Εικονοθεραπεία 8

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-  

                            

Δημήτρης Παπαμιχαήλ

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=462796587088387&set=a.452102128157833.105114.108511895850193&type=1&theater 

 Δημήτρης Παπαμιχαήλ

Γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1934 στον Πειραιά και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από το οποίο ξεχώρισε πολύ νωρίς για το ταλέντο του, για να αξιοποιηθεί αμέσως από το Εθνικό, στο οποίο και πρωταγωνίστησε από το 1957 έως το 1960.
Ο πρώτος του ρόλος ήταν στο «Γλάρο» του Τσέχωφ και ακολούθησε ο ρόλος του Πολύδωρα στην Εκάβη του Ευριπίδη. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης και από το 1962 συγκρότησε δικό του θίασο στο Ελεύθερο Θέατρο. Έπαιξε δίπλα στην Κυβέλη, την Παξινού, τη Συνοδινού και το Μινωτή.
 
Υπήρξε Πρωταγωνιστής στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) και πρόεδρος του συλλόγου ηθοποιών βορείου Ελλάδος. Την περίοδο εκείνη ήταν παντρεμένος με τη (Θεσσαλονικιά) Νανά Ειλικρινή, με την οποία πήραν διαζύγιο το 1990.

Από το 1964 και για δέκα ολόκληρα χρόνια πρωταγωνίστησε στο θέατρο ως συν-θιασάρχης με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά και σε δεκάδες ταινίες ως ζευγάρι, στην οθόνη αλλά και στη ζωή. Από το γάμο τους απέκτησαν ένα γιο, το Γιάννη Παπαμιχαήλ. Χώρισαν το 1974. Ξανασυνεργάστηκαν στο θέατρο το 1983. Σύντροφός του υπήρξε και η ηθοποιός Μίνα Χειμώνα. Τελευταία σύντροφος της ζωής του η ηθοποιός Νάντια Μουρούζη.
 
Από τις πιο γνωστές και αγαπητές στο ευρύ κοινό ταινίες ήταν «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Αστέρω», "Μανταλένα», «Η Αλίκη στο Ναυτικό» και πολλές άλλες.  

Τιμήθηκε με το Βραβείο Κοτοπούλη (1957).

Δημότης για πολλά χρόνια του Χαλανδρίου και τελευταία του Πειραιά, όπου υπήρξε και δημοτικός σύμβουλος.

Πέθανε στις 8 Αυγούστου 2004. Με τη διαθήκη που άφησε αποφάσισε να αποκληρώσει το γιο του.

Από : wikipedia

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

O θάνατος της οικειότητας

πηγή: http://www.antifono.gr/portal/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%A3%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9

O θάνατος της οικειότητας

Εἶναι ἑδραιωμένη στὴν κοινωνία μας ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ ἀλλαγὴ εἶναι συνώνυμη μὲ τὴν πρόοδο. Οἱ κυβερνήσεις ἐπανειλημμένα τὸ διακηρύσσουν καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι φαίνεται νὰ τὸ ἐνστερνίζονται ὡς φιλοσοφία ζωῆς.

Πρόκειται, βέβαια, γιὰ ἀνοησία. H ἀλλαγὴ δὲν εἶναι πάντα καλή. Καὶ οἱ πρόσφατες ἔρευνες ποὺ δείχνουν ὅτι εἴμαστε λιγότερο εὐτυχισμένοι ἀπ’ ὅ,τι στὸ παρελθὸν ὑποδηλώνουν μία βαθύτερη δυσφορία στὴν καρδιὰ τῆς δυτικῆς κοινωνίας...

Τὰ εὑρήματα αὐτὰ δὲν προκαλοῦν ἔκπληξη. Ἡ ἴδια ἡ ἰδέα γιὰ τὸ τί σημαίνει ἄνθρωπος καὶ ποιές εἶναι οἱ συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες εὐδοκιμοῦν οἱ ἀνθρώπινες ἰδιότητες, ἔχει διαβρωθεῖ. O λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο αἰσθανόμαστε λιγότερο εὐτυχεῖς ἀπ’ ὅσο ἄλλοτε εἶναι ὅτι ἡ οἰκειότητα στὴν ὁποία στηρίζεται ἡ αἴσθηση εὐζωίας –προϊὸν τῶν πιὸ στενῶν, τῶν πιὸ προσωπικῶν μας σχέσεων, ἰδίως μέσα στὴν οἰκογένεια– ἀποδυναμώνεται. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄποψη, τρεῖς τάσεις ἀλλάζουν σὲ βάθος τὴ φύση τῶν κοινωνιῶν μας.

Πρῶτα πρῶτα, ἡ ἀνάπτυξη τοῦ ἀτομικισμοῦ, ποὺ πρωτοεκδηλώθηκε τὴ δεκαετία τοῦ ’60, ἔκανε τὸν ἑαυτὸ κυρίαρχο ἐνδιαφέρον καὶ γενικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς, ἐνῶ οἱ προσωπικὲς ἀνάγκες τοῦ καθενὸς ἔγιναν ἡ τελικὴ δικαιολόγηση τῶν πάντων. Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τοῦ ἐγωισμοῦ.

Δεύτερον, ἔχουμε τὴν ἀμείλικτη ἐξάπλωση τῆς ἀγορᾶς σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς κοινωνίας. Ἡ ἐμπορευματοποίηση τῶν πάντων ἔχει κάνει τὴν κοινωνία, καὶ τὸν καθένα ἀπό μᾶς, πιὸ ἀνταγωνιστικούς. Ἡ λογική τῆς ἀγορᾶς δὲν ἀφορᾶ μόνο τὴν ἰδεολογία τῶν νεοφιλελεύθερων ἀλλὰ ἔχει γίνει πλέον οἰκουμενική, τὸ κριτήριο ποὺ χρησιμοποιοῦμε ὄχι μόνο γιὰ τὴ δουλειά μας καὶ ὅταν ψωνίζουμε, ἀλλὰ καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὸν πιὸ ἐνδόμυχο ἑαυτό μας, τὶς πιὸ προσωπικὲς σχέσεις μας. Οἱ προφῆτες ποὺ ἐξήγγειλαν τὴν ἐπανάσταση τῆς ἀγορᾶς τὴν εἶδαν σὲ ἀντιπαλότητα μὲ τὸ κράτος: στὴν πραγματικότητα, ἀποδείχτηκε πολὺ πιὸ ὕπουλη ἀπὸ αὐτό, διαβρώνοντας τὴν ἴδια τὴν ἔννοια τοῦ τί σημαίνει νὰ εἶσαι ἄνθρωπος. Τὸ πιστεύω τοῦ «ἐγώ», ἀδιάσπαστα δεμένο μὲ τὸ εὐαγγέλιο τῆς ἀγορᾶς, ἔχει αἰχμαλωτίσει τὴν οὐσία τῆς ζωῆς μας.

Τρίτον, ἔχουμε τὴν ἀνάπτυξη τῶν τεχνολογιῶν ἐπικοινωνίας, εἰδικότερα τῶν κινητῶν τηλεφώνων καὶ τοῦ διαδικτύου, οἱ ὁποῖες συρρικνώνουν τὸν ἰδιωτικό μας χῶρο καὶ ἐπιταχύνουν τὸν ρυθμὸ τῆς ζωῆς. Βέβαια, ἐξακολουθοῦμε νὰ εἴμαστε κοινωνικὰ ζῶα. Ἀπολαμβάνουμε πολὺ περισσότερες σχέσεις ἀπ’ ὅσες ἄλλοτε. Ὅμως ἡ ποσότητα δὲν σημαίνει ποιότητα. Οἱ σχέσεις μας μπορεῖ νὰ εἶναι πιὸ κοσμοπολίτικες ἀλλὰ γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ρηχὲς καὶ προσωρινές. Ἡ κοινωνική μας ζωὴ ἔχει φτάσει νὰ μιμεῖται τοὺς ρυθμοὺς καὶ τὰ χαρακτηριστικά τῆς ἀγορᾶς. Στὸ μεταξύ, ἡ οἰκογένεια – ἡ ἕδρα τῶν βασικῶν διὰ βίου σχέσεών μας – γίνεται ἕνας ὅλο καὶ ἀσθενέστερος θεσμός: οἱ ἐκτεταμένες οἰκογένειες λιγοστεύουν, οἱ πυρηνικὲς οἰκογένειες γίνονται ὅλο καὶ πιὸ μικρὲς καὶ βραχύβιες, σχεδὸν οἱ μισοὶ γάμοι καταλήγουν σὲ διαζύγιο καὶ οἱ περισσότεροι γονεῖς περνοῦν λιγότερο καιρὸ μὲ τὰ παιδιά τους προσχολικῆς ἡλικίας.

