ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ της Μαρίνας Στραγαλά-Ζακούρα *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/30509994176

ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ

(άγγιγμα ψυχής, τα λόγια τ’ ανείπωτα…)

της Μαρίνας Στραγαλά-Ζακούρα *

Πόσο μου άρεσε που μιλήσαμε δεν περιγράφεται με λόγια… Μου είχε λείψει! Βλέπεις, όσο και ν’ ακούγεται παράξενο, όσο και να μην θέλεις να το παραδεχθείς, στη ζωή μου, μόνον ένας άνθρωπος μπόρεσε και άγγιξε την ψυχή μου. Κι αυτός βρίσκεται μίλια μακριά…Το ξέρω πως είναι άβολο να το ακούς αλλά, στην ηλικία που βρίσκομαι, δε μπορώ να κρύβω τα συναισθήματά μου. Κι αυτά υπάρχουν και, κατά πως φαίνεται, θα υπάρχουν για όσο κρατά αυτό το “πάντα”…

Σκέφτομαι πως άλλοι ψάχνουν μια ζωή μάταια να νιώσουν έτσι κι άλλους τους αγγίζει και για κάποιο λόγο τους προσπερνάει. Οταν αφήσει όμως σημάδια κι αυτά δείχνουν να είναι ανεξίτηλα, τότε αρχίζουν τα δύσκολα… Τότε πονάει όταν δεν τόχεις κοντά σου. Ευτυχία βέβαια που το γεύτηκες, που αξιώθηκες να το αισθανθείς αλλ’ αγκάθι στην ψυχή για πάντα !! Αγκάθι που σε χαιδεύει στη σκέψη ότι το άγγιξες και ματώνει που δεν τόχεις έτσι όπως θάθελες…

Κι αυτό το αγκάθι μ’ έγδερνε όταν το συνειδητοποίησα, τότε που ήσουν ακόμα εδώ. Δεν μιλούσαν απλά οι ορμόνες, ήταν κάτι βαθύτερο… Όταν έγερνες στο μαξιλάρι μου να ξαποστάσεις λίγο, βαθειά μεσάνυχτα, τις “βραδιές των ολονυχτιών” - όπως τις αποκαλώ τώρα - κουβεντιάζοντας… κι ήθελα να σ’ αγγίξω αλλά ένα αόρατο πλέγμα σε τύλιγε… Δεν γύρευα το σεξ αλλά το άγγιγμα ψυχής. Και μου τόδωσες μια μόνο φορά, στον καναπέ, όταν εγώ - καθισμένη στο πάτωμα - στα πόδια σου μπροστά, ένοιωσα τα χέρια σου να με τυλίγουν και τη φωνή σου να μου λέει πόσο υπέροχο κορίτσι ήμουν… Κι εγώ δε γύρισα να σ’ αγκαλιάσω και να σου πω πόσο τυχερή ένοιωθα που μπήκες στη ζωή μου. Φοβόμουν πως θα το παρεξηγούσες, πως θα νόμιζες πως ήθελα κάτι άλλο, που εσύ δεν μπορούσες να μου δώσεις και θα τόβαζες στα πόδια. Και μετά στρώσαμε το πάπλωμα μπροστά στο αναμμένο τζάκι και βυθιστήκαμε στη σιωπή. Και σε μια αγκαλιά ονείρου…

Πόσο μετανιώνω για τους φόβους μου… Όλο μου το “είναι ” ριγούσε τότε. Κι ήταν παιδεμός μεγάλος οι εξορμήσεις μας και ο ύπνος στο ίδιο δωμάτιο. Και δεν σε καταλάβαινα σε βάθος τότε. Είχα απορίες που έμειναν μέσα μου, δεν τις ξεστόμισα… Δεν μπορούσα να καταλάβω την αυτοσυγκράτησή σου. Δεν μπορούσα να χωνέψω, πώς γίνεται δυο άνθρωποι να έχουν αισθήματα ο ένας για τον άλλο (διαφορετικά για σένα; δεν το κατάλαβα ποτέ τι ακριβώς υπήρχε τότε στην ψυχή σου για μένα) και να μην τα εκφράζουν κι αλλιώς. Ήθελα να σ’ αισθανθώ σε μεγαλύτερο βάθος και να μείνω εκεί κι ας μην είχα ανάσα. Δοκιμαζόμουν… Φοβόμουν πως θα σ’ έχανα. 

Κι όμως, γι’ άλλους λόγους ίσως, δεν ξέρω, πέταξες μαζί με τους “δαίμονες” με τους οποίους πάλευες για μιαν άλλη χώρα και σ’ έχασα…Κι ο πόνος διπλός και αξεπέραστος κι ας προσπάθησα να συνεχίσω τη ζωή μου. Η ανασεμιά μου και το κουράγιο στην ιδέα ότι ήμουν τυχερή που αγάπησα κι ένοιωσα έναν άνθρωπο με τόσο διαφορετικό τρόπο από το συνηθισμένο…

Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που το ‘χουν βιώσει αυτό; Να καίγονται στη φωτιά του ανεκπλήρωτου; Να μη μπορούν να δουν μέσ’ από τον τοίχο; Να μην τολμούν να ρωτήσουν, να καταπίνουν αυτό που νοιώθουν;

Μιας και με ρώτησες για την επέμβαση, θα σου πω κάτι συγκλονιστικό, που συνέβη μέσα στο χειρουργείο. Όταν μου έδιναν τη νάρκωση, με ρώτησε ο αναισθησιολόγος αν αισθάνομαι κάτι διαφορετικό. Ήθελε να βεβαιωθεί πως αρχίζει να δρα το φάρμακο. Κι εγώ μ’ ένα ελαφρύ μειδίαμα απάντησα πως ” … αισθάνομαι να κυλάει μέσα μου και να με κυριεύει…”. Μετά τους έχασα όλους από μπροστά μου. Την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου ξανά, ακόμα μέσα στην ίδια αίθουσα, έσκυψε η γιατρός μου και με ρώτησε: “Γράφεις; Γιατί είπες κάτι πολύ ποιητικό όταν σε ναρκώναμε…” . Κι εγώ, μέσα στη θολούρα μου, ψέλλισα: ” Ναι, σκέφτομαι να γράψω κάτι για κάποιον που έχασα νωρίς, αλλά υπάρχει ακόμα μέσα μου”. Και μετά βυθίστηκα ξανά και την είδα πάλι στην αίθουσα ανάνηψης. Συνέχισε από κει που είχαμε μείνει: “Θάθελα να το διαβάσω. Πρέπει να είναι κάτι πολύ σημαντικό, αφού ήταν το πρώτο πράγμα που είπες όταν επανήλθες στην πραγματικότητα”.

Είδες τι παιχνίδια παίζει το μυαλό; Σε ποιόν να το πεις και να σε πιστέψει!! Όταν επανήλθα για τα καλά στις αισθήσεις μου, είχα μια πικρή γεύση στο στόμα. Όχι από τη νάρκωση, αλλ’ απ’ αυτό που συνέβη. Λέω πως είναι γραφτό, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να σε κουβαλάω μέσα στις μύχιες σκέψεις μου. Να με στοιχειώνεις κι εγώ να προσπαθώ να ξορκίσω τα φαντάσματα… Αυτά που ξύπνησαν και σαν κύμα με κουκούλωσαν όταν μου έδιναν τη νάρκωση. Μπορεί να μην ξυπνούσα… Μπορεί να τόπαιρνα μαζί μου… Ίσως γι’ αυτό και ήταν το πρώτο πράγμα που είπα. Ποιος ξέρει;

Σ’ ευχαριστώ που, άθελά σου ίσως, μ’ έφερες σ’ αυτήν την κατάσταση. Είναι ευλογία κι ας με παιδεύει.

. 

