορτοκαλι

3/4 φλυτζανιού ηλιέλαιο

Αλεύρι όσο πάρει ( λίγο λιγότερο από 1 πακέτο farin up)

Ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά σε μια λεκάνη, μεταφέρουμε τη ζύμη σ'ενα μικρό ταψί, ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180C για 45 τουλάχιστον λεπτά.

προσθήκη 25  Αυγούστου 2010: μπορείτε να δείτε  ΕΔΩ την ευχή για την φανουρόπιττα και μία ακόμα εύκολη  συνταγή  

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Η πίτα του Αγίου Φανουρίου

πηγή : http://www.madata.gr/cooking/41493.html

Φανουρόπιτα, συνταγή: Σήμερα του Αγίου Φανουρίου

Σήμερα 27 Αυγούστου, του Αγίου Φανουρίου και πρέπει να φτιάξουμε μία φανουρόπιτα. Πώς έγινε όμως αυτή η σύνδεση του Αγίου με τα χαμένα αντικείμενα;

Η πίτα του Αγίου Φανουρίου είναι μια νηστίσιμη πίτα που φτιάχνεται στην μνήμη του Αγίου (27/08) και προσφέρεται στους πιστούς ως ευλογία.

Σίγουρα είναι ένα έθιμο που ξεκίνησε από μια ευλαβική χειρονομία των πιστών (κυρίως από το γυναικείο φύλλο και το όνομα του έχει συνδεθεί με την εύρεση απολεσθέντων αντικειμένων αλλά και προσώπων) και δεν νομίζουμε ότι υποκρύπτει κάτι το αντικανονικό ή το άσχημο. Άλλωστε αν επρόκειτο για κάτι το οποίο αλλοίωνε την λατρευτική τάξη και ήταν αντίθετο με την εκκλησιαστική μας παράδοση, η εκκλησία είχε τον χρόνο και τον τρόπο να το διορθώσει και να το αποτρέψει.

"Ο νεοφανής Άγιος Φανούριος είναι, στη λαϊκή μας παράδοση, μέγας ευρετής απωλεσθέντων αντικειμένων. Αυτή ακριβώς η ιδιότητα δημιoύργησε το ιδιότυπο λατρευτικό υπόβαθρο της προσφοράς κατά την ημέρα της εορτής του (27 Αυγούστου) εθιμικών άρτων και γλυκισμάτων, τα οποία, αφού ευλογηθούν από τον ιερέα, μοιράζονται στους παρευρισκομένους.

Η σύνδεση του Αγίου με τα χαμένα αντικείμενα είναι παρετυμολογική: Ο Φανούριος φανερώνει! Η λατρεία του Αγίου Φανουρίου φαίνεται ότι ξεκινά από τη Ρόδο, όπου κατά την παράδοση βρέθηκε η εικόνα του, όταν έσκαβαν σε ερείπια παλαιού ναού έξω από τα τείχη της πόλης. Η αμφίεσή του παρέπεμπε σε στρατιωτικό Άγιο. Σε ειδικά εικονίδια πάνω στην ίδια εικόνα υπήρχαν σκηνές από το μαρτύριο του Αγίου. Ο Μητροπολίτης Ρόδου Νείλος (1355-1369) διάβασε την επιγραφή "Άγιος Φανούριος". Από τη Ρόδο η λατρεία του εξαπλώθηκε στα κοντινά νησιά και κυρίως στην Κρήτη, όπου υπάρχουν σήμερα τρία σπουδαία μοναστήρια στα οποία τιμάται και δεκάδες ναοί.

Στην προσφορά άρτων και γλυκισμάτων προς τον Άγιο Φανούριο ανιχνεύονται απηχήσεις των νεοελληνικών νεκρικών εθίμων, αφού το τάμα προς τον Άγιο σχετίζεται με τη μεταθανάτια τύχη των συγγενικών του προσώπων! Πιο συγκεκριμένα, η πίτα παρασκευάζεται "για να συγχωρέσει ο Θεός τση μάνας του Αγίου" ή "για συγχώριο της μάνας και της αδελφής του", ενώ συχνά προστίθεται στην ομάδα των γυναικών και η αρραβωνιαστικιά του! Ο μελετητής της ελληνικής λαογραφίας Γιώργος Αικατερινίδης κατέγραψε μια ενδιαφέρουσα παράδοση για τη μητέρα του Αγίου στις βρύσες Μεραμπέλλου:

"Η μάνα του Αγίου δεν ηκαμε καλό ποτέ τζη. Μόνο ένα κρομμυδύφυλλο ήδωσε μια βολά σ'ένα διακονιάρη. Σαν απόθανε ήβραζε σ'ένα καζάνι με πίσσα και ο Άγιος αρώτησε: α-Γιάντα η μάνα μου είναι εκειά μέσα;

Ο Μιχαήλ Αρχάγγελος τ'απηλοήθηκε: -Γιατί δεν ήκαμε ποτέ καλό. Να ρίξομε το κρομμυδόφυλλο που ήδωσε κι ανέ τηνέ σηκώσει να βγει επάνω, να σωθεί...