Ἡ κεντρικὴ ἕδρα τῆς οἰκειότητας εἶναι ἡ οἰκογένεια – ὅπως ἐκφράζεται στὶς σχέσεις τοῦ ζευγαριοῦ καὶ ἀνάμεσα σὲ γονεῖς καὶ παιδιά. Ἡ οἰκειότητα ἀναπτύσσεται σὲ συνάρτηση μὲ τὸ χρόνο καὶ τὴ διάρκεια. Στηρίζεται στὴν ἀμοιβαιότητα καὶ τὴν ἄνευ ὅρων ἀφοσίωση. Ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἐμπιστοσύνη. Καὶ εἶναι ἑπομένως ἀπὸ τὴ φύση της ἀντίθετη πρὸς τὶς ἀξίες ποὺ προωθεῖ ἡ ἀγορά.

Οἱ νέες αὐτὲς κυρίαρχες ἀξίες διαβρώνουν καὶ τὶς πιὸ στενὲς προσωπικές μας σχέσεις. Ὑπάρχει μιὰ ὁλοένα ἰσχυρότερη τάση νὰ μετρᾶμε τὴν ἀγάπη καὶ τὴ σωματικὴ συνεύρεση μὲ τὰ κριτήρια τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας – καινοτομία, ποικιλία, διαθεσιμότητα. Ἡ κατ’ ἐξακολούθηση πολυγαμία ἔχει γίνει τρόπος ζωῆς. Τὸ σὲξ ἔχει ἀποκτήσει κυρίαρχη σπουδαιότητα, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὴν πληθώρα τῶν ἄρθρων στὸν τύπο, γιὰ νὰ μὴ μιλήσουμε γιὰ τὸ διαδικτυακὸ πορνό. Καὶ εἶναι ἑπόμενο ἡ ἀγάπη – ποὺ ἀνήκει περισσότερο στὴ σφαίρα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος παρὰ τοῦ σώματος – νὰ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ φευγαλέα.

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ περισσότερο εἶναι ἡ χειροτέρευση τῆς σχέσης γονιοῦ-παιδιοῦ. Τῆς σχέσης ποὺ εἶναι τὸ λίκνο τῶν πάντων, τὸ σχολεῖο ὅπου μαθαίνουμε τὸ αἴσθημα ἀσφάλειας, τὴν ταυτότητά μας καὶ τὰ συναισθήματά μας, τὴν ἱκανότητα νὰ ἀγαπᾶμε, νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ ἀκοῦμε, νὰ εἴμαστε ἀνθρώπινοι.

Ἡ σχέση γονιοῦ-παιδιοῦ, καὶ ἰδιαίτερα μητέρας-παιδιοῦ, ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ ὅλους τοὺς νόμους τῆς ἀγορᾶς. Εἶναι ἄνιση, χωρὶς νὰ ἀπαιτεῖ ἀνταπόδοση γιὰ τὶς θυσίες. Ἀντίθετα, ὁ μόνος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὰ παιδιὰ μποροῦν νὰ ἀνταποδώσουν ὅσα ἔχουν πάρει ἀπὸ τοὺς γονεῖς εἶναι μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ δίνουν, καὶ τὶς θυσίες ποὺ κάνουν, γιὰ τὰ δικά τους παιδιά.

Κι ὅμως αὐτὴ ἡ πιὸ πολύτιμη ἀπ’ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις ὑπονομεύεται καὶ τιμωρεῖται. Καθὼς οἱ γυναῖκες ἔχουν φτάσει νὰ συμμετέχουν στὴν ἀγορὰ ἐργασίας ὅσο καὶ οἱ ἄνδρες, ἀντιμετωπίζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερη στενότητα χρόνου, μὲ βαθιὲς συνέπειες γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ ἰδίως τὰ παιδιά. Τὰ ποσοστὰ γεννητικότητας ἔχουν πέσει κατακόρυφα. Ἡ θεμελιωδέστερη ἀνθρώπινη λειτουργία, ἡ ἀναπαραγωγή, πολιορκεῖται ἀπὸ τὶς ἀξίες τοῦ ἀτομικισμοῦ. Τὰ ζευγάρια εἶναι ὅλο καὶ πιὸ ἀπρόθυμα νὰ κάνουν τὶς θυσίες χρόνου, χρήματος καὶ ἀφοσίωσης ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν.

Οἱ γονεῖς περνοῦν τώρα λιγότερο καιρὸ μὲ τὰ βρέφη καὶ τὰ νήπιά τους. Οἱ συνέπειες εἶναι ἤδη ἐμφανεῖς στὰ σχολεῖα. Σὲ μιὰ μελέτη ποὺ δημοσιεύτηκε ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας πέρσι, οἱ δάσκαλοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ μισὰ παιδιὰ ξεκινοῦν τώρα τὸ σχολεῖο χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ μιλήσουν μὲ εὐκρίνεια καὶ νὰ γίνουν κατανοητά, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν σὲ ἁπλὲς ὁδηγίες, νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ ὄνομά τους ἤ νὰ μετρήσουν ὣς τὸ πέντε. Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἱκανοποιήσουμε τὶς ἀνάγκες μας, παραμελοῦμε τὰ παιδιά μας, ὑποκαθιστοῦμε τὸ χρόνο μας κοντά τους πληρώνοντας ἄλλους, ἐνῶ ἡ τηλεόραση καὶ τὰ βιντεοπαιχνίδια χρησιμοποιοῦνται σὰν μέσα ἀπασχόλησης τῶν παιδιῶν. Καὶ τὸ πρόβλημα ὑπάρχει σὲ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις. Οἱ «πλούσιοι σὲ χρῆμα-φτωχοὶ σὲ χρόνο» ἐπαγγελματίες εἶναι μία ἀπὸ τὶς ὁμάδες ποὺ τὶς ἀφορᾶ ἰδιαίτερα. Ὁ χρόνος εἶναι τὸ σημαντικότερο δῶρο ποὺ μπορεῖ ἕνας γονιὸς νὰ κάνει στὸ παιδί του – κι ὅμως ὁ χρόνος εἶναι αὐτὸ ποὺ εἴμαστε λιγότερο πρόθυμοι νὰ δώσουμε.

Εἶναι ἀδύνατον νὰ προβλέψουμε τὶς ἀκριβεῖς συνέπειες, ὡστόσο ἡ μείωση τῆς συναισθηματικῆς εὐφυΐας καὶ τὰ προβλήματα συμπεριφορᾶς φαίνονται ἀναπόφευκτα. Ὡστόσο, ἡ ἔλλειψη οἰκειότητας δὲν πλήττει μόνο τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις. Μειώνεται ὅλο καὶ περισσότερο ἡ ἐξοικείωσή μας μὲ τὴν ἴδια τὴν ἀνθρώπινη κατάσταση. Πολλοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ MME μᾶς ἔχουν προσφέρει πολλὴ γνώση. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι αὐτὰ ποὺ μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ MME ἔχουν ἐλάχιστη σχέση μὲ τὴν προσωπικὴ ἐμπειρία καὶ μὲ τὴ γνώση τῆς πραγματικότητας ποὺ μεταφέρεται ἀπὸ τὴν ἑδραιωμένη κοινότητα, τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ξέρουμε καὶ ἐμπιστευόμαστε. Ἡ κοινωνία ἔχει κινηθεῖ πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση, πρὸς μιὰ ἐφηβικὴ κουλτούρα ποὺ περιφρονεῖ τὴν ἡλικία καὶ τὴν πείρα. Ἡ σχέση μας μὲ τὶς πιὸ βασικὲς ἐμπειρίες τῆς ζωῆς ἀποκτᾶ σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερο βαθμὸ ἡδονοβλεπτικὸ χαρακτήρα.

Ὁ θάνατος, γιὰ παράδειγμα, προσφέρεται σὲ ἀφθονία πρὸς κατανάλωση ἀπὸ τὰ MME, γυμνὸς ἀπὸ κάθε πόνο, ἀνάμεσα σὲ κουτσομπολιὰ καὶ δελτία καιροῦ. Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ νὰ σκεφτεῖς τί ἔχει συμβεῖ, νὰ συμπονέσεις, νὰ συγκινηθεῖς. Ἄλλωστε ὁ πόνος εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ ἀποφεύγεται, νὰ κρύβεται, νὰ «διασκεδάζεται» – εἶναι ντικαταναλωτικός.

Ἡ παρακμὴ τῆς κοινότητας καὶ ἡ κυριαρχία τῶν MME ὁδηγεῖ σὲ ἀπευαισθητοποίηση, σὲ ἀποξένωση ἀπὸ τὰ θεμελιώδη συναισθήματα χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ καταλάβουμε τὸ νόημα τῆς ζωῆς: δὲν ὑπάρχουν κορυφὲς χωρὶς χαράδρες. Τί μπορεῖ νὰ γίνει, λοιπόν; Ἴσως ὄχι πολλά. Ὅμως ἡ παρατήρηση δὲν χάνει τὴν ἀξία της. Ὑπάρχει, μήπως, τίποτα πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὴν ἀνθρωπιά μας; Ἂν ἀρκετοὶ ἄνθρωποι συνειδητοποιήσουν τί συμβαίνει, ἴσως μπορέσουμε νὰ ἀνακτήσουμε λίγο ἀπὸ τὸν χαμένο ἑαυτό μας.

πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_01/01/2005_128894

ΑΓ. ΖΩΝΗ - Πλ.Αμερικής

 πηγή :  http://www.agiazoni.gr/enoria_naoi.php?PHPSESSID=b25429632275bc9696ebead163b69431

ΜΙΚΡΗ ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ

 

         Πρόκειται γιὰ τὴ μικρὴ σταυροειδοῦς ρυθμοῦ μὲ τροῦλο ἐκκλησία ποὺ βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὴν ὁμώνυμη μεγάλη ἐκκλησία, παρὰ τὴν ὁδὸ Κύπρου (πλατεία Ἀμερικῆς).

         Προεπαναστατικὰ στὸν χῶρο ὑπῆρχε μικρὸ ἐκκλησάκι, ποὺ ὅμως καταστράφηκε κατὰ τὰ ἐπαναστατικὰ γεγονότα τοῦ 1821-1827, δεδομένου ὅτι στὴ γύρω περιοχὴ τὸ 1826 εἶχε τὸ στρατόπεδό του ὁ Κιουταχής.

         Τὴν ἀναστήλωσαν, προκειμένου νὰ ἐκκλησιάζονται οἰκογενειακά, ὁ πρεσβευτὴς τῆς Ρωσίας στὴν Ἑλλάδα Ἀλέξανδρος Πέτρου Ὀζερὼφ καὶ ἡ σύζυγός του Ὄλγα, ποὺ ἔμεναν στὴν ἔπαυλη (εἶναι τὸ σημερινὸ Διοικητήριο τοῦ γειτονικοῦ Ἄσυλου Ἀνιάτων), ἄνθρωποι φιλέλληνες καὶ εὐσεβεῖς, δεδομένου μάλιστα ὅτι στὴν ὁμόδοξη Ρωσία ἡ Ἁγία Ζώνη τῆς Θεοτόκου τιμᾶται ἰδιαίτερα.

         Οἱ οἰκοδομικὲς ἐργασίες ἄρχισαν τὸ 1843 καὶ περατώθηκαν μετὰ τὸ 1857, ἐνῶ ὁ ἀναγκαῖος ἐξοπλισμὸς σὲ ἱερὰ σκεύη κ.λ.π. ἦρθε ἀπὸ τὴ Ρωσία. Τὴν ὅλη ἐποπτεία τοῦ ἔργου εἶχε ὁ περίφημος Ρῶσος ἀρχιμανδρίτης Ἀντωνῖνος, ὁ γνωστὸς γιὰ τὴν περίφημη ἀνοικοδόμηση τῆς ρωσικῆς ἐκκλησίας τῆς ὁδοῦ Φιλελλήνων. Ἀργότερα προστέθηκε στὴν ἐκκλησία καὶ ἐξωνάρθηκας. 

         Σχετικὰ μὲ τὴν πανήγυρη τῆς Ἁγίας Ζώνης τοῦ 1862 ἔγραψε ἡ ἐκδιδόμενη τότε στὴν Ἀθήνα ἐφημερίδα «Ὁ Ἐθνοφύλαξ», κατὰ τὴν ὁποία «ὁ μουσικολογιώτατος ἐφημέριος τῆς εἰρημένης ἐκκλησίας ἡδέως ἔψαλεν ρωσιστὶ καὶ ἑλληνιστὶ τὸ δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι». Πρόκειται γιὰ τὸν σπουδαῖο ἁγιογράφο Γεννάδιο Παπαδόπουλο, ὁ ὁποῖος εἶχε σπουδάσει ζωγραφικὴ στὴ Μόσχα καὶ στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἀπὸ τὸ 1850 μόναζε στὴ Μονὴ Πετράκη. Ὁ ἱερομάναχος αὐτὸς ζωγράφισε τὶς τέσσερις εἰκόνες τοῦ τέμπλου τῆς ἐκκλησίας (οἱ ὁποῖες ἀργότερα «διορθώθηκαν» καὶ ἔτσι ἔχασαν τὴν ἀξία τους), ἀναφέρεται μάλιστα ὅτι τὴν ἐργασία του παρακολουθοῦσε ὅλη ἡ οἰκογένεια Ὀζερὼφ καί, ὅταν σὲ μία φάση τοῦ ζήτησαν τὴ λύση κάποιας ἀπορίας, ὁ Γεννάδιος ἀπάντησε στὰ ρωσικὰ καὶ ἀπὸ τότε διορίσθηκε ἐφημέριος τοῦ ναοῦ, μισθοδοτούμενος ἀπὸ τὸν πρεσβευτή. Ἀπεβίωσε τὸ 1864 καὶ ἐτάφη στὸ προαύλιο τῆς ἐκκλησίας. Λίγο χρόνο μετὰ τὴν ὁλοκλήρωσή της ἡ ἐκκλησία ἔγινε ἐνοριακή.

        Μετὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ νέου ναοῦ τῆς Ἁγίας Ζώνης (θεμελίωση τὸ 1921 καὶ ἐγκαίνια τὸ 1927), ποὺ ἑορτάζει στὶς 31 Αὐγούστου (μνήμη τῆς Καταθέσεως τῆς τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τῷ ἐν Κωνσταντινουπόλει σεβασμίῳ οἴκῳ αὐτῆς, τῶν ὄντι ἐν τοῖς Χαλκοπρατείοις), ἡ παλαιὰ μικρὴ ἐκκλησία πανηγυρίζει στὶς 2 Ἰουλίου (μνήμη τῆς Καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτοςτῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Βλαχέρναις τὸ 473).

 

        Δίπλα καὶ βόρεια ἀπὸ τὴν παλαιὰ ἐκκλησία ὑπάρχει μαρμάρινος τάφος, μὲ τὴν ἐπιγραφὴ : « Ἀλέξανδρος Ὀζερώφ, πρέσβης Ρωσίας 1843, συλλέξας ἀπέθετο ὀστᾶ Ἑλλήνων ἡρώων μαχητῶν 1821-1829 πεσόντων εἰς μάχας ἐν Γαλατσίῳ Ἀττικῆς ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος ».

Σήμερα...

 

πηγή : http://www.agiazoni.gr/article.php?id=26322138942156739831&PHPSESSID=636923736f5c5a816ee8088fb0af2401

Ἡ Ἱστορία τῆς Ἁγίας Ζώνης 

Σύγγελης Κωνσταντῖνος

  
Στὶς 31 Αὐγούστου θὰ ἑορτάσουμε καὶ φέτος τὴν Κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου. Ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ ἱερὸ κειμήλιο ποὺ σχετίζεται μὲ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου καὶ διασῴζεται μέχρι σήμερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου στὸ Ἅγιο Ὅρος, στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος τὴν ὕφανε ἀπὸ τρίχες καμήλας.

Οἱ πληροφορίες γιὰ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου εἶναι λιγοστὲς καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἀπὸ τὴν παράδοση ποὺ διασώθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς ἀκόμη χρόνους. Ἡ Θεοτόκος μέχρι τὴν Κοίμησή της παρέμεινε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἦταν μέλος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Τὴ φροντίδα τῆς εἶχε ἀναλάβει ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.

Οἱ τελευταῖες στιγμὲς τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς εἶναι θαυμαστὲς καὶ συγκινητικές. Κοντὰ τῆς βρέθηκαν οἱ Ἀπόστολοι οἱ ὁποῖοι ἔφτασαν ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ τρόπο θαυμαστό, «ἐπὶ νεφελῶν» . Καὶ τότε, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐμφανίστηκε θριαμβευτικὰ «ἐπὶ νεφελῶν», μὲ τὴ συνοδεία πλήθους ἀγγέλων. Ἡ Θεοτόκος προσευχήθηκε στὸν Υἱό της, παρηγόρησε τοὺς Ἀποστόλους καὶ ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ εἶναι πάντα κοντὰ στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ μεσιτεύει στὸν Υἱό της καὶ παρέδωσε τὴν πανάμωμη ψυχή της στὸν Κύριο.