Η Μαρίνα Στραγαλά-Ζακούρα γεννήθηκε στο Βέλγιο, μεγάλωσε στην Αθήνα και ζει στη Σαρωνίδα, Αττικής. Εκανε σπουδές Ψυχολογίας-Κοινωνιολογίας κι εργάστηκε σε μεγάλο Ιατρικό Κέντρο για 15 χρόνια. Τώρα απολαμβάνει το μεγάλωμα του μονάκριβου γυιού της. Την ενδιαφέρει πολύ η ζωγραφική, η μουσική και η λογοτεχνία. Κοιτάζοντας τα ηλιοβασιλέματα, που είναι η μεγάλη της αγάπη, φέρνει στη μνήμη της εικόνες περασμένες, ακούσματα και μυρωδιές σκονισμένες και τις αποτυπώνει στο χαρτί.

[ e-mail ]

Δύο πανσέληνοι

πηγή :  http://www.apocalypsejohn.com/2012/08/2015.html#.UEEQhCLlQyk

Φαινόμενο δυο Πανσελήνων μέσα στον ίδιο μήνα (θα σημειωθεί ξανά το 2015)

Η πανασέληνος της Παρασκευής, 31 Αυγούστου, είναι η δεύτερη που σημειώνεται μέσα στον ίδιο μήνα: το φαινόμενο θα σημειωθεί ξανά το 2015 Πηγή Public Domain Pictures, Jaime Jaime Junior

Αν, ακούγοντας τις λαϊκές δοξασίες, τα «δυο φεγγάρια τον Αύγουστο» σας φαίνονται δυσοίωνα, μπορείτε να χαλαρώσετε. Το γεμάτο φεγγάρι που θα εμφανιστεί στον ουρανό τη νύχτα της Παρασκευής θα είναι ο τελευταίος «κακός οιωνός» του είδους για αρκετό καιρό αφού το φαινόμενο της «διπλής πανσελήνου» που παρατηρείται αυτόν τον μήνα δεν πρόκειται να επαναληφθεί μέσα στα επόμενα τρία περίπου χρόνια, ως τον Ιούλιο του 2015.

Φυσικοί και τεχνητοί κύκλοι
Η εμφάνιση δυο Πανσελήνων μέσα στον ίδιο μήνα είναι κάτι ανάλογο με ένα δίσεκτο έτος: δεν οφείλεται σε φυσικούς αλλά σε ημερολογιακούς λόγους. Ο φυσικός σεληνιακός κύκλος δεν ακολουθεί ακριβώς τον κύκλο του «τεχνητού» ηλιακού ημερολογίου που έχουμε υιοθετήσει εδώ στη Γη.

Αυτό συμβαίνει γιατί η Σελήνη ευθυγραμμίζεται με τον Ηλιο έτσι ώστε η επιφάνειά του ενός ημισφαιρίου της να φωτίζεται ολόκληρη– και να είναι ορατή σε εμάς ως Πανσέληνος – κάθε 29,3 ως 29,8 ημέρες. Καθώς το διάστημα αυτό είναι λίγο μικρότερο από τη διάρκεια των ημερολογιακών μηνών, η χρονική πορεία των γεμάτων φεγγαριών δεν συμβαδίζει απόλυτα με τη δική τους.
Ετσι, ανά χρονικές περιόδους και κατά τη διάρκεια των «μεγάλων» μηνών που διαρκούν 30 ή 31 ημέρες, η Πανσέληνος μπορεί να σημειωθεί δυο φορές – στην αρχή και στο τέλος τους. Αυτό σημαίνει ότι αν και τα «δυο φεγγάρια τον Αύγουστο» είναι τα πιο διάσημα, το φαινόμενο μπορεί να σημειωθεί σε οποιονδήποτε άλλο μήνα. Ο μόνος χαμένος είναι ο «κουτσός» Φεβρουάριος: οι 28 ή 29 μέρες του δεν του επιτρέπουν εξ ορισμού να απολαύσει δυο Πανσελήνους κατά τη διάρκειά του.

Κάθε περίπου 3 χρόνια
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τους αστρονομικούς και μαθηματικούς υπολογισμούς, σε έναν κύκλο 19 ετών ή 228 ημερολογιακών μηνών, επτά ή οκτώ μήνες θα έχουν δυο Πανσελήνους. Με άλλα λόγια, το φαινόμενο του «διπλού φεγγαριού» μέσα στον ίδιο μήνα επαναλαμβάνεται κάθε περίπου τρία χρόνια – ή για όσους θέλουν περισσότερη ακρίβεια, κάθε 2,7 χρόνια κατά μέσο όρο.

Μερικές φορές μάλιστα συμβαίνει ο μήνας με τα δυο φεγγάρια να επαναληφθεί δυο φορές μέσα στον ίδιο χρόνο. Το φαινόμενο αυτό, το οποίο παρατηρείται όταν ο Φεβρουάριος τυχαίνει να μην έχει Πανσέληνο, είναι ακόμη πιο αραιό: θα παρατηρηθεί το 2018 και μετά ξανά ύστερα από 19 χρόνια, το 2037, όταν ο Ιανουάριος και ο Μάρτιος θα έχουν και οι δυο «διπλά» φεγγάρια.

Η Πανσέληνος που θα σημειωθεί επισήμως στις 16:58 της Παρασκευής, 31 ^ης Αυγούστου αποτελεί «ζευγάρι» με εκείνη που είχε προηγηθεί στις 2 του μήνα. Το προηγούμενο «διπλό» φεγγάρι είχε εμφανιστεί παραμονή Πρωτοχρονιάς, στις 31 Δεκεμβρίου του 1999, και ήταν ακόμη πιο φαντασμαγορικό γιατί είχε συνοδευτεί από μια έκλειψη Σελήνης. Το επόμενο είναι «προγραμματισμένο» για την 31^η Ιουλίου του 2015.

 Οι σκοτεινές και φωτεινές μεριές της Γης τη στιγμή που σημειώθηκε η πρώτη Πανσέληνος του μήνα, στις 2 Αυγούστου Πηγή Earth and Moon Views

ΠΗΓΗ

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

"Τελευταῖος Σταθμός" - Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ

 πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=376097082463350&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ

"Τελευταῖος Σταθμός"

Λίγες οἱ νύχτες μὲ φεγγάρι ποὺ μ᾿ἀρέσαν.           

Τ᾿ ἀλφαβητάρι τῶν ἄστρων ποὺ συλλαβίζεις
ὅπως τὸ φέρει ὁ κόπος τῆς τελειωμένης μέρας

καὶ βγάζεις ἄλλα νοήματα κι ἄλλες ἐλπίδες,
πιὸ καθαρὰ μπορεῖς νὰ τὸ διαβάσεις.
Τώρα ποὺ κάθομαι ἄνεργος καὶ λογαριάζω
λίγα φεγγάρια ἀπόμειναν στὴ μνήμη-
νησιά, χρῶμα Θλιμμένης Παναγίας, ἀργὰ στὴ χάση
ἢ φεγγαρόφωτα σὲ πολιτεῖες τοῦ βοριὰ ρίχνοντας κάποτε
σὲ ταραγμένους δρόμους ποταμοὺς καὶ μέλη ἀνθρώπων
βαριὰ μία νάρκη.
Κι ὅμως χτὲς βράδυ ἐδῶ, σὲ τούτη τὴ στερνή μας σκάλα
ὅπου προσμένουμε τὴν ὥρα τῆς ἐπιστροφῆς μας νὰ χα-
ράξει
σὰν ἕνα χρέος παλιό, μονέδα ποὺ ἔμεινε γιὰ χρόνια
στὴν κάσα ἑνὸς φιλάργυρου, καὶ τέλος
ἦρθε ἡ στιγμὴ τῆς πλερωμῆς κι ἀκούγονται
νομίσματα νὰ πέφτουν πάνω στὸ τραπέζι-
σὲ τοῦτο τὸ τυρρηνικὸ χωριό, πίσω ἀπὸ τὴ Θάλασσα τοῦ
Σαλέρνο
πίσω ἀπὸ τὰ λιμάνια τοῦ γυρισμοῦ, στὴν ἄκρη
μιᾶς φθινοπωρινῆς μπόρας, τὸ φεγγάρι
ξεπέρασε τὰ σύννεφα, καὶ γίναν
τὰ σπίτια στὴν ἀντίπερα πλαγιὰ ἀπὸ σμάλτο.
Σιωπὲς ἀγαπημένες τῆς σελήνης.

