Καλημέρα!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα φίλοι μου! 

Σήμερα 22 Οκτωβρίου 2012 και το Ηράκλειο ξύπνησε μούσκεμα μέχρι ... το κόκκαλο!  

Πριν ξημερώσει και άγνωστο για πόση ώρα έβρεχε συνοδεύοντας τα όνειρά μας με το γνωστό μονότονο ήχο της έντονης βροχής που χτυπούσε επίμονα σε ταράτσες , μπαλκόνια, πατζούρια και φυσικά πεζοδρόμια και δρόμους! 

Και γύρω στις οκτώ, έτσι για να μή ξεχνόμαστε, έριξε μια δυνατή μπόρα που σίγουρα κάποιοι...μή προνοητικοί, την ένιωσαν σε όλο της το μεγαλείο!

Πριν αρχίσει λοιπόν η μπόρα αυτή, κι ενώ εγώ πίσω από το τζάμι χάζευα τα γκρίζα σύννεφα, ξαφνικά γέμισε ο ουρανός στην ορατότητά μου με σμήνος περιστεριών που κατευθύνονταν με βιασύνη προς το καταφύγιό τους ένα εγκαταλελειμένο κτίριο παλιού ξενοδοχείου, ενώ όλο και δυνάμωνε η ήχος της βροχής που εξελισσόταν σε δευτερόλεπτα σε δυνατή μπόρα! 

Ήταν εκπληκτικό θέαμα τα περιστέρια πώς μαζεύτηκαν από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα προς το σωτήριο μέρος. Και καθώς έφταναν, στο τελευταίο δευτερόλεπτο τίναζαν και τη βροχή από τα πούπουλά τους!   

Φανταστικές εικόνες που μόνο η φύση δημιουργεί!

Παγκόσμια Ημέρα για τον Τραυλισμό 22 Οκτωβρίου

πηγή  http://www.zougla.gr

Παγκόσμια Ημέρα για τον Τραυλισμό

Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου 2012, 01:10

Ads by Google
Βιβλία σε τιμές Αμαζον50.000 ξενόγλωσσα βιβλία στo Public σε τιμές Αμαζον. Αγόρασε τώρα!
www.public.gr/cat/english-books

Η Παγκόσμια Ημέρα για τον Τραυλισμό καθιερώθηκε το 1998, με πρωτοβουλία του καλιφορνέζου ακτιβιστή Μάικλ Σούγκαρμαν κι έκτοτε γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 22 Οκτωβρίου. Με την πάροδο του χρόνου υιοθετήθηκε από τις παγκόσμιες οργανώσεις για τον τραυλισμό (ELSA, ISA, IFA).

Στόχος της Παγκόσμιας Ημέρας για τον Τραυλισμό (International Stuttering Awareness Day) είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού, η ενημέρωση των γονέων και των προσώπων που τραυλίζουν στις σύγχρονες απόψεις για τον τραυλισμό και τη θεραπεία του, η ευαισθητοποίηση και ενημέρωση των εκπαιδευτικών, των παιδιάτρων, των θεραπευτών και των λοιπών επαγγελματιών ψυχικής υγείας και κυρίως, το «άνοιγμα» της συζήτησης για ένα θέμα που πολλοί «αποφεύγουν».

Ο Τραυλισμός είναι μία από τις διαταραχές στη ροή και τη δομή του λόγου, με ψυχογενή αιτιολογία. Παρουσιάζεται ως διακοπή της χρονικής ροής του λόγου από ασυντόνιστες κινήσεις του μυικού συστήματος της αναπνοής, της παραγωγής της φωνής και της άρθρωσης του λόγου. Η διαταραχή αυτή μπορεί να συμβαίνει στην αρχή ή στο μέσο του λόγου, άλλοτε με επαναλήψεις μεμονωμένων φθόγγων, συλλαβών ή λέξεων (π.χ. μημημημητέρα-κλονικός τραυλισμός) κι άλλοτε με επίμονο κόμπιασμα, με κόλλημα σε ένα φθόγγο (π.χ. μμμμητέρα-τονικός τραυλισμός), που για να το ξεπεράσει ο τραυλός κάνει προσπάθειες με όλη του τη δύναμη.

Υπολογίζεται ότι οι πάσχοντες από τραυλισμό ξεπερνούν τα 60 εκατομμύρια παγκοσμίως.

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου 2012, 01:14

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Τ Αγίου Αβερκίου.... η Σαντορίνη γιορτάζει!

πηγή kallistorwntas.blogspot.gr

Τ Αγίου Αβερκίου.... σήμερο....όλη η Σαντορίνη γιορτάζει....

Θα έπρεπε σήμερα να γιορτάζει όλη η Σαντορίνη. Η εκκλησία μας τιμάει τη μνήμη του Ισαποστόλου Οσίου Αβερκίου, επισκόπου Ιεραπόλεως, και προστάτη Αγίου των κρασιών της Σαντορίνης. Διαβάζουμε από εδώ

 

ΟΣΙΟΣ ΑΒΕΡΚΙΟΣ ό Ισαπόστολος και θαυματουργός επίσκοπος Ίεράπολης έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ.
Η άμεπτη ζωή του και ή καρποφορία της διδασκαλίας του, παρακίνησαν το ποίμνιο να τον αναγκάσει να γίνει επίσκοπος Ίεραπόλεως στη Φρυγία.
Το αξίωμα δε μείωσε το ζήλο του Άβερκίου. Έλεγε, μάλιστα, ότι δεν αρκεί κάποιος να φαίνεται άρχων, αλλά και να είναι πραγματικά.
Δηλαδή να αυξάνει τη διακονία και τους κόπους του. Διότι κατά το Ευαγγέλιο, "ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος" (Ευαγγέλιο Μάρκου, θ’ 35) πού σημαίνει, αν κανείς θέλει να είναι πρώτος κατά την τιμή, οφείλει με την ταπείνωση του απέναντι στους άλλους, να γίνει τελευταίος από όλους και υπηρέτης όλων με την άσκηση της αγάπης.
Και ό Άβέρκιος την εντολή αυτή έκανε πράξη στη ζωή του. Γι’ αύτό και ό Θεός του έδωσε το χάρισμα να κάνει πολλά θαύματα. Θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Ρώμης, από πονηρό δαιμόνιο.
Θερμά νερά από τη γη εξέβαλε και άλλα πολλά θαύματα έκανε. Επίσης, ό Άβέρκιος κήρυξε σε όλες τις πόλεις της Συρίας και Μεσοποταμίας.
Έπειτα πήγε στη Λυκαονία, την Πισιδία και στην επαρχία των Φρυγών.
’Ονομάστηκε ισαπόστολος, διότι περιόδευσε και κήρυξε όπως οι κορυφαίοι Απόστολοι του Χριστού. Πέθανε ειρηνικά, 72 χρονών."

Ενώ από το βιβλίο του Μάρκου Αβέρκιου Ρούσσου: Σαντορίνη - Ήθη Έθιμα και Παραδόσεις.....:

" [...] Στις 22 Οκτωβρίου, εορτή του Αγίου Αβερκίου, τα αφεντικά πήγαιναν στις κάναβες και σταύρωναν με βασιλικό που έπαιρναν από την εκκλησία, τα βουτσά και τις άφουρες και ψάλλοντας το απολυτίκιο του Αγίου, άνοιγαν τη σφήνα και δοκίμαζαν τα νέα κρασιά. Κατόπιν έστρωναν τραπέζι με κάθε λογής μεζέδες και ιδιαιτέρως ορτύκια και με τις παρέες των έτρωγαν, χόρευαν, και τραγουδούσαν όλη την ημέρα με λύρες και βιολιά και τσαμπούνες. Ήταν μια μέρα γεμάτη κέφι, πιοτό και τραγούδι. Όλοι ΕΠΡΕΠΕ να γλεντύσουν, να μεθύσουν με τα νέα κρασιά, να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να ξεχάσουν τους καημούς και τα βάσανα για να ξαναρχίσουν πάλι τη δουλειά στο αμπέλι, το κλάδεμα το τύλιγμα το λάκισμα και το θειάφισμα μέχρι να ρθει πάλι η νέα βεντέμα..... η μεγάλη αυτή γιορτή της Σαντορίνης"

Και του χρόνου 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σήμερα...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

πηγή http://gerontes.wordpress.com

Όσιος Αβέρκιος ο Ισαπόστολος και θαυματουργός επίσκοπος Ιεράπολης (22 Οκτωβρίου)

Οκτωβρίου 22, 2012 — Χαράλαμπος

Ο Όσιος Αβέρκιος έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. Η άμεπτη ζωή του και η καρποφορία της διδασκαλίας του, παρακίνησαν το ποίμνιο να τον αναγκάσει να γίνει επίσκοπος Ιεραπόλεως στη Φρυγία. Το αξίωμα δε μείωσε το ζήλο του Αβερκίου. Έλεγε, μάλιστα, ότι δεν αρκεί κάποιος να φαίνεται άρχων, αλλά και να είναι πραγματικά. Δηλαδή να αυξάνει τη διακονία και τους κόπους του. Διότι κατά το Ευαγγέλιο, «εἰ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος» (Ευαγγέλιο Μάρκου, θ’ 35), που σημαίνει, αν κανείς θέλει να είναι πρώτος κατά την τιμή, οφείλει με την ταπείνωση του απέναντι στους άλλους, να γίνει τελευταίος από όλους και υπηρέτης όλων με την άσκηση της αγάπης. Και ο Αβέρκιος την εντολή αυτή έκανε πράξη στη ζωή του. Γι’ αυτό και ο Θεός του έδωσε το χάρισμα να κάνει πολλά θαύματα. Θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Ρώμης, από πονηρό δαιμόνιο. Θερμά νερά από τη γη εξέβαλε και άλλα πολλά θαύματα έκανε. Επίσης, ο Αβέρκιος κήρυξε σε όλες τις πόλεις της Συρίας και Μεσοποταμίας. Έπειτα πήγε στη Λυκαονία, την Πισιδία και στην επαρχία των Φρυγών. Ονομάστηκε ισαπόστολος, διότι περιόδευσε και κήρυξε όπως οι κορυφαίοι Απόστολοι του Χριστού. Πέθανε ειρηνικά, 72 χρονών.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο Λαβύρινθος του Πάνα

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

 πηγή http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/kinhmatografou/o-laburinthos-tou-pana.html

Ο Λαβύρινθος του Πάνα

Υπάρχει μια ιστορία που συμβαίνει σε δύο επίπεδα. Σε ένα πραγματικό (στην Ισπανία του Φράνκο με τους στρατηγούς να συναντούν την αντίσταση των αριστερών ανταρτών) και σε ένα συμβολικό επίπεδο που είναι ο εσωτερικός κόσμος της μικρής πρωταγωνίστριας. Το πραγματικό μπλέκει με το φανταστικό, και πολλές φορές το συμβολικό μοιάζει περισσότερο αληθινό. Το κεντρικό στοιχείο και των δύο ιστοριών είναι μια μάχη. Η εξωτερική μάχη για την εξουσία και η εσωτερική μάχη για την σωτηρία της ψυχής.

Ο τόπος που διαδραματίζεται είναι επίσης όμοιος. Στον έξω κόσμο είναι ένα δάσος και στον μέσα κόσμο είναι ένας λαβύρινθος. Το δάσος που υπάρχει και στα παραμύθια και ο λαβύρινθος που υπάρχει στους μύθους, συμβολίζουν την πολλαπλότητα της ζωής.   Κάθε άνθρωπος μπορεί να επιλέξει πολλά μονοπάτια, μπορεί όμως να χαθεί μέσα σε αυτά, κι όταν πάρει το σωστό μονοπάτι αυτό θα τον οδηγήσει να αντιμετωπίσει την δική του σκιά, τον δικό του Μινώταυρο ή τον δικό του κακό λύκο…

Σε ένα τέτοιο δάσος λοιπόν έρχεται κάθε άνθρωπος για να ζήσει την δική του ζωή και  να πάρει εμπειρίες.  Το κοριτσάκι που είναι η μικρή πρωταγωνίστρια, στο συμβολικό επίπεδο είναι η ψυχή. Σύμφωνα με την αρχαία εσωτερική παράδοση υπάρχει η διδασκαλία της αιχμάλωτης ψυχής, όπου η ψυχή πρέπει να περάσει διάφορες δοκιμασίες για να απελευθερωθεί και να επιστρέψει πάλι στην πατρίδα της που είναι το πνεύμα.  Έτσι και στην ιστορία αυτή. Η μικρή είναι μια πριγκίπισσα που έχει χάσει  το βασίλειό της και πρέπει να περάσει διάφορες δοκιμασίες για το ξανακερδίσει.

Σημαντικό ρόλο παίζει ένας Φαύνος. Είναι λάθος μετάφραση η λέξη Πάνας. Εδώ έχουμε έναν Φαύνο. Στην ελληνική μυθολογία εμφανίζεται ως ακόλουθος του πιο μυστηριακού θεού, του Διόνυσου. Στην Βόρεια και Δυτική Ευρώπη τον βρίσκουμε ως θεότητα της Φύσης Ceres ή Κερνούνο, ο κερασφόρος που είναι τόσο τρομακτικός και τόσο όμορφος συγχρόνως, όπως η ίδια η φύση. Αυτός καθοδηγεί την ψυχή μια και είναι πιο αρχαίος, της βάζει δοκιμασίες, αλλά της δίνει και βοήθεια. Αρκεί η ψυχή να μπορεί να τον εμπιστευτεί, χωρίς να χάσει την δική της Διάκριση.

Υπάρχουν 3 δοκιμασίες που της δίνονται.

Στην πρώτη πρέπει να πάρει ένα κλειδί από ένα βάτραχο που φυλάει το δέντρο της ζωής. Ο βάτραχος συμβολίζει την αναγέννηση. Είναι αμφίβιο που μπορεί και ζει παράλληλα σε δύο κόσμους, της γης και του νερού.  Στην αρχαία Αίγυπτο παριστάνονταν ως θεά Χέκετ, προστάτιδα της γέννησης. Η πρώτη δοκιμασία λοιπόν ξεκινά με την απόφαση για αναγέννηση. Για αυτό πρέπει να βγάλει τα ωραία της ρούχα, να λερωθεί, να νικήσει την φιλαρέσκεια. Βλέπουμε να λερώνεται με λάσπη, χώμα και νερό λοιπόν, αυτά τα δύο στοιχεία με τα οποία είναι φτιαγμένο το σώμα μέσα στο οποίο πρέπει να μπει η ψυχή όταν κατεβαίνει στον κόσμο της ύλης.

Στην 2^η δοκιμασία της ζητάει ο Φαύνος να πάει να φέρει ένα μαχαίρι από έναν τόπο. Εκεί θα βρει ένα στρωμένο τραπέζι με φαγητά αλλά δεν θα πρέπει να φάει από αυτά γιατί τα φυλάει ένα πολύ επικίνδυνο Ον, που δεν είναι άνθρωπος. Εκείνη παρακούει την εντολή και δεν καταφέρνει να πάρει το μαχαίρι. Σαν μια άλλη Περσεφόνη τρώει από τον καρπό του κάτω κόσμου και δένεται με αυτόν. Εξ αιτίας αυτής της δράσης της Περσεφόνης έχουμε την δημιουργία των κύκλων της φύσης Καλοκαίρι-Χειμώνας και η θεά φαίνεται να πεθαίνει και να γεννιέται κάθε άνοιξη. Όμως ο θάνατός της είναι για αυτούς που είναι πάνω στη γη, επειδή για αυτήν δεν παρά η βασιλεία της σε ένα άλλο επίπεδο. Για αυτήν δεν υπάρχει τέλος και το ίδιο για την μικρή πρωταγωνίστρια. Φαινομενικά απέτυχε, αλλά στην ουσία δεν έφερε στον πάνω κόσμο το μαχαίρι. Είναι σαν να επιλέγει την ζωή κι όχι τον θάνατο. Παρακούει μεν αλλά είναι μέσα στα πλαίσια της δράσης της αυτή η ανυπακοή. Δεν είναι ένα άβουλο ον απέναντι σε αυτόν που την καθοδηγεί. Θέλει να δοκιμάσει, να γευτεί, δηλαδή να γνωρίσει  κι ας είναι το τίμημα να χάσει τον παράδεισο….

Η τρίτη δοκιμασία για να κερδίσει το βασίλειό της είναι να θυσιάσει το μικρό αδερφάκι της. Πρέπει να πέσει αίμα αθώου στον λαβύρινθο για να ανοίξει την πύλη του. Είναι η πιο σκληρή δοκιμασία. Η μικρή αρνείται τον παράδεισό της αν είναι να βάψει με αίμα τα χέρια της. Έχει νικήσει μέσα της η Αγάπη και η Συμπόνια. Αυτή της η θυσία όμως είναι που θα κάνει την Πύλη τελικά να ανοίξει. Για να σωθεί η ψυχή πρέπει να ξεπεράσει ακόμη και τον εγωισμό που την έκανε να θέλει να σωθεί.

Η ταινία τελειώνει με την μικρή μπροστά σε 3 θρόνους και πάνω από αυτούς λάμπει ένας χρυσός ήλιος. Η ψυχή επέστρεψε λοιπόν και βρίσκεται κοντά στα τρία στοιχεία του πνεύματος, την Βούληση, την Αγάπη και την Διάνοια. Κατάφερε να νικήσει τις δοκιμασίες χρησιμοποιώντας αυτά τα τρία στοιχεία όταν θυμήθηκε ότι προέρχεται από αυτά….

Joomla SEF URLs by Artio

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

K OΥΡΑΝΗΣ «Νοσταλγίες»

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

K OΥΡΑΝΗΣ «Νοσταλγίες»

Μοιάζω τοὺς γέρους ναυτικοὺς μὲ τὶς ρυτιδωμένες
καὶ τὶς σφιγγώδεις τὶς μορφές, ποὺ εἶδα στὴν Ὁλλανδία,
παράμερα στῶν λιμανιῶν τοὺς φάρους καθισμένους

νὰ βλέπουνε, ἀμίλητοι, νὰ φεύγουνε τὰ πλοῖα.
Τὰ μάτια τους, ποὺ εἴχανε δεῖ κυκλῶνες καὶ ναυάγια,
λαχταριστά, νοσταλγικὰ τὰ παρακολουθοῦσαν,
καθὼς σηκώναν τὶς βαριὲς ποὺ τρίζαν ἄγκυρές τους
καὶ μπρὸς στοὺς φάρους ἤρεμα, πελώρια περνοῦσαν.
Σὲ λίγο τὴν ἀπέραντη τὴ θάλασσα ἀλαργεύαν
καὶ χάνονταν, ἀφήνοντας στὴν πορφυρὴ τὴ δύση
ἕναν καπνό, ποὺ αὐλάκωνε τὸν οὐρανὸ πρὶν σβήσει:
κι ὅμως οἱ γέροι ναυτικοί, ἀκίνητοι στοὺς φάρους,
μὲ τὴ μεγάλη πίπα τους σβησμένη πιὰ στὸ στόμα,
πρὸς τὰ καράβια πού ῾φυγαν ἐκοίταζαν - ἀκόμα...

ΠΙΝΑΚΑΣ ΓΟΛΙΚ ΠΑΥΛΟΣ "Ηλιοβασίλεμα στο λιμάνι"

...ό,τι δίνεις αυτό παίρνεις...

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Η ζωή μας είναι αλήθεια πολύ απλή...δεν υπάρχει αρχή και τέλος...δεν υπαρχει παρελθόν και μέλλον...υπάρχει μόνο το τώρα... υπάρχουν μόνο στιγμές... 

Η ζωή ποτέ δε σταμάτα, ποτέ δε βαλτώνει και ποτέ δεν χάνει το ενδιαφέρον της...γιατί η ζωή είναι μονάχα στιγμές...και η κάθε στιγμή ειναι καινούρια και ανεξερεύνητη... Και αν αυτές οι στιγμές είναι λουσμένες με αγάπη τότε αυτό το λέμε πληρότητα... 

Γιατί τελικά μόνο αυτό χρειαζόμαστε... αγάπη και μια ζεστή αγκαλιά...και να θυμόμαστε πως... ό,τι δίνεις αυτό παίρνεις...

Μαρκέλλα Μαρμαρινού

Ξεχωριστές ομελέτες

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Στο τρυπημένο σημείο λέει  "λάδι"

ΤΟ ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1902 - Ανακαλύπτεται το ιερό Ασκληπιείο της Κω από το Γερμανό αρχαιολόγο Ρούντολφ Έρτικ.

ΤΟ ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ
Τα Ασκληπιεία ήταν ιερά του Ασκληπιού, όπου εκτός από τη λατρεία του θεραπευτή Θεού εφαρμοζόταν και η ιατρική από τους ιερείς, τους Ασκληπιάδες. Τα τρία σημαντικότερα Ασκληπιεία ήταν κατά σειρά της Τρίκκης (γενέτειρας του Ασκληπιού), της Επιδαύρου και της Κω. Η φήμη του Ασκληπιείου της Κω ήταν μεγάλη και επί αιώνες προσήλκυε ασθενείς από όλο τον αρχαίο κόσμο, που (σύμφωνα με το Στράβωνα και τον Ηρώνδα) ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τους θεραπευτές Θεούς κοσμούσαν το ιερό με πλήθος εξαιρετικών αναθημάτων, έργων φημισμένων καλλιτεχνών.

Το Ασκληπιείο της Κω κτίστηκε σε ένα λόφο σε απόσταση περίπου 4 χλμ από την πόλη μέσα σε ένα άλσος κυπαρισσιών, που ήταν ιερό και απαγορευόταν η κοπή των δέντρων. Το 32 π.Χ. ο Τυρούλλιος, ναύαρχος του Αντωνίου, έκοψε κυπαρίσσια του ιερού άλσους, για να ναυπηγήσει πλοία, και το επόμενο έτος, μετά την ήττα του Αντωνίου στο Άκτιο, θανατώθηκε στο Ασκληπιείο κατ' εντολή του Οκτάβιου ως ιερόσυλος. Κύριος του Άλσους ήταν ο Κυπαρίσσιος Απόλλων, στον οποίο είναι αφιερωμένος ο κορινθιακού ρυθμού ναός στο δεύτερο άνδηρο. Το ιερό άλσος αποψιλώθηκε επί τουρκοκρατίας και αναδασώθηκε μετά την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Στο χώρο του Ασκληπιείου εκτός από τον Απόλλωνα οι Κώοι λάτρευαν και άλλους Θεούς, όπως το Δία Ικέσιο, το Δία Πατρώο, το Δία Μηχανέα, την Αθηνά Φατρία, τον Απόλλωνα Κάρνειο και τις Μοίρες.

Ευρήματα στο τρίτο άνδηρο δείχνουν ότι η οικοδομική δραστηριότητα στο χώρο του Ασκληπιείου άρχισε από τη μυκηναϊκή εποχή, αλλά τα ερείπια του ανεσκαμμένου συγκροτήματος δεν είναι παλαιότερα του 4ου π.Χ. αιώνα. Δηλαδή δεν έχει ανευρεθεί τίποτα απολύτως από το Ασκληπιείο του 5ου αιώνα, οπότε γεννήθηκε και διδάχθηκε την ιατρική ο Ιπποκράτης. Άλλωστε το 413-412 η Κως χτυπήθηκε από τον ισχυρότερο ως τότε σεισμό και λογικό είναι να καταστράφηκαν όποιες κατασκευές υπήρχαν στο ιερό. Ίσως πάλι εκείνα τα πρώτα κτίσματα να ήταν ξύλινα. Έτσι είναι αδύνατο να κάνουμε την οποιαδήποτε εικασία για την όψη του Ασκληπιείου την εποχή του Ιπποκράτη.
ΑΠΟ http://www.kosisland.org/antiquities/asclipeion/asclipeion.htm
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Τάσσος (Αλεβίζος)

Bigbook.gr

Τάσσος (Αλεβίζος), εξώφυλλο του Αναγνωστικού Δ΄ Δημοτικού. Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων, Αθήνα 1973.

Ο Τάσσος (πραγματικό όνομα Αναστάσιος Αλεβίζος: Λευκοχώρα Μεσσηνίας, 1914 – Αθήνα, 13 Οκτωβρίου 1985) ήταν διακεκριμένος έλληνας χαράκτης.

Μικρός παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Γιώργο Κωτσάκη. Το 1930, σε ηλικία δεκαέξι ετών, έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής και ζωγραφικής στα εργαστήρια του Θ. Θωμόπουλου, του Ουμβ. Αργυρού και του Κ. Παρθένη.

Από το 1933 και μέχρι την αποφοίτησή του από την Σχολή το 1939, παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στο εργαστήριο του Γ. Κεφαλληνού. Πιθανολογείται ότι καθοριστικό ρόλο στην αφοσίωσή του στην χαρακτική έπαιξε και η γνωριμία του με τον Δ. Γαλάνη, τον άλλο μεγάλο έλληνα χαράκτη της εποχής του Μεσοπολέμου, μέσω του οποίου γνώρισε και την γαλλική χαρακτική. Λέγεται επίσης ότι πραγματοποίησε σπουδές στο Παρίσι, την Ρώμη και την Φλωρεντία. Πάντως, το ταλέντο του στην χαρακτική αναγνωρίστηκε πολύ γρήγορα· στην Πανελλήνια Έκθεση του 1938 έλαβε το Βραβείο Χαρακτικής και δύο χρόνια αργότερα (1940) τιμήθηκε με το Κρατικό Μετάλλιο Χαρακτικής.

Από το 1930 είχε ενταχθεί στο ΚΚΕ, αρχικά στην νεολαία του κόμματος (ΟΚΝΕ) και αργότερα ως πλήρες μέλος. Με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου το 1940, ο Τάσσος και πολλοί άλλοι μαθητές του Γ. Κεφαλληνού φιλοτέχνησαν προπαγανδιστικές αφίσες για την εμψύχωση του ελληνικού λαού. Στα χρόνια της Κατοχής, εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και στο ΕΑΜ Καλλιτεχνών, για να συνεχίσει την (παράνομη πλέον) δημιουργία προπαγανδιστικού υλικού κατά των κατακτητών.

Μετά την απελευθέρωση, ο Τάσσος άρχισε να ασχολείται και με άλλα θέματα πέρα από τα επικά του πολέμου, όπως γυμνά, νεκρές φύσεις και πορτρέτα, ενώ ταυτοχρόνως άρχισε να χρησιμοποιεί και χρώμα στις ξυλογραφίες του.

Ο Τάσσος είχε επίσης μια ιδιαίτερη αγάπη για το βιβλίο και τις γραφικές τέχνες. Ήδη από το 1939, με την αποφοίτησή του, έφτιαχνε εξώφυλλα και κοσμήματα για το λογοτεχνικό περιοδικό Νέα Εστία. Αμέσως μετά την απελευθέρωση, ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση στον εκδοτικό οίκο «Τα Νέα Βιβλία» που ίδρυσε το Κομμουνιστικό Κόμμα το 1945 και που έκλεισε το 1948. Το 1948 άρχισε να συνεργάζεται με τον Οργανισμό Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων (ΟΕΣΒ, μετέπειτα Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων ή ΟΕΔΒ). Καρπός της συνεργασίας του με τον ΟΕΣΒ/ΟΕΔΒ, υπήρξε η εικονογράφηση πολλών βιβλίων για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, με πρώτο το Αναγνωστικόν Έκτης Δημοτικού που κυκλοφόρησε το 1949.

Το 1948 έγινε καλλιτεχνικός σύμβουλος του λιθογραφείου «Ασπιώτη–Έλκα», και από το 1954 έως το 1967 φιλοτέχνησε γραμματόσημα για λογαριασμό των Ελληνικών Ταχυδρομείων, αρχικά με την τεχνική της έγχρωμης ξυλογραφίας και κατόπιν με τη μέθοδο offset. Επίσης, από το 1962 έως τον θάνατό του, σχεδίαζε και τα γραμματόσημα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το 1959 ανέλαβε την διεύθυνση του Τμήματος Γραφικών Τεχνών στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο, όπου δίδαξε μέχρι το 1967.
Τάσσος (Αλεβίζος), εξώφυλλο του Αναγνωστικού Δ΄ Δημοτικού. Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων, Αθήνα 1973.

Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της καλλιτεχνικής ομάδας «Στάθμη», η οποία τον τίμησε με αναδρομική έκθεση των έργων του στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Την ίδια εποχή παρουσίασε έργα του στην Μπιενάλε της Βενετίας (1952) και του Λουγκάνο (1953).

Κατά την δεκαετία του 1960 η θεματογραφία του άρχισε να επικεντρώνεται στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής. Εγκατέλειψε σταδιακά το χρώμα, χάραζε όλο και μεγαλύτερες πλάκες ξύλου και άρχισε να δημιουργεί θεματικές ενότητες σε τρίπτυχα ή τετράπτυχα. Ταυτοχρόνως ασχολήθηκε με την αγιογραφία, ενώ συνέχισε να φιλοτεχνεί βιβλία.

Κατά την περίοδο της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, έζησε αυτοεξόριστος εκτός Ελλάδας και φιλοτέχνησε έργα κοινωνικής διαμαρτυρίας καταγράφοντας γεγονότα που τον συγκλόνισαν. Μετά την κατάρρευση της Χούντας, εξέθεσε έργα του στην Εθνική Πινακοθήκη (1975) και λίγο καιρό αργότερα έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ίδιου ιδρύματος. Το 1977, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης.

Συνέχισε να εργάζεται σκληρά μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Πέθανε το Οκτώβριο του 1985 αφήνοντας ημιτελή μία σειρά οκτώ συνθέσεων στο Δημαρχείο του Βόλου. Το 1987, η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με μία δεύτερη μεγάλη αναδρομική έκθεση έργων του.

Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, δημιουργήθηκε η Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών «Α. Τάσσος», με σκοπό την διάδοση του έργου του και την υποστήριξη της ελληνικής χαρακτικής. Από το 1991 και κάθε τρία χρόνια, η Εταιρεία αυτή πραγματοποιεί συλλογικές εκθέσεις νέων ελλήνων χαρακτών σε διαφορετικές πόλλεις της Ελλάδας. Η Εταιρεία επίσης διατηρεί ανοιχτό ως μουσείο το σπίτι όπου έζησε και δημιούργησε ο Τάσσος και η σύζυγός του, η ζωγράφος και χαράκτρια Λουκία Μαγγιώρου (γεν. 1914), επί της Αρδηττού 34, στην συνοικία Μετς της Αθήνας.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%82_%28%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%82%29