Οἱ Ἀπόστολοι ἐναπόθεσαν τὴν Ἁγία Σορὸ τῆς Θεοτόκου σὲ «καινὸν μνημεῖον» στὴ Γεθσημανή. Ἐκεῖ ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀργότερα ἔκτισε τὸ ναὸ τῆς Κοιμήσεως. Τρεῖς μέρες μετὰ τὴν κοίμηση κατέβηκε ὁ Κύριος μὲ τὴ συνοδεία τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ καὶ πλήθους ἀγγέλων. Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ μὲ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου παρέλαβε τὴν Ἁγία Σορὸ τῆς Θεοτόκου καὶ ὅλοι μαζὶ ἀνῆλθαν στοὺς οὐρανούς. Ἡ θαυμαστὴ Μετάσταση τῆς Θεομήτορος εἶχε συντελεστεῖ. Τὸ ἱερὸ Σῶμα τῆς ἐνώθηκε πάλι μὲ τὴν ἁγνὴ ψυχή της.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμὰς ἦταν ὁ μόνος ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ποὺ εἶδε τὴ θαυμαστὴ Μετάσταση τῆς Θεοτόκου. Δὲν εἶχε μπορέσει νὰ παρευρεθεῖ στὴν κηδεία τῆς εὐρισκόμενος στὶς Ἰνδίες. Ἐκεῖ, μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, καὶ ἐνῷ τελοῦσε τὴ Θεία Λειτουργία, βρέθηκε στὴ Γεθσημανὴ μὲ θαυμαστὸ τρόπο καὶ εἶδε ὅλα ὅσα συνέβησαν. Τότε παρακάλεσε τὴν Παναγία νὰ τοῦ δώσει γιὰ εὐλογία τὴ Ζώνη της. Καὶ ἐκείνη, καθὼς ἀνέβαινε στοὺς οὐρανούς, τοῦ ἔριξε τὸ Ἱερὸ κειμήλιο «πρὸς δόξαν ἀκήρατον, ἀνερχομένη Ἁγνή, χειρί σου δεδώρησαι τῷ ἀποστόλῳ Θωμὰ τὴν πάνσεπτον Ζώνην σου» ψάλλουμε στὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Καταθέσεως τῆς Τιμίας Ζώνης. 

 

  

 Ὁ Ἀπόστολος Θωμὰς στὴ συνέχεια πληροφόρησε καὶ τοὺς ὑπόλοιπους Ἀποστόλους γιὰ τὰ θαυμαστὰ αὐτὰ γεγονότα καὶ τοὺς ἔδειξε τὴν Ἁγία Ζώνη τῆς Παναγίας. Ἐκεῖνοι δοξολόγησαν τὸν Θεὸ καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ τοὺς εὐλογήσει, καθὼς ἦταν ὁ μόνος ποὺ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ τὴν ἔνδοξη Μετάσταση τῆς Θεοτόκου.

Τὴ διαφύλαξη τῆς Ἁγίας Ζώνης ἀνέλαβαν δύο φτωχὲς καὶ εὐσεβεῖς γυναῖκες στὰ Ἱεροσόλυμα, οἱ ὁποῖες φρόντιζαν τὴ Θεοτόκο. Παρέλαβαν μὲ εὐλάβεια τὸ ἱερὸ κειμήλιο καὶ ἀπὸ τότε τὸ ἔργο τῆς διαφύλαξής του συνέχιζε ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ μία εὐλαβὴς παρθένος καταγόμενη ἀπὸ τὴν οἰκογένεια αὐτή.

Ἡ ἀνακομιδὴ τῆς Τιμίας Ζώνης καὶ ἡ μεταφορά της στὴν Κωνσταντινούπολη ἔγινε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἀρκάδιο (395-408). Ἡ ὑποδοχὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου στὴ Βασιλεύουσα ἦταν λαμπρότατη. Ὁ αὐτοκράτορας κατέθεσε τὴν Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου σὲ λειψανοθήκη ποὺ ὀνόμασε «ἁγίαν σορόν» . Ἡ κατάθεση ἔγινε στὶς 31 Αὐγούστου, τελευταία μέρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Στὴν πόλη τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, τῆς ὁποίας Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς καὶ Προστάτις ἦταν ἡ Θεοτόκος, θὰ φυλασσόταν πλέον ἡ Ἁγία Ζώνη τῆς Θεομήτορος.

Ἡ κόρη τοῦ Ἀρκάδιου, ἡ αὐτοκράτειρα Πουλχερία, ἀνήγειρε λαμπρὸ ναὸ πρὸς τιμὴ τῆς Παναγίας, τὸν περίφημο ναὸ τῆς Θεοτόκου τῶν Χαλκοπρατείων. (Χαλκοπράτεια ὀνομαζόταν ἡ συνοικία ὅπου κτίστηκε ὁ ναός• τὸ ὄνομά της ἡ συνοικία τὸ ἔλαβε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκεῖ πρὶν κατασκευάζονταν καὶ πωλοῦνταν χάλκινα ἀντικείμενα). Στὸ ναὸ αὐτὸ ἡ αὐτοκράτειρα κατέθεσε τὴν Ἁγία Ζώνη τῆς Παναγίας. Ἡ ἴδια μάλιστα ἡ Πουλχερία κέντησε μὲ χρυσὴ κλωστὴ τὴν Τιμία Ζώνη διακοσμώντας τὴν. Ἡ χρυσὴ αὐτὴ κλωστὴ εἶναι εὐδιάκριτη καὶ σήμερα στὸ τμῆμα ποὺ φυλάσσεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου.

Ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστίνος Β καὶ ἡ σύζυγός του Σοφία ἀνακαίνισαν τὸν ἱερὸ ναὸ τῶν Χαλκοπρατείων καὶ ἀνήγειραν ἐκεῖ καὶ τὸ παρεκκλήσιο τῆς Ἁγίας Σοροῦ• ἐκεῖ, μέσα σὲ λειψανοθήκη καὶ πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα, φυλασσόταν ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου.

Πλῆθος πιστῶν συνέρρεαν γιὰ νὰ τὴν προσκυνήσουν μὲ εὐλάβεια ζητώντας ἀπὸ τὴν Παναγία νὰ μεσιτεύσει μὲ τὶς πρεσβεῖες της στὸν Κύριο. Πλῆθος θαυμάτων ἐπιτέλεσε ἡ Τιμία Ζώνη. Ἄνθρωποι δυστυχισμένοι καὶ πονεμένοι βρῆκαν λύτρωση μὲ τὴ θαυματουργὴ δύναμη τοῦ ἁγίου λειψάνου. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὑμνήθηκε ἀπὸ φημισμένους ἀνθρώπους τῆς ἐποχής• μὲ τὴ χάρη τῆς Παναγίας καθαγιάζει τοὺς πιστοὺς ποὺ προσέρχονται εὐλαβικὰ γιὰ νὰ τὸ προσκυνήσουν• τοὺς ἀνυψώνει ἀπὸ τὴ φθορά, τοὺς ἀπαλλάσσει ἀπὸ ἀσθένειες καὶ θλίψεις.

Στὴ συνέχεια ἡ Ἁγία Ζώνη τεμαχίστηκε καὶ τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σὲ διάφορους ναοὺς τῆς Κωνσταντινούπολης. Μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους τὸ 1204, κάποια τεμάχια ἁρπάχτηκαν ἀπὸ τοὺς βάρβαρους καὶ ἀπολίτιστους κατακτητὲς καὶ μεταφέρθηκαν στὴ Δύση. Ἕνα μέρος ὅμως διασώθηκε καὶ παρέμεινε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πόλης ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Ἡ Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Θεοτόκου τῶν Βλαχερνῶν. Ἡ τελευταία ἀναφορὰ γιὰ τὸ ἅγιο λείψανο εἶναι ἑνὸς ἀνώνυμου Ρώσου προσκυνητῆ στὴν Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 καὶ 1453.

Μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1453, εἶναι ἄγνωστο τί ἀπέγινε τὸ ὑπόλοιπο μέρος τῆς Ἁγίας Ζώνης στὴ συνέχεια. Ἔτσι τὸ μοναδικὸ σωζόμενο τμῆμα εἶναι αὐτὸ ποὺ φυλάσσεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου• μὲ ἐξαιρετικὰ περιπετειώδη τρόπο ἔφτασε ἐκεῖ.
 

Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος εἶχε κατασκευάσει ἕναν χρυσὸ σταυρὸ γιὰ νὰ τὸν προστατεύει στὶς ἐκστρατεῖες. Στὴ μέση του σταυροῦ εἶχε τοποθετηθεῖ τεμάχιο Τιμίου Ξύλου• ὁ σταυρὸς ἔφερε ἐπίσης θῆκες μὲ ἅγια λείψανα Μαρτύρων, καὶ ἕνα τεμάχιο τῆς Τιμίας Ζώνης. Ὅλοι οἱ βυζαντινοὶ αὐτοκράτορες ἔπαιρναν αὐτὸν τὸν σταυρὸ στὶς ἐκστρατεῖες. Τὸ ἴδιο ἔπραξε καὶ ὁ αὐτοκράτορας Ἰσαάκιος Β Ἄγγελος (1185-1195) σὲ μία ἐκστρατεία ἐναντίον τοῦ ἡγεμόνα τῶν Βουλγάρων Ἀσᾶν. Νικήθηκε ὅμως καὶ μέσα στὸν πανικὸ ἕνας ἱερέας τὸν πέταξε στὸ ποτάμι γιὰ νὰ μὴν τὸν βεβηλώσουν οἱ ἐχθροί. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες ὅμως οἱ Βούλγαροι τὸν βρήκαν• ἔτσι πέρασε στὰ χέρια τοῦ Ἀσᾶν.

Οἱ Βούλγαροι ἡγεμόνες μιμούμενοι τοὺς Βυζαντινοὺς αὐτοκράτορες ἔπαιρναν μαζί τους στὶς ἐκστρατεῖες τὸ σταυρό. Σὲ μία μάχη ὅμως ἐναντίον τῶν Σέρβων ὁ βουλγαρικὸς στρατὸς νικήθηκε ἀπὸ τὸν Σέρβο ἡγεμόνα Λάζαρο (1371-1389). Ὁ Λάζαρος ἀργότερα δώρισε τὸ σταυρὸ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου μαζὶ μὲ τὸ τεμάχιο τῆς Τιμίας Ζώνης.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς διασῴζουν καὶ μία παράδοση σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου ἀφιερώθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἰωάννη ΣΤ Καντακουζηνὸ (1341-1354), ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια παραιτήθηκε ἀπὸ τὸ ἀξίωμα, ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Ἰωάσαφ καὶ μόνασε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου.
Τὰ θαύματα ποὺ πραγματοποίησε καὶ πραγματοποιεῖ ἡ Τιμία Ζώνη εἶναι πολλά. Βοηθᾷ εἰδικὰ τὶς στεῖρες γυναῖκες νὰ ἀποκτήσουν παιδί. Ἂν ζητήσουν μὲ εὐλάβεια τὴ βοήθειά της Παναγίας, τοὺς δίδεται τεμάχιο κορδέλας ποὺ ἔχει εὐλογηθεῖ στὴν λειψανοθήκη τῆς Ἁγίας Ζώνης• ἂν ἔχουν πίστη, καθίστανται ἔγκυες. 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Ίνγκριντ Μπέργκμαν

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=375229332550125&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

Ίνγκριντ Μπέργκμαν (29 Αυγούστου 1915 – 29 Αυγούστου 1982)

Η Ίνγκριντ Μπέργκμαν (αγγλ. Ingrid Bergman, προφέρεται [ˈbærjman] στα Σουηδικά, συνήθως όμως [ˈbɝgmən] στα Αγγλικά) ήταν Σουηδέζα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, με τρία Όσκαρ στο ενεργητικό της και δύο Έμμυ.

Γεννήθηκε στη Στοκχόλμη. Από νεαρή ηλικία σπούδασε στη Βασιλική δραματική Σχολή της Στοκχόλμης και ως φοιτήτρια ακόμη εμφανίσθηκε στο θέατρο κατακτώντας αμέσως τη συμπάθεια του κοινού. Λαμβάνοντας το 1938 το δίπλωμά της άρχισε να παίζει και στον κινηματογράφο όπου και διέπρεψε ιδιαίτερα. Το 1945 έλαβε το βραβείο "Όσκαρ" για τη συμμετοχή της στη ταινία "Εφιάλτης".

Είχε κερδίσει επίσης βραβείο Τόνυ για Καλύτερη Ερμηνεία Πρωταγωνιστικού Γυναικείου Ρόλου σε Θεατρικό Έργο, στην πρώτη απονομή των Τόνυ το 1947. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει τέταρτη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.[1] Μίλούσε αγγλικά και γαλλικά.

Η Ίνγκριντ Μπέργκμαν είχε αρχικά πατρευτεί τον Σουηδό γιατρό Πέτερ Λίνστοβ και σε δεύτερο γάμο τον Ιταλό σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσσελίνι. Πέθανε στο Λονδίνο το 1982.
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων 30 Αυγούστου

πηγή : http://www.zougla.gr/kosmos/article/die8nis-imera-eksafanismenon-591694

Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 30 Αυγούστου 2012, 01:23

Η Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 30 Αυγούστου, προκειμένου να επισύρει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας για τη μοίρα των φυλακισμένων σε μέρη και υπό συνθήκες άγνωστες στους συγγενείς και τους νομικούς τους παραστάτες.

Η πρωτοβουλία ανήκει στη Λατινοαμερικανική Συνομοσπονδία των Οικογενειών των Εξαφανισμένων Κρατουμένων (FEDEFAM), που ιδρύθηκε το 1981 στην Κόστα Ρίκα για να καταγγείλει και να αποκαλύψει τις μυστικές φυλακίσεις και την εξαφάνιση κρατουμένων, μια πρακτική αρκετά διαδεδομένη στη Λατινική Αμερική την εποχή εκείνη, όπου κυριαρχούσαν οι στυγνές δικτατορίες.

Την ημέρα αυτή δίδεται η ευκαιρία να αποδοθούν οι οφειλόμενες τιμές στους διεθνείς οργανισμούς που προασπίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ασχολούνται και με το θέμα των εξαφανισμένων κρατουμένων: τη Διεθνή Αμνηστία, τον Ερυθρό Σταυρό και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 30 Αυγούστου 2012, 01:27

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σκέψη, καρδιά και συναίσθημα

πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/02/blog-post_25.html#.UD-uJSLlQyk

Σκέψη, καρδιά και συναίσθημα - Αγάπη με όρους και όρια

Γεράσιμος Πολίτης 2012-02-25T23:22:00+02:00
 

•  
• Το συναίσθημα δημιουργείται από δύο ιογενείς φορείς. Ο ένας είναι ο γονιδιακός και ο άλλος ο εγκεφαλικός. (Ιπποκράτης).

Το υγρό στοιχείο εμπεριέχει και μεταφέρει πληροφορίες. Η επικοινωνία της καρδίας μετά του εγκεφάλου γίνεται μέσω της ροής του αίματος, μεταφέροντας έτσι και πληροφορίες από το γνωστικό πεδίο του εγκεφάλου προς την καρδία και από το γνωστικό πεδίο της καρδίας, που λέγεται γονιδιακό πεδίο, προς τον εγκέφαλο. Το γνωστικό πεδίο του εγκεφάλου το επεξεργάζεται η σκέψη παράγοντας λογικές. Το γονιδιακό πεδίο της καρδίας το επεξεργάζεται το αίσθημα και παράγει συναισθήματα. Οι πληροφορίες των πεδίων αυτών αλληλοεπηρεάζονται. Έτσι ενώ η διαταραχή που επιφέρουν τα συναισθήματα και οι λογικές στο υγρό στοιχείο του ανθρώπου θα έπρεπε να δημιουργεί ανισορροπία στην οντότητα, η σκέψη και το αίσθημα ρίχνουν στη ζυγαριά της ισορροπίας τη λογική και το συναίσθημα και προσπαθούν να τα ισορροπούν. Διότι ούτε η σκέψη ούτε το αίσθημα θέλουν να έρθουν σε σύγκρουση. Μετά από μια τέτοια σύγκρουση θα αποκαλυπτόταν η νόηση η οποία εμπεριέχει την ισορροπία της συνείδησης της καρδίας με τη συνείδηση του πνεύματος. 

Η καρδία ελέγχει το αίσθημα και τα συναισθήματα βάσει της συνείδησης που διέπεται από τους νόμους του ευσυνειδήτου και ο εγκέφαλος ελέγχει τις σκέψεις και τις λογικές βάσει της νόησης που προέρχεται από τον νου και διέπεται από τη συνείδηση του πνεύματος. Αντί αυτού οι πληροφορίες στα γνωστικά πεδία επεξεργαζόμενες από τον εγκέφαλο μέσω της σκέψης και από την καρδία μέσω του αισθήματος, επιβαρύνονται με υποκειμενικές πληροφορίες, δηλαδή συναισθήματα και λογικές, οι οποίες αυξάνουν την πυκνότητα του αίματος. Τότε απαιτείται μεγαλύτερη ενέργεια για την μεταφορά αυτών των πληροφοριών από την καρδία στον εγκέφαλο ή από τον εγκέφαλο στην καρδία. 

Τα συναισθήματα και οι λογικές δικαιολογούν τα λάθη του αισθήματος και της σκέψης για να τους δώσουν το δικαίωμα να συνεχίσουν να σκέφτονται και να αισθάνονται, ξεγελώντας έτσι και την καρδία και τον εγκέφαλο. Το λογικό συναίσθημα είναι αυτό που θέλει να καταπραΰνει την καρδία και η συναισθηματική λογική αυτή που θέλει να καταπραΰνει τον εγκέφαλο. Η λογική όμως δεν έχει συναίσθημα ούτε το συναίσθημα λογική, γι’ αυτό και δεν μπορεί το καθένα από αυτά να διοικήσει μόνο του την οντότητα.

Έτσι υπεύθυνη για τα συναισθήματα είναι πρώτα η σκέψη που συμπυκνώνει την πληροφορία και την κάνει ενέργεια προς την καρδία ή αποκωδικοποιεί την πληροφορία από την καρδία με βάση το γνωστικό πεδίο του εγκεφάλου. Δεύτερον υπεύθυνη είναι η καρδία, η οποία δεν αποκωδικοποιεί την πληροφορία από τον εγκέφαλο με το ευσυνείδητο της ψυχής, ούτε στέλνει πληροφορίες με βάση αυτό. Αμυνόμενη απέναντι στον εγκέφαλο εναποθέτει τις πληροφορίες που λαμβάνει στο ασυνείδητο της ψυχής και αρχίζει την γρήγορη ή αργή λειτουργία της για να δείξει στον εγκέφαλο ότι και αυτή έχει την δύναμη. Χωρίς την εισροή της πληροφορίας στο ασυνείδητο, δεν μπορεί να προκαλέσει αργή ή γρήγορη ροή.

Τα εκ του εγκεφάλου συναισθήματα που δημιουργούνται από τις σκέψεις, αφορούν τα υλικά και θεραπεύονται εύκολα με κάποιο άλλο αντίστοιχο υλικό. Π.χ. Αν χάσω ένα αγαπημένο μου αντικείμενο μεγάλης ‘συναισθηματικής αξίας’, θα στεναχωρηθώ. Όμως αν μου δώσει κάποιος ένα ομορφότερο ή πολυτιμότερο αντικείμενο από αυτό, εύκολα θα ξεχάσω την απώλειά του.

Ο άνθρωπος συλλαμβάνεται και γεννιέται από υλικά στοιχεία, γι’ αυτό και η επιρροή των γονιδίων είναι πολύ ισχυρή στο σώμα του. Η μοναδικότητα όμως του κάθε ανθρώπου ξεκινά από τη στιγμή που η ψυχή εισέρχεται στο σώμα του εμβρύου με την πρώτη του ανάσα. Έτσι παρά την γονιδιακή ομοιότητα δύο ανθρώπων, η προσωπικότητα κι ο χαρακτήρας τους, όπως λέμε, είναι διαφορετικά. Αυτό συμβαίνει διότι γίνεται διαφορετικός χειρισμός των ίδιων γονιδίων από το πνεύμα του καθενός, όπως υπάρχει και διαφοροποίηση της σχέσης της ψυχής του καθενός με την καρδία του. Αναλόγως με την ισχύ του πνεύματος υπάρχει και η ανάλογη φώτιση στα γονίδια στο σώμα και αναλόγως με το ψυχικό σθένος, εκφράζεται η συνείδηση της ψυχής μέσω της καρδίας. Λόγω λοιπόν του ότι ο εγκέφαλος των ανθρώπων έχει αποδειχτεί ισχυρότερος του πνεύματος, λόγω της υλικής του υπόστασης, έχει καταστήσει το πνεύμα αμέτοχο στη διαχείριση της δύναμης των γονιδίων. Έτσι η αύξηση της πίεσης της δύναμης αυτής στο σώμα δημιούργησε στον άνθρωπο την γονιδιακή ίωση. Από τότε ο άνθρωπος γεννιέται με την γονιδιακή ίωση στο αίμα του, γι’ αυτό και τα συναισθήματα ερεθίζουν την καρδία μέσω της συγγένειας εξ αίματος. 

Τα γονιδιακά συναισθήματα σχετίζονται με το σώμα και τις συγγένειες αυτού και δεν αντικαθιστούνται με κάποιο άλλο συναίσθημα. Π.χ. αν μου κόψουν το ένα χέρι και μου δώσουν χρήματα για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα, δεν μπορούν να μου αναπληρώσουν την απώλεια του χεριού μου. Το ίδιο κι όταν χάσω έναν δικό μου άνθρωπο. Δεν είναι μόνο η καρδία που πονά με το συναίσθημα, αλλά λέμε και ‘πονά η ψυχή μου’, αναγνωρίζοντας ότι ο πόνος του συναισθήματος πάει πιο βαθειά και μόνο από εκεί (ασυνείδητο) μπορεί να θεραπευθεί. 

Τα γονιδιακά συναισθήματα επηρεάζουν και τη σκέψη αλλά και τις πράξεις του εγκεφάλου. Έτσι όταν ακούσουμε ότι πέθανε ένα παιδί, μπορεί να μας δημιουργηθεί ένα προσωρινό στενάχωρο συναίσθημα, αλλά δεν επηρεάζει την καρδία μας τόσο όσο αν ήταν συγγενής μας. Π.χ. σκοτώνει κάποιος νέος έναν άλλο άνθρωπο. Στους συγγενείς του θύτη το γονιδιακό συναίσθημα απέναντι στο συγγενή τους που θα πάει φυλακή είναι ισχυρότερο από το εξ εγκεφάλου συναίσθημα ότι πέθανε κάποιος άνθρωπος. Στους συγγενείς του θύματος υπερισχύει το γονιδιακό συναίσθημα ότι χάθηκε ο άνθρωπός τους. Ακόμη κι αν αποδοθεί η δικαιοσύνη, ούτε των μεν ούτε των δε το γονιδιακό συναίσθημα θα αποκατασταθεί ή θα θεραπευθεί.

Τα γονιδιακά συναισθήματα που έχουμε απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους τα φέρουμε σε όλη μας τη ζωή και καθορίζουν τον χαρακτήρα μας. Π.χ. αν η μητέρα μου κάνει μια συγκεκριμένη πράξη που με ενοχλεί και λόγω αυτής της πράξης την θεωρώ ανόητη, όποιον άλλο δω να κάνει αυτήν την πράξη, ακόμη και να μην τον ξέρω, θα τον θεωρήσω αυτόματα ανόητο. Το ίδιο και αν αγαπώ ένα χαρακτηριστικό της μητέρας μου και δω κάποιον άλλον να το έχει, αυτόματα τον συμπαθώ. Το μόνο γονιδιακό συναίσθημα που μπορεί να αλλοιωθεί είναι αυτό που δημιουργείται από τους θετούς γονείς στο παιδί. Το παιδί όσο δεν γνωρίζει τους βιολογικούς του γονείς δημιουργεί ένα εικονικό γονιδιακό συναίσθημα ως προς τους θετούς γονείς του. 

Όλες αυτές οι επιπτώσεις του γονιδιακού συναισθήματος μπορούν να τυφλώσουν έναν άνθρωπο και να τον βγάλουν από το δρόμο του. Μεγάλη δύναμη έχει το συναίσθημα σαν πυξίδα στη ζωή του ανθρώπου. Π.χ. ένας άντρας που έχει αδυναμία στη μητέρα του παντρεύεται με μια γυναίκα που αγαπά. Η γυναίκα του, μετά από καιρό, του αναφέρει ένα ελάττωμα της μητέρας του. Τσακωμός στο ζευγάρι. Ύστερα του αναφέρει και δεύτερο και τρίτο. Το ζευγάρι οδηγείται στον χωρισμό. Όταν η μάνα ταυτίσει το συναίσθημά της με την κόρη είναι δύο συναισθήματα μαζί. Όταν η μάνα ταυτίσει το συναίσθημα της με το γιο, είναι δύο συναισθήματα και λογική μαζί. Η λογική μπορεί να καλύψει το συναίσθημα το προερχόμενο από τον εγκέφαλο, αλλά δεν μπορεί να ισορροπήσει με το γονιδιακό. Αυτή που μπορεί να το ισορροπήσει είναι η λευκή λογική (νόηση).

Η Ζωή φέρει Φως και Ύδωρ από τον Δημιουργό της. Η αρμονικότητα αυτής έγκειται στο όργανο το οποίο φροντίζει την καθαρότητα του Φωτός και του Ύδατος. Τα γονίδια (DNA) του ανθρώπου φέρουν Φως και Ύδωρ. Επειδή το όργανο διαχείρισης της ζωής των ανθρώπων είναι ο εγκέφαλος και δεν έχει την γνώση να διαχειριστεί το Φως και το Ύδωρ, δημιουργεί ασθένειες στο σώμα, σωματοποιώντας τα συναισθήματα τα οποία αφαιρούν το Φως και το Ύδωρ από τα γονίδια. Μεταλλάσσει έτσι τα κύτταρα από φωσφορούχα σε σαρκοφάγα. Αυτό το οποίο πραγματικά είναι φτιαγμένο από τον Δημιουργό να διαχειρίζεται το DNA του ανθρώπου είναι το πνεύμα. Το πνεύμα έχει την γνώση του Φωτός και του Ύδατος και όταν είναι διαχειριστής μπορεί να θεραπεύσει κάθε ασθένεια, επαναφέροντας τα κύτταρα στην πρωτογενή τους κατάσταση με την αναπλήρωση του Φωτός και του Ύδατος. Αυτό μόνο μπορεί να θεραπεύσει τη γονιδιακή ίωση των ανθρώπων. Διότι η γονιδιακή σχέση των ανθρώπων δόθηκε εξ αρχής για εξέλιξη, ώστε να δημιουργηθούν κοινωνίες και να μην προσομοιάζουν οι άνθρωποι με τα ζώα, δηλαδή να μη λειτουργούν εξ ενστίκτου.

Ο Κύριος με τις αμαρτίες που πήρε, μας πήρε τα γονιδιακά και τα εκ του εγκεφάλου συναισθήματα και δίδαξε τον τρόπο να έχουμε καθαρά αισθήματα, θέλοντας να αποκαλύψει τη συνείδηση μας: «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Ο Ίδιος το έκανε πράξη με το Έργο Του, το οποίο ξεκίνησε με την Βάπτιση Του, όπου μέσω του Αγιασμένου Ύδατος εισήλθε η Φώτιση στο Πνεύμα Αυτού.

• Τα συναισθήματα είναι σαν νήματα. Αν κάποιος πιάσει την άκρη τους σε τραβάει εκεί που θέλει. (Αριστοτέλης 1-8-2008)

Η ‘θεραπεία’ των συναισθηματικών διαταραχών γίνεται σήμερα μέσω των ‘ψυχοφαρμάκων’. Αν δούμε την ανάλυση της λέξης ως το ‘φάρμακο της ψυχής’ είναι σαν να έχουμε ουσιαστικά αποδεχτεί ότι μόνο η δύναμη της ψυχής μπορεί να θεραπεύσει το συναίσθημα. Δίδονται ηρεμιστικά για να ηρεμίσουν τη σκέψη, διότι όσο αυτή λειτουργεί δε μπορεί να δώσει λύση. Μια άλλη διέξοδος για πολλούς νέους, ώστε να βγουν από το συναισθηματικό αδιέξοδο είναι να πάρουν ναρκωτικά. Το συναισθηματικό αδιέξοδο οδηγεί στο ναρκωτικό αδιέξοδο. Αυτά τα παιδιά, ενώ πιστεύουν πιο εύκολα στον Κύριο, χάνουν την πίστη τους προς τους ανθρώπους, βλέποντας να Τον σταυρώνουν καθημερινά οι πνευματικοί ηγέτες των ανθρώπων. Γι’ αυτό και τα παιδιά αυτά θεωρούν ότι είναι μόνα τους και ότι κανείς δεν τα αγαπά. Η άλλη ζωή που προσπαθούν να βρουν μέσα από τις ουσίες μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν βρουν την Αγάπη μέσα τους.

Μεγάλη δύναμη έχει το συναίσθημα της κοινωνίας των ανθρώπων. Το κατευθυνόμενο συναίσθημα παράγεται από την επιρροή εξωτερικών ερεθισμάτων. (Διδάσκαλος Σωκράτης 12-8-2010) Σήμερα προβάλλονται όλο και περισσότερες εικόνες και ειδήσεις που πλήττουν συνεχώς το συναίσθημα μας, με σκοπό να φτάσουν να νεκρώσουν το εξ εγκεφάλου συναίσθημα, ώστε ο άνθρωπος να μην πονά και γι’ αυτό να μη διαμαρτύρεται. Επιτυγχάνεται λοιπόν ο έλεγχος των συνειδήσεων μέσω μετάλλαξης των συναισθημάτων σε δικαιολογίες της σκέψης. Η λανθασμένη γνώση που λαμβάνουμε έρχεται στη σκέψη και αυτή καταλαγιάζει το συναίσθημα που μας προκαλούν. Παραδείγματος χάριν, στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας γίνεται πόλεμος εναντίον ενός λαού, ο οποίος θεωρείται ως τρομοκράτης, κι εμείς παρακολουθούμε τις εικόνες αυτές σωπαίνοντας το συναίσθημα που μας προκαλούν με τη δικαιολογία της σκέψης ότι: «Είναι για το καλό! Για να μην κινδυνέψουμε κι εμείς!». Όταν μας δείχνουν κάτι κακό λέμε ‘μακριά από μας’. Όμως όσο υπάρχει το κακό, να μην ξεχνάμε ότι θα έρθει η στιγμή που θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Μόνο εάν θιχτεί γονιδιακό συναίσθημα, ο άνθρωπος επαναστατεί, δικαίως ή αδίκως. Έτσι χρησιμοποιείται το συναίσθημα των ανθρώπων ώστε να χειραγωγηθούν προς τα εκεί που θέλουν οι δημαγωγοί. Ενώνοντας μειοψηφίες δημιουργούν πλειοψηφίες τις οποίες στρέφουν ενάντια σε άλλες μειοψηφίες προκειμένου να περάσουν νομοθεσίες και μέτρα τα οποία πλήττουν ουσιαστικά όλους. Η σκέψη των ανθρώπων δεν αντιδρά λόγω φόβου και μένει στην αναμονή.

Ο τρόπος για να το αντιμετωπίσουμε πραγματικά είναι ν’ ακολουθήσουμε τη Διδασκαλία του Κυρίου και να γνωρίσουμε τα γονιδιακά και εξ εγκεφάλου συναισθήματα και να απαλλαχτούμε από αυτά, βγάζοντας το συν- από τα συναισθήματά μας. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα νοιαζόμαστε για την οικογένειά μας, αλλά ότι δε θα νοιαζόμαστε μόνο για την οικογένειά μας. Δε γινόμαστε αναίσθητοι, διότι ‘αναίσθητος’ δεν είναι αυτός που δεν έχει συναισθήματα, αλλά αυτός που δεν έχει αισθήματα. Και ας μην ξεχνάμε ότι στη Γη η συγγένεια είναι γονιδιακή, ενώ στον Ουρανό είναι ψυχοπνευματική. Ποια από τις δύο σχέσεις διαρκεί πιο πολύ; Ποια μένει αιώνια;

• Οι όροι των σκέψεων διαφοροποιούν τα όρια των συναισθημάτων και τα όρια των συναισθημάτων διαφοροποιούν τους όρους της σκέψης. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 24-3-2010)
• Το συναίσθημα δημιουργείται απ’ την προσαύξηση ή την μείωση της ενέργειας των εννοιών. (Άγιος Δημήτριος 7-2-2010)

Όταν υπάρχει καθαρό αίσθημα από την καρδιά μέσω του ευσυνειδήτου, είναι καθαρές και οι έννοιες. Η διαταραχή της ισορροπίας της ενέργειας των εννοιών προκαλείται από τα όρια που θέτουν σ’ αυτές τα συναισθήματα και τους όρους που θέτουν οι σκέψεις. Όταν υπερισχύει η σκέψη έναντι του συναισθήματος, ή το συναίσθημα έναντι της σκέψης, δημιουργείται είτε αύξηση είτε αφαίρεση της ενέργειας της έννοιας, αλλοιώνοντας έτσι την ποιότητά της. Παραδείγματος χάριν, μου απαγορεύει κάποιος να κάνω κάτι κι εγώ του απαντώ ότι είμαι ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω εγώ. Στην περίπτωση αυτή προσθέτω στην ενέργεια της έννοιας ‘ελευθερία’ την ενέργεια του εγωισμού και δημιουργώ το συναίσθημα της ελευθερίας μου. Άλλο παράδειγμα είναι όταν μου λέει κάποιος ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη για κάποιο θέμα κι εγώ απαντώ ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη πουθενά κι ότι όλα είναι άδικα. Μειώνω τότε την ενέργεια της δικαιοσύνης υποβιβάζοντας την και δημιουργώ το συναίσθημα του αδίκου. Επίσης όταν πεθάνει κάποιος συγγενής και δεν μου κληροδοτήσει τίποτα, μειώνεται η αγάπη μου γι’ αυτόν γιατί σκέφτομαι ότι δε μου άφησε τίποτα, ενώ αν μου άφηνε θα τον αγαπούσα περισσότερο. Στις περιπτώσεις αυτές υπερισχύει η σκέψη έναντι του συναισθήματος και το διαφοροποιεί. Αντίθετα όταν πεθάνει ένας αγαπημένος μου συγγενής και δεν μου αφήσει περιουσία, λόγω του ότι ήταν ο αγαπημένος μου, κατεβάζω τους όρους της σκέψης ότι θα έπρεπε να μου αφήσει και τον δικαιολογώ. Τότε το όριο του συναισθήματος υπερισχύει των όρων που έθεσε η σκέψη στην αγάπη. Οι καθαρές έννοιες δε σχετίζονται με τα συναισθήματα. Η ισορροπημένη έννοια της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αγάπης θα μας έδινε το αίσθημα της ελευθερίας, το αίσθημα της δικαιοσύνης και το αίσθημα της αγάπης αντίστοιχα. Όταν αφήνομαι στα αισθήματα, δηλαδή αφήνω στην άκρη τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, τότε ενεργώ με τη δύναμη των εννοιών μέσω του νοός.

• Όταν βάζεις το συναίσθημα στο λόγο είναι σαν να σου κάνουν δώρο ένα ανθισμένο φυτό κι εσύ να το ουρείς αντί να το ποτίζεις. (Διδάσκαλος Σωκράτης)

• Το συναίσθημα δεν έχει νόημα να το περιορίσεις ή να το ελέγξεις, πρέπει να το γνωρίσεις, όπως και τη λογική. (Μαχάτμα Γκάντι)

Αν περιορίσεις ή ελέγξεις το συναίσθημα θα αναπτύξεις τη λογική. Αν το γνωρίσεις, η σκέψη θα επιτρέψει στον νου να επενεργήσει και να φέρει στην οντότητα την πραότητα, δηλαδή τη γνώση του χειρισμού της αυξομείωσης του αισθήματος. Τότε το αίσθημα δεν γίνεται συναίσθημα ώστε να επεμβαίνει στη λογική και να την αναγκάζει να ενεργήσει για να προσπαθήσει να το ισορροπήσει.

Το συναίσθημα είναι σαν το λάστιχο, έχει κάποια όρια μετά από τα οποία σπάει. Αν δεν το τεντώνεις καθόλου, αλλά το χρησιμοποιείς σαν λάστιχο σε φυσιολογικά πλαίσια, είναι ωφέλιμο. Αν αυξομειώνεις συνέχεια και κατά πολύ το τέντωμα χάνει τις ιδιότητες του λάστιχου.

• Η καρδιά τροφοδοτεί τον εγκέφαλο για να ζήσει και ο εγκέφαλος τροφοδοτεί τα συναισθήματα μέσω των αισθήσεων. (Π.Κ.)

Ο εγκέφαλος χρειάζεται το αίσθημα της καρδιάς για να πράξει. Ποτέ η λογική δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς το αίσθημα της καρδιάς. Γι’ αυτό και παρότι η καρδιά μπορεί να υποστηρίζεται με μηχανικό τρόπο, ο άνθρωπος θεωρείται ‘εγκεφαλικά νεκρός’. Παρότι αιματώνεται ο εγκέφαλος δεν μπορεί να βρεθεί εν πλήρη λειτουργία. Μένει αναίσθητος, δηλαδή άνευ αισθήματος. Αυτό αποδεικνύει ότι η καρδιά δεν είναι απλή αντλία η οποία τροφοδοτεί το σώμα με αίμα. 

Λέμε ‘αυτός ο άνθρωπος έχει μεγάλη καρδιά’ αλλά και ‘αυτός ο άνθρωπος είναι μεγάλο μυαλό’. Στο πρώτο εννοούμε ότι είναι καλός άνθρωπος, ενώ στο δεύτερο ότι είναι έξυπνος και έχει πολλές γνώσεις. Ωφελιμότερο είναι να είσαι καλός παρά έξυπνος, διότι η εξυπνάδα μπορεί να οδηγήσει στην αμαρτία, η καλοσύνη όμως την προλαμβάνει.

Ο εγκέφαλος εκτελεί και ευθύνεται για τις πράξεις του πνεύματος και η καρδιά για το βάρος της ψυχής. Γι’ αυτό ο εγκέφαλος είναι εργαλείο του πνεύματος και η καρδιά της ψυχής.

• Η καρδία σωματοποιεί τις αρνητικές ενέργειες της σκέψης μέσω της ροής του αίματος στο σώμα. (Π.Κ.)

Ο καρκίνος είναι η ασθένεια που δημιουργήθηκε από τη μη ικανότητα της σκέψης να λύσει τα υλικά προβλήματα. Δημιούργησε έτσι μια συμμαχία με το συναίσθημα, ώστε να καλύψει την ανικανότητα της λογικής: η σκέψη ρίχνει την ευθύνη αρχικά στην καρδιά, εκείνη ζητά από τη λογική να την μετριάσει, η λογική απουσιάζει και τότε η σκέψη μέσω της καρδιάς σωματοποιεί την ανικανότητα τη δική της. Το αδιέξοδο της ανικανότητας αυτών των τριών έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία σαρκοφάγων κυττάρων, τα οποία οδηγούν στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος αυτοκαταστροφής του σώματος, ώστε να αποποιηθεί των ευθυνών της η σκέψη. Η σκέψη φτάνοντας στο τελικό αδιέξοδο δεν αντέχει να ζει και μόνο τότε καταφεύγει στη βοήθεια του νοός, πράγμα το οποίο δεν την αφήνει ο εγωισμός να κάνει πριν την εκδήλωση της ασθένειας.

• Τα συναισθήματα είναι το σαράκι της καρδίας. (Ιωάννης ο Πρόδρομος 16-12-2006)

Τα συναισθήματα δημιουργούν την ενέργεια διαταραχής της ροής του αίματος και την σωματοποιούν ως ασθένεια της καρδιάς. 

• Μην πετάτε τα συναισθήματα και τις σκέψεις σας στους άλλους γιατί τους μολύνετε, αλλά και να μην παίρνετε και των άλλων για να μην μολυνθείτε. (Αριστοτέλης 25-3-2009)
• Βγάλτε τα συναισθήματα και τις σκέψεις σας και ρίξτε τα στη θάλασσα για να τα διαλύσει το αλάτι. (Μικρός 23-1-2010)

• Οι σκέψεις και τα συναισθήματα οδηγούν στο θάνατο της ζωής, ενώ ο νους στο θάνατο του θανάτου. (Αριστοτέλης 18-1-2010)

Οι σκέψεις οι οποίες ξεκινούν από τον εγκέφαλο και τα συναισθήματα που παράγονται από την καρδιά αρχίζουν να διαταράζουν τη λειτουργία και των δύο οργάνων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να δημιουργούνται ασθένειες όπως παραδείγματος χάριν εγκεφαλικό ή έμφραγμα και να οδηγείται ο άνθρωπος στο θάνατο. Όταν οι σκέψεις περιορίζονται στο γνωστικό τους πεδίο και τα συναισθήματα μέσω της λευκής λογικής γίνονται αισθήματα, τότε λειτουργεί ο νους, ο οποίος οδηγεί τον άνθρωπο στην Αιώνια Ζωή μέσω της αενάου κινήσεως που είναι ο θάνατος του θανάτου.

Πηγή

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

Εικονοθεραπεία 7

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

 

                    

Τα πρωτα παγωτα στην Ελλαδα

 πηγή : http://visaltis.blogspot.gr/2012/08/blog-post_28.html?spref=fb

Τα πρωτα παγωτα στην Ελλαδα του Όθωνα!

  Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Εν όψει της εξάπλωσης του παγωτού, της δροσιστικής αυτής απόλαυσης μικρών και μεγάλων, είναι ευκαιρία να παρουσιάσουμε την περιπετειώδη εισαγωγή του στην Ελλάδα.

Οι Αθηναίοι γεύθηκαν παγωτό για πρώτη φορά το 1835 σε μία από τις κοσμικές εκδηλώσεις του Βαυαρού πρωθυπουργού Άρμασπεργκ.

Ένας Ιταλός, ονόματι Κάλβος, διευθυντής ξενοδοχείου στην Αθήνα, σκόπευε να ιδρύσει ζαχαροπλαστείο κι έτσι, για να το διαφημίσει, πρότεινε στην κόμισσα Άρμασπεργκ να κατασκευάσει παγωτά για τους προσκεκλημένους της. Εκείνη δέχθηκε με προθυμία, αφού θα παρουσίαζε κάτι νέο στους καλεσμένους της. Άλλωστε, φαίνεται ότι οι Ιταλοί ήταν από τους πρώτους που διδάχθηκαν την τέχνη του παγωτού από τους ανατολίτες.

Η προσφορά των παγωτών κατενθουσίασε τους επισκέπτες μιλώντας με θαυμασμό για τον Κάλβο, του οποίου το ζαχαροπλαστείο η κ. Άρμασπεργκ δεν έχανε ευκαιρία να διαφημίζει

.

Σε λίγη ώρα το κλίμα άλλαξε. Ενώ το βαλς εξακολουθούσε να παίζεται από την μπάντα του Βαυαρικού Τάγματος, οι αίθουσες του Μεγάρου άδειαζαν. Γυναίκες και άνδρες εξαφανίζονταν. «Μετέβαλον το δάπεδον της αιθούσης εις δεινώς κυμαινόμενον σκάφος», προσπαθώντας να βρουν κάποια σκοτεινή γωνιά για να «ακουμπήσουν» τις στομαχικές διαταραχές τους!

Ο Κάλβος, προκειμένου να παρουσιάσει πιο εντυπωσιακά τα παγωτά του, χρησιμοποίησε χημικά χρώματα, αφού στην Αθήνα δεν υπήρχαν τότε φυσικές χρωστικές ουσίες. Έτσι οι καλεσμένοι έπαθαν όλοι τροφική δηλητηρίαση. Ο χορός διαλύθηκε και όλοι έσπευδαν να καλέσουν γιατρό. Ο Κάλβος, δε, φρόντισε να εξαφανιστεί από την Αθήνα μέχρι να ξεχαστεί το γεγονός.

Οι πρώτες εντυπώσεις από τα παγωτά στην πρωτεύουσα δεν ήταν και ιδιαίτερα ευχάριστες, όμως αργότερα ο Καρδαμάτης άνοιξε ζαχαροπλαστείο στη συμβολή των οδών Αιόλου και Ευριπίδου προσφέροντας παγωτά, τα οποία απολάμβαναν με πάθος οι Αθηναίοι. Έγιναν μάλιστα τόσο λαϊκά, ώστε λίγο αργότερα φάνηκε στην πόλη το περίφημο Γιάτσο, το οποίο υπήρξε η μεγαλύτερη ευχαρίστηση της «λουστραρίας» της πρωτεύουσας.

ikros-romios.gr