Εἶναι κι αὐτὸς ἕνας εἱρμὸς τῆς σκέψης, ἕνας τρόπος
ν᾿ ἀρχίσεις νὰ μιλᾶς γιὰ πράγματα ποὺ ὁμολογεῖς
δύσκολα, σὲ ὧρες ὅπου δὲ βαστᾶς, σὲ φίλο
ποὺ ξέφυγε κρυφὰ καὶ φέρνει
μαντάτα ἀπὸ τὸ σπίτι κι ἀπὸ τοὺς συντρόφους,
καὶ βιάζεσαι ν᾿ ἀνοίξεις τὴ καρδιά σου
μὴ σὲ προλάβει ἡ ξενιτιὰ καὶ τὸν ἀλλάξει.
Ἐρχόμαστε ἀπ᾿ τὴν Ἀραπιά, τὴν Αἴγυπτο τὴν Παλαιστίνη
τὴ Συρία
τὸ κρατίδιο
τῆς Κομμαγηνῆς πού ῾σβησε σὰν τὸ μικρὸ λυχνάρι
πολλὲς φορὲς γυρίζει στὸ μυαλό μας,
καὶ πολιτεῖες μεγάλες ποὺ ἔζησαν χιλιάδες χρόνια
κι ἔπειτα ἀπόμειναν τόπος βοσκῆς γιὰ τὶς γκαμοῦζες
χωράφια γιὰ ζαχαροκάλαμα καὶ καλαμπόκια.
Ἐρχόμαστε ἀπ᾿ τὴν ἄμμο τῆς ἔρημος ἀπ᾿ τὶς Θάλασσες τοῦ
Πρωτέα,
ψυχὲς μαραγκιασμένες ἀπὸ δημόσιες ἁμαρτίες,
καθένας κι ἕνα ἀξίωμα σὰν τὸ πουλὶ μὲς στὸ κλουβί του.
Τὸ βροχερὸ φθινόπωρο σ᾿ αὐτὴ τὴ γούβα
κακοφορμίζει τὴν πληγὴ τοῦ καθενός μας
ἢ αὐτὸ ποὺ θἄ ῾λεγες ἀλλιῶς, νέμεση μοίρα
ἢ μοναχὰ κακὲς συνήθειες, δόλο καὶ ἀπάτη,
ἢ ἀκόμη ἰδιοτέλεια νὰ καρπωθεῖς τὸ αἷμα τῶν ἄλλων.
Εὔκολα τρίβεται ὁ ἄνθρωπος μὲς στοὺς πολέμους-
ὁ ἄνθρωπος εἶναι μαλακός, ἕνα δεμάτι χόρτο-
χείλια καὶ δάχτυλα ποὺ λαχταροῦν ἕνα ἄσπρο στῆθος
μάτια ποὺ μισοκλείνουν στὸ λαμπύρισμα τῆς μέρας
καὶ πόδια ποὺ θὰ τρέχανε, κι ἂς εἶναι τόσο κουρασμένα,
στὸ παραμικρὸ σφύριγμα τοῦ κέρδους.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μαλακὸς καὶ διψασμένος σὰν τὸ χόρτο,
ἄπληστος σὰν τὸ χόρτο, ρίζες τὰ νεῦρα του κι ἀπλώνουν-
σὰν ἔρθει ὁ Θέρος
προτιμᾶ νὰ σφυρίξουν τὰ δρεπάνια στ᾿ ἄλλο χωράφι-
σὰν ἔρθει ὁ Θέρος
ἄλλοι φωνάζουνε γιὰ νὰ ξορκίσουν τὸ δαιμονικὸ
ἄλλοι μπερδεύουνται μὲς στ᾿ ἀγαθά τους, ἄλλοι ρητο-
ρεύουν.
Ἀλλὰ τὰ ξόρκια τ᾿ ἀγαθὰ τὶς ρητορεῖες,
σὰν εἶναι οἱ ζωντανοὶ μακριά, τί θὰ τὰ κάνεις;
Μήπως ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄλλο πράγμα;
Μὴν εἶναι αὐτὸ ποὺ μεταδίνει τὴ ζωή;
Καιρὸς τοῦ σπείρειν, καιρὸς τοῦ θερίζειν.

Πάλι τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια, θὰ μοῦ πεῖς, φίλε.
Ὅμως τὴ σκέψη τοῦ πρόσφυγα τὴ σκέψη τοῦ αἰχμάλωτου
τὴ σκέψη
τοῦ ἀνθρώπου σὰν κατάντησε κι αὐτὸς πραμάτεια
δοκίμασε νὰ τὴν ἀλλάξεις, δὲν μπορεῖς.
Ἴσως καὶ νἄ ῾θελε νὰ μείνει βασιλιὰς ἀνθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις ποὺ κανεὶς δὲν ἀγοράζει,
νὰ σεργιανᾶ μέσα σὲ κάμπους ἀγαπάνθων
ν᾿ ἀκούει τὰ τουμπελέκια κάτω ἀπ᾿ τὸ δέντρο τοῦ μπαμποῦ,
καθὼς χορεύουν οἱ αὐλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Ὅμως ὁ τόπος ποὺ τὸν πελεκοῦν καὶ ποὺ τοῦ καῖνε σὰν
τὸ πεῦκο, καὶ τὸν βλέπεις
εἴτε στὸ σκοτεινὸ βαγόνι, χωρὶς νερό, σπασμένα τζάμια,
νύχτες καὶ νύχτες
εἴτε στὸ πυρωμένο πλοῖο ποὺ θὰ βουλιάξει καθὼς τὸ δεί-
χνουν οἱ στατιστικές,
ἐτοῦτα ρίζωσαν μὲς στὸ μυαλὸ καὶ δὲν ἀλλάζουν
ἐτοῦτα φύτεψαν εἰκόνες ἴδιες με τὰ δέντρα ἐκεῖνα
ποὺ ρίχνουν τὰ κλωνάρια τους μὲς στὰ παρθένα δάση
κι αὐτὰ καρφώνουνται στὸ χῶμα καὶ ξαναφυτρώνουν-
ρίχνουν κλωνάρια καὶ ξαναφυτρώνουν δρασκελόντας
λεῦγες καὶ λεῦγες-
ἕνα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων τὸ μυαλό μας.
Κι ἂ σου μιλῶ μὲ παραμύθια καὶ παραβολὲς
εἶναι γιατὶ τ᾿ ἀκοῦς γλυκότερα, κι ἡ φρίκη
δὲν κουβεντιάζεται γιατὶ εἶναι ζωντανὴ
γιατὶ εἶναι ἀμίλητη καὶ προχωράει-
στάζει τὴ μέρα, στάζει στὸν ὕπνο
μνησιπήμων πόνος.

Νὰ μιλήσω γιὰ ἥρωες νὰ μιλήσω γιὰ ἥρωες: ὁ Μιχάλης
ποὺ ἔφυγε μ᾿ ἀνοιχτὲς πληγὲς ἀπ᾿ τὸ νοσοκομεῖο
ἴσως μιλοῦσε γιὰ ἥρωες ὅταν, τὴ νύχτα ἐκείνη
ποὺ ἔσερνε τὸ ποδάρι του μὲς στὴ συσκοτισμένη πολιτεία,
οὔρλιαζε ψηλαφώντας τὸν πόνο μας- «Στὰ σκοτεινὰ
πηγαίνουμε, στὰ σκοτεινὰ προχωροῦμε...»
Οἱ ἥρωες προχωροῦν στὰ σκοτεινά.

Λίγες οἱ νύχτες μὲ φεγγάρι ποὺ μ᾿ ἀρέσουν.

Cava dei Tirreni, 5 Ὀκτωβρίου ῾44

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Εικονοθεραπεία 8

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-  

                            

Δημήτρης Παπαμιχαήλ

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=462796587088387&set=a.452102128157833.105114.108511895850193&type=1&theater 

 Δημήτρης Παπαμιχαήλ

Γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1934 στον Πειραιά και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από το οποίο ξεχώρισε πολύ νωρίς για το ταλέντο του, για να αξιοποιηθεί αμέσως από το Εθνικό, στο οποίο και πρωταγωνίστησε από το 1957 έως το 1960.
Ο πρώτος του ρόλος ήταν στο «Γλάρο» του Τσέχωφ και ακολούθησε ο ρόλος του Πολύδωρα στην Εκάβη του Ευριπίδη. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης και από το 1962 συγκρότησε δικό του θίασο στο Ελεύθερο Θέατρο. Έπαιξε δίπλα στην Κυβέλη, την Παξινού, τη Συνοδινού και το Μινωτή.
 
Υπήρξε Πρωταγωνιστής στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) και πρόεδρος του συλλόγου ηθοποιών βορείου Ελλάδος. Την περίοδο εκείνη ήταν παντρεμένος με τη (Θεσσαλονικιά) Νανά Ειλικρινή, με την οποία πήραν διαζύγιο το 1990.

Από το 1964 και για δέκα ολόκληρα χρόνια πρωταγωνίστησε στο θέατρο ως συν-θιασάρχης με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά και σε δεκάδες ταινίες ως ζευγάρι, στην οθόνη αλλά και στη ζωή. Από το γάμο τους απέκτησαν ένα γιο, το Γιάννη Παπαμιχαήλ. Χώρισαν το 1974. Ξανασυνεργάστηκαν στο θέατρο το 1983. Σύντροφός του υπήρξε και η ηθοποιός Μίνα Χειμώνα. Τελευταία σύντροφος της ζωής του η ηθοποιός Νάντια Μουρούζη.
 
Από τις πιο γνωστές και αγαπητές στο ευρύ κοινό ταινίες ήταν «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Αστέρω», "Μανταλένα», «Η Αλίκη στο Ναυτικό» και πολλές άλλες.  

Τιμήθηκε με το Βραβείο Κοτοπούλη (1957).

Δημότης για πολλά χρόνια του Χαλανδρίου και τελευταία του Πειραιά, όπου υπήρξε και δημοτικός σύμβουλος.

Πέθανε στις 8 Αυγούστου 2004. Με τη διαθήκη που άφησε αποφάσισε να αποκληρώσει το γιο του.

Από : wikipedia

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

O θάνατος της οικειότητας

πηγή: http://www.antifono.gr/portal/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%A3%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9

O θάνατος της οικειότητας

Εἶναι ἑδραιωμένη στὴν κοινωνία μας ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ ἀλλαγὴ εἶναι συνώνυμη μὲ τὴν πρόοδο. Οἱ κυβερνήσεις ἐπανειλημμένα τὸ διακηρύσσουν καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι φαίνεται νὰ τὸ ἐνστερνίζονται ὡς φιλοσοφία ζωῆς.

Πρόκειται, βέβαια, γιὰ ἀνοησία. H ἀλλαγὴ δὲν εἶναι πάντα καλή. Καὶ οἱ πρόσφατες ἔρευνες ποὺ δείχνουν ὅτι εἴμαστε λιγότερο εὐτυχισμένοι ἀπ’ ὅ,τι στὸ παρελθὸν ὑποδηλώνουν μία βαθύτερη δυσφορία στὴν καρδιὰ τῆς δυτικῆς κοινωνίας...

Τὰ εὑρήματα αὐτὰ δὲν προκαλοῦν ἔκπληξη. Ἡ ἴδια ἡ ἰδέα γιὰ τὸ τί σημαίνει ἄνθρωπος καὶ ποιές εἶναι οἱ συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες εὐδοκιμοῦν οἱ ἀνθρώπινες ἰδιότητες, ἔχει διαβρωθεῖ. O λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο αἰσθανόμαστε λιγότερο εὐτυχεῖς ἀπ’ ὅσο ἄλλοτε εἶναι ὅτι ἡ οἰκειότητα στὴν ὁποία στηρίζεται ἡ αἴσθηση εὐζωίας –προϊὸν τῶν πιὸ στενῶν, τῶν πιὸ προσωπικῶν μας σχέσεων, ἰδίως μέσα στὴν οἰκογένεια– ἀποδυναμώνεται. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄποψη, τρεῖς τάσεις ἀλλάζουν σὲ βάθος τὴ φύση τῶν κοινωνιῶν μας.

Πρῶτα πρῶτα, ἡ ἀνάπτυξη τοῦ ἀτομικισμοῦ, ποὺ πρωτοεκδηλώθηκε τὴ δεκαετία τοῦ ’60, ἔκανε τὸν ἑαυτὸ κυρίαρχο ἐνδιαφέρον καὶ γενικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς, ἐνῶ οἱ προσωπικὲς ἀνάγκες τοῦ καθενὸς ἔγιναν ἡ τελικὴ δικαιολόγηση τῶν πάντων. Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τοῦ ἐγωισμοῦ.

Δεύτερον, ἔχουμε τὴν ἀμείλικτη ἐξάπλωση τῆς ἀγορᾶς σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς κοινωνίας. Ἡ ἐμπορευματοποίηση τῶν πάντων ἔχει κάνει τὴν κοινωνία, καὶ τὸν καθένα ἀπό μᾶς, πιὸ ἀνταγωνιστικούς. Ἡ λογική τῆς ἀγορᾶς δὲν ἀφορᾶ μόνο τὴν ἰδεολογία τῶν νεοφιλελεύθερων ἀλλὰ ἔχει γίνει πλέον οἰκουμενική, τὸ κριτήριο ποὺ χρησιμοποιοῦμε ὄχι μόνο γιὰ τὴ δουλειά μας καὶ ὅταν ψωνίζουμε, ἀλλὰ καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὸν πιὸ ἐνδόμυχο ἑαυτό μας, τὶς πιὸ προσωπικὲς σχέσεις μας. Οἱ προφῆτες ποὺ ἐξήγγειλαν τὴν ἐπανάσταση τῆς ἀγορᾶς τὴν εἶδαν σὲ ἀντιπαλότητα μὲ τὸ κράτος: στὴν πραγματικότητα, ἀποδείχτηκε πολὺ πιὸ ὕπουλη ἀπὸ αὐτό, διαβρώνοντας τὴν ἴδια τὴν ἔννοια τοῦ τί σημαίνει νὰ εἶσαι ἄνθρωπος. Τὸ πιστεύω τοῦ «ἐγώ», ἀδιάσπαστα δεμένο μὲ τὸ εὐαγγέλιο τῆς ἀγορᾶς, ἔχει αἰχμαλωτίσει τὴν οὐσία τῆς ζωῆς μας.

Τρίτον, ἔχουμε τὴν ἀνάπτυξη τῶν τεχνολογιῶν ἐπικοινωνίας, εἰδικότερα τῶν κινητῶν τηλεφώνων καὶ τοῦ διαδικτύου, οἱ ὁποῖες συρρικνώνουν τὸν ἰδιωτικό μας χῶρο καὶ ἐπιταχύνουν τὸν ρυθμὸ τῆς ζωῆς. Βέβαια, ἐξακολουθοῦμε νὰ εἴμαστε κοινωνικὰ ζῶα. Ἀπολαμβάνουμε πολὺ περισσότερες σχέσεις ἀπ’ ὅσες ἄλλοτε. Ὅμως ἡ ποσότητα δὲν σημαίνει ποιότητα. Οἱ σχέσεις μας μπορεῖ νὰ εἶναι πιὸ κοσμοπολίτικες ἀλλὰ γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ρηχὲς καὶ προσωρινές. Ἡ κοινωνική μας ζωὴ ἔχει φτάσει νὰ μιμεῖται τοὺς ρυθμοὺς καὶ τὰ χαρακτηριστικά τῆς ἀγορᾶς. Στὸ μεταξύ, ἡ οἰκογένεια – ἡ ἕδρα τῶν βασικῶν διὰ βίου σχέσεών μας – γίνεται ἕνας ὅλο καὶ ἀσθενέστερος θεσμός: οἱ ἐκτεταμένες οἰκογένειες λιγοστεύουν, οἱ πυρηνικὲς οἰκογένειες γίνονται ὅλο καὶ πιὸ μικρὲς καὶ βραχύβιες, σχεδὸν οἱ μισοὶ γάμοι καταλήγουν σὲ διαζύγιο καὶ οἱ περισσότεροι γονεῖς περνοῦν λιγότερο καιρὸ μὲ τὰ παιδιά τους προσχολικῆς ἡλικίας.

Ἡ κεντρικὴ ἕδρα τῆς οἰκειότητας εἶναι ἡ οἰκογένεια – ὅπως ἐκφράζεται στὶς σχέσεις τοῦ ζευγαριοῦ καὶ ἀνάμεσα σὲ γονεῖς καὶ παιδιά. Ἡ οἰκειότητα ἀναπτύσσεται σὲ συνάρτηση μὲ τὸ χρόνο καὶ τὴ διάρκεια. Στηρίζεται στὴν ἀμοιβαιότητα καὶ τὴν ἄνευ ὅρων ἀφοσίωση. Ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἐμπιστοσύνη. Καὶ εἶναι ἑπομένως ἀπὸ τὴ φύση της ἀντίθετη πρὸς τὶς ἀξίες ποὺ προωθεῖ ἡ ἀγορά.

Οἱ νέες αὐτὲς κυρίαρχες ἀξίες διαβρώνουν καὶ τὶς πιὸ στενὲς προσωπικές μας σχέσεις. Ὑπάρχει μιὰ ὁλοένα ἰσχυρότερη τάση νὰ μετρᾶμε τὴν ἀγάπη καὶ τὴ σωματικὴ συνεύρεση μὲ τὰ κριτήρια τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας – καινοτομία, ποικιλία, διαθεσιμότητα. Ἡ κατ’ ἐξακολούθηση πολυγαμία ἔχει γίνει τρόπος ζωῆς. Τὸ σὲξ ἔχει ἀποκτήσει κυρίαρχη σπουδαιότητα, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὴν πληθώρα τῶν ἄρθρων στὸν τύπο, γιὰ νὰ μὴ μιλήσουμε γιὰ τὸ διαδικτυακὸ πορνό. Καὶ εἶναι ἑπόμενο ἡ ἀγάπη – ποὺ ἀνήκει περισσότερο στὴ σφαίρα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος παρὰ τοῦ σώματος – νὰ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ φευγαλέα.

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ περισσότερο εἶναι ἡ χειροτέρευση τῆς σχέσης γονιοῦ-παιδιοῦ. Τῆς σχέσης ποὺ εἶναι τὸ λίκνο τῶν πάντων, τὸ σχολεῖο ὅπου μαθαίνουμε τὸ αἴσθημα ἀσφάλειας, τὴν ταυτότητά μας καὶ τὰ συναισθήματά μας, τὴν ἱκανότητα νὰ ἀγαπᾶμε, νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ ἀκοῦμε, νὰ εἴμαστε ἀνθρώπινοι.

Ἡ σχέση γονιοῦ-παιδιοῦ, καὶ ἰδιαίτερα μητέρας-παιδιοῦ, ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ ὅλους τοὺς νόμους τῆς ἀγορᾶς. Εἶναι ἄνιση, χωρὶς νὰ ἀπαιτεῖ ἀνταπόδοση γιὰ τὶς θυσίες. Ἀντίθετα, ὁ μόνος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὰ παιδιὰ μποροῦν νὰ ἀνταποδώσουν ὅσα ἔχουν πάρει ἀπὸ τοὺς γονεῖς εἶναι μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ δίνουν, καὶ τὶς θυσίες ποὺ κάνουν, γιὰ τὰ δικά τους παιδιά.

Κι ὅμως αὐτὴ ἡ πιὸ πολύτιμη ἀπ’ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις ὑπονομεύεται καὶ τιμωρεῖται. Καθὼς οἱ γυναῖκες ἔχουν φτάσει νὰ συμμετέχουν στὴν ἀγορὰ ἐργασίας ὅσο καὶ οἱ ἄνδρες, ἀντιμετωπίζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερη στενότητα χρόνου, μὲ βαθιὲς συνέπειες γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ ἰδίως τὰ παιδιά. Τὰ ποσοστὰ γεννητικότητας ἔχουν πέσει κατακόρυφα. Ἡ θεμελιωδέστερη ἀνθρώπινη λειτουργία, ἡ ἀναπαραγωγή, πολιορκεῖται ἀπὸ τὶς ἀξίες τοῦ ἀτομικισμοῦ. Τὰ ζευγάρια εἶναι ὅλο καὶ πιὸ ἀπρόθυμα νὰ κάνουν τὶς θυσίες χρόνου, χρήματος καὶ ἀφοσίωσης ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν.

Οἱ γονεῖς περνοῦν τώρα λιγότερο καιρὸ μὲ τὰ βρέφη καὶ τὰ νήπιά τους. Οἱ συνέπειες εἶναι ἤδη ἐμφανεῖς στὰ σχολεῖα. Σὲ μιὰ μελέτη ποὺ δημοσιεύτηκε ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας πέρσι, οἱ δάσκαλοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ μισὰ παιδιὰ ξεκινοῦν τώρα τὸ σχολεῖο χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ μιλήσουν μὲ εὐκρίνεια καὶ νὰ γίνουν κατανοητά, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν σὲ ἁπλὲς ὁδηγίες, νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ ὄνομά τους ἤ νὰ μετρήσουν ὣς τὸ πέντε. Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἱκανοποιήσουμε τὶς ἀνάγκες μας, παραμελοῦμε τὰ παιδιά μας, ὑποκαθιστοῦμε τὸ χρόνο μας κοντά τους πληρώνοντας ἄλλους, ἐνῶ ἡ τηλεόραση καὶ τὰ βιντεοπαιχνίδια χρησιμοποιοῦνται σὰν μέσα ἀπασχόλησης τῶν παιδιῶν. Καὶ τὸ πρόβλημα ὑπάρχει σὲ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις. Οἱ «πλούσιοι σὲ χρῆμα-φτωχοὶ σὲ χρόνο» ἐπαγγελματίες εἶναι μία ἀπὸ τὶς ὁμάδες ποὺ τὶς ἀφορᾶ ἰδιαίτερα. Ὁ χρόνος εἶναι τὸ σημαντικότερο δῶρο ποὺ μπορεῖ ἕνας γονιὸς νὰ κάνει στὸ παιδί του – κι ὅμως ὁ χρόνος εἶναι αὐτὸ ποὺ εἴμαστε λιγότερο πρόθυμοι νὰ δώσουμε.

Εἶναι ἀδύνατον νὰ προβλέψουμε τὶς ἀκριβεῖς συνέπειες, ὡστόσο ἡ μείωση τῆς συναισθηματικῆς εὐφυΐας καὶ τὰ προβλήματα συμπεριφορᾶς φαίνονται ἀναπόφευκτα. Ὡστόσο, ἡ ἔλλειψη οἰκειότητας δὲν πλήττει μόνο τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις. Μειώνεται ὅλο καὶ περισσότερο ἡ ἐξοικείωσή μας μὲ τὴν ἴδια τὴν ἀνθρώπινη κατάσταση. Πολλοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ MME μᾶς ἔχουν προσφέρει πολλὴ γνώση. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι αὐτὰ ποὺ μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ MME ἔχουν ἐλάχιστη σχέση μὲ τὴν προσωπικὴ ἐμπειρία καὶ μὲ τὴ γνώση τῆς πραγματικότητας ποὺ μεταφέρεται ἀπὸ τὴν ἑδραιωμένη κοινότητα, τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ξέρουμε καὶ ἐμπιστευόμαστε. Ἡ κοινωνία ἔχει κινηθεῖ πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση, πρὸς μιὰ ἐφηβικὴ κουλτούρα ποὺ περιφρονεῖ τὴν ἡλικία καὶ τὴν πείρα. Ἡ σχέση μας μὲ τὶς πιὸ βασικὲς ἐμπειρίες τῆς ζωῆς ἀποκτᾶ σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερο βαθμὸ ἡδονοβλεπτικὸ χαρακτήρα.

Ὁ θάνατος, γιὰ παράδειγμα, προσφέρεται σὲ ἀφθονία πρὸς κατανάλωση ἀπὸ τὰ MME, γυμνὸς ἀπὸ κάθε πόνο, ἀνάμεσα σὲ κουτσομπολιὰ καὶ δελτία καιροῦ. Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ νὰ σκεφτεῖς τί ἔχει συμβεῖ, νὰ συμπονέσεις, νὰ συγκινηθεῖς. Ἄλλωστε ὁ πόνος εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ ἀποφεύγεται, νὰ κρύβεται, νὰ «διασκεδάζεται» – εἶναι ντικαταναλωτικός.

Ἡ παρακμὴ τῆς κοινότητας καὶ ἡ κυριαρχία τῶν MME ὁδηγεῖ σὲ ἀπευαισθητοποίηση, σὲ ἀποξένωση ἀπὸ τὰ θεμελιώδη συναισθήματα χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ καταλάβουμε τὸ νόημα τῆς ζωῆς: δὲν ὑπάρχουν κορυφὲς χωρὶς χαράδρες. Τί μπορεῖ νὰ γίνει, λοιπόν; Ἴσως ὄχι πολλά. Ὅμως ἡ παρατήρηση δὲν χάνει τὴν ἀξία της. Ὑπάρχει, μήπως, τίποτα πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὴν ἀνθρωπιά μας; Ἂν ἀρκετοὶ ἄνθρωποι συνειδητοποιήσουν τί συμβαίνει, ἴσως μπορέσουμε νὰ ἀνακτήσουμε λίγο ἀπὸ τὸν χαμένο ἑαυτό μας.

πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_01/01/2005_128894

ΑΓ. ΖΩΝΗ - Πλ.Αμερικής

 πηγή :  http://www.agiazoni.gr/enoria_naoi.php?PHPSESSID=b25429632275bc9696ebead163b69431

ΜΙΚΡΗ ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ

 

         Πρόκειται γιὰ τὴ μικρὴ σταυροειδοῦς ρυθμοῦ μὲ τροῦλο ἐκκλησία ποὺ βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὴν ὁμώνυμη μεγάλη ἐκκλησία, παρὰ τὴν ὁδὸ Κύπρου (πλατεία Ἀμερικῆς).

         Προεπαναστατικὰ στὸν χῶρο ὑπῆρχε μικρὸ ἐκκλησάκι, ποὺ ὅμως καταστράφηκε κατὰ τὰ ἐπαναστατικὰ γεγονότα τοῦ 1821-1827, δεδομένου ὅτι στὴ γύρω περιοχὴ τὸ 1826 εἶχε τὸ στρατόπεδό του ὁ Κιουταχής.

         Τὴν ἀναστήλωσαν, προκειμένου νὰ ἐκκλησιάζονται οἰκογενειακά, ὁ πρεσβευτὴς τῆς Ρωσίας στὴν Ἑλλάδα Ἀλέξανδρος Πέτρου Ὀζερὼφ καὶ ἡ σύζυγός του Ὄλγα, ποὺ ἔμεναν στὴν ἔπαυλη (εἶναι τὸ σημερινὸ Διοικητήριο τοῦ γειτονικοῦ Ἄσυλου Ἀνιάτων), ἄνθρωποι φιλέλληνες καὶ εὐσεβεῖς, δεδομένου μάλιστα ὅτι στὴν ὁμόδοξη Ρωσία ἡ Ἁγία Ζώνη τῆς Θεοτόκου τιμᾶται ἰδιαίτερα.

         Οἱ οἰκοδομικὲς ἐργασίες ἄρχισαν τὸ 1843 καὶ περατώθηκαν μετὰ τὸ 1857, ἐνῶ ὁ ἀναγκαῖος ἐξοπλισμὸς σὲ ἱερὰ σκεύη κ.λ.π. ἦρθε ἀπὸ τὴ Ρωσία. Τὴν ὅλη ἐποπτεία τοῦ ἔργου εἶχε ὁ περίφημος Ρῶσος ἀρχιμανδρίτης Ἀντωνῖνος, ὁ γνωστὸς γιὰ τὴν περίφημη ἀνοικοδόμηση τῆς ρωσικῆς ἐκκλησίας τῆς ὁδοῦ Φιλελλήνων. Ἀργότερα προστέθηκε στὴν ἐκκλησία καὶ ἐξωνάρθηκας. 

         Σχετικὰ μὲ τὴν πανήγυρη τῆς Ἁγίας Ζώνης τοῦ 1862 ἔγραψε ἡ ἐκδιδόμενη τότε στὴν Ἀθήνα ἐφημερίδα «Ὁ Ἐθνοφύλαξ», κατὰ τὴν ὁποία «ὁ μουσικολογιώτατος ἐφημέριος τῆς εἰρημένης ἐκκλησίας ἡδέως ἔψαλεν ρωσιστὶ καὶ ἑλληνιστὶ τὸ δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι». Πρόκειται γιὰ τὸν σπουδαῖο ἁγιογράφο Γεννάδιο Παπαδόπουλο, ὁ ὁποῖος εἶχε σπουδάσει ζωγραφικὴ στὴ Μόσχα καὶ στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἀπὸ τὸ 1850 μόναζε στὴ Μονὴ Πετράκη. Ὁ ἱερομάναχος αὐτὸς ζωγράφισε τὶς τέσσερις εἰκόνες τοῦ τέμπλου τῆς ἐκκλησίας (οἱ ὁποῖες ἀργότερα «διορθώθηκαν» καὶ ἔτσι ἔχασαν τὴν ἀξία τους), ἀναφέρεται μάλιστα ὅτι τὴν ἐργασία του παρακολουθοῦσε ὅλη ἡ οἰκογένεια Ὀζερὼφ καί, ὅταν σὲ μία φάση τοῦ ζήτησαν τὴ λύση κάποιας ἀπορίας, ὁ Γεννάδιος ἀπάντησε στὰ ρωσικὰ καὶ ἀπὸ τότε διορίσθηκε ἐφημέριος τοῦ ναοῦ, μισθοδοτούμενος ἀπὸ τὸν πρεσβευτή. Ἀπεβίωσε τὸ 1864 καὶ ἐτάφη στὸ προαύλιο τῆς ἐκκλησίας. Λίγο χρόνο μετὰ τὴν ὁλοκλήρωσή της ἡ ἐκκλησία ἔγινε ἐνοριακή.

        Μετὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ νέου ναοῦ τῆς Ἁγίας Ζώνης (θεμελίωση τὸ 1921 καὶ ἐγκαίνια τὸ 1927), ποὺ ἑορτάζει στὶς 31 Αὐγούστου (μνήμη τῆς Καταθέσεως τῆς τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τῷ ἐν Κωνσταντινουπόλει σεβασμίῳ οἴκῳ αὐτῆς, τῶν ὄντι ἐν τοῖς Χαλκοπρατείοις), ἡ παλαιὰ μικρὴ ἐκκλησία πανηγυρίζει στὶς 2 Ἰουλίου (μνήμη τῆς Καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτοςτῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Βλαχέρναις τὸ 473).

 

        Δίπλα καὶ βόρεια ἀπὸ τὴν παλαιὰ ἐκκλησία ὑπάρχει μαρμάρινος τάφος, μὲ τὴν ἐπιγραφὴ : « Ἀλέξανδρος Ὀζερώφ, πρέσβης Ρωσίας 1843, συλλέξας ἀπέθετο ὀστᾶ Ἑλλήνων ἡρώων μαχητῶν 1821-1829 πεσόντων εἰς μάχας ἐν Γαλατσίῳ Ἀττικῆς ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος ».

Σήμερα...

 

πηγή : http://www.agiazoni.gr/article.php?id=26322138942156739831&PHPSESSID=636923736f5c5a816ee8088fb0af2401

Ἡ Ἱστορία τῆς Ἁγίας Ζώνης 

Σύγγελης Κωνσταντῖνος

  
Στὶς 31 Αὐγούστου θὰ ἑορτάσουμε καὶ φέτος τὴν Κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου. Ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ ἱερὸ κειμήλιο ποὺ σχετίζεται μὲ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου καὶ διασῴζεται μέχρι σήμερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου στὸ Ἅγιο Ὅρος, στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος τὴν ὕφανε ἀπὸ τρίχες καμήλας.

Οἱ πληροφορίες γιὰ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου εἶναι λιγοστὲς καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἀπὸ τὴν παράδοση ποὺ διασώθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς ἀκόμη χρόνους. Ἡ Θεοτόκος μέχρι τὴν Κοίμησή της παρέμεινε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἦταν μέλος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Τὴ φροντίδα τῆς εἶχε ἀναλάβει ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.

Οἱ τελευταῖες στιγμὲς τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς εἶναι θαυμαστὲς καὶ συγκινητικές. Κοντὰ τῆς βρέθηκαν οἱ Ἀπόστολοι οἱ ὁποῖοι ἔφτασαν ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ τρόπο θαυμαστό, «ἐπὶ νεφελῶν» . Καὶ τότε, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐμφανίστηκε θριαμβευτικὰ «ἐπὶ νεφελῶν», μὲ τὴ συνοδεία πλήθους ἀγγέλων. Ἡ Θεοτόκος προσευχήθηκε στὸν Υἱό της, παρηγόρησε τοὺς Ἀποστόλους καὶ ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ εἶναι πάντα κοντὰ στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ μεσιτεύει στὸν Υἱό της καὶ παρέδωσε τὴν πανάμωμη ψυχή της στὸν Κύριο.

Οἱ Ἀπόστολοι ἐναπόθεσαν τὴν Ἁγία Σορὸ τῆς Θεοτόκου σὲ «καινὸν μνημεῖον» στὴ Γεθσημανή. Ἐκεῖ ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀργότερα ἔκτισε τὸ ναὸ τῆς Κοιμήσεως. Τρεῖς μέρες μετὰ τὴν κοίμηση κατέβηκε ὁ Κύριος μὲ τὴ συνοδεία τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ καὶ πλήθους ἀγγέλων. Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ μὲ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου παρέλαβε τὴν Ἁγία Σορὸ τῆς Θεοτόκου καὶ ὅλοι μαζὶ ἀνῆλθαν στοὺς οὐρανούς. Ἡ θαυμαστὴ Μετάσταση τῆς Θεομήτορος εἶχε συντελεστεῖ. Τὸ ἱερὸ Σῶμα τῆς ἐνώθηκε πάλι μὲ τὴν ἁγνὴ ψυχή της.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμὰς ἦταν ὁ μόνος ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ποὺ εἶδε τὴ θαυμαστὴ Μετάσταση τῆς Θεοτόκου. Δὲν εἶχε μπορέσει νὰ παρευρεθεῖ στὴν κηδεία τῆς εὐρισκόμενος στὶς Ἰνδίες. Ἐκεῖ, μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, καὶ ἐνῷ τελοῦσε τὴ Θεία Λειτουργία, βρέθηκε στὴ Γεθσημανὴ μὲ θαυμαστὸ τρόπο καὶ εἶδε ὅλα ὅσα συνέβησαν. Τότε παρακάλεσε τὴν Παναγία νὰ τοῦ δώσει γιὰ εὐλογία τὴ Ζώνη της. Καὶ ἐκείνη, καθὼς ἀνέβαινε στοὺς οὐρανούς, τοῦ ἔριξε τὸ Ἱερὸ κειμήλιο «πρὸς δόξαν ἀκήρατον, ἀνερχομένη Ἁγνή, χειρί σου δεδώρησαι τῷ ἀποστόλῳ Θωμὰ τὴν πάνσεπτον Ζώνην σου» ψάλλουμε στὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Καταθέσεως τῆς Τιμίας Ζώνης. 

 

  

 Ὁ Ἀπόστολος Θωμὰς στὴ συνέχεια πληροφόρησε καὶ τοὺς ὑπόλοιπους Ἀποστόλους γιὰ τὰ θαυμαστὰ αὐτὰ γεγονότα καὶ τοὺς ἔδειξε τὴν Ἁγία Ζώνη τῆς Παναγίας. Ἐκεῖνοι δοξολόγησαν τὸν Θεὸ καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ τοὺς εὐλογήσει, καθὼς ἦταν ὁ μόνος ποὺ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ τὴν ἔνδοξη Μετάσταση τῆς Θεοτόκου.

Τὴ διαφύλαξη τῆς Ἁγίας Ζώνης ἀνέλαβαν δύο φτωχὲς καὶ εὐσεβεῖς γυναῖκες στὰ Ἱεροσόλυμα, οἱ ὁποῖες φρόντιζαν τὴ Θεοτόκο. Παρέλαβαν μὲ εὐλάβεια τὸ ἱερὸ κειμήλιο καὶ ἀπὸ τότε τὸ ἔργο τῆς διαφύλαξής του συνέχιζε ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ μία εὐλαβὴς παρθένος καταγόμενη ἀπὸ τὴν οἰκογένεια αὐτή.

Ἡ ἀνακομιδὴ τῆς Τιμίας Ζώνης καὶ ἡ μεταφορά της στὴν Κωνσταντινούπολη ἔγινε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἀρκάδιο (395-408). Ἡ ὑποδοχὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου στὴ Βασιλεύουσα ἦταν λαμπρότατη. Ὁ αὐτοκράτορας κατέθεσε τὴν Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου σὲ λειψανοθήκη ποὺ ὀνόμασε «ἁγίαν σορόν» . Ἡ κατάθεση ἔγινε στὶς 31 Αὐγούστου, τελευταία μέρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Στὴν πόλη τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, τῆς ὁποίας Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς καὶ Προστάτις ἦταν ἡ Θεοτόκος, θὰ φυλασσόταν πλέον ἡ Ἁγία Ζώνη τῆς Θεομήτορος.

Ἡ κόρη τοῦ Ἀρκάδιου, ἡ αὐτοκράτειρα Πουλχερία, ἀνήγειρε λαμπρὸ ναὸ πρὸς τιμὴ τῆς Παναγίας, τὸν περίφημο ναὸ τῆς Θεοτόκου τῶν Χαλκοπρατείων. (Χαλκοπράτεια ὀνομαζόταν ἡ συνοικία ὅπου κτίστηκε ὁ ναός• τὸ ὄνομά της ἡ συνοικία τὸ ἔλαβε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκεῖ πρὶν κατασκευάζονταν καὶ πωλοῦνταν χάλκινα ἀντικείμενα). Στὸ ναὸ αὐτὸ ἡ αὐτοκράτειρα κατέθεσε τὴν Ἁγία Ζώνη τῆς Παναγίας. Ἡ ἴδια μάλιστα ἡ Πουλχερία κέντησε μὲ χρυσὴ κλωστὴ τὴν Τιμία Ζώνη διακοσμώντας τὴν. Ἡ χρυσὴ αὐτὴ κλωστὴ εἶναι εὐδιάκριτη καὶ σήμερα στὸ τμῆμα ποὺ φυλάσσεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου.

Ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστίνος Β καὶ ἡ σύζυγός του Σοφία ἀνακαίνισαν τὸν ἱερὸ ναὸ τῶν Χαλκοπρατείων καὶ ἀνήγειραν ἐκεῖ καὶ τὸ παρεκκλήσιο τῆς Ἁγίας Σοροῦ• ἐκεῖ, μέσα σὲ λειψανοθήκη καὶ πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα, φυλασσόταν ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου.

Πλῆθος πιστῶν συνέρρεαν γιὰ νὰ τὴν προσκυνήσουν μὲ εὐλάβεια ζητώντας ἀπὸ τὴν Παναγία νὰ μεσιτεύσει μὲ τὶς πρεσβεῖες της στὸν Κύριο. Πλῆθος θαυμάτων ἐπιτέλεσε ἡ Τιμία Ζώνη. Ἄνθρωποι δυστυχισμένοι καὶ πονεμένοι βρῆκαν λύτρωση μὲ τὴ θαυματουργὴ δύναμη τοῦ ἁγίου λειψάνου. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὑμνήθηκε ἀπὸ φημισμένους ἀνθρώπους τῆς ἐποχής• μὲ τὴ χάρη τῆς Παναγίας καθαγιάζει τοὺς πιστοὺς ποὺ προσέρχονται εὐλαβικὰ γιὰ νὰ τὸ προσκυνήσουν• τοὺς ἀνυψώνει ἀπὸ τὴ φθορά, τοὺς ἀπαλλάσσει ἀπὸ ἀσθένειες καὶ θλίψεις.

Στὴ συνέχεια ἡ Ἁγία Ζώνη τεμαχίστηκε καὶ τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σὲ διάφορους ναοὺς τῆς Κωνσταντινούπολης. Μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους τὸ 1204, κάποια τεμάχια ἁρπάχτηκαν ἀπὸ τοὺς βάρβαρους καὶ ἀπολίτιστους κατακτητὲς καὶ μεταφέρθηκαν στὴ Δύση. Ἕνα μέρος ὅμως διασώθηκε καὶ παρέμεινε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πόλης ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Ἡ Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Θεοτόκου τῶν Βλαχερνῶν. Ἡ τελευταία ἀναφορὰ γιὰ τὸ ἅγιο λείψανο εἶναι ἑνὸς ἀνώνυμου Ρώσου προσκυνητῆ στὴν Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 καὶ 1453.

Μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1453, εἶναι ἄγνωστο τί ἀπέγινε τὸ ὑπόλοιπο μέρος τῆς Ἁγίας Ζώνης στὴ συνέχεια. Ἔτσι τὸ μοναδικὸ σωζόμενο τμῆμα εἶναι αὐτὸ ποὺ φυλάσσεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου• μὲ ἐξαιρετικὰ περιπετειώδη τρόπο ἔφτασε ἐκεῖ.
 

Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος εἶχε κατασκευάσει ἕναν χρυσὸ σταυρὸ γιὰ νὰ τὸν προστατεύει στὶς ἐκστρατεῖες. Στὴ μέση του σταυροῦ εἶχε τοποθετηθεῖ τεμάχιο Τιμίου Ξύλου• ὁ σταυρὸς ἔφερε ἐπίσης θῆκες μὲ ἅγια λείψανα Μαρτύρων, καὶ ἕνα τεμάχιο τῆς Τιμίας Ζώνης. Ὅλοι οἱ βυζαντινοὶ αὐτοκράτορες ἔπαιρναν αὐτὸν τὸν σταυρὸ στὶς ἐκστρατεῖες. Τὸ ἴδιο ἔπραξε καὶ ὁ αὐτοκράτορας Ἰσαάκιος Β Ἄγγελος (1185-1195) σὲ μία ἐκστρατεία ἐναντίον τοῦ ἡγεμόνα τῶν Βουλγάρων Ἀσᾶν. Νικήθηκε ὅμως καὶ μέσα στὸν πανικὸ ἕνας ἱερέας τὸν πέταξε στὸ ποτάμι γιὰ νὰ μὴν τὸν βεβηλώσουν οἱ ἐχθροί. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες ὅμως οἱ Βούλγαροι τὸν βρήκαν• ἔτσι πέρασε στὰ χέρια τοῦ Ἀσᾶν.

Οἱ Βούλγαροι ἡγεμόνες μιμούμενοι τοὺς Βυζαντινοὺς αὐτοκράτορες ἔπαιρναν μαζί τους στὶς ἐκστρατεῖες τὸ σταυρό. Σὲ μία μάχη ὅμως ἐναντίον τῶν Σέρβων ὁ βουλγαρικὸς στρατὸς νικήθηκε ἀπὸ τὸν Σέρβο ἡγεμόνα Λάζαρο (1371-1389). Ὁ Λάζαρος ἀργότερα δώρισε τὸ σταυρὸ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου μαζὶ μὲ τὸ τεμάχιο τῆς Τιμίας Ζώνης.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς διασῴζουν καὶ μία παράδοση σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου ἀφιερώθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἰωάννη ΣΤ Καντακουζηνὸ (1341-1354), ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια παραιτήθηκε ἀπὸ τὸ ἀξίωμα, ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Ἰωάσαφ καὶ μόνασε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου.
Τὰ θαύματα ποὺ πραγματοποίησε καὶ πραγματοποιεῖ ἡ Τιμία Ζώνη εἶναι πολλά. Βοηθᾷ εἰδικὰ τὶς στεῖρες γυναῖκες νὰ ἀποκτήσουν παιδί. Ἂν ζητήσουν μὲ εὐλάβεια τὴ βοήθειά της Παναγίας, τοὺς δίδεται τεμάχιο κορδέλας ποὺ ἔχει εὐλογηθεῖ στὴν λειψανοθήκη τῆς Ἁγίας Ζώνης• ἂν ἔχουν πίστη, καθίστανται ἔγκυες. 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Ίνγκριντ Μπέργκμαν

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=375229332550125&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

Ίνγκριντ Μπέργκμαν (29 Αυγούστου 1915 – 29 Αυγούστου 1982)

Η Ίνγκριντ Μπέργκμαν (αγγλ. Ingrid Bergman, προφέρεται [ˈbærjman] στα Σουηδικά, συνήθως όμως [ˈbɝgmən] στα Αγγλικά) ήταν Σουηδέζα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, με τρία Όσκαρ στο ενεργητικό της και δύο Έμμυ.

Γεννήθηκε στη Στοκχόλμη. Από νεαρή ηλικία σπούδασε στη Βασιλική δραματική Σχολή της Στοκχόλμης και ως φοιτήτρια ακόμη εμφανίσθηκε στο θέατρο κατακτώντας αμέσως τη συμπάθεια του κοινού. Λαμβάνοντας το 1938 το δίπλωμά της άρχισε να παίζει και στον κινηματογράφο όπου και διέπρεψε ιδιαίτερα. Το 1945 έλαβε το βραβείο "Όσκαρ" για τη συμμετοχή της στη ταινία "Εφιάλτης".

Είχε κερδίσει επίσης βραβείο Τόνυ για Καλύτερη Ερμηνεία Πρωταγωνιστικού Γυναικείου Ρόλου σε Θεατρικό Έργο, στην πρώτη απονομή των Τόνυ το 1947. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει τέταρτη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.[1] Μίλούσε αγγλικά και γαλλικά.

Η Ίνγκριντ Μπέργκμαν είχε αρχικά πατρευτεί τον Σουηδό γιατρό Πέτερ Λίνστοβ και σε δεύτερο γάμο τον Ιταλό σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσσελίνι. Πέθανε στο Λονδίνο το 1982.
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων 30 Αυγούστου

πηγή : http://www.zougla.gr/kosmos/article/die8nis-imera-eksafanismenon-591694

Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 30 Αυγούστου 2012, 01:23

Η Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 30 Αυγούστου, προκειμένου να επισύρει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας για τη μοίρα των φυλακισμένων σε μέρη και υπό συνθήκες άγνωστες στους συγγενείς και τους νομικούς τους παραστάτες.

Η πρωτοβουλία ανήκει στη Λατινοαμερικανική Συνομοσπονδία των Οικογενειών των Εξαφανισμένων Κρατουμένων (FEDEFAM), που ιδρύθηκε το 1981 στην Κόστα Ρίκα για να καταγγείλει και να αποκαλύψει τις μυστικές φυλακίσεις και την εξαφάνιση κρατουμένων, μια πρακτική αρκετά διαδεδομένη στη Λατινική Αμερική την εποχή εκείνη, όπου κυριαρχούσαν οι στυγνές δικτατορίες.

Την ημέρα αυτή δίδεται η ευκαιρία να αποδοθούν οι οφειλόμενες τιμές στους διεθνείς οργανισμούς που προασπίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ασχολούνται και με το θέμα των εξαφανισμένων κρατουμένων: τη Διεθνή Αμνηστία, τον Ερυθρό Σταυρό και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 30 Αυγούστου 2012, 01:27

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω