Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών 25 Οκτωβρίου

pagosmia-imera-zimarikon

Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 25 Οκτωβρίου 2012, 01:27

Ads by Google

Η Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών καθιερώθηκε το 1998, με πρωτοβουλία της Ένωσης των Ευρωπαίων Βιομηχάνων Ζυμαρικών (UNAFPA) για να γνωστοποιήσει στο ευρύ κοινό τη γευστική και θρεπτική αξία των ζυμαρικών.

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Οκτωβρίου, σε ανάμνηση του πρώτου συνεδρίου της Ένωσης το 1995.

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 25 Οκτωβρίου 2012, 01:31

Περί καρκίνου γνώσεις

πηγή http://visaltis.blogspot.gr

Περι καρκινου γνωσεις των αρχαιων Ελληνων ιατρών

12:23 π.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

Περιοδικό "Μ' ενδιαφέρει", της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας
Τεύχ. 44, Ιούν. - Ιούλ. 2005, σελ. 85 - 87

Το αξιόλογο βιβλίο του Καθηγητού-Ακαδημαϊκού Αριστ. Κούζη, (1872-1961), Ο καρκίνος παρά τοις αρχαίοις Ελλησιν ιατροίς, Αθήνα 2004, το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν από εκατό και πλέον χρόνια, πρόσφατα το επανεκδώσαμε, ώστε να γίνει προσιτό σε εκείνους που θα ήθελαν να γνωρίσουν τις γνώσεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρών: Ιπποκράτους, Γαληνού, Αρεταίου, Ρούφου του Εφεσίου, Διοσκουρίδου, Αρχιγένους, Φιλόξενου, ΄Αντύλλου, Ορειβασίου, Παλλαδίου, Αετίου, Παύλου Αιγινήτου, Θεοφάνους Νόννου, Μιχαήλ Ψελλού, Συμεώνος Σήθη και Ιωάννου Ακτουαρίου. Στο πλαίσιο της ενημέρωσης αυτής στη συνέχεια θα παρατεθούν συνοπτικά μερικά στοιχεία που επιλέχθηκαν και τα οποία θα είναι δυνατόν να δώσουν στον αναγνώστη μία γεύση του πλούτου των γνώσεων τους.

Οι πληροφορίες περί καρκίνου υπάρχουν από τότε που έχουμε ιατρικά κείμενα, δηλ. από τη εποχή του Ιπποκράτους και μετά, αν και παλαιότερα είχαν γραφεί ιατρικά κείμενα όπως μας πληροφορεί ο Σωκράτης «πολλά γαρ των ιατρών έστι συγγράμματα», (Ξενοφώντος, Απομνημονεύματα Δ, β, 10).

Ενδιαφέρον έχει να αναφέρουμε σχετικά με την ονοματολογία ότι οι αρχαίοι ιατροί έδωσαν στη νεοπλασία το όνομα «καρκίνος» από την εξωτερική του μορφή. Συγκεκριμένα ο Γαληνός (΄Εκδ. G.C. Kuehn, Γαληνού ΄Απαντα, Λειψία, 1826, τόμ. ΧΙ, σελ. 140) σημειώνει ότι όπως στο ζώο καρκίνο (κάβουρα) τα πόδια του είναι εκατέρωθεν του σώματός του, κατά τον ίδιο τρόπο στον μαστό της γυναικός από τον παρά φύσιν όγκο οι φλέβες είναι διογκωμένες και καταφανείς, που παρομοιάζονταν με τα πόδια του καβουριού. Και έκτοτε ο όρος αυτός γενικεύθηκε για όλες τις νεοπλασίες του σώματος και χρησιμοποιείται από όλους τους αρχαίους ΄Ελληνες ιατρούς, ενώ παράλληλα απαντάται και ο όρος καρκίνωμα. Οι όροι αυτοί έφθασαν μέχρι τις ημέρες μας και καθιερώθηκαν στην διεθνή ιατρική ορολογία.

Σχετικά με τα είδη του καρκίνου, σημειώνεται ότι διακρίνονται με διαφορετικές ορολογίες: στον κρυπτό και τον επιφανειακό, τον «εν τω βάθει» και τον «επιπολής», τον «ανέλκωτο» και τον «ηλκωμένο», τον «σύμφυτον» και «μη σύμφυτον» καρκίνον, δηλ. τον επίκτητο.

Οσον αφορά την αιτιολογία του καρκίνου αυτή ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής περί χυμών, που πρέσβευαν. Συγκεκριμένα υποστήριζαν οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί ότι ο καρκίνος προέρχονταν από τη «μέλαινα χολή» και το «μελαγχολικό χυμό». Εάν η κάθαρση του περιττώματος αυτού, που γίνονταν στον σπλήνα, δεν ήταν καλή τότε η περίσσεια αυτού του χυμού ήταν δυνατόν να δημιουργήσει καρκίνο. Και ανάλογα με την δριμύτητα του «μελαγχολικού χυμού» θα δημιουργούνταν ο ανέλκωτος ή ο μεθ' έλκους καρκίνος. Επί πλέον παράγοντες στη δημιουργία του καρκίνου αναφέρονται η «κακοχυμία», η «δυσκρασία», και η δίαιτα.

Ο καρκίνος κατά τους αρχαίους Ελληνες συγγραφείς είχε διάφορο μέγεθος, «από οφθαλμού ιχθύων μέχρι πέπονος», όπως σημειώνεται από τον Ορειβάσιο ( έκδ. Daremberg, τόμ. IV, σελ. 18), με επιφάνεια ανώμαλη και οχθώδη και σκληρή κατά κανόνα σύσταση και με χροιά μελανώτερη από τα φλεγμαίνοντα μέρη, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Γαληνός (G.C. Kuehn, τόμ. VII, σελ. 720). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί είχαν παρατηρήσει την μεγάλη ανάπτυξη του αγγειακού συστήματος στους όγκους, οι οποίοι «και κεκιρσωμένας έχων τας πέριξ φλέβας», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει εκτός των άλλων ιατρών και ο Αέτιος στον 16ο Λόγο του, (έκδ. Σκεύου Ζερβού, σελ. 60).

Ο εντοπισμός του καρκίνου σημειώνουν ότι είναι δυνατόν να γίνει σε κάθε μέρος του σώματος, αλλά όμως τονίζουν ότι ο συχνότερος εντοπισμός είναι στο γυναικείο μαστό και στη μήτρα. Ο Γαληνός σχετικά γράφει: «Οι καρκινώδεις όγκοι εν άπασι τοις μορίοις γίνονται. Μάλιστα δε τοις τιτθοίς (μαστοίς) των γυναικών», (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧV, σελ. 331).

Για την συμπτωματολογία του καρκίνου ενδιαφέροντα είναι αυτά που έχουν γράψει στα κείμενά τους οι αρχαίοι ιατροί. Είναι δυνατόν η έναρξη του καρκίνου να είναι λανθάνουσα, να προκαλεί αβλυχρά και ήπια συμπτώματα, αλλά επίσης και μεγάλα, ισχυρά και σαφή, όπως σημειώνει ο Γαληνός. (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. Χ, σελ. 976). Μάλιστα ο Ιπποκράτης είχε παρατηρήσει ότι κατά την έναρξη του καρκίνου οι ασθενείς αισθάνονται μία πικρία στο στόμα, «καρκίνου γενομένου το στόμα πικραίνεται» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΙΙΙ, σελ. 466) και συνοδεύεται από ανορεξία.

Κατά την εξέταση του ασθενούς είχαν παρατηρήσει ότι ο καρκινωματώδης όγκος όταν ήταν ψηλαφητός ήταν σκληρός στην αφή, ανώμαλος στο σχήμα, προσφυόμενος στους περιβάλλοντας ιστούς με διεύρυνση των φλεβών και όχι θερμός και μερικές φορές με έλκη. Προκαλεί διόγκωση και σκλήρυνση των παρακειμένων λεμφαδένων και δεν συνοδεύεται από πυρετό. Άλλο σύμπτωμα χαρακτηριστικό του καρκίνου κατά τους αρχαίους ιατρούς ήταν ο πόνος, όπως ιδιαίτερα τονίζει ο Παύλος ο Αιγινήτης «καρκίνος εστίν όγκος επώδυνος» (έκδ. Briau, σελ. 210) και η αιμορραγία.

Επισημαίνουμε ότι ο Αριστ. Κούζης στη σημαντική αυτή μελέτη του για τις αντιλήψεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρών κάνει και μία ιδιαίτερη διάκριση του όρου «σκίρρος», που απαντάται στα αρχαία ιατρικά κείμενα, με τον σύγχρονο όρο «σκίρρος», τονίζοντας ότι οι παλαιοί ιατροί με τον όρο σκίρρο θεωρούσαν τις χρόνιες φλεγμονές με σκλήρυνση των ιστών, τις κιρρώσεις των σπλάχνων και τους καλοήθεις όγκους.

Η πρόγνωση του καρκίνου κατά του αρχαίους ήταν χειρίστη. «Ολέθρια τα καρκινώδεα» τονίζει ο Αρεταίος όπως επίσης και ο Αέτιος ότι ο καρκίνος είναι «δυσίατος ή ανίατος» με τελική έκβαση το θάνατο.

Όσον αφορά τη θεραπευτική αγωγή την οποία ακολουθούσαν οι αρχαίοι ΄Ελληνες ιατροί στον καρκίνο, παρατηρούμε ότι στα πρώτα στάδια αναπτύξεώς του εφάρμοζαν θεραπεία με διάφορα βοηθήματα και φάρμακα και σε περίπτωση αποτυχίας επακολουθούσαν τη χειρουργική θεραπεία. Τα βοηθήματα που εφάρμοζαν ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις περί αιτίου του καρκίνου, τον μελαγχολικό χυμό του αίματος, που δημιουργούσε τον καρκίνο και γι' αυτό ακολουθούσαν πρακτικές ώστε να μειωθεί ο πλεονάζον αυτός αιτιοπαθολογικός χυμός με την κάθαρση, τη φλεβοτομία και τα φάρμακα. Όπως σημειώνουν οι συγγραφείς τα θεραπευτικά αυτά μέσα είχαν αποτέλεσμα ιδιαίτερα κατά τα πρώτα στάδια του καρκίνου. Χαρακτηριστικά σημειώνει ο Ορειβάσιος ότι «δυνατόν μην τους αρχομένους καρκίνους κωλύειν αύξεσθαι καθαίροντας τον μελαγχολικόν χυμόν πριν εν τω πεπονθότι μορίω στηριχθήναι», (έκδ. Bassemaker-Daremberg, τόμ. V, σελ. 346).

Πολλές ήταν οι φαρμακευτικές ουσίες, σκευασίες και τα θεραπευτικά σχήματα, που χρησιμοποιούνταν για τον καρκίνο, δηλωτικό και αυτό του ανιάτου του καρκίνου. Ας μνημονευθούν μερικές από αυτές που χρησιμοποιούσαν, όπως τα βότανα ασκληπιάς, ακαλύφη ή κνίδη, αριστολοχία, δρακοντία, ερύσιμον, ερέβινθος, ελλέβορος, ερίκης καρπός, ελατήριον ή σίκυς άγριος στρύχνου χυλός και επίθυμον. Επίσης ως αντικαρκινικά φάρμακα χρησιμοποιούνταν οι ποτάμιοι καρκίνοι, η καδμεία, ο λιθάργυρος, ο μόλυβδος και η χαλκίτις.

Στις περιπτώσεις που αποτύγχανε η θεραπεία με τις φαρμακευτικές ουσίες και τα βοηθήματα τότε οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί κατέφευγαν στη χειρουργική θεραπεία του καρκίνου. Βέβαια για τους «κρυπτούς», δηλ. τους εν τω βάθει καρκίνους ακολουθούσαν την προτροπή του Ιπποκράτους ο οποίος στους «Αφορισμούς», Τμήμα ΄Εκτο, 38, τονίζει ότι είναι καλλίτερο να μην θεραπεύονται διότι με την αρχή της θεραπείας οι άρρωστοι πεθαίνουν γρήγορα. Ο Γαληνός συνιστούσε την χειρουργική θεραπεία μόνον για τους επιπολής καρκίνους και μάλιστα κατορθώνοντας να τους εκτέμνει με τις ρίζες τους μέχρι τους υγιείες ιστούς, «πάσης μεν χειρουργίας εκκοπτούσης όγκον παρά φύσιν ο σκοπός εστιν εν κύκλω πάντα όγκον περικόψαι, καθ ά τω κατά φύσιν έχοντι πλησιάζει» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧVΙΙΙ, Α, σελ. 60 και ΧΙ, σελ. 141).

Πριν από την χειρουργική θεραπεία χορηγούνταν τα κατάλληλα φάρμακα για την κάθαρση του μελαγχολικού χυμού και στη συνέχεια αφαιρούνταν ο όγκος «ξυραφίοις πεπυρωμένοις ομού τέμνουσι και διακαίουσιν», ένα είδος δηλ. θερμοκαυτήρος, ώστε να αποφεύγεται η αιμορραγία από τα αγγεία. Ακολουθούσε μετά μία υγιεινή τονωτική διατροφή, γυμναστική και αναληπτική αγωγή για την ευχυμία του σώματος.

Συμπερασματικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι αρχαίοι Ελληνες Ιατροί όχι μόνο έδωσαν το όνομα «καρκίνος» στη νοσολογική αυτή οντότητα της νεοπλασματικής κακαοηθείας, αλλά επί πλέον διέκριναν την αιτιολογία και καθόρισαν την συμπτωματολογία, τον εντοπισμό, τη μορφολογία, τις εκδηλώσεις, την πρόγνωση και τη θεραπευτική αγωγή, φαρμακευτική και χειρουργική του καρκίνου.

.karaberopoulos.gr

"ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ"/visaltis.blogspot

...το 1984 σε ένα ταξί... Κυκλοφορεί στην Ελλάδα στις 25 Οκτωβρίου 2012...

Χαρούκι Μουρακάμι: Φονικό ραντεβού με το μεγάλο μυθιστόρημα | tovima.gr

Κυκλοφορεί στην Ελλάδα στις 25 Οκτωβρίου 2012...

Η σκηνή διαδραματίζεται το 1984 σε ένα ταξί ακινητοποιημένο, λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης, σε κάποιον υπέργειο αυτοκινητόδρομο του Τόκιο. Η πελάτισσα βιάζεται να προλάβει ένα σημαντικό ραντεβού, όμως ο οδηγός τής εξηγεί ότι δεν θα φθάσει στην ώρα της. Το ραδιόφωνο του ταξί παίζει ένα σπάνιο κομμάτι κλασικής μουσικής, τη «Συμφωνιέτα» του Γιάνατσεκ.

Η πελάτισσα, ονόματι Αογιάμε, δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει το ραντεβού. Πρόκειται όμως για «φονικό» ραντεβού, αφού η όμορφη γυναίκα είναι κατά συρροή δολοφόνος και σε ένα ξενοδοχείο πρόκειται να συναντήσει κάποιο από τα θύματά της. Η Αογιάμε βρίσκεται στην υπηρεσία μιας γυναίκας, της Κυρίας, κατ' εντολήν της οποίας δολοφονεί άτομα που κακοποιούν τις γυναίκες τους ή μικρά κορίτσια. Τα θύματα, όλα τους υπεράνω πάσης υποψίας, λόγω κοινωνικής θέσης μένουν ατιμώρητα, αφού δεν υπάρχει περίπτωση να τιμωρηθούν από το επίσημο κράτος. Γι' αυτό και το «έργο» τούτο το αναλαμβάνει η οργάνωση της Κυρίας.

Ο ταξιτζής εξηγεί στην πελάτισσά του ότι ο μόνος τρόπος να μη χάσει το ραντεβού της είναι να περάσει ανάμεσα στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, από την πλησιέστερη σκάλα κινδύνου να κατεβεί στον αυτοκινητόδρομο που περνάει από κάτω και από εκεί να πάρει το τρένο για τον προορισμό της. Και αυτό κάνει η Αογιάμε, ενώ μέσα της ηχεί η παρατήρηση του ταξιτζή: «Τα φαινόμενα απατούν. Η πραγματικότητα είναι μόνο μία».

Η φράση αυτή, στο ογκωδέστατο μυθιστόρημα 1Q84 του Χαρούκι Μουρακάμι, ο οποίος - για πολλοστή φορά - ήταν και εφέτος φαβορί για το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας, αποκτά υποστασιακό περιεχόμενο καθώς ο αναγνώστης, από την αρχή ακόμη, εισέρχεται σε μια αφήγηση που κυριολεκτικά τον αφήνει έκθαμβο. Και είναι απολύτως μελετημένη. Μολονότι όταν εκδοθεί και ο τρίτος τόμος (οι δύο πρώτοι θα κυκλοφορήσουν την επόμενη εβδομάδα) θα ξεπερνά στα ελληνικά τις 1.200 σελίδες, δεν μοιάζει να περισσεύει απολύτως τίποτε στο μυθιστόρημα αυτό. Ο,τι χρησιμοποιεί ο Μουρακάμι δεν εξυπηρετεί απλώς την αφήγηση αλλά αποκτά συμβολική σημασία. Στο ταξί, για παράδειγμα, ακούγεται κλασική μουσική επειδή η αφήγηση έχει τα χαρακτηριστικά της μουσικής αντίστιξης. Αλλά στο 1Q84 υπάρχουν αναφορές, εκτός από την κλασική μουσική, και σε άλλα είδη, όπως η ροκ και η τζαζ.

Η Αογιάμε καταφέρνει να φθάσει εγκαίρως στο ραντεβού της και να εκτελέσει το υποψήφιο θύμα της βυθίζοντας σε κάποιο σημείο του αυχένα του μια βελόνα η οποία εισέρχεται στον εγκέφαλο, έτσι ώστε ο θάνατος να θεωρηθεί αποτέλεσμα καρδιακής ανακοπής.

Επειτα από κάθε δολοφονία η Αογιάμε επιδίδεται σε έντονη σεξουαλική ζωή επιλέγοντας συντρόφους τυχαία, συνήθως στα μπαρ μεγάλων ξενοδοχείων. Ενα βράδυ συναντά την Αγιούμε, μια αστυνομικό η οποία επιλέγει επίσης ερωτικούς συντρόφους της μιας βραδιάς. Οι δύο γυναίκες θα συνδεθούν με μια ιδιότυπη φιλία, αλλά η Αγιούμε θα έχει τραγικό τέλος.

Αρχηγός και Μεγάλος Αδελφός

Ο ιδιοφυής Μουρακάμι αναπτύσσει το μυθιστόρημά του σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο έχουμε την ιστορία της Αογιάμε η οποία κατ' επάγγελμα είναι γυμνάστρια. Στο δεύτερο έχουμε την ιστορία του Τένγκο, καθηγητή Μαθηματικών και επίδοξου συγγραφέα. Τα κεφάλαια εναλλάσσονται, από τον Τένγκο στην Αογιάμε και αντίστροφα. Κάποια στιγμή οι παράλληλες ιστορίες θα συγκλίνουν γιατί και τους δύο πρωταγωνιστές τούς συνδέει ένας παλαιότερος βαθύς δεσμός τον οποίο δεν είναι σωστό να αποκαλύψουμε.

Ο τίτλος 1Q84 παραπέμπει στο 1984 του Οργουελ, γιατί το λατινικό γράμμα Q προφέρεται «κιού» στα αγγλικά, αλλά «κιού» στα γιαπωνέζικα σημαίνει εννιά. Το παιχνίδι δεν είναι απλώς γλωσσικό. Ο Μεγάλος Αδελφός στο μυθιστόρημα του Οργουελ παίρνει εδώ τη μορφή του Αρχηγού, ηγέτη μιας θρησκευτικής οργάνωσης που αιχμαλωτίζει τον νου και τη συνείδηση των μελών της, που ζουν σε μια κλειστή κοινότητα, για την οποία πολύ λίγα είναι γνωστά στον υπόλοιπο κόσμο.

Ο Τένγκο συνδέεται με τον Κομάτσου, έναν πασίγνωστο και κυνικό επιμελητή εκδόσεων. Του ζητεί να γράψει ξανά το βιβλίο μιας νεαρής 17 ετών με τίτλο «Η Χρυσαλλίδα του αέρα», το οποίο είναι εξαιρετικά πρωτότυπο αλλά άτεχνο, και η απάτη να μείνει μυστική ανάμεσα στους δυο τους και τη συγγραφέα. Φυσικά, τα κέρδη από τις αναμενόμενες πωλήσεις θα μοιραστούν στα τρία. Η νεαρή λέγεται Φουκαέρι και πάσχει από δυσλεξία. Εχει περάσει όμως για ένα διάστημα από τη θρησκευτική κοινότητα του Αρχηγού.

Ο Κομάτσου πείθει τον Τένγκο, ο τελευταίος γράφει ξανά το βιβλίο της Φουκαέρι, το οποίο κερδίζει ένα σημαντικό βραβείο και οι πωλήσεις του ξεπερνούν σε χρόνο μηδέν ακόμη και τις τολμηρότερες προβλέψεις. Το μυστικό όμως παύει να είναι μυστικό ύστερα από ένα διάστημα. Και από εδώ και πέρα οι εξελίξεις μοιάζει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο των πρωταγωνιστών τους. Η Φουκαέρι δεν ενδιαφέρεται για την τύχη του βιβλίου της. Μολονότι το περιεχόμενο της «Χρυσαλλίδας του αέρα» αναφέρεται στις εμπειρίες της από τη θρησκευτική κοινότητα, δεν το έχει γράψει η ίδια αλλά η κόρη ενός επιστήμονα ο οποίος φροντίζει - και προστατεύει - τη Φουκαέρι.

Ο Τένγκο εισέρχεται σε μια περίοδο οδυνηρής αυτογνωσίας. Η σχέση του με τη Φουκαέρι του αποκαλύπτει τον βαθύτερο εαυτό του, ενώ γίνεται στόχος της οργάνωσης του Αρχηγού. Ο Αρχηγός είναι μια αινιγματική φιγούρα. Θα τον δολοφονήσει η Αογιάμε η οποία θα πρέπει να κρυφτεί για ένα διάστημα, ώσπου να καταφέρει η οργάνωση της Κυρίας να την πάρει με ασφάλεια από το κρησφύγετό της και κατόπιν να την υποβάλει σε πλαστική χειρουργική επέμβαση και να αλλάξει το πρόσωπό της - άρα ταυτότητα και ζωή.

Το κεφάλαιο όπου η Αογιάμε συναντά τον Αρχηγό και τα όσα διαμείβονται μεταξύ τους περιέχει μερικές από τις συγκλονιστικότερες σελίδες του μυθιστορήματος. Κοντά στο κρησφύγετο της Αογιάμε βρίσκεται και το σπίτι όπου έχει καταφύγει ο Τένγκο. Κανένας από τους δύο όμως δεν το γνωρίζει. Το διαισθάνεται εν τούτοις η Φουκαέρι. Ξέρουμε γιατί θέλουν και οι δύο να συναντηθούν - κάτι που θα συμβεί στον τρίτο τόμο.

Ο κόσμος και το είδωλό του

Το 1Q84 είναι ένα μυθιστόρημα με πλήθος διαστρωματώσεων. Πρόκειται ταυτοχρόνως για ρομάντζο και για ψυχολογικό θρίλερ. Επιπλέον, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τεράστιο πολιτισμικό και κοινωνικό σχόλιο που περιέχει και μια οξύτατη κριτική της ιαπωνικής κοινωνίας. Οσον αφορά την τοπογραφία, τις συνήθειες και τη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών του, ενώ είναι έργο απολύτως ρεαλιστικό, ο συγγραφέας το έχει πλουτίσει με πλήθος φανταστικά στοιχεία και υπερβατικές αναφορές.

Χαρακτηριστικό του ταλέντου του είναι το ότι ο Μουρακάμι περιγράφει με απίστευτες λεπτομέρειες τόπους, πρόσωπα και πράγματα χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη. Οταν λ.χ. περιγράφει τη διαδικασία του μαγειρέματος, μια συνταγή, τα διάφορα κουζινικά και άλλα συναφή αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι ο ίδιος στην κουζίνα. Ομως ο κόσμος που περιγράφεται δεν είναι ο πραγματικός, αλλά το είδωλό του. Και το είδωλο αυτό παρουσιάζεται διπολικό (σαν τα δύο φεγγάρια που βλέπει στον ουρανό η Αογιάμε). Την ίδια στιγμή μοιάζει να κατευθύνεται στο σημείο μηδέν, όπου οι ήρωες θα συναντήσουν το τέλος του, δηλαδή όχι την εξαφάνιση αλλά τον σκοπό της ύπαρξής του.

Τα πολιτισμικά σχόλια του Μουρακάμι, που τα συναντά κανείς και σε προηγούμενα έργα του, οδήγησαν διάφορους ευφάνταστους κριτικούς στη Δύση να τον χαρακτηρίσουν μεταμοντέρνο. Ομως τα σχόλια αυτά συνιστούν οργανικά τμήματα της αφήγησης και φωτίζουν τον ψυχισμό των ηρώων του - δεν είναι επομένως ούτε ευτράπελες αναφορές (μολονότι το υποδόριο χιούμορ του Μουρακάμι δεν δυσκολεύεται ο αναγνώστης να το αντιληφθεί) ούτε και έχουν γραφτεί με την τεχνική του παστίς.

Τα ερωτήματα, για παράδειγμα, που προκύπτουν όσον αφορά το ποια είναι τα λεγόμενα Ανθρωπάκια (μικροσκοπικά πλάσματα που βγαίνουν από το στόμα της κατσίκας) ή γιατί η Αογιάμε βλέπει δύο φεγγάρια στον ουρανό, ή ακόμη γιατί, ενώ σκοτώνει, δεν την αντιμετωπίζει ο αναγνώστης ως κατά συρροή δολοφόνο, απαντώνται στον τελευταίο τόμο αυτού του εξαίρετου μυθιστορήματος, η υπόθεση του οποίου εκτυλίσσεται μέσα σε έναν χρόνο, από τον Απρίλιο ως τον Δεκέμβριο του 1984.

Ο πρώτος τόμος καλύπτει την περίοδο από τον Απρίλιο ως τον Ιούνιο, ο δεύτερος από τον Ιούλιο ως τον Σεπτέμβριο και ο τρίτος από τον Οκτώβριο ως τον Δεκέμβριο. Στον τελευταίο τόμο - που θα εκδοθεί σύντομα, υποθέτουμε - θα απαντηθούν και όσα ερωτήματα μένουν μετέωρα στους δύο προηγούμενους. Ως τότε υπομονή.

Επί του προκειμένου, οι εκδόσεις Ψυχογιός - σε αντίθεση με την αγγλόφωνη έκδοση, που περιέχει σε έναν τόμο όλο το έργο - τήρησαν την εκδοτική διαδικασία που τηρήθηκε και στο πρωτότυπο. Εκδίδουν το έργο σε τρεις χωριστούς τόμους. Η ωραία μετάφραση της Μαρίας Αργυράκη έχει γίνει απευθείας από το ιαπωνικό πρωτότυπο.

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=480017

— με Ελένη Μπετεινάκη

...ο νους συνείδηση επηρεάζει την ύλη...

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

Αποτέλεσμα εικόνας για ο νους συνείδηση επηρεάζει την ύλη

Γιατί να είναι τόσο πολύπλοκη η αλήθεια, ή μήπως δεν υπάρχει αλήθεια, μήπως η μόνη αλήθεια είναι ότι όλα είναι ψέματα; Λέγεται ότι κάποτε οι ιερείς είχαν πιάσει την αλήθεια και την είχαν κλείσει σ' ένα ιερό. Μαζεύτηκαν λοιπόν οι άνθρωποι γύρω από το ναό και απαιτούσαν να τους τη δείξουν οι ιερείς. Παντού φωνές, οχλαγωγία και απειλές... Οι ιερείς δέχθηκαν τελικά να την αποκαλύψουν σε ένα αντιπρόσωπο του λαού και αυτός μετά να τους την περιγράψει. Εκλέχθηκε λοιπόν ο αντιπρόσωπος και οδηγήθηκε στο άδυτο του ναού, όπου ένα μακρύ πέπλο κάλυπτε την άρρητη μορφή. Οι ιερείς τραβούν το πέπλο και δεν εμφανίζεται τίποτα πίσω από αυτό. Ο άνθρωπος απορεί, ρωτάει: "μα πού είναι η αλήθεια;" και οι ιερείς του απαντούν: "αυτή είναι!", δείχνοντάς του το κενό. "Και τι να πω στο λαό", ξαναρωτάει ο άνθρωπος. "Πες στου ψέματα!", απαντούν οι ιερείς. Η πραγματικότητα με την έννοια της ουσιαστικότητας δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί τα πάντα μεταβάλλονται από σε στιγμή σε στιγμή. Είδαμε άλλωστε ότι στις σύγχρονες θεωρίες της επιστήμης ο παρατηρητής επεμβαίνει στο πείραμα, είναι συμμέτοχος σε αυτό και επηρεάζει επομένως το αποτέλεσμά του. Με άλλα λόγια ο νους συνείδηση επηρεάζει την ύλη. Αν δεν υπάρχει λοιπόν απόλυτη πραγματικότητα, ανεξάρτητη από τον παρατηρητή-συνείδηση που την παρατηρεί, τότε δεν μας μένει παρά να δεχθούμε τη μόνη δυνατή πραγματικότητα: τον παρατηρητή-συνείδηση και την ψευδαισθητικότητα όλων των άλλων πραγμάτων, τα οποία αποκτούν μια σχετική μόνο "πραγματικότητα" καθώς προβάλλουν μέσα από το σκοτάδι και τη κενότητα, τη στιγμή ακριβώς που ο παρατηρητής-συνείδηση στρέφει το φως του προβολέα του πάνω τους. Αν αποδεχθούμε το απλό αυτό γεγονός ότι τίποτα δεν είναι πραγματικό, αλλά μπορεί να αποκτήσει μια σχετική πραγματικότητα, όταν το προβάλει ο νους μας μέσα από την άπειρη κενότητά του, τότε τα πράγματα είναι πολύ απλά και ξεκαθαρισμένα. Η σκέψη, η προβολή είναι μια έμφυτη ιδιότητα του νου μας, όπως είναι και η κενότητά του, το άπειρο δυναμικό του, που δεν μπορεί να ξεχωριστεί απ' αυτή. Υπάρχει όμως και μια τρίτη έμφυτη ιδιότητα του νου: η ευδαιμονία, η πραγματική απόλαυση, η ύστατη χαρά. Πού είναι λοιπόν το πρόβλημα; Οι αντανακλάσεις, οι σκέψεις, πάντοτε θα υπάρχουν, γιατί είναι η έμφυτη ιδιότητα του καθρέπτη νου μας ν' αντανακλά. Ο καθρέπτης όμως, η καθαρή συνείδηση, δεν ταυτίζεται με τις αντανακλάσεις, δεν προσκολλιέται σε κάποια ιδιαίτερη απ' αυτές, που έτυχε εκείνη τη στιγμή να περάσει από μπροστά του. Την αντανακλά και αυτή όπως και κάθε άλλη, χωρίς να ταυτίζεται μαζί της και βιώνοντας εντούτοις την ύστατη ευδαιμονία. Η συνεχής παρουσία, το διαρκώς αναμμένο φως της συνείδησής μας είναι που εμποδίζει την ταύτιση του φασματικού εαυτού μας με τις υπόλοιπες αντανακλάσεις του καθρέπτη, κι επομένως με τον κόσμο της δουλείας και του πόνου. Η συνείδηση παραμένει το μοναδικό και το ύστατο μέσο απελευθέρωσής μας από την ταύτισή μας με τις προβολές του νου μας.

Συνειδητό ονείρεμα – Δημήτρης Ευαγγελόπουλος

Τα παραδοσιακά του χειμώνα

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΣΙΓΗ της Ευδοξίας Γραμμένου *

πηγή http://www.onestory.gr/post/34020709025

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΣΙΓΗ

της Ευδοξίας Γραμμένου *

Ο πόνος σου είναι έρωτας, η μοναξιά φοβάται τη μορφή σου. Ο άνεμος με κάνει ένα με ‘σένα. Ακούω τη φωνή σου κι η θάλασσα συμφωνεί μαζί μου. Τα δάκρυά μου γίνονται στίχοι και πέφτουν πάνω στο κερί της ευτυχίας. Το ουράνιο τόξο κρύβεται ακόμα πίσω σου. Βγαίνει αργά πίσω απ’ την κουρασμένη μα ακόρεστη πλάτη σου, περνάει στα χέρια σου για να φτάσει στην ψυχή μου. Άφησέ το! Ο ήλιος γεννιέται στο πρόσωπό σου και η ομορφιά σου διώχνει τα σύννεφα… Μείνε!

Η ομορφιά της ψυχής σου με κάνει να πιστεύω σε σένα.

Σαν αρχαίος θεός γεννιέσαι απ’ την καταστροφή, ο ήχος του Αχέρωντα φωνάζει το όνομά σου… Η ανάσα μου χαϊδεύει τα μαλλιά σου πριν την καταστροφή και χάνεται στον άνεμο που ουρλιάζει από πόνο. Αχ, η ψυχή μου είναι πολύ δυνατή για να σε εγκαταλήψει. Θα ξανα γεννηθούμε στη χώρα του Μαρσύα και ο πόλεμος θα είναι δικός μας. Η πίστη νικά την καταστροφή κι εσύ κρατάς τη νίκη στα χέρια… Φτιάχτηκα απ’ το πλευρό σου και με έκανες κομμάτι σου. Εσύ με διάλεξες. Το χαμόγελό σου θα κάνει τη Γη να κινείται και την Άνοιξη να έρθει. Ξανά… Ξανά!

Απ’ τη μέρα γεννιέται η ίδια μέρα και η μοναξιά πλυμμηρίζει την ψυχή. Ο κόσμος γεμίζει απ’ τη σκέψη σου και η ζωή αποκτά νόημα απ’ την αγάπη μου. Είσαι καλός… Δεν είσαι, λες. Κι όμως… Μην υποστηρίζεις το αντίθετο. Εμείς τι ήμασταν; Δεν τα καταφέρνεις…

Η μουσική και τα κεριά η συντροφιά μου. Δεν είναι ωμό το σκοτάδι, είναι ζεστό από τη φλόγα των κεριών. Των κεριών της ελπίδας που καίει μέσα μου και φωτίζει το σκοτάδι που έφερες στην ψυχή μου. Σου δείχνει το δρόμο. Κοίτα… Κοίτα! Τα κεριά μου ζεσταίνουν το κορμί, αλλά μόνο εσύ θα ζεστάνεις την ψυχή μου. Η ανθρώπινη μουσική μου κρατάει συντροφιά γιατί η θεϊκή βγαίνει μόνο απ’ το ανώριμο στόμα και την παιδική ψυχή σου.

Το άγγιγμά σου έχει μείνει χαραγμένο στη λευκή και ματωμένη σάρκα μου. Εδώ θα είναι. Θα το φροντίσω… Να μη γιατρευτεί ποτέ. Τα μάτια μου αναζητούν τη μορφή σου και τα χέρια μου την υφή του προσώπου σου. Μα τι λέω… Μου τα πήρες όλα. Χωρίς καρδιά δε λειτουργούν, χωρίς αίμα δε λαχταρούν.

Η θλίψη κάνει αδύναμο το κορμί και το δάκρυ φαίνεται βαρύ. Η φωτιά στο τζάκι σβήνει… Να μαζέψω τη στάχτη, να την βάλω στο γκρι κουβά με το γκρι φτυάρι. Να τη βάλω παντού πάνω στο σώμα μου να γίνω ίδια με τη ζωή μου. Να την πετάξω στον τοίχο, να γίνει μαύρος να μη φαίνεται ο πόνος. Να την αφήσω να με κατασπαράξει. Να την κάνω συναίσθημα και να την καταπιώ. Να την πετάξω απ’ το παράθυρο να έρθει να σε βρει. Έλα… Έλα εσύ!

Του φεγγαριού έχεις κλέψει τη γαλήνη και ψάχνει θυμωμένο να σε βρει. Θα σε προστατέψω. Τη στάχτη μου πετώ, να πάρει αυτό το μαύρο σάπιο χρώμα, τα αστέρια του ποτέ μην ξαναδεί. Για να καταλάβει… Κράτα τη γαλήνη του και μη φοβάσαι. Την ομορφιά του στη χαρίζει. Κράτησέ την… Κράτα την!

Η θλίψη δεν αφήνει τη φωνή να βγει. Μένει στο κορμί και σφίγγει την καρδιά μου. Πάρε αυτό το κομμάτι χαρτί και ρίξ’ το στον αέρα. Γιατί ο αέρας είναι ελαφρής και τα λόγια μου βαριά. Δεν θα αντέξεις να το δεις, μήτε να τα’ ακούσεις. Δεν έχεις καρδιά γι αυτό. Μα τι λέω… Έχεις τη δικιά μου.

Αν δεν υπήρχες, δε θα είχα γεννηθεί. Αν υπάρχεις γιατί πέθανα; Μην κόψεις την κλωστή. Θα σπάσει η καρδιά που σου ανήκει. Θα σπάσει ένα κομμάτι σου κι εγώ δε θέλω να πάθεις κακό!! Ούτε τα δάκρυα δεν αντέχουν τον πόνο. Σταματούν να κυλάνε, σταματούν να μιλάνε. Περιμένουν τον γυρισμό για να τρέξουν στο δικό σου μέτωπο γεμάτα χαρά. Και δε θα τα ξανα δούμε… Μην τα κοιτάς!

Το τσίμπημα… Αχ, το τσίμπημα της απόγνωσης πληγώνει το μυαλό, το κορμί, την ψυχή. Καρδιά δεν έχω. Κι ούτε θέλω. Θέλω; Που να ξέρω πια…

Οι σκέψεις τρώνε κάθε μέρα το μυαλό μου και πετάνε τα κόκκαλά του στο παρτέρι της ζωής μου. Μαραίνεται… Τι με νοιάζει… Καλύτερα. Να μείνουν τα αγκάθια, να πεταχτούν σε σένα. Μα τι λέω… Όχι. Όχι! Δεν το θέλω… Οι τύψεις σου;

Στο χιόνι το πηχτό αίμα. Είναι ακόμα ζωντανό. Νιώθω το κρύο. Ο άνεμος τρυπάει το κορμί μου κι εσύ είσαι μέσα. Προσπαθείς να κλέψεις λίγη ζεστασιά. Να κρυφτείς σαν το φυγά. Αλλά παγωνιά. Η βροχή τρυπάει βασανιστικά και λυτρωτικά το κορμί μου. Θα σε βρει… Τα δάκρυά μου ενισχύουν τη βροχή κι η σιωπή σου τη θυμώνει. Δε σε νοιάζει…

Ξέρεις κάτι; Να ξέρεις κάτι… Πιστεύω σε σένα.

Κι ούτε με νοιάζει…

Η Ευδοξία Γραμμένου γεννήθηκε στο Αγρίνιο το χειμώνα του 1991. Είναι φοιτήτρια στο τμήμα Βιβλιοθηκονομίας του Τ.Ε.Ι. Αθήνας, της αρέσει η μουσική, η λογοτεχνία, η ζωγραφική, τα ταξίδια και ό,τι την κάνει να νιώθει ελεύθερη. Βλέπει αισιόδοξα τη ζωή και το μέλλον της και δε φοβάται να αντιμετωπίζει ότι προκύπτει σε αυτό. Τα τελευταία 7 χρόνια εκφράζεται μέσα από τη μουσική, τα διηγήματα και άλλα κείμενα.

[ facebook ] [ e-mail ]

Τα παιχνιδιάρικα αστεία δυναμώνουν τον έρωτα

Απλές λύσεις

Τα παιχνιδιάρικα αστεία δυναμώνουν τον έρωτα

«Είναι σοφό αυτό που έχει ειπωθεί, ότι δηλαδή δεν μπορούμε να αγαπήσουμε κάποιον που δεν τον έχουμε περιγελάσει» – Agnes Reppler.

Τα μικρά, αστεία πειράγματα που ανταλλάσσουμε με τους συντρόφους και τον περίγυρό μας, φαίνεται ότι είναι το κλειδί της οικειότητας και της αγάπης – εξηγούν οι ειδικοί. Το να μοιράζεσαι το γέλιο σου σαρκάζοντας (χωρίς κακή πρόθεση) τον εαυτό σου και τους άλλους είναι ένα ευχάριστο εργαλείο, που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά προκαλώντας ζωντάνια και καταργώντας τις αναστολές. Επίσης βελτιώνει την ποιότητα του έρωτα και ενισχύει τις φιλικές, οικογενειακές και συναδελφικές σχέσεις. Εμείς βέβαια στην Ελλάδα δεν δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα σε αυτό το… σπορ, αφού έχουμε αποδείξει ήδη από την εποχή του Αριστοφάνη ότι το πείραγμα… τρέχει στο αίμα μας.

Ξεχνάμε να γελάμε

Η αλήθεια είναι ότι με την πάροδο του χρόνου ξεχνάμε να γελάμε μέσα στις πιο στενές μας σχέσεις και παίρνουμε τα πάντα στα σοβαρά. Κάποιοι ίσως θεωρούν ότι χάνουν τον έλεγχο των συναισθημάτων τους μέσα από το γέλιο ή ότι υποβαθμίζουν τη σοβαρότητα μιας κατάστασης. Αυτό που δεν συνειδητοποιούν όμως είναι πως, όταν χάνουμε τον έλεγχο των συναισθημάτων μας, κερδίζουμε πραγματικά τον έλεγχο της ζωής μας. Ταυτόχρονα το πείραγμα είναι ένας ευέλικτος, δημιουργικός και έξυπνος τρόπος για να δείξουμε ότι ασχολούμαστε με τον/την σύντροφό μας. Ακόμα, ο αυτοσαρκασμός και τα παιχνιδιάρικα αστεία που κάνουμε στους άλλους μας βοηθούν να βλέπουμε καλύτερα την πραγματικότητα ελαφρύνοντας το – πολλές φορές – τεχνητό και ψεύτικο βάρος των γεγονότων γύρω μας. Τα γεγονότα που έγιναν δεν μπορούν να αλλάξουν. Αυτό όμως που μπορεί σίγουρα να αλλάξει είναι ο τρόπος που τα βλέπουμε.

Αλληλοπειράγματα, μια τέλεια συνταγή

Πολλά ζευγάρια με μακροχρόνιες σχέσεις σε κάθε ευκαιρία αναφέρουν ότι το χιούμορ αποτελούσε εξαρχής την πικάντικη νότα στη σχέση τους. Άλλωστε το γέλιο είναι γνωστό ότι αποτελεί ένα ισχυρό τονωτικό και εκτονωτικό μέσο: Έχει την ιδιότητα να ανοίγει την πόρτα για να φύγει ένας κρατημένος θυμός, μια διαφωνία ή μια δυσαρέσκεια. Η τάση να γελάμε είναι ένα μέσον επιβίωσης, γιατί μας γεμίζει με ενέργεια. Και όταν το γέλιο είναι κοινό, είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να διατηρηθεί μια σχέση φρέσκια και συναρπαστική.

Golden Magazine

Φθινοπωρινή νοσταλγία

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Φθινοπωρινή νοσταλγία

Πέρασαν τα χρόνια.
Η φτώχεια μας,μας έβγαλε στη μεγαλύτερη έρημο

Όπου κοίταξαν τα μάτια σου
αποκρυσταλλώθηκε η Άνοιξη,και η μοναξιά μου..
Ένα πλήθος περιστεριών

στο χαμόγελό σου.
Μπορώ να σε πάρω μαζί μου;
μου ψιθύρισες κάποτε.
Τα μάτια σου είναι ημερολόγια φθινοπώρων.
Με όλη την ένδειά μου

σε προσκύνησα,
και γέμισαν έκτοτε,ηρωισμούς οι χαραυγές μου!

Σήμερα...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΧΡΥΣΑΦΙΟΣ

πηγή http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/10/25.htm

Οἱ Ἅγιοι Μαρκιανός καὶ Μαρτύριος οἱ νοτάριοι

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἦταν νοτάριοι καὶ γραμματικοὶ τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παύλου τοῦ ὁμολογητῆ, στὰ χρόνια τοῦ ἀρειανοῦ βασιλέως Κωνσταντίου (337-349). Ἄριστα σπουδαγμένοι καὶ οἱ δυό, ὑπῆρξαν συνήγοροι θαῤῥαλέοι της ὀρθόδοξης ἀλήθειας. Ὅταν ὁ Πατριάρχης Παῦλος δὲν δέχθηκε νὰ συμφωνήσει μὲ τοὺς Ἀρειανούς, ἐξορίστηκε ἀπὸ τὸ βασιλιὰ στὴν Ἀρμενία καὶ πνίγηκε ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Ἀρειανούς. Τότε οἱ δυὸ Ἅγιοι ἔμειναν πιστοὶ στὸν ποιμένα τους καὶ σταθεροὶ στὸ ὀρθόδοξο δόγμα, διότι πάντα στὸ μυαλὸ τοὺς κυριαρχοῦσε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μου ἔστε». Ἄν, δηλαδή, ἐσεῖς, μείνετε στερεοὶ στὴ διδασκαλία μου, λέει ὁ Κύριος, τότε πράγματι εἶσθε καὶ ἀληθινοὶ μαθητές μου. Ὁ Μαρκιανὸς καὶ ὁ Μαρτύριος τὸ ἀπέδειξαν περίτρανα αὐτό, ὅταν συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα. Ὁμολόγησαν μὲ θάῤῥος μπροστά του τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ ἤλεγξαν αὐτὸν γιὰ τὶς παρανομίες του. Τότε, διατάχθηκε καὶ τοὺς σκότωσαν μὲ μαχαῖρι.

Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος

Ὁ Μάρτυρας αὐτὸς παρουσιάστηκε μὲ τὴν θέλησή του στοὺς τυράννους καὶ ὁμολόγησε μὲ θάῤῥος τὸν Χριστό. Τότε αὐτοί, ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος παρέμεινε σταθερὸς στὴν ὁμολογία του, τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ τὸν ἔριξαν στὴ θάλασσα. Τότε κάποια εὐσεβὴς γυναῖκα, παρέλαβε τὸ τίμιο λείψανό του, ἀφοῦ τὸ ἔβγαλε ἡ θάλασσα, καὶ τὸ ἔθαψε μὲ τιμές. Ἐκεῖ ἐπίσης ἔκτισε ἐκκλησία στὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου, ποὺ τὸ ἱερὸ λείψανό του, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔκανε πολλὰ θαύματα.

Ὁ Ἅγιος Οὐαλερῖνος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Οὐαλέριος (ἢ Οὐαλερῖνος) καὶ Χρυσάφιος (ἢ Χρύσαφος)

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Σαβίνος

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

Ἡ Ἁγία Ταβιθᾶ

«Αὐτὴ ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν, ὧν ἐποίει». Ἔτσι πλέκει τὸ ἐγκώμιο τῆς ἁγίας Ταβιθᾶ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Ἡ λέξη Ταβιθᾶ εἶναι συριακὴ καὶ ἑρμηνεύεται Δορκάς. Τὸ ὄνομα αὐτὸ ἔφερε ἡ εὐσεβέστατη αὐτὴ καὶ φιλάνθρωπη χριστιανή, ποὺ κατοικοῦσε στὴν Ἰόππη. Ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (θ´ 36-40) πληροφορούμαστε ὅτι ἡ Δορκὰς ἦταν ἐξειδικευμένη ὑφάντρια ποὺ κατασκεύαζε χιτῶνες καὶ ἱμάτια, τὰ ὁποῖα πωλοῦσε καὶ ἀπὸ τὰ ἔσοδα συντηροῦσε φτωχούς, χῆρες καὶ ὀρφανά. Ὅταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος, στὰ πλαίσια τῆς διάδοσης τοῦ Εὐαγγελίου, ἔφτασε στὴ Λύδδα τῆς Παλαιστίνης, συνέβη ν᾿ ἀσθενήσει ἡ Δορκὰς καὶ νὰ πεθάνει. Καὶ ἐνῷ εἶχαν ἑτοιμαστεῖ ὅλα γιὰ τὴν κηδεία της, ἔγινε γνωστὸ ὅτι ὁ Πέτρος ἦταν στὴ Λύδδα. Τότε δυὸ ἀπεσταλμένοι, παρακάλεσαν τὸν Πέτρο νὰ ἔλθει στὴν Ἰόππη. Ὅταν ἔφτασε, τὸν ἀνέβασαν στὸ ὑπερῷο, ὅπου ἦταν νεκρὴ ἡ Δορκάς. Συγκινημένος ὁ Πέτρος, χωρὶς νὰ πεῖ τίποτα, ἔβγαλε ὅλους ἔξω, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε θερμά. Ἔπειτα εἶπε: «Ταβιθᾶ ἀνάστηθι». Καὶ πράγματι ἡ νεκρὴ ἀναστήθηκε! Αὐτὸ χαροποίησε ἀφάνταστα τοὺς παρευρισκόμενους, καὶ τὸ γεγονὸς διαδόθηκε σ᾿ ὅλη τὴν Ἰόππη μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πιστέψουν πολλοὶ στὸν Χριστό. Ἀπὸ τότε ἡ Ταβιθᾶ ἔζησε ἀρκετὰ χρόνια, γεμάτα ἀγαθὰ ἔργα καὶ ἐλεημοσύνες. Ὁ θάνατος τὴν βρῆκε σὲ βαθιὰ γεράματα. Καὶ ἔτσι ἡ φιλάγαθη αὐτὴ γυναῖκα, ἔφυγε εἰρηνικὰ καὶ μὲ ἀγαλλίαση διότι τὴν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ περάσει τὴ ζωή της ὠφέλιμα γεμάτη πνευματικοὺς καρπούς.

Ὁ Ἅγιος Οὐάρος «ὁ ἐν Αἰγύπτῳ»

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Μᾶλλον εἶναι ὁ ἴδιος μὲ αὐτὸν τῆς 19ης Ὀκτωβρίου.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἐπίσκοπος Ἀμάστριδος

Γεννήθηκε στὴν Κρώμνη κοντὰ στὴν Ἀμάστριδα καὶ ἦταν γιὸς εὐσεβῶν γονέων, τοῦ Θεοδοσίου καὶ τῆς Μεγέθους. Μετὰ τὶς πρῶτες του σπουδὲς στὴν πατρίδα του, ἔφυγε στὸ ὄρος τῆς Συρίκης (ἢ Σηρικῆς) καὶ ἐκεῖ ἀφοῦ βρῆκε γέροντα ἀσκητὴ διδάχτηκε τὰ περὶ τῆς μοναχικῆς ζωῆς καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο ἐκάρη μοναχός. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ γέροντά του, ὁ Γεώργιος πῆγε στὴ Βόνιτσα τῆς Ἀκαρνανίας καὶ ἐκεῖ ἀσκήτευε. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἐπισκόπου Ἀμάστριδος, ἡ Ἐκκλησία βραβεύοντας τὶς ἀρετὲς τοῦ Γεωργίου, τὸν ἔκανε ἐπίσκοπό της πόλης αὐτῆς. Ὁ Γεώργιος εἶναι καὶ ὁ ποιητὴς τῶν Κανόνων. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά, ἀφοῦ θεάρεστα ποίμανε τὸ ποίμνιο ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός.

Οἱ Ἅγιοι Παππίας, Διόδωρος καὶ Κλαυδιανός

Μαρτύρησαν στὰ χρόνια τοῦ Δεκίου (249-251). Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀττάλεια τῆς Παμφυλίας καὶ στὸ ἐπάγγελμα ἦταν κτηνοτρόφοι. Προσκυνοῦσαν ὅμως τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεὸ καὶ γι᾿ αὐτὸ τοὺς συνέλαβε ὁ ἡγεμόνας τῆς Παμφυλίας Πούπλιος. Καὶ ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ τοὺς ἀλλάξει τὸ φρόνημα, τελικά τους ἀποκεφάλισε.

Οἱ Ἅγιοι Φαῦστος, Βασίλειος καὶ Λουκιανός

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Ἴσως εἶναι οἱ ἴδιοι με αὐτοὺς τῆς 6ης Φεβρουαρίου.

Οἱ Ἅγιοι Νικηφόρος καὶ Στέφανος

Ἡ μνήμη τους ἐπαναλαμβάνεται στὶς 8 Φεβρουαρίου. Μαρτύρησαν «ξεόμενοι».

Οἱ Ἅγιοι Φιλάδελφος καὶ Πολύκαρπος

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Μᾶλλον ἦταν μοναχοὶ ἀσκητές, ποὺ ἔζησαν ὁσιακὰ τὴ ζωή τους. (Ἡ μνήμη τους ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 8η Φεβρουαρίου).

Ὁ Ὅσιος Μακάριος ἐπίσκοπος Πάφου τῆς Κύπρου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἡ μνήμη του ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 8η Φεβρουαρίου.

Οἱ Ἅγιοι Δύο Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Θρᾴκη

Μαρτύρησαν, ἀφοῦ συμπιέστηκαν μεταξὺ δυὸ μεγάλων πετρῶν.

Ἡ Ἁγία Χρυσάνθη

Ἡ μνήμη της ἀναφέρεται ἐπιγραμματικὰ στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασματάριον» ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας 1956, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ μνήμη της αὐτὴ τὴν μέρα. (Ἄλλες πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι εἶναι σύζυγος τοῦ Ἁγίου Χρυσάφου, ποὺ ἐπίσης ἡ μνήμη του ἀναφέρεται σήμερα).

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΧΟΥΑΝ ΡΑΜΟΝ ΧΙΜΕΝΕΘ «Ποίηση»,