Ερίξανε το κρομμυδόφυλλο και η μάνα ντου βγήκε στα χείλια του καζανιού μαζί με τρεις άλλες γυναίκες που πιαστήκανε κι αυτές από το κρομμύδι. Μα η μάνα ντου τώσε δίνει μια σπρωξιά και πέφτουνε πάλι μέσα. Τοτεσάς λέει ο Αρχάγγελος: Θωρείς πως κι επαέ είναι ακόμη κακή.

Τοτεσάς ο Άγιος Φανούριος ζήτησε μια χάρη: Να μην πηγαίνουνε πράμα γι'αυτόν, μόνο για τη μάνα ντου για να λένε να τση συγχωρέσει ο Θεός..."

Οι παραλλαγές της παράδοσης για την αμαρτωλή μητέρα του Αγίου Φανουρίου που ακούγονται σ'όλη την Ελλάδα είναι δεκάδες. Ακόμη και ως ειδωλολάτρης που δεν ασπάστηκε το Χριστιανισμό αναφέρεται. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης σημειώνει στο διήγημά του "Γουτού Γουπατού" - χωρίς να αναφέρει τίποτα περισσότερο : "Όσοι επικαλούνται τον Άγιο Φανούριον οφείλουν να λέγουν: Θεός σχωρέσ' τη μητέρα του Αγίου Φανουρίου. Θεός σχωρέσ' την." (Νίκος & Μαρία Ψιλάκη, "Το ψωμί των Ελλήνων και τα γλυκίσματα της λαϊκής μας παράδοσης")

"Τον Άγιο Φανούριο έκανε αρκετά δημοφιλή η παρήχηση του ονόματός του προς το φαίνω, φανερώνω. Είναι ο Άγιος που φανερώνει τα χαμένα ζώα ή πράγματα και την τύχη. Γι'αυτό στις εικόνες παριστάνεται να κρατά στο χέρι αναμμένο κερί και στην πίστη του λαού έχει θέση μάντη. Εννοείται ότι το αίτημα συνοδεύεται και με ορισμένα τάματα. Π.χ. οι γυναίκες της Παρνασσίδας, όταν έχουν πράγμα χαμένο τάζουν:

Άγιε μου Φανούριε, φανέρωσέ μου το... και θα σου κάνω μια κουλούρα για την ψυχή της μάνα σου! (Η μάνα του Αγίου έχει πολλές αμαρτίες). Ύστερα νειρεύονται αυτό που έχασαν και το βρίσκουν. Τότε κάνουν μια κουλούρα και τη μοιράζουν στα μικρά παιδιά λέγοντας: "Πάρτε να σ'χωρέστε" (δηλαδή τη μάνα του Αγίου). (Αράχωβα).

Πίτα κάνουν και οι ανύπαντρες για να τους βρει γαμπρό. (Κρήτη)" (Γ.Α.Μέγας, "Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας")

"Για τον Άγιο Φανούριο ο λαός μας λέει πολλά. "Είναι ο Άγιος", λένε οι ξώμαχοί μας, "που φανερώνει τα κλεμμένα ζα και τα χαμένα πράγματα". Καμιά φορά πιστεύουν πως φέρνει και την καλή τύχη στον άνθρωπο. Του φανερώνει το δρόμο τον καλό. "Του φέγγει", λέει ο λαός για κάποιον που τον πάει καλά η τύχη του. "Του φέγγει ο Άγιος Φανούριος". Γι'αυτό στις εικόνες παριστάνεται να κρατάει στο χέρι κερί αναμμένο και να φωτίζει. " (Βασίλη Λαμνάτου, "Οι μήνες στην αγροτική και ποιμενική ζωή του λαού μας")

"Στην Κύπρο, στην Κρήτη και σε άλλες περιοχές, ο Άγιος μπορεί να φανερώσει στην κάθε ανύπαντρη κοπέλα το μέλλοντα σύζυγό της! "Οι ανύπαντρες κοπέλες που θέλουν να παντρευτούν ετοιμάζουν φανουρόπιτα για να φανερωθεί ο υποψήφιος γαμπρός". Στη Σκιάθο "πίτα στον Άγιο τάζουν και οι γυναίκες που τον παρακάλεσαν να τους φανερώσει το γαμπρό που θα κάμουν στην κόρη τους". Στη Φλώρινα, η φανουρόπιτα (που την πάνε οι ελεύθερες κοπέλες στην εκκλησιά) χρησιμοποιείται ως ονειρομαντικό μέσον με ένα κομμάτι που βάζουν κάτω απ'το προσκέφαλο (ο Άγιος θα φανερώσει το μέλλοντα σύζυγο).  [...]

Συνήθως η Φανουρόπιτα παρασκευάζεται με επτά ή εννιά υλικά! Η επιλογή των αριθμών αυτών δεν είναι καθόλου τυχαία, μια και είναι γνωστός ο ρόλος των αριθμών στις μαντικές και μαγικές πρακτικές. Τα επτά ή εννιά υλικά φαίνεται να ενισχύουν ακόμα περισσότερο τη δύναμη της πίτας! [...]

ΣΥΝΤΑΓΕΣ                                                                                                                             

Ντίνα Κ

διαβάστε αναλυτικά πολλές συνταγές φανουρόπιτας

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι  κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ ΚΥΔΩΝΙΩΝ

πηγή : http://www.agiosfanourios.org/agiosfanourios_istoriko.html
 

ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ ΚΥΔΩΝΙΩΝ

Νεων Κυδωνιών Μυτιλήνης

το ιστορικό της Ιερής και Θαυματουργής Εικόνας του Αγίου Φανουρίου

WWW.AGIOSFANOURIOS.ORG

Στο Αϊβαλί ( Κυδωνίες ) της Μικράς Ασίας ,απέναντι από την Λέσβο υπήρχε κτισμένη στο ονόμα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Φανουρίου του Νεοφανούς μικρή εκκλησία ήδη αρκετά χρόνια πριν την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Μέσα στο Εκκλησάκι υπήρχε εικόνα παλαιά του Αγίου που επιτελούσε Θαύματα.

27 Αυγούστου ανήμερα στην εορτή του Αγίου Φανουρίου θα άναβαν τα καντήλια στο μικρό εκκλησάκι για ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ. Η γυναίκα - ήρωας της ιστορία αυτής που αργότερα θα έσωζε την εικόνα του Αγίου άναβε και αυτη για τελευταία φορά κερί στην εκκλησία,χωρίς να μπορεί να φανταστεί αυτά που θα ακολουθούσαν.

δείτε περισσότερα στο σύνδεσμο πηγή

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 
 

Σήμερα...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 

στον ΦΑΝΟΥΡΗ και

στην ΦΑΝΟΥΡΙΑ !!!

    

Άγιος Φανούριος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Άγιος Φανούριος είναι άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η ιστορική ύπαρξή του αγνοήθηκε μέχρι και τον 14ο αιώνα, οπότε και ενευρέθη εικόνα του, στο νησί της Ρόδου^[1]. Σύμφωνα με την εικόνα του, ο άγιος ήταν νεαρός στρατιώτης ο οποίος υπέστη 12 μαρτύρια^[2]. Υπάρχει επίσης η υπόθεση από ερευνητές ότι ο άγιος συγχέεται με τον Άγιο Γεώργιο, καθώς η εικόνα φαίνεται να έχει αρκετές ομοιότητες με αυτή του Αγίου Γεωργίου.

Από την εύρεση της εικόνας θεωρείται προστάτης του νησιού της Ρόδου. Γρήγορα μάλιστα η φήμη τους ως αγίου του απλώθηκε στα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την Κρήτη, τη Χίο, τη Λέσβο και τον υπόλοιπο ελληνικό χώρο. Σημερα υπάρχουν πολλές εκκλησίες κτισμένες στο όνομά του. Γιορτάζεται στις 27 Αυγούστου.

Πίνακας περιεχομένων 1 Λαογραφία 2 Δείτε επίσης 3 Παραπομπές 4 Βιβλιογραφία 5 Εξωτερικές συνδέσεις

Λαογραφία

Η παρετυμολογική παρήχηση^[3] του ονόματός του με το φαίνω: φανερώνω τον έκανε δημοφιλή στη λαϊκή παράδοση για την φανέρωση χαμένων ανθρώπων, ζώων ή πραγμάτων. Οι χριστιανοί φτιάχνουν μια νηστίσιμη πίτα, την φανουρόπιτα, για να τους φανερώσει ο άγιος απολεσθέντα αντικείμενα ή και την τύχη των ανύπανδρων κοριτσιών. Η πίτα γίνεται με εννέα υλικά, νηστίσιμα και αφού διαβαστεί και κοπεί σε σαράντα κομμάτια μοιράζεται στους πιστούς.
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ 1071

       

                    Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ (26 Αυγούστου 1071 )
 

Η μάχη του Μαντζικέρτ στην Αρμενία έλαβε χώρα στις 26 Αυγούστου 1071 μεταξύ του βυζαντινού στρατού υπό τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ' Διογένη, και των Σελτζούκων Τούρκων του σουλτάνου Αλπ Αρσλάν. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε και απελευθερώθηκε μετά την καταβολή λύτρων, ενώ η βυζαντινή αυτοκρατορία υποχρεώθηκε στην καταβολή ετήσιου φόρου και την παραχώρηση μερικών φρουρίων στους Σελτζούκους. Αυτή η πανωλεθρία των βυζαντινών στρατευμάτων και, κυρίως, η εσωτερική πολιτική παράλυση που ακολούθησε, επέτρεψε τη μόνιμη εγκατάσταση των Σελτζούκων στη Μικρά Ασία.

Αίτια της ήττας

Σύμφωνα με μερικούς ιστορικούς, την ευθύνη για την ήττα φέρει η κρατούσα τάξη της βυζαντινής αυτοκρατορίας για λόγους καθαρά οικονομικούς, ως αντίδραση προς την προσπάθεια του Ρωμανού Δ' να συγκεντρώσει φόρους που θα επέτρεπαν την αποκατάσταση της ισχύος των βυζαντινών στρατευμάτων.

Σύμφωνα με την Παγκόσμια Ιστορία της Ακαδημίας Επιστημών της Σοβιετικής Ένωσης αναφέρεται ότι:

«Στα μέσα του 11ου αιώνα γίνονταν στο Βυζάντιο άγριοι φεουδαρχικοί εμφύλιοι πόλεμοι που χαρακτηρίζονται από την ένταση του φεουδαρχικού κομματιάσματος. Η πάλη για το θρόνο ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της κυρίαρχης τάξης έφτασε σε οξύτατο σημείο. Από το 1057 ως το 1081 άλλαξαν πέντε αυτοκράτορες. Οι φεουδαρχικοί εμφύλιοι πόλεμοι έγιναν αιτία να εξασθενίσει το βυζαντινό κράτος και να χειροτερεύσει η εξωτερική πολιτική θέση του. Στην κατάρρευση της στρατιωτικής δύναμης του Βυζαντίου βοήθησε και η μετατροπή των ελεύθερων αγροτών σε δουλοπάροικους, καθώς και η καταστροφή των στρατιωτών»[14].

Ακόμα ένα στοιχείο που φέρεται ότι οδήγησε στην ήττα του βυζαντινού στρατεύματος ήταν η ετερογένειά του, καθώς βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε ξένους μισθοφόρους[15]. Το στράτευμα του Ρωμανού αποτελούνταν από Νορμανδούς, Βούλγαρους, Πετσενέγγους, Φράγκους, Αλανούς, Γότθους, Σλάβους, Χαζάρους, Τουρκομάνους Ούζους και Κουμάνους, καθώς και Ίβηρες από την Αρμενία. Ο θεματικός στρατός, ένας εμπειροπόλεμος και πιστός στην αυτοκρατορία στρατός, είχε παραμεληθεί δραματικά από τους προηγούμενους αυτοκράτορες, αναγκάζοντας τον αυτοκράτορα Ρωμανό να καταφύγει σε μισθοφόρους.

Σε αυτά τα δυο προβλήματα προστέθηκε ένα τρίτο. Ο αυτοκράτορας δεν μπορούσε να εμπιστευθεί ανώτατους αξιωματούχους του στρατού και της πολιτικής σκηνής, καθώς πολλοί συνομωτούσαν εναντίον του. Από το στρατό του δεν μπορούσε να εμπιστευθεί τον διοικητή των Νορμανδών, τον στρατηγό Ουρσέλ ντε Μπαγιέλ, καθώς και τον διοικητή των Φράγκων Μάγιστρο Ιωσήφ Ταρχανειώτη και τον Ανδρόνικο Δούκα, γιο του Ιωάννη Δούκα, πολιτικού αντιπάλου του Ρωμανού. Στην πολιτική σκηνή εκτός από τον Ιωάννη Δούκα, είχε να αντιμετωπίσει τον συγκλητικό Νικηφόρο Παλαιολόγο και τον Μιχαήλ Ψελλό που υποστήριζαν την οικογένεια των Δουκών στη διαδοχή του θρόνου. Παρόλα αυτά υπήρχαν τρία άτομα, παλαιοί συμπολεμιστές του αυτοκράτορα όταν ήταν στρατηγός, τα οποία μπορούσε να εμπιστευτεί. Ήταν ο Μάγιστρος Κατεπάνω Νικηφόρος Βασιλάκιος, ο στρατηγός Θεόδωρος Αλυάτης που καταγόταν από την Καππαδοκία και ο Δομέστικος των Σχολών της Δύσης Νικηφόρος Βρυέννιος.

Αποτελέσματα

Την ήττα του Μαντζικέρτ ακολούθησε σειρά γεγονότων που υπονόμευσαν τη δύναμη της ήδη εξασθενημένης κατά τον 11ο αι. αυτοκρατορίας. Στον Ρωμανό Δ' επιβλήθηκε οικτρή τιμωρία, χάνοντας και το θρόνο του και τη ζωή του, ενώ παράλληλα δημιουργήθηκε ένα γεωγραφικό κενό στον βυζαντινό χάρτη, το οποίο γέμισαν σταδιακά οι Σελτζούκοι, εγκαθιδρύοντας την πρωτεύουσά τους στη Νίκαια (İznik) το 1077. Μετά τη μάχη, η αυτοκρατορία περιήλθε, για ακόμα μια φορά στη δίνη του εμφυλίου πολέμου, που έληξε όταν ο Αλέξιος Α' Κομνηνός ανέβηκε στο θρόνο. Οι Βυζαντινοί με την ήττα στο Ματζικέρτ έχασαν και τις οδούς που οδηγούσαν στις ανατολικές τους επαρχίες και ειδικά στην Αρμενία, με αποτέλεσμα να χάσουν και τον έλεγχο των κατοίκων τις περιοχής. Αυτοί οι ορεσίβιοι κάτοικοι επάνδρωναν σε μεγάλο βαθμό το στρατό του Βυζαντίου και τον έκαναν πιο αξιόμαχο. Ακόμα, ο δρόμος για τον εκτουρκισμό των πληθυσμών της περιοχής είχε ανοίξει δυσχεραίνοντας ακόμα πιο πολύ την ανακατάληψη αυτών των περιοχών από τους μετέπειτα αυτοκράτορες. Χάθηκαν πολλές γαίες τις οποίες έδιναν για επιβράβευση στα στρατεύματα οι αυτοκράτορες, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να τους παρέχουν άλλα ανταλλάγματα, μετατρέποντας το στρατό από εθνικό σε μισθοφορικό.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΙΝΑΚΑΣ - Η μάχη του Μαντζικέρτ από γαλλική μινιατούρα του 15ου αιώνα, στην οποία οι πολεμιστές απεικονίζονται με δυτικό οπλισμό και ρουχισμό

Οδυσσέας Ελύτης, 1958

Οδυσσέας Ελύτης, 1958 : ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος!

Ο Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν το τελευταίο από τα έξι παιδιά του Παναγιώτη Αλεπουδέλλη και της Μαρίας Βρανά. Ο πατέρας του καταγόταν από τον συνοικισμό Καλαμιάρης της Παναγιούδας Λέσβου και είχε εγκατασταθεί στην πόλη του Ηρακλείου από το 1895, όταν σε συνεργασία με τον αδελφό του ίδρυσε ένα εργοστάσιο σαπωνοποιίας και πυρηνελαιουργίας. Το παλαιότερο όνομα της οικογένειας Αλεπουδέλλη ήταν Λεμονός, το οποίο αργότερα μετασχηματίστηκε σε Αλεπός. Η μητέρα του καταγόταν από τον Παππάδο της Λέσβου.

Σε μια σπάνια συνέντευξη που έδωσε ο Οδυσσέας Ελύτης στον Ρένο Αποστολίδη στην Ἐφημερίδα Ἐλευθερία στις 15 Ιουνίου του 1958 τα λόγια του είναι επίκαιρα. 

Απάντηση του Ελύτη στην ερώτηση του δημοσιογραφου περι δουλοπρέπειας : 

Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ' αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια». Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ' ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.

Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ' ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!

Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!

Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.

 goodstory

http://logioshermes.blogspot.com/

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω